>>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]  (อ่าน 240748 ครั้ง)

ออฟไลน์ GukakST

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +187/-5
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ   ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่ 
 
 1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่ 
 
 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
 หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
 หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
 และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
 ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   
 
 เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ 
 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ 
 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ 
 5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว 
 6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน 
 7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
       7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
       7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
       7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
             - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ 
 8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง). 
 9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ 
 10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวปhttp://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป 
 11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
 
 บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
 นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป 
 12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด 
 13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ 
 14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ 
 15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
 (1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
 (2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง ....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
 - ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
   (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
 - ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
 - ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
 - ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
 - ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail   
 16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข  17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
  เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ admin thaiboyslove.com.......................................                                                             
 วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7 วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย 
 
 
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-05-2019 14:57:45 โดย GukakST »

ออฟไลน์ GukakST

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +187/-5
>….บทนำ….<

เคยเจอนิยายที่เปิดมาก็มีฉากอื้ออ๊าไหม?

อื้อ...เขาก็เคยเจอ น้องสาวเปิดให้อ่านน่ะ มันแปลกๆ กับนิยายที่...เปิดด้วยฉากเนื้อแนบเนื้ออย่างนั้น จำได้น้องสาวหันมาถามเขาว่า ถ้าเป็นชีวิตรักของพี่ล่ะ พี่จะอยากเปิดด้วยฉากแบบไหน? เขาตอบน้องกลับไปทันทีว่า...แบบไหนก็ได้ ฉากเนื้อแนบเนื้อมันก็ดีนะ หรือจะแบบเดินชนกันแล้วสบสายตาปิ๊งๆ ผมช่วยเก็บของนะครับ จากนั้นชวนไปทานข้าว สานต่อความสัมพันธ์อะไรเถือกนั้น แค่คิดว่าฉากเปิดตัวเรื่องรัก...มันไม่ควรเป็นฉากที่เลือดสาด เอาเป็นว่า...ไม่เจอตอนเธอกำลังฆ่าหั่นศพสามีเก่าก็พอแล้วล่ะ

ตอนน้องสาวได้ฟังเขาพูดแบบนั้น น้องสาวของเขาหัวเราะร่วนด้วยความชอบใจ พี่นี่เป็นคนง่ายๆ จริงนะ...แต่ถ้าเธอต้องเจอกับสามีในอนาคตกำลังชำแหละร่างของภรรยาเก่าอยู่ เธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน ดังนั้นสองพี่น้องก็เลยลงความเห็นว่า...ฉากแนบเนื้อก็ไม่เลวร้ายเสมอไป

ตอนคิดแบบนั้น ภาพในหัวมันคือผู้หญิงไง...ต้องเป็นหญิงสาวที่มีสถานะหรือชนชั้นไล่เลี่ยกัน อาจเป็นเพื่อนร่วมงานสักคนหรือลูกค้าจากอีกบริษัทที่เกิดคุยกันแล้วถูกอกถูกใจพากันไปสานต่ออะไรๆ บนเตียง ที่ริมระเบียง ห้องครัวห้องน้ำอะไรก็ว่าไป

ไม่ใช่...แบบนี้?

“อ๊ะ...อ๊า....ทะท่านประธานหยุดนะครับ” ปากบอกหยุด แต่มือมึงอะช่วยเขารูดซิปกางเกงอยู่ไอ้ฟายยยย

“โอเมก้าอย่างนายมีหน้ามาสั่งผมเหรอ” น้ำเสียงนั้นช่างข่มขู่และกดดันเสียเหลือเกิน เออ...รู้ว่าเป็นอัลฟ่าชั้นสูงแล้วมันมีอำนาจในการควบคุมชนชั้นอื่นๆ แต่ตอนนี้อะนะ ต่อให้น้ำเสียงนั้นบ้าอำนาจขนาดไหนก็ไม่อาจหยุดยั้งความต้องการได้

ร่างกายของเขาโดนดันติดอยู่กับผนังลิฟต์โดยมีร่างใหญ่ของท่านประธานบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่นัวเนียไม่ห่าง เสื้อของเขาหลุดหลุ่ยเต็มที เรียกหลุดหลุ่ยได้ไหม...กางเกงหายไปแล้วอะ? เอาเป็นว่า...ตอนนี้เขาโป๊ และสภาพก็พร้อมสำหรับสงครามช้างชนช้างในลิฟต์นี้แบบเต็มเปี่ยม

เกิดอะไรขึ้นกับเบต้าอย่างเขา...

ย้อนกลับไปหนึ่งนาทีก่อน...เดี๋ยว นั่นมันน้อยไป!

เอาใหม่...ย้อนกลับไปเมื่อยี่สิบนาทีก่อน เขาซึ่งเป็นเบต้าตัวน้อยๆ น่าตาน่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนถูกหัวหน้าผู้โหดเหี้ยมสั่งให้ลงไปเอาเอกสารที่แล็บ มันอยู่ชั้นใต้ดิน มีลิฟต์เฉพาะแล็บหนึ่งตัวเท่านั้น อาจจะมีอีกแต่เขาเป็นเซลล์ พนักงานขายจำเป็นต้องรู้อะไรเกี่ยวกับห้องแล็บไหม? อันนี้ก็ไม่แน่ใจ เอาเป็นว่าเขาไม่รู้ก็แล้วกัน

อะ...เขาผู้เป็นพนักงานดีเด่นที่โดนด่าอยู่ร่ำไปก็เดินต้อยๆ ไปยังลิฟต์ขนาดใหญ่ กด รอ ลิฟต์มาก็เข้าไป ทุกอย่างดูปกติดี ไม่มีอะไรผิดแปลกเลย จนกระทั่งผ่านไปราวๆ หนึ่งนาทีประตูลิฟต์ก็เปิดออก ผู้ชายผู้โดดเด่นยิ่งกว่าใครๆ ในบริษัทผลิตยาแห่งนี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขา โอ้พระเจ้า...นั่นรูปปั้นเดินได้

ความหล่อของท่านประธานช่างแสบตาเขายิ่งนัก ไม่ใช่...เขาแค่ไม่กล้ามองหน้า สัญชาตญาณบางอย่างในตัวลั่นระฆังบอกให้เขาก้มหน้าซะ อย่าทำหน้าสู่รู้ใส่อัลฟ่าชั้นสูง ถ้าไม่อยากเดือดร้อน เขาเป็นแค่เบต้า...เป็นแค่คนธรรมดาเดินดิน กินข้าวแกงจานละสี่สิบห้าไม่เคยอิ่มต้องสำเนียกตัวเองเอาไว้ เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เขาอยู่กับท่านประธานสองต่อสอง

ขอร้องโอ้โหในใจดังๆ...แม่งกดดันฉิบผายเลย

ความเป็นผู้นำ ความเป็นจ่าฝูงของสายพันธุ์อัลฟ่าที่เข้มข้นนี้ทำให้คนใกล้ชิดรู้สึกกดดัน และกลายเป็นอ่อนน้อมถ่อมตนได้แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ปลายตามามองเลยก็ตาม เหงื่อเย็นไหลซึมตามไรผม ตัวเขาเล็กกว่าอีกฝ่ายค่อนข้างมาก เขาเห็นแค่ผมสีดำขลับเป็นเงา และถ้าจำไม่ผิด...ดวงตาของท่านประธานเป็นสีฟ้า เขายืนเกร็งทนต่อความตึงเครียดนั้นจนกระทั่งลงมาถึงชั้นล่างที่เป็นห้องแล็บ แต่...

กลิ่นอะไรวะ?

เหมือนมีสารเคมีรั่ว ประตูลิฟต์ไม่เปิดและเขาก็ไม่กล้าเงยหน้า ยืนกุมมือนิ่งอยู่ข้างหลังโดยไม่รู้เลยว่าไอ้ท่อระบายแอร์หรือระบายอากาศสักอย่างเนี่ยมันอยู่ตรงหัวเขา กลิ่นมันเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาพยายามจะเอามือปิดจมูก แต่ร่างกายกลับร้อนผ่าวไปหมด...เหงื่อแตกพลั่กทั้งที่แอร์มันยังทำงานดี เรียกว่าดีมากเพราะเอาเคมีเข้ามาถมที่หัวเขาไม่หยุดเลย

“นาย...เป็นโอเมก้าเหรอ?” จู่ๆ ท่านประธานบ้านั่นก็เอ่ยเสียงเข้ม เขาไม่ได้ตั้งใจจะเงยหน้ามองอีกฝ่ายเลย...แค่ตกใจที่บอกว่าเขาเป็นโอเมก้า บ้า เขาเป็นเบต้า เป็นเบต้ามาตั้งแต่เกิดเลนะเฟ้ย!!!

“เปล่านะครับ...ผมเป็นเบต้า” คิ้วเขาเริ่มขมวด หน้าแดงก่ำปากฉ่ำน้ำ...

เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหน้าตาตัวเองตอนนี้น่าจับกินหัว กินหาง กินกลางตลอดตัวเป็นที่สุด แต่ด้วยความที่ฟีโรโมนฟุ้งๆ นั้นยังไม่มากพอที่จะทำให้ยาต้านในตัวประธานหมดไป ร่างสูงจึงเงยหน้าสำรวจตรงท่อระบายอากาศที่มีเคมีเข้ามา นี่มันเป็นความผิดพลาดของระบบไหนกันนะ พยายามจะกดเปิดลิฟต์หรือกดลำโพงเพื่อเรียกใครสักคน ครั้นจะใช้มือถือก็ดันไม่ได้หยิบมา

เขามองไปที่ประธาน...ส่งสายตาหวานๆ และร่างกายก็บิดไปมาด้วยความหยากกระหาย มึงเป็นอารายยยย ตัวกูมันเป็นอะไรไปแล้ว! เขาโอดครวญอยู่ในใจ พร่ำด่าตัวเองว่าเฮ้ยมึงอย่างมายั่วเขา มึงชอบผู้หญิงและมึงต้องการแค่ผู้หญิง แต่แบบ...ตอนนี้อยากได้ร่างใหญ่ของท่านประธานจังเลยเนอะ อ๊ากกกก

ความสับสนอลหม่านในใจนี้อย่าให้ใครได้รู้เชียว รู้สึกเสียภาพลักษณ์เบต้าผู้ดูดีที่สุดในแผนกหมด เขายอมไม่ได้จริงๆ เคมีหยุดรั่วไหล เขาเงยหน้ามองมันอีกครั้ง...เขาคิดว่าเขามองไปข้างบนนะ แต่ทำไมหน้าประธานมันอยู่ใกล้

เอ๊ะ...นี่ประธานคลุกวงในผมหรือเปล่า!!!

แล้วเขาก็ยกแขนคล้องคอล่ำสันนั้นเอาไว้ กล้ามเนื้อแน่นเต่งตึงและเร้าอารมณ์เป็นบ้า กลิ่นกายหอมหวานจนเขาอดเลียไม่ได้ ประธานเองก็กำลังซุกไซ้ลำคอของเขาอยู่ เสื้อผ้าถูกปลด...ฉากเนื้อแบบเนื้อแบบนี้มัน

แล้วนี่คือยี่สิบนาทีต่อมา...ร่างทั้งสองลงไปกองอยู่กับพื้นลิฟต์ ขาทั้งสองข้างของเขาวางอยู่บนข้อพับแขนใหญ่ๆ ของท่านประธานที่ใครๆ ก็อยากเอื้อมมือไปคว้ามาครอง เขามีความอยากขั้นสุดเหมือนอาการฮีตทั้งที่เขาเป็นเบต้า

เขาเป็นเบต้าจริงนะเว้ย!

“อื้มมมมม” ใบหน้าฉ่ำอารมณ์เชิ่ดขึ้นเล็กน้อยเมื่อความแข็งแรงดุดันนั้นเข้ามาในตัวของเขา ร้อนระอุประดุจหม้อไฟชาบู...เปล่าหิว ตอนนี้เขาเปล่าหิว แค่ไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี ก็ไม่เคยโดนเสียบแบบที่กำลังโดนอยู่

“โอเมก้าอย่างนายมันรังเกียจสิ้นดี” เสียงนั้นด่าทอเขา และเสียงนั้นก็สั่นเครืออยู่ในที...มีอารมณ์อยู่ไม่ใช่เหรอ เอ...หรือว่าท่านประธานซาดิสม์ ชอบด่าคู่นอนไปด้วยงี้หรือเปล่านะ

“อื้อ เข้ามาอีกสิครับ...อ่าห์....” แล้วแทนที่จะด่ากลับ ไปครางรับทำไมละเว้ยยยยยย

โอ้พระเจ้า....ฉากเนื้อแนบเนื้อเปิดตัวนี้ช่างต่างกับจินตนาการของเขาเสียเหลือเกิน เขาคิดถึงร่างกายนุ่มๆ แต่ได้ร่างกายแข็งแกร่งและดุดัน เขาคิดถึงผิวกายอ่อนๆ แต่ได้กล้ามหมัดเป็นลอนๆ ถูไถความเป็นชาย เขาคิดถึงอกดูมๆ เด้งดึ๋ง...แต่ได้นมแข็งๆ มาแทน เขา…เขาอยากได้ผู้หญิงมาเป็นฉากเปิดตัว อยากได้เนื้อนมไข่แบบเน้นๆ

นี่ก็…เนื้อนะ…เนื้อเป็นแท่ง นมเป็นหมัด และไข่สองลูก!!!

….จบบทนำ….

กูกากผู้พานิยายเรื่องใหม่มาแล้ว! หลังจากหายไปอยู่ในขุนเขามาพักใหญ่ ในที่สุดเราก็เอาบทนำนิยายเรื่องใหม่มาฝากทุกคนแล้วค่ะ เรื่องนี้เราทำพล๊อตร่วมกับพี่ Freja หวังว่ามันจะทำให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนะคะ  :mew1:

ออฟไลน์ BooJiRa_

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
โอ้โห น่าสนใจมากๆค่ะ รอติดตาม อิอิ

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4
 :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
 :z3: :z3: :z3:

ออฟไลน์ donut4top

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 396
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
นังเป็นเบต้าก็แปลว่านังท้องไม่ได้ใช่ไหมคะ555

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3494
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
สรุปว่าเป็นเบต้าหรือโอเมก้ากันแน่ 5555

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ทำไมขำได้ขนาดนี้ 555

ออฟไลน์ Kei

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
สนุกอ่า :hao7:

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
ปัก    มาตามอ่าน

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - Ep-00 [30-05-61]
« ตอบ #9 เมื่อ: 03-06-2018 16:18:27 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Kei

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
อยากอ่านต่อล้าว

ออฟไลน์ Noname_memi

  • 7 or never, 7 or nothing
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
 :z13: บวกเป็ดไม่ได้ก็จัดโหวตไปจ้า ติดตามเลยค่ะ

เกิดอะไรขึ้นน้า หรือคิดว่าตัวเองเป็นเบต้าแต่จริงๆคือโอเมก้า

หรือว่ามีการทดสอบอะไรหว่า

ออฟไลน์ GukakST

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +187/-5
>….ตอนที่ 1 [100%]….<

ฝันไป....นั่นแม่งเป็นฝันร้ายแน่ๆ เลย!

“เฮือก!” ภูริสะดุ้งเด้งตัวลุกขึ้นมาจากที่นอน ดวงตาคู่คมทั้งสองข้างเบิกโพลงราวกับเมื่อสักครู่นี้เขาได้ฝันเห็นผีผู้หญิงชุดขาวผมยาวลากพื้น แต่ไม่...สิ่งที่เขาฝันเห็นนั้นมันเลวร้ายกว่าผีหน้าซีดนั่นแน่นอน เพราะผู้ชายอย่างเขาดันฝันว่า...ตัวเองไปมีอะไรกับผู้ชายน่ะ!

โอ้ไม่นะ พระเจ้าไม่ได้เป็นคนตลกขนาดนั้นหรอกใช่ไหม ไม่แกล้งให้เบต้าตัวน้อยๆ อย่างเขาให้กลายเป็นโอเมก้าที่โดนปลุกปล้ำอยู่ในลิฟต์นั่นแน่ๆ เอ้า การเป็นเบต้าเนี่ยมันไม่ได้เป็นโรคนะ มันเป็นพันธุกรรม…เป็นมาแต่เกิด มันเปลี่ยนไม่ได้เหมือนคุณไม่สามารถเปลี่ยนกรุ๊ปเลือดของตัวเองได้นั่นแหละ

ใช่...ต้องฝันไปแน่ๆ ที่นอนก็นุ่มขนาดนี้ไม่น่าจะฝันร้ายได้เนาะ ถ้านอนพื้นปูนก็ว่าไปอย่าง...เดี๋ยวนะ? เดี๋ยว...เดี๋ยวและเดี๋ยวเลย! ที่นอนนิ่มเนี่ยนะ ภูริตาเหลือกตาลานอีกครั้งหลังมึนเบลอกับภาพฝันอันทะลึ่งตึงตังมามองรอบด้าน เตียงสีครีมแบบนี้...นุ่มแบบนี้ ไฟสลัวแบบนี้และกลิ่นหอมของอะไรสักอย่างแบบนี้เนี่ยมันไม่น่าจะเป็นห้องของเขาได้!

ภูริเป็นเพียงพนักงานบริษัท อยู่แผนกเซลล์ของบริษัทผู้ผลิตยารายใหญ่ ไม่บรรยายละกันว่าใหญ่แค่ไหนเดี๋ยวจะหาว่าภูริอวยบริษัทตัวเองมากเกินไป ที่สำคัญแล้วบริษัทนี้ให้สวัสดิการลูกน้องดี ทั้งประกันสังคมผูกกับโรงพยาบาลในเครือ ทั้งสิทธิในการซื้อยาของบริษัทในราคาพนักงาน มันสุดยอดมากสำหรับพนักงานจบตรีมหาลัยกิ๊กก๊อกอย่างเขา

ถ้าจะบอกว่า...บริษัทอื่นเขาก็มีสวัสดิการดีแบบนี้กันทุกที่นั่นแหละ ภูริไม่คิดเถียง มันเป็นพื้นฐานของบริษัทอยู่แล้ว แต่ภูริมีปัญหาเรื่องกรรมพันธุ์ดื้อยา...คนในบ้านเป็นภูมิแพ้ ทั้งแม่และน้องสาว ส่วนตัวเขาเองไม่มีอาการแพ้อะไรนักนอกจากเงิน โถ...เขาเป็นพนักงานธรรมดาที่ต้องดูแลน้องสาวและแม่ ไหนจะค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากิน ค่าเดินทาง ปากเดียวท้องเดียวที่ไหนกัน เขาเป็นหัวหน้าครอบครัว...เป็นพี่ใหญ่ต้องดูแลทุกอย่าง แล้วถ้าไม่มีเงินจะดูแลอะไรใครได้ ไอ้อาการดื้อยานี้นี่แหละที่ทำให้ภูริต้องทำงานอยู่ที่นี่

น้องและแม่จะมีอาการคล้ายๆ กันคือภูมิแพ้ ยากดภูมิใช่ได้ไม่กี่ครั้งก็หมดประสิทธิภาพแล้ว ต้องเปลี่ยนยาบ่อย และยาที่ดี...ก็มีราคาแพง อย่าไปเชื่อที่เขาบอกว่าโรงพยาบาลรักษาคนไข้เท่าเทียมกัน อืม...ก็อาจจะเท่าเทียมกันนะ ถ้าคุณเงินถึงน่ะ สวัสดิการของภูริครอบคลุมถึงครอบครัวด้วย นี่เป็นข้อดีที่หาที่อื่นได้ยาก และนั่นก็ทำให้ที่นี่สมัคงานเข้าได้ยากมากด้วยเช่นกัน

ตอนนี้ที่สำคัญคือ...เขาอยู่ที่ไหน?

จำได้ว่าล่าสุดหัวหน้าให้เขาลงไปเอาของในแล็บ ระหว่างที่ยืนเซ็งอยู่ในลิฟต์ประธานบริหารก็ดันเข้ามาอยู่ด้วย เขาคนนั้นเป็นอัลฟ่า...รู้สึกว่าอัลฟ่าจะมีหลายระดับ ภูริจำได้รางๆ เพราะมีสอนตอนเรียนมัธยม ส่วนใหญ่ที่เขาเจอจะเป็นอัลฟ่าระดับล่าง...เบต้าต๊อกต๋อยไม่ค่อยได้เดินเฉียดพวกชั้นสูงอะไรเทือกนั้นหรอก พอได้อยู่ในลิฟต์กับประธานคนนั้นแล้วภูริก็คิดว่า...ต่อให้เดินเฉียดไหล่ได้ก็ไม่อยากอะ

คนอะไร...อยู่ใกล้แล้วอึดอัดฉิบหงเลย

พอลงมาถึงข้าล่างก็เหมือนมีอะไรพ่นใส่หัวสักอย่าง หลังจากนั้นก็กลายเป็นเหตุการณ์ฆาตกรรมหมู่ มีศพตายหลายร้อยล้านตัวเลย มันจะเป็นตัวขาวๆ ออกมากับน้ำขุ่นๆ คิดแล้วขนลุก...ภูริลูบแขนตัวเองเบาๆ กวาดตามองไปรอบห้อง

เขาว่านั่นอาจเป็นฝันร้าย...ทว่าตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจ ก็นี่มันไม่ใช้ห้องเขา!

ห้องเขามีเตียงเหล็กหลังหนึ่ง ปูด้วยฝูกอันละสามพันกว่าซื้อจากตลาดนัด ผ้าปูสีน้ำตาลเข้มซึ่งมันก็ไม่เข้มเท่าไหร่ นอนมานาน สีซีดไปหมดแล้ว นอกจากเตียงเก่าๆ ก็จะมีตู้เสื้อผ้าหลังละสองพันนิดๆ ซื้อมาจากร้านเดียวกับเตียง โต๊ะทำงานเล็กๆ อีกโต๊ะหนึ่ง นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว แถมห้องเขายังเล็กกว่านี้มาก...นี่มันกว้างจนวิ่งเล่นได้เลย

ภูริละสายตาภาพห้องหรูหราตระกรานตามามองตัวเอง ชุดที่ใส่...เอิ่ม เขาไม่ควรเรียกมันว่าชุดเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีแต่เนื้อหนังเนี่ย รอยแดงเป็นจ้ำตามแขนและแผงอก โฮ...ตอกย้ำความฝันอันเลวร้ายของเขาใช่ไหมเนี่ย

แล้วจะเอายังไงต่อ ห้องใครก็ไม่รู้...อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้อีก ข้าวของของเขาล่ะ หลังจากฟัดกันอย่างเมามันในลิฟต์ สติอันน้อยของภูริก็เลือนรางและหายไปกับความซาบซ่านนั้น ถ้าไม่ติดว่านั่นเป็นผู้ชาย ภูริจะบอกว่ามันเป็นฉากเนื้อแนบเนื้อที่ดุเด็ดเผ็ดมันมากสำหรับเบต้าธรรมดาๆ อย่างเขา

ยังไงก็ตาม เขาต้องหาทางออกไปจากที่นี่ก่อน เริ่มต้นด้วยการหาเสื้อผ้าราคาถูกของตัวเองว่ามันอยู่ส่วนไหนของห้องนี้ มองไปทางไหนก็มีแต่ของที่ดูท่าจะราคาแพง เขาไม่กล้าขยับตัวทำอะไรเลย...ภูริยกมือเกาหัวตัวเองป่อยๆ จนปัญญา เจ้าของห้องไปไหนกันน้า ร่างโปร่งตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงนอนหลังกว้าง ไม่รู้ว่าเจ้าของห้องนอนดิ้นมากหรือว่าต้องการพื้นที่เอาไว้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะ เตียงมันถึงได้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้

โชคยังดีที่เหลือกางเกงในเอาไว้ติดตัวตั้งหนึ่งชิ้น! ภูริสำรวจมัน...เจ้านี่ไม่ใช่ของเขา ไม่งั้นมันจะไม่หลวมเหมือนจะหลุดแบบที่เป็นอยู่นี่ คาดการณ์ว่าเจ้าของชั้นในยี่ห้ออะไรก็ไม่รู้ตัวนี้ต้องเป็นคนรูปร่างใหญ่ อืม...ก็เข้าเค้าอยู่ เตียงมันก็เลยใหญ่ แน่นอน เจ้าของห้องตัวใหญ่มากนี่เอง

แล้วภาพท่านประธานก็วิ่งพล่านเข้ามาในหัว...

ภูริเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง เขาไม่ได้มีหมัดกล้ามเนื้ออะไรมากมายเพราะไม่ชอบออกกำลังกายและเข้าฟิตเน็ตเหมือนพื่อนพนักงานคนอื่นๆ โห...ไม่อยากจะสาธยายหรอกนะ แต่ค่าสมัคสมาชิคของฟิตเน็ตเนี่ยแม่งแพงมาก...แพงชนิดที่ว่าเขาสามารถเอาเงินนั้นไปกินได้เป็นเดือน ไหนจะต้องจ้างเทรนเนอร์อีก ไม่เอาอะ ไม่ไหวหรอก ก้างแบบนี้ต่อไปก็ไม่มีใครตายอะนะ แต่ถึงภูริจะไม่ได้มีกล้ามเนื้อหนั่นแน่น แต่เขาก็สูงใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทยพอสมควร

ทว่า..ท่านประธานนั่นสามารถกอดร่างกายเขาจมมิดอกได้ นั่นคนหรือยักษ์? อย่าต้องให้นึกถึงเจ้านั่น...เจ้านั้นที่อยู่กลางหว่างขาอะ ขนาดมันไกลกว่าคำว่าชายไทยไปหลายร้อยขุมทีเดียวเชียว

ไม่ๆ เอาภาพนั่นออกไป ภูริสะบัดหัวเล็กน้อย ตั้งสติ...มึงต้องตั้งสติ แม้ว่าจะยากก็ต้องทำให้ได้ เขาค่อยๆ เดินย่ำเท้าไปบนพรมนุ่มนิ่ม มุ่งตรงยังหน้าประตูแล้วเปิดมันเบาๆ ทำอย่างกับว่าของทุกอย่างในห้องนี้มีชีวิต หากเขาปฏิบัติต่อมันรุนแรงมันอาจจะส่งเสียงร้องโอดโอยอะไรทำนองนั้น หรือไม่...เขาก็ทำเหมือนเขากำลังย่องเบาเข้าบ้านคนอื่นอยู่

“เป็นไปไม่ได้!” ทันทีที่ประตูแง้มออก เสียงตวาดก็ดังขึ้นมา...

ขนในกายภูริตั้งชันทันที...

เขาไม่ได้คุ้นชินอะไรกับท่านประธาน อย่างที่รู้ ภูริเป็นแค่พนักงานธรรมดาที่ผลการประเมินแม่งไม่เคยดีเลย ประธานบริษัทจะมาสนใจใยดีหรือมาเกาะแกะอะไรกับเขากันล่ะ จะว่าหน้าตาดี...ก็ใช่ ภูริหน้าตาดี แต่เขาเป็นผู้ชายนะเฮ้ย ท่านประธานก็ผู้ชาย เออ...ต่อให้ท่านประธานเป็นเกย์ก็ไม่มาสนใจไอ้กระจอกอย่างเขาหรอก ดังนั้นการได้ยินเสียงตวาดเมื่อสักครู่นี้ทำให้ภูริเกิดความกลัวขึ้นมา

มันไม่ใช่แค่การไม่ชินเพียงอย่างเดียว...แต่ท่านประธานเป็นอัลฟ่า เสียงตวาดของอัลฟ่าคงมีแค่อัลฟ่าด้วยกันเท่านั้นที่สามารถต่อกรได้ ภูริยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูแง้มๆ กลัวหัวหดเลยอะ...แล้วทำไมต้องกลัววะ?

สัญชาตญาณนี่บางทีก็น่ารำคาญชะมัดเลย!

ภูริเคยสงสัยนะว่า นอกจากชายกับหญิงแล้วทำไมโลกเราต้องมีเพศที่สองอีก ไอ้เบต้า อัลฟ่า โอเมก้าอะไรเนี่ย มันมีเอาทำไม? เซิร์จหาในอินเตอร์เน็ตที่ใครๆ ก็เรียกกันว่าอากู๋แล้ว แต่มันไม่มีคำตอบที่ชัดเจน ทำนองว่านักวิทก็พยายามหาคำตอบเกี่ยวกับเรื่องของพันธุกรรมนี้อยู่เช่นกัน

“เป็นเรื่องจริงครับ นายภูริเป็นเบต้า...” เสียงทรงพลังอีกเสียงตอบโต้ด้วยความนอบน้อม เจ้าของชื่อไม่เห็นคนพูดหรอกแต่รู้ว่าอีกคนก็คงเป็นอัลฟ่าเหมือนกัน ไม่งั้นใจเขาจะสั่นด้วยความกลัวทำไม คนอย่าภูรินะ...กลัวอย่างเดียว กลัวไม่มีกิน!

“มีการปลอมแปลงเอกสารหรือเปล่า มันอาจจะเป็นโอเมก้าที่ปลอมเอกสารเข้ามาทำงาน” อีกเสียงถามกลับ...ประเด็นคือเขาเป็นคนในบทสนทนา และเขาอยากตะโกนออกไปดังๆ ว่า...

‘กูเป็นเบต้าโว้ยยยยยยย!’

ก็ลองตะโกนสิ...ลองเลย กล้าก็เอาเลย ขึ้นเสียงใส่พวกอัลฟ่า แถมตำแหน่งท่านประธานบริษที่ตัวเองสังกัดอยู่ด้วย จะรอดไหมให้ทาย...ไม่ต้องให้หมอดูทำนาย ฟันธงบ้าบออะไรภูริก็เดาชะตากรรมของตัวเองได้ เรียกว่า...เห็นฉากการตายอย่างสยดสยองในบัดดล

“ผมตรวจสอบย้อนหลังหมดแล้วครับ อีกอย่าง...เอกสารการสมัคงานพวกนี้ถูกตรวจสอบอย่างละเอียดตั้งแต่ตอนรับเข้ามาแล้วครับ ข้อมูลในนี้เป็นของจริง ไม่มีการปลอมแปลงแต่อย่างใด”

“ทำไมมันถึงมีกลิ่นฟีโรโมนคลุ้งแบบนั้น” พูดมาตรงนี้คนในประเด็นก็ทำจมูกฟุดฟิดดมจักแร้ตัวเองเป็นการใหญ่ กลิ่นฟีโรโมนเหรอ...เบต้าไม่มีฟีโรโมนดิ

“ผมก็ไม่ทราบ”

“ไม่ทราบ...ตอบง่ายๆ แบบนี่เนี่ยนะ ฉันต้องการให้นายหาคำตอบมาให้ฉัน แล้วสิ่งที่ได้คือไม่ทราบ...” คนตรงหน้านั้นต้องแกร่งขนาดไหนถึงได้ทนความกดดันระดับนี้ได้นะ อยู่ห่างขนาดนี้ ภูริยังหนาวเลย...

เอ๊ะ...หรือว่าแอร์เย็น?

ใช่เวลาเล่นมุกห้าบาทสิบบาทกับตัวเองไหมเนี่ย ภูริอยากจะตบหัวตัวเองอีกสักที เสียแต่...เดี๋ยวปวดหัว ไม่เอาๆ เราไม่ทำร้ายตัวเอง การทำร้ายตัวเองเป็นสิ่งที่ผิดบาป เพราะงั้นห้ามทำเด็ดขาด

“ผมจะรีบหาคำตอบมาให้ครับ อาจจะต้องใช้เวลานิดหน่อย...”

“แล้วอย่าลืมตรวจสอบไอ้เรื่องท่อรั่วในแล็บด้วย มันไม่น่าเกิดขึ้นได้...พอๆ กับที่นายบอกผมว่าเจ้านั่นเป็นเบต้าแหละ”

“ครับท่านประธาน” ประธาน...ประธาน..นี่ห้องประธานเปล่าวะ

เอาแล้ว...ภูริมึงเล่นของสูงแล้วไง ฉากในลิฟต์ก็บอกอยู่ว่าเขาเล่นของสูงมากๆ เลยล่ะ เขาจะซวยไหมเนี่ย ก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปกินตับกับท่านในลิฟต์นะเว้ย มันเป็นเรื่อง...อะไรอะ อุบัติเหตุมะ อุบัติเหตุที่ทำให้เขากลายเป็นโอเมก้าเนี่ยนะ โอย...มึนหัว ไม่รู้ว่าจะสรุปให้ตัวเองฟังยังไง ตัวเองถึงจะเข้าใจสถานการในตอนนี้ เขาเป็นเบต้า...ถามกี่ครั้งก็จะบอกว่าตัวเองเป็นเบต้า แต่ถ้าเป็นเบต้ามันก็จะไม่เกิดเรื่องนี้ปะ...

เบต้าจะไม่ปล่อยฟีโรโมน เป็นแค่คนธรรมดาที่แม้แต่จะรับกลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้ายังทำได้น้อยมาก ถ้ากลิ่นไม่แรงจัดก็จะเฉยๆ ไม่มีอาการตอบสนองรุนแรงเหมือนเหล่าอัลฟ่าที่ถูกสร้างมาคู่กับโอเมก้า แล้วจู่ๆ...เขาก็มีกลิ่นที่ดึงดูดประธานเข้ามาเนี่ย มันเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเลย

“แม่ง...กูจะมีคู่โชคชะตาด้วยเรื่องบ้าๆ พรรค์นี้น่ะเหรอวะ” เสียงสบถดังแว่วมาจากข้างนอก รู้สึกว่ามันใกล้เข้ามาที่นี่ด้วย

ด้วยความกลัว ภูริถอยเท้าออกจากประตู ทั้งที่ยังสับสน...มึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก และไม่ต้องสั่งว่าถามท่านประธานดิ มีอะไรสงสัยให้ถามไปเลย บ้าหรือไง...แค่มองหน้าเขายังไม่กล้า จะให้อ้าปากถามเนี่ยนะ ตลกแล้ว!

ภูริหันมองซ้ายมองขวา ลองดูว่าเสื้อผ้าอยู่ที่นี่ไหม อย่างน้อยเอามาใส่ลดความอนาถของตัวเองสักหน่อยก็ยังดี ตอนนี้มีกางเกงในตัวเองมันเหมือนพวกโรคจิตมากๆ เลย อย่าว่าคนอื่นจะรับได้ ตัวเขาเองเขายังรับไม่ได้เลยให้ตายเถอะซาร่า

แกร๊ก!

ชะงัก...

เสียงประตูห้องทำให้ภูริที่พยายามเดินหาชุดของตัวเองหยุดนิ่งเป็นหินอยู่ปลายเตียง เขาตัวสั่นเล็กน้อย...แอร์ในห้องหนาว ซะเมื่อไหร่ล่ะมันกลัวอะดิ ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องพยายามหันหน้าไปทางประตู การหันหลังให้คู่สนทนาหรือเจ้าของห้องมันดูไร้มารยาทน่ะจริงไหม เกิดท่านประธานไม่พอใจตะเพิดไล่ออกทำไง...ซวยเลยนะเนี่ย ไม่ได้ๆ ยังไงก็จะมาโดนไล่ออกไม่ได้ นี่ไม่ใช่ความผิดของเขาเลย

“ทุเรศ...” เสียงทุ้มทรงอำจาจเปรยแค่เบาๆ ทว่ากดดันได้อย่างมากมาย...ภูริรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลง หดจนกลายเป็นหนูไปแล้ว และเบื้องหน้าก็เป็นสิงโตเจ้าป่า

ก็ทุเรศจริงนะ เขาว่าตอนนี้ตัวเองดูแย่มากๆ อยู่ในกางเกงในหลวมๆ ตัวหนึ่ง ฮื่อ...ดีนะไม่มีใครแอบถ่ายเขาเอาไว้ ไม่งั้นเขาคงรับไม่ได้ตลอดกาลเลยล่ะ ภูริกุมมือต่ำอยู่ตรงเป้ากางเกง สองมือแค่นั้นมันปกปิดอะไรไม่ได้ หนำซ้ำเหงื่อเย็นๆ ยังซึมออกมาตามรูขุมขนจนชุ่มโชกมือเขาไปหมด

รู้สึกว่าร่างของท่านประธานจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ เงาใหญ่กำลังทาบทับลงมาและเขาก็หัวหดยิ่งกว่าเดิม อยากกลายเป็นเต่าอะ อยากมีกระดองให้เก็บหัวตัวเอง โชคร้ายที่เป็นคน...หดคอมากสุดได้เท่านี้แหละ คางจะชิดอกอยู่และ น่าอนาถเข้าไปอีกชีวิต

นึกถึงนิยายของน้อง...น้องเล่าให้ฟังถึงฉากพวกนี้ ว่าอะไรนะ เมะกับเคะมีอะไรกัน แล้วเคะตื่นมาก็จะโวยวายใส่เมะที่ทำกับตนเองแบบนั้น นายมันกล้าดียังไงถึงมาทำแบบนี้กับฉัน ชี้หน้าด่าเลย โวยวายเลย แล้วเดี๋ยวเมะก็จะง้องอนเอง...นั่นมันนิยายของน้องอะนะ ไม่ใช่เรื่องของเขา

ว่าแต่เคะกับเมะนี่แม่งเป็นใครนะ?

ภูรินึกถึงมันเองและครุ่นคิดเองอยู่คนเดียว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างสูงเจ้าของห้องมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ความกดดันอันมากมายนี้เล่นเอาขาเกือบอ่อน ถ้าทรุดลงไปกอดขาอ่อนวอนอะไรๆ จะดีขึ้นไหมนะ...ไม่มีทาง

“ยืนนิ่งอยู่ทำไม ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วออกไปจากห้องผมได้แล้ว...เหม็นขี้หน้า” เหม็นแล้วจะเดินเข้ามาใกล้ทำม้ายยยยยย ภูริแวบความคิดแบบนี้เข้ามาในหัว สมองเขาน่ะคิดคำเถียงไปหลายตลบแหละ แต่ที่ทำได้คือ...

“คะครับ” เออ...นั่นแหละ ทำได้เท่านี้จริงๆ

และถึงจะขานตอบไปแล้ว แต่ภูริไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ไหน เสื้อผ้าอยู่ไหน อะไรๆ อยู่ไหน แล้วจะอาบน้ำยังไง เขาก็เลยยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้จะกวนตีนใครน้า คนไม่รู้คือคนไม่ผิดใช่ไหมล่ะ แล้วทำไมท่านประธานต้องยิ่งแผ่รังสีกดดันมาใส่เขาอะ...

ถ้ารังสีกดดันของท่านประธานฆ่าคนได้...ภูริตายจนเกิดใหม่ไม่ทันละ

“ก็ไปสิ ยังจะยืนหัวโด่อยู่ได้” โอย...อยากไปครับท่าน ผมอยากไปใจจะขาดแล้วครับท่าน

“อะ..เอ่อ...เสื้อผ้า”

“ก็เงยหน้าขึ้นสิวะ!” โดนเข้าไปจึ้กใหญ่...น้ำตาเกือบไหล อารมณ์เหมือนโดนแม่ดุเลย!

ภูริค่อยๆ เงยหน้าขึ้นทีละน้อย อ๋อ...เสื้อผ้าอยู่ในถุง และถุงอยู่ในมือท่านประธานนี่เอง เขาไม่ได้กล้าเงยมองหน้าอีกฝ่ายหรอก แค่เห็นถุงเสื้อผ้าเท่านั้น เขาเอื้อมไปหยิบ ยกมือไหว้ แล้วหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาห้องน้ำ

“กลับหลังหัน...อยู่ตรงนู้น” ชัดว่าน้ำเสียงนั้นมีความรำคาญ ก็ไม่อยากทำให้ใครรำคาญอะเอาตรงๆ แต่คนไม่รู้ไง...บอกแล้วไม่รู้คือไม่ผิด นี่อย่าให้ย้ำบ่อยนะ เพราะการย้ำบ่อยๆ มันน่ารำคาญ

เดินพ้นมาจากร่างใหญ่ของท่านประธานแล้วถึงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เมื่อกี้มันอึดอัด...ไม่รู้ว่าถ้าท่านประธานผู้นั้นไม่ได้เป็นอัลฟ่าเขาจะกลัวขนาดนี้ไหม ก็ต้องกลัวดิ กลัวโดนไล่ออกไง...ทุกวันนี้ก็โดนหัวหน้าแผนกแกล้งอยู่ประจำ เกิดทำให้ท่านประธานไม่พอใจไปด้วยอีกคน ชีวิตของเขาก็คงหมดสิ้น...

หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จ รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย...น้ำเย็นๆ นี่มันจรรโลงใจดีจริงๆ นะ ภูริแต่งตัวด้วยชุดของตัวเอง คาดว่าถูกซักมาอย่างดีแล้ว ไม่งั้นก็คงมีซากศพอยู่เป็นคราบๆ ขาวๆ ตามเสื้อตามกางเกง เขาเดินออกมาด้วยความสดชื่น...กลิ่นสบู่ท่านประธานโคตรหอม โคตรดี ดมแล้วโคตรมีความสุข

ท่านประธานอะไรนั่นนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ภูริเพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายอยู่ในชุดใส่อยู่บ้านสบายๆ กางเกงขายาวผ้าเนื้อนิ่มและเสื้อแขนสั้น อะไรบางอย่างบอกกับเขาว่าเสื้อผ้าพวกนั้นต้องแพงกว่าเงินเดือนเขาแน่ๆ เขาตั้งใจจะเดินไปยกมือไหว้ลาแล้วค่อยออกจากห้องนี้ ทว่ายังไม่ทันได้ยกมือไหว้...ของบางอย่างก็ถูกโยนมาตรงหน้า

มันเป็นถุงยา...ถุงใหญ่เลยแหละ

“กินมันเข้าไปซะ รู้ว่าเป็นโอเมก้าแทนที่จะกินยาระงับ หึ...หรือว่าคุณจงใจจะยั่วผมอยู่แล้ว” ความกดดันน่ะมี แต่ความย้อนแย้งในใจมันก็มี ภูริเงยหน้ามองท่านประธาน...เผลอสบตาสีฟ้าอ่อนนั้น

ก่อนหน้านี้มีคนรายงานไปแล้วนี่ว่า เขาน่ะเป็นเบต้า...เขาไม่ใช่โอเมก้าแล้วจะให้เขามากินยาระงับฟีโรโมนทำไม? บ้าเปล่าเนี่ย ท่านทำงานมากจนสมองท่านเพี้ยนไปแล้วหรืออย่างไร ลูกน้องเพิ่งรายงานไปเมื่อถึงไม่สามสิบนาทีที่แล้วนี่เอง

“ผมเป็นเบต้า...ครับ” ภูริย้ำอีกครั้ง จำได้รางๆ ว่าในลิฟต์นั่นเขาก็บอกไปแบบนี้เหมือนกัน

“นายจะเชื่อว่าตัวเองเป็นอะไรก็ช่าง กินมันซะ...แล้วกลับไป อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร อย่าให้ใครรู้...ผมไม่อยากโดนเอาไปพูดหรอกว่าเกลือกกลั้วกับพวกโอเมก้าน่ะ เข้าใจใช่ไหม...คุณภูริ” ถ้ากลายเป็นโอเมก้าแล้วยังไง...อยากรู้จริงๆ มันทำไมนักหนา อัลฟ่ากับโอเมก้าแม่งถูกสร้างมาคู่กัน แต่ตัวเองมีพลังควบคุมคนหน่อยก็ว่าชนชั้นอื่นเขาไปหมด

เพราะอัลฟ่าเหยียดคนอื่นแบบนี้ล่ะมั้ง...ช่วงนี้ถึงเห็นข่าวว่าอัลฟ่าเลือดเข้มข้นมีการเกิดลดน้อยลงจนน่าตกใจ

ก็ไม่แปลก...

“เข้าใจครับท่านประธาน”

“เข้าใจแล้วก็ทำตามด้วย ที่นั่งคุณไม่ได้มั่นคงนักหรอก” ก็รู้หรอกหน่า...หัวหน้าแกล้งตลอดจะไปมั่นคงได้ไงว้า อัลฟ่าแม่งอัลฟ่าจริงๆ...

“ครับ” ภูริก้มลงไปหยิบยาตรงเท้า ยืดตัวแล้วยกมือไหว้อีกฝ่ายตามมารยาท ชั่วแวบหนึ่งเขาสบตากับอีกฝ่าย...เห็นแต่ความเพียบพร้อมและผยองจนเกินตัว

ช่างเถอะ...ก็เป็นวันร้ายๆ อีกวัน เขาเจอเรื่องพวกนี้ประจำ เจ้าตัวเดินออกมาจากห้อง เสร็จแล้ว...ก็กลับบ้าน ใช่ เราก็แค่ต้องกลับบ้านไปนอนพักผ่อน ท่านผู้สูงส่งค้ำฟ้าอะไรนั่นไม่มายุ่งกับเขาหรอก ไม่อยากมาเกลือกกลั้วนี่เนอะ

ว่าแต่...ทางออกมันอยู่ไหนวะ???

….100%….

ภูริเราเป็นเบต้าที่กลายร่างมาล่ะ วะฮะฮ่าาาาาา

ออฟไลน์ sweetie

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 201
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
พูดจาร้ายกาจ!! :m16:

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ดูท่า ท่านประธานจะมีความลับสินะ 5555

ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
สนุกๆ ติดตามจ้า 

ออฟไลน์ Midorima

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
นี่พระเอกใช่ไหม พูดจาน่าตีมากเลย มาติดตามตอนต่อไปจ้าาาาาา

ออฟไลน์ BooJiRa_

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
รอตอนต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
อัลฟ่าจัญไรขร่ะ  :z6:
ปากหมาแบบอันลิมิเต็ด

เพศที่สามสี่ห้าเสียละมังคะ  ไม่น่าใช่เพศที่ 2

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
หรือเป็นโอเมก้าที่เบต้าเลี้ยงตั้งแต่เล็ก
แบบนางพยาบาล วางเด็กเบต้าผิดที่ สับเปลี่ยนตัวกับโอเมก้าในรพ.
พ่อแม่เบต้าก็เข้าใจว่าเป็นเบต้า เอกสารก็เป็นไปตามที่แจัง
ก็ต้องรอ ตามต่อน่ะสิ  :ling1: :ling1: :ling1:
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Kei

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
ปากจัดแท้

ออฟไลน์ แมวดำ

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 784
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-2
สนุก

ออฟไลน์ Kamidere

  • บรรยายมันออกมา ทุกสิ่งที่อยู่ในใจ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 273
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
มัดกล้าม ใช้ 'มัด' แบบนี้นะคะ

ออฟไลน์ LAFIA

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 58
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
เบต้าเป็นเผ่าพันธุ์ที่ตลก 555555555
นึกว่าจะไม่มีเรื่องเกี่ยวกับเบต้าซะละ มีแต่คนจับคู่อัลฟ่าโอเมก้า  :katai5:
มาต่อเร็วๆนะตัวเองงง เกาะขอบเตียง ฉันเชื่อว่ามันต้องมีครั้งต่อไป อิอิ  :-[

ออฟไลน์ koikoi

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3862
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +311/-13
น่าสนุกนะ

ออฟไลน์ GukakST

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +187/-5
>….ตอนที่ 2 [100%]….<

กว่าจะออกมาจากห้องไอ้ท่านประธานบ้านั่นได้เล่นเอาภูริเครียดไปเลยจริงๆ ช็อตแรกเปิดประตูมาก็เจอระเบียง ไอ้ส่วนนี้เขาเห็นมันตั้งแต่แอบแง้มประตูฟังแล้วล่ะ ตอนนั้นคิดว่านี่เป็นบ้านสองชั้นทั่วๆ ไป ตกแต่งหรูหน่อยเพราะมีเงินไง ที่ไหนได้...มันไม่ใช่บ้าน

มันเป็นคอนโด...ใช่ มันเป็นคอนโดที่มีสองชั้น? เกิดมาเพิ่งเจอ ทำไมต้องคอนโดสองชั้น ทำไมไม่ซื้อบ้านสองชั้นแทน  ภูริปวดหัวตึบๆ แทบจะเอายาเม็ดหลายสิบแผงนั้นประคบหัวตัวเองเผื่อมันจะดีขึ้น

กว่าจะหาลิฟต์เจอ กว่าจะเดินออกมาจนถึงหน้าปากซอยโดยที่ไม่รู้ว่าเขามีรถเอาไว้รับส่ง กว่าจะโบกแท็กซี่ได้...โบกกี่คันแม่งบอกส่งรถ เติมแก๊สตลอด ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาพี่แท็กซี่ใจดีสักคันมารับผู้โดยสารไปส่งบ้าน แล้วถ้ารู้ว่าตรงที่ยืนอยู่นี่คือที่ไหนเขาก็ไม่โบกแท็กซี่หรอก ประเด็นคือภูริไม่รู้ว่าเขากำลังอยู่ที่ไหนแล้วจะนั่งรถสายอะไรถึงบ้านได้

ในความเอ๋อมีความเอ๋อ เลยมาจากที่รอรถแท็กซี่เมื่อครู่นี้แค่ไม่เกินหนึ่งกิโลก็เจอกับสถานนีรถไฟฟ้า ภูริอยากจะร้องไห้ หยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาดูยิ่งชอกช้ำระกำใจเข้าไปใหญ่ นี่ต้นเดือน...เขาเหลือเงินติดตัวไว้ใช้แค่สองพัน และหนึ่งในสองพันนั้นยังต้องเอามาจ่ายค่าแท็กซี่ที่มิตเตอร์ขึ้นไวแปลกๆ อีก

ภูริเลือกลงหน้าซอยหมู่บ้าน ตอนนี้เขาหิวนิดๆ และคิดว่าถ้าให้แท็กซี่ต่ออีกหน่อยเงินเขาอาจจะหายไปอีกเป็นร้อยได้ ซอยบ้านภูริไม่ลึกมาก เดินตรงไปราวห้าร้อยเมตรก็ถึงทางเข้าหมู่บ้าน ระหว่างทางก็มีร้านขายของกินตั้งเรียงๆ กันอยู่ กินพื้นทางเท้าสำหรับคนเดินไปเกินครึ่ง แต่ไม่เป็นไร...มันก็สะดวกดีถ้าคิดอีกแง่ว่าคนในหมู่สามารถออกมาหากินแถวนี้ได้ง่ายๆ

ค่ารถสองร้อยแปดสิบ จริงๆ มีเศษห้าบาทแต่พี่แท็กซี่ไม่ทอนให้ ภูริไม่อยากแตกแบงค์ร้อยอีกเขาก็เลยแวะซื้อแค่ลูกชิ้นด้วยเศษยี่สิบบาทนั้น แล้วไอ้ลูกชิ้นก็ช่างแพง...ไม้ละห้าบาทมีลูกชิ้นแค่สี่ลูก เอาวะ อย่างน้อยก็ดีกว่าสามลูกล่ะจริงไหม

ลูกชิ้นสี่ไม้กับเศษผักฉลาดน้อยในถุงถือว่าเป็นของรองท้องที่ไม่เลวร้ายนักในยามนี้ ภูริเดินทางต่อไปเรื่อยๆ กินลูกชิ้นทีละลูกอย่างใจเย็น เคี้ยวช้าๆ จะได้อิ่มเร็วหน่อย แล้วยัดผักเข้าปากเยอะๆ ที่จริงกะหล่ำนี่ภูริไม่ชอบตรงก้านมันเท่าไหร่ ตอนนี้หิว ไม่ชอบก็กินได้

แต่แล้ว...ก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น!

“หงิงๆ...” ไอ้หมาผู้ไม่รู้จักทำมาหากินกำลังเดินตามหลังเขาพลางส่งเสียงร้องขอความเมตา ซึ่งก็คือลูกชิ้นที่อยู่ในมือภูรินั่นเอง เขาเหลือบสายตาไปมอง...มองแบบเหยียดเต็มที่อีกด้วย

“อยากกินรึไง” หมาตอบได้ก็บอกว่าใช่น่ะเซ่ หิวจะแย่ส่งมาให้ข้าสักไม้หนึ่ง ในใจหมานั้นช่างเกรี้ยวกราดและดุดันราวกับมาเฟีย แต่สิ่งที่แสดงออกนั้นคือการเอียงคอนิดๆ แล้วทำตาหวานๆ ส่งเสียงอ้อนๆ

“หงิงงงงง” มนุษย์ต้องตายด้วยท่าพิฆาตนี้อย่างแน่นอน แต่ว่า...ไม่ใช่มนุษย์ที่ชื่อภูริแน่ๆ

“ฝันไปเหอะ กูไม่ให้มึงหรอก...” มียักคิ้วใส่หมาด้วย คิดว่าเท่มาก เท่จนสาวๆ ต้องร้องขอชีวิต เสียแค่ตรงนี้ไม่มีสาวที่ไหนจะมาร้องกรี๊ดกร๊าดใส่

“หงิง หงิงงงง” เจ้าหมามากเล่ยังไม่ยอมถอยง่ายๆ บางทีมนุษย์คนนี้อาจจะเป็นพวกซึนเดเระ ปากไม่ตรงกับใจ ข้างในคงอยากจะเอาเจ้าลูกชิ้นกลมอ้วนน่ากินนั้นมาป้อนถึงปากอยู่แล้ว

“ไม่!” ภูริเหลือกตาใส่เจ้าหมาข้างถนน ท่าทางอย่างกับนายผู้สูงศักดิ์มองต่ำมาที่ปุถุชนธรรมดา จากนั้นสาวเท้าเร็วๆ หนีเจ้าหมานั่นไปยังทางเข้าของหมู่บ้าน

อาจจะเพราะเผลอตัวไป เสียงเถียงกับหมาจึงดังไปถึงป้อมยาม รปภ.ชะโงกหน้าออกมามองชายหนุ่มพนักงานออฟฟิตเชิดหน้าใส่หมาตัวผอมแห้งกะร่องก่อง เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดี ก็เป็นคนในหมู่บ้าน เห็นกันทุกวัน แล้วสิ่งหนึ่งที่เขาเห็นก็คือ...ผู้ชายคนนี้มักเถียงกับหมาเรื่องของกินบ่อยๆ ทำเชิดใส่ ทำหยิ่งใส่ แต่ก็เหมือนทุกครั้ง...เดี๋ยวเขาก็เอาลูกชิ้นแบ่งให้หมากินอยู่ดี

นั่นไง...เดินวนกลับไปเอาลูกชิ้นให้หมาแล้ว

“ไม่เคยใจแข็งตลอดรอดฝั่งเลยนะครับ” ลุงยามส่งเสียงเย้าแหย่

“ไม่เอาความจริงมาพูดเล่นสิลุง” ภูริยิ้มบางๆ เขาส่งลูกชิ้นให้หมาตัวนี้อีกหนึ่งไม้แล้วถึงเดินจากไป

บ้านของภูริเป็นเพียงทาวด์เฮ้าส์ธรรมดา ขนาดสิบเจ็ดตารางวา มีสองชั้น สามห้องนอนสองห้องน้ำ หลังที่ภูริอาศัยอยู่ซอยสุดท้าย เดินไกลแต่สงบดี มือหนึ่งถือถุงลูกชิ้นเปล่าเหลือแค่ไม้เสียบ อีกมือถือถุงยาระงับฟีโรโมน

ตลอดทางเขาครุ่นคิดหนักมาก เขาเป็นเบต้า...แล้วทำไมต้องกิน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเขาจำได้อยู่ จำได้แม่นเลยล่ะ แต่ภูริก็หลอกตัวเองว่าไม่หรอก...มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น ภูริพยายามจะทำให้ความทรงจำอันชัดเจนนั้นพล่าเลือนด้วยการใส่ฟิวเตอร์ให้มันฟุ้งๆ เบลอๆ เป็นสีเทาเจือจาง...

ได้ผลไหม...ได้ก็ดีดิ!

ความคิดบ้าบอหมดไปเมื่อเดินมาถึงบ้านตัวเอง แม่นั่งอยู่ห้องโถงชั้นล่าง น้องสาวนั่งข้างๆ เขาไม่แปลกใจเพราะนี่เย็นมากแล้วและน้องสาวก็คงเลิกเรียนนานแล้วด้วย บ้านนี้มีภูริทำงานอยู่คนเดียว น้องสาววัยสิบแปดกำลังเรียน ปวส.คอมพ์พิวเตอร์ธุรกิจปีหนึ่ง เธอชื่อว่า ‘ภูฟ้า’ เป็นคนตั้งคำถามกับเขาว่าเขาอยากให้ชีวิตรักของเขาเปิดตัวแบบไหน น้องเป็นหนอนหนังสือน่ะ...ชอบอ่านนิยายตามเว็บไซต์ เขาตอบไปแล้วว่ายังไงก็ได้ ขอแค่ไม่เปิดมาเจอสุดที่รักในอนาคตกำลังฆ่าหั่นศพสามีเก่าของเธอก็พอ

เขากับน้องสาวอายุห่างกันเจ็ดปี เพราะน้องสาวเขานี่เป็นลูกหลง...เคยคิดว่าแม่ไม่น่าพลาดท้องเลยให้ตาย การมีน้องสาวมันปวดหัวนะจะบอกให้ แล้วพ่อพอมีน้องได้ไม่ถึงสองขวบก็มาเลิกรากับแม่ไป แม่ของภูริอายุเข้าเลขสี่มาเกินครึ่งทาง เธอรับจ้างสักรีดเสื้อผ้าของคนในหมู่บ้านนี่แหละ เงินที่ได้ไม่เยอะนัก พอเป็นค่าอาหารของแม่และน้องสาวอยู่ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นก็...ภูริไง

“พี่ภู!” คุณน้องที่น่ารักตรงเข้ามาต้อนรับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เธอสูงแค่อกของเขา

“หายไปไหนมา เมื่อคืนไม่กลับบ้านทำไมไม่บอก...แม่กับน้องรอกินข้าวเนี่ยไม่รู้หรือไง” สกิวการบ่นมาแล้ว แต่ว่า...เขาหายไปทั้งคืนเลยเหรอ?

“เอ่อ...ผมไปนอนบ้านเพื่อนมา”

“ไปนอนจนลืมเอาของกลับมาด้วยเหรอ ทำอะไรไม่รู้จักระมัดระวังเลย อายุไม่ใช้น้อยๆ แล้วนะแกน่ะ” อย่าว่าลืมเลย...ของอยู่ไหนดีกว่า ตอนไปที่ลิฟต์ภูริไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปด้วย ข้าวของต่างๆ ของเขาน่าจะยังอยู่ที่โต๊ะทำงาน แล้วเขาก็ไม่ได้กลับเข้างาน หายอีกตั้งหนึ่งคืน...

มันดุเดือดมากจนสลบยาวเลยอ๋อวะ?

“โทษทีครับ”

“พี่ภูกินไรยัง”

“มีแต่มาม่า” ทันทีที่น้องสาวถามจบ คนเป็นแม่ก็สวนขึ้นมา

“โหยแม่ ไข่กับปลากระป๋องก็ยังมี ต้มมาม่าใส่ไข่กับปลากระป๋องกินกัน”

“ไม่ได้ มันเปลือง...จะใส่ก็แค่ไข่พอแล้ว” แม่ว่ากลับมาอีก

“เอ่อไม่เป็นไร พี่กินมาแล้ว...ฟ้ากับแม่อะกินไรยัง” ภูริเดินโอบเอวน้องสาวเข้าบ้าน เธอนั่งลงข้างแม่และภูริตรงไปเอาน้ำมาดื่ม

“กินแล้วพี่ กินข้าวไข่เจียวน่ะ” น้องสาวตอบเสียงใส

“ก็ไม่รู้ว่าแกจะกลับบ้านไหม ติดต่อก็ไม่ได้ แม่เลยไม่ทำเผื่อ แล้วนั่นมันถุงอะไร...ยาเหรอ?” ภูริรีบเอามันหลบ

“ไม่มีไรแม่ ผมไปอาบน้ำก่อนนะ” ว่าจบก็เดินขึ้นชั้นสองไปยังห้องของตัวเอง

ห้องภูริติดกับห้องน้ำ เดินขึ้นมาชั้นสองปุ้บเจอประตูตัวเองตรงกับหัวบันไดพอดี แม่บอกว่าเธอจะไม่ยอมอยู่ห้องที่ตรงกับบันไดเพราะมันจะเป็นห้องของผี น้องได้ฟังก็กลัวไปด้วย เขาซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียวจึงต้องมานอนห้องนี้...แต่ผู้ชายก็กลัวผีนะเว้ยเนี่ย!

มันไม่สำคัญแล้วว่าห้องนี้จะมีผีไหม เขาเองก็อยู่ที่นี่มานาน ถ้าจะมีคงเจอไปหลายรอบแล้ว เจ้าตัวไม่อาบน้ำอย่างที่พูดกับแม่ ตรงไปทิ้งร่างลงบนเตียง อย่าคิดถึงการปล่อยร่างกายให้ร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วงโลกดังซึ่ม! นะ ไม่ใช่ๆ เตียงแข็งขนาดนี้ทิ้งไปหลังหักพอดีดิ มันต้องค่อยๆ นั่งก่อน แล้วถึงเอนตัวนอนหนุนหมอนที่ถึงจะสีซีดแล้วแต่ก็สะอาดสะอ้าน

ถุงยาถูกวางไว้ข้างตัว เขาหยิบมันออกมาทีละแผง ยาหนึ่งแผงมีทั้งหมดสิบเม็ด ท่านประธานนั่นให้เขามาสิบแผงได้...ร้อยเม็ดเลยเหรอ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองกลายเป็นโอเมก้าอะ มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ นะ...โลกเราไม่เคยระบุถึงการเปลี่ยนแปลงอันน่าฉงนนี้ขึ้นมาเลย

หรือเคยมีวะ?

บ้าหน่า มันจะไปมีได้ยังไง คนเปลี่ยนกรุ๊ปเลือดตัวเองยังไม่ได้เลย การเป็นอัลฟ่า เบต้าหรือโอเมก้ามันก็เปลี่ยนไม่ได้เช่นกันดิ หรือเขาไม่ตั้งใจเรียนเลยพลาดวิชาอะไรสักวิชาที่สำคัญไปนะ? ช่างแม่งเหอะ...ยังไงก็ไม่ใช่โอเมก้า ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่

ภูริเริ่มเกิดอาการสะกดจิตตัวเอง เขาเคยดูหนังผีของไทยเรื่องหนึ่งที่คนเป็นแม่มันไปเรียนวิชาสะกดจิตมา สามารถสะกดจิตให้กระดาษกลายเป็นมีดฆ่าคนได้ สะกดจิตให้ลูกที่ตายมีชีวิตขึ้นมาได้ งั้น...ถ้าเขาสะกดจิตตัวเองว่าเขาเป็นเบต้า ไม่ได้กลายร่างเป็นโอเมก้า เขาก็จะเป็นเบต้าเหมือนเคย น่อว...ความคิดนี้ช่างบรรเจิด!

ทว่าร่างกายกลับทรยศเขา...

ด้วยความที่เพิ่งกลายเป็นโอเมก้า ทำให้อาการฮีตครั้งแรกนั้นเกิดขึ้น ภูริไม่รู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่นัก เขาเป็นเบต้ามาตลอดจึงไม่เคยเรียนรู้เกี่ยวกับโอเมก้านัก คิ้วได้รูปเริ่มขมวด หัวใจเต้นแรง...และภาพของท่านประธานนั่นก็วิ่งพล่านอยู่ในหัวเขา

ไม่ใช่แค่ภาพ...แม่งมาทั้งความต้องการเลยล่ะ!

ทรมานสุดในชีวิตลูกผู้ชายคือแม่มาเคาะห้องตอนกำลังชักวู้ อีกนิดเดียว...สไลด์สักสองทีก็จะน้ำพุ่ง แต่เสียงเคาะนั้นมันดังขึ้น เขาตกใจรีบหยุดทุกการกระทำ นั่นในวัยสิบสอง หลังจากนั้นไม่เคยอยากกระหายค้างคานานๆ อีก จนมานี่อะ...ยี่สิบห้า

กลิ่นฟีโรโมนเฉพาะตัวฟุ้งกระจายออกมาตามรูขุมขน ผิวหนังหรือแทบจะทุกสัดส่วนในร่างกายของภูริ อุณภูมิเขาสูงขึ้น...หน้าแดงมีเลือดฝาดดูน่าขยี้ขย้ำ หากเหล่าอัลฟ่าได้กลิ่นนี้คงกรูเข้ามาในห้องและมัวเมาอยู่กับฟีโรโมนของเขาแน่ ดีที่แม่และน้องสาวเป็นเพียงเบต้า และเหล่าเบต้านั้นมีประสาทการรับรู้ฟีโรโมนได้น้อยมากถึงแทบไม่มีเลยก็ว่าได้

อะไรก็ไม่สำคัญเท่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้กำลังตอกย้ำถึงการเปลี่ยนแปลงของตนเอง ภูริไม่อยากจะเชื่อว่าเขากลายเป็นโอเมก้า...แต่ถ้าไม่เป็นโอเมก้าเขาจะฮีตขึ้นมาเหรอ ฮีตไม่พอ ยังไปนึกถึงหน้าประธานนั่นอีก...ในหัวเขามีภาพเรือนกายของท่านประธาน ได้กลิ่นตัว...กลิ่นเหงื่อ จังหวะการกอดรัด ลมหายใจกระชั้นชิดที่แสนจะหยาบโลนและเร้าอารมณ์

เขาเกือบเอื้อมมือไปกุมน้องชายตนเองเพื่อลงโทษที่มันโด่เด่ในเวลาแบบนี้ แต่มืออีกข้างมันเสือกกำลังแผงยาเสียงก่อน...คือแค่คิดว่าจะจับนั่นก็เสียวแล้ว แผงยาคมๆ ทำให้เขารู้สึกมีสติขึ้นมาเล็กน้อย ภูริรีบแกะมันออกมาหนึ่งเม็ด โยนเข้าปากแล้วกลืนทั้งที่มันฝืดคอไปหมด

ว่าแต่...คำเตือนมันเขียนไว้ไงนะ?

ก่อนจะไปคิดถึงตรงนั้น ยาแม่งติดคอ! เกือบหล่อแล้วเมื่อกี้นี้ กลืนยาเท่ๆ เสียหน่อย ปรากฏว่าคาคอไม่ลงกระเพาะก็เลยต้องตะเกียกตะกายไปที่ห้องน้ำ เปิดก๊อกเอาปากรองน้ำประปาแล้วรีบกลับเข้าห้องตัวเองให้ไวที่สุด กลัวฟีโรโมนพวกนี้จะฟุ้งออกไปด้านนอก

ภูริทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง ไม่แผ่วเบาเหมือนครั้งแรก ความอยากทำให้การควบคุมร่างกายของตัวเองนั้นเป็นไปได้ยาก อารมณ์เหมือนเมาทั้งที่ไม่ได้กินเหล้าอะไรเลย เขาก็เลยรู้สึกเจ็บเมื่อร่างกระแทกไปกับเตียง ซ้ำร้ายโดนแผงยาจำนวณมากตำหลังไปหมดอีก โคตรซวย...นี่มันซวยขั้นเทพชัดๆ

“เป็นจริงๆ เหรอวะเนี่ย...” ภูริเอาผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวเองเอาไว้ พัดลมถูกเปิดไว้ที่เบอร์สาม แต่มันช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก เขากลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาฮีต ผ้าห่มห่อตัวแบบนี้อาจจะระงับกลิ่นฟีโรโมนได้บ้าง

แต่ระงับความอยากไม่ได้นะจ๊ะ!

ร่างโปร่งเริ่มกอดตัวเองด้วยความทรมาน เพิ่งรู้ก็วันนี้นี่แหละว่าพวกโอเมก้าต้องทรมานกับอาการฮีตขนาดไหน เขาอยากจะหยิบเอายามาอ่านคำเตือน อ่านฉลาก อ่านอะไรก็ได้ที่ทำให้ตัวเองรู้เรื่องยาตัวนี้มากกว่ามันเป็นยาระงับฟีโรโมน ดวงตาเริ่มพล่า มีหยาดน้ำคลอ...ไม่ใช่ว่าเศร้าจนอยากจะร้องไห้อะไร มันทรมานและมันก็อยากมาก...พวกโอเมก้าจัดการกับเรื่องพวกนี้ยังไง ต่อสู้กับความต้องการในรูปแบบไหน...คงไม่ใช่วิ่งโล่ไปหาใครมาผสมพันธุ์หรอกใช่ไหมนะ?

ให้ตายเถอะ...เมื่อไหร่ยาจะออกฤทธิ์!

ยาระงับฟีโรโมนบวกอาการฮีตที่เขาได้รับมาเป็นยาเกรดดี สามารถระงับอาการฮีตและฟีโรโมนได้ถึงแปดชั่วโมง ออกฤทธิ์เร็ว ไร้ผลข้างเคียง ในขณะที่ยาส่วนใหญ่ตามท้องตลาดมักออกฤทธิ์ช้า ควบคุมได้ในระยะเวลาสั้นๆ ส่วนใหญ่จะเป็นสี่ถึงหกชั่วโมง และมีผลข้างเคียงแล้วแต่ตัวบุคคล เช่นเวียนหัว อาเจียน อ่อนเพลียหรือเซื่องซึม

ภาพของท่านประธานและฉากเนื้อแนบเนื้อหายไป ความกระหายลดน้อยลงจนภูริสามารถผ่อนลมหายใจให้ช้าลงและสูดลึกเข้าเต็มปอด เขาถีบผ้าห่มออก เหงื่อของเขาชุ่มโชกจนเสื้อเชิ้ดเปียกปอน เขาคงต้องอาบน้ำอีกครั้ง...เจ้าตัวนอนมองเพดานสีครีมตัวเอง

การสะกดจิตไม่ได้ผล…อุตส่าห์สะกดจิตตัวเองตั้งหลายนาทีแหนะ น่าเศร้าเป็นบ้า นี่เขาจะกลายเป็นโอเมก้าจริงๆ เหรอ แล้วเขาจะใช้ชีวิตต่อไปแบบไหน...แบบที่ต้องพึ่งยาระงับฟีโรโมนและอาการฮีตตัวเองไปตลอดขีวิตหลังจากนี้อะนะ

โห...ทุกวันนี้ก็ลำบากจะตายอยู่แล้ว

การที่บ้านเขาเป็นภูมิแพ้นี่ก็แย่แล้ว ไหนจะกรรมพันธุ์ที่ดื้อต่อตัวยาอีก ทำไมแม่งไม่ดื้อต่อภูมิแพ้มั้งวะ...สู้ไม่เคยชนะเลยให้ตายดิ แต่ก็นั่นแหละ ความป่วยทางกรรมพันธุ์นี้สร้างปัญหาเรื่องการเงินให้เขาเอาการ ถ้าเขาต้องกลายเป็นโอเมก้า...เขาก็ต้องพึ่งยาพวกนี้ ต้องซื้อมันมากิน ค่าใช้จ่ายในบ้านก็จะเพิ่มขึ้น

สมองรันตัวเลขคร่าวๆ ขึ้นมา จากการทำงานอยู่ฝ่ายขายยาทำให้เขาพอจะนึกราคายาระงับฟีโรโมนได้บ้าง และตัวที่ท่านประธานนำมาให้เขานี่ก็เป็นตัวที่ดีระดับหนึ่ง ราคาเอาการไม่ใช่น้อย พวกมีเงินหรือมีอันจะกินเขามักซื้อมาใช้กัน ถ้าระดับภูริ...หมดถุงนี้เขาก็คงซื้อได้แค่ยาราคาเบาๆ ตามร้านขายยาทั่วไป

แต่มันจะกินได้นานเท่าไหร่กัน...

ยาที่เคยกินส่วนใหญ่แทบไม่มีผลต่อเขาแล้ว เป็นหวัดบางทีก็ต้องปล่อยให้หายเองเพราะกินยาไปมันก็ช่วยอะไรเขาแทบจะไม่ได้เลย เขาเชื่อว่ายาระงับตัวนี้จะมีผลต่อตัวเขาได้ไม่นานนัก...

หายนะมาเยือนกูแล้วไง!

คิดไปคิดมาก็ปวดหัว ไม่ต้องไล่ให้ไปหายาแก้ปวดหัวมากินนะ ไอ้ยาสามัญประจำบ้านนี่มันก็แค่ของประดับที่กินจริงๆ ไม่เคยได้ผลอะไรเลย บางทีภูริก็คิดว่ามันอาจจะเป็นยาหลอกก็เป็นไปได้ ก็ถ้ายาจริงมันต้องช่วยอะไรเขาได้บ้างดิ...

นอกจากกลายเป็นโอเมก้าโดยไม่ได้ตั้งใจและไม่อยากจะให้เป็น เขายังมานั่งนึกถึงหน้าประธานตอนฮีตอีก หน้าว่าแย่แล้ว...นึกออกยันสัมผัส นึกออกยันลมหายใจ นึกออกแม่งยันจังหวะการกระแทกเลยให้ตาย

เหล่าโอเมก้ากับอัลฟ่าจะมีคู่แท้ มันเป็นไปได้ยากมากที่หนึ่งชีวิตของพวกเขาจะมาบรรจบเจอกัน ว่ากันว่าหนึ่งในแสนคนเห็นจะได้ นี่เขาคงไม่โชคร้ายซ้ำซ้อนถึงขั้นที่ว่าคู่แท้ของเขาเป็นท่านประธานอะไรนั่นหรอกนะ แบบนั้นมันแย่มากเลยนะเว้ย เขาดูรังเกียจโอเมก้าอะ…ดูแบบไม่อยากจะสุงสิงด้วย แล้วก็ยังชอบมองเหยียดชนชั้นที่ต่ำกว่า

ก็รู้ว่าพวกชั้นสูงนี่มันก็จะหัวสูงหน่อยๆ มองอะไรมองข้างบนไม่มองข้างล่าง เขาเจอฤทธิ์อัลฟ่ามาเยอะ แผนกเขานี่อัลฟ่าเป็นส่วนใหญ่ และพวกนั้นก็มักรังแกเขาที่เป็นเบต้าแต่ทำงานได้ดีกว่าพวกอัลฟ่า

ว่าง่ายๆ แม่งอิจฉา...

ภูริตัดสินใจทิ้งเรื่องหนักสมอง ลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำอาบท่าอีกหนหนึ่ง ห้องเขาร้อน มีแค่พัดลม นอนตัวเหนียวๆ แบบนี้ใครมันจะไปหลับลง จะว่าไปใกล้เข้าหน้าร้อนแล้วนี่หว่า...โหย ฤดูแห่งความตายชัดๆ แค่นอนก็ตายได้ ร้อนตายอะ!

ถึงภูริจะบอกตัวเองว่าเลิกคิดเถอะเรื่องปวดหัวพรรค์นั้นน่ะ คิดไปก็เท่านั้น แก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี แต่เขาก็สลัดมันออกจากหัวเขาไม่ได้ นี่มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่มาก ไม่ใช่การโยกย้ายตำแหน่งจากพนักงานขายไปเป็นพนักงานเดินเอกสารนะที่จะทำใจได้ง่ายดายขนาดนั้น ชั่วนาทีหนึ่งเขาก็เกิดนอยขึ้นมา…ชีวิตมันเศร้าของเหล้าสักขวด

เออ…ไปเมาสักทีให้หายเครียดดีไหม?

ไม่ดี…ไม่ใช่คนดีแต่เงินไม่พอ!

เศร้าซ้ำซ้อนไปอีกชีวิต เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ นุ้งผ้าขนหนูผืนประจำก่อนจะแต่งตัวด้วยกางเกงบอลและเสื้อยืดธรรมดาในห้อง เขากะว่าจะลงไปนั่งเล่นกับน้องสาว แต่ถ้าไม่เก็บข้าวของให้เรียบร้อยเขาก็ยังลงไปไหนไม่ได้ ทั้งยาระงับอาการ ทั้งเสื้อผ้าตัวเอง

ชีวิตพนักงานเงินเดือนอย่างเขาไม่มีอะไรมาก กินลูกชิ้นแล้วโกหกว่าอิ่มกินข้าวมา นั่งดูละครกับน้องและแม่ด้วยความสนุกสนานทั้งที่ในใจด่าไอ้พระเอกหน้าโง่นั่นปาวๆ มันดูโง่จริงๆ นะ นางเอกแกล้งตัวเป็นผู้ชายเสือกจับไม่ได้ นี่นางเอกนมเล็กหรือพระเอกพิการทางสายตา นอกจากนี้ยังตามเทียวมาวนเวียนรอบตัวนางเอกในชุดผู้ชายราวกับว่างงาน กว่าละครอันไร้ประโยชน์นอกจากสร้างความบาดหมางจะผ่านพ้นไปได้ก็ล่อมาสี่ทุ่มกว่า เดี๋ยวมีข่าวจากนั้นมีรายการอะไรสักอย่าง…

ภูริตั้งใจจะดูรายการตอนดึกนั้นต่อ น้องสาวก้มหน้าอ่านนิยายในมือถือระหว่างรอข่าวจบลง ส่วนแม่นั้นตั้งใจดูข่าวใจจดใจจ่อทั้งยังบ่นพึมพำอะไรมากมายก็ไม่รู้ เขาชินแล้ว นี่เป็นครอบครัวเขา อยู่ด้วยกันทุกวัน…เป็นแบบนี้ทุกวัน

แต่ที่ไม่เหมือนทุกวันคือ…เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังฮีตอีกแล้ว!

เพิ่งกินยาไปเมื่อสี่ชั่วโมงก่อนเองนะเว้ย!!!

….100%….

อาการแบบนี้ต้องให้อีธานช่วยบรรเทานะจ้ะ อิอิ

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ sweetie

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 201
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
เรื่องนี้ท่านประธานต้องรับผิดชอบ :hao6:

ออฟไลน์ Merai_View Ha Bin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 10
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
รอค่าาาาาา อิอิ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด