◑
คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก
ตอนที่ 19 : เรื่องของเรา
_________
หลังจากหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เราได้เจอกันภัทรก็เริ่มระวังตัวมากขึ้น
เขาหลีกเลี่ยงการประชุมที่บริษัทของคีรติ ส่งคนสนิทไปแทนเพื่อไม่ให้เป็นการบกพร่องทางหน้าที่ และตัวเองก็เลือกที่จะหนีมาสะสางงานอื่น
พักหลังมานี้เขาเริ่มได้รับคำชมบ่อยครั้ง ทั้งคุณอาและเลขาของบิดาต่างก็ยกยอปอปั้นกันเสียใหญ่ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ใช่ว่าจะอายุน้อยๆ แต่แต่ละคนก็ช่างประคบประหงมเหมือนไข่ในหิน ต่างจากบิดาที่ไม่ค่อยเอาใจบ่อยนัก เจ้าตัวมีขีดจำกัดของการเอาใจ
“คุณตรีรบกวนส่งอีเมลไปให้เอสทิเมตหน่อยครับเรื่องจะนัดเข้าประชุมพรุ่งนี้” เขาสั่งงานผู้ช่วยคนใหม่ จะเรียกว่าเลขาส่วนตัวก็ว่าได้
“ค่ะคุณภัทร” หญิงสาวพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “แล้วงานเปิดตัวสินค้ารุ่นใหม่พรุ่งนี้จะเอายังไงดีคะ?”
“อ่านั่นสิ...ผมลืมสนิทเลย” มือเล็กสานกันไว้บนโต๊ะใช้เวลาครุ่นคิดนิดหน่อยก่อนเอ่ยตอบ “ให้คนขอป๊าไปเหมือนเดิมแล้วกัน ผมว่าจะจัดการเรื่องสาขาที่อารีย์”
“ได้ค่ะ” สาวิตรีหมุนตัวกลับ อีกฝ่ายค่อยๆปิดประตูห้องทำงานเขาอย่างเบามือ ภัทรเอนกายเข้ากับเบาะนุ่ม หยิบยกปากกาขึ้นเซ็นเอกสารบางอย่างที่เขาต้องทำการอนุมัติ
แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะ
บนหน้าจอปรากฏชื่อเพื่อนสนิทเด่นหรา และภัทรก็เพิ่งรู้ตัวว่าเราไม่ได้เจอกันเสียนาน
“ไง” เขาทักทายเสียงแหบแห้ง ถึงแม้จะดูห้วนๆแต่ก็แฝงความอารมณ์ดีไว้ในนั้น
(หายหน้าหายตา) อีกฝ่ายบ่นอุบ
“ทำงานสิวะ”
(ตายรังจนได้สินะ)
เสียงหัวเราะของเราดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่เขาจะถามสารทุกข์สุกดิบของอีกฝ่ายคืนบ้าง
“มึงล่ะ เป็นไงบ้าง?”
(ช่วงนี้ก็เรื่อยๆ ต้องดูโรงงานทั้งเดือน พี่กูก็ไม่ว่างเข้ามาช่วยเลย)
“อยู่ต่างจังหวัดหรอ?”
(เออ แต่เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะกลับกรุงเทพแล้ว)
ปากกาในมือถูกหมุนควงด้วยความเพลิดเพลิน ภัทรจ้องมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดในตอนที่พูดต่อ
“แล้วมึงโทรมามึไร?”
(นัดเจอกันหน่อยสิ ไม่คิดถึงกูเลยรึไง?)
“ไม่ค่อย”
(เออดี)
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม รู้สึกได้ว่าแหล่งความสุขของเขาอยู่ที่ปลายสาย
(กูเพิ่งรู้เรื่องมึงกับคุณคี ขอโทษทีนะที่โทรมาหาช้าไป)
เขาชะงักเมื่อปลายสายเอ่ยชื่อของใครบางคน อันที่จริงแล้วภัทรก็พอจะลืมๆไปบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดูจะไม่ปลอดภัยที่จะนึกถึงในช่วงนี้
“ไม่เป็นไร” ภัทรเว้นช่วง ก่อนจะถามถึงสาเหตุที่ทำให้อีกคนล่วงรู้ “กวินหรอ?”
(จะเป็นใครได้อีกล่ะ) กายเงียบไปสักพัก (ถ้ามึงโอเคแล้วกูก็หายห่วง)
“ก่อนจะโอเคก็หนักหน่วงเหมือนกัน”
ปลายสายหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะปลอบใจเขาอีกครั้งด้วยคำพูดง่ายๆ
(เอาน่า ถือว่าแบบนี้ดีที่สุดแล้ว)
ภัทรยักคิ้ว รับฟังสิ่งที่เพื่อนพูดด้วยความรู้สึกหลากหลาย ไม่ว่ายังไงอีกฝ่ายก็เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเสมอ
#คุณไม่ตรงปก
การนัดหมายของเราเกิดขึ้นหลังจากนั้นสองอาทิตย์ สถานที่คือผับชื่อดังแห่งหนึ่งที่เรามักจะมากันเป็นประจำ ภัทรมาถึงตรงตามเวลานัด รีบก้าวเท้าเข้าไปด้านในเมื่อรู้ว่ามีใครบางคนกำลังรออยู่
เสียงเพลงที่เปิดยังดังกระหึ่มอยู่โดยตลอด เขาเบียดเสียดเข้าไปยังมุมหนึ่ง ก่อนจะเห็นว่าคนตัวสูงนั่งอยู่พร้อมกับบุหรี่ในมือ
เขาทักทายเป็นการเอียงศีรษะให้เล็กน้อย รับแก้วที่เพื่อนส่งให้ ของเหลวด้านในถูกรินมาในปริมาณที่พอดี ใช้แขนเล็กพาดไปกับพนักโซฟายามที่จ้องมองไปยังแสงสีที่ส่องให้เห็นผู้คนขยับเต้นไปตามจังหวะ
“ไม่เลว” ร่างโปร่งยักไหล่ยามได้ลิ้มรส เสมองเพื่อนที่ดูดก้านขาวแล้วพ่นควันออกมาช้าๆ
“เห็นคุณลุงบอกว่าช่วงนี้งานยุ่ง” กวินพูดพลางยกแก้วขึ้นจิบบ้าง
“ก็ตามประสา” เขาตอบห้วน ได้ยินเสียงหัวเราะตามมาต่อจากนั้น
“มึงเริ่มจริงจังแล้วล่ะสิ?”
“หมายถึงเรื่องไหน?”
“อยากจะตอบคำถามเรื่องไหนก็แล้วแต่” อีกฝ่ายยิ้มเยาะ คงรู้ดีว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร
เพราะสำหรับเขาแล้วคงมีอยู่สองเรื่อง
เรื่องงาน และเรื่องคีรติ
“จริงจังทั้งคู่” ภัทรยกแก้วขึ้นชูคล้ายกับบ่งบอกว่ายกนี้จะดื่มให้กับมัน “แต่ดูเหมือนจะพังไปแล้วหนึ่ง”
อีกฝ่ายวางแก้วของตัวเองไว้ด้านข้างก่อนจะกอดอกยามที่มองมา “อาการเป็นไง?”
“แทบตาย”
คราวนี้กวินหัวเราะร่าจนภัทรต้องมองค้อน นิ้วรัวไปกับเบาะนุ่มเป็นจังหวะเพื่อลดละอารมณ์ที่คุกรุ่น
“ร้องไห้ด้วยไหมครับคุณภัทร?”
“รู้แล้วก็อย่าไปบอกใครล่ะ” เขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด อีกฝ่ายเอื้อมมือไปรินไวน์แก้วใหม่ให้ตัวเองเงียบๆ ก่อนจะหันมาทางเขายามที่พูดต่อ
“มึงนี่น้า”
หนแรกที่เขาบอกเพื่อนเรื่องแผนการในครั้งก่อน ทั้งสองก็เอาแต่คัดค้านและบอกว่ามันไม่น่าจะเข้าท่า แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดึงดันที่จะทำต่อ อีกฝ่ายพร่ำบอกถึงข้อเสียที่มีและสิ่งเลวร้ายที่จะเกิด แต่ภัทรก็ไม่ยอมฟังเพราะเสียงหัวใจเขามันกำลังเรียกร้องอย่างหนัก
เขาเหมือนคนที่กำลังลุ่มหลงในความรัก มองไม่เห็นกับดักของการไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี
เมื่อกวินและกายไม่สามารถห้ามได้ ทั้งสองก็ไม่พูดอะไรต่อแต่ก็คอยรับฟังปัญหาที่เกิดทุกครั้ง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะผ่านมันมาได้ หลายเรื่องที่ทำลงไปถ้าไม่ใช่เพราะคีรติ ภัทรคิดว่าชีวิตนี้เขาก็คงไม่มีทางที่จะยอมเหนื่อย
“มึงเคยรักใครสักคนมากๆ มั้ยวะ?” เขาเอ่ยถามเสียงแผ่ว “รักเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้รักเราเลยอ่ะ...มันเหนื่อยเหมือนที่กูเป็นตอนนี้ไหม?”
การเงียบถือเป็นคำตอบอย่างหนึ่ง ภัทรหมุนแก้วเปล่าในมือเล่น สายตาเหม่อลอยไม่มีจุดหมายปลายทาง
“ผ่านใครมาก็เยอะ อกหักมาแล้วไม่รู้กี่รอบ แต่ทำไมคนนี้กูเก่งเหมือนที่กูเคยเป็นไม่ได้เลย”
“...”
“แม่งโคตรแย่”
เขาดุนลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้ม ไม่นานที่เราไม่ได้มีบทสนทนากันต่อ เพื่อนอีกหนึ่งที่กำลังรอก็โผล่มา
“ไงงง” เจ้าตัวลากเสียงยาว มีรอยยิ้มให้เห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สบตา กายเดินเข้าไปกอดทักทายคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน ก่อนจะเข้ามากอดเขาอีกครั้งแบบเดิมกับที่ทำกับอีกคน
“โห ยังขี้เหร่เหมือนเดิม”
“กล้าพูด”
การหยอกล้อที่เกิดขึ้นเรียกเสียงหัวเราะของเราสามคนได้เป็นอย่างดี กายกระซิบกระซาบกับกวินอยู่สักพัก ก่อนจะนั่งลงยังโซฟาข้างๆ กับเขา
“หวังว่าจะไม่เมากันซะก่อน” คราวนี้เจ้าตัวยกแก้วขึ้นชู เราสามคนจึงได้ดื่มพร้อมกันในตอนที่เสียงดนตรีดังเปลี่ยนจังหวะ
เราพูดคุยกันสัพเพเหระ ถามข่าวคราวความเป็นอยู่ของอีกฝ่ายอย่างเพลิดเพลิน ดูเหมือนเขาจะผ่อนคลายขึ้นกว่าเดิมหลังจากไม่ได้ออกมาเที่ยวแสนนาน เมื่อนึกไปแล้ว ครั้งสุดท้ายถ้าไม่นับปาร์ตี้บ้านพี่เล็กก็คงจะเป็นตอนที่ออกไปกับธนกฤษจนเกิดเรื่อง
จะว่าไปเขาก็ไม่ได้ข่าวคราวของอีกฝ่ายเลยนับตั้งแต่ตอนนั้น คนเจ้าคิดเจ้าแค้นที่จ้องจะเล่นงานหายเข้ากลีบเมฆจนน่าแปลกใจ แต่ภัทรก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะไม่ว่าจะเป็นตอนไหนที่ไม่มีธนกฤษเขาก็จะนับว่ามันดีเสมอไปนั่นแหละ
ดวงตากลมโตมองออกไปยังฝูงคนที่กำลังวาดลวดลายอย่างออกรส บางคนนั่งดื่มด้วยพร้อมกับใช้สายตามองหาใครสักคนเพื่อเป็นเพื่อนยามเหงา ประกายวิบวับในดวงตาเหล่านั้นภัทรเข้าใจมันได้ดี คล้ายกับว่าเขาเห็นภาพตัวเองที่ซ้อนทับ เป็นภาพเหมือนกับการรักสนุกที่ไม่รู้จุดจบ
เขามองดูชายหญิงคู่หนึ่งที่กอดกันยังมุมมืด สองมือแกร่งโอบล้อมเอวของร่างอรชรไว้มั่น ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะมอบจูบอย่างร้อนแรงจนภัทรต้องละสายตาจาก
เพราะเขาไม่อยากกระตุ้นอารมณ์ที่เริ่มจะคุกรุ่นของตัวเอง
จากฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ และฤทธิ์ของการไม่ได้ร่วมรักกับใครมานานแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แต่ในตอนที่เขากำลังเผลอ สายตากลับจดจ้องมองเห็นใครสักคนที่กำลังมองตัวเองอยู่เช่นกัน ดูเหมือนว่าเราสองคนนั้นจะมีชะตาต้องกันอย่างช่วยไม่ได้ หรือไม่ก็เป็นเพราะพรหมลิขิตดลใจ
เขาและคีรติถึงได้เจอกันอยู่ร่ำไปในช่วงหลัง
“เป็นอะไร?” กายนั่งลงด้านข้างหลังจากออกไปสูบบุหรี่ ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าปฏิเสธแล้วรีบดื่มแก้วที่ชงเข้มเมื่อทุกอย่างไม่เป็นดังใจ
ภัทรดื่มตามอย่างหนักเมื่ออยากให้อาการเมามายช่วยทำให้เขาลืมได้บ้างในเมื่อทำทุกอย่างแล้วใครคนนั้นก็ยังไม่หายไปจากความคิด ตัวช่วยสุดท้ายจึงถูกเลือกใช้เมื่อเขาจนมุมเข้าแล้วจริงๆ
เขาไม่ได้อยากเมา
แต่ถ้าเมาแล้วมันทำให้เขาลืมคุณได้...เขาก็อยากจะลองดูสักครั้ง
การสั่นของโทรศัพท์ดังติดกันอยู่หลายรอบ ภัทรเอื้อมไปคว้ามันอย่างทุลักทุเล ก่อนจะพบว่าเป็นข้อความปริศนาและส่งมาจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก เขาเกือบจะลบมันทิ้งแล้วด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่ามีชื่อของใครสักคนที่โชว์เด่นหรา
เป็นชื่อของคนที่เราสบตากันไม่กี่นาทีก่อน
รูปภาพทั้งห้าทำให้เขากำมือแน่น กัดฟันกรอดจนสีหน้าผิดแปลกไปจากเดิม เขาเลื่อนดูรุปพวกนั้นซ้ำอีกรอบ ก่อนที่จะหลับตาลงแล้วเก็บเครื่องสีดำไว้ตามเดิมเพราะตัวเองจำมันได้จนขึ้นใจ
สามในห้า เป็นรูปของสองคนนั้นกำลังจูบกันในรถ
ส่วนอีกสอง เป็นรูปของหญิงสาวกำลังกอดเอวคีรติเอาไว้มั่น...พร้อมกับเดินเข้าโรงแรมหรูด้วยสภาพนั้น และทั้งคู่ก็หายลับไป
เขารู้ว่าตัวเองไม่มีทางที่จะกลับไปสถานะเดิมได้อีก ไม่มีทางที่การได้คีรติมาครอบครองจะเป็นจริงดังที่ฝัน แต่เขาก็พยายามหลอกตัวเองว่าอีกฝ่ายจะมีใจหลงเหลือให้กันบ้าง
สักนิดก็ยังดี
แต่วันนี้เขาเพิ่งได้รู้ ว่าการหลอกตัวเองมันเจ็บแบบนี้นี่เอง
เท้าเล็กก้าวเดินเข้าไปในฝูงชนตรงหน้า สบตากับผู้ชายคนหนึ่งที่จ้องมองมาพร้อมกับบ่งบอกความต้องการเด่นชัด เขาไม่ได้ขัดแถมปล่อยให้มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนกว่าจะรู้ตัวอีกครั้ง จูบจากชายคนนั้นก็ทำให้ร่างกายเขารุ่มร้อนดั่งเปลวไฟ
ภัทรจูบตอบ พยายามทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังเพราะความหวังของเขามันจบลงแล้วจริงๆ ร่างกายเล็กดันอีกฝ่ายเข้ากับกำแพง ใช้มือคล้องคอร่างแกร่งก่อนจะบดเบียดเข้าหา
“อืมม”
ดูเหมือนว่าคนๆ นั้นจะมีอาการไม่ต่าง จากส่วนแข็งขืนที่นูนขึ้นเมื่อเราใช้ร่างกายเสียดสี แต่ก่อนที่จะได้ไปไกลมากกว่านั้น แรงกระชากจากข้อมือก็ทำเอาเขาผละออกจากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษทีนะ” เสียงคีรติแหบต่ำ สีหน้าดุดันจนคิ้วขมวด
“เฮ้ย!! ทำอะไรวะ!!” แต่ชายแปลกหน้าไม่ยอมปล่อย ภัทรรั้งแขนตัวเองไว้จากคนคุ้นเคย อยากจะหนีไปให้ไกลแต่เมื่อคีรติเปรยสายตาไปด้านข้าง เขาก็พบว่ามีการ์ดสองสามคนตามมาพร้อมกับรอคำสั่งถ้าเขาขัดขืน
ร่างโปร่งกัดฟันกรอด ยอมปล่อยให้แรงที่มากกว่าลากเขาออกไปยังด้านนอก ไม่สนใจเสียงโห่ร้องที่ดังขึ้นและเหตุการณ์ชุลมุนต่างๆที่อยู่เบื้องหลัง
“ปล่อยภัทร!!” เขาพยายามออกแรงกลับ แต่คีรติก็ยังอารมณ์ร้อน “ภัทรบอกให้ปล่อย!!”
“อยากไปนอนกับไอ้นั่นมากหรอไง!?”
“อยาก!!” เขาตะโกนกลับ หอบหายใจหนักเมื่อรู้สึกเหนื่อยเกินทน “ภัทรจะได้ลืมคุณสักท!!—อืออ”
การตอบโต้จบลงด้วยริมฝีปากที่โฉบลงมาอย่างเร็วไว คีรติไม่ปล่อยให้เขาได้ห่าง โอบรัดร่างแม้เขาจะดิ้นอยู่ตลอด ฟันคบขบลงเพื่อสั่งสอน เขารู้สึกเจ็บไปทั่วแต่ก็ไม่อยากโอนอ่อนให้
ไม่ใช่แค่เจ็บที่กาย แต่เจ็บที่ใจเสียมากกว่า
“อย่าลองดี”
“หึ!” เขาสบถ ผลักอีกคนออกเต็มแรง “ไม่รักภัทรแล้วจะมายุ่งกับภัทรทำไม! ไหนบอกไม่สนใจไม่ใช่หรอ! ต่อจากนี้ภัทรจะไปกับผู้ชายอีกร้อยคนมันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณเหมือนกัน!!”
เขาเตรียมพร้อมจะเดินไปอีกทาง แต่คีรติก็รั้งเอา
ไว้ คราวนี้ดวงตาเรียวรีเปลี่ยนไปจนดูน่ากลัว
“ได้” คีรติเอื้อนเอ่ย
“งั้นไปรื้อความจำกันที่ห้อง”“...”
“จะได้รู้ว่าเรื่องของเรามันเคยเป็นยังไง”
#คุณไม่ตรงปก
เล่นกับไฟกันทั้งคู่ ;-;
110919
before30october
หัวข้อ: ◑ คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก ( ต อ น ที่ 2 4 : ค ว า ม ลั บ) | 20/ 01/20 - P. 1 6 (อ่าน 116791 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก