ตอนที่ 2 : ความคิด"คุณสาเข้ามาหน่อยครับ"
"ค่ะ"
เพียงครู่เดียวเลขาของศิระก็ก้าวเข้ามาในห้องทำงาน หญิงสาวหยุดยืนหน้าโต๊ะของเจ้านาย
"โปรเจ็คเปิดรีสอร์ทเสาร์นี้คุณมีข้อมูลไหมว่าใครไปบ้าง"
"รีสอร์ทคุณทักษาใช่ไหมคะ” วนิสาเก็บความแปลกใจไว้ภายใน ถึงแม้ว่าทุกงานของบริษัทจะถูกส่งมาให้รับทราบ แต่ศิระไม่เคยลงรายละเอียดถึงขนาดว่ามีใครไปทำงานบ้าง
"ใช่"
"มีค่ะ ทีมงานที่จะเดินทางไป มีคุณชลนที มีคุณสองที่เป็นโปรเจ็คเมเนเจอร์ของงานนี้กับลูกทีม มีทีมโปรดักชัน ทีมกล้อง เห็นว่าคราวนี้จะเอาคลีเอทีฟที่คิดงานไปด้วย เพราะเป็นงานใหญ่เผื่อต้องเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขอะไรเร่งด่วน" วนิสาแจ้งทีมงานหลักๆ ให้ศิระทราบ
"ใครเป็นครีเอทีฟงานนี้"
"อินกับคูนค่ะ"
"ไปทั้งคู่ใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ"
"อืม แจ้งไปทีว่าผมจะไปด้วย"
"คุณศิระจะไปเหรอคะ!" คราวนี้หญิงสาวไม่อาจปิดบังสีหน้าแปลกใจไว้ได้
"ใช่ เจ้าชลชวนผมไปเป็นเพื่อน เห็นว่าทางเจ้าของรีสอร์ทชวนให้พักต่อ"
คำตอบของศิระทำให้หญิงสาวเลิกสงสัยว่าทำไมเจ้านายถึงสนใจโปรเจ็คนี้เป็นพิเศษ "คุณศิระจะให้ขอห้องเพิ่มไหมคะ”
"ไม่ต้องผมพักกับเจ้าชลได้ หรือถ้าสามารถจองแยกแบบจ่ายเงินเองได้ก็จองให้ผมด้วย ผมไม่อยากรบกวนลูกค้าเพิ่ม
"ได้ค่ะ เดี๋ยวสารีบจัดการให้"
"ขอบคุณมาก"
ศิระเอนหลังพิงพนักเก้าอี้เคาะปลายนิ้วกับโต๊ะ หวังว่าการเริ่มต้นครั้งนี้จะไม่สายจนเกินไป เขาขยับตัวขึ้นนั่งหลังตรงเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ชายหนุ่มหมุนเก้าอี้ไปทางด้านหลัง เปิดตู้เอกสารหยิบกล่องบางอย่างออกมา ของขวัญที่ใช้เวลาเกือบหนึ่งปีในการเปิด
ศิระแกะกระดาษออกอย่างพิถีพิถัน เขาอดคิดไม่ได้ว่าข้างในคืออะไรขณะที่มือเปิดฝากล่องออก สมุดเล่มใหญ่ปรากฎต่อสายตา ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาเปิดออกดู มันคือสมุดออแกไนซ์เซอร์สำหรับจดงานและบันทึกต่างๆ บางอย่างบอกเขาว่ามันถูกออกแบบขึ้นมาโดยเฉพาะ ไม่ใช่ของที่หาซื้อได้ทั่วไป ปกเป็นหนังสีน้ำตาลเข้มนุ่มมือ ด้านหน้าเรียบแต่ด้านหลังมีคำว่า “ ALWAYS” ปั๊มลงไป
ศิระพลิกดูกระดาษเนื้อใน ชายหนุ่มเกิดตุลาคม อินให้เป็นของขวัญวันเกิดเขาปีทีแล้วเพื่อให้นำมาใช้ในปีนี้ แต่เพราะเขาไม่เคยเปิดของขวัญออกดู สมุดเล่มนี้จึงเหลือเวลาให้ใช้ได้อีกแค่ไม่กี่เดือน
ทำไมถึงรู้ตัวช้าชะมัด เป็นคำถามที่ไม่ควรเสียเวลาถามสักนิดเพราะไม่เกิดประโยชน์ใดๆ แต่ในเวลาแบบนี้ศิระก็อดคิดขึ้นมาไม่ได้ อาจเพราะความเคยชินของเขาที่มีเด็กหนุ่มร่างเล็กคอยมองหาเสมอ เขาจึงไม่รู้สึกถึงความผูกพันที่เกิดขึ้น ของที่อยู่ใกล้ตัวใกล้ตา ของที่เราคิดว่ายังไงก็มีอยู่ มักเป็นของที่ได้ความสำคัญน้อยกว่าสิ่งที่อยู่ไกลออกไป เรื่องนี้ใช่ว่าไม่รู้ เขาได้ฟังมาบ่อยครั้งแต่เพิ่งรู้ซึ้งว่ามันเป็นอย่างไรก็วันนี้
ศิระวางสมุดไว้บนโต๊ะอย่างบรรจง เขามองมันนิ่ง อีกแค่สี่เดือนสมุดเล่มนี้ก็จะกลายเป็นสมุดของปีที่ผ่านไป แต่เขาจะทำให้มั่นใจว่าปีหน้าเขาจะมีสมุดเล่มใหม่จากเจ้าของคนเดิมมาไว้ในครอบครองให้ได้
มันอาจจะยากสุดกำลัง แต่เพื่อสิ่งที่เขารู้แล้วว่าสำคัญ ศิระไม่มีวันยอมปล่อยมือ
• • • • • • • •
“มาแล้วเหรอวะ”
ศิระพยักหน้าให้ชลนที เขามองทีมงานขนของขึ้นรถบรรทุกเล็ก ส่วนหนึ่งขึ้นนั่งบนรถตู้ของทางบริษัท เตรียมตัวออกเดินทาง เขามองไปรอบๆ จนเจอเข้ากับคนที่มองหา
“รถไปกันพอไหม แบ่งมารถกูบ้างก็ได้” เขาเอ่ยปากเมื่อเห็นจำนวนคนและของมากกว่าที่คิด
“พอ รถตู้สองคัน รถบรรทุกขนของคันหนึ่ง มึงกับกูจะไปรถใคร รถมึงหรือรถกู”
“รถกู มึงจอดรถไว้นี่”
“ได้ งั้นเดี๋ยวกูไปขนของที่รถก่อน”
“เดี๋ยว” ศิระเรียกเพื่อนสนิทเอาไว้
“อะไรวะ”
“กูมีเรื่องหนึ่งจะบอกมึงก่อนไป”
“ด่วนขนาดนั้นเลยเหรอวะ ในรถก็ได้มั้ง”
“นั่นสิ หึๆ” ศิระอดหัวเราะตัวเองไม่ได้ เป็นหนักแล้วเขาเรื่องแค่นี้ดันคิดไม่ได้ เพราะช้ามานานจึงร้อนรน
“มึงทำเอากูอยากรู้แล้วสิว่าเรื่องอะไร” ชลนทีหรี่ตามองเขา “เล่ามาเลยกูไม่รอแล้ว”
“ฮ่าๆ” ศิระหัวเราะขำเพื่อน สีหน้าของชลนทีอยากรู้อยากเห็นชัดเจน
“เร็วๆ มึง อย่าช้า” ชลนทีเร่งเขา
“กูจะจีบอิน”
!!!!
สีหน้าของชลนทีทำให้ศิระหัวเราะหนักขึ้น เขาไม่แปลกใจสักนิดที่เพื่อนตกใจ แม้แต่ตัวเขาเองยังประหลาดใจตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ดันตกหลุมรักเด็กหนุ่มเข้าให้
“มึงพูดอีกทีสิ กูขอฟังอีกที”
“กูชอบอิน”
“....”
“หึๆ มึงจะยืนบื้ออีกนานไหมเดี๋ยวไม่ทันรถทีมงานออก”
“มึงจะชกใต้เข็มขัดกูอย่างนี้ไม่ได้นะโว้ย แม่งเปิดมาอย่างนี้กูจะทำงานรู้เรื่องไหม โคตรอยากรู้อยากเห็น” ชลนทีบ่นอุบ
“มันจำเป็นเพราะกูมีเรื่องให้มึงช่วย”
“ช่วยอะไรวะ” ชลนทีเลิกคิ้วขึ้น
ศิระมองตรงไปที่ร่างสูงของคูน ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างอิน มือวางบนไหล่ กำลังพูดคุยบางอย่างอย่างออกรส
“ว่าไง มึงจะให้กูช่วยอะไร”
“ช่วยกูแยกคู่นั้นที” ชลนทีมองตามสายตาของเขา
“เฮ้ย! นั่นมันเพื่อนสนิท”
“กูรู้ แต่ถ้าเพื่อนสนิทยังตัวติดกันแบบนั้น กูจะเข้าไปยังไง”
“เออมันก็จริง”
“มึงเอารถไปเก็บเถอะจะได้ขนของมารถกู เดี๋ยวค่อยคุยกันต่อในรถ” ศิระบอกเพื่อนเมื่อเห็นว่าทุกคนเกือบพร้อมแล้ว
“เออเดี๋ยวกูมา มึงเตรียมตอบคำถามเลย กูอยากรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ทำไมถึงเปลี่ยนใจ ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ เกิดอะไรขึ้น แม่งกูจับต้นชนปลายไม่ถูกแล้ว”
“หึๆ ไปได้แล้ว” ศิระไล่เพื่อน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะพูดยาว ชลนทียอมเดินไปแต่โดยดี
คำถามที่เพื่อนอยากรู้ศิระมีคำตอบอยู่แล้ว เขาไม่อยากเสียอินไป อยากให้อยู่ข้างๆ เหมือนที่ผ่านมา และเพราะเขาเพิ่งรู้ว่าเขาชอบอินเข้าให้แล้ว ศิระหันไปมองชายหนุ่มร่างเล็กที่ยืนห่างออกไป สายตาคู่นั้นไม่หันมามองเขาสักนิด
ไม่เป็นไรถ้าอินจะตัดใจจากเขาได้แล้ว ขอเพียงไม่เกลียดกันเขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อีกฝ่ายกลับมา คุณยังชอบผมอยู่ไหมอิน
• • • • • • • •
“ไปรถตู้คันไหน”
อินหันกลับไปมองเจ้าของเสียง ศิระยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าหล่อเหลาไม่ต่างไปจากที่ผ่านมา หัวใจของเขาเต้นตึกตักแต่สีหน้าที่แสดงออกไปกลับเรียบเฉย มีเพียงรอยยิ้มอ่อนปรากฏให้เห็น
“ไปกับฝ่ายการตลาดครับ อีกคันเป็นของฝ่ายโปรดักชัน”
“ครีเอทีฟไปกันแค่สองคนใช่ไหม” ศิระหันไปถามคูน ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนคู่กับอิน
“ใช่ครับ”
“ปกติไม่เคยเห็นครีเอทีฟออกงานด้วย”
“มิน่าคุณศิระถึงเดินมาหา ผมตกใจหมดเลยครับนึกว่าทำอะไรผิด” คูนยิ้มกว้าง ศิระคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้กังวลจริงอย่างที่พูดแต่คงสงสัยมากกว่าว่าทำไมเขาถึงเดินเข้ามาถาม
“ทางพี่สองโปรเจ็คเมเนเจอร์ที่ดูโปรเจ็คนี้ อยากให้แน่ใจว่างานจะออกมาดีครับ เพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่แล้วเพิ่งร่วมงานกับเรางานแรก ก็เลยให้พวกผมติดรถไปด้วย เกิดมีอะไรสะดุดต้องเปลี่ยนแปลงกะทันหันจะได้ช่วยคิดให้งานออกมาเรียบร้อย แต่ถ้าทุกอย่างปกติพวกผมก็ตามไปช่วยหยิบจับเล็กๆ น้อยๆ เท่าที่พอจะช่วยได้แทนครับ”
“อืม” ศิระพยักหน้า
“คุณศิระไปด้วยไหมครับ”
“ใช่ ถามทำไม อยากติดรถไปด้วยเหรอ”
“เปล่าครับเปล่า” คูนรีบตอบ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มตามประสาคนอารมณ์ดี
“ไปได้ไปสิ ผมไปกับชลสองคน เหลือที่นั่งสบายๆ ก็ดีนะฝ่ายการตลาดจะได้นั่งกันสบายๆ เผื่อใครมีข้าวของส่วนตัวจะได้วางบนเก้าอี้ว่างได้”
ศิระทำเป็นไม่เห็นสายตาที่เบิกกว้างของอิน เด็กหนุ่มหันไปมองเพื่อนเหมือนอยากให้ทำอะไรสักอย่าง
“คือผมว่า..” เสียงของคูนเหมือนคนกำลังลำบากใจ สีหน้าจึงจืดลง
“เอาตามนี้ รถผมจอดตรงนั้นหยิบของเสร็จแล้วตามไปนะ” ศิระชี้มือไปยังรถที่จอดอยู่ ชลนทีที่ยืนรออยู่โบกมือให้เขา ขายหนุ่มจึงถือเป็นโอกาสเดินกลับไปหาเพื่อนที่รถ ปล่อยให้สองคนที่เหลืออยู่ยืนอึ้ง
“เอาไงวะ” คูนหันไปมองหน้าเพื่อน
“มีทางเลือกเหรอ” อินยิ้มอ่อน สีหน้าปรงตก
“ไม่มี” คูนส่ายหน้า “แล้วมึงจะไหวหรือเปล่า”
“ไม่ไหวก็ต้องไหว” อินถอนใจเบาๆ จากวันที่ศิระขอให้เขาตัดใจ ความรู้สึกของเขาที่มีต่อศิระไม่เคยลดลง แต่ต้องยอมรับความจริงว่าเขาไปต่อไม่ได้แล้ว
“คิดอะไรของเขาวะ จู่ๆมาชวนก็รู้อยู่ว่ามึงคิดยังไง “คูนอดบ่นไม่ได้ เขาเป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อน นึกอยากตบปากตัวเองไม่น่าไปถามอะไรให้วุ่นวาย เพราะเขาไปทักศิระเรื่องการเดินทางเรื่องมันถึงออกมาแบบนี้
“ขอโทษว่ะ” เสียงของคูนอ่อยลง รู้สึกผิดกับเพื่อนขึ้นมาทันที
“ขอโทษทำไม แบบนี้ก็ดี บางทีหนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่ง”
“ยังไงวะ มึงจะทำให้คุณศิระตกหลุมรักมึงเหรอ”
“ตื่นนน” อินหัวเราะออกมาได้ คูนช่วยเขาไว้ได้มากก็เพราะความคิดซื่อๆ ที่ไม่เข้ากับหน้าตาหล่อๆ ของอีกฝ่าย “ถ้าทำได้คงสำเร็จไปนานแล้ว”
“อ้าว งั้นมึงหมายถึงอะไร”
“ถ้าอยู่ห่างๆ กันมันก็อดคิดถึงไม่ได้ ยังไงก็ยังรัก ถ้าอย่างนั้นก็เจอกันแบบนี้ไปเลย เผื่อว่าเจอจนชินชาแล้วจะตัดใจได้ง่ายขึ้น”
“ก็ดีนะ เข้าท่า” คูนเริ่มเห็นด้วย “เฮ้อแต่กูก็งงอยู่ดี ชวนทำไมวะ คิดอะไรอยู่”
“มึงจะคิดทำไม” อินยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นตบบ่าเพื่อนเบาๆ “กูว่าเพราะคุณศิระไม่คิดมากกว่าเขาถึงชวน”
“ไม่เคิดเหรอวะ” คูนเลิกคิ้ว รีบเดินตามเมื่ออินออกเดินไปยังรถตู้เพื่อหยิบข้าวของ
“ใช่ เพราะไม่คิดอะไรกับกูไง เขาถึงทำอะไรได้เป็นปกติ กูว่า..” อินหยุด เขากลืนความรู้สึกบางอย่างลงไป “กูว่าคุณศิระกำลังแสดงน้ำใจมากกว่าว่าเป็นคนร่วมงานเป็นพี่เป็นน้องกันได้ คงไม่อยากให้กูหลบหน้าหรือคิดมาก”
“เอออันนี้มีเหตุผล เขาคงไม่อยากให้มองหน้ากันไม่ติด ยังไงก็อยู่บริษัทเดียวกัน”
“อืม”
“เอาวะกูจะช่วยมึงเอง รับรองไปไหนไปกัน ไม่ทิ้งแน่นอน ตัวติดกันเลยคอยดู” คูนพาดมือไปบนไหล่ของเขา ดึงเข้ามาเดินชิดเป็นการให้กำลังใจ
“ขอบใจมาก” อินยิ้มให้เพื่อน สูดหายใจเข้าลึกๆ เขายังรักศิระเขารู้ตัวเองดี แม้ไม่ใช่วันนี้แต่อินก็หวังว่าสักวันเขาจะกลายเป็นลูกน้องที่ดีของศิระได้ เขาหวังจริงๆ ว่าสักวันเขาจะกลายเป็นคนที่สามารถมองตาอีกฝ่ายได้ได้โดยไม่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ข้างในอย่างวันนี้
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
**ขออารัมภบทเข้าเรื่องอีกสักตอนนะคะ ตอนหน้าศิระเริ่มจัดเต็มแล้วค่ะ ^^
**มีหลายท่านอยากให้เขียนย้อนไปว่าอินทำอะไรบ้างในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่เป็นความตั้งใจของคนเขียนนะคะที่จะไม่เขียนถึง ด้วยเหตุผลคือเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายดราม่า แต่เป็น feelgood ขนาดเขียนถึงแค่นี้คนอ่านก็หมั่นไส้พระเอก โมโหพระเอกแทนนายเอกจะแย่แล้ว เดาได้เลยว่าถ้าย้อนไปมากกว่านี้ ความอคติต่อพระเอกจะมีสูงขึ้นแน่นอน มันทำให้การง้อของพระเอกแทนที่ถึงจะดูน่าหมั่นไส้แต่ก็ยังน่าช่วยลุ้น ยังพอน่ารัก จะกลายเป็นอีกความรู้สึกไป ทำให้นิยายเรื่องนี้จะเปลี่ยนแนวทันที เหตุผลของคนเขียนเป็นแบบนี้ค่า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 297559 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก