หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619]

[snowboxs]

หมอเต้ของบ่าว มิทันเล่ห์รักของเด็กดอยเลย

[clairon]

 

หมอเต้ แพ้ลูกอ้อน หมาตัวโตไซบีเรียนไปซะแล้ว
โถถถ นี้แค่พูดเหนือ ทำตัวน่าสงสาร สงสายตาอ้อนวร หมอเต้ ตกหลุมจ้าาา

น้องคีรีลูก 18 จริงไม๊นั่น ที่พูดไม่ชัดนี้คงพูดอังกฤษบ่อยใช่ไม๊ 

[Chucream.nabi]

  หูยยย...ไม่ธรรมดาแน่ๆ
ไม่น่าใช่ชาวเขาด้วย

[B52]

เด็กหลอกชัดๆ

[Jibbubu]

18 จริงหรือไม่น่าใช่นะ

[Duangjai]

……


ดูแล้วงานนี้น่าจะมีเงี่ยนงำ เอ่ย เงื่อนงำนะน้องคีรี

1 เรื่องคืนนั้น. พี่เต้ยังไม่ได้ยังไม่เสียไหม

2 เรื่องฐานะ น่าจะมีตังค์ แบบลูกเจ้าของโรงแรม

3 เรื่องชนชาติ น่าจะคนไทยนี่แหละ ไม่ใช่ชาวเขา เป็นชาวเหนือ

4 เรื่องการพบกัน. น่าจะเคยพบกันมาก่อนเป็นแน่แท้.


   คุณเตวิชญ์อาจมาเจอคนที่เฝ้ารอมานานนนนนแล้วก้อได้นะ เนื้อคู่เขาอยู่ที่ไหนน้าาาาา


            


…

[Dee^daY]

อยากให้คลายความลับออกมาบ้าง เนื้อหาจะได้มีลุ้นมากขึ้น

[darling]

พี่เต้จะเสียท่าเด็กก็คราวนี้แหละ 

[fammykiki]

 

[kawisara]

เด็กดอยมันร้าย

[19th]

หมอเต้พลาดแล้ววว จะโดนเขาหลอกจับกินยังไม่รู้ตัวอีก 

[seaz]

น้องคีรีน่าสงสัย ^^ //หมอเต้เสร็จแน่

[killua1a]

 

[ooomukooo]

เด็กมันร้ายค่ะ ทุกท่าน อย่าไว้ใจ แต่ดูถ้าจะไม่ทัน 
นางเรียกคะแนนสงสารจากหมอเต้ได้ไปล้นลาม
ถึงขั้นออกปากจะส่งค่าเล่าเรียนแล้วค่ะ ทุกท่าน 

แด่หมอเต้
จงมีผัว จงมีผัว จงมีผัว 

[colorofthewind21]

หมอเต้เจอเด็กแสบซะแล้ววว

[Nung66669]

หมอเต้นี้เหมือนจะโดนเด็กกินมากกว่ากินเด็กนะเนี้ยคีรีรู้สึกจะหลอกเขาเยอะนะอายุ 18 จริงรึเปล่าแล้วที่อยู่นี้ยังไง โอ้ยๆอยากรู้ไปหมดเลยมาต่อไวๆนะจะช่วยหมอเต้จับโกหกคนสักหน่อย

[DrSlump]

 

เด็กดอยเนี่ย  ต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ

แต่เขาจะเป็นใครนั้น  ต้งรอ clue ที่อาจจะปล่อยออกมาเรื่อย ๆ หล่ะนะ

[PrimYJ]

น้องมีความลับอะไรหนอ

[bpyt]

หมอเต้ตกหลุมเด็กดอยแน่ๆ

[aiyuki]

หมอเต้ตกหลุมพลางเด็กแน่ๆ

[rockiidixon666]

คีรีดูเจ้าเล่ห์จังง   

[JokerGirl]

ลึกลับมากคีรี หมอเต้ป๋ามาก

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึ กินเด้กหนักไปอี้กกก

[t2007]

หนูคีรี เป็นทายาทเจ้าของโรงแรมซินะ

[love-boy]

รอหมอเต้ กับ คีรี อยุ่นะจ๊ะ
 

[tae1234]

สนุกดีครับ

[DrSlump]

 

[huskyhund]

Chapter 4 : หรือจะถูกเด็กจีบ


แล้วไอ้เด็กบ้าที่บอกว่าคิดถึง อยากเจอเขาแทบตาย ลืมคืนนั้นไม่ได้ ปากดีสารพัดก็หายไปจากชีวิตเขาอีกหนึ่งสัปดาห์ ไม่มีโทรศัพท์มาหา ไม่มีแม้กระทั่งส่งข้อความมา คิดถึงยังไงของมันกันวะ!

เตชิตส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ จากนั้นก็พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขาไม่น่าเสียเวลากับแม่งเลยจริงๆ

“ถอนหายใจอีกละนะมึงอะ”

“หือ?”

“มึงน่ะ ตั้งแต่นั่งลงแดกมานี่ก็สิบกว่าครั้งได้แล้ว” รวินท์พูดพลางตักอาหารในจานใส่ปาก “ช่วงนี้เป็นอะไรวะ อาการมึงเหมือนไปเป็นเจ้าบ่าวงานแต่งที่ไหนแล้วชิ่งหนีมาพร้อมเงินสินสอด ทุกวันเลยต้องพะวงว่าพ่อเจ้าสาวจะเอาปืนมายิงไรงี้”

“มึงจินตนาการสร้างสรรค์ไปไกลมากเลยสัส” เตชิตยกมือขึ้นลูบศีรษะเพื่อนรัก ลูบไปลูบมา เส้นผมนุ่มสีน้ำตาลของรวินท์ก็พาลทำให้เขานึกไปถึงไอ้เด็กนั่นได้อีก เขาจึงเปลี่ยนจากลูบเป็นตบกบาลอีกฝ่ายไปเบาๆ

รวินท์ขึงตาใส่ “ไอ้เหี้ยนี่ กูถามดีๆ มะ คนอุตส่าห์ห่วง”

“เออๆ ขอบใจเว้ย กูแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่เห็นมึงเป็นห่วงกูแบบนี้ก็ฟินดีว่ะ เดี๋ยวจะถอนหายใจอีกเยอะๆ เลยนะ” เตชิตลูบๆ จัดทรงผมเพื่อนรักให้ “แล้วเย็นนี้มึงนัดไอ้พิงค์ไปแรดที่ไหนป่ะวะ”

“เย็นนี้นัดกับทุกคนทำจุ่มแซบที่บ้านเช่าไว้ไม่ใช่รึไง ที่นัดกันเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วอะ มึงลืมแล้วเหรอวะ”

“เออ... จริงด้วย กูลืม”

“อาการมึงหนักแล้วนะเนี่ย” รวินท์ขมวดคิ้ว

“เอาน่า ต่อให้กูลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง กูก็จำมึงได้คนนึงแน่ๆ ล่ะ” เตชิตยกแขนขึ้นโอบไหล่อีกฝ่าย

“ซึ้งฉิบหาย”

“ซึ้งจริงอะ” เตชิตยื่นใบหน้าเข้าไปหาเพื่อนรักพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม “ขอจุ๊บทีดิ”

รวินท์ยิ้มมุมปาก พร้อมกับชี้ลงไปข้างล่าง “จุ๊บนี่มะ”

“hum มึงอะเหรอ”

“สัส! วินาทีนึงก็กวนตีน อีกวินาทีก็ทำเหม่อเพ้อเป็นพระเอกมิวสิก กูว่าอาการมึงน่าห่วงแล้ว แดกยาเขย่าขวดบ้างนะ”

“ก็กูขาดคนดูแล มึงก็เลิกกับไอ้พิงค์ซะทีสิ”

รวินท์ส่งนิ้วกลางให้เพื่อนรักแทนคำตอบ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานต่อ



หลังเสร็จจากมื้อเที่ยง ทันตแพทย์ทั้งสองก็เดินกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อทำงานกันต่อ แล้วพอเลิกงานก็ขับรถไปเชียงใหม่ตามปกติ

ภายในบ้านเช่า แซนดี้ ขิงและดิวกำลังเตรียมตั้งวงทำจุ่มแซบกันอยู่ ส่วนภูพิงค์และซันจะตามมาทีหลัง พอเตชิตกับรวินท์ไปถึง พวกเขาก็ยกถุงใส่เบียร์ลงจากรถไปร่วมวงกับพวกเด็กหนุ่มด้วย

ขณะที่ทันตแพทย์ทั้งสองลำเลียงเบียร์ใส่ตู้เย็น เสียงโทรศัพท์ของเตชิตก็ดังขึ้น

“รับโทรศัพท์ก่อนมึง เผื่อที่บ้านโทรมา” รวินท์บอกกับเพื่อนรักของเขาเช่นนั้น เนื่องจากที่บ้านของเตชิตมักจะโทรศัพท์มาหาอีกฝ่ายเวลาหลังเลิกงานวันศุกร์ เสาร์หรืออาทิตย์เป็นประจำ

เตชิตวางถุงเบียร์ลง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วก็เลิกคิ้วขึ้น

“ทำหน้าเหมือนเห็นผี ทำไมไม่รับสายวะ พ่อตามึงโทรมาอ่อ”

“พ่อมึงน่ะสิ!” ทันตแพทย์หนุ่มรีบสาวเท้าเดินออกไปหน้าบ้านทันที เขาหันซ้ายหันขวาดูลาดเลาว่าไม่มีใครแน่แล้วจึงกดรับสาย

“ว่าไง ยังจำผมได้อีกเรอะ”

เด็กหนุ่มที่ต้นสายหัวเราะ “จำได้สิครับ ผมน่ะ คิดถึงคุณเตชิตจะตาย”

“คนที่พูดความจริงน่ะ เขาไม่หัวเราะแบบนี้หรอกนะคุณ”

“ผมหัวเราะเพราะดีใจต่างหาก”

“มีอะไรน่าดีใจรึไง”

“ดีใจที่คุณเตชิตรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นผม แปลว่าคุณเก็บเบอร์ผมไว้ในเครื่องน่ะสิครับ”

ทันตแพทย์หนุ่มชะงัก อันนี้เขาเถียงไม่ออก

“คุณเตชิตครับ ตอนนี้ผมอยู่แถวคลินิกที่หลังมหาลัย ไม่รู้ว่าใช่คลินิกที่คุณเตชิตทำงานอยู่รึเปล่า ออกมาหาผมหน่อยได้มั้ย ผมอยากเจอคุณมากๆ เลย” คีรีพูดเสียงอ้อน

เตชิตถอนหายใจหนักๆ “นี่คุณ ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่คลินิก ผมให้เบอร์โทรศัพท์คุณไว้นะ ทีหลังก็หัดโทรบอกล่วงหน้าหน่อยสิวะ ผมไม่ใช่ผีนะเว้ย จะได้เรียกปุ๊บหายตัวไปได้ปั๊บน่ะ”

“ขอโทษครับ ผมมีของอยากให้คุณเตชิต แต่เพิ่งได้มาเมื่อตอนบ่ายๆ นี่เอง”

“เก็บไว้ก่อนละกัน”

“ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องคุณให้วันนี้ คุณเตชิตจะกลับคลินิกกี่โมงล่ะครับ”

“ยังไม่รู้ คงอีกสักพักใหญ่ๆ”

“งั้นผมเข้าไปถามคนในคลินิกละกันว่าจะขอนั่งรอคุณเตชิตได้มั้ย”

“เฮ้ยๆ เดี๋ยว! คุณยังไม่รู้เลยว่าอยู่ถูกคลินิกมั้ยน่ะ”

“ใช่คลินิกที่มีอ่างบัวสองฝั่งข้างบันไดทางขึ้นมั้ยครับ ชื่อ... อืม... แฮปปี้...”

เตชิตเลิกคิ้วขึ้น คลินิกหลังมหาวิทยาลัยมีแค่คลินิกเดียวเหรอวะเนี่ย ทำไมมาถูกที่ได้ ถ้าจะแม่นขนาดนี้ก็ไปใบ้หวยเถอะ!

แต่เดี๋ยว! คีรีเอาอะไรมาให้เขากันวะ ทำไมต้องให้วันนี้ แล้วคนในคลินิกจะสงสัยหรือเปล่า จะมาซักเขากันไหมว่าเด็กหนุ่มเป็นใคร มารอพบเขาทำไม ถ้ามีคนถาม ไอ้วินก็ต้องสงสัยไปด้วยแน่ ฉิบหายแรงๆ

“ข้างในมีคนอยู่ด้วย เดี๋ยวผมลองถาม...” คีรียังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงประตูเปิดดังมาแว่วๆ ตามมาเสียงของพนักงานในคลินิกที่ฟังดูคุ้นหู

“โอเคๆ คีรี! รอเดี๋ยว!” ทันตแพทย์หนุ่มร้องลั่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งที่หน้าบ้าน ยกมือขึ้นกุมศีรษะพลางถอนหายใจ “คุณยืนรออยู่แถวนั้นก่อนนะ ไม่ต้องเข้าไปข้างในล่ะ เดี๋ยวผมไปหา”

“เย้ ขอบคุณครับ คุณเตชิตใจดีที่สุดเลย”

พอกดวางสายไป เขาก็ยังใช้มือขยี้เส้นผมตัวเองค้างอยู่เช่นนั้น จนกระทั่งมีเสียงคุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆ

“จะไปหาใครวะพี่ คีรีนี่ใครอะ”

“เย้ย!” เตชิตร้องลั่น “ทำไมย่องมาซะเงียบแบบนี้วะ!”

ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “ย่องกะผี ผมกับไอ้ซันขี่มอไซค์มา จนเปิดประตูบ้านเอามอไซค์เข้ามาจอด แล้วเดินมาหาพี่เนี่ย พี่ไม่ได้ยินเสียงเลยรึไงวะ”

“อ่า ผมมัวแต่คุยโทรศัพท์”

“คุยกับเจ้าหนี้หรือท้าวแชร์วะ ทำหน้าเครียดเว่อร์ มีอะไรรึเปล่าวะพี่”

“เปล่าๆ ไม่มีๆ เครียดอะไรที่ไหน ผมคุยกับคนรู้จักน่ะ แต่เดี๋ยวผมออกไปข้างนอกแป๊บนะ แล้วจะรีบมา” เตชิตพูดพลางลุกขึ้นเดินตรงไปยังรั้วบ้าน

เด็กหนุ่มหรี่ตามอง “พี่เต้ มีเรื่องอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียวนะเว้ย อย่าทำให้พี่วินกับพวกผมต้องเป็นห่วง”

ทันตแพทย์หนุ่มหยุดกึก หันหน้ากลับมาหาคนอ่อนวัยกว่าแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน “เออๆ ไม่มีอะไรหรอกน่ะ ถ้ามีอะไรผมจะรีบบอกทุกคนแน่ๆ”

“รีบไปรีบมานะ ผมหิว”

“ครับๆ ไอ้น้องพิงค์” เตชิตก้าวออกไปอีกสองสามก้าวก็หันกลับมาทางเด็กหนุ่ม “เฮ้ย พิงค์”

“ไรวะพี่”

“อย่าบอกไอ้วินนะ” ทันตแพทย์หนุ่มพูดแค่สั้นๆ เขาหวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจ

ภูพิงค์ประสานสายตาด้วยพลางถอนหายใจ “เออ ไม่บอกหรอก บอกแค่พี่ออกไปข้างนอกแป๊บนะ เดี๋ยวให้พี่วินซักต่อเอง เอาให้ซีดเลย”

“เออๆ ขอบใจเว้ย” เตชิตกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปที่รถซึ่งจอดไว้ริมรั้วบ้าน จากนั้นก็รีบรุดขับออกไป

เมื่อภูพิงค์เดินเข้าไปในบ้าน รวินท์ก็เดินออกมาพอดี

เด็กหนุ่มยิ้มหน้าบาน “พี่วินออกมารับผมอ่อ”

“อือ เห็นซันเข้ามาแล้ว คุณยังไม่เข้ามาสักที”

“อ๋อ ผมคุยกับไอ้พี่เต้น่ะ”

“แล้วไอ้เต้หายหัวไปไหน ทำไมไม่เข้ามาพร้อมกัน” คนถามชะเง้อมอง

“พี่เต้ว่าจะออกไปข้างนอกแป๊บ”

“ไปไหน” รวินท์ขมวดคิ้ว “มันได้บอกไว้รึเปล่า”

“ไป...” ภูพิงค์หยุดคิด ก่อนตัดสินใจตอบ “พี่เต้จะรีบไปแทงหวยกับเจ๊จุกน่ะพี่ เห็นว่าเพิ่งได้เลขเด็ดมา กลัวแย่งเขาแทงไม่ทัน พรุ่งนี้หวยออกด้วย”

“อ่อ ไอ้เวร มีเลขเด็ดไม่บอก ถ้าถูกจะให้แม่งปิดร้านหมูกระทะเลี้ยงเลย” รวินท์พึมพำ แล้วเดินเข้าไปโอบไหล่เด็กหนุ่ม “ปะ เข้าข้างในกันดีกว่า”

“เปลี่ยนเป็นชวนขึ้นห้องข้างบนแทนได้มั้ยวะพี่”

“พูดอะไรก็ช่วยเกรงใจเพื่อนคุณด้วยเว้ย” ทันตแพทย์หนุ่มผลักศีรษะคนอ่อนวัยกว่าออกไป “วันนี้เป็นไงบ้าง”

“ก็เหนื่อยอะ ขอเติมพลังหน่อย” ภูพิงค์โถมตัวเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้แล้วหอมแก้มดังฟอดใหญ่ ก่อนคนอื่นๆ ในบ้านจะตะโกนด่ากันเป็นพัลวัน

“ไอ้สัสพิงค์! ช่วยมียางอายด้วยโว้ย!”

“หน้าด้าน!”

แล้วเสียงโวยวายนั่นก็ดังต่อไปอีกพักใหญ่ๆ



เตชิตขับรถไปแค่แป๊บเดียวก็ถึงคลินิกที่หมาย พอจอดรถเรียบร้อยก็เดินวนไปทางด้านหน้าคลินิก แล้วจึงเห็นเด็กหนุ่มที่ใส่หมวกแก๊ปสีดำ อยู่ในชุดเสื้อผ้าฝ้ายคอจีนกับกางเกงผ้าขาสั้นเท่าเข่ายืนอยู่ที่ใต้กันสาดพลาสติกของตึกแถวที่อยู่ถัดออกไปจากคลินิกเล็กน้อย เขาตรงเข้าไปหาทันที

คีรียิ้มกว้างรับ ในมือของเขาถือกระถางเคลือบที่ใส่ต้นกล้วยไม้ไว้ กำลังออกดอกสวยเลยทีเดียว “คุณเตชิต ผมเอานี่มาให้”

ทันตแพทย์หนุ่มก้มลงมอง ดอกกล้วยไม้มีกลีบเรียวยาวสีขาว ตรงเกสรเป็นสีเขียวเหลือง กลิ่นของมันหอมละมุน เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย “ต้นอะไรนี่”

“เอื้องแซะครับ ที่ผมต้องรีบเอามาให้คุณเพราะกลัวว่าดอกสวยๆ จะเหี่ยวซะก่อน อยากให้คุณเห็นตอนมันกำลังบาน”

เตชิตยิ้มกว้าง แล้วรับกระถางเอื้องแซะมาจากเด็กหนุ่ม “ขอบใจ”

“ชอบมั้ยครับ”

“อืม” สายตาของทันตแพทย์หนุ่มไม่เคลื่อนไปจากดอกไม้ตรงหน้าเขาเลย

“จริงๆ มันเป็นกล้วยไม้ป่า ตามปกติจะออกดอกปีละหนช่วงฤดูหนาว แต่ต้นนี้คุณตาผมปลูกไว้เอง คุณตาผมชอบกล้วยไม้ เลยเพาะไว้เยอะ พอเลี้ยงๆ ไปมันเลยกลายเป็นออกดอกตามใจฉันไปเลย”

“โห แล้วคุณตาหวงรึเปล่า ไม่ใช่ตามมาทวงคืนกับผมนะเว้ย”

“ผมขอคุณตามาแล้ว ไม่ต้องห่วง คุณตายังมีอีกเยอะ” เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปวางประกบหลังมืออีกฝ่าย “ดูแลมันดีๆ นะครับ เอาไว้ที่เย็นๆ”

“อืม ผมจะพยายามนะ”

คีรีล้วงกระเป๋าหยิบซองขึ้นมาส่งให้ทันตแพทย์หนุ่ม “คุณเตชิต เงินนี่...”

“ผมให้คุณไปแล้วไง”

“ไม่ได้หรอก ผมรับเงินคุณไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้”

“ถ้าคุณให้เงินนี่กับผมเพราะเรื่องคืนนั้น ผมบอกเลยว่ามันไม่จำเป็น เพราะผมเองก็เต็มใจ ผมเป็นคนไปหาคุณที่ห้องเองนะครับ”

เตชิตหยุดกึก เบิกตากว้าง พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“ผมขอโทษที่พูดถึงคืนนั้นอีก ทั้งที่คุณห้ามแล้ว” เด็กหนุ่มหยิบเงินออกมาจากซอง แล้วส่งธนบัตรใบละหนึ่งร้อยให้อีกฝ่าย “ถ้าเงินนี่ไม่ลำบากอะไรสำหรับคุณ ผมจะขอคืนคุณครั้งละร้อยทุกครั้งที่เราพบกันได้มั้ย”

“ฮะ”

“ผมจะได้มีข้ออ้างที่จะมาเจอคุณ”

ทันตแพทย์หนุ่มกะพริบตาปริบๆ อันที่จริงตัวเขาก็เคยมีคนเข้ามาจีบบ้างนะ แต่วิธีแบบนี้ยังไม่เคยเจอ ไอ้จะถามเด็กหนุ่มว่าจะเอาอย่างไรกับเขากันแน่ ใจก็ไม่กล้าถาม ในที่สุดก็รับเงินหนึ่งร้อยบาทคืนมาอย่างงงๆ

แล้วทำไมเขาต้องยอมตามไอ้เด็กนี่ด้วยวะ?

เตชิตอ้าปากพะงาบๆ คล้ายจะพูดอะไร ทว่าคำพูดกลับไม่หลุดออกมา

เพราะบางที ลึกลงไปข้างใน... เขาอาจจะอยากใช้เงินนี่เป็นข้ออ้างให้ตัวเองเหมือนกัน

“คุณเตชิต เอ่อ...” คีรีอ้ำอึ้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือของทันตแพทย์หนุ่มไว้ “ไปกินข้าวกันนะ ผมอยากพาคุณไปกินอาหารพื้นเมืองอร่อยๆ”

มือของเด็กหนุ่มเย็นเฉียบ บ่งบอกว่าอีกฝ่ายต้องใช้ความกล้าที่จะชักชวนเขามากขนาดไหน แล้วยังดวงตาลูกสุนัขที่จ้องมองเขาอีก เป็นผลให้ทันตแพทย์หนุ่มไม่อาจตอบปฏิเสธออกไปได้ “ผม...”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรก เตชิตจึงหยิบขึ้นมากดรับสายพร้อมกับเบี่ยงตัวไปอีกทาง

“แทงหวยเสร็จยังวะ กูเนี่ย เสร็จไปจะสามรอบละ” คนที่ปลายสายถามเสียงขุ่น

“เสร็จอะไรของมึงเร็วขนาดนี้ ล่มปากอ่าวเหรอวะสัส แล้วแทงหวยอะไรวะ”

“ก็พิงค์บอกมึงออกไปแทงหวย ไอ้ห่า คิดจะถูกคนเดียวไม่พอ ปล่อยกูหิว กูพาล กูจะแดกน้องๆ ทุกคนแล้วโว้ย”

“เออๆ แดกไอ้พิงค์ไปก่อนเลย กูจะรีบ...” ทันตแพทย์หนุ่มชะงัก จากนั้นจึงหันไปสบสายตากับคนอ่อนวัยกว่า แล้วถอนหายใจหนักๆ อย่างอ่อนใจ “พวกมึงกินไปเถอะ”

“อ้าว ไอ้สัส ทุกคนรออยู่ กูโวยหน่อยแค่นี้งอนเหรอวะ”

“งอนพ่องส์! บอกให้ทุกคนกินไปเลย กูจะไปธุระหน่อย”

“ธุระเหี้ยอะไรของมึงตอนนี้!” รวินท์ขึ้นเสียงใส่

“เอ่อ...” เตชิตหันรีหันขวาง “พอดีเจอคนรู้จัก เดี๋ยวจะไปกินกับเขา”

“คนรู้จักของมึงนี่กูรู้จักด้วยมั้ยวะ”

“ไม่รู้ คนที่เจอตอนไปประชุมที่เชียงรายน่ะ”

“มีพิรุธว่ะ กินข้าวหรือกินอะไรวะ!”

“กินข้าวสิโว้ย! แค่นี้ก่อนนะเว้ย เขารอนานแล้ว!” เตชิตกดวางสาย พร้อมกับทอดถอนใจ นี่เขาคงเห็นแก่กล้วยไม้มากใช่ไหม ถึงได้ปฏิเสธทุกคนเพื่อไปกับเด็กหนุ่มแบบนี้

กูหนอ... ทำอะไรอยู่วะเนี่ย

พอทันตแพทย์หนุ่มหันกลับไป คนอ่อนวัยกว่าก็ยิ้มให้เขาเช่นเดิม หากมันเป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าๆ ยังไงชอบกล ถ้าเปรียบเป็นลูกสุนัขก็คงหูลู่หางตก ดูน่าสงสารและชวนให้ใจอ่อน

“ขอบคุณนะครับ”

“ผมเห็นแก่ต้นไม้ที่คุณเอามาให้หรอกนะ” เตชิตพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เซ็งตัวเองเหมือนกันที่ยอมอ่อนข้อให้เด็กหนุ่มอยู่เรื่อย “แล้วจะไปกินที่ไหน ไกลรึเปล่า”

“ไม่ไกลหรอกครับ เดี๋ยวเรียกรถแดงไปกัน”

“ไม่ต้องๆ ผมขับไปเอง คุณบอกทางละกัน” ทันตแพทย์หนุ่มเดินนำคนอ่อนวัยกว่าไปที่รถของตน พอกดปลดล็อกรถแล้วก็เอากระถางเอื้องแซะส่งให้เด็กหนุ่ม “ถือไว้ให้ด้วย ไปๆ ขึ้นไปนั่ง”

เตชิตขับรถไปตามทางที่เด็กหนุ่มบอก สักพักก็เลี้ยวออกจากถนนใหญ่เข้าไปในถนนย่อย เลี้ยวซ้ายขวาไปตามซอกซอยอยู่หลายครั้ง ก่อนจะพบกับร้านอาหารเรือนไทยหลังเล็กตรงสุดทาง มีรถตู้ที่มีตราโรงแรมจอดอยู่ในที่จอดรถเพียงไม่กี่คัน

“โห ร้านหลบมุมขนาดนี้ คุณหาเจอได้ยังไงเนี่ย”

คีรีก้าวลงจากรถ ค่อยๆ วางกระถางเอื้องแซะลงบนเบาะ “ผมวางไว้ตรงนี้นะ” จากนั้นเด็กหนุ่มก็เดินนำเข้าไป ตรงทางเข้ามีหญิงสาวสวยในชุดพื้นเมืองคอยให้การต้อนรับแขกเหรื่ออยู่

พื้นที่ด้านข้างเรือนไทยเป็นสนามหญ้า มีศาลาขนาดเล็กหลายหลังตั้งอยู่โดยรอบ ตรงพื้นที่ว่างระหว่างศาลามีต้นไม้เล็กใหญ่ปลูกไว้เป็นระเบียบสวยงาม มีทางเดินทำจากอิฐหลากสี เอาไว้สำหรับเดินจากเรือนไทยไปยังศาลาแต่ละหลัง

“คุณเตชิต นั่งที่ศาลากันนะ”

“อืม ยังไงก็ได้”

พื้นไม้ภายในศาลาเป็นเงาวาบ ตรงกลางปูเสื่อไว้ มีหมอนอิงและเบาะรองนั่งจัดวางไว้ให้ เมื่อพวกเขาเข้าไปนั่ง พนักงานในร้านก็นำเทียนมาประดับ

โอ้โห โรแมนติกโคตรๆ เตชิตคิดพลางหันมองไปรอบๆ เขายังไม่ทันสั่งอาหารเลย พนักงานก็ยกขันโตกพร้อมอาหารที่จัดไว้อย่างประณีตสวยงามและเครื่องดื่มมาให้เสร็จ มีช้อนกลางและจานช้อนแยกมาให้ด้วย

เตชิตก้มลงมองจานของตน “นึกว่าต้องกินด้วยมือซะอีก”

“ผมกลัวว่าคุณเตชิตจะกินไม่ถนัด เลยบอกพี่พนักงานไว้น่ะครับ”

เมื่อนึกถึงว่าเด็กหนุ่มใส่ใจเขาขนาดนี้ ทันตแพทย์หนุ่มก็อมยิ้มเล็กน้อย “ขอบใจ”

“คุณเตชิตกินเลยครับ รับรองว่าอร่อยทุกอย่าง”

“โอเค” เตชิตลองตักอาหารจากแต่ละชามมาชิม รสชาติมันก็อร่อยจริงๆ นั่นล่ะ อร่อยกว่าอาหารเหนือทุกที่ที่เคยไปกินมาเลย เอาไว้เขาต้องพาไอ้วินมากินบ้าง

ระหว่างนั้นก็มีเสียงเครื่องดนตรีไทยดังขึ้น ก่อนจะมีหนุ่มสาวในชุดพื้นบ้านออกมาร่ายรำที่บนสนามหญ้าว่างๆ ข้างหน้าเรือนไทย ทันตแพทย์หนุ่มหันไปมองอย่างสนใจ กินไปดูการแสดงไปอย่างเพลิดเพลิน

“อร่อยใช่มั้ยครับ”

“อืม อร่อย”

“คุณเตชิตกินเงียบเชียบเลย” เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่น่าเสียดายที่คนที่นั่งตรงข้ามกันไม่ทันสังเกตเห็นนัยน์ตาหวานเยิ้มที่เขาใช้จับจ้องอีกฝ่าย เพราะภายในศาลามีเพียงแค่แสงไฟสลัวๆ เท่านั้น

“อาหารที่นี่สุดยอดจริงๆ ผักก็สดโคตรๆ บรรยากาศดี แถมยังมีโชว์ให้ดูด้วย เอาไว้ผมต้องพาเพื่อนผมมากินบ้าง”

รอยยิ้มของคนอ่อนวัยกว่าจางหายไปแทบจะในทันที “ร้านนี้ไม่รับคนนอก”

“หือ?”

“อย่างที่คุณเตชิตเห็น ร้านเล็กแค่นี้ ก็เลยรับเฉพาะแขกของโรงแรมเท่านั้น ต้องจองล่วงหน้าด้วย”

“หือ? โรงแรมไหน” เตชิตหันมองไปรอบๆ อย่างงงๆ

“ทางเข้าโรงแรมอยู่อีกฝั่ง”

“แล้ว... ทำไมคุณพาผมมาได้ รู้จักคนที่นี่ หรือทำงานที่นี่เหรอ”

“อือ ทั้งสองอย่าง” เด็กหนุ่มทำหน้าบอกบุญไม่รับ

เตชิตนั่งกินต่อไปอีกครู่หนึ่ง จนรู้สึกว่าอีกฝ่ายเงียบไปจึงวางช้อนลง แล้วหันไปยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “อิ่มแล้วเหรอ”

“กินไม่ลงแล้ว”

“เอ้า เกิดอาหารเป็นพิษขึ้นมารึไงคุณ นี่ผมควรจะกินต่อมั้ยเนี่ย”

คนอ่อนวัยกว่าทำหน้านิ่ว เขาก้มหน้าลง จากนั้นจึงหยิบถุงที่พับไว้หลายทบในกระเป๋ากางเกงออกมาส่งให้อีกฝ่าย “ของที่คุณลืมไว้ครั้งนั้น”

“ผมบอกให้ทิ้ง...” เตชิตขมวดคิ้ว เพราะเมื่อรับถุงมาก็เห็นว่ามันถูกแกะออกแล้ว

“ผมรู้ว่าคุณบอกให้ทิ้ง แต่เพราะเป็นของของคุณ ผมทิ้งไม่ลงหรอก แล้วก็แอบแกะดูข้างในด้วย ตอนแรกผมว่าจะเอามาใช้ตั้งโต๊ะ...”

“แล้วทำไมไม่ใช้”

“ผมใช้ของที่มีชื่อเจ้าของสลักไว้ไม่ได้หรอก”

ทันตแพทย์หนุ่มเปิดห่อออกดู แล้วหยิบช้างไม้แกะสลักที่มีคำว่า รวินท์ ขึ้นมา ก่อนจะเก็บกลับลงไปในถุง “ถ้างั้นผมขอคืนละกัน” แล้วพับใส่กระเป๋ากางเกงไป

จะว่าไป เขาลืมของฝากชิ้นนี้ไปแล้วนะเนี่ย เขาไม่ได้บอกไอ้วินว่าซื้อช้างนี่มาให้ ส่วนวันกลับก็ไปกดเงินตรงร้านของฝาก แล้วซื้อหมูยอ แคปหมูกับน้ำพริกไปฝากอีกฝ่ายแทน

“ไม่ทิ้งแล้วเหรอ”

“ก็คุณเอามาคืนผมแล้ว ผมจะทิ้งของที่มีชื่อเขาได้ไง” เตชิตพูดไปตามตรง

เด็กหนุ่มหันขวับไปจ้องคนที่นั่งอยู่ด้วยกันเขม็ง

“รวินท์เป็นคนสำคัญและเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของผม เราคบกันมาเป็นสิบปีแล้ว”

แววตาของคีรีที่ฉาบด้วยแสงเทียนสั่นไหว เตชิตไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะเปลวเทียนที่สั่นไหวไปตามแรงลม หรือความรู้สึกในใจของอีกฝ่าย

“ที่ผมเคยบอกว่าคุณเตชิตใจดี ผมคงจะเข้าใจผิดเสียแล้ว”

“อ้าว”

“คุณใจร้ายได้มากกว่าที่คิด” เสียงของเด็กหนุ่มแหบแห้ง

“นี่คุณ! ผมใจร้ายยังไงวะ! ผมมีเพื่อนสนิทมันผิดตรงไหนเนี่ย!”

คีรีจ้องตาทันตแพทย์หนุ่ม สีหน้าของเขาเหมือนมีคำถามอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น มีอะไรก็พูดมาสิคุณ”

คนอ่อนวัยกว่าอ้าปากเล็กน้อยคล้ายจะตอบ แต่ดูเหมือนคำพูดจะจุกอยู่ในลำคอ เขาจึงปิดปากนิ่งเงียบเช่นเดิม

เตชิตถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปวางลงบนศีรษะเด็กหนุ่ม “อยากได้บ้างรึไง”

คีรีนิ่งอึ้ง ทว่าสักพักก็พยักหน้าหงึกๆ

“เอาไว้จะซื้อให้คุณบ้าง สลักชื่อคุณด้วย ดีมั้ย เป็นของตอบแทนกล้วยไม้นั่นก็ละกัน” ดูเหมือนคำพูดของทันตแพทย์หนุ่มจะทำให้คนอ่อนวัยว่ารู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง เนื่องจากแววตาที่ขุ่นมัวในตอนแรกดูสดใสขึ้น

“จริงเหรอ”

“เออๆ”

คีรียิ้มบาง “ถึงคุณจะพูดไปแบบนั้น แต่ผมก็ดีใจมาก ขอบคุณครับ”

รอยยิ้มเศร้าเช่นนั้นเป็นผลให้หัวใจของทันตแพทย์หนุ่มกระตุกเบาๆ รู้สึกผิดจนต้องละสายตาจากคนอ่อนวัยกว่าไปที่อาหารในขันโตกแทน “กินต่อเถอะ”

ทั้งสองนั่งกินมื้อเย็นกันต่อไปอย่างอ้อยอิ่ง หมดของคาวก็ตามด้วยของหวาน และผลไม้ เมื่อพนักงานมาเก็บโต๊ะ เตชิตก็หันไปบอกให้เก็บเงิน

พนักงานสาวยิ้ม “คุณคีรีจัดการไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ” แล้วเธอก็เดินกลับไป

เตชิตหันขวับไปถามเด็กหนุ่มทันที “คุณจ่ายไว้ก่อนแล้วเหรอ”

“ครับ”

“เท่าไหร่”

“ไม่แพงหรอกน่า คนรู้จักที่โรงแรมให้ทั้งบัตรของขวัญกับบัตรลดราคาผมมา อีกอย่างผมชวนคุณมากินนะ ไม่ได้ชวนมาให้จ่าย”

“เฮ้ย จะบ้าเรอะ ไม่ได้หรอก ผมจะให้เด็กเลี้ยงได้ไง”

“ได้สิ ผมก็แค่อายุน้อยกว่าคุณเท่านั้น แต่ผมก็ทำงานมีเงินเหมือนกันนะ วันนี้เพิ่งได้ตังค์มาด้วย”

เตชิตนิ่งอึ้ง เด็กอายุสิบแปดนี่ จะทำงานได้เงินสักเท่าไหร่กันวะ แล้วอาหารที่นี่ก็ดูเหมือนจะแพงมากด้วย ลำพังเงินเดือนก็ไม่น่าจะพอใช้แล้ว เวลาว่างขายครีมขายอาหารเสริมเป็นเน็ตไอดอลหรือไงวะ ไม่ใช่ต้องลำบากตรากตรำทำงานหนักเพื่อหาเงินมาเปย์อาหารให้เขาหรอกนะเว้ย

หากจะพูดอะไรอีกก็กลัวว่าจะทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกไม่ดี เขาคิดว่าการที่คนเรามีเป้าหมายและตั้งใจทำให้สำเร็จได้มันน่าทึ่งมากนะ การเลี้ยงอาหารอาจจะดูเหมือนเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายๆ แต่ก็ไม่สำหรับทุกคน “ถ้างั้น ครั้งหน้าต้องให้ผมเลี้ยง โอเคนะ”

คีรียิ้มกว้าง “งั้นพรุ่งนี้เลยได้มั้ยครับ”

ทันตแพทย์หนุ่มหยุดคิด ไอ้เขาน่ะ ทำคลินิกเสร็จแล้วก็ว่าง ปกติก็จะไปตะลอนกับไอ้วินและพวกน้องๆ แต่ถ้าเขาจะไม่ไปกับพวกมัน จะแก้ตัวว่าอะไรดีวะ

ช่างแม่ง เดี๋ยวค่อยคิด

“ก็ได้ แต่ต้องหลังเลิกงานนะ แล้วผมจะไปรับ อยากกินไรคิดไว้ละกัน”

“ขอบคุณครับ แต่ให้ผมไปหาที่คลินิกก็ได้”

“อย่าเลย ผมมีรถสะดวกกว่า แต่เอ... ผมจำได้ว่าคุณก็มีมอไซค์นี่นะ หรือจะไปเจอกันที่ร้านอาหารเลยดี”

“มอไซค์?” คีรีขมวดคิ้ว

“ที่ขี่ที่เชียงรายไง”

“อ๋อ ไม่ใช่ของผมหรอก ตอนนั้นผมยืมเขามา”

เตชิตพยักหน้า“อ่อ โอเค งั้นผมไปรับน่ะดีแล้ว คุณยังพักอยู่ที่ตรงคอนโดฯ นั่นใช่รึเปล่า ออกมารอที่หน้าสวนตอนสักห้าโมงละกัน”

“ครับ”

“ไปเถอะ กลับกัน พรุ่งนี้ผมต้องทำงานแต่เช้า”

สองหนุ่มเดินกลับไปที่รถ คีรีขึ้นไปนั่งข้างคนขับพร้อมกับยกกระถางเอื้องแซะขึ้นมาประคองไว้อย่างระมัดระวัง จากนั้นเจ้าของรถก็ขับออกไปช้าๆ

“ผมไปส่งคุณที่เดิมนะ”

คนอ่อนวัยกว่าพยักหน้าหงึกๆ

ถนนในตัวเมืองเชียงใหม่เปิดไฟไว้สว่างไสว ยังมีรถราวิ่งมากมาย แต่ใช้เวลาไม่นานนักก็ถึงคอนโดมิเนียมที่หมาย

เตชิตเคลื่อนรถเข้าไปจอดเทียบทางเท้าหน้าสวนสาธารณะตรงที่มีเสาไฟเปิดไฟไว้สว่าง เขาเอากระถางเอื้องแซะไปวางบนเบาะหลัง แล้วหาอะไรจากหลังรถมาวางอัดกันไว้ไม่ให้เคลื่อนไหวได้

คีรีช่วยทันตแพทย์หนุ่มจัดวางกระถาง หากเมื่อเสร็จแล้ว เขาก็เด็ดดอกเอื้องแซะออกมาหนึ่งดอก

“อ้าว ดอกร่วงเหรอ”

“เปล่า ผมเด็ดออกมา” เด็กหนุ่มยิ้มละมุน เขาก้มลงจูบดอกเอื้องแซะเบาๆ แล้วเอาไปเหน็บที่หูของคนตรงหน้า

เตชิตขมวดคิ้ว พร้อมสะดุ้งตัวเล็กน้อย “ทำอะไรวะคุณ!” แต่เพราะดวงตาสีน้ำตาลที่จ้องมองมา ทำให้เขายืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ขยับหนีไปไหน

“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ” คีรีชักมือกลับช้าๆ ให้ปลายนิ้วของเขาไล้แก้มของทันตแพทย์หนุ่ม จากนั้นก็ดึงมือกลับมาแตะริมฝีปากตัวเอง “ราตรีสวัสดิ์” แล้วก็เดินออกไป

เตชิตนิ่งอึ้งเป็นเสาหินอยู่สักพัก ก่อนจะหยิบดอกเอื้องแซะที่ทัดหูอยู่มาถือไว้

อุตส่าห์เอามาให้ทั้งต้น แล้วจะเด็ดดอกมาทัดหูเขาทำไมวะเนี่ย น่าเสียดาย

ทันตแพทย์หนุ่มเดินกลับไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ สตาร์ตเครื่องรถแล้วก็ยังนิ่งงันอยู่กับที่ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาลองกูเกิลหาความหมายของเอื้องแซะดู

“เอื้องแซะ กล้วยไม้แห่งความศรัทธาในความรัก”

ตำนานของมันมาจากหญิงสาวที่รักและซื่อสัตย์กับคนรัก เฝ้ารอการกลับมาของเขาอย่างมีความหวัง ไม่เคยท้อแท้ จนถึงวันตายของเธอ

“โอ้โห ดราม่าสัส!”

แม่งแอบเหมือนชีวิตเขากับไอ้วินเลย คงได้รักข้างเดียวไปจนตาย

เตชิตหัวเราะเจื่อนๆ กับตัวเอง หากเมื่อคิดดูอีกที บางที... หรือนี่จะเป็นการบอกความรู้สึกของคีรีให้เขาได้รับรู้ ถ้าชอบกันก็น่าจะบอกกันตรงๆ ทำเป็นลีลาไปได้

คงเพราะเด็กหนุ่มดูเป็นคนซื่อๆ คงจะเขินที่จะบอกความรู้สึกกับเขาตรงๆ แต่วิธีที่ใช้ก็อ้อมโลกซะ... ดีนะที่เขารู้จักกูเกิลเนี่ย

“การที่มีคนเอาเอื้องแซะมาแซมผมให้ หมายถึงว่าจะมีความรักให้อย่างแท้จริง เพราะดอกเอื้องแซะเป็นตัวแทนของความรักที่มั่นคง” ทันตแพทย์หนุ่มอ่านไปพลางยิ้มบาง


“เออ ไอ้เด็กนี่ก็โรแมนติกดีเหมือนกันแฮะ”   



*TBC*


หมอเต้เอ๊ย แพ้ทางเด็กหมดทุกทางเลย 555555 น่าสงสารเขานะคะ

เอาใจช่วยเด็กดอยให้ทำให้หมอเต้มีใจให้ได้ก่อนจะคืนตังค์หมดห้าร้อยด้วยน้า~ อิอิ

ส่วนตอนหน้า ฮัสกี้อาจจะลงช้าหน่อยนะคะ เพราะฮัสกี้หนีเที่ยว(อีกแร้ว) 55555 (หรือถ้ามีเวลาจะพยายามเอามาลงสักครึ่งนุงก่อนนะคะ)

ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ ความลับของเด็กดอยคนนี้ มีอยู่ในทุกตอนแหละ หลายๆ คนเดาถูกโด้ยยย 555555

[B52]

หึหึหึ

[Al2iskiren]

หมอเต้นี่ จะว่าโดนเด็กจีบก็ใช่ จะว่าถูกล่อลวงก็ใช่อีก