หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[tawanna]

น่ากลัวจะระเบิดลงที่ภูริ ก่อนที่จะได้ยาแก้มานี่สิ 

[MayA@TK]

อยากจะเอาภูริไปซ่อนไว้ให้อีตาอีธานคลั่งตายไปเลย 

 

[shiroinu]

อีธานอย่ามางี่เง่านะ ภูริสวนเลยลูก พูดไม่ต้องแรงแต่ขอเจ็บนานๆ  อินเกิ้นนนน

[Fon-NR]

รอออออออ

[Naamtaan22]

ค้างเลยพออ่านตอนนี้จบแล้วอารมณ์ค้างเลย มาต่อไวๆน้าาา

[ReiSei]

เฮ้อ     
จนจะจบก็ไม่อยากจะยกภูริให้เลยจริงๆ  ภูริอยู่กับอีธานก็มีความสุขไม่ได้หรอก เป็นบ้าเป็นบอแบบเนี้ย

[krouy]

อีธานทำตัวเองแท้ๆ แกได้คลั่งก่อนจะเลิกเมาฮอร์โมนแน่

[omuya]

ไปให้ไกลๆ จากอีธาน ไปไกลๆ เลยนะภูริ ชิส์

[GukakST]

>….ตอนที่ 41 [100%]….<

กระเป๋าเป้ที่เคยบี้แบนของภูริพองฟู ด้านในอัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าหลายชุดเพื่อจะเอาไปใช้ที่ต่างจังหวัด ร่างโปร่งเจ้าของกระเป๋านอนหลับอยู่ตรงโซฟา ท่ามกลางแอร์เย็นฉ่ำและความมืดสลัวของห้อง อีธานเปิดไฟให้สว่างก่อนจะเดินเข้าไปใกล้

อื้อหือ...อยากร้องคำนี้ดังๆ ตอนที่ไฟมันสว่างวาบขึ้นมาแยงตาเขาเข้าเนี่ย ภูริยกแขนขึ้นบังแสงสว่าง ต้องปรับโฟกัสตาอีกเล็กน้อย ทว่าเงาของร่างใหญ่เจ้าของห้องก็ทาบทับลงมาบดบังแสงจากหลอดไฟเหนือหัว อะไร จะเล่นบทเป็นปีศาจเหรอ ไม่เอาหน่า ยังไม่หายกลัวผีเลยนะ

“เก็บของจะไปไหน” เสียงแบบนี้ ไม่ต้องถามนะว่าอารมณ์ไม่ดีมาจากไหน อะ นั่งดีๆ แล้วค่อยคุยก็แล้วกัน

“ทำงานครับ”

“ที่ภูเก็ต” เงยหน้ามองแป็บ อยากตอบว่าเอ้า ก็รู้หนิ ถามทำไม แต่ถ้าตอบแบบนั้นไปน่าจะโดนอะไรที่มันรุนแรงก็เป็นไปได้

“ใช่ ผมจะไปภูเก็ตคืนนี้น่ะครับ กลับวันอาทิตย์ตอนเย็นๆ” ตอบไปอย่างชิว ก็ไปทำงานนี่นา ไม่ได้หนีเที่ยวสักหน่อยจะได้มานั่งกลัวอีธาน

“แล้วจะบอกผมเมื่อไหร่ ไปถึงนู้นก่อนแล้วค่อยโทรมาบอกเหรอ หรือถ้าผมไม่สงสัย ผมไม่ถามก็จะไม่บอกกันเลยใช่ไหม” เสียงทุ้มที่เคยละมุนเริ่มแข็งกระด้าง แต่พฤติกรรมที่ภูริไม่โอเคคืออีธานเอามือปัดกระเป๋าเขาจนกระเด็น

พูดตรงๆ การงีบทำให้เขาผ่อนคลายลงไปได้มาก ไม่ค่อยคิดเยอะแล้วก็เครียดจากเรื่องที่เจอมาวันนี้แล้ว แต่พออีธานทำแบบนี้ก็เหมือนจะกระตุ้นให้เขาเกิดความโมโหขึ้นมาบ้าง เขามองไปที่กระเป๋าตัวเอง แล้วถึงเงยหน้ามองอีธานด้วยสีหน้าราบเรียบ ไม่ยิ้มและไม่เศร้า อยู่ตรงกลางของอารมณ์ราวกับเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่อีธานทำเลยแม้แต่น้อย

“ผมตามใจคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเองแบบนี้ นี่ไม่ใช่แค่ไปวันนี้แล้วพรุ่งนี้กลับ มันค้างคืนและก็ค้างกับคนอื่นด้วย”

“แต่ผมไปทำงาน” ภูริแทรกขึ้นเสียงแข็ง ทำไมล่ะ...เขาเถียงไม่ได้เหรอ เขาไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีเลยนะเว้ย เออ ผิดที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า มันสะดวกให้บอกไหมล่ะ

“ก็ต้องบอกผม ไม่ใช่ให้ผมมารู้จากคนอื่นอย่างนี้ เรื่องนี้มันต้องรายงานกันตั้งแต่รู้เรื่องแล้วว่าจะต้องไป ตอนเที่ยงไม่ว่างมากินข้าวอีกแล้วผมก็ไม่ว่า นี่ยังจะไปงานนอกโดยไม่บอกอะไรผมก่อนอีก คราวที่แล้วโดนรุมขนาดนั้นคุณไม่เข็ดใช่ไหม คิดบ้างไหมว่าตัวเองไม่เหมือนก่อน ไม่ได้เป็นแค่เบต้าธรรมดาๆ แล้ว” รู้เลยว่าอีธานเริ่มโมโห ภูริยืนขึ้น เขาทำตัวน่าโมโหยิ่งขึ้นด้วยการเดินไปเก็บกระเป๋ามาถือเอาไว้ตรงหน้าอีธาน

“เป็นห่วง?” ถ้าปกติ ภูริพูดแบบนี้ก็เพื่อเย้าให้อีธานตอบว่าเป็นห่วง แต่ตอนนี้ไม่ใช่

“ถ้าไม่เป็นห่วงผมจะพูดทำไม” อีธานก้าวเข้าประชิดแต่ภูริถอยหลัง

“แต่ที่ผมรู้มาวันนี้มันไม่ใช่ความเป็นห่วงนะ หึ...คนเป็นห่วงคงไม่ยอมให้กินยาบ้าๆ นั่นหรอก ยาที่ไม่รู้ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง และผมจะมีอาการแบบไหนหากแพ้ยา คุณพูดนี่อีธานว่าคุณรอไม่ได้ ผมจะเป็นยังไงก็จะรับผิดชอบ ผมอยากรู้จัง...เรื่องนี้คุณจะบอกผมเมื่อไหร่” อีธานนิ่งงัน ไม่คิดว่าภูริจะรู้เรื่องนี้ เขามองเข้าไปในแววตาของร่างโปร่งตรงหน้า ภูริในยามนี้ไม่ได้กำลังล้อเล่นหรือสนุกอยู่กับการปั่นหัวเขา

มันทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ที่โรงพยาบาล เหตุการณ์ที่ภูริโมโหและบอกว่า...ตนเองไม่ได้อยากอยู่กับอัลฟ่าอย่างเขา

“ใครบอกคุณ”

“ได้ยินเองทั้งหมด ที่ผมไม่ได้บอกคุณว่าผมต้องไปภูเก็ตก็เพราะว่าไปได้ยินเข้าพอดี เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าทำไมผมไม่บอก” ถึงจะอารมณ์เสีย แต่ภูริก็ไม่ได้ใช้น้ำเสียงไม่ดีในการพูดคุยกับอีธาน เขารู้นะว่าอีธานโมโหเขา เหมือนทุกๆ ครั้งที่เขาทำอะไรไม่บอก ทำอะไรที่ดูเสี่ยงอันตราย อีธานจะโมโหแบบนี้ทุกที

ภูริเอากระเป๋าสะพายพาดบ่า เขามองหน้าสีหน้าที่เคร่งเครียดของอีธานอย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้ทั้งเขาและอีกฝ่ายต่างก็ร้อน อยู่ต่อต้องทะเลาะกัน เขาเป็นคนเลี่ยงการทะเลาะเสมอ ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ภูริตั้งใจจะเดินทางไปสนามบินก่อนเวลานัด อย่างน้อยไปหาอะไรกินก็ได้ จะได้ปรับอารมณ์ตัวเองในตอนนี้ด้วย

ร่างโปร่งเดินผ่านหน้าไปอย่างไม่ใยดี อีธานก็นึกคำพูดไม่ออก ตัวเขาเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้แต่เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เขาไม่เหมือนภูริ ทำใจกับอะไรง่ายๆ แล้วเริ่มต้นใหม่ทันทีแบบนั้นไม่ได้ เวลาเขาห่วง เขาถึงห่วงมาก หวงมาก และมันก็ถูกแสดงออกด้วยการหงุดหงิด การบ่น การดุหรือต่อว่าอีกฝ่ายเสมอมา

ภูริเป็นเบต้าที่มีฮอร์โมนโอเมก้า มันไม่ง่ายนะที่จะทำอะไรสักอย่างกับสถานการณ์แบบนี้ กัดก็ไม่มีผล ทำให้ท้องก็ไม่ได้ ผูกมัดอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องที่หนักหนายิ่งกว่าเมื่อก่อนที่ต้องเผชิญซะอีก

ไม่เท่ากับเสี่ยงเหรอ เอาหัวใจตัวเองไปเจ็บอีกอะเหรอ แค่นี้ยังตามหลอกหลอนเขามาตลอด แล้วถ้าต้องเจออีกล่ะ...มันจะเป็นยังไง ใช่ อีธานไม่ได้เหยียดชนชั้นโอเมก้าแล้ว แต่ธรรมชาติของโอเมก้าก็ยังเป็นสิ่งที่อันตรายต่อความรู้สึกเขา

นอกเหนือไปกว่านั้น...ภูริรู้สึกอะไรต่อเขาบ้างหรือเปล่าเถอะ

“งั้นผมต้องทำยังไง ผมต้องจับคุณขังเอาไว้ในห้องไหมเพื่อไม่ให้คุณไปเสี่ยงเป็นของคนอื่น” อีธานพูดขึ้น และมันก็ดึงให้ภูริหยุดก่อนจะเดินไปถึงประตูห้อง ร่างโปร่งหันกลับมามองอีธาน แววตาที่เจ็บปวดนั้นภูริก็พอจะเข้าใจ

แต่...อีธานเจ็บกับอดีต

“โอเมก้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไว้ใจไม่ได้ และถ้ามันไว้ใจไม่ได้แล้วผมจะต้องลงไปเจ็บกับมันอีกทำไม ผมอยู่คนเดียวดีกว่า...อยู่โดยที่ไม่ต้องลงไปเสี่ยงกับอะไรที่ไม่คุ้มเอาเสียเลย”

“มองย้อนนะ อัลฟ่าที่สร้างคู่แท้ได้ตลอดชีวิตก็ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่ไว้ใจได้” ข้อนี้อีธานไม่เคยนึกถึง เพราะตัวเองไม่ใช่คนที่คิดจะเปลี่ยนคู่ไปเรื่อยๆ เขาชอบปักอยู่ที่ใครสักคนมากกว่า เวลามีใครที่ตนเองให้ใจ เขาจะไม่คิดเปลี่ยนเลย

“แต่คนคนนั้นไม่ใช่ผม” อีธานเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ

“แล้วคนที่ไว้ใจไม่ได้คนนั้นดันกลายเป็นผมเหรอ”

“เพราะคุณเป็นโอเมก้า” อยากร้องไห้เชี่ยดังๆ แม่งเจ็บเนอะ เพราะเป็นชนชั้นนี้ก็เลยถูกเหมารวม...นี่ไม่ต่างอะไรกับตอนที่เขาสองคนรู้จักใหม่ๆ เลย

“ผมคิดว่าคุณจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ผมคิดผิดจริงๆ อีธาน คุณไม่ได้เปลี่ยนเลย ยังเหมารวมชนชั้นอยู่อย่างไรก็อย่างนั้น”

“ไม่เหมือนกัน การทำงานกับการใช้ชีวิตครอบครัวมันต่างกัน ผมต้องอยู่กับคนที่พร้อมไปนอนกับคนอื่นตลอด...ผมทำใจไม่ได้” คำพูดของอีธานแทงจึ้กเข้าอก

โอเค...ลีออนปั่นหัวเขาไม่ได้ แต่ลีออนสะกิดแผลในใจอีธานได้ชะงักเลย

“คุณมองหน้าผม...” ภูริตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ออีธานอีกครั้งเพื่อให้คนคนนี้มองหน้าเขาให้ชัดๆ

“คุณเห็นใคร เห็นผม...หรือลีออน” แววตาของผู้ชายตรงหน้าเขาเบิกโพรงขึ้นเล็กน้อย คงไม่คิดว่าตัวเขาเองก็รู้เรื่องนี้ อีธานจำได้ดีว่าไม่เคยเล่าลงรายละเอียดให้ภูริฟัง ยิ่งชื่อไม่ต้องพูดถึง อีธานแทบไม่นึกถึงชื่อของลีออนให้มันรกสมองมานานแล้ว

“หรือถ้าคุณลืมว่าผมเป็นใคร ผมจะแนะนำตัวให้ฟัง ผมชื่อภูริ สถานะเบต้า เป็นพนักงานบริษัทคุณ ดำรงตำแหน่งรองหัวหน้าฝ่ายขาย ปัจจุบันสถานภาพผมไม่เหมือนเดิมเพราะเกิดอุบัติเหตุทำให้ฮอร์โมนเพี้ยนกลายเป็นโอเมก้า เป็นคู่ของคุณ คู่ที่คุณไม่ต้องการ” เสียงของภูริสั่นเทา เขาปล่อยให้อีธานจ้องหน้าเขานิ่งๆ พักหนึ่งก็ถอยเท้าออกไป

“ผมไม่เคยต้องการให้คุณเข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตของผม ผมเคยบอกว่าผมอยู่ได้ แต่คุณไม่ฟัง คุณดึงดันให้ผมมาอยู่ด้วย ให้มาอยู่ข้างๆ กลัวว่าผมจะไปนอนกับคนอื่น คุณลากผมเข้ามาในชีวิต...ดูแลผมทำเหมือนผมเป็นคนพิเศษ แล้วตอนสุดท้ายคุณก็พูดว่าคุณไม่เคยต้องการผมเลย อยู่กับผมไม่มีความสุขเลย งั้นผมถามคุณกลับนะอีธาน...คุณลากผมเข้ามาในชีวิตคุณทำไม” หายใจเข้าลึกๆ อดทนต่อความรู้สึกที่ตีรวนกันข้างใน ภูริแข็งแกร่ง...มึงแข็งแกร่งโคตรๆ พอผ่อนลมหายใจของตัวเองได้ก็เริ่มยิ้มบางๆ ให้คนที่พูดไม่ออกตรงนั้น

“แต่ช่างมันเถอะ วันจันทร์ยาก็มาแล้ว คุณเองก็อยากอยู่คนเดียว เพราะอยู่กับผมมันไม่มีความสุข งั้นผมขออนุญาตออกไปจากคุณตั้งแต่วันนี้เลยก็แล้วกันนะ ข้าวของต่างๆ ที่คุณซื้อให้ ผมจะหาเงินมาชดใช้คืนให้เร็วที่สุด” ภูริเดินออกจากห้องไปในที่สุด เขาจากไปโดยไม่มีจะหันมาแลคนที่ยืนมองตามแผ่นหลังตนเองจนประตูห้องมันปิดตัวลง

อีธานอ่อนแรง เขาทิ้งร่างตัวเองเอาไว้ที่โซฟา ท่ามกลางความเงียบงันอย่างที่คุ้นเคย นี่ไงสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด ไม่ต้องมีใครก็ได้ ใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวมันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก อยากมากก็หาใครสักคนมานอนด้วย แล้วก็จบกันไป แค่นั้นเอง

ชีวิตที่ไร้คู่โอเมก้าเป็นชีวิตที่เขาปรารถนา แล้วทำไมการเห็นภูริเดินจากไปมันต้องเจ็บปวดขนาดนี้ อีธานยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองราวกับต้องการดึงสติ เขาคิดวกวนอยู่ในคำพูดของภูริ คนที่ไม่ค่อยพูดอย่างนั้น คนที่พูดทีก็ดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระตลอด แต่พอเอาจริง...คำพูดเหล่านั้นทิ่มแทงเขาเหลือเกิน

ไม่เป็นไรหรอกอีธาน โหยหาและเจ็บปวด มันเป็นความรู้สึกที่ฮอร์โมนมันสร้าง มันเป็นเพียงการสั่งการที่อยู่นอกเหนือสมองควบคุม ตอนนี้เขาอาจรู้สึกแย่ แต่ทางที่เขาเลือกแล้วมันคงไม่ทำร้ายเขามากไปกว่านี้หรอก

ใช่ไหม...

แค่นี้มันทำร้ายไม่พอเหรอวะ! อีกใจของอีธานก็ตั้งคำถามขึ้นมา การปล่อยให้ภูริเดินจากเขาไปแบบนี้คือสิ่งที่ดีใช่ไหม นี่มันต่างอะไรกับการทำร้ายตัวเอง ทำร้ายภูริ เขาควรเอานิสัยบ้าๆ บอๆ แบบนั้นมาใช้ด้วยหรือเปล่า ไหลไปตามน้ำ อะไรปล่อยได้ก็ปล่อยแบบนั้นเหรอ ไม่ได้ อีธานทำแบบนั้นไม่ได้

ได้ยินไหมอีธาน ภูริพูดว่าเขาไม่เคยต้องการให้ตนเองเข้าไปในชีวิตของเขา แล้วตนเองเข้าไปทำไม เข้าไปเองก็เจ็บปวดเอง ทรมานเองกับการต้องแยกจาก อีธานพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ บางครั้งการเปลี่ยนแปลงแบบกะทันหันก็รับมือยากไปเสียหน่อย

ถ้าการแยกจากนี้เกิดขึ้นอีกในไม่กี่วันข้างหน้าผลลลัพธ์มันจะดีกว่านี้ใช่ไหม กินยาแล้วความรู้สึกที่มีต่อกันก็คงไม่ลึกซึ้งแบบที่มันเป็นอยู่ แล้วความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นข้างในอกซ้ายก็คงไม่ทวีความรุนแรงแบบนี้

เอาเถอะ แยกกันก่อนกำหนดไม่กี่วัน...ไม่แย่ขนาดนั้นหรอก ก็ดี เขาเองก็อยากอยู่คนเดียวจะแย่ ไม่ต้องมีคนมานอนดูรายการตลก ไม่ต้องมีคนมาป้วนเปี้ยนหรือเกาะแกะเวลาที่เขาจะอ่านหนังสือ ไม่ต้องเห็นคนบ้าไอดอลสาวราวกับรักนักรักหนา แถมพูดจาก็แทบจะเรียกได้ว่าไม่ค่อยรู้เรื่อง

โอเค...ชีวิตแบบนี้แหละที่ต้องการ

อีธานพยายามกล่อมตัวเอง เขาลุกขึ้น เดินขึ้นห้องเพื่อจะไปอาบน้ำอาบท่าแล้วหาหนังสือมาอ่านสักเล่ม ตัวหนังสือจะช่วยเยียวยาทุกอย่างให้มันดีขึ้น ยิ่งบรรยากาศสงบเงียบแบบนี้ยิ่งดีต่อเขาไปใหญ่เลย คืนนี้เขาจะอ่านหนังสือยังไงก็ได้ ไม่ต้องห่วงใครบางคนเอาแต่นอนดูคลิปไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน

เขาทำอย่างที่ตั้งใจทุกอย่าง อาบน้ำ เอาหนังสือมานอนอ่านอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ห้องเงียบๆ ไม่มีเสียงหายใจอีกเสียง ไม่มีเงาของร่างโปร่งบนพื้นข้างเตียงอย่างทุกวัน ก็ปกติออก ก่อนหน้าจะมีภูริเข้ามาเขาก็ใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ ไม่แย่หรอก...ไม่แย่

แต่ก่อนหน้านี้ที่ใช้ชีวิตคนเดียวมันไม่เหงาแบบนี้ปะวะ!

อ่านหนังสือแบบเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้างจนผ่านไปหลายชั่วโมงก็ยังไม่พ้นบทที่สาม ทั้งที่แต่ละบทนั้นมีจำนวนหน้าไม่เกินยี่สิบหน้า อีธานไม่ใช่คนอ่านหนังสือช้าแบบนี้หรอก แต่พออ่านไปได้สักพัก เขาก็จะมองไปทางข้างเตียง ตรงพื้นที่เคยมีที่นอนของภูริ เคยมีร่างโปร่งนอนเหยียดยาวหลับใหลอย่างมีความสุข แต่มองมันไปยังไงก็ไม่เห็นร่างนั้นแล้ว อีธานพลิกร่างกายไปอีกด้าน จะได้ไม่ต้องมองไปทางนั้น อ่านต่อไปอีกไม่กี่หน้าก็พบว่าตัวเองหันกลับมามองมันอีก

เหมือนคนบ้า ใจกระวนกระวาย เขาไม่ได้ถามอลันมาด้วยว่าลูกค้ารอบนี้ที่ต้องดูแลน่ะเป็นเจ้าไหน มากันกี่คน มีใครอะไรยังไงบ้าง แล้วเดินทางจากที่นี่ไปถึงนู้นตอนกี่โมง ภูริกับอีกคนพักห้องเดียวกันไหม พอไม่รู้ข้อมูลอะไรเหล่านี้ก็เลยเป็นห่วง

อีธานลุกขึ้น คว้าเอามือถือของตัวเองมาหมายจะกดโทรออกหาคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องเขาไป แต่ก็มานั่งนึกได้ว่าตัดกันแล้ว โทรไปอีกก็คงไม่เหมาะ ถึงเขาเป็นเจ้านายใหญ่ ทว่าไม่ได้มีหน้าที่ในการถามงานจากพวกเซลล์โดยตรงอยู่ดี

เขาวางมือถือลง เก็บเข้าลิ้นชักอย่างดีทั้งยังกระเถิบตัวไปยังเตียงอีกด้าน เตียงที่ติดกับโคมไฟและโต๊ะเล็กสำหรับวางของ ปกติอีธานนอนติดขอบเตียงฝั่งนั้น มันเป็นฝั่งที่มองยังไงก็เห็นภูริได้ตลอดคืน เขาสลัดภาพภูริในชุดนอนราคาถูกออกจากหัว เอาหนังสือขึ้นมาอ่านอีกครั้ง

สักพักก็มองไปที่พื้นว่างตรงนั้นอีกจนได้ วานเวียนไปแบบนั้นจนเข็มสั้นชี้ไปที่เลขสิบสอง อีธานรู้สึกว่ามันเลยเวลานอนพักผ่อนของตัวเองแล้ว งั้นก็ปิดไฟนอนมันซะทั้งที่ยังไม่ได้กินมื้อเย็น อย่าว่ามื้อเย็น ตอนเที่ยงอีธานก็กินข้าวไม่ลง

ก็กะว่ายังไงจะรอภูริมากินข้าวเที่ยงด้วยกัน ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายอาจจะเข้ามาช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร ก่อนจะได้ตอบข้อความที่ภูริส่งมา อลันดันนำครามเข้ามาพบเสียก่อน เขาต้องอ่านรายงานอย่างละเอียดของยาแก้คู่แท้ โดยเฉพาะสารประกอบของตัวยา

อีธานจำได้ว่าภูริแพ้ยาตัวไหนบ้าง หรือแม้แต่เคมีในยาชนิดไหนที่ภูริจะแพ้ แค่กระตุ้นให้เกิดภูมิแพ้อีธานก็จำมันได้ เขากวาดตาไปตามตัวยาต่างๆ พบว่ามันไม่มีสารเคมีตัวไหนเสี่ยงก่อเกิดอาการแพ้ยาได้ จึงมั่นใจประมาณหนึ่ง ส่วนเรื่องที่ตัวยาจะส่งผลต่อภูริได้มากน้อยแค่ไหนอันนั้นต้องลองทดสอบดูก่อน เขาเชื่อว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับภูริ เขาพร้อมที่จะรับผิดชอบในความผิดพลาดนี้อย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ ด้วยความเต็มใจ

พยายามหลับแต่หลับไม่ลง เขานอนเหม่อมองไปยังเพดานห้อง นึกถึงเรื่องที่ภูริพูดขึ้นมาอีกครั้ง เกือบจำได้ทุกคำ แต่ทำไมเขาถึงไม่สามารถโต้อะไรกลับไปได้เลย เขาอยากอธิบายนะ อยากจะบอกในเรื่องที่ภูริเข้าใจผิด

แต่ทำไปเพื่ออะไรล่ะ?

บอกแล้วไง แยกกันตอนนี้หรือจะแยกกันวันจันทร์ที่จะถึง ผลลัพธ์ที่ออกมาก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกันเลย อีธานถอนหายใจหนักๆ มองเห็นเข็มสั้นชี้ไปที่เลขหนึ่ง เลยเวลานอนมาไกล ทว่าความง่วงนั้นก็ไม่คลืบคลานเข้ามาเสียที นี่ขนาดเมื่อวานเขาคิดมากเรื่องยาจนไม่ได้นอนมาแล้ว เขายังไม่ง่วงเลย

มันทรมานในหลายด้านจริงๆ อยากนอนก็นอนไม่หลับ อยากลืมก็ลืมไม่ได้ อยากไม่กังวลก็ทำไม่ได้อีก แม่งเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ อีธานตัดสินใจลุก เวลาเครียดมากๆ หรือนอนไม่หลับ ถ้าได้วิสกี้สักแก้วมันจะดีขึ้น

ทว่า...ครั้งนี้วิสกี้ไม่อาจช่วยอะไรอีธานได้
.
ภูริขับรถออกมาจากที่พักของอีธานได้ประมาณสิบนาทีเขาก็โทรหาเพื่อน สอบถามอยู่ครู่หนึ่งก็สรุปว่าจะไปพบกันที่บริษัท จะได้นั่งเอ็มอาร์ทีไปยังสนามบิน เที่ยวบินที่พวกเขาไปนั้นคือรอบสองทุ่มสิบนาที ไปถึงก็ราวๆ สามทุ่มกว่าเกือบสี่ทุ่มได้

ถ้าเป็นเวลาปกติ ภูริคงดี้ด้ามากกับการนั่งเครื่องบิน ดูจ๊นจน เขาไม่เคยนั่งเครื่องบินมาก่อน ชีวิตใช้อยู่แค่นี้ วนเวียนแค่ในกรุง มีบ้านต่างจังหวัดของญาติแม่ก็ไม่ค่อยได้ไป เรียกว่ามีบ้านนอกก็ไม่กลับบ้านนอกของตัวเองอยู่ดี แต่ภูริเป็นคนกรุงนะ เกิดและโตที่นี่ และนั่นทำให้ชินกับชีวิตที่วุ่นวายอยู่ในหมู่ฝูงชน
ด้วยความที่ออกมาก่อนเวลาพอสมควร ทำให้ภูริต้องมานั่งรอเพื่อนตัวเองอยู่แถวๆ ม้านั่งรอรถเมล์หน้าบริษัท ผู้คนขวักไขว่ไปมา ต่างก็เพิ่งเลิกงานต้องการจะกลับบ้านไปพักผ่อน ภูริเฝ้ามองพวกเขาและก็คิดว่าตัวเองก็จะกำลังกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้น

จะใช้คำว่าใจหาย ความรู้สึกที่อยู่ข้างในแม่งเสือกรุนแรงกว่าคำๆ นี้ไปเยอะทีเดียว มันเจ็บปวดน่ะ...มันแย่เกินไป อย่างน้อยๆ ที่คิดเอาไว้ก็น่าจะจากกันได้ดีกว่านี้ ไม่ใช่ทะเลาะกันแล้วก็เดินหนีกันไปอย่างที่เขาทำ เขาไม่สามารถยืนอยู่ตรงหน้าอีธานต่อได้ ไม่สามารถที่จะมองสบตาที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดของอีธานได้

เพราะเขารู้ว่าอีธานกำลังเจ็บทับซ้อนกับอดีต พูดกับลีออนซะเท่ อดีตอย่างนายไม่ควรกลับมา ไม่ควรมีบทบาท อยากตบปากตัวเองที่เก่งไม่เข้าเรื่อง เห็นอยู่ตำตาว่าลีออนมีบทบาทมากแค่ไหน แม่งเข้ามาทำให้ช่วงเวลาที่มีความสุขของเขาหมดก่อนที่มันควรจะเป็น

แถมยังทำให้ระหว่างเขากับอีธานแย่ลงไปอีก...โคตรเยี่ยมเลย

ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับคนที่พร้อมไปนอนกับคนอื่นตลอดเวลา คำนี้แม่งเจ็บชิบ เจ็บจนตอนนี้ก็ยังวิ่งวนอยู่ในหัวของเขา ทำไมวะ เขาทำตัวไม่น่าไว้วางใจขนาดนั้นเลยเหรอ เขามันเป็นคนที่ดูส่ำส่อนหรือไงวะ ภูริได้แค่ครุ่นคิด ได้แต่ถามคำถามที่รู้อยู่เต็มอกว่าอีธานก็แค่กลัวกับอดีต

ใช่ดิ เขาแม่งไม่เหมือนชาวบ้าน เขาแม่งเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่ร่างกายผิดเพี้ยนจนแม้แต่หัวหน้าทีมวิจัยก็ยังเครียด ภูริไม่คิดโทษอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเลย ทำใจยอมรับมันได้นานแล้วด้วย แถมตอนนี้ก็ชินกับฟีโรโมนและอาการฮีตของตัวเองเป็นอย่างดี

แต่เขาเผลอโทษตัวเองที่ไม่รักดีเท่าไหร่นัก เคยคิดว่าตัวเองจะไม่ถลำลงไปจนเจ็บได้แบบนี้ก็...ทำไม่ได้ รู้ตัวเองอีกทีการถอยออกมาจากอีธานก็กลายเป็นเรื่องทรมานไปเสียได้ ผิดที่ตัวเองอะเนอะ ผิดที่คิดว่าทุกอย่างมันคือความจริง ทั้งที่มันเป็นแค่ฝัน

อยากได้เบียร์สักขวดจังโว้ย!

นึกแล้วก็ถอนหายใจ ดื่มได้ที่ไหนล่ะ กำลังจะเดินทางในอีกไม่นานนี้แล้ว เขาไม่สามารถหาเครื่องดื่มคลายเครียดอย่างเบียร์มาหย่อนลงกระเพาะตัวเองได้อย่างที่ใจอยาก ภูริเป็นแบบนี้บ่อยครั้ง เหนื่อยมากก็อยากดื่ม มีความสุขก็อยากฉลอง คงไม่แปลกอะไรที่เขาเป็นพวกดื่มไปเรื่อยเหมือนชายหนุ่มคนอื่นๆ เขาใช่ไหม

อีธานต่างหากล่ะมั้งที่แปลก อีธานไม่ชอบดื่มแอลกอฮอล์ ถ้าดื่มก็จะแค่จิบๆ เคยนั่งดื่มด้วยกัน อีธานดื่มแก้วเดียวได้เป็นชั่วโมงๆ เขานี่ล่อเบียร์ไปสองขวดแล้วอีธานเพิ่งหมดแก้วแรก อีธานมักจะนั่งมองหน้าเขามากกว่า เหล้าแตะปากก็เหมือนแค่แตะไม่ได้ถูกกิน

แววตาคู่นั้นตอนที่มองเขา...มันเป็นของปลอมจริงๆ ใช่ไหม

“เฮ้ย โทษทีที่ให้รอนาน” เพื่อนเขามาถึงที่นัดหมายแล้ว ภูริลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มให้บางๆ ให้กับเพื่อน

“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”

“แล้วนี่คุณอีธานเขาโอเคใช่ไหม โทษทีนะ ที่มันกะทันหันไปหน่อยแบบนี้” เพื่อนทำหน้าสำนึกผิดขอโทษ ก็เห็นสีหน้าภูรินี่แหละ มันไม่สดใส คิดว่าคงทะเลาะกัน

“เขาโอเคอยู่แล้ว เรากับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนี่ ไปเหอะ เดี๋ยวตกเครื่อง” ภูริเดินเพื่อนไปยังทางขึ้นเอ็มอาร์ที เขาทิ้งระยะห่างประมาณหนึ่งเพื่อไม่ให้เพื่อนเห็นสีหน้าเขาในตอนนนี้

เวลาที่เขาดาวน์ขึ้นมาเขาก็เก็บอาการที่ออกทางสีหน้านี้ไม่อยู่ ไม่ว่าจะกับใครหรือเรื่องอะไร ที่สำคัญเขาไม่อยากพูดอะไรในตอนนี้ ไม่อยากคิดอะไรด้วย เป็นไปได้ก็อยากจะหลับ การนอนหลับที่เต็มอิ่มจะช่วยเรื่องความเครียดได้ดีทีเดียว นอกจากดื่ม การนอนก็เป็นอีกสิ่งที่ภูริใช้บำบัดอารมณ์ตัวเอง

แต่ตอนนี้ที่ทำได้คงเป็นการปล่อยให้ข้างในมันทรมานไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะสามารถหาเรื่องมาทำให้มันดีขึ้น หวังว่าพอเดินทางไปถึงที่นั่นแล้วเขาจะหาอะไรมาเยียวยาตัวเองได้

….100%….

จะว่ายังไงดี เราควรวิ่งหนีอิฐที่ลอยละลิ่วมาจากทุกคนก่อนหรือเปล่า หรือเราควรจะเห็นใจใครดี ฉลฉานภูก็ฉงฉาน เห็นใจอีธานจนอยากตบบ่าแปะๆ ก็อยาก อ่อย~

ปล.ถ้าพรุ่งนี้เขียนทันตอนต่อไปก็จะมาพรุ่งนี้ แต่ถ้าไม่ทัน โปรดรอ แฮ่ๆ

[TongRung]

  สงสารภูริ

[omuya]

สงสารภูริมากกกก

[Kei]

หน่วงเกิ๊น

[artenia]

ทีมภูริ!! 

เป็น Fc มืดที่อยากจะถือมีดไปจ้วงแทงอี...ธานกับเลออนให้ตายคู่แล้วออกนอกสนามไปเลย

[tawanna]

  ก็ดี...ลองห่างกันดูสักพักหนึ่งถึงจะรู้ใจกันดี 

[B52]

  เครียด!!!!!

[Billie]

 

สงสารทั้งคู่
แต่ถ้าGukakST สงสารคนอ่าน ควรมาพรุ่งนี้นะ เพราะอยากอ่านต่อมากเลย

[Jibbubu]

ทั้งหน่วง ทั้งสงสารน้องภูจริง ๆ

[Sky]

อีธาน เคลียตัวเองให้ได้ก่อนเลยนะแล้วค่อยมาง้อน้อง ทรมานไปเลย

[puiiz]

 

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

  สงสารภูริ

[Pe_no]

เขียนให้ทันนะคะจะรออ่าน 

[nikpook]

รอตอนต่อไปน้าา เมื่อไหร่อีธานจะรู้ใจตัวเองเนี่ย   ภูริเข้มแข้งไว้นะ

[snowboxs]

เฮ้ออออออ ภูริยังไม่ได้ถอนหายใจใช่ป่ะ คนอ่านถอนแทนเอง

พรุ่งนี้เขียนให้ทันนะคะ จะรอๆ

[HISY]

หาเวลาคุยกับตัวเองหน่อยไหมอีธาน
สงสารภูริ เดี๋ยวยุให้หาแฟนใหม่ซะเลยนิ

[unicorncolour]

 

[lizzii]

บีบหัวใจจังตอนนี้

[KoTo_Nat]

ชอบตอนภูริฉะกับลีออนจัง 5555 อีธานนะอีธานทำอะไรลงไป

จะรอตอนต่อไปคับ

[Ti0590]

ตามไปสิ อีธาน   
เจ็บเพียง หนึ่งครั้้้ง ถึงเก้าซะที่ไหน

[Duangjai]

……

ถ้าอีธานไม่คิดที่จะสานสัมพันธ์ต่อ มันก้อคงต้องจบแบบเจ็บๆด้วยกันทั้งคู่

ภูริถึงจะเจ็บแต่ก้อเชื่อว่าจะเข้มแข็งและเดินหน้าต่อ เพราะยังมีแม่และน้องที่ต้องดูแล

อีธานต่างหาก จะทนคิดถึงภูริได้นานแค่ไหน. แค่3วันที่ห่างกันนี้จะนอนหลับไหม

เจอกันวันจันทร์ จะทนให้ภูริกินยาแก้คู่แท้หรือเปล่า

ถ้าแก้แล้ว ก้อจะไม่ได้เห็นกันอีกเลยนะ  เอางั้นจริงดิ ฮืมมมม


           


……

…

[BooJiRa_]

อีธานไปง้อน้องเร็ววววว