วันเปี่ยมรัก.23
แค่ได้กินข้าวด้วยกัน แค่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน แม้จะเป็นแค่การมาเดินดูงานเกี่ยวกับการเกษตรและมาดูนวัตกรรมใหม่ ๆ ที่จะนำไปใช้กับการพัฒนาหมู่บ้านได้ก็ตาม
“วันกินชากันมั้ย”
เดินมานั่งในซุ้มเล็ก ๆ ที่มีเก้าอี้สำหรับให้นั่งพักผ่อนได้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เอ่ยถามคนที่มานั่งพักข้างกัน
“ทำไมจะเลี้ยงเราเหรอ”
แกล้งถามแบบยิ้ม ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้ารับและส่งยิ้มให้ด้วยความเต็มใจ
“อยากเลี้ยงวันบ้าง เอาจริง ๆ ถ้าวันยอมให้เราเลี้ยงตลอดชีวิตเราก็เลี้ยงวันได้”
พูดแบบนี้อีกแล้ว พูดจาแปลก ๆ และส่งยิ้มให้ด้วย บางทีคนฟังก็ต้องแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แกล้งไม่รับรู้บ้าง เพราะถ้ายอมรับว่าได้ยินทั้งหมดที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดคงทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่ด้วยกัน
“เอาตังค์ไปซื้อชากับขนมกินนะหนูวัน วันนี้ผู้ใหญ่เลี้ยงเอง”
หยิบเงินส่งให้และศิวัฒน์ก็แกล้งเบะหน้าใส่คนที่พูดจาบ้าบอกวนประสาทใส่ พูดแล้วผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะด้วย เห็นแล้วก็นึกหมั่นไส้
“เงินแค่นี้ไม่พอซื้อขนมให้เรากินหรอก เอามาอีก”
รีดไถกันเห็น ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็แกล้งทำหน้าเศร้าพอให้ดูน่าสงสารทั้งที่จริงกำลังยิ้ม
“เรายกเงินให้วันหมดนี่เลยก็ได้ จะได้ไม่มีค่ารถกลับบ้าน เผื่อวันสงสารจะได้ให้เราค้างด้วยอีกหนึ่งคืน”
“ฝันไปเถอะผู้ใหญ่”
ปฏิเสธแบบไม่เหลือเยื่อใยและศิวัฒน์ก็ดึงเงินที่ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งให้ไปซื้อชากับขนมมานั่งกินด้วยกัน
“ใช้เงินให้เต็มที่เลยหนูวัน ผู้ใหญ่จะเปย์หนูวันเอง”
“ด้วยเงินสองร้อยบาทเนี่ยนะ”
ชูแบงค์ร้อยสองใบขึ้นมาและศิวัฒน์ก็มองเงินในมือและเบะหน้าใส่ เห็นแล้วก็ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมหัวเราะออกมาด้วยความขำ
“พี่มีสองร้อยพี่ให้น้องทั้งสองร้อยหมดตัวเลย ยังมีอะไรไม่พอใจอีกหรือจ๊ะ”
ฟังแล้วก็ดูน่าดีใจอยู่หรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ดีใจและจะพาลหมั่นไส้เอาด้วย
“ดี ให้มาหมดตัวขนาดนี้ เราจะซื้อให้หมดทุกบาททุกสตางค์ไม่เหลือทอนให้เลยแล้วกัน”
+++
หนึ่งวันสำหรับเราหมดลงแล้ว และเป็นหนึ่งวันที่ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมมีความสุขมาก ตั้งแต่เช้าจรดเย็นที่เราได้ใช้เวลาด้วยกันมันผ่านไปเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
“ผู้ใหญ่สนใจเครื่องที่ไปยืนดูนั่นเหรอ”
“ใช่ มันคือเครื่องแยกเมล็ดพันธ์ข้าว เราคิดอยู่นะว่าจะเอาแบบไหนเพราะมันดีทั้งสองอย่าง ถ้าได้ไปก็น่าจะช่วยได้เยอะ เลยขอโบรชัวร์เขาไว้แล้วเพื่อศึกษาเพิ่มเติม”
นอนคุยกันไปเรื่อย ๆ ปรึกษากันเรื่องงานและศิวัฒน์ก็ฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอกด้วยความตั้งใจ หลังจากนอนคุยกันอยู่พักใหญ่คนที่คุยด้วยก็เงียบเสียงไป คงจะเหนื่อยเพราะวันนี้ช่วยดูแลและมาอำนวยความสะดวกให้ทั้งวันแถมยังมีน้ำใจยอมให้มาค้างด้วยกันอีก ยังไม่ทันได้ขอบคุณก็ดูเหมือนว่าคนที่นอนอยู่ด้วยกันน่าจะหลับไปแล้ว
เตียงที่นอนอยู่ไม่ได้ใหญ่โต ศิวัฒน์นอนอยู่ด้านในและผู้ใหญ่เปี่ยมก็นอนอยู่ด้านนอก ระยะห่างของเราไม่ได้มากมายนักและมันมากพอให้สัมผัสถึงไออุ่นจากร่างกายของกันและกัน
ดึกมากแล้วและผู้ใหญ่เปี่ยมที่ยังไม่หลับก็นอนคิดอะไรไปเรื่อย ๆ คิดถึงเรื่องของตัวเอง คิดถึงเรื่องที่ทำอยู่ และคิดถึงเรื่องเก่า ๆ ที่ไม่เคยลืม เรื่องราวระหว่างเราสองคน ตอนที่ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่ยังมีความสุขมากเพียงแค่ได้วิ่งเล่นไปมาในหมู่บ้าน
+++
เด็กชายเปี่ยมลูกชายคนกลางของผู้ใหญ่ปรุงเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ทั้งรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณดูดีกว่าลูกหลานของชาวบ้านคนอื่น ๆ ที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน เรียนในเมือง ฐานะดี มีมารยาทไม่ว่าใครเห็นก็รัก
วันหนึ่งในงานแห่นาคซึ่งเป็นงานบุญที่คนในหมู่บ้านได้มีส่วนร่วมในงานด้วยกัน เสียงดนตรีอึกทึกในขบวนแห่ยิ่งทำให้ชาวบ้านที่ร่วมขบวนฟ้อนรำกันอย่างสนุกสนาน เด็ก ๆ หลายคนที่อยู่ในละแวกบ้านใกล้กันมักได้ทำหน้าที่ต่าง ๆ ในขบวนเสมอ ไม่เว้นแม้แต่เด็กชายเปี่ยมสุขลูกชายคนกลางของผู้ใหญ่ปรุงที่ได้ร่วมในพิธีด้วย
“ลูกชายผู้ใหญ่ปรุงนี่หน้าตาน่ารักกว่าใครเพื่อนเลยนะ”
“อ้าว คนนั้นลูกชายผู้ใหญ่ปรุงเหรอ”
“นั่นแหละลูกชายคนกลางของผู้ใหญ่ปรุงเขา น่ารักกว่าเด็กคนอื่นจริงนั่นแหละ อย่างว่านะพ่อแม่เขามีเงินเลยมีปัญญาซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ให้ลูกใส่ มีเงินส่งเรียนในเมือง ผิดกับ...”
คำพูดที่หายไปมาพร้อมกับสายตาของชาวบ้านที่มาร่วมขบวนแห่ที่มองเลยไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นคนสวยมาก ๆ สวยถึงขนาดที่เข้าร่วมงานประกวดเวทีไหนก็ได้ตำแหน่งมาหมด แต่สภาพตอนนี้แทบไม่เหลือเค้าความงามหลงเหลืออยู่เลย เหลือไว้เพียงแค่ผู้หญิงขี้เมาแต่งตัวมอซอและกำลังเต้นอย่างสนุกสนานกับผู้ชายในหมู่บ้านหลายคนที่อยู่ในอาการมึนเมาไม่ต่างกัน
“ไม่เหมือนลูกอีลำยองน่ะเหรอ”
ไม่มีใครเรียกชื่อจริงของเธอนานแล้ว มีแต่คนเรียกว่าอีลำยองขี้เมาเหมือนในละครหลังข่าวที่ตัวละครมีสภาพไม่ต่างจากคนที่ถูกพูดถึง
“เสียดายมันนะ”
“ใช่ เสียดายมัน”
เด็กชายเปี่ยมที่ร่วมในขบวนแห่นาคมองตามชาวบ้านไปที่ผู้หญิงคนนั้น ใคร ๆ ก็รู้จักถ้าพูดถึงอีลำยองขี้เมา แม้แต่เด็ก ๆ ก็รู้จักและเด็กที่เป็นลูกของอีลำยองก็คงต้องชื่อไอ้วันเฉลิม และไอ้วันเฉลิมเด็กผู้ชายตัวเล็กที่ชาวบ้านไม่เคยเรียกชื่อจริงก็ยืนดูขบวนแห่กับย่าอยู่ข้างถนนที่เมื่อขบวนแห่ผ่าน เด็กชายเปี่ยมเห็นทุกอย่าง เห็นเด็กคนนั้นยืนมองแม่ของตัวเองที่กำลังมึนเมาและเต้นอย่างสนุกสนานอยู่ด้านหน้าของขบวนแห่ด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ความสุข จำได้ว่าทุกคนเรียกเด็กคนนั้นว่าไอ้วันและไอ้วันเด็กคนที่ว่าก็ดึงมือออกจากมือย่าที่จับเอาไว้ และเดินหนีเข้าบ้าน ไม่ยอมออกมาดูขบวนแห่นาคที่กำลังผ่านหน้าบ้านอีกเลย
+++
“ลูกอีลำยองขี้เมา ลูกอีลำยองขี้เมา ลูกอีลำยองขี้เมา”
มันเป็นเรื่องปกติธรรมดาของเด็ก ๆ ที่มักจะล้อเลียนเรื่องของเด็กคนอื่นที่ไม่เข้าพวก เด็ก ๆ ในหมู่บ้านที่รวมกลุ่มเล่นกันกำลังตะโกนล้อเลียนเด็กผู้ชายที่อยากมาเล่นเครื่องเล่นด้วย หน้าบ้านผู้ใหญ่ปรุงมีเครื่องเล่นมากมายสำหรับเด็กมาลงไว้ที่ลานกลางแจ้ง ทั้งชิงช้า และม้ากระดก รวมทั้งเครื่องเล่นอื่น ๆ ที่เด็ก ๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่เด็กชายตัวน้อยที่มีสภาพมอมแมมกว่าเด็กคนอื่น ๆ ไม่มีโอกาสได้เล่น
“ไอ้วันเฉลิม ไอ้วันลูกอีลำยอง ออกไป อย่าให้มันมาเล่นด้วยนะ”
เด็กผู้ชายที่เป็นหัวโจกของกลุ่มทำท่ารังเกียจและเด็กคนอื่น ๆ ก็ทำตาม
“เออใช่ ออกไป ออกไป ไอ้วันลูกอีลำยองขี้เมา ออกไป พวกกูไม่ให้มึงเล่นด้วยหรอก กลับบ้านมึงไป”
ไม่ใช่แค่โดนไล่แต่เด็กตัวโตที่สุดในกลุ่มก็ยังเดินไปผลักให้เด็กคนนั้นออกไปจนร่างเล็ก ๆ เซถลาล้มลงบนพื้น
“โอ๊ย กูเจ็บนะโว้ย”
มีเลือดออกที่หัวเข่าที่ถลอกเพราะกระแทกกับพื้นและเด็กคนนั้นก็มองเด็กที่ตัวโตกว่า ไม่ร้องไห้เมื่อถูกทำให้เจ็บ แต่พยายามลุกขึ้นยืนและตรงเข้าไปต่อยหน้าเด็กผู้ชายที่ตัวโตกว่าโดยไม่กลัว
“โอ๊ย ไอ้วันลูกอีลำยอง ไอ้เหี้ยวัน มึงต่อยกูเหรอ มึงกล้าต่อยกูเหรอ”
เด็ก ๆ ทะเลาะกันยังมีทางคืนดีกันได้ แต่ถ้าเรื่องของเด็กทำให้ผู้ใหญ่ทะเลาะกันจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ มันทำให้ผู้ใหญ่ของเด็กทั้งสองฝ่ายไม่สามารถคุยกันได้
“มีอะไรกัน เล่นกันดี ๆ ไม่ได้ นี่ถึงขนาดต่อยกันเลยเหรอวะ”
ชาวบ้านที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์ช่วยกันแยกเด็กที่ทะเลาะจนถึงขั้นต่อยกันออกห่างจากกัน
“ก็ไอ้วันมันเริ่มก่อน มันต่อยผมก่อนนะ”
มันก็จริงที่เป็นฝ่ายต่อยเด็กคนนั้นก่อน แต่ไม่มีใครถามว่าเพราะอะไรไอ้วันถึงต้องทำแบบนั้น
“เอ็งต่อยมันก่อนเหรอไอ้วัน”
“ก็มันมาล้อผมก่อนนะ”
ไม่มีใครสนใจฟังสิ่งที่พูดและเด็กคนที่ก่อเรื่องและทำให้เกิดปัญหาก็รีบฟ้อง
“มันต่อยผมก่อน ถามคนอื่นดูก็ได้”
เสียงของเด็กชายตัวเล็กที่ถูกกีดกันไม่ให้รวมกลุ่มกับเด็กคนอื่น ๆ ไม่ได้ดังมากพอที่จะทำให้ใครสงสารหรือเห็นใจ
“เกเรแบบนี้จะอยู่กับใครเขาได้ แม่มึงก็ขี้เมา มึงก็ยังเที่ยวทะเลาะต่อยตีเพื่อนอีก โตขึ้นมาคงได้ไปอยู่ในคุก”
คำพูดโดยไม่คิดของผู้ใหญ่ ทำร้ายจิตใจของเด็กมานักต่อนัก
“น้าครับ วันมันแค่อยากมาเล่นกับพวกเราเฉย ๆ”
เด็กชายเปี่ยมที่เห็นเหตุการณ์มาตลอดและรู้สึกว่าแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิดรีบบอกและชาวบ้านคนนั้นก็ตีความไปในแบบอื่น
“น้องเปี่ยมไม่ต้องไปสงสารแล้วก็ไม่ต้องไปช่วยแก้ตัวให้ไอ้วันมันหรอก แม่มันเป็นแบบนั้น ไอ้วันจะนิสัยเสียเพราะแม่มันไม่สั่งสอนก็ไม่แปลก น้าว่าน้องเปี่ยมอย่าไปออกรับแทนมันเลยนะ”
ไม่เคยมีใครเข้าข้าง ไม่เคยมีใครมองเห็น ทุกคนต่างตัดสินทุกอย่างไปตามที่ตัวเองคิดโดยไม่เคยมีใครค้นหาความถูกต้อง
“ผู้ใหญ่เหี้ย”
คำพูดแบบนั้นไม่ใช่คำพูดที่เด็กสมควรพูดก็จริง โดนเด็กด้วยกันรังแกยังไม่เจ็บปวดเท่าถูกผู้ใหญ่รังแกและเด็กชายศิวัฒน์ก็ด่าคนที่พูดแบบนั้นใส่ด้วยคำหยาบคาย
“อ้าว ไอ้ห่า สอนดี ๆ พูดดี ๆ เสือกมาด่ากันแบบนี้ก็ไม่ต้องเอาไว้กันล่ะ”
จากแค่เรื่องเด็กทะเลาะกันตอนนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ หลังจากนั้นเด็กชายเปี่ยมก็จำอะไรไม่ได้มากนัก รู้แค่ว่าเด็ก ๆ ทุกคนถูกห้ามไม่ให้เล่นกับไอ้วัน ความทรงจำนั้นแสนจะเลือนรางและเมื่อย้อนนึกถึงแล้วก็ทำให้รู้สึกเจ็บปวดหัวใจอยู่ไม่น้อย
เด็กคนนั้นนาน ๆ จะเห็นออกจากบ้านบ้าง แต่ทุกครั้งที่ออกมาก็ไม่เคยพูดจากับใคร เป็นเด็กเงียบ ๆ ที่มีสายตาว่างเปล่าและทำให้เด็กชายเปี่ยมรู้สึกติดค้างอยู่ในใจเสมอ
นึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ที่พอนึกออกแล้วก็ทำให้รู้สึกสะท้อนใจอยู่ไม่น้อยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองไปที่เด็กผู้ชายคนนั้นที่ตอนนี้ไม่ใช่เด็กที่ใครจะรังแกได้อีกแล้ว ศิวัฒน์โตมากพอที่จะตอบโต้ใครก็ได้ มีแรงมีกำลังมากพอที่จะยืนหยัดได้ด้วยตัวเองโดยไม่สนใจใคร และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เรียกคนที่นอนหันหลังอยู่ข้างกันเสียงเบา
“วัน...หลับหรือยัง”
ศิวัฒน์เพียงแค่หลับตาเท่านั้นและเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและขานรับ
“ยัง ผู้ใหญ่มีอะไรหรือเปล่า”
หันหน้าไปหาคนที่นอนอยู่ข้างกันและผู้ใหญ่เปี่ยมก็นิ่งเงียบไปเล็กน้อย สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจมานาน
“เรื่องเมื่อตอนเด็ก ๆ น่ะ”
“เรื่องเมื่อตอนเด็ก ๆ อะไรเหรอ เราจำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ เพราะไม่มีอะไรที่เราอยากจำ”
ศิวัฒน์เป็นแบบนี้เสมอเมื่อพูดถึงเรื่องราวในตอนที่เรายังเป็นเด็ก แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมคิดว่าเราสองคนโตมากพอแล้วที่จะสะสางเรื่องที่เป็นปมปัญหาในใจระหว่างกันมานาน
“ด้วยความสัตย์จริงนะ ไม่เคยมีสักครั้งที่เราจะคิดเรื่องแกล้งหรือรังแกวัน”
ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดี ๆ ถึงมารื้อฟื้นเรื่องราวในอดีตกันตอนนี้และศิวัฒน์ก็ลุกขึ้นนั่งเพราะดูเหมือนว่าการพูดคุยครั้งนี้คงไม่มีทางจบลงง่าย ๆ
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ในเมื่อผู้ใหญ่เองก็อยากจะพูดถึงเรื่องนี้มากนัก งั้นก็ได้ จนป่านนี้แล้ว เราเองก็อยากรู้ ว่าผู้ใหญ่จะแก้ตัวให้ตัวเองตอนที่เป็นเด็กยังไงเหมือนกัน”
+++
...พงษ์เทพ เปี่ยมสุข...
ชื่อที่ปักอยู่ที่อกเสื้อเสื้อนักเรียนที่ได้รับมาศิวัฒน์พอจะอ่านออก มันคือชื่อของลูกชายผู้ใหญ่บ้าน เด็กผู้ชายที่ฐานะดีกว่าเด็กคนอื่น ๆ เด็กที่ไม่ได้ร่วมรังแกแต่ก็เป็นเด็กที่มองอยู่ห่าง ๆ และเพราะความอคติของศิวัฒน์ก็เลยทำให้มองเด็กผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรไม่ต่างจากที่มองเด็กคนอื่น ๆ เพราะถึงลูกชายของผู้ใหญ่ปรุงไม่ได้ร่วมแกล้งแต่ก็มองอยู่เฉย ๆ ตลอด มองด้วยสายตาที่ศิวัฒน์เดาไม่ออกว่าต้องการอะไร
“เงินเขามีเยอะแยะ บ้านเขามีเหลือกินเหลือใช้ พวกของเล่นนี่ลูกชายเขาก็เล่นจนเบื่อ ไม่งั้นไอ้วันไม่มีทางได้เล่นหรอก”
ตอนเด็ก ๆ ได้รับทั้งเสื้อผ้าและของเล่นที่เมียผู้ใหญ่ปรุงเอามาให้เสมอ นอกจากสิ่งของที่ได้รับมา ก็ยังมีขนมด้วย และศิวัฒน์ก็พอจะนึกเรื่องนี้ขึ้นได้ลาง ๆ
“นี่เปี่ยมเขาฝากไปให้ไอ้วันมันด้วย”
“ขอให้เจริญ ๆ นะยังอุตส่าห์มีน้ำใจฝากมาให้ไอ้วันมันด้วย”
มีเรื่องที่จำได้บ้างไม่ได้บ้าง เรื่องบางเรื่องก็เลือนราง เรื่องบางเรื่องเมื่อมาฟังจากปากของผู้ใหญ่เปี่ยมตอนนี้ก็มีทั้งเรื่องที่นึกไม่ออกและจำไม่ได้อยู่หลายเรื่อง
“บัวลอยที่เราพาไปกินอร่อยมั้ยวัน”
ไม่ได้ตอบสิ่งที่ถูกถามเพราะไม่รู้ว่าทำไมผู้ใหญ่เปี่ยมถึงมาถามเรื่องไร้สาระในเวลาแบบนี้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ส่งยิ้มบาง ๆ ให้และเล่าเรื่องที่ศิวัฒน์ไม่เคยรู้และแทบจะจำไม่ได้ให้ฟัง
“เราจำได้ ตอนงานวันเด็กที่บ้านเราทำขนมแจกแล้ววันก็มาต่อแถวกินขนม”
เรื่องนั้นเมื่อลองนึกดูดี ๆ ก็จำได้เลือนรางและศิวัฒน์ก็พยักหน้ารับ
“ทุกปีบ้านเราทำขนมแจกวันเด็ก บางปีก็ปลาท่องโก๋ บางปีก็บัวลอย บางปีก็มันเชื่อม บางปีก็น้ำส้ม...”
แล้วยังไง?
ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ได้พูดอะไรอีก และเพียงแค่มองหน้าของคนที่มองมาแบบยิ้ม ๆ และมันทำให้ศิวัฒน์นึกเรื่องบางอย่างเมื่อเร็ว ๆ นี้ขึ้นมาได้ เรื่องที่ผู้ใหญ่เปี่ยมมักจะชวนไปกินขนมที่ไม่อยากกิน รวมถึงขนมที่ได้มาเป็นของฝากอยู่เสมอ ศิวัฒน์มองหน้าผู้ใหญ่เปี่ยมนิ่ง ๆ และไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องแบบนี้ เรื่องที่ไม่เคยมีอยู่ในความคิดเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อน
“ผู้ใหญ่จำเรื่องพวกนั้นได้ยังไง”
ที่ถามก็เพราะแม้แต่ตัวเองยังจำแทบไม่ได้ แต่มีคนที่จำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ได้ และยิ่งไม่น่าเชื่อเมื่อคนที่จดจำเรื่องราวต่าง ๆ สมัยเด็กเกี่ยวกับศิวัฒน์จะเป็นผู้ใหญ่เปี่ยม คนที่คิดมาตลอดว่าไม่ชอบหน้ากัน
“ที่เราจำได้คงเป็นเพราะว่าเวลาที่เราเห็นวันได้ขนมแล้วไปนั่งกินอยู่คนเดียว วันดูมีความสุขมากจนเราลืมไม่ลงล่ะมั้ง”
ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดไปยิ้มไป แต่ศิวัฒน์มองหน้าผู้ใหญ่เปี่ยมแล้วก็นึกอยากร้องไห้ขึ้นมา ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดมาทั้งหมดมันคือเรื่องจริงหรือเปล่า แต่มีสิ่งที่ทำให้ศิวัฒน์รู้และเข้าใจอย่างชัดเจนแล้วในวันนี้
เคยเข้าใจมาตลอดว่าถูกมองด้วยสายตาเย้ยหยันมาตลอดทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องจริงเลยสักนิด เพราะในวันนั้นผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองศิวัฒน์ด้วยสายตาแบบนี้
“ด้วยความสัตย์จริงนะวัน เราสาบานได้ เราไม่เคยคิดอะไรกับวันในแง่ไม่ดีเลยสักครั้ง”
เรื่องในอดีตสมัยเป็นเด็กที่พูดออกมาไม่รู้ว่าจะทำให้คนฟังเชื่อหรือเปล่า แต่มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรื่องในปัจจุบันตอนนี้
“แต่ไม่ว่าวันจะเชื่อหรือไม่เชื่อเราก็ไม่เป็นไรหรอกนะ”
ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งยิ้มให้กับคนที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ และถือวิสาสะดึงมือศิวัฒน์มากุมเอาไว้
“เพราะเราในตอนนี้จะเป็นคนที่ดีและพร้อมจะทำทุก ๆ อย่างให้วันมีความสุขเอง”
TBC.
หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019 (อ่าน 56830 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก