หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[kawisara]

 อิธาน มาง้อหรือมาหลับ

ตื่นเด่ะ

[papapoope]

ตื่นมาขอโทษได้แล้วววว

[meeoldly]

มานั่งรออยู่ที่ท่าน้ำ

[GukakST]

>….ตอนที่ 44 [100%]….<

เมื่อไม่มีงานให้ทำภูริก็ว่างงานทันที เขานั่งลงข้างเตียงโดยหันหลังพิงขอบเตียงเอาไว้ ชุดนี่ก็ไม่ต้องเปลี่ยน พอดีขี้เกียจ เจ้าตัวเอาสมุดที่อีธานถือวิสาสะวาดรูปตัวเองลงไปมานั่งดู ต้องบอกว่าอีธานเป็นคนวาดรูปสวยกว่าเขาพอตัว น่าหมั่นไส้ คนอะไรจะเก่งหลายด้านขนาดนี้

ดูไปดูมาก็...วาดบ้างดีกว่าเนอะ

เขาไม่ได้วาดแทรกหน้าเดียวกับอีธาน แต่เป็นอีกหน้าหนึ่งต่างหากที่เขาเลือกจะวาดตัวละครตัวนั้นตัวนี้เล่นไปเรื่อยๆ มือถือที่ถูกอีธานเอาไปไว้ห่างตัวก็ถูกนำกลับมาเปิดเพลงฟังขณะวาดรูป นี่เป็นความชอบส่วนตัวง่ายๆ ที่ทำให้เขาเองมีความสุข ยิ่งมีอีธานนอนอยู่บนเตียงก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ

“คุณ” เสียงเรียกมาพร้อมแรงขยับบนเตียงนอน ภูริมองนาฬิกาดูเวลาทันทีเหมือนเป็นระบบอัตโนมัติ ตอนนี้เก้าโมงนิดๆ ถือว่าอีธานตื่นสายไม่ใช่เล่นเลยนะ

“ตื่นแล้วเหรอครับ” เขาไม่ได้หันไปมอง อย่าคิดว่าภูริคนนี้หยิ่งหรือเล่นตัวอะไร พอดียังวาดภาพนี้ไม่เสร็จแล้วอยากจะจัดการให้เรียบร้อยก่อนอะ มันค้างคาเข้าใจมะ

“คือ...”

“หิวหรือเปล่า ผมโทรสั่งอาหารให้เอาไหม” รู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ภูริก็ตัดบทนั้น

“ก็หิว แต่ไม่อยากกิน” อีธานบอกตามตรง มันยังมีเรื่องคาใจอยากเคลียร์ก่อน ไม่งั้นเขายังพะวักพะวงกินอะไรไม่ลงอยู่ดี นี่นอนหลับจนเลยเวลากลับไปทำงานก็แย่แล้ว แต่คิดว่าอลันคงจัดการกับอะไรหลายๆ อย่างได้อยู่

“แต่ผมนี่โคตรหิวและอยากกินข้าวมากเลย สรุปว่ากินนะ ผมไปโทรสั่งก่อน” ภูริวาดรูปเสร็จแล้ว เจ้าตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโทรศัพท์ที่ถูกติดตั้งเอาไว้ในห้องพัก ทั้งที่ยังไม่ได้หันหน้าไปมองอีธานเลยแม้แต่น้อย

ตอนอีธานหลับน่ะเขาจะมองอีธานยังไงก็ได้ จะกอดอีกฝ่ายไว้ก็ไม่มีใครรู้แม้กระทั่งตัวอีธานเอง แต่นี่ตื่นแล้ว เขาเลยไม่อยากหันไปสบตา แยกกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่อะเนอะ มันก็จะกระอักกระอ่วนหน่อยๆ ไม่รู้ว่าอีธานมาที่นี่นั้นที่จริงแล้วมีจุดประสงค์อะไรกันแน่

ภูริสั่งอาหารไทยมาไม่ต่ำกว่าสามอย่าง ทุกออย่างจะมีรสชาติที่จัดจ้านตามสไตล์ของอีธาน โดยมีกับข้าวรสชาติไม่เผ็ดอยู่หนึ่งอย่างแทรกเข้ามานั่นก็คือกับข้าวของเขาเอง  พอสั่งเสร็จเขาก็ยืนนิ่งอยู่หน้าโทรศัพท์แบบนั้นแหละ ไม่ยอมขยับตัว

เพื่ออะไรวะ?

แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ คือถ้าเขาหันกลับหลังไปก็ต้องเจอกับสายตาของอีธานใช่ไหมล่ะ ตอนนี้อีธานจ้องเขาอยู่ เขารู้สึกได้ถึงแววตาที่ทิ่มแทงจากด้านหลัง เขาควรทำตัวยังไง ทำตัวให้เป็นเหมือนเดิม ยิ้มแย้มแจ่มใสแล้วก็ปฏิบัติต่ออีกฝ่ายเหมือนเจ้านายกับลูกน้องใช่ไหม อืม..มันต้องเป็นแบบนั้นล่ะสินะ เหมือนครั้งแรกที่เขาเข้าไปพบอีธานที่ห้องทำงาน

“ที่ผมพูดกับครามนั่นน่ะผมโกหก” ยังไม่ทันได้ทำตามแผนที่วางเอาไว้ อีธานก็พูดขึ้นมาเสียก่อน นี่อีธานจะพังแผนการของเขาไปถึงไหน แล้วเกริ่นมาแบบนี้จะหันหน้าไปเผชิญยังไง โอ้ยใจ...ไม่ดีเลย

“เหรอ” ปากพูดงี้ ในใจดันถาม...เรื่องไหนวะ

“ที่ผมบอกว่าผมไม่มีความสุขเลยตอนอยู่กับคุณ ผมโกหก” ชัดเจน เอาล่ะ เผชิญหน้าไม่ได้แบบของแท้และแน่นอน ตอนนี้อีธานจะทำหน้าแบบไหนภูริเดาได้เลย

“คุณไม่เห็นจำเป็นต้องอธิบายกับผม” หรือเขาควรเดินไปนั่งเตียงอีกฟากของห้อง

หมับ!

โอค..ไม่ต้องไปไหนแล้ว อีธานเล่นล็อกร่างกายเขาจากด้านหลังด้วยอ้อมแขนเป็นที่เรียบร้อย นี่! ไม่ควรทำแบบนี้ ไม่ควรทำให้เขาหวั่นไหวอีก รู้ไหมว่าหัวใจมันเต้นแรงเกินไป ถ้าเกิดว่าเต้นแรงเกินอัตราแล้วตะคริวกินจะทำยังไง ส่งโรงพยาบาลไม่ทันที่เขาหัวใจวายตายได้เลยนะเว้ย อีธานควรรู้เรื่องนี้ เอ๊ะ! หรือรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังทำกันนะ

“อยู่กับคุณผมมีความสุขมากนะ” เสียงนั้นดังขึ้นอยู่ข้างใบหู ขนนี่ลุกซู่เลยอยากจะบอก

เฮ้อ...เหนื่อยใจจัง

“เป็นความสุขที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้ใช่ไหมครับ เป็นความสุขที่คุณเองก็ไม่ได้ยอมรับมัน คุณถึงโกหกคนอื่น” ภูริค่อยๆ ดึงแขนอีธานออกจากตัว ไม่อยากเผชิญหน้าแค่ไหนก็ต้องหันไปสบตาและส่งรอยยิ้มเป็นมิตรให้อยู่ดี

สีหน้าอีธานย่ำแย่เกินไป ภูริสงสารคนตรงหน้าเขา สงสารที่อีธานออกจากความทุกข์ทรมานนั้นมาไม่ได้ ใช่! ระหว่างเขามันจบกันได้ไม่ดีไปหน่อย เขาทะเลาะกัน มีปากเสียงใส่กัน และทำร้ายจิตใจกันและกันโดยไม่รู้ตัว ภูริรู้ว่าตัวเองก็ผิด ไม่ใช่ถูกทั้งหมดและจะไม่โยนความผิดให้อีธาน บอกแล้ว เขาไม่โทษใคร ถ้ามันจะต้องมีคนผิด...มันก็ผิดด้วยกัน

และรู้ไหม...สิ่งที่สำคัญในตอนนี้จริงๆ มันคือไม่ว่าอีธานกับเขาจะเดินจากกันด้วยการทะเลาะหรือไม่ สุดท้ายแล้วเขากับอีธานก็ต้องจบกันอยู่ดี

ภูริไม่เคียดแค้น ไม่เสียใจ ไม่อะไรแล้วกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ความรู้สึกที่โหยหาและคิดถึงคงเป็นอย่างที่อีธานว่าไว้ เรื่องของฮอร์โมน ประมาณนั้น แต่ภูริปล่อยให้ธรรมชาติมันดำเนินตัวมันเองไปเรื่อยๆ วันนี้ยังโหยหา วันนี้ยังคิดถึง แต่เขารู้ว่าวันหนึ่งความรู้สึกเหล่านี้จะทุเลาลงและหายไปที่สุด เขาถึงไม่ฝืนอะไรเลย คิดถึงก็ปล่อยให้มันคิดถึง แค่นั้น ไม่ยาก

การก้าวข้ามผ่านปัญหาที่ดีที่สุดคือการยอมรับปัญหาที่เกิดขึ้น

อีธานคิดแค่จะแก้ไข แต่อีธานไม่ได้คิดที่จะเข้าใจและยอมรับมัน ซึ่งนั่นต่างกับภูริ ทำไม...จะเอามือเปล่าไปหยุดพายุเหรอ ทำไม่ได้หรอก พายุเกิดแล้ว ต้องปล่อยให้มันเกิดและปล่อยให้มันดับไป ต่อให้มันจะพัดพาและทำลายหลายสิ่งหลายอย่างจนเกิดความสูญเสียมากแค่ไหน ก็เท่านั้น...ทำได้แค่ยอมรับเท่านั้นจริงๆ

“ผมรู้จักเพศโอเมก้าครั้งแรกตอนที่ลูกพี่ลูกน้องพาไปซ่องโอเมก้า ที่นั่นผมเจอสิ่งที่ผมไม่คิดว่านั่นคือมนุษย์ เป็นความฝังใจแรกที่น่ากลัว ยิ่งเป็นอัลฟ่าที่รายล้อมด้วยอัลฟ่า สิ่งที่ชนชั้นผมพูดไม่เคยมีเรื่องดีของชนชั้นอื่น ผมยอมรับ...นั่นทำให้ผมมีความคิดฝังหัวที่ไม่ดี พอเข้ามหาลัยที่มีการเรียนรวมกันของชนชั้นต่างๆ ผมถึงได้เห็นโอเมก้าที่เป็นเหมือนคนปกติ แต่เมื่อเราอคติไปแล้ว ต่อให้เขาดูธรรมดาแค่ไหนเราก็มองเขาแย่...” อีธานพยายามจะคว้ามือของภูริเอาไว้ กลัวว่าภูริจะเดินหนีเขาไปอีกเหมือนครั้งก่อนที่ภูริทำ

เขาไม่รู้หรอกว่าการมานั่งอธิบายอะไรพวกนี้มันจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่การพูดเรื่องตัวเองบ้างคงจะดีที่สุดที่เขานึกออก อย่างน้อยๆ เขาอยากให้ภูริเข้าใจเขามากกว่านี้ หรือไม่...ก็อยากให้รู้ว่าการที่เขามาเจออะไรแบบนี้มันทำให้เขาไปไม่ถูกจริงๆ

แต่ภูริก็ดึงมือตัวเองออก ไม่ยินยอมให้เขาจับ มัน...เจ็บนะ

“ลีออนเข้ามาเปลี่ยนความคิดผม เขาเป็นโอเมก้าที่ดีนะในสายตาผมน่ะ ถึงแม้ว่าชีวิตของเขาจะถูกกดขี่แค่ไหนเขาก็ยังยิ้มและมีไมตรีให้ผมเสมอ ผมรักเขา ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ในตอนนั้น และผมก็คิดว่าเขาจะเป็นคู่แห่งโชคชะตาของผม แต่ที่จริงแล้ว...มันไม่ใช่สำหรับเขา ผมเป็นแค่อัลฟ่าอีกคนหนึ่งที่เขามาทำให้รักและสร้างความเจ็บปวดก่อนจะทิ้งอย่างไม่ใยดี ผมรู้ว่านั่นมันคืออดีต ผมไม่ควรเอามารวมกับปัจจุบัน” อีธานอยากจะเดินไปใกล้ภูริที่ทิ้งระยะห่าง แต่ก็ก้าวขาไม่ออก

“แต่นั่นกลายเป็นความกลัวของผม” ในขณะเดียวกัน ภูริก็รับรู้ได้ถึงความกลัวในใจของอีธาน...เขาเห็นใจ พูดได้เต็มปากว่าเห็นใจจริงๆ เพราะว่าภูริเข้าใจอีธานดี

“ผมกลัวที่จะต้องมีคู่ครองเป็นโอเมก้า หรือจริงๆ...ผมกลัวที่จะรักใครสักคนอีกต่างหาก ผมไม่รู้ว่าพูดแบบนี้มันจะช่วยอะไร จะทำให้คุณเข้าใจผมไหม แต่สิ่งหนึ่งที่มันเกิดขึ้นระหว่างคุณกับผม มันเป็นสิ่งที่ผมหวาดกลัวนั่นแหละ” ปกติถ้าคำพูดอีธานเข้าใจยาก ภูริจะไม่ยอมทำความเข้าใจกับมันด้วยเหตุผล แต่ภูริจะใช้ความรู้สึก

และตอนนี้เขาก็เข้าใจในสิ่งที่อีธานต้องการจะสื่อได้เป็นอย่างดี

“ผมไม่เคยมองคุณทับซ้อนกับลีออน ไม่เคยคิดว่าคุณจะเป็นแบบที่ลีออนเป็น ผมรู้...คุณก็คือคุณ แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม พอเจอลีออนอีกมันก็กลายเป็นการกระตุ้นความหวาดกลัวที่เคยจางลงให้หวนกลับมา ผมมันใช้ไม่ได้เลย...ผมขอโทษ” ตอนนี้ภูริทำได้แค่ถอนหายใจ ดูก็รู้ว่าอีธานกำลังไปไม่เป็นสุดๆ

อีธานเป็นแบบนี้จะไม่ให้เขาใจอ่อนได้ยังไง...

ภูริตัดสินใจเดินเข้าไปหา คว้ามือที่เคยพยายามจับมือเขามากุมไว้ ค่อยๆ สอดเรียวนิ้วเข้าไปประสานกันทีละนิ้ว ดูเป็นการกระทำที่ไร้ความหมาย ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ไม่รู้ต้องปลอบยังไงเท่านั้นแหละ

“อยู่กับผมคุณมีความสุขใช่ไหม” ภูริถามทั้งที่สายตาจับจ้องเรียวนิ้วที่ประสานกันไว้

“มาก ผมมีความสุขมาก” อีธานโน้มใบหน้าเข้าหาศรีษะของภูริ หลังย้ำคำพูดเขาจรดริมฝีปากลงที่กลุ่มผมสีดำนั้น

“แค่นั้นแหละ ผมต้องการแค่นี้” ภูริเงยหน้ามองสบตากับอีธาน ในดวงตาสีฟ้าคู่นั้นยังหม่นหมองไม่หาย

“อย่าบอกว่าที่ผ่านมาระหว่างเรามันเป็นเรื่องโกหก ต่อให้ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะฮอร์โมน แต่ผมขอนะ ขอให้คุณยอมรับเหมือนที่ผมยอมรับว่าระหว่างเรามันดีมากจริงๆ เราอาจจะเข้ากันไม่ได้ทั้งหมด แต่ก็มีความสุขด้วยกัน คุณเข้าใจผมใช่ไหม” อีธานพยักหน้าแผ่วเบาทั้งที่ขอบตามันร้อน

“ผมอยู่กับคุณผมมีความสุขนะอีธาน” รอยยิ้มบนใบหน้าของภูริมันสดใส อีธานจึงอดไม่ได้ที่จะพยายามยิ้มตามทั้งที่เขาเหมือนกับคนกำลังจะร้องไห้

ภูริดูออก ขอบตาแดงขนาดนั้นดูไม่ออกก็บ้าแล้วล่ะ แต่นี่แหละดีแล้ว เห็นได้ชัดดีว่าอีธานไม่ได้โกหกเขา แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ชอบสภาพที่ตนเองเป็นในตอนนี้ แต่ภูริชอบมันมาก อีธานเข้มแข็งมาตลอดนี่ เห็นเวลาอีธานอ่อนแอบ้างมันก็ดีเหมือนกัน

มันทำให้เห็นว่าอีธานรู้สึกกับเขามากขนาดไหน

ภูริถอนปลายนิ้วมือทั้งสองข้างออกแล้วสวมกอดร่างใหญ่ของอีธานเอาไว้ ท่านประธานตัวโตของเขากำลังกลายร่างเป็นชายหนุ่มขี้แย นี่ อีธานไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ อีธานอยู่ในวัยทำงานอายุอานามขึ้นเลขสามแล้ว เอ...หรือว่าความป่วยจะทำให้ฮอร์โมนของอีธานไม่ปกติกันล่ะ

จะอะไรก็ช่างเถอะ...ตอนนี้ภูริมีความสุข ดูรอยยิ้มกว้างๆ โชว์ฟันสามสิบสองซี่ของเขาซี่

หลายคนคงมองว่าอะไรมันจะง่ายขนาดนั้น ยอมเขาง่ายไปหรือเปล่า เพียงเพราะเขาวาดรูปง้อ เพียงเพราะเขาดูอ่อนแอต่อหน้าเนี่ยนะ งั้นขอให้ย้อนกลับไปนึกดูว่า ที่ทำให้เขาเสียใจน่ะมันเรื่องอะไร

เรื่องที่อีธานบอกว่าที่ผ่านมาการอยู่กับเขามันไม่มีความสุขไงล่ะ นั่นแหละ เรื่องที่ทำให้เขาเสียใจ นอกนั้นเขารู้อยู่แล้ว เรื่องยาน่ะ อีธานต้องการจะทำเขาก็ปล่อยให้อีธานทำ อีธานมีเหตุผลมากพอที่เขาจะเข้าใจ

นึกออกมะ เขากลัวผี จะให้เขาไปอยู่กับผีทั้งที่เขาไม่ใช่ผีนี่ก็...ไม่ได้โอเคปะ เข้าใจอีธานก็เพราะข้อนี้เลย

“เรื่องยาผมอยากให้คุณเชื่อใจผมนะ...” อีธานเอ่ยเสียงเบากับบ่าของเขา

“อืม ผมเชื่อใจคุณ ยังไงผมก็ทำงานอยู่นี่แหละ ไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย ค่าคอมพ์ดีจะตายเนอะ” นึกแล้วก็เสียดายค่าคอมพ์ของวันนี้จังเลย

“คุณนี่เห็นแก่เงินจัง”

“แน่นอน ชีวิตผมจำเป็นต้องใช้มัน” ภูริค่อยๆ ดันอีธานออกจากกาย มองหน้าอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม

“แต่ตอนนี้นะ ผมแนะนำให้คุณไปอาบน้ำ อาหารน่าจะกำลังมาเสิร์ฟ” ไม่ว่าเปล่า แต่ดันแผ่นหลังของอีธานเบาๆ เพื่อให้อีธานเดินเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำซะ

อีธานทำตามอย่างว่าง่าย ตรงไปยังกระเป๋าตัวเองแล้วค้นเอาเสื้อผ้าที่จำเป็นออกมา ภูริเดินไปนั่งขัดสมาธิรอบนเตียง หยิบมือถือออกมานั่งดูคลิปนั่นนี่อย่างสบายใจเฉิบ ก็เคลียร์ปัญหากันแล้ว มีอะไรต้องเครียดอีก

เอาเข้าจริงก็ไม่ได้เครียดเท่าไหร่แล้วล่ะ อาการเขาดีขึ้นเยอะ อีธานต่างหากที่ผิดคาดไปไกล อะนะ คนที่ดูเข้มแข็งเวลามันอ่อนแอขึ้นมานี่น่าเห็นใจจริงๆ อารมณ์เหมือนคนไม่ค่อยป่วย เวลาป่วยนี่ก็อาการหนักอะไรประมาณนั้นแหละ

แต่ไม่คิดว่าจะตามมาหาเร็วแบบนี้ ฮั่นแน่ ไม่มีเขาอยู่แล้วเหงาน่าดูเลยอะดิ ไม่มีใครกวนประสาทมันก็จะโหวงๆ หน่อย เขาเองพอไม่มีใครมานั่งบ่นทุกวี่ทุกวันยังเหงาเลย นับประสาอะไรกับคนยึดติดอย่างอีธานล่ะ

นั่งเล่นอยู่ได้พักหนึ่ง ประตูห้องก็โดนเคาะ ภูริรีบปรี่ไปเปิดทันทีเพราะรู้ว่าอาหารมาแล้ว นี่สิบโมงเข้าไปแล้วนะ ไม่ให้หิวคงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมล่ะ เขารับอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะหน้าบังกะโล โอ้มายก๊อด...แสงแดดนี่มันอะไร เอาล่ะ ช่างใจแป็บนะว่าจะกินในห้องหรือกินข้างนอกดี ข้างนอกน่ะบรรยากาศดีมาก สายลมอย่างเย็นสบายเลย แต่แดดประเทศไทยอะนะ คงไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติม อืม...เอาเป็นกินในห้องนี่แหละ

อีธานเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดใหม่ที่เอาไปเปลี่ยน กางเกงยีนส์ขายาวสีดำกับเสื้อโปโลเป็นชุดที่ภูริไม่ค่อยคุ้นชินนัก เขานั่งอยู่ที่โต๊ะ มองอีธานเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ผมยุ่งเหยิงนี่เห็นจนไม่รู้จะเห็นยังไง แต่มันก็...น่ามองเนอะ

ทั้งคู่เริ่มมื้อเช้าที่สายเกินไปหน่อย ภูริมีกับข้าวที่ตัวเองกินได้ดีอย่างเดียว นอกนั้นเป็นอาหารสำหรับอีธานโดยเฉพาะ อันที่จริงอีธานมองดูก็รู้แล้วล่ะว่าอาหารบนโต๊ะนี้ภูริสั่งมาเพื่อเขา ไม่งั้นมันคงมีกับข้าวของโปรดภูริมากกว่านี้

ไม่ว่าภูริหรืออีธาน ต่างก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายชื่นชอบอะไรไม่ชอบอะไร มันกลายเป็นความทรงจำที่ไม่ได้ใช้สมองจดจำ ระหว่างมื้ออาหารก็เงียบเชียบไม่มีเสียงพูดคุย นี่ถือว่าเป็นปกตินะ ก็อีธานกินก็กินอย่างเดียวอะ โดยเฉพาะวันนี้ที่ดูอีธานจะกินเยอะผิดปกติ

“คุณหิวมากเลยเหรอ” คิ้วขมวดเป็นปมแป็บ อีธานเนี่ยนะปล่อยให้ตัวเองหิวได้ขนาดนี้ อ๋อใช่ อีธานบอกหิวแต่กินข้าวไม่ลง

“ก็...เครียดๆ เลยกินอะไรไม่ลง”

“อาการหนักนะ” ภูริแซวยิ้มๆ มันดูน่าหมั่นเขี้ยวในสายตาอีธาน

“ใครจะเหมือนคุณล่ะ ทำงานสบายใจเฉิบเลย” พูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้นี่คือน้อยใจ หวาย คนตัวโตน้อยใจได้ด้วยเหรอ เอ๊ะ ความน้อยใจไม่เกี่ยวกับขนาดร่างกายนี่นะ

“ผมต่างกับคุณมากๆ ตรงนี้ ตรงความยึดติดไง” ภูริเท้าคางมองหน้าอีธาน ฝ่ายนั้นเพิ่งจะอิ่ม กระดกน้ำทีนี่หมดแก้วเลยทีเดียว

“ใช่ มุมนั้นของคุณมันก็น่าอิจฉาดีนะ”

“ไม่ดีหรอก ไม่ยึดติดกับอะไรเลยมันก็ดูลอยๆ ไปหน่อยอะ ผมถ้าไม่มีคำว่าแม่กับน้อง ก็ไม่รู้ว่าอยู่ไปเพื่ออะไร” ร่างโปร่งดูสบายๆ กับสิ่งที่พูด ก็มันเป็นความจริงของชีวิตเขา

เขาไม่มีคนรัก ไม่มีอดีตที่เจ็บปวดอะไรให้เคียดแค้น ไม่มีแรงผลักดันอื่นที่จะทำให้ตัวเองก้าวไปข้างหน้า นอกจากแม่กับน้องแล้ว ชีวิตนี้ของภูริก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมายนัก ต่อให้บอกว่าทำเพื่อความสุขตัวเอง เขาก็มองว่าความสุขมันอยู่ที่เดียวกับความทุกข์ มันปนๆ กันไป ถ้าต้องไร้แก่นสารจริงๆ นี่น่าตลกเลยนะ

“ยึดติดเกินไปแบบผมก็ไม่ดีเหมือนกันแหละ”

“แหงล่ะ แบบนั้นทุกข์กว่าผมอีก” อีธานพยักหน้าเห็นด้วย

ภูริให้อีธานไปนอนพักผ่อนต่อซะ ส่วนเขาก็เอาถาดอาหารพวกนี้ไปวางไว้ข้างหน้าบังกะโลก่อนจะเดินกลับเข้ามา ไอ้คนที่เขาให้นอนก็ไม่ยอมนอนหรอก รู้ด้วยว่าทำไม อีธานเคยพูดว่าถ้ากินอิ่มแล้วนอนเลยมันจะเป็นกรดไหลย้อนได้ง่าย ที่สำคัญมันจะทำให้เกิดพุง แต่ไปเดินเล่นก็จะไม่ดีอีก ต้องนั่งเฉยๆ นั่งให้ร่างกายมันย่อยอาหารสักพักค่อยนอนเล่นอะไรประมาณนั้น

แต่นี่ก็ไม่รู้ว่าอีธานนั่งมองหน้าเขาแบบนี้มันจะทำให้อาหารย่อยเร็วขึ้นตรงไหน? แล้วไง อีธานทำประจำอยู่แล้วอะนะ นั่งมองอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน มองมันเข้าไป มองจนแบบ...นับได้หมดแล้วมั้งว่าหน้าเขาเนี่ยมันมีรูขุมขนกี่จุดน่ะ

ก่อนจะไปนั่งย่อยกับอีธานบนเตียง ภูริคนนี้ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้างเถอะ ใส่แต่ชุดทำงานตั้งแต่ตื่นนอน สงสารตัวเองจริงๆ ตื่นแต่เช้างานการก็ไม่ได้ทำ เพื่อ? ไม่รู้ สถานการณ์มันเป็นแบบนี้ก็ต้องไหลไปตามน้ำนี่แหละ

เขาเลือกชุดนอนที่ชอบในการใส่เล่นอยู่ในห้องแคบๆ กับอีธาน ถ้าเป็นเพื่อนเขาอยู่ไม่กล้าใส่หรอกนะ อายชุดอะบอกตามตรง นี่เป็นอีธานไง เห็นบ่อยจนไม่รู้จะเอาอะไรไปอาย เออ จะว่าไปอีธานซื้อชุดนอนให้เขาด้วย เขาไม่ใส่ แบบว่า...เห็นแล้วราคาแล้วอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึก

“กอดหน่อย” เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินกางแขนเข้าไปหา อีธานอ้าแขนรอรับอัตโนมัติโดยไม่ต้องย้ำ

“คุณนอนได้ยังไง คนขี้กลัวแบบคุณเนี่ยไม่น่านอนห้องแบบนี้หลับเลยนะ” กอดธรรมดาก็ดูไม่ใช่สไตล์ของคู่นี้ ภูริค่อมตักอีธานเพื่อกอดกันนี่แหละ

“ผมเช่าเตียงกับกุ๊กกู๋ไง ก็เลยนอนได้ เออ เมื่อคืนผมนึกว่าคุณเป็นผีมานอนด้วยแหละ ฮ่าๆ ผีอะไรกลิ่นตัวคุ้นๆ” เอาคางวางบนไหล่อีธานแล้วมองลายของผ้าห่มข้างหลังอีธาน

“เช่าเตียงกับผีเนี่ยนะ? ได้เหรอ ผมล่ะแปลกใจกับตรรกะของคุณจัง ถ้าผมเป็นผีแล้วหวงที่มากๆ เงินเท่าไหร่ก็เอามาเช่าที่จากผมไม่ได้หรอก เพราะของที่ผมรัก...ผมจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับมันเด็ดขาด” พูดอย่างเดียวอย่าเอาปากมาใกล้เดะ! อื้อหือ...อื้อหือ...ปากเฉี่ยวคอแบบนี้

“เหมือนที่คุณไม่อยากให้ผมยุ่งกับใคร แล้วก็ไม่อยากให้ใคจรมายุ่งกับผมใช่มะ” อย่าแปลกใจถ้าเสียงจะสั่นแบบนี้ อีธานผู้ปลุกความหวิวในตัวภูริ

“คิดว่าไง...”

“คิดว่าคุณปากไม่เคยตรงกับใจเลย” แล้วภูริก็เป็นฝ่ายจูบปากอีธาน

แค่นั้นเหรอ โอ้ไม่ มันมากกว่านั้นอยู่แล้ว และนี่คือของหวานหลังอาหารเช้า อีธานโดนภูริออกแรงดันให้นอนราบลงไปกับเตียงทั้งที่ขาทั้งสองข้างยังติดพื้นห้อง ลิ้นสีชมพูดูซุกซนของภูริกำลังรุกรานกลีบปากของอีธานด้วยความสนุก รู้ไหมสนุกตรงไหน สนุกที่เลียตรงปาก เสียวตรงอื่นไง

นี่เขากำลังทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องโกรธเคืองกันใช่ไหม จะโดนหาว่าใจง่ายหรือเปล่า อีธานง้อแป็บเดียวเองนะ แค่นิดเดียวก็ไหลไปกับเขา ขึ้นค่อมเขา เปลือยกายให้เขา หึ เจอหน้ากันครั้งแรกยังทำลิฟต์สะเทือน นี่แค่มีปากเสียงกันนิดหน่อย เตียงจะสะเทือนบ้างก็ไม่เห็นแปลก

ที่สำคัญ...ความสัมพันธ์นี้มันอาจเปลี่ยนอีกครั้งเมื่อถึงวันจันทร์ก็ได้

….100%….

คิดว่า…บทสรุปในตอนหน้าจะเป็นอย่างไรคะ?

ถามสั้นๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ^^

[meeoldly]

มาแล้ววววววว
 

[❣☾月亮☽❣]

คร่ิอมไว้ก่อนเลยจ้า

[JUST_M]

 
รักกันดีๆ

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

 :hao7:อ๊ากกกกกกกกกกกก
ในที่สุดก้ได้ง้อกันซักที

[aha_aha]

โอ้ยๆๆๆๆ อย่าเพิ่งจบบบบบบบบบ

[Duangjai]

……


ถามถึงบทสรุปในตอนหน้าว่าจะเป็นอย่างไร.   

นั่นนนนนดิ.   เอาไงดีนะภูริ   เอาไงดีอีธาน

ไม่อาวววว เราไม่คิด. เราเป็นนักอ่านที่ดี  ไหลไปตามคนเขียนดีกว่า 555


          


แต่เราชอบแนวคิดของภูริมากเลยนะ.  หลายๆประโยคอ่านแล้วอ่านอีก

อ่านเพื่อมาใช้เป็นวิธีคิดให้กับชีวิตเหมือนกัน 

แบบให้เข้าใจเรื่องราวและยอมรับสิ่งที่เกิดอย่างมีสติ ไม่โวยวายเศร้ารันทด

“การก้าวข้ามผ่านปัญหาที่ดีที่สุดคือการยอมรับปัญหาที่เกิดขึ้น“


   

          


…

[puiiz]

 

[Jibbubu]

ปรับความเข้าใจกันแล้ว มันต้องดีขึ้นดิ

[labelle]

ภูริคิดได้ดี คิดได้ไว พอจับทางได้ ก็เริ่มวางได้
ไม่ง่ายที่จะผ่านไป เพราะใจไปแล้ว แต่ถ้าไปต่อไม่ได้
ก็ไม่ฝืน ไม่ยื้อ ให้เจ็บไปกว่าเดิม แบบนั้นจะยิ่งยากไปอีก
แล้วไม่ผิดเลยที่ภูริยอมอ่อนให้อีธาน เพราะภูริเข้าใจ
แต่ดูที่เปรียบสิ ไม่บาลานซ์เลยนะ เหมือนที่ภูริกลัวกุ๊กกู๋ 5555

อีธานกว่าจะยอมรับนะ ขาดไปแล้ว ถึงจะรู้ตัว
ใจน่ะรู้สึก แต่ความกลัวมีมากกว่า และหลอนอยู่ตลอด
พอได้เห็นได้เจอ ได้กลิ่น ถึงกับนอนหลับสนิท ไม่สะท้านเสียง
ยอมพูด ยอมบอกแล้วนะ แล้วดูความคิดภูริสิ
แค่อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข แค่นี้ก็พอแล้ว มักน้อยจริงๆ

เอิ่มมมม ภูริคะ ห่างหายไปแค่วันสองวัน ถึงขั้นขึ้นคร่อมเลยหรอ

[B52]

 

[lizzii]

ชอบความคิดภูริจัง
อีธานที่ว่าแน่ยังแพ้ราบคาบเลย อิอิ

[แมวดำ]

รออออ

[HISY]

คืนดีง่ายๆแบบนี้แหละคนอ่านจะได้ฟินต่อ อิอิ

[่patsaporn]

ชอบความคิดภูริ ชีวิตจะไปคิดไรมาก มีความสุขก็พอ
อีธาน โถ พ่อ จะร้องไห้เลย รักเขามากก็ดูแลเขาดีๆ นะ
เรื่องสั่งอาหารน่ารักมาก สั่งที่อีกคนชอบ

ขอบคุณค่ะ

[BAKA]

ว๊าวววว เมื่ออีธานเลิกปากแข็ง ชัดเจนให้ได้ตลอดนะคุณ

[allmysecret]

ชอบจังอัพบ่อยมากกกก 
ไม่มาม่านะ ชอบแนวคิดของนายเอกดี

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีกันแล้ววววว............เตียงสะเทือน   
แต่จะมีมาม่าตามมาอีกหรอ   

อีธาน ภูริ   
       
 

[Pam_ban]

ขอให้ผ่านความกลัวในใจไปให้ได้นะอีธาน 

[snowboxs]

ดีแล้วภูริ เขามาง้อ แถมยอมรับหมดเปลือก
ถ้ายังไม่เป็นแบบนี้ก็จะผิดความเป็นภูริไปหน่อย
แบบนี้แหล่ะความภูริยังอยู่ครบ แต่ความอีธานละมุนขึ้นโข

พรุ่งนี้แจกันนะคะคนเขียน

[PoyPay]

เข้าใจที่ภูริจะยอมดีด้วยง่ายๆ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ...
ตะคริวมันเป็นที่หัวใจได้ด้วยหรอคะคุณภูริ!... 0_0 ...

[Chompoo reangkarn]

 

[joborcusier]

ถ้ายาได้ผลคงสนุกขึ้นน่าดู

[t2007]

ทุ่มเทมาก ในที่สุดก็อ่านถึงบทสุดท้าย ชอบภูริ เดินทางสายกลาง แต่ตอนบทร้าย นี่ร้ายสุดๆ เห็นคอมเม้น แล้ว ยาวๆ เกือบเท่าตอนนิยาย

[Ti0590]

ทำไมถึงยังเลือกที่จะใช้ยากันอีก -*- อันนี้ไม่เข้าใจจริงๆนะ คือภูริ รู้แล้วล่ะว่ารัก อีธานก็น่าจะรู้ใจตัวเองแล้วเหมือนกันเล่นตามมาถึงขนาดนี้ กระวนกระวายใจได้มากขนาดนี้ แต่ทำไมยังเลือกที่จะใช้ยา

บางทีการยอมรับแล้วทำตามสัญชาตญาณของตัวเองก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดีนะ ถ้าบอกว่าอีธานยึดติด อีธานก็ไม่ควรมาง้อภูริอ่ะ

[suikajang]

  บทสรุปไม่อยากรู้ อยากรู้แค่จะท้องเมื่อไร  พอๆ นอกประเด็นแระ ใจหายเลยจะจบแล้วหรือค่ะ 
    

[kawisara]

หนูภู ผู้คิดบวก