ตอนที่ 1
“โอ๊ย...” ผมที่ตอนนี้จับที่สะโพกตัวเองด้วยความปวดร้าวก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นมา
กูก็ว่ากูผ่านเรื่องแบบนี้มาเยอะนะ แต่ทำไมไอ้เมื่อคืนมันเถื่อนได้ใจขนาดนี้วะ...
ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาหลังจากที่ลงมาจากโรงแรมขนาดเล็กที่เมื่อคืนเผลอหิ้วใครเข้ามาด้วยก็ไม่รู้ และดูเหมือนว่าหลังจากผ่านศึกหนักมาผมคงจะต้องพักเรื่องเซ็กส์ยาวๆ ก็คราวนี้ และไม่รู้ว่าสภาพนี้จะไปทำงานไหวหรือเปล่า
ให้ตายสิ อย่าเจอะอย่าเจอกันอีกเลย ถึงมันจะสุดยอดมากก็เถอะ...
ผมที่โบกวินมอเตอร์ไซค์เพื่อไปที่ร้านเหล้าที่ผมทำงานอยู่ก็แทบหลั่งน้ำตาหน้ามืดล้มพับไปซะให้ได้หลังจากที่ต้องนั่งรถฝ่าลูกระนาด
ไม่สบายตัวเลยจริงๆ ไอ้ตรงนั้นก็ยังไม่ล้าง กูต้องการกลับห้องด่วนๆ
“จอดตรงนี้แหละพี่” ผมบอกพี่วินหลังจากที่มาถึงที่ร้านเหล้าชื่อดังในย่านท่องเที่ยวของกรุงเทพแล้ว ก่อนจะลงจากรถด้วยความยากลำบากแล้วจ่ายเงินค่าวินไป “ขอบคุณครับ”
ผมที่จ่ายเงินเรียบร้อยก็มองเข้าไปในร้านก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมทำงานที่ร้านนี้มาได้สี่เดือนกว่า ถือว่าเงินดีใช้ได้ เหมาะสำหรับผมที่ทำงานหากินไปวันๆ และส่งเสียให้ทางบ้างซะส่วนใหญ่ เจ้าของร้านก็เหมือนจะใจดี และผมก็ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนที่ทำงานแล้ว ยกเว้นแต่จะโดนไล่ออก โชคดีที่ผมลางานเขาไม่บ่อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นเพราะป่วยบ้างนานๆ ที แต่เรื่องเซ็กส์ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ มีครั้งนี้แหละที่หนักหนาสำหรับผมเหลือเกิน
ผมเดินเข้าไปในร้านก็พบพี่ที่รู้จักที่ทำท่าตกใจเมื่อเห็นสภาพของผมก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาทัก
“อ้าวตั๊บ ไปทำอะไรมา หน้าซีดเชียว”
“เรื่องสุดวิสัยหน่อยอ่ะพี่ภาค วันนี้ว่าจะมาลางาน”
“อ่าๆ ถ้าทางจะหนัก พี่เท็นอยู่หลังร้าน ลองไปลาเขาสิ เขาน่าจะเข้าใจนะ”
ผมพยักหน้ารับพลางนึกถึงพี่เท็นเจ้าของร้าน ซึ่งผมไม่ค่อยสนิทหรือรู้จักมักจี่กับเขานัก และอีกฝ่ายเองก็ไม่ได้สนใจผมเช่นกัน เราเลยแค่รู้จักกันแค่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น ส่วนเวลาที่ผมลางานเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร มีตักเตือนบ้าง แต่คราวนี้ผมไม่รู้จะพูดลาเขายังไงดี
มีเซ็กส์จนป่วย เขาจะไล่ผมออกมั้ยวะ...
“พี่เท็น”
ผมส่งเสียงเบาๆ เรียกคนที่ตอนนี้มาเดินตรวจดูอยู่หลังร้าน ก่อนที่ร่างของเขาจะหันมาหาผมทันที ทำให้ใบหน้าหล่อๆ ออกแนวลูกเสี้ยวฝรั่งที่ดูดีสุดๆ มองมาที่ผมพลางหรี่ตา ก่อนที่เขาจะตอบกลับเสียงเบา
“ว่าไง”
ผมมองอีกฝ่ายอย่างหยั่งเชิง ก่อนจะสังเกตว่าที่คอของเขาตอนนี้มีรอยแดงเต็มไปหมด คาดว่าน่าจะผ่านเรื่องแบบนี้มาอย่างโชกโชนเช่นกัน
“โห่ สาวพี่น่าจะร้อนแรงนะเนี่ย น่าอิจฉาว่ะ...”
เดี๋ยว ไอ้ห่าตั๊บ มึงไปทักเขาทำไมเนี่ย !
“หึ...” เสียงของพี่เท็นทำเอาผมทำหน้าไม่ถูกก่อนจะหุบปากเงียบกริบทันที ก่อนที่เขาจะปลายตามองมาที่คอผมเช่นกัน “มึงก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“แฮะๆ นิดนึงอ่ะพี่...”
ผมว่าก่อนจะยิ้มเขินๆ ซึ่งผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง หรือขยะแขยงผมหรือเปล่า ซึ่งทั้งร้านรู้ว่าผมเป็นเกย์ และมักจะมีเรื่องแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง และแน่นอนว่าผมทำเฉพาะกับผู้ชาย
แต่ส่วนใหญ่จะรุกละนะ มีเมื่อคืนนี่ล่ะ ที่เสียท่าจนลุกไม่ขึ้น
“ว่าแต่มึงมีอะไร”
“คือผมจะมาลางานอ่ะพี่เท็น ผมโคตรป่วยเลย ปวดทั้งตัว ถ้าฝืนทำผมว่าผมล้มตายในร้านแน่ๆ” ผมว่าพลางก้มหน้าลงต่ำ เพราะไม่รู้ว่าพี่เขาจะว่ายังไง และคงจะรู้ว่าสาเหตุที่ผมลางานคงเป็นเพราะเรื่องเซ็กส์แน่นอน “ขอโทษนะพี่ ครั้งหน้าผมจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
“หนักมากเหรอ”
“โคตรหนักอ่ะพี่ ไอ้บ้านั่นเอาผมไม่ยั้ง !” ได้ทีผมรีบระบายออกมา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเผลอไปพูดกับผิดคนซะแล้ว “ขอโทษครับ พี่คงไม่ว่าเนอะ ก็แบบ...ผมเป็นเกย์อ่ะ...”
“อืม”
“ว่าแต่พี่จะให้ผมลามั้ยอ่ะพี่เท็น”
“เอาสิ กลับไปพักผ่อนไป”
เหยดดดด มาแปลก
ผมที่มองคนตรงหน้าอึ้งๆ เมื่อเขาไม่เอ่ยปากว่าผมสักคำ ก่อนที่ผมจะรีบยกมือไหว้ขอบคุณ แต่ดูเหมือนจะไม่ต้องพูดอะไรมากพี่เท็นก็เดินเข้ามาหาแล้วโอบเอวผมไว้
หะ...เห๊...
ไอ้สภาพผู้ชายตัวควายกว่าเข้ามาโอบเอวผู้ชายร่างควายอย่างผมเช่นกันนี่มันแปลกๆ นะ...
“พะ...พี่...”
“ไปสิ เดี๋ยวกูไปส่งขึ้นรถ”
ไอ้น้ำเสียงอ่อนโยนสุดๆ นี่มันอะไรกัน !
“ผมเดินเองได้พี่ ถึงเมื่อคืนจะเป็นครั้งแรกที่โดนเขาเอา แต่ผมยังไหว...”
“ครั้งแรกเหรอ” พี่เท็นที่หันมาหาผมแล้วทำตาโตทำให้ตัวเองต้องมองไปอย่างแปลกใจและพยายามแกะมือเขาออกจากเอว แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายเองก็จะไม่ยอมเช่นกัน
“เอ่อ...จริงๆ ผมก็เคยมาสองสามครั้ง แต่ไอ้พวกนั้นมันไม่มีปัญญาเท่าไหร่เลยไม่นับ แต่ครั้งนี้หนักสุด...”
“หึ...” หน้าตึงขึ้นระดับสิบ
เดี๋ยวนะ กูทำอะไรผิดวะ...
ผมที่โดนโอบเอวประคองมาจนถึงหน้าร้านก็ได้แต่ทำหน้าไม่ถูกนักเมื่อเจอสายตาของพวกพนักงานคนอื่นๆ แต่คนที่แปลกสุดดูเหมือนจะเป็นพี่เท็นนี่ล่ะ ปกติเขาไม่ค่อยสนใจผมด้วยซ้ำ จนผมคิดว่าเขาอาจจะไม่ชอบพวกเกย์หรือเปล่าเลยไม่ค่อยไปเฉียดเข้าใกล้ และเมื่อมาถึงหน้าร้านอีกฝ่ายก็จัดการโบกแท็กซี่ทันที ทำให้ผมต้องทำหน้าตกใจแล้วรีบห้ามไว้
“เฮ้ย พี่เท็น เดี๋ยวผมกลับวินเอา ช่วงนี้ผมประหยัด !”
“เดี๋ยวกูจ่ายให้”
“ไม่ต้องก็ได้พี่ !”
“ไอ้ตั๊บ อย่าดื้อ !”
อึก...
ผมมองใบหน้าดุๆ ที่มองมาก็หุบปากเงียบกริบจนกระทั่งรถแท็กซี่สีเหลืองเขียวเข้ามาจอดตรงหน้า ก่อนที่เขาจะยอมปล่อยเอวผมออกแล้วควักเงินแบงค์พันขึ้นมาให้
“จริงๆ มันใกล้...”
“เอาไปซื้อยากินด้วย ถ้าไม่หายดีก็พักผ่อนไปก่อน กูกลัวคนมาตายในร้าน” พี่เท็นเขาว่าพลางยัดแบงค์พันใส่มือผม ซึ่งผมเองก็ทำหน้าไม่ถูกเช่นกัน จนสุดท้ายก็ได้แต่ยกมือไหว้พี่เขา
พี่แม่งเป็นเจ้าของร้านที่โคตรดี
“ผมขอแค่วันเดียวเท่านั้นแหละ ถ้าไม่หายผมก็จะมา ผมกลัวพี่ไล่ผมออก ผมไม่อยากหางานใหม่แล้ว”
“หึ...กูไม่ไล่มึงออกหรอก ไม่ต้องห่วง”
“พี่แม่งโคตรดีว่ะ”
“ถึงมึงจะออกกูก็ไม่ให้”
คำพูดของเขาทำให้ผมยิ้มรับ รู้สึกภูมิใจชอบกลที่พี่เขาไม่อยากให้ผมออกจากงานจริงๆ ไม่รู้ว่าผมทำงานดีหรือยังไง
สงสัยเจ้าของร้านน่าจะสังเกตพนักงานอยู่ห่างๆ ล่ะนะ
“ผมจะตั้งใจทำงานให้สมกับเงินเดือนพี่เลย”
ผมยิ้มกว้างให้พี่เท็น ก่อนที่เขาเดินมาเปิดประตูรถให้ แล้วดันร่างผมให้เข้าไปด้านใน ผมเองก็โบกมือลาเขาในขณะที่พี่เท็นเองก็ยืนรอส่งผมจนรถออกตัว
สงสัยผมแม่งต้องดูเจ้าของร้านคนนี้ใหม่ซะละ
ได้ใจพนักงานเต็มๆ เลยเว้ย !
ปวดหัว
ไข้ขึ้น
ปวดร้าวไปทั้งตัว...
ผมที่ตอนนี้นอนกุมขมับอยู่ในห้องแคบๆ ราคาถูกก็ได้แต่มองเพดานอย่างหมดอาลัยตายยากหลังจากที่ดูถูกเซ็กส์วันก่อนมากไป และคิดว่าอาการของผมมันจะดีขึ้นหลังจากได้นอนพักเต็มๆ แต่ตอนนี้ไข้ของผมกลับขึ้นสูง
ร้องเหี้ยหนักมาก...
“พี่ภาค...” ผมกรอกเสียงแหบพร่าลงในโทรศัพท์ หลังจากที่กดโทรออกหาหัวหน้างานที่สนิท และแน่นอนว่าหลังจากพี่ภาคได้ยินเสียงผมเขาก็ตอบกลับมาอย่างตกใจทันที
{เฮ้ยตั๊บ เป็นอะไรมากมั้ย !}
“มากพี่ หนักมาก...” ผมพูดเสียงเบาโดยดวงตาจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่แล้ว “ผมฝากลางานพี่เท็นอีกวันสิพี่ วันนี้ผมไม่ไหวจริงๆ”
{ได้ๆ เดี๋ยวพี่ลาให้ พักผ่อนเยอะๆ นะ}
“ขอบคุณครับ”
ผมทิ้งโทรศัพท์ลงข้างตัวพลางถอนหายใจออกมา ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นโดยตั้งใจว่าจะออกไปหาข้าวหายากินหลังจากที่เมื่อวานผมตรงดิ่งกลับมาที่ห้องเลย เงินที่พี่เท็นให้ไว้ก็ยังไม่ได้ใช้ ว่าจะไปใช้สักหน่อยไม่อยากให้แกเสียน้ำใจ
ว่าแต่ทำไมมันคันหัวนมยิกๆ แบบนี้วะ...
ผมลูบหน้าอกตัวเองก่อนจะพยายามไม่คิดถึงมัน แล้วลุกขึ้นไปหารองเท้าใส่ ตอนนี้ร่างกายเหมือนจะไม่ไหว แต่ท้องของผมมันก็ร้องประท้วงเช่นกันจนคิดว่าถ้าไม่ออกไปหาอะไรกินตอนนี้คงได้ตายคาห้องจริงๆ แน่ๆ
และผมก็หวังว่าพี่เท็นจะไม่ไล่ผมออกตามที่เขาว่าจริงๆ
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจและเดินออกมาจาห้องเช่ารูหนูราคาแสนถูกที่ผมหาได้อย่างปาฏิหาริย์ ก่อนจะมองไปยังแดดจ้าตรงหน้าก็อยากจะพาตัวเองกลับเข้าห้องซะให้ได้ ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ท้องผมมันเรียกร้องหาข้าวสุดๆ
หมับ !
แรงจับที่ไหล่หลังจากที่ผมออกมาจากห้องได้ไม่ไกลก็ทำให้ผมสะดุ้งก่อนที่ตัวเองจะหันขวับไปมองก็เห็นว่าเป็นชายชุดดำจำนวนสามสี่คนที่เข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังผมไว้ ก่อนจะดันหลังผมให้ออกเดิน
เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวๆๆ
“อะ...”
“มาด้วยกัน”
เดี๋ยว ไอ้บ้า !
“พวกมึงเป็นใคร อยู่ๆ มาบอกให้ไปด้วยกันได้ไงวะ !”
“หุบปาก”
เสียงแข็งๆ พร้อมกับมือของคนๆ หนึ่งที่เข้ามารวบแขนของผมไว้ทำให้ตัวเองเบิกตากว้าง พยายามมองไปรอบๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจผมนัก
เฮ้ย นี่มันอะไรกันเนี่ย !
“ปล่อยกู !” ผมที่พูดออกมาเสียงดังก่อนที่จะพยายามดิ้น แต่ดูเหมือนอาการป่วยทำให้แรงไม่ค่อยมีนัก ก่อนที่เสียงของหนึ่งในสามคนนี้จะพูดออกมา
“นายผมอยากพบคุณ เขาจะไม่ทำอะไร”
“นายเนยอะไร กูไม่รู้จักนายมึง กูไม่เคยไปติดหนี้ใคร !”
“งานผมมีแค่พาคุณไปหาเขา”
“เดี๋ยวดิไอ้เหี้ย !”
ผมที่ตอนนี้รู้สึกถึงคำว่า ‘ซวย’ ที่เข้ามาเต็มๆ ก็ได้แต่ดิ้นสุดแรง แต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่มีประโยชน์นักเมื่อมีรถสีดำมืดทึบคันใหญ่เข้ามาจอดเทียบข้าง
ดะ...เดี๋ยวนะ นี่กูกำลังเจออะไรอยู่เหรอ
“พาเขาขึ้นรถ”
“ดะ...!”
พลั่ก !
แรงกระทบที่ท้ายทอยที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้ผมที่ตอนแรกกำลังจะอ้าปากพูดก็สติดับวูบไปทันที ในใจก็ได้แค่พึมพำเบาๆ เป็นสิ่งสุดท้าย
ฉิบหายแล้ว
ไอ้ที่นุ่มๆ สบายสุดๆ นี่มันคืออะไร...
อย่าบอกนะว่ากูตายแล้ว
ไม่ดิ ไม่เอา ยังไม่อยากตาย
ไม่ตาย...
“เฮือก !”
ผมที่สะดุ้งเฮือกลุกพรวดขึ้นก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงดันที่หน้าอกก่อนที่ร่างของผมจะค่อยๆ เอนตัวลงนอนลงเหมือนเดิมโดยที่สายตาก็จับจ้องไปที่ตรงหน้าด้วยความตกใจและแปลกใจปนๆ กัน
“ตื่นแล้วเหรอ”
“พะ...พี่เท็น...”
“อืม กูเอง”
“ทำไมพี่...” ผมที่ตอนนี้ขมวดคิ้วมุ่นและเชื่อได้เลยว่าสีหน้าคงเต็มไปด้วยความงุนงง ก่อนที่คนตรงหน้าจะลูบหัวผมเบาๆ ทำให้ตัวเองที่มองเขาได้แต่ส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจนัก “พี่เป็นคนให้พวกนั้นพาผมมาเหรอ”
“อืม”
“ทำไม...”
ผมได้แต่มองเขาราวกับต้องการคำตอบโดยตอนนี้มีแต่เรื่องไม่เข้าใจเต็มไปหมด ก่อนที่ตัวเองจะสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายเอาผ้าชุบน้ำเย็นๆ เช็ดเข้าที่แขนของผม
“ผิวสวย”
“ห๊ะ...”
ผมได้แต่มองพี่เท็นอย่างไม่เข้าใจ พลางมองผิวสีแทนของตัวเองก็ต้องขมวดคิ้ว
นะ...นี่กูฝันอยู่หรือเปล่าวะ...
“ถูกใจมาก”
“เดี๋ยวพี่ ใจเย็น...”
“ทั้งหมด”
เสียงทุ้มของพี่เท็นทำให้ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้คือไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องที่พี่เท็นให้คนไปลากผมมาที่นี่ ทั้งเรื่องที่เขาบอกว่าถูกใจ
ถูกใจอะไรวะ !
“พี่เอ่อ...มีปัญหาอะไรกับผมหรือเปล่า”
“เปล่า ไม่ได้มีอะไร”
“คือตอนนี้ผมอยู่ห้องพี่เหรอ”
“อืม คอนโดกูเอง”
“แล้วพี่ให้พวกนั้นลากผม...โอ๊ย...” ผมที่ตอนแรกลืมไปแล้วเรื่องโดนสับคอก็ร้องออกมาพลางจับเข้าที่ท้ายทอย “พี่พาผมมาที่นี่ทำไม”
“จะดูแล”
“ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ นะพี่เท็น”
ผมพูดโดยที่ส่ายหัวไปด้วย โดยตอนนี้คนที่นั่งข้างๆ ยังคงเช็ดตัวให้ผมไม่หยุด ก่อนที่นิ้วเรียวของอีกฝ่ายจะลูบลงบนแผงอกของผมเบาๆ
อึก...
“ได้ข่าวว่าโทรหาภาคว่าป่วย”
“คะ...ครับ...”
“ก็เลยจะดูแลไง”
“เพื่ออะไรอ่ะพี่เท็น ผมรู้นะว่าพี่เป็นเจ้าของร้านที่ดี เป็นเจ้านายที่ดี แต่ไม่เห็นจำเป็นต้อง...”
“กูไม่ได้ดูแลในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง”
คำพูดของพี่เท็นยิ่งทำให้ผมงงเป็นไก่ตาแตกเข้าไปใหญ่ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบแผ่นเจลลดไข้มาแปะเข้าที่หน้าผากของผมเบาๆ ทำให้ตัวเองต้องจับมันแล้วมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
นะ...นี่กูพลาดอะไรไปหรือเปล่าวะ...
โอ๊ย ยิ่งมองหน้าพี่เท็นยิ่งไม่เข้าใจเว้ย !
“ผมขอคำอธิบาย”
“ได้”
พี่เท็นเขารับคำเพียงแค่นั้นก่อนจะลูบที่แก้มของผมเบาๆ จนตัวเองได้แต่ขนลุกซู่ไม่ใช่ว่าไม่เคยโดนสัมผัสแบบนี้ แต่แค่สัมผัสในความรู้สึกแบบนี้ผมไม่เคยได้รู้จักมาก่อน ก่อนที่คนตรงหน้าจะก้มลงมาและมันก็ยิ่งทำให้ผมตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนของเขาทาบลงมาบนหน้าผากผมอย่างแผ่วเบา
“พะ...พี่...”
“กูแค่รับผิดชอบในสิ่งที่ทำไป”
“หะ...”
“สุดยอด...” สิ้นเสียงทุ้มก็ทำให้ผมเบิกตากว้าง ดูเหมือนว่าพี่เขาจะไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติมผมก็สามารถเข้าใจไปถึงบางอ้อได้ด้วยคำๆ เดียว
หะ...เหี้ย...
ไอ้บ้าที่เอาผมไม่ยั้งคืนนั้นมันคือไอ้พี่เท็นเหรอวะ !!
TBC.
ติดตามนักเขียนได้ที่
สาววายผู้ลึกลับ Fanpage สาววายผู้ลึกลับ Twitter 
หัวข้อ: ☻ Out wan nee แถมฟรีสามีหนึ่งที่ใช่ไหมครับ ☻ ตอนที่ 16 (29.1.62) (อ่าน 9911 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก