เรื่องสั้น -Secret- #เรื่องของคนที่เกลียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องสั้น -Secret- #เรื่องของคนที่เกลียด  (อ่าน 1574 ครั้ง)

ออฟไลน์ MeiHT

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 78
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-1
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ MeiHT

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 78
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-1
โลกนี้มันห่วยแตก

ไม่ว่าจะเป็นไอ้ประธานนักเรียนที่ยืนโปรยยิ้มอยู่หน้าประตูคอยตรวจเช็คเหล่านักเรียนทั้งหลายที่เดินเข้าไปในโรงเรียน

หรือจะเป็นอาจารย์หน้าโง่นั่นที่คอยพยักหน้าเห็นดีเห็นงามกับลูกศิษย์ตัวโปรด

ผมยักไหล่ แบกร่างตัวเองเดินเข้าโรงเรียนซึ่งก็ได้รับคำทักทายจากเจ้าหน้ายิ้มที่ยืนเอามือไพล่หลังอย่างทุกที

“คุณวรันต์ แต่งตัวไม่เรียบร้อยอีกแล้วน่ะครับ รบกวนช่วยเอาต่างหูออกกับใส่เสื้อเข้าไปในกางเกงด้วยครับ”

ผมเหลือบไปมองคนตัวสูงก่อนจะชูนิ้วกลางให้แล้วเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างไม่สนใจใคร ได้ยินเสียงอาจารย์สาปส่งมาจากข้างหลัง แต่ช่างมันดิ

ไอ้โรงเรียนปาหี่นี่ผมแค่จะเรียนให้จบๆไปเท่านั้นแหละ


ผมวรันต์ เป็นลูกชายไม่รักดีของไอ้พ่อขี้เหล้า ส่วนแม่หายไปไหนไม่รู้ ไม่สนใจจะตามหา ค่ำวันหนึ่งหลังจากพ่อเตะผมอัดฝาผนังก็เป็นวันเดียวกับที่ตัดสินใจว่าจะหนีจากไอ้แก่นั้นไปไกลสุดฟ้า ตัวเขาเลยเอาขวดเหล้าฟาดหัวมันเต็มๆแล้วหันหลังออกมาจากบ้านนั้นตลอดกาล

โชคดีที่มันไม่เคยแม้แต่จะมาตามหาเขาที่โรงเรียน

หลังจากนั้นคืออิสระอย่างแท้จริง รวมถึงการหาเงินใช้เอง ไอ้ตัวเขาน่ะตอนแรกก็ไม่แน่ใจหรอกว่าจะทำอะไรดี จนกระทั่งใครบางคนช่วยชี้ทางสว่างให้เขา

ใช่แล้ว ตอนนี้เขาดำรงชีพด้วยการขายตัว

เงินดี สวัสดิการดี ยิ่งถ้าเจอลูกค้าไม่เรื่องมากยิ่งดีใหญ่

หลังจากเช็คชื่อในคาบโฮมรูมเสร็จแล้วเรียบร้อย ผมก็ถือโอกาสดอดขึ้นดาดฟ้าโรงเรียนทันที บอกแล้วว่าผมไม่สนการเรียนอะไรนั่นหรอก

แต่เหมือนว่าสวรรค์จะไม่อยากให้ผมอยู่อย่างสงบ เมื่อประตูดาดฟ้าถูกเปิดออกโดยประธานนักเรียนที่ชอบสวมหน้ายิ้มใส่คนอื่นๆ วางตัวสูงส่ง เก่งทั้งกีฬาและการเรียน ดูเหมือนจะเพอร์เฟ็คจนไม่มีจริงบนโลก

อย่างเหม็น

ผมยู่หน้ามองร่างใหญ่ที่เดินเข้ามาค้ำหัวผม

“คุณควรไปเรียน” เขาบอก

“อ้อเหรอ แล้วทำไมมึงไม่ไปเรียนละจ้ะ” ผมยียวน เอาสองมือประสานรองหัวเพื่อขยับท่านอนให้ดีกว่านี้

“ผมได้รับแจ้งว่ามีคนหนีเรียน ผมเลยต้องมาตาม” เขาขมวดคิ้ว “ลุกได้แล้วครับคุณวรันต์”

ผมไม่ตอบ หลับตาหนีเสียงทุ้มๆของประธานนักเรียนคนนั้นอย่างเบื่อหน่าย

“คุณวรันต์”

เมื่อผมไม่ตอบ นอนนิ่งไม่กระดุกกระดิก อยู่ดีๆร่างของผมก็ถูกยกสูงขึ้น ผมตาเหลือกรีบมองหน้าไอ้ประธานนักเรียนที่อุ้มผมหน้าตาเฉย

“เฮ้ย! ปล่อยกูนะเว้ย!!” ผมดิ้น

“ถ้าปล่อย คุณวรันต์ต้องลงไปเรียนน่ะครับ” เขาขู่ “ไม่งั้นผมจะอุ้มพาคุณลงไปส่งถึงห้อง”

เวร!

ผมเตะขาไปมากลางอากาศ สะบัดตัวจากการอุ้มของคนตรงหน้า และร่างสูงก็สงเคราะห์ผมด้วยการปล่อยผมลงพื้นโดยไม่บอกกันสักพัก

“โอ๊ย! สัดนี่! เจ็บ!!” ผมประท้วง ลุกขึ้นลูบเอว โชคดีที่เมื่อกี้ไม่ได้เอาหัวลง

“ลงไปเรียนครับคุณวรันต์” ประธานนักเรียนคนเก่งจ้องมองผมด้วยสายตาที่เริ่มกรุ่นโกรธ

ผมชูนิ้วกลางให้มันไปรอบหนึ่งก่อนจะลูบหลังป้อยๆลงบันไดไป

ถ้าถามคนทั้งโรงเรียนว่าประธานนักเรียน มาธัญช์ คนนี้เป็นคนยังไง ร้อยทั้งร้อยจะตอบว่าเป็นคนดี เรียนเก่งเล่นกีฬาดีแถมยังมีอารมณ์ขันและรอยยิ้มที่อบอุ่น สมกับเป็นคนที่คนพร้อมใจกันโหวตให้เป็นประธานนักเรียนทั้งๆที่ยังไม่ม.6

แต่ถ้าถามผม ผมจะบอกว่ารอยยิ้มนั้นมันจอมปลอมสิ้นดี รอยยิ้มลวกๆที่ส่งให้ทุกคนคิดว่ามันเนียนมากนักหรือไง ไอ้ความตั้งใจเรียนกับที่บอกว่าไม่คิดมากเรื่องการเรียนนั่นน่ะ บอกตัวเองตอนไม่ได้เป็นที่หนึ่งแล้วเจ็บใจจนต้องไปต่อยระตูห้องน้ำรัวๆจนเสียงดังลั่นเถอะ

ผมไม่ชอบคนจอมปลอม

เพราะงั้นผมถึงไม่ชอบหมอนั่นสุดๆ

แต่เวรเหอะ

เหมือนสวรรค์จะเกลียดผมมากๆ เพราะงั้นตอนที่ผมรอลูกค้าอยู่ในห้องหลังจากอาบน้ำขัดตัวจนหอมฉุยแล้ว คนที่เปิดประตูห้องเข้ามาก็คือไอ้ประธานนักเรียนที่ผมด่านักหนาในใจ

ทั้งผมและเขาต่างก็เบิกตากว้าง ตอนแรกผมนึกว่าเขารู้เรื่องที่ผมขายตัวจึงได้มาซื้อบริการเพื่อจับผมคาหนังคาเขาเสียอีก แต่พอเห็นอาการไปไม่เป็นของอีกฝ่ายผมก็ได้แต่ขยับยิ้มยั่ว

อ่า สงสัยว่าประธานนักเรียนคนเก่งของเราจะแค่อยากมาซื้อบริการแต่ดันมาเจอผมสิน่ะ

“เฮ้ ปิดประตูก่อนสิ จะได้เข้ามาคุยกันไง”

การได้รู้ความลับของคนที่เกลียดนี่มันดีจริงๆ

--------------------------------------------------------------------------------
part 1 คิดๆดูน่าจะมีแค่3part นะคะ เอามาตัดอารมณ์กับน้องคอสเพลย์ ฮา

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
โป๊ะแตก...กกกกก รอจ้า  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ MeiHT

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 78
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-1
2
ตอนแรกผมเรียกมันเข้ามาเพื่อจะคุยกัน…

แล้วมันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงน่ะ

“อ๊ะ อ๊า…” ผมร้องครางออกมาเมื่อคนบนร่างอัดเข้ามาแน่นเสียจนจุก โดนจุดเสียวจนขาสั่นไปหมด แต่ประธานนักเรียนคนเก่งที่ถอดร่างปลอมๆออกจนหมดเอามือปิดปากผมไว้แน่นจนเสียงครางของผมไม่สามารถเล็ดลอดออกมาได้ ได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอเท่านั้น

“หุบปากของคุณไปซะ! ผมไม่อยากได้ยินคุณคราง” เขาส่งเสียงก้องจนเกือบเป็นการคำราม เบื้องล่างยังคงทำหน้าที่ไม่หยุด

ประธานกัดฟันแน่น ใบหน้ายามถอดแว่นคมจนดูดุร้าย ตานั้นทอแสงเรืองเข้มปลดปล่อยอารมณ์ซึ่งซุกซ่อนไว้ภายใน ตัวตนจอมปลอมถูกถอดทิ้งไว้เบื้องหลังนับตั้งแต่เขากระโจนขึ้นมาบนเตียงและสาดอารมณ์ใส่ผมจนเป็นเหตุให้ขาสั่นระริกแบบนี้

“อือ…องอั้น” ผมเปิดปากพูดไม่ได้ ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอแสดงควาพอใจ ยอมรับว่าหมอนี่แซ่บกว่าตอนเป็นประธานนักเรียนใส่แว่นตาธรรมดาๆตั้งเยอะ

ขาผมอ้าออกกว้าง รัดลำตัวสอบของคนตรงหน้า มือผมกอดรัดเขา เล็บขูดข่วนจนร่างของเขาปรากฎรอย

เวรละ…

แล้วผมจะได้คุยกับเขาตอนไหนกัน


คุณประธานนักเรียนเป็นเหมือนพายุที่พัดผ่านตอนกลางคืนแล้วจากไปในยามเช้า

แต่อย่างน้อยก็ช่วยโยนถุงยางให้ลงถังขยะหน่อยได้มั้ยว่ะ!!

ผมหยิบเอากระดาษทิชชู่หลายๆแผ่นมาคีบเอาถุงยางอนามัยใช้แล้วใส่ถังขยะ ในใจสบถด่าไอ้เวรที่ทำจนผมสลบแล้วก็ไม่หยุด ตื่นเช้ามาอีกทีก็ปวดตัวจนแทบลุกไม่ไหว ผมตัดสินใจลาเอาดื้อๆแม่งเลย ยังไงก็ไม่ได้อยากไปเรียนอยู่แล้ว

หอบร่างพังๆลงมาจากโรงแรมก็โดนเจ๊คนสวยผู้นำผมเข้ามาในวงการนี้เรียกผมไปพบที่ห้อง ผมที่โคตรๆปวดเอวก็ต้องลากสังขารไปหาอิเจ๊ เปิดประตูเข้าไป คำแรกที่เจ๊คนสวยบอกผมหลังจากการทำงานอย่างหนักหน่วงคือคำว่า

“แกโดนขายแล้ว”

“…หะ” ผมงง นั่งมองเจ๊เหมือนตัวโง่งม

“เอ้า ได้ยินหรือเปล่านั่น ฉันบอกว่าเธอถูกขายไปแล้วน่ะ” เธอเท้าคาง หยิบเช็คใบหนึ่งขึ้นมาโบก “เขาคนนั้นบอกให้พาเธอไปที่ห้องพักเขา ใส่เลขมาให้ห้าหลักเลยน้า ราคาดีจริงๆ ลูกค้าคนเมื่อคืนถูกใจเธอมากเลยน่ะ”

“…” ผมยังคงบื้อใบ้ มองคนสวยตรงหน้าเหมือนเป็นคนประหลาด

“อย่าลืมเก็บของแล้วไปหาเขาตามที่อยู่นี่ด้วยล่ะ”


โอเค ผมโคตรสติหลุด

หลุดจนด่าเจ๊ยับ จนบอดี้การ์ดหน้าดุเข้ามาลากผมออกจากห้องเจ๊ ไม่สิ…ออกจากร้านที่ผมซุกหัวนอนเป็นปี ยัดผมใส่รถแล้วโยนโครมลงหน้าคอนโดแห่งหนึ่ง

แล้วก็ยิ่งกว่างงเมื่อพี่สาวคนสวยหน้าเคาท์เตอร์พาผมขึ้นมายังห้องๆหนึ่งที่โคตรหรู เธอบอกอะไรบางอย่างที่สมองน้อยๆของผมยังจับใจความไม่ค่อยได้ รู้เพียงแค่ว่าผมต้องรอใครบางคนกลับมาที่นี่เท่านั้น

และผมก็พอจะรู้ว่าต้องเป็นไอ้ประธานลูกค้าเมื่อคืนของผมแน่ๆ

ผมนั่งรอนอนรอจนหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะโดนยันโครมจนตกจากโซฟา

“อะไรของมึงว่ะ” ผมสบถเมื่อถูกปลุก มาธัญช์มองผมอย่างหยามเหยียดเหมือนมองแมลงสาปตัวหนึ่ง 

“มากินอยู่บ้านคนอื่นหัดทำตัวให้เป็นประโยชน์ซะบ้าง”

“ประโยชน์ห่าไรไม่รู้เรื่อง อยู่ดีๆก็ถูกขาย เปลี่ยนที่อยู่ คุยก็ไม่ได้คุย อะไรไม่รู้ กูงงไปหมดแล้ว” ผมใส่ไม่ยั้ง แต่เหมือนประธานจะไม่สนใจ เขาเดินไปหยิบกระดาษ เขียนกฎบางอย่างลวกๆแล้วส่งมาให้ผม

ผมกวาดตามองเนื้อหาในกระดาษ

กฏในการอยู่ร่วมกัน

1.อย่าพูดมาก

2.ถ้าผมอยากทำ นั่นคือต้องได้ทำ (เดาเอาอย่างหยาบๆ ผมว่าข้อนี้น่าจะหมายถึงเซ็กส์)

3.คุณไม่พูด ผมไม่พูด (เดาอีกรอบ นี้น่าจะหมายถึงเรื่องที่เขาซื้อบริการและผมขายตัว)

เงยหน้าขึ้นมาจะอ้าปากถาม ไอ้เวรนั่นก็หายไปในห้องนอนแล้วเรียบร้อยทิ้งให้ผมนั่งถอนหายใจอยู่บนโซฟา

แล้ววันนี้กูต้องไปนอนที่ไหนวะเนี่ย


-------------------------------------------------------------------------------
เปลี่ยนใจเขียนเป็นพาร์ทสั้นๆ เขียนแก้เบื่อค่ะ

ออฟไลน์ MeiHT

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 78
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-1
3

หลังจากย้ายเข้ามาอยู่กับไอ้คนขี้บังคับ ผมก็ได้เข้าเรียนทุกวัน เพราะวันไหนที่มันกลับมาทบทวนบทเรียนแล้วผมจำไม่ได้ มันจะจัดการผมจนหมดแรง แถมลาเรียนก็ไม่ได้ ยังไงมันก็ลากผมมาโรงเรียนจนได้ตามแบบฉบับประธานนักเรียนผู้รักเรียน

ผมเบ้ปากมองประธานซึ่งเดินสวนไป

เสียงสรรเสริญไล่ตามหลังมันไป เด็กผู้หญิงซึ่งแอบปลื้มความหล่อของมันก็ได้แต่จับกลุ่มวี้ดว้ายส่งเสียงน่ารำคาญ

โธ่ๆ แม่สาวน้อย ไม่อยากจะบอกเลย

ว่าไอ้ประธานหน้ายิ้มที่เธอชอบโคตรๆน่ะ มันก็คนเดียวกับคนที่สมสู่ผมอย่างกับสัตว์เมื่อคืนนั่นแหละ


แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรับรู้หลังจากใช้ชีวิตกับท่านประธานคือมันเป็นคนสกปรกมากครับ ชนิดที่ว่ามันทิ้งจานไว้ในอ้างล่างหน้าได้เป็นสัปดาห์ๆโดยไม่ล้างถ้าคุณแม่บ้านไม่เข้ามาจัดการชีวิตมันให้เสียก่อน

หลังๆผมที่เป็นคนสะอาดทนไม่ไหวเลยจัดการให้แม่งหมดตั้งแต่รีดเสื้อ ซักผ้า ทำกับข้าว บลาๆ โชคดีที่มันให้เงินผมไว้เป็นเดือนๆซึ่งเยอะมากๆและผมโคตรแฮปปี้เลยว่ะ แต่ครั้นจะให้ออกไปไหนทำอะไรข้างนอกผมมันก็โคตรขี้เกียจเลย อีกอย่างชีวิตที่นอนตีพุงแล้วมีเงินเข้าอย่างนี้ก็ตรงกับที่ผมต้องการ เพราะงั้นหลังจากกลับจากเรียนหนังสือผมก็ตรงดิ่งกลับห้องมานอนตีพุงอย่างที่เห็น

กริ๊ก!

ผมได้ยินเสียงประตูเปิดจึงส่งเสียงออกไป

“กลับมาแล้วเหรอ”

ไม่มีเสียงตอบรับอย่างเช่นทุกที แน่นอนว่าผมก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าเขาอยากตอบอะไรมั้ย ไอ้ประธานไม่เคยกลับเข้าห้องพร้อมกับผม เพราะมันต้องไปเรียนพิเศษห่าเหวอะไรไม่รู้ผมไม่ได้สนใจ

“ข้าวอยู่บนโต๊ะ อยากแดกก็เอาไปอุ่น” ผมไถมือถือในขณะที่พูดได้วย ได้ยินเสียงทำงานของไมโครเวฟดังขึ้นก่อนประธานจะปรากฎตัวในห้องนอน

“ทำไมในใบเกี่ยวกับชีวิตในอนาคตของคุณถึงว่างเปล่า” เขาถาม นั่นคงจะหมายถึงวิชาแนะแนวโง่ๆที่ให้เขียนเป้าหมายในอนาคตหรือมหาวิทยาลัยที่อยากเรียนอะไรนั่น ซึ่งเขาไม่ได้สนใจหรอก

“ไม่ได้เขียนอ่ะ ไม่ได้อยากเรียนมหาลัย”

“แล้วคุณจะทำอะไรในอนาคต?” เสียงเขาดูสงสัยมากกว่าหาเรื่อง ผมจึงค่อยมีอารมณ์ตอบมากกว่าปกติ

“ไม่ชอบเรียน ไม่อยากเรียน ทำไรก็ได้ ตอนนี้ก็ขายตัวไง”

ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยชอบใจคำตอบของผม มาธัชญ์เขียนอะไรไม่รู้วุ่นวายเต็มไปหมด ขยุกขยิกบนหน้ากระดาษ และเวรที่ผมดันรู้ด้วยว่าหลังจากนิสัยเขียนมั่วซั่วของเขา สิ่งที่ตามมาคือการบังคับเอาแต่ใจ

 “ผมดูจากการเรียนของคุณ คิดว่าคุณน่าจะเรียนรัฐศาสตร์หรือจำพวกนิเทศน์ได้ คุณอาจจะเหมาะกับนิเทศน์มากกว่า” เขาลูบคางก่อนจะหันมาถามความเห็นผม “คุณอยากเรียนคณะไหนล่ะ แต่ไม่ว่าคณะไหนคุณก็ต้องมาเรียนมหาลัยเดียวกับผม”

ผมถลึงตาใส่

มหาลัยเดียวกับนาย!?

ใครมันจะเข้ามหาลัยอันดับหนึ่งได้ว่ะ หัวขี้เลื่อยอย่างกูเนี่ย

“จริงจังไปแล้วไอ้ประธาน ทำไมถึงเคี่ยวเข็ญให้กูเรียนขนาดนั้นอ่ะ”

“ผมไม่ชอบให้คนไร้ประสิทธิภาพอยู่ข้างตัว”

“…”


4
ผมชื่อมาธัชญ์ เป็นประธานนักเรียนที่ทุกคนต่างให้ความไว้วางใจ

“เฮ้ยๆ ธัญ ดูนั่น คนนั้นที่เขาบอกว่าเป็นอันธพาลอ่ะ โคตรงงเลยเข้าโรงเรียนเราได้ยังไงวะ” เพื่อนผมที่ไม่แน่ใจว่านับเป็นเพื่อนได้มั้ยกล่าวขึ้นพร้อมชี้ไปยังเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาใส่เสื้อตัวโคร่ง รูปร่างสูง เขาเจาะตุ้มหูกลายรูแถมยังไม่ยอมเอาเสื้อเข้ากางเกง เป็นคนที่โดนหักคะแนนความประพฤติจนติดลบ ดวงตาของเขาเรียวชี้ขึ้นจนทำให้เหมือนเป็นคนกวนตีน และท่าทางการแสดงออกของเขายิ่งทำให้คนน่าหมั่นไส้

คนไร้อนาคตคือสิ่งแรกที่ผมจะนิยามเขา เป็นแค่คนโง่เขลาที่แสดงพฤติกรรมต่อต้านสังคมอย่างซื่อตรง สุดท้ายก็จะได้เรียนรู้ว่าสังคมนี่มันยากที่จะอยู่รอดถ้ายังคงทำตัวเป็นไม้ต้านลมอย่างนี้

ผมแย้มยิ้มให้คนรอบกาย ห้ามปรามคำพูดแย่ๆจากปากคนทั้งๆที่ก็เห็นด้วยไม่แพ้กัน

“มึงมันก็คนดีไป๊ ไอ้ประธาน” เพื่อนที่ผมไม่ยักจะจำชื่อได้เอ่ยสัพยอก ผมได้แต่ยิ้มบางๆทำหน้าจนใจไปให้เขา

มีเพียงแวบหนึ่งที่ได้สบตากับเด็กหนุ่มที่ชื่อวรัญต์ เขาขยับรอยยิ้มคล้ายเย้ยหยันผม ดวงตาใสสะท้อนความตรงไปตรงมาของเจ้าตัวเจิดจ้าเสียจนผมต้องหลบตา


วรันต์เป็นคนเอวบาง

เด็กหนุ่มมักใส่เสื้อตัวโคร่งปิดบังรูปกาย ประกอบกับไหล่กว้างๆซึ่งมักทำให้คนเข้าใจผิดว่าวรันต์เป็นอันธพาลรูปร่างใหญ่ผู้รักการต่อยตี

ในวันแรกที่ได้ทำความรู้จักกับวรันต์อย่างลึกซึ้ง มีแวบหนึ่งที่ผมจับเอวเขาพลางกระแทกกระทั้นกาย ระบายความโกรธเรื่องที่บ้านลงไปทั้งหมดกับคนที่ผมซื้อมาด้วยเงินจำนวนไม่น้อย ในใจผมกลับลืมเลือนเรื่องที่บ้านไปเสียสนิทเมื่อได้เห็นดวงตาฉ่ำน้ำของอีกฝ่าย เขาอุดปากตัวเองแน่นเมื่อผมสั่งไม่ให้เขาส่งเสียงออกมา

ผมอยากได้เขา ผมอยากได้ตุ๊กตาที่จะไม่ทำให้ผมเสียใจ

หลังจากเขาสลบไป ผมไล่มือไปตามร่างกายของเขา

ผมตัดสินใจได้ในตอนนั้น

คนคนนี้เป็นของผม


นั่นอาจจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด หรือมันอาจจะเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตผม วรันต์ไม่ใช่คนสงบปากสงบคำ เขามักเถียงผมเสมอถึงแม้เขาจะรู้ว่ามันจะจบลงบนเตียงโดยที่ผมเป็นคนลงโทษเขา แต่วรันต์เป็นผู้อยู่อาศัยทีดี เขาทำความสะอาดเผื่อผมเสมอ แถมยังทำอาหารไว้ตลอดถึงแม้ว่าวันนั้นผมจะกลับดึก

รวมกับคำว่ากลับมาแล้วเหรอของเจ้าตัวที่ผมไม่เคยจะตอบ

วันหนึ่งผมกลับมาช้ามาก แน่นอนว่าผมกินข้าวมาจากข้างนอกแล้ว แต่พอเปิดประตูเข้ามากลับได้ยินคำว่ากลับมาแล้วเหรอของวรันต์แถมด้วยข้าวบนโต๊ะซึ่งมีพลาสติกซีลปิดไว้

พลันผมคิดถึงเรื่องที่ครูสอนพิเศษได้พูดไว้ ถึงความหมายของคำว่าhouseและhome

ถึงผมจะไม่รู้ว่าอะไรคือhome แต่ทันใดที่ได้ยินคำทักทายของวรันต์ ผมมักจะเห็นภาพเลือนรางของคำว่าบ้านอยู่ไม่ไกล


สิ่งหนึ่งที่ผมชอบเกี่ยวกับเขาคือการที่เขาไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวของผม

มันเป็นค่ำวันหนึ่งที่ผมทะเลาะกับพ่อด้วยเรื่องเดิมๆและลงท้ายด้วยการกลับมาที่ห้องอย่างหัวเสีย ผมคิดว่าการอยู่มหาลัยนั่นหมายความว่าพ่อจะเลิกกะเกณฑ์ชีวิตของผม แต่ไม่ใช่ ผมยังมีอำนาจไม่พอจะไปเถียงเขา ผมตรงเข้าไปหาวรันต์ หวังใช้เซ็กส์เป็นเครื่องระบายอารมณ์เช่นทุกที แต่เขากลับยื่นกุ้งลอบสเตอร์มาให้ผมด้วยท่าทีภูมิใจ

“ที่ไปแดกร้านอาหารกันคราวที่แล้ว มึงบอกว่าอันนี้อร่อย กูทำได้แล้วน่ะเว้ย”

ความรู้สึกที่ผมอธิบายไม่ได้ตีตื้นเข้ามาในช่องอก รุนแรงเสียจนผมต้องพิงอะไรบางอย่างไว้ วรันต์ไม่เพียงไม่ตื่นตกใจกับท่าทางเช่นนี้ของผม เขายังประคองผมไปนั่งที่โซฟา ตบไหล่ผมเบาๆซ้ำๆ

ผมซบหน้าลงกับไหล่เขา ถามเขาว่า

“คุณจะอยู่กับผมตลอดไปได้มั้ย”

ผมชอบคุณ เพราะคุณไม่เคยทำให้ผมเสียใจ และคุณเป็นเพียงคนเดียวที่รับนิสัยเสียๆของผมได้ทุกอย่าง

ดังนั้นได้โปรดตอบรับคำขอนี้

แต่แล้วใจผมก็ต้องกระตุกด้วยความเจ็บเมื่อเขาตอบว่าไม่

“อยู่ด้วยกันตลอดไปคงไม่ได้ แต่สัญญาว่าจะอยู่ด้วยตอนนี้” เขาตอบแล้วเอื้อมมือมาโอบไหล่ผม

ผมทิ้งตัวลงบนตักเขา กอดรัดเอวบางๆนั้น

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ …แค่ตอนนี้ก็พอ”


ผมรู้ตัวดีและไม่คิดปฏิเสธ ความรู้สึกที่ผมมีต่อเขาอาจจะใกล้เคียงกับคำว่ารักมากที่สุดเท่าที่ผมเคยมีให้ใคร แม่ผมเป็นเมียน้อย เธอเป็นผู้หญิงร้ายกาจแสนโง่เขลาที่สุดท้ายแล้วก็ถูกเมียหลวงจัดการจนย่อยยับ ผมเป็นผลผลิตของคนโง่สองคนที่ปล่อยให้กามราคะอยู่เหนือเหตุผล

ผมถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวนับแต่นั้น ผมไม่มีความผูกพันกับพ่อเสียเท่าไร มีเพียงจำนวนเงินมหาศาลจากพ่อที่ส่งให้ผมเป็นการไถ่โทษ

ผมกลัวการที่จะถูกเกลียด ดังนั้นถึงแม้ผมจะมีนิสัยแย่ๆหลายอย่าง ผมก็ต้องกลบมันไว้ท่ามกลางนิสัยดีๆที่คนรัก เมื่อก่อนผมไม่เคยรู้สึกเหนื่อยที่จะต้องปั้นหน้าหรือทำตัวเป็นคนเก่งเหนือใครๆ แต่หลังวรันต์เจ้ามาในชีวิตผม ผมกลับรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับโลกภายนอกอยู่บ่อยครั้ง จนหลายครั้งที่อยากทิ้งตัวลงในอ้อมแขนวรันต์และหวังเพียงว่าห้องนั้นเป็นโลกทั้งใบของเรา

รันต์เป็นคนอิสระ เขาไม่รักผม แน่นอนล่ะ ผมไม่มีอะไรดีสักอย่าง เขาทิ้งผมไปได้ตลอดเวลา ต่างจากผมที่ไม่อาจห่างจากเขาได้อีก

ผมไล่มือไปตามกรอบหน้าของเขา อ้อมแขนของเขาโอบรัดตัวผมไว้ไม่ต่างจากผมที่รัดเอวเขาไว้เสียแน่น ขาเรากระหวัดเกี่ยวกับภายใต้ผ้าห่ม

“อื้อ” วรันต์ครางเบาๆเมื่อผ้าห่มหลุดจากลาดไหล่ ผมอมยิ้ม ดึงผ้ากลับมาคลุมให้คนขี้หนาวเหมือนเดิม สังเกตไหปลาร้าสวยได้รูปของเขากับรอยสักเล็กๆที่ตรงนั้น

ผมกดจูบลงไปยังตำแหน่งของรอยสัก

วรันต์…สักวัน ได้โปรดรักผมที

-----------------------------------------------------------------------------------
คนที่รู้สึกมากกว่าก็ต้องแพ้ไปอ่ะน่ะ ว่าวรันต์ไม่ได้ รายนี้เขารักตัวเองมาตั้งแต่เล็ก ส่วนมาธัชญ์ ถึงแม้จะกลบฝังยังไงแต่ตัวเขาเป็นคนโหยหาความรัก เขาไม่รักตัวเอง และไม่มีความมั่นใจในตัวเองมากพอจึงกลัวการโดนเกลียดจากคนรอบข้าง เขาเข้าใจว่าหากคนรอบข้างไม่ชอบเขา เขาจะไม่มีคุณค่า

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ไม่อยากนึกถึงวันที่ประธานต้องตัวคนเดียว..ขอให้มีทางออก  :call:

ออฟไลน์ nofsnof

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
ง่ะ ดีจังง
คนที่ต้องการความรักไม่อยากให้ใครเกลียด
กับคนที่รักตัวเองโดยไม่สนว่าใครจะเกลียด
 :m15: :m15:

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
รอฝั่งของรันต์

ออฟไลน์ Fufufeel

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 138
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
โอ้ยยนสงสารทั้งคู่เลย เหมือนคนมีแผลสองคนมาเจอกันอ่ะ เจ็บทั้งคู่ต้องมาดูแลกัน ฮือออ อยากให้เขารักกันจังเลย รักข้างเดียวมันเจ็บปวดเกินไป :katai1: :katai1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ป่ามป๊ามป่ามปาม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 483
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
จะเข้าใจกันก็ต้องคุยกันจ้า

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด