หัวข้อ: ■❤พี่ครับ ผมอ่อยอยู่นะ❤■ //ตอนพิเศษ Love at first sight// 06.11.2018 THE END

[Leenboy]

รอ ตอนต่อไปน๊าาา 

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่สิบแปด


ตอนนี้ผมนั่งอยู่ข้างๆ พ่อที่โซฟาตรงกลางตัวยาว ส่วนพี่เสือนั่งโซฟาเดี่ยวที่ตรงข้ามกับโซฟาที่แม่และพี่ใจนั่ง แม่พูดคุยถามชื่ออะไรปกติ พี่เสือเองที่ดูไม่ค่อยเกร็งเท่าตอนแรกก็ตอบคำถามแม่ได้เป็นตัวเองสุดๆ ส่วนผมไม่กล้าเปิดปากพูดมากเพราะนั่งอยู่ใกล้พ่อ ส่วนพี่ใจก็นั่งนิ่งๆ ผมรู้ดีว่าพี่ใจถึงจะทำเป็นไม่สนใจแค่ไหน แต่เขาเป็นคนที่ร้ายเงียบมาก เก็บทุกประเด็นรายละเอียดไว้ในหัวอันฉลาดของเขาเรียบร้อยแล้ว

ผมรับรู้ได้เลยว่าพอพี่เสือกลับไปผมต้องโดนสอบสวนขั้นสุดแน่นอน เพราะดูท่าแล้วพ่อกับพี่ใจคงไม่เชื่อว่าพี่เสือเป็นแค่รุ่นพี่ที่มหาลัยของผมอย่างที่ผมบอกแน่นอน

“อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะเสือ แม่ทำไว้เยอะแยะเลย” แม่ผมเอ่ยชวนพี่เสือ พี่มันหันมามองหน้าผมเพื่อขอคำตอบผมพยักหน้านิดหน่อยให้พี่มันรับรู้ว่าตกลง ก่อนจะหันไปตอบแม่ผมสั้นๆ

“ครับ” แม่ยิ้มรับคำตอบพี่เสือ ดูท่าแล้วแม่คงพอใจกับคำตกลงของพี่เสือน่าดู

“เกวขึ้นไปตามพี่เจตกับพี่หยางลงมาทานข้าวเย็นด้วยกันหน่อยสิจ้ะ”

“ครับ” ผมลุกขึ้นยืน มองพี่เสืออย่างเป็นกังวลนิดหน่อย เพราะผมไม่แน่ใจว่าพี่มันจะโอเคกับการที่อยู่คนเดียวกับสมาชิกภายในครอบครัวผมไหม

“ไปตามพี่เถอะ” พี่เสือที่รู้ว่าผมมีสีหน้ากังวลมากแค่ไหน พี่มันถึงได้บอกผมไปตามพี่เจตอีกรอบ

ผมเดินคอตกขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้านที่เป็นห้องนอนพี่เจต ผมเคาะประตูห้องสองครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเลย เพราะมันไม่ได้ล็อคไว้

“พี่เจตพี่หยางครับลงไปทานข้าวเย็นกันครับ” ผมรีบบอกก่อนจะปิดประตูตามหลังอย่างเร็ซ เพราะเปิดเข้าไปเจอฉากท่านั่งคู่รักระหว่างพี่เจตกับแฟน คือพี่เจตนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานปกติแต่ที่ไม่ปกติคือมีพี่หยางนั่งคร่อมตักเอาคางเกยไหล่สองมือเล่นโทรศัพท์อยู่ทางข้างหลังพี่เจต เป็นภาพที่แปลกตาแตกต่างจากเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคน แต่เวลาสองคนนี้ทำแล้วมันน่ารักนะในความรู้สึกผม

ผมเดินเข้าห้องตัวเองที่อยู่ข้างห้องทางขวาของพี่เจต โทรศัพท์ผมแบตหมดผมเสียบสายชาร์จเสร็จก่อนจะเดินลงบันไดเลี้ยวซ้ายไปทางโต๊ะทานอาหารที่อยู่เยื้องกับห้องครัว แม่กำลังวางจานและมีพี่เสือช่วยถืออยู่ข้างๆ พี่มันบอกว่าไม่เคยเข้าบ้านแฟนแต่มาบ้านผมครั้งแรกก็ทำได้น่าประทับใจซะแล้ว ลูกเขยตัวจริง ฮ่าๆ ๆ

ผมเดินเข้าไปช่วยจัดโต๊ะจนเรียบร้อย พอดีกับที่พี่เจตกับพี่หยางเดินมาพอดี พ่อกับพี่ใจเดินมาสุดท้ายพร้อมคุยกันเรื่องงานเสียงไม่ดังมาก

“เดี๋ยวเกวตักข้าวเองครับ” ผมบอกแม่ก่อนที่แม่จะลุกขึ้น ผมตักข้าวให้พ่อที่นั่งหัวโต๊ะคนแรกต่อมาเป็นแม่พี่ใจพี่เจตพี่หยางพี่เสือและสุดท้ายเป็นผม ทุกคนลงมือทานข้าวกันเงียบๆ มีพี่หยางคุยกับผมบ้างเรื่องเรียน เรื่องเที่ยว

“แล้วเพื่อนจะค้างที่นี่ด้วยไหมเกว” ผมชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากเพราะพี่เจตถามขึ้น ผมยัดข้าวเข้าปากก่อนจะหันไปมองหน้าพี่เจตอย่างเคียดแค้น พี่เจตเขาแกล้งผมอ่ะ ดูสิครับนิสัยไม่ดีเลย

พอพี่เจตถามแบบนั้นพ่อและพี่ใจก็พร้อมหน้ากันหันมามองผมกับพี่เสือสลับกันไปมาอย่างสงสัยด้วยสีหน้านิ่งๆ งานเข้าแล้วไหมล่ะ

ผมมองสบตาพี่เสือส่งสายเป็นเชิงถามว่าเอายังไงดี เพราะดูแล้วพ่อไม่เชื่อแล้วแน่ๆ ว่าพี่เสือเป็นแค่รุ่นพี่ที่มหาลัย พี่มันพยักหน้าให้ผม ผมเลยตีความหมายไปเองเลยว่าแล้วแต่เลยผมเลย

ผมมองทุกคนบนโต๊ะอาหารอีกครั้งหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองกับสิ่งที่ผมกำลังจะทำ

“ทุกคนครับ” ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมอย่างสงสัยจะมีแค่สองคนที่ไม่สงสัยแต่ทำหน้านิ่ง พี่เจตยกมือขึ้นกอดอกเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้เบาๆ หล่อจังคูลจังนะไอ้พี่ตัวดี ผมก็ได้แค่บ่นในใจ

“ผมขอโทษ” ผมขอโทษออกไปก่อนที่จะบอกความจริง เพราะผมไม่รู้ว่าพอผมบอกออกไปแล้วพ่อกับแม่จะยังอยากฟังคำพูดของผมอีกหรือเปล่า

ผมไม่มั่นใจอะไรเลย ผมกลัวผลที่จะตามมา แต่ผมอยากจะบอกเพื่อให้ทุกอย่างชัดเจน ไม่ใช่แค่เรื่องพี่เสือแต่เป็นเรื่องความรู้สึกของผมที่มันไม่เหมือนเดิม ผมรู้ดีว่าพ่อแม่ต้องผิดหวังเสียใจในตัวผม ผมอยากทำให้ทุกอย่างดีกว่านี้แต่ผมห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ว่ามันรักพี่เสือ

“เกวมีอะไรหรือเปล่าลูก” น้ำเสียงที่นุ่มอ่อนโยนถูกส่งมาจากแม่ ผมต้องรีบกลั้นน้ำตาอย่างรวดเร็ว

“เกวกับพี่เสือเราคบกัน ขอโทษครับ เกวผิดไปแล้ว” น้ำตาผมที่พยายามกลั้นไว้ไหลทะลักออกมามากมาย จนกลายเป็นผมนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง หน้าตาน่าเกลียดไปหมด ที่ผมร้องไห้เนี่ยนะครับ เพราะผมทั้งกลัว ทั้งโล่งใจไปพร้อมกัน



TBC.

น้องงงงงง อย่าร้องนะค่ะ

[Leenboy]

สั้นจัง ลงซ้ำด้วยอ่า

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่สิบเก้า


“เอ้าๆ ลูกชายพ่อนั่งร้องไห้ใหญ่โตเชียว” เสียงพ่อ…

ผมรีบเงยหน้าเปื้อนน้ำตาของตัวเองขึ้นมองพ่ออย่างรวดเร็ว พ่อนั่งกอดอกด้วยท่าทีสบายๆ ยกยิ้มที่มุมปากอย่างที่ชอบทำเสมอเวลาที่มีเรื่องให้ขำขันหรือพึงพอใจ

“ฮือออ ฮึก” เห็นแบบนั้นผมยิ่งร้องไห้ใหญ่โตเสียงดังขึ้นอีก เพราะในใจผมทั้งโล่งใจ ดีใจ และที่สำคัญที่สุดคือผมโดนแกล้งอีกแล้ว ผมนั่งร้องไห้เป็นเด็กมือยกขึ้นเช็ดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันก็ไม่ยอมหยุดไหลลงมาเลย ให้ตายเถอะผมกำลังนั่งร้องไห้เป็นเด็กอนุบาลให้คนทั้งครอบครัวดูรวมทั้งพี่เสือคนที่พึ่งเป็นแฟนกับผมยังไม่ถึงสัปดาห์ด้วยซ้ำเนี้ยนะ เกวนี่งามหน้าจริงๆ

“มาๆ มาหาพ่อนี่มา” พ่อกางแขนทำท่าเตรียมกอดผมพร้อมกับรอยยิ้ม ผมเห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นทั้งน้ำตาเดินไปหาพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะรับประทานอาหาร ผมคุกเข่ากอดเอวซุกหน้าเข้าหาอ้อมกอดของพ่อ ความอบอุ่นที่ผมได้สัมผัสได้รับมาตั้งแต่ผมจำความได้ มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะโตจนเข้ามหาลัยแล้วผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กที่ต้องการอ้อมกอดของพ่อแม่และคนในครอบครัวที่เรารักอยู่เสมอ

“โกรธเกวไหม เกวขอโทษ” ผมพูดอู้อี้อยู่กับอ้อมกอดพ่อน้ำตายังไหลอยู่ แต่ไม่เยอะเหมือนตอนแรกแล้ว ผมได้ยินเสียงพี่ใจหัวเราะเบาๆ ยังไม่ได้คำตอบจากพ่อ ข้างๆ ตัวผมก็มีอีกคนที่ลุกจากที่ตัวเองเข้ามาคุกเข่าลงกอดผมกับพ่อไว้ด้วยสองแขนเล็กๆ ที่อบอุ่นเหมือนวันแรกที่ผมได้สัมผัส…แม่

“ไม่โกรธเลยสักนิด แม่ดีใจที่เกวเลือกที่จะบอกพ่อและแม่ด้วยตัวเองนะลูก” แม่พูดเสียงขึ้นจมูกนิดหน่อย แม่ร้องไห้ไปกับผมเบาๆ มีพ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้คอยกอดปลอบเราสองคนแม่ลูกพักใหญ่จนน้ำตาเริ่มแห้งถึงได้ถอนตัวออกจากอ้อมกอดพ่อ

ผมพนมมือไหว้ตรงอก หางตาผมเหลือบเห็นพี่เสือลุกขึ้นจากที่นั่ง พี่มันเดินมาหาผมก่อนจะนั่งคุกเข่าลงข้างๆ ตัวผม พี่มันพนมมือขึ้นไหว้เหมือนที่ผมทำ ผมได้แต่มองพี่มันนิ่งๆ ทุกคนกำลังรอลุ้นว่าพี่เสือจะทำอะไรต่อจากนี้ โดยเฉพาะตัวการอย่างพี่เจตที่นั่งจ้องพี่เสือตั้งแต่ที่พี่มันลุกจากเก้าอี้แล้ว

“ผมขอโทษครับที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมรู้ดีว่ามันผิดและคงทำให้พ่อกับแม่ของน้องผิดหวัง แต่ผมอยากบอกว่าผมจริงใจกับน้องผมรักน้องจริงๆ วันนี้ทุกคนอาจจะคิดว่าที่ผมพูดมามันเป็นแค่ลมปาก แต่ขอให้เชื่อใจผมว่าผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุดครับ” พี่เสือพูดทั้งที่มือยังพนมอยู่ที่อก มันเกือบจะร้องไห้อีกครั้งเพราะไม่คิดว่าพี่มันจะกล้าทำอะไรแบบนี้ ความรู้สึกดีใจมันตีตื้นขึ้นมาจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

ผมก้มลงกราบที่เท้าพ่อกับแม่ พี่เสือเองก็กราบลงมาเช่นกันเราสองคนหันหน้าเข้าสบตากันแล้วยิ้มน้อยๆ ทั้งที่ยังกราบอยู่ที่พื้น พ่อกับแม่ลูบหัวผมกับพี่เสือเบาพร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว อันเป็นว่าพ่อแม่รับรู้และยินดีที่พี่เสือแสดงความจริงใจที่มีต่อผม ไม่ได้รังเกียจหรือต่อต้านความพึงพอใจของเราทั้งสองคน

วันนี้เป็นวันที่หนักหนาสำหรับผมจริงๆ ทั้งบ้านพี่เสือบ้านผมที่ตอนนี้เป็นอันรู้กันแล้วว่าเราสองคนคบกัน ไม่ได้ปิดบังแต่อย่างใด จะเหลือก็แต่เพื่อนผมที่ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ ผมคิดไว้แล้วว่าจะยังไม่บอกแต่ไม่ได้ปิดบังอะไร ให้พวกมันถามกันเองเพราะถ้าจะให้บอกผมก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเหมือนกัน

ตอนนี้ผมเดินนำหน้าพี่เสือออกมาหน้าบ้านเพื่อนมาส่งพี่มันกลับบ้านหลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ส่วนผมนอนค้างที่นี่พรุ่งนี้เช้าค่อยให้พี่เจตหรือไม่ก็พี่ใจไปส่งที่มหาลัยเลย

“ขับรถระวังนะครับ ถึงแล้วส่งข้อความมาด้วยนะ” ผมบอกพี่เสือเมื่อเดินมาถึงตัวรถกันแล้วพี่เสือพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะขึ้นรถพี่มันยังก้มตัวลงมาหอมแก้มซ้ายผม จนหน้าเอียงข้างนึงเลย รุนแรงตลอดดด

ผมยืนโบกมือหยอยๆ ให้พี่เสือที่หน้าบ้าน พี่มันโบกมือกลับมาสองสามทีก่อนจะขับรถออกไป ผมยืนมองจนไฟท้ายรถเลี้ยวหายไป ก่อนจะเข้าบ้านเมื่อปิดประตูรั้วบ้านเสร็จ ผมเดินเข้าไปหาแม่ที่นั่งอยู่กับพี่หยางบริเวณห้องโถงที่ใช้ดูทีวี

“ส่งพี่เขาเรียบร้อยแล้วหรือจ้ะ” แม่ถามขึ้นหลังจากที่ผมนั่งลงข้างๆ พี่หยาง

“ครับ” ผมยิ้มให้แม่อย่างเขินอายนิดๆ ก็แม่เล่นมองผมแบบอมยิ้มเหมือนแซวผมแบบนั้นผมก็ต้องมีแสดงอาการบ้างสิครับ

“ยูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ” พี่หยางพูดแซวผมอีกแรง ด้วยภาษาไทยสำเนียงที่ยังไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่ก็ฟังรู้เรื่องว่าพูดอะไร

อย่าสงสัยกันเชียวว่าเขาพูดได้ยังไง ก็พี่เจตน่ะสิบังคับขู่เข็ญพี่หยางตอนที่พี่หยางตามจีบพี่เจตแกใหม่ๆ พี่แกก็เล่นพูดภาษาไทยใส่พี่หยางอย่างเดียว แถมบอกพี่หยางอีกว่าถ้าอยากฟังรู้เรื่องก็ไปเรียนภาษาไทยมาสิว่ะ มีไหมความพยายามของมึงอ่ะ บอกได้คำเดียวครับว่าผมอึ้งมากไม่คิดว่าพี่เจตแกจะโหดเลือดเย็นกับพี่หยางได้ขนาดนี้ เพราะพี่หยางแกเป็นคนจีนที่ไม่มีเชื้อสายชาติอื่นเลย เขาไม่เคยคิดที่จะเรียนภาษาไทยด้วยซ้ำ นอกจากภาษาอังกฤษที่พี่แกพูดได้อยู่แล้ว เรื่องทั้งหมดที่ผมเล่าไปก็มาจากการระบายความโหดร้ายของพี่เจตที่ทำกับเขาให้พวกเราฟังนะครับ พวกเราในที่นี้คือครอบครัวเราทุกคน ตอนฟังจบแม่ดุพี่เจตใหญ่โตว่าทำไมเขาถึงเป็นคนที่แข็งกระด้างได้ถึงขนาดนี้ไม่สงสารพี่หยางบ้างหรอและอะไรอีกมากมายกว่าจะบ่นพี่เจตจบก็กินเวลาไปครึ่งค่อนวันแล้ว

“พี่หยางครับ พอเถอะน้องขอ” ผมยกมือขึ้นห้ามพี่หยางอย่างยอมแพ้

“ฮ่าๆ ๆ ยูมีแฟนแล้วยูจะโตขึ้นไหมเนี้ย” พี่หยางถามผมอย่างไม่จริงจัง ผมทำหน้างอนๆ ใส่พี่เจตจนเขาหัวเราะอีกรอบ แม่เองที่นั่งยังหัวเราะผมไปด้วย กลายเป็นว่าเราสามคนนั่งดูหนังไปคุยกันไปหัวเราะบ้างเมื่อผมหรือพี่เจตพูดเรื่องตลกๆ ช่วงเวลาแบบนี้ผมอยากมีมันไปตลอดจัง



เมื่อแยกย้ายกับแม่และพี่หยาง ผมเดินขึ้นบ้านชั้นสองเข้าห้องตัวเองก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์พอดี

“ครับ” ผมกดรับสายจากพี่เสือ ก่อนนั่งลงที่ปลายเตียง

“โทรไปตั้งหลายครั้งทำไมพึ่งรับ” น้ำเสียงแบบนี้ผมละเสียวองค์จะลงจริงๆ ถ้าให้เดาหน้าตาตอนนี้คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แล้วแมวผมที่อยู่ห้องพี่มันจะมีชีวิตรอดปลอดภัยหรือไม่ครับ? ตอบเกวที!



“เกวอยู่กับแม่กับพี่หยางข้างล่างครับ พึ่งขึ้นมา” ผมตอบเสียงสำนึกผิด หวังว่าพี่มันจะเห็นใจ

“อืม พรุ่งนี้เช้าไปมหาลัยยังไง” พี่มันตอบรับสั้นๆ ก่อนจะถามผม

“ไม่พี่เจตก็พี่ใจครับไปส่งครับ”

“เดี๋ยวไปรับ”

“อย่าเลยครับพี่มีเรียนเช้า บ้านเกวอยู่นอกเมืองอีก เสียเวลารถติดเกวไปเองดีกว่าครับ” ผมรีบอธิบายให้พี่มันฟังถึงเหตุผลที่ผมไม่อยากให้มารับ เดี๋ยวพี่มันไปเรียนไม่ทันพอดี

“เออ ไปนอนไปดึกแล้ว”

“ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ” ผมอมยิ้มก่อนจะตอบพี่เสือ

หลังจากวางสายผมก็อาบน้ำเตรียมเข้านอนเรียบร้อย เปิดโทรศัพท์เช็คมีข้อความจากไลน์กลุ่มเพื่อนสนิทผม เป็นโบนัทที่ทิ้งข้อความไว้ว่าพรุ่งนี้เจอกันที่โรงอาหารก่อนมีเรื่องจะคุยด้วย มีข้อความวิชตอบกลับไปว่าโอเคที่รัก ผมพิมพ์ตอบกลับไปว่าเจอกัน ก่อนจะเก็บโทรศัพท์นอน โบมันมาแปลกๆ นะผมว่าเพราะปกติมันจะไม่นัดแนะจริงจังอะไรแบบนี้เลย



TBC.

คอมเม้นท์เป็นกำลังให้นักเขียนได้น้าา ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและเข้ามาอ่านมากๆจ้า ❤

[❣☾月亮☽❣]

น่ารักจัง พี่เสือหวงน้องมากแน่เลย

[Leenboy]

 

[พลอยสวย]

พี่เสือคนจริง

[JokerGirl]

คบกันแบบเปิดเผยให้รู้กันทั้งสองครอบครัว

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบ


เมื่อเดินมาถึงโรงอาหารใกล้คณะผมมองหาโต๊ะว่างเพื่อที่จะนั่งรอเพื่อนก่อนเลย ตอนนี้คนยังไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะยังเช้าอยู่

ผมมีเรียนเก้าโมงไปจนถึงบ่ายสามโมง เมื่อเช้าพี่ใจมาส่งผมซึ่งฤดูกาลก็ต้องมาทำงานอยู่แล้วผมเลยมากับเขาด้วยเลย

“เกว!” ผมกำลังกวาดสายตาไปรอบๆ ก็ได้ยินโบส่งเสียงเรียกผมโบมันมารอคนแรกเลยนั่งอยู่โต๊ะหินอ่อนตัวกลมที่ไม่ได้อยู่ในโซนโรงอาหาร แต่เป็นบริเวณใต้ต้นไม้ที่ให้ร่มเงาได้ดีหลายต้น มันนั่งอยู่คนเดียวมีกล่องนมจืดที่มันยังไม่ได้เจาะวางอยู่บนโต๊ะ ผมเดินเข้าหามันวางกระเป๋าไว้ข้างตัวก่อนจะนั่งลงตรงข้ามมัน

“มาเช้าจังวะ” มันไม่ตอบผม แต่ยักคิ้วข้างขวาอย่างกวนตีนมาให้ผมแทน มันหน้าวอนตีนนักไอ้นี่

“มึงอย่าทำหน้าแบบนั้นครับเกว โบแค่ไม่อยากให้เพื่อนรอไง คนดีม่ะ?” เมื่อได้ฟังมันพูดจบผมทำหน้าเอือมมันเต็มที่เลย

“มึงมีไรวะ ปกติกูไม่เห็นมึงจะเป็นแบบนี้” ผมถามมันในสิ่งที่ผมสงสัยตั้งแต่เมื่อคืน

“ก็….” มันก็ยาวจนผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายใส่มัน

“รอวิชมาก่อนแล้วกัน” ที่ผมบอกมันไปแบบนั้นก็เพราะผมดูแล้วมันคงเป็นเรื่องน่าหนักใจเอาการสำหรับมันอยู่เหมือนกัน

“ถ้าบอกอะไรไปที่เป็นเรื่องร้ายแรงต่อความรู้สึกมากๆ พวกมึงจะเลิก…เป็นเพื่อนกับกูไหมว่ะ” โบนัทมันพูดเสียงเบา มันนั่งก้มหน้าไหล่ตกเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยใจกับอะไรมากๆ ผมเริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ ว่ามันจะบอกอะไรพวกผม โบมันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ตอนนี้ก็ได้แค่รอวิชมาถึงแล้วให้โบมันเล่าของมันเองว่ามันกลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่

ผมยังไม่ได้ตอบคำถามที่ติดเศร้าของเพื่อนกลับไป แต่กำลังนั่งวิเคราะห์ความเป็นไปได้ว่าอะไรถึงทำให้โบคิดหนักได้ขนาดนี้ เรื่องเพื่อนนี้ยิ่งไม่ใช่เพราะเราสามคนยังสนิทกันดีไม่ทะเลาะกันมาปีครึ่งแล้ว เรื่องครอบครัวหรือเรื่องแฟนกันนะ? พูดถึงเรื่องแฟนโบมันก็ไม่เห็นจะบอกพวกผมเลยว่ามันคบใคร

เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นหินใกล้ๆ ตัวทำให้ผมพักเรื่องโบไว้ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองรอบๆ ว่าเสียงมาจากทิศทางไหน ตอนแรกผมนึกว่าจะเป็นวิชที่ยังมาไม่ถึงแต่เปล่าเลย เขาคนนั้นยืนตัวสูงใส่ชุดนักศึกษาเหมือนพวกผม ที่แขนซ้ายของเขามีเสื้อช็อปสีเลือดหมูพาดไว้ ผมสบตากับเขาอย่างจังสายตาที่เคยขี้เล่นดูเฮฮาตอนนี้กลับดุดันจริงจังแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่รู้จักกันมา

โบนัทมันยังไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาจากด้านหลังเงียบๆ เขาหยุดยืนข้างหลังโบนัท เราสามคนไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก ผมก็เงียบรอดูอยู่ว่าคนที่เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบจะทำอะไรต่อไป

“ไอ้วิชมาช้าจังว่ะเกว” โบถามถึงไอ้วิช ชะโงกคอยืดยาวส่องไปมองทางด้านหลังผม

“รอมันอีกสักพักแล้วกัน” ผมบอกมัน เราสองคนต่างคนต่างเงียบโบไม่ได้พูดหรือถามอะไรผมอีก มันนั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือของมันไปโดยที่ยังไม่รู้สึกตัวว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลัง

มึงจะไร้ความรู้สึกเกินไปไหมวะโบ!?

ตืดด ตืดด

เสียงสายเรียกเข้าจากพี่เสือ ผมเงยหน้ามองคนหน้านิ่งที่อยู่ข้างหลังโบนัทนิดหน่อยก่อนจะกดรับสาย

“ครับ”

“ถึงมหาลัยหรือยัง” เสียงที่ได้ยินจากปลายสายเป็นเสียงนิ่งๆ แข็งๆ ตามนิสัยของพี่มัน

“ถึงสักพักแล้วครับ พี่ใจมาส่ง” ผมตอบพี่เสือ โบนัทเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้วทำหน้างงว่าผมคุยกับใคร

“อืม” พี่มันตอบมาสั้นๆ แต่ยังไม่วางสาย

“แล้วพี่เสือมีเรียนกี่โมงเหรอครับ” หลังจากที่ผมถามพี่เสือทั้งโบนัทและคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังมันต่างพร้อมใจกันมองหน้าผมกันอย่างสงสัยโบนี่ถึงขั้นขยับปากแบบไม่มีเสียงถามผมว่าใคร ส่วนบุคคลที่สามก็ทำหน้าสงสัยเช่นกันแต่ไม่ได้แสดงออกเยอะเหมือนเพื่อนผม

“สิบโมงเช้าเลิกสี่โมงเย็น”

“โอเคครับ พี่ไปแต่งตัวเถอะครับ เดี๋ยวจะมาเรียนสาย” ผมบอกคนในสายยิ้มๆ ไม่สนใจสองบุคคลที่กำลังจ้องผมอยู่ พี่เสือตอบรับสั้นๆ ก่อนจะจบท้ายประโยคด้วยการบอกผมให้มากินข้าวกลางวันด้วยกัน ก่อนจะวางสายไป

ผมกำโทรศัพท์ไว้ในมือก่อนจะมองหน้าโบนัทที่จ้องผมอยู่ก่อนแล้ว

“อะไร” ผมเปิดประเด็นถามเพื่อนตัวเองก่อนที่มันจะถามผมเลย

“ใคร?” อืม ถามสั้นแต่ชัดเจนมากเว่อร์ เป็นคำถามที่ไม่มีการเอนเอียงแต่อย่างใด มีความอยากเผือกเต็มร้อย

“พี่เสือ” ผมตอบมันสั้นๆ แต่ชัดเจน

“เสือไหนวะ?” แต่สงสัยคำตอบยังไม่ชัดเจนมากพอสำหรับคนอย่างโบนัท

“เสือวิศวะที่กูชอบ” คราวนี้มันไม่มีการถามต่อ แต่กลับตาโตอ้าปากค้างแทน โบนัทด้วยมันเป็นคนที่แสดงออกทางสีหน้าชัดเจนอยู่แล้วด้วย มาตอนนี้มันดูกลายเป็นคนเล่นใหญ่ไปเลย เอาจริงๆ มันก็เล่นใหญ่แหละครับ

“อะไรยังไงกูพลาดอะไรไป” มันรัวพูดใส่ผมอย่างแตกตื่น ผมหัวเราะกับท่าทีของมัน ผมยังไม่ได้ตอบมันเพราะเสียงวิชดังมาแต่ไกล หัวยุ่งหัวหยิกมาเลยครับรายนี้ วิชครับคุณคงรีบมากสินะเกวเข้าใจ

“เห้ย!! ขอโทษรถติด” มันรีบวิ่งเข้ามาหาพวกผมก่อนจะบอกเหตุผลของการมาสาย

“รถติดหรือตื่นสายกันแน่” ไอ้โบคนรู้ทันเพื่อนพูดดักคอวิช เพราะตัวมันก็เป็นบ่อย

“ขอโทษ มาแล้วไงครับ สายครึ่งชั่วโมงเอง” วิชตอบโบนัท ก่อนจะนั่งลงข้างผมมันก็ชะงัก สายตามันจับจ้องอยู่ข้างหลังโบนัทไอ้คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยว่ามีคนมายืนอยู่ข้างหลังมันตั้งนาน

“โบ…” ไอ้วิชเรียกโบเสียงเบา

“ว่า?” มันตอบรับเงยหน้ามองวิชอย่างสงสัย ก่อนที่วิชจะพูดอะไรต่อคนที่ยืนเป็นเงาอยู่ตั้งนานสองนานก็ยกมือขึ้นมาจับไหล่ทั้งสองข้างของโบนัทไว้ เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าโบมันตัวเกร็งทันทีที่มือทั้งสองข้างของเขาสัมผัสลงที่ไหล่ มันนิ่งไม่โวยวายไม่ตกใจอะไรใหญ่โตเหมือนอย่างเคย เหมือนมันจะรู้ว่าเจ้าของมือใหญ่ๆ ที่จับไหล่มันไว้เป็นใคร

“พี่กรรณ…” โบพูดเสียงแผ่วเหมือนละเมอแต่ผมกับวิชก็ได้ยินว่ามันพูดอะไร แต่ที่ผมไม่เข้าใจที่สุดคือคนที่อยู่ข้างหลังมันทำไมถึงกลายเป็นว่าเขาชื่อกรรณครับ!?



TBC.

ตอนใหม่มาแล้ววว ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ที่ตอนสั้น (มาก) มาลงช้า (มาก) ขอบคุณอีกครั้งคะ

[Leenboy]

ใครอ่ะ

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบเอ็ด


“โบนี่มันหมายความว่ายังไงวะ?” เป็นไอ้วิชที่ทนความสงสัยไม่ไหวต้องเป็นคนเอ่ยปากถามโบด้วยตัวเอง

“พี่กรรณไง อ่อพี่กล้วย จริงๆ แล้วเขาชื่อกรรณหน่ะ เป็นชื่อจริง” ความสงสัยผมกับไอ้วิชสลายหายไปทันทีที่โบมันบอกแบบนั้น

ผมมองหน้าพี่กล้วยนิ่งๆ เรียกพี่กล้วยเหมือนเดิมดีกว่าเรียกกรรณผมไม่ชินปาก มันแปลกๆ ชอบกล

ตอนนี้พี่กล้วยเขานั่งลงข้างโบแล้ว ผมงงจนไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อนดีจึงได้แต่มองทุกคนบนโต๊ะสลับกันไปมา

“พวกมึงกูคบกับพี่กล้วยนะ” พอจบประโยคที่โบพูด ผมกับไอ้วิชก็พร้อมใจกันหันไปมองหน้าโบนัททันที มันนั่งก้มหน้าไม่ยอมสบตาพวกผม ส่วนพี่กล้วยแกยกแขนขึ้นกอดคอโบนัทไว้ ก่อนจะหันมายักคิ้วให้พวกผมที่นั่งหน้าตกตะลึงกันอยู่

“อะเอ่อ…คืออะไร ยังไงวะ” ผมพูดขึ้นหลังจากที่พึ่งหาสติตัวเองเจอ คือผมคิดว่าเรื่องผมคบกับพี่เสือเป็นเรื่องหนักใจที่จะบอกเพื่อนแล้วนะ แต่พอมาเจอไอ้โบกับพี่กล้วยแล้ว บอกเลยว่าผมหนักใจยิ่งกว่าเรื่องตัวเอง!

“คือหมายถึงไปจีบกันตอนไหนนะ” ผมรีบอธิบายความหมายของคำถามที่ผมถามมันไป เพราะโบนัทมันยังไม่ตอบ

บรรยากาศบนโต๊ะตอนนี้เกิดความอึมครึมเบาๆ เพราะทั้งผมและวิชเกร็งมาก พอรู้ว่าพี่กล้วยกับโบคบกันมันทำให้พวกผมรู้สึกตั้งรับไม่ทันมันกะทันหันเกินไป ผมเริ่มคิดหนักเรื่องตัวเองเลย นี่ขนาดเรื่องของเพื่อนยังขนาดนี้ผมเดาสภาพตอนที่ผมบอกโบกับวิชว่าผมคบกับพี่เสือออกเลย คงช็อคหนักกันกว่านี้แน่นอน และคงมีคำถามมากมายตามมาไม่หยุด

“ตั้งแต่เลิกกับแฟนคนก่อน” พี่กล้วยเป็นคนตอบ โบนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ พี่มัน

คือผมกำลังคิดตามที่พี่กล้วยบอกอยู่ครับ เพราะตอนนั้นเห็นพี่แกโกรธเป็นไฟ มองหน้ากันกับโบนัทไม่ติด เพราะพี่กล้วยแกเข้าใจผิดว่าโบคือคนที่แฟนพี่แกแอบกิ๊กด้วย แล้วไงอยู่ๆ ก็คบกัน แถมไปจีบกันตอนเข้าใจกันผิดอยู่ด้วย

“เข้าใจครับพี่ รักกันดีกว่าเกลียดกันเนาะ” หลังจากที่เงียบมานานไอ้วิชก็หาเสียงตัวเองเจอ

“กูจะไปหาเพื่อนแล้ว เลิกเรียนแล้วโทรมา” พี่กล้วยบอกโบ ลุกขึ้นยืนยกมือโบกลาพวกผมเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป โบมองตามหลังแฟนตัวเองไปจนสุดสายตา ก่อนที่มันจะหันสายตามามองพวกผม มันยิ้มให้พวกผมเหมือนโล่งใจที่เรื่องหนักใจของมันที่จะบอกพวกผมผ่านไปด้วยดี

“รักพวกมึงจัง” อยู่ๆ โบมันก็พูดขึ้นมา ทำเอาทั้งผมกับวิชชะงักค้างเลย เพราะมันไม่เคยพูดอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง เพราะมันเป็นคนขี้อายไม่กล้าพูดหรือแสดงออกความรู้สึกสักเท่าไหร่ โบมันสายซึนกับเพื่อนกับฝูงครับ

“ขนลุกแล้วเว้ยยย ฮ่าๆ” ไอ้วิชหัวเราะอย่างอารมณ์ดี มองตาก็รู้ว่ามันหัวเราะกลบเกลื่อนน้ำตาตัวเอง วิชมันคนลึกซึ้งดูหนังเศร้าๆ ซึ้งๆ ก็ร้องแล้ว ผิดกับรูปร่างชิบเป๋งเลย ตัวอย่างกับยักษ์

“ซึ้งจังนะ พวกกูก็รักมึงเหมือนกันไหมละ” ผมพูดบอกมันปากยิ้มกว้างไปด้วย น้ำตาปริ่มที่ขอบตาจนต้องกระพริบตาเพื่อไล่น้ำใสๆ ออกไป พวกเราสามคนยื่นมือทั้งสองข้างออกมากลางโต๊ะ จับมือกันไว้เหมือนตอนที่เรียนมัธยมด้วยกัน การจับมือกันหลังมีเรื่องซึ้งๆ เป็นอะไรที่ทำจนชินสำหรับพวกเราแล้ว ผมมีเพื่อนที่ดีจริงๆ



หลังเลิกเรียนผมส่งข้อความบอกพี่เสือว่าเลิกแล้ว ส่วนโบพึ่งขึ้นรถไปกับพี่กล้วยเมื่อกี้ วิชผู้มาดแมนไปชมรมว่ายน้ำเนื่องจากรุ่นพี่นัดประชุม ผมเลยได้นั่งรอพี่เสือคนเดียวที่โต๊ะหินอ่อนข้างตึกคณะ ตอนนี้คนไม่เยอะมาก เพราะส่วนใหญ่ยังเรียนไม่เสร็จกัน

“พี่เกวครับ”



ผมหันไปทางต้นเสียงที่เรียกผม เด็กผู้ชายตัวโตสูงมากเลยด้วย ท่าทางไม่น่าจะเป็นรุ่นน้องผมด้วยซ้ำ ที่ผมรู้ว่าเขาอายุอ่อนกว่าผมก็เพราะเขาใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดัง





“พี่เหรอครับ?” ผมถามพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง อย่างไม่แน่ใจ รู้จักชื่อผมได้ไงว่ะ





น้องเขายิ้มกว้างจนตาหยีมาให้ผมก่อนจะก้าวขายาวๆ ของตัวเองเข้ามานั่งตรงข้ามกับผม เอาจริง ผมไม่รู้จักหรือเคยเห็นหน้าน้องเขาเลยนะ อยู่ๆ ก็เขามาทักแบบงงๆ ซะงั้น ผมยิ้มแห้งไปให้น้องเขา





“ผมชื่อเรน ยินดีที่ได้เจอพี่เกวนะครับ” แนะนำตัวเองเสร็จเด็กตัวโตก็ยิ้มหวานมาให้ผมอีกรอบ เด็กสมัยนี้หน้าตาดีกันขนาดนี้เลยเหรอครับ?





“อะ เอ่อ พี่งงครับ คือน้องรู้จักพี่ได้ยังไง” ผมถามเด็กตัวโตอย่างเบลอๆ





“ผมเป็นเพื่อนบ้านพี่เกวครับ บ้านข้างๆ กันเลยนะ” เด็กมันพูดไปยิ้มไป อะไรจะอารมณ์ดีขนาดนั้นครับ ตั้งแต่ทักผมจนถึงตอนนี้หยุดยิ้มบ้างหรือยังก็ไม่รู้





“โอเคครับ” ผมตอบรับก่อนจะยิ้มให้เด็กเรนเล็กน้อย





“เกว” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นไม่ไกล เสียงพี่เสือ…





ผมรีบมองไปรอบตัวก่อนจะเจอพี่เสือยืนอยู่ที่รถตัวเอง พี่มันยืนหน้าดุอยู่ตรงนั้น ผมอมยิ้มยักคิ้วให้พี่มันก่อนจะหันมาบอกลาเด็กเรนกลับบ้าน เด็กมันยังไม่ตั้งตัวที่ผมบอกลารวดเร็วผมยิ้มลาปิดท้าย ก่อนจะเดินมาขึ้นรถพี่เสือกลับบ้าน





“หิวหรือยังครับ” ขึ้นรถมาได้ผมก็ถามพี่เสือ





พี่มันหันมามองผมนิ่งแต่ไม่พูดไม่ตอบอะไรผมกลับมา ผมเลยส่งยิ้มให้พี่มันอีก ทันทีที่ผมยังไม่ได้ตั้งตัวมือใหญ่ก็เอื้อมมาดึงแก้มขวาผมจนยืด





“อือออ!! อี้เอื้อ!” ผมร้องอู้อี้ พยายามหันหน้าหนีมือใหญ่ๆ ของคนมารที่แกล้งผมอยู่





“ใคร?” คำถามสั้นๆ ที่ทำให้ผมร้องอ๋อในใจไปถึงบ้าน ระแวงเด็กว่างั้นเถอะ?





“อื้อออ” ผมร้องอย่างไม่ได้ใจความตอบพี่มัน ไม่ปล่อยแก้มผมแล้วจะคุยกันรู้เรื่องได้ไงล่ะวันนี้ เหมือนที่ผมร้องไปจะทำให้พี่มันรู้ตัวว่ามือตัวเองดึงแก้มผมอยู่จึงปล่อยมือออกก่อนจะบีบปากผมปิดท้ายก่อนจะเอามือออกไปจริงๆ





ผมจิกตาใส่พี่มันเบาๆ ก่อนจะตอบคำถามที่สั้นแต่ชัดเจนของพี่มันไป





“เด็กข้างบ้านครับ เขาเข้ามาทักเกว” พี่เสือทำหน้าสงสัยก่อนที่พี่มันจะถามผมต่อ





“เด็ก?” ผมมองพี่มันอย่างเอือมใจ ก็น้องเขาใส่ชุดนักเรียนขนาดนั้นไม่รู้รึไงนะ





“น้องเขาใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายครับ เกวเดาเองว่าน่าจะเด็กกว่า” ผมตอบพลางยิ้มหวานให้คนที่หน้านิ่งขับรถ





“แล้วพี่เป็นไงบ้างครับ ไม่เจอตั้งนาน” ผมเปลี่ยนเรื่องถามถึงแมวตัวเองที่อยู่ห้องพี่เสือ





“ซนเหมือนเจ้าของ” คำตอบของพี่เสือทำให้ผมอมยิ้ม



















TBC. 

❤❤❤

[Leenboy]

 

[Leenboy]

พี่เสือขี้หึง

[พลอยสวย]

มาต่อแล้ววว น่ารักก

[DrSlump]

 

แอบงง  ว่าไปปิ๊งปั๊งถึงขั้นรักมากกันตอนไหน?

ไม่ว่าจะคู่พี่เสือหรือคู่พี่กล้วย

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบสอง


แง้วว

ทันทีที่ก้าวเข้าห้องพี่เสือตรงทางเข้าที่มีโต๊ะขนาดพอดีไว้วางของมีแมวอ้วนสีเทานอนอยู่ ขนาดตัวของพี่ทำให้พื้นที่ของโต๊ะเหลือน้อยมากจนแทบหาไม่เจอ ผมเดินเข้าไปอุ้มพี่ไว้เต็มอ้อมกอด ก่อนจูบลงหัวสีเทาหลายที

“คิดถึงจัง” ผมพูดกับพี่ สายตาเหลือบเห็นพี่เสือเดินหายไปในห้องครัว

ผมอุ้มแมวแนบอกเดินเข้าไปวางกระเป๋าก่อนจะเข้าไปหาพี่เสือในครัว พี่มันกำลังหยิบของในตู้เย็นออกมาเพื่อทำอาหารเย็นสำหรับเราสองคน ผมวางพี่ลง แมวอ้วนเดินสะบัดหางหนีไปนอนที่พรมเช็ดเท้าขนนุ่มตรงทางเข้าห้องครัว ผมพับแขนเสื้อเพื่อจะได้สะดวกต่อการทำอาหารก่อนจะล้างมือ พี่เสือไม่ได้พูดอะไรมากอีกตามเคย เพราะพอผมได้คลุกคลีกับพี่มันมาได้สักพักทำให้ผมไม่รู้สึกอึดอัดต่อความเงียบแบบนี้มากเท่าไหร่ นิสัยนิ่งของพี่มันไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ติดลบแต่มันเป็นความรู้สึกเรียบง่ายมากกว่า ผมรู้สึกอย่างงั้นนะ…

หรือว่าพี่มันยังเคืองผมเรื่องเด็กเรนอยู่ถึงได้เงียบ

“ทำเมนูอะไรครับ” ผมถามพี่เสือ ก่อนจะเดินเข้าไปไกลๆ เพื่อมองวัตถุดิบในการทำอาหารของเราเย็นนี้

“แกงจืดไข่เจียวไหม เกวว่าไงอยากทำอะไรเพิ่มไหมครับ” ทำไมต้องครับด้วยยย สงสารหัวใจเกวด้วยครับที่รัก

ผมกลายเป็นใบ้ไปทันทีที่ได้ยินพี่มันพูดครับ คือกำลังเขินอยู่ครับ มือสั่นจนต้องหยุดมือที่กำลังล้างผัก

“ว่าไงครับ?” พี่เสือหันมองหน้าผมก่อนจะถามต่อเมื่อเห็นผมเงียบ ผมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติตัวเอง ก่อนจะตอบพี่มัน

“แค่นี้แหละครับ” ผมยิ้มหวานแถมให้พี่มันไปด้วย

จนกระทั่งอาหารเย็นสำหรับเราสองคนเสร็จเรียบร้อย เรานั่งทานที่โต๊ะในครัวเลย เพราะด้วยเหตุผลที่ผมยกขึ้นมาเองว่ามันสะดวกรวดเร็วมากกว่า ไม่ต้องมีพิธีอะไรให้มาก เมื่ออาหารเย็นผ่านไปผมอาสาเป็นคนล้างจานเองแต่มันไม่ง่ายอย่างที่ตั้งใจเมื่อผมบอกพี่มัน

“เดี๋ยวพี่ล้างเอง”

“เกวจะล้างครับ”

“พี่ล้างดีกว่านะ”

“แต่เกวอยากล้างนะ”

“งั้นล้างด้วยกันเลยดีไหม” ข้อเสนอจากพี่เสือทำให้ผมชะงัก เออว่ะ ทำไมผมคิดไม่ได้ตั้งแต่ตอนแรกที่พี่มันไม่ให้ล้าง

“ตามนั้นก็ได้ครับ”

หน้าที่ล้างจานของผมก็คือล้างฟอง ส่วนพี่เสือล้างน้ำเปล่า ผมชะงักมือที่ส่งจานใบสุดท้ายให้คนตัวสูงข้างๆ เพราะมือผมโดนมือใหญ่จับไว้เกือบเต็มมือ ผมเงยหน้ามองพี่มันที่ก้มลงมามองผมเหมือนกัน เท่ากับว่าตอนนี้เราสองคนกำลังยืนสบตาหวานซึ้งกันอยู่ แต่เหมือนว่าจะหวานกันผิดสถานการณ์ไปนิดนึง เราควรรีบล้างจานให้เสร็จก่อนไหมครับพี่?

จุ้ป

เสียงเบาๆ ที่มาจากริมฝีปากพี่มันสัมผัสกับริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็วไม่มีการรุกล้ำแต่อย่างใด ผมยืนนิ่งตกใจกับการที่พี่เสือมาแบบที่ผมไม่ได้ตั้งตัวอะไรเลย เขินจริงๆ เลย ทำไมวันนี้ผมรู้สึกเขินบ่อยจัง จะเป็นอันตรายต่อหัวใจไหมนะ?

“พี่เสือไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะครับ เกวจะให้มื้อเย็นพี่ก่อน” ผมบอกคนที่ล้างน้ำสะอาดจานใบสุดท้ายเสร็จ พี่มันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินออกไปยังไม่ลืมที่จะก้มหอมหัวผมเบาๆ คือวันนี้พี่เสือเป็นอะไรทำไมชอบทำให้หัวใจผมทำงานหนักบ่อยจัง แต่แบบนี้ก็…น่ารักไปอีกแบบเนอะ

“มาเร็วคนเก่งงงง” ผมเรียกพี่มาที่มุมห้องใกล้กับประตูระเบียง ที่มีถาดอาหารถาดน้ำวางอยู่ ผมจัดการเทอาหารให้พี่ แมวอ้วนเดินสะบัดหางมาถึงถ้วยอาหารตัวเองก็ก้มลงกินอาหารตัวเอง ผมลูบให้พี่เบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องเพื่อที่จะได้อาบน้ำ

พี่เสือกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ บนตัวมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันช่วงล่างไว้ ผมรีบหลบสายตาหนีไปทางอื่นทันที ผมใจเต้นแรงอย่างประหม่า ถึงจะเคยเห็นหุ่นล้ำๆ ของพี่มันและเคยใกล้ชิดพี่มันมาแล้วแต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังมีเขินอายบ้างนะ คือความรู้สึกมันยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่น่ะครับ

ผมเดินหลบพี่เสือเข้าห้องน้ำ ยังไม่พ้นประตูห้องน้ำแขนผมก็โดนมือใหญ่จับไว้ก่อน ในตอนที่ยังไม่ได้ตั้งตัวริมฝีปากผมก็ถูกรุกล้ำอย่างรวดเร็ว กว่าจะได้สติตัวผมก็ถูกคนตัวโตกักไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง ปากพี่มันยังคงทำหน้าที่จูบผมได้อย่างดี ลิ้นร้อนที่รุกล้ำเข้ามาทำให้ผมไปต่อไม่ถูก ผมยกมือทุบอกเปลือยของพี่มันหลายๆ ที เพื่อให้รู้ว่าผมกำลังจะขาดอากาศให้ใจเพราะจูบของพี่มัน

จ๊วบ เสียงปากของพี่มันผละออกไปดังขึ้น ผมรีบกอบโกยอากาศเข้าอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นริมฝีปากของคนตรงหน้าผมก็ประกบลงมาที่ริมฝีปากผมอีกรอบ สัมผัสที่รุกล้ำ หนักหน่วง ร้อนแรงปะปนกันไปหมด ความรู้สึกนึกคิดของผมตอนนี้เหมือนกับว่ามันไม่อยู่กับตัวแล้ว ร่างกายของผมอ่อนแรงจากมือที่ผลักออกในตอนแรก เปลี่ยนมากอดคอพี่มันไว้แน่น ผมเริ่มขยับปากตามพี่มันบ้างส่งลิ้นออกไปสัมผัสกับลิ้นของคนตรงหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ ผมยอมโอนอ่อนตามสัมผัสที่ร้อนแรงปนหวานของพี่เสืออย่างฉุดไม่อยู่ พี่เสือนี่เป็นคนที่อันตรายอย่างคาดไม่ถึงจริงๆ

“อ่ะ อ่าา” ผมรีบยกปิดปากตัวเองไว้ทันที เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเปล่งเสียงแปลกๆ ออกไป เพราะพี่มันเลื่อนริมฝีปากลงมาจูบที่คอของผมแผ่วเบา…



TBC.

ตอนต่อไปทุกคนอยากอ่านNCหรือไม่ คนเขียนให้เลือกค่ะ เพราะเป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งกลัวแต่งNCออกมาไม่ดีเท่าที่ควรไม่อยากให้คนอ่านผิดหวังเลย แต่ถ้าอยากอ่านกันคนเขียนก็จะพยายามอย่างเต็มที่ค่ะ

[DrSlump]

 

งุย ๆ   เขาจะฟีเจอริ่งกันแล้ว

ฟีเจอริ่งกัน ก็ต้องมีฉาก NC จิ  อิอิ

[Leenboy]

ปะติดปะต่อเรื่องไม่ค่อยถูก

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบสาม


“อ่ะ อือ” ผมพยายามเม้มปากเพื่อห้ามเสียงของตัวเองไว้อย่างเต็มที่ ในตอนนี้คือผมโดนพี่เสือจับแก้ผ้าเรียบร้อย พี่มันคร่อมตัวผมอยู่ด้านบน ปากพี่มันก็จูบไปตามลำคอของผม กดจูบย้ำลงมาอีกครั้งก่อนจะเปลี่ยนมากัดคอผมเต็มเขี้ยว

“อะ อ๊าา เกวจะ…เจ็บ”

พี่เสือไม่สนใจเสียงร้องของผมแต่จูบซ้ำลงมาบริเวณที่พี่มันกัดลงมา สองมือของผมสอดเข้าไปขยุ้มผมบริเวณท้ายทอยของพี่มันเพื่อระบายอารมณ์ที่เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ของตัวเอง

“ฮ่ะ อ่า” ผมเริ่มปล่อยเสียงครางของตัวเองออกมาเมื่อพี่เสือจูบลงมาที่อกเปลี่ยนสลับเป็นดูดดึงบ้าง ผมแอ่นอกเปลือยเปล่าของตัวเองขึ้นตามแรงอารมณ์ตอนนี้

“ขอกอดหน่อยได้ไหมครับ” พี่เสือเงยหน้าขึ้นจากอกผม ก่อนจะเอ่ยเสียงถามผม

คือที่รักครับมาถึงขนาดนี้แล้วคุณยังถามผมอยู่อีก ผมนับถือความพยายามของคุณจังครับ

ผมยังไม่ตอบแต่ดันตัวขึ้นไปจูบปากพี่มันก่อนจะเลื่อนลงไปแตะริมฝีปากที่หน้าอกด้านซ้ายของพี่มันเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้พี่เสือก่อนจะตอบ

“เกวไม่อยากให้พี่เสือหยุดเลย…อย่า” ผมหยุดไว้ที่ประโยคนั้นก่อนจะเลื่อนมือลูบไล้ไปตามกล้ามหน้าท้องของพี่มันแผ่วเบา

“อย่าหยุดนะครับ” ผมกระตุกยิ้มยั่วพี่เสือก่อนที่ตัวผมจะโดนคนข้างบนกระหน่ำระดมจูบไปทั่วร่างกายของผม เนื้อตัวเปลือยเปล่าของเราสองคนกอดรัดกันอย่างเร่าร้อน เหงื่อเริ่มหยดลงตามกรอบหน้าของผม

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อพี่เสือสอดนิ้วเข้ามาภายในช่องทางด้านหลังของผม มันเจ็บมันรู้สึกแปลกๆ ไม่สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก

“อ่าาา เจ็บจัง” ผมพูดออกมาเบาๆ ข้อมือทั้งสองข้างของผมโดนพี่เสือรวบไว้ด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ทำหน้าที่รุกล้ำผมไม่ขาดตกบกพร่อง เมื่อนิ้วของพี่เสือเข้าอยู่ในตัวผมได้แล้ว ผมหมุนข้อมือตัวเองออกจากมือที่กำไว้อยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงตัวพี่เสือลงมาจูบ

“อ่าา เกว” หูผมได้ยินเสียงครางอย่างพึงพอใจของพี่เสือ ก่อนที่จะถอนจูบออกไปพี่เสือก็ทำการจับลูกชายตัวเองมาจ่อที่ช่องทางด้านหลังของผม สัมผัสที่เชื่อมกันนิดเดียวของมันทำให้ผมขนลุกหน่อยๆ เพราะใจตอนนี้ทั้งกลัวทั้งหยุดไม่ได้แล้ว

“ฮ่ะ อ๊าาาา!” ผมหลบหน้าออกจากจูบของพี่เสือ ก่อนจะร้องเสียงดังลั่นอย่างลืมตัวเมื่อพี่มันดันลูกชายตัวเองเข้ามาเกือบครึ่งโดยที่ผมยังไม่ได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ พี่เสือแช่ตัวเองค้างไว้ยังไม่ได้รุกต่อเมื่อเห็นความเจ็บปวดจากสีหน้าของผม

“ชู่ววว ผ่อนคลายหน่อย ไม่ต้องกลัว” พี่เสือจูบลงมาที่หน้าผากของผมก่อนจะพึมพำปลอบผม สองมือของผมโดนพี่เสือดึงไปประสานฝ่ามือกับพี่มันไว้ ผมกระชับฝ่ามือของเราสองคนแน่นอย่างเป็นกังวล

“อืออออ” พี่เสือก้มลงปิดปากผมด้วยจูบก่อนจะค่อยๆ ดันลูกชายตัวเองเข้ามาจนสุด พี่มันยังไม่ขยับแต่กดแช่ค้างไว้อย่างนั้น ผมได้แต่ร้องอู้อี้อยู่ในปาก เพราะโดนปิดปากด้วยจูบไว้อยู่

“อ่ะ ฮ้ะ อ๊าาา” พอพี่เสือถอนจูบออกไปผมเริ่มครางไม่เป็นภาษาเพราะพี่มันเริ่มขยับตัวเข้าออก

มือของเรายังคงประสานกันไว้อยู่ แรงกระแทกจากพี่มันที่เริ่มรุนแรงขึ้นทำให้ผมแทบคลั่ง ความเจ็บและความเสียวมีเส้นบางๆ กั้นอยู่จริงๆ ครับ

พี่เสือปล่อยมือออกจากมือผมก่อนใช้มือขวากำลูกชายตัวน้อยๆ ของผมไว้เต็มมือ ส่วนมือซ้ายจับขาข้างขวาของผมไว้แน่นจนผมกลัวว่าพอจบกิจกรรมนี้ผมคงตัวช้ำหลายที่เหมือนกัน พี่มือมันทำหน้าที่ขยับให้ผมอย่างพร้อมเพรียงกับจังหวะที่สะโพกพี่มันเคลื่อนไหว จนผมใกล้ถึงจุดที่สติแทบระเบิด ผมหลับตาเชิ่ดหน้าขึ้นก่อนจะปลดปล่อยออกมา

“อ๊าาาาา!” ผมครางเสียงดังก่อนจะปลดปล่อยออกมือเต็มมือพี่เสือ พี่มันยิ้มให้ผมก่อนจะกระแทกตัวเองเข้ามาอย่างรุนแรงและเร็วจนผมหายใจแทบไม่ทัน ผมน้ำตาซึมเมื่อพี่มันกระแทกเข้ามาแรงๆ สามสี่ครั้งก่อนจะกดตัวแช่ค้างไว้ ผมรับรู้ได้ถึงน้ำอุ่นๆ ของพี่มันที่ฉีดเข้ามาในตัวผม

“อ่าาา” ผมหลับตาลงอย่างอ่อนแรง เสียงหอบหายใจของพี่เสือยังดังอยู่ในหัวของผม แต่ประโยคที่พี่มันพูดขึ้นมาทำให้ผมแทบตาสว่างในทันทีเลย…

“อีกรอบนะครับ”



TBC.

เกวจะไม่ทน!!

ปล.ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ แต่งNCครั้งแรกเลย ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยค่าา


 

[❣☾月亮☽❣]

สู้จ้ะน้อง บอกเองนะว่าอย่าหยุด

[DrSlump]

 


สรุปแล้ว  ใครอ่อยใคร?

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบสี่


“รบกวนด้วยแล้วกันนะ”

“ครับ”

เสียงพี่เสือ…

ผมรู้สึกเจ็บไปทั้งร่างกายตั้งแต่ยังไม่ลืมตา ได้ยินเสียงแว่วๆ ของพี่เสือที่ผมไม่รู้คุยกับใคร

เสียงพี่เสือเงียบไปแล้ว ผมจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปตรงต้นเสียงที่ได้ยิน พี่เสือยืนอยู่ตรงโต๊ะวางของที่ปลายเตียง พี่มันก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่ ยังไม่รู้ตัวว่าผมตื่นแล้ว

“พี่เสือ…” ผมเอ่ยปากเรียกพี่มัน เสียงผมดูแหบแห้งกว่าที่ผมคาดการณ์ไว้อีกนะเนี้ย

“เป็นยังไงบ้าง ปวดตรงไหนไหม” คนที่ผมเสียงชื่อพอได้ยินผมเรียก ก็พุ่งตัวเข้ามาหาผมที่นอนอยู่ด้วยความเร็วเหนือแสง

“เกวโอเค โอ้ย!” ยังไม่ทันขาดคำผมก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อคนตัวโตพยุงผมให้ลุกขึ้นนั่ง เจ็บตูดร้าวระบมระทมจิตมาก

เวรเอ้ย!

“ยังโอเคอยู่อีกไหมครับ” เสียงนิ่งมาเชียว

“เมื่อกี้โอเค…แต่ตอนนี้คิดว่าไม่น่าจะโอเคเท่าไหร่ แหะๆ” ผมยิ้มแห้งไปให้พี่มันก่อนจะพยุงตัวเองจัดท่านั่งดีๆ พอได้นั่งเต็มก้นแล้วทำเอาผมเกือบน้ำตาเล็ดเลย

เจ็บไปหมดเลย ร่างเกวจะแหลกไหมครับพี่เสือ? ผมได้แต่คิดในใจเงียบๆ

“พี่โทรบอกเพื่อนให้แล้วนะ” ผมพยักหน้าเข้าใจ สงสัยตอนที่ผมได้ยินเสียงพี่เสือคงเป็นตอนที่พี่มันโทรหาเพื่อนผม ฮ่ะ! เดี๋ยวก่อนเพื่อน? เพื่อนผม? เวรล่ะผมยังไม่ได้บอกเพื่อนเลยนะว่าผมคบกับพี่เสืออยู่

“พี่เสือโทรหาเพื่อนเกวคนไหนครับ” ผมรีบเก็บอาการตกใจของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะถามพี่เสือแบบพยายามทำเสียงไม่ให้ดูลนลานจนเกินไป

“คนที่เมมเบอร์ไว้ว่า'น้องโบ'” พี่เสือตอบผมนิ่งๆ

“พี่เสือรู้ได้ไงว่าเพื่อนเกวชื่อโบอ่ะ เกวจำได้ว่าไม่เคยบอกนะ” ผมถามสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกไปตรงๆ คนโดนถามชะงักมือที่กำลังเลื้อยบนตัวผมอยู่ ผมมองหน้าพี่มันเพื่อกดดันเอาคำตอบ

“ที่จริงพี่รู้จักเกวมาก่อนหน้านี้แล้วล่ะ” พี่เสือสบตาผมก่อนจะตอบ คำตอบที่ทำให้ผมมีเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด

“ยังไงครับ อธิบายให้เกวรู้หน่อย” ผมเลื่อนมือทั้งสองข้างของตัวเองไปจับมือคนตัวโตที่นั่งอยู่บนเตียงตรงข้ามผม ผมบีบมือพี่มันเบาๆ เพื่อให้พี่มันรับรู้ว่าผมพร้อมที่จะฟัง

“จำตอนที่เพื่อนพี่มันพูดตอนเกวมาขอนั่งโต๊ะด้วยได้ไหม เรื่องเด็กอักษรฯ” น้ำเสียงจริงจังถูกเปล่งออกมาจากปากหยักที่ผมมองทีไรก็อยากกัดให้เลือดซิบของคนตรงหน้า

เราสองคนยังจับมือกันไว้อยู่ ผมพยักหน้าตอบว่าจำได้ ก่อนที่พี่ผมจะเล่าต่อ

“เด็กอักษรฯ ที่พูดถึงคือเกว พี่สนใจเกวมาก่อนหน้านั้นแล้วล่ะ” คำบอกเล่าจากปากของคนที่นั่งก้มหน้าหูเริ่มแดงขึ้นมาหน่อยๆ

ผมงงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ กับคำบอกเล่าของคนขี้เขินตรงหน้า ผมอมยิ้มมองพี่เสือที่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ก่อนที่พี่มันจะเลิกคิ้วเหมือนถามผมว่ายิ้มอะไรของมึง?

“เกวไม่เห็นรู้ตัวเลย” พอมาสารภาพจ้องหน้ากันแบบนี้ก็เล่นเอาผมเขินอยู่เหมือนกันนะ ลืมเจ็บก้นไปชั่ววูบเลยอ่ะ

ผมยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเมื่อพี่เสือก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากของผมอย่างแรงเหมือนหมั่นเคี้ยว ก่อนจะเลื่อนลงมาตามกรอบหน้า ต่อด้วยปลายจมูก มุมปากของผมทั้งสองข้างที่ยิ้มกว้างอยู่ตอนนี้ แต่พอผมคิดได้ว่าผมพึ่งตื่นยังไม่ได้แปรงฟันผมจึงรับหุบยิ้มทันที คือเข้าใจฟีลที่ยังไม่ได้แปรงฟันกันป่ะครับ? ไม่กล้าพูดแรงอ่ะ มันไม่มั่นใจ

“หืมมม?” คนที่สาละวนจูบตามหน้าของผม ครางในลำคือเสียงเบาอย่างสงสัยว่าผมทำไมเปลี่ยนอารมณ์ไวจัง เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวไม่ยิ้ม อารมณ์ไหนของผมกัน เออผมก็งงตัวเองนะ

“เว้นปากไว้ละกันเนาะ เกวยังไม่ได้แปรงฟัน” ผมพูดเสียงเบา พอให้พี่มันได้ยินคำตอบของผม

“พี่จะไม่อธิบายเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เพราะนับตั้งแต่วันนี้เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ผมยิ้มกว้างอย่างกับคนบ้าแล้วตอนนี้ ผมซุกตัวเข้าไปกอดพี่มันแน่น อ้อมแขนที่โอบรัดตัวผมไว้ลูบหลังผมไปมาเบาๆ

“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน” ผมซุกหน้าลงที่อกพี่มันหลังจากที่พูดจบ

พี่มันไม่ได้พูดตอบอะไรกลับมา แต่ผมรับรู้ได้ถึงสัมผัสเบาที่คนตัวโตก้มลงมาหอมหัวผม คึคึ เกวยังไม่ได้สระผมจ้า โรแมนติกไม่ออกเลยเหม็นผมตัวเองแทนพี่เสือ น้องขอโทษนะคุณพี่ต่อไปน้องจะพยายามสระผมทุกวันนะ

“หิวหรือยังพี่ทำข้าวต้มไว้แล้วนะ” หลังจากที่กอดกันกลมอยู่เป็นนานสองนาน พี่เสือก็ถามผมถึงเรื่องข้าวเช้า หรือไม่เช้าแล้ว?

“ฮือออ เกวไม่อยากลุกเลยเกวเจ็บไปหมดทั้งตัวเลย” ผมบอกเสียงเบา พร้อมกับช้อนตาขึ้นมองหน้าพี่เสือ พี่มันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจัดการอุ้มผมขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง สงสัยกลัวทำผมหลุดมือร่วงไปกองที่พื้น ถ้าร่วงจริงผมคงได้หยอดน้ำข้าวต้มสักสี่ห้าวันที่โรงพยาบาลอ่ะผมว่า

พี่เสือพาแวะเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะอุ้มผมที่เกาะเกี่ยวอยู่ด้านหน้าพี่มันเป็นลูกลิงออกมาทานข้าวเช้า

ผมมองตามแผ่นหลังคนตัวโตที่ยืนล้างจานอยู่อย่างปลื้มใจ พี่มันไม่ยอมให้ผมช่วยเพราะพี่มันบอกว่าแค่ยืนเองให้นิ่งก็ให้ผมมีปัญญาทำได้เองก่อนเถอะเพราะงั้นนั่งนิ่งๆ ไป

อืมมมม

พี่เสือนี่…เป็นพ่อบ้านที่ดีจริงๆ นะ









TBC.

เว่อร์วังมากกก รักกันเว่อร์วัง หมั่นไส้คนมีแฟน 555
ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ที่เปิดด้วยเด้อจ้าาา เรื่องที่สองแล้วมาแวะชมกันได้นะคะ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68278.0 (LOKASUNDER โคตรหล่อตัวพ่อ)

[kungverrycool]

 

[DrSlump]

 

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ กด +1 ให้นะครับ

[Leenboy]

 

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบห้า

หลังจากที่เสร็จกิจกรรมในครัวกันแล้ว ผมหมายถึงกิจกรรมทานอาหารเช้านะครับ พี่เสือก็อุ้มผมเข้าห้องน้ำอีกรอบเพื่ออาบน้ำ เพราะผมเน่ามาตั้งแต่เมื่อคืน พอคิดถึงเมื่อคืนมันก็ทำให้ผมหน้าร้อนจนต้องซุกลงกับซอกคอพี่เสือ ผมทำอะไรลงไปเนี้ยยย เราคบกันได้ไม่นานด้วยซ้ำ ถ้าพ่อแม่รู้คงผิดหวังในตัวผมแย่ที่ผมใจง่ายขนาดนี้ แงงงง

“เป็นอะไรหืม?” คนที่อุ้มผมอยู่ถามขึ้นพร้อมกับก้มลงมามองผมที่เกาะพี่มันไว้แน่น

“ปะ เปล่าสักหน่อย เมื่อไหร่จะเดินถึงห้องน้ำอ่ะ เกวเมื่อย” ผมรีบปฏิเสธเสียงสั่น ก่อนจะแถเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อย คือที่ผมบอกว่าเมื่อยเนี้ยผมว่าพี่เสือมากกว่านะที่เมื่อยเพราะพี่มันอุ้มผมอยู่

“โอเคๆ ถึงแล้วจะอาบเองหรือให้พี่อาบให้” คนที่อุ้มผมอยู่ถาม พร้อมกับวางผมลงที่อ่างล้างหน้าเมื่อเดินมาถึงห้องน้ำแล้ว

“อาบเองสิครับ” ผมตอบอย่างอายๆ คือผมอาบเองได้จริงๆนะ เจ็บอยู่แต่ก็สามารถยืนได้ไม่ล้มแน่นอน

“แน่ใจว่าไหว” พี่เสือถามย้ำอีกครั้งก่อนจะดึงมือซ้ายผมขึ้นไปจูบที่หลังมือเบาๆ ขนลุกเลยผม

“แน่ใจสิ อื้อออ” โดนจูบปิดปากซะงั้น คิดว่าผมจะได้อาบน้ำไหมเช้านี้ เห้อออ

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะหกโมงเย็นแล้ว ผมหอบผ้าห่มและหมอนในห้องนอนออกมากองอยู่ที่โซฟาในห้องโถงเพื่อนอนดูทีวีสบายๆ พี่เสือนั่งพิมพ์งานเอาแล็ปท็อปวางบนตักที่มีหมอนใบเล็กวางรองไว้อีกที เพราะพี่มันตัวสูงไงเลยต้องเอาหมอนมารองเพื่อจะได้ไม่ต้องก้มหลังให้เมื่อย ส่วนผมนอนขดตัวผ้าห่มม้วนเป็นก้อนซุกอยู่ข้างๆ พี่เสือ

เมี้ยววว

ตาผมจ้องรายการโทรทัศน์เกี่ยวกับสารคดีการท่องเที่ยวต่างประเทศ หูได้ยินเสียงพี่ร้องอยู่ใกล้ ผมเห็นพวงหางสีเทาขยับไปมาอยู่ข้างล่างโซฟา ก่อนผมจะเอื้อมมือลงไปคว้าตัวแมวอ้วนมากอดไว้ พี่เสือหันมามองผมนิดหน่อยก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองแมวอ้วนที่ผมกอดอยู่ พี่มันเอื้อมมือซ้ายมาลูบหัวผมไปมาเบาๆ ทำเอาผมฟินจนเผลอลับตายิ้มเหมือนคนบ้า

พี่เสือนั่งลูบหัวผมด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาก็ใช้พิมพ์มีบ้างที่ต้องใช้มือซ้ายจนต้องละมือที่ลูบหัวผมออกไปก่อน แต่ไม่นานมือใหญ่ที่เกือบใหญ่เท่าหัวผมก็กลับมาลูบหัวผมไปมาเหมือนเดิม ผมชอบบรรยากาศแบบนี้จัง มันอบอุ่นจนหัวใจมันเต้นรัวเลยล่ะ

เราดูโทรทัศน์กันจนถึงเวลาเข้านอนปกติคือห้าทุ่มถึงได้เข้านอน ดีที่ทานข้าวเย็นกันก่อนหน้านั้นแล้วเลยไม่หิว มีผมที่สลับกันไปอาบน้ำคนละรอบกับพี่เสือ ก่อนจะกลับมานอนกอดกันกลมที่โซฟาเหมือนเดิม พรุ่งนี้เช้าผมต้องไปเรียนแล้วด้วย เอาจริงๆ เลยก็อยากหยุดเพิ่มอ่ะ เกวขี้เกียจนะครับ แต่ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกนะ เพราะกลัวไม่จบพร้อมเพื่อน

ตอนเช้าพี่เสือตื่นก่อนผมอีกเช่นเคย พี่มันเตรียมขนมปังปิ้งกับนมอุ่นไว้ให้ผมเรียบร้อย จัดการอาหารเช้าเสร็จเราก็ไปเรียนพร้อมกัน ก่อนจะแยกกันขึ้นเรียนพี่เสือก็สั่งผมอีกว่าเที่ยงให้รอที่โรงอาหาร ผมตอบโอเคแอบเขย่งตัวขึ้นหอมแก้มพี่มันด้วยเพราะเห็นว่าไม่มีคนอยู่แถวนี้ ผมยิ้มแป้นก่อนจะวิ่งหนีพี่มันขึ้นตึกเรียน ก่อนที่พี่มันจะจับผมทารุณกรรมทาง…ทางไหนก็คิดเอาเองแล้วกันนะ

“สวัสดีโบบบ” ผมยิ้มกว้างทักทายโบนัทเมื่อเดินเข้ามาในคลาสเรียน ผมเดินยิ้มเข้าไปนั่งข้างๆ โบ เดินได้สะดวกไม่สะเทือนแผลเพราะเมื่อวานผมนอนเยอะมั้งมันเลยหายไปเอง

“กวนตีนแต่เช้าจัง” เสียงโบที่ตอบผมมันฟังดูแหบแห้งเหมือนคนไม่สบาย เป็นหวัดรึเปล่านะ?

“ไม่สบายเหรอ” ผมถามโบด้วยความเป็นห่วง มันพยักหน้าตอบผมว่าใช่ก่อนจะก้มลงกดโทรศัพท์เร็วๆ

“วิชมาช้าจัง ไม่เข้าเรียนหรอว่ะ” ผมเอ่ยถามโบขึ้นมาเรื่องที่วิชยังไม่เห็นมาเรียนสักที

“อืม ช้ามั้ง โทษทีกูคุยกับพี่กรรณอยู่มันวอแวไม่เลิกสักที” โบเงยหน้าขึ้นมาตอบผมเร็วๆ ก่อนจะก้มลงไปกดโทรศัพท์ต่อ อืมที่คอโบนัทนี่รอยแพ้รึเปล่านะ? มันเป็นสีแดงเข้มเกือบช้ำหลายรอยเลย หรือว่ามันอาจจะเป็นอาการแทรกซ้อนของโบนัทเพราะตอนนี้มันก็ไม่สบายอยู่ด้วย คิดได้แบบนั้นผมก็ไม่สบายใจจนต้องยกมือสะกิดไหล่เพื่อนเบาๆ มันเงยหน้าขึ้นมามองผมงงๆ ว่าผมเป็นอะไร

“มึงแพ้อะไรป่ะว่ะ รอยที่คอมึงดูไม่โอเคอ่ะ ไปหาหมอมาจบ” ผมถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง โบมันมองผมตาค้างไปสักพักก่อนจะใช้มือรวบคือเสื้อตัวเอาไว้แน่น มันรีบติดกระดุมเม็ดบนสุดอย่างรวดเร็ว ผมมองการกระทำของมันด้วยความไม่เข้าใจ ผมเห็นไปแล้วอ่ะจะติดเพื่อ?

“อะ อืมกูแพ้นิดหน่อยเลยผื่นขึ้นเป็นหวัดด้วย” ผมหรี่ตามองมันที่ทำตัวดุ๊กดิ๊กอย่างมีพิรุธ ผมควรเชื่อเพื่อนตัวเองดีไหมเนี้ย ทำตัวน่าสงสัยจัง

“อืมมมม กินยารึยังละ” ผมเปลี่ยนเรื่องถาม

“กินเรียบร้อยแล้วไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็หาย” มันตอบผมอย่างสบายๆ ไม่ทำตัวมีพิรุธแล้ว แต่ก็ยังไม่หันมาสบตาผมสักที

“โอเค มีไรก็บอก”

“โอเค๊” โบตอบผมโอเคเสียงสูงพร้อมกับทำมือท่าโอเคไปด้วย

ความจริงผมก็แค่สงสัยไปงั้นแหละว่าคอมันเป็นอะไร ผมรู้อยู่แล้วว่ามันคงโดนพี่กล้วยกินมาแน่ๆ เพราะผมก็มีรอยน่าอายนี่บนตัวเหมือนกัน เพียงแต่พี่เสือไม่ทำไว้ที่คอผม เพราะพี่มันทำไว้ตามหน้าอก หน้าท้อง ต้นขาหรือแม้กระทั่งบริเวณข้อเท้าผมก็มี…



TBC.

โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า

[DrSlump]

 

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบหก

“พี่เสือครับ เย็นนี้ผมกลับบ้านที่เช่าอยู่นะครับ” ผมบอกพี่เสือขณะที่เราสองคนกำลังไปเรียนกัน พี่เสือขับรถส่วนผมนั่งกินขนมไปเงียบๆ บนรถ

“หื้มม กลับไปดูรถเหรอ” พี่เสือถามผมโดยที่ไม่หันมามองหน้าผม

“ครับ ผมว่าจะเอามาขับน่ะครับ เผื่อเราจะต้องใช้รถคนละคันกัน” ผมตอบเขา ความจริงผมยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าพี่เสือจะให้ผมอยู่คอนโดพี่มันตลอดหรือเปล่า ผมเลยยังไม่รีบตัดสินใจว่าจะเลิกเช่าบ้านที่อยู่ก่อนหน้านี้หรือเปล่า มันเป็นจังหวะเหมือนกับว่าอะไรยังไม่เข้าที่เข้าทาง

“พี่ว่าเอากลับไปจอดไว้บ้านเกวดีกว่านะ ยังไงพี่ก็ไม่ปล่อยเกวไปไหนมาไหนคนเดียวแน่ๆ” คราวนี้พี่เสือหันมามองหน้าผมจริงจัง ผมเม้มปากอย่างเขินๆ คือเกวอย่าเพิ่งเขินพี่เสือเขาจริงจังอยู่นะ

“เอางั้นเลยเหรอครับ” ผมถามย้ำอีกครั้ง

“ใช่ แล้วบ้านที่เช่าอยู่ก็เลิกเช่าเลยก็ได้นะ มาอยู่กับพี่” โหหหห พ่อคุณ ผมนี่อ้าปากค้างเลยอ่ะ

“คือ คือว่า” ผมได้แต่อ้ำอึ้งอยู่ในปาก ไม่มีคำไหนจะพูดแล้วอ่ะ ความโซหลัวของพี่มันทำให้ผมทั้งเขินทั้งหวั่นไหวหัวใจ คือเคยเป็นกันไหมครับอารมณ์แบบตกหลุมรักคนคนเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกอ่ะ

“ตามที่พี่บอกเลยนะ” ผมมัวแต่ติดอ่างเป็นคนเอ๋อจนพี่เสือหันมาย้ำกับผมอีกรอบ แล้วเกวคนนี้จะทำอะไรได้นอกจาก…

“ตามที่พี่เสือบอกก็ได้ครับ” ตอบเสร็จผมก็ก้มหน้าก้มตาหลบหนีสายตาของพี่เสือทันที หัวใจผมเต้นแรงมากเลย ไม่ใช่เพราะเขินพี่เสือนะแต่เป็นเพราะว่าผมตื่นเต้นที่ตัวเองตัดสินใจย้ายไปอยู่กับพี่เสือคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘แฟน' โดยที่ยังไม่ได้ขอพ่อกับแม่น่ะสิ รู้ตัวเลยอ่ะว่าตัวเองแรด

“ตอนเย็นพี่มารับนะ ส่วนบ้านเกวก็วันหยุดค่อยไปแต่เช้า”

“ครับ”

และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง ผมตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงลุกมาทำอาหารเช้าไว้ ก่อนที่ผมจะไปอาบน้ำต่อเลย พี่เสือยังหลับลึกอยู่บนเตียง โดยไม่มีท่าทีที่จะตื่นเลยแม้แต่น้อย ปกติพี่เสือจะตื่นก่อนผมตลอดแต่เมื่อคืนผมเห็นพิมพ์งานจนดึกเลยละกว่าจะได้นอนก็คงดึก เพราะผมนอนมองพี่มันทำงานเพลินๆ จนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้อ่ะ

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีดำเรียบๆ กางเกงยีนส์ขาสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อยเสร็จเรียบร้อย ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จอยู่ข้างหัวเตียงฝั่งพี่เสือนอนอยู่ ก่อนจะกดโทรออกหาแม่

“แม่จ๋า” ผมทักทายแม่ด้วยเสียงสดใสทันทีที่แม่รับสาย

“ว่าไงลูกชาย หายหน้าหายตาเลยนะ” ผมอมยิ้มกับคำถามของแม่ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปนั่งที่โซฟาด้านนอกแทน เพื่อไม่เป็นการรบกวนการนอนของพี่เสือ

“เกวปล่อยให้แม่คิดถึงหรือเปล่านะ” ผมพูดหยอกแม่ ได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“แม่ก็คิดถึงเกวทุกวันอยู่แล้วจ้ะ” คราวนี้ผมหัวเราะกับคำตอบของแม่บ้าง ในครอบครัวเราคนที่สร้างสีสันในบ้านได้ดีที่สุดคือผมกับแม่ พี่เจตเคยบอกว่างั้นนะ แต่ผมว่าก็น่าจะจริงอ่ะ เพราะบ้านผมมีแต่ผู้ชายนิ่งขรึมกันทั้งนั้น แม่เป็นผู้หญิงคนเดียวในบ้านก็คงมีเหงาๆ บ้างตามประสาสาวๆ ผมเองโดยปกติก็เป็นคนอารมณ์ดีอยู่แล้วก็เลยถือโอกาสนี้สร้างสีสันให้ที่บ้านด้วยเลยแล้วกัน แม่จะได้ไม่หัวเราะอยู่คนเดียว

“วันนี้เกวจะไปกอดให้หายคิดถึงนะครับ” ผมคุยโทรศัพท์กับแม่ พร้อมกับเดินไปเทอาหารกระป๋องสำหรับแมวให้พี่ที่เดินมาป้วนเปี้ยนแถวที่ผมยังอยู่

“แม่จะทำมื้อเที่ยงไว้รอนะ”

“โอเคครับ แล้วเกวว่าจะเอารถคันที่เกวขับกลับไปไว้บ้านด้วยน่ะครับ” ผมบอกจุดประสงค์แม่ไป

“อ้าว แล้วจะไปมหาลัยยังไงล่ะจ้ะ รถเมล์หรือแท็กซี่” พอแม่พูดจบ ผมไม่ต้องเห็นสีหน้าแม่ตอนพูด ผมก็เดาออกนะว่าผมกำลังพูดแซวผม ก็แม่น่ะอาบน้ำร้อนมาก่อนผมก็ต้องเดาออกอยู่แล้วป่ะ ว่าอยู่ๆ ทำไมถึงจะไม่ใช้รถ นอกเสียจากจะมีคนไปรับไปส่ง เพราะแต่ไหนแต่ไรผมเป็นบุคคลที่ไม่ถนัดใช้รถโดยสายประจำทางเลย งั้นแม่ก็คงเดาไว้อยู่แล้วว่าผมคงมีพี่เสือไปรับมาส่ง

“คือว่าช่วงนี้เกวไม่ค่อยได้ใช้เลยครับ กะว่าจะเอาไปไว้ที่บ้านน่าจะดีกว่า แล้วเกวว่าจะเลิกเช่าบ้านที่เกวอยู่แล้วด้วยครับ”

“ทำไมละจ้ะ จะกลับมาอยู่บ้านแล้วหรือ” ผมเม้มปากอย่างใช้ความคิด แต่ในหัวผมนี้คำตอบดีๆ คงปลิวไปกับสติแล้วมั้ง

“คือว่าพี่เสือเขาชวนเกวมาอยู่ที่คอนโดเขาด้วยกันน่ะครับ แล้วเกวก็ตอบตกลงไปแล้วด้วย อีกอย่างบ้านหลังนั้นค่าเช่าก็ค่อนข้างแพง เกวอยากลดค่าใช้จ่ายช่วยที่บ้านด้วย อีกอย่างเกวไม่อยากให้พ่อกับแม่ลำบากกับค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นของเกวด้วยครับ” ผมตอบแม่ไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นมาหน่อย อันที่จริงเรื่องค่าเช่าบ้านเนี้ยก็เป็นอีกเรื่องที่ผมขัดใจพ่อแม่และเหล่าพี่ชายไม่ได้ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งใหม่ๆ แล้วล่ะเพราะบ้านหลังที่เช่าให้ผมอยู่คือค่าเช่าแต่ละเดือนคือแพงมาก ผมเข้าใจนะว่ามันอยู่ใกล้มหาลัยอยู่ใจกลางเมืองแต่ผมก็อดเสียดายเงินที่จ่ายไปแต่ละเดือนไม่ได้ ผมไม่อยากให้ที่บ้านมีค่าใช้จ่ายที่ไม่ค่อยจำเป็น ผมค่อนข้างเกรงใจแต่ก็ขัดไม่ได้ ทุกคนในครอบครัวผมยกเหตุผลที่ว่าที่นี่มันใกล้ต่อการเดินทางไปเรียนและปลอดภัยหน้าหมู่บ้านมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงพร้อม ถ้าจะให้ผมอยู่บ้านแล้วขับรถไกลๆ มาเรียนมันอันตรายเกินไป (?) ผมเลยได้แต่พยักหน้ายินยอมไปด้วยตั้งแต่ปีหนึ่ง พอผมยกเหตุผลว่าทำไมไม่เช่าคอนโดล่ะ ราคาน่าจะถูกกว่าบ้านพี่ใจก็ให้เหตุผลผมมาว่าคอนโดแถวนี้ไกลไป ในตอนนั้นผมนี่แบบโอเคเกวยอมแล้ว

“ถ้ายกเหตุผลมาขนาดนี้ แม่จะขัดอะไรได้” น้ำเสียงติดงอนของแม่ ทำให้ผมต้องอมยิ้มคนเดียวอีกครั้ง

“ขอบคุณนะครับ เกวจะตั้งใจเรียนแน่นอนครับ”

“แม่รักเกวนะลูก ถ้าเกวมั่นใจแม่ก็เชื่อใจเกวจ้ะ”

“เกวก็รักแม่ครับ”

“จ้าาา พ่อลูกชาย”

“งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ เที่ยงนี้เจอกันครับ”

“บายจ้ะ”

ผมรอให้แม่กดตัดสายไป ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะเข้าไปปลุกพี่เสือ เพราะนี้สายมากแล้ว แต่ยังไม่ได้ขยับออกจากที่ตัวผมก็ถูกสองแขนแข็งแกร่งรวบเอาไปกอดไว้แน่น แผ่นหลังผมสัมผัสได้ถึงแผ่นอกแน่นๆ ของพี่เสือ พี่มันวางคางไว้ที่หัวผมก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผมหน้าขึ้นริ้วสีแดงจางๆ ออกมา

“แม่เกวรู้ว่าอยู่ด้วยกันแล้วแบบนี้ พี่ต้องไปสู่ขอลูกชายบ้านเขาด้วยรึเปล่าหืม?”

ไปก็ดีครับ…

TBC.

ขอโทษที่มาช้าเด้อค่าา เพิ่งสอบเสร็จวันนี้เลย

ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะไปแวะชมกันได้เด้อ

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68278.0 (LOKASUNDER โคตรหล่อตัวพ่อ)

[DrSlump]

 

หอบผ้าหอบผ่อนหนีไปนอนบ้านผู้