หัวข้อ: ★C H O R A K A★ #จรกาคนงาม - ★★Special C H 02★ทายาทอสูร[02.07.61]

[fc_fic]

 

[ก้อนขี้เกียจ]

อิบ้าจะทำอะไรลูกอิฉันนนน //ตีปาก

[poppycake]

น่องจิ คือแคร์พี่อินทร์มากเลยน๊าาาาาาา
ดันไม่รู้ตัวซะอย่างนั้น~~~
พี่อินทร์รวบหัวรวบหางน่องจิไปโลด 555555

[พันวา]

ไม่เคยอ่านแนวนี้เลย แปลกดี ตอนเด็กๆพ่อเคยเล่าให้ฟัง เรื่องของ จรกา กับอิเหนา 

ตอนนั้นยังเด็ก แต่จำได้ว่า เกลียดอิเหนา  แม้รูปจะงาม แต่นิสัยไม่ดีเอาเสียเลย  ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงจรกาเท่าไหร่นัก แต่คิดว่าบุษบาเองก็น่าสงสาร

พอตอนนี้มาอ่านในมุมของจรกา  เข้าใจความรู้สึกของคำว่าแค้นใจมากเลย เพราะทำอะไรอิเหนาไม่ได้ ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็สู้อิเหนาไม่ได้เลย

ถ้าอิเหนาเป็นคนดีจริงๆ ก็ไม่อะไรหรอก นี่อยากให้อิเหนาหลงรักจรกาให้มากๆ  แล้วจรกาก็ยึดมั่นในการรักบุษบาต่อไปนานๆเลย

ให้สมกับไปแย่งของรักเขามา เชอะ  ทีมจรกาค่ะ

[golove2]

อิเหนาจะปล้ำจรกา 

 

[TachibanaRain]

ก็คาดว่าน่าจะโดนถีบเหมือนคราวก่อนโน้น ฮ่าๆๆ

[A_bookworm]

อ่านทันแล้วเย้ อย่าเทเค้านะไรท์ 555+

[NooDangzz]

Chapter 14: ใจอิเหนาเป็นของจรกา

“ห้ามพี่สิ...จิระ”

เสียงของพี่อินทร์แหบแห้ง ฟังดูเหมือนเขากำลังพยายามใช้ความอดทนอย่างยิ่งยวดอยู่ ผมเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่พูดอะไรออกไป ทั้งที่ควรจะห้ามเขาอย่างที่เขาบอก แต่ลำคอกลับตีบตัน พูดอะไรไม่ออกสักคำ

ไม่ใช่ตกใจจนพูดไม่ออก แต่...

แต่อะไร ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงแค่ว่าในใจตอนนี้สับสนเป็นอย่างมาก ความรู้สึกมากมายแล่นผ่านเข้ามาตีกับความผิดชอบชั่วดีต่างๆ ในสมองจนยุ่งเหยิงไปหมด

ผมมีใจให้บุษบาและสาบานต่อสวรรค์ไว้แล้วว่าจะรักมั่นสืบไป ชาตินี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะครองคู่ให้จงได้ แต่...พอได้เห็นหน้าอิเหนาที่นอนอยู่ข้างๆ ผมในชาตินี้ แวบหนึ่งผมก็ลืมบุษบาไปเสียหมดสิ้น

ในสายตาของผมตอนนี้มีแต่อิเหนาเท่านั้น...

ผมกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ความหวั่นไหวชั่วขณะออกไป ผมจะตระบัดสัตย์ ผิดคำสาบานเพราะหวั่นไหวกับเสน่ห์ของอิเหนาไม่ได้

หากแต่ก็ไม่เป็นผลสักเท่าไรนักเมื่อพี่อินทร์เอื้อมมือมาประคองซีกหน้าของผมไว้ ก่อนจะจูบพรมลงมาบนริมฝีปาก ผละออกมาได้ก็คลอเคลียอย่างอ้อยอิ่ง

“จิระ...ห้ามพี่...”

เขากระซิบเสียงพร่ามาอีกครั้ง และใช่ ผมควรห้าม ควรบอกให้เขาหยุดเดี๋ยวนี้ ทว่าผมก็ทำได้แต่จ้องมองเขาผ่านความมืด ไร้ซึ่งเสียงใดๆ เล็ดลอดออกจากลำคอ มีแต่เสียงหัวใจที่เต้นเร็วแรงเท่านั้นที่ดังมาให้ได้ยิน

ผม...

ผมอยากให้เขาสัมผัสมากกว่านี้

อยากให้เข้าใกล้มากกว่านี้

อยากให้เขา... หลงใหลผมมากกว่านี้

เหมือนเป็นการแก้แค้นที่ทำให้อิเหนามาหลงรูปผมได้ สมองบอกกับผมว่ามันสมควรแล้ว เพราะหลังจากนั้นผมจะได้หาโอกาสหักอกเขาอีกที ถ้าทำได้ มันจะเป็นเรื่องที่ชวนให้สะใจที่สุด แต่หัวใจกลับบอกกับผมว่า...จริงๆ แล้วผมไม่ได้อยากจะแก้แค้นอะไรเขาหรอก ผมแค่อยากให้เขาทำอะไรก็ได้ที่เขาอยากทำกับผมเท่านั้น

ผมอยากให้เขาทำ...

สุดท้ายก็เลยนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไป ทว่าแวบหนึ่งก็เหมือนพี่อินทร์จะรู้สึกตัว เขาลุกพรวดพราดไปเปิดไฟ ยืนลูบหน้าลูบตา สบถอะไรบางอย่างที่ผมจับใจความไม่ได้ออกมา แต่ท่าทางนั้นก็ทำให้ผมรู้ว่าเขากำลังพยายามที่จะระงับความต้องการของตัวเองอยู่

ผมดันตัวขึ้นนั่ง ยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน ไม่แน่ใจว่าจะทำยังไงต่อจากนี้ดี ก่อนจะออกปากเรียกเขา

“พี่อินทร์...”

พี่อินทร์ชะงัก ปรายตามองผมพลางอมยิ้ม “ครับ?”

ผมก็ไม่รู้ทำไมถึงเรียกเขาเหมือนกัน พอเขาขานรับก็ได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น พี่อินทร์เลยเดินกลับมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงตรงหน้าผม คลี่ยิ้มพร้อมกับถามเสียงอ่อน

“เรียกพี่ทำไมเหรอจิ”

ผมไม่ได้ตอบ ได้แต่มองหน้าเขาหลุกหลิก สถานการณ์แบบนี้ก็ชวนให้อิหลักอิเหลื่อดีเหมือนกัน ขณะที่พี่อินทร์หัวเราะออกมาน้อยๆ

“ทำหน้ากระรอกใส่พี่แบบนี้ พี่จะทนไม่ไหวเอานะ”

ผมพูดได้ไหมล่ะว่า ‘ถ้าทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน’ น่ะ ตอนนี้เหมือนจิตใต้สำนึกของผมกำลังบังคับผมอย่างเต็มที่เหมือนกันว่าให้ยุติสถานการณ์อย่างนี้ได้แล้ว ภาพใบหน้าของบุษบาในชาติก่อนกับใบหน้าของพี่บุศย์ฉายวาบเข้ามาในหัวสลับกันไปมาเต็มไปหมด ราวกับกำลังตอกย้ำให้ผมตระหนักไว้

ผมรักบุษบา...

ผมรักพี่บุศย์...

ชาตินี้ยังไงก็จะต้องครองคู่กับเขา...

แต่ทว่าพอพี่อินทร์คว้ามือผมไปจับพลางกระซิบเสียงพร่า

“บอกให้พี่หยุดสิจิ ไม่งั้นพี่ทนไม่ไหวแล้ว”

จากนั้นก็ยกมือผมขึ้นไปจูบที่หลังมืออย่างแผ่วเบา เท่านั้นภาพสับสนต่างๆ ในหัวผมก็มลายหายไปทันที มีแต่ภาพใบหน้าของพี่อินทร์ที่ปรากฏให้เห็นอยู่ตรงหน้า พร้อมๆ กับความวูบไหวบางอย่างที่แล่นพล่านไปทั่วช่องท้องเมื่อเขาอ้าปากงับเอาปลายนิ้วชี้ของผมเข้าไปดูดดุนเบาๆ สลับกับใช้ปลายลิ้นชุ่มชื้นไล้เลียไปตามซอกนิ้วและฝ่ามือ

ผะ...ผม...

ผมก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน!

“ถ้าจิไม่อยากให้พี่ทำ พี่หยุดก็ได้นะ”

ทำอย่างนั้นได้ครู่หนึ่ง พี่อินทร์ก็ถามออกมาอีก ท่าทางเขาก็คงจะต่อสู้กับความรู้สึกและความผิดชอบชั่วดีของตัวเองอยู่เหมือนกันถึงได้ทำๆ หยุดๆ แบบนี้ ผมมองหน้าเขาที่จับจ้องผมอยู่ ในหัวคิดถึงความถูกต้องต่างๆ นานาขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งเรื่องที่จรกาเกลียดชังอิเหนา ทั้งเรื่องที่เขารวมหัวกับพวกเพื่อนๆ กลั่นแกล้งผมตั้งแต่ชาติปางก่อนจนผมเจ็บแค้นเจียนตาย ไหนจะเรื่องที่แย่งชิงบุษบาไปจากผมอีก มันไม่ควรจะเป็นเรื่องที่น่าให้อภัยได้เลย แต่ทว่า...ผมไม่สามารถบังคับความรู้สึกตัวเองได้อีกแล้ว

ยิ่งดวงตาสีเข้มจ้องมองผมอย่างลึกล้ำมากเท่าไร ผมก็ยิ่งด่ำดิ่งลงสู่ห้วงเสน่หาของผู้ชายตรงหน้า พลันความรู้สึกหนึ่งก็พร่างพรายขึ้นมาบีบคั้นให้ผมต้องยอมรับความรู้สึกนั้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

ผมชอบเขา...

ผมชอบพี่อินทร์... ใช่ คนที่เป็นอิเหนากลับชาติมาเกิดนี่แหละ

ชอบจัง...ชอบมากๆ

ชอบจนทนไม่ไหวแล้ว!

และพอเขาถามมาอีก...

“ว่าไง อยากให้พี่หยุดไหม”

ผมก็ส่ายหน้าพรืด ไม่ใช่ลืมตัวด้วย แต่เป็นการตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะยอมวางทิฐิลงในวินาทีนี้แล้ว

ก็ผมชอบเขาเข้าให้แล้ว จะให้ผมฝืนใจตัวเองได้ยังไงอีกล่ะ ถึงตลอดมาจะรำคาญที่เขาแกล้ง แต่พอคิดว่าถ้าเขาทำตัวเฉยชาอย่างที่เคยทำในวันนั้น ผมก็คงทนไม่ไหว เป็นแบบนี้แล้วจะไม่ให้บอกว่าไม่ชอบพี่อินทร์ได้ยังไง

ผมชอบพี่อินทร์จะตายอยู่แล้ว...

ฉับพลันรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที

“จิระ...” จากนั้นก็ถลามารวบร่างผมไปกอดไว้ในอ้อมแขนแน่น กระซิบเสียงแผ่วอยู่ข้างหู “ใจของพี่เป็นของจิหมดแล้ว”

พอเขาผละออกมามองหน้าผม ดวงตาของเขาก็พราวระยับราวกับว่ามีความสุขมาก ก่อนที่เขาจะพูดในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดขึ้นมา

“พี่รักจินะครับ”

พี่อินทร์...

จิก็...

ยังไม่ทันจะได้คิดจบ ริมฝีปากของผมก็ถูกฉกฉวยไปครอบครองอีกครั้ง จูบของเขาในครั้งนี้ร้อนแรงและดุดัน ราวกับว่าเขาจะกลืนกินผมเข้าไปทั้งตัวยังไงยังงั้นแหละ ผมก็ไม่ห้ามหรอก ได้แต่นั่งตัวแข็ง มือทั้งสองข้างไม่รู้ว่าจะเอาไปวางไว้ตรงไหน พี่อินทร์เหมือนรู้ก็เลยดึงไปโอบรอบคอเขาเอาไว้ ปล่อยริมฝีปากผมให้เป็นอิสระเล็กน้อย ถามด้วยเสียงกระซิบ

“ตกลงไม่ห้ามจริงๆ นะ?”

เหมือนเขาจะยังไม่แน่ใจ ผมเลยพยักหน้าให้อีกที เท่านั้นเขาก็ยิ้มกว้าง

“งั้นพี่หยุดไม่ได้แล้วนะจิระ”

หยุดไม่ได้ก็...ไม่เป็นไร

ใช่ คิดว่างั้นนะ แต่ดูเหมือนจะคิดผิดเมื่อพี่อินทร์จูบผมอีกครั้ง ละเลียดขบเม้มกลีบปากหนักหน่วงและแผ่วเบาสลับกันไปมา ขณะเดียวกันก็ค่อยๆ เอนตัวผมให้ลงนอนราบบนเตียง หัวสมองของผมตื้อตันไปหมดเมื่อปลายลิ้นอ่อนนุ่มสอดแทรกเข้ามาเกี่ยวกระหวัดข้างในโพรงปาก

รสจูบของเขา...หวาน

มันหวานมากจนทำให้ผมเผลอไผลปล่อยตัวปล่อยใจให้ทุกอย่างดำเนินไปตามธรรมชาติ

เสื้อยืดที่สวมอยู่ถูกถลกขึ้น ฝ่ามือสากและอุ่นร้อนค่อยๆ ลูบจากหน้าท้องไล่ขึ้นไปยังแผ่นอก ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อศูนย์รวมความอ่อนไหวถูกปลายเล็บคมสะกิด พอผมส่งเสียง...

“อ๊ะ...”

พี่อินทร์ก็เหลือบมองหน้าผมพลางยิ้มเผล่

“ไม่ต้องกังวลนะ พี่จะอ่อนโยน”

ผม...ผมว่าผมรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ผมไม่ได้คิดจะให้มันไปไกลถึงขั้นนั้นหรอก แต่กับพี่อินทร์คงไม่แน่ เพราะทันทีที่สิ้นเสียง เขาก็จูบพรมไปทั่วใบหน้า ใบหู ไล่ต่ำลงมายังลำคอ และไปจบที่ตุ่มไตบนหน้าอกข้างหนึ่ง

ผมสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง มือที่ถูกพี่อินทร์จับให้โอบรอบคอเขาไว้คลายออก ตอนนี้กลายเป็นว่าผมกำผ้าปูที่นอนหรือไม่ก็ผ้าห่มแน่นไปแล้ว ยิ่งถูกปลายลิ้นไล้วนยั่วเย้า ผมก็แทบจะทนไม่ไหว ร้องเรียกเขาเสียงกระเส่าด้วยความผวา

“พะ...พี่อินทร์...”

เขาคงรู้ว่าผมกลัวอะไร พี่อินทร์ถอนริมฝีปากออกมา จูบที่หน้าผากผมแผ่วเบา

“ไม่ต้องกลัวนะจิ พี่จะไม่ทำให้จิเจ็บ”

เรื่องนั้นผมรู้ แต่ผมว่าผมไม่พร้อมมากกว่า

เกิดจะเปลี่ยนใจอยากให้เขาหยุดขึ้นมาในตอนนี้ แต่พอสบตาเขาแล้ว ผมก็ต้องนิ่งงันไปอีกครั้ง

สายตาของเขา...กำลังบอกว่ารักผมมากแค่ไหน แต่มันคงไม่พอที่จะทำให้ผมเชื่อล่ะมั้ง พี่อินทร์เลยพูดออกมาอีก

“พี่รักจิระนะครับ”

ผม...

ผมว่าผมก็รักเขา...

สิ้นเสียง พี่อินทร์ก็เริ่มทุกอย่างใหม่อีกครั้ง ความหวามไหวจากปลายลิ้นและฝ่ามือของเขาทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองในอีกไม่กี่อึดใจให้หลัง ร่างกายบิดเร่า กระตุกเฮือกตอบรับการสัมผัสอย่างไม่อาจควบคุม

กางเกงของผมถูกดึงออกไปกองอยู่ที่ข้อเท้าแล้ว ผมเหลือบมองสภาพของตัวเองในตอนนี้ก็พลันร้อนวูบที่ใบหน้าขึ้นมา ยิ่งพี่อินทร์ซึ่งคร่อมอยู่เหนือร่างผมจับจ้องร่างกายเปล่าเปลือยไม่วางตา ผมก็ยิ่งร้อนผะผ่าวที่ใบหน้ามากขึ้นไปใหญ่

“น่ารัก”

เขาว่าออกมาคำเดียวแล้วก็ยิ้มล้อเลียนผมน้อยๆ สายตาของเขาในตอนนี้โคตรจะเจ้าเล่ห์เลย ผมก็เลยบิดตัวหนีเล็กน้อย ทว่าก็ต้องถูกรั้งเอาไว้เมื่อพี่อินทร์ยึดสะโพกผมไว้แน่น

จากนั้น...ทุกอย่างก็เหมือนจะปั่นป่วนไปหมด

ริมฝีปากหยักหนาจูบละเรื่อยลงมายังหน้าท้อง ก่อนค่อยๆ ลงต่ำไปยังจุดศูนย์รวมความรู้สึกทั้งหมด ผมขยับตัวหนีเมื่อความวูบวาบบางอย่างแล่นพล่านเข้ามาที่ช่องท้องระลอกใหญ่ แต่ก็ไม่เป็นผลสักเท่าไรนักเมื่อพี่อินทร์ยึดสะโพกผมไว้มั่น ตอนนี้เองที่ผมหลุดส่งเสียงประหลาดออกมา ไม่รู้หรอกว่าตัวเองส่งเสียงแบบไหนบ้าง รู้เพียงแต่เรียกชื่อเขาไม่หยุด

“พะ...พี่อินทร์... พี่อินทร์...”

เป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผ่านไปครู่หนึ่ง ผมก็กระตุกเฮือกพร้อมกับวาบหวามอย่างรุนแรง เสียงหายใจหอบหนักหลุดออกจากปากพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินออกจากหางตาโดยไม่รู้ตัว

พี่อินทร์ยังคงง่วนอยู่ตรงหน้าขาผมอีกครู่ ส่วนผมก็รีบตั้งสติเพื่อรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในลำดับต่อไป

มันจะต้องเป็นเรื่องอย่างนั้นอยู่แล้ว มาถึงขั้นนี้แล้ว อิเหนาอย่างพี่อินทร์จะปล่อยให้หลุดมือไปเหรอ

แต่ทว่า...ผมคิดผิดเมื่อพี่อินทร์ขยับกายขึ้นมาหยักยิ้มอยู่ตรงหน้าผม

“จิระ...”

“คะ...ครับ”

“พี่อยากให้จิจำเอาไว้อย่างนึง”

“...”

“หัวใจของพี่...เป็นของจิหมดแล้ว”

ผมนิ่งงัน ทำอะไรไม่ถูก ทำหน้าก็ไม่ถูก มีแต่พี่อินทร์เท่านั้นที่ยิ้มกว้างออกมา พลันจูบผมที่ริมฝีปาก เลื่อนไปที่ใบหน้า ใบหู และลำคอ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ตระกองกอดและวนเวียนพรมจูบอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ผมงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ครู่หนึ่ง

“พะ...พี่อินทร์ครับ”

พอร้องเรียก เขาก็ชะงักไปเล็กน้อย “หืม?”

“คือว่า...” ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะถามดีไหม แต่พอสถานการณ์มันผิดจากที่ผมคิดไป ผมก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ “พี่อินทร์จะไม่...เอ่อ...”

‘ไม่ทำมากกว่านี้เหรอ’ ไอ้นี่แหละที่ผมจะถาม ไม่ใช่ว่าผมอยากให้เขาทำนะ แต่รู้สึกว่ามันไม่น่าจบแค่นี้เฉยๆ สำหรับอิเหนาน่ะ

ถึงผมจะพูดไม่จบ แต่พี่อินทร์ก็เข้าใจว่าผมหมายถึงอะไร เขาหัวเราะ ยื่นมือมาบิดปลายจมูกผมเล็กน้อย

“อยากให้พี่ทำต่อเหรอ”

ผมเม้มริมฝีปากแน่น ไม่รู้ว่าควรตอบแบบไหน

อยาก... ไม่ๆ ไม่อยาก ต้องไม่อยากสิ!

“เอาไว้จิชอบพี่เมื่อไร ค่อยทำมากกว่านี้เนอะ”

ผมพยักหน้า ในใจก็นึกว่าเรื่องคงจะจบแค่นี้แล้ว แต่ทว่า...พี่อินทร์ก็ถามอีก

“แล้ว...จิชอบพี่ไหมครับ”

กระซิบมาข้างหู สีหน้าก็ทั้งทะเล้น ทั้งจริงจังในคราวเดียวกัน ผมใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง ลังเลอยู่เหมือนกันว่าควรจะตอบไปว่ายังไง

ต้องบอกว่าไม่... ผมรักบุษบาๆๆๆ

เป็นการสะกดจิตตัวเองที่โคตรจะโง่เง่าเลย เพราะจริงๆ แล้วใจของผมตอนนี้มีแต่คนตรงหน้ามากกว่า แพอเห็นผมไม่ยอมพูดสักที พี่อินทร์ก็ทำหน้าตาเหมือนเสียใจ ว่าด้วยน้ำเสียงจ๋อยๆ

“ถ้าจิไม่ได้ชอบพี่ พี่ก็ขอโทษนะที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ต่อไปนี้พี่จะไม่โดนตัวจิอีกแล้ว”

ไม่พูดเปล่า คลายอ้อมกอดด้วย ผมมองตามก็เห็นว่าเขาพลิกตัวไปอีกทาง หันหลังให้ผมเสียอย่างนั้น ถึงจะดูรู้ว่าเขาแกล้ง แต่พอคิดว่าถ้าหากเขาทำตัวเฉยชาใส่ผมเหมือนครั้งนั้นอีก ผมคงทนไม่ได้ ก็เลยเผลอตัวโพล่งออกไปทันควัน

“ชอบครับชอบ จิชอบ!”

พี่อินทร์หันมามอง มีรอยยิ้มผุดพรายที่มุมปาก “ชอบอะไรหืม?”

ตอนนี้สีหน้าดูโคตรเจ้าเล่ห์เลย ผมหมั่นไส้ขึ้นมาน้อยๆ พอไม่ยอมตอบ เขาก็ขยับเข้าหา ถามด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า

“ว่าไงคนดี ชอบอะไรหืม บอกพี่ให้ชัดๆ หน่อย”

ไม่บอก...ผมไม่บอก

พี่อินทร์ก็เลยวางมือลงบนหน้าอกผม ลูบไล้แผ่วเบาตัดผ่านยอดอกให้ผมได้สะดุ้งนิดๆ

“ชอบให้พี่แกล้งตรงนี้” จากนั้นก็เลื่อนมือลงไปที่ท้องน้อย ว่าด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “หรือตรง...”

ผมรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร ถึงจะยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวไปรอบหนึ่งแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะทำใจให้ชินให้เขาต่ออีกรอบได้หรอกนะ มันน่าอายนะเว้ย!

ผมรีบตะครุบมือเขาไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะโพล่งออกไปเพราะกลัวว่าจะถูกแกล้งอีก

“ชอบพี่อินทร์ครับ! จิชอบพี่อินทร์!”

เท่านั้นผมก็ตกหลุมพรางที่เขาขุดไว้อย่างจังเลย เพราะพอสิ้นเสียงผม พี่อินทร์ก็หยักยิ้มกว้างออกมา

“บอกอย่างนี้แต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้ว” พลันก็รวบผมไปกอดแน่น กระซิบข้างหู “นึกว่าพี่จะต้องใช้กำลังอีกรอบซะแล้ว”

ใช้กำลังยังไง ไม่ต้องให้เขาบอก ผมก็รู้ ตอนนี้มันโคตรจะหน้าอายเลย

ไอ้อิเหนา! ไอ้คนเจ้าเล่ห์! จะชาติไหนๆ ก็วางกับดักให้ผมติดกับได้เสมอเลย!

“ในเมื่อชอบพี่แล้ว จิอยากเป็นแฟนพี่ไหม”

พอได้คำตอบที่ต้องการ เขาก็ถามมใหม่ คำถามนี้...บอกตรงๆ ว่าผมก็ยังไม่ได้คิดเลย มันกะทันหันไปหน่อย ผมคิดไม่ออกหรอก

“จิ...”

“จิทำไม”

“จิ...”

...ไม่รู้สิ สองจิตสองใจ ถึงจะชอบเขาแต่ก็ยอมรับตามตรงว่าผมยังสับสนอยู่ ตลอดมาผมคิดว่าตัวเองรักบุษบามาโดยตลอดก็เลยฝังใจกับพี่บุศย์คนเดียวเท่านั้น ทว่าพอบางอย่างมันเปลี่ยนไป ผมก็อยากได้เวลาคิดทบทวนอะไรๆ สักหน่อย

“จิยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้ก็ได้”

เขาว่าเมื่อเห็นผมอึกๆ อักๆ พอผมมองหน้า พี่อินทร์ก็จูบลงมาที่ริมฝีปาก

“เพราะจิมีเวลาคิดทั้งคืน...”

มีเวลาคิดทั้งคืน... ผมว่าคงไม่ได้เป็นการนอนคิดเฉยๆ แน่ เพราะตอนนี้พี่อินทร์พลิกตัวมาคร่อมร่างผมไว้อีกครั้งแล้ว และดูท่าทางคงจะต้องมีเรื่องน่าอายเกิดขึ้นอีกรอบ...ไม่สิ หลายรอบแน่ๆ ดูพี่อินทร์คึกคักประหนึ่งดีดยาตัวไหนมาสักตัวยังไงก็ไม่รู้

ใจของอิเหนาเป็นของจรกา แต่จรกาเองก็พลาดท่าเสียทีให้อิเหนาเข้าอย่างจังแล้วล่ะ...

 

[Intara’s Part]

ผมนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน...

ไม่ใช่เพราะนอนกับจิระแล้วนอนไม่หลับ แต่เป็นเพราะมีความสุขมากจนข่มตานอนไม่ลงเลยต่างหาก เพราะหลังจากที่ผมเผลอไปล่วงเกินจิระเข้า ทุกอย่างก็เหมือนจะเป็นการบีบบังคับให้เขาต้องเปิดเผยความรู้สึกตัวเอง และแน่นอน... จิระชอบผม

คิดถึงตอนใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นบอกว่า ‘จิชอบพี่อินทร์’ แล้ว ผมก็ยังหุบยิ้มไม่ได้เลยจนถึงตอนนี้

อย่าว่าแต่หุบยิ้มไม่ได้เลย หยุดที่จะหยอกล้อกับร่างกายของเจ้ากระรอกน้อยนั่นไม่ได้ด้วย ไม่รู้กี่ครั้งเหมือนกันที่ผมทำเขาเกือบร้องไห้ มันช่วยไม่ได้ เห็นหน้าตาน่ารักนั่นแดงเรื่อเพราะเลือดสูบฉีดจากการกลั่นแกล้งของผมแล้ว มันก็มันเขี้ยวนี่นา ไปหยุดได้ก็ตอนที่เขาผล็อยหลับไปขณะที่กำลังถูกผมแกล้งอยู่นั่นแหละ

ถึงมันจะชวนให้อารมณ์เสียระคนเสียดายอยู่บ้างก็เถอะ แต่ผมก็มีความสุขล่ะนะที่เราใจตรงกันแบบนี้

แค่จิระบอกว่าชอบผม ต่อให้เราไม่ได้ทำอะไรกันไปมากกว่านี้ ผมก็กระอักความสุขจะตายอยู่แล้ว!

กระอักความสุข อิ่มอกอิ่มใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าอิ่มท้อง เพราะนอนไม่หลับ และก็เห็นว่าเช้าแล้ว ผมเลยปล่อยให้จิระนอนอยู่ในห้อง ส่วนตัวเองก็ออกมาหาอะไรกิน บ้านของไอ้บุศย์ก็เหมือนบ้านผมเพราะผมมาบ่อย อันที่จริงผมกับมันรู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว แต่จิระไม่รู้ ที่รู้จักกันก็ไม่มีอะไรมาก แค่ครอบครัวของเราสองคนเป็นหุ้นส่วนบริษัทแห่งหนึ่งด้วยกัน ผมกับมันเลยเลี่ยงที่จะเจอหน้ากันไม่ได้

แต่อะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้บุศย์ รีบหาอะไรกินแล้วรีบกลับไปนอนกกกระรอกน้อยของผมต่อดีกว่า

ผมเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นแล้วคว้าขวดนมมาเปิดดื่มก่อนเป็นอย่างแรก ระหว่างที่ดื่มๆ อยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“พี่อินทร์”

หันไปมองก็เห็นสรัลยืนกอดอกพิงขอบเคาน์เตอร์อยู่ ใกล้ๆ กันนั้นก็มีไอ้บุศย์ยืนกอดอกอยู่เช่นกัน ผมแสร้งทำเป็นไม่สนใจ กระดกขวดนมในมือขึ้นดื่มต่อ

“แน่ะๆ ทำเป็นเมิน เหมือนรู้ว่าน้องจะถามอะไร”

ผมดึงขวดนมออกจากปาก หันไปถามสรัลด้วยสีหน้าที่คิดว่าใสซื่อบริสุทธิ์สุดชีวิต

“ถามอะไร”

“ยังจะมาถามหนูคืนอีก”

“ก็พี่ไม่รู้ว่าแกจะถามอะไรนี่หว่า”

จริงๆ ผมว่าผมรู้นะ แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ ก่อนที่สรัลจะปรายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางวิเคราะห์

“เสื้อไม่ใส่อย่างนี้ หัวเหอยุ่งเหยิง ที่หลังมีรอยเล็บข่วนนิดๆ...”

ผมเลิกคิ้ว พลันสรัลก็ถามด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

“ตกลงได้ไม่ได้?”

นี่ไง ผิดจากที่ผมคิดเสียที่ไหน กะไว้อยู่แล้วว่ายัยเด็กนี่ต้องถามเรื่องนี้ แต่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะการที่สรัลมาอยู่ที่นี่ มันเป็นแผนที่เกิดจากความร่วมมือของพวกเรา

ใช่... ยอมรับตรงๆ เลยว่ามันเป็นแผน ไอ้บุศย์มันรู้ว่าผมชอบน้องรหัสมัน มันก็เลยจัดฉากช่วยให้ผมได้เจอกับจิระบ่อยๆ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเป็นผลเท่าไรด้วยทั้งผมทั้งมันรู้ว่าจิระชอบใคร และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมต้องทำตัวบ้าๆ บอๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจ

เออ เป็นวิธีที่โง่ ผมรู้ แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น จิระจะสนใจผมไหมล่ะ ไม่ใช่ว่ามีหน้าตาหล่ออย่างเดียวแล้วจะมัดใจใครต่อใครได้สักหน่อย

ซึ่ง...ก็ไม่ค่อยเป็นผลอยู่ดี เพราะนอกจากจะไม่ทำให้จิระสนใจแล้ว ยังจะทำให้เกลียดขี้หน้าผมไปอีก ตอนได้ยินเขาบอกว่าชอบไอ้บุศย์นะ ผมแทบอยากจะปรี่ไปชกหน้ารูมเมตตัวเองเลย แต่สุดท้ายก็ได้สรัลมาช่วยอีกแรง ส่วนการที่ไอ้บุศย์ชวนไปกินหมูกระทะแล้วมาต่อที่บ้านมันจนเลยเถิดมาถึงขั้นนอนค้างน่ะเหรอ?... ใช่แล้วล่ะ มันเป็นแผน แต่เป็นแผนที่ได้ผลลัพธ์ดีงามนะ

“เอ้า ว่าไงพี่อินทร์ อยากรู้จนตัวสั่นแล้วเนี่ย รีบบอกมาเร็ว”

สรัลว่าขึ้นอีกครั้ง สีหน้าท่าทางอยากรู้อยากเห็นสุดๆ จริงๆ ผมเลยตอบไปตามตรง

“ไม่ได้”

เท่านั้นสรัลก็ส่งเสียงออกมาอย่างเสียดาย

“เอ้า อะไรวะ โธ่”

ผมรอให้เสียงนั้นเงียบครู่หนึ่ง จากนั้นถึงได้ว่าเสริม

“แต่ก็แจ่มแมวอยู่”

สิ้นเสียง สรัลก็ยิ้มร่าออกมาทันที ชี้หน้าผม ทำท่าทางล้อเลียนเป็นการใหญ่

“ฮั่นแน่ ก็จัดว่าเด็ดอยู่ล่ะสินะ พี่อินทร์แม่งกั๊กว่ะ เล่นตัวนะ กว่าจะบอกได้ สงสัยต้องเรียกค่าสินสอดน้องรหัสแพงๆ แล้วล่ะพี่บุศย์”

ไอ้บุศย์หัวเราะ สีหน้าเคร่งเครียดของมันดูผ่อนคลายขึ้นทันตาเห็น

“ลีลาฉิบหายกว่าจะบอกได้ กูก็ลุ้นไปเถอะ”

ผมขำกับท่าทางของมัน ก่อนจะยิ้มให้ทั้งคู่

“ระดับนี้แล้ว จะปล่อยให้พลาดเหรอ”

สรัลถึงกับเบ้หน้าออกมาทันที

“จ้า รู้แล้วจ้าว่าเป็นใคร พ่อคนเสน่ห์แรง”

ผมหัวเราะน้อยๆ วางขวดนมที่ดื่มไปเกือบครึ่งลงแล้วว่าออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เรื่องทั้งหมดเนี่ย กูขอบใจมึงมากไอ้บุศย์ แกด้วยสรัล พี่ขอบใจมาก”

ทั้งคู่พยักหน้ารับ เหมือนบทสนทนาทั้งหมดน่าจะยุติกันเพียงแค่นี้ แต่ทว่าไอ้บุศย์กลับมีข้อสงสัยขึ้นมา

“แล้วมึงจะเอาไงต่อหลังจากนี้”

“ก็ไม่เอาไง กูก็จะขอจิเป็นแฟน”

มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว บอกว่าชอบผมแล้วนี่ แค่นี้ก็เท่ากับว่าทางสะดวก

แต่ทว่า...เอาไงต่อในความหมายของไอ้บุศย์มันไม่ใช่เรื่องนั้น กลับเป็นเรื่องอื่น

“กูหมายถึง...มึงจะบอกให้จิรู้ไหม”

“รู้เรื่อง?”

“เรื่องนั้นน่ะ”

ผมมองหน้าไอ้บุศย์นิ่ง สรัลเองก็นิ่งไปเหมือนกัน ไม่ต้องมีใครพูดก็ราวกับรู้ว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนบอกออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“เหยียบไว้ให้มิด เรื่องนี้จะเป็นเรื่องเดียวที่จิรู้ไม่ได้”

“แต่ว่า...”

สรัลทำท่าจะพูด ทว่าผมก็แย้งขึ้นมาแล้ว

“ยังไงก็ให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด ขอล่ะ อย่าบอก”

ไอ้บุศย์กับสรัลมองหน้ากัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างพร้อมเพรียงราวกับว่ายอมจำนนในการตัดสินใจของผม

“เฮ้อ ช่วยไม่ได้ แล้วแต่ละกัน”

สรัลว่าอย่างนั้น ไอ้บุศย์ก็ไม่พูดอะไรต่อ พยักหน้ารับแล้วเบี่ยงไปพูดเรื่องอื่น

“จิตื่นแล้วก็พามากินข้าวนะ แม่บ้านเตรียมไว้ให้แล้ว อยู่ที่ห้องนั่งเล่น”

ผมพยักหน้ารับ มองสองคนนั้นเดินออกไป ก่อนจะระบายลมหายใจกับตัวเอง

มีแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียวจริงๆ ที่บอกจิระไม่ได้ ต่อให้ผมรักเขามากเท่าไร เรื่องนั้นก็บอกไม่ได้เด็ดขาด...

---------------------------

วันนี้มาดึกนิดนึงค่ะ เพิ่งคุยงานเสร็จ เพิ่งเขียนเสร็จด้วย โฮรววว งานเยอะมากวันนี้

ตอนนี้พี่อินทร์ไม่นกจ้า ถึงจะแค่ภายนอกก็ถือว่าไม่นกนะ 555

ตัวอย่างตอนหน้าเจอกันพรุ่งนี้เน้อ วันนี้หนีไปนอนแหล่ว ไม่ทำอะไรละจ้า คร่อกกก

ฝากฟีดแบ็กไว้ด้วยนะคะ ^^

[B52]

ปริศนาอะไรคะ

[areenart1984]

นี่ อย่าบอกนะว่า ความสามารถพิเศษที่ติดตัวหนูจิมา มันใช้ได้หมดกับทุกคนที่ชาติที่แล้วอยู่ในเรื่องอิเหนา 

[singalone]

พี่อินทร์กับทุกคน ก็รู้อดีตชาติหมดเหรอ ยังไงงงงงงงง

[Patsz]

อะไรยังไง อยากรู้แล้ว

[BAKA]

หืออออออ มีความลับอะไรกันเนี่ย?

[Leenboy]

เอ๊ะ!!ทำไมทุกคนดูมีความลับ

[fc_fic]

 
 

[ommanymontra]

 


 

[ก้อนขี้เกียจ]

  แกล้งน้องทำไม

[Januarysky]

นั่นสิ ปริศนาอาราย
 

[poppycake]

ความลับประมาณว่า ทุกคนก็ระลึกชาติได้รึเปล่าน๊าาาาาาาา

[rotedump]

สนุกมากกกกก ชอบ

[TachibanaRain]

โถ่ววว นี่ก็อุตส่าห์รอพี่อินทร์โดนถีบ ฮ่าๆๆ แล้วเรื่องอะไรที่บอกไม่ได้อะ อย่าบอกนะว่าพี่อินทร์ก็รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอิเหนาและจิเป็นจรกา

[golove2]

พี่อินทร์มีความลับ

 

[A_bookworm]

มีคดีพลิกแน่ๆ หรือว่าอิเหนาชอบจรกาตั้งแต่ชาติที่แล้ว (ประมาณว่าชอบของแปลกไปอีก) เลยแกล้งได้แกล้งดี (เพราะลองรับด้วยทฤษฏีที่ว่าเด็กผู้ชายชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบ) หึหึ 

[iceman555]

 

[ดาวโจร500]

โออ้ยยยยยยย อยากรู้ๆๆๆๆ

[donut4top]

พี่อินทร์... ก็ความรักไม่ใช่ความลับถ้าอยากจะรักทำไมต้องปิด พี่ต้องเมกอิทแฮพเพ่นะคะ มีความลับอะไรคายออกมาเดี๋ยวนี้!!!

[NooDangzz]

Chapter 15: เปล่งรัศมี

รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นพี่อินทร์อยู่ในห้อง ทว่าภาพความทรงจำที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ประดังประเดเข้ามาในหัวผมเป็นการใหญ่ ผมไม่กล้าลุกออกจากเตียงด้วยไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงตอนเจอหน้าพี่อินทร์

ก็จะให้ทำหน้ายังไงล่ะ เมื่อวานเผลอตัวเผลอใจให้เขาล้วงเขาจับตั้งหลายครั้งอย่างนั้นน่ะ!

คิดแล้วก็ได้แต่ยกมือลูบหน้าพลางก่นด่าตัวเองเป็นพัลวัน

จรกาเอ๊ยจรกา ทำไมอยู่ดีๆ มันถึงได้กลับตาลปัตรมามีใจปฏิพัทธ์กับอิเหนาได้เนี่ย

รู้ตัวนะว่าผิดคำสาบานที่เคยลั่นไว้ก่อนตายเมื่อชาติที่แล้วว่าจะรักมั่นแต่น้องบุษบา แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดนี่หว่าว่าพอมาเกิดใหม่อีกชาติ ใจจะเปลี่ยนผันไปรักไปชอบคนอื่นแบบนี้ อะไรไม่ว่า ไอ้คนอื่นนั่นดันเป็นอิเหนาเสียด้วย

ตายไปคงได้ตกนรกหมกไหม้เป็นแน่แท้...

ระหว่างที่คิดวุ่นวายอยู่ จู่ๆ ประตูก็เปิดผางเข้ามา พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเป็นพี่อินทร์ที่ยิ้มร่ามาทรุดตัวนั่งตรงหน้าผม

“ตื่นนานแล้วเหรอ”

สายตาที่มองผมกรุ้มกริ่มมาก ผมไม่กล้าสบตาเขาเลย ได้แต่กระชับผ้าห่มมาคลุมร่างกายเปล่าเปลือยของตัวเองแล้วพยักหน้า

“ครับ”

“หิวหรือยัง แม่บ้านไอ้บุศย์ทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว พี่จะได้พาไปกิน”

ผมรู้สึกดีนะที่เขาพยายามทำตัวปกติเพื่อไม่ให้สถานการณ์ระหว่างเราอึดอัด แต่ว่า...ผมทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้ไง เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่แบบนี้ ทำตัวปกติไม่ได้!

“เอ่อ...พี่อินทร์ครับ”

“หืม?”

“เมื่อคืน...”

อยากจะพูดว่า ‘เมื่อคืนนี้ เรื่องระหว่างเรามันคืออะไร’ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป กลัวว่าเขาจะหาว่าผมสมยอมเขาเอง เรื่องมันถึงได้เลยเถิด แต่ทว่าพี่อินทร์ก็ยิ้มกว้างออกมาแล้วโพล่งแทรกเสียก่อน

“เมื่อคืนนี้พี่มีความสุขมาก” ผมมองหน้าเขาทันที ขณะที่พี่อินทร์ขยับมาใกล้ “จิไม่มีความสุขเหรอ”

ถามมาอย่างนี้ แล้วจะให้ผมอย่างไหนได้อีกล่ะนอกจากพยักหน้า และพอพยักหน้าไป พี่อินทร์ก็ถามเย้า

“ถ้าอย่างนั้น คำตอบล่ะ”

ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย “คำตอบอะไรครับ”

“ลืมแล้วเหรอ เมื่อคืนพี่ถามจิไงว่าอยากเป็นแฟนพี่ไหม”

ผมนึกขึ้นมาได้ในตอนนี้ จริงสินะ เมื่อคืนก่อนที่ผมจะผล็อยหลับไป เขาบอกว่ามีเวลาให้ผมคิดทั้งคืนว่าจะยอมตกลงเป็นแฟนเขาไหม เขาก็ถามอยู่หลายรอบเหมือนกัน แต่ใครมันจะไปคิดออกกันล่ะ พอจะคิด เขาก็จับตรงนั้นบ้าง จูบตรงนี้บ้าง ทำเอาผมปั่นป่วนไปหมดอย่างนั้น ใครมันจะไปคิดอะไรออก!

พอผมไม่ตอบ พี่อินทร์ก็ทำปากยื่น

“เมื่อคืนนี้ก็หลับหนีพี่ไปทีนึงแล้วนะ พี่รอคำตอบอยู่นะรู้ไหม”

เขาโคตรจะน่ารักเลย ปกติผมจะรำคาญเขานะถ้าเขาทำกระเง้ากระงอดแบบนี้ แต่พอมาถึงตอนนี้...ผมกลับชอบเสียอย่างนั้น

“ว่าไงจิระ อยากเป็นแฟนพี่ไหม”

“จิ...”

อยากสิอยาก มาถึงขั้นนี้ก็ต้องอยากอยู่แล้ว แต่ทว่าพอจะตอบรับไปก็ฉุกใจคิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง

คนตรงหน้าคืออิเหนา...

พลันภาพความทรงจำในอดีตชาติก็ผุดพราย รวมถึงภาพใบหน้าของบรรดาเมียๆ หลักของอิเหนาที่โผล่มาทีละคนๆ จนทำให้ผมต้องนิ่งงัน

มีเมียสิบคนอย่างนั้น ไหนจะเหล่าสนมน้อยใหญ่ พวกผู้ชายหน้าสวยที่กิ๊กกั๊กอีก เจ้าชู้เข้ากมลสันดาน แล้วชาตินี้จะไม่มีเหรอ!

ผมเลยล้มเลิกความคิดที่จะตอบตกลงเป็นแฟนเลย พลันมองหน้าเขาอย่างขุ่นข้อง

“มีอะไรเหรอจิ”

พี่อินทร์ก็คงจะรู้สึกเหมือนกันว่าผมเอะใจอะไรบางอย่างถึงได้ถาม

“จิกำลังคิดว่าทำไมหล่อๆ อย่างพี่อินทร์ถึงไม่มีแฟน”

เท่านั้นพี่อินทร์ก็หัวเราะร่วน “ก็เพราะพี่รอจิตอบตกลงเป็นแฟนพี่อยู่ไง ทำไม ไม่เชื่อเหรอว่าพี่ไม่มีใคร”

ก็ต้องไม่เชื่ออยู่แล้ว เป็นอิเหนากลับชาติมาเกิด ไม่มีทางเลยที่จะไม่เจ้าชู้น่ะ

ทว่าพอผมไม่พูดอะไร เอาแต่มองหน้าเขา พี่อินทร์ก็ขยับเข้ามาสวมกอดผมเอาไว้ ก่อนที่จะว่าเสียงหวาน

“พี่ไม่มีใครจริงๆ ครับจิระ ถ้าจะมีแฟนก็อยากได้จินี่แหละ เป็นแฟนพี่เถอะนะครับ อย่าคิดอะไรมากเลย นะๆๆ”

อ้อนเสียจนผมแทบจะทนไม่ไหว ยิ่งสบสายตาเว้าวอนของเขาด้วยแล้ว ผมก็ใจอ่อนยวบขึ้นมาทันที

“พี่รักจินะครับ สารภาพไปหมดเปลือกแบบนี้แล้ว จิจะใจร้ายกับพี่ได้ลงคอเหรอ”

อ้อนได้ครั้งหนึ่งก็อ้อนมาอีก ผมเหลือบมองหน้าเขา ถามด้วยความไม่มั่นใจ

“พี่จิไม่มีใครจริงๆ เหรอครับ”

“อื้ม”

“ผู้หญิงก็ไม่มี?”

“ช่าย”

“ผู้ชายก็ไม่ได้กิ๊กกั๊กด้วย”

“ไม่มี้ ไม่มี มีแต่จิคนเดียว ไม่เคยรักใครเท่าจิร้า~”

ไม่ทันไรก็ทะเล้นทะลึ่งมาแล้ว ท่าทางของเขาน่ารักดี ยิ่งมาง้องอนให้ผมเชื่อใจเขาแบบนี้แล้ว ผมก็ยิ่งใจอ่อนมากขึ้นไปใหญ่

ก็ไม่แน่นะว่าชาตินี้ เขาอาจจะไม่ได้เอากมลสันดานเดิมมาใช้ก็เป็นได้ บางทีผมอาจจะคิดมากไปเอง

“แล้วตกลงจิอยากเป็นแฟนพี่ไหม”

เขาถามออกมาอีกแล้วเมื่อเห็นว่าผมไม่ตัดสินใจสักที ผมสบสายตาเขาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดไปตามตรง

“ก็...อยากครับ”

“แล้วมัวลังเลอะไรอยู่หืม? ไม่ตอบรับพี่สักที”

“จิแค่อยากมั่นใจว่าพี่อินทร์ไม่มีใครมาก่อนก็แค่นั้น”

เรื่องนี้สำคัญ ถึงผมจะเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยเหมือนผู้หญินะ ใครมันอยากจะไปแย่งของของคนอื่นกันล่ะ อีกอย่าง ผมก็ไม่อยากจะไปเป็นตัวสำรองของใครด้วย ถ้าจะรักกันล่ะก็ ขอให้รักแค่ผมคนเดียวดีกว่า

และพอผมพูดออกไปอย่างนี้ พี่อินทร์ก็ชูนิ้วขึ้นสามนิ้ว

“สาบานด้วยเกียรติของอินทราเลยครับ กระผมไม่มีใครมาก่อนแน่นอน คุณจิระเชื่อใจได้เลย”

ท่าทางแบบนี้น่ารักมากกก

ยอมแล้ว ยอมเชื่อก็ได้ ผมยิ้มกว้างออกมา พี่อินทร์ก็ถลาเข้ามากอดผมไว้แน่นอีกครั้ง

“เป็นแฟนกับพี่เถอะนะจิระ”

ปลายจมูกดอมดมที่ข้างแก้ม ถูไถคลอเคลียออดอ้อนอย่างกับแมวเหมียว ผมชอบนะที่เขาทำแบบนี้ เกือบจะตอบรับไปแล้วด้วย แต่ทว่า...

“พี่อินทร์!”

ปัง!

ประตูก็เปิดผางเข้ามาเสียก่อนพร้อมกับเสียงเรียกของใครบางคน ผมผลักพี่อินทร์ออกห่าง ถอยหลังกรูดไปจนติดเตียงด้วยนึกว่าเป็นพี่บุศย์หรือไม่ก็สรัล แต่ทว่าก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามา แท้จริงแล้วคือ...

“อ้าว ศิลา กลับมาแล้วเหรอ”

ศิลา... เด็กผู้ชายอายุไม่น่าจะเกินสิบขวบ

“ศิกลับมาแล้ว~”

พอพี่อินทร์ทัก ศิลาก็โผเข้ากอดคอเขาอย่างสนิทสนม ปล่อยให้ผมมองด้วยความสงสัย จากนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อมีแสงสีทองสว่างวาบออกมาจากตัวของเด็กคนนั้นพร้อมกับภาพทับซ้อนในอดีตชาติ

ที่แท้ก็คือสียะตรา น้องชายของบุษบานั่นเอง!

หัวสมองประมวลผลทันที จำได้ขึ้นมารางๆ ว่าพี่บุศย์บอกว่าตัวเองมีน้อง แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นสียะตรากลับชาติมาเกิดอย่างที่เดาไว้เล่นๆ แบบนี้ อะไรไม่ว่า ชาตินี้ก็ดูสนิทสนมกับพี่อินทร์เหมือนชาติที่แล้วไม่มีผิดเพี้ยน

อย่าบอกนะว่าพี่อินทร์กับศิลาจะ...

เฮ้ย! ไม่ได้ๆ! คุกนะเว้ย!

“ศิ! พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้รออยู่ข้างนอกก่อน”

ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ เสียงของพี่บุศย์ก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของเขาที่ปรากฏอยู่หน้าประตู ผมรีบกระชับผ้าห่มให้คลุมร่างตัวเองไว้มั่น ก่อนที่จะมองหน้าพี่บุศย์ด้วยความอิหลักอิเหลื่อเพราะตระหนักขึ้นมาได้ว่าไอ้ที่ผมทำกับพี่อินทร์เมื่อคืนนี้น่ะ...มันทำบนเตียงของพี่บุศย์เขา!

“โทษทีนะจิ เดี๋ยวพี่พาน้องออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

พี่บุศย์น่าจะเดาสีหน้าผมได้ว่ากำลังตกอยู่ในอารมณ์ไหน หันมาบอกเร็วๆ แล้วมาดึงแขนน้องชายตัวเองออกไป ขณะที่ศิลามีท่าทีขัดใจเล็กน้อย แต่พอพี่อินทร์พูดว่า...

“ไว้พี่ตามออกไปเล่นด้วยนะ”

ศิลาก็ยิ้มกว้าง ยอมเชื่อฟังแต่โดยดี “ได้ครับ มาเร็วๆ นะ ศิคิดถึงพี่อินทร์”

ถึงจะเป็นเด็ก แต่เป็นสียะตรากลับชาติมาเกิด พอผมได้ยินศิลาพูดอย่างนั้น ในอกก็บีบรัดทันที

อิเหนา... ไม่ว่ายังไงก็คืออิเหนา ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหนก็คืออิเหนา ทั้งกะล่อน ทั้งเจ้าชู้ ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นแหละ แล้วพอมาคิดดูดีๆ แล้วนะ ทั้งบุษบา สังคามาระตา สียะตรา ในอดีตก็ล้วนเป็นทั้งเมีย เป็นทั้งตัวแทนเมียให้อิเหนาได้กอดจูบลูบคลำทั้งนั้น

นี่กูมาอยู่ท่ามกลางฝูงเมียและกิ๊กอิเหนาเลยนี่หว่า เป็นแบบนี้แล้วจะให้ตกปากรับคำเป็นแฟนได้ยังไงกัน

ไม่เอาโว้ย!

 

สุดท้ายก็ไม่ได้ตอบรับเป็นแฟน พี่อินทร์ก็ไม่เข้าใจสักเท่าไรว่าทำไมจู่ๆ ผมก็เปลี่ยนใจ ผมเองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเหตุผลมันเป็นเพราะเขาคืออิเหนากลับชาติมาเกิด ไอ้ที่บอกว่ามีผมคนเดียวหรือไม่มีใครอะไรนี่ เป็นเรื่องที่เชื่อไม่ได้ทั้งสิ้น

คิดดูสิ ทั้งๆ ที่ให้สัจจะกับจินตะหราวาตีว่าจะรักมั่น แต่นางยังไม่มั่นใจเลยว่าอิเหนาจะรักมั่นแต่ตัวเอง ผมเคยได้ยินนะตอนที่ท้าวดาหาขอกำลังไพร่พลจากกุเรปันให้มาช่วยรบ ว่าจินตะหรากังวลว่าอิเหนาจะปันใจให้บุษบา ถึงขั้นตัดพ้อน่าสงสาร...

 

[1]แล้วว่าอนิจจาความรัก                  พึ่งประจักษ์ดั่งสายน้ำไหล

ตั้งแต่จะเชี่ยวเป็นเกลียวไป              ที่ไหนเลยจะไหลคืนมา

สตรีใดในพิภพจบแดน                    ไม่มีใครได้แค้นเหมือนอกข้า

ด้วยใฝ่รักให้เกิดพักตรา                  จะมีแต่เวทนาเป็นเนืองนิตย์

 

ขนาดจินตะหรามาก่อน สามวันจากนารียังเป็นอื่นเลย แล้วประสาอะไรกับจรกาอย่างผมล่ะ ไม่เอา ผมไม่ไปเสี่ยงด้วยหรอก ขอเวลาคิดทบทวนดีๆ อีกสักหน่อยก่อนดีกว่า

นอกจากจะไม่ได้ตอบรับเป็นแฟนกับพี่อินทร์แล้ว ผมก็เพิ่งมารู้ทีหลังด้วยว่าที่ผมได้มาค้างที่บ้านพี่บุศย์ แท้จริงเป็นแผนของพวกเขาสามคน ใช่...ผมหมายถึงพี่อินทร์ พี่บุศย์ กับสรัล แล้วก็ไม่ใช่ว่าเป็นแผนครั้งแรกด้วยนะ ทุกครั้งที่ผมได้เจอกับพี่อินทร์ ล้วนแล้วเป็นแผนการของพี่บุศย์ทั้งสิ้น ผมเลยได้รู้อีกอย่างว่าจริงๆ แล้วพี่อินทร์แอบชอบผมมานานแล้ว ซึ่งอันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่านานของเขามันนานแค่ไหน พีคไปกว่านั้นก็คือตอนที่พี่อินทร์บอกว่า...

“ยังไม่ตอบรับเป็นแฟนก็ไม่เป็นไร พี่ให้เวลาจิคิดก่อน จิรอพี่อยู่ที่นี่ก่อนแล้วกันนะ พี่กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านแล้วจะพาไปส่งหอ”

...ผมก็สงสัยขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเขาไม่หยิบกุญแจรถไปด้วยตอนจะเดินออกจากบ้านพี่บุศย์

“พี่อินทร์ครับ ลืมกุญแจรถ...”

“ไม่ต้องหรอกจิ บ้านพี่อินทร์อยู่แค่นี้”

เป็นสรัลที่โพล่งขึ้น พอผมหันไปมอง พี่บุศย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ กันก็ให้คำตอบแทน

“บ้านอยู่ข้างกันน่ะ เดินไปก็ได้”

เท่านั้นก็รู้เลย...พวกแม่งรวมหัวกันต้มกูจนเปื่อยเลยนี่หว่า! แล้วไอ้อิเหนา... บ้านอยู่ข้างๆ ทำไมไม่กลับไปนอนที่บ้านตัวเอง มานอนกับผมจนเกือบได้เสียเป็นผัวเป็นเมียแบบนี้ทำไม!

จากนั้นก็มารู้อย่างละเอียดว่าครอบครัวของพี่อินทร์กับพี่บุศย์เป็นหุ้นส่วนทำธุรกิจร่วมกัน ตัวพ่อของพวกเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย และเพราะสนิทกันมาก ก็เลยทำให้พี่อินทร์กับพี่บุศย์สนิทกันตามไปด้วย ตอนนี้เลยไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเขาถึงมาเป็นรูมเมตกันทั้งที่ไม่ได้เรียนคณะหรือวิชาเดียวกันแม้แต่น้อย และที่อยู่ด้วยกันก็เป็นเพราะกลัวว่าจะไม่มีเพื่อนตอนเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ พออยู่ด้วยกันแล้วไม่มีปัญหาอะไรก็เลยอยู่ยาว

ก็นะ โตมาด้วยกันแบบนี้ ไม่สนิทกันก็แปลกแล้ว

ส่วนเรื่องที่ผมถูกล่อให้มาติดกับนี่ โทษใครก็ไม่ได้แล้ว ผมพลาดท่าเอง แต่อย่างหนึ่งที่ได้รู้ก็คือ...พี่อินทร์แม่งโคตรจะเจ้าเล่ห์เลย ตอนนี้มั่นใจแล้วว่านิสัยของอิเหนาในชาติก่อน มันติดตัวมาที่ชาตินี้ด้วยล้านเปอร์เซ็นต์ แน่นอนว่าเรื่องเจ้าชู้ก็ด้วย ผมไม่เชื่อง่ายๆ หรอกว่าเขาไม่มีใครน่ะ

มันต้องมี... ยังไงก็ต้องมี ไม่มีตอนนี้ก็ต้องมีตอนหน้า มีแน่นอน!

ก็ไม่ได้โกรธพวกเขาหรอกนะที่รวมหัวกันล่อลวงผม แต่ผมค่อนข้างจะหงุดหงิดเรื่องสันดานของอิเหนาที่ติดตัวมาจากชาติที่แล้วมากกว่าที่ทำให้ผมหวาดระแวงเรื่องความเจ้าชู้ของเขาเนี่ย พอกลับไปเรียน ผมก็เลี่ยงที่จะไม่เจอหน้าพี่อินทร์ และใช่ หมายรวมถึงพี่บุศย์กับสรัลด้วย เพราะถ้าเจอสองคนนั้นเมื่อไร ไม่วายเป็นนกต่อล่อผมไปให้พี่อินทร์อีกแน่

และเพราะผมไม่ยอมไปเจอหน้าพวกเขา ไม่ยอมติดต่อ พี่อินทร์ก็มาหาเองถึงที่ วันนี้ผมมีเรียนวิชาพื้นฐานที่ตึกเรียนรวม นักศึกษาปีหนึ่งทุกคณะของมหาวิทยาลัยจะมาเรียนด้วยกันที่นี่ พอเรียนเสร็จผมก็ออกจากห้องเรียนใหญ่ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าพี่อินทร์ยืนรออยู่ด้านหน้า พอเขาเห็นผมก็ยิ้มร่า ส่งเสียงทักทันที

“ฮาย~ จิระ”

ได้ยินเมื่อไร เป็นอันต้องมีเรื่องชวนปวดหัวมาให้เมื่อนั้น ผมก็เลยแสร้งทำเป็นเมินเขา หันเดินหนีไปทางอื่น แต่เขาก็รีบพุ่งเข้ามาเดินตาม

“พี่ให้เวลาคิดหลายวันแล้ว วันนี้พี่จะมาทวงคำตอบ”

เข้ามาเดินขนาบข้างได้ก็พูดเลย ผมชำเลืองมองเขานิดหน่อยพลางถาม

“คำตอบอะไรครับ”

“แน่ะ ทำเป็นลืม” พลันเดินมาดักหน้าผมให้ผมหยุดเดิน “ก็ที่พี่ถามไงว่าอยากเป็นแฟนกับพี่ไหม พี่ว่าพี่ให้เวลาเราคิดนานแล้ว วันนี้ก็เลยมาทวงคำตอบ”

ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะว่าเขาอยากได้ยินอะไร แต่เมินเสียเถอะ ถึงผมอยากจะเป็นแฟนเขา แต่ถ้าเขายังไม่ทิ้งกมลสันดานเดิมของอิเหนาแบบนี้ ผมก็ทำใจตกลงยากอะ ต้องรอดูกันไปอีกสักนิด

“จิยังคิดไม่ออก”

ก็เลยเลี่ยงที่จะตอบไป เดินหลบไปอีกทางด้วย พี่อินทร์ก็ก้าวฉับๆ ตามมาส่งเสียงกระเง้ากระงอด

“ต้องคิดให้ออกแล้วนะจิระ พี่ทนไม่ไหวแล้ว เห็นเราไปที่ไหนก็มีผู้ชายเดินตามติดเป็นแมลงวันแบบนี้ พี่ไม่สบายใจ”

ปกติก็มีแหละ แต่วันนี้มีแต่มึงคนเดียวเนี่ย แล้วไอ้ที่ว่าผู้ชายพวกนั้นเป็นแมลงวัน หาว่ากูเป็น...

“พี่อินทร์หาว่าจิเป็นขี้เหรอ”

ผมหันขวับไปถามเลย พี่อินทร์ก็ส่งเสียงสูง

“เปล๊า! พี่หมายถึงแมลงวันตอมดอกไม้”

แมลงวันไม่ตอมดอกไม้เว้ย อย่ามาแถ!

ผมชะงักฝีเท้า หันไปมองพี่อินทร์พลางย่นคิ้ว

“พี่อินทร์ จิขอพูดตรงๆ นะครับ”

“ว่า?”

“เรื่องที่จะเป็นแฟนพี่อินทร์อะ จิขอเบรกไว้ก่อน”

“ทำไมล่ะ”

“จิว่าจิยังไม่พร้อม ไว้ก่อนนะครับ”

พูดแค่นั้น ผมก็เดินหนีทันที พี่อินทร์ก็ดูมึนๆ งงๆ เหมือนกัน คงรู้สึกเหมือนถูกเสยคางอะเพราะผมก็ไม่ได้ตอบปฏิเสธไปตามตรง อย่างที่บอก ผมก็อยากเป็นแฟนเขา ไม่ใช่ไม่อยากเป็น แต่ขอเวลาคิดทบทวนอะไรต่อมิอะไรมากกว่านี้อีกสักหน่อย

แต่...ดูเหมือนพี่อินทร์จะไม่ให้เวลาผมแล้ว เพราะพอผมเดินหนีปุ๊บ เขาก็ตะโกนไล่หลังมาปั๊บ

“จิระ! พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ!”

ผมหันขวับไปมองทันที ขณะเดียวกันก็อายด้วยเพราะตอนนี้กลายเป็นว่าเราสองคนตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นแล้ว แต่พี่อินทร์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เดินมาหยุดตรงหน้าผม สีหน้าก็ขึงขัง

“พี่ต้องทำยังไง จิถึงจะยอมเป็นแฟนพี่”

ไม่ต้องทำอะไรเลย อยู่เฉยๆ เดี๋ยวผมมั่นใจเมื่อไรว่าเขามีแค่ผมคนเดียว ผมจะไปบอกเขาเองแหละ

ทว่าไม่ทันจะได้พูด เขาก็ว่าเสียงแข็งมาอีก

“หรือจะต้องให้พี่พิสูจน์ว่าพี่เหมาะสมกับจิก่อน จิถึงจะยอมเป็นแฟนพี่”

ใช่ ถ้าพิสูจน์ได้ก็พิสูจน์เลย ทำให้ผมมั่นใจสิว่าจะมีแค่ผมน่ะ

ผมเลยเชิดหน้าขึ้น ถามด้วยความอยากรู้

“แล้วพี่อินทร์จะพิสูจน์ยังไงครับ”

พี่อินทร์พยักหน้าราวกับจะบอกว่า ‘อ๋อ ที่แท้ก็รอเรื่องนี้ใช่ไหม ได้! คอยดู!’ ก่อนที่จะ...

“อึ๊!~”

...ส่งเสียงประหลาดๆ ออกมา

ผมย่นคิ้ว มองเขาด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจเท่าไรว่าเขาคิดจะทำอะไร ส่วนเขาก็กางแขนทั้งสองข้างออก หงายมือ มือทั้งสองข้างจับจีบ จากนั้นก็มีเสียงออกมาอีก

“อึ๊!~”

เป็นเสียงเดิมนั่นแหละ แต่รอบนี้มี...

“ไฮ่ย่าห์!~”

อะไรของมึงเนี่ย!

ผมขมวดคิ้วมุ่น ขณะที่พี่อินทร์ก็ยังทำท่าเบ่ง... เออ เบ่งเลย เหมือนเบ่งอึอะ แล้วก็ส่งเสียงประหลาดๆ ออกมาไม่เลิก

“อิ๊! ย่าห์!~”

เหมือนองค์ผีบ้าประทับ ถึงตอนนี้ผมไม่ทนละ ออกปากถามไปจนได้

“พี่อินทร์ทำอะไรครับ”

เขาชะงักไปเล็กน้อย มองผมด้วยสีหน้าจริงจัง

“เปล่งรัศมีผัว”

“ฮะ?”

“เผื่อว่าจิจะยอมเป็นแฟนพี่”

จากนั้นก็ทำท่าเบ่งอีก คราวนี้ไม่ได้เบ่งกับส่งเสียงประหลาดๆ อย่างเดียว เงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่งเสียงดังออกมาว่า...

“เป็น – แฟน – พี่ – นะ - จิ - ร้า!~ ย่าห์!”

ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขาหมด พี่อินทร์ร้องจนพอใจแล้วก็เหยียดตัวตรง ส่งยิ้มให้ผมพลางถามหน้าระรื่น

“ไง เห็นรัศมีผัวของพี่เปล่งประกายหรือยัง”

กูไม่เห็นรัศมีผัวของมึงเลย เห็นแต่ความผีบ้าเนี่ย! ตอบตกลงเป็นแฟน เดี๋ยวก็ได้เข้าไปอยู่ศรีธัญญาด้วยกันหรอก จะขอเป็นแฟนก็ขอดีๆ สิเว้ย!

“อ๊ะๆ ยังเฉย สงสัยต้องเปล่งรัศมีอีกรอบ”

จะเปล่งหรือจะเบ่งก็ไม่ต้องแล้วเว้ย!

ผมรีบคว้าแขนเขาเอาไว้ทันทีก่อนที่เขาจะเชิญองค์ประทับร่าง พี่อินทร์หันมายิ้มแป้นให้ผมขณะที่ผมก้มหน้างุดเพราะอายสายตาคนรอบข้าง

“ไม่ต้องเปล่งรัศมีแล้วครับ พอเถอะ”

“จิเห็นรัศมีผัวของพี่แล้วล่ะสินะ”

ไม่เห็นเว้ย!

แต่ไม่บอกหรอก เดี๋ยวแม่งเปล่งรัศมีอีก ผมว่าพี่อินทร์ควรพอ

“ถ้าอย่างนั้นก็พิสูจน์ได้แล้วว่าพี่มีความผัวพอที่จะเป็นแฟนจิ”

เมื่อกี้นี้มันไม่มีเลยเว้ย!

ผมไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาตรงนี้หรอก รีบลากเขาออกมาเดี๋ยวนั้นเลย พี่อินทร์ก็ไม่ได้แย้งอะไร หัวเราะร่วน ยอมเดินตามหลังผมมาแต่โดยดี จนกระทั่งออกมาข้างนอกอาคารเรียนรวมและไปในที่ปลอดคน ผมถึงได้ปล่อยมือออกจากเขา

“อย่าทำอะไรแบบนี้กี้อีกนะครับ”

“ทำอะไรเหรอ”

“ก็ที่ทำเหมือนเบ่งอึอะ”

“เปล่งรัศมีผัว”

“นั่นแหละ จะเบ่งอึหรือเปล่งรัศมีผัวก็อย่าทำอีกนะ จิอายเขา”

พี่อินทร์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็เอามือมาวางไว้บนหัวผม ออกแรงขยี้เบาๆ

“พี่ก็แค่ไม่อยากเห็นจิทำหน้าเหมือนกระรอกท้องผูกแค่นั้นเอง ยิ้มๆ นะ”

มันน่ายิ้มๆ ไหมล่ะ ทำให้ผมอับอายขายหน้าคนอื่นอย่างนั้นน่ะ

แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรหรอก ได้แต่มุ่ยหน้าใส่เขา ปล่อยให้พี่อินทร์ได้พูดออกมา

“ส่วนเรื่องเป็นแฟนพี่ ถึงจิจะไม่รับรักพี่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร”

“...”

“ศรีทนได้ ศรีจะยอมรับความเจ็บปวดนี้ไว้เอง ฮึก...”

แล้วก็ทำเป็นซับน้ำตาทั้งๆ ที่มันไม่มี เลียนแบบโสรญาในจำเลยรักสุดชีวิต ผมเห็นแล้วก็ได้แต่เบ้หน้า

ศรีนี้ทนได้ แต่ศรีธัญญาทนไม่ได้โว้ย! เลิกทำตัวบ้าบอสักทีพี่อินทร์ ไม่งั้นมึงได้แอดมิดเป็นผู้ป่วยในจริงๆ แน่!

“จิก็บอกแล้วไงว่าขอเวลาจิหน่อย จิยังไม่มั่นใจ”

ใช้เหตุผลคุยกับเขาดีกว่า ถึงจะบ้าๆ บอๆ แต่ผมก็เชื่อว่าพี่อินทร์จะต้องฟังเหตุผลของผม ซึ่งก็จริง เพราะหลังจากนั้นเขาก็พยักหน้า

“อืม พี่รู้ว่าจิไม่มั่นใจว่ามีจะมีจิคนเดียวไหม”

ผมพยักหน้า เขาก็ยิ้มออกมาอีก

“แต่พี่ก็อยากให้จิเข้าใจพี่เหมือนกันนะว่าที่พี่อยากให้จิเป็นแฟนจนต้องมาคาดคั้นแบบนี้น่ะ พี่ก็มีเหตุผลเหมือนกัน”

“เหตุผลอะไรเหรอครับ”

ผมเลิกคิ้วสูง เขาก็เลยโน้มหน้าลงมาพูดใกล้ๆ

“ก็เพราะพี่ไม่อยากให้ใครมายุ่ง”

พูดมาอย่างนี้ ผมก็ไปต่อไม่ถูกเลย ยิ่งถูกสายตาหวานฉ่ำของเขาจับจ้องด้วยแล้ว ผมก็วางตัวไม่ถูกขึ้นมา

“แต่จิก็ไม่ได้ยุ่งกับใครนะครับ”

“ถึงจิจะไม่ได้ยุ่ง แต่คนอื่นยุ่งนี่ ไอ้บุศย์มันเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าปกติมีรุ่นพี่ในคณะมาตามติดหนึบเลยไม่ใช่เหรอ”

“จิไม่สนใจซะอย่าง ตามก็ตามสิ ไม่เป็นไรหรอก”

“ก็พี่ไม่ชอบให้แมลงรำคาญมาเกาะแกะ” พี่อินทร์ว่า ก่อนที่สีหน้ายิ้มแย้มจะแปรเปลี่ยนกลายเป็นตึงเครียดขึ้นมา “เพราะถ้าพี่รำคาญไปมากกว่านี้ พี่อาจจะทำอะไรไม่คาดคิดขึ้นมาก็ได้”

ผมถึงกับกลืนน้ำลายในตอนนี้

ทำอะไรไม่คาดคิด... จินตนาการไม่ออกเลยว่าพี่อินทร์จะทำอะไร ดักกระทืบผู้ชายพวกนั้นเหรอ หรืออะไรยังไง

คิดไม่ออกเลย จนกระทั่งพี่อินทร์เป็นฝ่ายบอกเอง

“พี่จะ...”

จะ...

“สาป”

หือ?

“จะสาปๆๆๆ ใครมาจีบจิ พี่จะสาปให้เป็นหมันให้หมด!”

แล้วก็ทำท่าทางสะดีดสะดิ้ง ทำปากยื่นๆ ส่งเสียงกระเง้ากระงอดใส่ผม

“หึงแล้วนะ”

ผมมองเขาตอบ ขณะที่เขาเอื้อมมือมาจับมือผมเอาไว้แล้วก็ดิ้นๆๆ

“หึงแล้วๆๆ พี่หึงจิแล้ว~”

แด๊ะแด๋ซะไม่มี คิดว่าทำแบบนี้แล้วน่ารักหรือไงฮะ!

“หึงแล้วนะ หึงจิแล้ว อย่าให้ใครมายุ่งนอกจากอินทราได้ไหมครับคุณจิระ”

ไม่พูดเปล่า ช้อนสายตาอ้อนวอนมาให้ผมด้วย เท่านี้ผมก็ใจอ่อนยวบเลย

เออ! น่ารักก็ได้

พี่อินทร์โคตรน่ารักเลย!

ไอ้ที่วางมาดทำเป็นเฉยเมยใส่เขา ตอนนี้ผมเก็บอาการไว้ไม่อยู่แล้ว หลุดหัวเราะออกมา ยิ้มกว้างด้วย พี่อินทร์เลยได้ใจใหญ่เลย

“ฮั่นแน่ ยิ้มแล้ว”

แล้วผมก็หุบยิ้มไม่ได้ด้วย ได้แต่ปล่อยให้เลยตามเลย

“ก็พี่อินทร์ทำตัวบ้าๆ บอๆ ทำไมล่ะครับ”

เสียฟอร์มอยู่เหมือนกันที่เก๊กแตก แต่มันคงไม่สำคัญแล้วเมื่อพี่อินทร์คว้ามือผมไปจับไว้มั่น

“บ้ารัก” มุกเชยมาก “งั้นพี่ไม่ทำตัวบ้าๆ บอๆ แล้ว พี่จริงจังก็ได้”

ผมยืดตัวขึ้นเล็กน้อย มองหน้าเขา รอให้อีกฝ่ายได้พูด ขณะที่พี่อินทร์เองก็สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะว่าออกมา

“จิระ เป็นแฟนกับพี่เถอะนะครับ”

สายตาที่เขามองมาดูจริงจังมาก ผมก็ยังลังเลอยู่ แต่พอสิ้นเสียงแล้วเขาดึงมือผมขึ้นไปจูบเบาๆ ที่หลังมือ ผมก็นิ่งงันไปทันที

แล้วความร้อนก็แล่นวูบวาบไปทั่วร่างกายผมตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายเท้า ไม่กล้าสู้สายตาเขาด้วยเมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่จ้องผมด้วยสายตาจริงจัง

นี่แหละ รัศมีผัวที่แท้ทรู เจอแบบนี้ ผมก็ต้านทานไม่ไหวเหมือนกันนะ

“จิ...”

กะจะบอกว่าขอเวลาเหมือนเดิม แต่พี่อินทร์ไม่ให้เวลากับผมแล้ว พอผมพูดขึ้นมา เขาก็แทรกทันที

“ไม่ให้เวลาแล้ว ถ้าจิไม่รับรักพี่ พี่ว่าพี่ต้องตายแน่ๆ จะตายลงตรงหน้าจินี่แหละ ขอร้องนะครับจิระ เป็นแฟนกับพี่เถอะนะ”

คราวนี้มีช้อนตามองผมด้วย อ้อนเป็นลูกแมวแบบนี้ แล้วจะให้ผมทำยังไงได้อีกกันล่ะ ไอ้ความลังเลไม่แน่ใจอะไรนั่น ตอนนี้หายไปหมดเลย

เข้าใจแล้ว...

เข้าใจแล้วว่าทำไมเมียๆ ของอิเหนาถึงได้ยอมให้เขามีเล็กมีน้อยเยอะแยะไปหมด นั่นก็เพราะเขาเสน่ห์เหลือร้ายแบบนี้นี่เอง

“จิระ...”

เห็นผมไม่ตอบ พี่อินทร์ก็ร้องเรียก ผมเม้มริมฝีปากแน่น มองหน้าเขาก่อนจะตัดสินใจออกไป

“แล้วพี่อินทร์ต้องมีแค่จิคนเดียวด้วย”

คำตอบชัดเจนแล้วว่าผมโอเค พี่อินทร์ยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันครบทุกซี่ ก่อนจะถลาเข้ามากอดผมแน่น

“นว้องจิของปี้~ ป่าปี๊จะมีแค่หนูตัวเย็กๆ คนเลียว ป่าปี๊สัญญางับ~”

แล้วรัศมีผัวก็หายไปเมื่อเขาพูดเสียงสอง

แต่ก็เอาเถอะ เขาสัญญาก็ดีแล้ว

อย่าผิดคำสัญญาก็แล้วกัน...พี่อินทร์

 


[1] จินตะหราวาตีตัดพ้ออิเหนา ตอนศึกกระหมังกุหนิง บทละครอิเหนาฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ



วันนี้มาดึกนิดนึงค่ะ แอบยาวแล้วก็เพิ่งจะเขียนเสร็จด้วย มัวแต่หนีเที่ยว 55

เรื่องนี้ถามว่าดราม่ามั้ย เห็นหลายคนกลัวใจดราม่า ลองให้นักเขียนทำนายกันนนน #โดนตบ 555

จริงๆ ก็ไม่ดราม่าหรอกค่ะ คิดว่านะ จะมีนิดหน่อยตรงที่เป็นปมของเรื่องนี่แหละ ส่วนใหญ่จะรอมคอมน่ารักกุ๊กกิ๊กไป อ่านสบายๆ ไม่ต้องคิดเยอะจ้าเรื่องนี้

ฝากกำลังใจไว้ด้วยนะ พรุ่งนี้ถ้าเขียนทันก็เจอกันตอนใหม่จย้า

[wildride]

 
รู้สึกปวดหัวแทนจิระสุดๆ
แต่แอบอยากรู้ความลับของพวกเขาจริงๆเลย

[iceman555]

 

[kanj1005]

ถ้าจิปล่อยวางอารมณ์จากอดีตได้คงจะดีไม่น้อย   
แบบว่าตัวละครทุกตัวตามมาเกิดกันเกือบหมด  แต่ละตัวก็ต่างไปจากอดีต แต่ดูจิชอบเอาอดีตมากำหนดความคิดและตัดสิน  อ่านมากเข้าเลยพาลจะเบื่อๆจิ