แต่งแบบนี้คุณนักเขียนไปเจอกันที่สะพานพระราม 8 หน่อยนะ...หึหึ
ทำไมอ่ะ???
เมื่อวานเพิ่งผ่านมา ยังคิดๆ อยู่เลยว่าจะซื้อคอนโดแถวนั้น แม่น้ำเจ้าพระยาเมื่อวานนี้ตอนบ่ายสี่โมงสวยมากครับ
แต่พอไปถึงมหาลัย สอดบัตรเอทีเอ็มเข้าตู้เพื่อกดเอาเงินออกมาซื้ออาหารประทังชีพ เห็นยอดคงเหลือ
ก็เลยเปลี่ยนความคิด
ไปนั่งกินข้าวเงียบๆ คนเดียวที่โรงอาหารดีกว่า
แล้วเดินไปกดตู้น้ำดื่ม ดื่มน้ำเข้าไปสามอึกครึ่ง (เพราะครึ่งที่เหลือกะจังหวะผิด น้ำพุ่งเ้ข้าจมูก)
ขอบคุณที่ช่วยกันสงสารอธิคมนะครับ สงสารอธิคมก็เหมือนสงสารผมนั่นล่ะ
แต่ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส ใครๆ ก็พูดไม่ใช่รึ
(ถ้าฟ้าหลังฝนไม่มีกษิดิษฐ์ กับ ศรุต 5555555
)
บทที 21 (คราวที่แล้วใส่หมายเลขผิดครับ แบบว่า มีปัญหาเรื่องการนับตัวเลข)
21
"เป็นไงล่ะ กรรมตามสนองเห็นๆ เคยทิ้งแต่คนอื่น โดนทิ้งบ้าง ไอ้คมคงเจ็บน่าดู" ธงรบบ่น สายตาจับอยู่ที่ร่างของอธิคมซึ่งเดินออกมาจากประตูบริษัทโฆษณา Echo Advertising ช้าๆ
"ระวังตัวเองไว้ด้วยก็แล้วกัน" อาวุธเตือนธงรบเสียงเรียบ ถอนหายใจเบาๆ เมื่อมองไปยังอธิคมที่เดินคอตกกลับมาที่รถ
"โว้ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ" อธิคมโวยวายเสียงดัง ขึ้นนั่งบนเบาะหลังแล้วหงายหลังลงนอน
"อ้าว ไม่ปิดประตูอีกแน่ะ" ธงรบบ่น แล้วยืดตัวไปจะไปปิดประตูรถที่อธิคมเปิดอ้าทิ้งไว้ แต่อธิคมยันตัวขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปดึงประตูปิดเสียงดัง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง
"เบาๆ สิวะ เดี๋ยวรถเขาพัง รถไอ้วุธมันนะ เท้าก็วางกับพื้น เดี๋ยวรถเขาเปื้อนเป็นรอย วุธยิ่งสะอาดอยู่ด้วย" ธงรบเตือนอธิคม
"ธงรบ" อาวุธเรียกเสียงเข้ม รู้ว่าธงรบตั้งใจกระทบกระเทียบ
"คม ใจเย็นๆ ก่อน ให้เวลาเขาบ้าง"
"นี่คุณตฤณคงไม่ยอมช่วยแกละสิ" ธงรบสอดแทรก
"ธงรบ" อาวุธเรียกเพื่อนที่ชอบปากไม่ดี
"อะไรวะ อยู่แค่นี้ เรียกอยู่ได้ กลัวลืมชื่อข้าหรือไงวะ" ธงรบหันไปบ่นอาวุธ
"คุณตฤณบอกว่าไม่รู้" อธิคมเสียงแผ่ว วันนี้เป็นวันโลกาวินาศของเขา ทั้งเรื่องงานและเรื่องชีวิตรัก เลิกงานเขาแวะไปจอดรถแอบอยู่ใกล้ประตูทางเข้าคอนโดของอนุภาพ เห็นสิงห์ รปภ. คู่ใจเดินออกมา ยังไม่ทันได้ถามอะไร สิงห์ก็รายงานว่าอนุภาพย้ายไปอยู่ที่อื่น เขาตามธงรบมาช่วยทันที และธงรบก็หนีบเอาอาวุธมาด้วย เขาลากเอาเพื่อนทั้งสองมาถึงบริษัทแอคโค่แอดเวอร์ไทซิ่ง ตฤณบอกหน้านิ่งๆ ว่าอนุภาพลาออกจากงานเมื่อวานนี้ เขาโวยวายตฤณว่าทำไมให้พนักงานคนสำคัญลาออก ไม่ทัดทานเอาไว้หรืออย่างไร ทำไมไม่บอกเขา ตฤณเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะทำหน้าเคร่งแล้วพูดกับเขาว่า
"คุณผิดสัญญา"
อธิคมขอโทษตฤณ และขอให้ตฤณบอกว่าอนุภาพไปที่ไหน เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะยืนอยู่ต่อหน้าคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็น "คู่แข่ง" คนหนึ่งของเขา อ้อนวอนให้ช่วยเขาตามหาคนรัก
...ยังดีที่เป็นตฤณ หากเป็นอาทิตย์ เขาคงกระอักมากกว่านี้...
ตฤณบอกตามตรงว่าไม่ทราบ และบอกเขาว่าอนุภาพก็ไม่ต้องการให้ใครรู้จักแม้แต่สมบัติ ตฤณบอกอธิคมว่าอย่าไปถามสมบัติให้ยาก ไม่ต้องไปถามอธิป ไม่ต้องไปถามพจนีย์ คนที่อยู่ทีมทำงานเดิมกับอนุภาพไม่มีใครรู้ คนเหล่านั้นเข้าใจว่าอนุภาพต้องการหายไปสักพัก ทั้งหมดเข้าใจอนุภาพดี
...แต่เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมอนุภาพต้องไป...
...สามเดือนก็สามเดือน เขาเริ่มจะยอมรับชะตากรรมตนเองแล้วว่าให้ห่างกันสามเดือนเพื่อทบทวนความสัมพันธ์ อย่างน้อยเขาได้ผ่านหน้าบ้าน ผ่านที่ทำงาน ผ่านไปผ่านมาก็รู้สึกว่าอนุภาพยังอยู่ใกล้ๆ ยังอยู่ในอาคารแห่งนั้น มาหนีกันไปแบบนี้ เขาทนไม่ได้...
"คม รออีกหน่อยนะ ให้เวลาคุณนุตามที่ตกลงกัน" อาวุธปลอบ
"ก็เพราะไม่ให้เวลาหรือ คุณนุถึงได้ลาออกจากงาน ย้ายหนีไปแบบนี้ ที่ไหนก็ไม่รู้ จะไปอยู่ยังไง คุณนุไม่สงสารข้าบ้างหรือไงวะ ไม่รู้หรือว่าข้าทรมาน" อธิคมโอดครวญ ราวกับจะขาดใจตาย
"คุณนุ ทำไมใจแข็งอย่างนี้ ทำไมข้าจะต้องมารักคุณนุด้วยวะ"
อาวุธอึ้ง กรามขบกันแน่น ไม่นึกว่าจะได้ยินอธิคมพูดเช่นนี้
...อธิคมรักอนุภาพมาก...เพื่อนเขาพูดราวกับไม่อาจทนได้หากต้องสูญเสียอนุภาพไป เขาคิดมาตลอดว่าอนุภาพเป็นเพียงของเล่นชิ้นใหม่ของอธิคม เหมือนหลายๆ คนที่อธิคมได้แล้วทิ้ง เหมือนหลายๆ คนที่อธิคมเปลี่ยนคนแล้วคนเล่า แม้จะถือว่าอนุภาพ "อยู่" นานกว่าคนอื่นก็ตาม แต่เขาก็ยังเห็นว่าอนุภาพเป็นเพียง "ทางผ่าน" ของอธิคม เพียงแต่ "ทางผ่าน" ตรงนี้ อธิคแวะนานกว่าที่อื่นๆ แล้วอีกหน่อย อธิคมก็จะ "เร่" ไปต่อ
"รักคุณนุน่ะดีแล้ว อย่ามารักอาทิตย์ของข้าก็แล้วกัน คนมีเจ้าของ อย่าคิดแย่งของคนอื่น" ธงรบพูดทับถมเพื่อนด้วยเสียงน่าหมั่นใส้ หากมีใครคนสองคนในรถเท่านั้นที่เข้าใจว่าธงรบกระทบกระเทียบแบบลึกซึ้ง
"เฮ่ยคม รถไฟข้าใกล้จะได้เข้าถ้าตะวันแดงแล้วนะโว้ย ตี๋น้อยยอมไปเที่ยวดึกๆ กับข้าหลายคืนติดต่อกันแล้ว คราวหน้า ข้าจะมอมเหล้าแล้วข่มขืนซะเลย รวบหัวรวบหางให้สิ้นเรื่อง"
"ธง" อาวุธส่ายหน้า มองธงรบอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วกระชากรถออกจากช่องจอด
"ช่างเอ็ง เพราะเอ็งแท้ๆ ไอ้เสาธง เพราะเอ็งจริงๆ ข้าซวยเพราะเอ็งมาหลายครั้งแล้ว ไอ้..." อธิคมบริภาษ
"เพื่อนพาซวย" อาวุธเติม
"อ้าว เอ๊ะ ไอ้นี่ มาซ้ำเติมกันอยู่ได้" ธงรบหันไปทำตาขวางใส่อาวุธ
"ก็ทำอะไรกันคิดกันบ้างไหมล่ะ ธงรบก็ไม่น่า ตัวเองกำลังจีบอาทิตย์อยู่ ก็ยังสำส่อน"
"เฮ้ย ใช้คำรุนแรง" ธงรบท้วง "พูดคำหยาบเป็นด้วยหรืออาวุธ"
"แล้วเป็นไง ผลของการเจ้าชู้กันนัก เดือดร้อนกันเห็นๆ" อาวุธหยุดชั่วครู่ แล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ "ธงรบ นายก็ระวังตัวไว้เถอะ จะเจอดีซักวัน วันที่นายรักใครมากๆ จนไม่อยากเสียเขาไป แต่ก็นายก็รั้งเขาไว้ไม่ได้ อีกอย่าง..."
อาวุธสั่งสอนเพื่อนทั้งสองต่ออีกยืดยาว ครั้นหันไปมองธงรบ ฝ่ายนั้นหลับตาเสียแล้ว แกล้งทำเป็นนอนหลับ ทำไมเขาจะไม่รู้ หันไปมองอธิคม เห็นนอนลืมตาโพลง แขนก่ายหน้าผาก ราวครุ่นคิดคำนึงว่าจะทำอย่างไรต่อไป
"คม" อาวุธเรียกเพื่อนคนที่ยัง "ตื่น" อยู่เสียงทุ้มเบา
"รู้แล้วๆ" อธิคมรีบตอบรับ
"รู้อะไร"
"ใจเย็นๆ เอ็งจะพูดแบบนี้ใช่ไหม คงเย็นไหวหรอก เอ็งก็รู้ว่าข้าใจร้อน"
"ไว้จะช่วยตามหาให้" อาวุธบอก "ตอนนี้กำลังทำคดีที่ลำปางกับเชียงราย ถ้าได้เบาแสคุณนุจะรีบบอก"
"ทำไมคิดว่าคุณนุจะขึ้นเหนือ" อธิคมถาม
"ก็ลักษณะท่าทางคุณนุจะชอบภูเขา" อาวุธอมยิ้ม
"คุณนุชอบทะเล ว่ายน้ำเป็นปลาเลยล่ะรู้ไม๊ ขอให้ลงน้ำเถอะ คล่องแคล่วรวดเร็วจนตามไม่ทัน" อธิคมรำพึงรำพัน ใจนึกถึงภาพยามที่ว่ายน้ำหยอกล้อกันกลางทะเล "หรือว่าคุณนุจะไปแอบอยู่ที่บ้านริมทะเลของข้าวะ"
"เขาจะไปทำไม ถ้าไป คนดูแลบ้านก็ต้องโทรมาบอกแล้วสิ" อาวุธพูดเสียงเหนื่อยหน่าย "เป็นสารวัตรสืบสวนเสียเปล่า คิดออกมาได้"
"เออ ข้ามันโง่ ใครเลยจะเก่งเหมือนเอ็ง" อธิคมตอบเสียงสะบัด "คุณนุชอบทะเล คุณนุจะไปไหนนะ"
"ยังไงก็ไม่ใช่กระบี่ก็แล้วกัน" อาวุธกระทบกระเทียบเสียงราบเรียบตามเคย ธงรบที่แกล้งนอนหลับอยู่กลั้นหัวเราะไม่ไหว ส่งเสียงพรวดออกมาผ่านริมฝีปากที่พยายามเม้มเอาไว้ อธิคมเลยยกเท้ากระแทกเบาะจนฝ่ายนั้นสะดุ้ง
"คม" อาวุธปราม
"ไอ้นี่ เดี๋ยวรถคุณเขาพัง" ธงรบโวยวาย แล้วหันมายักคิ้ว ยิ้มทะเล้นให้อาวุธ
"เจ็บจริงๆ วุธ คมบาดใจไอ้คม สมแล้ว เสน่ห์แรงดีนัก ไอ้คนหล่อล่ำร้ายกาจ"
อธิคมยกเท้ากระแทกเบาะธงรบอีกครั้ง คราวนี้ค่อยกว่าเดิม อาวุธมองเพื่อนทั้งสองคนพลางส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วถามอธิคมว่า "คม จะกลับบ้านหรือไหน"
"ไปเมาโว้ย" ธงรบรีบตอบ "บรรยากาศเจ็บปวดแบบนี้ ต้องเมาเท่านั้น จะให้ไปทำอะไรที่ไหนวะ"
"เดี๋ยวไปส่งก็แล้วกัน นายสองคนกลับบ้านกันเองนะ อย่าพากันเมาจนหาทางคลานกลับบ้านไม่เจอล่ะ"
"จ๊า คุณพ่อ" ธงรบรับคำ แล้วหันไปหาอธิคม "เฮ่ย น้องคม เดี๋ยวซื้อเหล้าไปตุนไว้ที่บ้านด้วย เพราะตอนกลางคืนเอ็งได้พึ่งน้องขวดหลายขวดแน่ พี่ธงไม่กล่อมเอ็งนอนนะขอบอก"
"...ถ้าเอ็งนอนหลับได้อ่ะนะ" ธงรบหยอดท้ายอีกประโยค
เสียงเท้ากระทบเบาะหน้ารถดังเป็นระยะ จนรถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมหรูเสียงนั้นจึงหยุด อาวุธส่งเพื่อนทั้งสองแล้วขับรถจากไป ปล่อยให้ธงรบกับอธิคมควงคู่กันเดินเข้าไปในผับของโรงแรมเพื่อ "เมา" ให้ลืมแฟน
คืนนี้ธงรบพยายามดื่มเหล้าแบบยั้งๆ และคอยเตือนตัวเองวา เมาไม่ได้เด็ดขาด เขาไม่อยากให้ซวยซ้ำสองเพราะหากเมาไม่รู้เรื่อง เขากับเพื่อนอาจโดน "หิ้ว" ไปโดยไม่รู้ตัว
ธงรบพาอธิคมมาดื่มที่ The Vanity คลับที่เป็นสมาชิกอยู่ เจอคนรู้จักกันเช่นเคย ในจำนวนนั้นมีคู่ขาเก่าๆ ของเขาอยู่สามสี่คน และที่สำคัญเจอศรุตด้วย
อธิคมเอาแต่ดื่มเหล้าไม่สนใจใคร แม้ศรุตเข้ามาคุยด้วยแต่เพื่อนของเขาแทบไม่มองหน้า จนอีกฝ่ายล่าถอยไป ธงรบบอกตัวเองว่ามองไม่ผิด เห็นแววตาเจ็บปวดของศรุตซ่อนอยู่บนใบหน้ายิ้มๆ ของชายหนุ่ม เขาเองไม่เข้าใจว่าทำไมศรุตจึงได้อาลัยอาวรณ์อธิคมนักหนา รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่มีโอกาสแล้วก็ยังไม่ยอมตัดใจ
ตีหนึ่งธงรบพาอธิคมมาส่งที่บ้าน แล้วเดินมาที่รถของตัวเอง ในใจรู้สึกร้อนรุ่มยิ่งนัก เขาไม่ได้เจอหน้าอาทิตย์มานานหลายวัน เขารู้ว่าอาทิตย์ตอนนี้อยู่นอกบ้าน ไม่ไกลจากเขาเท่าใดนัก
...ขอไปตื๊ออาทิตย์ซักหน่อยเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว แต่ขออย่างเดียว อย่าให้เจอ "อาทิตย์ใหญ่" เหมือนวันนั้นเลย คนอะไรหน้าดุ...
ธงรบเอื้อมมือไปกดจีพีเอส เรียกดูพิกัดของตี๋น้อยของเขา รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมาทันที
ในคลับหรู The Vanity คราคร่ำไปด้วยหนุ่มสาวแต่งตัวสวยงาม คลับเปิดเพลงช้า หนุ่มสาวหลายคู่เต้นรำคลอเคลียอยู่กลางฟลอร์ แสดงความรักต่อกันและกันอย่างเปิดเผย มุมห้องด้านในของคลับเป็นโซฟาเบดขนาดใหญ่สีทองเข้มสลายริ้วลายสีดำ สองหนุ่มกำลังนั่งคุยกัน
"ว่าไออาตี๋ บอกมาซะดีๆ อย่าให้ถามซ้ำ" อธิปผลักไหล่อาทิตย์เบาๆ
"จะถามให้ได้อะไรขึ้นมา บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ"
"ทำท่าเหมือนผู้หญิงอยากกระโดดเข้าไปข่วนหน้าเขางั้นล่ะ ถามอะไรก็ไม่ยอมบอก" อธิปบ่น หันไปมองเด็กหนุ่มหน้าอ่อนที่นั่งอยู่เพื่อนสตรีสองคนใกล้ๆ บันไดขึ้นชั้นสอง
"หน้าตาก็ดีนี่นะ แต่ว่าเด็กมากๆ นี่บรรลุนิติภาวะหรือยังก็ไม่รู้ แบบนี้ล่ะ สเป็คสารวัตรธงรบ" อธิปจงใจพูดกระทบ และเห็นนัยน์ตาของอาทิตย์ลุกวาบ หากเพื่อนของเขารีบหันหน้าหนี
อธิปเห็นอาทิตย์ดูเงียบไปในทันใดเมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าใสคนนั้น ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่านี่คงจะเป็นเด็กของผู้กองธงรบอีกคน เขาเซ้าซี้อยู่นาน จนในที่สุดก็อดีตเพื่อนร่วมงานของเขาก็ยอมบอกว่าเคยตามเข้าไปนั่งมองธงรบกับภานุวัฒน์ในผับแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเองอธิปจึงตระหนักได้ว่าอาทิตย์นั้น "หึง" ธงรบและท่าทางคงจะ "หวง" ไม่ใช่น้อย ถึงขนาดลงทุนจอดรถ แอบตามเข้าไปสังเกตการณ์ในผับ และหน้ำซ้ำ ยังอาศัยช่วงเวลาที่ธงรบออกไปโทรศัพท์นอกผับ เข้าไปตีสนิทกับเด็กหนุ่มคนนั้นเพื่อหลอกถามชื่อ
...ปากก็บอกว่าไม่เคยสนใจว่าสารวัตรธงรบจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน แต่เขาสังเกตว่าหลังๆ มานี่ อาทิตย์มักจะหงุดหงิดอยู่บ่อยๆ หากล้อเล่นเรื่องที่ธงรบชอบทำเจ้าชู้
"แล้วนี่รชานนท์จะกลับมาไหมนี่ ออกไปโทรศัพท์ได้เป็นชั่วโมง" อธิปบ่นอยู่คนเดียวเพราะอีกฝ่ายไม่พูดไม่จา "รู้ยังงี้ไม่ชวนคู่ใหม่ปลามันมาเที่ยวกลางคืนด้วยเด็ดขาด นี่สงสัยไปนั่งจู๋จี๋กันในรถ"
"อีกหน่อยก็กลับเถอะนะอธิป" อาทิตย์โพล่งขึ้นมา
"อ้าว ทำไมรีบกลับ นี่แค่ตีหนึ่งครึ่ง" อธิปทักท้วง "เหล้ายังไม่ทันหมดขวด"
"ขวดที่สองยังไม่หมดน่ะสิ จะกินให้เมาเลยหรือไง เหล้าจะกินอะไรนักหนา เมาแล้วก็ครองสติไม่ได้" อาทิตย์สั่งสอน ในใจอดนึกถึงอีกคนไม่ได้ คนนั้นก็ดื่มเหล้าเป็นน้ำ ดื่มอย่างไรก็ไม่เมา
...เมาแล้วครองสติไม่ได้ เขานี่ไง ไม่ใช่เพราะเมาหรอกหรือถึงมาเจอะเจอกับผู้กองธงรบ มาเสียประสาทกับการตื๊อของคนที่กวนอารมณ์เขาเป็นที่สุด...
แต่นี่ธงรบหายหน้าไปตั้งหลายวันแล้ว ทั้งๆ ที่ครบวันหมดกำหนด "ห้ามตื๊อ" แล้วธงรบก็ยังไม่โผล่มา อุตส่าห์เปลี่ยนให้เป็นศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ให้สะดวกมากกว่าเดิม วันพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนที่เคอร์ฟิวช่วงเวลาห้ามตื๊อจะเริ่มขึ้น
เขาแปลกใจ หลังจากที่ตกลงกับธงรบแล้ว ฝ่ายนั้นก็รักษาสัญญาไม่เคยขาดตกบกพร่อง เขาอดคิดไม่ได้ว่า หากให้ธงรบสัญญา "เรื่องอื่น" นายตำรวจเจ้าชู้จะ "ยอม" หรือ "ทำได้" หรือไม่
"อาทิตย์...อาทิตย์" อธิปสะกิด "ข้าศึกบุก"
อธิปบุ้ยปากไปยังประตูทางเขาของคลับ อาทิตย์หันตาม สายตาปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เห็นคุ้นตา
"พูดไม่ขาดคำก็มา รู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่"
...นั่นสิ เหมือนธงรบคอยสะกดตามเขาไปทุกที่ ไม่ว่าเวลาไหน ดึกดื่นเที่ยงคืนก็บังเอิญเจอธงรบ จะไปที่ไหน ธงรบก็ดูเหมือนจะรู้ไปเสียหมด...
"ได้กินเหล้าฟรีอีกแล๊ว" อธิปยิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นทักทายนายตำรวจที่กำลังเดินส่ายอาดๆ เข้ามาหา
"อธิป" อาทิตย์เรียกชื่ออธิปเสียงเข้ม "ไปเรียกทำไม"
"แล้วทำไมจะไม่เรียก คนคุ้ยเคยกัน ยังไงผู้กองก็เห็นเราอยู่ดี"
ธงรบยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับ เดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนที่นั่งอยู่โซฟาฝั่งวีไอพีของคลับ
"ไงอธิป คิดยังไงแอบควงแฟนผมมาดื่ม" ธงรบพูดกับอธิปแล้วหันไปยักคิ้วให้อาทิตย์ที่เสไปมองด้านข้าง
"พูดดีๆ นะผู้กอง" อาทิตย์พูดเสียงเข้ม ยังไม่หันไปมองหน้าธงรบ
"ขอโทษครับผู้กอง คืออาทิตย์เขาเหงา ผมเลยมาเป็นเพื่อน"
"อธิป" คนที่โดนปรักปรำว่า "เหงา" ส่งเสียงปรามเพื่อน แต่อีกฝ่ายไม่ใส่ใจ
"แต่ไม่ได้มากันสองต่อสองนะครับ กลัวโดนครหานินทา มีมาอีกสองคน รชานนท์กับพจนีย์ แต่ว่าตอนนี้ไปไหนกันไม่รู้ สารวัตรดื่มอะไรดี จะได้ถือโอกาสฉลองเลื่อนยศซะเลย" อธิปยิ้มกว้าง พูดไปพลางยักคิ้วใส่อาทิตย์ที่ยกเครื่องดื่มจิบช้าๆ สลับกับหันหน้าไปมองรอบๆ
"ผมเลื่อนยศเป็นพันตำรวจตรี ใครบางคนยังไม่ยอมเรียกสารวัตรซักคำ เรียกผู้กองอยู่ได้ เรารึก็ภูมิใจนักหนา จะแสดงความยินดีซักคำก็ไม่มี"
อาทิตย์ไม่ตอบ ตามองไปยัง "เด็กหนุ่ม" ที่นั่งอยู่กับเพื่อน และตอนนี้ก็มีอีกหลายคนมาสมทบเป็นกลุ่มใหญ่ จนแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าขาวๆ ของภานุวัฒน์ ธงรบคงยังมองไม่เห็นเด็กหนุ่มคนนั้นจึงทำหน้าระรื่นอยู่
...สงสัยจังเลยว่าหากธงรบเห็นภานุวัฒน์ คนเจ้าชู้คนนี้จะทำหน้าอย่างไร และหากเขาเอ่ยชื่อเด็กหนุ่มคนนั้นขึ้นมา ธงรบจะอธิบายอย่างไร...
---ไหนว่าไม่แคร์ยังไงล่ะ อาทิตย์
อีกเสียงหนึ่งแย้งขึ้นมาในหัว
...แต่ผู้กองธงรบก็ทำท่าจีบเขาเป็นแฟน พูดว่ารัก พูดว่าเป็นแฟนเขา พูดว่าเขาเป็นแฟน ทำเหมือนกับว่าเป็นแฟนกันจริงๆ
---แต่เขายังรักพี่นุอยู่ หัวใจเขาเป็นของพี่นุ
...แต่เขาก็เริ่มรู้สึกดีกับธงรบ
---บ้าจริงๆ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย
"เหม่ออีกแล้วสารวัตร พักหลังอาตี๋เหม่อบ่อยๆ สงสัยบริษัทกำลังขาดทุน" อธิปบอกธงรบยิ้มๆ
...กำลังงอนสารวัตรละซี้อาทิตย์...
อธิปอมยิ้ม แล้วหันไปมองด้านข้าง พลันต้องอุทานด้วยความตกใจ แต่ธงรบไม่ได้สังเกตเห็นอาการของเขาเพราะกำลังทำตาเยิ้มมองอาทิตย์อยู่อย่างเพลิดเพลิน
...นิตินัย ทำไมจะต้องโผล่มาตอนนี้ด้วย...
อธิปรีบหันหน้าเข้าผนัง อยากจะย้ายไปนั่งหลังธงรบให้สารวัตรตัวโตบังเขาให้มิด ตั้งแต่กลับจากถ่ายโฆษณาที่กระบี่ แบ้งค์นิตินัยตามตื้อเขาอย่างนัก มาห่างๆ ไปตอนที่มีเรื่องคลิปฉาวๆ แต่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ก็เริ่มอีก คราวนี้หนักกว่าเดิม ถึงขนาดบุกไปหาเขาถึงคอนโด และลากตัวเขาออกไปเที่ยวด้วยกัน จนเกิด "เรื่อง" ขึ้น เรื่องที่เขา "เผลอตัว" ทำอะไรแบบที่ไม่เคยคิดว่าจะทำตอนเมามายไม่ได้สติ
"สารวัตรครับ จะดื่มอะไรดี" อธิปถามธงรบ
ธงรับสั่งเบียร์ อธิปเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ แม้จะไม่ได้ดื่มสังสรรค์กับธงรบบ่อยนัก แต่เขาก็รู้ดีว่าปกติธงรบนั้นดื่มเหล้าแรงๆ จนเขาแทบดื่มด้วยไม่ได้
ตั้งแต่รู้จักกับธงรบผ่านทางอธิคมและอนุภาพ นายตำรวจหนุ่มก็ชวนเขากับเพื่อนออกไปด้วยกันบ้างเป็นครั้งคราวจนคุยกันถูกคอ แต่ลึกๆ เขาอดหวั่นไม่ได้ว่าธงรบอาจจะเผลอ "จัดการ" เขาหากเขาไม่ระวังตัว เวลาดื่มกับธงรบเขาจึงไม่ยอมเมาเด็ดขาด
"สารวัตร ทำไมดื่มเบียร์ละครับ แบบนี้จะรู้รสอะไรได้"
"พักหลังผมเพลาๆ เรื่องดื่มเหล้า มันไม่ค่อยดี ผิดศีลห้า" ธงรบตอบยิ้มๆ
"ผมว่าผิดข้ออื่นมากกว่า" อาทิตย์อดเหน็บแนมไม่ได้
"ข้าไหนหรืออาทิตย์" อธิปแกล้งทำหน้าไม่รู้เรื่อง
"คนทำผิดเองเขารู้" อาทิตย์เอียงหน้า ปรายตามองคนที่ "คาดว่า" จะทำผิดศีลหลายข้อ
"เอ๊า ว่าเข้าไป คนกลับตัวกลับใจแล้วไม่ให้อภัยกันบ้างเลยนะ" ธงรบทำตางอนๆ
"ไม่น่าเชื่อ อะไรทำให้สารวัตรธงรบเปลี่ยนไป" อธิปทำหน้าสงสัย
"ความรักทำให้คนเปลี่ยน"
...เลี่ยน...อาทิตย์เผลอเบ้ปาก อดหมั่นใส้คนทีนั่งอยู่ข้างๆ ไม่ได้
...ขอสั่งเครื่องดื่มแรงๆ ซักหน่อยเถอะ อยากจะประชดคนที่บอกว่ากลับตัวกลับใจบ้างซักหน่อยท่าจะดี...
"เฮ่ย อาทิตย์จะดีหรือ" อธิปเสียงหลงเมื่อได้ยินอดีตเพื่อนร่วมสั่งเครื่องดื่ม
"ใช่ เดี๋ยวเมานะ จะหาว่าไม่เตือน" ธงรบร่วมเตือน
"แค่แก้วเดียวจะเมาที่ไหน ถึงผมจะเมาไม่ได้สติ ก็มีคนพากลับบ้านอยู่แล้ว นะอธิป"
"จะให้เราพากลับหรือ เราไม่กลับง่ายนะ คืนนี้เรากะว่า ไม่เมาไม่กลับ"
"พี่พากลับก็ได้อาทิตย์ ดื่มตามสบาย ไม่ต้องห่วง พี่เลี้ยงเอง" ธงรบสั่งเครื่องดื่มเพิ่มอีกอย่าง ทั้งๆ ที่เบียร์หนึ่งขวดยังอยู่ในมือ
ทั้งสามนั่งดื่มไม่นานรชานนท์กับพจนีย์ก็เดินกลับมา หญิงสาวหน้าตาไม่สู้ดี บอกว่าคงต้องกลับบ้านแล้ว
"พจน์รู้สึกมึนๆ หัว อยากจะอาเจียน" พจนีย์ทำท่าผะอืดผะอม
"คนท้องน่ะ บอกให้อยู่บ้านก็ไม่ยอม ยังอยากซ่า" รชานนท์ตำหนิภรรยา
"ให้เราอยู่บ้าน แล้วตัวเองออกมาเที่ยวนี่นะ ไม่แฟร์"
"แล้วนี่จะกลับเลยหรือไง มึนหัวจริงเร๊อ กลัวแต่จะกลับบ้านไปผลิตลูกคนที่สองละสิ" อธิปเย้า
"บ้า คนแรกยังคาอยู่ในท้องเลย คนที่สองจะเกิดได้ไงย่ะ" พจนีย์แหว ยกมือขึ้นจะฟาดคนที่พูดยั่ว
"อ้าว คนอื่นๆ เขายังทำกันเลย"
"นนท์ไปเถอะ ไม่อยากฟังอธิป ผู้กอง เอ๊ย สารวัตร พจน์กลับก่อนนะคะ" พจนีย์หันมาลาธงรบและอาทิตย์
"ส่งให้ถึงบ้านนะครับสารวัตร" รชานนท์ฝากฝังอาทิตย์กับธงรบก่อนกลับ ทำให้อีกฝ่ายหน้าง้ำเพราะโดนล้อ
สรุปแล้วคนอื่นๆ แยกตัวไปกันหมด เหลือแต่อาทิตย์กับธงรบ อธิปนั้นก็ขอแยกตัวไปจีบสาวต่อ และยังยั่วเย้าอาทิตย์ก่อนแยกออกไปเหมือนที่รชานนท์พูด
"สารวัตร ฝากอาตี๋ด้วยนะครับ อย่าให้เมาจนครองสติไม่ไหว เดี๋ยวจะอันตราย"
"ไปไกลๆ เลยอธิป" อาทิตย์ยกมือทำท่าจะชกเพื่อนที่ทำหน้าทะเล้นแล้วรีบเดินจากไป ปล่อยให้ธงรบหัวเราะหึๆ ในลำคอ แล้วพูดขึ้นว่า
"ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะดูแลอาทิตย์อย่างดี ไม่มอมเหล้าเด็ดขาด อาทิตย์ไว้ใจได้
อาทิตย์ไม่ตอบ ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แล้วสั่งเพิ่มอีกหลายครั้ง จนธงรบชักเป็นห่วง
"ดื่มมากแล้วนะอาทิตย์ พอเถอะ"
"ทำไมล่ะครับ ไม่ดีหรือ ผมจะได้เมา ผู้กองไม่ชอบหรือถ้าผมเมา" อาทิตย์ตาปรือ แต่ยังพูดเสียงชัดเจน ใบหน้าแดงระเรื่อ หากไฟในคลับที่ค่อนข้างสลัวทำให้ไม่เห็นใบหน้าขาวสะอาดนั้นเปลี่ยนสีชัดเจนนัก
"เอ๊า คนเขาห่วงใย" ธงรบส่ายหน้ายิ้มๆ แต่มือกลับเติมเหล้าให้ชายหนุ่ม
อาทิตย์ขยับแก้วหนี "ไม่อยากให้เมาแล้วทำไมมาเติมเหล้าให้"
"โอ๊ะ โทษที เติมผิดแก้ว" ธงรบแก้ตัว
...เชื่อตายล่ะผู้กองธงรบเอ๊ย...
อาทิตย์คว้าขวดเหล้ามาจากมือธงรบแล้วรินใส่แก้วเอง นายตำรวจไม่ห้ามปราม เอาแต่นั่งมองตี๋หนุ่มยิ้มๆ เสียงเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะเร็วขึ้น ธงรบยกข้อมือขึ้นดูเวลา เห็นว่าเป็นเวลาตีสองแล้วจึงชวนอาทิตย์กลับบ้าน ชายหนุ่มไม่ยอม บอกว่าอยากดื่มต่อ แต่นายตำรวจก็ลากสุดหล่อของเขาออกมาจากคลับจนได้
"เป็นอะไรนี่อาทิตย์ นี่กะจะเมาจริงๆ หรือ ตอนมาถึงยังว่าพี่อยู่เลย ไหนบอกว่าเหล้ามันไม่ดีไง"
"อยากดื่ม อยากดื่มให้เมา" อาทิตย์โบกไม้โบกมือ เดินโซเซลงบากบันไดหน้าคลับ
"อ้าว เดี๋ยวก็ได้กลิ้งลงไปไปหรอก มามะ เดี๋ยวช่วยพยุง"
"อย่ามายุ่ง" อาทิตย์ปัดมือธงรบออก "ไปพยุงคนอื่นโน่น"
"ก็อยู่กันสองคนจะให้ไปพยุงใครวะ" ธงรบเกาหัวแกรกๆ มองตามตี๋หนุ่มที่เดินไม่ตรงทางไปยังลานจอดรถ แล้วหยุดยืนโอนเอนมองซ้ายมองขวา
"มา จะไปส่ง กุญแจรถอยู่ไหน" ธงรบเดินไปหยุดยืนข้างๆ แล้วถือโอกาสล้วงกระเป๋าของชายหนุ่มผู้ที่กำลังถูกควบคุมด้วยฤทธิ์เหล้า
ไออุ่นแผ่ซ้าย มือของธงรบกางออกเมื่อสอดเข้าไปในกางเกงของอาทิตย์ ความหากุญแจรถ แต่เขาอด "แต๊ะอั๋ง" ชายหนุ่มไม่ได้
...ผิวเนื้อเนียน อุ่น แน่น เร้าใจเขาจนแทบอยากจะจับอาทิตย์ถอดเสื้อผ้าเสียเดี๋ยวนี้
อาทิตย์ไม่ขัดขืน ท่าทางจะเริ่มเมาแล้ว แต่ก็ยังพยายามทรงตัวอยู่
"อาทิตย์ ไปนอนบ้านพี่นะ พี่ไปส่งอาทิตย์ที่บ้านไม่ได้หรอกทั้งเมาๆ อย่างนี้ไม่ได้หรอก ดึกมากแล้ว" ธงรบกระซิบเสียงเบา ก่อนจะชักมือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มอย่างเสียดาย
...ตอนนี้ความรู้สึกพิเศษที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขาตลอดระยะเวลาปีกว่าได้รุมเร้าธงรบจนถึงที่สุด เขารู้สึกทรมานเหลือเกินกับความต้องการอาทิตย์ ไม่เคยเลยที่เขาจะต้องการใครมากเท่านี้มาก่อน ตอนแรกเป็นความสนุกที่ได้ตามตื๊อตามกวนตี๋เข้มคนนี้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่เขามีต่ออาทิตย์นั้นลึกซึ้งขึ้น ที่สำคัญ ที่เขาเห็นอธิคมเพื่อนรักของเขาจะเป็นจะตายเพราะถูกแฟนทิ้ง ยิ่งทำให้เขาตระหนักได้ว่า อะไรบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขามาตลอดนั้นน่าจะเรียกได้ว่าเป็นความรัก และเมื่อเห็นสภาพอธิคมแล้วก็ยิ่งทำให้เขาทนไม่ได้ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาอธิคมเขาต้องติดอยู่กับเพื่อนรักแทบห่างไปไหนไม่ได้ ยิ่งทำให้ความรู้สึกพิเศษต่ออาทิตย์เพิ่มทวีคูณ
...อาทิตย์ ตอนนี้น่าจะถึงเวลาของเราแล้วล่ะ...
ธงรบสูดลมหายใจลึกๆ แล้วดันตัวหนุ่มน้อยขึ้นรถ จุดหมายปลายทางคือบ้านของเขา
คืนนี้ เขาจะได้อยู่กับอาทิตย์ทั้งคืน...แม้อีกฝ่ายจะไม่ค่อยได้สตินักก็ยอม...
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 844188 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก