(กรุ๊ปไลน์) หมอชอบฟัน (4)
J. : รายงานผลหน่อยจ้าลูกรัก ถอนหมั้นเป็นยังไงบ้างฮึ
D. : เรียบร้อยดี
P. : ทะเลาะกับพ่อมั้ย
J. : ลูกจะทะเลาะกับมึงทำไม @P.
P. : พ่อจริงๆ ของมันสิไอ้สัด เขาบินมาไม่ใช่เรอะ
J. : อ๋อๆ โทษทีจ้า มึนไปนิด
K. : ดีดแปลกๆ นะไอ้จอม มึงเป็นไร
P. : จะอะไร ถ้าไม่ใช่ว่าเมาน้ำหอมไอ้สัดมิน แค่มาทำฟันแต่งเต็มใหญ่โต ล่ออาบน้ำหอมมาร้อยขวดแน่กูว่า
J. : หึงเร้อออ
P. : @D. ตกลงทะเลาะมั้ย
K. : มันหึงว่ะ มันเมิน มันเปลี่ยนเรื่อง หึ คู่จิ้นจะเป็นคู่จริงแล้วเหรอวะ กูต้องเรียกพวกมึงว่าพ่อกับแม่จริงๆ ใช่มั้ย
J. : โอ๊ยๆ ๆ ตายแล้วทำไงดี ฮอตละเกินตอนนี้ เดือนบริหารก็มาจีบ สมบัติทันตะฯ ก็อยากเลื่อนสถานะ
P. : มึงไปแบ่งกาวจากห้องข้างๆ กูมาดมเรอะ เมาฉิบหายไอ้สัด
K. : จะว่าไปไอ้เด็กข้างห้องมึงแม่งฮาว่ะ วันก่อนเจอปั่นจักรยานหน้าตั้ง มีหมาวิ่งอยู่ข้างหลัง กูก็นึกว่าหมาไล่น้อง กำลังจะเข้าไปช่วย ที่ไหนได้ แม่งแค่เล่นกับหมา มัดซี่โครงไก่ย่างไว้ท้ายเบาะแล้วให้หมาวิ่งไล่เพราะอยากเล่นไล่จับกัน
J. : น้องแค่เหงา! น้องไม่มีเพื่อนเล่น! มึงอย่าว่าเอเย่นรายใหญ่ของกู ตำแหน่งนักขายกาวในตำนานไม่ได้ซื้อมาด้วยเงิน มึงจำ!
K. : เออ คุยกับดอกทานตะวันอยู่ระเบียงเป็นวรรคเป็นเวรคงไม่ได้ซื้อตำแหน่งมาด้วยเงินหรอกไอ้สัด แต่จริงๆ กูว่าน้องคงเหงามากนะ ย้ายมาอยู่ข้างห้องไอ้แพร์ตั้งหลายปี แต่ไอ้ห่าแพร์ไม่รู้แม้แต่ชื่อแม้แต่หน้า ได้ยินแค่เสียงน้องคุยกับต้นไม้ดอกไม้แต่ก็ไม่เคยคิดพาน้องไปหาหมอ
J. : มันจะพาไปหาหมอได้ไงไอ้คิน วันๆ มันก็คุยกับฟันปลอม สติไม่มีแล้วจ้า ถึงขั้นตั้งชื่อฟันครบสามสิบสองซี่นี่ไม่ธรรมดาแล้ว
D. : ชื่อส้นตีนมากด้วย ตั้งชื่อตามตัวอักษรภาษาอังกฤษ น้อง A-Z
K. : ตัวอักษรไม่ครบก็เรียกซ้ำไป AA BB CC คือแบบ แพร์ มึงต้องรักษาตัวเองแล้วนะเพื่อน ศรีธัญญาคือทางออกของมึง
J. : ฮึก // ปาดน้ำตา ฟังนะลูกๆ แม่จะเลี้ยงพวกหนูตามลำพังเอง ไม่ใช่ว่าพ่อไม่รักพวกหนูนะ ที่ทิ้งไปเพราะต้องไปรักษาสติ #แม่เลี้ยงเดี่ยว #โสดมากอยากเป็นเมียเดือนบริหาร
K. : ดราม่าสตอรี่ก็มาแล้ว แต่แฮชแท็กส้นตีนดี #ครอบครัวไม่อบอุ่นอีกต่อไป
P. : กูไม่รู้จะแทรกตรงไหนเลยไอ้พวกเวร พาออกนอกเรื่องไปนู่น!
J. : มึงไม่ต้องมาพูดเลยนะ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงน่ะไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนบ้าง
P. : กูต้องเล่นด้วยใช่มั้ย
D. : ไม่เข็ดกับนมน้องมิ้วอีกเหรอวะ นี่ถึงขั้นไปมีลูกมีเต้ากับเขา
P. : จะร้องไห้แล้วนะ ทำไมต้องรุม #ลูกไม่รักพ่อ
J. : น้องมิ้วที่ไหนอีก! กูหมายถึงน้องอิ๋ง ลูกน้องเอ๋เด็กข้างห้องมันเนี่ย
P. : เดี๋ยว
K. : คือ ยังไงนะ
J. : ก็ไอ้แพร์ไปทำน้องท้องแล้วไม่รับผิดชอบ!
D. : ตอนคุยกับน้องมึงวางกาวลงหรือยังไอ้จอม
J. : สูดเข้าปอดไปสามที ถุ๊ย! พวกกูนั่งจิบน้ำกระเจี๊ยบ
K. : บอกตามตรงว่ากูไม่มั่นใจของอะไรก็ตามที่อยู่ในห้องน้อง น้ำกระเจี๊ยบนั่นน่าสงสัย
P. : สรุปกูจะได้รู้มั้ยว่าไอ้ดินทะเลาะกับพ่อมันรึเปล่า
J. : มึงนี่ก็โง่จริงๆ ถ้ามันทะเลาะมันหงอยเป็นหมาไปแล้ว เป็นพ่อประสาอะไร เลี้ยงลูกมาไม่รู้ใจลูก
P. : พ่อขอโทษ สำนึกผิดไม่ทันแล้ว #พ่อรักดิน
D. : อย่างที่ไอ้จอมว่า ไม่ได้ทะเลาะ พ่อเข้าใจดี เขาก็รู้ว่ายังไงกูก็ต้องถอนหมั้นสักวัน เขาจะเคลียร์กับเพื่อนเขาให้เอง น้องบีก็ไม่ได้มีปัญหา น้องเข้าใจดีแล้ว
P. : ได้ยินแล้วก็โล่งใจ แต่ตอนนี้พ่อมึงกลับไปแล้วใช่มั้ย
D. : อืม มีเรื่องต้องจัดการเยอะน่ะ แม่เลี้ยงกูก็อาการไม่ค่อยดีด้วย เขาเสียลูกแท้ๆ เขาไปทั้งคน คงทำใจไม่ได้
J. : เอาจริงครอบครัวมึงนี่ซับซ้อนดีนะ แต่ยังไงก็เสียใจด้วยเรื่องน้องมึง แต่งานศพอะไรนี่พิธีจัดตอนไหนวะ
D. : ไม่รู้ว่ะ กูไม่ได้ไป ดูใจดำปะวะ
K. : ไม่หรอกว่ะ สำหรับกูนะ ยังไงดี คือมึงก็ไม่ได้สนิทกับเขา เขาก็ปล่อยปะละเลยมึงอยู่แล้ว มึงแทบจะมีแค่พวกกูอะเอาจริงนะ โทษนะเว้ยถ้าทำให้รู้สึกไม่ดี
D. : กูก็คิดเหมือนมึงแหละ ยิ่งตั้งแต่ความจำเสื่อมกูกับพวกเขาก็ยิ่งเหมือนคนแปลกหน้า แต่พอจำอะไรได้หน่อยก็ยังเป็นคนแปลกหน้าอยู่ดี เพราะครอบครัวจริงๆ ของกูมีแค่พี่ชายบุญธรรมมาตลอด
P. : ถึงได้บอกว่าซับซ้อน เอาเถอะนะ มึงก็ทำใจให้สบาย ตอนนี้มีพวกกูแล้ว กูจะเป็นพ่อให้มึงเอง
J. : ส่วนกูเป็นแม่จ้า
K. : อยากเป็นลุงข้างบ้านเพราะไม่อยากอยู่ในครอบครัวประสาทแดกที่มีแม่อย่างไอ้จอม แต่กูเป็นน้องชายให้ก็ได้ กลัวมึงเหงา
D. : เออ ขอบใจมาก
D. : ที่จริงเขาก็บอกกูว่าจะย้ายไปอยู่ที่นั่นถาวรว่ะก็เลยถามว่ากูจะไปด้วยมั้ย ถ้ากูตกลงเขาจะได้อยู่จัดการเรื่องให้แล้วค่อยบินไปพร้อมกัน
J. : แล้วมึงว่าไงวะ คือกูต้องเตรียมดราม่ามั้ย
D. : ดราม่าห่าไร กูไม่ไปไหนทั้งนั้น อยู่คนเดียวจนชินแล้วปะวะ ให้ไปอยู่กับพ่อกับแม่เลี้ยงคงอึดอัดตาย
P. : อย่าชินกับความเหงา #มือเรายังมี
K. : ไปเลี้ยงน้องอิ๋งลูกมึงซะไป๊! จัญไรจริงๆ กำลังซึ้งกัน
P. : บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ลูกกู! ห้องน้องกูยังไม่เคยเฉียดไปใกล้แม้แต่ประตู
D. : แล้วมึงเดินผ่านยังไงไม่ให้ใกล้วะ
P. : รักษาระยะห่างของสองเรา
J. : อ๋อ รักษามากมั้ง วันก่อนแทบกินหน้าน้อง
D. : เอ๊ะ
K. : เอ๊ะ
P. : มันเมาน้ำกระเจี๊ยบ! มันตาฝาด! อย่าไปเชื่อมัน!
D. : ตอนกูถามเมื่อเดือนก่อนว่ามึงรู้จักน้องเอ๋มั้ย มึงตอบว่าไม่
K. : มึงโกหกเพื่อนเหรอแพร์
P. : ก็ตอนนั้นไม่รู้จัก! แต่พอไอ้ดินถามแล้วกูคาใจไง กูอยากรู้ว่าทำไมลูกรักถึงถามถึงก็เลยไปตามสืบดู
J. : แต่พรหมลิขิตทำงาน สืบไปสืบมารู้ว่าอยู่ข้างห้อง อีกเดือนต่อมาก็เลยแดกหน้าน้อง #ฟันปลอมหรือจะสู้ฟันน้อง
P. : เออ ยอมรับก็ได้ไอ้ห่า ว่าแต่น้องอิ๋งนี่ใครวะ
J. : ลูกมึงไง! มึงเป็นพ่อประสาอะไร! ตอนทำไม่รู้จักป้องกัน #ตอนทำไม่ร้องตอนท้องไม่รับ
P. : คือกูยังไม่ได้น้องไอ้สัด แค่จูบกันน้องก็จะตายแล้ว
J. : แต่น้องบอกอสุจิมึงเข้าทางปาก
D. : ไอ้เหี้ยแพร์ กูบอกตามตรงนะ กูคิดดีไม่ได้จริงๆ
P. : เออ! กูเดินเข้าคุกเองก็ได้! #น้ำตาไหลพรากต้องจากครอบครัว
K. : ร้องไปเลยไอ้เหี้ย มึงมันภัยสังคม
P. : เอาอย่างนี้ กูจะรับผิดชอบน้องกับลูกเอง
J. : กูจะยอมให้มึงมีบ้านเล็กก็ได้! เพราะมึงกล้าทำกล้ารับ มึงมันลูกผู้ชาย!
K. : เอาจริง นอกจากไอ้แพร์กับน้องเอ๋ต้องไปหาหมอแล้ว มึงก็ไปด้วยอิแม่! ไปตั้งครอบครัวกันในโรงพยาบาลบ้าเลยไป๊!
J. : คนโสดเกรี้ยวกราดว่ะ เหงาเร้อ
K. : ถามไอ้ดินดิว่าเหงามั้ย
P. : เดี๋ยวลูกรักกูร้องไห้ไอ้ห่า
D. : ไร้สาระว่ะพวกมึง
J. : ทุกวันนี้จำศีลอยู่ในห้อง รู้ข่าวอีกทีมันอาจออกบวชแล้ว
D. : กูก็มีแฟนแล้วมั้ย
P. : แฟนที่หายหัวไปไม่ติดต่อมาเลยน่ะนะ
J. : หายหัวอะไรล่ะ มันได้รับจดหมายทุกอาทิตย์
K. : กูถามจริง
D. : เออ ก็ส่งจดหมาย ส่งโปสการ์ด เจ้าใช้มือถือไม่ได้ มันรบกวนเครื่องมือแพทย์
P. : ก็คือยังไงนะ มันแบบ...ยังไง
D. : ยังกลับมาไม่ได้ไง ยังไม่หายดี
P. : สรุปมันป่วยเป็นไร
J. : จะว่าไปกูเคยเห็นหน้าแฟนมึงปะวะไอ้ดิน รู้แต่ชื่อเจ้า แต่ยังไม่เคยเจอตัวจริง
D. : Sent a photo.
J. : กี๊ดดดดดดดดดดดดด
K. : คือแม่กูหาผัวใหม่ได้อีกแล้วแน่ๆ คนนี้เด็ดกว่าไอ้มินเดือนบริหารอี๊กกกก
J. : แห่ก แห่ก แห่ก มินเป็นใคร กูไม่รู้จัก กูรู้จักแต่พี่เจ้า พี่เจ้าคือผัวกู ผู้ชายที่คู่ควรกับคำว่าผัว ไม่ ไม่ใช่ คำว่าผัวต่างหากที่คู่ควรกับพี่ #เจ้าจอมอิสเรียล
P. : จัญไรจริงๆ
D. : @P. ไม่สบายนิดหน่อย
P. : รักษาเป็นเดือนๆ นี่ไม่นิดแล้วนะ ไม่เป็นไรจริงๆ ใช่มั้ย
D. : อืม ไม่เป็นไรหรอก ปลอดภัยแน่นอน
D. : เพราะมีคนคุ้มครองอยู่ เขาไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นไรไปหรอก
J. : และคนนั้นคือกูเองจ้า พี่เจ้าจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเป็นผัวกู!
D. : กูไม่น่าให้มึงเห็นรูปมันเลย ส้นตีน
J. : ไม่เจ็บ!
.
.
20 สิงหาคม
เหรอครับ คุณไปส่งจี้มาเหรอ คิดว่าจี้คงดีใจแน่ๆ แต่เสียดายที่ผมไปไม่ได้ ไว้ผมกลับไปแล้ว พาผมไปหาจี้ด้วยนะครับ จะเอาดอกไม้ที่จี้ชอบไปให้ด้วย นี่...เห็นมั้ยลายมือของผมดีขึ้นแล้วนะ ผมคิดว่าคุณไม่ต้องเสียเวลาแกะคำแล้ว
รายงานผลอาการ: แผลของผมไม่เจ็บมากแล้ว แต่ยังไงกระสุนที่ฝังอยู่นี้ก็ต้องเอาออก แม่เครียดมากเพราะยังหาทีมรักษาเก่งๆ ไม่ได้ หรือที่จริงอาจจะเครียดกับงานก็ได้ ผมก็ไม่รู้หรอก ไม่ค่อยได้คุยกัน
ตอบคำถามของคุณ: ที่คุณถามครั้งก่อนว่าแม่ว่ายังไงกับเรื่องของเรา ผมไม่กล้าพูดนะว่ายอมรับได้ แต่การที่จดหมายของผมถึงคุณทุกฉบับก็คิดว่าแม่คงรับได้บ้างแล้ว
คำถามของผม: คิดถึงผมมั้ย เหงาหรือเปล่า จดหมายครั้งหน้า เล่าให้ผมฟังด้วยนะ เรื่องที่ไอ้แพร์ล่วงเกินเอ๋ ผมบอกเลยว่าผมหัวร้อนมาก เอ๋ไม่ปลอดภัย!
ปล. ครั้งหน้าผมจะเขียนให้ยาวกว่านี้เท่ากับความคิดถึงที่ผมมีเลย รักคุณนะครับ
:
28 สิงหาคม
ลายมืออ่านยากเหมือนเดิม แต่แปลกที่อ่านรู้เรื่อง สงสัยชินแล้วละมั้ง ว่าแต่จี้ชอบดอกอะไร ตอนทำบุญครั้งหน้าจะซื้อไปด้วย
ติดตามผล: ไม่เจ็บมากก็ดีแล้ว แต่ระวังด้วย ถ้าได้ทีมผ่าตัดเมื่อไหร่บอกก่อนนะ จะเข้าห้องผ่าตัดโทรมาก่อน ตอนนี้ยังไม่ต้องฝืนทำอะไร กินยาตามที่หมอสั่ง หมอเขาพูดอะไรก็ฟัง ห้ามดื้อ
ตอบคำถาม: ถามว่าคิดถึงมั้ยก็ต้องบอกว่าคิดถึงมาก เรื่องเหงามันก็มีบ้างแต่ไม่มากหรอก แค่ฟังไอ้แพร์บ่นก็เหมือนมีคนอยู่ด้วยเป็นร้อย ไหนจะไอ้จอมที่มาก่อกวนขอรูปของเจ้าทุกวัน ถึงอย่างนั้นก็รีบกลับนะ อยู่กับใครก็ไม่เหมือนอยู่กับเจ้า ส่วนเรื่องของไอ้แพร์กับน้องเอ๋น่ะ ไม่รู้จะเล่ายังไงเลย มันชอบบอกว่าไม่มีอะไร แต่ไอ้จอมมันรู้มันเห็น ล่าสุดมันบอกว่าไอ้แพร์จูบน้อง นั่นแหละผมไม่รู้รายละเอียดมากหรอก ไว้กลับมาเจ้าไปถามไอ้จอมเลย มันพร้อมตอบทุกคำถาม จอมรู้โลกรู้ สโลแกนประจำตัว
คำถามครั้งต่อไป : คำถามนี้ไม่ต้องตอบเร็วๆ นี้ก็ได้ ตอบเมื่อพร้อมและแน่ใจก็พอ
จะกลับมามั้ย แล้วถ้ากลับมาเราจะอยู่ในสถานะไหน
จะเป็นคนรัก เป็นคนที่คบกัน เป็นคู่ชีวิต หรือจะไม่มีสถานะอะไรเลย
ถ้าพร้อมก็ให้คำตอบด้วยนะ เคารพการตัดสินใจเสมอเพราะไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจยังไง ผมก็จะอยู่ที่เดิม
ปล. เขียนสั้นๆ ก็ได้ รู้ว่าเจ็บแผล เป็นห่วงมากๆ นะ รักเหมือนกัน
.
.
31 ธันวาคม
“พี่หมอดิน”
ธรามองไอ้เด็กหัวฟูตัวเล็กที่กำลังยืนทำหน้างงๆ อยู่ตรงหน้า ปากเล็กก็ร้องเรียกชื่อเขาแต่กลับทำคอยืดคอยาวมองไปทางด้านหลัง ไม่โฟกัสเจ้าของชื่อเลยสักนิด
“มีอะไรเรา” ธราถามกลับ แกล้งขยับตัวบังไปในทิศที่ดวงตาโตๆ นั้นกำลังมอง “หรือจะเอาดอกไม้มาขายอีก”
ไอ้เด็กหัวฟูท่าทางอึกอัก มันสบตากับธราเพียงครู่แล้วก็หลุบตาลงต่ำ นิ้วชี้จิ้มเข้าด้วยกันจนคนมองอดที่จะหัวเราะไม่ได้ “คือ...วันนี้ไม่ได้มาขายดอกไม้”
มุขขายดอกไม้ของไอ้เอ๋ เด็กปีสองของคณะเกษตรฯ นั้นเป็นที่โจษจันไปทั่วคณะทันตะฯ เพราะมันเล่นใหญ่สมกับเป็นเอเย่นขายกาวให้ไอ้จอม ธราคิดว่าไอ้น้องเอ๋คนนี้คงตั้งใจเอาดอกทานตะวันที่มันปลูกอยู่เกือบสิบกระถางที่ระเบียงห้องของมันมาให้ไอ้แพร์เพื่อนของเขา แต่คงเพราะเขินหรือเพราะความกาวของน้องถึงได้เอาดอกทานตะวันมาตั้งแผงขายอยู่หน้าป้อมยามฯ ของคณะแทนที่จะเอามาให้ไอ้แพร์โดยตรง แต่พอใครไปถามซื้อมันก็ไม่ขายอีกทั้งยังฝากบอกให้พี่หมอแพร์ปีห้าช่วยมาซื้อดอกไม้ของมันด้วย จำได้ว่าวันนั้นไอ้แพร์ถึงกับวิ่งหน้าตั้งทั้งที่ยังไม่ถอดแมสก์ออกจากห้องทำฟันเพื่อไปเหมาดอกทานตะวันของไอ้น้องเอ๋อย่างเร่งด่วน
“แล้วมีอะไร” ธราถามต่อ
“พี่หมอดินกำลังหงุดหงิดอยู่ปะครับ” ไอ้เอ๋ถามหน้าหงอย “คือผมแค่อยากมาถามว่าวันนี้พี่หมอแพร์จะไปเคาท์ดาวน์ที่ไหน”
“ไม่ได้หงุดหงิด” คนหน้านิ่งรีบบอก “หน้าพี่เวลาไม่ยิ้มมันเป็นอย่างนี้เอง”
“อ๋อ ก็นึกว่าหยิ่ง”
“อ้าว น้อง”
“แหะ” ไอ้เอ๋ยิ้มแห้ง ก่อนจะลดเสียงลงเป็นเสียงกระซิบเมื่อพูดขึ้นอีก “แล้วยังไงครับ พี่หมอแพร์จะไปเคาท์ดาวน์ที่ไหน”
“ทำไมไม่ถามมันเอง เราเป็นแม่ของลูกมันไม่ใช่เหรอ ถามสิ มีสิทธิ์นะ”
ไอ้เอ๋ตาโตทันที “พี่หมอรู้ได้ยังไงว่าผมท้อง เรื่องนี้พ่อของเด็กยังไม่รู้เลยนะ! ผมบอกแค่พี่หมอจอม!”
ธราอยากจะบอกเสียจริงๆ ว่าทุกเรื่องที่ไอ้จอมรู้ คนทั้งโลกต้องรู้ไปกับมันด้วย ไม่งั้นมันอกแตกตาย “ว่าแต่ลูกในท้องเป็นยังไง แข็งแรงดีมั้ยล่ะ”
“ก็ดีครับ” ไอ้เอ๋ตอบพลางยิ้มกว้างเมื่อมีคนใส่ใจน้องอิ๋งของมัน “น้องอิ๋งแข็งแรง ไม่งอแง มีน้องมาหลายเดือนแล้วก็ยังไม่แพ้ท้องเลย กินได้ทุกอย่างที่อยากกิน แม่จ๋าของผมน่ะบอกว่าน้องอิ๋งต้องเป็นเด็กที่น่ารักแน่ ไม่ทำให้แม่ลำบากเลย พูดแล้วก็น้ำตาจะไหล พ่อของน้องยังไม่รู้เลยว่ามีน้อง!”
ธราเกือบตบหน้าผากตัวเองที่เผลอเล่นตาม เพราะกลายเป็นว่าตอนนี้ประเด็นสถานที่เคาท์ดาวน์ของไอ้แพร์เพื่อนซี้ถูกเปลี่ยนเป็นเรื่องลูกที่มันก็ไม่รู้ว่ามีเมื่อไหร่ไปแล้ว
“เอาเถอะๆ แข็งแรงทั้งแม่ทั้งลูกก็ดี” เขารีบตัดบทก่อนที่ไอ้น้องเอ๋จะดราม่าเล่นใหญ่ไปมากกว่านี้ “เดี๋ยวยังไงพี่ถามไอ้แพร์ให้”
“พี่หมอดินต้องเนียนๆ นะ อย่าให้พี่หมอแพร์รู้ว่าผมถาม” ไอ้เอ๋ทำหน้าล่อกแล่ก มันพยายามเขย่งปลายเท้าเพื่อมองให้พ้นไหล่ของธราอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล ไหล่กว้างอย่างกับกำแพงเมืองจีนอย่างนี้เป็นอุปสรรคต่อการแอบมองของมันจริงๆ
“พี่จะบอกว่าคนข้างห้องฝากถามก็แล้วกัน”
เด็กหัวฟูโวยวายทันที “โอ๊ย! อย่างนั้นก็รู้ซี่”
“มันไม่รู้หรอก ขนาดน้องเอ๋อยู่ข้างห้องมันมานานมันยังไม่รู้เลย”
ไอ้เอ๋หน้าหงอย “ก็จริง แต่ถ้าพี่หมอบอกว่าคนข้างห้อง พี่หมอแพร์จะไม่คิดเหรอว่าเป็นเจ๊อ้อยที่อยู่อีกข้าง”
“สรุปอยากให้มันรู้หรือไม่อยาก”
“ก็คือ...แบบ ผมน่ะว่างมากเลยนะวันนี้”
ธราปวดกบาลจริงๆ เขาคิดว่าเขาคงรับมือกับเด็กคนนี้ต่อไม่ไหว ไม่รู้ไอ้แพร์มันทำได้ยังไงถึงจีบกันมาได้หลายเดือน “ไอ้แพร์” เขาตัดสินใจตะโกนเรียก เห็นไอ้น้องเอ๋ตาโต ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากส่งเสียงชู่ๆ แล้วแต่เขาก็ไม่สนใจ “น้องเอ๋มาถามว่าคืนนี้จะเคาท์ดาวน์ที่ไหน คืนนี้น้องว่างมาก ไม่ได้อยากชวน ไม่ได้อยากรู้อะไรหรอก แค่มาถามเฉยๆ”
ไอ้เอ๋แทบมุดหน้าเข้าหาผนังเมื่อเห็นพี่หมอในดวงใจของมันละจากเครื่องกรอฟันแล้วเดินมาหามันที่ยืนคุยกับพี่หมอดินอยู่หน้าห้องทันตกรรม
“ก็คิดอยู่ว่ามึงยืนคุยกับใครตั้งนานสองนาน” ไอ้แพร์ว่าแล้วก็มองไปทางเด็กขี้เขินที่ตอนนี้หันหน้าเข้าผนังห้องไปแล้ว “ว่าแต่เราเถอะ ไหนบอกพี่ว่ามีคนชวนเคาท์ดาวน์แล้ว”
“ก็แบบอยากให้พี่หมอไปด้วย” ไอ้เอ๋บอกเสียงแผ่ว “อยากแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเขา ต่อให้เขาจะหล่อมาก รวยมาก ไม่มีอะไรที่พี่หมอเทียบติดเลย แต่ผมก็อยากเคาท์ดาวน์กับพี่หมอนะ”
ธราหลุดหัวเราะ เขาขำจนหน้าดำหน้าแดงเพราะเห็นสีหน้าไอ้แพร์เพื่อนรักที่ทำหน้าคล้ายโดนรถสิบล้อเหยียบหน้า
“คือกูควรรู้สึกยังไง” ไอ้แพร์หันมาถามความเห็น “ต้องดีใจหรือร้องไห้ แบบน้องเลือกกูทั้งที่กูไม่มีเหี้ยไรดีสักอย่าง”
“ไม่ๆ ๆ” ไอ้เอ๋รีบพูดปฏิเสธ “พี่หมอมีดีนะครับ แต่แค่ดีไม่เท่าเขาเท่านั้นเอง อย่าน้อยใจไปเลย เพราะผมตกลงกับเขาแล้วว่าจะเป็นเพื่อนกัน สัญญาแล้วว่าจะเป็นบีเอฟเอฟกันตลอดไปเลย”
“ฮ่าๆ ๆ” คราวนี้ธราระเบิดหัวเราะ ไอ้แพร์ยิ้มแห้ง คงจุกแต่พูดอะไรไม่ได้ “แต่อะไรคือบีเอฟเอฟวะน้อง”
“เบสเฟรนด์ฟอเอเวอร์”
“นี่ไงไอ้แพร์ น้องเลือกมึงแล้ว” ธราได้ทีปลอบใจเพื่อน “ต่อให้หล่อให้รวย ให้ดีกว่ามึงทุกอย่าง แต่เขาก็เป็นได้แค่เพื่อนไง ชนะแล้วเนี่ย ทำหน้าจะร้องไห้ทำไม”
“สัด กูแบบเจ็บจนพูดไม่ออก” ไอ้แพร์ว่าแล้วก็ถอนหายใจแรงและเมื่อตั้งสติได้ก็หันไปหาไอ้เด็กหัวฟู “แล้วนี่คือจะให้พี่ไปเคาท์ดาวน์ด้วยจริงๆ เหรอ”
“เราสองสามคนไปเลยไง” ธราตอกย้ำ เห็นหน้าแห้งๆ ของไอ้คนขี้บ่นแล้วยิ่งสะใจ
“ไม่ครับๆ ชวนพี่หมอดินไปด้วย ผมไม่อยากให้เขาเหงา บีเอฟเอฟของผมต้องมีความสุขในวันสิ้นปี”
“เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เลยจริงๆ กู” ไอ้แพร์พึมพำ แต่มันก็รับปาก “พี่ไปด้วยก็ได้ ยังไงก็ไม่ให้เอ๋ไปกับมันสองต่อสองหรอก ไอ้ดิน มึงก็ไปด้วยกัน ยังไงมึงก็ว่าง”
“เออ ไปด้วยก็ได้” ธรารับคำเสียมิได้ เพราะยังไงก็อยากตามไปเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของไอ้แพร์ต่อ นอกจากนมน้องมิ้วที่ทำให้มันขาดอากาศหายใจตายได้แล้ว ไอ้น้องเอ๋ที่นมแบนๆ คนนี้ก็คงทำได้เช่นกัน
หึ เด็กมันแน่
“ดีๆ ๆ นายเจ้าต้องดีใจแน่เลย” ไอ้เอ๋พูดพลางยิ้มออกมาอย่างร่าเริง แต่ธรานิ่งงันกับชื่อที่ได้ยิน
นายเจ้า นายเจ้าคนนั้นน่ะจะใช่คนที่ขาดการติดต่อไปหรือเปล่า จะใช่คนที่ทำให้จดหมายฉบับสุดท้ายของเขาไม่มีการตอบกลับไหม แล้วถ้าใช่...
“เพื่อนชื่อเจ้าเหรอ” ธราถามเสียงแผ่ว ความรู้สึกในตอนนี้ของเขาอธิบายไม่ได้ เพราะมันปะปนกันจนไม่รู้ว่าความรู้สึกไหนชัดเจน แค่ชื่อ...ทั้งที่เป็นแค่ชื่อที่เหมือน อาจจะไม่ใช่คนเดียวกัน คนชื่อเจ้าน่ะคงมีอีกหลายคนบนโลกนี้
“ชื่อเจ้าครับ เป็นรุ่นพี่นะ แต่เราตกลงเป็นบีเอฟเอฟกันแล้ว เราเจอกันที่สนามบินเมื่อวันศุกร์ที่แล้วแหละ ตัวผมไปส่งแม่จ๋าเพราะแม่จ๋าจะไปตามหาลูฟี่ที่ญี่ปุ่นให้ผม แล้วเราเดินสวนกันพอดี จากนั้นเขาก็เข้ามาจีบ เขาขอไลน์บอกว่าอยากจะคุยด้วย เราก็เลยชิตแชตกันมาตั้งแต่นั้น” ไอ้เอ๋เล่าไปด้วยยิ้มกว้างไปด้วยอย่างมีความสุข
“นี่ไง นี่ไงมึงฟังซะ เจอกันศุกร์ที่แล้วแต่เหยียบหน้ากูที่จีบมาหลายเดือน ฟ๊าคคคค” ไอ้แพร์ถึงกับโวยวายขึ้นมา
“เขาอาจจะไม่เข้ามาจีบก็ได้ไง มึงก็รู้ว่าไอ้น้องเอ๋มันไม่เต็ม คนจีบบอกไม่จีบ คนไม่จีบบอกจีบ วุ่นวายไปหมด” ธราเตือนสติเพื่อน ไม่อยากให้คิดไปไกลเพราะเชื่อความคิดของไอ้เด็กกาวคนนี้ได้เสียที่ไหน ทั้งที่ไอ้แพร์ออกหน้าออกตาว่าจีบมันมาหลายเดือนมันยังบอกเลยว่าไอ้แพร์ไม่ชอบมัน เป็นงงกันทุกคน
“เขาจีบผม! ผมก็หล่อเหลาเอาการอยู่พอสมควรนะ นี่วันก่อนแม่ยอดยาหยีดาวเภสัชฯ ที่เคยคบกับพี่หมอน่ะยังมาขอผักไปทำสลัดกิน ทั้งที่หล่อนจะไปขอซื้อกับไอ้คิ้มก็ได้ แต่หล่อนมาขอกับผม เห็นไหมล่ะ หล่อนมีใจ!”
“เออ กูเชื่อมึงละ กูว่ากูไม่ควรโวยวาย” ไอ้แพร์กระซิบให้ธราได้ยินเพียงคนเดียว “หลังจากได้เป็นเมียแล้วกูต้องพาไปรักษาสติ ไม่งั้นลูกคงเป็นบ้าตามแม่”
“มึงก็รักษาสติก่อนมั้ย น้องเป็นผู้ชาย น้องท้องไม่ได้!”
“เออ ก็จริง” ไอ้แพร์หัวเราะ “กูอินกับน้องอิ๋งจนเชื่อไปแล้วเนี่ยว่ามีลูก อีกนิดคือบอกแม่เตรียมรับขวัญหลาน”
“จะหลอกเอาเงินแม่ก็พูดมา”
“มันรู้ใจ”
ธราส่ายหน้าระอา ก่อนจะมองไอ้น้องเอ๋ที่ตอนนี้กำลังสนใจโทรศัพท์มือถือ มือก็พิมพ์ยุกยิก ปล่อยให้บทสนทนาเคว้งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“นายเจ้าบอกจะมาหา” มันพิมพ์เสร็จก็เงยหน้าขึ้นบอกธรา “นายเจ้าบอกว่าให้พี่หมอดินรอก่อน ถ้ามีธุระที่ไหนก็ให้ผมล็อกตัวไว้ ห้ามพี่ไปไหน”
“ฮะ?” ธราได้แต่ร้องอุทานเพราะไอ้น้องเอ๋ตั้งท่าจะเข้ามาชาร์ตเขาจริงๆ แต่ไอ้แพร์ยกมือขึ้นห้ามและบอกว่ามันจะจัดการกับเขาเอง ด้วยเหตุนั้นตอนนี้เขาจึงถูกไอ้แพร์ล็อกแขนไว้
“พี่หมอแพร์ทำดีมาก!” ไอ้เอ๋กล่าวชม
“ครับ งานแบบนี้ให้พี่ทำเถอะ ไหล่ไอ้ดินกว้างเป็นกำแพงเมืองจีนอย่างนี้น้องล็อกมันไม่ไหวหรอกครับ”
“นี่แหละคือข้อดีของพี่!” ไอ้เอ๋ชมไม่หยุด
“คือไงนะ” ไอ้แพร์กระซิบถามธรา “ข้อดีของกูคือการใช้กำลังเหรอ”
“จะยังไงก็ช่าง มึงปล่อยกูก่อน กูไม่ได้จะหนีไปไหนไอ้ควาย”
“เออ โทษ อินอีกแล้ว”
ธราถึงกับส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ เขาคิดว่าถ้าปล่อยไอ้แพร์ไว้กับไอ้น้องเอ๋นานกว่านี้ มันคงพากันสร้างยานอวกาศไปทัวร์กาแล็กซี่แน่ๆ
“แล้วนายเจ้าเพื่อนน้องจะมาเมื่อไหร่ อีกสิบนาทีพี่ต้องเข้าเรียนแล้ว”
“งั้นเอาไงดีอะครับ นายเจ้าบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมง”
“เจอกันคืนนี้ก็ได้ ยังไงต้องเคาท์ดาวน์ด้วยกันอยู่แล้วนี่”
“จริงด้วย งั้นผมบอกนายเจ้าก่อนนะ” ไอ้เอ๋ว่าแล้วก็หันกลับไปสนใจโทรศัพท์มือถืออีกครั้งและไม่นานมันก็เงยหน้าขึ้น “นายเจ้าบอกว่าโอเค”
“อืม เจอกันที่ไหนก็บอกด้วยแล้วกัน”
“ได้เลยครับ”
ธราหวัง ทั้งที่ไม่อยากหวังแต่ก็อดไม่ได้ เขาหวังจริงๆ นะว่านายเจ้าที่เป็นบีเอฟเอฟของไอ้น้องเอ๋คนนั้น จะเป็นคนคนเดียวกับคนที่ชื่อ เจ้า จักรพรรดิ ที่เขารอคอยให้กลับมาอยู่ทุกวัน
.
.
หัวข้อ: 'เจ้า' ชีวิต ตอนที่ 25 เจ้าชีวิต P.26 11/03/2019 -- The End (อ่าน 176589 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก