แผนที่แพ้
I got to learn how to love without you
I got to carry my cross without you
Stuck in the middle and I’m just about to
Figure it out without you
ผมภูมิใจนะที่ก้าวข้ามทุกอย่างมาได้ด้วยตัวเอง
ผมเรียนรู้ที่จะรัก จะเจ็บ เรียนรู้ได้ว่าต่อให้ไม่มีเขาผมก็จะอยู่ได้
...แต่ตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจ…
ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะกลายเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ช่วงนี้ผมนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนอยู่บ่อยๆ ผมเฝ้าบอกตัวเองว่าทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว และเพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นผมถึงโตมาได้จนถึงตอนนี้ ผมพยายามบอกตัวเองว่าอย่ากลัว
“ไปวิ่งเหรอ” คนที่ช่วงนี้วิ่งวนอยู่ในหัวผมถามขึ้นในตอนค่ำหลังเลิกงาน ผมจับทุกอย่างยัดลงไปในเป้ใบโต
วันนี้ผมมีนัดกับแพทที่ไปอยู่ต่างประเทศได้หลายปีแต่ตอนนี้กลับมาฮอลิเดย์ที่ไทย ผมกับแพทเป็นเพื่อนที่ไม่ว่าจะคุยกันเมื่อไหร่ก็สนุก แพทน่าจะเป็นคนที่รู้เรื่องชีวิตของผมตั้งแต่ต้น แต่เธอไม่เคยเลือกข้างหรือโทษใคร แพทเป็นเพื่อนที่ดีที่คอยแนะนำให้ผมไปวิ่ง สอนภาษาอังกฤษให้บ้าง ชวนคุยเรื่องสนุกๆ แพทจะชอบเล่าเรื่องที่ๆเธออยู่ให้ฟังเสมอ เหมือนเปิดโลกให้ผมอีกใบ และทุกครั้งที่เธอกลับมาเราจะไปกินข้าวด้วยกัน
“เปล่าครับ ไปหาเพื่อน”
“เพื่อนไหน” ผมลืมไปเลยว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน
“แพท” ผมบอก เขาพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยปาก
“ไปด้วยสิ”
ผมไม่ตอบอะไร แต่เดินนำเขาไปที่รถคันสวยที่พักนี้ผมได้ขึ้นมันอยู่บ่อยครั้ง คุณธนากรมักจะแวะไปส่งผมทุกวัน แม้เขาจะรู้ว่าผมเดินกลับคงง่ายกว่า
“เรื่องคุณมิ้น ผมให้ตำรวจจัดการแล้วนะ”
“อ๋อ ครับ” ผมตอบรับ
“เขาสารภาพว่าทำงานคนเดียว คุณออยไม่ได้เกี่ยวข้อง” เขาเล่า
เรื่องนี้ผมได้ยินมาตั้งแต่การประชุมเมื่อวานแล้วว่าคุณมิ้นเลขาคุณออยเป็นคนที่ปลอมแปลงเอกสารทั้งหมด เพื่อโกงเงิน เพราะที่เงินหายไม่ได้หายออกไปจากโปรเจคที่ผมทำ แต่หายไปจากการเบิกเงินเรื่องอื่น ผมที่เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างได้แต่โล่งใจที่ทุกอย่างมันผ่านไปด้วยดี
“กันต์” คนที่กำลังขับรถอยู่เรียก ผมหันไปมองเขาก่อนจะก้มหน้าเมื่อปากร้อนนั้นจูบลงบนแก้มผม เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างมีนัยยะ ก่อนจะเร่งเครื่องและออกปาก
“เปลี่ยนไปมากเลยนะ” เขาพูดถึงผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเงยหน้ารับจูบเขาง่ายๆ
“คุณก็เหมือนกัน” ผมว่า ใครๆก็ต่างเปลี่ยนแปลงไปตามเวลาทั้งนั้น
“กันต์ คิดถึง” แพทที่ยังสวยเหมือนเดิมแทบจะทุกอย่างวิ่งเข้ามากอดผมแน่น ผมยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยทักทายเพื่อนที่แสนดี
“คิดถึงเหมือนกัน” เราหัวเราะร่ากันอยู่หน้าร้านประจำของแพท
“โห ผอมลงเยอะเลย ทำงานหนักใช่ไหม” เธอว่า ผมมองแก้มขาวของเธอก่อนจะบอกบ้าง
“แพทเหมือนกัน”
“เหมือนตรงอ้วนขึ้นเหรอ” เราขำกันก่อนที่สาวสวยเพียงคนเดียวจะหันไปเจอคนที่เดินตามมาข้างหลัง
“มึงมาได้ไง” แพทขมวดคิ้วถามเพื่อนตั้งแต่เด็กของตัวเอง
“มึงไม่ควรจะถามคำถามนี้” เขาว่าก่อนจะหันมาถามผม
“กินอะไรกัน”
“เอาเหมือนเดิมไหม” ผมหันไปถามคนที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ
“ได้ๆ” เราตกลงว่าจะสั่งเมนูเดิมเหมือนเกือบทุกครั้งที่เราเจอกัน เป็นอาหารไทยง่ายๆกับไวน์ขาวแช่เย็นที่แพทชอบ
“เป็นไงบ้าง”
“สบายดี เรื่อยๆ กันต์ล่ะ”
“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โดนพักงานไปแป๊ปนึง อาทิตย์ที่แล้วพึ่งได้กลับมาทำ” ผมว่าพร้อมกับขำกับเรื่องราวของตัวเองที่น่าปวดหัว
“ทำไมไม่เคยเล่าเลย” และแพทก็ดูโกรธที่ผมไม่ยอมเล่าเรื่องแบบนี้ให้เธอฟัง แต่เพราะผมรู้ว่าถ้าผมเล่าเธอคงจะอดไม่ได้ที่จะหาทางช่วย ซึ่งผมไม่อยากให้เดือดร้อนกันไปหมด
“เล่าแล้วนี่ไง” ผมว่า แพทเลยปัดมือไปมาว่าให้เริ่มเล่าเสียที
“เกิดอะไรขึ้น”
“มีคนโกงใบเบิกเงินแล้วใช้ชื่อเรา แต่จับคนทำได้แล้ว”
“แล้วถ้าจับไม่ได้ล่ะ ทำไมกันต์ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ตลอดเลย” เธอว่าหน้าเครียด ผมที่กำลังจะตอบว่าเพราะดวงซวยคนที่นั่งฟังมาสักพักก็ออกปาก
“กูไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นหรอก”
แพทมองเพื่อนตัวเองก่อนจะถอนหายใจ
“ไหนบอกจะถ่ายรูปหิมะมาให้เราดู” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้บรรยากาศเสีย นานๆทีผมถึงจะได้เจอเธอ
“ยังไม่ตกเลย กันต์ไปด้วยกันสิ เราอยากพาเที่ยว แถวที่เราอยู่สวยมากๆ เราว่ากันต์น่าจะชอบ”
ผมตาโตกับคำชวนของสาวสวย แต่พอนึกได้ว่าคงไม่มีปัญญาขนาดนั้นถึงได้รีบบอก
“ไม่มีตังค์ขนาดนั้นหรอก”
“เรามีที่พักให้นะ เดี๋ยวช่วยทำวีซ่าด้วย” เธอเสนอ
“พอเลยแพทเราเกรงใจ”
“อันนี้หมาลากเลื่อนตัวใหม่ ชื่อคอร์กี้” เธอหลอกล่อผมด้วยวิดีโอหมาตาสีฟ้าในมือถือที่กำลังวิ่งเล่นกลางหิมะ ผมหัวเราะก่อนจะถามเธอกลับ
“ชื่อคอร์กี้แต่เป็นไซบีเรียนเหรอ” เรานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่ได้สนใจว่ามีอีกคนร่วมโต๊ะอยู่ด้วย ยิ่งดึกยิ่งดื่มเยอะยิ่งคุยสนุก แพทเล่าด้วยว่ากำลังเดทกับหนุ่มตาสีเขียวที่พึ่งเจอในผับเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
“แถวๆนั้นตาฟ้าหุ่นแซ่บเยอะมาก เราว่ากันต์น่าจะชอบ”
ผมแกล้งนับนิ้วมือก่อนจะเงยหน้าถามเพื่อนตัวเอง
“ตั๋วเครื่องบินเท่าไหร่นะ”
แพทหัวเราะเสียงดังพร้อมกับยกไวน์ขึ้นดื่ม
“กันต์มีแฟนยัง”
ผมส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มให้เธอ
“ถามเหมือนไม่มีกูอยู่ตรงนี้” คนที่นั่งเงียบอยู่ว่า เพราะตรงนี้เป็นพื้นที่ข้างนอกค่อนข้างร้อนเขาถึงปลดกระดุมลงหลายเม็ดพร้อมกับพับแขนเสื้อขึ้นถึงศอก ผมที่เผลอหันไปมองรีบหลบสายตา
“ถ้ามึงดูแลเพื่อนกูไม่ได้ ก็ไม่ต้อง” แพทบอก
“กูก็เพื่อนมึง” กันย์ว่าบ้าง เธอถอนหายใจอีกรอบก่อนจะชี้มาที่คนที่กำลังนั่งพิงกับพนักของโซฟานุ่ม มือเขาวาดวางกับโซฟา มันเลยเหมือนโอบผมอยู่กลายๆ
“เราเคยเล่าไหมว่ากันย์มันขอให้เราดูกันต์ให้ ตอนที่มันอยู่แคนาดา”
ผมส่ายหน้า...เพราะผมก็เพิ่งรู้ตอนที่แพทบอก
“แม่ง loser” แพทที่เริ่มเมาแล้วว่าเพื่อนตัวเอง
“ก็แก้อยู่นี่ไง”
“อย่าไปเล่นกับมันมากนะ แผนในหัวเป็นล้าน” แพทหันมาบอกผม ผมที่รู้สึกเหมือนจะไม่ทันแล้วหันไปมองคนที่ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มบ้าง
“มึงเลิกแฉกูสักที”
Now I’m running away my dear
From myself and the truth I fear
My heart is beating I can’t see clear
How I’m wishing that you were here
แปลกดีนะ แต่ก่อนผมฝันเอาด้วยซ้ำว่าจะได้นั่งข้างเขาแบบนี้
แต่ตอนนี้ผมกลับเอาแต่วิ่งหนีความจริง
ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองคงแพ้แบบที่ไดจิบอก
ผมมองเขาเคาะนิ้วเป็นจังหวะเพลงในรถกับพวงมาลัย เขาแวะไปส่งแพทที่บ้านก่อนจะวนรถกลับมาส่งผมในตอนเกือบตีสาม ผมมองเสี้ยวหน้าของคนที่ช่วงนี้อยู่ด้วยกันบ่อยเหลือเกิน
“อยากไปเที่ยวเหรอ” อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมาในตอนที่รถหยุดเพื่อรอสัญญาณไฟ
“ใครๆก็ชอบเที่ยวครับ” ผมบอก
“เคยไปเที่ยวที่ไหนบ้างแล้ว”
ผมที่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเป็นกิจจะลักษณะเงียบแทนคำตอบ
“อยากไปเที่ยวที่แพทอยู่ใช่ไหม”
“ครับ สวยดี” ผมตอบตามความจริง ผมอยากลองขึ้นเครื่องบินดู อยากลองจับหิมะดู เผื่อจะเอามาโม้กับพ่อได้ว่ามันเย็นแค่ไหน
“ไปไหม...ไปด้วยกัน”
“ไม่ดีกว่าครับ เกรงใจ”
ความฝันยังไงมันก็คือความฝัน ผมว่าบางทีอากาศร้อนๆที่ไทยคงเหมาะกับผมแล้ว รอให้พ่อถูกหวยรางวัลที่หนึ่งก่อน ค่อยว่ากัน
“ดื้อจริง” เขาว่า มือใหญ่ของกันย์แตะเบาๆที่คางของผม ตาเรียวของเขามองตรงมา จมูกโด่งของเขาจรดลงที่จมูกผม ก่อนที่นิ้วโป้งของเขาจะไล้ที่ปากผม เขาแกล้งสอดนิ้วนั้นเข้ามาในปากผม เมื่อมันแตะกับลิ้นชื้นแฉะของผมเขาก็ประกบปากลงมา
And I’m done sitting home without you
Fuck I’m going out without you
I’m going to tear this city down without you
I’m going Bonnie and Clyde without you
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทำกันแบบนี้ มันเป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว
ผมอ้าปากรับลิ้นร้อนที่กวาดเข้ามาในปาก จูบของเขาดีจนเหมือนผมจะละลายติดไปกับเบาะหนังของรถคันสวย ในเสียงหอบหนักของผมกับเขา เสียงดูดดุนของริมฝีปากและลิ้น ผมกำลังกลัวว่าเราจะกลับไปอยู่ในจุดๆเดิม
เราจูบกันจนกระทั่งได้ยินเสียงบีบแตรไล่หลัง กันย์ผละหน้าออกด้วยท่าทางหัวเสีย เขาใช้ลิ้นเลียน้ำลายที่มุมปากของผมก่อนจะขยับไปนั่งหลังตรงดังเดิม
ไฟเขียวแล้ว...หมดเวลาของเขาแล้ว
“ให้ไปส่งบนห้องไหม” เขาถามในตอนที่จอดรถที่ใต้ตึก ผมส่ายหน้า
“อย่าเลยดีกว่าครับ” เพราะผมรู้ว่ามันคงจะไม่จบลงที่จูบอย่างเคย
“จะหนีไปถึงไหน” เขาว่าพร้อมกับขยับตัวมาใกล้ผม กลิ่นน้ำหอมฉุนจมูกปัดผ่านจมูกผมเมื่อเขาซุกจมูกลงบนซอกคอผม มือใหญ่จับมือผมตรึงไว้ เพราะเขารู้ว่าผมจะต้องดันเขาออก
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ผมบอกพร้อมกับเอียงตัวออก นั่นทำให้เขาดูดตรงไหปลาร้าผมได้สะดวกขึ้น
“แล้วยังไงอีก” เขาถามในตอนที่ยังง่วนอยู่กับการนัวเนียผม
“กันย์ พอ” ผมเรียกเมื่อฟันคมของเขากัดลงที่ซอกคอผม เขาเงยหน้ามาสบตากับผม ริมฝีปากหยักสวยบึ้งตึง
“อย่าทรมานกูนักเลย”
“แผนไหนแล้ว” ไดจิถามขึ้นในเย็นวันหนึ่ง วันนี้เราอยู่กันครบทีม อาจารย์กานต์มองผมนิ่งก่อนจะเปลี่ยนคำถามให้
“ชนะหรือแพ้”
“น่าจะชนะครับ” พอได้คำตอบแบบนั้นคนโตกว่าก็คลี่ยิ้ม พร้อมๆกับเสียงถอนหายใจของไดจิ
“แพ้สิไม่ว่า”
ผมหัวเราะน้อยๆแต่ในที่สุดก็ถอนหายใจตามไดจิไป
“อย่าคิดมากเลย ถือว่าให้โอกาสตัวเอง” แฟนไดจิบอก
“อย่างผมที่ตอนแรกคิดว่าคงไม่ลงเอยกับใครแล้วยังได้ญี่ปุ่นมาคนหนึ่ง”
คราวนี้ผมขำจริง
“เริ่มใหม่ ไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอก เพราะประสบการณ์สอนเธอแล้ว”
ไดจิพยักหน้าเห็นด้วยกับแฟนตัวเองแต่ก็ไม่วายแขวะ
“แผนล่มแล้วทำเป็นพูดดี”
TBC.
หัวข้อ: #ผู้ชายในทินเดอร์ | Rewrite + แจ้งข่าวรูปเล่ม [15/3/19] (อ่าน 231324 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก