เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆว่ามันต้องมีสัญญาอะไรระหว่างกันแน่
คงไม่แพ้เรื่องของแม่ของนังแพมมาเอี่ยวด้วย หรืออาจจะมีอะไรมากกว่านั้น
แต่อ่านตอนนี้แล้วก็สบายใจอย่างว่า คนเราถ้ารักกันมันต้องยอมถอยคนละก้าวยอมทำความเข้าใจในตัวของอีกฝ่าย
พยายามคงความเชื่อใจ และความรักที่มีให้กันเอา ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีใครผ่านมาก็ตาม
สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ สายสัมพันธ์ที่เป็นเยื่อใยบางๆที่เราต้องรับรู้ด้วยหัวใจ ว่าเราจะคงสภาพสถานะที่เป็นอยู่
ของคนทั้งคู่ในรูปแบบไหน ไม่เช่นนั้นแล้วทุกอย่างมันก็เป็นเพียงแค่ คำพูดที่บอกว่า กูรักมึงวะนัท มันก็เป็นแค่
คำพูดที่ไม่มีความหมายตามที่พูดเลยมันเหมือนเราโง่ที่จะเชื่อหากเราไม่มีเลยซึ่งความรัก
พล่ามาเยอะละพอละ อิๆ
ปล.อ่านตอนนี้แล้วซึ้งใจมากในความรักที่นัทมีให้ เดี่ยว สิ่งที่เดี่ยทำควรแก้ไขจริงๆแต่คงต้องเข้าใจด้วยว่ามีเหตุผล
จริงๆควรเปิดใจคุยกันมากกว่าแค่คิดว่าเชื่อใจก็พอ เพราะหลังจากนี้อะไรๆก็เป็นไปได้ทั้งนั้น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
