หัวข้อ: 'เจ้า' ชีวิต ตอนที่ 25 เจ้าชีวิต ​P.26 11/03/2019 -- The End

[Hibird1827]

วันนี้ วันที่ 8 กุมภา ไงงง!!

 

[labelle]

โอยยยย ซับซ้อนกันไปอีก
ตอนแรกแค่พีคและดราม่าเรื่องความสัมพันธ์
แต่ตอนนี้พีคและสับสนกับวันเวลา
มีการย้อนอดีตกันจริงจัง แต่เริ่มจากอะไร ทำได้ยังไง
แล้วทำไมรวนกันเป็นแถบแบบนี้

การได้ความจริงเรื่องวันเวลา จะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไหม

สงสารเจ้า และสงสารดิน บทสรุปตอนนั้นคืออะไร
ใครทำใครตาย ใครยิงใคร ไม่ใช่รถชนใช่ไหม

งงในงงมากค่ะ จับประเด็นได้เป็นพัก ๆ
พอกำลังเข้าใจ เหมือนต้องไปตามหาความจริงต่ออีก

ลุ้นไปกับดิน จะช่วยเจ้าไหม และแพร์สืบอะไรจากเอ๋ได้บ้าง
จะพากันเมากาวหนักกว่าเดิมไหมล่ะ สงสารเอ๋เลยถึงกับเครียด

[Snufflehp]

ตอนที่ 19 นรกก็แค่ชื่อสถานที่





ไอ้เจ้ากำลังง่วนอยู่ในครัว วันนี้มันตื่นแต่เช้าตรู่ไปตลาดเพื่อซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารเช้าให้กับธรา เมนูที่เลือกสรรเป็นอย่างดีให้กับคนรักของมันเติมพลังในเช้าวันนี้ก็คือข้าวต้มหมูสับกับไข่ลวก เมนูที่แสนธรรมดาทว่าทำได้ยากเย็นเพราะคนทำไม่ใช่เชฟมือทองที่หยิบจับเมนูไหนมาทำก็อร่อยไปเสียหมด

“ทำอะไรอยู่เจ้า เสียงดังเชียว” ธราส่งเสียงถาม เขาเพิ่งเดินออกจากห้องนอนแล้วตรงมาที่ครัว ใบหน้าหล่อเหลายังคงมีความงัวเงียให้เห็นเพราะถูกปลุกด้วยเสียงสับหมู “หืม กลิ่นหอมจัง”

น้ำซุปในหม้อที่ผ่านการปรุงรสด้วยผงเพิ่มรสชาติเดือดปุดๆ ส่งกลิ่นหอม ธราสูดหายใจพร้อมกับมองเสี้ยวหน้าของคนที่ตั้งใจสับหมูอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยแววตาขบขัน “โมโหอะไรแต่เช้าเนี่ย”

“ไม่ได้โมโหครับคุณ เจ้ากำลังสับให้มันละเอียด” ไอ้เจ้าตอบพลางทำหน้าหงุดหงิด “แต่มันไม่ละเอียดสักที”

“ไม่ซื้อหมูที่เขาบดเรียบร้อยแล้วมาล่ะ”

พอถูกตั้งคำถาม ไอ้เจ้าก็ถึงกับเบิกตาโตราวกับเพิ่งนึกได้ “นั่นสิ เจ้าก็มัวแต่อ่านตามสูตรที่เขียนไว้ในเน็ต เขาบอกว่าหมูสองขีดก็ซื้อมาอย่างนี้เลย”

“วันนี้ดีขึ้นเหรอ” ธราเดินเข้าไปใกล้เพื่อสำรวจสีหน้า “แก้มมีเลือดฝาดแล้ว”

“อือ ดีขึ้นแล้วครับ” ไอ้เจ้าคลี่ยิ้มกว้างสำทับความสุขภาพดีของมัน “เจ้าก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร คุณน่ะห่วงมากเกินไปเอง”

“ไปตรวจให้แน่ใจก็ดีไง” เขายังไม่ยอมปักใจเชื่อ ภาพที่ไอ้เจ้าทุรนทุรายเพราะความเจ็บจนสลบไปนั้นยังติดตาเขาอยู่เลย นึกถึงทีไรก็กลัวขึ้นมา “นะ ไว้ว่างๆ ไปด้วยกัน”

“ไม่เอา ไม่ชอบหมอ” คนหัวดื้อยืนกราน ปฏิเสธที่จะไปโรงพยาบาลท่าเดียว “รอคุณเรียนจบแล้วค่อยมารักษาเจ้านะ ถึงวันนั้นจะยอมให้ตรวจทุกซอกทุกมุม”

“คือกูเรียนหมอฟัน อย่ากดดันให้กูต้องไปเรียนหมอรักษาคนเลย แค่เรียนทุกวันนี้ก็เหนื่อยจะแย่”

“เป็นหมอฟันก็ตรวจได้” ไอ้เจ้ายิ้มเผล่ “ตรวจเหมือนเมื่อคืนไงครับ”

ธราย่นจมูกใส่คนปากดีด้วยความหมั่นไส้ “เดี๋ยวโดนตรวจรอบเช้า”

“อู้วว กลัวเลย” ยียวนกวนใจธราแล้วก็หัวเราะร่วนพลางหันกลับไปต่อสู้กับหมูสองร้อยกรัมต่อ

“ทำให้มั้ยเจ้า กูว่าถ้ารอมึงสับคงไม่ได้กิน” ธราเอ่ยถามขึ้นเมื่อทนมองไอ้เจ้าสับหมูต่อไปไม่ไหว สับทีหนึ่งเหมือนจะแบ่งเขียงออกเป็นสองซีก สะท้านสะเทือนจนนึกกลัวจะเกิดอันตราย “เรื่องสับเรื่องซอยนี่กูถนัด ไว้ใจกูได้”

“คุณไม่รีบไปอาบน้ำเตรียมตัวเหรอดิน เดี๋ยวก็สายหรอก” ไอ้เจ้าเตือนเมื่อเห็นว่าคนรูปหล่อของมันยังคงอยู่ในชุดที่ใส่นอนเมื่อคืน

“วันนี้วันอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ” เขาถามด้วยสีหน้างงงวย “กูจำได้ว่าไม่มีเมคอัพคลาส ไม่มีธุระที่ไหนด้วย”

“ผิดแล้วครับ” ไอ้เจ้ายกยิ้ม ในขณะที่แววตาของมันไม่เผยความรู้สึก “วันนี้วันจันทร์ คุณบอกเจ้าด้วยว่านัดคุณตาอำนวยใส่ฟันปลอม”

“แต่กูว่ากูจำไม่ผิด” เขายืนยันแต่น้ำเสียงก็แผ่วลงเมื่อเริ่มไม่แน่ใจ “หรือจำผิดวะ"

“เชื่อเจ้าเถอะดิน วันนี้น่ะวันจันทร์ ไปอาบน้ำเถอะครับ ตรงนี้เจ้าจัดการเอง รับรองว่าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ คุณได้กินข้าวต้มอร่อยๆ ก่อนไปมหาลัยแน่นอน”

ธรามีสีหน้างงงวยจนถึงขีดสุด แต่เขาก็พยักหน้ารับแล้วทำตามที่ไอ้เจ้าแนะนำ ไม่วายคว้าโทรศัพท์มือถือเข้าไปในห้องน้ำด้วย





(กรุ๊ปไลน์) หมอชอบฟัน (4)

D. : พวกมึง วันนี้วันจันทร์

P. : มามุขสวัสดีวันจันทร์เหรอลูกพ่อ บอกเลยว่าแค่แม่กูส่งมาให้ทุกเช้าก็พอแล้วนะ อย่าให้กูได้จากมึงอีกเลย

D. : ไม่ กูจะบอกว่าวันนี้วันจันทร์ ย้อนแชตสิไอ้โง่

J. : เกรี้ยวกราดแต่เช้าเลยวุ้ย

K. : เออ วันจันทร์แล้วมันยังไงวะ ก็ถูกแล้วนี่

P. : ใช่ วันนี้วันจันทร์ไง

D. : อะไรของพวกมึง เมื่อคืนยังคุยกันอยู่เลยเรื่องวันบ้าบออะไรเนี่ย

P. : กูย้อนแชตมาละ

J. : เซม เพราะงั้นความเป็นไปได้ที่วันนี้เป็นวันจันทร์นั้นต่ำมาก

D. : แต่เจ้าบอกว่าวันจันทร์

J. : เออ กูเชื่อ พี่เจ้าไม่เคยโกหก พวกมึงจำ!

K. : เออ พอบอกอย่างนี้แล้วอยู่ๆ ก็นึกได้ว่ากูนัดไอ้พีมมาเป็นเคสเอ็นโด

K. : แม่มึงเอ๊ย เกือบลืมไปแล้ว

P. : แสดงว่ามือถือไอ้เจ้าก็รวนนั่นแหละ ตอนมึงคุยบอกว่าเมื่อวานวันพุธเพราะมือถือไอ้เจ้ามันเป็นวันพฤหัส แต่ความจริงแล้วมันค้างไง มันไม่ขยับ เพราะงั้นวันนี้นี่แหละวันจันทร์

J. : ดีนะที่กูตื่นมาใส่บาตร ไม่งั้นล่ะมึงเอ๊ย ฉิบหายแน่

K. : มึงแค่ตื่นมารอดูไอ้มินวิ่งตอนเช้าก็พูดมา

J. : แล้วไงวะ กูทุ่มเทเพื่อความรัก กูผิดตรงไหนเพื่อน

P. : เจอไอ้มินมั้ยวันนี้

J. : ไม่ว่ะ เส้นทางเดิม เวลาเดิม แต่กูรอจนพระท่านมาแล้ว มินก็ยังไม่โผล่หัว

K. : ใช้คำว่าโผล่หัวกับคนที่รักเหรอวะ รักเขามากมั้ง

D. : ยังไงก็เถอะ เจอกันที่มอ

D. : แต่วันนี้กูซวยแน่ไอ้เหี้ย ฟันปลอมตาอำนวยยังไม่เสร็จ ทำไมกูถึงนัดไปแล้ววะ

P. : เบลอแล้วลูกเอ๊ย ไปๆ แยกย้าย เจอกันๆ

J. : จ้า กูวิ่งแล้ววว เจอกันเว้ย





ธราไม่ใช่คนหละหลวม เขามั่นใจมากว่าไม่มีวันพลาดเรื่องหน้าที่รับผิดชอบ ทว่าทำไมถึงเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาได้ แต่เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเป็นที่เรียบร้อยและเดินไปที่โต๊ะทำงานเพื่อเก็บของจำเป็นที่จะนำติดตัวไปมหาวิทยาลัย สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับใบตารางงานของเขาที่ทำขึ้นเองเพื่อจดรายละเอียดงานต่างๆ ที่ต้องทำในแต่ละสัปดาห์

“ดิน ข้าวต้มเสร็จแล้ว” ไอ้เจ้าโผล่หน้ามาที่กรอบประตู มันร้องบอกพลางมองเขาที่กำลังจดจ้องอยู่กับกระดาษในมือ “ทำไรอยู่เหรอที่รัก”

“กำลังคิดว่ากูปิดเคสไปได้ยังไง กูเก็บเคสยังไม่ครบด้วยซ้ำ แล้วนี่มันเป็นตารางงานก่อนสอบไฟนอลแค่ไม่กี่สัปดาห์ ทุกช่องเขียนคอมพลีทหมดแล้วด้วย แต่นี่มันเพิ่ง...” อยู่ๆ สมองของธราก็คิดต่อไม่ได้ เขามองหน้าไอ้เจ้าแล้วมองกระดาษในมือ “ตารางของปีสามเหรอวะ”

“ใช่ครับ คุณงงอะไรเนี่ย” ไอ้เจ้ายิ้มขำ “เพราะยังไม่ได้กินข้าวเช้าแน่เลย ไปกันครับ ข้าวต้มอร่อยๆ รอคุณอยู่นะ”

“อร่อยแน่เหรอ” ธราเลิกสนใจกระดาษในมือแล้วเลิกคิ้วถามไอ้คนที่กำลังโม้หน้าตาย

“แน่นอน ยิ่งคนทำอะยิ่งอร่อย”

“โอเค งั้นกินคนทำก่อนละกัน” ว่าแล้วก็แกล้งดึงตัวคนปากเก่งเข้าสู่อ้อมแขน “กินมึงอิ่ม ข้าวต้มก็ไม่จำเป็นแล้ว”

“ได้ไง” ไอ้เจ้าร้องท้วงพลางพยายามขืนตัวออก “เจ้าอุตส่าห์ทำให้ ตื่นแต่เช้าไปตลาดหาซื้อของมาทำให้เลยนะดิน ชิมสักคำก็ได้”

“ไม่ต้องมาไม้นี้เลย” เขากดจมูกลงบนแก้มนิ่มของคนที่แสร้งทำหน้าหงอย “ปากเก่งแล้วยังเลี่ยงเก่ง”

“ก็แบบว่าอยากให้กระชุ่มกระชวย”

“มันชุ่มจนเปียกเลยนะถ้ายั่วกันไม่หยุดแบบนี้”

“ไม่หื่นซี เจ้ายังไม่หื่นเลย”

“แน่ใจเหรอ” ธราเลิกคิ้วมอง แววตากรุ้มกริ่มจนไอ้เจ้าหน้าร้อนผ่าวเพราะหวนคิดถึงเหตุการณ์หวานชื่นที่ผ่านมา “คนไม่หื่นร้องขอเสร็จในปากเลยนะ ครางชื่อกูด้วย”

ไอ้เจ้าหน้าแดงซ่าน “เจ้าเขินมาก” หลบสายตาของธราด้วยการซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง “แต่วันหลังทำให้เจ้าอีกนะดิน เจ้าชอบ”

“พอเลยนะมึง” เขาว่าเสียงดุ “น่ารักให้ดูเวลาหน่อย”

ไอ้เจ้าเอียงคอมอง “ทำไมครับ”

“มันฟัดไม่ได้ เข้าใจมั้ย”

คนช่างยั่วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกอดธราแน่นขึ้น “ตัวคุณหอมเหมือนเดิมเลย เจ้าชอบกลิ่นนี้มาก”

“ก็เลยชอบดมตัวกูเหรอ” หอมขมับคนในอ้อมกอดไปหนึ่งที “หืม โรคจิตแล้วนะเนี่ยเจ้า”

“พูดจริงๆ” แววตาที่ซ่อนอยู่กับไหล่กว้างของธรานั้นไม่ได้ล้อเล่น "อยากกลืนคุณลงท้อง ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครได้กลิ่น เพราะคุณเป็นของเจ้า เป็นอีกครึ่งชีวิตของเจ้า”

“อืม ก็คิดเหมือนกันนั่นแหละ” ธราว่าเสียงแผ่ว “กูหวงมึงมากนะ ไม่ว่ากับใครก็ไม่อยากให้มึงไปยิ้มไปหัวเราะกับเขา ตอนนี้มีแค่เราสองคนแล้ว”

ความรู้สึกของธราเป็นไปตามที่พูด เขาพบว่าไม่ง่ายเลยที่จะก้าวข้ามความรู้สึกที่คลุมเครือเพื่อไปหาไอ้เจ้า แต่เมื่อยืนอยู่ตรงหน้ามันแล้ว ความรู้สึกที่กักเก็บเอาไว้ก็ไหลทะลักออกมา ถลำลึกจนถอนตัวไม่ได้ มาไกลจนกลับไม่ไหว

“ดิน”

“หืม”

“เชื่อที่มันบอกมั้ย”

คำถามของไอ้เจ้าทำให้ธราเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “มันที่ว่านี่ใคร”

“จันทร์” เสียงเรียบตอบกลับ “คุณอาจจะไม่ได้เล่าว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เคลียร์กับมัน แต่เจ้ารู้นะ”

“รู้ได้ยังไง” ทั้งที่หลีกเลี่ยงจะพูดถึง แต่ก็รู้ดีว่าจันทร์เจ้าคงไม่ปล่อยให้เขาเดินจากมาอย่างมีความสุข

“คุยแชตกับมัน” ไอ้เจ้าผละออกห่างจากตัวธราเล็กน้อยเพื่อที่จะสบตากับเขา “เจ้าเอาคอนแท็กจากมือถือของคุณแอดมันไปนานแล้ว ขอโทษนะดินที่เช็กมือถือของคุณ”

“ไว้ลงโทษทีหลัง” ธราคาดโทษไม่จริงจังนัก “แล้ว...เขาบอกอะไร”

“ก็เรื่องที่มันบอกคุณนั่นแหละ ส่งข้อความมาย้ำวันละร้อยข้อความมั้งว่าเจ้ากับคุณเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน”

แววตาคมของธราเก็บซ่อนโทสะเอาไว้แทบไม่มิด เขาอยากจับตัวจันทร์เจ้ามาเขย่าแล้วถามนักว่าทำไปเพื่ออะไร แต่คำตอบก็รู้อยู่แก่ใจตัวเองดี “อย่าไปอ่าน เรื่องไร้สาระ”

“แล้วถ้ามันเป็นความจริงล่ะดิน” ไอ้เจ้าโยนหินถามทาง มันไม่หลบเลี่ยงดวงตาที่มองตอบกลับมา “ถ้าเป็นความจริงว่าเราเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันคุณจะทำยังไง”

ธราเงียบไปอึดใจ เขาคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว เพราะถึงแม้จะบอกตัวเองซ้ำๆ ว่าคำพูดของจันทร์เจ้านั้นเป็นแค่เรื่องไร้สาระ แต่ถ้าหากเป็นความจริงขึ้นมา เขาก็คิดคำตอบไว้ล่วงหน้าแล้วเหมือนกัน มันอาจจะยากสำหรับคนอื่นในการตัดสินใจ แต่สำหรับเขาแล้วไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิดเพราะเขาในตอนนี้ไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันกับไอ้เจ้าในฐานะอื่น ไม่เคยมองมันในฐานะพี่ชาย ต่อให้เจ้า จักรพรรดิจะใช่หรือไม่ใช่พี่ชายสายเลือดเดียวกัน ความรู้สึกของธราก็ไม่เปลี่ยน “กูจะตกนรกไปกับมึง ศีลธรรมบ้าบออะไรแบบนั้นไม่มีในตัวคนเหี้ยอย่างกูหรอก”

“ว้าว ใจคุณได้เลยนะที่รัก” ไอ้เจ้ายิ้มกว้างราวกับคิดว่าธราล้อเล่น แต่สีหน้าของเขาจริงจังจนหัวใจของมันเต้นโครมคราม

“กูพูดจริงๆ ตอนนี้กูมาไกลจนปฏิเสธไม่ได้แล้ว มีแต่ต้องไปต่อกับมึงเท่านั้นแหละเจ้า” ถ้ามันจะผิดบาป ถ้าความรักนี้จะพาเขาไปยังขุมนรกที่ลึกที่สุด เขาก็ไม่กลัว ถ้าที่ตรงนั้นมีไอ้เจ้าอยู่ด้วย นรกน่ะก็เป็นได้แค่...ชื่อเรียกเท่านั้น

“งั้นตอนนี้เราก็อยู่ในนรกขุมเดียวกัน” สีหน้าของไอ้เจ้าและน้ำเสียงของมันก็จริงจังไม่แพ้ธรา “เจ้าจะบอกคุณว่าที่มันพูด...อืมม..ม” ถ้อยคำของไอ้เจ้าถูกแทนที่ด้วยเสียงครางต่ำในลำคอเมื่อกลีบปากบางถูกริมฝีปากของเขาบดขยี้ เขาดูดงับจนเกิดเสียงชื้นแฉะแล้วผละออกห่างพลางใช้สายตามองมาอย่างเร่าร้อน

“กูเชื่อความรู้สึกของกูนะเจ้า มึงน่ะเป็นพี่กูไม่ได้หรอก” น้ำเสียงของเขาแหบพร่า เขาสอดมือเข้าไปหยอกล้อกับเม็ดทับทิมเม็ดเล็กทั้งสองข้าง บีบบี้จนเจ้าของมันส่งเสียงคราง “เพราะมึงน่ะเป็นได้แค่เมียเท่านั้นครับ”

“ร้อนแรงเหลือเกินเด็กดี” แววตาของไอ้เจ้าเผยความรู้สึกรักใคร่อย่างไม่ปิดบัง มันแอ่นกายตอบรับสัมผัสจากนิ้วมือของธรา ปากพร่ำพูดเสียงกระเส่าเพราะถูกกระตุ้น “ต่อให้ตายด้วยความเร่าร้อนของคุณก็ต้องยอมแล้ว”

“งั้นตอนนี้เอาได้มั้ย ขอสิบนาที” ร่างหนากระซิบถาม ซื่อตรงแต่หยาบโลน ทว่าคนฟังกลับหัวใจเต้นแรงจนแทบกระเด็นกระดอนออกนอกอก “อยากเข้าไปในตัวเมียจะแย่”

“แน๊ ใจร้อน”

“นะครับพี่ รับรองว่าเด็กดีคนนี้จะเปลี่ยนนรกของพี่เป็นสวรรค์” เด็กดีของไอ้เจ้าอ้อนวอน มือหนาทำหน้าที่อย่างช่ำชอง “ผมจะทำให้พี่รู้ว่านรกมันเป็นแค่ชื่อสถานที่เท่านั้น”

ถ้าตั้งคำถามกับไอ้เจ้าในตอนนี้ คนถามก็คงไม่ได้รับคำตอบเพราะสมองของมันไม่สั่งการเสียแล้ว ในหัวของมันดังอื้ออึงไปด้วยเสียงของธรา เด็กอวดดีที่คิดจะเปลี่ยนสถานที่แห่งความทรมานให้เป็นสรวงสวรรค์ที่สุขล้ำ เขาเปิดประตูที่กักขังไอ้เจ้าแล้วฉุดดึงให้ก้าวตามโดยที่ไอ้เจ้าก็ไม่มีความลังเลที่จะไปกับเขา

“อืออ..อ ถ้าเกินสิบนาทีคุณสายแน่ดิน อาา..า” ไอ้เจ้าเตือนพร้อมอ้าปากส่งเสียงครางเมื่อถูกริมฝีปากของธราเล่นงานที่ยอดอก เขาถอดเสื้อผ้าของไอ้เจ้าทั้งที่เสื้อผ้าของเขายังอยู่ครบ ปล่อยให้ไอ้เจ้าเปลือยเปล่าอยู่ในอ้อมแขน ไม่เสียเวลาแม้จะพาไปที่เตียง ขาที่อ่อนแรงของไอ้เจ้าถูกสองแขนแกร่งของเขาโอบประคองเอาไว้ เขาปรนเปรอด้วยริมฝีปาก ปลุกเร้าตัวตนด้วยสัมผัสจากฝ่ามือ ไม่นานก็มอบความเร่าร้อนให้ผ่านปลายนิ้ว ชโลมจนชุ่มฉ่ำด้วยน้ำลายก่อนสอดเข้าไปสำรวจอย่างเชื่องช้า จากหนึ่งเพิ่มเป็นสอง ขยับเข้าออกจนเกิดเสียง ไม่นานนิ้วที่สามก็เข้าไปทักทาย สอดเข้าออกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยจนขาเรียวที่เกาะเกี่ยวเอวสอบไว้หนึ่งข้างเริ่มอ่อนแรง

“โอยย..ย ที่รัก นิ้วของคุณมัน..” ไอ้เจ้ากัดริมฝีปาก ตอนนี้ตัวมันถูกยกขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานโดยที่เจ้าของไหล่กว้างจัดการเคลียร์พื้นที่ให้ มือหนาปัดสิ่งที่ขวางทางรักออกอย่างไม่ไยดีพลางแยกขาเรียวออกจากกันเพื่อให้ลำตัวของเขาสามารถแทรกอยู่ระหว่างกลางได้ เขารีบร้อนแต่ก็ไม่ได้รีบจนลืมที่จะอ่อนโยน แม้สัมผัสของเขาจะหนักหน่วงแต่ไอ้เจ้าก็ไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกดีที่ในความเร่งรีบนี้ก็ได้รับการทะนุถนอม

“ทั้งแน่นทั้งฝืดเลยเจ้า ตอดเก่งฉิบหาย” เสียงกระเส่ากระซิบ ปลายนิ้วก็ยังสำรวจ ผลุบหายเข้าไปในช่องทางที่เริ่มชื้นแฉะ หมุนควงอยู่อย่างนั้นเพื่อควานหาจุดกระสัน “เข้าไปตอนนี้กูแตกแน่”

“ใช้เจล...อาา..า ที่รัก” ไอ้เจ้าแนะ “แค่น้ำลายคงไม่พอ...อืออ..อ นิ้วคุณรัวเกินไปแล้วดิน”

“โทษครับ” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม แววตาลุแก่โทษ “แต่ดีใช่มั้ย”

“มาก”

“ครางหน่อยเจ้า อยากได้ยิน”

ไอ้เจ้าหน้าร้อนผ่าว หลบสายตากรุ้มกริ่มที่มองมา “มันต้องขนาดนั้นเลยนะเด็กคนนี้”

“ก็ชอบ” ธราบอกตามตรง ควงนิ้ววนจนได้ยินเสียงครางที่ชอบฟังในขณะที่ช่องทางรักนั้นก็ตอดรัดจนแทบขยับไม่ไหว “อยากใส่เข้าไปแล้วเจ้า ไม่ไหวแล้ว” เขาครางอย่างทรมาน แกนกายแข็งขืนคับแน่นอยู่ภายใต้เนื้อผ้า ร่ำร้องอยากเข้าไปสำรวจโพรงอุ่นนุ่มที่แสนคับแคบอย่างสุดจะทน

“ใส่เจลก่อน” ไอ้เจ้าท้วงพลางยกมือขึ้นดันหน้าท้องเป็นลอนสวยของธราแล้วเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่งั้นเข้าไม่ได้”

“ไม่มีเจล ไม่ได้เตรียมไว้” เขาบอกพลางถอนนิ้วออกไปแล้วรูดซิปกางเกงงัดอาวุธร้ายออกมา แกนกายร้อนนั้นพร้อมพรักที่จะเข้าสำรวจ ทว่าไอ้เจ้าจ้องมองอย่างหวาดหวั่น “ถุงก็ไม่มี ไม่ได้ใช้กับใครก็เลยไม่ได้ซื้อ”

“สดเหรอดิน” ไอ้เจ้ามองอาวุธขนาดเขื่องแล้วลอบกลืนน้ำลาย กังวลใจว่าจะเข้าไปได้สักแค่ไหน แต่ครั้งหนึ่งก็เคยกลืนกินจนสุดความยาวที่มีมาแล้ว

“อือ” เขาตอบรับ ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยแรงอารมณ์แห่งความใคร่ “อยากปล่อยข้างใน”

“ไปสุดจริงๆ” ไอ้เจ้าลดมือลงทักทายอาวุธร้าย รูดมันขึ้นลงสองสามทีก่อนเจ้าของมันจะเคลื่อนกายเข้าหา จับมือผอมไว้แล้วจับส่วนปลายสีสวยถูไถตรงปากทาง “อึก...ดิน” แกนกายร้อนพยายามที่จะแทรกตัวผ่านแต่ไม่เป็นผล ทว่ากลับเรียกเสียงครางหวานจากไอ้เจ้าได้เป็นอย่างดี ใบหน้าของมันก็เหยเกราวกับกำลังทรมาน แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นความทรมานที่อยากให้เกิดขึ้นอย่างไม่มีสิ้นสุด “อื้ออ..อ อะ..อะ ดิน อาา ที่รัก ของคุณมัน อื้ออ”

“ทนอีกนิด อาา..า” เขากัดฟันแน่น สีหน้าทรมานไม่ต่างจากร่างผอมเพราะถูกตอดรัดจนขยับแทบไม่ได้ “คลายหน่อย ซี๊ดดด..ด อืมม ดี อย่างนั้น” มือแกร่งจับล็อกเอวของคนรักแล้วเคลื่อนสะโพกบดเบียดเข้าหา จนส่วนปลายสีสวยผลุบหายเข้าไปในช่องทางรักอย่างช้าๆ ผ่านความยากลำบากจนเข้าไปสุดทาง “ยิ้มดิ อยากเห็น”

“ก็ยิ้มอยู่” เสียงของไอ้เจ้าเครือไปด้วยความต้องการที่พุ่งขึ้นสูง บดสะโพกเรียงเสียงครางต่ำจากธรา “อึก...ดีมั้ยคุณ”

“อา..มีมากกว่าคำว่าดีไหม” ธราย้อนถามเสียงพร่า “อืม..บดเก่ง”

ไอ้เจ้ายิ้มร้ายยอมรับคำชม ในขณะที่ธราสบถในลำคอ จับความไม่ได้ว่าเขาสบถคำใด หัวใจของเขาทำงานหนัก เขาครางต่ำอย่างสุขล้ำโดยที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ ทำได้เพียงส่งเสียงและแสดงสีหน้า ยิ่งเมื่อถูกตอดรัดก็ยิ่งใกล้แตะขอบสวรรค์

รักกันไม่ได้อย่างนั้นเหรอ

พี่น้องร่วมสายเลือดอย่างนั้นเหรอ

คิดว่าความสุขที่ได้รับนี้ไม่คุ้มค่าที่จะตกนรกหรืออย่างไร

ตัวเขาน่ะไม่เคยกลัวเลย

ดิน ธราคนนี้ไม่ได้สนใจเงื่อนไขนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว

.

.

[Snufflehp]

“สูบกัญชามาเหรอวะไอ้ลูกทรพี” ไอ้แพร์เอ่ยทักเหมือนเห็นเพื่อนซี้ของมันกำลังมองฟันปลอมด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มทั้งที่เพิ่งถูกอาจารย์เฉ่งยับมาเพราะความหยาบของเนื้องาน “โดนด่าแต่ยังนั่งยิ้มได้ก็คืออาการหนักมากๆ แล้ว ไหน มันเป็นยังไง เล่าให้พ่อคนนี้ฟังหน่อยสิลูกรัก”

“ตกลงมันเป็นลูกรักหรือลูกทรพีของมึงวะ” ไอ้คินสอดปากขึ้นมา “แต่กูก็ไม่น่าถาม ความสัมพันธ์ในครอบครัวเรามันซับซ้อน อิตัวแม่ก็ระริกระรี้หาชู้อยู่ได้ทุกวัน”

“อย่าไปว่ามัน วันนี้หงอยเพราะไอ้มินไม่มาตามนัด ติดต่อไม่ได้อีกตามเคย” ไอ้แพร์ว่าพลางมีสีหน้าสงสารเพื่อนอีกคนในกลุ่มที่ตอนนี้กำลังหงอยเหงาอยู่กับโทรศัพท์มือถือ แตกต่างจากธราที่มีความสุขราวฟ้ากับเหว “ดีที่ว่าวันนี้ดวงมันดี วราพลไม่มา ไม่งั้นไอ้จอมจมน้ำลายวราพลตายแน่ เล่นด่าแบบนอนสต๊อปแน่นอน”

“เอ้า อีกแล้วเหรอวะ แต่เดี๋ยวนี้วราพลก็ไม่โผล่หัวมาหลายวันแล้วนะ หายต๋อม จำวันที่ไอ้ดินทำฟันปลอมตาอำนวยไม่เสร็จได้ไหมล่ะ กูคิดว่าวราพลจะเฉ่งมันเป็นบุญตากูแล้ว แต่มันไม่มา แถมตาอำนวยก็ไม่มาอีก โคตรของโคตรโชคดี เออ ยังไงกูไปปลอบไอ้จอมก่อน นั่งหน้าเหี่ยวเป็นซาลาเปาไม่มีไส้อยู่นั่น” ว่าแล้วไอ้ตัวสูงโย่งก็ลุกไปยังมุมห้องที่ไอ้แก้มซาลาเปากำลังทำหน้าหงอย แต่คำว่าปลอบของมันคงไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่อง เพราะไม่รู้ว่าปลอบอย่างไร ไอ้คนที่กำลังเหี่ยวเฉาถึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา ตอนนี้ก็กำลังล็อกคอตีเข่ากันอยู่ ไอ้แพร์ที่หันไปมองก็ได้แต่ส่ายหน้าระอา

“ว่ายังไงไอ้ดิน” ละความสนใจมาจากความชุลมุนแล้วก็เค้นธราต่อ “ช่วงนี้มึงเหมือนคนเมากาวยิ่งกว่าน้องเอ๋ที่วันๆ คุยกับดอกทานตะวันและคิดว่าตัวเองกำลังท้อง ตั้งชื่อลูกล่วงหน้าแล้วว่าน้องอิ๋ง อ้อ มีกูเป็นพ่อด้วยไอ้ห่า ทั้งที่กูยังไม่ได้เสียบน้องสักดอก”

ธราได้ยินก็หัวเราะขำ ก่อนให้คำตอบ “ก็ไม่มีอะไร” แต่รอยยิ้มกว้างของเขาโกหกใครไม่ได้ ยิ่งกับไอ้พ่อจอมขี้เสือกคนนี้ด้วยแล้ว

“มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นสิท่า” ไอ้แพร์เดาได้ถูกเผง เพราะธราพยักหน้ายืนยัน “ก็ดีแล้ว ห่วงอยู่เลยว่าจะแย่”

“ทำไมวะ” ย้อนถามอย่างงงๆ “คบกันแล้วก็ต้องมีแต่เรื่องดีๆ สิ”

“ก็ใช่ แต่กูก็รู้สึกกังวลแปลกๆ” สีหน้าของไอ้แพร์เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ “ไม่รู้ว่ะ กูไม่สบายใจด้วยแหละมั้งช่วงนี้” พรูลมหายใจแล้วพูดต่อ “กูไปคุยกับน้องเอ๋มา เรื่องวันเวลาห่าไรนี่แหละ แล้วก็ได้ยินเรื่องไม่ดีมานิดหน่อย”

“คงไม่นิดหน่อย ถ้ามึงทำหน้าแบบนี้” ธราตั้งข้อสังเกต “ไปคุยไรมาวะ”

“เออน่า...แล้วช่วงนี้ไอ้เจ้า” ไอ้แพร์เว้นช่วงจังหวะหายใจเพราะเผลอกลั้นหายใจเมื่อพูดถึง “มันปกติดีมั้ย”

“ยังไง”

“หมายถึง...มันหายดีหรือยัง อาการป่วยของมัน”

“อ๋อ” ธราพยักหน้าเมื่อเข้าใจในคำถามของเพื่อน “ก็ดีแล้ว แต่ก็เป็นๆ หายๆ นานๆ เป็นที ไม่ถี่เหมือนช่วงก่อน กูก็วางใจแล้วแต่ก็ยังทะเลาะกันเรื่องไปหาหมอเหมือนเดิม เมียใครไม่รู้ โคตรดื้อ”

“จะให้กูต่อว่าเมียมึงเรอะลูกรัก”

“ต่อสิ อยากฟัง” ธราขำกับความคิดของตัวเอง “คนห่าไรทำให้หลงได้ทุกวัน”

“มึงหลงมันเองต่างหาก”

“ก็ยอมรับ ช่วงนี้มีน้ำมีนวลอีก นิ่มมาก”

ไอ้แพร์ทำหน้าปั้นยาก “กูต้องอิจฉาปะวะ”

“เอาที่สะดวกใจ”

คนเป็นเพื่อนถึงกับยกมือขึ้นผลักหัวเข้าให้ “เผื่อใจไว้หน่อยดีมั้ยไอ้ห่า มึงหลงเขาจนจะไม่เหลือชีวิตเป็นของตัวเองแล้ว ตัวติดกันอะไรขนาดนั้น วันก่อนก็โดดเรียนอยู่ด้วยกัน มันก็เกินไปหน่อยมั้ย”

“อะไรของมึง” ธราถึงกับขมวดคิ้ว “ช่วงนี้มึงพูดอะไรแปลกๆ นะไอ้แพร์ ไม่ชอบเจ้าแล้วเหรอวะหรือมีเรื่องอะไร”

“หวงลูกไง เป็นห่วงด้วย มึงกำลังจะเสียคนเพราะความรัก กูก็ต้องเตือน”

“อย่าอินไอ้สัด มึงไม่ใช่ไอ้จอม” ธราว่า แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของไอ้แพร์ก็ยกมือขึ้นตบไหล่มันเบาๆ “แต่ยังไงก็ขอบใจ กูรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่เว้ย เจ้าก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้กูไปไหน แต่กูอยากอยู่ด้วยไง ไม่อยากให้มันละสายตา แต่สัญญาเลยว่าต่อจากนี้ไม่โดดแล้ว เจ้าก็บ่นกูจนหูชาเลยเรื่องนี้ มันก็ไม่ชอบใจนักหรอก”

ไอ้แพร์พรูลมหายใจ ตอนนี้สมองของมันกำลังคิดไม่ตก คิดหนักและว้าวุ่นเป็นอย่างมาก “แล้วที่คนชื่อจันทร์มาตะโกนใส่หน้ามึงเมื่อวันก่อนล่ะ เรื่องจริงแค่ไหน”

“อ้อ” ธรานึกออก “เรื่องนี้เหรอที่ทำให้มึงกังวล”

สถานการณ์ระหว่างธรากับจันทร์เจ้าย่ำแย่ลงทุกที เขาไม่เคยเจอคนที่พูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้ มันย่ำแย่ถึงขั้นที่เขาคิดอยากแจ้งความให้ตำรวจมาจัดการเสียรู้แล้วรู้รอด ยิ่งเมื่อวันก่อนก็ยิ่งอยากเอากำปั้นปิดปากเล็กๆ นั่นไว้เพราะเล่นมาตะโกนประจานเขากับไอ้เจ้าที่กำลังนั่งกินข้าวด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนของเขา เขานัดไอ้เจ้ามากินข้าวที่โรงอาหารของคณะ นั่งกินกันไปได้สักพักจันทร์เจ้าก็โผล่มา ทั้งที่มหาลัยของคนพวกนั้นไม่ได้อยู่ใกล้ๆ แต่กลับขับรถมาถึงที่นี่ได้ก็นับว่าใจถึง ฝ่ายนั้นโวยวายว่าเขาไม่ยอมอ่านไม่ยอมตอบข้อความ โทรหาก็ไม่เคยรับสาย มัวแต่ขลุกเล่นจ้ำจี้กับพี่ชายสายเลือดเดียวกัน มัวเมาจนไม่ลืมหูลืมตา ถ้าไม่ได้ไอ้เจ้าคว้าจานข้าวมันไก่ของไอ้จอมไปโปะหน้าก็คงไม่หยุดพูด ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกเลยที่เห็นเจ้า จักรพรรดิเล่นงานคนอื่น

“ก็มีส่วน” ไอ้แพร์ยอมรับ “ตกลงมึงกับไอ้เจ้าคือพี่น้องพ่อเดียวกันเหรอ”

“ถ้าใช่แล้วมึงจะรังเกียจกูมั้ย” ธราถามกลับ “ถ้ากูรักกับพี่ชายของตัวเอง มึงจะยังอยากเป็นเพื่อนกูหรือเปล่า”

“ไอ้ดิน” สีหน้าเคร่งเครียดของไอ้แพร์นั้นไม่ต่างจากน้ำเสียงที่มันเรียกเลย “มึงแน่ใจแล้วนะที่จะทำแบบนี้”

“ถอนตัวไม่ได้แล้วมึง กูมาไกลมากแล้ว” รอยยิ้มของธราไม่เจือความกังวลใดๆ เลย “กูรักเจ้าไปแล้วว่ะ ให้เลิกกันไปตอนนี้ ฆ่ากูดีกว่า”

ไอ้แพร์ถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับ มันสะบัดศีรษะไปมาอยู่ได้ไม่นานก็ทำหน้าปลงตก “เออ อะไรจะเกิดก็ให้มันเป็นไป ยังไงพวกกูก็อยู่กับมึงอยู่แล้วเว้ย”

“ซึ้งจนอยากร้องไห้”

“ตอแหลไอ้สัด ยิ้มกว้างโชว์ฟันกระต่ายขนาดนี้”

ธราหัวเราะ ก่อนจะสังเกตรอบตัว “ว่าแต่คนอื่นมันไปไหนกันหมดวะ วันนี้ทำไมมีแค่กลุ่มเราที่มา”

สีหน้าของไอ้แพร์กลับมาเคร่งเครียดอีกครั้ง แววตาของมันปิดซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ “มึงอาจจะไม่ทันสังเกตนะว่าคนรอบข้างเราเริ่มหายไปทีละคน ที่จริงกูก็ไม่ทันสังเกตหรอก เพราะไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร แต่คนที่หายไปกลับนึกหน้าแทบไม่ได้ รู้ว่าเคยมีอยู่แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก”

“ยังไงวะ กูไม่เข้าใจ”

“มึงนึกหน้าวราพลออกมั้ยวะ” ไอ้แพร์ตั้งคำถาม มองสบตากับธราตามตรง “เพื่อนร่วมรุ่นของมึงคนอื่นๆ ด้วย”

ธราพยายามนึก แต่ในหัวของเขาว่างเปล่า เขารู้ชื่อ รู้ว่ามีใครในรุ่นบ้าง จำได้แม้แต่ว่าคนไหนเคยควงกับเขาแต่กลับนึกหน้าไม่ออกเลยแม้แต่คนเดียว มันเลือนรางราวกับถูกปิดทับเอาไว้ด้วยหมอกสีขมุกขมัว “ไม่ว่ะ” เขามองหน้าไอ้แพร์อย่างขอคำอธิบาย “มันแปลกปะวะ”

“กูอยากบอกว่ากูก็ไม่ได้รู้สึกแปลก แต่กูก็แค่สงสัย”

“คิดเหมือนกัน” แววตาของธราเต็มไปด้วยความสับสน เขาพูดว่า “กูรู้สึกตะหงิดใจแต่ก็ไม่รู้ว่ามันคือเรื่องอะไร แต่อย่าไปสนใจมันเลยมึง” สุดท้ายก็ตัดบทเอาดื้อๆ จนคนเป็นเพื่อนได้แต่ทำหน้าอึนๆ ใส่

“เอางั้นเหรอวะ”

“เออ ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก คนเรามันก็ลืมกันได้ ขนาดกูยังจำห่าอะไรไม่ค่อยได้เลย”

“แต่ความทรงจำของมันก็ค่อยๆ กลับมาแล้วนี่ไอ้ดิน” ไอ้แพร์เถียง มันไม่อยากปัดตกข้อสงสัยที่เกิดขึ้นในใจ “มึงหวีดให้กูฟังในแชตทุกครั้งเวลาจำได้ว่ามึงกับไอ้เจ้าเคยสวีตกันแค่ไหน”

“ก็กลับมานิดๆ หน่อยๆ แต่กูก็ไม่รู้ไงว่ามันเป็นความทรงจำจริงๆ หรือแค่ปรุงแต่งขึ้นมาเอง ใครจะจำรายละเอียดได้ครบวะ ต่อให้มึงไม่ความจำเสื่อม มึงก็จำเรื่องที่ผ่านมาหลายปีได้ไม่ครบถ้วนหรอกจริงมั้ย” ธราพูดอย่างมีเหตุมีผล บางทีภาพบางภาพก็แวบเข้ามาในหัวแต่เขาก็ไม่เคยปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาทำเพียงแค่เชื่อความรู้สึกปัจจุบันของตัวเองก็เท่านั้น ตอนนี้ต่อให้จำได้หรือจำไม่ได้ เขาก็รักไอ้เจ้ามากอยู่ดี “อีกอย่างตอนนี้กูว่าที่เป็นอยู่ก็โอเคแล้ว ไม่ต้องจำไปมากกว่านี้ก็ได้ เรื่องไม่น่าจำก็ปล่อยให้มันหายไปตามกาลเวลาดีกว่า”

“ไม่อยากรู้ความจริงหน่อยเหรอวะ” ไอ้แพร์ถาม สีหน้าของมันไม่เห็นด้วยที่ธราสรุปความแบบนี้ “ทั้งเรื่องที่เกิดอุบัติเหตุ เรื่องครอบครัว เรื่องตัวตนหรือเรื่องอะไรก็ได้ที่ทำให้มึงเป็นมึง”

“ไม่ว่ะ” ธรายืนกรานความคิด “ไอ้ดินคนก่อนคงไม่ใช่คนที่ดีพอจะเป็นตัวกูในตอนนี้หรอก”

“อาจจะดีกว่าก็ได้ไอ้สัด” ไอ้แพร์แย้ง “เพราะไอ้ดินคนนี้คือไอ้เหี้ยดินลูกทรพีของกู ไอ้คนที่ชอบกั๊ก เห็นแก่ตัว ใจร้าย มีความย้อนแย้งในตัวเองฉิบหาย”

“ไอ้ควายเอ๊ย กูอัพเกรดเวอร์ชั่นแล้ว” ธราว่าแล้วก็ยิ้มกริ่ม “ตอนนี้กูคือไอ้ดินเวอร์ชั่นที่ดีที่สุดที่มีพระเจ้าเป็นของตัวเอง อย่าคิดหือกับกู”

“ขิงแรงจนไอ้จอมตอนมโนว่าได้ไอ้เจ้าเป็นผัวก็สู้มึงไม่ได้”

“แน่นอนสิวะ”

“แก้แล็ปต่อไปเถอะมึง ขี้เกียจฟังความ ทำหน้าร้ายนักไอ้ตัวร้าย”

ไอ้แพร์ทำท่าหัวเสียเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ร่วมหัวเราะไปกับธรา สองเพื่อนซี้นั่งคุยกันไป ทำงานกันไปจนถึงเวลาเลิกเรียน

.

.
(กรุ๊ปไลน์) ดมกาวไปด้วยกัน (3)

Bee : ทุกคนคะ ติดต่อพี่เอได้แล้วค่ะ

เอ๊ : ขอร้องกรี๊ดได้มั้ย ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่ตื่นเต้นถึงขีดสุดเลยก็ว่าได้

P. : เบาหน่อยเอ๋ เสียงดังมาถึงห้องพี่

เอ๊ : ประสานเสียงกับน้องอิ๋งอยู่ครับแด๊ด

P. : นี่ตกลงจะเรียกพี่ว่าแด๊ดจริงๆ เรอะ

เอ๊ : นายเจ้าบอกว่าเป็นคำที่ใช้เรียกแฟน นายเจ้าเรียกธราว่าแด๊ดดี๊ขาทุกทีเลย มันแบบอบอุ่นหัวใจ อรุ่มๆ ดี

P. : เอาเถอะลูก เรียกอะไรก็เรื่องของหนูเลย

P. : น้องบีพูดต่อเลยครับ

เอ๊ : หึงอะ

Bee : ขอโทษนะเอ๋ที่สวยเกินไป พี่หมอแพร์ต้องเป็นของเรา

เอ๊ : เธอดมกาวมากไปแม่ยอดยาหยี แบ่งมาทางนี้บ้างสักกระป๋อง

Bee : ก็ซื้อมาจากเอ๋นั่นแหละ เอ๋เป็นผู้ค้าจะมาขอแบ่งทำไม

P. : คือพี่ต้องแก้แล็ป พี่ไม่มีเวลาว่างมากพอจะมาตามอ่าน ตอนนี้พี่ขอรู้เรื่องเร็วที่สุดนะครับนะ พี่ไหว้ก็ได้น้อง

เอ๊ : แด๊ดจะไหว้คนอื่นทำไม เมียแด๊ดอยู่ตรงนี้

P. : ตอนจีบแรกๆ ก็ไม่คิดว่าจะประสาทขนาดนี้เลยนะ บล๊อกแด๊ดต่อดีมั้ยหนู

เอ๊ : ไม่เอา ผมต้องได้ค่านมน้องอิ๋ง

P. : น้องบี มาต่อครับ

Bee : ค่ะพี่หมอ คือวันนี้บีออกมากินข้าวหน้าคอนโดฯ ก็พยายามติดต่อพี่เอมาตลอดค่ะ ทักไปทุกวัน แล้วตอนออกไปกินข้าว พี่เอก็ตอบกลับมาพอดี

เอ๊ : สรุปทางพี่เอคือเดือนธันวาคมใช่มั้ย

Bee : ใช่ค่ะเอ๋ ส่วนพี่เจ้าเดือนแพทย์คนนั้นเขาเสียเดือนกรกฎาคม ส่วนใครยิงนี่พี่เอก็ไม่รู้ ทางมหาลัยปิดข่าว ไม่มีข่าวออกเลย มีแต่คนในคณะที่รู้เรื่องกัน

เอ๊ : อ่า...เดือนกรกฎาคมเหรอ นี่เดือนเมษายนแล้ว

P. : เราไม่รู้เวลาแน่นอนหรอกนะตอนนี้ เอาอะไรมาแน่ใจว่าเป็นเดือนเมษา ต่างคนต่างก็คิดว่าเป็นวันนั้นเดือนนี้ แต่ความคิดใครที่มันถูกต้องที่สุดเราก็พิสูจน์ไม่ได้ ยอมรับว่าตอนนี้พี่ก็ไม่แน่ใจเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา แล้วทำไมคนอื่นๆ ถึงเริ่มหายไป

Bee : บีก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ บีก็ติดต่อกับแฟนของบีไม่ได้แล้ว ตอนนี้ไปไหนมาไหนคนเดียว เจอเพื่อนในคณะก็เหมือนเขาไม่เห็นเรา แค่เดินสวนกันแล้วไม่ได้ทัก บอกตามตรงนะคะว่าตอนนี้กลัวมากๆ กลางคืนก็ไม่กล้าหลับเลย

เอ๊ : ผมก็เหมือนกันเธอ ตอนนี้ไม่เจอใครที่รู้จัก ทั้งพวกแป้งจี่ พวกไอ้คิ้มหรือจะคนอื่นๆ ในคณะ อาจารย์ก็ไม่เข้าสอน จนทุกวันนี้ผมนอนอยู่หอ ไม่ไปมหาลัยแล้ว ติดต่อแม่จ๋าก็ไม่ได้ เงินจะหมดอยู่รอมร่อ ซวยแล้วเด้อ

P. : น้องสองคนใจเย็นๆ กันก่อนนะ พี่ว่าเรื่องทุกเรื่องมันต้องมีที่มาที่ไปและตอนนี้คำตอบอาจจะอยู่กับคนที่เป็นสิ่งแปลกปลอมในช่วงเวลาของพวกเรา ทำไมถึงเหลือแค่พวกเรา แค่คนที่เกี่ยวข้องกับไอ้ดินและตัวของมันเอง คำถามนี้ไอ้เจ้าน่าจะตอบพวกเราได้

เอ๊ : ผมบล็อกจริงนะครับถ้าพี่ยังตั้งข้อสงสัยแบบนี้อีก นายเจ้าเพื่อนของผมน่ะมีตัวตนอยู่จริงๆ และไม่ใช่สิ่งแปลกปลอมอย่างที่พี่กล่าวหา

P. : งั้นก็คงเป็นพวกเราที่เป็นสิ่งแปลกปลอมของช่วงเวลาและอีกไม่นานพวกเราอาจจะต้องหายไปเหมือนคนอื่นๆ ตอนนี้เวลาอาจจะเริ่มนับถอยหลังแล้วก็ได้

Bee : หมายถึงพวกเราจะตายเหรอคะพี่หมอ

P. : พี่ก็ไม่รู้ครับ พี่ทำได้แค่คาดเดา เพราะถ้าหากห้วงเวลานี้มีเจ้าของ คนที่เป็นสิ่งแปลกปลอมก็อาจจะเป็นพวกเราเองที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ โลกของเราก็อาจจะไม่ใช่ที่นี่ ที่ทุกคนหายไปก็แค่อาจจะกลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง ที่ที่ถูกต้องเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาตั้งแต่แรกและในวันใดวันหนึ่งต่อจากนี้เราก็คงต้องไปด้วย

P. : ในที่ตรงนั้นพวกเราอาจจะเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน

เอ๊ : เป็นพ่อของลูกผมไม่ได้แล้วนะครับพี่ ความคิดแง่ลบแบบนี้ไม่เหมาะกับน้องอิ๋งเลยสักนิด

P. : เอ๋ต้องยอมรับความจริงได้แล้วนะครับว่าตอนนี้มีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับพวกเราและตอนนี้ในเวลาปัจจุบัน นายเจ้าเพื่อนของเอ๋อาจจะตายไปแล้ว

เอ๊ : ผมไม่มีทางเชื่อ ผมไม่เชื่อหรอกว่าโลกที่เราอยู่นี้จะไม่มีจริง พี่จะให้ผมคิดเหรอว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดตลอดสองปีที่ผ่านมาเป็นแค่เรื่องที่ไม่มีอยู่จริงเลย ผมเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายของนายเจ้า เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากๆ ผมมีเขาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียว ความรู้สึกของผมน่ะมันจริงมากนะครับ ทั้งที่เกิดขึ้นกับนายเจ้าและเกิดขึ้นกับพี่

เอ๊ : ที่ที่เราเคยอยู่น่ะ พวกเราเป็นแค่คนแปลกหน้ากันเหรอครับ

เอ๊ : พี่จะให้ผมยอมรับเรื่องแบบนี้เหรอ

Bee : เอ๋พอก่อนนะคะ เอ๋ใจเย็นๆ ก่อนนะ

เอ๊ : ผมขอโทษครับ รู้ว่าทุกคนก็เครียด แต่ผมไม่อยากหายไปเหมือนอย่างคนอื่นๆ ผมอยากจะอยู่กับนายเจ้า อยากอยู่เป็นเพื่อนเขาก่อน

เอ๊ : ผมน่ะมีเพื่อนเพียงคนเดียวแล้วจะให้ผมทิ้งเขาไปได้ยังไง ถ้าผมไปแล้วใครจะคอยเป็นกำลังใจให้นายเจ้า นายเจ้าน่ะเห็นเข้มแข็งแบบนั้น แต่ที่จริงแล้วอ่อนแอมากเลยนะครับ เขาไม่เคยร้องไห้ให้เห็นสักครั้งแต่ผมก็รู้ว่าเขาเสียใจ

เอ๊ : ผมควรทำยังไงดี

P. : เอ๋เปิดประตูให้พี่หน่อยครับ

P. : พี่อยู่หน้าห้องเรา

P. : มาร้องไห้กับพี่นะ

.

.
“เจ้า” ธราร้องเรียกเมื่อเห็นคนรักกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ปลายเตียง ช่วงนี้ไอ้เจ้าเหม่อบ่อยๆ แม้จะยิ้มหัวเราะเหมือนปกติ แต่พอละสายตาก็จะนั่งเงียบๆ เหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย แววตาก็เต็มไปด้วยความครุ่นคิด “ง่วงก็นอนก่อนก็ได้ไม่ต้องรอกูหรอก”

ไอ้เจ้าส่ายหน้า ก่อนบอก “เจ้านอนไม่หลับ”

“เป็นอะไร” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างเป็นกังวล “เจ็บที่แผลเป็นอีกแล้วเหรอ”

“เปล่าครับ แค่มีเรื่องให้คิด”

“หืม” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “เรื่องอะไร ระบายมาดิ ถ้าทำให้มึงทำหน้ากลุ้มใจแบบนี้ก็คงเป็นเรื่องใหญ่อยู่นะ”

“ก็ค่อนข้างใหญ่” ไอ้เจ้ายอมรับพลางพรูลมหายใจ ทว่าต่อให้ทำอย่างนั้นสีหน้าของมันก็ไม่คลายกังวล “เจ้ากำลังคิดว่าพรุ่งนี้เช้าจะทำอะไรให้คุณกิน ข้าวต้มก็น่าจะเบื่อแล้วหรือต้องไปซื้อข้าวมันไก่เจ้าอร่อยมาให้ แต่เขาก็ไม่ขายมาหลายวันแล้ว ไม่รู้ย้ายร้านไปเปิดที่ไหน ไปก็ไม่บอก แย่เลย”

“กลุ้มเรื่องนี้เรอะ” ธราแทบสบถออกมา เก็บความเป็นห่วงกลับแทบไม่ทัน “นี่ต้องเปิดทอปปิคตามหาร้านข้าวมันไก่ปะวะ”

“ก็มันเป็นร้านที่คุณชอบไง เนี่ย พอเขาไม่ขาย เจ้าก็ต้องลำบากทำข้าวต้มให้กิน” ไอ้เจ้าสาธยายความลำบากของมันให้กับคนที่กำลังทำหน้าหงิกฟัง “จะให้คุณกินแค่ขนมปังปิ้งก็ไม่ได้ บกพร่องในหน้าที่เมียที่ดีอีก”

“ไม่ใช่มึงคงคิดไม่ได้”

“ครับ” ไอ้เจ้ายอมรับพลางยิ้มเผล่ “ไม่ใช่คนหน้าตาดีอย่างผมคงคิดไม่ได้”

“มันมีต่อความยอตัวเองด้วยนะเดี๋ยวนี้”

“ก็คือส่องกระจกทุกวันมันก็ต้องมียอมรับกันบ้างนั่นแหละครับ อิ๊”

ธราหัวเราะ อยากจะเดินเข้าไปตบกบาลคนยียวนสักทีแต่ก็ละมือจากงานตรงหน้าไม่ได้ ขืนลุกไปเล่นกับมันคงได้ยาวจนไม่ได้การได้งานแน่ “นอนได้แล้วไป ไม่ต้องกลุ้มเรื่องไม่เป็นเรื่อง กูกินอะไรก็ได้แหละตอนเช้า แค่อิ่มก็พอ”

“งั้นพะแนงหมู”

“มึงจะฆ่ากูเรอะ”

“แหะๆ ก็แบบอยากให้ลิ้มลอง ของอร่อยทั้งนั้นนน เกิดมายังไงเนี่ยไม่ชอบกิน”

ธราแยกเขี้ยวใส่ “ไม่รู้ว่าคลอดธรรมชาติหรือผ่าคลอด”

“ดู๊ววว เดี๋ยวนี้มีมุขยอกย้อน”

“ก็สรรหาคำมาพูด”

“เอ๋ชอบเล่น” ไอ้เจ้าเผยรอยยิ้ม แต่แววตาของมันที่เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้ายามราตรีเบื้องนอกนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย “เอ๋ตลกดี เป็นเพื่อนรักเพื่อนตายของเจ้าเลย”

“อืม น้องมันดูเหมือนเมากาวตลอดเวลา แต่มันก็เป็นเด็กดี” มิตรภาพของไอ้เจ้ากับไอ้เอ๋นั้นธราเห็นมาตลอดสองปี ไอ้เจ้าไม่มีเพื่อนคนอื่นในคณะนอกจากไอ้เอ๋ซึ่งไอ้เอ๋ก็ไม่ได้ต่าง มันสองคนคบกันอยู่แค่นั้น เมื่อเร็วๆ นี้ก็เพิ่งเปิดใจรับคนอื่นเข้ามาร่วมกลุ่มเพื่อน แต่มิตรภาพระหว่างไอ้เจ้ากับไอ้เอ๋ก็ไม่ได้จืดจาง “มึงกลุ้มเรื่องนี้หรือเปล่า เพราะไม่มีเวลาไปหาน้องมันใช่มั้ย” เขาตั้งคำถามแต่ไม่ได้คำตอบ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากร่างผอม ไอ้เจ้ายังคงนั่งเงียบจ้องมองท้องฟ้าที่เห็นได้ผ่านกระจกใสที่กั้นระหว่างระเบียงกับห้องนอนต่อไป “กูบอกแล้วว่าจะไปก็ได้ ไม่ต้องตัวติดกับกูนักหรอก มีเวลาให้เพื่อนบ้าง หรือไม่ก็เวลาไปไหนด้วยกันมึงพาน้องมันมาก็ได้ กูจะได้พาไอ้แพร์ไปด้วย ไม่ต้องกลัวไปเป็นก้างเลย เดตคู่ก็สนุกดี”

“คุณทำบ่อยเหรอ เดตคู่น่ะ” ไอ้เจ้าหันมองพลางใช้ดวงตาคมกริบจ้องธรา

“เรื่องในอดีต” ธราว่าเสียงอ้อมแอ้ม “อย่าหึงเลย”

“เด็กไม่ดี” ไอ้เจ้าย่นจมูกใส่ก่อนจะละสายตากลับไปมองยังจุดเดิม “ท้องฟ้าวันนี้ไม่สวยเลย ไม่มีดาวสักดวง พระจันทร์ก็ไม่เห็น สงสัยเมฆเยอะ โอ๊ะ! คุณ...”

ธราลุกจากเก้าอี้เข้าไปสวมกอดไอ้เจ้าจากทางด้านหลังโดยที่มันไม่ทันตั้งตัว อ้อมกอดของเขาทำให้มันร้องเสียงหลงออกมา ทว่าแค่ไม่นานก็เผยรอยยิ้มออกมา “คุณไม่อ่านหนังสือแล้วเหรอ”

“รอมึงหลับค่อยอ่านก็ได้” ธราตอบเสียงนุ่ม คางได้รูปเกยบนไหล่ของไอ้เจ้าในขณะที่ลำตัวหนานั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง สองขาอ้ากว้างกักขังร่างผอมไว้ภายใน สองแขนก็โอบรอบเอวไว้เพื่อไม่ให้ดิ้นหนี “กลุ้มใจอะไรนักคะคนดี”

“ก็คือแพ้มาก” หัวใจของไอ้เจ้าเต้นแรงในระดับอันตรายอีกแล้ว “คะขาทำไมที่รัก คุณพูดแบบนี้ทีไรหัวใจเจ้าจะวายตายเพราะคำหวาน”

“ไม่ชอบเหรอคะ”

“ไม่ชอบครับ มันอ่อนโยนต่อการรับฟังแต่ไม่อ่อนโยนต่อการเต้นหัวใจ”

“ไหนจับ” ว่าแล้วก็วางมือทาบลงบนอกข้างซ้ายของไอ้เจ้า “เต้นแรงจริงด้วย”

“ฉวยโอกาสจับนมเลยน้าดินน้า”

“เคยดูดมาแล้ว” ธราแกล้งกระซิบเสียงพร่า “จับแค่นี้จะเป็นไร”

“ดู๊ววว นายคนนี้มันแน่”

“ไม่แน่ไม่ได้เป็นผัวคุณครับ ขย่มผมทีผมนี้แทบตาย”

“แทบตายอะไรเล่า” ไอ้เจ้าย่นจมูกใส่ด้วยความหมั่นไส้ “เห็นเอาแต่บอกว่าชอบ เด้งเอวสวนกันอีก เจ้านี่สิจะตายเอา ขย่มเบาไม่ได้ด้วย ไม่ถึงใจคุณ”

“ก็” ริมฝีปากหนาชิดใบหูก่อนจะพูดถ้อยคำที่ทำเอาคนฟังหน้าร้อนผ่าวว่า “เจ้าทำผมเสียวแทบตายไงครับ”

“ยอมแพ้เลย” ไอ้เจ้าจำต้องยกธงขาว หากเป็นเรื่องแบบนี้มันสู้ธราไม่ไหวจริงๆ “น่ะ แค่คุยกันเรื่องนี้ก็เอาดินน้อยมาแทงหลังเจ้า”

“ใช่เหรอเจ้า หัวเข่ากูหรือเปล่า” เขาแสร้งถามพลางขยับตัวเข้าชิด “กล่าวหากันนี่โดนดีเลยนะ ใครจะหื่นตลอดเวลาขนาดนั้นกัน”

“หัวเข่าคุณอยู่นี่” ไอ้เจ้าชี้สิ่งที่ถูกกล่าวอ้างให้ธราเห็น “ส่วนไอ้ที่แทงข้างหลังเจ้าอะอยู่ตรงกลาง ยาวจนจะถึงสะดือคุณอยู่แล้วมั้ง”

“รู้ขนาดกันขนาดนี้ก็จับมันหน่อยดิเจ้า มันอยากเล่นด้วย”

“คุณจะเอาวันละสามเวลาไม่ได้นะที่รัก” ไอ้เจ้าเตือนอย่างไม่จริงจังนัก เพราะต่อให้ปากจะพร่ำพูดแต่มือของมันก็อ้อมไปด้านหลัง สอดเข้าไปใต้กางเกงใส่นอนเพื่อทักทายอาวุธร้ายของธราอยู่ดี “เป็นผู้หญิงนี่เจ้าท้องไปแล้ว คุณปล่อยในทุกครั้งเลย ขนาดใส่ถุงก็ยังเอาถุงออก”

“ก็ใส่แล้วเจ้าเจ็บ เจ้าบอกไม่ดีไม่มันส์ เป็นแฟนก็ต้องตามใจมั้ย มีความสุขก็ต้องมีไปด้วยกัน”

“แล้วก็ติดโรคไปด้วยกัน”

ธราชะงักก่อนจะเผยรอยยิ้ม “พูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่งเลยค่ะ”

“คุณมันตัวดีธรา” น้ำเสียงจิกกัดของไอ้เจ้าเรียกเสียงหัวเราะจากธราได้เป็นอย่างดี ก่อนต่างฝ่ายต่างเงียบ ปล่อยให้เสียงเข็มวินาทีจากนาฬิกาปลุกข้างหัวเตียงดังเบาๆ แทนเสียงสนทนา ทว่าคนทั้งสองกลับไม่ผละออกจากกัน เขายังคงกอดร่างผอมของไอ้เจ้าไว้ในขณะที่มือของไอ้เจ้าก็ครอบครองแกนกายของเขา นวดคลึงเบาๆ สลับกับรูดรั้งตามความยาวที่มี จากโคนสู่ปลาย รีดเอาน้ำใสเหนียวเหนอะเลอะเปื้อนมือ

“ซี๊ดด..ด” เขาเริ่มสูดริมฝีปากส่งเสียงครางต่ำ มือหนาก็เริ่มซุกซนไปทั่ว จากที่โอบอยู่ที่เอวบางก็สอดเข้าไปภายใต้เสื้อนอนเพื่อเล่นงานจุดอ่อนไหวทั้งสองข้าง

“จะเปลี่ยนนรกเป็นสวรรค์อีกแล้วเหรอครับ” ไอ้เจ้าหันหน้ากลับไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ใคร่ของธราพลางตั้งคำถามที่ทำเอาคนฟังเผยรอยยิ้มแห่งความปรารถนา

“อยากมั้ยล่ะครับพี่ชาย” เขายิ้มร้าย ถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยก็ยิ่งสร้างเสียงหัวเราะให้กับไอ้เจ้า

ถ้าคุณคนก่อนเหมือนกับคุณในตอนนี้ เราก็คงไม่ต้องทรมานกันหรอกครับ

“โคตรอยากเลยน้องดิน” รอยยิ้มยั่วปรากฏบนใบหน้าคมคาย ในขณะที่คำพูดนั้นทำให้ธราหัวใจเต้นโครมครามอย่างอดที่จะตื่นเต้นไม่ไหว “เอาพี่แรงๆ เลยนะเด็กดี”

ธราไม่รอช้าที่จะตอบรับคำเชิญชวนนี้ เขาจัดการอย่างรวดเร็ว จู่โจมอย่างหนักหน่วง ทั้งริมฝีปากทั้งฝ่ามือก็ทำงานอย่างเชี่ยวชาญ มันมอบความเสียวซ่านให้กับคนใต้ร่างของเขา เรียกเสียงครางหวานได้เป็นอย่างดี ยิ่งเมื่อสอดเข้าไปสำรวจในช่องทางรักที่ไม่ได้ถูกปิดแน่นเพราะถูกเขาสำรวจไปแล้วเมื่อตอนหัวค่ำก็เรียกเสียงครางได้ไม่หยุดหย่อน เขาตั้งใจฟังเสียงครางของเจ้า จักรพรรดิที่เรียกหาแต่เขา ตั้งใจมอบความหวานให้ผ่านการสัมผัส ก่อนจะเสือกไสแกนกายร้อนเข้าหา เคลื่อนผ่านช่องทางเข้าไปจนสุดความยาว

“อืมมม..ม” เขาครางต่ำ แทบหยุดหายใจเมื่อได้ฝังตัวตนเข้าไปในตัวของคนรัก มันสุขล้ำเมื่อถูกความอ่อนนุ่มโอบล้อมและเมื่อถูกตอดรัดก็ยิ่งร้อนผ่าว กระตุ้นให้ขยับโยกกายเข้าออก เขาจึงเริ่มขยับสะโพกกระแทกกระทั้น จากจังหวะเนิบนาบเป็นถี่ระรัวจนเกิดเสียงหยาบโลนของผิวกายที่กระทบเข้าหากันดังลั่นห้อง “อาา..า เจ้า โคตรดีเลย” เขาเปลี่ยนจังหวะ ลดความถี่ลงจนเกือบหยุดแล้วถอนกายออกไป “ขึ้นให้หน่อยครับ” เขาบอกแค่นั้นก็ดึงรั้งคนรักขึ้นนั่งบนตัก

“ให้ขย่มจนเสร็จเลยมั้ยดิน” ไอ้เจ้าถามเสียงหวาน จูบปลายคางของธราอย่างรักใคร่พลางลดสะโพกลงครอบครองแกนกายของเขา “อืมม จุก อาา เสียว”

“ขยับสิ” ธราพูดเสียงลอดไรฟัน เขาแยกเขี้ยวเมื่อไอ้เจ้าควงเอวหมุนวน บดสะโพกและตอดรัดอาวุธร้ายของเขา “เจ้า เดี๋ยวกูเสร็จก่อน อย่า...อาา ซี๊ดด..ด ตัวดี” แต่เหมือนยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ เขาเชิดหน้าขึ้นเมื่อเอวบางนั้นเล่นงานเขาเสียอยู่หมัด ทั้งบดทั้งร่อน “อืมม..ม ร่อนเก่ง” เอ่ยชมแล้วเสยกายกระแทกสวนระรัว ภาพงดงามตรงหน้าที่ได้เห็นคนรักเคลื่อนกายโยกไหวอยู่บนร่างตัวเองยิ่งกระตุ้นให้เขาใกล้ปลดปล่อย “กูเสร็จก่อนแน่ที่รัก ไม่ไหว...เสียวฉิบ ซี๊ดด อืออ อืมม..ม” ริมฝีปากหนางึมงำก่อนจะถูกกลีบปากบางดูดงับ สะโพกก็ทั้งร่อนทั้งบด ไม่เหลือทางให้เขาได้ต่อกร ร่างกายของเขาตอนนี้ตกเป็นทาสรักของไอ้เจ้าเสียแล้ว

“ปล่อยในตัวเจ้าเลยนะดิน” ไอ้เจ้าบอกเสียงกระเส่า ก่อนฟันขาวจะกัดริมฝีปากล่างเพื่อระบายความซ่านเสียว มือผอมก็จับไหล่กว้างเอาไว้แน่นแล้วกระแทกกระทั้นสะโพกลงกลืนกินแกนกายของธราซ้ำๆ และถี่ระรัวจนเขาทานทนไม่ไหว ปลดปล่อยออกมาพร้อมทั้งส่งเสียงครางต่ำอย่างยาวนาน ทว่าต่อให้เป็นเช่นนั้นเอวบางนั้นก็ไม่หยุดขยับ น้ำแห่งความใคร่ไหลทะลักอาบแกนกายร้อนที่ผลุบเข้าผลุบออกในช่องทาง ในขณะที่เจ้าของมันกำลังเสียวแทบขาดใจ เขาถูกรีดเค้นจนหน้าตาเหยเกแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะรู้ว่าคนรักยังคงไม่ถึงฝั่งฝัน

“เจ้า อืมม..ม เอาให้เสร็จเลยนะ ซี๊ดด..ด ขย่มเลย”

“อืมม..ม อาา มาจูบหน่อย เร็ว”

คำสั่งของเจ้า จักรพรรดิดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าเอาแต่ใจ แววตาที่ทอดมองมานั้นเว้าวอนอย่างรอให้ธราเข้าไปสัมผัส เขาจึงไม่รอช้าที่จะทำตามคำสั่ง รีบยกมือรั้งลำคอของคนเอาแต่ใจเข้าหาและมอบจูบให้ด้วยความเต็มใจ

.

.

[Snufflehp]

เอ๊ : นายเจ้า

เอ๊ : นายนอนหรือยังเพื่อน

OMG : ผมเพิ่งเสร็จสิ้นภารกิจรัก อีกสักพักคงจะเข้านอน

OMG : ว่าแต่นายมีอะไรหรือเปล่าเอ๋

เอ๊ : พรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันมั้ยนาย

OMG : หืม?

OMG : พรุ่งนี้มีเรียนนี่

เอ๊ : นายก็รู้ว่าอาจารย์ไม่เข้าสอนหลายครั้งแล้ว

OMG : อ่า

OMG : ก็จริง ว่าแต่นายอยากไปที่ไหนล่ะเอ๋

เอ๊ : ผมให้นายเลือกเลย ไปที่ที่นายอยากไป ผมน่ะเป็นคนดีที่ตามใจเพื่อนเสมอ

OMG : นายเลือกดีกว่า ผมตามใจเพื่อนเก่งกว่านาย

เอ๊ : ดู๊ววว เกทับผมเก่งจังเลยนายเจ้า

เอ๊ : งั้นผมขอไปคิดก่อนว่าผู้ชายหน้าตาดีสองคนที่เป็นเพื่อนรักเพื่อนตายกันควรไปเที่ยวที่ไหนดี

OMG : พรุ่งนี้เช้าให้คำตอบผมนะ

เอ๊ : ได้เลย ผมจะรีบใช้สมองอันชาญฉลาดของผมคิดให้ออกเร็วที่สุด

OMG : ไม่อวยตัวเองสักวันเอาเท่าไร

เอ๊ : ไม่เอาสักบาท แค่มีนายให้อยู่อวยไปตลอดก็พอ

OMG : เอ๋

เอ๊ : ว่าไงเพื่อนรัก

OMG : นายเครียดอยู่เหรอ ดึกแล้วนายก็ยังไม่นอน

เอ๊ : ผมกำลังคุยกับน้องตะวัน

เอ๊ : นายว่าถ้าผมไม่อยู่ จะมีใครดูแลน้องมั้ย

OMG : ผมก็รดน้ำให้นายทุกทีตอนนายกลับบ้านไปหาแม่จ๋าของนาย

เอ๊ : แล้วถ้าผมไม่อยู่นานเลยล่ะ นายจะทำยังไง

OMG : ผมจะรดน้ำให้จนกว่านายจะกลับมา ว่าแต่คำว่านานของนายคือนานแค่ไหน

เอ๊ : อาจจะตลอดไป

OMG : เป็นอะไรหรือเปล่า

เอ๊ : ผมกลัวนายเจ้า

OMG : ให้ผมไปหาตอนนี้มั้ย

เอ๊ : ไม่ต้องนาย เราจะเจอกันวันพรุ่งนี้แล้วไปเที่ยวด้วยกันนะเพื่อน

เอ๊ : ผมเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายของนาย ผมมีแค่นายคนเดียวที่เป็นเพื่อนกับคนอย่างผม

เอ๊ : แล้วตอนนี้ผมกำลังกลัวว่าเราจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันต่อ

OMG : เอ๋ เดี๋ยวผมจะไปหา

เอ๊ : นายไม่ต้องมา ผมกำลังรดน้ำให้กับน้องตะวัน ผมไม่ว่าง

OMG : น้ำตาของนายเค็มเกินกว่าจะใช้รดน้ำดอกไม้นะเพื่อนรัก

เอ๊ : นายรู้ได้ยังไงว่าผมกำลังร้องไห้

OMG : เพราะเราคือเพื่อนกัน

เอ๊ : นายเจ้า

เอ๊ : ถ้าผมหายไปนายจะลืมผมมั้ย

OMG : ใครจะลืมนายได้

OMG : ผมจำเก่งอยู่แล้ว กลัวก็แต่นายจะลืมผม

เอ๊ : นาย

OMG : ว่ามาเอ๋

เอ๊ : ผมน่ะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดหรือเปล่า

OMG : หาใครดีกว่านายไม่ได้แล้ว

เอ๊ : งั้นสัญญากับผมได้มั้ย

เอ๊ : สัญญากับผมว่าไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน เราก็จะเป็นเพื่อนกันอย่างนี้

OMG : ถ้าเอ๋ยังจำสัญญาของเราได้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เราก็คือเพื่อนรักเพื่อนตาย

เอ๊ : อย่าหายไปนะนายเจ้า

เอ๊ : อย่าหายไปจากความทรงจำของผม

เอ๊ : นายน่ะต้องกลับมานะ

OMG : พรุ่งนี้ผมขอเป็นคนเลือกสถานที่ดีกว่า ไว้เจอกันนะเอ๋

เอ๊ : ได้เลยเพื่อน เจอกันนะ

.

.

Bee : พี่หมอ บีหาแชตเอ๋ไม่เจอแล้วค่ะ กลุ่มก็หายไปด้วย ขออนุญาตทักส่วนตัวนะคะ

Bee : บีลืมบอกเลยว่าในครั้งนั้นมีอีกคนค่ะที่เสียชีวิต

Bee : พี่เอบอกว่าอาจจะเป็นคนรักของพี่เจ้าค่ะ เพราะเห็นอยู่ด้วยกันตลอดเลย

Bee : เขาฆ่าตัวตายตาม แล้วคนที่ยิงก็น่าจะเป็นเขาค่ะ

Bee : ตอนตำรวจไปถึงที่เกิดเหตุ ศพของเขานอนอยู่ข้างๆ ศพของพี่เจ้า

Bee : พี่หมอคะ

Bee : ตอบหน่อยค่ะ บีรู้สึกไม่ดีเลย

D. : ครับ?

Bee :!!

D. : หมายความว่ายังไงครับน้องบี

-Read-





.............TBC.............



ขอบคุณค่ะที่เป็นกำลังใจให้พี่เจ้า มาอยู่ด้วยกันไปจนถึงบทสรุปนะคะ

[por_pla4u]

เดี๋ยวนะ บีทักแชตจะคุยกับหมอแพร์หรือเปล่า แล้วทำไมกลายเป็นแชตกับดิน งงในงง ค้างไปอี้กกกกก

[wikawee]

  ไม่รู้อะไรทั้งนั้น รออย่างเดียว

[O-RA DUNGPRANG]

อ่านมาได้กลาง ๆ ของตอนนี้ก็คิดอยู่ว่าดินก็ตายไปแล้วด้วยหรือเปล่าถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ มันก็คงเป็นความปรารถนาของใครสักคนระหว่างดินกับเจ้าที่อยากจะกลับมาแก้ไขหรือกลับมาทำในสิ่งที่อยากทำแต่ยังไม่ได้ทำก็ได้แต่หวังว่าให้ทุกอย่างมันคลี่คลายและมีความสุขกันสักทีแต่เรารู้สึกมันไม่ยุติธรรมกับคนรอบข้างเลยถ้าพวกเขาไม่ลืมความรู้สึกเหล่านี้จะเป็นยังใงหรือแค่พวกเขาจำไม่ได้ก็หมดเรื่องไปอย่างนั้นเหรอ
ป.ล.เราเข้าใจว่าคนที่เลือกจะตายหรือตายไปแล้วย่อมมีความเจ็บปวดแต่อย่าลืมความรู้สึกคนข้างหลังความเจ็บปวดนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลยและตราบใดที่เขายังมีชีวิตความเจ็บปวดเหล่านั้นก็ยังอยู่กับเขาต่อไปเรื่อย ๆ

[Justccwpo]

สับสนงุนงงมากเพคะ

[Gugii]

ใกล้จะถึงความจริงแล้วสินะ

[เนเน่]

วันนี้ขอทินเนอร์ค่ะ

[areenart1984]

นี่เราเคยอ่านนิยายเรื่องนี้มาก่อนหรือเปล่านะ 

[angelninae]

จุดจบของเรื่องนี้จะเป็นยังไง รู้สึกท้อมากเลยค่ะ 

[่jum]

  มาดมกาวไปด้วยกัน

[valenna yy]

น้องเอ๋. ฮือออออ ที่กลัวหายไปเพราะกลัวว่าจะไม่มีคนอยู่ข้างเจ้าเข้าใจเจ้าสินะ รับรู้ว่าน้องเครียดมากจริงๆอะ คือไม่ใช่ไม่รู้อะ แต่แค่ไม่ยอมรับความคิดตัวเอง

เวลาในเรื่องอาจเกิดจากการทับซ้อนกันอะ แต่พอเวลามันนานเกินไปก้เคลื่อนออกจากกัน คนที่หายไปก็คือแค่ไปอยู่ในห้วงเวลาตัวเองเท่านั้น

[Ginny Jinny]

ขอพรมาเพื่อที่จะเปลี่ยนเรื่องที่เคยเกิดขึ้นสินะ เหมือนอนิเมะที่เคยดูเลยแต่จำชื่อเรื่งไม่ได้ จำได้แต่ว่ามันเศร้ามากกว่าจะดูจบร้องไห้ตามไปหลายรอบ 

[mareeyah]

ฉันเป็นใคร ฉันมาทำอะไรที่นี่ อ๊ากกกกกกก!!!!!
 

[gackmanas]

หู้ยยยย.. ซับซ้อนเข้าไปอี๊กกก..
ท่านเจ้า.. ข้างงไปหมดแล้ววว.. 

[HISY]

ขออุทานนน เชี้ยยย!!!
เดาทางไม่ถูกแล้วจ้าาา
เศร้าไปกับน้องเอ๋

[Fuzz]

ทำไมมมมมมมมมม 

[คุณซี]

ปวดหัวไปหมดแล้วค่ะ เป็นจุดเปลี่ยนของเรื่องนี้เลย แง้ เข้าใจยากไปนิดแต่เราจะพยายามสู้ต่อไปค่ะ!

[kanj1005]

คิดว่า  ทุกคนค่อยๆหายไปเพราะเวลาค่อยๆย้อนกลับไปสู่จุดที่ทุกคนยังไม่เคยรู้จักเจ้า...และในเวลาเดียวกัน มีความคิดอนาคตเช่นเอ๋และลูกอิ๋งที่แทรกเข้ามาในมิติของหมอแพร์ เอ๋คนนี้ปรารถนาจะให้เจ้ากลับคืนสู่อนาคต... ส่วนดินที่ติดไปด้วยตอนนี้เป็นจิตใหม่ที่จะกลับไปเจอวันในอดีต อาจจะได้ไปแก้ไขอดีตหรือแค่กลับไปถึงจุดที่ยิงกัน แล้วก็หายไปเป็นคนสุดท้าย(กลับไปอยู่ในอนาคต2ปีข้างหน้าที่จำอดีตไม่ได้ ซึ่งอาจแยกไปอีกสองมิติ คือมีเจ้า และไม่มีเจ้า... มิติที่มีเจ้าก็จะวนลูปซ้ำแบบนี้ มิติที่ไม่มีเจ้าก็คือดินจำอะไรไม่ได้ ) เพราะคือดินคนที่รอดด้วยการเปลี่ยนอดีตและเจ้าเจอในบทแรก ... ลึกๆ คือคิดว่าคนเสียชีวิตจริงๆคือดิน เจ้าอาจจะแค่บาดเจ็บ แล้วเจ้าย้อนเหตุการณ์เพื่อช่วยแล้วเปลี่ยนได้สำเร็จ  ผลข้างเคียงของการย้อนเหตุการณ์และขอหยุดเวลาไว้สองปี ทำให้เกิดสภาพแวดล้อมใหม่ที่มีผลต่อการตัดสินใจของดินในอดีต และเกิดมิติคู่ขนานที่3 คือรอดทั้งคู่ ... แต่ก็ยังมีปมอุบัติเหตุของจันทร์

[sailom_orn]

  รู้สึกมึนในชีวิต ไรท์มาช่วนหน้อย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คิดว่า  ทุกคนค่อยๆหายไปเพราะเวลาค่อยๆย้อนกลับไปสู่จุดที่ทุกคนยังไม่เคยรู้จักเจ้า...และในเวลาเดียวกัน มีความคิดอนาคตเช่นเอ๋และลูกอิ๋งที่แทรกเข้ามาในมิติของหมอแพร์ เอ๋คนนี้ปรารถนาจะให้เจ้ากลับคืนสู่อนาคต... ส่วนดินที่ติดไปด้วยตอนนี้เป็นจิตใหม่ที่จะกลับไปเจอวันในอดีต อาจจะได้ไปแก้ไขอดีตหรือแค่กลับไปถึงจุดที่ยิงกัน แล้วก็หายไปเป็นคนสุดท้าย(กลับไปอยู่ในอนาคต2ปีข้างหน้าที่จำอดีตไม่ได้ ซึ่งอาจแยกไปอีกสองมิติ คือมีเจ้า และไม่มีเจ้า... มิติที่มีเจ้าก็จะวนลูปซ้ำแบบนี้ มิติที่ไม่มีเจ้าก็คือดินจำอะไรไม่ได้ ) เพราะคือดินคนที่รอดด้วยการเปลี่ยนอดีตและเจ้าเจอในบทแรก ... ลึกๆ คือคิดว่าคนเสียชีวิตจริงๆคือดิน เจ้าอาจจะแค่บาดเจ็บ แล้วเจ้าย้อนเหตุการณ์เพื่อช่วยแล้วเปลี่ยนได้สำเร็จ  ผลข้างเคียงของการย้อนเหตุการณ์และขอหยุดเวลาไว้สองปี ทำให้เกิดสภาพแวดล้อมใหม่ที่มีผลต่อการตัดสินใจของดินในอดีต และเกิดมิติคู่ขนานที่3 คือรอดทั้งคู่ ... แต่ก็ยังมีปมอุบัติเหตุของจันทร์

คิดต่างนะ.....แต่น่าจะใช่   
อ่านจากเรื่องเหมือนคนที่ตาย คือเจ้ากับเอ๋ 

ไม่ว่าจะอย่างไหน ..........ก็...มันมีแต่น้ำตา.......น้ำตามันก็ไหลออกมาแล้ว   
ดิน  เจ้า   
       
 

[snowboxs]

ึดาวเภสัช จะคุยกับหมอ P แล้วมันมาโผล่ที่แชตหมอ D อย่างไร
ถ้าน้องบีพูดจริง ดินยิงเจ้าเพราะอะไร หรือมีใครยิงเจ้า
แล้วดินเห็นเลยยิงตัวเองตาม รอๆๆๆๆๆๆจะไม่ไหวแล้ว

[PrimYJ]

ร้องไห้ตามเอ๋แล้วเนี่ย 

[TheDoungJan]

คิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ขอทินเนอร์หน่อยคุณเอ๋

ตอนนี้มีแต่คำถามว่าแล้วดินจะทำไงต่อไป ใครจะหายไปอีกมั้ย เจ้ากับเอ๋จะไปไหนกันแล้วจะกลับมาอีกมั้ย 

[reverofjs]

นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยย
งงไปหมดแย้วววววว
มาต่อไวๆนะคะ 

[bpyt]

มันบีบหัวใจจจจจ สรุปคือดินยิงเจ้า แล้วฆ่าตัวตายตาม แต่ห้วงเวลาทำให้กลับมาเจอกันเพื่อแก้ไขอะไรบางอย่าง ใช่ไหม?

[banazjj]

จบแฮปปี้ได้บ่ สงสารทุกหมู่เหล่า