พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้น -Secret- #เรื่องของคนที่เกลียด
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: MeiHT ที่ 13-10-2018 20:12:04
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
-
โลกนี้มันห่วยแตก
ไม่ว่าจะเป็นไอ้ประธานนักเรียนที่ยืนโปรยยิ้มอยู่หน้าประตูคอยตรวจเช็คเหล่านักเรียนทั้งหลายที่เดินเข้าไปในโรงเรียน
หรือจะเป็นอาจารย์หน้าโง่นั่นที่คอยพยักหน้าเห็นดีเห็นงามกับลูกศิษย์ตัวโปรด
ผมยักไหล่ แบกร่างตัวเองเดินเข้าโรงเรียนซึ่งก็ได้รับคำทักทายจากเจ้าหน้ายิ้มที่ยืนเอามือไพล่หลังอย่างทุกที
“คุณวรันต์ แต่งตัวไม่เรียบร้อยอีกแล้วน่ะครับ รบกวนช่วยเอาต่างหูออกกับใส่เสื้อเข้าไปในกางเกงด้วยครับ”
ผมเหลือบไปมองคนตัวสูงก่อนจะชูนิ้วกลางให้แล้วเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างไม่สนใจใคร ได้ยินเสียงอาจารย์สาปส่งมาจากข้างหลัง แต่ช่างมันดิ
ไอ้โรงเรียนปาหี่นี่ผมแค่จะเรียนให้จบๆไปเท่านั้นแหละ
ผมวรันต์ เป็นลูกชายไม่รักดีของไอ้พ่อขี้เหล้า ส่วนแม่หายไปไหนไม่รู้ ไม่สนใจจะตามหา ค่ำวันหนึ่งหลังจากพ่อเตะผมอัดฝาผนังก็เป็นวันเดียวกับที่ตัดสินใจว่าจะหนีจากไอ้แก่นั้นไปไกลสุดฟ้า ตัวเขาเลยเอาขวดเหล้าฟาดหัวมันเต็มๆแล้วหันหลังออกมาจากบ้านนั้นตลอดกาล
โชคดีที่มันไม่เคยแม้แต่จะมาตามหาเขาที่โรงเรียน
หลังจากนั้นคืออิสระอย่างแท้จริง รวมถึงการหาเงินใช้เอง ไอ้ตัวเขาน่ะตอนแรกก็ไม่แน่ใจหรอกว่าจะทำอะไรดี จนกระทั่งใครบางคนช่วยชี้ทางสว่างให้เขา
ใช่แล้ว ตอนนี้เขาดำรงชีพด้วยการขายตัว
เงินดี สวัสดิการดี ยิ่งถ้าเจอลูกค้าไม่เรื่องมากยิ่งดีใหญ่
หลังจากเช็คชื่อในคาบโฮมรูมเสร็จแล้วเรียบร้อย ผมก็ถือโอกาสดอดขึ้นดาดฟ้าโรงเรียนทันที บอกแล้วว่าผมไม่สนการเรียนอะไรนั่นหรอก
แต่เหมือนว่าสวรรค์จะไม่อยากให้ผมอยู่อย่างสงบ เมื่อประตูดาดฟ้าถูกเปิดออกโดยประธานนักเรียนที่ชอบสวมหน้ายิ้มใส่คนอื่นๆ วางตัวสูงส่ง เก่งทั้งกีฬาและการเรียน ดูเหมือนจะเพอร์เฟ็คจนไม่มีจริงบนโลก
อย่างเหม็น
ผมยู่หน้ามองร่างใหญ่ที่เดินเข้ามาค้ำหัวผม
“คุณควรไปเรียน” เขาบอก
“อ้อเหรอ แล้วทำไมมึงไม่ไปเรียนละจ้ะ” ผมยียวน เอาสองมือประสานรองหัวเพื่อขยับท่านอนให้ดีกว่านี้
“ผมได้รับแจ้งว่ามีคนหนีเรียน ผมเลยต้องมาตาม” เขาขมวดคิ้ว “ลุกได้แล้วครับคุณวรันต์”
ผมไม่ตอบ หลับตาหนีเสียงทุ้มๆของประธานนักเรียนคนนั้นอย่างเบื่อหน่าย
“คุณวรันต์”
เมื่อผมไม่ตอบ นอนนิ่งไม่กระดุกกระดิก อยู่ดีๆร่างของผมก็ถูกยกสูงขึ้น ผมตาเหลือกรีบมองหน้าไอ้ประธานนักเรียนที่อุ้มผมหน้าตาเฉย
“เฮ้ย! ปล่อยกูนะเว้ย!!” ผมดิ้น
“ถ้าปล่อย คุณวรันต์ต้องลงไปเรียนน่ะครับ” เขาขู่ “ไม่งั้นผมจะอุ้มพาคุณลงไปส่งถึงห้อง”
เวร!
ผมเตะขาไปมากลางอากาศ สะบัดตัวจากการอุ้มของคนตรงหน้า และร่างสูงก็สงเคราะห์ผมด้วยการปล่อยผมลงพื้นโดยไม่บอกกันสักพัก
“โอ๊ย! สัดนี่! เจ็บ!!” ผมประท้วง ลุกขึ้นลูบเอว โชคดีที่เมื่อกี้ไม่ได้เอาหัวลง
“ลงไปเรียนครับคุณวรันต์” ประธานนักเรียนคนเก่งจ้องมองผมด้วยสายตาที่เริ่มกรุ่นโกรธ
ผมชูนิ้วกลางให้มันไปรอบหนึ่งก่อนจะลูบหลังป้อยๆลงบันไดไป
ถ้าถามคนทั้งโรงเรียนว่าประธานนักเรียน มาธัญช์ คนนี้เป็นคนยังไง ร้อยทั้งร้อยจะตอบว่าเป็นคนดี เรียนเก่งเล่นกีฬาดีแถมยังมีอารมณ์ขันและรอยยิ้มที่อบอุ่น สมกับเป็นคนที่คนพร้อมใจกันโหวตให้เป็นประธานนักเรียนทั้งๆที่ยังไม่ม.6
แต่ถ้าถามผม ผมจะบอกว่ารอยยิ้มนั้นมันจอมปลอมสิ้นดี รอยยิ้มลวกๆที่ส่งให้ทุกคนคิดว่ามันเนียนมากนักหรือไง ไอ้ความตั้งใจเรียนกับที่บอกว่าไม่คิดมากเรื่องการเรียนนั่นน่ะ บอกตัวเองตอนไม่ได้เป็นที่หนึ่งแล้วเจ็บใจจนต้องไปต่อยระตูห้องน้ำรัวๆจนเสียงดังลั่นเถอะ
ผมไม่ชอบคนจอมปลอม
เพราะงั้นผมถึงไม่ชอบหมอนั่นสุดๆ
แต่เวรเหอะ
เหมือนสวรรค์จะเกลียดผมมากๆ เพราะงั้นตอนที่ผมรอลูกค้าอยู่ในห้องหลังจากอาบน้ำขัดตัวจนหอมฉุยแล้ว คนที่เปิดประตูห้องเข้ามาก็คือไอ้ประธานนักเรียนที่ผมด่านักหนาในใจ
ทั้งผมและเขาต่างก็เบิกตากว้าง ตอนแรกผมนึกว่าเขารู้เรื่องที่ผมขายตัวจึงได้มาซื้อบริการเพื่อจับผมคาหนังคาเขาเสียอีก แต่พอเห็นอาการไปไม่เป็นของอีกฝ่ายผมก็ได้แต่ขยับยิ้มยั่ว
อ่า สงสัยว่าประธานนักเรียนคนเก่งของเราจะแค่อยากมาซื้อบริการแต่ดันมาเจอผมสิน่ะ
“เฮ้ ปิดประตูก่อนสิ จะได้เข้ามาคุยกันไง”
การได้รู้ความลับของคนที่เกลียดนี่มันดีจริงๆ
--------------------------------------------------------------------------------
part 1 คิดๆดูน่าจะมีแค่3part นะคะ เอามาตัดอารมณ์กับน้องคอสเพลย์ ฮา
-
โป๊ะแตก...กกกกก รอจ้า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
2
ตอนแรกผมเรียกมันเข้ามาเพื่อจะคุยกัน…
แล้วมันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงน่ะ
“อ๊ะ อ๊า…” ผมร้องครางออกมาเมื่อคนบนร่างอัดเข้ามาแน่นเสียจนจุก โดนจุดเสียวจนขาสั่นไปหมด แต่ประธานนักเรียนคนเก่งที่ถอดร่างปลอมๆออกจนหมดเอามือปิดปากผมไว้แน่นจนเสียงครางของผมไม่สามารถเล็ดลอดออกมาได้ ได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอเท่านั้น
“หุบปากของคุณไปซะ! ผมไม่อยากได้ยินคุณคราง” เขาส่งเสียงก้องจนเกือบเป็นการคำราม เบื้องล่างยังคงทำหน้าที่ไม่หยุด
ประธานกัดฟันแน่น ใบหน้ายามถอดแว่นคมจนดูดุร้าย ตานั้นทอแสงเรืองเข้มปลดปล่อยอารมณ์ซึ่งซุกซ่อนไว้ภายใน ตัวตนจอมปลอมถูกถอดทิ้งไว้เบื้องหลังนับตั้งแต่เขากระโจนขึ้นมาบนเตียงและสาดอารมณ์ใส่ผมจนเป็นเหตุให้ขาสั่นระริกแบบนี้
“อือ…องอั้น” ผมเปิดปากพูดไม่ได้ ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอแสดงควาพอใจ ยอมรับว่าหมอนี่แซ่บกว่าตอนเป็นประธานนักเรียนใส่แว่นตาธรรมดาๆตั้งเยอะ
ขาผมอ้าออกกว้าง รัดลำตัวสอบของคนตรงหน้า มือผมกอดรัดเขา เล็บขูดข่วนจนร่างของเขาปรากฎรอย
เวรละ…
แล้วผมจะได้คุยกับเขาตอนไหนกัน
คุณประธานนักเรียนเป็นเหมือนพายุที่พัดผ่านตอนกลางคืนแล้วจากไปในยามเช้า
แต่อย่างน้อยก็ช่วยโยนถุงยางให้ลงถังขยะหน่อยได้มั้ยว่ะ!!
ผมหยิบเอากระดาษทิชชู่หลายๆแผ่นมาคีบเอาถุงยางอนามัยใช้แล้วใส่ถังขยะ ในใจสบถด่าไอ้เวรที่ทำจนผมสลบแล้วก็ไม่หยุด ตื่นเช้ามาอีกทีก็ปวดตัวจนแทบลุกไม่ไหว ผมตัดสินใจลาเอาดื้อๆแม่งเลย ยังไงก็ไม่ได้อยากไปเรียนอยู่แล้ว
หอบร่างพังๆลงมาจากโรงแรมก็โดนเจ๊คนสวยผู้นำผมเข้ามาในวงการนี้เรียกผมไปพบที่ห้อง ผมที่โคตรๆปวดเอวก็ต้องลากสังขารไปหาอิเจ๊ เปิดประตูเข้าไป คำแรกที่เจ๊คนสวยบอกผมหลังจากการทำงานอย่างหนักหน่วงคือคำว่า
“แกโดนขายแล้ว”
“…หะ” ผมงง นั่งมองเจ๊เหมือนตัวโง่งม
“เอ้า ได้ยินหรือเปล่านั่น ฉันบอกว่าเธอถูกขายไปแล้วน่ะ” เธอเท้าคาง หยิบเช็คใบหนึ่งขึ้นมาโบก “เขาคนนั้นบอกให้พาเธอไปที่ห้องพักเขา ใส่เลขมาให้ห้าหลักเลยน้า ราคาดีจริงๆ ลูกค้าคนเมื่อคืนถูกใจเธอมากเลยน่ะ”
“…” ผมยังคงบื้อใบ้ มองคนสวยตรงหน้าเหมือนเป็นคนประหลาด
“อย่าลืมเก็บของแล้วไปหาเขาตามที่อยู่นี่ด้วยล่ะ”
โอเค ผมโคตรสติหลุด
หลุดจนด่าเจ๊ยับ จนบอดี้การ์ดหน้าดุเข้ามาลากผมออกจากห้องเจ๊ ไม่สิ…ออกจากร้านที่ผมซุกหัวนอนเป็นปี ยัดผมใส่รถแล้วโยนโครมลงหน้าคอนโดแห่งหนึ่ง
แล้วก็ยิ่งกว่างงเมื่อพี่สาวคนสวยหน้าเคาท์เตอร์พาผมขึ้นมายังห้องๆหนึ่งที่โคตรหรู เธอบอกอะไรบางอย่างที่สมองน้อยๆของผมยังจับใจความไม่ค่อยได้ รู้เพียงแค่ว่าผมต้องรอใครบางคนกลับมาที่นี่เท่านั้น
และผมก็พอจะรู้ว่าต้องเป็นไอ้ประธานลูกค้าเมื่อคืนของผมแน่ๆ
ผมนั่งรอนอนรอจนหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะโดนยันโครมจนตกจากโซฟา
“อะไรของมึงว่ะ” ผมสบถเมื่อถูกปลุก มาธัญช์มองผมอย่างหยามเหยียดเหมือนมองแมลงสาปตัวหนึ่ง
“มากินอยู่บ้านคนอื่นหัดทำตัวให้เป็นประโยชน์ซะบ้าง”
“ประโยชน์ห่าไรไม่รู้เรื่อง อยู่ดีๆก็ถูกขาย เปลี่ยนที่อยู่ คุยก็ไม่ได้คุย อะไรไม่รู้ กูงงไปหมดแล้ว” ผมใส่ไม่ยั้ง แต่เหมือนประธานจะไม่สนใจ เขาเดินไปหยิบกระดาษ เขียนกฎบางอย่างลวกๆแล้วส่งมาให้ผม
ผมกวาดตามองเนื้อหาในกระดาษ
กฏในการอยู่ร่วมกัน
1.อย่าพูดมาก
2.ถ้าผมอยากทำ นั่นคือต้องได้ทำ (เดาเอาอย่างหยาบๆ ผมว่าข้อนี้น่าจะหมายถึงเซ็กส์)
3.คุณไม่พูด ผมไม่พูด (เดาอีกรอบ นี้น่าจะหมายถึงเรื่องที่เขาซื้อบริการและผมขายตัว)
เงยหน้าขึ้นมาจะอ้าปากถาม ไอ้เวรนั่นก็หายไปในห้องนอนแล้วเรียบร้อยทิ้งให้ผมนั่งถอนหายใจอยู่บนโซฟา
แล้ววันนี้กูต้องไปนอนที่ไหนวะเนี่ย
-------------------------------------------------------------------------------
เปลี่ยนใจเขียนเป็นพาร์ทสั้นๆ เขียนแก้เบื่อค่ะ
-
3
หลังจากย้ายเข้ามาอยู่กับไอ้คนขี้บังคับ ผมก็ได้เข้าเรียนทุกวัน เพราะวันไหนที่มันกลับมาทบทวนบทเรียนแล้วผมจำไม่ได้ มันจะจัดการผมจนหมดแรง แถมลาเรียนก็ไม่ได้ ยังไงมันก็ลากผมมาโรงเรียนจนได้ตามแบบฉบับประธานนักเรียนผู้รักเรียน
ผมเบ้ปากมองประธานซึ่งเดินสวนไป
เสียงสรรเสริญไล่ตามหลังมันไป เด็กผู้หญิงซึ่งแอบปลื้มความหล่อของมันก็ได้แต่จับกลุ่มวี้ดว้ายส่งเสียงน่ารำคาญ
โธ่ๆ แม่สาวน้อย ไม่อยากจะบอกเลย
ว่าไอ้ประธานหน้ายิ้มที่เธอชอบโคตรๆน่ะ มันก็คนเดียวกับคนที่สมสู่ผมอย่างกับสัตว์เมื่อคืนนั่นแหละ
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรับรู้หลังจากใช้ชีวิตกับท่านประธานคือมันเป็นคนสกปรกมากครับ ชนิดที่ว่ามันทิ้งจานไว้ในอ้างล่างหน้าได้เป็นสัปดาห์ๆโดยไม่ล้างถ้าคุณแม่บ้านไม่เข้ามาจัดการชีวิตมันให้เสียก่อน
หลังๆผมที่เป็นคนสะอาดทนไม่ไหวเลยจัดการให้แม่งหมดตั้งแต่รีดเสื้อ ซักผ้า ทำกับข้าว บลาๆ โชคดีที่มันให้เงินผมไว้เป็นเดือนๆซึ่งเยอะมากๆและผมโคตรแฮปปี้เลยว่ะ แต่ครั้นจะให้ออกไปไหนทำอะไรข้างนอกผมมันก็โคตรขี้เกียจเลย อีกอย่างชีวิตที่นอนตีพุงแล้วมีเงินเข้าอย่างนี้ก็ตรงกับที่ผมต้องการ เพราะงั้นหลังจากกลับจากเรียนหนังสือผมก็ตรงดิ่งกลับห้องมานอนตีพุงอย่างที่เห็น
กริ๊ก!
ผมได้ยินเสียงประตูเปิดจึงส่งเสียงออกไป
“กลับมาแล้วเหรอ”
ไม่มีเสียงตอบรับอย่างเช่นทุกที แน่นอนว่าผมก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าเขาอยากตอบอะไรมั้ย ไอ้ประธานไม่เคยกลับเข้าห้องพร้อมกับผม เพราะมันต้องไปเรียนพิเศษห่าเหวอะไรไม่รู้ผมไม่ได้สนใจ
“ข้าวอยู่บนโต๊ะ อยากแดกก็เอาไปอุ่น” ผมไถมือถือในขณะที่พูดได้วย ได้ยินเสียงทำงานของไมโครเวฟดังขึ้นก่อนประธานจะปรากฎตัวในห้องนอน
“ทำไมในใบเกี่ยวกับชีวิตในอนาคตของคุณถึงว่างเปล่า” เขาถาม นั่นคงจะหมายถึงวิชาแนะแนวโง่ๆที่ให้เขียนเป้าหมายในอนาคตหรือมหาวิทยาลัยที่อยากเรียนอะไรนั่น ซึ่งเขาไม่ได้สนใจหรอก
“ไม่ได้เขียนอ่ะ ไม่ได้อยากเรียนมหาลัย”
“แล้วคุณจะทำอะไรในอนาคต?” เสียงเขาดูสงสัยมากกว่าหาเรื่อง ผมจึงค่อยมีอารมณ์ตอบมากกว่าปกติ
“ไม่ชอบเรียน ไม่อยากเรียน ทำไรก็ได้ ตอนนี้ก็ขายตัวไง”
ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยชอบใจคำตอบของผม มาธัชญ์เขียนอะไรไม่รู้วุ่นวายเต็มไปหมด ขยุกขยิกบนหน้ากระดาษ และเวรที่ผมดันรู้ด้วยว่าหลังจากนิสัยเขียนมั่วซั่วของเขา สิ่งที่ตามมาคือการบังคับเอาแต่ใจ
“ผมดูจากการเรียนของคุณ คิดว่าคุณน่าจะเรียนรัฐศาสตร์หรือจำพวกนิเทศน์ได้ คุณอาจจะเหมาะกับนิเทศน์มากกว่า” เขาลูบคางก่อนจะหันมาถามความเห็นผม “คุณอยากเรียนคณะไหนล่ะ แต่ไม่ว่าคณะไหนคุณก็ต้องมาเรียนมหาลัยเดียวกับผม”
ผมถลึงตาใส่
มหาลัยเดียวกับนาย!?
ใครมันจะเข้ามหาลัยอันดับหนึ่งได้ว่ะ หัวขี้เลื่อยอย่างกูเนี่ย
“จริงจังไปแล้วไอ้ประธาน ทำไมถึงเคี่ยวเข็ญให้กูเรียนขนาดนั้นอ่ะ”
“ผมไม่ชอบให้คนไร้ประสิทธิภาพอยู่ข้างตัว”
“…”
4
ผมชื่อมาธัชญ์ เป็นประธานนักเรียนที่ทุกคนต่างให้ความไว้วางใจ
“เฮ้ยๆ ธัญ ดูนั่น คนนั้นที่เขาบอกว่าเป็นอันธพาลอ่ะ โคตรงงเลยเข้าโรงเรียนเราได้ยังไงวะ” เพื่อนผมที่ไม่แน่ใจว่านับเป็นเพื่อนได้มั้ยกล่าวขึ้นพร้อมชี้ไปยังเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาใส่เสื้อตัวโคร่ง รูปร่างสูง เขาเจาะตุ้มหูกลายรูแถมยังไม่ยอมเอาเสื้อเข้ากางเกง เป็นคนที่โดนหักคะแนนความประพฤติจนติดลบ ดวงตาของเขาเรียวชี้ขึ้นจนทำให้เหมือนเป็นคนกวนตีน และท่าทางการแสดงออกของเขายิ่งทำให้คนน่าหมั่นไส้
คนไร้อนาคตคือสิ่งแรกที่ผมจะนิยามเขา เป็นแค่คนโง่เขลาที่แสดงพฤติกรรมต่อต้านสังคมอย่างซื่อตรง สุดท้ายก็จะได้เรียนรู้ว่าสังคมนี่มันยากที่จะอยู่รอดถ้ายังคงทำตัวเป็นไม้ต้านลมอย่างนี้
ผมแย้มยิ้มให้คนรอบกาย ห้ามปรามคำพูดแย่ๆจากปากคนทั้งๆที่ก็เห็นด้วยไม่แพ้กัน
“มึงมันก็คนดีไป๊ ไอ้ประธาน” เพื่อนที่ผมไม่ยักจะจำชื่อได้เอ่ยสัพยอก ผมได้แต่ยิ้มบางๆทำหน้าจนใจไปให้เขา
มีเพียงแวบหนึ่งที่ได้สบตากับเด็กหนุ่มที่ชื่อวรัญต์ เขาขยับรอยยิ้มคล้ายเย้ยหยันผม ดวงตาใสสะท้อนความตรงไปตรงมาของเจ้าตัวเจิดจ้าเสียจนผมต้องหลบตา
วรันต์เป็นคนเอวบาง
เด็กหนุ่มมักใส่เสื้อตัวโคร่งปิดบังรูปกาย ประกอบกับไหล่กว้างๆซึ่งมักทำให้คนเข้าใจผิดว่าวรันต์เป็นอันธพาลรูปร่างใหญ่ผู้รักการต่อยตี
ในวันแรกที่ได้ทำความรู้จักกับวรันต์อย่างลึกซึ้ง มีแวบหนึ่งที่ผมจับเอวเขาพลางกระแทกกระทั้นกาย ระบายความโกรธเรื่องที่บ้านลงไปทั้งหมดกับคนที่ผมซื้อมาด้วยเงินจำนวนไม่น้อย ในใจผมกลับลืมเลือนเรื่องที่บ้านไปเสียสนิทเมื่อได้เห็นดวงตาฉ่ำน้ำของอีกฝ่าย เขาอุดปากตัวเองแน่นเมื่อผมสั่งไม่ให้เขาส่งเสียงออกมา
ผมอยากได้เขา ผมอยากได้ตุ๊กตาที่จะไม่ทำให้ผมเสียใจ
หลังจากเขาสลบไป ผมไล่มือไปตามร่างกายของเขา
ผมตัดสินใจได้ในตอนนั้น
คนคนนี้เป็นของผม
นั่นอาจจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด หรือมันอาจจะเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตผม วรันต์ไม่ใช่คนสงบปากสงบคำ เขามักเถียงผมเสมอถึงแม้เขาจะรู้ว่ามันจะจบลงบนเตียงโดยที่ผมเป็นคนลงโทษเขา แต่วรันต์เป็นผู้อยู่อาศัยทีดี เขาทำความสะอาดเผื่อผมเสมอ แถมยังทำอาหารไว้ตลอดถึงแม้ว่าวันนั้นผมจะกลับดึก
รวมกับคำว่ากลับมาแล้วเหรอของเจ้าตัวที่ผมไม่เคยจะตอบ
วันหนึ่งผมกลับมาช้ามาก แน่นอนว่าผมกินข้าวมาจากข้างนอกแล้ว แต่พอเปิดประตูเข้ามากลับได้ยินคำว่ากลับมาแล้วเหรอของวรันต์แถมด้วยข้าวบนโต๊ะซึ่งมีพลาสติกซีลปิดไว้
พลันผมคิดถึงเรื่องที่ครูสอนพิเศษได้พูดไว้ ถึงความหมายของคำว่าhouseและhome
ถึงผมจะไม่รู้ว่าอะไรคือhome แต่ทันใดที่ได้ยินคำทักทายของวรันต์ ผมมักจะเห็นภาพเลือนรางของคำว่าบ้านอยู่ไม่ไกล
สิ่งหนึ่งที่ผมชอบเกี่ยวกับเขาคือการที่เขาไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวของผม
มันเป็นค่ำวันหนึ่งที่ผมทะเลาะกับพ่อด้วยเรื่องเดิมๆและลงท้ายด้วยการกลับมาที่ห้องอย่างหัวเสีย ผมคิดว่าการอยู่มหาลัยนั่นหมายความว่าพ่อจะเลิกกะเกณฑ์ชีวิตของผม แต่ไม่ใช่ ผมยังมีอำนาจไม่พอจะไปเถียงเขา ผมตรงเข้าไปหาวรันต์ หวังใช้เซ็กส์เป็นเครื่องระบายอารมณ์เช่นทุกที แต่เขากลับยื่นกุ้งลอบสเตอร์มาให้ผมด้วยท่าทีภูมิใจ
“ที่ไปแดกร้านอาหารกันคราวที่แล้ว มึงบอกว่าอันนี้อร่อย กูทำได้แล้วน่ะเว้ย”
ความรู้สึกที่ผมอธิบายไม่ได้ตีตื้นเข้ามาในช่องอก รุนแรงเสียจนผมต้องพิงอะไรบางอย่างไว้ วรันต์ไม่เพียงไม่ตื่นตกใจกับท่าทางเช่นนี้ของผม เขายังประคองผมไปนั่งที่โซฟา ตบไหล่ผมเบาๆซ้ำๆ
ผมซบหน้าลงกับไหล่เขา ถามเขาว่า
“คุณจะอยู่กับผมตลอดไปได้มั้ย”
ผมชอบคุณ เพราะคุณไม่เคยทำให้ผมเสียใจ และคุณเป็นเพียงคนเดียวที่รับนิสัยเสียๆของผมได้ทุกอย่าง
ดังนั้นได้โปรดตอบรับคำขอนี้
แต่แล้วใจผมก็ต้องกระตุกด้วยความเจ็บเมื่อเขาตอบว่าไม่
“อยู่ด้วยกันตลอดไปคงไม่ได้ แต่สัญญาว่าจะอยู่ด้วยตอนนี้” เขาตอบแล้วเอื้อมมือมาโอบไหล่ผม
ผมทิ้งตัวลงบนตักเขา กอดรัดเอวบางๆนั้น
“ไม่เป็นไร ตอนนี้ …แค่ตอนนี้ก็พอ”
ผมรู้ตัวดีและไม่คิดปฏิเสธ ความรู้สึกที่ผมมีต่อเขาอาจจะใกล้เคียงกับคำว่ารักมากที่สุดเท่าที่ผมเคยมีให้ใคร แม่ผมเป็นเมียน้อย เธอเป็นผู้หญิงร้ายกาจแสนโง่เขลาที่สุดท้ายแล้วก็ถูกเมียหลวงจัดการจนย่อยยับ ผมเป็นผลผลิตของคนโง่สองคนที่ปล่อยให้กามราคะอยู่เหนือเหตุผล
ผมถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวนับแต่นั้น ผมไม่มีความผูกพันกับพ่อเสียเท่าไร มีเพียงจำนวนเงินมหาศาลจากพ่อที่ส่งให้ผมเป็นการไถ่โทษ
ผมกลัวการที่จะถูกเกลียด ดังนั้นถึงแม้ผมจะมีนิสัยแย่ๆหลายอย่าง ผมก็ต้องกลบมันไว้ท่ามกลางนิสัยดีๆที่คนรัก เมื่อก่อนผมไม่เคยรู้สึกเหนื่อยที่จะต้องปั้นหน้าหรือทำตัวเป็นคนเก่งเหนือใครๆ แต่หลังวรันต์เจ้ามาในชีวิตผม ผมกลับรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับโลกภายนอกอยู่บ่อยครั้ง จนหลายครั้งที่อยากทิ้งตัวลงในอ้อมแขนวรันต์และหวังเพียงว่าห้องนั้นเป็นโลกทั้งใบของเรา
รันต์เป็นคนอิสระ เขาไม่รักผม แน่นอนล่ะ ผมไม่มีอะไรดีสักอย่าง เขาทิ้งผมไปได้ตลอดเวลา ต่างจากผมที่ไม่อาจห่างจากเขาได้อีก
ผมไล่มือไปตามกรอบหน้าของเขา อ้อมแขนของเขาโอบรัดตัวผมไว้ไม่ต่างจากผมที่รัดเอวเขาไว้เสียแน่น ขาเรากระหวัดเกี่ยวกับภายใต้ผ้าห่ม
“อื้อ” วรันต์ครางเบาๆเมื่อผ้าห่มหลุดจากลาดไหล่ ผมอมยิ้ม ดึงผ้ากลับมาคลุมให้คนขี้หนาวเหมือนเดิม สังเกตไหปลาร้าสวยได้รูปของเขากับรอยสักเล็กๆที่ตรงนั้น
ผมกดจูบลงไปยังตำแหน่งของรอยสัก
วรันต์…สักวัน ได้โปรดรักผมที
-----------------------------------------------------------------------------------
คนที่รู้สึกมากกว่าก็ต้องแพ้ไปอ่ะน่ะ ว่าวรันต์ไม่ได้ รายนี้เขารักตัวเองมาตั้งแต่เล็ก ส่วนมาธัชญ์ ถึงแม้จะกลบฝังยังไงแต่ตัวเขาเป็นคนโหยหาความรัก เขาไม่รักตัวเอง และไม่มีความมั่นใจในตัวเองมากพอจึงกลัวการโดนเกลียดจากคนรอบข้าง เขาเข้าใจว่าหากคนรอบข้างไม่ชอบเขา เขาจะไม่มีคุณค่า
-
ไม่อยากนึกถึงวันที่ประธานต้องตัวคนเดียว..ขอให้มีทางออก :call:
-
ง่ะ ดีจังง
คนที่ต้องการความรักไม่อยากให้ใครเกลียด
กับคนที่รักตัวเองโดยไม่สนว่าใครจะเกลียด
:m15: :m15:
-
:3123:
:pig4:
-
รอฝั่งของรันต์
-
โอ้ยยนสงสารทั้งคู่เลย เหมือนคนมีแผลสองคนมาเจอกันอ่ะ เจ็บทั้งคู่ต้องมาดูแลกัน ฮือออ อยากให้เขารักกันจังเลย รักข้างเดียวมันเจ็บปวดเกินไป :katai1: :katai1:
-
จะเข้าใจกันก็ต้องคุยกันจ้า