หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[kawisara]

หนุงภูเลเว่ลอัพ

[kataiyai]

ภูริ​ นายร้ายนะยะ

[Billie]

 

ชอบตอนนี้มากเลย

[BAKA]

โอ้ยยยภูริ สู้เขา
ก็แอบคิดมาตลอด ว่าจริงๆภูริก็แค่ทำตัวเรื่อยเปื่อยเพื่อหนีการทะเลาะกับทุกคน
แต่พอภูริเริ่มเอาจริงขึ้นมา ก็เป็นนักสู้ที่มีอีคิวเลยล่ะ ปลื้มมมมม

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

เอาคืนได้เจ็บแสบมากภูริ บราโว่ค่าาา
ว่าแต่เดี๋ยวภูริต้องไปค้างอ้างแรมกับคนอื่นเนี่ยสิ ยังไงๆ บอกอีธานแล้วรึ
ถ้าไม่บอกนะต้องมีดราม่าแน่ แต่ถ้าคิดในอีกมุมนึงอาจจะทำให้อีธานหึงแล้วกัดคอภูริ
เร็วๆก็ได้เนอะ
แต่ถ้าไม่หึงแต่เปลี่ยนเป็นโกรธแทนอ่ะ โถภูริสงสารอ่ะ จะมีดราม่าใช่มั้ย

[sweetie]

 

[joborcusier]

แสบมากภูริ นังลีออนคือไม่ได้แอ้มนะจ้ะ

[papapoope]

ภูริตอนนี้แซ่บมาก ฮือออ
เป็นการตอบกลับที่จุกเว่อร์

[lizzii]

ว้ายยยยยย

[u_cosmos]

แหม่ มันสะจายยยย
คนขี้ยุแบบนี้มันต้องเจอคนแบบภูรินี่ล่ะ

[JokerGirl]

ภูริไม่ใช่นายเอกที่ใสซื่อนะจ๊ะ อย่ามายุแยงให้ยาก ไงล่ะเจอฤทธิ์สบู่เหลวของนางเข้าไปเจ็บอ่ะดิ

[Chompoo reangkarn]

มันต้องให้ได้อย่างนี้ซิภูริ นายเอกของฉันหล่อไม่งีเง่าฉลาดล้ำลึกมาก
ลีออน เธอน่ะปั่นหัวผิดคนหล่ะ เข้าบำบัดจิตเวชเถอะ

[snowboxs]

ภูริ นายคือนายเอกในดวงใจของเรา
ถูกต้องคนในอดีตจะมาทำลายความสุขในปัจจุบันของภูริได้ไง

[BooJiRa_]

ธานเอ้ยยยยย ได้เมียดีเว้ย 55555

[HISY]

กรี๊ดด ภูริคนคูล เท่ห์ฟุดๆ

[puiiz]

 

[zakimi]

อีธาน  ผ่านเรื่องร้ายๆมักจะเจอเรื่องดีๆเสมอเนาะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อูย.............ชอบบบบบบบบบบ 
ภูริ ตอบโตลีออนได้เยี่ยมมาก
ภูริ มองโลกแง่บวกตลอด ไม่แยแสลีออน แฟนเก่าอีธาน   
       
 

[aha_aha]

ทำไมฮา?!?! ชอบๆ ภูริแสบมาก 555

[Jibbubu]

ว้ายยยยยย ภูเธอร้ายยยยยยยได้ใจชั้นค่ะ ร้ายแบบมาดผู้ดีซะด้วย 5555 

[❣☾月亮☽❣]

ชอบตอนนี้

[Tiffany]

ชอบภูริตอนนี้มาก ยกนิ้วให้เลย ของเก่าต้องโดนเอาคืนให้เข็ด

[AmPnie]

น้องภูริคะ ต้องรีบปรับความเข้าใจกับอีธานนะ นางน้อยใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้ววว อย่าหนีไปตจว.คนเดียวนะ เดี๋ยวจะดราม่ากันใหญ่คนอ่นรับบ่ดั๊ยคืะ

[GukakST]

>….ตอนที่ 40 [100%]….<

วางมาดเดินออกมาดูโคตรเท่ แต่พอปิดประตูได้นี่วิ่งคร้าบ! สับเท้าแตกได้ภูริคนนี้จะทำ ก็กลัวเขาไปแจ้งความ แจ้ง รปภ. อูยยยยย งานนี้ไม่ได้กลับไปทำงานแน่นอน ต้องไปโรงพัก ไปเสียค่าปรับข้อหาทำร้ายร่างกายโดยวางแผนเอาไว้ล่วงหน้า

คือก็ไม่ได้ตั้งใจจะเสียสละสบู่เหลวราคายี่สิบเก้าบาทของตัวเพื่อแกล้งอีกฝ่ายหรอก แค่รู้สึกว่า...หมั่นไส้อะ เคยรู้สึกหมั่นไส้ใครมะ นั่นแหละ จู่ๆ ก็เข้ามาพูดนู้นนี่นั่นใส่คนอื่น เอาจริงๆ นะ แยกทางห่างกันไปขนาดนั้นแล้วไม่ควรกลับเข้ามาป่วนชีวิตคนอื่นหรอก มีหน้ามาปั่นหัวเขาด้วย นี่ใคร ภูริผู้ไม่สู้ให้ใครเห็นนะเว้ย

และโชคดีมากที่ลีออนเอาแต่พูดๆ แล้วก็จ้องหน้าเขาอย่างเดียว ไม่ได้ดูเลยว่ามือที่ถือสบู่เหลวอยู่กำลังปฏิบัติการณ์ชั่วร้าย หึหึ ตอนนั้นถ้ามีตาหลังได้คงจะสนุกน่าดูเลยนะ ล้มครืนลงไปกระแทกพื้นก้นจ้ำเบ้าขนาดนั้น

เอาล่ะ ถึงรถแล้วรีบบึ่งไปจากที่นี่ดีกว่า ลีออนรู้ว่าเขาชื่ออะไร หวังว่าจะไม่รู้ว่าเขาทำงานที่ไหนนะ ป้ายพนักงานนี่ตัวอักษรมันเล็ก เจ้านั่นคงไม่ทันสังเกตเห็นมันหรอก ก็ถ้าอ่านจากระยะนั้นได้นี่สายตาต้องยาวขนาดไหนอะ ภูริยังต้องหรี่ตาเวลาอ่านบัตรประจำตัวของตนเองเลย

ภูริกลับเข้ามาในบริษัทอีกทีก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว พนักงานส่วนใหญ่กลับเข้าประจำที่ทำงานแต่เขากลับมานั่งโซ้ยข้าวผัดหมูพิเศษเพิ่มไข่ดาวสองฟองอยู่คนเดียว โรงอาหารตอนไม่ใช่เวลาพักเที่ยงนี่สงบเสงี่ยมอย่าบอกใคร นั่งกินทีนี่เหมือนกับตัวเองเป็นเจ้าของเลย เพราะมันไม่มีใครแล้วนอกจากแม่บ้าน แม่ครัว แค่เนี้ย สบายใจเฉิบสุดๆ ไปเลย

จะว่าไปอีธานก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหาเขาเลยแฮะ หลังจากที่เขาส่งข้อความไปบอกว่าเขาจะกินข้าวข้างนอก ทั้งที่ปกติแล้วอีธานจะต้องบ่นที่เขากลับไปกินมื้อเที่ยงพร้อมกันได้แต่ไม่ยอมกลับไป ลีออนนี่มันร้ายจริงๆ มันทำให้อีธานเครียดได้มากขนาดนั้นเลยเหรอวะ

หรือว่าที่จริงแล้ว...อีธานยังรักลีออนอยู่

จุก!

กระเดือกน้ำแป็บ อะไร คิดว่าเขาจุกที่ใจเหรอ เออใช่ เดาถูก แต่ที่ทำเป็นกินน้ำก็เพราะตีเนียนว่าข้าวมันติดคอเท่านั้นเอง ไม่อยากคิดมาก คิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ในเมื่ออีธานยังไม่เอ่ยอะไรเป็นจริงเป็นจังก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ นั่นแหละ

เคยเล่นเกมไหม เล่นในร้านเกมอะ เอาเงินไปจ่าย เจ้าของร้านจะเข้ามาตั้งเวลาปิดทีวีไว้ที่เครื่อง ไม่ก็จะบอกว่าเข็มยาวถึงเลขที่เท่าไหร่แล้วจะมาบอกว่าหมดเวลานะ หลายคนชอบกดดูเวลา หลายคนก็มองแต่เข็มนาฬิกาอยู่บ่อยๆ แต่นั่นไม่ใช่ภูริ เขาจะเล่นอย่างเดียว จะเล่นจะกว่าเจ้าของร้านจะมาบอกว่าหมดเวลา จะเล่นจนกว่าหน้าจอทีวีที่ถูกตั้งเวลาเอาไว้นั้นมันจะหมดลงไป

ดูเหมือนไม่มีการแจ้งเตือนอะไรถูกไหม ทั้งที่จริงแล้วตอนที่จ่ายเงินก็รู้ดีอยู่ว่ามีเวลาเล่นได้เท่าไหร่ ถึงจุดหนึ่ง มันก็จะจบลงและเขาก็ต้องกลับบ้านเพราะไม่มีเงินต่อเวลา ชีวิตจริงมันก็แบบนั้นแหละ เอาอะไรกับมันมากมาย รู้อยู่แล้วนี่ว่าอีกไม่ช้าไม่นาน จุดที่ว่านั้นก็ต้องเดินมาถึง แล้วจะไปใส่ใจมันให้เกิดเป็นความกังวลทำไม

มีความสุขไปเรื่อยๆ เมื่อมันจบ ก็แค่บอกตัวเองว่าเวลามันหมดแล้ว กลับบ้านไปนอน ไปพักผ่อน แล้วก็กลับมาใช้ชีวิตอย่างที่เคยใช้ ทุกคนต้องมีโมเมนต์นี้ทั้งนั้นแหละ ไม่เว้นแม้แต่คำว่าครอบครัว อย่างพ่อแม่เขาไง รักกัน อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบๆ ปี สุดท้ายไม่แยกทางกันไปก็ต้องล้มหายตายจากกันอยู่ดี

หล่อไหม ภูริคนนี้หล่อมากเลยชิมิล่า คิดได้ขนาดนี้นี่คนปกติเขาไม่ค่อยทำได้หรอก เหรอออออ เอาเป็นว่า คิดได้กับทำได้มันต่างกัน ข้างในลึกๆ ของเขาเอง ไม่ได้ใจกว้างยอมรับความจริงได้ง่ายขนาดนั้นหรอก

แต่ที่เขากลัวคือการเปลี่ยนแปลง...

ภูริไม่ค่อยแสดงออกถึงส่วนนั้น เพราะรู้ว่าคนเรามันเปลี่ยนไปตลอด การใช้ชีวิต การทำงาน หรืออะไรก็ตาม ไม่มีทางที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันแน่นิ่งและเป็นเช่นนั้นไปตลอด วันหนึ่งต้องมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเข้ามา จะดีหรือร้าย ก็แค่ต้องรับมือเท่านั้นเอง

สงบจิตสงบใจ กินน้ำกินข้าวเม็ดสุดท้ายให้หมดแล้วก็กลับไปทำงาน อ้อไม่ดิ เขาต้องทำมากกว่านั้นด้วยการเดินทางไปหาอีธาน คือมีเรื่องต้องคุย อย่างเรื่องที่ว่าเขาจะขอกลับไปที่ห้องของอีธานก่อนเพื่อจะไปเก็บเสื้อผ้าสำหรับเดินทางในค่ำวันนี้

หวังว่าอีธานจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างอะนะ

กลัวคำว่า อืม แปลกๆ อยู่กับอีธานมักได้ยินแต่เสียงบ่นก่นด่า ท่าทางงุ้งิ้งเหมือนแม่กำลังดุลูก จะว่าเหมือนพ่อมันก็ใกล้เคียงอะแหละแต่พ่อไม่ขี้บ่นขนาดนนั้นอะนะ แล้วพอจู่ๆ อีธานนิ่งเงียบ ปฏิบัติต่อเขาเหมือนตอนปฏิบัติต่อคนอื่นแล้วมันแปลกๆ

แล้วอะไรที่ว่าแปลกคือยังไง...ไม่บอกนะ เดาเอา คิดว่าเดาไม่ยาก และคิดว่าสุดท้ายคนอื่นก็ต้องรู้แหละว่าที่มันแปลกคือความรู้สึกของเขาไง เฮ้อ ถอนหายใจให้หมดปอด จากนั้นวางทุกอย่างแล้วลั้นลาหน้าบานต่อไปคร้าบ

ประตูลิฟต์เปิดออกในชั้นที่อีธานทำงาน ชั้นนี้มีห้องของกรรมการบริหารอยู่หลายห้อง เล่นเอาเกร็งไม่กล้าเดิกระแทกส้นเลย กลัวว่าเสียงมันดังเกินไปแล้วจะไปรบกวนเขา ที่สำคัญ เขาอาจจะออกมาด่าเอาก็ได้นะ ไม่รู้ว่าอัลฟ่าอาวุโสในนี้เขาเป็นแบบไหน เดาเอาจากตอนเจออีธานแรกๆ แล้วน่าจะพอกัน

ย่องไป ย่อง ย่อง ย่องจนมาถึงหน้าห้อง ภูริมองไปที่โต๊ะของอลัน ปกติพ่ออัลฟ่าสุดหล่อคนนั้นต้องนั่งอยู่ตรงนี้นี่นา สงสัยคุยงานกับอีธานอยู่ แล้วแบบนี้เขาเข้าไปเขาจะรบกวนอีธานเปล่าอะ ชะงักแล้วครุ่นคิดแป็บหนึ่ง คิดไปคิดมาเท้านี่ก็ย่องเบาๆ ไปที่หน้าประตูห้องเรียบร้อย เอางี้นะ ถ้าเขาคุยกันจริงจังอยู่จะไม่เข้าไปแทรก แต่ถ้าไม่ค่อยมีประเด็นอะไรที่ซีเรียสมากก็ขออนุญาตคุยด้วยแป็บหนึ่ง

ทำไมไม่โทรหา ทำไมไม่ส่งข้อความบอก คือ...ข้อความส่งแล้วอ่านไม่ตอบ ซึ่งบอกแล้วว่าปกติอีธานไม่เป็นงั้น ตอบช้าก็ยังตอบ ส่วนโทรหานี่ไม่จำเป็นจริงๆ ก็ไม่อยากโทรไปกวน บางทีอีธานต้องประชุมเกือบทั้งวัน การโทรทำให้อีธาต้องลุกมารับสาย รอเย็นดิ...ตอนเย็นอะค่อยคุย พูดเลยว่าถ้ารอเย็น บอกก่อนจะเดินทางอีธานโกรธตายเลยล่ะ ดีไม่ดีเจออีธานเหวี่ยงเข้าด้วยซ้ำ เลี่ยงการปะทะได้ เลี่ยงซะถูกมะ

ค่อยๆ แง้ม เดี๋ยวคนในรู้ว่าแอบเผือก ภูริไม่ได้ยินเสียง แต่รังสีอัลฟ่านี่ทะลุรอยแยกของประตูออกมาไม่เกรงใจไอ้โอเมก้าแปลกปลอมคนนี้เลยแฮะ ภูริสูดหายใจลึก ตั้งใจให้แน่วแน่ อดทนแค่นี้เขาทำได้

“ตอนนี้ยาชุดแรกทำสำเร็จแล้วครับท่าน ได้ทดลองกับสัตว์ครบแล้วพบว่ามันใช้ได้ผลเป็นอย่างดี แต่ส่วนที่ทำให้ผมแอบกังวลคือภูริมีพันธุกรรมดื้อยา ไม่แน่ใจว่าจะมีผลมากแค่ไหนหากกินยาเข้าไปแล้ว” เสียงนี้ไม่คุ้นหู ภูริแอบส่องเข้าไปมอง เห็นหลังขาว เปล่านะ อย่าคิดว่าคนคนนั้นถอดเสื้อหรืออะไร ก็เสื้อนั่นแหละที่เป็นสีขาว

“มันต้องได้ผลสิ เขาโดนสารเคมีครั้งเดียวยังกลายเป็นโอเมก้าเลยนะ ถึงจะไม่เต็มร้อยก็เถอะ” อีธานมองหน้าคราม สีหน้าเขาเครียดขมึง

“ไม่ว่ายังไงก็ต้องตามติดอาการครับ ในกรณีที่ยาไม่ได้ผล หรือแพ้สารเคมีในตัวยาก็ต้องรีบรักษาก่อน จริงๆ ผมคิดว่าเคสนี้เป็นเคสที่ยากเกินไป ถ้าเราใช้ยาแก้คู่แท้กับคนทั่วไปน่าจะมีประสิทธิภาพมากกว่า” อีธานเข้าใจในสิ่งที่ครามพูดดี เขาอยู่กับภูริมาหลายเดือน เจ้านี่ไม่ค่อยแพ้ยาตัวไหน แต่ถ้าแพ้ทีก็อาการแย่ถึงขั้นแอดมิทเหมือนรอบก่อนที่แพ้ยาระงับฟีโรโมน

“ผมเข้าใจความยุ่งยากที่คุณต้องเจอ แต่ถ้าผมไม่ใช้ยาตัวนี้แล้วผมจะต้องยอมรับสภาพนี้ตลอดไปแทนน่ะเหรอ” คนพูด พูดเหมือนตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงยอมรับสภาพนี้ไม่ได้เหมือนกัน

แต่คนฟัง...ไม่มีอะไรจะพูดเลย

“สู้ๆ ไอ้ภู” เสียงกระซิบแผ่วเบาบอกกับตัวเองอย่างนั้น มันดังแว่วหลังประตูห้องทำงานของอีธานซึ่งเจ้าของห้องก็ไม่ได้ยินมัน

“เรารอให้ตัวยาเสถียรก่อนดีไหมล่ะครับ มันอาจต้องใช้เวลานานหน่อย อาจสักปีสองปี”

“ไม่ ผมไม่รอขนาดนั้น” อีธานตอบกลับ รู้ตัวว่าถ้าต้องอยู่ใกล้กันมากกว่านี้ ความตั้งใจของเขามันจะพังทลายลงจนท้ายที่สุดเขาคงลืมมันไป

“งั้นก็ต้องยอมรับความเสี่ยงจะเกิดขึ้นครับ ผมอยากให้ท่านคิดดีๆ สักหน่อย เพราะผลที่เกิดนี้ไม่ได้เกิดกับท่านโดยตรง แต่จะเกิดกับคุณภูริ โครงสร้างสภาพร่างกายเขามันไม่เสถียรจริงๆ” ไหนจะยีนส์เบต้าในตัว ฮอโมนเพี้ยนเป็นโอเมก้า พันธุกรรมยังดื้อต่อยารักษาแล้วอาการภูมิแพ้ก็อาจเกิดขึ้นได้ อีธานเข้าใจความยากนี้ที่หัวหน้าทีมวิจัยอย่างครามต้องเผชิญ

“ผมพร้อมจะรับผิดชอบเขา”

“ครับท่าน ผมจะนำยามาให้วันจันทร์” เมื่ออีธานพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ครามก็โค้งหัวให้แล้วเดินออกมา ส่วนอลันยังยืนอยู่ข้างโต๊ะอีธานเช่นเคย

ภูริละมือออกจากบานประตู มันอ่อนแรงไปเอง ไม่ได้กะจะเอามายัดใส่กระเป๋ากางเกงแล้วทำตัวเท่อะไรหรอก เขาเหมือน...ได้มารู้ว่าภายใต้ความอ่อนโยนที่อีธานได้มอบให้ คือการเร่งสร้างยาอย่างไม่หยุดหย่อน เขาทำใจไว้แล้วนะ คิดมาตลอด แต่พอได้ยินจริงๆ แล้ว...

ไม่รู้คนอื่นเคยเจอกันไหม ความรู้สึกที่ว่าเวลาปัญหามันเข้ามามันชอบเข้ามาพร้อมๆ กันเหมือนแม่งนัดกันมาถล่ม บางครั้งเขาเหนื่อยที่ต้องแบกรับปัญหาเหล่านั้น จะเป็นปัญหาทางอะไรก็แล้วแต่เบื่อมันหมดนั่นแหละ สู้มามากๆ มีใครบ้างไม่ท้อที่จะสู้

หลายครั้งภูริยอมรับสภาพนั้นไปเพียงเพราะเหนื่อยที่จะรับมือปัญหา หลายครั้งเขาปล่อยเมินมันไปและไม่คิดแก้ไขอะไรทั้งสิ้น แต่หลายๆ ครั้ง เขารู้สึกว่า...เขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว มันเหนื่อย มันน่าเบื่อ มันแย่อะ...มันแย่ไปหมดเลย

แล้วตอนนี้ความรู้สึกลึกๆ กำลังบอกกับเขาว่า...ในสายตาอีธานเขาเป็นเพียงหนูทดลองจริงๆ

ไม่เคยเรียกร้องอะไรสักอย่างเลยทั้งที่ตัวเองต้องกลายมาเป็นแบบนี้ ต้องเปลี่ยนจากคนธรรมดามามีฮอร์โมนที่ดึงดูดเหล่าอัลฟ่ากระหายอยากทั้งหลาย เขาคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ก็ให้มันเป็นไป ยอมรับสภาพแล้วอยู่กับมันให้ได้ก็จบ เขาโอเคกับสิ่งที่มันเปลี่ยนไปแล้ว เขาปรับตัวได้และเขาก็รู้สึกช่างมันจริงๆ

แต่พอได้ยินสิ่งที่อีธานพูดกับหมอคนนั้นแล้วมันเจ็บเนอะ

เขาจะเป็นยังไงก็ได้ จะต่อต้านยาไหม จะแพ้ยาหรือเปล่า อีธานไม่สนใจเขาจริงๆ เหรอ แค่คิดว่าต้องกินแล้วแยกจากเขาไปแค่นั้นจริงๆ เหรอ สิ่งที่ได้ยินอีธานพูดหมายความแบบนั้นตรงไปตรงมาใช่ไหม

อยากนอนเลย...อยากหลับตาแล้วพักสมองซะ

ภูริตัดสินใจจะหันหลังออกจากห้องทำงานของอีธาน ทว่าประตูมันดันเปิดออกก่อนเขาจึงชะงักเท้า ผู้ชายตรงหน้าน่าจะเป็นหมอหรือทีมวิจัยยาของอีธาน เขาคนนั้นจ้องมองภูริ สำรวจใบหน้าที่ราบเรียบและดวงตาหม่นหมองเล็กๆ

“คู่แท้คือสิ่งมีชีวิตที่ทำให้เรามีความสุข เขา...ไม่ได้ทำให้ท่านมีความสุขเหรอครับ” ครามเอ่ยขึ้นพอให้คนข้างหลังได้ยินเสียง ทั้งที่ดวงตาคู่คมปราบของเขายังจ้องภูริไม่ละไปไหน

“ใช่” อีธานตอบกลับสั้นๆ ซึ่ง...มันช่างต่างกับร่างโปร่งคนนี้จริงๆ

ภูริไม่สนใจนักวิจัยตรงหน้า เขาหันหลังแล้วเดินจากไป อยู่ต่อทำไมล่ะ ได้ยินไหม...ยาจะมาวันจันทร์ เขากลับมาวันอาทิตย์เย็น พอดีเลย พอเข้าบริษัทก็กินยานั่นให้มันจบๆ ไปซะ

ภูริมีความสุขนะ...ถ้าคำถามนั้นมีไว้เพื่อให้เขาตอบ เขาจะบอกว่าเขามีความสุข แม้อีธานจะขี้บ่น บ้างก็น้อยใจเป็นเด็กน้อย เจ้ากี้เจ้าการไปบ้าง ดุเขาในเรื่องไม่เป็นเรื่องไปหน่อย แต่เขาไม่เคยรำคาญในสิ่งที่อีธานเป็นเลยนะ เข้าใจมาตลอดว่าอีธานห่วงนั่นแหละ...

ที่ผ่านมามันเป็นแค่ภาพลวงตาเหรอ?

ไม่ได้เจ็บปวดกับการต้องกินยาเพื่ออจากกันไป ไม่ได้เจ็บถ้าอีธานจะบอกว่าตัวเขาเองนั้นเป็นได้แค่คู่นอน แต่ที่มันเจ็บน่ะ...คือที่ผ่านมาอีกฝ่ายไม่ได้มีความสุขเลย อยากจะเข้าไปถามนะ ว่าที่ผ่านมาน่ะทรมานมากหรือเปล่า เหนื่อยไหมกับการปั้นหน้าเป็นห่วงเป็นใยกัน

ไม่ชอบการบอกว่าที่ผ่านมาแม่งเป็นเรื่องโกหกเลย!

ภูริพร้อมตั้งรับกับปัญหาการแยกจากกันระหว่างเขากับอีธาน แต่กรณีนี้พูดตรงๆ ว่าไม่เคยคาดคิดเอาไว้ก่อน อาจเป็นคนโลกสวยที่จะแบบ...กินยาแล้วจากกันไปแบบดีๆ ได้ ไม่ต้องรู้สึกแย่ต่อกัน พร้อมที่จะเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น อีธานไม่อยากได้โอเมก้ามาเป็นคู่ครอง ไม่ต้องการอยู่บนความไม่แน่นอนกับสิ่งที่โอเมก้าเป็น เขาก็เข้าใจ ไม่ว่าอะไรเพราะมันเป็นสิ่งที่อีธานยึดถือมาตลอดและมันก็ไม่ได้เดือดร้อนใคร และเขาเองก็เป็นคู่แท้ที่เกิดจาดอุบัติเหตุ ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กับอีธานอยู่แล้ว

เรื่องของเขามันจบลงแค่คำว่าคู่นอนเขายอมนะเว้ย ยอมจริงๆ และเข้าใจได้ อย่างน้อยๆ ระหว่างเขากับอีธานก็เป็นคู่นอนที่ดีต่อกันไม่ใช่เหรอ ยามที่ทำกันมันคือความสุขระหว่างเขาสองคนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงบอกว่าไม่มีความสุขเลยล่ะ...ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ

บ้าเอ้ย!!!

“มึงสู้ๆ” เสียงนั้นสั่นเทายามเอ่ยให้กำลังใจตัวเอง

ภูรินั่งสงบสติอยู่ครู่ใหญ่ในรถหรูประจำตำแหน่ง สูดหายใจเข้าออกหนักๆ แล้วบอกกับตัวเองว่านี่ก็แค่อีกปัญหาที่มันจะผ่านเข้ามาและมันก็จะผ่านไป แย่แค่ไหนก็ต้องเอาชนะมันได้เว้ย

ชีวิตเขาเจอเรื่องราวมามากมาย หลายครั้งปัญหากระทบต่อคนสำคัญของเขา นี่เป็นแค่ปัญหาที่กระทบกับตัวเขาเองคนเดียว มันคงง่ายกว่าทุกปัญหาที่ต้องก้าวข้ามไปอย่างแน่นอน จริงไหมล่ะ...ไม่มีอะไรยากหรอกถ้าคิดจะทำ

คำพูดของลีออนหรือแม้แต่ตัวลีออนเองไม่ได้อยู่ในความคิดของภูริแม้แต่เสี้ยว เขาไม่ให้ความสนใจอย่างสิ้นเชิงเลยก็ว่าได้เพราะลีออนไม่เกี่ยวข้องกับเขาในปัจจุบัน ภูริพยายามฮัมเพลงที่ตัวเองชอบ ในรถมีจอมอนิเตอร์ที่สามารถแชร์กับมือถือได้ นั่นเยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ ภาพที่สาวน้อยอัลฟ่าเต้นกันด้วยท่าทางพร้อมเพรียงนี่มันจรรโลงใจอยู่ในใช่น้อย

ทว่าฮัมเพลงไปฮัมเพลงมาก็วนกลับไปคิดถึงเรื่องของอีธานจนได้ ถ้านี่เป็นเกม เขาจะทุ่มเงินเพื่อต่อเวลามัน แต่เพราะมันไม่ใช่ ต่อให้มีเงินมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ปล่อยวางเท่านั้นแหละ มีแค่ทางเดียว คิดเสียว่าความรู้สึกที่ถลำลึกเข้าไปนี้เป็นแค่ความผิดพลาดของตัวเอง

แต่เขาจะไม่โยนความผิดให้ใครหรอกนะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นที่ความรู้สึกเขา มันต้องจบที่ตัวเขาเท่านั้น ไม่มีใครมามีบทบาทหรือควรโยนความผิดให้ทั้งนั้น ต่อให้คนคนนั้นเป็นอีธานก็ตาม เขาเชื่อนะ ว่าอีธานเองก็คงพยายามยุติเรื่องราวระหว่างกันสุดตัวแล้ว แต่มันได้เร็วสุดแค่นี้

มาถึงห้องของอีธานได้ ภูริใช้กุญแจสำรองที่อีกฝ่ายได้มอบให้ไว้ไขเข้าไปเพื่อเก็บข้าวของ เขาควรออกไปตอนนี้เลย หรือควรรออีธานพูดดีนะ ภูริกรอกตาอยู่พักหนึ่งก็ตัดสินใจว่ารออีธานดีกว่า อย่าลืมว่าอีธานเป็นคนสั่งให้เขามาอยู่ที่นี่ ก็รอให้เขาสั่งให้ไปก็ได้ จะได้ไม่ต้องมามีปัญหาขัดคำสั่งบลาๆ อะไรนั่นอีก มันน่ารำคาญ

เขาเลือกเอาเสื้อผ้าที่เป็นของตัวเองทั้งหมดยัดใส่กระเป๋า ก็แค่เสื้อเชิ้ตราคาถูกๆ กางเกงสแล็กราคาร้อยเก้าเก้า กับชุดใส่นอนที่ดูไร้ซึ่งราคาอย่างสิ้นเชิง สามวันสองคืน เอาไปแค่เท่าที่จำเป็นเพราะกระเป๋าไม่ได้ใหญ่อะไรมากนัก เรียกว่ามีแค่เป้ใบเดียวเลยน่าจะถูกต้องที่สุด

หลังจากเตรียมของแล้วภูริโทรหาเพื่อนที่จะต้องไปทำงานร่วมกันว่ากำหนดการมีอะไรบ้าง ก็เป็นการคุยงานล้วนๆ ไม่ได้มีเรื่องส่วนตัวแทรกเข้ามาเท่าไหร่ อย่างอีกฝ่ายถามว่าอีธานโอเคใช่ไหมที่เขาไปทำงาน เขาไม่ตอบไง เลยไม่เรียกว่าคุยเรื่องส่วนตัว ไม่อยากพูดอะไรตอนนี้

ขอเคลียร์อารมณ์ตัวเองก่อน อ๋อใช่...หลับสักงีบก็ดีเหมือนกัน

กลุ่มอาการหลงผิดคิดว่าแขนขายังคงอยู่ อีธานแทบจะเรียกว่าเป็นคนกลุ่มเดียวกันนี้ ทั้งที่อดีตอย่างลีออนนั้นถูกกาลเวลารักษาจนหายไปแล้ว แต่พบเจอกันอีก อีธานดันเจ็บปวดกับสิ่งที่ขาดหายไปแล้วขึ้นมา ความเจ็บปวดกระตุ้นให้เขาคิดจะตีจากโอเมก้าที่ตอนนี้เป็นมากกว่าคู่นอน มันทำให้เขานึกย้อนถึงสิ่งที่ตั้งใจไว้

มันดีแล้วใช่ไหม?

อีธานกำลังทวนคำคำนี้กับตัวมานับครั้งไม่ถ้วน หลังจากที่ครามถามคำถาม และเขาก็เลือกที่จะโกหกออกไป อีธานไม่สบายใจเลย เขารู้คำตอบดีอยู่แก่ใจ รู้ด้วยว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับร่างโปร่ง

เคยไหม ที่ความรู้สึกกับความคิดมันสวนทางกัน แต่ละด้านก็มีความชัดเจนในแบบของมัน และเขาก็ไม่รู้ว่าเขาะจะต้องทำยังไงต่อไปดี มันทั้งสับสน มันทั้งหงุดหงิด และก็พยายามแล้วที่จะหาทางออกที่ดีที่สุด

อย่างน้อยๆ ถ้ากำจัดส่วนที่เขาคิดว่าระหว่างเขากับภูริมันเป็นเพราะฮอร์โมนไปได้ อะไรๆ ก็คงจะชัดเจนขึ้น ที่มันต้องปวดใจกับความคิดที่จะตีจาก ต้องมาปวดใจกับความรู้สึกที่ไม่เอาอีกฝ่ายแล้ว มันคงเกิดขึ้นเพราะฮอร์โมนคู่แท้นี่แหละ

เหมือนที่เขากลายเป็นคู่กับอีกฝ่ายเพียงเพราะอุบัติเหตุในลิฟต์ครั้งนั้น

สิ่งที่เขาทำมันดีแล้วใช่ไหม...มันถูกต้องแล้วใช่ไหม

ใช่ มันต้องใช่สิ อีธานพยายามที่จะหนักแน่นในอุดมการณ์ของตัวเอง เขาต้องไม่พ่ายแพ้ให้กับอารมณ์ที่เกิดขึ้น ต้องไม่โอนอ่อนผ่อนตามเพียงเพราะฮอร์โมนที่ผิดปกติของเขากับภูริ

แต่เขามีความสุขนะ...มีความสุขกับการได้อยู่กับภูริ

“เอ่อ...ท่านครับ ท่านเซ็นผิดที่” สมองว้าวุ่น ความคิด กับความรู้สึกที่อยู่ในส่วนลึกตีกันไปมาจนอีธานไม่เป็นอันทำอะไร และมันแย่ถึงขั้นที่ทำให้เขาเซ็นเอกสารผิด

“อ้อ” อีธานเลื่อนปากกาไปเซ็นใหม่ให้ถูกต้อง

“ไม่ครับท่าน ผมต้องเปลี่ยนใบใหม่นะครับ” เออใช่ อีธานลืมไปเลยว่าพวกนี้เป็นเอกสารสำคัญ เขาดันแฟ้มกลับไปให้อลัน

“โทษทีนะ”

“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมว่าท่านกลับไปพักไหม ท่านดูไม่มีสมาธิอีกเลยหลังจากคุยกับคุณครามเสร็จแล้ว” อีธานนวดขมับตัวเองเบาๆ

“แล้ว...ภูริทำงานเสร็จยัง” เขาถามไปโดยไม่ได้คิด ถามเหมือนที่ชอบถามในช่วงเกือบเวลาเลิกงานของทุกที

“น่าจะกลับบ้านไปนานแล้วครับ ค่ำนี้คุณภูริไปภูเก็ต พอดีว่าอีกคนเขาไม่ว่าง ทางคุณคมสันต์ก็เลยเอาคุณภูริไปแทน” ความเครียดที่สะสมมาทั้งหมดมลายหายไป และแทนที่ด้วยความขุ่นเคือง

“ไปกี่วัน ไปกับใครบ้าง แล้วทำไมเขาไม่บอกผม” เสียงอีธานแข็งกร้าว อลันรู้สึกได้เลยว่า...อีธานไม่ปกติสุดๆ ในตอนนี้

“ไปกับคุณคมสันต์สองคนครับ อยู่ที่ภูเก็ตสามวันสองคืน ไปค่ำนี้ กลับเย็นวันอาทิตย์ ส่วน...ทำไมเขาไม่บอกท่าน อันนี้ท่านคงต้องไปถามเขาเองนะครับ” อลันรายงานไปตามตรง

ไม่ต้องรอให้อลันรายงานอะไรอีก อีธานลุกขึ้น คว้าข้าวของที่จำเป็นพร้อมกับนำเสื้อสูทมาสวม คิ้วขมวดเป็นปม และความไม่พอใจที่เขามีก็กระจายออกมาจนอลันยังรู้สึกอึดอัด ตอนแรกยังเครียดกับยา ยังยืนยันว่าจะต้องได้ยาแก้คู่แท้ แล้วทำไม...ตอนนี้ถึงเครียดที่อีกฝ่ายจะไปงานนอกแต่ไม่ได้บอก

อลันไม่เข้าใจเจ้านายตัวเองในตอนนี้จริงๆ

อย่าว่าแต่อลันเลย...อีธานก็เริ่มไม่เข้าใจในตัวเอง

….100%….

ดูคนพยายามเอาความคิดมาควบคุมความรู้สึกแต่ไม่สำเร็จสิ อ้างเหตุผลมากมายก่ายกอง ทว่าเอาเข้าจริงก็แพ้กับใจตัวเองนเสี้ยวนาทีเลย เฮ้อ…หนักใจแทนอีธานจังเลย

[❣☾月亮☽❣]

บ้าก่อนยามาแน่นอนจ้า

[cheezett]

คอยดูคนบ้าจ้า ภูริสู้ๆ ภูริ all the way ค่ะ อีธานเรื่องมึ้งงง

[Tiffany]

ภูริไปพักผ่อนซักวันสองวันนะพอกลับมาหัวจะได้โล่งๆ ส่วนอีธานก็ปล่อยให้เหี่ยวอยู่คนเดียวไปเลย

[sukie_moo]

 :monkeysad:สงสารภูริ

[Pe_no]

อีธานผู้ไม่เข้าใจตัวเอง   

[B52]

นอนไม่หลับเลยทีนี