หัวข้อ: [แจ็ค/เท็น] ตอนพิเศษ | เรื่องของเราไม่เกี่ยวกับวงไพ่ #ญอผู้หญิงโศกา (12/7/62)

[หน่วยกล้าวาย]

เห็นไหม คิดไม่ผิดเลยที่เลือกโทรหาอีกฝ่ายมากกว่าจะจมกับความทุกข์อยู่กับตัวเอง ริมฝีปากหยักค่อย ๆ ยิ้มออกมาได้แล้ว แม้ว่าในใจยังคงหม่นหมอง แต่เขาคิดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามันคงดีขึ้นเพราะได้รับกำลังใจจากคนในสาย

“กูรักมึงว่ะแจ็ค รักแบบที่ไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไงความรู้สึกแบบนี้ถึงจะลดลง”

( อาการคิดมากของคุณแม่งอยู่ในระดับไหนวะอยู่ ๆ ก็โพล่งมาอย่างนี้ หัวใจผมยังต้องเต้นนะ งานการก็ยังทำไม่เสร็จ )

“เต้นหน่อยเหอะ เพราะตอนที่พูดอยู่กูก็เหมือนจะหน้ามืดแล้ว เขินจะตายห่า”

( เหรอ งั้นอยากให้บอกรักกลับไหม? )

“มีอย่างที่ไหนมาถามอะไรแบบนั้นวะ มึงเป็นเปล่าเนี่ยแจ็ค?”

( ก็ต้องถามก่อน ผมไม่อยากให้คุณขับรถไปชนตูดใครเพราะใจเต้นกับคำพูดผม )

คนในสายพูดกลั้วหัวเราะ และเขาก็เช่นกัน “ช่วยบอกทีสิว่ากูต้องทำได้”

( ถ้าอยากได้ยินเพราะต้องการกำลังใจกูก็จะพูดให้ แต่ต่อให้คอกูแห้งจนพูดไม่ได้ กูก็อยากให้มึงรู้เอาไว้ว่าไม่มีวันไหนที่กูไม่เชื่อมั่นในตัวมึงเลย )

“ต่อให้กูจะมีเรื่องไม่ดีในอดีตเยอะจนแทบไล่เก็บไม่หมดน่ะเหรอ?”

( อืม ตอบแบบไม่คิดด้วย ไม่อยากเสียเวลาไปกับเรื่องที่มั่นใจอยู่แล้ว )

“เบื่อคุณตรงที่น่ารักพร่ำเพรื่อว่ะ”

( ผมไม่ชอบคำว่าน่ารักนะ แต่ถ้ามันออกมาจากปากคุณทุกวันผมจะยอมฟังให้ก็ได้ )

ยิ้มของทั้งคู่มันกว้างขึ้นตามระยะเวลาที่ได้คุยกัน เท็นกดเปิดสปีกเกอร์โฟนเพื่อฟังเสียงคนในสายระหว่างเข้ากูเกิลเสิร์ชหาชื่อผู้หญิงคนหนึ่งจนขึ้นรูปเธอมากมาย

แม่ยังคงสวยไม่เปลี่ยนไป หลังจากได้รับกำลังใจจากแจ็คแล้วเท็นก็เปลี่ยนเป้าหมายการเดินทางเมื่อรถบนถนนค่อย ๆ เคลื่อนตัว เหมือนทุกอย่างเป็นใจที่ไม่ทำให้ถนนเส้นนี้รถติด ชายหนุ่มมุ่งหน้าไปยังจุดหมายก่อนรถจะเทียบทอดหน้าบ้านหลังใหญ่ที่คุ้นตา ไอ้แจ็คคงรู้และเข้าใจสถานการณ์มันถึงเลือกอยู่ในสายแล้วพูดจาไปเรื่อยเปื่อยทั้งที่ควรวางสายเพื่อไปทำงานต่อ

“บอกหน่อยว่ากูจะผ่านทุกอย่างไปได้”

( ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรอีกไหม เพราะต่อให้ผ่านไม่ได้คนอย่างมึงก็คงหาสูตรโกงมาใช้อยู่ดี )

เท็นหัวเราะจนตาหยีเพราะถูกรู้ทัน แม้ว่าลึก ๆ จะคิดอย่างนั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาค่อนข้างประหม่ายิ่งกว่าตอนนัดเจอบลูเสียอีก

( คุณคือ TEN1O คนเก่งของโลกใบนี้นะ ยังมีเรื่องอะไรให้ต้องกลัวอีกเหรอวะ ผมนึกไม่ออกหรอก )

“นั่นสิ” ชายหนุ่มยิ้มพลางถอนหายใจเอาความทุกข์ออกไปเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางสาย

ประตูหน้าบ้านบานเล็กยังคงไม่ล็อกตอนกลางวันเหมือนเดิม และเขาก็ใช้ทางนั้นตรงเข้าไปในสถานที่ที่คุ้นเคยมาตลอดครึ่งชีวิต

สองมือชื้นไปด้วยเหงื่อ ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ความทรงจำเก่า ๆ ก็ย้อนกลับมาให้นึกถึง แต่ผิดกับเมื่อก่อนตรงที่ทุกอย่างในหัวมันมีแต่ความทรงจำดี ๆ มากกว่าจะเป็นเหตุการณ์เดียวที่เคยสร้างความเจ็บปวดให้

“คุณเท็น...?”

เจ้าของชื่อยิ้มพร้อมยกมือไหว้ป้าแม่บ้านที่ตอนนี้แก่ตัวไปมากจนผมที่เคยดำถูกกลืนไปด้วยสีเทา เธอยกมือขึ้นป้องปากทั้งน้ำตาคลอ ส่วนมือที่ว่างก็ชี้ไปนู่นนี่นั่นเหมือนทำตัวไม่ถูก เขาจึงพยักหน้าเพื่อบอกให้รู้ว่าทุกอย่างจะโอเค

ฝีเท้าหยุดลงเมื่อเห็นด้านหลังใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา พร้อมเสียงกระดิ่งของเล่นที่มาพร้อมเสียงอิงแอบคล้ายว่าเล่นกับเด็ก

“คุณผู้หญิงคะ...” คนถูกเรียกหันหลังมา ก่อนดวงตาคู่นั้นจะเบิกกว้างราวกับว่าไม่อยากเชื่อสายตาตนเองที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนี้

กระดิ่งในมือร่วงลงก่อนเท็นจะได้เห็นว่าคนถูกเอ็นดูด้วยเสียงอิงแอบนั้นเป็นใคร เมื่อเจ้าหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวโตรีบตะครุบลูกบอลกระดิ่งนั้นไว้ ก่อนจะถูกแมวบริติชช็อตแฮร์สีขาวเข้าไปแย่ง

ชั่ววินาทีสั้น ๆ เท็นรู้สึกเหมือนเห็นพี่ซันกับมูน แต่ต่างกันตรงที่สีของแมวตัวนั้นมันต่างกับลูกสาวตัวแสบของเขาอย่างสิ้นเชิง แม่ยังคงสวยแต่ท่านแก่ตัวลงต่างจากรูปที่เห็นในกูเกิล ซึ่งคงเป็นเพราะข้อมูลเหล่านั้นมันเก่าแล้ว แต่ที่ชัดเจนก็คือความจริงที่ว่าเขาทิ้งแม่ไปนานจนแทบนึกไม่ออกว่าเธอต้องแก่ไปจากเดิมมากแค่ไหน

“แม่”

“...”

น้ำตาหยดลงอาบใบหน้าแม่เพียงเพราะคำ ๆ เดียวที่ออกมาจากปากลูกชาย และเขาเองก็ทนเข้มแข็งต่อไปไม่ได้หลังจากเห็นอีกฝ่ายกำลังสะอื้นจนตัวสั่นอย่างนั้น

“เท็นกลับมาแล้วครับ...”

ไม่มีคำถามหรือการก่นด่าแม้แต่คำเดียว เพราะตอนนี้สิ่งที่ทั้งคู่ต้องการมากที่สุดคือการโอบกอดกันและกันเอาไว้ เท็นรู้สึกได้เลยว่าหัวใจเขามันถูกเติมเต็มทั้งที่ยังคงแตกสลาย ขณะที่วงแขนเล็ก ๆ ที่เคยอุ้มเขาในวัยเด็กกำลังตวัดกอดเอาไว้แน่น ๆ ราวกับอยากยืนยันกับตัวเองว่าลูกชายยืนอยู่ตรงนี้จริง ๆ

“เท็น... เท็นลูก...”

ชายหนุ่มซบใบหน้าลงกับไหล่แคบพลางกระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้น เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเท่าที่จะไหลได้ และแม่ก็คงเหมือนกัน

มันอาจเป็นความโชคดีในความรู้สึกผิดที่ยังกลับมาทัน เพราะถ้ามาตอนที่ไม่เห็นแม่อยู่ตรงนั้น แต่เป็นที่ไหนสักแห่งที่เขาไม่มีวันตามไปได้... แบบนั้นชายหนุ่มคงโทษตัวเองไปตลอดชีวิต

เท็นยังคงมีโอกาสได้แก้ตัวอีกครั้ง และเขาจะพยายามดูแลแม่ให้ดีที่สุด



*


“เท็นยังไม่เปิดเครื่องอีกเหรอลูก?”

คนถูกถามพยักหน้าพลางมองจอโทรศัพท์มือถือที่กดโทรออกไปแล้วห้าครั้ง แจ็คไม่ใช่คนชอบเซ้าซี้ แต่ในเมื่อตกลงกันแล้วว่าจะมากินข้าวเย็นและค้างด้วยกัน ไอ้เท็นก็ควรโผล่หัวมาที่นี่มากกว่าจะปิดเครื่องแล้วหายหัวไปหรือเปล่า?

พอนึกถึงบทสนทนาแปลก ๆ ตอนบ่ายแล้วก็นึกเป็นห่วง แจ็คถอนหายใจอย่างคนหมดความอดทนก่อนจะคว้าเอากุญแจรถพร้อมเสื้อแจ็คเก็ตออกมาสวมจนคนเป็นแม่ที่กำลังเก็บจานชามถึงกับเลิกคิ้วมอง

“ถ้ามันมาถึงแล้วโทรบอกแจ็คนะ”

“โอเค ถ้าเจอเท็นแล้วก็ไลน์บอกแม่ด้วยล่ะ แม่เป็นห่วง”

ลูกชายพยักหน้าก่อนจะออกไปขึ้นมอเตอร์ไซค์คู่ใจ นอกจากครอบครัวกับพวกขี้ซุยฯ แล้วแจ็คก็ไม่เคยต้องแบ่งความเป็นห่วงให้ใครที่ไหนกระทั่งไอ้เท็นโผล่มาเขย่าต่อมความหวั่นไหวในใจ ซึ่งตอนนี้ไอ้ความรู้สึกที่ว่านั่นมันกำลังทำร้ายเขาด้วยความหวาดกลัว

อุบัติเหตุเหรอ หรือว่าไปเจออะไรมาจนต้องปลีกตัวไปอยู่คนเดียว แจ็คเป็นห่วงไอ้เวรนั่น เพราะพักหลังมันเก็บทุกอย่างมาคิดจนอาการหนักกว่าเขาแล้ว


*


ไม่ได้ขับรถเร็วขนาดนี้มานานแค่ไหน ชายหนุ่มบิดคันเร่งซอกแซกตามรถยนต์บนถนนเส้นใหญ่จนมาถึงบ้านของใครอีกคนในเวลาเร็วกว่าที่เคย และตอนนั้นเขาก็ได้เห็นคนที่ตามหากำลังเดินลงมาจากรถเหมือนกัน

“...”

“แจ็ค?”

เขากำลังโกรธ ใช่ แต่ความเป็นห่วงมันก็มีมากมายเกินกว่าจะขับรถกลับบ้านไปโดยไม่ยอมไถ่ถามสักคำ แจ็คถอนหายใจอย่างหัวเสีย ขายาวตรงเข้าไปหาคนตรงหน้าก่อนจะรั้งเข้ามากอดซึ่งการที่ไอ้เท็นไม่ร้องเสียงหลงเพราะมีบาดแผลตามร่างกายมันก็เป็นข่าวดีโคตร ๆ แล้ว

“มึงนี่แม่ง...”

“กูขอโทษ พอดีกูไปเจอแม่มาแล้วขากลับแบตมันหมดกูเลยแวะมาเอาสายชาร์จไปชาร์จในรถ ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน”

“กอดให้กระดูกหักเลยดีไหม?”

คนถูกเป็นห่วงอมยิ้มก่อนจะกระชับกอดอีกฝ่ายให้แน่นขึ้น เท็นไม่อยากให้ไอ้แจ็คหัวเสียเลยโดยเฉพาะเรื่องของเขา แต่ก็ยอมรับว่าการเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้เพราะความเป็นห่วงก็อดรู้สึกดีไม่ได้จริง ๆ

“ทำไมถึงไปเจอแม่ล่ะ?”

“บลูด้วย”

“หะ?” แจ็คผละอ้อมกอดออกมาสบตากับคนตรงหน้า พร้อมเลิกคิ้วถามอย่างประหลาดใจกับเรื่องที่ได้ยิน

“พอถึงจุด ๆ หนึ่งกูก็คิดได้ว่าไอ้ธีร์ไม่ใช่คนเดียวที่กูต้องขอโทษน่ะ ตอนเช้าก็เลยนัดเจอบลู ส่วนตอนบ่ายก็ไปหาแม่”

“ผลออกมาเป็นไง?” สีหน้าไอ้แจ็คเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่มิดเลย เห็นแล้วน่าเอ็นดูเป็นบ้า

“GGWP”

แจ็คยิ้มขำพลางยีผมคนตรงหน้ากับคำตอบที่ยังกวนประสาทได้อยู่ “งั้นที่โทรหากูตอนกลางวันก็เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?”

เท็นพยักหน้าอย่างไม่อาย เขารู้สึกดีจะตายถ้าไอ้แจ็คจะยิ้มได้เพราะเขา

“ตาบวมเลยสิ ร้องไห้ตอนคุยกับบลูหรือแม่ล่ะ?”

“เพราะบลูก็เหี้ยแล้วครับพี่” ทั้งคู่ยิ้มขำขณะกอดคอกันเข้าไปในบ้าน จนถึงตอนนี้แจ็คก็ยังไม่วางใจเสียทีเดียวเพราะความเป็นห่วงเพื่อนสนิทมันจุกอก

พอเปิดประตูเข้าไปหมากับแมวก็เข้ามารุมเหมือนคิดถึงพ่อมันนักหนา เท็นทิ้งตัวบนพื้นให้ลูก ๆ ถ่ายทอดความรักก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจเขา

“บอกกูทีว่าแม่กินข้าวแล้ว ไม่งั้นกูคงรู้สึกผิดมาก”

“ใครจะไปรอมึงเหรอ ปากท้องเป็นเรื่องสำคัญ” แจ็คแค่นหัวเราะขณะสบตากับคนที่กำลังหัวเราะชอบใจ ก่อนเสียงท้องร้องจะหักหน้าเขาแบบโคตรได้จังหวะ

“หื้ม...?”

“เวรเอ๊ย ผมกลับบ้านละ คุณแม่งไปชาร์จแบตให้เต็มเหอะไป”

“โหยอย่างอนดิ ถ้าเป็นแบบนี้ต้องอยู่ให้ผมง้อก่อน” เท็นรีบเข้าไปสวมกอดเพื่อนสนิทจากด้านหลังพร้อมเอาคางเกยไหล่ เขารู้ว่าต้องทำอย่างไรอีกฝ่ายถึงจะสำลักรอยยิ้มตาย และมันต้องได้ผล

“ผมก็เป็นห่วงไปดิ ก็นึกว่าคุณเป็นอะไรไป”

“ขอโทษครับพ่อ เท็นจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

“อย่าทำให้ใจหายอีกเข้าใจไหม?” แจ็คเอื้อมมือขึ้นมาลูบศีรษะคนที่จุ๊บซอกคออ้อนเขาไม่หยุด และไอ้เท็นก็ขานตอบในลำคออย่างว่าง่าย

RRRrrrrr!!!

โหมดโรแมนซ์หยุดลงเพราะเสียงโทรเข้า เท็นเห็นชื่อไอ้ธีร์ขึ้นบนหน้าจอ ไอ้แจ็คจึงกดรับสาย

“เออว่าไง อืม กูอยู่บ้านไอ้เท็น เปล่า มาแดกข้าวเฉย ๆ เดี๋ยวกลับแล้ว มึงมีไร อ่า... ยังไงนะ? เอาดี ๆ มึงอย่าเมา ธีร์ กูไม่ตลกด้วยนะ”

ตอนแรกเท็นรู้สึกเหมือนทุกอย่างจะจบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง แต่อยู่ ๆ ไอ้ธีร์ก็โทรมาเพื่อทำให้รู้ว่าเขาไม่ใช่พระเอกหนังที่จะได้รับเรื่องดี ๆ แบบนั้น ไอ้แจ็คมองมาขณะฟังคนในสายพูด ไอ้ธีร์อาจจะอยากซ้อมทีมก็ได้อย่าคิดมากไป เท็นได้แต่หวังว่ามันคงไม่ของขึ้นแล้วกลับไปโกรธเขาอีกครั้งหรอกนะ

“กูต้องไปแล้วว่ะ”

“ซ้อมเหรอ?” บอกตามตรงว่าหงอยแล้วก็เสียดาย เขายังไม่หายคิดถึงไอ้แจ็คเลยทำไมต้องรีบไปด้วยวะ แต่ทั้งหมดก็ทำได้แค่คิดในใจ เท็นไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้เพราะไม่อยากสร้างความลำบากใจให้คนตรงหน้า

“ไม่เชิง มันเรียกประชุมทีมบ้านบอสเรื่องลงแข่ง DotA 2 งานกระชับมิตรน่ะ ก็พังงานสัมภาษณ์พี่ต๋องไปก็ต้องชดใช้กรรมกันหน่อย”

เท็นรู้ว่าหน้าเขามันคงโคตรโง่เลยตอนทำเป็น ‘อ๋อ’ เหมือนเข้าใจทุกอย่างดี มันไม่แปลกอะไรเลยถ้าทีมขี้ซุยฯ จะลงแข่ง DotA 2 อย่างมีความสุขหลังจากเคลียร์ปัญหากับเขา คนที่ทำให้หยุดเล่นเกมนี้ไป


แต่ซึมแปลก ๆ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย


“เป็นอะไร เซ็งเหรอ?”

“เปล่า กูแค่หิวข้าวเฉย ๆ” ชายหนุ่มยิ้มให้คนที่ทาบมือลงกับแก้มเขา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เท็นจะไม่ทำให้ไอ้แจ็คเครียดเด็ดขาด

“งั้นหยิบสายชาร์จแล้วไปรับกูด้วย ไม่อยากเอารถไปหลายคัน”

“อะไร?”

เท็นคว้ามือแกร่งที่กำลังจะชักกลับพร้อมเลิกคิ้วถามและเขาต้องการได้คำตอบภายในสามวินาทีนี้ ซึ่งไอ้แจ็คก็กลั้นยิ้มเหมือนคนกำลังมีแผนคิดจะแกล้งกันอย่างไรอย่างนั้น

 “ทำไมกูถึงต้องไปรับ มึงก็ขับมอเตอร์ไซค์มาปะวะ?”

ตอบสิแจ็ค พูดอะไรสักอย่างเพื่อให้อาการเนื้อเต้นมันดับลงสักที

“ก็ถ้าไปด้วยกันก็จะได้กลับพร้อมกันไง กูพูดถูกไหม?”

“จะให้ไปรองี้เหรอ?” ไม่อยากคิดว่าตนเองเซนส์ดี แต่สีหน้าและรอยยิ้มไอ้แจ็คในตอนนี้กำลังจะทำให้เขาเป็นบ้าอยู่แล้ว

“รออะไรอีก มีประชุมก็ต้องอยู่ฟังด้วยกันไหมวะ?”

ไอ้คนเรื่องเยอะชักมือกลับพร้อมส่ายหน้าหน่าย ๆ เท็นมองตามเพื่อนสนิทที่เดินออกไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบ้านก่อนจะหันมายิ้มให้เขา

“ในฐานะแครี่ประจำทีมขี้ซุยบราเทอร์น่ะ ไอ้ธีร์มันบอกกูมาอย่างนี้”

“...”

“เข้าใจแล้วก็หยิบสายชาร์จแล้วขับไปรับกูที่บ้าน อย่างงนาน เดี๋ยวไอ้เชี่ยธีร์เปลี่ยนใจกูไม่รู้ด้วยนะ”

“อ... อะไรล่ะ มันให้ตำแหน่งความหวังทีมกับเทพอย่างกูแล้วจะมาแคนเซิลทีหลังไม่ได้เปล่าวะ... เฮ้ยแจ็ค!!! เดี๋ยวกูรีบขับตามหลังไป ระหว่างรอก็เกลี้ยกล่อมเลี้ยงไข้ไอ้ธีร์ไว้ก่อนนะโอเคไหม?!!!”

เท็นตะโกนตามไอ้ส้นตีนที่หันหันมาเดินถอยหลังเลิกคิ้วทำท่าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่หัวใจของเขามันพองโตจนแทบกลายเป็นบอลลูนแล้ว

TEN1O ยังมีสิทธิ์ได้ลงแข่งอยู่เหรอ... เขาแทบไม่อยากเชื่อ โดยเฉพาะทีมที่มีไอ้ธีร์เป็นหัวหน้าทีมด้วย

ความรู้สึกการยกทุกอย่างออกจากบ่าเป็นอย่างไร ในที่สุดผู้ชายอย่างเท็นก็ได้เข้าใจมันเสียที เท็นหันไปทางหมากับแมวที่มองมาเหมือนว่าพวกมันเองก็ลุ้น ก่อนเขาจะยิ้มให้ลูกทั้งสองที่คอยอยู่เคียงข้างกันมาตลอด


คุณได้รับข้อความจาก...
‘แค่เพื่อนครับ’
[ กูซ่อนเฟรนด์ชิปไว้ตรงซอกหลังตู้หนังสือ ]


ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาบอกเอาตอนนี้ แต่ความอยากรู้อยากเห็นที่มีมันก็เอาชนะความรีบไปหาทีมขี้ซุยบราเทอร์นิดหน่อย เท็นรีบวิ่งไปตามจุดที่บอกเพราะอยากรู้ว่าไอ้แจ็คเขียนอะไรลงไป มันจะลึกซึ้งแค่ไหน หรือว่ามีประโยคทิ่มแทงใจให้เจ็บจี๊ด ๆ เล่นกันแน่?

เฟรนด์ชิปที่ว่าเก่าอยู่แล้วยิ่งดูโทรมไปอีกเมื่อถูกฝุ่นเกาะ ชายหนุ่มรีบปัดออกจนกระแอมไอพร้อมเปิดไปยังหน้าสุดท้ายที่อีกฝ่ายเคยบอกว่าจะละเลงลงในค่ำคืนที่มาอยู่เฝ้าบ้านให้เขาวันนั้น

แต่บนหน้ากระดาษไม่ได้มีตัวหนังสือมากมายอย่างที่คาดหวังไว้ ไม่ว่าจะเป็นคำด่า หรือประโยคที่ชวนทำให้ใจเต้นแรง เพราะมีเพียงรูปเก่า ๆ รูปหนึ่งเท่านั้นที่ติดอยู่ตรงกลางความว่างเปล่า

รูปถ่ายที่ยืนยันว่าครั้งหนึ่งเด็กหนุ่มสามคนนั้นเคยรักกันมากแค่ไหน พร้อมแคปชั่นเล็ก ๆ ใต้รูปว่า ‘กูเก็บไว้ในกระเป๋าเงินมาตลอด แล้วตอนนี้กูอยากส่งต่อให้มึงดูแลมัน’

น้ำตาหยดแรกร่วงลงบนรูปหลังจากอ่านข้อความจบ เท็นรีบใช้ท้องแขนเช็ดออกเพราะกลัวว่าความทรงจำเมื่อตอนสามคนนั้นยังเป็นเด็กมอห้าจะยับเพราะความสุขที่ถูกขับออกมาเป็นน้ำตา ช่วงเวลานั้นพวกเขามีความสุขแค่ไหนกันนะ ทุกคนต่างก็เครียดแต่ก็ยังสนุกไปกับการซ้อมด้วยกัน และถ้วยรางวัลที่ได้มาจากการเป็นแชมป์ก็เพราะความพยายามจากประธานสีอย่างไอ้แจ็ค มือกล้องเอนเตอร์เทรนเก่งอย่างไอ้ธีร์ และทีมคัลเลอร์การ์ดที่มีเขาเป็นหนึ่งในนั้น รวมถึงสมาชิกสีแดงทุกคนไม่ว่าจะรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือเพื่อนร่วมชั้น

ช่วงเวลาที่เคยมีกันและกัน อาจจะมีกระทบกระทั่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีบ้าง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่เคยรักกันเลย

ในวันนี้เท็นรู้แล้ว... เขารู้และเข้าใจดี และรูปถ่ายใบนี้จะไม่ใช่รอยยิ้มเดียวของทั้งสามคนที่เหลืออยู่ เพราะต่อจากนี้เป็นต้นไปเท็นจะสร้างมันขึ้นใหม่และพยายามแคร์คนรอบข้างให้มากขึ้น แต่ก็จะไม่ลืมการซื่อสัตย์กับตัวเอง

เท็นจะพูดเมื่อไม่สบายใจกับการกระทำของเพื่อน และพร้อมจะขอโทษเมื่อรับรู้ว่าเผลอทำร้ายจิตใจใครไป


ซึ่งเขาหวังว่าไอ้แจ็คและไอ้ธีร์จะพร้อมเริ่มต้นใหม่ไปด้วยกัน







THE END


ที่ฝนตกตอนนี้ไม่ใช่เพราะพายุเข้า แต่เป็นเพราะน้ำตาของดิชั้นตอนเขียนนิยายเรื่องนี้
มาถึงตอนจบของซีรีส์เกมเมอร์แล้วจ้ะพี่ หนูหวังว่าทุกคนจะชอบมัน แม้ว่าหนูอาจจะทำให้พอใจหรือไม่พอใจบ้าง อย่าถือสากันเลยนะคะ

อ่านจบแล้วรู้สึกยังไงกันบ้าง เล่าให้หนูฟังหน่อยน้า คอมเมนท์ของทุกคนมีค่ากับใจหนูมาก ๆ เพราะนอกจากทำให้หนูมีแรงใจเขียนต่อแล้ว ก็ยังทำให้หนูได้ฝึกการอ่านด้วยค่ะ

รักทุกคนนะคะ ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยน้า เริ้บ

[malula]

ความผิดพลาดในอดีตใช่ว่าทุกคนจะมีโอกาสได้แก้ไข
ของเท็นนับว่ายังดีเพราะคู่กรณียังอยู่ครบไม่ได้สูญหายไปไหน
การถอยหลังกลับมาพิจาณาก็เพื่อที่เราจะก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง

[เก้าแต้ม]

ขอบคุณคนแต่งค่า

[PoPoe]

น้ำตาไหลพรากกกก
ในที่สุดก็มีวันนี้ เหมือนได้โล่งอกไปพร้อมๆกับเท็นเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ

[martiney]

สมกับที่ได้ตามอ่านของเช็ตนี้ ประทับใจมาก เขียนดีมาก ได้ทุกมุมของความรู้สึกเลย จะรอติดตามเรื่องใหม่น้า

[wildride]

 

 อ่านเรื่องนี้แล้ว ยิ่งทำให้รู้สึกว่า เวลาเป็นของมีค่า และเป็นอะไรที่แปลกประหลาดในตัวของมันเอง อาทิเช่น มันเคยมีช่วงนึงที่กลุ่ม แจ็ค เท็น และธีร์ เคยมีเรื่องราวหมางใจกันไปต่างๆนานา แต่พอโตขึ้น อาจจะด้วยโตแล้วทั้งร่างกายและความคิด ความขุ่นเคืองที่มีต่อกันก็เบาบางเหมือนโดนชะล้างไปตามกาลเวลา แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกผูกพันก็ยังคงอยู่ที่เดิม เหมือนกับว่าวันเวลาทำอะไรความรู้สึกที่มีต่อกันไม่ได้เลย ..ประหลาดนะ /คนอ่านเนี่ยแหละ

ขอบคุณนักเขียนมากมายที่ถ่ายทอดความสัมพันธ์ระหว่างเหล่าเกมเมอร์ออกมาในรูปแบบที่แตกต่างแต่เหมือนกันในความน่ารักของความรัก

   

[B52]

เคลียร์...

[may27]

   เป็นตอนจบที่ดีมากกกกค่ะ 

[jaja-jj]

อิ่มใจมากค่ะ เหมือนชีวิตคนนึงมี่พังไปหมด สุดท้ายก็ค่อยๆซ่อมกลับมาได้ที่ละส่วนเพราะมีคนอยู่ข้างๆกัน  งุ้ยยยยยย น่ารัก และ ดีต่อใจค่ะ

[kingkongkaew]

ดีใจแทนเท็นที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี ได้กลับมาคืนดีกับเพื่อนและได้กลับไปหาคุณแม่ รวมทั้งเคลียร์เรื่องราวที่ติดค้างกับบลู ทุกคนที่มีปัญหาอาจจะไม่โชคดีเหมือนเท็น เท็นโชคดีที่มีแจ็คที่เข้าใจ ให้อภัย และอยู่เคียงข้างจนสามารถผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดี โดยส่วนตัวแล้วเชื่อเหมือนแจ็คที่ว่าทุกอย่างคลี่คลายไปได้เพราะทุกคนโตขึ้น และยอมละทิฐิของตนเอง ยอมเป็นฝ่ายยอมและถอยออกมาคนละก้าว เมื่อใจร้อน ดึงดันเอาชนะเหมือนช่วงวัยรุ่น เชื่อว่าโตขึ้นความคิดก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ดีใจที่แจ็คคอยอยู่เป็นกำลังใจให้เท็น และทั้งสองคนก็ต่างเป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน

เสียดายที่เรื้องนี้จบลงเพราะยังอยากอ่านฉากกุ๊กกิ๊กระหว่างแจ็คกับเท็นอยู่ แต่ก็เป็นตอนจบที่ดีมากๆค่ะ หวังอยากให้มีตอนพิเศษให้หายคิดถึงแจ็คเท็นนะคะ

[kawisara]

มีความสุขมากๆนะเท็น-แจ็ค

หนูทุกข์มานานเกินไปแล้ว

[mab]

  รักแจ็คเท็นนะะะะ

[sexysunn]

สนุกมาก  อยากให้มีต่อให้เพื่อนๆ จับผิดว่านางคนแอบคบกัน

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

ในที่สุดปมต่างๆในชีวิตของเท็นก็ได้รับการคลี่คลายแล้วเจ๊ยินดีด้วยค่ะ

แต่สถานะของแจ็คกับเท็นละคะตกลงมันยังไงกันแน่เฮ้ย

เหมือนมันยังไม่เคลียร์เท่าไหร่นะเหมือนมันยังไม่จบมันไม่ชัดเจนโอ๊ยอิเจ๊เครียดหลายเด้

[mellowshroom]

ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้อ่านร้าาา
สนุกมาก เราอ่านทุกเรื่องเลย
เรื่องนี้อบอุ่นนะ อุ่นจนร้อนเลย 555
ชอบทุกตัวละครเลย 

[ommanymontra]

 


 

[gibari]

รู้สึกดีจังเลยค่ะ....
เป็นความรู้สึกที่อิ่มเอมใจมากเลยอ่ะ แม้กระทั้งช่วงแรกของพาร์ทสุดท้ายจะทำให้น้ำตารื้น แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันคือน้ำตาแห่งหวังและเรื่องดีๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตข้างหน้านี้อ่ะ

ชอบมากทุกครั้งที่แจ็คกับเท็นหยอดคำหวานใส่กัน พูดแทนตัวและฝ่ายตรงข้ามด้วยคุณกับผม... อาจจะปกติสำหรับการแทนตัวเองแบบนี้ในเรื่องอื่นๆ แต่สำหรับเรื่องนี้ เวลาเจอประโยคกึ่งหยอดกึ่งกวนแบบนี้  มันก็ทำให้เขินไม่หยอกเลยนะคะ

ขอบคุณสำหรับเซ็ทเกมเมอร์ที่สามนี้นะคะ ดีกับใจ แล้วก็สนุกมากเลยค่ะ

[Gade_ka]

ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ที่รู้คือมันดีมาก มากที่สุด ㅠㅠ
เราตามอ่านมาตั้งแต่น้องโซ่จนถึงพี่แจ็ค บอกเลยว่าเป็นอะไรที่โคตรครบรส เราตอบไม่ได้ว่าชอบเรื่องไหนมากที่สุด เพราะมันดีคนละแบบ และประทับใจเราคนละส่วน
แต่สิ่งหนึ่งที่บอกได้คือรักเซ็ทเกมเมอร์มาก ดีใจที่มีเล่มครบทุกเล่ม

... แต่ไหนๆ ก็ขอพูดถึงญอผู้หญิงสักหน่อย เอาจริงเรื่องนี้คือจี๊ดใจเรามาก เพราะเราเป็นคนค่อนข้างเซนซิทีฟเรื่องเพื่อน เราเข้าใจนะ เข้าใจทั้งเท็น เข้าใจทั้งธีร์ เข้าใจทั้งแจ็คเลย
มันมีพาร์ทของความไม่รู้ ความไม่เข้าใจ ความเป็นเด็ก และความผิดจังหวะเต็มไปหมด ต่างฝ่ายต่างทำร้ายกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะฉะนั้นตอนที่เท็นกับธีร์เคลียร์กันที่ริมทะเลนั่น จึงเป็นอะไรที่เราชอบมาก การปลดล็อคความรู้สึกของทั้งเท็นและธีร์ผ่านการต่อยกันเป็นอะไรที่โคตรสมเหตุสมผลสำหรับเรา เป็นตอนที่เราร้องไห้เพราะอินหนักมาก โชคดีที่รู้ตัวว่าจะร้องเลยล็อคตัวเองนอนอ่านคนเดียวในห้องและปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างบ้าคลั่ง แบบ.. ประทับใจมากจนอยากกรี๊ดอัดโอ่ง ㅠㅠ
ส่วนความสัมพันธ์ของเท็นกับแจ็ค คือพูดยังไงดี เราว่ามันดีมากที่ทั้งสองจะคบกันไปแบบนี้มากกว่าพยายามหาชื่อสถานะอ่ะ มันเหมือนคนทั้งคู่ผ่านอะไรมาเยอะมากกว่าที่จะนั่งมองหาชื่อเรียกความสัมพันธ์แล้ว .. ซึ่งการได้อยู่กันไปเรื่อยๆ แบบนี้มันคงน่าจะมีความสุขมากกว่า

แต่ว่าเล่มพิเศษเรากดเลือกแจ็คเท็นไปนะ ... อ่าว 55555555

สุดท้ายขอบคุณนักเขียนมากนะคะสำหรับนิยายดีๆ ทั้งสามเรื่อง สัญญาว่าจะติดตามต่อไปเรื่อยๆ เป็นเงาแค้นเลยจ้าาา


... อ่ะ! ล้อเล่น 5555555555555555

เริ้บพี่แจ็คนะคะ #ตะโกนอัดโอ่ง

[TheSpaceOfM]

เพิ่งได้มาตามอ่านจนจบ ขอบคุณสำหรับการสร้างสรรค์ผลงานที่ดีมีคุณภาพนะคะ เป็นนิยายที่มีพลังมากๆ สอนประสบการณ์ชีวิต ให้แง่คิด และได้รับพลังบวกกลับไปเยอะมากๆ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนสร้างสรรค์ผลงานที่ดีต่อไปนะคะ

[MSeraph]

เดินทางมาถึงตอนจบจนได้ พอจบเซ็ทเกมเมอร์จริงๆแล้วเราก้อดใจหายไม่ได้เลย
ตามอ่านมาตั้งแต่น้องโซ่ที่คอยหวงลูก มาอ่านของแหลมที่หวีดพี่กันต์ แล้วก้เรื่องนี้
แจ็คเท็นเป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกเต็มอิ่มมาก มัน fulfill อะไรบางอย่างในใจเราได้อะ
คนเราผิดพลาดเสมออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ว่าจะระมัดระวังแค่ไหนก็ตาม
ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่สุดท้ายเราก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะทำพลาดอะไรซักอย่าง
แต่เมื่อเราผิดพลาดแล้ว สิ่งสำคัญคือเราได้บทเรียนมั้ย เราสำนึกกับความผิดนั้นรึป่าว
แล้วเราพร้อมที่จะยอมรับผิดและเดินหน้าแก้ไขมันมากแค่ไหน ซึ่งแต่ละคนใช้เวลาไม่เท่ากันเลย
เวลาหลายปีที่แจ็ค เท็น และธีร์ ต้องจ่ายไปกับความผิดพลาดครั้งนี้มันไม่น้อยเลย
แต่พอคืนดีกันได้ เวลาที่เสียไปมันก้ดูจะไม่ได้มากเท่าไหร่ แถมดูจะคุ้มค่าซะด้วยซ้ำ
เพราะเรารู้ว่าเวลาต่อจากนี้มันจะดีและยาวนานกว่าเวลาที่เราเสียไปมาก
เราจะดูแลมันอย่างดี เพราะเราได้บทเรียนมาแล้ว ว่าทำยังไงถึงจะรักษาความสัมพันธ์และคนรอบข้างไว้ได้
อ่านเรื่องนี้แล้วมันเต็มอิ่มมากเลยแบบที่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
เราสงสารแจ็คที่ต้องสูญเสียเพื่อนคนสำคัญไปโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองพลาดอะไรไป
แจ็คไม่มีโอกาสแม้แต่จะแก้ตัวหรือแก้ไขความผิดพลาดของตัวเองด้วยซ้ำ
แต่ก็สงสารเท็นมากกว่า เพราะบทเรียนราคาแพงที่เค้าต้องรับมันมาตั้งหลายปีด้วยตัวคนเดียว
มันก้ใช่ที่เค้าทำตัวเอง แต่มันเหมือนว่าสังคมและอีโก้ของเค้าผลักเท็นไปยืนอยู่ที่ปากเหวคนเดียว
และไม่ยอมที่จะให้เค้าได้เดินกลับมาเลย จนสุดท้ายข้างในเค้าก้พังทลายไปแบบนั้น
ถ้าอจ็คไม่กลับมาในชีวิตเท็นตอนนั้น นี่ไม่อยากคิดเลยอะ
เพราะขนาดแจ็คกลับมาและฮีลเท็นเร็วขนาดนั้นแล้ว ก็ยังมีเอฟเฟคที่แสดงออกมาตลอดเลย
ความไม่มั่นใจว่าตัวเองสมควรจะมีความสุข ความกลัวว่าความสุขตรงนี้จะหายไปจนไม่กล้ายึดถือความสุขนั้นไว้
น้องไม่กล้าที่จะมีความสุขจริงๆอะตอนนี้ แต่มันกำลังเป็นไปในทางที่ดีอะ รู้สึกได้ว่าทีมขี้ซุยบราเทอร์จะต้องรับน้อง

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ มันดีมากๆทั้งสามเรื่องเลย
ส่วนตัวเรารักเรื่องนี้ที่สุด รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ

[Nung66669]

ซึ้ง น้ำตาคลอดีใจที่เท็นเคลียร์จบหมด แต่อยากอ่านตอนเท็นกับแจ๊คแบบหนาวๆอีกจะมีตอนพิเศษลงเว็บมั้ยเอาแบบคุยกันงุงงิงๆอยากอ่าน

[หน่วยกล้าวาย]

SPECIAL 01
เพราะอีมูนเป็นเหตุ

“พวกมึงเป็นเหี้ยไรกัน?”

“...”

“...”

เกินครึ่งชั่วโมงแล้วที่ทุกคนรู้สึกได้ถึงความกระอักกระอ่วนเพราะท่าทางของหัวหน้าทีมและสมาชิกใหม่ดูเก้ ๆ กัง ๆ จนระหว่างทางการวางแผนทีมจึงประหลาดซึ่งตุ้บตั้บทนดูไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

“เด็กปีหนึ่งตอนเข้ารับน้องยังไม่ประดักประเดิดเเมือนพววกมึงเลย เอ้า ไหนว่ามาจะยังไง ใครซับ* ใครเข้าป่า* ใครแครี่* ใครท็อป*?”


ซับ (Support) = ตำแหน่งช่วยเหลือเพื่อนในทีมเป็นหลัก ไม่เน้นฆ่า
เข้าป่า (Jungle) = สายตัดขาดจากโลกใบนี้เพราะตีแต่ครีปในป่าฟาร์มเงิน จะออกมาสู้กับชาวบ้านอีกทีก็ตอนมีของแล้ว
แครี่ (Carry) = ตำแหน่งความหวังของทีม แต่จะเก่งช่วงกลาง ๆ ถึงปลายเกม ต้องได้รับการดูแลจากเพื่อน ๆ เอาง่าย ๆ เป็นตำแหน่งพระเอกที่จะรุ่งหรือร่วงก็ขึ้นอยู่กับว่าทีมได้เปรียบมากน้อยแค่ไหน และคนเล่นตำแหน่งนี้สามารถฟาร์มหาเงินได้ไวมากเท่าไหร่
ท็อป (TOP) = ตำแหน่งดูแลเลนบน (ฝั่งซ้าย)



“พี่ธีร์บอกกูเล่นมุกจองท็อปเพราะเป็นตัวปังในวงการไม่ได้เลย”

“แต่ที่ว่างอยู่ก็มีแค่ตำแหน่งนั้นนะครับพี่แหลม คนไม่หล่อแบบพี่ธีร์ก็เล่นได้”

“โซ่”

“5555555555555555555555555” ทุกคนระเบิดหัวเราะออกมาโดยไม่มีใครห้ามใคร พอเป็นเรื่องกระทืบซ้ำคนล้มพวกเขาก็ไม่เคยที่จะพลาดเลยทีเดียว

ไอ้แจ็คนั่งอมยิ้มชอบใจหลังจากเห็นว่าคนในทีมสนุกไปกับการยำไอ้ธีร์ บอกตามตรงว่าตอนแรกเท็นตื่นเต้นและดีใจสุด ๆ จนแทบเก็บสีหน้าไม่อยู่ แต่พอต้องเผชิญหน้ากันจริง ๆ ทั้งเขาและไอ้ธีร์ก็เกิดอาการเลิ่กลั่กหาความเป็นตัวเองไม่เจอ

มันประดักประเดิดอย่างที่พี่ตั้บว่านั่นแหละ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ก็เขากับไอ้ธีร์ยังไม่ชินการหันหน้าเข้าหากันดี ๆ โดยไม่ต้องพูดจาค่อนแคะหรือง้างหมัดซัดหน้ากันเป็นการทักทาย

“ไอ้โซ่เข้าป่าแหละ มันดูมีสติสุดแล้วในนี้ แถมฟาร์มเงินไวด้วย” ไอ้เด็กฝรั่งคงพยายามดึงกลับเข้าเรื่อง แต่สายตาที่มองเขาก็ยังเหมือนเด็กอนุบาลเจอคนแปลกหน้า

“เดี๋ยวกูซับไอ้เท็น ส่วนเชี่ยแหลมให้อยู่เลนกลางไปเพราะมันถนัด” วันนี้ไอ้แจ็คดูจริงจัง สังเกตได้ปากกาที่จดทุกอย่างลงไปในสมุด “ส่วนมึงอยู่บนไหวไหมธีร์?”

“แจกตำแหน่งให้คนอื่นครบแล้วค่อยมาถามกูว่าไหวไหมอะนะ?” ธีร์หรี่ตาเบ้ปากใส่เพื่อนสนิท

“มา กูจะอธิบายให้ฟัง ข้อแรกไอ้แหลม ถึงมันจะจู๊กกากแต่มันตีดอทมาตั้งแต่ตอนที่พวกเรายังไม่ฟอร์มทีมนะมึงอย่าลืม ชั่วโมงบินน้อยที่ไหน อีกอย่างมันถนัดมิดเลน* ด้วย ในนี้คงไม่มีใครคุมซอยเก่งเท่ามันแล้ว ส่วนไอ้โซ่ก็เล่นกับไอ้เจมส์ ไอ้อาร์มตลอด ถึงจะไม่ได้เล่นทุกวันแต่ก็เป็นงานกว่ามึงแน่นอน”

“ทำไมกูรู้สึกเหมือนถูกมึงเรอใส่หน้าด้วยกลิ่นกระเทียมวะเพื่อน?”


มิดเลน (Middle Lane) = ในเกม MOBA คือเลนตรงกลาง


“พูดแบบนี้กูว่าเคี้ยวขี้แล้วพ่นใส่หน้าพี่ธีร์เลยดีกว่า” เด็กฝรั่งพูด

“โอเค๊ กูรับเหตุผลคนอื่น ๆ ได้ ว่าแต่มึงล่ะแจ็ค ไปแอบเล่นจนเก่งกว่ากูตอนไหนหื้อ?” ธีร์นั่งกอดอกเอนหลังพิงโซฟาพร้อมเลิกคิ้วมองระหว่างรอคำตอบ ก็รู้อยู่หรอกว่าไอ้แจ็คเล่นกับไอ้เท็นทุกวัน แต่อยากได้ยินคำตอบที่ต้องงัดออกมาจากปากมันแค่นั้นแหละ อยากให้มันกระอักกระอ่วนเป็นเพื่อนเขาบ้าง

“ก็เล่นไอ้แหลมไง”

“เหวย ๆๆๆๆๆๆๆ มึงโม้แล้วซึมเศร้าแมน มึงเล่นแต่กับพี่เท็นอย่ามาอ้างกู” คนถูกพาดพิงทั้งสองถึงกับนิ่ง ทุกสายตามองเท็นสลับกับไอ้คนหน้านิ่ง ซึ่งก็คงไม่แปลกอะไรถ้าทุกคนจะเข้าใจไปว่าแจ็คตีโดต้ากับเท็นเพราะติดเพื่อน ไม่ใช่เพราะรู้กันหมดแล้วว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนชุบแป้งทอดกัน

“ก็นั่นแหละ เอาเป็นว่าทุกคนเป็นงานหมดยกเว้นมึงคนเดียวน่ะธีร์เกมเมอร์”

“เซ็งจัด” ธีร์แค่นหัวเราะพลางปรายตามองสมาชิกใหม่ “เพราะมึงเลยไอ้เท็น”

“อะไร ทำไมกู?” คนถูกโบ้ยความผิดเลิกคิ้วมองพร้อมชี้หน้าตัวเอง

“เพราะมึงเล้ย ไม่งั้นป่านนี้กูได้เป็นแชมป์โลกแล้ว”

“เหรอ ถึงเจอคนแบบกูอีกร้อยคนแต่ถ้ามึงเก่งจริงก็คงไม่เก็บมาคิดเล็กคิดน้อยหรอกเปล่าวะ ที่เป็นอยู่ตอนนี้มึงติ๋มเองชัด ๆ”

“ติ๋มที่หน้า หนึ่ง-หนึ่งได้นะครับกูตบยับอะหัวเกรียนหัวทองหัวเทาก็มาเหอะ”

“อ้าวมาดิครับ เปิดคอมเลย”

“อ้าวมาาาา”

“เม้ง! ยกที่หนึ่ง!” แหลมทำมือตัดฉากตรงกลาง “มุมแดงคือธีร์เกมเมอร์ผู้มีแฟนคลับนับแสนแต่คนเกลียดเกินล้าน ส่วนเท็นสิบอยู่มุมน้ำเงิน อันนี้ด่าไม่ได้เพราะยังไม่สนิทกันเพราะงั้นติดไว้ก่อน แต่ถ้า -- แตก!!! แอนตาซินจะไม่แจกสักบาทเพราะ...?!!!”

“เขาไม่ได้จ่าย” ซึมเศร้าแมน พี่ธีร์ พี่ตั้บ ไอ้โซ่ ต่างก็ตอบประสานเสียงเหมือนนัดกันมาจากบ้าน

“พอเห็นพวกมึงสามัคคีกันแบบนี้กูก็สบายใจ”

“นั่นคำพูดกู” พี่ตั้บโพล่งขึ้นมาแหลมจึงระเบิดหัวเราะลั่น ดั่งใครว่าไว้ว่ามิตรที่ดีคือมิตรที่ตบมุกให้ เหล่าขี้ซุยบราเทอร์คือพี่น้องที่แสนดีกว่าใคร ๆ เพราะไอ้แหลมไม่มีใครคบแล้ว

แจ็คหันไปมองไอ้เท็นที่หลุดขำออกมาโดยไม่รู้ตัวกับมุกไก่กาอาราเล่ บรรยากาศเริ่มถูกผ่อนคลายไปกว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นมุกกาก ๆ หรือบทสนทนาไร้สาระและเสียงหัวเราะ ไอ้ธีร์กลับไปพูดจาวอนตีนเหมือนปกติ และแจ็คเข้าใจดีว่าทุกอย่างต้องใช้เวลากว่าไอ้เท็นกับไอ้ธีร์จะหันหน้าเข้าหากันได้ แต่เขาก็รู้สึกดีเหลือเกินที่พี่ตั้บ ไอ้โซ่ ต่างก็ช่วยทำให้ไอ้เท็นผ่อนคลายขณะเดียวกันก็ไม่ได้ปล่อยให้ไอ้ธีร์ต้องรู้สึกเหมือนโดนทิ้ง

ส่วนไอ้แหลมอินกว่าใครอื่นเนื่องจากไอ้ธีร์เป็นพี่ชายสุดที่รัก ความรู้สึกด้านลบของมันก็ยังคงมีอยู่เพราะช่วงแข่งปีก่อนที่มีปากเสียงกันพูดจาถากถางหาว่าไอ้แหลมเป็นคนนอกไม่เคยรู้เรื่องตอนมอหก เด็กกะโหลกที่ถูกมองข้ามความรักที่มันมีต่อพี่ ๆ จึงฝังใจมาตลอด ดังนั้นมันจึงไม่มีส่วนของความทรงจำดี ๆ มาหักลบ และคงไม่สะดวกใจรู้สึกด้านบวกด้วยภายในไม่กี่วัน แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กกวนตีนแต่ก็พอมีเหตุผลอยู่บ้างอย่างมัน แจ็คเชื่อว่าหลังจากนี้อีกสักพักไอ้เท็นจะกลายเป็นพี่ชายอีกคนที่ไอ้แหลมสนิทใจด้วย พอคิดอย่างนี้แจ็คก็รู้สึกดีล่วงหน้าไปแล้ว

“ตกลงไอ้ธีร์คุมเลนบนนะ เคาะตามนี้ ไอ้แจ็คจดเลย”

“วันนี้พี่แจ็คท็อปฟอร์มเหรอวะ ดูเป็นงานเป็นการสุด ปกติเห็นวาร์ปไปดูดหรี่แล้วค่อยมานั่งฟังสรุปทีหลัง” แหลมอดแซวไม่ได้ หรือต้องทำเท่ต่อหน้าเพื่อนเก่า เห็นแล้วอยากหาเรื่องมาแหกหน้ามันจริง ๆ

“พูดถึงเรื่องนี้แล้วกูก็มีเรื่องอยากให้พวกมึงโหวตกันหน่อย” ตุ้บตั้บว่าพลางกวาดสายตามองเด็ก ๆ ทีละคน “เรื่องหัวหน้าทีม”

“พี่ตั้บจะไล่พี่ธีร์ออกเหรอครับ?”

“ยัง!!!” ทุกคนโพล่งใส่น้องเล็กพร้อมกัน และเด็กที่พยายามเป็นคนตลกก็ยิ้มเขินพลางลูบท้ายทอย

“เผลอไม่ได้เลย” แหลมหรี่ตามองรุ่นน้อง ไอ้นี่มันเริ่มร้ายขึ้นทุกวัน

“จริง คราวก่อนก็ Friendly fire* กูไปทีนึง เหตุผลเพราะโดนกูแซวว่าสูงน้อย” ธีร์ระบายความคับอกคับใจ เด็กใสซื่อคนนั้นหายไปแล้ว เดี๋ยวนี้เหลือเพียงเด็กน้อยที่เอามีดจ้วงท้องเขาพร้อมทำหน้าเด๋อ ๆ ไร้ความผิด

*Friendly Fire = ยิงทีมเดียวกันตาย

“กลับมาก่อน เรื่องหัวหน้าทีมทำไมวะพี่ตั้บ?” แจ็คมองนาฬิกาข้อมือ ยิ่งคุยก็ยิ่งเลอะเทอะไปเรื่อย

จริงอยู่ที่เคยชินกับบรรยากาศแบบนี้แล้วเขาก็อยากให้ไอ้เท็นเข้ากับทุกคนได้ แต่มันเพิ่งมาอย่างเป็นทางการครั้งแรกซึ่งแจ็คไม่อยากให้มันรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่กับคนพวกนี้จนรู้สึกว่าอีหยังวะเพราะสาระที่หาแทบไม่ได้

“กูว่าจะให้มึงเป็นหัวหน้าทีม DotA” เด็กทุกคนนั่งเงียบรอฟัง ก่อนตุ้บตั้บจะขอสมุดจากแจ็คมาดู “เกมอื่นไอ้ธีร์ก็ยังเป็นหัวหน้าทีมเหมือนเดิม แต่ถ้า DotA กูอยากให้ไอ้แจ็คเป็น เพราะเล่นซัพพอร์ทมันจะมีวิสัยทัศน์กว้างกว่า มีเวลาสังเกตสิ่งแวดล้อม การเคลื่อนไหวได้มากกว่าคนอื่น อย่างหน้าที่ไอ้เท็นคือการพยายามลาสครีป*หาเงินให้ได้มากที่สุดถูกไหม มันไม่ควรละสายตาจากตรงนั้นไปอ่านเกมเลยเพราะจะทำให้เสียสมาธิ และคนอื่น ๆ ก็เหมือนกัน”


*ลาสครีป (Last shot Creep) = คือการฆ่ามอนสเตอร์ในจังหวะสุดท้าย หากทำแบบนี้จะได้เงินไวกว่ามาก


“แล้วตอนแข่งการกุศลที่กูไม่อยู่นี่ใครคุมทีม?”

“ไม่เชิงคุมครับ เหมือนใครเห็นอะไรก็พูด ช่วย ๆ กัน ส่วนใหญ่จะเป็นพี่เท็น เพราะพี่เค้าอ่านเกมเก่งกว่าพวกเราเยอะเลย” โซ่อธิบาย ส่วนพี่แจ็คจะถามไถ่ตลอดว่าต้องการความสะดวกเพิ่มตรงไหนบ้าง พี่เขาจะได้จัดการซัพพอร์ทให้

“ตอนนั้นมันจำเป็นเพราะพวกเราแทบไม่ได้คุยกัน แต่ตอนนี้ถ้ามีใครสักคนมาทำหน้าที่นั้นเต็มตัวมันก็จะดีมาก” เท็นอธิบายอย่างไม่ห่วงเท่อีกต่อไปแล้ว พอถึงตอนนี้เขาก็อยากเล่นเกมให้สนุก มากกว่าจะเล่นเพราะอยากเด่น หรืออยากเอาชนะใครเหมือนอย่างที่เคย

“มึงว่าไงเพื่อน?” ธีร์หันไปถามแจ็คเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยากรับหน้าที่นี้ไว้หรือไม่ ก็ไอ้เพื่อนมันเป็นคนไม่ค่อยอะไร ถึงจะชอบเล่นเกม แต่การออกคำสั่งให้คนอื่นทำตามที่ตนเองพูดก็ยังไม่ใช่ทางที่พวกเขาจะคุ้นชิน

“กูไม่ถนัด แต่จะลองดูก็ได้”

“เดี๋ยวช่วย ยังไงก็อยู่เลนเดียวกันอยู่แล้ว” เท็นหันไปให้กำลังใจคนข้างตัวเพื่อบอกให้รู้ว่าการเป็นผู้นำครั้งแรกของแจ็คนั้นไม่ใช่เรื่องน่ากลัวเลย เขาเคยผ่านประสบการณ์เหล่านี้มาแล้ว ดังนั้นทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี

แต่ในขณะที่กำลังยิ้มให้กำลังใจไอ้แจ็ค สายตาของทุกคนก็มองมาก่อนที่เท็นจะได้เห็นว่ามันเลิ่กลั่กมากแค่ไหน โอเค คนพวกนี้คงยังไม่ชินกับความสนิทสนมหรือการแสดงความเป็นห่วงด้วยคำพูดไม่ใช่การตบหัวลูบหลังอย่างที่ทำกันขำ ๆ มาตลอด

“เอาเป็นว่าตามนั้น” แจ็คกระแอมไอ และสายตาไอ้ธีร์ ไอ้แหลมที่พร้อมใจกันมองมาอย่างจับผิดเพราะท่าทีแปลก ๆ ของเขานั้นก็ยิ่งทำให้วางตัวปกติไม่ได้

“ส่วนเรื่องเสื้อทีมเดี๋ยวจัดการให้ภายในอาทิตย์นี้นะ เลขข้างหลังชื่อมึงนี่ตัวโอใช่ปะวะหรือว่าเลขศูนย์?”

“ตัวโอบ้านอีแตงอ่อนเรียกตัวเลขเหรอวะพี่ตั้บ -- อ๊า!!! กูหยอกเล่น!!!” ยังกวนตีนพี่ใหญ่ไม่ทันจบไอ้แหลมก็โดนคว้าท้ายทอยด้วยมือเดียว ซึ่งมันก็หดคอไว้เป็นเต่าอยากกลับเข้ากระดอง

แจ็คคิดได้ว่าสาระของวันนี้คงหมดแล้ว เขาจึงลุกขึ้นยืนทำท่ามองนาฬิกาเพื่อบอกให้พวกขี้กากได้รู้ว่าพวกมันปัญญานิ่มกันมาจนถึงป่านนี้ ซึ่งถ้าได้กลับบ้านไปเล่นเกมหรือนอนเปิดซีรีส์ดี ๆ ในเน็ตฟลิกซ์ดูคงเข้าท่ากว่าเป็นไหน ๆ

“ไรมึงไร วันนี้วันศุกร์” <- ไอ้ธีร์

“กูทำงานมาทั้งวัน กูจะรีบกลับไปพักผ่อน มึงมีไร?” <- ไอ้แจ็ค

“บ้านใคร ถ้าบ้านพี่เท็นกูไม่นับว่าเป็นการพักผ่อนเพราะพวกมึงต้องหาเกมเล่นแน่ ๆ ใช่ไหมพี่ตั้บ?” <- ไอ้เด็กฝรั่ง

“การเล่นเกมก็เป็นการพักผ่อนนะครับ ถึงบางครั้งจะเหนื่อยบ้างแต่ก็ยังสนุกอยู่ดี” <- โซ่

“แล้วพวกมึงเสือกอะไร มันจะค้างบ้าน จะไปเปิดห้องตีหรี่ก็เรื่องของมันไหม?” <- พี่ตั้บ

“ผมทิ้งหมากับแมวไว้ที่บ้านอะพี่ ปกติต้องให้ข้าวเย็นแล้ว” ไม่ชินกับการโกหก และตอนนี้เท็นก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วยว่าทำไมถึงอยากหาเรื่องกลับบ้านนัก แค่เพราะไอ้แจ็คพูดออกไปแบบนั้นเลยทำให้รู้สึกว่ามันอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองคนน่ะเหรอ เออ ใช่ก็ได้

“แบบนี้ต้องรีบกลับเลยนะครับ สงสารน้อง” โซ่หันไปพูดกับพี่ ๆ แม้ว่าธีร์กับแหลมจะยังแสดงสีหน้าออกอย่างชัดเจนว่าอยากรั้งให้อยู่ด้วยกันก่อน แม้ว่าสาระสำคัญจะคุยกันเสร็จไปแล้ว และคงมีเวลาเตรียมตัวซ้อมอีกหลายวัน แต่ทุกคนก็ชอบบรรยากาศที่มีกันและกันมากกว่า

“ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมก็ไลน์มานะ”

“เป็นหัวหน้าทีมได้ไม่กี่นาทีมึงก็เข้มจัดแล้วเหรอวะพี่?” ไอ้แหลมทำหน้ากวนตีน แจ็คจึงยักคิ้วใส่

“คราวหลังเอาหมากับแมวมาด้วยสิครับ เดี๋ยวพี่ช่วยดูแลให้ แต่ขอเป็นวันเสาร์อาทิตย์นะ” ทุกคนหันไปทางคนมาใหม่ที่ไม่รู้ว่าแอบฟังตั้งแต่เมื่อไหร่ บอสกับแก้วชาร้อนในชุดนอนนั้นต่างจากพวกขี้ซุยฯ แถวนี้มากแค่ไหน ก็คงเป็นท้องฟ้ากับใต้เหวลึก

“ไหนว่างานเยอะต้องเคลียร์ยาว ๆ ไง จังหวะไคลแม็กซ์เมื่อไหร่มีซีนเมื่อนั้นเลยน้า”

“พี่แวะลงมาชงชาเฉย ๆ มีใครตั้งใจซะที่ไหนกันล่ะ อีกอย่างพี่ก็แค่อยากเล่นกับหมาเท่านั้น เราน่ะชอบมองพี่เป็นคนชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านอยู่เรื่อย”

“หมายถึงเสือกปะพี่กันต์?”

“ครับ ขอบคุณธีร์มากนะที่ช่วยอธิบายให้พี่” บอสยิ้มขณะสบตากับไอ้คนที่ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่อยากเก็บอาการ

“บอสก็เล่นกับไอ้แหลมทุกวันอยู่แล้ว น่าจะทดแทนหมาไอ้เท็นได้นะครับ”

“อ้าว นี่น้องมึงไงพี่?”

“55555555555555555555555”

คราวนี้หวยลงที่ไอ้เด็กฝรั่ง พี่ ๆ ทุกคนยกเว้นไอ้แจ็คกับสปอนเซอร์ทีมอย่างพี่กันต์จึงโถมตัวไประเบิดหัวเราะหัดหูจนมันต้องเอานิ้วอุดไว้ บรรยากาศแปลก ๆ ไม่คุ้นชินแต่ก็รู้สึกอบอุ่นดี แค่คิดว่าสักวันเท็นจะได้เป็นหนึ่งในบรรยากาศเกรียน ๆ แบบนี้เขาก็อดขำไม่ได้เลย



*



ไอ้แจ็คเลือกกลับบ้านเขามากกว่าจะให้ไปส่งอย่างที่เคยตกลงไว้ อยู่ ๆ เท็นก็กลายเป็นคนพูดน้อยขึ้นมาซึ่งเหตุผลก็เพราะว่าเขาไม่อยากให้อีกคนเปลี่ยนใจถ้าจะถามถึงเรื่องให้ไปส่ง ใครจะยอมเสี่ยงกัน คนเราควรเสียเวลาไปกับการถามอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ เขาไม่เอาด้วยหรอก

คืนวันศุกร์ในวัยใกล้สามสิบเหมือนตอนอยู่มัธยมตรงไหน เท็นก็คงอธิบายได้อย่างง่าย ๆ ว่ามันคือคืนที่เขาอยากใช้เวลาร่วมกันกับไอ้แจ็คมากยิ่งกว่าอะไรในโลกใบนี้ อาจจะเล่นเกม ดูหนัง หรือว่าเปิดฝากระป๋องเบียร์ดื่ม ทุกอย่างมันดีไปหมดขอแค่ใช้เวลาร่วมกันกับมัน

เท็นขอไปอาบน้ำก่อนเพราะเหนียวตัวจากการออกไปทำภารกิจสู้โลกตั้งแต่เช้ายันดึก ระหว่างยืนอยู่ใต้ฝักบัวก็นึกชมตัวเองในใจ ทั้งเรื่องกล้าไปเผชิญหน้ากับบลูโดยไม่รู้เลยว่าเธอจะทนนั่งฟังถึงสามนาทีหรือไม่ และเรื่องกล้าขอโทษแม่จนได้ปลดล็อกความรู้สึก

ชายหนุ่มตระหนักได้แล้วว่าต่อให้เรื่องราวตอนอายุสิบแปดจะรุนแรงต่อใจแค่ไหน วันนั้นเขาเจ็บปวดได้ แต่ปล่อยให้ทุกอย่างเลยไปเพราะความโกรธเคืองก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่า ๆ เท็นคิดถึงช่วงเวลาที่ได้นั่งกินข้าวกับแม่ ได้เห็นรอยยิ้มของท่าน และอะไรก็ตามที่ลูกชายคนหนึ่งจะได้ใช้เวลาร่วมกันกับผู้หญิงที่เรียกว่าแม่

ตั้งแต่ขึ้นรถไอ้แจ็คก็ยิงคำถามมาทันทีว่าเขาโอเคดีหรือไม่ ใช่ มันยิ่งกว่าโอเคอีก แต่เท็นไม่รู้จะอธิบายอย่างไรเพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม ในหัวตอนนี้คิดไปถึงการประชุมทีมครั้งหน้าแล้ว และเท็นตั้งใจไว้จะยิงมุกดูสักครั้งเพื่อให้ตนเองกลมกลืนกับทีมขี้กาก

ในส่วนของเพื่อนทีมเก่าที่เคยเอาเขาไปนินทาด่าว่าเสีย ๆ หาย ๆ นั้นคงไม่จำเป็นต้องติดต่อไปเพื่อขอเคลียร์อะไร เท็นได้เรียนรู้แล้วว่าคำขอโทษของเขามันมีค่าแค่คนที่ต้องการได้ยินมัน ซึ่งคนพวกนั้นก็ไม่ใช่กลุ่มคนที่อยากให้ค่าเสียด้วยสิ

บอกตัวเองว่าบางคนแค่ผ่านมาเพื่อให้บทเรียนกับชีวิต ทั้งเรื่องคาดหวังว่าเพื่อนจะรักและหวังดีด้วย หรือเรื่องที่ทำให้นึกย้อนมองตนเอง เท็นรู้ตัวว่าไม่ใช่คนดีนัก แต่ระหว่างทางก็ใช่ว่าเขาจะหลอกใช้ ถีบหัวส่งใครอย่างที่ชาวเน็ตเอาไปพูดปากต่อปากจนกลายเป็นนิสัยติดตัวเขา เท็นเคยเป็นคนดีที่ให้ใจเพื่อนเกมเมอร์ด้วยกัน แต่นั่นก็ก่อนที่เขาจะจับได้ว่าความสัมพันธ์ที่เรียกว่าเพื่อน บางครั้งมันก็มีไว้ฉาบหน้าคำว่า ‘ผลประโยชน์’

โดยรวมมีทั้งข้อดีและข้อเสีย จะโทษว่าพวกนั้นแย่อย่างเดียวก็คงไม่ได้ เพราะเท็นเองก็เลือกเข้าหาความสัมพันธ์แบบนั้นด้วยความเต็มใจเช่นกัน... งั้นเอาเป็นว่าเจ๊า ๆ ไปจะได้ไม่มีอะไรติดค้าง อะไรที่ปล่อยผ่านได้ก็ปล่อย เพราะตอนนี้เท็นรู้แล้วว่าควรทุ่มเทความจริงใจให้กับใคร

“โอ๊ย!!!”

เสียงดังมาจากด้านล่างเรียกความสนใจคนที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่บนห้อง เท็นเลิกคิ้วสงสัยก่อนจะลงบันไดไปเพื่อพบว่าไอ้แจ็คกำลังล้างมืออยู่ในครัวโดยมีพี่ซันนั่งเป็นกำลังใจให้อยู่ห่าง ๆ

“เป็นอะไรวะ?”

“ลูกสาวมึงข่วนน่ะสิ” พูดจบแจ็คก็หันไปโชว์ร่องรอยบาดแผลจากเล็บแมว และพอรู้ว่าเขาเจ็บตัวไอ้เท็นก็รีบตรงเข้าเข้ามาประคองมือไปดูใกล้ ๆ แม้ว่าจะแผลเล็กนิดเดียว แต่ถ้าเป็นเรื่องเขาไอ้เวรนี่ก็พร้อมจะเนื้อเต้นตลอดเวลาเลยสินะ ทำไมไอ้เท็นมันน่ารักจังวะ งงเหี้ย ๆ

“แมวกูเป็นไรมากไหม?”

“...”

แจ็ครู้ตัวว่าตอนนี้หน้าคงเหวอโคตร ๆ ไอ้เท็นถึงพยายามกลั้นขำจนไหล่สั่น ชายหนุ่มชักมือกลับพร้อมดีดน้ำหมาด ๆ ใส่หน้ามันแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็ถูกพ่ออีแมวตัวร้ายสวมกอดจากข้างหลังเสียก่อน

“โอ๋ ๆ ล้อเล่น”

“ปล่อย กูจะไปจ้วงไส้แมวมึง”

“อย่าโหดดิ นั่นลูกผมกับคุณนะ”

“ถามจริง?” แจ็คเลิกคิ้วมองคนที่ยืนกอดอยู่ข้างหลัง “ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่านั่นไม่ใช่ลูกคนอื่น?”

“พูดซะกูเป็นแม่สาวสุดแซ่บเลย” เท็นผลักหัวคนตรงหน้าอย่างมันเขี้ยว “ถ้าไม่รับเป็นพ่อเด็กก็ออกจากห้องครัวไป”

“มันยังไงวะ ปกติเขาต้องไล่กลับบ้าน” แจ็คขำ นอกจากจะทำเท่ไล่แปลก ๆ แล้วยังกุมมือเขาไว้อีกด้วย

“ไม่ได้อยากให้กลับบ้านก็เลยไล่ออกจากครัวไงวะ” เท็นจับมือเพื่อนสนิทชุบแป้งทอดมาดูอีกครั้ง “เดี๋ยวทายาก็หายแล้ว เลิกบ่นลูก หรือว่าอยากให้ผมพาคุณไปให้หมอจิ้มก้น?”

“ก็แย่ละ แผลแค่นี้หายใจสองทีก็หาย” แจ็คถอนหายใจใส่ไอ้คนที่ยักคิ้วกวนตีนอยู่ข้าง ๆ

“เดี๋ยวพี่เท็นทายาให้เองครับ เบา ๆ ซอฟท์ ๆ ไม่เจ็บ”

“ผมทำเองได้ คุณไม่ต้องเสือก” เขาเอามือดันหน้าอีกฝ่ายออก พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นอีมูนนอนอยู่ข้างทีวีพร้อมมองมาเหมือนอยากบอกว่า

‘ไงล่ะมึง ทีหลังอย่าซ่ากับแมวบ้านนี้’

เขาก็แค่อุ้มมาฟัดเพราะมันเขี้ยว แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้จะผิดจังหวะไปสักหน่อย มูนถึงได้ดิ้นทุรนทุรายแล้วก็ฝากรอยแผลไว้เป็นที่ระทึกแบบนี้

“ปะ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวกูช่วย”

“เท็น กูแค่โดนแมวข่วน ไม่ได้เป็นง่อย” เหลือเชื่อเลย ถ้าแขนขาหักก็ว่าไปอย่าง

“เวลาแผลโดนน้ำมันแสบนะ มึงจะอดทนยังไงไหว?” ไอ้เท็นเลิกคิ้วปั้นหน้าพูดเหมือนว่าเรื่องนี้มันใหญ่โตระดับประเทศ

“อย่ามา ถ้าจะพยายามขนาดนี้ทำไมไม่เรียกกูไปอาบพร้อมกันตั้งแต่แรก?” แจ็คเปลี่ยนเป็นคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้พร้อมจ้องหน้าคาดคั้นจะเอาคำตอบ ซึ่งไอ้เท็นก็นิ่งไปก่อนจะอมยิ้มเล็ก ๆ

“เรียกได้... เหรอวะ?”

“...”

“...”

คำถามไอ้เท็นเหมือนได้ถามตัวเองไปด้วย จากบรรยากาศที่เคยฟุ้งไปด้วยความกวนประสาทอยู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นความกระอักกระอ่วนเพราะทั้งคู่เริ่มมีความคิดว่าการอาบน้ำคนเดียวมันไม่น่าสนใจอีกต่อไปแล้ว

“มัวแต่คุย มึงน่ะให้ข้าวลูกหรือยัง?” แจ็ครู้ว่าเป็นการเปลี่ยนเรื่องโง่ ๆ ก็ไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศชวนเขินตายหายไปได้ มันมีแต่จะเพิ่มระดับความขลาดอาย แต่อีกใจเขาก็อยากวกกลับไปเรื่องนั้นอีกครั้ง

“ให้แล้วดิ จะลืมได้ไงวะเรื่องสำคัญขนาดนั้น” ไอ้เท็นพูดก่อนมันจะจับไปวางบนศีรษะที่ยังไม่แห้งดี “มึงว่ามันเหนียว ๆ เหมือนล้างแชมพูไม่หมดเปล่าวะ...?”

ประโยคนี้เบาจนแทบเหมือนกระซิบ ทั้งคู่ต่างขลาดอายกับสิ่งที่เป็นอยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าจะจัดการความรู้สึกที่เหมือนจะระเบิดจากอกได้อย่างไร ทั้งที่เคยกอด จูบ หรือทำมากกว่านั้นมาแล้ว แต่บอกตามตรงว่าไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะไม่ตื่นเต้น ไหนล่ะความคุ้นชิน ทุกอย่างเหมือนเพิ่งเคยเกิดขึ้นครั้งแรกไม่ต่างจากเด็กประถมแอบปิ๊งเพื่อนห้องข้าง ๆ เลย

“อยู่ ๆ ก็กลายเป็นคนซกมกเหรอ?” แจ็คลูบกลุ่มผมคนตรงหน้า ก่อนมือของเขาจะถูกประคองไปจูบหลังมือซ้ำ ๆ

“หายเจ็บนะ”

“...” ยิ่งกว่าการไม่ชินสิ่งที่ทำกับไอ้เท็นก็คือการไม่ชินตัวเองเวลาเขิน ทำไมไอ้เวรนี่มันฮุคหนักจังวะ ทั้งเรื่องถามว่าอาบน้ำด้วยกันได้ไหม ไหนจะไอ้อาการจูบมือโอ๋อีก ถ้ามันมายืนหลับตาทำปากจู๋ใส่เขาก็นึกภาพไม่ออกเลยว่าตัวเองจะฟอร์มหลุดขนาดไหน

“หายเจ็บยัง?”

“มันจะหายทันทีได้ยังไงล่ะ?” แจ็คยิ้มขำมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ พอเห็นว่าเขายังไม่หาย ไอ้เท็นจึงจูบย้ำลงไปอีก แต่คราวนี้มันพลิกข้อมือแล้วจูบไปทั่วจนเหลือเพียงจุดแมวข่วนเท่านั้นที่ยังไม่ถูกสัมผัส

“หายเจ็บยัง?”

อะไรของมัน ปลอบเป็นเด็กแปดขวบเลยเด็กชายเท็น

“หายเจ็บยัง?” คนเอาใจเก่งเงยหน้าขึ้นถามและทำท่าจะจุ๊บซ้ำทันทีหากเขาตอบว่า ‘ยัง’ แจ็คไม่ได้ไม่ชอบสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำ แต่เขาคิดว่าตอนนี้การยืนเฉย ๆ ให้อีกฝ่ายจูบมือไปเรื่อย ๆ มันคงเสียเปรียบเกินไปหน่อย

“หายแล้ว ทีนี้ยังไงต่อล่ะ?” แจ็คใช้มืออีกข้างยีผมคนตรงหน้าจนยุ่งเหยิง ไอ้เท็นอมยิ้มกลอกตาล่อกแล่กเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ ก่อนมันจะขยับเข้ามาใกล้ราวกับกลัวว่าใครจะได้ยินประโยคต่อจากนี้

“ถ้าหายเจ็บแล้วผมจะเข้าไปเปิดน้ำในอ่าง ระหว่างนั้นคุณก็รีบแก้ผ้าแล้วตามผมเข้ามาพร้อมผ้าขนหนูสองผืนนะ?”

คนกระซิบก็คงเขินอยู่ไม่น้อย ถึงได้รีบวิ่งเข้าไปด้านในพร้อมส่งเสียงระบายออกมาอย่างนั้น แจ็คยังคงยืนนิ่ง เขาหายใจลึก ๆ พลางเอาหน้าผากทาบกับผนังเผื่อว่าความเย็นของมันจะดูดเอาความร้อนบนใบหน้าออกไปได้บ้าง

ไอ้เท็น ไอ้ฉิบหาย

ต่อให้เคยใกล้ชิดระยะเผาขนกันสักแค่ไหน แต่ไอ้เท็นคิดว่าการแก้ผ้าอยู่ในอ่างน้ำด้วยกันแบบนั้นมันจะจบได้แค่การช่วยเพื่อนถูหลังเหรอวะ ใสซื่อเกินไปแล้ว ถึงจะไม่เคยเกินเลยถึงขั้นนั้นแต่ก็ใช่ว่าชาตินี้จะไม่มีวันเกิดขึ้น ซึ่งตัวเขาเองและไอ้เท็นก็คงมีลิมิตเป็นของตัวเองเหมือนกัน

เหนื่อยมาทั้งวันแทนที่จะหาเรื่องพักผ่อน อาบน้ำ นอนเล่นเกมหรือดูหนังอะไรก็ว่าไป แต่อยู่ ๆ แจ็คก็นึกขึ้นได้... ว่าพรุ่งนี้แม่งวันเสาร์

“เท็น!”

“ว่า?!” เจ้าของชื่อโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่าเพื่อนสนิทชุบแป้งทอดอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนพร้อมหัวเข็มขัดซึ่งถูกปลดออกอย่างลวก ๆ

โอเค เท็นเป็นคนราดน้ำมันแล้วจุดไฟเอง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอยากแกล้งให้ไอ้แจ็คเขินเล่น ต่อให้ตัวเองก็แทบเอาตัวไม่รอดก็เถอะ แต่เรื่องได้กอดได้ฟัดในอ่างถือว่าเป็นกำไรให้ชื่นใจ แต่เขาคงใช้เวลากับการคิดเรื่อยจนเกินไป เพราะพอละสายตาจากหัวเข็มขัดขึ้นไปก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาด้วยแววตาแบบที่รู้ว่ามีไว้มองเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

“มาช่วยถอดกางเกงให้ผมหน่อย”

แผลข่วนจากอีมูนช่างสาหัสจนทำให้เพื่อนชุบแป้งทอดถอดกางเกงด้วยตัวเองไม่ได้ เท็นปล่อยให้น้ำอุ่นไหลลงอ่างเบา ๆ ขณะตรงเข้าไปหาอีกฝ่าย และสุดท้ายเขากับไอ้แจ็คก็โถมจูบใส่กันโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

เสียงน้ำล้นอ่างเรียกความสนใจจากคนที่นอนฟัดจูบอยู่บนเตียง แต่การเดินไปปิดน้ำก็ช่างเป็นเรื่องเสียเวลาเกินกว่าใครคนหนึ่งจะยอมถอนริมฝีปากออก ค่าน้ำจะสักกี่แสนกี่หมื่นกัน มนุษย์โลกทุกคนควรลำดับความสำคัญว่าสิ่งไหนต้องมาก่อนหรือมาหลัง และแน่นอนว่าลำดับแรกไม่ใช่การกังวลเรื่องค่าน้ำซึ่งกำลังไหลไปตามพื้น


มันไหลไป... เหมือนกับมือแกร่งที่กำลังลูบไล้ตามหน้าท้องเพื่อนชุบแป้งทอด





TBC (ในเล่ม)




*เงยหน้ามองชื่อตอน*
อะไรดี ๆ โทษแมวไปก่อน แล้วค่อยไปจ่ายค่าน้ำทีหลัง
========================
ปล่อยน้ำไหลทิ้งแล้วกินปากเพื่อนชุบแป้งทอดน่ะแค่น้ำจิ้ม
ส่วนที่เหลือในเล่มก็เตรียมโอ่งไว้รอหนูนะพี่นะ
ส่วนใครที่อ่านจบแล้วคอมเมนท์หรือติดแท็กทวิตเป็นกำลังใจให้คนเหงา 2019 อย่างหนูได้นะคะพี่ ร๊ากกกกกกกกกกก

[tutatoomtam]

น้ำตาไหลไม่ไหวแล้ววววว

[Gade_ka]

//ไปราชบุรี ซื้อโอ่งมาสักสิบใบขณะรอเล่ม 

[MSeraph]

จุดนี้ก้คืออ ปล่อยให้ไหลไปปปป
ค่าน้ำอะไรอย่าไปแคร์! คนเราต้องเรียงลำดับความสำคัญให้ถูก 5555555
ช่วงแรกๆคือดีใจที่เท็นไม่เลิ่กลั่กเท่าที่คิด น้องได้รับการต้อนรับดีมาก
อบอุ่นใจแทนเท็นที่จะได้มีคนที่ควรแคร์จริงๆซักที
ส่วนช่วงหลังก้คือ หืดหาดมากแม่! ต้องไปขอบคุณน้องมูน เจ้าหญิงของเราาา
ค่าน้ำแพงไม่ว่าแต่ระวังน้ำท่วมนะคะแหมม โซฮ้อตกันเหลือเกินน
รอเล่มค่าาา

[B52]

สักนิดเถอะ

[may27]

   มาทำให้อยากแล้วจากไป

[เจ้าอ้วงงง]

กรี๊สสสสสสสส!!! 

[mab]

เฮ้อออออ กำลังมันเลย

[Nung66669]

มูนบอก"แล้วฉันเกี่ยวไรจะกินกันอย่าเอาฉันไปเกี่ยว"