Chapter 31 : เกลี้ยกล่อมเสียงทุ้มนุ่มและเสียงของกีต้าร์ช่วยทำให้บรรยากาศภายในห้องดีขึ้น ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มหน้าบานอย่างมีความสุข นั่งฟังคนรักร้องเพลงไปเรื่อยๆ
“คอแห้งแล้วอะ เดี๋ยวผมไปหาน้ำดื่มหน่อยดีกว่า คุณเตชิตอยากดื่มอะไรมั้ยครับ”
“น้ำเปล่าก็ได้”
“งั้นรอเดี๋ยว”
เมื่อคีรีเดินออกจากห้องไป เตชิตก็หยิบกีต้าร์ที่อีกฝ่ายวางไว้ขึ้นมาดู พอใช้ปลายนิ้วดีดสายกีต้าร์เบาๆ มันก็เกิดเป็นเสียงอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ออกมาเป็นเพลงแบบที่คีรีเล่นให้ฟังได้
พอคนอ่อนวัยกว่าเดินกลับเข้ามาเห็นก็กระตุกยิ้มมุมปาก เขาวางแก้วน้ำไว้บนหลังตู้ที่ตรงหัวเตียง แล้วก็รีบคลานขึ้นเตียงไปนั่งประกบอยู่ทางด้านหลังของทันตแพทย์หนุ่ม “อยากเล่นเหรอครับ” เขากระซิบชิดใบหู
“สอนหน่อยสิ”
เข้าทางเด็กหนุ่มเป๊ะ เขารีบวางมือซ้อนมืออีกฝ่าย “เอาแบบคอร์สเร่งด่วนเลยละกัน เดี๋ยวผมจับคอร์ดให้ แล้วมือขวานี่ก็ขยับตามผมไปก่อนนะ”
“โอเค”
“ไล่คอร์ดก่อน ช้าๆ นะ”
คีรีสอนไปก็ขยับเข้าใกล้ทันตแพทย์หนุ่มไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแผ่นหลังอีกฝ่ายแนบสนิทกับแผ่นอกตน จากนั้นก็สอนให้เล่นเพลงช้าๆ ง่ายๆ ร้องเพลงไปก็ใช้ปลายจมูกไล้ข้างแก้มคนในอ้อมแขนไป
เตชิตยิ้มมุมปาก อันที่จริงเขาก็พอจะมองจุดประสงค์ของเด็กหนุ่มออกนั่นละ ก็รุ่นนี้แล้ว แต่เห็นว่าอีกฝ่ายอุตส่าห์ยอมอดทน ให้เวลาเขาได้สงบใจก่อน เพราะงั้นก็ปล่อยให้ตอดเล็กตอดน้อยไปบ้าง ไม่ว่ากัน
แต่แล้วคนอ่อนวัยกว่าก็หยุดนิ่งพร้อมกับกุมมือทันตแพทย์หนุ่มไว้ “ผมทนไม่ไหวแล้วอะ ขอจูบหน่อยได้มั้ยครับ”
เตชิตหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เขาหันกลับไปหาเด็กหนุ่มแล้วแต้มจูบเรียวปากตรงหน้า
คีรีรีบวางกีต้าร์ลง เปลี่ยนเป็นกอดทันตแพทย์หนุ่มไว้ในอ้อมแขนแทน เขาบดจูบกลีบปากนุ่ม สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดอย่างเนิบนาบและนุ่มนวล พยายามข่มใจไม่ให้รุกหนักจนเกินไป ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ ทว่าดวงตาก็ยังจ้องมองเรียวปากที่เพิ่งจากมาอย่างไม่วางตา
เตชิตค่อยๆ เอนศีรษะซบลงบนไหล่ของเด็กหนุ่ม “ขอบใจนะ”
“ใจเย็นลงมากแล้วใช่มั้ยล่ะ งั้นบอกผมได้รึยังครับ เมื่อกี้เป็นอะไร”
“เครียด”
“เครียดเรื่องอะไรล่ะครับ”
ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจหนักๆ “ก็คิดว่าคุณจะปล้ำผมน่ะสิ”
“ก็เข้าใจไม่ผิดหรอก ตอนนี้ก็ยังอยาก”
โห ชัดเลย กูหนอ...
“ไม่ได้เหรอครับ”
แล้วดูมันถาม...
เตชิตเงยหน้าขึ้นมองพลางวางมือประกบแก้มเด็กหนุ่ม “คุณน่ะ เด็กกว่าผมตั้งห้าปีเชียวนะ แล้วคุณตาคุณก็ฝากให้ผมดูแลคุณตอนที่ท่านไม่อยู่ ถ้าท่านรู้ว่าผม...”
“อย่าเอาเรื่องอายุกับคุณตาผมมาเป็นข้ออ้างเลย คุณเตชิตนี่หาข้ออ้างเก่งชะมัด” คีรียกมือขึ้นบีบจมูกคนในอ้อมแขน “อายุมันก็แค่ตัวเลข ผมมันแก่แดด แถมโตเมืองนอก ความแก่แดดยิ่งเพิ่มไปอีกเท่าตัว ส่วนเรื่องคุณตา ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เพราะท่านเคารพการตัดสินใจของผมเสมอ เมื่อท่านรู้ว่าผมรักคุณ ท่านก็จะรักคุณด้วย”
“โห คารม กล่อมเก่งเนอะ”
“ก็มีแฟนหาข้ออ้างเก่งก็ต้องกล่อมเก่งละครับ” เด็กหนุ่มเชยคางอีกฝ่ายขึ้นพร้อมกับเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกชนกัน “ที่สำคัญที่สุด มันอยู่ที่ตัวคุณเตชิตมากกว่า”
ลมหายใจของทันตแพทย์หนุ่มขาดห้วง “....”
“อยากให้ผมปล้ำคุณมั้ยครับ”
“โห... โรแมนติกโคตรๆ ถามดีๆ หน่อยได้มั้ยเนี่ย”
“อะ ซ็อฟต์ลงหน่อยก็ได้ คุณเตชิตจะยอมเป็นของผมได้มั้ยครับ”
“ขอคิดดูก่อนได้มั้ยอะ”
“ไม่ได้ครับ”
“อะไรวะ นี่มันเรื่องใหญ่นะเว้ยคุณ ผมต้องใช้เวลาเตรียมใจมะ”
“โธ่ ผมก็ยังไม่ได้จะปล้ำคุณวันนี้เลยสักหน่อย แค่ทำเรื่องขออนุญาตไว้ก่อนเอง นะๆ นะครับ”
นี่พวกเขากำลังตกลงอะไรกันอยู่วะเนี่ย!
“อย่าคิดนานสิครับ ตกลงให้ปล้ำได้เปล่า”
เตชิตทำหน้านิ่ว คิดว่าถ้าไอ้วินมาได้ยินเข้า มันต้องหัวเราะจนตกเก้าอี้แน่
“ผมรักคุณนะ ถ้าไม่รักมากก็ไม่อยากปล้ำหรอกนะเนี่ย”
“กล่อมดีๆ หน่อยสิวะ เฮ้ย!” คุยกันอยู่ดีๆ คีรีก็กดเขาลงกับเตียงอีกแล้ว “คุณนี่มัน...” เขายกมือขึ้นกุมขมับ
คีรีจับมือทันตแพทย์หนุ่มไปจูบ เมื่อสายตาประสานกัน เตชิตก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ มองเห็นชะตากรรมตัวเองอยู่รอมร่อ
“ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณเตชิตมีความสุข จะถนอมคุณ รักคุณให้มากที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักคนสักคนได้ เชื่อใจผมเถอะนะครับ”
“ผมเชื่อ”
คนอ่อนวัยกว่ายิ้มบาง “ขอบคุณครับ” เขาเอนตัวลงนอนข้างกันแล้วกอดทันตแพทย์หนุ่มไว้แนบกาย
“แต่ยังไม่วันนี้นะเว้ย ขอเวลาผมทำใจก่อน” เตชิตพูดเสียอ่อย
“ครับๆ” เด็กหนุ่มยิ้มกริ่ม
“หน้าตาคุณโคตรไม่น่าไว้ใจเลยว่ะ”
“เมื่อกี้ยังบอกเชื่อใจผมอยู่เลย” คีรีหัวเราะ
ทั้งสองนอนมองตากันนิ่งๆ พักหนึ่งให้ทันตแพทย์หนุ่มได้เสียวสันหลังเล่น แล้วฝ่ามือที่วางอยู่บนตัวเขาก็เริ่มขยับทีละน้อย ลูบไล้ไปบนเสื้อยืดที่สวมอยู่ช้าๆ
เตชิตเห็นท่าไม่ดีจึงผลักเด็กหนุ่มออกไปเบาๆ “คุณไปอาบน้ำไป วันนี้แต่งหน้าด้วยไม่ใช่รึไง อากาศร้อน เหงื่อออกก็เยอะ ไปๆ เหม็นเหงื่อ”
“เหม็นเหรอครับ” คีรียกเสื้อขึ้นดม “แต่คุณเตชิตก็เหงื่อออกเหมือนกันนี่นา”
“เออ นั่นสินะ” ทันตแพทย์หนุ่มจับเสื้อตัวเองขึ้นมาดมบ้าง
“เราไปอาบน้ำด้วยกันมั้ย”
“ฮะ!?”
“ผมล้อเล่นน่า งั้นเดี๋ยวผมมานะ” คีรีลุกออกจากเตียงอย่างว่าง่าย แล้วก็จัดการแก้ผ้ามันที่ตรงข้างเตียงนั่นล่ะ เมื่อถอดเสื้อออกเสร็จก็ปลดซิปกางเกงยีนต่อ พอเห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนเตียงมองมาที่ตนก็ยิ้มมุมปาก “อยากให้เต้นประกอบการถอดด้วยมั้ยครับ”
เตชิตหัวเราะพลางส่ายหน้า “ไม่ต้องเว้ย เข้าไปถอดในห้องน้ำนู่นไป๊ แล้วรีบๆ อาบน้ำด้วย”
“โธ่ เอาใจยากจัง” เด็กหนุ่มก้มลงหยิบเสื้อ จากนั้นก็ก้าวฉับๆ เข้าห้องอาบน้ำไป
ทันตแพทย์หนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ รู้สึกหายใจหายคอคล่องขึ้นมาหน่อย เขานี่แม่ง เหมือนสาวน้อยรอวันเสียตัวชะมัด
เตชิตยืดแขนขาออก ฝ่ามือกวาดไปบนเตียงกว้าง ไปๆ มาๆ พอคนอ่อนวัยไม่อยู่ก็รู้สึกว่ามันโล่งมากเหลือเกิน ห้องนอนที่กว้างมากอยู่แล้วดูกว้างมากขึ้นไปอีก เขาลุกออกจากเตียงแล้วเดินดูภายในห้อง ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะอ่านหนังสือของเด็กหนุ่ม
โต๊ะหนังสือขนาดใหญ่ทำจากไม้ มีพื้นที่สำหรับจัดวางแล็ปท็อปและชั้นวางหนังสือ หน้าโต๊ะมีกระจกใสวางทับไว้อีกชั้น เอาไว้สำหรับวางแผ่นจดโน้ตสั้นๆ ไว้ภายใต้แผ่นกระจกนั้น ทว่าพื้นที่ตรงนั้นมีรูปถ่ายของเตชิตอยู่เต็มไปหมด
“หือ?” ทันตแพทย์หนุ่มก้มลงพิจารณาดู รูปถ่ายตรงหน้านี่ รวมตั้งแต่สมัยเขายังเป็นละอ่อนน้อยปีหนึ่ง ยาวมาจนถึงรูปในปัจจุบัน มีรูปถ่ายที่ออบหลวงด้วยกันอีกหลายรูป เขายิ้มออกมาเล็กน้อย
“น่ารักว่ะ”
การที่ได้รักใครสักคน และได้รับความรักตอบกลับมามากมาย มันทำให้หัวใจพองโต มีความสุขมากอย่างนี้นี่เอง จะว่าไป เขาเองก็เพิ่งเคยได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก
เมื่อนึกย้อนกลับไป คีรีก็อดทนและพยายามมากจริงๆ
ปลื้มว่ะ เข้าใจอาการยิ้มปากบานของไอ้วินทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องไอ้น้องพิงค์แล้ว
เดินไปเดินมาสักพักก็รู้สึกคอแห้ง เขาจึงเดินไปยกแก้วน้ำที่หลังตู้ข้างเตียงขึ้นมาดู น้ำในแก้วยังเย็นๆ อยู่นิดหน่อย แต่เขาอยากดื่มน้ำอุ่นมากกว่า จึงคิดว่าจะไปหาเอาจากในครัว
พอเข้าไปถึงในครัวก็เดินสังเกตการณ์ไปรอบๆ ก่อนหนึ่งรอบ เห็นมีชาผลไม้อยู่ก็เลยคิดว่าจะชงไปดื่มกับเด็กหนุ่ม พอกดกระติกต้มน้ำร้อนแล้วก็ยืนรออยู่ภายในห้องครัวนั้น
แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดปิดดังมาแว่วๆ ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าถี่ๆ เตชิตจึงชะโงกหน้าออกจากครัวไปมองดู สบตากับคนที่วิ่งวุ่นอยู่แถวหน้าห้องพอดี
“คุณเตชิต! อยู่นี่เอง!”
เด็กหนุ่มนุ่งผ้าเช็ดตัวไว้หลวมๆ ที่คอมีผ้าขนหนูพาดไว้ เนื้อตัวยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ประปราย เส้นผมเปียกชื้นลู่ไปตามกรอบหน้า เขาหอบหายใจหนักๆ สีดูหน้าตื่นๆ
ทันตแพทย์หนุ่มขมวดคิ้ว “คุณเจอผีในห้องน้ำมารึไงเนี่ย”
“ออกจากห้องน้ำมาก็ไม่เจอคุณ ผมนึกว่าคุณหนีกลับไปแล้ว ตกใจหมดเลย”
พอได้ยินเช่นนั้นเจ้าของชื่อก็หัวเราะออกมาเบาๆ เขาเดินเข้าไปหา แล้วหยิบผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนลำคอขึ้นมาช่วยเช็ดผมให้ “ผมจะหนีทำไมวะ คุณไม่ใช่เจ้าหนี้ผมสักหน่อย ผมแค่อยากดื่มน้ำอุ่นๆ น่ะ ก็เลยมาชงชาในครัว”
เด็กหนุ่มทำหน้าเศร้า “ก็... คุณไม่อยากโดนผมปล้ำนี่นา”
“ไม่ใช่ไม่อยากเว้ย แค่วันนี้ยังไม่พร้อม”
“ฮะ?”
เตชิตชะงัก เขาพูดอะไรออกไปวะ! ใบหน้าของทันตแพทย์หนุ่มซับสีเลือด “เอ้ย! ผม... ผมหมายถึง...” แต่พอจะดึงมือกลับ คนอ่อนวัยกว่าก็คว้ามือเขาไว้
“อย่าน่ารักมากนักสิครับ รู้มั้ยว่าผมต้องอดใจมากแค่ไหน” เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปหาเตชิตช้าๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็ถอยหลังไปจนชิดผนัง เขาวางมือประกบแก้มทันตแพทย์หนุ่มพลางยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ “คุณเตชิต” ก่อนจะแนบจูบริมฝีปากตรงหน้า บดเบียดเข้าหาอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวลในช่วงแรก และพออีกฝ่ายเผยอริมฝีปากรับก็รีบสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่น
เตชิตยกมือขึ้นโอบกอดคนอ่อนวัยว่า สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างไม่มีใครยอมใคร จนหยาดน้ำใสไหลล้นออกมาจากตรงมุมปาก
คีรีละเรียวปากออกมาเล็กน้อย ไล่จูบจากมุมปาก ลากปลายลิ้นผ่านลำคอ แล้วไปหยุดจูบไซ้ตรงซอกคอในขณะที่ฝ่ามือสอดเข้าไปภายในตัวเสื้อเพื่อคลึงเคล้นไปบนลำตัวของทันตแพทย์หนุ่ม เขาใช้ปลายนิ้วหยอกล้อกับติ่งไตที่รัดตัวแข็งจากการสัมผัสของตน จากนั้นจึงเลื่อนมือลงไปรูดซิปกางเกงอีกฝ่ายออกพร้อมกับย่อตัวลงนั่งบนเข่าข้างหนึ่ง
เตชิตก้มลงมองคนอ่อนวัยกว่าใช้ปากกับส่วนไวสัมผัสของตน เขาสอดนิ้วเข้าไปในกลุ่มเส้นผมสีอ่อนพร้อมกับคลึงศีรษะให้ช้าๆ พอเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตาก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย
รู้สึกดีเป็นบ้า
ทันตแพทย์หนุ่มจงใจส่งเสียงครางออกมายั่วเย้า ซึ่งก็ดูจะได้ผลดี อีกฝ่ายเร่งขยับศีรษะ ปลายลิ้นตวัดไหวอย่างรู้งาน เร่งเร้าให้อารมณ์ของเขาปั่นป่วนถึงจนขีดสุด เขาขยุ้มเส้นผมของคนอ่อนวัยกว่าไว้แน่น ร่างกายกระตุกเกร็ง
คีรีถอนริมฝีปากออกช้าๆ พลางแลบลิ้นเลียไปรอบๆ ริมฝีปาก นัยน์ตาจับจ้องใบหน้าที่ฉายชัดถึงความปรารถนา คุณเตชิตของเขานี่เซ็กซี่เป็นบ้า “เป็นไงครับ ปลื้มฝีมือผมใช่มะ”
“น่าจะเรียกว่าฝีปากนะ” เตชิตยิ้มมุมปาก ค่อยๆ ลูบศีรษะคนอ่อนวัยกว่าไปพร้อมกับใช้ปลายเท้าไล้ต้นขาของเด็กหนุ่มขึ้นไปช้าๆ ไปหยุดอยู่ตรงส่วนที่แข็งขึงใต้ผ้าเช็ดตัว แล้วทั้งสองก็สบตากันนิ่ง
เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวด เขาจับมือของเตชิตมาสัมผัสส่วนไวสัมผัสกลางร่าง “คุณทำให้เป็นแบบนี้อะ รับผิดชอบหน่อยสิครับ”
“ผมทำเหรอ”
คีรีดึงตัวทันตแพทย์หนุ่มเข้ามากอด “ก็มีอยู่คนเดียวที่รักขนาดนี้อะ”
“ปากดีโคตรๆ”
“ไม่งั้นคุณเตชิตคงไม่รัก...” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเมื่ออีกฝ่ายผลักให้เขาไปยืนชิดผนัง “ทำไม... เฮ้ย! คุณเตชิต” ก่อนจะร้องลั่นเมื่อเจ้าของชื่อย่อตัวลงนั่งบนเข่าตรงหน้า
เตชิตกระตุกผ้าเช็ดตัวของคนอ่อนวัยกว่าออก แล้วใช้มือกับส่วนที่แข็งขึงช้าๆ
“คุณเตชิต จะลงไปนั่งทำไม”
“ที่ถามนี่ดูไม่ออกจริงๆ เหรอวะว่าจะทำอะไร”
“เฮ้ย! อย่าครับ!” เด็กหนุ่มรีบผลักศีรษะอีกฝ่ายออก “ผมจะไม่ไหวแล้วอะ”
“อยู่นิ่งๆ น่ะ ยังไม่ทันเริ่มเลย” เตชิตดุ “ผมจะทำให้คนที่ผมรักบ้างไง” เขากระชับฝ่ามือแน่น เร่งขยับให้เร็วขึ้นอีก
คีรีเบิกตากว้าง ร้อนวาบไปทั้งตัว และร้อนมากที่สุดโดยเฉพาะส่วนที่อยู่ในมือของทันตแพทย์หนุ่ม อีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาหาส่วนนั้นช้าๆ ริมฝีปากสีแดงเผยอออก ก่อนจะส่งปลายลิ้นออกมาแตะส่วนที่ร้อนรุ่มราวกับไฟของเขา
ภาพตรงหน้าทำให้เลือดในกายพลุ่งพล่าน เขาไม่เคยรู้สึกรุนแรงขนาดนี้มาก่อน ประกอบกับไม่ได้ปลดปล่อยมานาน แล้วยังคำบอกรักนั่น ส่งผลให้ตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้
“อะ...! คุณเตชิต!”
เจ้าของชื่อหยุดกึก เมื่อของเหลวอุ่นๆ ฉีดพ่นเลอะผิวแก้ม “เฮ้ย! คุณจะรีบไปไหนเนี่ย!”
คนอ่อนวัยกว่าชะงัก ตกใจไม่แพ้กัน ก็แบบว่าไม่เคยแจวเรือไปล่มตรงปากอ่าว ไม่สิ เรียกว่าล่มตั้งแต่ยังไม่ทันแจวเรือออกจากฝั่งน่าจะดีกว่า เขาร้องลั่น รีบฉุดทันตแพทย์หนุ่มให้ลุกขึ้น “ผมขอโทษ!” จากนั้นก็กึ่งลากกึ่งจูงอีกฝ่ายตรงไปยังห้องอาบน้ำแล้วจัดการเช็ดหน้าให้ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
“คุณเตชิตอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้าให้” พูดจบก็วิ่งปรู๊ดออกจากห้องอาบน้ำไป ปล่อยให้เตชิตยืนงงเพียงลำพัง
“อะไรของเขากันวะ”
หลังจากยืนงงอยู่ชั่วครู่ ทันตแพทย์หนุ่มก็ตัดสินใจเดินไปอาบน้ำ พอก้าวออกมาจากฝักบัว ขณะที่เช็ดตัวอยู่ก็เห็นว่าเจ้าของห้องนำเสื้อผ้าชุดนอนมาวางไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เขาหยิบขึ้นมาสวม จากนั้นจึงเดินออกจากห้องน้ำไป
ภายในห้องนอนปิดไฟเรียบร้อย มีเพียงโคมไฟหัวเตียงเปิดทิ้งไว้ ส่วนเจ้าของห้องน่ะ ซุกตัวขดเป็นวงหอยอยู่ในผ้าห่ม
เตชิตเดินไปนั่งลงบนเตียง เขาชะโงกหน้าไปดู แต่มองไม่เห็นอะไรก็เลยเอนตัวทับเด็กหนุ่มไว้ “เป็นอะไรวะคุณ” ก่อนจะขมวดคิ้ว หรือว่า... “คิดมากเรื่องเมื่อกี้เหรอ เลอะหน้าก็ไม่เห็นเป็นไร เช็ดออกก็ได้นี่”
คนในผ้าห่มสะดุ้งเฮือก แล้วโผล่หน้าออกมาช้าๆ “ไม่ใช่... คือผมแบบ... นกกระจอกไม่ทันกินน้ำเลย”
“โห รู้จักสำบัดสำนวน”
“กูเกิลมาเมื่อกี้” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อย “ปกติไม่เป็นแบบนี้นะครับ ผมตื่นเต้นไปหน่อย”
“ที่กลุ้มใจอยู่นี่ เพราะกลัวผมไม่ให้ปล้ำรึไงวะ”
คีรีพยักหน้าหงึกๆ ใบหน้าของเขาซับสีเลือด ส่งผลให้ทันตแพทย์หนุ่มหลุดหัวเราะเสียงดัง “อย่าหัวเราะผมดิ คนยิ่งเสียเซลฟ์อยู่”
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ” เตชิตพูดกลั้วหัวเราะ “แต่ก็น่าห่วงจริงๆ นั่นละ”
“ก็ผมเก็บกดมานาน ไม่ได้เอาออกเลย แล้วคุณเตชิตก็ยังมาทำท่ายั่วผมแบบนั้น”
“ผมไม่ได้ยั่วนะเว้ย” แต่ไม่รู้สิ เขารู้สึกว่าคีรีโคตรน่ารักเลย ทันตแพทย์หนุ่มขยับเข้าไปสวมกอด
“ผมไม่นึกว่าคุณเตชิตจะทำแบบนั้นให้นี่ครับ มันแบบ โอย... แค่นึกถึงก็เป็นแบบนี้อีกแล้วอะ” คีรีคว้ามือคนที่กอดเขาอยู่ไปสัมผัสส่วนที่ว่า
เตชิสบตาคนอ่อนวัยกว่า เมื่อกี้อาจจะพลาดไปตามที่คีรีพูดก็จริง แต่เขามั่นใจว่าตอนนี้นี่มันแผนชัดๆ แหม ปิดไฟรอเลยนะ ไอ้เด็กเวร
แต่เอาเถอะ ก็รักแล้วนี่นะ ยอมให้เด็กหลอกอีกหน่อยก็แล้วกัน
“จะให้ผมรับผิดชอบอีกแล้วสิ” เตชิตยื่นหน้าเข้าไปแต้มจูบเรียวปากคนเจ้าเล่ห์ “จะทำยังไงดีนะ”
“ทำแบบเมื่อกี้ให้ผมอีกรอบได้มั้ยครับ” คีรีพูดเสียงอ้อน “ใช้แค่มือก็พอนะ เดี๋ยวเรือผมล่มอีก”
“ไม่เอาอะ”
“อ่าว ทำไมล่ะครับ”
“ทำพร้อมกันดีกว่า”
คนอ่อนวัยกว่ายิ้มกริ่ม “คุณเตชิตนี่น่ารักชะมัดเลย”
เตชิตขยับขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักของเด็กหนุ่ม ค่อยๆ ถอดเสื้อนอนออกพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปแนบจูบ
ในขณะเดียวกันคีรีก็เร่งถอดเสื้อของตัวเองออกบ้าง จากนั้นจึงยกแขนขึ้นโอบกอดทันตแพทย์หนุ่ม แล้วเลื่อนมือลงมาสัมผัสสะโพกอย่างเชื่องช้า
คนบนร่างทำเสียงดุ “คุณจะทำอะไร”
“แค่จับเอง อยากรู้ว่าพอดีมือมั้ยครับ”
“คุณนี่มัน...” เตชิตหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยิ้มบาง “ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่จู่ๆ ผมก็นึกถึงคืนแรกของเราที่เชียงรายขึ้นมา ตอนนั้นคุณใช้อาฟเตอร์เชฟกลิ่นเดียวกับไอ้วินด้วย แต่ไม่เคยเห็นใช้อีกเลยนะ”
“ก็แหงสิครับ คืนนั้นผมจงใจนี่”
“หือ?”
“ก็เพราะอยากเข้าใกล้คุณน่ะสิ ผมถึงขนาดไปหากลิ่นที่คิดว่าคุณน่าจะชอบมา คิดว่ากลิ่นเดียวกับหมอวินคุณคงจะคุ้นเคย ยอมให้ผมเข้าใกล้ได้บ้าง แต่ไม่เอาอีกแล้ว ผมไม่ใช้กลิ่นนั้นอีกเด็ดขาด”
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มบางพลางลูบศีรษะอีกฝ่าย พอนึกย้อนกลับไป เขาก็คิดว่าทุกสิ่งที่คีรีพยายามทำเพื่อให้ได้เข้าใกล้เขานี่ น่ารักชะมัด “ขอบใจนะ ที่พยายามเพื่อผม”
“ไม่ใช่เพื่อคุณสักหน่อย เพื่อตัวผมเองต่างหาก ผมรักคุณนะ ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น”
“น่ารักจังว่ะ” เตชิตเชยคางเด็กหนุ่มขึ้น “ไหนบอกรักพี่เต้หน่อยสิครับ”
คีรีเลิกคิ้วขึ้น สองแขนกระชับทันตแพทย์หนุ่มเข้ามาแนบกาย “พี่เต้... เรียกแบบนี้ได้เหรอ ไม่คุ้นเลยอะ”
“ได้ดิ เราเป็นแฟนกันแล้วนี่ จะเรียกให้มันฟังดูห่างเหินไปทำไม”
“พี่เต้... ผมรักพี่เต้ครับ” พูดไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองรอยยิ้มที่เขาคิดว่าน่ารักที่สุดในโลก เขาพลิกตัวทันตแพทย์หนุ่มให้ลงไปอยู่ใต้ร่าง “คุณจงใจยั่วผมอีกแล้ว”
เตชิตใช้ปลายนิ้วแตะเรียวปากคนบนร่างเบาๆ “เรียกพี่สิครับ”
“พี่เต้...จงใจยั่วผมอะ” คนอ่อนวัยกว่าคลอเคลียอยู่ชิดริมฝีปากของทันตแพทย์หนุ่ม ฝ่ามือลูบไล้ผิวกายอุ่นอย่างเชื่องช้า เขาอยากจะสัมผัสร่างกายคนรักให้ทั่ว อยากละเลียดชิมให้หมดทุกส่วน แต่พอลากปลายนิ้วผ่านยอดอกที่รัดตัวแข็งก็อดใจไม่ไหว ต้องหยุดกดคลึงหยอกล้อเบาๆ จนมันมีปฏิกิริยาตอบสนอง แล้วจึงใช้ฝ่ามือคลึงเคล้นไปบนแผ่นอก
คนใต้ร่างส่งเสียงครางแผ่วๆ เมื่อเด็กหนุ่มเลื่อนเรียวปากไปจูบเม้มตรงซอกคอ สัมผัสของอีกฝ่ายร้อนราวกับไฟ
คีรีถอดกางเกงของทันตแพทย์หนุ่มออก ตามด้วยของตัวเอง เพื่อไม่ให้มีสิ่งใดขวางกั้นผิวกายของพวกเขา ทั้งสองร่างบดเบียด ริมฝีปากหลอมรวมเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่าขณะที่อยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน
มือของเด็กหนุ่มกอบกุมส่วนร้อนของพวกเขาไว้ด้วยกันแล้วขยับอย่างรู้ใจ เสียงลมหายใจหอบกระเส่าดังแว่ว
เตชิตจิกมือลงบนผืนเตียง ร่างกายกระตุกเกร็ง “คีรี”
“อดทนอีกนิด พร้อมกันนะครับ”
“ผมทนไม่ไหวแล้ว”
คนอ่อนวัยกว่าเร่งจังหวะขยับมือเร็วขึ้น นัยน์ตาจับจ้องใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงของทันตแพทย์หนุ่มพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก จนกระทั่งอารมณ์ของพวกเขาทะยานขึ้นผ่านพ้นขีดจำกัด
หลังจากที่ได้ปลดปล่อยความอึดอัดในกายออกมา ทั้งสองก็ยังคงนอนกกกอด ฟังเสียงหอบหายใจและหัวใจเต้นอยู่อย่างนั้น
ฝ่ามือของคีรีลูบไล้แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าไปอย่างเนิบนาบ “เดี๋ยวคุณตากลับมาจากอังกฤษเมื่อไหร่ ผมจะบอกคุณตาเรื่องของเรา”
เตชิตผงกศีรษะขึ้น “เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ ก็ได้ ถ้าคุณไกรฤกษ์ห้ามเรื่องคุณกับผม จะทำยังไง”
“ไม่ห้ามหรอก คุณตาไม่เคยห้ามอะไรผมอยู่แล้ว”
ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจ เอาเข้าจริงๆ เขาเองก็กลัวเหมือนกันนะ คุณไกรฤกษ์เป็นคนมีอิทธิพลทางเหนือซะด้วย ถ้าขืนเขาถูกห้ามไม่ให้พบคีรีอีก... คิดไปพลางกระชับอ้อมแขนแน่น
“พี่เต้ครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องคุณตาหรอก ไว้ใจผมสิ”
“ไม่ห่วงได้ไง ถ้าคุณไกรฤกษ์ไม่เห็นด้วยน่ะ...”
“ผมจะพาพี่เต้หนีเอง”
เตชิตหลุดหัวเราะ แล้วส่ายหน้าไปมา “อย่างกับจะหนีพ้น”
“ห่วงบ้านพี่เต้เถอะ”
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มบาง “ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคุณ เรื่องทางบ้านผมน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ไม่ห่วงได้ไงอะ ก็ผมรักของผม”
“ผมก็รักของผมเหมือนกัน”
คีรีซบใบหน้าลงบนหัวไหล่ทันตแพทย์หนุ่ม แล้วกัดเบาๆ “พี่เต้น่ารักอีกแล้ว จะให้ผมหื่นทั้งคืนเลยเหรอ”
“ไม่ต้องหื่นแล้วเว้ย ผมจะนอน พรุ่งนี้ต้องทำงาน”
คีรีทำหน้านิ่วใส่ “คอยดูเหอะ ผมรวยเมื่อไหร่นะ จะให้พี่เต้เลิกทำงานแล้วนอนแก้ผ้ารอผมอยู่กับบ้านทุกวัน”
เตชิตเขกศีรษะคนที่นอนอยู่ข้างกัน “ฝันไปเหอะว่าผมจะยอม ไอ้เด็กบ้า นอนได้แล้ว”
เด็กหนุ่มสะกิดให้คนรักยกศีรษะขึ้น แล้วยืดแขนข้างหนึ่งออกให้ทันตแพทย์หนุ่มหนุนนอนแทนหมอน แขนอีกข้างโอบกอดอีกฝ่ายไว้ เขาแต้มจูบบนหน้าผาก พลางกระซิบบอก “กู๊ดไนต์ครับมายดาร์ลิ่ง”
“ขนลุกว่ะ”
“โธ่! พี่เต้อะ!”
“เออๆ กู๊ตไนต์ๆ” เตชิตส่ายหน้า แต่ก็โอบกอดคนอ่อนวัยกว่าตอบ แล้วซบใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มไว้ในอ้อมแขนของเด็กหนุ่ม
*TBC*ฮัสกี้จัดให้เด็กดอย(เกือบ)เต็มๆ เรยน้าาา ขอโทษที่เอามาลงช้าค่ะ ลืมวันลืมคืน 5555555 ช่วงนี้งานยุ่งมากจิมๆ
สวีตหวานกันแล้วววว หวังว่าหมอเต้ของพ่กเลาจะใช้เวลาเตรียมใจไม่นานนะคะ ฮี่ๆ
ส่วนน้องคีรีก็... อย่าพาเรือไปล่มแถวๆ ปากอ่าวบ่อยนักนะรู้กกก
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า 
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 307575 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก