Chapter 34 : ครั้งแรกของเราช่วงบ่ายๆ ของวันเสาร์ หลังจากกินมื้อเที่ยงและพูดคุยกันเสร็จ ทั้งสี่หนุ่มก็พาบิดาของเตชิตไปไหว้พระบนดอยสุเทพ แล้วก็ไปหาร้านอาหารบรรยากาศดีๆ กินมื้อเย็นกัน โดยแบ่งรถออกเป็นสองคัน รวินท์กับภูพิงค์ใช้รถของเตชิต ส่วนคีรีขับรถให้เตชิตและบิดา
“มีลูกชายเยอะๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย” หลังมื้ออาหารสุดอร่อย บิดาก็ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบแล้วเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “แม่เขาต้องอิจฉาพ่อแน่ๆ ดีไม่ดีกลับจากประชุมก็จะรีบบินมาบ้าง”
“ฝากบอกแม่ว่าไม่ต้องรีบนะครับ ให้ผมทำงานบ้างไรบ้างเหอะ เดี๋ยวใช้ทุนไม่หมดสักที”
“คงไม่เร็วๆ นี้หรอกน่ะ หลังจากนี้พ่อกับแม่ก็คงจะยุ่งจัดการเรื่องงานแต่งให้เจ้าเตยมัน” บิดาหัวเราะ พลางเอื้อมมือไปตบไหล่ลูกชาย “ขอบใจที่ช่วยเจ้าเตยมันนะ ถ้าไม่ได้เต้ มันคงขาดใจตายอยู่ที่เมกานั่นละ”
“เล็กน้อยครับพ่อ ไอ้เตยมันก็น้องรักผม”
“แล้วทุกคนไปงานเจ้าเตยมันด้วยนะ เราก็เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“ความจริงล่ะพ่อ”
“อยากอวดว่าพ่อมีลูกชายหล่อๆ เพียบเลย คนอื่นต้องอิจฉาแน่” แล้วสองพ่อลูกก็หัวเราะร่วน
ภูพิงค์หันไปสบตารวินท์ เป็นอันรู้กันว่าสองคนนี้คือพ่อลูกกันแน่แท้
คีรีอมยิ้ม พอมองบิดาของคนรักแล้วก็อดนึกไม่ได้ว่าต่อไปเมื่อพี่เต้ของเขาอายุมากขึ้นก็คงจะหล่อแบบคูลๆ แบบนี้เหมือนกัน
เมื่อบิดาของเตชิตหันไปทางเด็กหนุ่มก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องตนเองอยู่เขม็ง เขาจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน “คีรีก็พาคุณพ่อคุณแม่มาเที่ยวบ้านเราที่กรุงเทพฯ บ้างนะ มาค้างที่บ้านเลย มาหลายๆ วันหน่อย เดี๋ยวพ่อกับแม่พาเที่ยว บ้านเราจะได้รู้จักกันไว้”
“พ่อ...” เตชิตสะกิดบิดาเบาๆ “คีรีอยู่กับคุณตาสองคนครับ”
“เปลี่ยนเป็นพาคุณตาไปแทนได้มั้ยครับ” เด็กหนุ่มพูดพลางยิ้มกว้าง
คนแก่กว่าเลิกคิ้วขึ้น “อะ พ่อขอโทษนะลูก ได้สิ มากับคุณตาก็ได้ มาเมื่อไหร่ก็ได้นะ”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ ไม่ต้องขอโทษอะไรหรอกครับ คุณแม่ผมเสียไปตอนผมเกิด คุณพ่อก็แต่งงานใหม่อยู่ต่างประเทศ ผมเลยอยู่กับคุณตาคุณยายมาตั้งแต่เกิด แต่คุณยายท่านเสียไปแล้ว พวกท่านก็เหมือนเป็นพ่อแม่ผมนั่นละครับ”
บิดาของเตชิตดึงเด็กหนุ่มเข้ามาสวมกอดแล้วลูบหลังให้เบาๆ “คนเก่ง เข้มแข็งมากเลยนะ คุณตาคงภูมิใจมากแน่ๆ”
คีรีซบใบหน้าลงบนหัวไหล่อีกฝ่ายพร้อมกอดตอบ ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ไม่ได้มีมานานแล้ว “ขอบคุณครับคุณพ่อ” พอคลายอ้อมแขนก็เอื้อมมือไปกุมมือทันตแพทย์หนุ่ม “คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลพี่เต้อย่างดีที่สุดเลย”
เตชิตยกมืออีกข้างขึ้นดีดหน้าผาก “ตื่นๆ เรียนยังไม่จบเลย ผมน่ะเป็นหมอแล้วนะเว้ยคุณ”
บิดาของทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “พ่อจะรอดูละกันว่าใครจะเป็นคนดูแลใคร”
ภาพตรงหน้าทำให้เพื่อนรักอย่างรวินท์และภูพิงค์ยิ้มไปด้วยได้ ต่อจากนี้ไป ไอ้เต้มีคนสวีตด้วยแล้ว พวกเขาคงจะเหงาชอบกล เพราะไม่มีใครคอยมาเป็นกขค
“พ่อน่ะนะ ตอนแรกเห็นวินกับเต้ตัวติดกันตั้งแต่ตอนเรียน ถึงขนาดไปใช้ทุนด้วยกันก็นึกว่าจะได้กันเองซะแล้วสิ”
ทันตแพทย์ทั้งสองยิ้มแห้ง แล้วโพล่งออกไปพร้อมกัน “พ่ออย่าพูดอะไรชวนขนลุก!/เดี๋ยวฟ้าผ่าเถอะพ่อ!”
“แต่พอได้ยินว่าวินมีแฟน พ่อก็ห่วงเต้ล่ะนะ คงจะเหงาแย่”
“โธ่ พ่อ ห่วงไม่เข้าเรื่องเลย”
“ตอนนี้ได้รู้ว่าเต้เองก็มีแฟนแล้ว พ่อก็สบายใจ”
“ไอ้เตยก็ล้ำหน้าพี่มัน จะแต่งงานมีลูกแล้วเนี่ย พ่อสบายใจหนักเลยสิ” เตชิตเสริม
“แต่ลูกพ่อน่ะ ได้แฟนเด็กแถมยังหน้าตาดีซะด้วยนะพ่อ ลูกพ่อมันร้ายโคตรๆ” รวินท์แกล้งแซว
“สัสวิน! แฟนมึงก็เหมือนกันมั้ย!”
“ขอบคุณพี่เต้ที่ชมผมนะครับ” ภูพิงค์ยิ้มรับ “ผมรู้แล้วว่าตัวเองหล่ออะ แต่ก็ดีที่พี่ช่วยย้ำให้อีกที”
“ผมยังไม่ได้ชมคุณเลยเว้ย!”
คีรีได้โอกาสก็รีบประจบ “ตอนผมเห็นคุณพ่อแว่บแรก ผมรู้เลยว่าคุณพ่อเป็นพ่อพี่เต้แน่ๆ ก็หล่อเหมือนกันเลยอะครับ ผมว่าสมัยก่อนคุณพ่อต้องหล่ออลังแหงๆ”
บิดาเลิกคิ้วขึ้น “ปากหวานแบบนี้นี่เอง มิน่าเจ้าเต้ถึงหลงรัก”
“ผมพูดความจริงต่างหากครับ”
เตชิตชกหัวไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ “นี่ๆ ให้มันน้อยๆ หน่อยเว้ยคุณ”
บิดาหัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดี แล้วก็หันไปกวักมือเรียกพนักงานในร้านมาเก็บเงิน
“คุณพ่อครับ ให้ผมเลี้ยงบ้างนะ” คีรีรีบหันไปบอก
“โอ๊ย ลูกชายพ่อทั้งนั้น แค่นี้พ่อเลี้ยงได้”
เด็กหนุ่มยกมือไหว้ จากนั้นก็ขยับเข้าไปสวมกอด “ขอบคุณนะครับคุณพ่อ”
พอเห็นท่าทางประจบประแจงเดี๋ยวกอดเดี๋ยวซบของคนรักแบบนั้น เตชิตก็คิ้วกระตุกรัวๆ เขาไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มอ้อนใครแบบนี้มาก่อนเลย นอกจากเขา แต่ก็พยายามไม่แสดงอาการอะไรออกมามากนัก
เมื่อจ่ายเงินค่าอาหารแล้ว ภูพิงค์และรวินท์ก็ขอตัวกลับไปที่คลินิกก่อน ส่วนคีรีก็ขับรถพาบิดาของเตชิตไปส่งที่โรงแรม
ทว่าพอไปถึง เตชิตกำลังจะก้าวลงจากรถ ผู้เป็นบิดาก็หันไปยกมือห้าม “ไม่ต้องมาค้างกับพ่อหรอกลูก เดี๋ยวพ่อก็จะอาบน้ำนอนละ เต้ไปกับคีรีเถอะ ไม่ได้เจอกันมาหลายวันคงจะคิดถึงกันแย่”
“อ่า ครับ ขอบคุณครับพ่อ”
คีรีก้าวลงจากรถ แล้วเดินตรงเข้าไปหาบิดาของคนรัก “เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะมารับคุณพ่อกับพวกคุณน้าไปทานมื้อเช้า คุณพ่ออยากทานเป็นพิเศษรึเปล่าครับ ติ่มซำ โจ๊กหรือจะทานอาหารฝรั่ง”
“ไม่ต้องหรอกลูก พ่ออยากนอนตื่นสายสักวัน เครียดนอนไม่หลับมาหลายคืนละ เดี๋ยวหิวก็สั่งกินเอาที่โรงแรมนี่แหละ”
“งั้นเดี๋ยวผมบอกพี่ๆ ที่โรงแรมไว้ ให้ยกอาหารไปให้ที่ห้องคุณพ่อกับพวกคุณน้าละกันครับ จะทานเมื่อไหร่ก็โทรลงไปบอกฟร็อนต์เลย”
บิดาของทันตแพทย์หนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน “โอเค ขอบใจมากนะ”
“ถ้างั้นผมมารับพ่อไปส่งสนามบินตอนบ่ายเลยละกัน เครื่องออกบ่ายสามนะครับ”
ผู้เป็นบิดาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดู “บ่ายสามยี่สิบน่ะ”
“งั้นสักบ่ายโมงผมจะมารับ”
คีรียิ้มกว้าง “คุณพ่อไม่ต้องรีบเช็กเอาท์นะครับ รอที่ห้องสบายๆ จนถึงเวลาพี่เต้มารับได้เลย ผมบอกฟร็อนต์ไว้ให้แล้ว”
“ขอบใจนะ เอาล่ะ รีบกลับไปพักผ่อนกันเถอะลูก”
“ราตรีสวัสดิ์นะครับคุณพ่อ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้ “ปะ พี่เต้ ขึ้นรถครับ”
“เออๆ ผมไปนะพ่อ”
เมื่อขับรถออกไปพ้นเขตโรงแรม คนอ่อนวัยกว่าก็หันไปบอกกับทันตแพทย์หนุ่ม “ไปคอนโดฯ ผมเนอะ”
“อือ”
ท้องฟ้าในยามค่ำคืนมืดสนิท ทว่าบนท้องถนนยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากทั้งเสาไฟ บ้านเรือนและป้ายโฆษณา ตลอดทางจากโรงแรมไปยังคอนโดมิเนียมที่พักของคีรีนั้น ทั้งสองนั่งเงียบๆ ไปตลอดทาง เนื่องจากคีรีเห็นว่าทันตแพทย์หนุ่มเอนหลังพิงพนักเบาะแล้วหันหน้าไปทางหน้าต่างกระจกรถนิ่งๆ เขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเหนื่อย เพราะก็คงจะเครียดมาหลายวัน
คีรีลอบถอนหายใจเบาๆ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยเขาก็ได้อยู่ใกล้ชิดกับพี่เต้ของเขา
เด็กหนุ่มขับรถไปช้าๆ ไม่นานก็เข้าไปจอดในลานจอดรถของคอนโดมิเนียม
ทว่าคนที่นั่งข้างกันยังนิ่งสนิท เขาจึงเอื้อมมือไปสะกิด “พี่เต้ หลับรึเปล่า ถึงแล้วครับ”
“เปล่า”
“เหนื่อยใช่มั้ย รอเดี๋ยว เดี๋ยวผมลงไปเปิดประตูให้” คนอ่อนวัยกว่ารีบก้าวลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้ทันตแพทย์หนุ่ม จากนั้นก็ก้มหน้าลงพร้อมกับส่งมือให้อีกฝ่ายจับ
“นี่คุณ ผมอายุยี่สิบห้า ไม่ใช่ห้าสิบสองนะเว้ย ถ้าจะทำขนาดนี้ไม่เตรียมรถเข็นให้ด้วยเลยล่ะ”
“โธ่ พี่เต้ก็น่าจะรู้ ว่าผมแค่อยากเอาใจพี่” คีรีคว้ามือของคนที่นั่งอยู่ ก่อนจะดึงเบาๆ ให้อีกฝ่ายก้าวออกจากรถ
“ไม่ต้องจับมือก็ได้เว้ย” พอออกมาจากรถแล้วเตชิตก็กระตุกมือกลับ ทว่าเด็กหนุ่มจับมือเขาไว้แน่น “ปล่อยดิ๊”
“พี่เต้หงุดหงิดอะไรอะ”
“รีบเข้าไปข้างในเหอะ ร้อน”
“ครับๆ” คีรีอมยิ้มพลางจูงมือทันตแพทย์หนุ่มเดินออกไป พาเข้าไปในลิฟต์โดยสารแล้วก็ตรงไปที่ห้องของตัวเอง “พี่เต้จะดื่มอะไรสักหน่อยมั้ย”
“อือ”
“งั้นนั่งรอก่อนนะ”
เตชิตเดินไปนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ส่วนเด็กหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในห้องครัว หลังจากเอนหลังพิงพนักโซฟาและเหม่อมองเพดานไปชั่วครู่ เจ้าของห้องก็ชะโงกหน้าเข้ามามองจากทางด้านหลัง
“คิดอะไรอยู่ครับ” เด็กหนุ่มถาม เขาเดินวนไปนั่งลงข้างทันตแพทย์หนุ่มพร้อมกับส่งแก้วน้ำผลไม้ให้ จากนั้นก็รออีกสักพัก ให้อีกฝ่ายอารมณ์เย็นลงสักหน่อยจึงยื่นหน้าเข้าไปถามใหม่ “บอกได้ยังครับว่าหงุดหงิดอะไร”
เตชิตขมวดคิ้วพลางเบือนหน้าหนี
“พี่เต้คร้าบ”
ทันตแพทย์หนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “หงุดหงิดคุณนั่นละ”
คนอ่อนวัยกว่าชี้ไปที่ตัวเอง “ผมเหรอ! ผมทำอะไรอะ!”
“ก็คุณจะอ้อนพ่อผมทำไมนักวะ ชอบคนแก่มากนักรึไง”
เด็กหนุ่มชะงัก แล้วหัวเราะร่วน “โธ่ ก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้พี่เต้หวงคุณพ่อนี่เอง น่ารักชะมัดเลย”
“ไม่ใช่เว้ย!”
“เอาน่ะๆ ผมเข้าใจครับ เวลาผมเห็นคุณตาเอ็นดูคนอื่น ผมก็หวงคุณตาเหมือนกัน”
ทันตแพทย์หนุ่มหันไปจ้องหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างกัน “ไม่ใช่อย่างนั้นเว้ย คุณน่ะ จ้องพ่อผมตาเยิ้ม แถมยังแต๊ะอั๋งพ่อผมอีก”
คีรีเลิกคิ้วขึ้น “หือ เดี๋ยวๆ พี่เต้ ผมจะแต๊ะอั๋งคุณพ่อพี่ทำไม”
“เออ ผมก็อยากรู้เหมือนกันเว้ย!”
“ผมแค่... อยากทำให้คุณพ่อประทับใจผมมากๆ จะได้ไม่หวงลูกชาย ก็ผมรักลูกชายคุณพ่อนี่” คนอ่อนวัยกว่าขยับเข้าไปโอบไหล่อีกฝ่าย “พี่เต้... หึงผมเหรอ”
“ก็คุณชอบคนแก่นักไม่ใช่รึไง”
“เฮ้ย! ผมชอบคนแก่กว่า แต่ไม่ได้ชอบรุ่นพ่อครับ! ถ้าจะให้ชัดเจนมากๆ ก็คือผมรักพี่เต้คนเดียวเท่านั้น”
นัยน์ตาของเตชิตอ่อนแสงลง เออ เขาหึงหน้ามืดไปหน่อย ไม่ว่าอะไรก็หึงไปหมด เขางี่เง่า ยอมรับก็ได้วะ แต่เขาไม่ชอบให้คีรีไปยุ่งกับใครทั้งนั้นนี่หว่า เขาอยากให้คีรีมองแต่เขา อ้อนเขาคนเดียวเท่านั้น
แม่งเอ๊ย ตกหลุมรักจนเพี้ยนหนักแล้วมั้ยล่ะกู!
พอเห็นว่าสีหน้าของทันตแพทย์หนุ่มดูผ่อนคลายมากขึ้น คีรีก็ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปหา ไล้ปลายจมูกโด่งบนผิวแก้มอย่างแผ่วเบาเพื่อลองเชิง แล้วเลื่อนลงมาซุกซบตรงซอกคอ “ก็ว่า กลิ่นอะไรหอมๆ กลิ่นพี่เต้นี่เอง”
เตชิตชำเลืองมอง “หอมกะผีอะไร ออกไปตะลอนๆ ทั้งวัน ไอ้กลิ่นที่คุณบอกเนี่ย กลิ่นอาหารเมื่อเย็นติดผมมาละมั้ง”
“กลิ่นอะไรไม่รู้ละครับ แต่พอดมจากตัวพี่เต้แล้วหิวเป็นบ้า”
“หิวก็ไปหาอะไรกินในครัวสิคุณ” ทันตแพทย์หนุ่มตีหน้าซื่อ ที่จริงก็รู้แหละว่าคีรีมาอ้อนเขาแบบนี้เพื่ออะไร
“โธ่ พี่เต้อ่า” เจ้าของห้องจับจ้องผู้มาเยือนนิ่ง “รอแป๊บนะครับ เดี๋ยวผมทำอะไรให้ดู” พูดจบก็ลุกขึ้นพรวด วิ่งหายเข้าไปในครัวสักพักก็เดินออกมาพร้อมแก้วผสมค็อกเทลในมือ เขาเดินไปหยุดยืนที่หน้าตู้เก็บเหล้าขนาดเล็ก หยิบรัม เหล้าผลไม้และว็อดก้ามาเทผสมลงในแก้วที่ใส่น้ำแข็งกับน้ำผลไม้ไว้แล้ว จากนั้นก็จัดการเขย่า
เตชิตมองตามอย่างสนใจ “คุณผสมค็อกเทลเป็นด้วยเหรอ”
“เป็นนิดหน่อยครับ เฉพาะที่คุณตาดื่ม หัดไว้เอาใจคุณตาอะครับ” คีรีเทค็อกเทลสีเหลืองลงในแก้วสองใบ จากนั้นก็เทเกรนาดีนสีแดงลงไปให้นอนก้น เสร็จแล้วก็ยกไปเสิร์ฟให้คนที่นั่งอยู่
ทันตแพทย์หนุ่มยกแก้วขึ้นมอง
“พี่เต้จะจำได้รึเปล่าน้า~”
“หือ?”
“Kiss on the Lips ไงครับ คุ้นๆ ยัง” แต่เพราะคนถูกถามยังคงทำหน้างง เด็กหนุ่มจึงต้องใบ้อีก “ที่ร้านอาหารในโรงแรมที่เชียงราย คืนที่เราเจอกัน”
“อ้อ! นึกออกแล้ว! นั่นก็ฝีมือคุณเรอะ!”
“ผมผสมเองเลยด้วยนะ แล้วให้พนักงานเอาไปส่งให้ แต่พี่เต้ก็ใจร้ายชะมัด ไม่สนใจแม้แต่จะถามหาที่มาเลย แถมยังรับค็อกเทลจากทุกคนไปอีก”
“ก็ถ้าคนให้อยากให้รู้ ก็น่าจะบอกมาเลยรึเปล่าล่ะ” เตชิตพูดพร้อมยกแก้วค็อกเทลขึ้นจิบ “อือ อร่อย”
“อร่อยเหมือนครั้งที่แล้วมั้ย”
“ไม่รู้สิ จำไม่ได้”
“โห เจ็บปวด” คีรีทำหน้ายุ่งใส่ เขาเอนหลังพิงพนักโซฟา หันหน้าไปยังคนที่นั่งอยู่ข้างกันพลางทำตาละห้อย
เตชิตเอื้อมมือไปลูบศีรษะเด็กหนุ่ม “ขอโทษนะ ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรเลยจริงๆ นั่นละ”
“รสชาติคงต่างกันนิดหน่อย เพราะที่เชียงรายไม่ได้ผสมว็อดก้าเข้าไปด้วย ผมกลัวพี่เต้เมาแล้วคนอื่นมาหิ้วไป”
“แล้วทำไมครั้งนี้ถึงใส่”
“เผื่อพี่เต้จะเมา ผมจะได้ปล้ำ” คนอ่อนวัยกว่าประสานสายตากับทันตแพทย์หนุ่ม “เพราะงั้นถ้าไม่อยากโดนปล้ำก็ดื่มน้อยๆ นะครับ แค่จิบๆ เอาก็พอ”
ทันตแพทย์หนุ่มได้ยินเข้าก็หัวเราะออกมาเบาๆ เขายกแก้วค็อกเทลในมือซึ่งเพิ่งจิบไปได้เล็กน้อยเท่านั้นขึ้นมอง อมยิ้มเล็กน้อยแล้วดื่มรวดเดียวหมดแก้ว “ขออีกแก้วได้มั้ย”
คีรีเบิกตากว้าง “เฮ้ย! พี่เต้!”
“เอ้า ตกใจอะไรวะ”
เพราะได้รับคำตอบแบบที่คาดไม่ถึง เด็กหนุ่มถึงกับไปต่อไม่ถูก อันที่จริงก็คิดว่าอีกฝ่ายอาจจะล้อเขาเล่นก็ได้ แล้วเขาควรจะทำยังไงต่อดีวะ ลุกไปผสมค็อกเทลสักเหยือกเลยดีไหม
แต่แล้วเตชิตก็หยิบแก้วค็อกเทลในมือเขาไปดื่ม ระหว่างที่ดื่มไปก็ส่งสายตามองมาทางเขา
คีรีเอื้อมมือไปรั้งข้อมือทันตแพทย์หนุ่มไว้ “ไม่เปลี่ยนใจแน่นะครับ”
คนถูกถามยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกแก้วค็อกเทลขึ้นดื่มต่อ
พอสบตากับนัยน์ตาหวานฉ่ำคู่นั้น เด็กหนุ่มก็รู้สึกร้อนวาบ หัวใจเต้นรัวแรง เขาหยิบแก้วค็อกเทลจากในมือทันตแพทย์หนุ่มออก เอาไปวางลงบนโต๊ะ ฉุดอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องนอนของตน
เมื่อบานประตูปิดลง ริมฝีปากของทั้งสองก็บดเบียดเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูด ลิ้นอุ่นพันพัว ในขณะที่จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของกันและกันออกอย่างร้อนรน
คนอ่อนวัยกว่ากดทันตแพทย์หนุ่มลงกับเตียง ขยับขึ้นไปคร่อมทับและจูบริมฝีปากตรงหน้าอย่างกระหาย สองมือฟอนเฟ้นไปบนผิวกายอุ่น ก่อนจะย้ายลงไปปลุกเร้าส่วนไวสัมผัสของคนใต้ร่าง
เตชิตยกแขนขึ้นโอบลำคอของคนบนร่าง ปล่อยร่างกายให้ขยับไปตามแรงอารมณ์ที่ทะยานสูงขึ้น และเมื่อเด็กหนุ่มละเรียวปากออก อีกฝ่ายก็ขยับไปจูบเม้มตามลำคอและบนแผ่นอก ปลายลิ้นหยอกล้อติ่งไตสีชมพูจนมันรัดตัวแข็ง
“พี่เต้หัวใจเต้นแรงจัง” คีรีจับมือทันตแพทย์หนุ่มขึ้นมาทาบบนแผ่นอกด้านซ้าย นัยน์ตาฉายชัดถึงความปรารถนา น้ำเสียงของเขาแหบพร่า “ผมก็เหมือนกัน อกผมจะระเบิดแล้ว พี่รู้สึกมั้ย”
ใบหน้าของเตชิตเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ ยอมรับว่าสีหน้าของคนอ่อนวัยกว่าทำให้เลือดในกายร้อนผ่าว ส่วนนั้นอึดอัดจนแทบบ้า เขาเบือนหน้าหลบสายตาของเด็กหนุ่ม “จะทำอะไรก็รีบทำเถอะ”
คนบนร่างยิ้มมุมปาก มือข้างหนึ่งกดคลึงลูบไล้แผ่นอกของทันตแพทย์หนุ่ม มืออีกข้างกุมส่วนร้อนของตัวเองและคนใต้ร่างไว้ด้วยกันพร้อมกับขยับมือช้าๆ
เตชิตขยุ้มผ้าปูเตียงแน่นเมื่อเด็กหนุ่มเร่งขยับมือเร็วขึ้น เสียงหอบหายใจของอีกฝ่ายราวกับดังอยู่ข้างใบหู ในศีรษะขาวโพลน ปลายเท้าทั้งสองข้างจิกเกร็ง ร่างกายกระตุกเล็กน้อยเมื่ออารมณ์พุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุด
“พี่เต้” คนบนร่างครางชื่อของทันตแพทย์หนุ่มเสียงกระเส่า ก่อนจะปลดปล่อยออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
เตชิตจ้องมองคนอ่อนวัยกว่าพลางเผยอริมฝีปากหายใจ “คี... อะ!” ลมหายใจยังไม่ทันกลับเป็นปกติ อีกฝ่ายก็จับเขาพลิกตัวคว่ำหน้าลงกับเตียง ยกสะโพกขึ้นแล้วเอาหมอนรองข้างใต้ตัวเขาไว้ “เฮ้ย!”
เจ้าของชื่อคร่อมทับอยู่ข้างบน เขาลากลิ้นชื้นไปบนผิวกายอุ่น ละเลียดชิมไปอย่างเชื่องช้า จากต้นคอทันตแพทย์หนุ่มลงไปตามแนวกระดูกสันหลัง
คนใต้ร่างสะดุ้งเฮือกเป็นพักๆ ราวกับเรียวปากและลิ้นของเด็กหนุ่มเป็นของร้อน ก็แบบว่าเขาไม่ชินกับท่าแบบนี้โว้ย น่าอายฉิบหาย ถึงจะ...รู้สึกดีนิดหน่อยก็เหอะ
แต่เดี๋ยว ทำไมมันต่ำลงไปเรื่อยๆ วะ “คีรี เฮ้ย!” เตชิตร้องเสียงหลงเมื่อคนอ่อนวัยกว่าจับสะโพกเขายกขึ้น “คุณจะทำอะไร!”
“อยู่นิ่งๆ สิครับ ผมแค่จะทำให้พี่เต้พร้อมเท่านั้นเองน่า”
“ฮะ?!” ทันตแพทย์หนุ่มเบิกตาโพลงเมื่อรู้สึกถึงความนุ่มชื้นตรงร่องสะโพก เขาขยุ้มผ้าปูที่นอนไว้แน่น
ไม่จริงใช่มั้ยเนี่ยโว้ย! คีรีกำลังเลียตรงนั้นของเขาอะ สอดลิ้นเข้ามาด้วย โว้ย! กูอยากจะบ้า!
“ไม่เอาเว้ย! เอาออกไป!” เตชิตโวยวาย แต่จะหันไปผลักศีรษะเด็กหนุ่มออกตัวเองก็ก็อยู่ในท่าที่ทำได้ลำบาก แล้วพอเขาดิ้น อีกฝ่ายก็ตีก้นเขาดังเพียะ
คีรีผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเข้ม “ผมบอกให้พี่เต้อยู่นิ่งๆ ไงครับ อย่าดื้อ”
แง้! ไอ้เด็กนี่มันใครกันวะ! มีดุเขาด้วย!
ไอ้วิน ช่วยกูที~ เพื่อนมึงจะเสียตัวแล้วโว้ย~
“อะ!” เตชิตสะดุ้งตัวอีกครั้งเมื่อเด็กหนุ่มเทเจลหล่อลื่นลงมาซ้ำตรงส่วนที่ใช้ลิ้นจนเปียกชุ่ม เขานิ่งเป็นหิน เม็ดเหงื่อผุดพราย กำลังชั่งใจว่าควรจะชิ่งหรือควรจะไปต่อ
“พี่เต้ อย่าเกร็งนะครับ”
โห ฆ่ากูเถอะ! เจ้าของชื่อเหงื่อตก แล้วหลับตาปี๋เมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่กดแทรกเข้ามาในร่าง มันอึดอัด แต่ก็เข้ามาได้ง่ายกว่าที่คิด ของคีรีเล็กจัดหรือว่าเขาจะเกิดมาเพื่อสิ่งนี้กันวะ ทันตแพทย์หนุ่มรีบหันขวับไปทางคนอ่อนวัยกว่า
“ไม่เจ็บใช่มั้ย ผมจะค่อยๆ เพิ่มนิ้วละนะ”
“ฮะ!” แค่นิ้วหรอกเรอะ! เตชิตเบิกตากว้าง สะดุ้งเฮือกเมื่อจำนวนนิ้วเพิ่มขึ้น
“เจ็บรึเปล่าครับ”
“มันอึดอัดแบบ...แปลกๆ”
“นิ่งไว้เดี๋ยวดีเอง”
จริงเหรอวะ!
ทันตแพทย์หนุ่มขยุ้มผ้าคลุมที่นอนแน่นขณะที่นิ้วอีกฝ่ายขยับอยู่ในกาย รู้สึกแปลกและไม่คุ้นกับสถานการณ์ในตอนนี้อย่างแรง พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ขนาดเขาคิดว่าเตรียมใจไว้ดีแล้วนะ
“อะ!” แวบหนึ่งรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นแปลบเข้ามาในร่าง
“ตรงนี้ใช่มั้ย” ถามแล้วก็กดย้ำอีกหลายๆ ครั้ง จนอีกฝ่ายหันกลับมาหา ใบหน้าของทันตแพทย์หนุ่มซับสีเลือด
วินาทีที่ได้สบตากัน หัวใจของเตชิตราวกับหยุดเต้นไปชั่วครู่ เวลานี้คีรีดูนิ่งขรึมเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกครั้ง นัยน์ตาบ่งบอกถึงความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในกาย
คีรีหยิบซองถุงยางขึ้นมากัดฉีกออก จัดการสวมให้ตัวเองแล้วกดไหล่ของทันตแพทย์หนุ่มลง “พี่เต้...” เขาเอนตัวลงไปทาบทับ ซุกใบหน้าลงตรงซอกคอ ขบจูบอย่างแรงพร้อมกับกดแทรกกายเข้าไปในตัวของคนใต้ร่าง
“โอ๊ย... เจ็บ... เจ็บเว้ย”
เด็กหนุ่มคลึงเคล้นหัวไหล่ เลื่อนฝ่ามือลงไปตามท่อนแขนอย่างเชื่องช้า ไปหยุดประกบบนหลังมือแล้วประสานนิ้วกับคนใต้ร่างไว้ เมื่ออีกฝ่ายหันหน้ามาทางตนก็จูบปิดริมฝีปาก
เตชิตครางในลำคอเบาๆ ขณะที่สองลิ้นเกี่ยวกระหวัด เจ็บ...แต่ก็รู้สึกดีชะมัด
คีรีถอนเรียวปากออกมาเล็กน้อย “พี่เต้ ผมรักพี่นะครับ” เขากระซิบบอกพลางขยับตัวช้าๆ
เสียงทุ้มแหบพร่านั่นช่วยกระตุ้นอารมณ์ให้พลุ่งพล่าน เมื่อเด็กหนุ่มกดย้ำซ้ำๆ ตรงจุดสำคัญ ร่างกายของทันตแพทย์หนุ่มก็สั่นสะท้านตามแรงปรารถนาที่เพิ่มมากขึ้น เขาเม้มปากแน่น ซุกใบหน้าลงบนผืนเตียง สองมือดึงทึ้งผ้าปูที่นอนเพื่อระบายอารมณ์ ภายในศีรษะของเขาว่างเปล่า ร่างกายโยกไหวไปตามการชักนำของคนอ่อนวัยกว่า
ความเจ็บปวดถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกหวามไหว เสียงหอบกระเส่าของเด็กหนุ่มดังอยู่ข้างใบหู ลมหายใจร้อนผ่าวตกกระทบลงบนต้นคอและลาดไหล่ ส่งผลให้เตชิตคล้อยตามและส่งเสียงครางออกมาเบาๆ อย่างพอใจ
จากจังหวะที่หนักหน่วงค่อยๆ ผ่อนคลายลงเพื่อเว้นช่วงให้คนใต้ร่างได้หายใจ คีรีขบจูบไปตามลำคอ เขาซุกใบหน้าลงตรงซอกคอแล้วโอบกอดทันตแพทย์หนุ่มไว้ในอ้อมแขน “พี่เต้ของผม รู้สึกดีมั้ยครับ”
ดวงตาของเตชิตปรือปรอย เขาหันหน้าไปทางคนถามช้าๆ พอสบตากันก็รีบหันหน้ากลับ เพราะดวงตาของคีรีที่จ้องมองเขาอยู่ยังคงฉายชัดถึงความกระหาย ทำให้ร่างกายเขาร้อนผ่าวยิ่งขึ้นไปอีก
“พี่เต้ ผมอยากเห็นหน้าพี่ชัดๆ” เด็กหนุ่มถอนกายออก จับคนใต้ร่างที่ตัวอ่อนปวกเปียกเป็นขี้ผึ้งลนไฟให้นอนหงาย ยกขาทั้งสองข้างของอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่าแล้วกดแทรกกายกลับเข้าไป
“ไม่เอาเว้ย” เตชิตคว้าผ้าห่มมาคลุมปิดใบหน้าไว้
“พี่เต้” คีรีดึงมือของคนใต้ร่างออกไปพร้อมกับผ้าห่ม แล้วก็พบว่าเขาคิดผิด ใบหน้าของอีกฝ่ายในเวลานี้ดูเย้ายวนที่สุดในโลก เป็นผลให้เขาไม่อาจใจเย็นต่อไปได้ ทั้งที่ตั้งใจจะหยอกคนรักสักหน่อย “พี่ทำให้ผมรักจนจะคลั่งแล้วรู้มั้ย” เขาจับยึดสะโพกของเตชิตไว้แล้วโถมกายเข้าใส่ ภายในกายของคนรักร้อนจนเหมือนว่าตัวเขาจะละลาย
เตชิตอยากจะด่า แต่เวลานี้ปากไม่ว่างเพราะครางจนเสียงแหบเสียงแห้ง มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันวะนี่! พอลืมตาขึ้นมองเด็กหนุ่มตรงหน้า สายตาที่สบประสานก็ทำให้เขารู้สึกต้องการสัมผัสของอีกฝ่ายลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก
“คีรี” ทันตแพทย์หนุ่มเรียกชื่อคนรักเสียงกระเส่า
“ครับ” เจ้าของชื่อยิ้มมุมปาก
“อีก... เร็วอีก”
คนอ่อนวัยกว่าเร่งกระแทกกายซ้ำๆ ตรงจุดสำคัญ จนคนรักบิดเร่าอยู่ใต้ร่าง เขากดกายลึกสุดในจังหวะสุดท้าย แล้วโน้มใบหน้าลงไปบดจูบทันตแพทย์หนุ่ม
เตชิตโอบกอดคนบนร่าง สองขาตวัดรัดเด็กหนุ่มไว้ในยามที่อีกฝ่ายพาข้ามจุดสูงสุดของอารมณ์ไป
เด็กหนุ่มปลดปล่อยอารมณ์รักออกมาตามหลังคนรักเล็กน้อย นัยน์ตาจับจ้องใบหน้าของทันตแพทย์หนุ่มอย่างไม่วางตา นัยน์ตาชื้นน้ำกับกลีบปากสีแดงที่เขาบดจูบจนเห่อบวม ผิวกายที่แนบชิดจนไร้ช่องว่าง ร่างกายที่เชื่อมกันสนิท เวลานี้คนที่อยู่ใต้ร่างมีอยู่จริง เป็นของเขา และไม่ใช่เพียงความฝันอีกต่อไป
ทั้งสองหอบหายใจหนักๆ สายตายังคงประสานกัน
คีรีประคองมือของทันตแพทย์หนุ่มขึ้นมาจูบแล้วเอาไปแนบแก้ม “พี่เต้เป็นของผมแล้วนะ และผมก็เป็นของพี่เต้แล้วด้วย”
“....”
“รู้สึกดีมั้ยครับ”
เตชิตกระดิกนิ้วเรียกให้อีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาหาพร้อมกับยกศีรษะขึ้น จากนั้นก็เขกศีรษะเด็กหนุ่มไปหนึ่งที “ครั้งแรกก็ไม่ออมแรงเลย ไอ้เด็กบ้า!”
คีรีหัวเราะ “พี่เต้ยั่วผมขนาดนี้ ใครจะไปทนไหว นี่ผมว่าผมเบามือมากแล้วนะ”
“เอาออกไปสักทีเว้ย”
“พี่เต้โคตรไม่โรแมนติกเลยอะ!” เด็กหนุ่มถอนกายออก ก่อนจะทิ้งตัวลงทาบทับคนใต้ร่างไว้
“หนัก! อะ!” พอทันตแพทย์หนุ่มอ้าปากจะโวย คนบนร่างก็ฉกจูบปิด สอดลิ้นเข้ามารุกล้ำ เกี่ยวกระหวัดช้าๆ เนิบนาบ ตะล่อมให้เขาใจอ่อนคล้อยตาม
คีรีละเรียวปากออกมาเล็กน้อย แต่ยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง เขาจดหน้าผากลงบนหน้าผากของคนใต้ร่าง แล้วกระซิบ “คืนนี้ผมไม่ปล่อยพี่นอนแน่ จนกว่าพี่จะยอมโรแมนติกกับผมเลย”
“ฮะ! เดี๋ยว!” เตชิตยกมือขึ้นจะผลักคนบนร่างออก ทว่าเด็กหนุ่มกลับคว้าข้อมือเขาไว้แล้วกดลงกับเตียง แถมยังยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ เขารีบกลับตัวกลับใจ พูดเสียงอ่อนลงทันควัน “เหนื่อยแล้ว ปล่อยพี่เต้พักเถอะนะคนดี”
“ได้สิครับ”
รอดเว้ยเฮ้ย!
“พี่เต้นอนเฉยๆ ก็พอ ที่เหลือผมจัดการเอง”
“ไอ้...!” เตชิตอ้าปากจะด่า แต่ไม่ทันแล้ว คีรีจูบปิดริมฝีปากเขาไว้ ฝ่ามือที่คลึงเคล้นไปบนร่างกายปลุกอารมณ์ที่เพิ่งดับมอดไปให้ปะทุขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
เสียงหายใจกระเส่าข้างใบหู ร่างกายที่ขยับไปตามการเร่งเร้าของเด็กหนุ่มทำให้ทันตแพทย์หนุ่มต้องปล่อยเลยตามเลย
เขาคงจะไม่ได้นอนแน่ๆ อย่างที่คีรีว่านั่นล่ะ
*TBC*ขอเชิญทุกคนไว้อาลัยให้ซิงของพี่เต้ เปิดตัวเป็นเคะโดยสมบูรณ์แร้วนะพี่ ได้กินเด็กด้วย อายุยืนหมื่นๆ ปีไปกับพี่วินเรยยย~
ขอเชิญแสดงความยินดีกับเด็กดอยด้วยค่า ในที่สุดก็ได้แซ่บคุณหมอสักที /ปิดหมู่บ้านฉลองกันเถอะจ้าพ่อจ๋าแม่จ๋า~
แล้วก็ขออภัยที่ลงช้าค่ะ เค้ายุ่งมากเลยอ่า ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน (เพราะข้างนอกมันร้อน ปิดม่านไว้ 55555) กลับบ้านเย็นย่ำทุกวันเรยยยย~ เหนื่อยมั่กมากกก ปั่นตอนพิเศษของเด็กดอยกับคุงหมอด้วย หอบหื่นขึ้นคอเยย ฮือๆ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า รัก รัก รัก จุ๊ฟฟฟ จุ๊ฟฟฟฟ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
