บขส. ถึงแพร่แล้วครับ
เฟสสองเริ่มแล้ว สมรภูมิใกล้จะเดือด ใครอยากลุยผมมาเลยนะ
แต่ก่อนลุย กรุณา จิ้ม + 1 ก่อนนะครับ คะแนนถึง 1000 จะเีผยตอนพิเศษ เงื่อนไขสองข้อที่อาทิตย์ทำให้ธงรบอึ้ง และบรรยาย "เรื่องคืนนั้น" ที่หน้าโซฟาให้คอนโดของธงรบ และ "คำสัญญา" ลูกผู้ชายระหว่างตฤณกับอธิคมในออฟฟิสของตฤณ แต่ถ้าไม่ถึง 1000 (ก็จะแผยตอนพิเศษเหมือนเดิมอ่ะ เพราะอยากเขียน อิ อิ)
บทที่ 29 (โทษทีนะครับ ยาวไปหน่อย)
22
อาวุธบิดเอวอย่างอ่อนล้า แล้วเดินเข้าไปในร้าน 7-Eleven ในสถานีเติมน้ำมัน ซื้อน้ำอัดลม Pepsi Max หนี่งกระป๋องมายืนดื่มอยู่หน้ารถ
อีกไม่ถึงร้อยกิโลเมตรเขาก็จะถึงลำปาง คดีที่อาวุธกำลังสืบสวนอยู่ยังไม่ค่อยคืบหน้าเท่าใดนัก เดือนกว่าๆ ที่ผ่านมาเขาต้องวิ่งรอกขึ้นลงภาคเหนือและเพชรบุรีอยู่บ่อยครั้ง
พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ทางหลวงหมายเลข 101 วันนี้มีรถสัญจรไปมาไม่มาก ตรงไปอีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงทางแยกเลี้ยวซ้ายเข้าทางหลวงหมายเลข 11มุ่งหน้าสู่ลำปาง ตรงไปเป็นอำเภอเด่นชัยและตรงเข้าจังหวัดแพร่ และหากขึ้นเหนือต่อก็เข้าสู่อำเภอสอง เมืองเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่กลางธรรมชาติอันสวยงาม
เขาเคยสัญญากับอนุภาพวาจะไม่บอกใครว่าอยู่ที่ไหน แต่เขาก็รับปากอธิคมวาจะช่วยสืบหาที่อยู่แฟนให้
แฟนหรือ...อนุภาพแยกกับอธิคมได้สองเดือนกว่าแล้ว เขาเจออนุภาพหลายครั้ง เดือนที่สองตั้งแต่มาอยู่แพร่ชายหนุ่มดูสดชื่นขึ้น ต่างจากช่วงแรกอย่างเห็นได้ชัด อนุภาพกำลังปรับตัวเข้ากับที่อยู่ใหม่ บ้านก็สร้างเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้กำลังลงต้นไม้ดอกไม้ประดับอย่างสวยงาม และขุดบ่อปลาข้างบ้าน พร้อมกับสร้างศาลาทรงไทยหลังเล็กใต้ต้นแคฝรั่งใกล้กับเนินดินข้างบ้าน
หลังจากที่อธิคมกับธงรบช่วยกันตามหาอนุภาพจนแทบเป็นบ้าตลอดสองอาทิตย์แรกที่อนุภาพมาอยู่ที่แพร่ ตอนนี้อธิคมรู้แล้วว่าอนุภาพอยู่ที่อำเภอสอง เขาไม่ได้บอกที่อยู่อนุภาพให้อธิคมรู้ตรงๆ แต่บอกเป็นนัยผ่านธงรบ ซึ่งกว่าฝ่ายนั้นจะตีความได้ก็ใช้เวลาตั้งหนึ่งอาทิตย์ ส่วนคำสัญญากับอนุภาพนั้น เขายอมผิดคำสัญญาสักครั้ง
...อย่างน้อย เขาก็ได้ทำในสิ่งที่ควรทำแล้ว หากอธิคมกับอนุภาพจะหวนกลับมาคืนดีกัน เขาก็จะยินดีด้วย แต่หากสองคนยังจะคงแยกกันต่อ หรือถึงกับเลิกลากันไปจริงๆ เขาก็จะได้ไม่รู้สึกผิดว่า แอบเข้ามาขโมยแฟนเพื่อน ฉวยโอกาสที่สองคนนั้นแยกกัน แทรกตัวเข้ามาทำคะแนน
...หากอาวุธรู้ว่า ลึกๆ แล้วสิ่งที่เขาทำอยู่นี้ ก็ไม่ต่างจากแอบเข้าตีท้ายครัวคนอื่นเช่นกัน แต่เขาก็แย้งตัวเองว่า เขาไม่ได้ทำ เขาช่วยให้อธิคมรู้แล้วว่าอนุภาพอยู่ที่ไหน จากนั้น คือความรับผิดชอบของอธิคมเองที่จะไขว่คว้าอนุภาพกลับคืน
อาวุธยอมรับว่า เขาเองก็สับสนเหมือนกัน ใจหนึ่งก็อยากจะออกไปจากชีวิตของอนุภาพ แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่า นี่คือโอกาสของเขา โอกาสที่เขาจะได้ทำอะไรตามหัวใจของตนเอง จะถูกผิดมากน้อย ก็ขอให้เขาได้สัมผัสความสุขบ้างเถิด...
อะไรจะเกิดก็ขอให้เกิด หากอนุภาพรักอธิคมมาก หากทั้งสองตัดขาดจากกันไม่ได้จริงๆ เขาก็จะยอมถอย
แต่ถ้า...ถ้าอนุภาพให้โอกาสเขา เขาก็จะคว้า ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่ ความชอบที่ทวีคูณมากขึ้นในช่วงสมองเดือนที่ผ่านมานั้น เริ่มก่อตัวเป็นความรักแล้ว เขาอ้อนวอนต่อโชคชะตาซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า...ขอโอกาสให้เขาบ้างเถอะ...
...โอกาสแห่งรักอีกครั้ง...
ชีวิตเขาแห้งแล้งมานานมากพอแล้ว...ตั้งแต่นที ผู้เปรียบเสมือนเป็นสายน้ำแห่งชีวิตของเขา ได้เหือดแห้ง ตายจากเขาไป...
"สารวัตร" อนุภาพชะงักเมื่อหันไปมองรถสีดำคนใหญ่จอดอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้ามกับตลาด เจ้าของยืนอยู่ข้างรถ กำลังพูดโทรศัพท์หน้าเคร่ง ก่อนจะหันหน้ามาด้านที่เขายืนอยู่
อาวุธจบการสนทนาในเวลาประมาณ 1 นาที แล้วเดินข้ามถนนมาหาอนุภาพที่ยืนอยู่ข้างรถเข็นข้าวต้มปลา ทักทายชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลเข้ม กางเกงยีนส์สีดำดูแตกต่างจากคนอื่นๆ รอบข้างที่สวมเสื้อกันหนาว
"คุณนุ ทานข้าวหรือครับ" อาวุธถาม "ไม่หนาวหรือ"
"อากาศสบายๆ ผมชินแล้ว สารวัตรละครับ" อนุภาพยืนนิ่งเหมือนหุ่น ยิ้มบางๆ ให้อาวุธ
"หิวมาก"
...หิวจนแทบกินคุณนุได้ทั้งตัว...
แวบหนึ่งอนุภาพนึกถึงคำพูดของคนหน้าทะเล้นที่มักจะมีสร้อยต่อจากคำตอบเวลาบ่นว่าหิวข้าว
"สารวัตรมาได้ยังไงครับ" อนุภาพถาม แล้วหันไปรับถุงอาหารที่แม่ค้ายื่นให้
"ขับรถมาสิครับ" อาวุธตอบแล้วหัวเราะเบาๆ
"พูดกวนเป็นด้วยนะ" อนุภาพยิ้มมุมปาก แล้วออกเดิน "ไปทานตรงโน้นไหมครับ ผมก็ยังไม่ได้ทาน ตั้งใจว่าจะไปทานที่บ้าน ถุงนี้ซื้อไปฝากป้าบ้านใกล้ๆ กันที่เข่าวยเลือกซื้อต้นไม้ให้ ตอนนี้ต้นไม้ข้างบ้านลงหมดเรียบร้อยแล้ว สนามหญ้าก็เสร็จ เขียวเหมือนสนามกอล์ฟ"
"อยากเห็น" อาวุธเอียงหน้ามองอนุภาพ "คุณนุดูไม่อ้วนขึ้นเลย ตัวเท่าไหนก็เท่านั้น ไม่เปลี่ยน"
"สารวัตรดูอ้วนขึ้น" อนุภาพทักอีกฝ่าย
"ผมทำงานเหนื่อย แต่ไม่ยักผอม พอเหนื่อยมาก ก็ทานเยอะ"
"มาเรื่องคดีเดิมหรือครับ นี่ยังไม่จบอีกหรือ" อนุภาพถามแล้วชี้ไปรถเข็นขายอาหารริมถนนแล้วนั่งลง อาวุธพยักหน้า นั่งลงตรงข้าม ใบหน้าระบายยิ้มไม่สร่าง
"เดินทางมาจากกรุงเทพฯ หรือ ดูท่าทางเหนื่อยมาก ตาแดงเหมือนคนอดนอน"
"ครับ พรุ่งนี้ผมไปฟังรายงานสรุปที่ลำปาง แล้ววางแผนกับทีมเฉพาะกิจ แล้วก็จะไปเชียงราย" อาวุธพลิกเมนู แล้วถามอนุภาพว่าจะทานอะไรดี ชายหนุ่มตอบว่าข้าวต้ม แล้วถามนายตำรวจว่า
"แล้วมาแพร่ มาตามจับผู้ร้ายหรือครับ เดินทางขนาดนี้ ระวังจะไม่ไหว"
"ผมอยากมา" อาวุธตอบเสียงนุ่ม "แต่ยอมรับว่าเหนื่อยจริงๆ จากเพชรบุรีก็มาประชุมที่กรุงเทพฯ เก็บของแล้วก็ขึ้นเหนือทันที ขับรถมาเกือบสิบชั่วโมงแล้ว คืนนี้ผมเลยคิดว่าจะขอความอนุเคราะห์เรื่องที่พัก"
อนุภาพพยักหน้า แล้วหันไปหาเด็กหนุ่มที่เข้ามารับออเดอร์ อาวุธสั่งข้าวผัดปูแบบพิเศษ และสั่งข้าวต้มทะเลให้อนุภาพ
"ไม่ใส่ปลานะน้อง" อาวุธย้ำกับเด็กหนุ่ม แล้วหันมายิ้มให้คนที่นั่งตรงข้าม
"สารวัตรความจำดีนะครับ"
...อะไรเกี่ยวกับอนุภาพเขาจำได้หมด...
อาวุธตอบในใจ แล้วพูดว่า "ทานปลามีประโยชน์ต่อร่างกายนะครับ
"ครับผมทราบ แต่ขอทานอาหารทะเลที่ไม่ใช่ปลาซักวัน" อนุภาพยิ้มกว้าง "สารวัตรก็เหมือนกัน อายุขนาดนี้ ทานอาหารทะเลระวังคอเลสเตอรอล"
"ผมยังไม่แก่ซะหน่อย แค่ 35 ปีนิดๆ เอง พอถึง 40 ไม่ก็พอได้เป็นพันตำรวจเอกแล้วก็จะเลิกทานปู"
"โอ้โห อีกนานล่ะสิ" อนุภาพทำตาโต
"ปีกว่าครับ ไม่นานผมก็จะเป็น พ.ต.อ. แล้ว" อาวุธพูดเสียงเรียบๆ ไม่ได้มีท่าทีดีใจหรือภูมิใจเท่าที่ควร
"เร็วจัง" อนุภาพอุทานเบาๆ ในใจอดนึกถึง "คู่หูทั้งสอง" ที่อยู่กรุงเทพฯ ไม่ได้
...ธงรบยังเป็นร้อยตำรวจเอก หรือไม่ก็คงอาจเลื่อนยศแล้ว อธิคมเป็นพันตำรวจตรี จะเลื่อนยศเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้าง...
อนุภาพเผลอถอนหายใจ เขายอมรับวาบางครั้งเขาก็นึกถึง "คนที่อยู่กรุงเทพฯ" อยู่บ่อยๆ เกือบจะใจอ่อนโทรศัพท์ไปหาก็หลายครั้ง แม้จะไม่ได้โทรหาอธิคม แต่ก็เกือบจะโทรหาธงรบ แต่ก็ตัดใจ ยั้งใจตัวเองได้
เขากำลังปรับตัวเข้ากับที่นี่ ธรรมชาติสวยงาม ผู้คนเป็นมิตร การวุ่นอยู่กับบ้านหลังใหม่และงานที่กำลังเริ่มต้น ทำให้เขาไม่ทุรนทุรายมากนักเช่นสองสามอาทิตย์แรกที่ย้ายมาอำเภอสอง เขาได้เพื่อนใหม่ๆ หลายคน ได้ลูกค้ามากมายที่ทำให้เขายุ่งจนไม่ค่อยจะมีเวลาฟุ้งซ่าน
...ดูๆ ไป อะไรก็ไม่สาหัสอย่างที่เขาหวั่นใจ ตอนนี้เขามั่นคงมากขึ้น และสงบมากขึ้น เขาคุยกับสมบัติเป็นระยะๆ สมบัติรายงานให้เขาฟังว่า อธิคมตัดสินใจเลิกตามหาเขาแล้วเมื่อล่วงเข้าสัปดาห์ที่สี่ สมบัติกับคุณตฤณช่วยคุยให้อธิคมยอมรับ "เงื่อนไขสามเดือน" ที่เขายืนคำขาด แต่สมบัติบอกว่าอธิคม "ซึม" ลงไปอย่างมาก แทบจะเป็นคนละคนกันกับอธิคมคนเดิม
...อะไรก็ต้องเปลี่ยนไปบ้าง เขาก็กำลังเปลี่ยน
...เขาต้องเปลี่ยน
...เขาต้องเปลี่ยนให้ได้
เพื่อคนที่เขารัก...
อาวุธแวะมาเยี่ยมเยือนเขาอยู่เรื่อยๆ มาเป็นเพื่อน ทำให้เขาสบายใจได้บ้างพอสมควร อนุภาพรู้ว่าอาวุธคิดอะไรอยู่ อาวุธไม่ได้ปิดบังความรู้สึก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกโจ่งแจ้งว่ากำลังจีบเขา อาวุธทำตัวเป็นธรรมชาติ สุขุมเยือกเย็นและสร้างความคุ้นเคยกับเขาช้าๆ ความเป็นผู้ใหญ่ของนายตำรวจหนุ่มไมทำให้อนุภาพรู้สึกตะขิดตะขวงใจมากนักที่จะมองอาวุธแล้วเตือนให้ระลึกว่า นี่คือเพื่อนสนิทคนหนึ่งของอธิคม...หนึ่งในสามทหารเสือที่เรียกกัน
อนุภาพมองว่า มิตรภาพระหว่างเขากับอาวุธเกิดขึ้นอย่างเรียบง่าย เหมือนผู้ใหญ่ทำความรู้จักกัน แล้วตกลงกันอย่างเงียบๆ โดยปราศจากคำพูด
บางครั้งเขาเคยนั่งตรองดูและยังคงสงสัยว่า ทำไมเรื่องอะไรแบบนี้ต้องเกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนั้นอธิคมกับธนาภพคือการตัดสินใจของเราระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ตอนนี้อธิคมกับอาวุธ คือการตัดสินจะหว่างปัจจุบันและปัจจุบัน ที่ดูราวกับว่าจะมีน้ำหนักเท่าเทียมกัน
สองเดือนที่ผ่านมา เขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้น พิจารณาทุกด้านแล้วก็เห็นว่า ชีวิตกับอาวุธนั้นราบเรียบ ไร้ความกังวล เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่า อาวุธนั้นช่างสมบูรณ์แบบอย่าที่อธิคมกับธงรบเคยค่อนขอด แต่กลับอธิคม เหมือนขี่รถไฟเหาะตีลังกา ที่มีตอนจะให้หวาดเสียงอยู่ร่ำไป ต้องสู้รบปรบมือกับบรรดาแฟนเก่าที่ไม่ยอมหยุดเข้ามาเกาะแกะนายตำรวจหนุ่มเสน่ห์แรง ต้องสู้กับตัวเองที่จะมั่นคงและหนักแน่นมากพอที่จะไม่ปล่อยให้อารมร์หึงหวงมาอยู่เหนือเหตุผลและสติ
แต่บางอย่างในตัวอธิคม ทำให้เขารู้สึกอยางที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน นับตั้งแต่ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อชีวิตมีธนาภพ
...ธนาภพ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง จะอยู่ที่ไหน ภาพสุดท้ายของธนาภพช่างตรึงอยู่ในใจเขาไม่อาจลบเลือนออกไปได้ ภาพสุดท้ายที่ช่างสลักลึกลงบนจิดใจของเขาแน่นเหลือเกิน
ภาพสุดท้าย...ที่เป็นภาพสุดท้ายจริงๆ...
เขาอยากจะยอมรับกับตัวเองว่า ที่เขาจากอธิคมมานั้น เพราะเหตุผลอื่น ไม่ใช่เหตุผลนี้
...ทำไม...ทำไมหัวใจของคนเรามันถึงได้ซับซ้อนเช่นนี้
ทำไมเขาจึงรู้สึกสับสนวุ่นวายเช่นนี้...
ทำไมทุกอย่างถึงออกมาแบบนี้...
คชานนท์ยืนอยู่หน้าห้องนอนของพันตำรวจตรีอธิคม พี่ชายของเขา คนที่เขาโทรศัพท์มากว่าสิบครั้งแต่ไม่เคยรับโทรศัพท์เขาเลยและไม่โทรกลับอีกด้วย สารวัตรธงรบโทรศัพท์มาบอกเขาว่าพี่ชายของเขาเอาแต่กินเหล้า เมาไม่เว้นแต่ละวัน...ขังตัวอยู่ที่บ้านไม่ยอมไปทำการทำงาน จนเขาต้องลาพักร้อนให้กับเพื่อน หากวันใดที่ธงรบหยุด เขาต้องไปนั่งเฝ้าอธิคมที่คอนโด แย่งขวดเหล้าออกจากมือเพื่อน และบางครั้งต้องบังคับพาออกไปทานข้าวข้างนอกบ้านเสียบ้าง
คชานนท์ไม่คยนึกเลยว่าพี่ชายของตน ที่เคยเป็นคนเจ้าชู้อย่างร้ายกาจ ท้ายที่สุดต้องมามีสภาพแบบนี้...เหมือนพญาเหยี่ยวที่โดนเด็ดปีก ถูกลมพัดตกลงมานอนพังพาบอยู่กับพื้น...หมดสภาพสารวัตรมือปราบที่มีความหล่อเป็นอาวุธ...
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องคชานนท์ก็ต้องส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ในห้องไม่ได้เปิดไฟ สิ่งของวางเกลื่อนกลาด ถ้วยจานไม่ได้ล้างกองอยู่ในอ่างล้างจาน ขวดเหล้าสองสามขวดวางอยู่บนพรมหน้าทีวี ผ้าเช็ดตัวพาดอยู่บนพนักเก้าอี้โต๊ะทานอาหาร เปิดตู้เย็นมีแต่ผลไม้และอาหารแช่แข็งที่ผู้กองธงรบบอกว่าซื้อมาทิ้งไว้
คชานนท์เดินเข้าไปในห้องนอนของพี่ชาย เจ้าของห้องใส่กางเกงชั้นในสีขาวตัวเดียวนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง...หลับสนิท ชายหนุ่มเดินไปเปิดไฟหัวเตียงและปิดแอร์ที่เปิดทิ้งไว้เย็นจัด ในมือของอธิคมกำรีโมทคอนโทรลทีวี บนโต๊ะข้างเตียงเป็นแผงยาที่แกะทานไปแล้วสองเม็ด
“ถึงกับต้องกินซาแน็กซ์เลยหรือนี่” คชานนท์พึมพำเบาๆ นั่งลงข้างเตียง มองอธิคมอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขย่าตัวพี่ชาย
“พี่คม...พี่คม...”
คชานนท์ก้มลงดมกลิ่นเหล้าจากลมหายใจของอธิคม ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอามือตบหน้าพี่ชายเบาๆ
“พี่คม ตื่นได้แล้ว...พี่คม”
อธิคมไม่มีวี่แววจะตื่น คชานนท์จึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ เอาผ้าชุบน้ำเย็นจัดแล้วเดินกลับมาที่ร่างกำยำล่ำสันที่ยังนอนอยู่ในท่าเดิม
“รักมากนักหนา แล้วทำไมไม่ไปตามง้อ มาเมาหลับอยู่ได้” คชานนท์บ่นให้คนที่ไม่รู้สึกตัว นั่งลงบนเตียงอีกครั้งหนึ่ง ใช้ผ้าชุดน้ำเย็นจัดที่อยู่ในมือ เช็ดแรงๆ ที่ใบหน้าของอธิคม
นายตำรวจหนุ่มราวจะรู้สึกตัว ส่ายหน้าหนีแล้วขยับตัว ทำเสียงอืออาเบาๆ คชานนท์เขย่าตัวเรียกพี่ชายอีกครั้ง แล้วดึงไหล่ของอธิคมขึ้น ดันร่างหนาให้พลิกตัวนอนหงาย อธิคมตัวหนักมาก คชานนท์ต้องออกแรงสุดกำลังกว่าจะพลิกตัวนายตำรวจหนุ่มได้
“หนักเป็นบ้า” น้องชายนายตำรวจบ่น แล้วเช็ดผ้าเย็นตรงซอกคอของอธิคม “พี่คม...ยังไม่ตายใช่ไหมนี่ ตื่นได้แล้ว พี่คม...ตื่น...พี่คม”
คชานนท์ชักจะทนไม่ไหวเพราะอธิคมไม่รู้สึกตัวเสียที ชายหนุ่มจึงใช้มือบิดผ้าแรงๆ ให้น้ำไหลเข้าปากพี่ชาย อธิคมสะดุ้ง ลืมตาขึ้น พร้อมกับพ่นน้ำออกมาจากปาก
“ใครวะ”
“ผมไง พี่คม ตื่นๆ ลุกขึ้นมาได้แล้ว”
“ใคร”
“ผม”
“ผมนะใคร” อธิคมยังไม่ลืมตา เสียงยังงัวเงียอยู่
“ผมก็น้องพี่ไงเล่า” คชานนท์เสียงดัง เอือมมือเขย่าตัวพี่ชาย “ตื่นซะทีซิวะ”
“อืออออ” อธิคมทำเสียงในลำคอแล้วพลิกตัวไปอีกด้านของเตียง นอนคว่ำเหมือนเคย
“พี่คม จะลุกดีๆ หรือให้เอาน้ำเย็นมาราด” คชานนท์เสียงเข้ม
“ไปไกลๆ เลยนนท์” อธิคมเสียงอู้อี้ หน้าซุกอยู่บนหมอน “พี่อยากจะนอน”
“พี่นอนมานานเท่าไหร่แล้ว ผมโทรมายี่สิบกว่าครั้งก็ไม่รับสาย บ้านนะสภาพดูไม่ได้ พี่เองก็สภาพแบบนี้ จะให้ผมไปได้ยังไง ลุกขึ้นมาอาบน้ำทานข้าวก่อนเถอะ เร็วเข้า ลุกๆ”
“อย่ากวน”
“พี่คม จะทำอย่างนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา มัวแต่เมาหลับอยู่อย่างนี้คิดว่าจะได้คุณนุกลับมาหรือ รู้จักคิดซะบ้างสิ” คชานนท์พูดเสียงเข้ม โยนผ้าเย็นไปคลุมหัวของพี่ชาย แล้วลุกขึ้น ยืนมองพี่ชายนิ่ง
ฝ่ายที่โดนว่ายังไม่ไหวติง ไม่สนใจว่าผ้าเย็นๆ คลุมหัวอยู่ คชานนท์ส่ายหน้า เดินออกไปนอกห้อง เก็บของที่วางระเกะระกะให้เข้าที่ เดินไปหยิบอาหารแช่แข็งออกมาจากตู้เย็น วางไว้บนโต๊ะ แล้วเริ่มลงมือล้างจาน
ไม่นานคชานนท์ก็จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย แม้จะเป็นนักธุรกิจระดับผู้บริหาร แต่เรื่องแบบนี้เขาทำได้อย่างชำนาญมากเพราะสมัยเด็กๆ เขาเป็นคนที่รับผิดชอบทำงานแทบทุกอย่างในบ้าน ทั้งๆ ที่มีคนรับใช้แต่เขาก็ทำอะไรทุกอย่างเป็นหมด จนคุณแม่มอบหน้าที่ให้ตรวจดูความเรียบร้อยต่างๆ ในบ้าน ส่วนพี่ชายเขาไม่เคยหยิบจับทำอะไรเลย อธิคมทำอะไรไม่เป็น และไม่คิดจะทำ สิ่งเดียวที่อธิคมทำเวลาอยู่บ้านคือทำข้าวของแตกเสียหาย
คชานนท์หยิบไอสครีมออกมาจากช่องแข็ง เดินมานั่งทานที่โซฟาหน้าทีวีในห้องนั่งเล่น เขาอดยิ้มไม่ได้ถึงสิ่งที่ธงรบซื้อมาเก็บไว้ในตู้เย็น รายนั้นพอๆ กับอธิคม...ทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง...สิ่งที่ธงรบเตรียมไว้ให้คืออาหารแช่แข็งยี่ห้อเดียวกันกว่าสิบกล่อง นมสดหนึ่งแพ็ค ส้มเขียวหวานหนึ่งถุง แอปเปิ้ลหนึ่งถุงซึ่งตอนนี้เหลือเพียงลูกเดียว แครอทหนึ่งถุงที่ยังไม่มีรอยเปิด และที่แปลกคือมีเนยแข็งก้อนใหญ่หนึ่งก้อน
เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มได้ยินเสียงลงเท้าหนักๆ เดินออกมาจากห้องนอน แต่เขาไม่หันหน้าไปมอง สักครู่ได้ยินเสียงกุกกัก ตามด้วยเสียงปิดตู้เย็นดังๆ
“พี่จะทานข้าวเลยไหม ผมจะอุ่นไมโครเวฟให้” คชานนท์ถามพี่ชาย ตายังจับจ้องอยู่ที่ทีวี มือตักไอสครีมเข้าปาก “พี่ธงซื้อข้าวราดแกงเขียวหวานให้พี่สิบกล่อง อยู่ได้สามวัน หรือไม่ก็ห้าวัน ถ้าพี่ไม่กินข้าวมื้อเช้า” ชายหนุ่มหยุดชั่วครู่เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ “ไม่ก็สิบวัน ถ้าพี่ไม่กินมื้อเย็น เพราะมื้อเย็นพี่ดื่มเหล้าแทน”
เสียงถอนหายใจดังขึ้นดังๆ เหนือศรีษะของคชานนท์ อธิคมยืนค้ำหัวเขาอยู่ มองลงมายังน้องชายที่กำลังพูดกระทบกระเทียบ
คชานนท์แหงนหน้าขึ้นมองพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างหลัง “ว่าไงพี่คม”
“ข้ารู้สึกเหมือนพ่อมานั่งอยู่ตรงนี้เลยว่ะ แกนี่น่าจะไปเปลี่ยนตำแหน่งกับคุณอดิศัย” อธิคมพูดถึงพ่อเสียงเรียบแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว เท้าหนึ่งวางบนพื้น ส่วนข้างหนึ่งวางบนเก้าอี้ ยกขวดน้ำขึ้นกรอกปาก ในใจนึกถึงอดิศัยผู้เป็นบิดา แทบทุกครั้งที่คุยกัน พ่อจะพูดประโยคเดิมๆ "ว่าไงคม" เพราะเขามักจะทำหูทวนลม หรือขัดใจพ่อเสมอ
คชานนท์หันหน้าตาม ทำไม่สนใจที่พี่ชายประชด
“ว่าไงล่ะ ขาดราดแกงเขียวหวานเชียวนะ ถ้าพี่เบื่อ ผมจะพาไปทานข้างนอกก็ได้....ว่าไงพี่”
“ไอ้นนท์ จะทำให้กินก็ทำเถอะ ไม่ต้องมาถามแล้ว แล้วเลิกพูดว่า ว่าไงพี่ ว่าไง ว่าไง ซะที”
คชานนท์ลุกขึ้น เดินตรงมาหาพี่ชาย หยุดยืนอยู่ชั่วครู่ มองหน้าอธิคมนิ่ง ถอนหายใจเบาๆ แล้วเรียกชื่อพี่ชาย
“พี่คม”
อธิคมกลืนน้ำอึกใหญ่ วางขวดน้ำลงข้างตัว แล้วถามน้องชายว่า “อะไรอีกล่ะ”
“พี่ไม่คิดหรือว่าที่ทำอยู่นี่มันไร้สาระ”
“ไม่ต้องมาสั่งสอนพี่นะ แกเป็นน้อง” อธิคมเสียงเย็น
“เป็นน้องที่รักพี่ เป็นห่วงพี่ ไม่อยากเห็นพี่ทุกข์แบบนี้”
“แกมาเป็นพี่บ้างสิ” อธิคมขบกรามแน่น นัยน์ตาเหล่อลอย ไร้จุดหมาย ในใจรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนักเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น...เมื่อนึกถึงอนุภาพ...เมื่อนึกถึงการสูญเสียที่ทำให้เขาแทบขาดใจ
“เพราะผมไม่ได้เป็นพี่ไง ผมถึงมายืนพูดกับพี่ได้ พี่จะยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้หรือ จะจมอยู่ที่นี่ ในห้องนี้ ปล่อยให้อะไรๆ มันผ่านไป”
“ใครบอก” อธิคมพูดเสียงเบา เหมือนกับรำพันกับตัวเอง “ยังไงๆ พี่ก็ไม่ยอมหรอก”
“ให้มันได้ยังงี้สิ พี่ชายผม” คชานนท์ยิ้ม “แต่เวลาที่ผ่านามานี่ถือว่าพี่ปราชัยไปพอสมควรแล้วนะ ไม่คิดหรือว่าเวลาเพียงแค่วันเดียวที่ปล่อยให้ผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไร มันก็คือการสูญเปล่าที่ไม่ควรเกิดขึ้น”
“พี่ไม่รู้จะทำยังไงนนท์” อธิคมถอนหายใจ “คุณนุใจแข็งเหลือเกิน แกไม่รู้อะไร บทจะใจเด็ด คุณนุก็เด็ดเดี่ยวมาก คราวนี้พี่ง้อไม่รู้กี่ครั้ง พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมยกโทษให้ คุณนุบอกว่าตัดสินใจแล้ว ให้จบลงแค่นี้” เสียงอธิคมเริ่มสั่นพร่า
“จบเลยหรือ ที่รักกันมาจะสองปีนี่จบเลยหรือ” คชานนถามเสียงเบา
“คุณนุบอกว่าพอแค่นี้ก่อน รอสักพักแล้วเขาถึงจะยอมคุยกับพี่อีก เขาบอกว่าให้ห่างกันซักสามเดือน แล้วค่อยว่ากันอีกทีนึ่ง แต่พี่กลัวเหลือเกิน สามเดือนที่จะมาถึง...พี่กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แล้วคุณนุจะ...จะ...”
“สามเดือนไม่ดี อันตราย” คชานนท์เอียงหน้า เหลือบตาขึ้นข้างบน ทำหน้าครุ่นคิด...กิริยาที่ถอดแบบมาจากพี่ชาย
“ใช่” อธิคมตอบรับเบาหวิว ในใจนึกถึงอาวุธ อะไรบางอย่างบอกเขาลึกๆ ว่าหากอาวุธรู้เรื่องนี้ เพื่อนเขาคงไม่รอช้า สัญชาตญาณของเขาบอกว่ารองผู้กำกับเพื่อนรักของเขากำลังรอโอกาสนี้อยู่ ที่ผ่านมา อาวุธไม่แสดงอาการเพราะรู้ว่าอนุภาพเป็นแฟนเขาอยู่ เขารู้จักอาวุธดี ตราบใดที่อนุภาพอยู่กับเขา เพื่อนเขาจะไม่แตะต้องแฟนเพื่อนเด็ดขาด แต่หากอนุภาพเลิกกับเขาแล้ว เมื่อนั้น...
...เมื่อนั้น...
...เมื่อนั้น เขาจะเสียอนุภาพไปจริงๆ หรือ...ไม่ได้...เขาทนไม่ได้...
...หากอนุภาพบอกอาวุธว่าเลิกกับเขาแล้ว...อาวุธคงเดินหน้าเต็มที่...เขามั่นใจว่าอาวุธรอเวลาอยู่...
“พี่คม พี่รอไม่ได้นะ พี่ต้องไปง้อคุณนุ เอาคุณนุกลับคืนมา”
“คุณนุยื่นคำขาด ห้ามไม่ให้พี่ไปหา ไม่เช่นนั้นเขาบอกว่าจะหายไปจากชีวิตพี่เลย ไม่เหลือไว้แม้ความทรงจำ จะไม่ยอมพูดด้วย จะถือว่าเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน”
“ขนาดนั้นเลยหรือนี่” คชานนท์พึมพำ
“ตอนที่พูด คุณนุดูแน่วแน่มาก” อธิคมถอนหายใจแรงๆ “นนท์ พี่ยังไม่อยากเสี่ยง”
“เอาเถอะ ถ้ายังงั้นพี่ก็คงต้องรอเวลาสักพัก ที่สำคัญมีอยู่สองข้อ...หนึ่ง พี่ต้องทำตัวดี แสดงให้เห็นว่าพี่เลิกเจ้าชู้แล้วอย่างสมบูรณ์แบบ”
“พี่เลิกตั้งนานแล้ว” อธิคมแทรก
“ถึงงั้นก็เถอะ แต่การที่บรรดาแฟนๆ เก่าพี่พร้อมใจกันเข้าโจมตีแบบนี้ก็ไม่เป็นผลดีเท่าไหร่ นั่นคือปัญหาข้อแรกที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย” คชานนท์เดินกลับไปกลับมาหน้าพี่ชาย มือไขว้หลังอย่างคนที่กำลังวางแผนการอะไรบางอย่าง “ซึ่งข้อนี้ต้องไตร่ตรองหากลวิธีต่อไป ตอนนี้ยังนึกไม่ออก ส่วนข้อที่สอง ต้องมีการจับตาดูเป้าหมาย ว่ายังอยู่ดีหรือเปล่า”
อธิคมข้องใจ “แกหมายความว่ายังไง”
“ผมหมายความว่า ต้องดูคุณนุว่า...ช่วงนี้มีใครเข้าไปยุ่มย่ามหรือเปล่า”
...ใครล่ะ...หากจะมีใครก็คืออาวุธนั่นล่ะ...ตฤณก็ตัดทิ้งไปได้แล้ว...ตฤณกำลังคบกับอัสนัย สมบัติเคยเล่าให้เขาฟัง ส่วนอาทิตย์ก็ถูกธงรบเผด็จศึกไปแล้วเรียบร้อยและดูท่าทางว่าธงรบจะลงหลักปักฐานจริงจังกับใครซักคนเสียที ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่าอาทิตย์ยังอาลัยอาวรณ์อนุภาพอยู่ แต่อาทิตย์ก็ดูเหมือนทำใจได้แล้ว...คงเหลือแต่อาวุธ...อาวุธเท่านั้นที่ยังคงเป็นเข็มทิ่มแทงใจเขาอยู่....ส่วนธนาภพนั้น...จากไปแล้ว...จากไปชั่วชีวิต...
คชานนท์บอกเขาว่าจะช่วยเหลืออย่างเต็มกำลัง ขอให้เชื่อใจได้ แต่ว่าตอนนี้ขอให้อธิคมลุกขึ้นยืนและมุ่งมั่นก้าวเดินไปข้างหน้าเสียก่อน
“ถ้าพี่ตั้งใจจริงๆ ทุกอย่างต้องสำเร็จ จำได้ไหม พี่เคยบอกผมว่า ไม่มีอะไรที่อธิคมอยากได้แล้วไม่ได้”
“อุ่นข้าวเถอะนนท์ พี่หิวแล้ว” อธิคมบอกน้องชายเสียงเรียบ ใบหน้ามีแววครุ่นคิด แล้วเดินไปที่โทรศัพท์ หยิบขึ้นมากดเบอร์ของสมบัติ ถอนหายใจเบาๆ ขณะที่รอให้สมบัติรับสาย
คนที่รับสายเป็นชายหนุ่มเสียงหล่อ...ตั้ม ดาราวัยรุ่นคนนั้นที่ท่าทางจะเป็นคนรักจริงจังของสมบัติเพราะทั้งสองอยู่ด้วยกันได้สองปีแล้ว พอๆ กับที่เขาแป็นแฟนกับอนุภาพ
“พี่บัติ ต้องช่วยผมนะครับ” อธิคมเปิดฉาก ตรงไปตรงมา ก่อนจะบอกว่าเขายังไม่ยอมแพ้ที่จะเอาอนุภาพกลับคืนมาเป็นของเขา
“กว่าผมจะได้คุณนุ ก็แทบตาย ผมไม่ยอมเสียคุณนุไปหรอก แต่ว่าต้องมีคนช่วยผมบ้าง”
“สารวัตรจะทำยังไง”
“ตอนนี้ผมยังนึกไม่ออก แต่เบื้องต้น ต้องคอยดูคุณนุว่า ไม่มีใครที่ไหนเข้าไปยุ่มย่าม”
“มันยากหน่อยนาสารวัตร นุอยู่ที่แพร่ เราอยู่กรุงเทพฯ”
อธิคมอึ้ง...จริงสิ...อนุภาพอยู่ที่แพร่...ทำอย่างไรล่ะ ถึงจะมีใครคอยดูอนุภาพ...
“หรือว่าสารวัตรจะย้ายไปอยู่ใกล้ๆ คอยไปแอบจอดรถดักเหมือนซุ่มดูผู้ร้าย จำที่เขายื่นคำขาดไม่ได้หรือ” สมบัติอดพูดคะนองปากไม่ได้ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยไปแพร่ คนที่รู้จักก็ไม่มีสักคนที่อยู่ภาคเหนือ
"สารวัตร บั้ดช่วยสารวัตรเสมอ ทุกครั้งที่บั้ดคุยกับนุ จะคอยหยอดเรื่องสารวัตร เรื่องเด็กเก่าๆ ของ สารวัตรน่ะอย่าให้สร้างปัญหาขึ้นมาก็แล้วกัน บั้ดจะได้พูดแต่เรื่องดีๆ" สมบัติให้กำลังใจ "ระหว่างนี้สารวัตรก็ดูแลตัวเองดีๆ นะฮะ อย่าเอาแต่ดื่มเหล้าเผากลุ้ม สารวัตรก็รู้ว่านุไม่ชอบคนขี้เมา"
อธิคมขอบคุณสมบัติ แล้ววางสาย สารวัตรหนุ่มนั่งนิ่งอยู่ชั่วครู่ คิดถึงสิ่งที่สมบัติเพิ่งพูดไป
...ไปซุ่มดู...ขอแค่ให้ได้เห็นก็ยังดี...เหมือนตอนนั้นที่เขาเริ่มจีบอนุภาพใหม่ๆ...ขับรถผ่านบ้าน ขอให้ได้เห็นตึกคอนโดของคนที่เขารักก็พอใจแล้ว...
...ไปดักซุ่มดูอนุภาพที่แพร่...ย้ายไปแพร่...ไม่ได้อยู่ด้วยก็ขอให้ได้อยู่ใกล้...
“มาแล้วพี่ ข้าวหอมมะลิราดแกงเขียวหวานหมูยี่ห้อเอ็สแอนด์พี หอมฉุยเชียว น่าทานที่สุดในโลก” คชานนท์ยกกล่องอาหารที่อุ่นไมโครเวฟจนร้อนมาวางไว้ตรงหน้าของนายตำรวจหนุ่มที่มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง...ไปยังทิศทางที่ตึกคอนโดที่พักของอนุภาพตั้งอยู่ ทิศเดิมที่เขาเคยออกไปยืนที่ระเบียงมองฝ่าความมืดไปยังหมู่อาคารที่อยู่ไม่ไกลที่เขาเดาว่าตึกใดตึกหนึ่งเป็นที่พักของอนุภาพ ตอนที่เขาเริ่มรู้ตัวว่ารักชายหนุ่มหน้านิ่งคนนั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น
“นนท์ ไปทานข้าวข้างนอกกันเถอะ พี่อยากกินอะไรเผ็ดๆ ร้อนๆ” อธิคมพูดขึ้นมา แล้วลุกเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
“อ้าว...” คชานนท์อ้าปากค้าง “นี่ก็ร้อนๆ นะ”
น้องชายนายตำรวจหนุ่มยืนงงไม่นานก็อมยิ้ม เห็นพี่ชายฮึดสู้ขึ้นมาเขาก็เริ่มสบายใจ...
...แบบนี้สิ อธิคมตัวจริง...สู้ไม่ถอย...แต่คราวนี้ขออย่าให้พลาดก็แล้วกัน...
***************** end of chapter 22*****************
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 844221 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก