ตอนที่ 8: ความอบอุ่น“คูน”
“ครับ” คูนหันไปมองคนเรียก ชลนทีนั่งเบาะหลังกับเขาเหมือนขามา พวกเขาขึ้นรถหลังสุดจึงถูกกำหนดที่นั่งไปโดยปริยาย
“ตอนนี้ติดโปรเจ็คไหนอยู่ไหม”
“มีโปรเจ็คเดียวครับแต่ใกล้เสร็จแล้วเหลือแค่แก้ไขนิดหน่อย”
“งั้นดีเลย อินล่ะติดงานอะไรอยู่ไหม”
“ผมเพิ่งส่งงานไปครับ แต่วันจันทร์มีบรีฟกับการตลาด เขาเพิ่งไปคุยกับลูกค้ามา”
“ยังไม่ได้เริ่มใช่ไหม”
“ครับ”
“งั้นคูนกับอินมาดูโปรเจ็คใหม่ให้ผม เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมแจ้งคุณชุดาส่งคนอื่นมาคุยงานชิ้นนั้นแทนคุณ”
“ก็ได้ครับ” อินไม่มีปัญหา เพราะฝ่ายการตลาดที่เขาคุยด้วยเป็นลูกน้องของชลนทีอยู่แล้ว
“งานอะไรเหรอครับคุณชล” คูนถามด้วยความสนใจ ต้องเป็นงานใหญ่จริงๆ เท่านั้นถึงใช้ฝ่ายคลีเอทีฟทีเดียวสองคน
“ผมได้โปรเจ็คใหญ่มา เห็นงานที่พวกคุณทำคราวนี้แล้วผมว่าน่าจะถูกใจลูกค้า สไตล์ใกล้เคียงกัน”
“งั้นยินดีเลยครับ”
“ทั้งสองคนต้องไปประชุมกับลูกค้าด้วยนะ ผมอยากให้ฟังบรีฟจากลูกค้าโดยตรงไม่ต้องรอให้การตลาดกลับมาบรีฟให้ ผมหวังกับงานนี้มาก”
“ครับ” คูนกับอินรับคำพร้อมกัน เขาชินกับการทำงานทั้งสองแบบ ขึ้นอยู่กับโปรเจ็คเมเนเจอร์แต่ละคนจะสั่งมาว่าพวกเขาต้องไปด้วยหรือไม่ หรือทางนั้นจะรับบรีฟและพรีเซ้นต์งานเอง ซึ่งส่วนใหญ่มักเป็นอย่างหลัง
“งานอะไรชล” เสียงทุ้มของศิระดังขึ้น
“งานเปิดตัวสินค้าใหม่ของคุณไตร”
“อืม” ศิระพยักหน้า
“นายสนิทด้วยนี่ ว่างๆ ก็ไปด้วยกัน เผื่ออะไรๆ มันจะง่ายขึ้น”
“ได้ ไม่มีปัญหา”
อินเม้มปากเข้าหากัน เขาอยากถอนใจออกมาแต่กลัวว่าจะผิดสังเกต ยิ่งห่างก็ยิ่งใกล้ เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ คิดถึงคำพูดของศิระเกือบทั้งคืน เป็นไปได้ไหมว่า...
อินลอบมองใบหน้าด้านข้างของศิระ แต่เป็นจังหวะเดียวกับคนถูกแอบมองหันมามองเขาพอดี ใบหน้าที่มักเคร่งขรึมเสมอปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาที่มองเขาแปลกไปจริงๆ ศิระชอบเขาอย่างนั้นเหรอ มันจะเป็นไปได้ไหม
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มแฝงด้วยความห่วงใย มือใหญ่ละจากพวงมาลัยมาแตะลงบนหน้าผากของเขา
“ตัวไม่ร้อนทำไมหน้าซีด”
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ” อินอยากบอกว่าเขาไม่ได้หน้าซีด เขากำลังตกใจกับความคิดของตัวเองต่างหาก
“ไหนเป็นอะไรหรือเปล่า” คูนขยับตัวเข้าไปใกล้เบาะหน้า เขานั่งด้านหลังอินพอดี แตะมือเข้ากับซอกคอของเพื่อน นิ้วมือแทรกเข้าไปในเสื้อยืดเพื่อแตะให้โดนผิวจะได้แน่ใจ
“สบายดี” อินยังยืนยันคำเดิม
“ทุกที เวลาป่วยมึงเคยบอกใครที่ไหน” คูนไม่คิดจะเชื่อเพื่อน เขาเช็คจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่มีไข้จึงพอใจ ขณะถอยตัวกลับสายตาของเขาสบเข้ากับสายตาของศิระทางกระจกมองหลัง คูนสะดุ้งน้อยๆ เผยอยกมือขึ้นลูบแขนโดยอัตนโนมัติ
“อากาศมันเย็นๆ ว่าไหมครับ” เสียงพูดกับหน้าตาของเขาคงแหยพอกัน คูนเริ่มไม่แน่ใจ หรือว่าศิระจะไม่ชอบหน้าเขา
“ผมว่ามันก็ปกติดีนะ” ชลนทีซ่อนรอยยิ้ม เขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเต็มตา ชลนทียังไม่มีเวลาบอกศิระถึงคำตอบที่เขาได้มา เพื่อนจึงยังมีอาการ หรือไม่ก็...ชลนทีจุดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก มองศิระผ่านกระจกมองหลัง หรือไม่ก็ถึงรู้ก็หึงอยู่ดี เด็กบื้อเอ๊ยล้วงเข้าไปขนาดนั้นหาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ
“นอนพักก่อนไหม” อินหันไปมองต้นเสียง ศิระยังคอยหันมามองเขา
“ครับ” ชายหนุ่มตัดสินใจรับข้อเสนอ เขากำลังสับสน อยู่เงียบๆ สักพักน่าจะดีกว่า
“เอนเบาะดิมึง จะได้นอนสบายหน่อย”
“อืม” อินหันไปยิ้มให้คูน เขาปรับเบาะเอนลงเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้ติดขาเพื่อนก่อนหลับตาลง เขาพยายามรักษาการหายใจให้สม่ำเสมอ อยากให้ทุกคนคิดว่าเขาหลับไปแล้ว
บางอย่างคลุมลงมาบนตัวของเขา อินเผยอเปลือกตาขึ้นมอง เสื้อสูทของศิระเขาจำสีของมันได้ ดูเหมือนคนขับยังไม่ถูกใจเพราะแม้ตาจะมองถนนแต่มือยังพยายามขยับเสื้อให้พอดีกับเขา
ความอบอุ่นแผ่ไปทั่วร่างกาย จากที่คิดจะหลับตาคิดอะไรเงียบๆ อินรู้สึกง่วงขึ้นมาจริงๆ เสียงคุยกันดังแผ่วเบาเหมือนเสียงกล่อม เมื่อคืนเขาได้นอนน้อยมากจึงฝืนเปลือกตาไว้ไม่ไหว
จู่ๆ เขาก็หาคำตอบให้กับตัวเองได้ ถ้าอย่างนั้นก็เอาไว้ก่อน คำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำ เขาไม่จำเป็นต้องเดาจากคำพูดของอีกฝ่าย ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาคิดเขาก็จะได้รู้เอง
• • • • • • • •
“อิน”
“อิน” แรงเขย่าเบาๆ ที่แขนทำให้อินรู้สึกตัว
“ครับ” เขาปรือตาขึ้นช้าๆ รู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัว อย่าบอกนะว่าเกิดไม่สบายขึ้นมาจริงๆ น่าจะเป็นเพราะสองคืนที่ผ่านมาเขานอนน้อยติดๆ กัน
“บอกทางผมหน่อย”
“ผมลงพร้อมคูนก็ได้ครับ”
“คูนลงไปแล้ว”
“ไปแล้ว?” อินไม่อยากเชื่อว่าเขาหลับลึกขนาดนี้
“ใช่ผมส่งคูนกับชลที่บริษัท รถของชลอยู่ที่นั่นเดี๋ยวจะขับไปส่งคูนที่บ้านให้”
“ถ้าอย่างนั้น” อินมองออกไปนอกหน้าต่าง พยายามมองว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน
“อินไม่สบาย คูนฝากผมให้ส่งอินให้ถึงบ้าน” ศิระไม่ได้โกหก เมื่อคูนเห็นว่าเพื่อนไม่สบายจึงฝากฝังเขาให้ขับรถไปส่งอินที่บ้าน
“ไม่เป็นไรครับผมเกรงใจ”
“อย่าเกรงใจคนที่ไม่อยากให้เกรงใจ”
“คนที่บอกให้ผมหยุดตามเหรอครับ” อินพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ดวงตาล้อเลียนอีกฝ่าย ไม่ได้ประชดแต่อย่างใด ศิระหันไปมองคนพูด เขาหัวเราะออกมาเบาๆ
“ถ้าผมอยากขอโทษ”
อินหยุดคิด เขายิ้มน้อยๆ ก่อนส่ายหน้า “อย่าเลยครับ”
“อืม ผมเข้าใจ” ศิระยังยิ้มแต่สีหน้าขรึมลง
“ที่บอกว่าอย่าเลยเพราะผมไม่คิดว่าคุณศิระต้องขอโทษผมครับ ที่ผ่านมาคุณศิระไม่เคยพูดไม่ดีกับผม ไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจ ถึงจะไม่ค่อยยิ้มให้เหมือนก่อนที่จะรู้ว่าผมชอบก็เถอะ” อินยิ้มเมื่อคิดถึงความหลัง “ถ้าเป็นบางคนคงไม่ยอมเข้าใกล้ผมแล้ว หรือเอาไปพูดในทางที่ไม่ดีแต่คุณศิระไม่เคยทำ ยังเป็นเจ้านายที่ดีกับทุกคน ตอนที่คุณศิระตัดสินใจพูดกับผมผมถึงไม่โกรธ ผมแค่รับรู้ว่าถึงเวลาที่ผมต้องยอมแพ้แล้ว”
“อิน” ศิระรู้สึกใจหาย หัวใจของเขาเจ็บปวดเพราะการกระทำของตัวเอง
“ความรักเป็นเรื่องที่บังคับกันไม่ได้ครับ ผมเข้าใจดี”
ศิระนั่งเงียบ เขากำลังนึกถึงความรู้สึกของตัวเอง อินพูดถูกทุกอย่าง เขาไม่คิดว่าจะรักยังรักเข้าจนได้ เขารักสายตาคู่นี้ สายตาอบอุ่นที่เต็มไปด้วยความรักของอิน เมื่อต้องเสียมันไปศิระถึงรู้ตัว
“คุณศิระครับ”
“ครับ” ศิระหันไปมองคนเรียก ดวงตาของอินเบิกกว้างคล้ายแปลกใจก่อนกลับมาเป็นปกติ
“คุณศิระลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ” ดวงตาคู่นั้นค่อยๆ เป็นประกาย ศิระขมวดคิ้วพยายามนึก
“ไม่มีนะ”
“แล้วคุณศิระไปบ้านผมถูกเหรอครับ”
“ผมลืม” ศิระหันไปยิ้มให้คนถาม เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “แต่ผมจำได้ว่าบ้านอินอยู่รังสิต ผมขับมาทางนี้ถูกไหม”
คุณศิระขับตรงไปก่อนเดี๋ยวผมบอกทางอีกที” อินไม่ได้น้อยใจที่อีกฝ่ายจำไม่ได้ว่าเคยไปส่งเขาตอนที่ไม่สบาย เรื่องสำคัญของเราไม่จำเป็นต้องสำคัญสำหรับคนอื่น
“อีกไกลไหม”
“คุณศิระต้องรีบไปไหนหรือเปล่าครับ ไม่อย่างนั้นส่งผมข้างหน้าก็ได้”
“เปล่า ถ้าอีกไกลผมจะได้ให้คุณนอนพักก่อนค่อยเรียกอีกที”
“ผมไม่ง่วงแล้วครับ” อินส่ายหน้าแม้จะรู้สึกมึนๆ อยู่บ้าง
“พูดถึงเรื่องนี้ เมื่อคืนคุณเอายาอะไรให้ผมกิน ถึงได้หลับสนิทขนาดนั้น”
“ยาแก้หวัดครับ”
“ไม่ใช่ยานอนหลับนะ”
“ผมจะให้กินยานอนหลับทำไมครับ” อินซ่อนรอยยิ้มไว้ในหน้า
“งั้นทำไมถึงไม่ให้ยาแก้ปวดผมแทน”
“ก็เพราะผมคิดว่าคุณศิระจะเป็นหวัดนะสิครับ ก็เลยให้กินตัวนั้นดีกว่า”
“ไม่ใช่อยากทำให้ผมหลับเหรอ”
“เปล่าครับผมอยากให้คุณศิระหายต่างหาก” อินเผลอยิ้มเพราะอดขำตัวเองไม่ได้ ที่ศิระพูดถูกทุกอย่าง เขาตั้งใจอยากให้อีกฝ่ายหลับยาวๆ เว้นเรื่องเดียวที่ไม่ได้โกหกก็คือมันเป็นยาแก้หวัดจริงๆ
“หึๆ อินไม่อยากให้ผมป่วยแต่อินดันมาป่วยแทน”
“ผมแค่มึนๆ ครั้นเนื้อครั้นตัวเท่านั้นเองครับ ยังไม่ถึงขั้นป่วย”
“อืม แล้วนี่อินอยู่บ้านกับใคร ขอโทษนะดูเหมือนผมรู้เรื่องอินน้อยมาก”
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ คุณศิระไม่ได้สนิทกับผมขนาดนั้น ไม่แปลกที่จะไม่รู้”
ใบหน้าของคนพูดเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ศิระกลับรู้สึกหน่วงขึ้นมา เขารู้เรื่องของอินน้อยมากขณะที่อินรู้เกือบทุกอย่างเกี่ยวกับเขา อาหารที่ชอบ รสที่กิน สบายดีหรือไม่สบายอีกฝ่ายมักสังเกตเห็นเสมอ ต้องใส่ใจเขามากแค่ไหนถึงจำได้ทุกอย่าง
“อิน”
“ครับ”
“อินชอบสีอะไร”
“อะไรนะครับ” คนถามกลับมีสีหน้าขำ จู่ๆ ศิระก็รู้สึกเขินขึ้นมา
“ตอบเถอะน่า”
อินมองใบหน้าของศิระ เขากำลังประหลาดใจ ศิระกำลังเขินอย่างนั้นเหรอ รอยยิ้มของอินค่อยๆ คลี่ออก
“คุณศิระลองทายสิครับ”
“ไม่เอา ผมกลัวทายผิด”
“นั่นคุณศิระกำลังงอแงอยู่เหรอครับ” อินหลุดเสียงหัวเราะขำ เมื่อผู้จัดการมาดเท่ออกอาการเอาแต่ใจ
“ผมไม่ได้งอแง แต่ถ้าทายผิดผมจะเสียคะแนน”
“คะแนนอะไรครับ” อินคิดว่าเขาพอเดาคำตอบ แต่ก็อยากรู้ว่าศิระจะตอบว่าอย่างไร
“คะแนนที่จะขอโอกาสกลับเข้าไปอยู่ในสายตาของอิน”
ดวงตาที่หันมามองจริงจัง มันมุ่งมั่นจนอินต้องหลบตา เขาหันไปมองถนนข้างหน้า
“ผมก็มองเห็นคุณศิระนะครับ ไม่ใช่ไม่เห็นสักหน่อย ตาผมยังปกติดีนี่นา”
“หึๆ” เสียงหัวเราะดังเบาๆ อินจึงหันกลับไปมอง ศิระละสายตาจากถนนมามองเขา ดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนคล้ายเจ้าของดวงตากำลังเอ็นดูปนขำ
“มีใครเคยบอกอินไหมว่าอินร้ายไม่เบา”
“ผมอาจซ่อนไว้มากกว่านั้นก็ได้นะครับ” อินยักคิ้วดวงตาเป็นประกาย เป็นอาการที่เขาไม่เคยแสดงกับศิระมาก่อน
“หึๆ มาเถอะจะอีกกี่ร้ายก็ได้ คนมันชอบไปแล้วอินจะทำอะไรก็น่ารัก”
อินยิ้มค้าง เขาเผลอจ้องหน้าของศิระจนอีกฝ่ายขำ
“อย่าชกกันใต้เข็มขัดแบบนี้สิครับ!”
“ฮ่าๆ”
อินมองค้อน แกล้งเขาได้แกล้งไป ตลกตายล่ะ
“ผมพูดจริง” เสียงหัวเราะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงจริงจัง ศิระหันไปสบตาเพื่อให้รู้ว่าเขาหมายความอย่างนั้นจริงๆ
“พูดอะไรเหรอครับ ผมไม่ได้ยิน สงสัยจะเป็นไข้ขึ้นมา” อินแกล้งยกมือขึ้นแตะหน้าผาก เอาเอนตัวลงพิงเบาะ “คุณศิระขับตรงไปเรื่อยๆ นะครับ ใกล้ถึงรังสิตแล้วค่อยเรียกผม”
“หึๆ ครับผม”
อินเม้มปาก นี่ไงชอบชกเขาใต้เข็มขัดอยู่เรื่อย อยู่ดีๆ ก็มาพูดครับผมใส่ หัวใจคนฟังมันเต้นแรงรู้ไหม อินย่นหน้าด้วยความหมั่นไส้ เขาสะดุ้งน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะพึงใจ
เมื่อเห็นว่าคนขับชอบแอบหันมามอง อินจึงหลับตาเสียแกล้งหลับให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เสื้อสูทที่ตกลงไปอยู่ที่ตักถูกจับขึ้นมาคลุมถึงไหล่ ความอบอุ่นค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนรู้สึกอุ่นสบาย อินอดยิ้มไม่ได้
ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิดก็ช่วยพิสูจน์ให้ผมเห็นด้วยนะครับคุณศิระ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ feel good น่ารักปนขำ ชวนไปอมยิ้มด้วยกันค่า ^^
75 METERS HIGH ** เรื่องนี้ทั้งสองคู่เด่นพอๆ กันนะคะ ใครเอฟซีใครรอได้เลย ^^ ตอนนี้เรียบๆ เพื่อปิดทริปต่างจังหวัดก่อนนะคะ ตอนหน้าไปเริ่มจัดเต็มกันแล้วค่า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 299036 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก