สองอาทิตย์ก่อนอธิคมออกจากโรงพยาบาล...อธิคมหายตัวไป!
...เกิดอะไรขึ้น เขาหายไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง กลับมาก็ไม่เห็นคนตัวโตนอนอยู่บนเตียง
...หรือว่าอธิคมจะโดดตึกอย่างที่ขู่เอาไว้เมื่อตอนบ่าย...
อนุภาพเดินออกไปที่ระเบียงของห้องพักคนป่วย ชะโงกหน้าออกไปมองเบื้องล่างแล้วก็ส่ายหน้าที่ตัวเองเผลอคิดอะไรแบบนั้น ก่อนออกจากโรงพยาบาลไปทำธุระเรื่องขายบ้านที่อยุธยา อธิคมบ่นเสียยกใหญ่ว่าไม่ยอมให้ถูกทิ้งไว้คนเดียว
"ผมจะโดดตึกตาย"
คนตัวโตทำหน้ามุ่ย ก่อนจะปิดท้ายด้วยคำพูดเดิมๆ ว่า "ใจร้าย"
ธุระที่เขาไปทำตลอดบ่ายเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อย เช็คอยู่ในกระเป๋าและพรุ่งนี้เช้าเขาจะไปฝากเข้าบัญชี แต่ว่าตอนนี้ต้องหาอธิคมให้พบเสียก่อน
อนุภาพเดินออกจากห้องไปที่วอร์ด พยาบาลบอกว่าไม่พบคนป่วย และยืนยันว่าเธอเหลือบตามองทางเดินอยู่เป็นระยะ ไม่มีคนไข้คนไหนเดินออกจากห้อง โดยเฉพาะ "คนไข้เจ้าปัญหาตัวโต" ที่พยาบาลทุกคนก็รู้จัก
"ถ้าหลุดลงไปข้างล่างก็มีคนจำได้และส่งขึ้นมาค่ะ"
พนังงานที่อยู่หน้าลิฟท์ชั้นล่างรู้จักอธิคมดี เพราะเคยแอบหลบลงไปสามครั้งแล้ว หลังจากที่ได้รถเข็นไฟฟ้า อภินันทนาการจากอัสนัยที่อธิคมไม่อาจปฏิเสธได้
"พี่จะได้ร่อนไปร่อนมาอย่างเคย สงสารคุณนุที่ต้องมาติดแหง็กอยู่กับพี่ทั้งวัน เวรกรรมจริงๆ ผมคิดถูกแล้วที่เลิกคิดอยากจะได้พี่มาเป็นแฟน อยู่กับคุณตฤณสบายใจกว่าเยอะ เนี้ยบจนไม่ต้องกังวลว่าจะผิดแผกออกไปจากตารางที่วางไว้ เสียแต่ดุไปหน่อย ทำอะไรผิดระเบียบไม่ค่อยได้" อัสนัยพูดกับอธิคมต่อหน้าเขาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วตอนนำรถเข็นมาให้อธิคม
...เอ แต่รถเข็นยังอยู่ในห้องนี่นา เขาคิดว่าเห็นอยู่ข้างๆ ตู้เย็น...
...แต่สองสามวันมานี่อธิคมเริ่มเดินกระย่องกระแย่งได้แล้ว อาจไม่อยากใช้รถเข็น เห็นบ่นว่าอยากจะหนีจากโรงพยาบาล...
...คอยดูนะ ถ้าหนีออกจากโรงพยาบาลจริงๆ เขาจะไปจับตัวมายัดใส่ห้องไอซียู ให้หมอรัดเข็ดขัดติดไว้กับเตียงไม่ให้ไปไหน...
อนุภาพเดินกลับเข้าไปในห้อง เพื่อดูให้เห็นกับตาว่ารถเข็นยังอยู่
จริงดังคาด รถเข็นอยู่ข้างตู้เย็น แต่ทันใด เขาได้ยินเสียงกุกกักในห้องน้ำ อนุภาพจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะคิดว่าอธิคมคงอยู่ในห้องน้ำ
เขาส่ายหน้า อดขำตัวเองไม่ได้ที่วิตกจริต
...ใครก็คงต้องคิดเหมือนเขาสิ อธิคมร้ายน้อยเสียเมื่อไหร่ พอเริ่มมีแรงลุกนั่งขยับแขนขยับขาเองได้ก็ทำตัวเหมือนปู ไม่ยอมอยู่นิ่งๆ คิดแล้วก็อยากได้อธิคมคนเดิมที่นอนนิ่งไม่สามารถไหวติงได้กลับคืนมา...
อนุภาพเดินไปหยุดยืนหน้าประตูห้องน้ำ พลันได้ยินเสียงครางอ่อยๆ ดังเบาๆ
"อูย โอย...อา เจ็บๆ โอยๆ เจ็บชิบ"
...อธิคมแน่...
อนุภาพเคาะประตู เรียกชื่อนายตำรวจ "สารวัตร อยู่ในห้องน้ำใช่ไหมครับ เข้าไปทำอะไรในนั้น"
"คุณนุ" อธิคมตอบเสียงเบา "แล้วคิดว่าผมจะเข้ามาห้องน้ำทำไมล่ะครับ"
"แล้วทำไมไม่ฉี่ใส่กระบอกฉี่ล่ะ หรือว่า..." อธิคมละไว้ในฐานที่เข้าใจ
"ไม่ใช่ มันมีเรื่อง เข้ามาเอาผมออกไปหน่อยสิครับ"
...เรื่องอะไร ยังมาทำเล่นลิ้น...
"เข้าไปเองได้ ก็ออกมาเองสิ" อนุภาพแกล้ง
"โธ่ ที่รักจ๋า ตอนนั้นมันมีเหตุ สัญชาตญาณเอาตัวรอดช่วยผลักดันให้ผมเข้ามาได้ แต่ตอนนี้ ผมไม่ไหวแล้ว มาหน่อยเถอะ นะคุณนุ สงสารกันบ้าง"
...อย่าบอกนะว่าพอเข้าไปแล้วเห็นอธิคมเปลือยกายอยู่ มาเล่นอะไรแผลงๆ นี่คงอยู่ในห้องน้ำนานแล้ว เสียงฟังอ่อนระโหยโรยแรง...
"สารวัตร อย่าเล่ห์เหลี่ยมนะ" อนุภาพปราม "ถ้าเกิดเจ้าเล่ห์ ผมจะเลิกเฝ้า ให้จ้างพยาบาลพิเศษคนเดิมกลับมา"
"โอ้ย ไม่เอา คนนั้นไม่เอา ชาตินี้เจอกันครั้งเดียวก็พอแล้ว" อธิคมรีบปฏิเสธเสียงหลง ก่อนจะอ้อนต่อ "คุณนุ ผมไม่ไหวแล้วนะ นั่งจนก้นชาแล้ว พาผมออกไปนอนหน่อยสิครับ"
อนุภาพตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำ แต่ติดล๊อคข้างใน จึงทุบประตูดังๆ แล้วพูดว่า "สารวัตร เล่นอะไร บอกให้เปิดเข้าไปแล้วล๊อคประตูทำไม เดินมาเปิดประตูสิ"
"เดินไม่ไหว" อธิคมเสียงอ่อย "คลานก็ไม่ไหวเหมือนกัน"
อนุภาพถอนหายใจ "แล้วล๊อคทำไมเล่า"
"ผมหนีกษิดิษฐ์กับธาวิน" อธิคมตอบเบาๆ "กษิดิษฐ์แท็กทีมพาธาวินบุก ผมเลยเข้ามาหลบในห้องน้ำ สายของผมหน้าลิฟท์รายงานว่ากษิดิษฐ์มา ผมอยู่คนเดียวเพราะคุณนุทิ้งผมไปอยุธยา ผมเลยเข้ามาหลบในนี้ ขี้เกียจคุย"
อนุภาพทำหน้าหลากหลายความรู้สึก ทั้งเม้มปาก ทั้งกลั้นหัวเราะ รู้สึกฉุนปนขำ เสียงของอธิคมฟังดูไม่น่าพูดโกหก
"ไหนบอกว่าจะสู้ไม่ถอยไงล่ะ กลัวจนต้องไปหลบในห้องน้ำเลยหรือ" อนุภาพพยายามทำเสียงให้ราบเรียบเป็นปกติ
"แล้วตัวเองล่ะ" อธิคมโต้ "ครั้งแรกที่กษิดิษฐ์บุกเอาแต่นิ่งเงียบ ยังคิดจะยกผมให้เสียอีก"
"ธาวินเป็นใคร" อนุภาพถาม เพราะไม่เคยได้ยินชื่อนี้
"ก็เพื่อนกษิดิษฐ์" อธิคมยังคงพูดเสียงเบา
"ก็ต้องเป็นเพื่อนกษิดิษฐ์แน่นอนล่ะ แต่เป็นใคร เกี่ยวข้องยังไงกับผู้กอง และเกี่ยวเมื่อไหร่ ก่อนหรือหลังกษิดิษฐ์ ก่อนหรือหลังนิตินัย ศรุต หรือแฝดหลุดโลกนั่น" อนุภาพแกล้งทำเสียงแข็ง
"โธ่ คุณนุจ๋า ไปบอกพยาบาล ขอกุญแจมาเปิดพาผมออกไปข้างนอกก่อนเถอะค่อยซัก" อธิคมอ้อนวอน "ในนี้จะไม่เหลืออากาศให้หายใจแล้วนะเนี่ย"
"แล้วที่ให้เขียนรายชื่อเสร็จหรือยังครับ" อนุภาพแกล้งต่อ
"ยัง" อธิคมตอบสั้นๆ
อนุภาพไม่ตอบ เดินจากไปเสียเฉยๆ เพื่อไปขอความช่วยเหลือพยาบาล พอถึงกลางห้องได้ยินเสียงอธิคมแว่วๆ ต่อรองว่าขอเวลาอีกซักหน่อย และอย่าโกรธ เขากำลังนึกอยู่
พยาบาลขอให้อนุภาพรอสักครู่ ชายหนุ่มเดินกลับเข้ามาในห้องคนป่วย ยังไม่ทันจะถึงประตูห้องน้ำ แม่บ้านประจำชั้นก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องเพื่อเปิดประตูให้
"สารวัตรครับ มาแล้ว" อนุภาพบอกคนที่อยู่ในห้อง
"ไปก็ไม่บอก" อธิคมบ่น "อยู่เฉยๆ ก็หายไป"
แม่บ้านเปิดประตูให้ อนุภาพผลักประตูเปิดเข้าไปเห็นอธิคมยืนตัวงอทำหน้าเหยเกอยู่กลางห้องน้ำ ท่าทางเหมือนกำลังพยายามจะเดินมาเปิดล๊อคประตู
"อีกสิบกว่านาทีผมก็จะเดินถึงประตูอยู่แล้ว รีบมาทำไมก็ไม่รู้" อธิคมเบ้ปาก ทำตาค้อน แล้วยังพยายามเดิมมาที่ประตู
"อ้าว แล้วจะยืนมองผมอยู่แบบนั้นหรือ ไม่คิดจะมาช่วยพยุงหรือครับ" อธิคมโวยวายเสียงไม่ค่อยดังเท่าใดนัก
อนุภาพหันไปขอบคุณแม่บ้านซึ่งค้อมตัวเดินกลับออกไปจากห้อง แล้วหันมาหาอธิคมที่พยายามขยับเท้ามาที่ประตูช้าๆ
"ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นนะครับสารวัตรอธิคม" อนุภาพแกล้งล้อ ทำหน้าจริงจัง "ผมภูมิใจในตัวสารวัตรมาก"
"ใจร้าย" อธิคมเมินหน้าไปมองผนังห้อง หยุดเดิน
อนุภาพยังยืนพิงขอบประตู แล้วพูดเบาๆ ว่า "อีกนิดเดียวก็ถึงครับ ถ้าเดินไปที่เตียงเองได้ ผมจะช่วยให้ความฝันของสารวัตรเป็นความจริง"
อธิคมยังยืนนิ่ง ไม่ไหวติง เงียบ ทำท่ากำลังงอนเต็มที่
"ถ้างั้นเปลี่ยนเป็นแค่ถึงประตูห้องน้ำก็ได้" อนุภาพลดเงื่อนไข
"แล้วไปหาวิธีล๊อคห้องคนป่วยหรือยังล่ะ" อธิคมถามเสียงเบา
"เอาเก้าอี้ดันเอาไว้ ไม่ก็เอาเชือกมัดลูกบิด โยงเข้ากับเอ่อ...." อนุภาพหันซ้ายหันขวา ท่าทางใช้ความคิด
"ถ้าลำบากนักไม่ต้องก็ได้"
อนุภาพยิ้มบางๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยุดยืนอยู่ข้างนายตำรวจหนุ่มตัวโตที่ทำหน้านิ่งอยู่ มือขวาโอบเอวเพื่อประคองให้เดิน
"อ้าว ก้าวเท้าสิครับ มาพยุงแล้ว" อนุภาพเตือน
"ผมนอนให้ห้องน้ำก็ได้" อธิคมทำเสียงน้อยใจ
"ตัวโตแล้วทำหน้าทำเสียงแบบนี้ น่าเกลียดกว่าน่ารักนะสารวัตร"
"ผมรู้ว่าผมไม่น่ารัก" อธิคมก้าวเท้าช้าๆ ยกมือซ้ายขึ้นโอบไหล่อนุภาพเพื่อพยุงตัว
"แต่สารวัตรหล่อร้ายกาจกว่าใคร ไม่งั้นผมก็ไม่ชอบหรอก" อนุภาพพูดเอาใจ
"แค่ติดใจความหล่ออย่างเดียวหรือ แล้วแค่ชอบแค่นั้นหรือไง ไม่ได้รัก ไม่ได้ห่วงเลยหรือครับ"
"พอเถอะสารวัตร เลิกงอนได้แล้ว โตขนาดนี้ งอนแล้วน่าหมั่นใส้" อนุภาพปรามยิ้มๆ รู้ว่าอธิคมพยายามออดอ้อน
"ไม่ได้งอน อยากรู้จริงๆ ว่าคุณนุรักผมเพราะรูปหล่อเด็ดขาดมากกว่า..."
"ตรงนี้" อนุภาพใช้นิ้วจิ้มหน้าอกอธิคม แต่จิ้มพลาดไปโดนแผล เสียงร้องห้าวๆ จึงดังลั่น
"ผู้กอง ค่อยๆ สิ หูอื้อหมดแล้ว"
"อูยยยส์ เจ็บ โอยยย คุณนุ อย่าทำแบบนี้อีกนะ" อธิคมคราง
"ขอโทษครับ กะผิดไปหน่อย สารวัตรสวมเสื้อโรงพยาบาลตัวโคร่ง ผมกะไม่ถูก" อนุภาพทำหน้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง เงยหน้ามองนายตำรวจหนุ่มตาละห้อย
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้นะ คิดหรือว่าผมจะให้อภัย อูย ยังเจ็บอยู่นะเนี่ย โหดร้ายที่สุด" อธิคมบ่นอุบอิบ
"เอาเถอะ แข็งใจหน่อย ถึงเตียงแล้วผมจะปลอบขวัญ" อนุภาพหันไปจูบคางสากๆ ของอธิคม
"จริงๆ นะ นานๆ ด้วย ขวัญผมหนีหายไปซะไกล จะกลับมาเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย" อธิคมยิ้มพราว ความเจ็บเมื่อครู่หายไปสิ้น
"แกล้งเจ็บใช่หรือเปล่า" อนุภาพหรี่ตามองคนที่เปลี่ยนสีหน้าทันใด
"เจ็บจริงครับ ไม่เอาอีกนะ เจ็บ เจ็บสุดๆ เจ็บมากเลยให้ตายสิ" อธิคมยื่นมือไปจบค้ำวงกบประตูห้องน้ำเอาไว้เมื่อเดินมาถึงจุดหมายปลายทาง
อนุภาพบอกให้อธิคมรอสักครู่เพราะจะไปเอารถเข็นมารับ อธิคมถอนหายใจแรงๆ เพราะรู้สึกทั้งเหนื่อยทังเจ็บ ทั้งเสียขวัญ
...คอยดูเถอะ เขาจะให้อนุภาพปลอบขวัญเขาให้นานกว่าทุกวัน...
หลังจากปลอบขวัญกันเสร็จไม่นาน ธงรบก็มาเยี่ยมอธิคม ทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องโถงและเสียงทักทายของธงรบ อนุภาพก็รีบลุกขึ้นนั่ง อธิคมเอื้อมมือมาจับแขนเอาไว้แล้วทำตาพริ้ม พูดเสียงต่ำๆ ว่า "จะไปไหนจ๊ะ"
"สารวัตรธงรบมาเยี่ยม"
"ปล่อยให้มันรออยู่ข้างนอก" อธิคมเบ้ปาก
"คงยอมรอหรอก" อนุภาพตอบยิ้มๆ ไม่ทันขาดคำ ประตูห้องคนป่วยก็เปิดออก ธงรบโผล่แต่หน้าเข้ามาทักทาย
"ฮั่นแน่ ทำอะไรกันอยู่" ธงรบยิ้มทะเล้น
"ไอ้เสาธง ไอ้มารผจญ แกจะมาทำไมวะ" อธิคมเสียงเข้ม
"อ้าวเอ๊ะ ไอ้นี่ ก็มาเยี่ยมสิวะ" ธงรบทำหน้าไม่ถูกใจ แล้วหันไปฟ้องอนุภาพ "คุณนุ ฟังมันพูดนะ ตอนกำลังจะตายก็ธงรบนี่ล่ะคอยเฝ้ามัน พอตอนนี้อาการดีขึ้นมาก ทำโอหัง"
"แกเฝ้าข้ากี่วันวะ ข้าว่าคุณนุเฝ้าเป็นส่วนมาก" อธิคมเถียง
"อย่างน้อยก็ตอนที่แกนอนน้ำตาซึมนั่งกัดฟันมองผนังอยู่คนเดียวตอนคุณนุยังไม่มาง้อเองล่ะ"
"ไอ้ห่...ธงรบ"อธิคมคว้ารีโมททีวี ยกมือขึ้นเตรียมขว้าง
"สารวัตร" อนุภาพปราม
"อย่านะ อันนั้นอันที่ห้าแล้วนะคม" ธงรบผลุบหัวออกไปจากประตูห้อง
"หก โรงพยาบาลส่งบิลมาแล้ว" อนุภาพแทรก แล้วหันไปใช้สายตาบังคับให้อธิคมวางรีโมททีวีลง
"มันกวนผมคุณนุก็เห็น" อธิคมฟ้อง
"ถ้าทรัพย์สินโรงพยาบาลเสียหายอีก ผมจะให้สารวัตรธงรบมาเฝ้า"
"เฮ้ย ไม่เอานะคุณนุ" ธงรบโวยวาย แล้วโผล่หน้าเข้ามาใหม่ "หัวขาดตีนเด็ด ผมก็ไม่เฝ้าไอ้คมอีกแล้ว ตอนนี้มันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน ผมไม่ใช่คนตัวคนเดียวแล้ว ไม่มีเวลามาดูไอ้คนไข้เจ้าปัญหา ไอ้เพื่อนจอมกวนหรอก"
"แกสิกวน พูดออกมาได้" อธิคมไม่ลดละ
"กวนทั้งสองคนนั่นล่ะ" อนุภาพห้ามทัพ "สารวัตรธงรบก็ถนัดยั่วเพื่อนนัก สารวัตรอธิคมก็ไม่เบา"
อนุภาพถอนหายใจเฮือกใหญ่ ธงรบเดินเข้ามาใกล้ ถลึงตาใส่อธิคมแล้วเข้าไปปลอบอนุภาพ
"โถ คุณนุ อย่าหนักใจไปเลยนะครับ เพื่อคุณนุ ผมจะยอมไอ้คมมันก็ได้"
"น้อยๆ หน่อยธงรบ" อธิคมไม่ยอมเช่นเคย
ทั้งๆ ที่อนุภาพแกล้งทำเป็นเอือมระอา สองหนุ่มยังกวนกันไม่ยอมเลิก พอปล่อยให้อธิคมกับธงรบเถียงกันพอหอมปากหอมคอ อนุภาพจึงแทรกขึ้นว่า "อาทิตย์หน้าคงได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว สารวัตรยังคิดจะไปพักฟื้นที่บ้านริมทะเลอยู่หรือเปล่าครับ"
"ไปสิครับ ไปกันสองคน" อธิคมหันไปทำตาหวานใส่อนุถาพ เอื้อมมือมาจับมือของชายหนุ่มไว้ ก่อนจะหันไปพูดกับธงรบ "แล้วพรุ่งนี้แกให้คนไปทำทางลาดขึ้นบ้านให้เลยนะธง"
"ดูมัน ทีอย่างนี้มาใช้ผมเฉยเลย" ธงรบหันไปฟ้องอนุภาพ
"ก็แกเป็นเพื่อนรักข้านี่หว่าธง ถ้าเอ็งไม่ช่วยข้า แล้ว...ที่ไหนจะช่วย" อธิคมเว้นวรรค ก่อนจะจบประโยค
"ไอ้..." ธงรบถลึงตา
"อ๊ะๆ ต่อหน้าคุณนุ อย่านะธงรบ" อธิคมห้ามเพื่อน
"ให้พ่อยอดน้องชายของแกทำสิ ข้าไม่ว่าง ข้าต้องไปตามเก็บตะวัน" ธงรบยักไหล่ อมยิ้ม
"เขายุ่ง" อธิคมตอบเสียงเบา
"ยุ่งแก้เชือกที่เริ่มจะมัดตัวเองละสิ" ธงรบพูดยิ้มๆ
"หมายความว่ายังไง" อธิคมถาม
"เปล่า" ธงรบยักไหล่ แล้วลุกขึ้นจากเตียงคนไข้ "อ้อ คุณนุ กฏโรงพยาบาลมีไว้ว่าห้ามนอนบนเตียงคนไข้"
อนุภาพหันไปมองธงรบ ถอนหายใจ แล้วส่ายหน้า "ผมทราบแล้วครับ"
"ไอ้คม แกทำลายทรัพย์สินโรงพยาบาลมาหลายชิ้นแล้ว เว้นเตียงคนไข้ไว้ให้เขาหน่อยเถอะ มันเป็นเหล็กก็จริง แต่มันก็อาจหักได้นะโว้ย"
"ผู้กองธงรบ" อนุภาพโวยวายขึ้นมาทันทีเพราะโดนกวนซึ่งหน้า มือจึงเหวี่ยงไปฟาดไหล่ของคนทะเล้นเข้าไปเต็มที่จนได้ยินเสียงดังป๊าบ พร้อมเสียงร้องลั่นของธงรบและเสียงหัวเราะชอบใจของอธิคม ตามมาด้วยเสียงร้องครางของคนไข้ที่เจ็บแผลเพราะอยู่ดีๆ ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"โอ๊ะ โอ๊ะ โอยเจ็บ" อธิคมครางผสมกับเสียงหัวเราะกระท่อนกระแท่น หันไปมองอนุภาพด้วยสายตาพราวระยับ "น่ารักจัง คุณนุหน้าแดงนี่น่ารักที่สุด"
อนุภาพหันมาขมวดคิ้วใส่อธิคม แล้วหันไปทำตาค้อนใส่ธงรบที่ยืนหัวเราะเบาๆ อยู่กลางห้อง แล้วหันมาถลึงตาใส่อธิคมสลับกันไปมาจนธงรบกับอธิคมหยุดหัวเราะ
"แหม หยอกนิดหยอกหน่อยพอให้สนุกนะครับคุณนุ" ธงรบพูด
"เอ็งอย่ามาล้อคุณนุแบบนี้อีกนะไอ้ธง คุณนุเขาเขิน เดี๋ยวข้าเตะเอ็งคอหัก ระวังไว้นะ" อธิคมขู่เพื่อนด้วยใบหน้ายิ้ม
"ตัวเองก็ไม่ต้องมาพูดดีเลย" อนุภาพหันไปดุอธิคม "คอยดูนะ จะปล่อยให้อยู่ด้วยกันสองคนทั้งวัน วันเสาร์ผมจะชวนอาทิตย์ไปชอปปิ้ง"
"อ้าว ทำงั้นได้ไง" ธงรบกับอธิคมอุทานขึ้นประสานกัน
"คุณนุ อย่าไปเบี่ยงเบนอาทิตย์สิจ๊ะ" ธงรบอ้อน
"อย่ามาพูดจ๊ะกับคุณนุนะไอ้ธง" อธิคมรีบห้าม
"ทำไมจะพูดไม่ได้" ธงรบเถียง
"แกไม่มีสิทธิ์" อธิคมโต้
"ข้าจะพูดอะไรกับคุณนุก็ได้ แกอย่ามาห้าม" ธงรบเสียงแข็ง
"เดี๋ยวโดนเตะ"
"ยังกับจะมีน้ำยาลุกขึ้นมาเตะข้างั้นล่ะ ไอ้แมวน้อย" ธงรบล้อเลียนเพื่อน
สองหนุ่มเริ่มจะกวนกันอีกรอบ อนุภาพส่ายหน้าด้วยความระอาใจ แล้วลุกขึ้นจะเดินออกไปนอกห้อง ยกมือกุมขมับพร้อมบ่นว่า "โอย ปวดหัว"
"ผมพาไปกินยานะคุณนุ" ธงรบรีบเดินตาม
"ไอ้ธง" อธิคมทำท่าจะลุกลงจากเตียง
"เฮ้ยคม เจ็บนะโว้ย ระวังเดี๋ยวตกเตียง" ธงรบหันมาห้าม อนุภาพหยุดยืนมองด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน
"เอ็งมานี่" อธิคมเรียก "ให้คุณนุไปพักผ่อน ข้ามีเรื่องจะคุย"
"อยู่ด้วยกันสองคนเลยนะ อยู่กันให้นานๆ ผมจะไปหากาแฟดื่มซักแก้ว" อนุภาพเบ้ปาก แล้วเดินออกจากห้องไป
"ขอผมซักแก้วด้วยนะคร้าบ" ธงรบตะโกนตามหลัง "เผื่อไอ้คมแฟนคุณนุด้วย"
ธงรบยิ้มกว้าง มองตามอนุภาพชั่วครู่แล้วหันหน้ามาหาอธิคม "ว่าไงไอ้เสือ"
"เมื่อกี้เอ็งยังว่าข้าเป็นไอ้แมวน้อยอยู่เลย" อธิคมถลึงตาใส่เพื่อน
"โธ่ อธิคม ก็แค่พูดเล่นๆ แต่จริงๆ เอ็งก็ดูเหมือนแมวจริงๆ เลยล่ะ ดูเชื่องๆ หงอๆ ยังไงไม่รู้ กลัวเมียหรือวะ" ธงรบยักคิ้ว
"เอ็งคงไม่กลัวละสิ ไอ้เสือร้าย แล้วนี่โดนห้ามเข้าใกล้รัศมกี่กิโลเมตรล่ะ" อธิคมยิ้มเยาะๆ ธงรบหน้ามุ่ย ยักไหล่ ไม่ตอบคำถามเพื่อน
"ธงรบ ทำดีๆ นะโว้ยเพื่อน อย่าประเมินอาทิตย์ต่ำไปนะ รายนั้นท่าทางร้ายไม่เบา" อธิคมเตือน
"รู้แล้วๆ เอ็งมีอะไรก็ว่ามา แต่ถ้าเป็นเรื่องภารกิจ..."
"จัดการกับกษิดิษฐ์ให้ที" อธิคมพูดเสียงหนักแน่น "แต่อย่าใช้วิธีการที่แกทำกับศรุต ไม่งั้นเอ็งจะซวยยกกำลังสอง กษิดิษฐ์ไม่ปล่อยให้แกสงบสุขแน่"
"แล้วทำไมเอ็งไม่จัดการเองวะ" ธงรบหน้ามุ่ย
"แล้วข้าทำได้ที่ไหน เอ็งก็เห็นสภาพข้าเป็นแบบนี้" อธิคมเสียงดัง
"ให้คุณนุจัดการก็ได้ หน้าที่แฟน ต้องไล่ตะเพิดเด็กเก่าๆ แฟนตัวเอง"
"คุณนุถอดใจตั้งแต่ครั้งแรก" อธิคมถอนหายใจ
"ไหนบอกว่าจะตีเด็กเก่าเอ็งให้กระเจิงไง" ธงรบถาม
"คุณนุยกเว้นกษิดิษฐ์ไว้คนเดียว ท่าทางไม่ไหวจริงๆ" อธิคมเสียงอ่อนโยนเมื่อพูดถึงคนรัก "ข้ากลัวคุณนุเพี่ยงพล้ำ กษิดิษฐ์ร้ายเกินกว่าคุณนุจะจัดการได้"
"ห่วงกันจังนะ" ธงรบเหน็บแนม
"ก็แน่ละ ข้ารักของข้านี่หว่า หรือเอ็งไม่ห่วงคนของเอ็ง"
"ห่วงสิ" ธงรบถอนหายใจ "พักนี่แปลกๆ อาทิตย์ดูใจลอยยังไงก็ไม่รู้ ข้ารู้สึกถึงลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง อาทิตย์ชอบมองข้านิ่งๆ แล้วเงียบกว่าเดิม และดูเหมือนๆ จะเข้า silence mode เหมือนคุณนุของเอ็ง"
"แสดงว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างที่ไม่ค่อยน่าวางใจ ยิ่งเข้าโหมดนิ่งเงียบบ่อยขึ้น นานขึ้น ยิ่งเป็นสัญญาณอันตราย" อธิคมเตือนเพื่อนรัก "เอ็งต้องรีบหาเหตุผล เอ๊ะ หรือว่าเอ็งนอกใจอาทิตย์ เขาจับได้ แล้วกำลังคิดจะเลิกอดทนกับเอ็ง"
"ปากหรือนั่น" ธงรบถลึงตาใส่เพื่อน "ข้าก็เอ่อ...เลิกแล้วนะโว้ย ไม่ได้มีใครใหม่เลย"
...พูดยังไงของมัน...
อธิคมมองธงรบที่ทำหน้าซึมลงไปชั่วขณะ แล้วเตือนเพื่อนว่า "ธงรบ เอ็งก็เห็นตัวอย่าง อย่าให้พลาดนะโว้ยเพื่อน แล้วจะเสียใจภายหลัง กว่าจะแก้ไขอะไรได้ ไม่ใช่ง่ายๆ แต่ถ้าเอ็งจะถอดใจตอนนี้ก็รีบๆ ตัดสินใจเข้า เวลามันหมุนไปเรื่อยๆ บางทีก็ไม่ค่อยจะคอยเรา"
"รู้แล้ว" ธงรบถอนหายใจเบาๆ คิดถึงอาทิตย์ขึ้นมาทันใด "แล้วเรื่องกษิดิษฐ์จะให้ทำยังไง"
"ช่างเถอะ ข้าเปลี่ยนใจให้อัสนัยช่วยดีกว่า ท่าทางอัสนัยก็ไม่ใช่ย่อย พักหลังทำท่าจงเกลียดจงชังข้านักหนา"
"อ้าวแล้วอัสนัยจะยอมช่วยเอ็งหรือ"
"ช่วยคุณนุล่ะสิ ไม่รู้ไปเข้ากันได้ตอนไหน ถ้าอัสนัยจะช่วยก็คงเพราะไม่อยากให้มาวุ่นวายกับเพื่อนเค้า" อธิคมถอนหายใจช้าๆ "ตอนนี้อัสนัยชักจะทำตัวเป็นผู้จัดการเข้าไปทุกที เลยจะขอให้จัดการกษิดิษฐ์ซะเลย ดูท่าจะไม่ค่อยถูกกันอยู่แล้ว เอ็งคอยดูๆ หน่อยก็แล้วกัน"
"อัสนัยคนเดียวไม่ไหวหรอก ต้องมีทีมงาน" ธงรบยิ้ม พลางนึกถึงชายหนุ่มคนหนึ่งที่เขารู้จักซึ่งท่าทางร้ายไม่เบา เผลอๆ อาจจะร้ายกว่ากษิดิษฐ์เสียอีกเพราะดูกล้าได้กล้าเสียพอตัว ส่วนกษิดิษฐ์ เขามองแค่ว่าเป็นคนพูดไม่ค่อยรู้เรื่องและไม่ยอมรับความจริงๆ
"คม ข้าว่าเอ็งหลบไปพักฟื้นซักพัก พอให้หายดีแล้วค่อยมาจัดการ จะให้ใครต่อใครจัดการกษิดิษฐ์ก็คงไม่เหมือนเอ็งทำเองหรอก" ธงรบแนะนำ แต่พลันนึกอะไรได้บางอย่าง "แต่เอ๊ะ ถ้ากษิดิษฐ์พบรักใหม่ เขาก็คงไม่สนเอ็งอีกแล้ว คนนั้นต้องพอสูสีกับเอ็ง ซึ่งต้องไม่ใช่ข้า"
อธิคมหรี่ตา ใช้ความคิด ชื่อของคนๆ หนึ่งปรากฏขึ้นในหัวทันที
...ขอบใจธงรบ...ขอบใจ...
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 846229 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก