::: สุภาพบุรุษสุดปลายตรีน :::
[ ๖.] Part : รสชาติความเป็นคน
“ พี่บีมสวัสดีครับ / ค่ะ ” ทุกคนทักทายพี่บีมแต่ผมกลับนิ่ง....นิ่งจริง ๆ ....ไม่รู้จะทำยังไงต่อ......
“ สวัสดีครับ แซนเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ ”
“ ครับผม ” …..อ่าวเฮ้ย .....แล้วกรูหละ......
.
.
“ ไอ้แฮ๊คฝากเอารถกรูกลับบ้านด้วยนะ ”
“ อืม ” .....ตอนนี้พูดอะไรไม่ออกจริง ๆ ครับ....
“ เฮ้ย พวกเมิงกรูไปก่อนนะ แล้วเจอกันเว่ย ” ไอ้แซนลาเพื่อน ๆ ทุกคนครับ รวมถึงผมด้วย.....
......ผมมองตามแซนไป....แค่เห็นมันเดินออกไปไกลเท่าไหร่ผมก็ยิ่งคิดว่าความสัมพันธ์ของเรามันก็สั้นลงเท่านั้น
สุดท้ายมันก็....ไกลจนเกินจะคว้า......out of reach....เน่าอีกละกรู แต่เรื่องจริงมันก็เน่ายิ่งกว่านิยายอีกหวะ
ไม่เคยคิดเลยว่าจะชอบผู้ชาย การจีบผู้ชายครั้งแรกก็แห้ว ลิ้มรสชาติความผิดหวังไปอย่างเต็ม ๆ ไม่ได้อยากรู้เล้ย
ว่ารสชาติมันเป็นยังไง...แต่ใครไม่เคยได้ลองก็คงไม่รู้หรอก.......
“ พี่บีมเป็นแฟนไอ้แซนมันจริงเหรอ ” ผมถามหญิงอุ้ม
“ อื้ม ใช่แล้ว พี่เค้าเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเนี่ยแหละ ตอนนี้เรียนวิดวะ เหมาะกันดีเน๊อะ เราช๊อบชอบคู่นี้อะ
พี่บีมเป็นนักรักบี้ด้วยนะ ตอนมาจีบแซนเนี่ยหวานมากเลยอะ เรายังกรึ๊ดอยู่เลย พี่เค้าพาแซนเข้าบ้านแล้วด้วย
แม่พี่เค้าชอบแซนมากอะ ดีเน๊อะที่บ้านพี่บีมรับแซนได้ ” .....ใครให้อีนี่เห่าเนี่ย กรูถามแค่นิดเดียวเอง สาดด...
“ พี่เค้าดูดีไปหมดเลยเน๊อะ ”
“ เราก็คิดเหมือนแฮ็คนะ ” อีนี่กรูประชดเว่ย .....แล้วผมก็เดินออกมาครับ....ไปไหนต่อดีวะกรู....
ผมขับรถออกมาจากห้าง ไปตามทางเรื่อย ๆ นี่กรูจะไปไหนดีวะ......แต่ก่อนอื่นต้องเอารถไปคืนก่อนครับ
ได้น้องดรีมเสร็จก็ค่อย ๆ ขี่กินลมไปเรื่อยๆ ครับ ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะอยู่คนเดียว....แล้วกรูจะอยู่กับใครวะ
คนที่กรูอยากอยู่ด้วย เค้าก็ไม่อยากอยู่กับกรู.....ขี่ไปขี่มา รู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่.....ที่เดิม......ที่แรกที่ผมเจอตัวเอง
สวนเล็ก ๆ แถวตีนดอย....นี่กรูกลับมาที่เดิมเหรอวะ..คงเป็นใจที่นำพาให้กลับมา....คุ้นตาคุ้นใจเหลือเกิน
เอาวะ มาแล้วนี่หว่า เข้าไปนั่งพักหน่อยอยู่กับธรรมชาติ.....แต่ยังไงก็อยู่คนเดียวอยู่ดี....ขอแค่ใจอย่าเตลิดไปไกลกว่านี้
ก็พอ......พักตรงนี้ดีกว่า เหนื่อยมานานสับสนวุ่นวาย....แต่แล้วผมก็ทำไม่ได้ครับ ในชีวิตผมร้องไห้นับครั้งได้เลย
ครั้งแรกผมยังจำได้ดี ตอนที่พ่อแม่ผมแยกทางกันตอนผมอยู่ ม.ต้น ผมไม่รู้เลยว่าผมควรทำไง แต่ของบางอย่างได้ตัดสินใจแทนผมไปแล้ว.....น้ำตา......น้ำตาแห่งความเสียใจ .....แต่ผมไม่เคยเสียน้ำตาให้กับเรื่องรักเลย.......ไม่เคยเลยสักครั้ง
ไหนมีคนบอกว่ากรูหล่อไงวะ กรูเท่ห์ กรูเรียนเก่ง …..กรู....ดีทุกอย่างไง....ไหนหละคนที่อยู่ข้างกรู...
ทำไมไม่มีใครรักกรูเลย ไม่มีใครอยู่กับกรูเลย........ขอได้มั้ยรักกรูที่กรูเป็นกรูไม่ใช่เพราะรูปลักษณ์
เจ็บจังเลยหวะ อกหักมันเจ็บอย่างนี้เหรอวะ ทำไมครั้งก่อน ๆ ถึงไม่เป็นขนาดนี้.....
การไม่มีใครมันรู้สึกเจ็บคล้ายจะกลืนกินหัวใจเลย ….แต่สุดท้ายแล้วไอ้ที่เค้าเรียกว่าน้ำตามันก็เป็นเช่นนี้นี่เอง
5555555+ ขอหัวเราะดัง ๆ หน่อยครับ นี่สินะที่เค้าเรียกว่า.........รสชาติความเป็นคน
แต่สุดท้ายแล้ว........อยากบอกว่า........กรูไม่เสียใจที่รักเมิงเลยนะ......แซน
******
อย่าง........ตัวเราบางครั้งยังมี ทั้งร้ายทั้งดีที่รุมเข้ามา
ให้ฟันให้ฝ่า ให้กล้าให้กลัวเช่นกัน
ชีวิตเรามันดูวกวน ปะปนทั้งทุกข์และสุขสันต์
ต่างกันไปมากมายร้อยพัน ได้เห็นนานๆ ก็เลยได้เข้าใจ
ไม่มีชีวิตของใครที่ดีที่สุด ต้องมีสะดุดต้องมีหลงทาง
ไม่มีชีวิตของใคร ที่ดีทุกอย่างต้องล้มลงบ้างสักวัน
มันคือรสชาติความเป็นคน
******
แล้วช่วงชีวิตวัยหัวเกรียน ( หัวล่างไม่เกรียน ) ขาสั้นกางเกงน้ำเงินก็จบลง......
ขอบคุณมาสเตอร์และครูทุกท่านครับ ที่สอนให้ผมเป็นคน...
ขอบคุณโรงเรียนที่อยู่กันมาถึง ๑๒ ปี …...
“ ความวิริยะอุตสาหะ นำมาซึ่งความสำเร็จ ”…….
ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนและที่เคยเห็นหน้ามาเป็นสิบปีแต่ไม่เคยคุยกัน
ขอบคุณชมรมฟุตบอล.....ที่สอนให้กรูมีน้ำใจนักกีฬา....จะไม่มีวันเลิกเล่นเด็ดขาด
5555+ แป๊ปเดียวแมร่งจบ ม. ๖ แล้วหวะ เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ ตั้งแต่สมัยไม่มีขน หุหุ
.
.
“ สวัสดีครับพี่ ผมจะมาสมัครเข้าชมรมครับ ”
“ อืม ดูท่าทางโอเคนี่หว่า เคยเล่นมาก่อนปะ ”
“ ตอนอยู่ม.ปลาย ผมเป็นนักกีฬาโรงเรียนครับ ”
“ เหรอวะ ไหนลองหวิดพื้นร้อยทีดิ๊ ”
“ ห๊า วิดพื้น ”
“ ว่าไง มีปัญหาไรปะ ”
“ ป่าวครับ ” ……………….๑o นาทีผ่านไป..........................
“ เสร็จ....แล้ว.......ครับ ”
“ หาน้ำให้กรูแดรกหน่อย ”...................๕ นาทีผ่านไป........................
“ น้ำครับพี่ ”
“ เมิงนี่ว่าง่ายดีหวะ ตกลงกรูรับเมิงเข้าชมรมนะ เด็กใหม่ก็เล่น ๆ ไปก่อนนะ ”
สาดดดดดดดดดดดดดด กว่ากรูจะเข้าชมรมได้แมร่ง เชี่ยหวะ เฮ้อยังดีที่ได้เข้า
.......และแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้เปลี่ยนสถานที่เรียน โลกใบใหม่.......มหาวิทยาลัย
ขาสั้นสู่ขายาว หัวเกรียนสู่หัวทอง .....แล้วต้องมาถือแฟ้มลอยหน้าลอยตาเออออตามรุ่นพี่
แมร่งไม่ค่อยชอบหวะ แต่ก็ทำ ๆ ไปเพราะเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องปฏิบัติ แล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
( ถ้ามีเชี่ยไรแรง ๆ กรูจะฟ้องสื่อ 5555+ เราต้องแคร์สื่อใช่ปะ แต่ไอ้นัทบอกว่ามันไม่แคร์สื่อ )
อยากเตะบอลโว้ยยยยยย รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมร้องเท้าสุดรักสุดหวง หุหุ
“ เมิงเป็นเด็กใหม่เหรอวะ ” ........ใครบังอาจมาพูดกับกรูเยี่ยงนี่เดี๋ยวจับบีบเจี๊ยวแมร่งเลย......
“ แล้วเมิงหละ ”
“ กรูอยู่ปีสองหวะ แล้วก็เป็นผู้จัดการทีมที่เมิงอยู่ ” ....เอาแล้วไงกรูเจอตอเข้าแล้ว......
“ อ่าวเหรอครับ....ดีครับพี่ ” หุหุ เราเป็นผู้น้อย ต้องเคารพผู้อาวุโส
“ เมิงนี่กวนส้นตรีนนะ ” แหนะมาด่ากรูอีก
มารู้จัก ผู้จัดการทีมตัวเป้งกัน บทบาทมันจะเยอะหน่อย 55+
ไอ้เชี่ยนี่แมร่งคนเมืองของแท้ หน้าตาหล่อแบบที่ราบสูง เอิ๊ก ๆ มันเป็นนักเรียนทุนจากบนดอยครับ
แต่มันพูดไทยค่อนข้างชัด ขอโทษเถอะดูชื่อเล่นมันซะก่อน ได้ใจกรูมาก
ชื่อ : เอกรัฐ แซ่ต๊ะ
ชื่อเล่น : โรเบิร์ต
อายุ : ๑๙ ปี
สูง / หนัก : ๑๗๖ / ๖๔
การศึกษา : ปี ๒ คณะวิศวะ
สถานะ : เกย์แน่นอน กรูจะทำให้เมิงเป็นพวกกรู 5555+
“ เถียงเชี่ยไรกันวะ ” ....อ่าวเวน มาอีกตัวหละคราวนี้ใครหละ....
“ ป่าว ก็แค่ทักทายน้องใหม่ ”
“ เออดูแลมันหน่อยละกัน ท่าทางจะใช้งานได้ดี ” ....กรูมาเข้าแข่งเว่ย ไม่ใช่ค้าแรงงาน สาดดดด
อ่าวไอ้พี่คนนี้นี่เอง ที่มันรับกรูเข้าชมรม มันเป็นใครวะ...
“ เออ....พี่เล่นตำแหน่งไรครับ ”
“ กรูกองกลางหวะ ” อ่อ ๆ นึกว่ากองขี้ 555+
“ แล้วก็เป็นกัปตันทีม ” นั่นไง....ตัวพ่อเลย วันนี้วันเชี่ยไรวะเจอแต่ตอ
[[[ TBC. ]]]
หัวข้อ: กรูเนี่ยแหละผู้จัดการทีมฟุตบอล... (อ่าน 878874 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก