::: สุภาพบุรุษสุดปลายตรีน :::
[ ๑๑. ] Part : ผู้จัดการทีมคนใหม่ !!!
“ เฮ้ย ! อ้าปากดิ ”
“ ฆวยละเมิง อย่าคิดทำอะไรเชี่ย ๆ นะเว่ย นี่บ้านเมิงนะ ”
“ กรูบอกให้อ้าปากไง !!! ”
.
.
แล้วกรูก็ต้องยอมให้มันป้อนจนได้สาดดดมากกกก อายวุ้ย
“ เฮ้ย ตักใส่ช้อนก็พอแล้ว ไม่ต้องป้อน ”
“ กรูไม่ยอมรับข้อเสนอเมิงหวะ ตอนนี้แขนเมิงเดี้ยงอยู่ เออ ๆ กรูบอกเมิงไว้เลยนะเว่ย ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปกรูจะดูแลเมิงทุกอย่างจนกว่าเมิงจะหาย ”
“ กรูไม่ยอมรับหวะ เมิงเหรี้ยกับกรูมามากพอละ กรูรุ่นพี่เมิงนะเว่ย เมิงอย่ามาปีนเกลียวได้ปะ ” กรูไม่ยอมเมิงแล้วโว้ยย จากนั้นผมก็เดินออกไปด้านนอก
“ เมิงจะไปไหนวะ ”
“ กรูก็กลับดิ ถามแปลก ๆ ”
“ แล้วเมิงจะไปไง ”
“ กรูไม่รบกวนเมิงหรอกหวะ เดี๋ยวกรูโทรฯเรียกเพื่อนมารับ ”
“ เออ ๆ ไม่ต้องหรอก ในเมื่อเมิงจะกลับเดี๋ยวกรูไปส่ง แต่ไปกินข้าวให้เสร็จ ๆ ก่อนได้ปะ ”…..มาแปลก ๆ หวะ
เอาวะลองเชื่อมันหน่อย แล้วสุดท้ายกรูก็ต้องยอมให้มันป้อน ...แมร่งกรูหละโคตรอายแม่กับน้องมันเลย
รู้ปะว่าแม่มันพูดว่าไง แม่มันบอกว่า “ ฮักกั๋นดีเหนาะ แม่ช๊อบชอบลูก ” คุณแม่จิ้นวายมากไปป่าวคร้าบ >0<
“ ไปได้ยังวะ กรูอยากอาบน้ำแล้ว ”
“ เออเสร็จแล้ว เมิงออกไปรอก่อนเลย ” ไอ้เชี่ยนี่อะไรของมันอีกวะ ตอนนี้ก็แมร่งสองทุ่มกว่าละ โทรศัพท์กรูก็ไม่ได้เอามา ไม่รู้ใครอยู่ที่ชมรมมั่ง แต่ที่แน่ ๆ น่าจะมีไอ้เดี่ยว ให้มันไปส่งก็ได้
แล้วอยู่ดี ๆ แม่มันก็ออกมาครับ ตรงดิ่งมาที่ผมแล้วพูดว่า “ โก๋มันยะฮื้อลูกแฮ็คเจ็บแขนก๋า ? มันคงบ่าได้ตั้งใจ๋ บ่าดีโขดมันเน้อ ถึงมันปากบ่าดีแต่มันก่อจริงใจ๋นา ( โก๋มันทำลูกแฮ็คเจ็บมือเหรอ มันคงไม่ได้ตั้งใจ อย่าไปโกรธมันเลย ถึงมันปากไม่ดีแต่ก็จริงใจนะ ) ”
“ บ่าเป๋นหยังครับ ผมบ่าได้โขดอะหยังมัน ( ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้โกรธไรมัน ) ” ผมตอบแม่มัน
ผมคุยกับแม่อีกสักพักแล้วงานก็เข้ากรูอย่างจัง สาดดดมากกกก
“ เอาจะอี้เหนาะ ระหว่างตี้ลูกแฮ็คแขนบ่าดีคงขับรถบ่าได้ ก่อฮื้อโก๋ไป๋ฮับไป๋ส่งเหนาะ บ่าต้องเกร๋งใจมันเน้อ มันต้องฮับผิดชอบอยู่แล้ว ( เอางี้มั้ย ระหว่างที่ลุกแฮ้คแขนไม่ดีคงขับรถไม่ได้ ก็ให้โก๋ไปรับไปส่งเนอะ ไม่ต้องเกรงใจมันนะ มันต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว ) ” ……แม่พูดงี้กรูไปไม่ถูกเลย ......แล้วอยู่ดี ๆ ไอ้เชี่ยโก๋ก็ปรากฏกายขึ้นอย่างฉับพลัน
“ แม่บ่าต้องห่วง ผมฮับผิดชอบอยู่แล้ว แถมมีประกั๋นหลังการขายโตยเน้อ 5555+ ” แล้วมันก็เดินไปที่รถ ปล่อยให้กรูงงแล้วจากไป ....
“ เฮ้ยเมิงไม่ต้องไปรับไปส่งกรูหรอก เมิงจะไปทำเชี่ยไรก็ไป ”
“ คงไม่ได้หวะ กรูรับปากแม่กรูแล้วเว่ย หรือเมิงมีปัญหางั้นไปคุยกับแม่กรูมั้ย ”
“ เมิงอย่าสันดาน แล้วไม่ต้องเอาแม่เมิงมาอ้างได้ปะ ”
“ เมิงรังเกียจกรูมากเหรอไงวะ ” อะไรของมันอีกวะ ไอ้เชี่ยนี่รับมือยากจริง ๆ สุดท้ายกรูก็ต้องเห็นกับแม่มันยอมให้มันไปรับไปส่ง ดูแลกรูตลอด แล้วช่วงเวลานี้เองทำให้มันกับกรูสนิทกันไปโดยที่ไม่ตั้งใจ กรูกับมันคุยกันทีเค้าคงคิดว่าทะเลาะกัน ตอนนี้มันรู้เวลาเรียนกรูหมดละทั้งที่กรูยังไม่ได้บอกอะไรเลยแล้วที่สำคัญคือมันรู้ที่อยู่หอกรู สาดดดดดด ทั้งที่กรูแมร่งจะไม่บอกใครเด็ดขาด ( ที่ไม่อยากบอกใครก็เพราะ ยิ่งคนรู้มากห้องกรูก็จะไม่เป็นห้องพักอีกต่อไป อาจเป็นที่พักพิงแก่พวกไร้ที่อยู่และพวกปลิง )
“ เฮ้ยเดี๋ยวกรูเลิกแล้วจะไปรับเมิงที่คณะนะ ”
“ เฮ้ย ช่วงเย็นไม่ต้องก็ได้เว่ย กรูเข้าชมรมทุกเย็นหวะ ”
“ งั้นกรูไปรับเมิงไปส่งที่ชมรม ”
“ เมิงบ้าป่าววะ ยังไงก็จะมารับให้ได้เหรอไง ”
“ บอกมาให้กรูไปรับที่ไหน ” แล้วกรูก็ต้องให้มันไปรับที่คณะตอนสี่โมงเย็น....แต่ไอ้ตอนสามโมงครึ่งกรูต้องไปหาจารย์นี่ดิ ...แต่กรูจะบอกมันยังไงวะ -*- เพิ่งรู้ตัวว่าไม่มีเบอร์มันแล้วมันก็ไม่มีเบอร์กรู..... ช่างแมร่งตอนนี้ไปหาจารย์ก่อน คุยไปคุยมาตอนนี้แมร่งหกโมงเย็นละ ไอ้เชี่ยโก๋คงไม่รอแล้วแน่ ๆ แล้วจะให้ใครไปส่งที่ชมรมวะ...
ตอนที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์จิกให้ไอ้เชี่ยเดี่ยวมารับ ตากรูก็พลันไปเจอ.....เฮ้ยย ไอ้เชี่ยโก๋ !!!!
“ เฮ้ย ! เมิงยังอยู่เหรอวะ ” ตกใจมากมาย
“ ปะ ขึ้นรถ ”
“ ทำไมเมิงยังรออยู่วะ ”
“ กลัวเมิงกลับไม่ได้ ” คำตอบนี้เอากรูอึ้งไปเลย ไม่น่าเชื่อว่ามันจะรอกรู ระหว่างที่มันไปส่งที่ชมรมผมก็บอกว่า...
“ กรูขอโทษนะ ” หลังจากนั้นก็ไม่มีการพูดคุยกันอีกเลย.....จนถึงชมรมถึงมีการแลกเบอร์กัน.....ชีวิตช่วงที่แขนเดี้ยงก็วนเวียนอยู่อย่างนี้ตลอด วัน ๆ ก็จะเจอไอ้เชี่ยโก๋บางวันก็ไปกินข้าวที่บ้านมัน แม่มันก็ปลื้มใหญ่ บางวันมันก็มานอนที่หอกรูทั้งที่หอกรูเป็นหอปิดที่ไม่ค่อยมีใครได้ล่วงรู้ บางวันกรูต้องไปรอมันที่สนามรักบี้ ....จนผ่านไปอาทิตย์นึงแขนก็เริ่มมาเป็นปกติ....แต่ไอ้เชี่ยโก๋มันก็ยังมาวนเวียนกับกรูอยู่
“ เฮ้ยแขนกรูหายดีแล้วเว่ย เมิงไม่ต้องไปรับไปส่งกรูแล้วหวะ ดีปะ ๆ ”
“ เหรอวะ ”…..แล้วหลังจากนั้นก็ยังได้เจอมันอยู่ ส่วนมากมันจะตามไอ้ว่านมาที่ชมรมก็ยังคงจิกกัดผม เหมือนเดิมแต่ไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ช่วงที่เราอยู่ด้วยกันอาทิตย์นึงเต็ม ๆ ไม่มีเหตุผลที่ไม่บอกคนอื่นแต่แค่ไม่อยากให้ใครรู้เท่านั้นเอง 5555+ แต่ก็บอกตรง ๆ เลยว่ากรูกับมันสนิทกันมากขึ้นแต่ก็สนิทกันอย่างลับ ๆ มันเองก็ไม่บอกใครเหมือนกัน แมร่งทำตัวเหมือนดาราหวะ 555+ กลัวเป็นข่าว หุหุ แต่แล้วก็มีวันนึงที่มันหายหัวไป.....
“ เฮ้ยไอ้ว่านเพื่อนเมิงไปตายไหนวะ วันนี้ยังไม่เห็นหัวมันเลย ”
“ วันนี้มันก็ไม่มาเรียนนะ มันแค่ฝากลา แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นไร ” ......มันเป็นไรของมันวะ ? แล้วทำไมกรูต้องไปสนใจด้วย บ้าไปละกรู -*- พอรู้เท่านั้นแหละซ้อมบอลเสร็จกรูรีบบึ่งไปที่บ้านมันเลย ให้มันหายข้องใจแมร่งจะได้ไม่ค้าง ๆ คา ๆ
“ แม่ครับ หวัดดีครับ โก๋อยู่มั้ยครับ ”
“ อ้าวลูกแฮ็คหายไปหลายวันเหนาะ โก๋มันอยู่ตังบนขึ้นไปหาเลย ” กรูไม่รอช้าขึ้นไปห้องมันโดยฉับพลันเปิดประตูเข้าไป
แมร่งเจอของดีเลย ไอ้เชี่ยโก่แมร่งใส่แต่บ๊อกเซอร์ หุ่นดีสาดด กล้ามมันนี่สะท้านใจชะนีแน่
“ เมิงมาได้ไงวะ แล้วมองเหรี้ยไรไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอไง ”
“ นี่เรียกว่าหล่อแล้วเหรอวะ แถวบ้านกรูเรียกว่าหน้าส้นตรีนหวะ ”
“ ไอ้สัด.เหรี้ยละ แล้วมาทำไมวะ ”
“ ทำไมกรูจะมาไม่ได้วะ แล้ววันนี้ทำไมเมิงไม่ไปเรียนวะ ”
“ เรื่องของกรูเมิงอย่างเสรือกได้ปะ ”
“ กรูก็ไม่อยากเสรือกนะ แต่....เพื่อนเมิงฝากกรูมาดูเมิงหวะ กรูว่าง ๆ เลยมา ” -*- ไร้เหตุผลมาก แถลไปได้กรู
“ เมิงอย่าตอแหล ”
“ เมิงก็บอกกรูมาเดะ เมิงเป็นเหรี้ยไรถึงไม่ไปเรียน ”
“ …ไม่มีไรหรอก อย่าไปสนใจ.......มันไม่ใช่เรื่องของเมิง ” เริ่มเก็บอารมณ์ไม่ได้ละ กรูเลยตรงเข้าไปผลักอกมันพร้อมกับง้างมือเตรียมที่จะต่อย...แต่มือผมได้ไปสัมผัสมันที่อก เลยรู้ว่าตัวมันร้อนจี๋เลย.....
“ เมิงไม่สบายเหรอวะ ”
“ กรูบอกแล้วไงมันเรื่องของกรู อย่าเสรือกได้ปะ ”
“ กรูจะเสรือกมีไรป่าววะ แล้วอย่าคิดมีเรื่องกับกรูตอนนี้ เมิงล้มกรูไม่ได้แน่ ”
“ ฮึ จะลองป่าวละ กรูไม่เคยกลัวใครเว่ย ”
“ เฮ้ย ! เรื่องไม่สบายมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะเว่ย เมิงอย่าทำอวดเก่งได้ปะ แล้วใครให้เมิงถอดเสื้อ ”
“ เมิงเป็นพ่อกรูเหรอไงวะ ” กรูตรงเข้าไปต่อยปากมันจนมันล้มไปที่เตียง แล้วกรูก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหาเสื้อแล้วเดินไปหามัน
“ อยู่เฉย ๆ ได้ปะ ” หลังจากมันโดนต่อย ก็เงียบเลยหวะ กรูนึกว่าจะโดนสวนคืนละ แมร่งได้กระทืบคนป่วยแน่
“ นอนเฉย ๆ อย่าขยับ ไม่งั้นตรีนกรูเขยิบใส่เมิงแน่ เดี๋ยวกรูไปเอายาให้ ” ผมบอกมัน .....แล้วผมก็ออกไปขอยาที่แม่มัน แม่มันยังไม่รู้เลยว่าลูกป่วย ไอ้เชี่ยมีอะไรไม่ยอมบอกใครนะ ถ้ามันตายแล้วใครจะรู้วะ แม่มันเลยฝากผมดูแลมันหน่อย คนอย่างกรูจะไปดูแลใครได้วะ....แค่ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย….ได้ยาได้น้ำก็ขึ้นไปหามัน
“ กรูไม่แดรกยานะเว่ย ” มันรีบออกตัวก่อนเลย เชี่ยมาก
“ กรูสั่งให้เมิงแดรก เมิงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ”
“ กรูไม่ชอบแดรกยา ”
“ หรือเมิงอยากแดรกส้นตรีนกรู ”
“ เมิงทำอย่างนี้ไปเพื่อไรวะ ”
“ อย่าถามได้มะ กรูบอกให้เมิงแดรกยาเดี๋ยวนี้ ” แต่มันก็ยังไม่ยอมกรูเลยต่อยมันอีกที คราวนี้แหละอยู่หมัดเลย
แมร่งชอบให้กรูใช้กำลัง
“ อย่าให้ถึงทีกรูมั้งนะเมิง กรูเอาเมิงน่วมแน่ ” ดูมันปากดี
“ หุบปากไป ตอนนี้เมิงป่วยอยู่ อย่ามาเสรือกอวดเก่งกับกรู ” 5555+ ชอบหวะ สะใจโคตร ๆ เอามันอยู่จนได้
กรูอยู่กับมันจนมันหลับไปถึงค่อยกลับ.....ระหว่างที่ขับรถกลับ กรูยังไม่รู้เลยว่า นี่กรูมาหามันเพราะอะไรวะ ?
ไม่เข้าใจตัวเองหวะ ......วันต่อมาไอ้เชี่ยโก๋แมร่งก็กลับมาปากหมาเหมือนเดิม มันโทรฯมาหากรูแต่เจ็ดโมงเช้า ไอ้สาดด กรูยังบรรทมอยู่เลย T_T มันแมร่งเสรือกคุยนานอีก กรูเลยแมร่งตื่นเลยทั้งที่กรูมีเรียนสิบโมง กรูควรจะดีใจมั้ยเนี่ย มันบอกว่าจะมารับกรูแต่ว่าเลิกมันไม่ตรงกัน ......กรูเลยตรงไปที่ชมรมเลยเพราะวันนี้ไอ้เดี่ยวมันรับปากว่ามันมีของมาอวดกรู…….และแล้วมันก็มา พร้อมกับ...ผู้ชาย ใครวะ ? หรือว่าจะเป็นเด็กที่จะเข้าชมรม
“ ผมพาผู้จัดการทีมมาเสิร์ฟให้ถึงที่แล้วพี่ ”
“ มันจะทนมือทนตรีนกรูได้เหรอวะ ”
” รับรองสุดตรีนแน่ ๆ พี่ ผมรับประกันเอง 5555+ ”
“ ให้มันจริงนะเมิง ” จากนั้นก็ซ้อมบอลกันต่อ ไอ้ว่าที่ผู้จัดการทีมคนใหม่ก็นั่งเอ๋อข้างสนาม
มันนั่งมองผู้ชายป่าววะ ท่าทางมีแววเป็นเกย์แต่ก็อาจจะไม่ใช่ พอเลิกซ้อมทุกคนก็ไปอาบน้ำกรูเลยเข้าไปคุยกับมันก่อน ใส่ก่อนได้เปรียบ 55+
“ เมิงนั่งมองผู้ชายอยู่เหรอวะ ” เสรือกทำหน้างงอีก
“ .....คุยกับผมเหรอ ?......”
“ กรูคุยกับหมามั้ง ”
“ พี่คุยกับผมรู้เรื่อง งั้นพี่ก็เป็นหมาเหมือนกันอะเดะ ” โหหห ไอ้เหรี้ยเดี่ยวมันพาตัวเชี่ยอะไรมาเนี่ย
แมร่งแร๊วงง >0<
[[[ TBC.]]]
ปล. เรื่องอาจจะแตกต่างจากที่ไอ้นัทเล่ามานะครับ เพราะกรูจำเรื่องไม่ค่อยได้แว้วว
ปล. ๒ สุดท้ายกรูก็พิมพ์คำเมืองจนได้ ยากเชี่ย ๆ 555+ อ่านแล้วอาจแปลก ๆ ขออภัยด้วยก๊าบบ