ตอนที่ 33 : ปลาฉลามของหนูมาลี (1)
-ปลาฉลาม-“มองอะไรวะ”
นอร์ทพาดมือลงมาบนไหล่ของผม มองไปยังจุดเดียวกับที่ผมมองอยู่ “ใครวะไม่คุ้นหน้า”
“ไม่รู้จัก” ผมละสายตาจากอัฒจันทร์ ออกเดินตรงไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า มีนอร์ทเดินตามมาติดๆ
“นี่ถ้ามึงกับลีเป็นแฟนกันจริงๆ กูยุให้ขึ้นไปแล้ว ดูสนินสนมเกิน”
ผมชะงักเท้าก่อนก้าวต่อ โดยที่นอร์ทไม่ทันสังเกตอาการของผม
“แล้วมึงจะเป็นแฟนกับลีไปจนถึงเมื่อไหร่วะ กูว่าได้เวลาแยกย้ายแล้วมั้ง เอาพอหอมปากหอมคอก็พอ เจ้าลีจะได้มีเวลาไปจีบสาวที่ชอบบ้าง” ริมฝีปากนอร์ทยกยิ้มกวน ดวงตาเป็นประกาย “หรืออาจจะจีบหนุ่มที่ชอบก็ได้มั้ง เห็นเมื่อกี้แล้วกูชักไม่แน่ใจ”
“ไม่แน่ใจอะไร” เดียวยืนอยู่หน้าล็อกเกอร์ หันมาถามเมื่อได้ยินประโยคท้ายที่พวกผมคุยกัน
“ไม่แน่ใจว่าลีชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“อยู่ๆ ทำไมถึงสงสัยขึ้นมา หรือว่า..มึงหมายถึงรุ่นพี่ของลีเหรอ”
“มึงรู้จักเหรอวะ”
“เปล่า เมื่อกี้กูแวะทักลีก่อนเข้ามา ลีเลยแนะนำให้รู้จักกัน”
“ใช่หรือไม่ใช่”
เดียวยิ้มมุมปาก ดวงตาฉายแววแปลกๆ “ใช่ไม่ใช่แล้วยังไงวะไม่เกี่ยวกับพวกเรา มึงก็ออกไปได้แล้ว เดินเข้าเดินออกอย่างกับเป็นนักกีฬาซะเอง”
“ทำไงได้กูขาใหญ่” นอร์ทยักคิ้วไม่สะทกสะท้าน “พวกมึงก็ซ้อมไปแล้วกันวันนี้กูขอตัว มีนัดว่ะ”
“วันไหนมึงไม่มีดีกว่า ลดๆ บ้างเถอะว่ะ” เดียวส่ายศีรษะให้กับความเสเพลของเพื่อน
“เอาน่าอย่าบ่นนักเลยมึง ชีวิตวัยรุ่นมันสั้นต้องใช้ให้คุ้ม กูไปก่อนเจอกันพรุ่งนี้”
“พูดแล้วก็ไปเสียที” เดียวทำหน้าเอือม
“ฮ่าๆ” นอร์ทหัวเราะเสียงดัง หมุนตัวออกจากห้อง ผมเดินตรงไปยังล็อกเกอร์ของตัวเองที่อยู่ติดกับของเดียว เปิดกระเป๋ากีฬาหยิบของที่ต้องใช้ออกมา
“โช”
“หือ”
“กูไม่เข้าใจอยู่อย่าง เวลาอยู่ในสระมึงว่ายน้ำเก่งกว่ากู แต่ทำไมอยู่บนบกมึงถึงกลายเป็นเต่าไปได้วะ”
“อะไรของมึง” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน เดียวตบมือลงบนไหล่ของผมแรงๆ ยิ้มมุมปากแต่ไม่ยอมตอบคำถาม
“กูออกไปวอร์มก่อน รีบๆ ตามมา”
ผมส่ายศีรษะ หันกลับมาจัดการกับข้าวของของตัวเอง จู่ๆ ในหัวก็ผุดภาพของลีกับผู้ชายคนนั้นขึ้นมา ท่าทางคุยกันสนุกสนาน รอยยิ้มกว้างของทั้งสองคนมันติดตาผม
ผมโผล่ศีรษะขึ้นมาเหนือน้ำเมื่อมือแตะขอบสระเรียบร้อย พี่ปืนนั่งคุกเข่าอยู่ริมสระในตำแหน่งที่เห็นเป็นประจำ
“โช”
“ครับ” ผมยกมือขึ้นลูบน้ำออกจากหน้า
“วันนี้เป็นอะไร ทำไมถึงไม่มีสมาธิ”
สายตาของผมตวัดไปมองบนอัฒจันทร์ก่อนกลับมาที่หน้าของพี่ปืน
“ขอโทษครับ”
“รู้ใช่ไหมว่าเสี้ยววินาทีมันมีความหมาย อย่าวอกแวกเป็นอันขาด ตัดทุกอย่างออกจากหัวให้หมด มุ่งไปข้างหน้าเท่านั้น”
“ครับ”
“เอาใหม่”
ผมขึ้นจากน้ำ ยืนเตรียมพร้อมรอสัญญาณ พยายามสลัดทุกอย่างออกจากหัว แต่ถึงอย่างนั้นในเสี้ยวนาทีที่เสียงนกหวีดดัง ผมหันไปมองลีบนอัฒจันทร์
“ไปพักก่อน แบบนี้มันไม่มีประโยชน์ หาทางจัดการกับตัวเองให้ได้ พี่ให้สามสิบนาทีแล้วกลับมาซ้อมใหม่ อย่าให้เป็นแบบนี้อีก”
“ขอโทษครับ” ผมก้มศีรษะให้พี่ปืน พ่นลมหายใจยาว
เดียวเดินตรงเข้ามาหา ยื่นผ้าขนหนูให้ผม “อย่าเพิ่งกังวล มึงก็ไม่ได้ช้าลงเท่าไหร่แต่พี่ปืนตั้งความหวังกับมึงไว้มาก”
“กูไม่มีสมาธิ” ผมยอมรับแต่โดยดี
“ถ้าอย่างนั้นกูว่ามึงไปตามใจมึงกลับมาก่อนดีไหม จะได้มีสมาธิ”
ผมกับเดียวสบตากัน บางอย่างในตาเพื่อนบอกผมว่าเดียวรู้ว่าผมคิดยังไงกับลี
“อืม”
“กูขออย่างเดียว อย่าเลือกที่จะตัดเพื่อรักษาสมาธิ ว่ายน้ำเป็นสิ่งสำคัญสำหรับมึงกูรู้ แต่คนบางคนก็ใช่ว่าจะหาเจอง่ายๆ”
ผมหันไปมองอัฒจันทร์ ลีโบกมือให้เมื่อเห็นผมมองขึ้นไป
“มึงไม่ต้องห่วง กูรู้ว่าอะไรสำคัญสำหรับกู”
“พี่โช” ลีส่งยิ้มให้เมื่อเห็นผมเดินขึ้นไปมา เจ้าตัวรีบกวาดหนังสือออกจากที่นั่งด้านข้างเพื่อให้ผมนั่งลง
“จะชวนไปเยี่ยมคุณปู่เหรอครับ”
“เกี่ยวอะไรกับปู่” เดียวนี้ลีชักหายใจเข้าหายใจออกเป็นคุณปู่
“อ้าว ปกติพี่โชไม่เคยขี้นมาหาผมระหว่างพัก ก็เลยนึกว่าเหมือนทุกที”
“เปล่า พี่แค่..ขึ้นมาพัก”
“พัก?” เจ้าหนูมาลีมองผมตาโต
“แปลกใจอะไร เรามานั่งเฝ้าพี่บ่อยๆ ก็เห็นอยู่ว่านักกีฬาต้องพัก ใครจะซ้อมตลอดเวลา”
“อันนั้นผมก็รู้ แต่.. ช่างมันเถอะครับ พี่โชอยากดื่มน้ำไหมครับ ผมมีน้ำเปล่า น้ำส้มคั้นสด กับชาเขียวเย็น”
ผมกวาดตามองข้าวของที่วางอยู่ของลี ชะโงกตัวผ่านร่างเล็ก แก้มเฉียดจมูกของลีไปนิดเดียว
“พี่โช! อันนั้นผมดื่มแล้วครับ” ลีรีบบอกเมื่อผมหยิบขวดที่เปิดเรียบร้อยแล้วขึ้นมาดื่ม
“หวงเหรอ”
“เปล่าครับเปล่า ดื่มได้”
“ทำไมต้องหน้าแดง”
ลีเบิกตากว้างจ้องหน้าผม ละล่ำละลักตอบ “ปะ..เปล่าสักหน่อยครับ”
ผมยกขวดที่ถืออยู่ขึ้นดู “เคยได้ยินผู้หญิงพูดว่าแบบนี้เรียกจูบทางอ้อมใช่ไหม” ผมลดขวดลงหันไปมองหน้าลี สีแดงเรื่อขยายลามไปจนถึงหู
“มัน..มัน..”
“แต่พี่ว่าเราคงไม่เขินหรอกมั้ง จะเขินทำไมจูบจริงก็เคยมาแล้ว”
หน้าของลีแดงซ่าน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ปากเผยอออกน้อย จนผมต้องซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ นึกอยากดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบจริงๆ สักที โทษฐานทำตัวน่ารัก
“ลี”
“คะครับ” ลีหันไปมองตามเสียงเรียก ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหา ตอนผมเดินขึ้นมาเห็นยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านล่างอัฒจันทร์
“พี่กลับก่อนนะเพื่อนโทรมาตามแล้ว พรุ่งนี้เจอกันสี่โมงเย็น”
“ครับผม แล้วผมรีบไป”
“ไม่ต้องรีบ เรายิ่งซุ่มซ่ามเดี๋ยวสะดุดล้มก่อนไปถึง พี่ไม่อยากรอเก้อ”
“พี่ทิว~ เกินไปหรือเปล่าครับ พูดซะหมดหล่อเลย”
“ฮ่าๆ พี่ไปก่อน” มือใหญ่วางลงบนศีรษะของลี สายตาที่มองมาอ่อนโยน “ไว้วันหลังจะมาเป็นเพื่อนใหม่”
“ขอบคุณครับ”
“ใคร” ผมถามเมื่อเจ้าของชื่อทิวก้าวห่างออกไป
“โอ๊ะ!” ลีหันมามองผมตาโต “ลืมแนะนำไปเลยครับ ไม่ทันแล้ว”
“ใคร” ผมถามซ้ำประโยคเดิม
“รุ่นพี่ที่คณะครับ วันนี้จอมขวัญไม่มาส่วนนะโมมีนัดต้องรีบกลับ ผมเจอพี่ทิวที่หน้าคณะ คุยกันเพลินๆ พี่ทิวเลยตามมานั่งเป็นเพื่อน”
“สนิทกันเหรอ”
“มากกกครับ” ลีลากเสียงยาว สีหน้ายิ้มแย้ม ไม่ได้มองเลยว่าสีหน้าคนฟังบึ้งตึงแค่ไหน
“จะว่าไปพักนี้ผมสนิทแต่กับคนหล่อคนดังทั้งนั้นเลยนะครับ พี่โชเอย พี่เดียวเอย พี่นอร์ทเอยแล้วไหนจะพี่ทิวอีก สาวที่คณะกรี๊ดกันหนักมาก...”
“ลี”
“ครับ?” ลีมองผมงงๆ เมื่อถูกตัดบทขณะกำลังเล่าเพลินๆ
“คนนี้หรือเปล่า”
“ใครครับ?”
“ที่ลีบอกว่าชอบ”
ลีชะงัก สีแดงเรื่อบนใบหน้าทำให้ผมหงุดหงิด “คนนี้ไม่ใช่ครับ แต่มีข่าวว่า...” ลียิ้มทะเล้น “พี่ทิวชอบผม”
“....”
“ฮ่าๆ ผมล้อเล่นครับ อย่างพี่ทิวไม่ชอบผมหรอกครับ”
“มีคนพูดจริงใช่ไหม”
“ครับ?”
“ที่บอกว่าหมอนั่นชอบเรา”
“คนก็แซวเล่นไปอย่างนั้นเองครับ คงเห็นพี่ทิวใจดีกับผม”
“อืม” ผมส่งเสียงในลำคอ จากสายตา จากอากัปกิริยาที่เห็น ผมมั่นใจว่ามันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
“พี่โชไม่ต้องไปซ้อมต่อเหรอครับ”
“กำลังจะไป” ผมลุกขึ้นยืนเมื่อถูกทัก
“สู้ๆ นะครับ”
“ไม่ต้องห่วง พี่ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ อยู่แล้ว”
ลียิ้มให้ผมด้วยสีหน้างงเล็กน้อย มีเพียงผมที่เข้าใจความหมาย ถ้าผมเคยปล่อยอะไรไปจากชีวิตโดยไม่สนใจ สิ่งนั้นต้องไม่ใช่ ‘ลี’
-หนูมาลี-“มึงบอกพี่โชหรือยังว่าวันนี้ไม่ได้ไปดูซ้อม”
“กูลืม!” ผมทำตาโตใส่นะโม รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา “สงสัยพี่โชยังเรียนอยู่ กูส่งข้อความแทนแล้วกัน” ผมจัดการส่งข้อความบอกพี่โชว่าวันนี้ไม่ได้เข้าไปหา อดคิดถึงไม่ได้แต่คิดอีกทีแบบนี้ก็ดี ไปเกือบทุกวันพี่โชจะเบื่อหน้าผมได้
“แล้วพี่ทิวนึกยังไงชวนมึงไปเป็นเพื่อนวะ”
“ก็คุยกันเรื่องนี้พอดี พี่ทิวเลยชวนกูไปช่วยเลือก กูเล็งจะซื้อให้พี่โชเป็นของขวัญอยู่แล้ว เลยว่าจะถือโอกาสไปศึกษาก่อน”
“ซื้อเกมเนี่ยนะ ไปซื้อเมื่อไหร่ก็ได้ไหมวะไม่เห็นต้องศึกษา”
“ก็มึงเล่นไง กูไม่ได้เล่นไม่รู้เรื่อง ไม่รู้อันไหนดังอันไหนสนุก ตอนแรกก็กะว่าจะชวนมึงไปเป็นเพื่อน แต่พี่ทิวชวนกูเลยโอเค”
“ก็ดี” นะโมพยักหน้าเห็นด้วย “มึงก็ซื้อเลียนแบบพี่ทิวไปเลยสิวะ ไม่ต้องคิดเยอะ ขานั้นตัวพ่ออยู่แล้ว”
“นั่นไงกูถึงไป มึงจะไปด้วยกันไหม”
“ไม่ดีกว่า ตังค์ยิ่งไม่ค่อยมีกูกลัวอดใจไม่ได้”
“งั้นก็ไม่ต้องไป” ผมเห็นดีด้วยกับนะโม “จะสี่โมงแล้วกูไปก่อนเดี๋ยวไม่ทัน”
“มึงนัดไว้ที่ไหนวะ”
“ซุ้มเฟื่องฟ้า”
“งั้นเดินออกไปพร้อมกัน”
ผมแยกกับนะโมที่หน้าตึก เป็นจังหวะที่เสียงเรียกเข้าที่ตั้งไว้เป็นพิเศษดังขึ้นพอดี
“ครับพี่โช”
“ไม่กลับมาที่มหา’ลัยแล้วครับออกไปเลย”
“ไปเป็นเพื่อนพี่ทิวซื้อของครับแกชวนไว้เมื่อวาน”
“อืม น่าจะเป็นที่ห้างใกล้มหา’ลัยเรานี่แหละครับ ผมก็ดันไม่ได้ถามว่าพี่ทิวจะไปร้านไหน”
“เปล่าครับ นะโมกับจอมขวัญไม่ได้ไป ผมไปกับพี่ทิวสองคน”
“ครับผม พี่โชตั้งใจซ้อมนะครับ สู้ๆ”
ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า เริ่มลังเลใจว่าจะไปดีไหม น้ำเสียงพี่โชเคร่งขรึมมาก เป็นอะไรหรือเปล่านะ
“ลีทางนี้”
ผมส่งยิ้มให้พี่ทิวที่โบกมือเรียก นัดไว้แล้วนี่นา คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
• • • • • • • •
“อยากทานอะไรเดี๋ยวพี่เลี้ยง” ผมเดินออกจากร้านเกม ใช้เวลาไปนานพอสมควร
“อะไรก็ได้ครับ แต่ไม่ต้องเลี้ยง”
“ไม่ได้สิ เราอุตส่าห์มาช่วยพี่เลือก” มือของพี่ทิวพาดลงมาบนไหล่ของผม ดึงให้เดินไปพร้อมกัน
“แต่ผมก็ซื้อเหมือนกัน”
“เพิ่งรู้ว่าเราชอบเล่นเกม เมื่อวานคุยกันไม่เห็นบอกพี่เลย ว่างๆ ไปเล่นที่บ้านพี่ไหม”
“เปล่าครับผมไม่ชอบเล่น ผมซื้อให้คนอื่น”
“คนอื่น? นะโมเหรอ”
ผมกำลังจะตอบ แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน
“ครับพี่โช..ซื้อเสร็จแล้วครับ กำลังจะไปหาอะไรกิน หือ?” คิ้วของผมเลิกขึ้นสูง “พี่โชอยู่ที่ไหนนะครับ...ครับ ผมก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน..สักครู่ครับ” ผมลดโทรศัพท์ลง
“พี่ทิวผมขอชวนพี่โชไปทานข้าวด้วยกันนะครับ”
“โช? ใช่คนที่เป็นนักกีฬาว่ายน้ำหรือเปล่า”
“ใช่ครับ”
“พี่ตามใจลี”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มกว้างด้วยความดีใจ จะเอ่ยขอตัวเลยผมก็เกรงใจรุ่นพี่ แต่ก็ไม่อยากให้พี่โชกินข้าวคนเดียว
“เดี๋ยวพี่โชเดินมาครับ” ผมบอกพี่ทิวหลังจากวางสายกับพี่โช
“เมื่อวานที่บอกว่าไปดูรุ่นพี่ซ้อม พี่นึกว่าหมายถึงคนที่ขึ้นมาทักที่ชื่อเดียว”
“พี่เดียวก็ใช่ครับ”
“งั้นเหรอ” สีหน้าของพี่ทิวครุ่นคิด “พี่เคยได้ข่าวมาว่าโชไม่ชสุงสิงกับใครนอกจากเพื่อนในก๊วน”
“คนชอบคิดว่าพี่โชหยิ่งครับ”
“แล้วไม่จริงเหรอ” พี่ทิวจ้องตาผม
“ไม่ใช่ครับ พี่โชแค่มีโลกของตัวเอง เป็นโลกที่ซับซ้อนสักหน่อยคนเลยเข้าใจผิด”
“แต่ไม่ใช่กับลีใช่ไหม”
“ครับ” ผมยิ้มให้พี่ทิว ดวงตาเป็นประกายรักใคร่เมื่อพูดถึงพี่โช
“ลี”
ผมหันไปตามเสียงเรียก พี่โชยืนห่างออกไปไม่ไกล ดวงตาที่มองมาวาวโรจน์จนผมแปลกใจ ก่อนดวงตาคู่นั้นจะอ่อนลง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** ต่อตอนหน้านะคะ อดใจรอกันนิดหนึ่ง
ปล. จะให้เตรียมหมอนไว้ก่อนดีไหมน้า ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 289914 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก