ตอนที่ 17 : ชอบ“ตฤนตื่นเถอะ ใกล้ถึงแล้ว” กลายเป็นผมที่ต้องปลุกตฤนเสียเอง เมื่อรถแท็กซี่ใกล้ถึงที่หมาย
“ตฤน” ผมเขย่าแขนตฤนเบาๆ อีกฝ่ายจึงงัวเงียลืมตาขึ้นมา
“ถึงแล้วเหรอ”
“อืม”
ตฤนขยับตัวขึ้นนั่งหลังตรง ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่รู้ตัวเลยว่าผมนอนซบไหล่ตฤนตั้งแต่เมื่อไหร่ ดีที่ตื่นขึ้นมาก่อนอีกฝ่าย
“ตฤนจะนั่งคันนี้กลับเลยไหมไม่ต้องลง แต่อย่าเผลอหลับในรถอีกนะ” ผมลดเสียงลงเพราะเกรงใจคนขับ
“ลงก่อนดีกว่า ยืดเส้นยืดสายเสียหน่อย หาอะไรดื่มให้หายง่วงค่อยเรียกรถกลับ ไม่งั้นเผลอหลับยาวแน่”
“ก็ดีเหมือนกัน” ผมเห็นด้วยกับตฤน “จอดหน้าตึกสีฟ้าอ่อนข้างหน้านั่นครับ” ผมชะโงกหน้าไปบอกคนขับเมื่อเห็นว่าถึงแล้ว ตฤนแย่งจ่ายค่าโดยสารโดยไม่ฟังคำปฏิเสธของผม
“ตรงหัวมุมมีร้านสะดวกซื้อ” ผมเดินนำตฤนไปตามทางเท้าหลังลงจากรถแท็กซี่ ตฤนเดินตามผมไปเงียบๆ ท่าทางยังง่วงไม่หาย ผมควรใจแข็งอีกนิดไม่น่าปล่อยให้ตฤนนั่งย้อนมาส่งเลย
“ไหวไหม” ผมถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นตฤนดื่มน้ำไปเกือบครึ่งขวดแล้วแต่หน้าตาไม่สดชื่นขึ้นสักนิด “อย่าหลับบนรถแท็กซี่นะมันอันตราย ตฤนยิ่งดูรวยๆ อยู่ด้วยเป็นผมก็ว่าไปอย่าง”
“หึๆ”
“ยังจะหัวเราะอีกนี่ผมกำลังพูดจริงจังนะ” ผมทำเสียงเข้ม “เดี๋ยวนี้ไว้ใจได้ยาก ระวังตัวไว้ก่อนดีที่สุด”
“ครับ รู้แล้ว”
ผมยืนนิ่ง สิ่งที่คิดจะพูดหายไปกับคำว่าครับของตฤน มันละมุนหู มันชวนให้หน้าแดงและผมดันหน้าแดงขึ้นมาจริงๆ
“เดินกลับหอนายเถอะ เดินสักนิดก็น่าจะดีขึ้น”
“อืม” ผมพยักหน้า มันเขินๆ จนไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่เดินดุ่มๆ กลับหอ
“ถ้าไม่ดีขึ้นไปพักที่ห้องสักแป๊บก่อนไหม แต่ห้องผมเล็กๆ นะ” ผมถามเมื่อเห็นดวงตาปรือๆ ของตฤน
“อย่าเลย นายเหนื่อยแล้ว”
“ไม่เป็นไรขึ้นไปได้ ผมยังไม่ง่วง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้” ตฤนพยักหน้า ผมจึงพาตฤนเดินขึ้นตึก ห้องของผมอยู่ชั้นสามเนื่องจากเป็นหอพักเล็กๆ จึงไม่มีลิฟท์
“แคบหน่อยนะ” ผมเปิดประตูเข้าไป จัดการเปิดไฟกลางห้อง ตฤนมองไปรอบๆ โชคดีที่ผมเพิ่งเก็บห้องไปเมื่อวาน
“เล็กดี” ผมมองค้อน ฟังแล้วไม่เห็นเหมือนคำชมสักนิด
“ตฤนนอนบนเตียงเลย ผมเพิ่งเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเมื่อวาน”
“ฉันได้บ่นไหม”
“ก็ออกตัวไว้ก่อน” ผมพูดแก้ตัว
ตฤนทิ้งตัวลงนอนบนหมอนของผม ไม่รู้ทำไมหน้าของผมถึงได้แดงขึ้นมาอีกจนต้องรีบหันหลังหนี จัดการหยิบข้าวของในกระเป๋าออกมากองบนโต๊ะ
“ค้างที่นี่ได้ไหม”
“หะ!” ผมตาเหลือก หมุนตัวกลับไปมองหน้าตฤนด้วยความไวแสง “เมื่อกี้พูดอะไรนะ”
“นายได้ยินแล้วน่า” คนขอค้างไม่ยอมพูดซ้ำ
“แต่..แต่..” ผมติดอ่างขึ้นมาทันที ใจหนึ่งก็อยากให้ค้างใจจะขาดแต่อีกใจก็ไม่อยาก
“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะฉันแค่ลองถามดู พอนอนแล้วมันไม่อยากลุก เพิ่งรู้ตัวว่าเหนื่อยมากยืนเกือบทั้งวัน”
“ไม่ใช่ไม่ได้ แต่ผมกลัวตฤนนอนไม่สบาย” ห้องผมไม่มีเครื่องปรับอากาศ ที่นอนก็เก่าแล้วผมถึงไม่อยากให้ตฤนค้าง
“ตอนนี้สบายคืออะไรฉันไม่รู้จัก ตาพร้อมจะหลับตลอดเวลา ที่ไหนก็ไม่เกี่ยงแล้ว”
“อืม ถ้าอย่างนั้นก็ได้” ผมสงสารคนง่วง ท่าทางตฤนจะหลับให้ได้ “แต่อาบน้ำก่อนนะจะได้สบายตัว” ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดที่ต้องการ
"เจอแล้ว ตัวนี้ตฤนน่าจะใส่ได้" ผมส่งเสื้อยืดกางเกงวอร์มเนื้อบางให้ตฤน อีกฝ่ายรับไปคลี่ออกดู คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน
"ของใคร"
"ใส่ได้ ซักสะอาดแล้ว"
"ของใคร" เสียงคนถามลงหนัก ผมสบตาตฤนที่จ้องเขม็งมางงๆ ทำไมต้องดุด้วยหว่า
"ของกล้า" ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าหน้าของตฤนขึ้นสีแดงเรื่อๆ เหมือนเจ้าตัวกำลังเขินอะไรสักอย่าง "มีอะไรเหรอ"
"ไม่มี"
“ใส่ได้ใช่ไหม” ผมถามให้แน่ใจ ไม่รู้ว่าตฤนถือหรือเปล่าที่ต้องใส่เสื้อผ้าของคนอื่น
“ได้” ตฤนลุกจากเตียง ผมส่งผ้าขนหนูสีฟ้าอ่อนที่ซักสะอาดแล้วให้ เปิดประตูห้องน้ำ จัดการเปิดไฟให้เรียบร้อย
ระหว่างตฤนอาบน้ำ ผมจัดการปูพื้นด้วยที่นอนปิคนิค ดึงหมอนบนเตียงใบหนึ่งมาวาง เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าห่มผืนบางมาวางทับ ของทั้งหมดนี้เป็นของกล้าซื้อมา เวลามาค้างจะได้สะดวก
"เวลากล้ามานอนตรงไหน" ตฤนเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมอมยิ้มเมื่อเห็นขากางเกงที่ลอยอยู่บริเวณตาตุ่ม กล้าว่าสูงแล้วยังสูงสู้ตฤนไม่ได้
"ที่พื้น" ผมชี้นิ้วไปยังที่นอนปิคนิค
"ฉันไม่นอนพื้นแน่ๆ"
"ผมก็ไม่ได้บอกให้นอนนี่นา ผมนอนเอง ตฤนนอนบนเตียงเถอะ"
“ทำแบบนั้นฉันก็เป็นแขกที่นิสัยแย่สิ”
ผมยกมือขึ้นเกาหัว จะเอายังไงของคุณชายท่านละนี่ “งั้นนอนด้วยกันบนเตียงเอ้า” ผมพูดไปอย่างนั้นเอง หวังว่าคุณชายตฤนจะรีบปฏิเสธและเลิกเถียงเรื่องที่ผมจะนอนบนพื้น
“ตามนั้น”
“หา!” ผมอ้าปากค้าง ตฤนหันซ้ายหันขวาก่อนพาดผ้าขนหนูลงบนพนักเก้าอี้ เดินมาหยุดบนที่นอนที่ผมเพิ่งปูเสร็จ หยิบหมอนหยิบผ้าห่มโยนขึ้นไปบนเตียง
“ไปอาบน้ำสิ ฉันง่วงแล้วจะได้ปิดไฟ”
“อะ..อืม” ผมพยักหน้า หยิบข้าวของที่ต้องใช้เข้าห้องน้ำไปแบบงงๆ ใครเป็นเจ้าของห้องกันแน่หว่า
ผมอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาเจอตฤนนอนชิดกำแพง เหลือที่ด้านนอกไว้ให้ผม ดวงตาของตฤนปิดสนิทจนผมคิดว่าหลับไปแล้ว
“ช้า” เสียงทุ้มทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่หลับ
“ทำไมไม่นอนก่อน”
“ฉันนอนเปิดไฟไม่ได้”
“ผมก็ลืมบอกว่าให้ตฤนปิดไฟได้เลย เดี๋ยวผมใช้แสงไฟจากในห้องน้ำได้”
“ช่างเถอะ มานอนได้แล้ว”
“อืม” ผมรีบจัดการพาดผ้าเช็ดตัว หวีผม ประแป้งจะได้หอมๆ ปิดไฟกลางห้อง พยายามขึ้นเตียงด้วยเสียงที่เบาที่สุด
ผมนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัว แต่ก็อยากรู้ว่าตฤนหลับหรือยัง จึงชะโงกหน้าขึ้นดู
“อะไร”
“นึกว่าหลับแล้ว” ผมรีบล้มตัวลงนอน หันหน้าตะแคงไปทางตฤน
“นายนอนไม่นิ่งฉันจะหลับได้ยังไง”
“ใครบอก! ผมนอนนิ่งไม่รู้จะนิ่งยังไงแล้ว ไม่กล้าขยับตัว”
“แน่ใจ?”
“ก็แค่หยุกหยิกนิดหน่อยเอง” ก็คนมันอยากรู้อยากมองนี่ ผมเถียงอยู่ในใจ
“นอนได้แล้ว”
“ตฤน” ผมเรียกชื่อของตฤนแผ่วเบา
“ว่า” ตฤนยังคงหลับตา ผมสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ เรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง
“มีคนที่ชอบหรือยัง”
“ถามทำไม”
“ก็อยากรู้” ผมตอบเสียงเบา ในใจเต้นตึกตัก ทั้งอยากได้ยินคำตอบและไม่อยากได้ยินในคราวเดียวกัน
“จะรู้ไปทำไม”
“บอกหน่อยไม่ได้เหรอ” ผมทำเสียงจ๋อยๆ ได้ยินเสียงตฤนถอนใจออกมาเบาๆ
“มีแล้ว”
เหมือนมีหินหล่นทับลงมานับพันก้อน ผมฝืนยิ้มทั้งที่หัวใจร่วงหายไปต่อหน้าต่อตา “อืม” แค่คำนี้เท่านั้นที่ผมนึกออก
อาจเป็นเพราะเสียงของผมเศร้าเกินไป ตฤนจึงถอนใจออกมายาวๆ พลิกตัวตะแคงหันหน้าเข้าหา ลืมตาขึ้นมามองหน้าผม
"สมองนายนอกจากเท่าเม็ดถั่วแล้วยังความจำปลาทองด้วยใช่ไหม"
"มั้ง" ผมกำลังเศร้าจึงรับเสียให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
"ใช่แน่" ร่างสูงพลิกตัวกลับไปนอนหงาย ตฤนพูดแค่นั้นแล้วเงียบไป จนผมคิดว่าอีกฝ่ายเผลอหลับไปแล้ว "นายถึงจำไม่ได้ว่าฉันเคยบอกว่าชอบใคร"
เสียงของตฤนเงียบไปอีกครั้ง ผมมองตฤนผ่านความมืดสลัว จะถามต่อก็กลัวรบกวนเพราะตฤนนอนนิ่งมาก มีเพียงการขยับขึ้นลงช้าๆ ตามจังหวะหายใจ
"บอกเมื่อไหร่ ไม่เคยบอกผมสักที" ผมพลิกตัวกลับมานอนหงาย บ่นพึมพำกับตัวเอง สายตาจ้องขึ้นไปบนเพดาน บอกตอนไหนหว่า.... ผมขมวดคิ้ว พยายามนึก
!!!
ผมเด้งตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ชะโงกหน้าไปมอง ดวงตาเรียวยาวของตฤนปิดสนิท เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ
“ตฤน” ผมเรียกเบาๆ
“ตฤนตื่นอยู่หรือเปล่า”
“....”
โธ่จะมาหลับทำไมตอนนี้ ผมแค่อยากถามคำถามเดียว คำถามเดียวจริงๆ ใช่ผมหรือเปล่าที่ตฤนหมายถึง
“ฉันคิดว่า..ฉันชอบหวานเข้าให้แล้ว นายคิดว่าฉันจะหาทางจีบติดไหม”ตฤนหมายถึงประโยคนี้ใช่ไหม ผมเข้าใจถูกหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าคงไม่ใช่คืนนี้ที่ผมจะได้คำตอบ
ผมเอียงหน้ากลับไปมองใบหน้าของตฤน รอยยิ้มจุดขึ้นช้าๆ ความหวังเต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจ ผมขยับตัวขึ้น โน้มหน้าลงไปใกล้ กระซิบเสียงแผ่วเบา
“ผมชอบตฤนนะ”
ถือว่าเป็นการซ้อมก่อนก็แล้วกัน ผมอดขำตัวเองไมได้ ทีอย่างนี้กล้าเชียว ผมล้มตัวลงนอน แอบขยับเข้าไปใกล้ตฤนอีกนิดจนแขนแตะกัน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วขอนิดหนึ่งนะ ผมหลับตาลงโดยที่ริมฝีปากยังอมยิ้ม ผมเคยแต่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ วันนี้ดันมีความสุขจนง่วงขึ้นมาเสียอย่างนั้น รู้สึกอุ่นสบายจนสติค่อยๆ เลือนหายไป
ไม่รู้เลยว่าคนที่นอนแขนชิดกัน พลิกตัวตะแคงข้างเข้าหา แตะริมฝีปากลงบนหน้าผากของผม ยิ้มในความมืดด้วยดวงตาที่ร้ายกาจที่สุด
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 214109 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก