ตอนที่ 6 : “ว่าน”
-ตฤน-“
กินกาแฟดึกๆ ไม่ดีนะ กินของมีประโยชน์บ้าง จากหวาน ใครวะ?” ผมขมวดคิ้ว พยายามนึกใบหน้าเจ้าของชื่อว่าคือแฟนคลับคนไหนแต่ก็นึกไม่ออก ผมหมุนขวดในมือดู ตัวล็อคปกติดีไม่มีร่องรอยการเปิด คงไม่เป็นไรมั้ง ผมโยนกล่องกระดาษทิ้ง เปิดขวดยกขึ้นดื่มเพราะขี้เกียจเอากลับไปด้วย
“เฮ้อ ไม่คิดบ้างเหรอวะว่าคนรับอาจไม่ชอบกินก็ได้ รสชาติพิลึก” ผมโยนขวดที่ดื่มจนหมดลงถังขยะ ยัดกระดาษโน้ตเข้ากระเป๋ากางเกง ถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนขึ้นรถขับออกไปจากลานจอด และนั่นคือครั้งแรกที่ผมได้รู้จักกับ WAN
• • • • • • • •
“พวกมึงเห็นหน้าไอ้เหี้ยตฤนไหมวะ กูแม่งอยากกระทืบ”
“มันถือว่ามันเป็นนายแบบดัง ถึงไม่เห็นหัวใคร”
“สักวันกูจะดังกว่ามันให้ดู!”
“ใครจะเสียเวลาดู ไร้สาระ” เสียงเย็นชาของผมทำให้วงสนทนาแตก คนพูดรีบทักผมแบบเสียไม่ได้ก่อนเจ้าตัวจะจ้ำอ้าวหนีไป ผมหัวเราะหยันอยู่ในลำคอ ชินชาจนไม่เกิดความรู้สึกใดๆ
“เฮ้ย!” สีหน้าไร้ความรู้สึกของผมแปลเปลี่ยนเป็นตกใจจนเผลออุทานออกมา กระโดดหนีแมวสีดำตัวอ้วนโดยอัตโนมัติ “อย่าเข้ามา!” ผมร้องห้ามแต่เจ้าตัวอ้วนยังเดินเข้ามาหาช้าๆ “บอกว่าอย่าเข้ามา!” ผมห้ามมันซ้ำ แต่นอกจากจะไม่ฟังผมแล้ว ยังเดินตามพันแข้งพันขาแม้ผมจะพยายามเดินหนี
“หึๆ” เสียงหัวเราะขลุกขลักอยู่ในคอดังขึ้น ผมหันไปหาต้นเสียง เจอเข้ากับสายตาที่เต็มไปด้วยความขบขันมองมา
“กลัวแมวเหรอ” เสียงพูดปนหัวเราะทำให้ผมไม่แน่ใจว่ากำลังถูกล้อเลียนอยู่หรือไม่ แววตาที่มองอีกฝ่ายจึงเต็มไปด้วยความดุดัน
ร่างในชุดนักศึกษาเคลื่อนเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนก้มลงอุ้มแมวสีดำขึ้นมากอด ลูบหัวเล็กความเอ็นดู “ออกจะน่ารัก” ดวงตาของคนพูดเป็นประกายคล้ายคนกำลังกลั้นขำ ทำให้สีหน้าของผมยิ่งบึ้งตึง
“ใช่หรือไม่ใช่ก็ไม่ใช่เรื่องของนาย” ผมสวนกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“งั้นผมวางแมวลงนะ”
ผมเผลอสะดุ้ง ชักเท้าหนีเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายจะวางแมวลง
“กลัวจริงๆ ด้วย ไม่อยากเชื่อเลย” เสียงหัวเราะแบบไม่ปิดบังทำให้ความโกรธของผมปะทุ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายกำลังชอบใจที่ได้ล้อเลียนความกลัวของผม
“อยากเอาไปป่าวประกาศก็ตามสบาย อย่าคิดว่าฉันจะสนใจ” ผมมองร่างนั้นด้วยสายตายิ้มเยาะ ก่อนสาวเท้าเดินผ่านโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูด ก็แค่คนที่ไม่ชอบผมอีกคนหนึ่งจะเป็นไรไป
แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น ความรู้สึกหนักๆ กลับเกิดขึ้น ผมพ่นลมหายใจออกมาเมื่อไม่มีใครเห็น คนไม่ชอบหน้ากลุ่มหนึ่งผ่านไป อีกคนก็เข้ามา ไม่มีใครอยากถูกเกลียด โดยเฉพาะเกลียดทั้งทียังไม่รู้จักกัน
ถึงไม่ชอบก็อยากให้กินนะมันมีประโยชน์ wan ไม่น่าเชื่อว่ากระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ในถุงที่แขวนไว้กับกระจกมองข้างรถจะทำให้ผมยิ้มออกมาได้ ความห่วงใยใส่ใจจากคนๆ หนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้าทำให้ความรู้สึกเซ็งค่อยๆ จางหาย ว่าแต่ท่าทางแฟนคลับคนนี้จะดุใช้ได้ ผมเคยเจอแต่ข้อความหวานๆ หรือไม่ก็เขียนชื่นชมจนอ่านแล้วไม่แน่ใจว่าเขียนถึงผมจริงหรือเปล่า แต่ข้อความจากคนชื่อหวานกลับแปลกออกไป เหมือนผมกำลังโดนดุที่ไม่ดูแลตัวเอง และนั่นทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความห่วงใยจากกระดาษเล็กๆ แผ่นนี้
ผมคือคนที่อุ้มแมว คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้คิดจะบอกใคร ที่ยิ้มเพราะคิดว่าคุณน่ารักดีข้อความเข้ามาหลังจากมีการแจ้งเตือนว่ามีเพื่อนใหม่ที่ใช้ชื่อ “laphassawat” แอดมา
น่ารัก!! สาบานว่าผมแทบจะนึกสีหน้าคนพูดออก ดวงตาคงเป็นประกายล้อเลียน ริมฝีปากยกยิ้มขำ
อยากตายหรือไง ผมกดรับและส่งข้อความกลับไป
ฉันเป็นแฟนคลับนายนะ ไอ้หมอนั่นเหรอแฟนคลับผม
anti fanมากกว่ามั้ง
ถ้าไม่เชื่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้อดอกไม้ไปให้เลย
อยากตายก็ลองดู
งั้นให้ตุ๊กตาแมวดีไหม คราวนี้ผมไม่ตอบเป็นคำพูด แต่ส่งรูปมือชูนิ้วเดียวไปให้
ขอบใจนะที่รับแอด เมื่อจิตใจอยู่ในสภาวะปกติไม่ขุ่นมัว หลังผ่านการอ่านทวนข้อความซ้ำ และนึกไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมถึงรู้ว่าคนๆ นี้ไม่ได้ต้องการล้อเลียนผมแต่อย่างใด รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ได้เห็นและได้ยิน เป็นเพราะอีกฝ่ายเป็นคนมีอารมณ์ขันเท่านั้นเอง ดูเหมือนพักนี้ผมจะมีแต่แฟนคลับแปลกๆ เข้ามา
• • • • • • • •
“ว่านไปรถพี่ไหม” ผมตวัดสายตาไปมองเจ้าของชื่อ ผมเดินตามหลังพี่ผิงหนึ่งในคณะกรรมการจัดงานเดินแบบออกมา จึงได้ยินเสียงพูดคุยชัดเจน ในที่สุดผมก็ได้รู้จักชื่อ
ระหว่างที่ยืนคุยกันกลุ่มใหญ่ จู่ๆ แฟนคลับสุดประหลาดของผมก็ย่างสามขุมเข้ามาหา ผมหรี่ตาลงเริ่มระวังตัวเพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
ร่างสูงแค่คางหยุดยืนตรงหน้าผม ย่อตัวลงจับเจ้าเหมียวสีดำขึ้นมาอุ้ม พร้อมถอยห่างจากผมอย่างรวดเร็ว ผมบังคับตัวเองไม่ให้สะดุ้ง มาจากไหนทำไมผมไม่ทันเห็น
“เจ้าถิ่นมา” พี่ผิงทักอย่างอารมณ์ดี
“พี่ผิงผมไปเลยนะเดี๋ยวเจอกันที่ร้าน” คนพูดหมุนตัวทำท่าจะเดินแยกออกไป พี่ผิงจึงเรียกเอาไว้
“จะเอาแมวไปไหน”
“เล่นครับ”
ผมรู้ว่าคำตอบนั้นไม่ใช่ความจริง นายตั้งใจช่วยฉันใช่ไหม..ว่าน
“ขอคุยด้วยหน่อย”
“หะ?!! อ๋อ..เออ..ได้สิ” หน้าของว่านดูเหลอหลาเมื่อผมทัก ผมยืนรออีกฝ่ายอยู่หน้าร้านอาหาร ที่ทางทีมงานพามาเลี้ยงหลังจบงานเดินแบบ
ผมยืนกอดอกพิงรถ จ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง ว่านขยับตัวเล็กน้อยเหมือนคนทำตัวไม่ถูก
“ไหนของ” ผมแบมือออกไปตรงหน้า
“หะ!” คนอุทานทำหน้าตกใจ มองมือผมเหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด
“ไหนว่าจะให้ของยืนยันว่าเป็นแฟนคลับ” ผมทวงของที่เจ้าตัวบอกว่าจะให้ ก่อนจะได้รับคำตอบว่าไมได้เตรียมมา
“อืม งั้นตกลงนายก็เป็นแอนตี้แฟน” ผมยั่วโมโหอีกฝ่าย
“ใช่ที่ไหนเล่า” ดูเหมือนว่ามันจะได้ผล “คนไม่เกลียดก็จะยัดเยียดให้เกลียดอยู่ได้”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นอีกฝ่ายโวยวายหน้าดำหน้าแดง
“หัวเราะอะไรวะแม่งไม่ขำสักนิด”
“โกรธแล้วลืมสุภาพเหรอ” ผมเลิกคิ้วถาม พยายามซ่อนรอยยิ้มเพื่อไม่ให้รู้ว่าผมอารมณ์ดีจากการได้ต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย
“เขาเรียกว่าบ่นกับตัวเอง” ว่านเม้มปากเข้าหาก่อนก่อนพึมพำออกมาเบาๆ
“หึๆ ไม่มีก็ไม่มี” ผมขยับตัวขึ้นยืนตรง มองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม “ขอบใจ”
“หือ?” ว่านเลิกคิ้วแต่ครู่เดียวเจ้าตัวก็เข้าใจสิ่งที่ผมพูด “ไม่เป็นไร แมวมันน่ารัก”
“ไม่เห็นจะน่ารัก” ผมทำหน้าเบ้ “เข้าไปข้างในเถอะ”
“อืม” ว่านเดินตามหลังผมมาช้าๆ ถ้าหูไม่ฝาด ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงหัวเราะหลุดออกมาเบาๆ ขยันหัวเราะฉันจริงนะนายว่าน ถึงจะบ่นในใจแบบนั้นแต่ผมกลับยิ้มตาม โชคดีที่เจ้าตัวไม่เห็น
“ขอโทษครับ” หนึ่งในทีมงานรีบยกมือขอโทษเมื่อเผลอดีดน้ำกิมจิใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวของผม
“ไม่เป็นไร” ผมส่ายหน้าให้รู้ว่าไม่เป็นไร ก่อนขอตัวออกไปเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ที่รถ
ผมเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ หยิบเสื้อยืดออกจากถุงที่วางไว้บนเบาะหลัง ผมเจอมันแขวนไว้ที่เดิมก่อนจะขับรถออกจากมหา’ลัย กระดาษสีฟ้าใบเล็กเขียนข้อความว่า
ขอให้ทำออกมาได้ดีๆ ไม่มีอะไรผิดพลาดนะ wan ผมยกยิ้มมุมปากมองเสื้อที่อยู่ในมือ ทำไมผมถึงคิดไม่ออกก่อนหน้านี้ ว่านซินะไม่ใช่หวาน
เมื่อนึกย้อนกลับไปเรื่องนี้ก็เดาได้ไม่ยากเลย ข้อความแบบนั้นไม่น่าใช่ผู้หญิงเขียนเพราะไม่มีความหวานสักนิด และในเมื่อเจ้าตัวบอกว่าเป็นแฟนคลับผม การที่เสื้อถูกแขวนไว้ในวันที่ผมมาที่คณะของอีกฝ่าย ก็น่าจะช่วยยืนยันได้ว่าผมอ่านชื่อผิด ผมไม่ถึงกับแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์แต่เทน้ำหนักมาทางใช่ อืม..ถ้าใช่ก็คงดี
แชะ! เสียงกดชัตเตอร์กล้องในมือถือดังขึ้น กล้าส่งยิ้มกวนๆ ให้ผม “ขอถ่ายรูปมึงใบหนึ่งจะเอาไปให้น้องสาว”
“อืม” ผมพยักหน้า ลอบสังเกตเห็นกล้าหันมายักคิ้วให้ว่าน เท่านี้ผมก็ได้คำตอบแล้ว
• • • • • • • •
ผมเพิ่งมาถึงคณะ เห็นหลังของใครบางคนเดินอยู่ไม่ไกล มือเร็วกว่าความคิดผมหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความ
เดินกลับมาก่อน ว่านหันมามองผม เจ้าตัวเดินกลับมาหาช้าๆ
“ว่าไง แอนตี้แฟน” นั่นคือประโยคแรกที่ผมทักทายว่าน ถือเป็นมุกคลาสิกที่ผมชอบใช้กับอีกฝ่าย
“ก็บอกว่าไม่ใช่!” เจ้าตัวถึงกับทำหน้ามุ่ยเมื่อผมยังเรียกคำเดิม
“ไหนของ” ผมแบมือออกไปข้างหน้า เอาจริงๆ คือผมคิดไม่ทันว่าเรียกกลับมาแล้วจะคุยอะไร เราไม่ใช่เพื่อนกัน ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวด้วยซ้ำ แต่ผมเดาว่ามุกนี้มันคงห่วยไป เพราะอีกฝ่ายดันจริงจังขึ้นมา
“จะเอาให้ได้ใช่ไหม”
“นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอ”
“ถ้ารู้จะถามเหรอ ตกลงคือต้องให้ว่างั้น ทำอย่างกับมาเฟียเก็บค่าคุ้มครอง” เสียงบ่นไม่หยุดทำให้ผมนึกมั่นเขี้ยว จะบ่นไปถึงไหนกัน
“สมองนายมีอยู่เท่าไหร่ ทำไมแค่นี้คิดไม่ได้” ผมยกมือขึ้นจับศีรษะของว่านทั้งสองข้าง ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้จนตาอยู่ในระดับเดียวกัน หวังให้อีกฝ่ายเก้อเขิน แต่เปล่าเลยเมื่อผมเฉลยว่าผมทวงของเพราะหาเรื่องคุยเท่านั้น เจ้าตัวกลับทำตาโตเป็นไข่ห่าน เหมือนไม่อยากเชื่อว่าผมจะอ้างเหตุผลนี้ ก่อนที่ริมฝีปากจะเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ จนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
“เข้าใจแล้ว” สาบานว่าผมเห็นว่านกลั้นยิ้มจนปากสั่น “นายกินข้าวหรือยัง วันนี้มาเรียนบ่ายเหรอ เรียนวิชาอะไร วันนี้อากาศร้อนชะมัด อยากให้ฝนตก แล้ววันนี้เลิกค่ำไหม มีงานเดินแบบต่อหรือเปล่า ได้พักผ่อนบ้างไหม หนังเรื่องใหม่ที่เพิ่งเข้าสนุกนะ” ยิ่งว่านพูดยาวเท่าไหร่หน้าของผมก็ยิ่งบึ้งขึ้น ไม่ได้โกรธแต่อายตัวเอง ให้ตายเถอะ ทำอะไรลงไปวะ ขายหน้าชะมัด
“หยุด!” ผมใช้เสียงดุสั่งห้าม “กลับไปได้แล้วฉันเบื่อขี้หน้านาย”
“หน้านี้นะ” ว่านยกมือขึ้นชี้หน้าตัวเอง
“ไป..ได้..แล้ว” ผมโบกมือไหล่ แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีทีท่าว่าจะโกรธ ริมฝีปากพยายามกลั้นเสียงหัวเราะจนปากสั่น
“ถ้าหาอะไรถูกใจได้จะซื้อให้นะ ไม่ต้องทวงแล้ว” คนพูดยิ้มกว้างให้ผมก่อนเดินจากไป ผมยกมือขึ้นตบต้นคอ อยากรู้ว่าต้องเสียอาการเพราะคนคนนี้ไปอีกนานแค่ไหน ทำไมนายถึงดึงตัวตนของฉันออกมาได้มากมายขนาดนี้
• • • • • • • •
ถ้าว่างก็แวะมาเอาของที่ทวงนะ อยู่ถึงสองทุ่ม ว่านส่งข้อความพร้อมแชร์โลเคชั่นมาให้ในขณะที่ผมกินข้าวเย็นอยู่กับราม
“เดี๋ยวกินเสร็จแล้วมึงไปส่งกูทำธุระหน่อย”
“ไปไหนวะ”
“ร้านหนังสือแถวมหา’ลัย”
“นี่มันครึ่งทางไปคอนโดกูแล้วนะเว้ย ให้ย้อนกลับไปอีกเหรอวะ!””
“กินๆ เข้าไป หยุดบ่นได้แล้ว บ่นไปมึงก็เหนื่อยเปล่าเพราะยังไงมึงก็ต้องไปส่งกู”
“ถ้างั้นมื้อนี้มึงจ่าย”
“ได้”
หมีหน้าบึ้ง ผมนั่งบนโซฟาขนาดใหญ่ในห้องชุดของราม หยิบหนังสือที่ได้ออกมาดู
“หน้าเหมือนมึงเลยว่ะ” รามแย่งหนังสือไปจากมือผม มองหน้าปกด้วยความสนใจ ก่อนจะยกขึ้นบังหน้าของผมแล้วขยับออก
“ฮ่าๆ โคตรเหมือน” รามหยิบมือถือขึ้นมาถ่าย หัวเราะที่ได้เล่นสนุกโดยไม่สนใจหน้าบึ้งๆ ของผมสักนิด
ผมรับหนังสือคืนจากราม จ้องหน้าปกอยู่พักหนึ่งก่อนตัดสินใจเปิดอ่านจนจบ เนื้อเรื่องเล่าถึงหมีตัวหนึ่งที่ชอบทำหน้าบึ้งจนไม่มีสัตว์ตัวไหนกล้าเข้าหา หมีหน้าบึ้งไม่มีเพื่อนและไม่เคยยิ้ม จนกระทั่งได้เจอกับกระต่ายตัวหนึ่ง นอกจากมันจะไม่กลัวหมีหน้าบึ้งแล้ว ยังชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆ หมีหน้าบึ้งไล่ให้กระต่ายไปไกลๆ แต่ทุกวันก็จะคอยมองหา วันหนึ่งหมีหน้าบึ้งถามกระต่ายว่าไม่กลัวตนเองหรือ กระต่ายยิ้มกว้างตอบว่า..จะกลัวทำไม หมีหน้าบึ้งยิ้มอยู่มันรู้ดี หมีหน้าบึ้งไม่เข้าใจสิ่งที่กระต่ายพูด
“ฉันไม่ได้ยิ้มจะบอกว่ายิ้มได้ยังไง”
“ได้สิ เพราะหัวใจนายยิ้ม”
“นายจะเห็นได้ยังไงในเมื่อมันอยู่ข้างใน”
“ถึงไม่เห็นฉันก็รู้ ทุกอย่างบนโลกใบนี้ล้วนอยากมีความสุขกันทั้งนั้น นายเองก็เหมือนกัน ต้องอยากมีความสุขอยู่แน่ๆ”
หมีหน้าบึ้งไม่ยอมตอบ กระต่ายจึงเดินเข้าไปหา มันเงยหน้าขึ้นสบตากับหมีตัวใหญ่ “ไม่เป็นไรหรอกถ้านายไม่ชอบยิ้ม มันไม่สำคัญเท่ากับว่าตัวตนของนายเป็นยังไง นายคอยดูแลฉัน คอยปกป้องสัตว์ในป่านี้ นายระวังนายพรานให้พวกเรา นายคอยช่วยเหลือสัตว์ตัวอื่นโดยไม่พูด นายรู้ไหมว่านายเป็นหมีที่ใจดีที่สุดในป่านี้เลย
หมีหน้าบึ้งจ้องมองกระต่ายสีขาว มองรอยยิ้มกว้างและดวงตาเป็นมิตร ตลอดมาหมีหน้าบึ้งอยากยิ้มเพียงแต่มันแสดงออกไม่เป็น มันจึงมีความสุขมากที่กระต่ายเข้าใจ
“นายยิ้มแล้ว” กระต่ายร้องออกมาด้วยความดีใจ หมีหน้าบึ้งตกใจเพราะมันไม่รู้ตัวเลย
“นายยิ้มแล้วดูใจดี แต่ถึงไม่ยิ้มนายก็ยังใจดี ดังนั้นไม่ว่านายจะอยากยิ้มหรือไม่ ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงตัวตนของนายได้ ฉันมีความสุขที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย”
“ฉันก็มีความสุข” หมีหน้าบึ้งยิ้มกว้าง มันรู้แล้วว่ามันไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร แค่มีความสุขในแบบที่มันเป็นก็พอ ฉันจะเป็นหมีหน้าบึ้งที่มีความสุขที่สุดในโลก
“ใช้ไม่ได้ว่ะ ไม่เหมือน” ผมเงยหน้าขึ้น ถึงเห็นว่ารามยืนถือโทรศัพท์ถ่ายรูปผมอยู่ “มึงยิ้ม มึงไม่ใช่หมีหน้าบึ้งแล้ว”
“ใครบอกมึง กูยังเป็นหมีหน้าบึ้ง แต่เป็นหมีหน้าบึ้งที่มีความสุขเท่านั้นเอง”
“พูดอะไรของมึงวะ กูไม่เข้าใจ” รามส่ายหน้าก่อนก้มหน้าลงมองจอโทรศัพท์
“ตอนจบน่ะ..หมียิ้มเป็นด้วยนะ” คำพูดของว่านลอยขึ้นมาในหัว รอยยิ้มของผมกดลึกขึ้น เป็นการยิ้มทั้งปากและตา เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าตอนจบหมีหน้าบึ้งยิ้มจริงๆ
• • • • • • • •
“มึงมาด้วยเหรอ” ผมทักกล้าเพื่อนร่วมคณะเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่ก่อน ผมถือวิสาสะนั่งลงโดยไม่รอคำอนุญาต ว่านมากับกล้าด้วย ผมไม่เคยถามว่ารู้จักกันได้อย่างไร เดาเอาว่าคงเป็นเพื่อนเก่าเพราะเรียนต่างคณะกัน
ผมนัดติวหนังสือให้กับปอนที่ร้าน over the moon เข้ามาก็เจอเข้ากับทั้งคู่ ความรู้สึกจากการอ่านหนังสือเล่มนั้นยังอยู่ ผมจึงอยากรู้ว่าว่านมองผมเป็นแบบไหนกันแน่ ถึงให้หนังสือเล่มนั้นมา แค่เพราะหน้าปกเหมือนผมหรือเพราะเนื้อหาข้างใน
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวร่างเล็กทักขึ้นระหว่างผมติวหนังสือให้เพื่อน จากการพูดคุยทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายชื่อหวาน ผมเห็นว่านลอบสบตากับกล้า ถ้าก่อนหน้านี้ผมยังไม่มั่นใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ตอนนี้ก็ไม่มีข้อกังขาแล้ว
“ไปไหน” ผมถามคนนั่งข้างๆ ว่านขอติดรถไปกับผมด้วยหลังการติวสิ้นสุดลง
“หะ! อ๋อ..ตรง..แถวๆ ศิริราช”
“อืม”
“ถ้าไม่ผ่านก็ไม่เป็นไร จอดส่งฉันตรงไหนก็ได้”
“....”
“แฟนคลับนายเยอะดีนะ น่าอิจฉา”
“อิจฉาใคร ฉันหรือแฟนคลับ” ผมเหลือบตามองคนถาม
“ก็ต้องอิจฉานายสิ”
“ก็เห็นบอกว่าเป็นแฟนคลับฉัน เลยนึกว่านายอิจฉาคนอื่น” ผมชอบย้อนเรื่องว่านเป็นแฟนคลับผมบ่อยๆ ด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อถือว่าอีกฝ่ายเป็นจริงๆ
“เออ ลืม”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดังเมื่อว่านหันมาทำตาโต ดูเหมือนเจ้าตัวจะลืมจริงๆ เป็นการแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติ อย่างหนึ่งที่ผมรู้สึกได้คือผมรู้สึกสบายใจ เป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่กับคนคนนี้
“ว่าแต่นายรู้ได้ไงว่าน้องคนนั้นไม่ใช่อีกคนที่ปอนถามถึง”
“ถามทำไม” ผมมองตรงไปยังถนน รักษาระดับน้ำเสียงให้เป็นปกติ ไม่หลุดเสียงหัวเราะออกมา
“ก็หาเรื่องคุย”
“รู้สิ” รอยยิ้มจุดขึ้นที่ริมฝีปากของผม ดวงตาอ่อนแสงลง เอ็นดูคนอยากรู้แต่ไม่กล้าถามตรงๆ
“อืม” ดูเหมือนคนอยากรู้ไม่กล้าซักผมต่อ
“ที่นายพูดเมื่อกี้” ผมย้อนกลับไปที่เรื่องเดิม
“หือ? เรื่องไหนเหรอ”
“ที่บอกว่านายอิจฉาฉัน”
“อ๋อ”
“อย่าอิจฉาเลย ไม่ใช่ทุกคนที่ชอบฉัน” ผมเผลอยิ้มหยันตัวเอง “คนส่วนใหญ่คิดว่าฉันหยิ่ง จองหอง”
“แล้วหยิ่งจริงไหม”
“ก็จริง” ถ้าการไม่พูดคุยสนิทสนมกับคนแปลกหน้าหมายถึงหยิ่ง ผมก็คงเป็นแบบนั้น
“ฮ่าๆ ฉันว่าไม่ใช่หรอก มันเป็นเพราะหน้านายเป็นแบบนี้ ยิ่งนายไม่ค่อยพูด คนเลยพากันเข้าใจผิดว่านายหยิ่ง”
“คิดอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ใช่คิด เชื่อเลยมากกว่า”
“แปลกดี” น้อยคนนักที่จะคิดกับผมแบบนี้
“แปลกตรงไหน ก็ฉันเห็นอย่างนั้นจริงๆ ที่นายพูดจาไม่ดีกับคนอื่นเพราะเขาพูดจาไม่ดีกับนายก่อน มันเป็นการป้องกันตัว คนพวกนั้นก็ยิ่งเชื่อว่านายไม่ดี ไม่ได้มองเลยว่าตัวเองต่างหากที่ทำกับคนอื่นก่อน สำหรับฉันนายไม่ใช่คนหยิ่งหรือจองหองเลย”
ผมหันไปมองว่าน อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ ดวงตาคู่นั้นมองผมอยู่ก่อนแล้ว เราสบตากันไม่กี่วินาทีก่อนผมจะเบือนหน้ากลับ จู่ๆ ก็รู้สึกเขินคำพูดของอีกฝ่ายขึ้นมา ผมว่าผมเขินที่มีคนมองเห็นสิ่งที่ผมเป็นอยู่จริงๆ
• • • • • • • •
ผมจอดรถส่งว่านตามที่อีกฝ่ายบอก ผมไม่ได้ถามว่าว่านมาทำอะไรที่นี่เพราะถือว่าไม่ใช่เรื่องของผม
“ขอบใจมาก เอาไว้เจอกันใหม่” ว่านยิ้มให้ผมก่อนเปิดประตู
“ว่าน” ผมตัดสินใจเรียกชื่อของอีกฝ่าย “ขอบใจ”
“ฉันเป็นแฟนคลับนายลืมเหรอ”
“หึๆ” ผมหัวเราะเพราะรอยยิ้มจริงใจของว่าน คำว่าแฟนคลับทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนมีคนคอยห่วงใยและใส่ใจ
“ถ้าจะขอบคุณ ยอมอ่านหนังสือที่ให้ไปจะดีมาก มันเป็นหนังสือที่ดีจริงๆ เชื่อเถอะ ไม่ได้จะแกล้งล้อสีหน้า” ผมได้คำตอบแล้วว่าว่านให้หนังสือเล่มนั้นกับผมทำไม
“รู้”
“รู้ก็อ่านนะ”
“ปิดประตูได้แล้ว” ผมเลือกที่จะไม่ตอบว่าน
“อืม ขอบคุณนะที่มาส่ง” ว่านก้าวลงจากรถ ช่วงจังหวะสั้นๆก่อนที่ประตูจะปิดลง ข้างในสั่งให้ผมพูดบางอย่างออกมา
“รู้ เพราะอ่านแล้ว”
ผมมองผ่านกระจกมองหลัง ว่านยังยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ริมฝีปากของผมค่อยๆ ขยับยกขึ้น ผมเคยได้ยินว่ากับคนบางคนแค่เห็นรอยยิ้มของเขาก็ทำให้เรายิ้มตามได้โดยไม่ต้องมีสาเหตุ ผมเคยนึกขำ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ผมจะเจอคนๆ นั้นเข้าให้แล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 214005 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก