CATER TO YOU
ตอนที่6
ผมอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้
ความรู้สึกของวันแรกที่จะได้เริ่มงานเป็น ‘พ่อบ้าน’ ให้คุณตรีอีกครั้ง น่าตื่นเต้นไม่ต่างจากครั้งแรก ผมยังคงประหม่าและหัวใจเต้นแรงเมื่อยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ และตรงหน้าคือเจ้านายคนใหม่เพียงคนเดียวของผมนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
ขอบคุณอะไรก็ตาม ที่ทำให้ชีวิตของผมยังมีคนคนนี้
คนที่เป็นทั้งเพื่อน พี่ ผู้มีพระคุณ และบุคคลในครอบครัว
ไม่สำคัญเลยว่าเขาจะคิดกับผมเช่นไร และความคิดของผมอาจจะไม่ถูกไม่ควรนัก ทว่าในโลกที่กว้างใหญ่ใบนี้ ผมขอแค่ใครสักคนให้ได้รู้สึกว่าเป็นครอบครัวของผม เพราะต่อให้ผมจะสั่งสอนตัวเองให้เป็นคนมองโลกในแง่ดีขนาดไหน ท้ายที่สุดแล้ว การอยู่เพียงลำพังก็อ้างว้างไม่น้อย
“พร้อมแล้วใช่ไหม”
ผมยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะตอบ “พร้อมที่สุดเลยครับ”
“ถ้าพร้อมจะทำงานแล้ว ก็เข้ามา” คุณตรีเบี่ยงตัวให้ผมเดินผ่านประตูรั้วเข้าไปในบ้านของเขา
บ้านที่ไม่ใช่บ้านของผม แต่เป็นบ้านที่ทำให้ผมอุ่นใจทุกครั้งที่มา ที่นี่คือต้นใหม่ใหญ่ที่ให้ชีวิต ให้ที่พักพิงแก่ผมมาโดยตลอด
ผมยังคงยิ้มให้คุณตรีและ บอกกับตัวเองในใจว่า ผมจะตั้งใจทำงานให้เต็มที่ จะพยายามให้ดีที่สุด
“คุณตรีตื่นแต่เช้าทุกวันเลยเหรอครับ” ผมถามระหว่างที่เดินเข้าไปในตัวบ้าน แต่ก่อนผมจะมาก่อนเขาตื่น
“ก็เหมือนนายไง ที่ต้องตื่นเช้าทุกวัน”
“ก็ผมต้องไปทำงานนี่ครับ”
“ฉันก็ต้องทำงานเหมือนกัน”
“ผมเห็นคุณตรีทำอยู่ที่บ้าน จะต้องตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอครับ”
ผมไม่รู้จริงๆนะ คือถ้าเป็นผมแล้วทำงานที่บ้าน ผมขอตื่นสักเจ็ดโมงเช้าละกัน ไม่ใช่ตื่นตั้งแต่ตีห้าหกโมงเช้าแบบเขา
“แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ วันจันทร์นี้ก็ต้องเข้าบริษัทแล้ว” คุณตรีพูดนิ่งๆ
“ครับ” ผมไม่ได้ถามอะไรต่อ รับรู้แค่ในสิ่งที่เขาเล่าเท่านั้น
อากาศช่วงเช้าๆแบบนี้เป็นอะไรที่สดชื่นมากๆ โดยเฉพาะที่บ้านของคุณตรี ที่มีพื้นที่สวนกว้างขวางกับต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา บ้านของเขาไม่เหมือนบ้านที่อยู่กลางกรุง อาจเป็นเพราะว่าบ้านของคุณตรีมีพื้นที่กว้างขวาง จะทำสวนปลูกต้นไม้ใหญ่ยังไงก็ได้ไม่จำกัดพื้นที่
ผมไม่ได้จะอวยบ้านคุณตรีนะ แต่ว่าที่นี่อากาศดีมากจริงๆ ดีจนผมอยากจะนอนต่ออีกสักตื่น
“น้องฟ้า มาแล้วเหรอลูก”
“อ้าว น้ากุ้ง สวัสดีครับ” ผมแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นน้ากุ้งกำลังทำกับข้าวอยู่ในห้องครัว เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่ผมจะมาทำงานแทนน้ากุ้ง ที่ขอลาออกไปอยู่กับสามีที่ป่วยหนัก
“สวัสดีจ้า หิวหรือยัง มาแต่เช้าเชียว”
“คุณตรีให้ผมเริ่มงานเวลานี้น่ะครับ น้ากุ้งสบายดีนะครับ”
“ก็สบายดีจ๊ะ”
“ฉันขอให้น้ากุ้งอยู่สอนงานนายอีกวัน พรุ่งนี้น้ากุ้งก็จะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดแล้ว” คุณตรีเฉลยในสิ่งที่ผมสงสัยอยู่ในใจ
“ขอบคุณนะครับ” ผมยกมือไหว้น้ากุ้ง คิดว่าวันนี้ จะต้องเรียนรู้งานที่จะต้องทำหน้าที่ต่อจากน้ากุ้งให้ได้มากที่สุด
“ผมฝากฟ้ากับน้ากุ้งด้วยนะครับ วันนี้ผมคงอยู่ในห้องทำงานทั้งวันนะครับ มีอะไรก็ไปเรียกผมได้”
“ได้ค่ะคุณตรี ไม่ต้องเป็นห่วงเลย น้าจะดูแลน้องฟ้าให้ค่ะ รับรองว่าหลังจากที่น้าไม่อยู่ น้องฟ้าจะต้องดูแลคุณตรีได้เหมือนน้าแน่นอน”
“ผมก็จะตั้งใจเรียนรู้งานจากน้ากุ้งครับ” ผมให้คำมั่นทั้งกับน้ากุ้ง แล้วก็คุณตรี
“อืมดี” คุณตรีดูจะพอใจในคำพูดของผม จากสีหน้าของเขาที่ยกยิ้มบางๆ
“แต่ยังไงก็ตามแต่ ทั้งคู่นั่งรอน้าทำอาหารเช้าก่อน ห้ามปลีกตัวไปทำอะไรเด็ดขาด โดยเฉพาะคุณตรีนะคะ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ยังไม่ต้องรีบเข้าห้องทำงานนะคะ”
น้ากุ้งคล้ายจะรู้ทันคุณตรี ผมแอบเห็นเขาถอนหายใจแล้วพยักหน้าคล้ายรับรู้ แล้วก็เดินไปนั่งดูข่าวเช้าที่โซฟา แต่ถึงอย่างนั้นในมือของเขาก็ยังมีแท็บเล็ตถือไว้ในมือ และสิ่งที่เขากำลังสนใจอยู่ คงไม่ใช่สิ่งบันเทิงแน่นอน สังเกตได้จากใบหน้าที่เริ่มจะเคร่งเครียด และหัวคิ้วดกดำที่ค่อยๆขมวดเข้าหากัน
ผมเชื่อแล้วว่าคุณตรีคงเป็นคนที่บ้างานมากจริงๆ
ผมหันไปมองคุณตรีที มองน้ากุ้งที่กำลังเดินกลับไปที่ครัวที ก่อนจะตัดสินใจว่าผมไปช่วยน้ากุ้งจะดีกว่า ผมไม่ใช่แขกของบ้าน จะมานั่งรอกินอย่างสบายใจมันก็ไม่ใช่
ดังนั้น ผมจึงเลือกที่จะเดินไปทางห้องครัว แทนห้องนั่งเล่น
“จะไปไหนฟ้า”
ยังไม่ทันจะเดินไปถึงครัว ก็โดนเรียกถามโดยเจ้าของบ้านเสียก่อน
“ไปช่วยน้ากุ้งในครัวครับ” ตอบผม คุณตรีเงียบไปก่อนจะพยักหน้า แล้วกลับไปสนใจงานของตัวเองตามเดิม
ในเมื่อคุณตรีไม่ได้ว่าอะไร ผมก็จะเริ่มทำในสิ่งที่คิดว่าตัวเองควรจะทำ นั่นคือเรียนรู้งานจากน้ากุ้งให้ได้มากที่สุด เวลาแค่หนึ่งวันมันไม่เยอะให้เรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา แต่ก็คงจะพอให้ผมทำงานถูกใจเขาได้บ้าง
“น้ากุ้งครับ มีอะไรให้ฟ้าช่วยไหม” ผมถาม ลอบมองอาหารเช้าที่น้ากุ้งกำลังทำ เหมือนจะเป็นแบบอเมริกันเบรคฟาสต์ แต่ไม่เหมือนแบบที่ผมเคยเห็น ดูน่ากินมากกว่า
“ไม่นั่งรอล่ะลูก เดี๋ยวตรงนี้น้าทำเอง” น้ากุ้งหันมาบอก
“ได้ยังไงล่ะครับน้ากุ้ง ฟ้ามาทำงานนะครับ วันนี้เริ่มงานวันแรก ฟ้าไม่กล้าอู้งานหรอกครับ เดี๋ยวถูกตัดเงินเดือนขึ้นมาล่ะยุ่งเลย” ผมยิ้มตอบ น้ากุ้งถึงกับหัวเราะกับคำพูดติดตลกของผม
“งั้นช่วยน้าคั้นน้ำส้มหน่อยนะ ส้มอยู่ในตู้เย็นนะจ๊ะ”
“ได้เลยครับ” ผมตอบรับ แล้วไปหยิบส้มในตู้เย็นตามที่น้ากุ้งบอก
น้ากุ้งเตรียมอุปกรณ์คั้นน้ำส้มไว้ให้ผม พร้อมกับขวดแก้วที่มีฝาปิดเป็นไม้ไว้ใส่น้ำส้มที่คั้นแล้ว ผมก็คั้นจนกระทั่งเต็มขวด เจือรสด้วยเกลือนิดหน่อย ชิมจนได้รสชาติที่สดชื่น ก็นำขวดน้ำส้มไปแชร์ไว้ในตู้เย็น
“ตั้งแต่คุณเขาเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้หลังจากตกแต่งภายในเสร็จ คุณตรีไม่ได้ให้น้าทำอาหารเช้าเลย สั่งกินเอาจากข้างนอก วันนี้พอคุณเขาบอกให้น้าทำ น้าก็อดแปลกใจไม่ได้” น้ากุ้งทำอาหารเช้าไปและเริ่มชวนผมคุย แถมยังเล่าเรื่องของคุณตรีให้ฟัง
“คุณตรีสั่งข้าวกล่องเพื่อสุขภาพจากร้านที่ฟ้าทำงานอยู่น่ะครับ”
“งั้นเหรอ ปกติคุณตรีไม่ค่อยทานอาหารกล่องเลยนะ ถ้าไม่ใช่พวกร้านอาหารดีๆทำเสร็จใหม่ๆ” น้ากุ้งทำหน้าแปลกใจใส่ผม พาลเอาผมเองก็เริ่มแปลกใจด้วย
“ฟ้าก็ไม่รู้นะครับ แต่คุณตรีสั่งทุกวัน ฟ้าเป็นคนมาส่งเอง”
“คุณเขาคงเห็นน้าเหนื่อยจากการเลิกงานแล้วก็ต้องวิ่งวุ่นไปเฝ้าสามีที่โรงพยาบาล ทำให้น้าไม่ต้องมาเตรียมอาหารเช้าให้คุณเขาแต่เช้า”
“คุณตรีเขาใจดีนะครับ”
“ใช่ลูก คุณเขาใจดีได้คุณปู่กับคุณย่าของเขามา”
ใจดีได้คุณปู่กับคุณย่าอย่างนั้นเหรอ? แล้วคุณพ่อกับคุณแม่คุณตรีเขาไม่ใจดีเหรอ
ผมก็ได้แต่สงสัย แต่ไม่คิดถามออกไป
“แล้วปกติ คุณตรีเขาชอบทานอะไรเป็นพิเศษเหรอครับ” ผมถามเพราะรู้แค่ว่าคุณตรีไม่ชอบทานอาหารรสจัด ยิ่งอาหารรสเผ็ดยิ่งไม่ชอบทาน แต่ถึงอย่างนั้น ก็ต้องมีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษที่ผมไม่รู้ อาหารจานโปรดที่เขารักจริงๆ อย่างผมจะชอบกินผัดไทมาก กินได้ทุกวันแทบจะไม่เบื่อเลย
“คุณเขาชอบทานอาหารญี่ปุ่นเป็นพิเศษ เพราะรสไม่จัด แต่ที่ชอบจริงๆก็คงเป็นพวกซุป บะหมี่น้ำ จะชอบเป็นพิเศษ”
“บะหมี่เหรอครับ” ผมทวนคำ
“ใช่จ้า แต่ก็ไม่ใช่ทุกบะหมี่ที่เขาจะชอบหรอกนะ จะต้องคุณภาพดี อร่อย เครื่องและน้ำซุปต้องกลมกล่อม คุณเขาถึงจะถูกใจ”
บะหมี่ไม่ใช่เมนูที่ยาก แต่จะทำให้อร่อยก็ไม่ใช่เรื่องง่าย สงสัย ผมต้องลองหัดทำบะหมี่น้ำดูเป็นอย่างแรกๆ
“แล้วมีอะไรอีกไหมครับ ที่คุณตรีชอบทาน”
ผมพกสมุดมาด้วยหนึ่งเล่ม หน้าแรกๆจะติดรายการงานเก่าที่คุณตรีเคยเขียนให้ไว้ แต่เมื่อเขาโตขึ้น กิจวัตรประจำวันก็น่าจะเปลี่ยนไป ถ้าใช้ความจำอย่างเดียวผมคงจำได้ไม่หมด ผมไม่อยากพลาดลืมเรื่องเกี่ยวกับคุณตรี ดังนั้นแล้วการจดเก็บไว้ จะเป็นการช่วยผมได้มาก
“พวกอาหารก็จะเป็นพวกปลา คุณตรีจะมีปัญหาเรื่องระบบย่อยอาหารอยู่หน่อยๆ เพราะทานข้าวไม่เป็นเวลา ถ้าทานของหนักๆพวกเนื้อแดง ก็มักจะปวดท้อง แต่คุณเขาก็ยังคงชอบกินอยู่ ตรงนี้ต้องระวังนะน้องฟ้า ถ้าคุณเขาไปทานของหนักท้องมา ต้องเตรียมยาช่วยย่อยช่วยลดกรดเอาไว้”
“ได้ครับน้ากุ้ง” ผมจดอาหารที่คุณตรีชอบ และกาดอกจันทร์แดงเอาไว้ตัวโตๆเลยว่า
‘ห้ามคุณตรี ทานเนื้อแดงเกินกว่าที่ผมจะกำหนด!’
[/b][/i]
แต่ถึงตอนนั้น ห้ามได้ไม่ได้ก็อีกเรื่อง ถ้าคุณตรีเขาอยากทาน ผมจะไปห้ามได้เหรอ
“พวกเครื่องดื่ม เวลามื้ออาหาร เตรียมพวกน้ำผลไม้คั้นสดเอาไว้ก็ดี คุณเขาติดเครื่องดื่มมีรส ไม่ค่อยชอบกินน้ำเปล่า”
“แปลกจังเลยนะครับ ดูไม่เข้ากับลุคคุณตรีเลย” ผมพึมพำ พลางนึกถึงพวกน้ำหวานที่พวกผู้หญิงมักชอบกินมากกว่าผู้ชาย ส่วนผมชอบกินน้ำอัดลมมากกว่า
“คุณเขาติดมาตั้งแต่เด็กๆแล้วแหละลูก คุณย่าของคุณตรีทำน้ำผลไม้น้ำหวานให้กินทุกมื้ออาหาร ตอนนั้นฝันคุณตรีผุด้วยนะ แต่ถึงจะปวดฟันจนร้องไห้ แต่ก็ไม่ยอมหยุดดื่มน้ำหวาน”
“จริงเหรอครับ” ผมหัวเราะเบาๆ ให้กับเรื่องเล่าเกี่ยวกับคุณตรีในวัยเด็ก เขาในตอนนั้น จะต้องน่ารักมากแน่ๆ เด็กน้อยงอแงที่ร้องอยากกินน้ำหวาน
“จริงสิ แต่เดี๋ยวนี้ดีหน่อย สมัยก่อนจะกินน้ำผลไม้ ก็ต้องเติมน้ำเชื่อม แต่เดี๋ยวนี้ ขอเป็นน้ำผมไม้ปั่น น้ำผลไม้สกัดสด ชา กาแฟ น้ำที่มีรสชาติคุณเขาก็โอเค ไม่จำเป็นต้องเติมน้ำตาล แต่น้าก็จะเลือกผลไม้ที่รสหวานสักหน่อย ต้องเลือกซื้อของดีๆแพงๆนั่นแหละ ถึงจะหวาน”
ผมจดทุกรายละเอียด ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ผมมีเวลาแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นที่จะเรียนรู้งานทั้งหมดจากน้ากุ้งเท่าที่จะทำได้
การเป็นพ่อบ้านดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องยาก แต่ความจริงแล้วมันไม่เข้าใกล้คำว่าง่ายเลยสักนิด ต้องรู้ว่าเจ้าของบ้านชอบอะไร ไม่ชอบอะไรของทุกๆเรื่อง ทั้งเรื่องอาหารการกิน เรื่องความสะอาด เรื่องแสงสีเสียง มันยิบย่อยแตกแขนงเป็นสิบยี่สิบจุด และผมอยากทำมันออกมาให้ดีในทุกๆจุด
ความพึงพอใจของเขา คือความปรารถนาที่สูงที่สุดของผมในขณะนี้
“ส่วนขนมคุณตรีเขาก็พอกินได้ แต่ที่ไม่กินเลยคือขนมห่อ จะกินพวกขนมไทย ขนมเบเกอรี่อบใหม่แบบนั้นมากกว่า ส่วนของกินเล่น ก็พวกผลไม้สด ถ้าเป็นเบบี้แครอทจะชอบมาก จะต้องปลอกเปลือกออก แล้วก็เอาแช่ในน้ำแข็งก่อนเสิร์ฟ คุณเขาจะชอบกินเวลาอ่านหนังสือ ตรงไหนจดไม่ทันก็ไม่เป็นไร น้าจะให้เบอร์โทรไว้ โทรมาถามน้าได้ตลอด”
“ได้เหรอครับน้ากุ้ง ขอบคุณนะครับ” ผมยกมือไหว้น้ากุ้งที่มีเมตตากับผม
“อ่อ อีกอย่างเลยที่คุณตรีชอบมาก และต้องกินคู่กับกาแฟทุกเช้า อันนี้สำคัญมากๆ ขาดไม่ได้เลยแม้แต่วันเดียว”
“อะไรเหรอครับ”
“อะโวคาโด คุณตรีชอบทานมาก แต่จะต้องเป็นพันธ์แฮสเท่านั้นนะ นี่เลย ลูกเล็กๆ ผิวขรุขระแบบนี้ เวลาซื้อก็ซื้อมาเยอะหน่อย เลือกลูกที่นิ่มแล้วกับไม่นิ่มมาผสมกัน แล้วกินแบบนิ่มๆก่อน ตอนอยู่ที่อังกฤษ ช่วงสองปีหลังแม่บ้านที่นู่นลาออก แล้วหาคนใหม่ไม่ได้ คุณเขาไม่ถูกใจก็ไม่เอา คุณผู้หญิงก็เลยต้องให้น้าไปดูคุณตรีที่นู่น น้าก็ถึงได้รู้ว่าของฝรั่งอะไรบ้างที่คุณตรีเขาชอบทาน และก็หัดเอาที่นู่น อะโวคาโดเนี่ย อย่างต่ำคุณตรีจะทานวันละสองลูก คือเช้ากับหลังมื้อเย็น มื้อเช้าก็จะกินกับกาแฟ หลังมื้อเย็นก็จะทานกับชาร้อน”
ผมรับฟังคำบอกเล่าของน้ากุ้งด้วยความตั้งใจ แค่เรื่องของกินของคุณตรี ก็ทำเอาผมหัวหมุนเหมือนกัน ทำให้ผมไม่ค่อยได้ช่วยทำมื้อเช้าในวันนี้มากนัก แค่ฟัง แค่จดและจำอาหารที่คุณตรีจะต้องทาน หน่วยความจำในสมองของผมก็ดูเหมือนจะเริ่มเต็มเสียแล้ว
ถ้าเงินสามารถซื้อหน่วยความจำในสมองได้ ผมไม่ลังเลเลยที่จะเอาเงินเก็บออกมาจ่าย เพราะเชื่อว่ารายละเอียดของคุณตรีที่ผมรับรู้มาแล้ว ยังไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ของความเป็นคุณตรีทั้งหมด
ก็ว่าไม่ได้นะครับ คุณตรีเขาผู้ชายระดับห้าดาว จะมีรายละเอียดในชีวิตเยอะก็เป็นเรื่องธรรมดา
มื้อเช้าของวันนี้ คุณตรีได้ทานในแบบที่เขาชอบ มีกาแฟดำร้อนๆ เสิร์ฟพร้อมกับมันบดที่เอามาปั้นเป็นแผ่นเท่าขนมปังแล้วนำไปย่างกับเนยบนกระทะ วางด้านบนด้วยอะโวคาโดสไลด์ ปิดท้ายด้วยไข่ดาวที่เอาไปทอดในน้ำ ใช่ครับ ฟังไม่ผิดหรอก เรียกว่าอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ถนัด แต่ว่าน้ากุ้งเอาไปทอดในน้ำจริงๆ วิธีทำดูแล้วไม่ยาก แต่ให้ทำจริงๆผมว่ามันไม่คงไม่ง่ายแบบที่ตาเห็น
นอกจากอาหารจานหลักของคุณตรีที่ผมว่ามา ก็จะมีผลไม้สดอีกหนึ่งจาน และมะเขือเทศลูกเล็กย่างไฟอีกหนึ่งพวง
ส่วนของผมเป็นข้าวต้มหมูสับธรรมดา ทีแรกน้ากุ้งจะจัดให้ผมแบบคุณตรี แต่ผมห้ามเอาไว้ ผมขอกินง่ายๆดีกว่า ไม่อยากทำให้คนอื่นต้องลำบากยุ่งยาก ดังนั้นผมกับน้ากุ้งจึงทานกันสองคนที่โต๊ะหลังบ้าน ปล่อยให้คุณตรีทานคนเดียวเงียบๆ
ตอนที่เห็นเขานั่งทานมื้อเช้าคนเดียวในบรรยากาศที่เงียบสงบ ทำไมผมถึงรู้สึกว่า เขาดูเหงาและโดดเดี่ยว แต่จะให้ผมไปนั่งทานเป็นเพื่อนของเขา ก็คงจะไม่เหมาะ
มันคงจะดี ถ้าวันหนึ่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขาได้รับการเติมเต็มจากคนสำคัญ ให้ช่วงเวลามื้ออาหารของเขาในทุกๆมื้อเป็นมื้อที่พิเศษและอร่อยกว่าเดิม
ทานอาหารเสร็จ ผมก็เข้าไปเก็บจานชามของคุณตรี รวมทั้งของตัวเองกับน้ากุ้งไปล้าง อ่างล้างจานที่บ้านคุณตรีมีซิงก์ถึงสองช่อง ความใหญ่ของมันทำให้ผมล้างจานได้อย่างสะดวกสบาย
“ฟ้า ทำอะไรอยู่” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปหาคุณตรี โดยที่มือทั้งสองข้างยังคงจุ่มอยู่ในซิงก์ล้างจาน
“ผมล้างจานอยู่ครับ คุณตรีอยากได้อะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มี ล้างจานเสร็จแล้วก็ขึ้นไปคุยกับฉันที่ห้องทำงานหน่อย”
“ได้ครับคุณตรี ผมล้างจานเสร็จจะรีบไปหานะครับ”
“อืม” คุณตรีมองผมทิ้งท้าย ก่อนจะเดินไป
ผมรีบล้างจาน และวางไว้ในที่พักจานเพื่อรอเช็ดให้แห้งก่อนจะนำเก็บเข้าตู้ เครื่องครัวในบ้านคุณตรีน่าใช้ทั้งนั้น ขนาดผมทำอาหารไม่ค่อยจะเป็น ยังรู้สึกอยากทำอาหารดีๆให้เป็น จะได้หยิบจานชามช้อนส้อมสวยๆออกมาใช้
ผมล้างจานเสร็จก็รีบขึ้นไปหาคุณตรีที่ห้องทำงาน น้ากุ้งบอกว่าจะเช็ดจานที่ล้างแล้วให้ บอกให้ผมรีบขึ้นไปหาคุณตรี ผมยกมือไหว้ขอบคุณน้ากุ้งอีกครั้งที่ช่วยเหลือผม
ผมเดินขึ้นไปชั้นสอง เคาะประตูห้องทำงานของคุณตรี จากนั้นก็เปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงอนุญาต คุณตรีเงยหน้าจากกองกระดาษมองผม เขาวางปากกาในมือลงกับโต๊ะ แล้วเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่งพิงเก้าอี้บุนวม
“มานั่งตรงนี้สิ” เขาเรียกให้ผมไปนั่งตรงหน้าเขา
“ครับ” ผมเดินเข้าห้อง ปิดประตูอย่างเบามือ
“วันนี้วันเริ่มงานวันแรกของนาย อันนี้เป็นสัญญาจ้างงาน ฉบับหนึ่งจะอยู่กับฉัน อีกฉบับหนึ่งจะอยู่กับนาย ลองเอาไปอ่านดูแล้วค่อยเซ็น” คุณตรีหยิบกระดาษเอสี่สีขาวสองฉบับมาให้ผม
“คุณตรีครับ ผมแค่มาทำงานบ้านนะครับ ไม่เห็นต้องมีสัญญาว่าจ้างเลย” ผมหยิบเอกสารจ้างงานมาถือไว้ก็จริง แต่ยังไม่ได้อ่าน และผมไม่คิดว่างานพวกนี้จะต้องทำอะไรแบบนี้
“ถ้าไม่ทำไว้ให้เป็นกิจจะลักษณะ เกิดฉันเอาเปรียบนายขึ้นมาจะว่ายังไง” เขาพูดเหมือนว่างานนี้มันมีอะไรให้เขาเอาเปรียบผมได้ และทำเหมือนที่ผ่านมาผมไม่รู้จักเขา
“โถ่ คุณตรีครับ ผมแค่มาทำอาหาร ทำความสะอาดบ้าน และทำสวน ไม่เห็นจะต้องยุ่งยากเลย” ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่เคยเอาเปรียบผมเลยสักครั้ง มีแต่ให้มากกว่าที่ผมทำเสียอีก
“มันไม่มีอะไรยุ่งยากเลยฟ้า อ่านซะ ถ้ารับข้อเสนอได้ ก็เซ็น แล้วหลังจากนั้น นายจะถือเป็นคนของฉันโดยสมบูรณ์” เขาพูดด้วยความจริงจังจนผมขนลุก
‘คนของเขา’ อย่างนั้นเหรอ
ถ้าบอกว่า...ขอเป็นคนของคุณตรีได้ไหม ในฐานะคนรับใช้ก็ได้
โอ๊ย ฮ่าๆๆ จั๊กจี้หัวใจสุดๆ
ปึก!
“โอ๊ะ!” ผมสะดุ้งตกใจเมื่อถูกกระดาษปึกหนาเคาะหัว
“เป็นอะไร เรียกตั้งนานก็เอาแต่เหม่อ” คุณตรีดุอีกแล้ว ผมแค่เหม่อลอยคิดเรื่องตลกแค่นิดเดียวเอง
“เปล่าครับ” ผมอมยิ้ม ส่ายหน้าไม่บอก ใครจะไปกล้าบอกในสิ่งที่ผมคิด ยังไม่อยากตกงานตั้งแต่วันแรกหรอกนะ
“เด็กหัดโกหก”
เขาพูดอะไรแบบนี้ก็เป็นด้วยเหรอ
“คุณตรี” ผมเรียกเขา ก้มมองสัญญาในมือก่อนจะพูด “ผมต้องอ่านและทำสัญญาจริงๆเหรอ”
ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยทำสัญญาจ้างงานนะ แต่กับคุณตรี ผมมองว่ามันไม่จำเป็น พูดอย่างง่ายๆก็คือผมมาเป็นคนรับใช้ งานแบบนี้ต้องมีสัญญาว่าจ้างด้วยเหรอ ถ้าเป็นบริษัทใหญ่ๆผมก็เข้าใจนะ แม่บ้านในบริษัทก็คือพนักงานคนหนึ่ง แต่ผมเป็นคนรับใช้ประจำบ้าน ผมไม่รู้จริงๆว่าที่อื่นเขาทำกันแบบนี้เป็นปกติหรือเปล่า
ใครรู้ คอมเมนต์บอกผมทีนะครับ ฮ่าๆๆ
“ถ้านายไม่เซ็น แล้วอยู่ๆนายก็ลาออก ฉันจะทำยังไง หาคนมาช่วยงานในบ้านมันไม่ใช่เรื่องงานนะฟ้า อย่างน้อยสัญญาฉบับนี้ก็จะทำให้นายผิดสัญญางานไม่ได้ นายจะออกจากงานก่อนกำหนดไม่ได้ เข้าใจหรือยัง”
อ่อ เขากลัวผมลาออก แล้วตัวเองจะลำบากกับการหาพ่อบ้านคนใหม่นี่เอง โอเค เหตุผลนี้ก็พอเข้าใจ
“งั้นผมอ่านก็ได้” ผมยอมแต่โดยดี
“ดี ค่อยๆอ่าน ตรงไหนไม่ชอบใจก็บอกได้”
“ครับ”
ผมเริ่มต้นอ่านหนังสือสัญญาจ้างงาน ผมอ่านมันช้าๆเพราะอยากจะทำความเข้าใจรายละเอียด แต่ยิ่งอ่านลงไปบรรทัดแล้วบรรทัดเล่า ผมยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่ สัญญาฉบับนี้มันไม่ถูกต้อง ผมว่าคุณตรีต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ
“คุณตรีครับ”
“ว่าไง”
“สัญญานี่ ผิดหรือเปล่าครับ” ผมเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร มองตาเขาเพื่อหาคำตอบ
“ไหน มีอะไรผิดตรงไหน” เขาหยิบเอกสารอีกฉบับที่ผมวางไว้มาเปิดดูจนหมดทั้งสองแผ่น ก็ไม่เห็นเขาจะทำหน้าแปลกใจอะไร
“ไม่เห็นมีอะไรผิดนี่” เขาบอก
“ผมว่ามีนะครับ คุณตรีดูตรงนี้สิครับ เงินเดือนเดือนละสองหมื่นบาท เวลาหลังจากหกโมงเย็น จะได้เงินค่าล่วงเวลาชั่วโมงละสองพันบาท คุณตรีใส่ตัวเลขผิดหรือเปล่าครับ”
มันน่าจะเป็นสักสองร้อยนะผมว่า
“ไม่ผิด” เขาตอบสั้นๆ เหมือนมั่นใจในสิ่งที่ปรากฏบนกระดาษ
“ชั่วโมงล่ะสองพันเลยเหรอครับ” ผมทวนถามเขาอีกครั้ง
“ใช่” และเขาก็ยังคงว่าเช่นนั้น
“งั้น ตรงนี้ล่ะครับ ระยะจ้างงานทั้งหมดสิบปี คุณตรีจะให้ผมทำงานกับคุณตรีนานขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เขากลัวจะไม่มีคนทำงานบ้านให้มากๆเลยนะ จ้างผมนานถึงสิบปี ตั้งแต่อ่านมา สัญญาข้อนี้น่ากลัวที่สุดละ
“ทำไมล่ะ นานไปเหรอ ไม่อยากทำงานกับฉันนานๆเหรอ” ความเร็วในการถามกลับดูจะมากกว่าปกติ น้ำเสียงของเขาก็ดูร้อนรนนิดๆ ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง
“โธ่ คุณตรีครับ เผื่อในอนาคต ผมเรียนจบและงานทำที่ตรงกับสายที่ผมเรียนไงครับ” ผมอธิบายในสิ่งที่ผมคิด แต่จะทำแบบที่พูดหรือไม่ก็อีกเรื่อง
“ก็ให้ถึงตอนนั้นก่อน ฉันจะพิจารณาอีกที” เขาตีหน้านิ่งพูดเสียงเบา
“แต่ในนี้บอกว่า ถ้าผมออกจากงานก่อนกำหนด ผมจะต้องจ่ายค่าเสียหายให้คุณตรีหนึ่งแสนบาท” ผมไม่อยากเสียเงินนี่น่า
“ถ้านายจะไปแบบมีเหตุผลที่ดี ฉันก็ไม่เก็บเงินหรอก”
แล้วเหตุผลที่ดี มันต้องเป็นแบบไหน
“ถ้าคุณตรีทารุณผม แล้วผมไม่อยากทนอยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่ดีหรือเปล่าครับ” ผมลองสมมุติให้เขาเห็นภาพ แต่คุณตรีกลับทำหน้าดุ
“ฉันเคยทารุณนายหรือไงถามจริง” เขาถามอย่างจริงจัง
“ใจเย็นสิครับคุณตรี ผมแค่สมมุติเฉยๆ”
“ถ้าฉันทำอะไรแล้วนายไม่พอใจ ก็บอกได้นะ”
ผมว่าเขาคิดไปไกลแล้วนะ
“ไม่มีหรอกครับ ผมพูดเล่นเฉยๆ”
ผมว่าผมรีบไปข้ออื่นดีกว่า สิบปีก็สิบปี มีงานทำระยะยาวขนาดนี้ มันจะไม่ดีได้ยังไง แถมเงินยังดีอีกต่างหาก
“คุณตรีครับ ข้อนี้ ผมว่าไม่ต้องใส่มาก็ได้นะครับ” ผมชี้ให้เขาดูอีกจุด ที่ผมว่าเขาให้ผมมากเกินไป
“ตรงไหน” เขาทำหน้าเหมือนจะเริ่มรำคาญในความเรื่องมากของผม
“เรื่องค่าเล่าเรียน ผมเรียนมหาวิทยาลัยเปิด ค่าเทอมมันก็ไม่ได้แพงอะไร หรือต่อให้แพง มันก็เป็นหน้าที่ของผมเอง คุณตรีไม่ต้องออกให้หรอกครับ”
เพราะในหนังสือสัญญาจ้างงาน คุณตรีระบุไว้ว่า ในขณะที่ผมกำลังศึกษาไม่ว่าระดับใด นายจ้างจะเป็นผู้จ่ายค่าเล่าเรียนทั้งหมดให้
ข้อนี้ผมมั่นใจว่าไม่มีที่ไหนทำแน่ๆ เขาต้องคิดของเขาเอาเอง
“แล้วถ้าฉันยืนยันจะออกค่าศึกษาให้ นายจะทำยังไง” คำถามของคุณตรี ยากเกินกว่าที่ผมจะตอบได้
ผมจะทำอะไรได้ ตอนนี้ก็ลาออกจากงานทั้งสองที่มาแล้ว ถ้ายังจะปฏิเสธงานนี้ เพียงเพราะนายจ้างขู่เข็ญจะจ่ายค่าเทอมให้ มันจะไม่ดูเป็นการตัดอนาคตตัวเองเกินไปหรอกเหรอ แต่จะให้ผมยิ้มรับค่าเทอมจากเขาอย่างหน้าชื่นตาบาน ผมก็ทำไม่ลง
ผมเงียบและใช้ความคิดในการปฏิเสธเงินค่าเล่าเรียน แต่หัวสมองผมกลับว่างเปล่า ถ้าต้องเลือกระหว่างยอมเพื่อให้ได้ทำงานกันเขา กับปฏิเสธงานนี้เพื่อที่คุณตรีจะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบผมมากนัก
ไม่ว่าทางไหน ก็ยากสำหรับผม
“ไว้คิดได้เมื่อไหร่ ค่อยบอกฉันแล้วกัน ถ้าเป็นความคิดที่ดี ฉันจะแก้ไขข้อนี้ให้”
และดูเหมือนว่าผมจะใช้เวลาคิดนานเกินไป เขาจึงไม่รอ
“คือ...”
“มีตรงไหนอีกไหม ที่อยากจะท้วง”
ผมเม้มปาก แล้วปล่อยให้ข้อถกเถียงเรื่องค่าเล่าเรียนจบไว้แต่เพียงเท่านั้น
ไม่เป็นไรหรอก เทอมนี้ผมจ่ายค่าเรียนไปแล้ว ครั้งต่อไปก็อีกตั้งหลายเดือน ถึงตอนนั้นผมค่อยปฏิเสธเขาอีกที
คิดได้ดังนั้น ผมจึงสลัดความคิดเรื่องค่าเทอมออก แล้วมุ่งหน้าไปที่ข้อต่อไป ที่ผมรู้สึกไม่สะดวกเท่าไหร่
“คุณตรีครับ คือผมต้องมาอยู่ที่นี่เหรอครับ ผมขอพักที่หอพักอย่างเดิมได้ไหมครับ แล้วผมจะมาทำงานให้ตรงเวลา” เพราะในเอกสารระบุไว้ว่า ผมจะต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขา ขณะที่ผมยังทำงานที่นี่ตามสัญญา
“แล้วทำไมถึงไม่อยากมาอยู่ที่นี่” คุณตรีก็ยังเป็นคุณตรี ที่ไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องรู้เหตุผลก่อนจะให้คำตอบ
“มันก็หลายๆอย่างอ่ะครับ เรื่องข้าวของ เรื่องความเป็นส่วนตัว ก็หลายๆอย่าง ผมเลยอยากอยู่ที่หอมากกว่า” ผมไม่รู้ว่าเขาจะให้ไหม จากข้อบนๆก่อนหน้านี้ เขาไม่ยอมให้ผมสักข้อ
“ตามใจแล้วกัน แต่ห้ามมาทำงานสายเด็ดขาด”
แต่รอบนี้เขาทำให้ผมคิดผิด เขายอมให้ผมทำตามที่ผมต้องการอย่างง่ายดาย จนผมคิดว่าผมอาจจะฟังผิดไป
“จริงเหรอครับ”
“อืม” เขาพยักหน้า
“ขอบคุณครับคุณตรี” ผมยกมือไหว้เขา
“มีอะไรอีกไหม”
“ไม่มีแล้วครับ”
ผมฉีกยิ้มให้เขา ทั้งที่จริงๆแล้วยังมีอีกเยอะแยะ แต่ประสบการณ์เมื่อสิบนาทีก่อนหน้า สอนให้ผมรู้ว่า ปล่อยเลยตามเลยไปจะดีกว่า เพราะผมไม่มีทางทำให้คุณตรีเขียนสัญญาจ้างงานฉบับใหม่ขึ้นมาได้ เท่าที่ดูแล้วผมไม่ได้เสียเปรียบอะไร ไม่เข้าข่ายสัญญาทาสด้วยซ้ำ ปล่อยผ่านไปก็คงไม่เป็นอะไร
“ถ้าไม่มีก็เซ็นชื่อซะ ทั้งสองฉบับ จากนั้นนายก็จะได้เริ่มงานกับฉันอย่างเต็มตัว”
“ครับ”
นี่คงเป็นสัญญาจ้างงานฉบับเดียวในโลก ที่ลูกจ้างดูจะได้กำไรมากกว่าเจ้านาย ยกเว้นระยะเวลาของสัญญาสิบปี ที่ถ้าออกก่อนผมจะต้องจ่ายหนึ่งแสนบาท
ถึงตอนนั้น ผมว่า...ผมอาจจะมีเงินจ่ายเขาก็ได้นะ ใครจะไปรู้
.....................................
ขอโทษที่มาช้านะคะ เราผิดไปแล้ว ยกโทษให้เราด้วย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
