พิมพ์หน้านี้ - ■❤พี่ครับ ผมอ่อยอยู่นะ❤■ //ตอนพิเศษ Love at first sight// 06.11.2018 THE END
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Tariraspang ที่ 20-04-2018 14:47:08
-
o18ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
***********************************************
พี่ครับ ผมอ่อยอยู่นะ
'เสือ'
ถ้ายังอ่อยไม่เลิกระวังโดนจับกินนะ'น้องเกว'หึหึ
'เกว'
ที่อ่อยอยู่ก็เพราะอยากโดน'พี่เสือ'กินไงครับ
By Pang RY
*เป็นนิยายเรื่องแรกฝากติดตามด้วยจ้า**
https://www.facebook.com/By-Pang-RY-212258342702450/
ฝากกดติดตามเพจด้วยนะคะ
นิยายเรื่องอื่นๆที่แต่ง
- https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68278.0 (LOKASUNDER โคตรหล่อตัวพ่อ)
-
ยังไม่ได้อ่อย
ตี้ดๆ ๆ ๆ!
“อะ อือ”
ตี้ดๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอีกรอบเป็นการเตือนว่าเวลาที่ผมตั้งไว้หกโมงเช้ามาถึงอย่างรวดเร็วอีกเหมือนเคย
ผมเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงทันทีที่ผมลุกนั่งบนเตียงนอน
ผมเป็นพวกชอบตื่นเช้าๆ แบบนี้ครับมันรู้สึกสดชื่นดี มีเวลาทำอะไรได้หลายอย่างไม่เร่งรีบจนเกินไป ชิวๆ อ่ะครับ
เมี้ยววว
ผมขยับตัวปรับท่านั่งนิดหน่อยเมื่อพี่กระโดดขึ้นมาบนเตียงที่ผมนั่งอยู่อย่างนิ่มนวลตามสไตล์ของเขา
“ว่าไง หื้ม” ผมถามพร้อมกับมือที่กำลังเกาคางของพี่เบาๆ อย่างที่ทำเป็นประจำ
“เมี้ยว” พอผมถามพี่ก็ร้องเมี้ยวตอบผมเหมือนทุกทีที่ผมหยอกล้อ
ผมนั่งลูบหัวเกาคางพี่ที่เป็นแมวเปอร์เซียร์ตัวอ้วนสีเทาที่อยู่กับผมมาได้ปีกว่าๆ อย่างเอาใจ เพราะวันนี้ผมมีเรียนตอนบ่ายรวดเดียวยาวไปถึงสี่โมงเย็น ผมเลยมีเวลาทำนู้นทำนี่ได้สะดวกกว่าวันที่ผมมีเรียนเช้าหน่อย
ตืดดดดด ตืดดดดด
“ว่าไงจ้ะโบ” ผมเอ่ยทักคนในสายไปก่อนเจ้าตัวที่โทรเข้ามา
“โบบ้าอะไรว่ะ นัทโว้ยยยย” เสียงโวยวายแบบขัดใจของโบนัทดังมาตามสาย จนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู
“ฮ่าๆ ว่าไงล่ะ มีเรื่องอะไรถึงโทรมารบกวนชาวบ้านเขาแต่เช้า” ผมถามแบบหยอกล้อกลับไปตามนิสัยคนร่าเริงของตัวเอง
“คุณเกวพอดีว่าวันนี้ไม่เข้าเรียนนะ รบกวนเลคเชอร์ให้กระผมด้วยนะขอรับ” เพื่อนผมก็มีนิสัยคล้ายๆ ผมแหละครับ ถึงเป็นเพื่อนกันได้ ดูจากการพูดจาแบบกวนตีนชาวบ้านเขาแบบนี้
“จะไปไหนอีกละ ช่วงนี้บ่อยไปแล้วนะ รู้สึก”
“ก็นิดหน่อยอ่ะ เมื่อคืนหนักไปหน่อยหัวแตกเลย” เสียงพูดเบาๆ ที่ผ่านลำโพงโทรศัพท์ออกมาติดจะหง่อยๆ แต่ประโยคที่ติดหูผมคือหัวแตกนี้แหละ ซ่าส์จนได้เรื่องจริงๆ เพื่อนคนนี้
“ตีนใครเขาอีกล่ะทีนี้”
“ก็ แหมมม นิดหน่อยเองตัวเธอ ตีนพี่กล้วยวิศวะอ่ะ” ตอบมาได้นะตีนรุ่นพี่วิศวะนี่มึงไม่ตายก็บุญแล้ว
“ยังดีที่ไม่ตายนะมึง” ผมประชดกลับไปอีก
“ก็แฟนพี่เขามาอ่อยอ่ะมึง กูไม่รู้ด้วยว่าเป็นแฟนพี่กล้วยเลยได้อิ่มตีนเลยไง” ผู้หญิงคนนี้ก็อีกคนนะ ผมว่าพี่กล้วยควรจะพิจารณาแฟนตัวเองด้วยนะ แต่ก็อย่างว่าเพื่อนผมมันก็น่าจะดูดีๆ ก่อนไปมั่วเขา
“เออๆ ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วมึงอ่ะ หายแล้วค่อยมาเรียน เดี๋ยวจดงานไว้ให้ละกัน” ผมใจอ่อนอีกตามเคยสินะ
“รักเธอนะคุณเกวของโบ” ดูปากมันนะครับ วอนตีนเป็นที่สุด
“ไม่ให้เกวตามใจโบแล้วจะให้เกวตามใจใครละจ้ะ” เอาคืนมันครับ ไม่มีใครยอมใครหรอกคู่ผม นี่ถ้าไอ้วิชมาได้ยินพวกผมต่อปากต่อคำกันไม่จบไม่สิ้นอย่างนี้มันคงได้เดินไปซื้อน้ำมาให้ดื่มแก้กระหายอ่ะผมว่า
“แหวะเลี่ยนสัสๆ แค่นี้แหละๆ กูเมื่อยปากจะเถียงกับคนดื้อด้านอย่างมึง” ว่ากูซะงั้นทั้งๆ ที่ตัวเองมาชวนคุยให้เมื่อยปาก
“วางไปเลยมึงอ่ะ เปลืองค่าโทรกู” ยังไม่จบครับผมยังกวนตีนมันได้อีก
“ไอ้เหี้ยยยยยย”
ตี้ด
มึงไม่วางกูวางเองครับ
วางสายจากไอ้โบไปก็ลุกจากเตียงอาบน้ำครับ แล้วจะได้หาข้าวกินเพราะผมหิวจนจะกินแมวตัวเองได้แล้วครับ ล้อเล่นนะทุกคนอย่าเพิ่งกลัวน้องเกวกันนะ
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยด้วยกางเกงขายาวทรงกระบอกเสื้อยืดอยู่บ้านสบายๆ มือก็ถือกระเป๋าตังค์ ใส่รองเท้าปิดบ้านเดินไปหาข้าวกินหน้าปากซอยเสร็จง่ายมากครับชีวิตไม่มีไรยุ่งอยากแค่อยู่ที่คุณจะทำมันให้เป็นแบบไหนแค่นั้นครับ
กลับบ้านมาก็นอนดูหนังแบบยาวๆ ไปเลยครับจนสิบเอ็ดโมง ผมแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเตรียมของที่จะเอาไปเรียนใส่กระเป๋าสะพายข้างใบเดิมที่ใช้อยู่ทุกวันจนกระเป๋ามันเหนื่อย ให้อาหารแมวเสร็จล็อกบ้านเสร็จ ขึ้นรถบีเอ็มของตัวเองที่พ่อเป็นคนถอยมาให้เพื่อขับไปเรียนและขับกลับบ้านที่อยู่แถวนอกเมือง ซึ่งไกลจากมหาลัยที่ผมสอบติดมาก แม่กับพ่อเลยเช่าบ้านหลังนี้ให้อยู่เพราะใกล้มหาลัยและปลอดภัยสำหรับผู้ชายตัวเล็กอย่างผมครับ
พูดถึงผู้ชายตัวเล็กก็ผมนี่แหละครับที่บ้านผมสูงกันทุกคนเลยนะพ่อสูงเกือบ180 พี่ชายคนโต 183 คนกลาง 187 แล้วดูผมสิครับทุกคนสูงแค่ 167 น่ารักเสียจริงนะชีวิตสูงกว่าแม่แค่เซนต์เดียว
เผลอแป๊บเดียวผมก็ขับรถถึงมหาลัยแล้วครับ เลี้ยวรถเข้าจอดที่ประจำเดินข้ามถนนไปก็เป็นตึกคณะอักษรฯ ที่ผมเรียนอยู่ แต่ก่อนอื่นตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเข้าเรียนต้องไปกินข้าวเที่ยงก่อนเดินไปอีกนิดเดียวจะเป็นโรงอาหารคณะแพทย์ที่เชื่อมกับโรงอาหารคณะวิศวะ ที่ซึ่งสาวๆ อักษรไปกินข้าวที่นี่กันเป็นประจำเพราะอะไรคุณก็น่าจะรู้...ซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่หมายตาหนุ่มวิศวะปี4 พี่เสือ เพื่อนพี่กล้วย...
------------------------------------TBC.
■ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยจ้า คอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะ ติชมกันได้ค่าา จะนำไปปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นไปเรื่อยนะคะ■♡♡♡♡♡♡♡
https://www.facebook.com/By-Pang-RY-212258342702450/
-
กำลังจะอ่อย
พอเดินมาถึงโรงอาหาร ผมกวาดสายตาสาดส่องทันทีครับ เผื่อโชคเข้าข้างผมให้เจอพี่เสือ
นั่นไง!
เต็มตาครับความหล่อความเท่เต็มตากูเลย บังเอิญแบบนี้โชคเข้าข้างผมหรือพรหมลิขิตก็ไม่รู้นะครับ
พี่เสือนั่งอยู่กับเพื่อนอีกสองคนครับชื่อพี่ลมกับพี่เต กลุ่มเพื่อนสนิทเขานั่นแหละครับ พี่กล้วยนี่หายครับสงสัยไปตามเมียอยู่
ละสายตาจากพี่เสือผมเดินไปซื้อข้าวก่อนเลยครับ ใกล้เที่ยงคนกำลังเยอะ ต่อแถวร้านข้าวราดแกงเจ้าเดิม ซื้อเสร็จผมไปซื้อน้ำต่อได้น้ำใบเตยหอมชื่น (ใจ) ไตมาสองแก้ว ให้ทายมีคนเดียวทำไมผมซื้อสองแก้ว…
ให้พี่เสือสุดที่รัก (?) ของผมไงครับทุกคน (?) ไม่ใช่กินคนเดียวสองแก้วนะเออ
ก่อนอื่นผมต้องมองไปรอบๆ สำรวจพื้นที่ก่อน อืม โต๊ะเกือบเต็มหมดทุกโต๊ะแล้วด้วย
งั้นกูไปขอนั่งโต๊ะพี่เขาเลยดีไหมว่ะ?
ถ้าทำงั้นเขาหาว่าผมอ่อยดิ เออก็กูจะอ่อยพี่มันนี้หว่า เนียนๆ หน่อยไม่เป็นไรมั้งนะ
จากที่คิดเองเออเองคนเดียวเสร็จเป็นอันสรุปครับว่าไปขอนั่งโต๊ะพี่มันเลยแบบ เฉยๆ ลุยคนเดียวแม่งเลย โอเคม่ะ
เรื่องที่ผมชอบพี่เสือมันเริ่มมาจากที่แต่ก่อนผมเข้าปี 1 พี่เสืออยู่ปี 3 เจอพี่เสือครั้งแรกตอนเดินผ่านตึกคณะพี่แก พอดีกับช่วงนั้นรับน้องคณะพี่เสือด้วยผมเลยได้มีโอกาสเห็นความโหด แบบดุเดือดของพี่เสือในฐานะพี่ว้ากสุดโหด แต่แทนที่จะกลัวผมกับหลงพี่มันซะงั้น จากที่เมื่อก่อนผมแมนๆ มองผู้หญิงสวยๆ น่ารักมาตลอด ตอนนี้กลับมองได้แค่พี่เสือคนเดียวทั้งใจ ตั้งแต่ผมอยู่ปี 1 จนตอนนี้ขึ้นปี 2 มาได้เดือนกว่าแล้วยังมองแค่พี่เสือคนเดียว
แล้วจะให้น้องเกวคนนี้ทำยังไงละครับ นอกจากจีบพี่เสือมาทำแฟนให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
เรื่องจีบพี่เสือเนี้ย งานหินยิ่งกว่าสอบมิดเทอมอีกนะครับ!
“พี่ครับ” เสียงอ่อยเสียงหวานเข้าไว้ตัวกู
“ครับ” พี่เตเงยหน้าขานรับผมคนเดียว ส่วนพี่เสือกับพี่ลมก้มหน้ากินข้าว ไม่สนใจกูเลย ฮืออออ
“คือว่าโต๊ะมันเต็มแล้วผมนั่งด้วยคนได้ไหมครับ” ผมบอกพี่แกเสียงเบาพร้อมทำหน้าหมาหงอยให้พี่แกเห็นใจผม
“เห้ย พี่ไม่กัดๆ มานั่งเลย ทำหน้าตาน่าสงสารเชียว” พี่เตตอบผมอย่างอารมณ์ดี พี่เตแกก็แบบนี้แหละครับ เท่าที่ผมสังเกตดูก็ เกรียนๆ เฮฮาต่างจากอีกสองคนที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาตั้งแต่ผมเดินมา
“ขอบคุณครับ” ผมหันไปยิ้มหวานให้พี่เตและพี่ลมที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี พี่ลมแกพยักหน้าให้ผมหน่อยตามนิสัยนิ่งเงียบของเขา
“น้ำครับ” เสียงอ่อยไปอีกกู ผมบอกพี่เสือที่นั่งตรงข้ามกับผมพร้อมมือเลื่อนแก้วน้ำใบเตยที่ผมซื้อมาไปให้พี่เสือด้วย พี่เสือเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมนิ่งไม่แสดงอารมณ์ จนผมเริ่มกลัวว่าพี่เสือเขาจะจับผมกิน
ผมยิ้มหวานให้พี่เสือไปอีกหนึ่งดอกครับ ใจดีสู้เสือไงครับ เคยได้ยินกันไหม
นิ่ง
เงียบ
ครับ กูกลัวแล้ว ถึงพี่จะหล่อแต่น้องก็กลัวนะเออ
“ไอ้เสือมึงจะมองหน้าน้องเขาอีกนานไหมครับ น้องเขามีใจให้ เอ้ย มีน้ำใจให้มึงก็กินๆ ไปเหอะน่า” พี่เตครับ พี่รู้อะไรอยู่ถึงพูดแบบนี้ถึงจะแก้คำแต่ผมก็เขินนะ แทบจะบิดไปบิดมาเหมือนเป็นโรคคันตามร่มผ้าอยู่แล้วเนี้ย
“อืม ขอบใจ” ง่ะ ตอบแค่เนี้ยะ กฎของคนหล่อเขาห้ามพูดเยอะไงว่ะครับ งงใจ
พูดยาวๆ ให้น้องเกวชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้พี่เสือนะพี่เสือ
“เต็มใจครับ” ผมไม่ได้พูดเอาใจอะไรเลยนะ เป็นความจริงล้วนๆ ที่เต็มใจซื้อให้พี่เสือกินอ่ะ
คนมันชอบไงครับมากกว่านี้ก็ให้ได้ถ้าพี่เสือต้องการครับ เรียกร้องจากน้องเลยนะพี่เสือน้องพร้อมเปย์ (ตัว) ใจ
“ว่าแต่มึงชื่ออะไรล่ะ พี่ชื่อเต” เสียงคนแรกของกลุ่ม
“เกวครับ อักษรฯ ปี 2 ครับพี่” ผมตอบพี่เต พร้อมกับยิ้มหวานแจกจ่ายพี่เสือไปด้วย
“หูยยยย สาวอักษรฯ ว่ะ ไอ้เสือมึงสนใจไหมว่ะ” พี่เตถามพี่เสือที่นั่งฝั่งเฉียงจากเขาเนื่องจากผมนั่งข้างพี่เต และพี่เตนั่งตรงข้ามพี่ลมผมตรงข้ามพี่เสือ งงไหมไม่งงกันนะ
พี่เตครับผมหนุ่มอักษรฯ นะครับไม่ใช่สาวพี่ท่านโปรดรับรู้ด้วย
“หึ” คำเดียวจอดกลัวอะไรร่วงออกจากปากครับพี่เสือ พูดเยอะๆ นานๆ ให้น้องชื่นใจหน่อย ตอบคำเดียวใครจะไปตรัสรู้
แต่เดี๋ยวนะแล้วทำไมพี่เตถึงถามพี่เสือแบบนั้นละ ในทำนองเหมือนพี่เสือชอบหรือมีความสนใจคนที่เรียนอักษรฯ อ่ะ
มันเป็นใคร!!
“ร้ายนะมึง ระวังเขาจะรู้ตัวหนีหายไปซะก่อนล่ะ” ประโยคที่กระตุ้นต่อมเสือกของผมเพิ่มมา 1
“ไม่หรอก โง่ขนาดนี้ไม่มีทางรู้หรอก หึหึ” ประโยคกระตุ้นต่อมเสือก 2
“ระวังตกหลุมตัวเองนะมึงน่ะ” พี่ลมเสริม และกูจะไม่ทน!
“มีอะไรกันเหรอครับ” ผมถามขึ้นกลางวงทันที แล้วสีหน้าทุกคนหลังจากที่ผมถามคือไร!
พี่เตขำแบบสุดขีด
พี่ลมหน้านิ่ง ดูดน้ำไม่สนใจ
พี่เสือสบตากับผม ในแววตาสั่นๆ เหมือนคนกั้นขำไว้เต็มที่
สถานการณ์นี้มันอะไร ขอคำอธิบายด่วน ผมงงไปหมดแล้ว ทำไม่พวกพี่ๆ เขาต้องขำกันละ แล้วคุยเรื่องเด็กอักษรฯ อีก พูดเหมือนพี่เสือชอบใครคนนึงที่เรียนอยู่อักษรฯ
ฮือออออออ
ผมอยากร้องไห้ พี่เสือนอกใจ (?) ไม่นะตัวกู แค่คิดก็เจ็บปวดไปทั้งกระดองใจ
“ทำหน้าบ้าอะไรของมึง” พะ พี่เสือ ที่ถามเนี้ยปลอบใจน้องเกวใช่ไหม ไม่ได้เป็นห่วงกันจากใจจริงใช่ป่ะ
“ปะ ป่าวครับ แค่คิดอะไรเพลิน” ยิ่งมองหน้ายิ่งอยากจะร้องไห้
พี่เอาหน้าหล่อๆ ของพี่มาหลอกล่อให้ใจน้องติดกับแล้วจะระเบิดใจน้องทิ้งแบบนี้ เหรอ
พี่เสือเลวววววว
“บอกป่าว แต่หน้ามึงไปถึงหน้ามอแล้วมั้ง หึหึ” พี่ครับอย่ามาหลอกล่อเป่าสวาทความรักมาใส่น้องนะ น้องจะตายเพราะรักพี่นะ
“พี่ พี่เสือมีคนที่ชอบอยู่แล้วหรือครับ” ปากไวกว่าความคิดอีกนะกูนิ ถามไปแบบนั้นพี่เสือก็สงสัยดิเห้ยยยย
แต่ก็รอฟังคำตอบนะครับ ตอบไม่ดีกูจะวิ่งหนีเลยนะบอกเลย
“แล้วมึงคิดว่าไง” ยิ้ม ยิ้มอีกนะพ่อคนหล่อ อ่อยเก่งกว่ากูอีกอ่ะรู้สึก
แล้วจะให้ผมตอบว่าไงอ่ะ ตอบความจริงตามใจคิดว่ามีแล้วแน่ๆ ก็เจ็บปวดตัวเองแบบอนาถ ถ้าตอบแบบโกหกว่าไม่หรอกครับพี่เสือแถมยิ้มบานไปสามโลกก็คงหลอกตัวเองแบบโง่ๆ เจ็บๆ คันๆ หัวใจไป
“ผมไม่รู้ พี่จะมาถามผมได้ไงผมยังไม่รู้จักพี่ดีพอเลยด้วยซ้ำ” ปากกูนี่วอนตีนไปไหมว่ะ ไม่หรอกมั้งจะกระทืบกูก็มองหน้าตาน่ารักตาวิ้งค์ๆ ของกูด้วยนะพี่เสือนะ เผื่อเห็นแล้วใจอ่อนยำตีนไม่ลง
“หึ เก่งแต่ปากไหมมึงอ่ะ แน่จริงไม่มาตีสนิทกูเลยล่ะ จะได้รู้” ท้าน้องเหรอ พี่เสือได้เจอน้องแน่ เอาจนเบื่อกันไปข้าง เปิดโอกาสให้ขนาดนี้แล้วผมไม่กระโจนใส่ก็บ้าแล้วววว
“ต่อจากนี้พี่เสือได้เจอน้องเกวแน่ครับ เกวรับรอง” ทีแรกเดินมาโต๊ะเขาทำอายทำกลัว แล้วดูตอนนี้ครับ นั่งต่อปากต่อคำกับพี่เสือฉอดๆ ไม่สนใจเพื่อนพี่มันสักนิด จนพี่เตที่เหมือนจะทนไม่ไหวพูดห้ามสงครามการอ่อย (?) ไว้
“ใจเย็นๆ ไอ้เสือ น้องเกว อย่าเพิ่งเกรี้ยว” ผมกับพี่เสือหันหน้าไปคนละทางเลยครับ
บอกเลยผมงอนไม่ยอมบอกว่ามีคนที่ชอบไหมแล้วยังพูดจายียวนทำซะผมเครื่องรวนอีก เชื่อพี่เขาเลย
กูรักมากนะเนี้ยถึงยอมขนาดนี้อ่ะ บอกเลย
“น้องเกวงอนเหรอครับเนี้ย อย่าเพิ่งงอนไอ้เสือเลยนะไปเรียนก่อนเร็วบ่ายแล้วนะ เรียนเสร็จแล้วค่อยงอนมันใหม่มาๆ เก็บจานให้พวกพี่ด้วย ไปละๆ” ไอ้พี่เต ไอ้บ้า กูต้องเก็บจานให้พวกพี่หรอครับ
“ไปละ” เสียงทุ้มๆ พร้อมกับมืออุ่นวางบนหัวผมโยกไปมาเบาแล้วเดินหนีไป
ไอ้บ้าาาา
พี่เสือ มาทำให้เขินอีก เกิดช็อคตายตรงนี้ทำไงอ่ะ ไม่ได้เป็นแฟนพี่พอดีดิ
TBC.
จะมาอ่อยหรือมากวน(ตีน)พี่เสือเนี้ยน้องเกวววว
:เฮ้อ:
-
อ่อยครั้งแรก
16:13น.
ผมดูเวลาในโทรศัพท์มือถือหลังจากที่เดินออกมาจากห้องเรียนแล้ว
ตอนนี้ผมกำลังเดินลงบันไดอย่างช้าๆ ครับ ลิฟท์ก็มีนะครับแต่คนเยอะเกิน ผมเลยเลือกที่จะเดินบันไดดีกว่า อีกอย่างมันแค่ห้าชั้นครับ เดินลงผมสบายมาก
ตืดดดด ตืดดด
สายเข้าจากคุณวิชครับ เพื่อนสนิทผมเองเราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมต้นรวมถึงโบนัทด้วย ทั้งๆ ที่เพิ่งแยกกันเมื่อกี้มันก็โทรมาซะละ
“ว่าไงวิช” ผมถามเมื่อกดรับสาย
“เกวมึงอยู่ไหน!” วิชถามเสียงลั่นโทรศัพท์
อะไรของมันว่ะ
“อยู่บนตึก กำลังเดินลง” ผมตอบพลางเดินลงให้เร็วขึ้นอีก
“รีบวิ่งลงมาเลย เดี๋ยวมึงจะไม่ทันช๊อตเด็ดนะเว้ย!” อะไรของมันว่ะที่เด็ด
“อะไรของมึงเนี้ยวิช”
“พี่เสือไงควาย” พี่เสือทำไมว่ะ
“เออๆ กูจะวิ่งล่ะวางสายเลยมึงอ่ะ” ผมบอกมันอย่างรีบๆ เร่งเท้าลงบันไดอย่างรวดเร็ว
ลงบันไดเรียบร้อยครับจนตอนนี้ผมยืนอยู่ใต้ถุนอาคาร เหนื่อยครับกูขอพักก่อน
“เกว! ทางนี้โว้ย!” วิชเรียกผมเสียงดัง มันยืนอยู่หน้าอาคารโบกมือหยอยๆ ให้ผมวิ่งเข้าไปหามัน ทั้งเหนื่อยทั้งตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่เสือครับ
“ไหนพี่เสืออ่ะ” ถึงตัวมันปุ้บผมก็ถามหาพี่เสือทันทีครับ แหมมม ก็อย่างว่านะเพิ่งเจอตอนเที่ยงก็คิดถึงอีกล่ะ เห้ออออ
“มึงแหกตาดูพี่เสือของมึงตรงโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ตรงนู้นครับ” มันบอกผม มือก็ชี้ไปฝั่งตรงข้ามที่เป็นโต๊ะหินอ่อนให้นักศึกษานั่ง
กริบ เงียบกริบครับตัวกู
ผมมองไปตามมือมันที่ชี้ไปก็เห็นภาพบาดตาบาดใจขั้นสุดเลยละครับ
พี่เสือนั่งอยู่กับผู้หญิงที่โคตรสวย นั่งกันสองต่อสอง ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมยิ้มหวานให้พี่เสือหัวเราะไปพลางๆ ป้าแกอ่อยพี่เสือหรอว่ะ
“เห้ย โอเคป่ะเนี้ย เงียบเลย” วิชแตะไหล่ผมเบาๆ ให้ผมรู้สึกตัว เมื่อมันเห็นผมนิ่งไป
“อืม ดี”
“ดีอะไรของมึงเกว เอาดีๆ กูเป็นห่วง” น้ำเสียงร้อนรนของวิชคืออะไร ถ้าเป็นปรกติผมคงจะขำมัน แต่ตอนนี้ผมกลับขำไม่ออกเลยครับ
“ดีที่ไม่ทรุดลงไปนั่งที่พื้น” เจ็บปวดกระดองใจครับ เจ็บหน่วงกลางหน้าอกไปหมด นี่ไม่ใช่ผมกำลังจะตายหรอกใช่ไหม
รู้สึกถึงคำว่าอกหักเลยครับ แค่เห็นพี่เสือคุยกับคนอื่นผมต้องเจ็บขนาดนี้เลยเหรอ
หัวใจผม ฮือออออ
“คิดไปถึงไหนแล้วมึง ค่อยถามพี่เขาไงว่าผู้หญิงคนนั้นใคร มึงอย่าเพิ่งมโนไปเองดิ” ไม่ต้องมาปลอบใจกูเลยนะวิช
“กูไม่ได้คิดอะไร” โกหกหน้าด้านๆ ไปอีกตัวกู
“เชื่อตายแหละสัส หน้ามึงตอนนี้กูว่าคิดไปรอบโลกละ” วิชอย่าตอกย้ำเพื่อน เพื่อนไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ
“กู…ต้องทำไงว่ะ” ผมถามวิชเสียงเบา
ผมควรทำยังไงอ่ะ เดินเข้าไปแทรกกลางเลยดีไหมหรือไว้ถามพี่เสือตอนมีโอกาสหรือถามจากเพื่อนพี่เสือเลย
เอาไงดี
เอาไงดีว่ะ
“ไว้มึงค่อยถามพี่มันตัวต่อตัวเลยดิ” วิชเสนอผม ผมละสายตาจากพี่เสือหันมามองหน้าหล่อๆ ของเพื่อนตัวเอง
“ได้ ไว้กูจะถามพี่เสือเอง” ผมสบตากับมัน มันก็พยักหน้าให้ผม มือบีบไหล่ผมเบาๆ
“คิดมากไปป่ะมึงอ่ะ ไปๆ หาไรแดกกัน คิดมากจนหิวแล้วมั้งมึงอ่ะ ฮ่าๆ ๆ” กวนตีนกูได้ต่อนะมึง วิชกอดคอผมเดินไปทางที่จอดรถที่ผมจอดรถไว้
ไว้พรุ่งนี้ผมจะไปหาพี่เสืออีกครั้งไปถามพี่เสือตรงๆ เลย พร้อมกับไปอ่อยพี่มันด้วย ไม่ว่าจะเสียใจแค่ไหนแต่ผมไม่ลืมความตั้งใจที่จะอ่อยพี่เสือนะครับ หึหึ
ไว้เจอกันนะครับพี่เสือของผม (?)
“ไปรถมึงนะ กูไม่ได้เอารถมา” วิชบอกผม ตอนนี้พวกเราเดินมาถึงรถผมแล้ว
“กินไรอ่ะ” ผมถามวิช ปลดล็อค ขึ้นรถฝั่งคนขับ วิชเดินไปนั่งอีกฝั่ง ปากมันก็พูดกับผมไปด้วย
“ร้านเจเอ็มอ่ะมึง กูว่าคราวก่อนที่เราไปมันโอเคดีว่ะ” ตามนั้นครับ
กลับจากไปส่งวิชที่หอมันเสร็จผมขับรถตรงกลับบ้านเลย เข้าบ้านมาผมเปิดไปให้สว่างทั่วบ้านก่อนเดินไปเทอาหารให้พี่เปลี่ยนน้ำเรียบร้อย เข้าห้องอาบน้ำอะไรเสร็จนอนเช็คแอพสีน้ำเงินบนเตียง เข้าไปส่องพี่เสือก่อนครับ
ชิบ!!!
ตาผมเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อมีคนแท็กพี่เสือพร้อมแนบรูปกอดพี่เสือแน่นเลยนะป้า!
ป้าเมื่อตอนเย็นไงครับ!
เกลียดดดดดด
อย่าให้ผมมีโอกาสอย่างนั้นบ้างนะ คอยดูเถอะ
แล้วดูแคปชั่นป้าแกครับ
GIVI GIGI อยู่กับ Sirakit S
สุดที่รัก
*แนบรูป
ปลาเล็กกินปลาใหญ่:เหมาะสมมากค่าาา คุณพี่
JJ JAJA:พี่เสือของน้องไม่น้าาาา
ฟ้าลั่นคือมะม่วง:รับไม่ได้พี่เสือออ
บลาๆ ๆ
ครับ
คอมเม้นท์ส่วนมากมีแต่แฟนคลับพี่เสือเขาน่ะครับ
ยิ่งดูยิ่งหงุดหงิด หึยยยย
เมี้ยววววว
ก้อนกลมๆ สีเทา กระโดดอย่างนิ่มนวลขึ้นมาบนเตียงแล้วครับ เดินอืดอาดมานอนบนอกผมที่นอนอยู่ด้วยครับ
เหมือนแมวมีจิตสัมผัสว่าผมอารมณ์ไม่ดีครับมาคลอเคลีย หึ
น่ารักจริงๆ
ผมกดเข้ากล้องถ่ายรูปของโทรศัพท์ถ่ายรูปด้านข้างของผมกับคุณพี่ที่ยื่นลิ้นเล็กๆ มาเลียจมูกผม น่าเอ็นดูจริงๆ
ผมหอมพี่ไปทีนึง และจัดการโพสต์รูปเมื่อกี้ลงไอจีส่วนตัวที่มีผู้ติดตามเกือบหนึ่งหมื่นคน เห็นแบบนี้ผมก็คนติดตามเยอะอยู่นะเออ
แต่ยังน้อยกว่าพี่เสือบุคคลที่ไม่ค่อยโพสต์แต่คนติดตามหลายหมื่น หมั่นไส้ความหล่อ หึยยยย
ผมกดโพสต์ยิ้มกริ่มบนใบหน้า เพราะอะไรนะเหรอครับก็ผมแท็กพี่เสือในคอมเม้นท์ด้วยไง พร้อมแคปชั่นรูป
GAVIRING:งอนอยู่นะ ง้อน้องด้วย
ตืดดดดด
พี่เสือตอบคอมเม้นท์ผมครับทุกคนนนนนนน
Sirakit.S:งอนอะไรไหนบอกพี่เสือซิ? น้องเกว
โอ๊ยยยยยยยยย!!
เก็บศพผมด้วยทุกคน พี่เสือออ
ตกลงใครอ่อยใครกันแน่ครับ
ไหนตอบน้องเกวที
TBC.
:hao7: :z3:
ใครอ่อยใครไหนพูดดดดด
-
พี่เสือก็อ่อยใส่น้องเหมือนกันนะคะ
:L2: :L2:
-
ยังงัยๆ
มาต่อไวๆนะ
-
พี่เสือร้ายนะเราอะ อ่อยไม่ต่างกันเลย
-
อ่อยครั้งที่สอง
วันนี้ผมตื่นหกโมงเช้าเหมือนเดิม แต่ที่ต่างไปจากเดิมคือหัวใจครับ เพราะมันรักพี่เสือมากกว่าเดิม เห้ออออ
เนื่องจากเมื่อคืนที่ผมอ่อยพี่เสือหรือพี่เสืออ่อยผมก็ไม่รู้นะ ให้ทุกคนพิจารณาเอาเองเลย ผมก็ตระหนักได้ว่าถึงพี่เสือจะทำเป็นปากหวานอ่อยผมกลับ ผมไม่ได้ลืมเรื่องเมื่อวานตอนเย็นที่พี่เสือนั่งคุยแบบสนิทสนมกับป้าคนสวยนั่นนะ ยังไงซะวันนี้ผมต้องไปเสือกเรื่องพี่เสือให้สำเร็จให้ได้ครับ ตั้งเป้าหมายไว้แน่วแน่มากตัวกูเรื่องเสือกเนี้ย
วันนี้ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ขับรถไป เปลี่ยนเป็นการนั่งรถเมล์สบายๆ ไม่ต้องหัวร้อนกับรถติด
ซะเมื่อไหร่ล่ะครับ
ตอนนี้ติดเป็นกิโลแล้วครับผมพี่ท่าน ผมออกจากบ้านตอนเจ็ดโมงครึ่งจนตอนนี้จะแปดครึ่งอยู่แล้วนะ ยังไม่ถึงไหนเลย
เห้อออ ถอนหายใจยาวไปอีกครับ เริ่มต้นวันมาก็ซวยล่ะ
รู้ยังงี้ผมขับรถมาเองก็ยังดีกว่าการที่จะต้องมานั่งเบียดเสียดสีกันบนรถเมล์ ในที่สุดก็ถึงสักที ผมเดินขาลากเขาไปในโรงอาหารที่เดิมที่เมื่อวานก็มา สายตามองหาพี่เสือเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือไม่มีครับ
โชคร้ายกว่าผมก็คนไม่ถูกหวยแล้วล่ะครับ
กูไม่มีอารมณ์จะกินข้าว กูไปล่ะ
จิตใจห่อเหี่ยวมากครับจุดนี้ ผมหันหลังเดินออกมาจากโรงอาหาร ขากำลังก้าวข้ามถนนหยุดชะงักเมื่อออดี้คันสวยวิ่งมาหยุดตรงหน้า
เหยดเข้!
พี่เสือ!
“ขึ้นมาดิ” พี่ชวนผมขึ้นรถแบบนี้ก็ได้เหรอครับ
“ปะ…ไปไหนครับ” พูดติดอ่างนี่เพราะตื่นเต้นครับ เห็นหน้าพี่เสือทีไร ผมมีหลายอารมณ์มากทั้งเขินอาย ประหม่า ตื่นเต้น ทั้งกลัว ปนกันไปหมด สรุปท้ายที่สุดก็ชอบพี่เสืออยู่ดีนะครับ
“ขึ้นมาเถอะน่า เร็วๆ ดิ!” เสียงเหี้ยม หน้าหงุดหงิดมากครับ ผมทำอะไรให้คุณพี่โกรธครับเนี้ย
“ครับๆ ขึ้นก็ขึ้นครับ” พูดจบมือเปิดประตูรถเข้าไปนั่งทันที ขนลุกเลยครับแอร์ปะทะหน้าแทนที่จะเย็น หน้ากลับร้อนไปหมด อายครับเขินด้วยอ่ะ ทั้งๆ ที่พี่เสือก็ขับรถไปเงียบๆ ไม่พูดไม่จา
“ไปไหนเหรอครับ” ผมใจกล้าเสี่ยงถามพี่เสือเสียงเบา
“กินข้าว” อ้าว ที่มหาลัยก็กินได้ป่ะว่ะ
“…”
“มีเรียนกี่โมง” พี่เสือหันหน้ามาถามผม หลังจากที่จอดรถติดไฟแดง คือพี่ไม่รู้ว่าผมมีเรียนกี่โมง แต่บังคับขึ้นรถมาเลยเนี้ยนะ
“บ่ายโมงครับ” มีเรียนบ่าย แต่รีบมามหาลัยคงไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่ารีบมาเพื่อจะถามพี่เสือว่าป้าคนนั่นเป็นใคร
“หึ รีบจริงนะ” พูดเหมือนรู้ทันกูเลยนะพี่มึง
“คือว่า…” อ้ำอึ้งอยู่ครับ ไม่กล้าถามในใจก็อยากรู้ ได้แแต่ก้มหน้าบีบมือที่ตักตัวเอง
“ว่าไง คือไร” ย้ำจังเลยครับพี่ ผมขอทบทวนคำพูดก่อนนะไม่ต้องรีบ พี่ได้ตอบแน่นอน
“เมื่อวาน… ผู้หญิงคนนั่นใครเหรอครับ” ผมเงยหน้าสบตาพี่เสือ ถามเสียงสั่นๆ สายตาผมสั่นพอกันกับเสียงเลยด้วย
สีหน้าพี่เสือเหมือนตกใจไปครู่หนึ่งเมื่อสบตาผม ครู่นึงก็กลับมาราบเรียบตามเดิม
พี่เสือยังไม่ตอบ ตั้งใจขับรถต่อไป ทำไมต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อยากตอบผมไม่อยากให้ผมรู้หรือผมก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวพี่เสือเกินไป เงียบแบบนี้ป้าคนนั่นคงเป็นแฟนพี่เสือสินะ ที่ไม่ตอบคงเพราะผมมันจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัวของพี่เสือเกินไป
ผมลืมไปได้ยังกันผมมันใครก็ไม่รู้ที่แอบชอบเขามาเป็นปี ไปทำความสนิทสนมกับเขาเมื่อวานวันต่อมาก็มาถามเรื่องส่วนตัวเขาซะแล้ว หวังสูงจริงๆ เลยนะเกว
“ขอโทษนะครับ” ผมพูดเสียงเบาก้มหน้าซ่อนตาแดงๆ เนื่องจากน้ำตาคลออยู่เต็มดวง ที่ผมกลั้นไว้ไม่ให้ไหลลงมา ผมนั่งนิ่งข่มอารมณ์ที่ใกล้ร้องไห้ไว้อย่างสุดความสามารถ ในขณะที่พี่เสือไม่หันกลับมาสนใจผมได้แต่ขับรถไปเรื่อยๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ ผมไม่น่าถามอะไรแบบนั้นออกไปเลย ได้เจอพี่เสือทั้งที่แทนที่จะได้อ่อยพี่เขาได้คุยกันได้หัวเราะกัน กลับกลายเป็นผมจะจมน้ำตาตัวเองตายอยู่แล้ว
ผ่านไปครู่ใหญ่รถก็จอดสนิท ผมเงยหน้ามองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ ที่นี่ที่ไหนครับเนี้ย ไม่พอใจถึงกับจะเอากูมาฆ่าเลยเหรอว่ะ
“ลงมา” พี่เสือที่ลงจากรถไปก่อนผมเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งผมออก มือก็ยื่นมาให้ผมจับ ผมมองมือพี่เสือด้วยจะร้องไห้ด้วยหน้าสั่น หน้าตาน่าเกลียดแล้วมั่งกู
พรึบ!
เมื่อผมเงียบพี่เสือยืนมือมากระชากแขนผมไปเองเลย ย้ำครับว่ากระชากแบบเจ็บๆ น้ำตาจากที่คลออยู่ตอนนี้ไหลเป็นสายแล้วครับ เนื่องจากเจ็บที่พี่มันกระชากส่วนนึงน้อยใจเสียใจส่วนนึง ทุกอย่างมันรวมกันไปหมดจนผมตั้งตัวไม่ถูก ผมเดินตามคนที่กำข้อมือผมแน่นเข้าไปในตัวตึกที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นคอนโดส่วนตัวที่หรูหราและเป็นส่วนตัวมาก เพราะดูจากตอนนี้ที่ลิฟต์เปิดออกก็เป็นห้องพักส่วนตัวที่ตกแต่งด้วยของหรูหรามากมาย เหมือนในทีวีที่ผมเคยเห็นคงเกือบร้อยล้านเลยล่ะ แต่ละห้อง…
พอเดินเข้ามาภายในห้องที่ผมเดาว่าคงเป็นห้องพี่เสือแน่นอน เขาให้ผมนั่งลงที่โซฟาตรงห้องรับแขก ส่วนพี่เสือก็เดินเร็วๆ เข้าไปในห้องที่ผมคิดว่าคงเป็นห้องนอน ผมมองดูรอบห้องไปพลางๆ เหมือนบ้านเลยเป็นคอนโดที่ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้านน่ะครับ ดูอบอุ่นคงเป็นเพราะการตกแต่งห้องโทนอุ่น ระเบียงห้องกว้างขวางมีสวนขนาดพอดีที่เต็มไปด้วยต้นไม้และมีบ่อปลาทองที่ผมคิดว่าตั้งแต่เอาปลามาเลี้ยงพี่มันคง…ไม่เคยเปลี่ยนน้ำ
“หันหน้ามา” ผมเกือบสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงพี่เสือดังอยู่ข้างหู พี่มันถือกะละมังน้ำใบขนาดพอดีมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กมาด้วยวางไว้โต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาที่ผมนั่งอยู่ ผมหันหน้าไปหาพี่มันด้วยสีหน้ากล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าสบตาได้แต่เงยหน้ามองไปข้างหนังพี่มันอยู่อย่างนั้น ก็ผมกลัวอ่ะครับ พี่เสือหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำบิดน้ำออกผมมองตามมือพี่มันด้วยสายตา แบบหวาดระแวงเต็มที่อ่ะครับ และผมก็อึ้งได้อีกเมื่อพี่มันคุกเข่านั่งลงตรงหน้าผมมือซ้ายยื่นมาประคองใบหน้าผมให้เงยขึ้นมือขวาที่ถือผ้าค่อยเช็ดหน้าผมอย่างเบามือไล่จากเช็ดคราบน้ำตามาที่แก้มหน้าผากจนทั่วหน้า ผมสบตากับพี่มันนิ่งๆ จนมือพี่เสือข้างที่ถือผ้าค่อยๆ เลื่อนลงไปเช็ดตามซอกคอ…ของผม
ผมยกมือสั่นของตัวเองไปกุมมือข้างที่ถือผ้าของพี่เสือเบาๆ
ตึกตัก ตึกตัก
หัวใจน้องเกวจะระเบิดครับ นี่ขนาดตอนที่อยู่ในรถผมร้องไห้เพราะพี่มันแท้ๆ ตอนนี้ใจกลับอ่อนระทวยให้กับความอ่อนโยนของพี่มันง่ายๆ …
TBC.
โปรดเข้าใจน้องเกวด้วยนะพี่เสือและทุกคน
:sad11:
-
:hao4:
มันคืออะไรอ่าาาาา งง
แล้วถ้าเขามีแฟนแล้ว จะไปอ่อยเขาทำไมฮึ
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
อ่อยครั้งที่สาม
จิตใจของคนเราก็นะครับ ไม่มีความเมตตาเสียเลย คิดจะใจดีก็ใจดีคิดจะใจร้ายก็ร้ายสุดๆ ช่างเป็นมนุษย์ที่ไม่มีเมตตาเสียจริง ที่ผมคร่ำครวญในใจคนเดียวเหมือนคนบ้าอยู่ตอนนี้เพราะอะไรน่ะหรอครับ เพราะพี่เสือไงครับ ที่ตอนนี้กำลังขับรถอย่างอารมณ์ดี เปิดเพลงฟังอย่างสบายใจ แหมมม ตอนนี้ละอารมณ์ดีที่เมื่อตอนเช้านะทำผมกลัวแทบจิตตก แถมยังมาทำดูแลผมอย่างดีอีก
คิดแล้วก็หมั่นไส้
ย้อนกลับไปตอนเช้าที่ผมร้องไห้แล้วพี่มันก็มาเช็ดหน้าดูแลเอาใจใส่ผมอย่างดีจนผมแอบช็อคๆ อยู่เหมือนกัน ผมนั่งเงียบ อยู่ๆ คนที่เงียบไม่พูดไม่จามาตลอดทางก็พูดขึ้นเบาๆ
‘กูยังโสด กับผู้หญิงคนนั้นไม่มีอะไร อย่าคิดมาก’ พูดจบมืออีกข้างยกขึ้นลูบหัวผมเบาคล้ายปลอบโยน จนผมเกือบน้ำตาแตกอีกรอบเบ้หน้าจะร้องไห้อย่างน่าเกลียดให้พี่มันเห็นอีก หมดกันตัวกูต้องทำตัวน่าเกลียดต่อหน้าพี่เขาจนยอมเขาเป็นแฟนกูเลยไหม
‘ครับ ผมเชื่อ’ ผมพยักหน้าเบาพร้อมกับพูด ถ้าพี่เสือบอกว่าไม่มีอะไรผมก็สบายใจขึ้นมาได้นิดนึงถึงจะไม่มีคำอธิบายมากมายว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่แค่พี่มันบอกว่าไม่มีผมก็ยอมเชื่อ เพื่อความสบายใจของตัวเองที่จะอ่อยพี่มันแบบไม่ผิดบาปที่คิดว่าพี่มันมีแฟนอยู่แล้วยังไปอ่อยอยู่ได้ มีกำลังใจขึ้นมาอีกนิดล่ะตัวกู
‘หึ เด็กดีไม่ร้องนะ’ ยิ้มอ่อยผมอีกแล้วเหรอครับพี่เสือ แต่เอ๊ะ เมื่อกี้พี่มันพูดว่าไงนะ เด็กดีใช่ป่ะ!
โหยยย น่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ
“อยากกินอะไร” กลับมาปัจจุบันที่ตอนนี้ผมนั่งอยู่ข้างคนขับก็คือพี่เสือบนรถ พี่เสือหันมาถามผมหลังจากที่เขาจอดรถในที่จอดรถห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ มหาลัย
“แล้วแต่พี่เลยครับ” ผมคิดว่าให้เขาเลือกเองน่าจะดีกว่า เพราะผมยังเบลอๆ กับเหตุการณ์ต่างๆ นาๆ ที่ทำให้มีน้ำตามาปะปนเมื่อตอนเช้าอยู่
“กูให้มึงเลือก” ยังไงนิคุณพี่ จะมาตามใจน้องอะไรตอนนี้ครับ
“งั้น…ชาบูดีไหมครับ” ผมเว้นช่วงคิดก่อนจะบอกเมนูที่ผมกินบ่อยๆ ไป หวังว่าจะถูกใจพี่ท่านนะ
“อืม” ตอบสั้นได้อีก พี่มันยังไม่ลงจากรถแต่ก้มหน้าจิ้มโทรศัพท์ของตัวเองครู่นึงก่อนจะหันหน้าจอมาทางผม เพื่อให้ผมเห็นอะไรบ้างอย่างที่ทำให้ผมยิ้มกว้างคนเดียวอย่างช่วยไม่ได้
“เลิกคิดมากสักที กูเห็นน้ำตามึงแล้วใจสั่นว่ะ หึ” คำพูดที่ทำให้ใจผมสั่น (อีกแล้ว) มาพร้อมกับมืออุ่นๆ ที่วางลงบนหัวก่อนจะขยี้แรงจนผมหน้าม้าผมแตกกระจายจนต้องหยีตาหลบเส้นผมของตัวเอง พี่เสือควรได้รับฉายานะผมว่า
พี่เสือเกิดมาเพื่อฆ่า (หัวใจ) เกว...
“ผมดีใจ” ผมบอกพี่มันยิ้มๆ พี่มันก็เงียบเหมือนรอให้ผมพูดต่อ
“ที่พี่ไม่รังเกียจผมที่ผมเป็นผู้ชายและอธิบายเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ผมบ้าบอไปเองถึงพี่จะไม่พูดเยอะ แต่ผมก็ได้คำตอบที่ออกจากปากพี่และหลักฐานเมื่อกี้ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของพี่ชายพี่” ผมส่งสายตาซาบซึ้งไปให้พี่มัน เพื่อยืนยันว่าผมพูดออกมาจากใจจริงและผมดีใจจริงที่พี่มันไม่รังเกียจผม…
“กูจะไม่ยืนยันอะไรตอนนี้ แต่กูไม่เคยรังเกียจมึง” คำพูดและสายตาที่หนักแน่นมันสื่อให้ผมเชื่อใจและมั่นใจในคำพูดของเขา
“ขอบคุณนะครับ” พูดอะไรทำนองนี้ทีไรน้ำตาก็จะไหลลงมาให้ได้ ผมเป็นพวกอ่อนไหวง่ายบ่อน้ำตาตื้นเอะอะอะไรก็ร้องไห้ เหมือนตอนนี้ที่ผมจะร้องไห้อีกแล้ว แต่เมื่อได้ยินประโยคที่พี่เสือเอ่ยออกมาจากที่จะร้องไห้ก็กลายเป็นว่าเขินแทน
“อย่าร้อง กูบอกแล้วไงเห็นน้ำตามึงแล้วใจกูสั่น” พูดจบแล้วยิ้มอ่อย
“ผมหิว” ผมพูดขัดขึ้นเพราะความเขิน พี่เสือพูดอะไรแบบนี้ผมไม่เขินก็ด้านแล้วครับ
“กูก็หิว” ดูจากสายตาที่มองมาแล้วพี่หิวข้าว…ถูกไหม?
“อะ…เอ่อ ก็ลงสิรถสิครับพี่เลือกร้านเองนะ” ผพูดจบผมก็เปิดประตูลงจากรถแบบเร็วๆ เพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆ ของตัวเองจากสายตาคู่คมที่มองมาให้ใจสั่น
พี่เสือล็อครถเสร็จก็เดินมาหาผมที่ยืนรออยู่ พี่มันนำเข้าไปในตัวห้าง ตอนนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่เพราะคงยังไม่เที่ยงและไม่ใช่วันหยุดส่วนมากมีแต่นักศึกษามหาลัยผมและมหาลัยใกล้เคียง
ถึงร้านชาบูนั่งโต๊ะด้านในสุดของร้านสำหรับสองที่นั่งเรียบร้อย เราสองคนกินไปคุยกันบ้าง ส่วนมากผมพูดอยู่คนเดียวมีพี่เสือคอยเออออไปกับผม จนถึงเวลาเอาบิลไปจ่ายถึงเถียงกับพี่มันอยู่นานว่าให้หารกันคนละครึ่ง ให้เดาพี่มันยอมไหม…ไม่ครับ
“ป่ะ เที่ยงครึ่งแล้วนะ” จ่ายตังค์เสร็จพี่เสือหันมาชวนผมที่ยืนขัดใจที่ไม่ได้จ่ายเงินอยู่หน้าร้าน ได้แต่ทำหน้าบึ้งตึงใส่พี่มันครับ ไม่กล้าเล่นตัวกลัวเขาไม่ง้อ เห้อออออ
“ไปส่งผมถึงหน้าคณะเลยนะ” ไม่ได้อย่างนึงผมขออย่างนึงเถอะนะ หมั่นไส้คนหล่อแถมยังรวยอีกชีวิตจะดีไปไหมพี่ถามจริงแถมอนาคตผมคาดว่าพี่เสือน่าจะได้แฟนหน้าตาดีอีกด้วยนะ ฮิ้วววว
“ส่งถึงบ้านยังได้เลย” ใจเย็นนะเกว หายใจเข้าลึกๆ อย่าเพิ่งเป็นลมกับรอยยิ้มแบบกระตุกหัวใจผมแบบนั้น สมกับฉายาจริงๆ
พี่เสือเกิดมาเพื่อฆ่า (หัวใจ) เกว…
TBC.
ใครอ่อยเก่งกว่ากันค่ะ? ตอบ!!!
-
:L2: :pig4:
อ่อยมา อ่อยกลับ แฟร์ๆ
-
แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครล่ะคะพี่เสือ
ทำไมไม่บอกน้องไปล่อ
อ่อยน้องแต่ก็แอบกั๊กนะแบบนี้
:L2: :L2:
-
ไม่ได้เกลียดแต่ยังไม่มั่นใจในหัวใจตัวเองหรอคะพี่เสือ :mew2: :mew2:
-
อ่อยครั้งที่สี่
หลังจากที่อ่อยผมเสร็จ พี่เสือก็รับหน้าที่เป็นสารถีขับรถมาส่งผมถึงหน้าคณะอย่างปลอดภัยซึ่งไม่มีการเกิดเหตุหัวใจวายเกิดขึ้นแต่อย่างใด เมื่อเรียนเสร็จในเวลาห้าโมงเย็นโดยประมาณ โบเพื่อนซี้คู่ใจที่มาเรียนได้แล้วในสภาพที่ไม่ค่อยจะโอเคเท่าไหร่ แต่ยังสามารถชวนผมกับวิชไปดื่มในคืนนี้ได้อีก เป็นอันว่าคืนวันศุกร์ของผมหมดไปกับโบที่บังคับขู่เข็ญผมให้ไปให้ได้ ถ้าไม่ได้มีเรื่องแน่อะไรประมาณนี้น่ะครับ ผมกลับถึงบ้านด้วยรถแท็กซี่ในเวลาเกือบหกโมงเย็น อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านั่งเล่นกับแมวแป๊บนึงให้อาหารให้น้ำไว้เสร็จผมเดินไปหน้าปากซอยเพื่อเรียกแท็กซี่ ผมไม่อยากขับรถไปเผื่อดื่มเยอะเลยไม่อยากเมาแล้วขับ
ผมลงจากแท็กซี่เดินเข้าไปในร้านที่ตอนนี้คนยังไม่เยอะเท่าไหร่
พรึบ!
“อะ” ผมร้องเบาๆ อย่างตกใจเมื่อมีมือปริศนามาจับที่ไหล่ผม ผมหันไปมองอย่างรวดเร็ว…
“พี่เสือ” ผมพูดคล้ายคนกำลังละเมอพูด ใครจะไปคิดล่ะครับว่าพี่มันจะอยู่ที่นี่ด้วย ยอมรับว่าตอนแรกตกใจครับแต่ตอนนี้ดีใจระริกระรี้แล้วครับที่ได้เจอพี่มันที่นี้
“แต่งตัวอะไรของมึง” เสียงแข็งๆ มาพร้อมกับสายตาดุๆ ที่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ร้อนวูบวาบเลยกู
“ก็ปรกตินี่ครับ” ผมตอบ ใช่ครับผมแต่งอย่างนี้ประจำไม่เห็นแปลกตรงไหนเลยกางเกงยีนส์ขาสั้นเลยเข่ามานิดนึงใส่สบายๆ กับเสื้อยืดสีขาวตัวบางเบา ใส่แล้วไม่ร้อน มันก็ปกติไหมครับไปไหนมาไหนผมก็แต่งแบบนี้ยกเว้นตอนไปเรียนที่ใส่กางเกงขายาว
“ใส่มาอ่อยหรือไง กางเกงสั้นขนาดนี้เสื้อก็บางขนาดนี้” พี่ครับปากพูดมือถึงนะครับ มือใหญ่ของพี่เสือเอื้อมมากอดคอผมให้เดินตามพี่มันไปด้วย
“พี่เสือครับ พี่จะพาผมไปไหนเนี้ยเพื่อนผมรออยู่นะ” ถึงมันจะยังไม่บอกผมว่ามาถึงหรือยัง แต่ผมขอเอามันมาอ้างก่อนแล้วกันนะ ผมขืนตัวไว้นะแต่ดูขนาดตัวที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนสิครับผมสูงเลยไหล่พี่มันมานิดนึงอ่ะ มันเลยขัดขืนอะไรไม่ได้มากไง
“เพื่อนมึงไม่ตามมึงหรอกเชื่อกู” หมายความว่าไงอ่ะ ผมได้แต่สงสัยในใจไม่ได้ถามพี่มันออกไป เดินมาเรื่อยๆ เรามาหยุดที่หน้าโต๊ะโซนวีไอพีชั้นสองที่พี่เสือลากผมขึ้นมาด้วย โต๊ะที่มีแต่เพื่อนพี่เสือ…
“ไอ้เสือ ใครว่ะ!” คนนั่งโซฟาริมสุดถามพี่เสีอเสียงดัง พี่เสือไม่ตอบแต่ลากคอผมให้นั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับพี่คนนั้น ฝั่งที่ผมกับพี่เสือนั่งไม่มีใครนั่งเลยฝั่งตรงข้ามกลับนั่งกันเต็ม
“แนะนำเลยครับๆ” เสียงพี่คนเดิม
“เกว เป็นรุ่นน้องกู” ตอบนิ่งๆ จุกเลยกูความจริงกระแทกหน้า…รุ่นน้อง
“สวัสดีครับ” ผมไหว้พี่ๆ ยิ้มหวานแจกจ่ายทุกคน
“ครับ น้องเกว พี่ภูนะครับ” พี่คนเดิมครับ พี่ภูอีกคนนึงที่นั่งข้างพี่ภูยังเงียบจนพี่ภูต้องแนะนำให้ผมรู้จักเองเลย
“นี่ไอ้แทนนะ มันเงียบๆ หน่อย ไม่ต้องกลัวนะ ฮ่าๆ” พี่ภูพูดเสียงดัง เอกลักษณ์ประจำตัวพี่เขาเลย…เสียงดัง ส่วนอีกสองคนไม่ต้องบอกผมก็รู้จักพี่เตกับพี่ลม
“ใส่ไว้” พี่เสือยื่นเสื้อแจ็คเก็ตสีดำตัวใหญ่ให้ผม คาดว่าคงเป็นของพี่มัน แล้วจะให้ผมใส่ทำไมอ่ะแอร์กำลังดีไม่หนาวสักหน่อย ผมไม่ยอมยื่นมือไปรับเสื้อจนพี่มันเหมือนทนความดื้อของผมไม่ไหวจับผมใส่เองเลย
“อื้อ พี่เสือเกวไม่อยากใส่อ่า” ยอมรับว่าพูดเพราะเอาใจครับ ก็ไม่อยากใส่อ่ะ อยู่ดีๆ ก็จะมาจับใส่เสื้อมันใช่ที่ไหน คนไม่มีเหตุผล! พี่เสือชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้ยินสรรพนามที่ผมใช้แทนตัวเองเหมือนคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดอะไรแบบนี้เป็น
“อย่าดื้อ ถ้าไม่ใส่มึงจะโดน” ….อยากโดน ไม่ใช่ไหมล่ะ ยอมใส่ก็ได้
“ครับๆ” ผมยอมใส่เสื้อแบบดีๆ ตัวใหญ่ไปไหนว่ะมือผมอยู่ในแขนเสื้ออ่ะครับคิดดูนี่ถ้าผมยืนชายเสื้อคงยาวเท่ากางเกง…
“เห้ยๆ เกินไปไอ้เสือใจเย็นเว้ย ออกหน้าออกตานะมึง” พี่ภูพูดเหมือนแซวพี่เสือ ออกหน้าออกตาเรื่องอะไรอ่ะ? พี่เสือไม่ตอบ ต่างคนต่างดื่มกันไปพูดแซวหัวเราะกันบ้างเป็นระยะส่วนมากพี่ภูปล่อยมุกพี่เตกับผมสองคนขำ ส่วนสามคนที่เหลือเงียบครับ นั่งดื่มฟังพวกผมคุยกันไปหัวเราะกันไป ผมดื่มเหล้านะแต่ไม่เยอะส่วนมากกินกับแกล้มมากกว่าผมกลัวเมาแล้วกลับไม่ไหว ส่วนเพื่อนผมหายครับแบบจริงจังมากอ่ะ คือยังไงไม่มากันแล้วหรือว่ามาแล้วไม่เห็นผมเลยไม่โทรตาม จนดึกๆ พี่กล้วยก็มาร่วมวงด้วย
“มาซะดึกเลยนะมึง” พี่เตพูดกับพี่กล้วยที่นั่งข้างพี่เสือเพราะพี่เสือให้ผมนั่งริม
“จัดการอะไรเพิ่งเสร็จน่ะ” พี่กล้วยพูดพร้อมกระตุกยิ้มแบบ…เจ้าเล่ห์
“เป็นไงเด็ดไหมว่ะ” พี่เตถามต่อ คนอื่นนั่งฟังเงียบๆ
“พยศไปหน่อย แต่กูโอเคว่ะ” ตกลงจัดการที่พี่กล้วยหมายถึงนี่ แฟนพี่กล้วยใช่ไหม?
ตืดดดด ตืดดดด
โบโทรมา กว่าจะโทรมาตามกูได้นะมึง ผมรับสายพี่เสือหันมามองผมหันหน้าจอให้พี่มันดูว่าใครโทรมาพี่มันก็พยักหน้ารับหันไปดื่มกับเพื่อนต่อ
“ว่าไง มึงอยู่ไหน” ผมถามมัน
“กะ…เกว กูไปไม่ได้แล้วว่ะ มึงโอเคป่ะกูโทรบอกไอ้วิชแล้ว” เสียงสั่นๆ ของมันผ่านออกมาถึงได้ยินทางโทรศัพท์แต่ผมมั่นใจว่าเสียงมันสั่น
“มึงเป็นไรป่ะเนี้ย โอเคไหม” ผมถามกลับอย่างเป็นห่วงมัน
“เห้ย! โอเค แค่กูมีเรื่องนิดหน่อยว่ะ เลยไปไม่ได้ ขอโทษนะเว้ยไว้เดี๋ยวนัดใหม่” ปากบอกโอเคแต่เสียงตรงข้ามมาก
“เออๆ มีไรก็โทรมาล่ะกัน กูอยู่ได้เจอคนรู้จักพอดีด้วย” ผมบอกมัน พี่กล้วยหันมาสบตาผมพอดีกับตอนที่ผมวางสาย ผมยิ้มให้พี่กล้วยนิดๆ แล้วหันไปทางอื่น ผมกังวลใจแปลกๆ ทำไมเขามองหน้าผมแบบนั้นแล้วยังเรื่องไอ้โบอีกปรกติมันไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ตกลงมันมีอะไรที่ผมไม่รู้กันแน่
แต่ก็ต้องหยุดคิดเมื่อมีวงแขนมาโอบไหล่ผมไว้ ผมหันไปมองหน้าพี่เสือที่มองผมอยู่เช่นกัน... อ่อยผมเหรอหรือยังไงครับพี่เสือ
TBC.
นับวันพี่เสือยิ่งรุกหนัก น้องเกวโดนพี่เสืออ่อยจนตัวเองไม่มีโอกาสได้อ่อยเลย
-
ไปปราบโบนัทมารึ
:L2: :pig4:
-
พี่กล้วยกะน้องโบรึป่าวนะ
-
:mew5:ร
-
กล้วยโบแน่เลย
:L2: :L2:
-
อ่อยครั้งที่ห้า
“ไปกับกู” พี่เสือบอกผม เมื่อพวกเพื่อนๆ เขาแยกย้ายกันไปหมดแล้ว ตอนนี้เรายืนอยู่หน้าร้าน
“ครับ” ผมตอบตกลงง่ายๆ เพราะคิดว่าเขาคงจะไปส่งผมที่บ้าน อีกส่วนคืออยากอยู่กับพี่มันอีกสักหน่อย แต่ลืมคำนึงถึงสวัสดิภาพของตัวเองในเวลาต่อมา พี่มันไม่ได้ไปส่งผมที่บ้านแต่กลับพาผมมาคอนโดส่วนตัวที่ผมเคยมาแล้วครั้งนึง
“ทำไมพี่ไม่ไปส่งผมที่บ้านละครับ” ผมหันไปถามพี่เสือตอนที่รถเลี้ยวเข้ามาในที่จอดรถของทางคอนโด
“กูบอกเหรอ ว่าจะไปส่งมึงที่บ้าน” ก็จริงผมไม่ได้ถามพี่มันด้วยซ้ำตอนที่พี่มันชวนว่าจะพาไปไหนตัวผมก็นึกว่าจะพาไปส่งบ้านเสียอีก
“งั้นผมนั่งแท็กซี่กลับแล้วกัน” ผมแย้งขึ้น เพราะถึงผมจะอยากอ่อยแต่ใจไม่ได้คิดว่าพี่มันจะพามาถึงห้องขนาดนี้ เหมือนตอนนี้พี่เสืออ่อยผมจนแผ่นดินไหวแต่ใจน้องรับไม่ไหว ปล่อยให้ผมมีโอกาสอ่อยบ้างเถอะพี่อย่าแย่งหน้าที่น้องเลย
“ไม่อนุญาต” พี่เสือหันมามองหน้าผมนิ่งๆ
“ผมไม่ได้ขออนุญาต แต่ผมบอกให้พี่รู้” ผมเถียง
“ลงไป” เมื่อรถจอดสนิทพี่มันบอกผมลง ผมจึงลงจากรถ พี่เสือลงตามมาขาผมกำลังจะก้าวออกจากที่จอดรถไปหน้าคอนโดเพื่อเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ทว่ามือใหญ่กระชากข้อมือผมให้เดินตามเข้าไปในคอนโดเสียก่อน
“พี่เสือครับ ผมจะกลับ ปล่อยเลยนะ” ปากผมบอก พยายามบิดข้อมือออกจากมือใหญ่ พี่เสือไม่สนใจอาการต่อต้านของผมแม้แต่น้อยขายาวๆ นั่นก้าวเร็วจนผมต้องวิ่งๆ เหยาะๆ เพื่อตามให้ทัน
“โอเคๆ ผมยอม แต่เดินช้าหน่อยครับผมเดินไม่ทัน” ผมยอมแพ้เลยอ่ะ หอบไปพูดไปจนขายาวเริ่มก้าวสั้นลง มือใหญ่ที่ตอนแรกกระชากข้อมือผมอยู่ก็เลื่อนมาประสานมือกับผม อบอุ่นคำนี้มันดังอยู่ในหัวใจผมจนเผลอยิ้มให้คนข้างกายที่ก้มลงมาสบตากับผมที่เงยหน้ายิ้มให้เขาอยู่ เราสบตากันนิ่ง หน้าผมร้อนวูบวาบไปหมดตายๆ พี่มันรู้หมดแล้วแน่ว่ากูผมเขินขนาดไหนผมยืนหน้าแดงจนกระทั่งลิฟท์เปิดออกเป็นชั้นที่พี่เสือพักอยู่
ผมเดินตามพี่มันเข้าไปภายในห้องที่หรูหราไฟระบบอัตโนมัติเปิดสว่างไปทั่วห้อง
“ไปอาบน้ำ” พี่เสือบอก พยักหน้าให้ผมเดินเข้าไปในห้องนอนพี่มัน
“ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน” ผมบอกเสียงอ่อยๆ ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี่นะ แค่พี่มันไปส่งผมที่บ้านก็คงไม่ยุ่งยากขนาดนี้
“ในตู้เสื้อผ้ากูมีหาเองเลย กางเกงมึงคงใส่ไซส์กูไม่ได้ก็ไม่ต้องใส่ ผ้าเช็ดตัวลิ้นชักล่างสุด” พี่เสือจัดแจงบอกผมเรียบร้อย แต่เอ่อ กางเกงในเนี้ยผมคงใส่ไม่ได้จริงๆ นะครับ พี่มันเลยบอกไว้เลย เล่นเอากูหน้าแดงเลยนะพี่มึง
“คะ…ครับ” พี่มันเดินไปทางครัว ส่วนผมเดินเข้ามาอาบน้ำในห้องนอน ผมกวาดสายตาสำรวจห้องพี่เสือที่ตกแต่งสไตล์เดียวกันกับข้างนอก เตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องมีตู้ปลาตั้งอยู่ปลายเตียง แปลกคนใครเขาตั้งตู้ปลาไว้ในห้องนอนกันว่ะ
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำที่ก่อนจะถึงห้องน้ำมีห้องแต่งตัวตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ตั้งอยู่สองด้านหันหน้าเข้าหากันตรงกลางเป็นโต๊ะเครื่องแป้งที่มีกระจกบานใหญ่ ครีมบนโต๊ะมีสองสามกระปุก อืม ถือว่าพี่เสือยังดูเเลตัวเองในระดับผู้ชายปรกติทั่วไป
ผมเปิดลิ้นชักล่างสุดก็เจอผ้าเช็ดตัวอย่างที่พี่เสือบอกเข้าไปอาบน้ำเสร็จ พันผ้าเช็ดตัวรอบเอวเสื้อผ้าตัวเองผมใส่ไว้ตะกร้าในห้องน้ำ เปิดตู้เสื้อผ้าออกผ้าหยุดคิดอยู่นานว่าจะใส่ตัวไหนเพราะไม่ว่าตัวไหนก็มีขนาดแตกต่างกับตัวผมมาก จนในที่สุด ผมหยิบเสื้อยืดสีดำกับบ๊อกเซอร์ในลิ้นชักออกมาใส่ ชายเสื้อปิดบ๊อกเซอร์ที่ผมใส่อยู่จนมิดเหมือนไม่ได้ใส่เกงกาง อีกอย่างคือผมไม่ได้ใส่ชั้นในด้วย…
ผมเดินแบบโล่งส่วนล่างออกมาข้างนอกห้องนอนเห็นพี่เสือยืนอยู่เคาน์เตอร์ครัวเหมือนชงอะไรสักอย่างดื่ม
“อะ” ผมอุทานเบาเมื่อพี่มันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมที่มองพี่มันอยู่พอดี ในแววตาคู่คมเหมือนตกใจอะไรสักอย่าง ดวงตาเบิกกว้างชั่วครู่ก่อนจะมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าทำเอาผมต้องหน้าร้อนด้วยความเขินอีกรอบ
“มานี้สิ จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม” พอละสายตาจากผมพี่มันก็บอกผมให้เดินไปหา
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ” ผมถามเมื่อเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างๆ พี่มัน
“อะ ดื่มซะจะได้สร่างเมา” แก้วโอวัลตินถูกมือใหญ่ยืนมาตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ” ผมรับแก้วมาถือไว้ก่อนจะพึมพำขอบคุณเบาๆ ตายๆ ตายแน่ๆ จะทำให้ผมหลงไปถึงไหนฮึพี่เสือ อบอุ่นซะไม่มี
“กูจะไปอาบน้ำดื่มเสร็จแล้วก็เข้าไปนอน” พูดจบก็เดินไปเลย
ผมจ้องแก้วโอวัลตินนิ่งๆ พร้อมคิดว่าจะวันนี้ ผมไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนว่าผมจะมาถึงจุดนี้จุดที่ได้มายืนอยู่ในห้องพี่เสือได้ใกล้ชิดแทบจะเรียกว่าสนิทสนม และสุดท้ายผมไม่คิดว่าตัวเองจะมายืนยิ้มเขินให้แก้วโอวัลตินที่ดื่มจนเกลี้ยงแล้วในห้องผู้ชาย! พ่อครับแม่ครับเกวขอโทษษษษ
โครม! ตึง! เพล้ง!
“โอ๊ย!!” เสียงดังตึงจนผมตกใจที่ดังออกมาจากห้องนอนทำให้ผมรีบวางแก้ว ขาวิ่งไปทางห้องนอนอย่างรวดเร็ว ผมมองไปรอบๆ ห้องนอนก็ไม่มีอะไร ห้องน้ำ! ใช่ ผมวิ่งไปเปิดประตูห้องน้ำออก
“พี่เสือครับ!”
TBC.
ตัดฉับ! หวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจคนเขียน…
-
ค้างคัฟ ค้างเดิ่งเลลยคัฟ :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสัยยยยยย :ling1:
-
พี่เสือเป็นลมหร๊อออออออ
:กอด1: :กอด1:
-
อ่อยครั้งที่หก
ผมตกใจจนแข้งขาอ่อนไปหมด เมื่อเห็นพี่เสือนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นหน้าอ่างล้างหน้า ของกระจัดกระจายแจกันที่ตกลงมาแตกโดนแขนพี่เสือแต่จากที่ผมมองแผลไม่ลึก แค่ถากๆ ผมรีบเดินเร็วๆ เข้าไปหาพี่เสือ เพื่อหวังที่จะพยุงเขาขึ้น
“อย่าเข้ามา! เดี๋ยวมึงจะเหยียบเศษแก้ว” ผมยังไม่ถึงตัวพี่มัน แต่พี่มันกลับห้ามผมเอาไว้ด้วยเหตุผลเล็กน้อย ผมไม่ฟังเดินเข้าไปพยุงพี่มันขึ้นเลย ผมหน้าแดงขึ้นมาเพราะพี่มันพันแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่เอวสอบ มันไม่ใช่เวลามาเขินไหมเกว! และเมื่อพยุงยืนขึ้นปมผ้าเช็ดตัวคลายออกจนเกือบหลุดผมรีบเอื้อมมือข้างที่ว่างไปจับปมผ้าเช็ดตัวไว้ โดยที่มือไปไวมากตัวกู ฮืออออ
“อะ…เอ่อ มันจะหลุดน่ะครับ” ผมหน้าร้อนไปหมดและมันคงจะแดงมากไม่ต้องบอกก็รู้พี่มันก้มมองหน้าผมนิ่งๆ จนผมเริ่มกลัวว่าพี่มันจะหาว่าผมโรคจิต มือใหญ่กุมมือผมที่จับปมผ้าเช็ดตัวอยู่ผมเลยเอามือออกให้พี่มันจัดการตัวเอง
“กูบอกว่าอย่าก็ไม่ฟัง ถ้ามึงเป็นแผลไปด้วยจะทำไง” คนเจ็บตัวหันมาดุผมเบาๆ ผมพยุงเขาอย่างทุลักทุเลเพราะขนาดตัวที่ต่างกันมากของเรา
“ผมก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ โอ๊ย!” เท้าผม ผมร้องลั่นห้องน้ำเมื่อขาที่ก้าวออกจากห้องน้ำพร้อมกับพยุงพี่เสือเหยียบเข้าเต็มๆ กับเศษแจกันที่แตกกระจายเกลื่อนบริเวณ
“เกว! กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าๆ” ทำไมต้องดุผมด้วยก็ผมห่วงพี่นิ เชอะ!
“อะ เห้ยยย! พี่เสือ” ผมที่ยังไม่ได้เถียงอะไร ก็ตัวลอยขึ้นเมื่อพี่เสือย่อตัวลงอุ้มผมแบบขาผมคาบเอวพี่มันเลย พี่ระวังเอวเคล็ดด!! กลายเป็นจากที่มาช่วยกลับกลายเป็นให้พี่มันช่วยผมแทน
พี่เสือเดินออกจากห้องนอนไปยังห้องรับแขก ผมกระชับขาที่เกี่ยวเอวพี่มันที่ทั้งตัวมีผ้าเช็ดตัวพื้นเดียวไว้แน่นเพราะกลัวตก มือกอดคอพี่มันไว้ ตัวพี่เสือเองก็กระชับมือที่สะโพกผมแน่นขึ้นอีกสงสัยคงกลัวผมตก ฮี่ๆ อยู่ท่านี้แล้วฟินจุง
ผมมองไปด้านหลังเห็นหยดเลือดเป็นจุดๆ ตามทางที่เพิ่งเดินผ่าน สงสัยคงเป็นเลือดที่แผลผม เหมือนหนังสยองขวัญเลยง่ะ
“รออยู่ตรงนี้เดี๋ยวดูแผลให้” พอวางผมลงที่โซฟา พี่เสือสั่งผมเสียงดุหน้าตาโหด ผมได้แต่ก้มหน้าเพราะกลัวโดนดุเพิ่มอีก เจ็บก็เจ็บ ฟินกับท่าอุ้มเมื่อกี้ก็ฟิน แล้วยังจะกลัวโดนดุอีก เห้อออ ไม่น่าเลยตัวเกว
“ยกขาขึ้นมา” พี่เสือมานั่งข้างๆ ผมพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลกล่องใหญ่ มีอะไรบ้างว่ะนั้นเยอะขนาดนั้นอ่ะ ผมยกขาตัวเองขึ้นแต่สงสัยไม่ทันใจ พี่เสือเลยกระชากขาผมไปวางไว้ที่ตักตัวเองเลย…ท่านี้ดูเอ็กซ์สุดอ่ะ ด้วยความที่ผมใส่กางเกงขาสั้นพี่เสือเองก็มีแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวอะไรๆ เลยดูแบบว่าล่อแหลม?
“เจ็บครับ เบาๆ นะ” ผมบอกพี่เสือที่กำลังยกเท้าผมขึ้นไปดูอย่างพิจารณา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนเป็นปม คนอะไรทำหน้าเครียดยังหล่อ
“เรียกร้องเอาอะไร กูทีบอกเคยฟังไหม” ผมที่โดนดุก็คอหดอย่างรวดเร็ว กลัวสายตาดุกับเสียงเข้มๆ ของพี่เสือ ผมยอมรับว่าผมผิดที่พี่มันห้ามแล้วแต่ไม่ฟังดื้อดึงเข้าไปแบบนั้น เพราะอะไรละครับคิดดูสิ จะให้ผมปล่อยคนที่ผมชอบเจ็บโดยที่ไม่เข้าไปช่วยอะไรเลยเหรอ
“ผมห่วงพี่มากกว่า เจ็บไหมครับ” ถึงจะกลัวผมก็ใจดีสู้เสือไว้ก่อนเสมอครับ พี่มันก็เจ็บเหมือนกันไม่รู้เป็นอะไรมากหรือเปล่าถึงเลือดที่ซึมออกมาจากแผลพี่มันที่แขนจะไม่เยอะแต่ผมก็อดกังวลใจไม่ได้อยู่ดี
“มึงต้องไปหาหมอแผลลึกมาเศษแก้วอยู่ข้างใน คงทำได้แค่ห้ามเลือดไว้ก่อน” สีหน้าจริงจังหันมาบอกผม ผมส่ายหน้าทันทีจนผมกระจายเหมือนสีหน้าและท่าทางผมจะบอกพี่มันได้ว่าผมกลัว
“ต้องไป” พูดจบพี่มันก้มหน้าใช้สำลีเช็ดเลือดรอบๆ แผลผมก่อนจะเอาผ้าก๊อชพันรอบเท้าผมไว้
“เกวกลัว พี่เสือไม่เอานะเกวกลัว” ผมได้แต่บอกพี่มันเสียงอ่อนเพราะความกลัว
“รออยู่นี่ กูไปเอาของก่อน” แผ่นหลังเปลือยเปล่าหายเข้าไปในห้องนอนสักพักก็กลับออกมาพร้อมเสื้อยืดสีดำพอดีตัวเหมือนที่ผมใส่อยู่ แต่คงไม่ต้องอธิบายถึงความแตกต่างว่าใส่แล้วต่างกันยังไงนะ กางเกงขายาวสีเทาแบบสบายๆ มือใหญ่ถือกระเป๋าสตางค์พร้อมกุญแจรถ
ผมสบตาพี่เสืออย่างอ้อนวอนว่าไม่ไปได้ไหม ให้ทายว่าได้ผลไหม?
ผมถูกอุ้มในท่าเดิมที่พี่มันอุ้มออกมาจากห้องน้ำได้แต่กอดคอและซุกใบหน้าลงกับซอกคออุ่นๆ ของพี่มัน โชคดีที่เป็นลิฟท์ส่วนตัวและตอนนี้ดึกมาแล้วไม่คนที่ล๊อบบี้ข้างล่างมากนักกับท่าอุ้มลูกลิงแบบนี้ของผู้ชายกับผู้ชาย คงเพราะคงสูงเราห่างกันมากหรือเปล่าผมไม่แน่ใจพี่เสือถึงชอบอุ้มถึงท่านี้เหมือนพ่ออุ้มลูกอ่ะผมว่า (พ่อทูนหัว) แทนที่จะให้ขี่หลังก็จบ
ถึงโรงพยาบาลผมตัวสั่นเพราะความกลัวไปหมด ด้วยความที่ผมไม่ค่อยเจ็บป่วยเท่าไหร่ทำให้ไม่คุ้นชินกับโรงพยาบาลเท่าไหร่นักกว่าจะทำแผลเสร็จผมแทบเป็นลมแล้วเป็นลมอีก น้ำตาซึมตาแดงไปหมด คุณหมอกำชับอีกครั้งว่าอย่าเดินเยอะอย่าให้แผลโดนน้ำ ออกมาเจอพี่เสือนั่งรออยู่ที่โซฟาเดินเข้าไปนั่งรอรับยาข้างๆ พี่เสืออย่างทุลักทุเล
“อ้าว ไอ้เสือเป็นไรมาว่ะ” เสียงห้าวที่มาจากด้านข้างผมหันไปเห็นคนตัวสูงหน้ากวนแบบพวกแบดบอยใส่เสื้อกาวน์เดินไวๆ เข้ามาหาพี่เสือ คงเป็นหมอที่นี่
“กูไม่เป็นไรเฮีย” พี่เสือตอบคนที่เดินมานั่งลงโซฟาตรงข้ามที่เรานั่งอยู่
“มึงไม่เป็นไรแต่คนข้างๆ มึงเหรอว่ะที่เป็น” ไม่ได้กวนแค่หน้าคำพูดคำจาคุณหมอยังมาเต็มอีกครับ
“เออ”
“ไม่คิดจะแนะนำให้พี่ชายรู้จักหน่อยเหรอวะไอ้นี่” ผมตาโตด้วยความตกใจความสัมพันธ์ของคุณหมอหน้ากวนกับพี่เสือ พี่ชายพี่เสือตัวจริงเสียงจริง
“ไม่เกี่ยวกับเฮีย”
“เมียเหรอว่ะ” คุณพี่แฟนในอนาคตใจเย็นครับ นี่มันขั้นจีบอย่าเพิ่งรีบครับคุณพี่ แต่สัญญาอีกไม่นานเกินรอได้เป็นแน่นอนครับ คิดเองเขินเองพี่เสือหันมามองหน้าแดงๆ ของผมแล้วยกคิ้วขึ้น เหมือนถามผมว่ามีอะไรทำหน้าบ้าอะไรของมึง ผมส่ายหน้าหลบตาปล่อยให้สองพี่น้องคุยกันต่อ ใครจะไปบอกพี่มันกันว่าคิดจะเป็นเมียเขาในอนาคต…
TBC.
จับทำผัวเล๊ย เอ้ย! ไม่ใช่ไหมล่ะ แหะๆ
-
เอาใจยากจริงพี่เสือนิ
ก็น้องเกวเค้าเป็นห่วง
-
:impress2: :impress2:
-
อ่อยครั้งที่เจ็ด
วันนี้วันเสาร์ผมตื่นมาก็ไม่เห็นคนที่นอนข้างๆ ผมเมื่อคืนแล้ว หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล ถึงห้องพี่เสือก็สั่งผมให้นอนไปก่อนเพราะดึกมาแล้วเดี๋ยวปวดแผลกว่าเดิม ส่วนตัวเองเดินเข้าไปในห้องน้ำ เดาจากที่ได้ยินเสียงคงเก็บทำความสะอาดเศษแก้วที่แตกกระจายก่อนหน้านี้กับพวกรอยเลือด ผมนอนตาปรอยอยู่บนเตียงรอจนพี่มันขึ้นมานอนข้างๆ ถึงหลับตาลงได้ จนโดนดุอีกรอบเพราะบอกให้นอนก็ไม่นอนดื้อด้าน
ผมเดินเกาะกำแพงออกจากห้องนอนไปจนถึงข้างนอก เห็นพี่เสือกำลังปรุงข้าวต้มในหม้อที่ผมรู้จากการได้กลิ่นว่าต้องเป็นข้าวต้มแน่นอน พี่มันหันมามองผมที่ไปยืนตรงข้ามพี่มัน
“นั่งลงไป” ผมที่ได้ยินคำสั่งก็เลื่อนเก้าอี้ออกมานั่ง ผมมองตามพี่เสือที่หยิบจับอะไรคล่องแคล่วไปหมด สงสัยคงเข้าครัวบ่อย ดีเลิศไปหมดทุกด้านจริงๆ ผมมองคนไม่ผิดเลยเหมาะสมกับตำแหน่งสามี (?) จริงเชียว
“พี่เสือครับถ้ากินข้าวเสร็จแล้วผมกลับบ้านนะ” ผมบอกพี่มันที่กำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วย
“กลับไปแล้วจะทำอะไรได้เหรอ เดี้ยงขนาดนี้” สีหน้าดุๆ ถูกส่งมาให้ผม คุณนี้ก็หน้าดุตลอด
“แมวผมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” ผมห่วงพี่จริงๆนะ ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผมไม่กลับคงได้กินแค่น้ำเปล่า
“รีบกินข้าวกินยาเดี๋ยวกูไปส่ง” พูดจบก็ตักข้าวต้มเข้าปาก ผมเริ่มลงมือกินบ้างจนอิ่มกินยาเรียบร้อย
“งั้นผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” ผมบอกพี่เสือที่เดินไปหยิบกุญแจรถมาแล้ว
“ไม่ต้องไปชุดนี้แหละ เดี๋ยวก็ต้องกลับมา” ผมงงเป็นไก่ตาแตกกับประโยคหลังกลับมาทำไมอีกว่ะ
“ไม่ต้องทำหน้างง กูเป็นต้นเหตุทำให้มึงบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นมาอยู่กับกูจนกว่าจะหายดี” นี่พี่เสืออ่อยผมป่ะ? บังคับให้มาอยู่กินด้วยอีก?
“จะดีเหรอครับ เรื่องแค่นี้เองผมดูแลตัวเองได้สบายมากนะ” ผมเกรงใจพี่มันด้วยแหละ ถึงจะอยากอ่อยพี่มันด้วยการที่อยู่บ้านเดียวกันจะได้มีโอกาสมากขึ้น แต่จิตใต้สำนึกยังเกรงใจพี่มันอยู่บ้างอะไรบ้างน่ะครับ
“ดูแลตัวเอง? สภาพเดี้ยงแบบนี้น่ะนะ เป็นแผลที่กลางฝ่าเท้ามึงขับรถได้? ขึ้นรถเมล์ทีคงได้โดนคนอื่นด่าเพราะชักช้า” แค่คำพูดก็ตอกย้ำผมมากอยู่แล้วครับ ไม่ต้องทำสีหน้าน่าสมเพชผมขนาดนั้นก็ได้นะ
"ก็ได้ครับ” ก้มหน้าตอบตกลงไปแต่โดยดีครับ เถียงไปคงไม่ชนะแถมยังจะโดนดุเพิ่มอีก
“มา กูจะพาลงไปขาเดี้ยงแบบนี้ปล่อยให้เดินเองคงได้แผลที่ปากเพิ่ม” …กัดเก่งเนาะ ผมเดินขาเดียวเข้าไปใกล้ๆ พี่มัน ตัวลอยขึ้นเพราะถูกอุ้มท่าเหมือนเมื่อคืนแปะๆ
เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านหลังคุ้นเคย ผมเปิดประตูรถลงกระโดดขาเดียวไปเปิดประตูรั้วบ้าน พี่เสือเดินตามลงมาพยุงผมไว้ด้วย
“ขอบคุณครับ” ไม่มีเสียงตอบรับ เพียงแค่พยักหน้ารับรู้เท่านั้น
ผมมองไปที่รถผมที่จอดอยู่ที่เดิม ไขกุญแจเข้าบ้านพร้อมกับพี่เสือที่ยังไว้พยุงผมอยู่
เมี้ยวววว เมี้ยววว
พี่เดินเข้ามาคลอเคลียที่ขาผมไปมาเมื่อเข้ามาในตัวบ้าน ผมก้มลงไปอุ้มมาไว้แนบอกด้วยความโล่งใจที่ยังไม่เป็นอะไรไปก่อนเจ้าของที่ปล่อยให้พี่อยู่คนเดียวจะกลับมา พี่เสือมองสำรวจรอบๆ ห้องต่างๆ บ้านที่ผมอยู่มีชั้นเดียวครับ
“มาม่ะ เดี๋ยวเกวเทข้าวให้นะ” วางพี่ลงพื้น ก่อนจะกระโดดขาเดียวไปเทข้าวเปลี่ยนน้ำให้เรียบร้อย ผมมานั่งลงโซฟาข้างๆ พี่เสือที่นั่งมองผมทำนู่นทำนี้จนเสร็จ
“ไปเก็บเสื้อผ้าด้วย ของแมวมึงด้วย กูจะนั่งรอตรงนี้” คำส่งที่ทำให้ผมเลิกคิ้ว ของแมวด้วยนี้กะจะเอาผมไปเลี้ยงตลอดชีวิตก็ไม่บอก ถึงขั้นอนุญาตให้ผมเอาแมวไปอยู่ด้วยเลยกะจะไม่ปล่อยกลับบ้านเลยใช่ป่ะ จิตใจคนอ่อยเก่ง
“ให้ไว”
“ครับๆ ทำทันทีทันใจเดี๋ยวนี้ละครับ” ผมเข้าไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองสำหรับเสาร์อาทิตย์นี้ ผมคาดว่าแผลน่าจะดีขึ้นก่อนวันจันทร์ที่จะต้องไปเรียนนะ ของใช้ส่วนตัวอีกนิดหน่อย สะพายเป้ออกมาวางที่โซฟาเดินไปเอากระบะทรายของพี่ จานข้าวถ้วยน้ำที่มีสำรองไว้เก็บใส่ตะกร้า
“เรียบร้อยแล้วครับ” ผมยิ้มนิดๆ ให้พี่มันด้วย ชีวิตเหมือนอยู่ในช่วงขาขึ้นครับ ยังไม่ค่อยอ่อยเขาก็อ่อยกลับแบบบังคับให้ไปอยู่บ้านเขา ช่วงเก็บเกี่ยวกำไรความสุขครับ หึหึ
กลับมาถึงคอนโดพี่เสือ ผมจัดหามุมให้แมวตัวเองเสร็จก็นอนยาวเหยียดที่โซฟา อาการง่วงเข้ามาแทรกซึมเพราะก่อนจะถึงคอนโดพี่เสือจัดการพาไปกินข้าวเที่ยงข้างนอกพร้อมจับยากรอกปากผมอีกสามเม็ด ผมนอนสะลึมสะลือบนโซฟารู้สึกเหมือนมีเงามาทับหน้า รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นที่บริเวณหน้าผากและแก้ม ผมคงผมฝันไปจนเผลออมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวว่ามีคนที่อยู่ร่วมห้องอีกคนยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ …
ผมรู้สึกตัวอีกที่เกือบบ่ายสามผมหลับไปนอนเหมือนกันนะเนี้ย ผ้าห่มที่มาจากไหนไม่รู้หล่นไปกองที่ตักเมื่อผมลุกขึ้นนั่ง ผมมองรอบๆ ห้องทั้งพี่เสือใหญ่และแมวตัวน้อยหายไปไหนกันหมด
ผมย้อนกลับมาคิดถึงเรื่องที่เหมือนฝันตอนเผลอหลับได้แต่สงสัยว่ามันสัมผัสอุ่นๆ นั้นเกิดจากอะไรกันแน่ หรือว่าผมแค่ฝันไปจริง แต่เป็นไปไม่ได้มันเหมือนมีอะไรมาสัมผัส ผมนั่งคิดอยู่นานอย่างสงสัยจนในที่สุดสิ่งที่ผมคิดออกก็ทำให้ผมตัวสั่นจนต้องมองซ้ายมองข้าวคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองไว้ ผมกลัว…กลัวว่ามันจะเป็นผีน่ะสิ…
TBC.
หมดคำจะอธิบายกับน้องเกวในความมโนแลนด์ไปถึงเรื่องผีต่างๆ นาๆ
ปล.นิยายอาจจะมาช้าหรือไม่ได้อัพบ่อย แต่คนเขียนจะพยายามมาให้ได้ทุกวันหรือสองวันถ้านานกว่านั้นจะแจ้งอีกทีนะจ้ะ โปรดเห็นใจและขอกำลังใจจากทุกคนที่เข้ามาอ่าน และขอขอบคุณคนที่คอมเม้นท์ที่มาเรื่อยๆ ค่าา รักคนอ่านจ้า♡
-
น้องเกว มโนไปได้ไกลมาก
5555555
-
ที่ห้องมีผีจ้ะ ไม่ใช่ผีธรรมดาด้วย
แต่เป็นผีทะเล~555
-
นัองเกวมโนเก่งมากกกกก เอ็นดู 5555
-
:hao6: :hao6:
-
อ่อยครั้งที่แปด
หลังจากตื่นมาผมก็นั่งๆ นอนจนตอนเย็นผมช่วยพี่เสือทำอาหารง่ายๆ กินกันที่ห้องเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันอะไรอย่างนั้น คิดแล้วผมก็เขิน นั่งกินข้าวตรงข้ามกันมีพยานเป็นแมวตัวสีเทาหน้าบูดเหมือนเอียนในความมโนของเจ้าของมัน
กินข้าวเสร็จผมก็สลับกับพี่มันเข้าไปอาบน้ำผมล้างแผลเองตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำเลย อีกอาทิตย์นึงหมอนัดไปตัดไหมเนื่องจากโดนเย็บมาสามเข็ม ผมเดินออกมานั่งเช็ดผมที่โซฟาตัวเดิม ดูทีวีที่กำลังฉายรายการท่องเที่ยวต่างประเทศแถบยุโรป พี่กระโดดขึ้นมานอนบนตักผมอย่างออดอ้อนอย่างเคยถึงมันจะหน้ายุ่งไปบ้างแต่เราก็รักกันดีนะครับ
ผมหันไปมองพี่เสือที่เดินออกมาจากห้องมานั่งข้างๆ ผม ร่างใหญ่ๆ ใส่แค่กางเกงตัวเดียวเสื้อไม่ใส่จะทำตัวอ่อยไปถึงไหนพ่อคุณ ผมก็เกือบลืมตัวมองซิกแพกสวยๆ ของพี่มันจนเลือดกำเดาจะไหลแล้วคุณพี่ น้องจะตายแล้วนะเออ
“อย่ากระโจนเข้ามานะ กูกลัว” คำพูดของพี่เสือทำให้ผมได้สติ ผมเบนสายตามองไปเรื่อยแบบที่ผมคิดว่าเนียนๆ ไปเลย แต่ไม่เนียนในสายตาพี่มันอ่ะ ดูสิมองผมแล้วเหมือนจะขำแต่ก็เก๊กอยู่นั่นแหละ ขอให้สำลักความหล่อตายไปเลยนะ
“แผลมึงยังปวดอยู่ไหม” เมื่อเหตุการณ์เข้าโหมดปรกติพี่เสือถามผมเอนหลังพิงพนักพิงด้านหลังวาดมือมาด้านหลังจนเหมือนโอบเป็นกลายๆ ผมก็คิดไปเองคนเดียวจนหน้าร้อนเขินเป็นบ้าคนเดียวจนต้องรีบๆ ตอบ
“ไม่ ไม่แล้วครับ”
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์มึงอยากไปไหนไหม” ผมหันไปมองหน้าพี่มันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม อยู่ก็ถามอะไรที่ทำให้ผมคิดว่าเหมือนพี่มันกำลัง…ตามใจผมอยู่
“ผมไม่อยากไปไหน อยากอยู่กับพี่ทั้งวันมากกว่า” ปากไวกว่าความคิดผมรีบหันหน้าหนีทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดความต้องการในใจออกมา แล้วพี่มันจะฆ่ากูไหมนี้ ฮืออออ
“หึ ตามใจมึงสิ” คำตอบที่คำให้ผมตาโต ไม่ฆ่าไม่โกรธแต่ตามใจ พี่เสือเริ่มมีใจให้ผมแล้วใช่ป่ะ ถึงไม่ปฏิเสธแบบนี้อ่ะ
เงียบไปสักพักผมเริ่มเนียนแอบเอาหัวซบไหล่พี่มันเลย แมวที่นอนอยู่ที่ตักหลับไปแล้วไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ผมใหญ่ที่แผ่ไออุ่นออกมาลูบหัวผมเบาๆ ผมก็พิงตัวเองเข้าไปเต็มที่ทั้งตัวเลยอยู่ท่านี้แล้วอบอุ่นชะมัด เล่นเอาซะกูเคลิ้มเลย
ผมหลับตาพริ้มพิงอกพี่มันไปเรื่อยจนรู้สึกว่าหนังตามันหนักจนเปิดไม่ขึ้น อาการง่วงนอนเข้ามาแทรกซึมจนต้องหลับตาปล่อยตัวเองไปตามสบายเลย น้ำหนักที่อยู่บนตักผมหายไปสงสัยคงลงไปนอนที่อื่น ไออุ่นข้างกายยังอยู่ที่เดิม ผมยิ้มพร้อมกับซุกหน้าเบียดกับอกแข็งๆ แต่อบอุ่นของพี่เสือมือพี่มันก็กำลังลูบหัวผมไปมา เสียงรายการโทรทัศน์ดังมาแววๆ แล้วก่อนที่สติผมจะดับไปสัมผัสอุ่นๆ เหมือนที่ผมรู้สึกเมื่อตอนเที่ยงกลับมาอีกครั้งแผ่วเบาและอบอุ่นที่ริมฝีปาก…กูคงโดนผีห้องพี่เสือหลอกอีกแน่เลย…
ผมตื่นมาตอนเช้าของวันอาทิตย์ สภาพนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย ผมจำได้ว่าหลับที่หน้าทีวีสงสัยพี่เสือลากเข้ามานอน
พี่เสือหายไปแล้วเหมือนเคยคงอยู่ครัวทำข้าวเช้าอีกเหมือนเดิม ผมนั่งนิ่งอยู่บนเตียงมือแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากตัวเองนึกถึงสัมผัสเมื่อคืน ผีมันหลอกผมอีกแล้ว ไม่ได้การล่ะผมต้องบอกพี่เสือทำบุญห้องซะหน่อยแล้วล่ะเพราะสงสัยผีมันคงเฮี้ยนมากตอนกลางวันแสกๆ ก็มาหลอกกลางคืนยังตามมาอีก
ผมลงจากเตียงเข้าไปอาบน้ำล้างแผลตัวเอง เดินไปที่ครัวเจอพี่เสือนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่โต๊ะกินข้าว ข้างๆ มาแก้วกาแฟที่หมดแล้ววางอยู่ เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้พี่มันเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วพยักหน้าไปทางหม้อเล็กๆ ที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว
ผมเดินไปตักโจ๊กในหม้อมานั่งลงตรงข้ามกับพี่เสือกินไปเงียบๆ จนกินเสร็จเอาถ้วยไปล้างพร้อมกับแก้วกาแฟพี่มันที่หยิบติดมือมาด้วย
“อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังผม เสียงกระดาษขยับตามมาด้วยเสียงเท้าเบาๆ เดินมาหยุดอยู่ที่ข้างหลังผม ผมสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจของอีกคนที่มายืนซ้อนหลังผม สองแขนยาวยื่นมาค่ำขอบซิงค์ล้างจานจนตอนนี้ผมกับพี่มันอยู่ในท่าเหมือนคร่อมตัวผมจากด้านหลังเอาไว้ ทำเอาผมหน้าร้อนจนต้องก้มหน้าก้มตาล้างจานแบบมือสั่นๆ วางจานทิ้งไว้รอแห้ง
ผมหันกลับไปเผชิญหน้ากับพี่เสือที่อยู่ท่าเดิมพี่มันก้มใบหน้าให้อยู่ในระดับเดียวกันกับผม ป่านนี้พี่มันคงรู้แล้วล่ะว่าผมหน้าแดงเพราะเขินพี่มันแค่ไหน
“ผมว่าพี่ควรทำบุญห้อง เอาพระมาสวด” ผมบอกพี่มัน ผมรู้ว่าคุยเรื่องนี้ตอนสถานการณ์ชวนหัวใจล้มเหลวแบบนี้มันไม่เข้าฟีล แต่ผมตื่นเต้นจนคิดเรื่องอะไรไม่ออกนอกจากเรื่องที่ผมกังวลใจที่สุดในตอนนี้แล้ว
“หะ!” หน้าพี่มันงงสุดขีดเมื่อผมบอกแบบนั้น
“ห้องพี่มีผี ผมโดนหลอกด้วย ตอนที่นอนอยู่โซฟานอนสองครั้งก็โดนหลอกสองครั้งเลย” ผมพูดยาวเหยียดอธิบายให้พี่มันเข้าใจ พี่มันหน้านิ่งจนผมต้องย้ำอีกครั้งว่ามันคือความจริง
“จริงๆ นะพี่เสือ ผมไม่ได้คิดไปเองหรือโกหกนะ” ปากพูด สองมือผมยกขึ้นจับต้นแขนพี่มันพร้อมเขย่า
“มึงเห็น? หรือว่ายังไง” พี่มันถามผม
“ไม่พี่ไม่เห็น แต่มันมาจับตัวผมเลยพี่ ผมจำได้ เมื่อวานตอนกลางวันจบหน้าผากกับแก้ม ตกตอนกลางคืนที่อยู่กับพี่มันจับปากอ่ะ โคตรน่ากลัวเลย” ผมพูดไปเขย่าแขนพี่เสือไป ผมพูดจบเขาก็มองหน้าผมแบบตกใจ คงตกใจที่ห้องตัวเองมีผีแน่เลย
“กูไม่เข้าใจ”
“ไม่เข้าใจอะไรเล่าพี่! ผีนะผีอ่ะ”
“ไม่เข้าว่ามึงโง่หรือโง่กันแน่ หึ” หลอกด่ากูเฉยเลย...
พี่มันหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ผมจนปลายจมูกโด่งๆ ของพี่มันชนกับปลายจมูกที่มีเพียงน้อยนิดของผม พวกเราสบตากันอยู่สักพักผมเงียบไม่ได้ผลักออกแต่อย่างใดพี่มันก็นิ่ง จนพี่เสือทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะเป็นฝ่ายเริ่มเอง สัมผัสอุ่นๆ แตะบนริมฝีปากผมแผ่วเบา ผมรู้สึกว่าเหตุการณ์มันคุ้นๆ นะ
ผมตาโตอย่างตกใจแบบสุดขีด พระเจ้าช่วยกล้วยแม่ชี! ผมโดนพี่เสือขโมยจูบถึงจะแค่ปากชนปากแบบไม่มีการรุกรานแต่อย่างใด ผมก็จะเรียกว่าจูบ
พี่มันถอยออกไปยืนตรงข้ามผมมือกอดอกยกยิ้มกริ่มบนใบหน้าที่ดูเจ้าเล่ห์มองดูผมที่เกิดอาการช็อคอย่างรุนแรง ผมยกมือจับปากตัวเองเบาๆ พร้อมทำหน้านึกคิด ผมว่าผมคุ้นมากเลยสัมผัสแบบนี้ หรือว่า…
“รู้หรือยังว่าห้องนี้มีผีหรือไม่มี” คำถามที่มาพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มบนใบหน้าหล่อคม ชัดเจน ทุกอย่างชัดเจนมากว่าห้องนี้ที่จริงแล้วไม่มีผี...
TBC.
น้องเกวคน(โง่)ซื่อบื้อของพี่เสือ
-
พี่เสืออ่อยแรงงงงงงง
-
โอ้ยยยย ผีพี่เสือนั่นแหละน้องเกวววว
-
พี่เสือรุกหนักมากอะ อ่อยอีกเกวอ่อยอีก
-
พี่เสือขี้อ่อย :mew2:
-
บอกแล้วว่าผีทะเล555
-
อ่อยครั้งที่เก้า
ผมเดินขึ้นตึกเรียนคณะที่ผมมีเรียนแบบไม่เร่งรีบ หลังจากที่พี่เสือขับออดี้คันหรูของเขามาส่งผมถึงหน้าคณะก่อนลงรถยังย้ำผมประโยคเดิมที่ย้ำตั้งแต่ขึ้นรถจนลงรถว่า
‘มึงเลิกสี่โมงรอกูอยู่นี้เดี๋ยวมารับกลับเอง’
ผมตอนแรกที่ไม่ยอมดื้อดึงจะกลับเองเพราะไม่อยากรบกวนพี่มันไปมากกว่านี้ ซึ่งพี่เสือมีเรียนจนถึงแค่บ่ายสามโมง
“เกวๆ ทางนี้” เมื่อเปิดประตูห้องเรียนเข้าไปเสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นจำเสียงได้ว่าคงเป็นโบนัท ที่ตอนที่ควักมือเรียกผมหยอยๆ อยู่โต๊ะยาวแถวสองนับจากหน้าห้อง วิชาอาจารย์โหดมึงเลือกโต๊ะหน้า คิดแล้วได้แต่ส่ายหัวปลงกับมัน
“เป็นไงบ้างว่ะ” โบถามขึ้นอีกหลังจากที่ผมนั่งตรงกลางระหว่างมันกับวิชแล้ว ผมวางกระเป๋าขนสิ่งที่เตรียมมาเรียนออกมาวางบนโต๊ะให้ครบก่อนจะหันไปมองหน้ามันแบบเอือมๆ
“เป็นอะไรล่ะ เศษแก้วทิ่มเท้านี่ไง” ผมกวนตีนมันพร้อมกับยกเท้าขึ้นแบบหยอกล้อ
“จริง!? ไหนกูดูดิ” ผมขาวคว้าขาผมไป อย่าเรียกว่าคว้ากระชากเหมาะกว่า ผมดึงขาตัวเองกับมาก่อนที่จะโดนถอดรองเท้าดูแผลจริงๆ ไม่รู้ว่าห่วงผมจริงหรืออยากกวนตีนกันแน่
“ไอ้โบมึงก็ไปแกล้งมันนะ ไหนถามเรื่องที่มึงอยากรู้จริงๆ ไปสิกูก็อยากรู้นะ” ประโยคแรกพูดเสียงดัง ประโยคข้างหลังนี่วิชข้ามหัวผมไปกระซิบกระซาบกับโบนัท กูนั่งตรงกลางพวกมึงคิดว่ากูจะไม่ได้ยินหรอว่ะ
“อะๆ เข้าเรื่องเลยละกันนะเกว ไหนเล่าซิมึงโผล่มาเรียนพร้อมผัวมึงได้ไง” โบนัทถาม
“ก็เมื่อคืนนอนด้วยกัน” ผมแกล้งตอบพวกมันให้ตกใจเล่น แต่จริงๆ คือนอนครับ นอนจริงจังหลับใครหลับมัน
หลังจากผมโดนขโมยจูบ ผมมองหน้าพี่มันไม่ติดสักเท่าไหร่ไม่ใช่โกรธหรืออะไรนะแต่ผมเขินมองหน้าทีไรคิดถึงตอนนั้นตลอดเลยอ่ะ สาวแตกแล้วมั้งกู หึ่ยยย
“อะไรว่ะเกว! เอาให้เคลียร์อย่าเพิ่งมาหน้าแดง มึงมีผัวแล้วจริงดิ” คนอยากเสือกอย่างโบนัทถามผมซ้ำหน้าตื่น เหมือนได้ฟังเรื่องช็อคโลก
“นอนคือนอน หลับใครหลับมันพวกมึงคิดไปถึงไหนแล้ว ฮ่าๆ” ผมบอกแบบละเอียดขึ้นมาหน่อย หัวเราะกับท่าทางตลกๆ ของพวกมันสองคนที่อ้าปากค้างมองผมที่หัวเราะเป็นบ้าอยู่คนเดียว
“เล่ามาให้หมด ทำไมมึงไปนอนกับพี่มันได้ มึงไม่กลัวหรือไง มึงรู้ไหมกลุ่มพวกมันน่ะน่ากลัวโดยเฉพาะไอ้กะ…!” โบนัทพูดเหมือนระเบิดลง ประโยคสุดท้ายผมว่ามันต่อไม่จบนะ ผมยกมือกอดอกมองมันนิ่งๆ พยักหน้าให้มันพูดให้จบประโยค
“เห้ย! ป่าวๆ กูพูดไปเรื่อยแหละ” แก้ตัวเป็นระวิง มือไม้โบกไปมาหน้าตาติดกังวลแบบนี้ ผมว่ามันต้องมีอะไรตั้งแต่วันที่นัดกันแล้วมันไม่มาแน่ๆ ผมใช้สายตาข่มขู่มันกลายๆ ว่ามึงมีเรื่องปิดบังกูใช่ไหม กูรู้นะ!
“โธ่! คุณเกวไม่มีไรจริ๊งจริงนะ ไม่มีนะไอ้วิช” แก้ตัวได้แก้ไปสักวันพวกผมก็จะรู้อยู่ดี
“วันที่มึงพร้อม มึงต้องเล่า” เสียงวิชบอกโบนัทที่นั่งสงบเสงี่ยมอยู่ข้างผม โบนัทเงยหน้าขึ้นมามองพวกผมสองคนด้วยตาแดงๆ ของมัน สงสัยคงเรื่องใหญ่จริงมันถึงได้มีสภาพแบบนี้ ปกติเห็นทำตัวปัญญาอ่อนชอบกวนตีนคนอื่นเขาไปทั่ว แต่พอมาวันนี้มันดูแปลกไป
ผมเอื้อมมือไปกุมมือมันบีบเบาๆ เพื่อให้มันรับรู้ว่าผมใก้กำลังใจมัน จากที่ตอนแรกอยากรู้เรื่องผมกันตาตื่นตอนนี้กลับมานั่งเครียดนั่งซึมกันไป จนอาจารย์เข้ามาสอนจบคลาสเช้าพักเที่ยงถึงได้ย้ายก้นกันไปนั่งในโรงอาหาร ผมนั่งกินข้าวตัวเองไปเงียบๆ ผมนั่งฝั่งเดียวกันกับโบนัทที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ วิชนั่งฝั่งตรงข้ามที่ตอนนี้ข้าวเกลี้ยงจานแล้วเจ้าตัวไปซื้อน้ำให้พวกผมอยู่ยังไม่กลับมา
ตืดดด ตืดดด
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ผมที่วางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ จานข้าวสั่นเบาๆ ผมหยิบขึ้นมาดูเป็นข้อความไลน์พี่เสือที่ส่งมา ผมกับพี่มันเพิ่งแลกไลน์กันเมื่อคืนเลยหลังจากการเนียนอยากเป็นเพื่อนพี่มันในไลน์ของผม เลยได้มาแบบภูมิใจสุดๆ
พี่เสือ:อยู่ไหน
กอเกว:โรงอาหารคณะแพทย์ครับ
พี่เสือ:รออยู่นั่น กูกำลังไป
กอเกว:ครับๆ
ผมส่งข้อความสุดท้ายไปพี่เสืออ่านแล้วไม่ตอบ ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมกินข้าวต่อ ไม่ได้หันไปบอกคนข้างๆ ว่าพี่เสือจะมา สักพักวิชกลับมาพร้อมกับน้ำสามแก้ว มันยื่นชาเขียวเย็นไม่ใส่นมให้ผม โบนัทเป็นนมเย็นหวานแหววจริงๆ เพื่อนผม
“เกว” เสียงคุ้นหูให้ทำผมหันไปมอง พี่เสือเดินหล่อๆ เข้ามาในระยะสายตามือถือแก้วกาแฟยี่ห้อดังมาด้วย สงสัยพี่มันกินข้าวจากข้างนอกมาแล้วแน่ถึงได้โดฟกาแฟดำตอนตะวันตรงหัวขนาดนี้
“ครับ” ผมตอบรับเสียงหวานปากยิ้มจนแก้มจะแตกหมดแล้ว พี่เสือเดินเข้ามานั่งข้างผมกลายเป็นตอนนี้ผมนั่งตรงกลางระหว่างพี่เสือกับโบนัท
“พี่เสือมาคนเดียวเหรอครับ” ผมถามพี่เสือที่นั่งดูดกาแฟนิ่งๆ โบนัทที่ได้ยินผมถามพี่เสือว่าอะไรหันมามองผมตาโต มือมันยกขึ้นตีที่ต้นแขนผมเต็มแดงจนผมร้องโอ๊ยเสียงดัง พี่เสือหันมามองพวกผมสองคน สลับไปมาก่อนจะหยุดสายตาอยู่ที่โบนัทแบบโหดๆ อะไรของเขาว่ะทำท่าเหมือนจะกินหัวเพื่อนกูเลยเนี้ย
“ไอ้กล้วยก็มา” พี่มันตอบคำถามผมแต่สายตากลับจ้องเขม็งกันกับโบนัท ที่เมื่อได้ยินคำตอบจากปากพี่เสือก็ทำท่าทางร้อนรนมองหน้าพี่เสือเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ผมมองสองคนสลับไปมาแบบงงๆ นี่จะเปิดศึกกันเหรอว่ะ
“นั่งด้วยคนนะ” เสียงเข้มที่ดังมาจากฝั่งตรงข้าม ไม่รอให้เอ่ยอนุญาตคนตัวสูงนั่งลงฝั่งตรงข้ามพวกเราทันที วิชนั่งอ้าปากพะงาบๆ มองคนที่ทำให้โบนัทนั่งตาแดงตัวสั่นอยู่ข้างผม…
TBC.
มีอะไรในกอไผ่?
-
โบนัทต้องมีเรื่องอะไรกับกล้วยแน่ๆ เลย
-
คู่โบนัทกล้วย ต้องมีอะไรแน่ๆ
:L2: :L2:
-
อะไรอยู่ในดงกล้วยยยย.... กอไผ่ไว้ใช้กับกอเกว 555
-
อะไรอยู่ในดงกล้วยยยย.... กอไผ่ไว้ใช้กับกอเกว 555
-
อ่อยครั้งที่สิบ
ผมเดินตามหลังพี่เสือเข้าไปในห้องของพี่มันเงียบๆ ไฟสว่างขึ้นแบบอัตโนมัติ เสียงพี่ร้องเมี๊ยวมาตั้งแต่พี่เสื้อก้าวเท้าเข้าห้อง ผมวางกระเป๋าลงโต๊ะวางของมุมห้องพี่เดินเข้าคลอเคลียที่ขาเอาหัวมาถูไถเบาๆ เหมือนอยากให้ผมเล่นด้วย พี่เสือเดินเข้าห้องไปแล้วสงสัยคงไปเก็บของ
ผมอุ้มพี่ไว้แนบอกเดินไปนั่งโซฟาตัวเดิมที่เคยเกิดเหตุผีหลอกลวงของผม
“เกวเท้าเป็นไงบ้าง” เสียงพี่เสือถามผมเบาระหว่างที่พี่มันเดินมานั่งข้างๆ ผม
“ดีขึ้นมากแล้วครับ เดินได้ปกติไม่ปวด” ผมวางพี่ไว้ที่ตักแล้วหันไปตอบพี่เสือดีๆ พี่มันพยักหน้าเหมือนเข้าใจแล้ว
“ตัดไหมเรียบร้อยแล้วค่อยกลับไปอยู่บ้านนะ” พี่เสือบอกผมเสียงเรียบๆ ส่วนผมตาโตไปแล้วเรียบร้อย ผมนึกว่าวันนี้พี่มันจะให้ผมมาเก็บของไสหัวของตัวเองกลับไปอยู่บ้านแล้วซะอีก
“จะดีเหรอครับ” ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ เพราะเกรงใจพี่มันด้วยแหละผมก็เหมือนคนอาศัยจะให้เบียดเบียนพี่มันหนักๆ คงไม่ดี ถึงใจลึกๆ จะดีใจที่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองชอบนานๆ ก็เหอะ ในความเป็นจริงผมเองไม่เคยเอ่ยปากบอกพี่มันไปว่าผมชอบอยู่ดีๆ ได้มาสนิทได้มาทำความรู้จักกันแบบงงๆ ผมไม่แน่ใจว่าพี่มันจะรู้หรือเปล่าว่าในใจผมคิดยังกับพี่มัน ผมได้แต่ทำตัวดีๆ อ่อยบ้างตามโอกาสซึ่งหลังๆ มานี้ผมไม่ค่อยได้อ่อยเท่าที่ควร ผมคิดว่าคงหาโอกาสดีๆ ที่จะบอกความในใจกับพี่มันนะครับ อะไรจะได้ชัดเจนขึ้นกว่านี้ถึงตอนนั้นพี่มันอาจจะเกลียดผม ผมก็ดีใจที่ครั้งนึงผมเคยได้บอกพี่มันไปว่าผม…รักเขามากจริงๆ
“ดีที่สุด” พี่เสือหันมาตอบผม ผมพยักหน้ากับตัวเองอย่างเข้าใจ
“พี่เสือว่าดีเกวก็ว่าดีครับ” อ่อยด้วยคำพูดเบาๆ ครับ พี่มันคงไม่ชินหูที่ได้ยินผมแทนตัวเองแบบนี้เท่าไหร่นัก ถึงได้ชะงักไปแล้วหันมามองหน้าผมที่เตรียมยิ้มหวานให้พี่มันไปหนึ่งดอกเบาๆ
“แทนตัวเองแบบนี้สิเกวพี่ชอบ” ผมคงพลาดอะไรบ้างอย่างไปอย่างวิธีการอ่อยแบบนิ่มนวลของผม เพราะคนที่อ่อยเก่งกว่านั่งอยู่ข้างๆ ผม…
“เอาจริงเหรอครับ” ผมถามพี่เสือเพราะผมคิดว่าพี่มันคงแกล้งผมเล่น พี่เสือนั่งส่งยิ้มแบบขำขันมาให้ผมพร้อมพยักหน้าประมาณว่าจริงๆ นะกูไม่ได้อำมึงเล่น ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไปให้พี่เสือ ถ้าผมแทนตัวเองตามที่พี่มันบอกจริงคงประหลาดพิลึก เพราะนอกจากครอบครัวแล้วผมไม่เคยแทนตัวเองแบบนี้กับใครเลย ถ้าพี่เสือผมก็เต็มใจนะมันดูน่ารักมุ้งมิ้งนะผมว่า
“พี่เสือก็แทนตัวเองแบบนั้นบ้างสิครับ เสมอกันไง” ผมบอกพี่มัน ปากยิ้มอ้อนทำตาปริบๆ เหมือนเจ็บตามให้พี่มันเพื่อสื่อให้รู้ว่าน้องอ้อนอยู่พี่เสือ อะไรประมาณนั้น จนแล้วจนรอดพี่มันยังทำเมินนั่งดูสารคดีสัตว์โลกไปโดยไม่สนใจผมที่พยายามอ้อนให้พี่มันใจอ่อนอยู่ข้างๆ นิ่งแบบนี้ไม่ใช่ว่าท่าทางที่ผมทำอยู่มันอ้อนตีนมากกว่าอ้อนให้พี่มันใจอ่อนหรอกนะ!
“นะ นะครับ น้าาา” ผมใจดีสู้เสือเข้าไปอีก ปากพูดมือจับที่ต้นแขนที่มีกล้ามนั่นเต็มมือพร้อมโยกไปมาเบาๆ ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พี่มันเพื่อให้พี่มันหันมาสนใจผมไม่ใช่เมินกันแบบนี้ ปากก็ยังขอร้องอ้อนวอนไม่หยุด
พรึบ!
ผมตกใจจนเกือบตกโซฟา เมื่อจู่ๆ พี่มันเล่นหันมาทั้งตัวแบบนี้ปลายจมูกโด่งเฉียดแก้มผมไปนิดเดียวเอง ผมผงะถอยหลังจนเกือบไปนั่งเล่นที่พื้นห้องที่ปูด้วยพรมหรูหราถ้าไม่มีวงแขนอบอุ่นมาดึงเข้าหาตัวเองเสียก่อน กลายเป็นว่าตอนนี้สภาพผมไม่ต่างจากนั่งคร่อมตักพี่มันสักเท่าไหร่ หัวใจผมเต้นแรงจนจะทะลุออกมาอยู่แล้ว หน้าผมร้อนไปหมดจนผมต้องรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมแก้มไว้ เพื่อผมหน้าแดงพี่เสือจะได้ไม่เห็นไงครับ
“หึ หิวหรือยังครับเกว” เสียงหัวเราะแบบชั่วร้าย ตามมาด้วยคำถามที่ไม่เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้สักเท่าไหร่ สิ่งที่ทำให้ผมตกใจคือสรรพนามที่พี่เสือเรียกผม มันทำให้ผมเขินจนต้องกุมแก้มตัวเอาแน่นกว่าเดิม
“หะ…หิวแล้วครับ” ผมตอบเสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด ตายกูตายพ่อแม่เลี้ยงให้โตมาตั้งอายุสิบเก้าปีกูคงไม่สูญเปล่าเพราะเขินตายหรอกนะ
พี่เสือกับผมเรานั่งอยู่ท่าล่อแหลมนี้นานหรือยังผมไม่แน่ใจ แต่สิ่งที่ผมแน่ใจคือวงแขนที่กระชับเอวผมแน่นกว่าเดินทำให้ร่างกายเราสองคนใกล้ชิดจนแนบสนิทมากกว่าเดิม นอกจากใบหน้าของผมที่ร้อนแล้วมีอีกอย่างคือร่างกายของผมตอนนี้ร้อนวูบไปทั่วร่างกับสัมผัสของพี่เสือ ผมมองหน้างพี่มันกล้าๆ กลัวๆ มือเปลี่ยนจากจับแก้มมาจับไหล่พี่มันไว้เพื่อพยุงตัวเองขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปนชั่วร้ายที่ประดับบนใบหน้าหล่อๆ ถูกส่งมาที่ผมเต็มๆ ทั้งกลัวทั้งเขินผมเลือกอารมณ์ตัวเองไม่ถูกครับ ฉายาพี่เสือลอยเข้ามาในหัวผมทันที
พี่เสือเกิดมาเพื่อฆ่า (หัวใจ) เกว
“พี่ก็หิวครับเกว หิวมาก” กลัว…ผมกลัวแล้ว…กลัวอดใจไม่ไหวครับ…
TBC.
พอกันทั้งคู่5555
-
เมื่อไหร่พี่เสือกับน้องเกว
จะได้สารภาพรักกันล่ะนี่
อ่อยกันไปมาอนู่นั่น
:L2: :L2:
-
จ้องกันนานขนาดนั้นเกวท้องละมั้ง555
-
น่ารักอ่ะ
-
พี่เสือนี่จะไม่ให้น้องได้อ่อยบ้างเลยหรือ? แย่งหน้าที่น้องตลอด
-
:pig4: :pig4:
-
อ่อยครั้งที่สิบเอ็ด
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารระหว่างผมกับพี่เสือมีเพียงเสียงช้อนกระทบจานเบาๆ เท่านั้นไม่มีเสียงพูดคุย ต่างคนต่างทานอาหารเย็นของตัวเองไปเงียบๆ
หลังจากวันที่จันทร์ที่ผ่านมาตอนนี้ผมมาอยู่อาศัยห้องพี่เสือได้ประมาณอาทิตย์กว่าๆแล้ว ที่เท้าแผลหายแล้วตัดไหมไปเมื่อวาน ไม่ต้องสงสัยว่าไปยังไง เพราะคนที่นั่งกินข้าวหน้านิ่งอยู่ตรงข้ามผมนี่ไงครับพาไป ไม่ใช่แค่พาไปโรงพยาบาลอย่างเดียว แม้กระทั่งเวลาไปเรียนเราสองคนยังไปพร้อมกัน ที่มหาลัยเขาลือกันยกไง ‘ว่าพี่เสือวิศวะจะหลอกกินน้องเกวอักษรแน่เลยว่ะ’ ซึ่งผมไม่ได้ใส่ใจกับประเด็นนี้มากนัก เพราะความเป็นจริงแล้วมีแต่ผมนี่แหละที่จะไปหลอกกินพี่เสือหรือถ้าพี่เสือจะกินผมจริงๆ ผมก็…เต็มใจครับ
เพื่อนผมทั้งสองคนก็รู้ว่าผมคิดยังไง ตั้งแต่วันนั้นวันที่ผมเห็นพี่เสือครั้งแรกก็ต้องตาถูกใจเป็นอย่างที่สุดแบบไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
ผมไม่รู้ว่าพี่เสือจะไล่ผมกลับไปซุกหัวนอนที่บ้านตัวเองได้หรือยัง เพราะแผลผมก็หายดีทุกอย่างแล้วจนตอนนี้กำลังกินข้าวเย็นแล้วพี่มันยังไม่พูดถึงเรื่องไล่ผมกลับบ้านขึ้นมาเลย ซึ่งตัวผมเองไม่ได้ทักท้วงอะไรใช้โอกาสที่พี่มันลืมตีเนียนไปก่อนระยะนึงถือว่าเป็นบุญของผมเถอะนะครับ
เมี้ยวววว
ก้อนกลมๆ สีเทากำลังเดินนวยนาดมาทางโต๊ะกินข้าว ผมเคี้ยวข้าวคำสุดท้ายก่อนจะลุกไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำขวดเล็กกับแก้วออกมาดื่ม เอาน้ำอีกขวดยื่นให้พี่เสือที่กินเสร็จแล้วเหมือนกัน ผมยืนมองพี่มองดื่มน้ำเงียบๆ ดื่มน้ำแบบไม่มีการใช้แก้วแต่อย่างใดยกขวดแบบกระดกลงคอเลย เซ็กซี่มากครับคอขาวๆ ลูกกระเดือกที่ขยับเบาเมื่อกลืนน้ำ ผมรีบตั้งสติยกมือขึ้นแตะมุมปากตัวเองด้วยครับ กลัวน้ำลายหกจะได้เช็ดทัน เมื่อผมเงยหน้ามองพี่มันอีกครั้งกลับได้เห็นรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ตามสไตล์พี่มันที่ถูกส่งมาให้ผมได้เขินเล่นๆ
ผมเดินเลี่ยงพี่เสือออกมาจากห้องครัวเดินไปอุ้มพี่ที่กำลังเดินไปมาในห้อง สงสัยคงจะเบื่อไม่ได้ออกไปไหนเลย ผมมองไปที่ระเบียงห้องพี่เสือถึงมันจะมืดไปหน่อย ผมก็ถือว่าโอเคในระดับดีมากเลยนะเนื่องด้วยพื้นที่ระเบียงกว้างมากพี่เสือเลยจัดเอาต้นไม้ยืนต้นที่ไม่ใหญ่จนเกินไปขึ้นมาปลูกไว้ด้วยสวนตกแต่งด้วยต้นไม้หลากหลายชนิดมีอ่างปลาทองซึ่งผมที่มองเห็นอ่างนี้จากข้างในห้องครั้งแรก ผมรับรู้ได้ทันทีเลยว่าพี่เสือ…ไม่เคยเปลี่ยนน้ำเลย
“พี่เสือระเบียงมีไฟไหม เกวอยากออกไป” ผมถามพี่เสือที่ย้ายตัวเองมานั่งพิมพ์งานหน้าโทรทัศน์ พี่มันเงยหน้ามองผมนิ่งๆ จนผมใจเสีย สงสัยผมคงรบกวนพี่มันมากไปทั้งๆ ที่ไม่ใช่ห้องตัวเอง ผมกำลังจะบอกพี่มันว่าไม่เป็นไรไว้พรุ่งนี้เช้าก็ได้ ผมกลับต้องอึ้งแบบสุดๆ เมื่อไฟที่ระเบียงสว่างขึ้นจากฝีมือคนที่นั่งอยู่ที่เดิมผมแอบเห็นรีโมทควบคุมระบบไฟห้องวางอยู่ข้างๆ พี่มันเท่านั้น
“ขอบคุณนะครับ” ผมยิ้มร่าวิ่งเข้าไปนั่งข้างพี่มันทั้งๆ ที่ในอ้อมแขนมีพี่ทำหน้าบึ้งอยู่ผมไม่ได้สนใจแมวแต่อย่างใด ใช้หัวถูไถเบาๆ ที่ไหล่พี่มันพร้อมยิ้มหวานหยดมองหน้าพี่เสือที่ก้มลงมามองผม
ผมกระตุกยิ้มแบบที่คิดว่าร้ายที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้พี่เสือ พี่มันกำลังหันหน้ากลับไปทำงานต่อผมใช้จังหวะที่พี่เสือกำลังจะหันไปยื่นหน้าเข้าไปประทับริมฝีปากผมลงที่มุมปากพี่มันอย่างรวดเร็ว พี่เสือหันหน้ามามองผมอย่างตกใจคงคิดไม่ถึงสินะว่าผมจะแรดขนาดนี้… ผมนั่งนิ่งมองหน้าพี่มันอยู่อย่างนั้นไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ผมกลัวพี่มันจะถีบผมตกโซฟาเสียจริง ผมยอมรับว่าตั้งใจฉวยโอกาสจริงสงสัยผมคงลืมนึกถึงสิ่งที่จะตามมา...
“อะ…อื้มม” ผมตกใจเผลอปล่อยแมวลงจากอ้อมแขนเมื่อพี่เสือประกบจูบลงมาแบบไม่ให้ผมตั้งตัว ผมตกใจมากกว่าเดิมเมื่อปลายลิ้นร้อนของคนตรงหน้าแทรกเข้ามาในโพรงปาก มันทั้งร้อนรุ่มและหวาบหวามในเวลาเดียวกัน พี่เสือรุกผมหนักมือใหญ่ยึดท้ายทอยแน่นปากยังไม่ยอมถอนออกไป ผมได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอสองมือผมใช้ยึดไหล่พี่มันไว้แน่นเช่นกันผมจิกเล็บลงไปที่หัวไหล่พี่มันจนเกือบได้เลือดเมื่อผมเริ่มขาดอากาศหายใจแล้ว เสียงจูบของเราสองคนดังเข้ามาในหูผมยิ่งจิกเล็บเข้าไปอีก ผมรู้สึกหน้าร้อนไปหมดไม่รู้เป็นเพราะจะขาดอากาศหายใจหรือเขินอายกันแน่
“อื้ออ!” ผมร้องประท้วงในลำคอมือเริ่มผลักไหล่พี่เสือให้ถอนปากออกไปเพราะผมเริ่มหมดลมจริงๆ แล้ว
“อะ” ผมร้องเสียงเบาเมื่อพี่เสือยอมถอนปากออกได้ก่อนที่ผมจะตายจริงๆ ผมก้มหน้าหอบหายใจเข้าปอดอย่างหนัก ไม่กล้าเงยหน้ามองพี่มันเลยเพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูกนัก ผมไม่ชินกับสถานการณ์น่าอึดอัดแบบนี้เลย ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ พี่มันชอบผมหรือไงถึงได้ทำแบบนี้ ทำให้ผมมีความหวังว่าเขาเองก็อาจชอบผมถึงได้ทำแบบนี้และทำให้หัวใจผม…เต้นแรงครั้งแล้วครั้งเล่า
“อ่อยเก่งแบบนี้ ระวังนะโดนจับกินนะน้องเกว หึ” เสียงพี่เสือพูดกระซิบที่ข้างๆ หูทำให้ผมยอมเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เมื่อเงยหน้าขึ้นผมก็เจอใบหน้าหล่อที่กระตุกยิ้มพร้อมเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ มองผมแบบนี้หมายความว่ายังไงว่ะเนี้ย
“หมายความว่ายังไงเกวไม่เข้าใจ” ผมไม่เข้าใจพี่มัน ใจเริ่มคิดไปถึงเรื่องอย่างว่าครึ่งนึงแล้วด้วยครับ เพื่อความแน่ใจผมจึงถามความชัดเจนในคำพูดจากพี่มันเองเลย
“หมายความตามที่พูด”
“ถ้าเกวจะบอกว่า…อยากโดนกิน พี่เสือจะทำยังไงล่ะครับ” ผมถามเชิงเล่นเชิงจริงกับพี่เสือ พี่มันขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกชนกัน ผมเม้มปากที่บวมเจ่อของตัวเองก่อนจะช้อนตาขึ้นมองพี่มันแบบที่ผมคิดว่าอ่อยที่สุดแล้ว อย่าสงสัยว่าสกิลนี้ผมได้มาแต่ใดผมไปศึกษามาแล้วเรียบร้อย หมกมุ่นเนาะตัวกู…
ตืดดดด ตืดดดด ตืดดด
ก่อนที่จะมีอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ผมที่วางอยู่โต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาดังขึ้นเรียกสติผมซะก่อน สีหน้าพี่เสือเองดูหงุดหงิดชั่วครู่ก่อนจะกลับไปนั่งพิมพ์งานของตัวเองดีๆ ผมหยิบโทรศัพท์มาไว้ในมือก้มดูรายชื่อคนที่โทรเข้ามา ผมแปลกใจเล็กน้อยเพราะแต่ไหนแต่ไรเขาไม่ใช่คนที่จะโทรหาผมก่อน มีแต่ผมที่โทรไปหาเขาเองและแน่นอนเขาเป็นคนสำคัญของผมด้วยเช่นกัน…
‘พี่เจต’
TBC.
เจตคือใคร?
-
ขอให้เจตคือคนที่ทำให้พี่เสือ
ทำอะไรให้มันชัดเจนกว่านี้หน่อย
-
ตัวละครลับโผล่มาแล้วว
-
หืออออ ใครกันนะ?
-
:pig4: :pig4:
-
ง๊อออออ ใครกันนะช่างกล้าโทรมาขัดจังหวะ
-
:pig4:
-
อ่อยครั้งที่สิบสอง
“ครับพี่เจต” ผมเอ่ยขึ้นเมื่อกดรับสาย พี่เสือหันมามองหน้าผมเขม็งเมื่อผมเอ่ยชื่อคนปลายสายด้วย
“อยู่ไหน” ปลายสายถามผมเสียงดุ ผมทำหน้างงปกติพี่เจตไม่ค่อยโทรหาผมก่อนสักเท่าไหร่ มีแต่ผมเองที่ชอบโทรไปก่อกวนเขาให้หายคิดถึงตามประสาคนอยู่ห่างกัน เพราะพี่เจตทำงานอยู่ฮ่องกง นานๆ จะกลับมาไทยสักครั้ง
“อยู่ห้องรุ่นพี่ครับ” ผมตอบปลายสายเสียงเบา เพราะรู้ว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว ผมยังไม่กลับบ้านอีกพี่เจตคงตีความหมายได้หลายอย่าง ผมตอบความจริงไม่โกหกเพราะครอบครัวผมการโกหกคือกฎเหล็กของบ้านต้องพูดความจริงเท่านั้นซึ่งผมเป็นแบบนั้น…ไม่โกหก
“ครึ่งชั่วโมงให้ถึงบ้าน พี่รออยู่” พี่เจตตอบผมกลับมาเป็นประโยคคำสั่งเสียงแข็ง ผมยังตกใจยังไม่ได้ตอบอะไรปลายสายก็ตัดไปแล้ว พี่เจตกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมผมไม่รู้
ผมนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ พี่เสืออย่างนั้นจนเริ่มตั้งสติตัวเองได้ผมถึงได้บอกพี่เสือว่าผมต้องกลับบ้านตอนนี้เลยมีเรื่องด่วน พี่มันเองคงสังเกตได้ถึงความกังวลของผมถึงไม่ได้คัดค้าน ผมไม่ได้เก็บเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวกลับมาด้วยแม้กระทั่งแมว เราสองคนนั่งเงียบตลอดทางไปบ้านผม พี่เสือเองไม่ได้ถามผมว่าทำไมมันถึงกะทันหันขนาดนี้ ผมเองยังหาคำพูดตัวเอง ผมกลัว กลัวว่าพี่เจตจะรู้ว่าผมเข้าใกล้พี่เสือมากขนาดนี้แล้ว กลัวว่าเขาจะให้ผมเลิกยุ่งเกี่ยวกับพี่เสือ ผมรู้ว่าคนอย่างเขาทำได้ทุกอย่างซึ่งผมไม่โอเคที่มันจะเป็นแบบนี้ ทุกอย่างมันกำลังจะดีแล้วแท้ๆ
“พี่เสือไม่ถามเกวเหรอ ว่าทำไมถึงรีบขนาดนี้” ผมเป็นคนเริ่มพูดทำลายบรรยากาศอันเงียบงันภายในรถ
“ทำไมล่ะ ถ้าพร้อมจะบอกก็บอกพี่ไม่อยากกดดันเกว” ผมขอบตาร้อนเกือบจะน้ำตาร่วง เพราะคำพูดที่เหมือนพี่มันเข้าใจผม ผมยิ้มมองหน้าพี่มันที่กำลังขับรถนิ่ง
“เกวชอบพี่นะครับ” ผมตอบไม่ตรงประเด็นผมรู้ดี
ผมพูดมันออกไปแล้วความรู้สึกข้างในของผม ผมได้แต่หวังว่าพี่มันจะใจตรงกันกับผม…
พี่เสือไม่ตอบจนผมรู้แล้วว่าพี่มันคงไม่ชอบแน่ๆ ผมน้ำตาคลอก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง ความรู้สึกทุกอย่างมันมาจุกอยู่ที่อกจนทำให้ผมพูดไม่ออก จนผ่านไปพักใหญ่รถจอดสนิทที่หน้าบ้านผมไฟในบ้านสว่างพี่เจตคงอยู่ข้างในบ้านแล้วเพราะเขามีกุญแจสำรอง
“พี่รู้มาตลอดว่าเกวคิดยังกับพี่” มือใหญ่เอื้อมมากุมมือผมไว้แน่น ผมเงยหน้ามองพี่มันอย่างอ่อนใจ ในใจผมคิดเลยว่าพี่เสือรู้ได้ไงว่ะ!
น้ำตาผมที่พยายามอดกลั้นไว้ไหลลงมาหยดแรกอย่างเงียบเชียบ พี่มันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ผมถึงจะเช็ดแรงไปนิดแต่ผมก็รู้สึกดี
“พี่แค่รอให้เกวพูดความจริง วันนี้เกวพูดออกมาแล้วพี่ก็คง…” พี่เสือเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้กับหน้าผมจนลมหายใจร้อนเป่ารดข้างแก้มผม ผมรู้ว่าตอนนี้ควรกังวลเรื่องพี่เจตจะโมโหผมที่ทำอะไรโดยไม่ได้บอกเขา แต่สถานการณ์ชวนเขินแบบนี้ผมก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้ พี่เสือเองมองหน้าผมยิ้มๆ ประโยคที่พี่มันเว้นวรรคไว้ยังต่อไม่จบผมยังรอฟังอยู่ว่าพี่มันจะว่ายังไงต่อไปจะตอบรับความรู้สึกผม หรือทิ้งขว้างความรู้สึกนั้นไป ผมกำลังจะเอ่ยปากถามว่าพี่เสือไม่ต่อประโยคให้จบเหรอกลับต้องหุบปากฉับ ไม่ใช่เพราะผมปิดปากตัวเองแต่อย่างใดกลับเป็นเพราะพี่เสือใช้ปากของพี่มันปิดปากผม… มาถึงจุดนี้ผมคงไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้หรอกนะว่าพี่มันจะพูดอะไรต่อ เพราะคำตอบมันอยู่ที่การกระทำของพี่มันล้วนๆ …
ผมอ้าปากเพื่อเปิดทางให้ลิ้นร้อนของพี่เสือรุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก ผมจูบตอบกลับไปอย่างไม่คุ้นชินเพราะผมไม่เคยจูบแบบผู้ใหญ่เขาทำกันขนาดนี้จากพี่เสือ มันเป็นสัมผัสที่ดูเหมือนเร่าร้อนแต่กลับอบอวนไปด้วยความสุขและความอบอุ่นที่ผมได้รับจากอ้อมกอดนี้ มันเป็นวินาทีฟินแห่งชาติเลยนะนี้
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!!
เสียงเคาะกระจกรถเสียงดังจนผมกลัวว่ากระจกจะแตกเอา เรียกสติผมกลับผมตกใจจนรีบยกมือดันตัวพี่เสือออกอย่างแรง พี่มันเหมือนจะไม่ยอมแต่ก็ต้องยอมอยู่ดี ผมหันไปมองกระจกด้านที่ผมนั่งซึ่งถูกเคาะเมื่อกี้ผมตกใจจนลนลานลงจากรถอย่างเร่งรีบ พี่เสือจะตามลงมาด้วยเมื่อเห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ยืนกอดอกหน้าโหดยืนรอผมอยู่ ผมส่ายหน้าบอกพี่มันไม่ให้ลงไป พี่เสือเองชะงักไปเมื่อผมปฏิเสธแบบนั้น จนถึงอดใจเสียกลัวว่าพี่มันจะโกรธผมเข้าไม่ได้
“ไม่มีอะไรครับ เขาเป็นคนในครอบครัวเกวเอง ไว้วันหลังเกวจะแนะยำให้รู้จักนะครับ” ผมเอื้อมมือไปกุมมือพี่เสือไว้บีบเบาๆ เพื่อยืนยันว่าผมพูดความจริง พี่มันพยักหน้าแบบส่งๆ ดูจากสายตาก็รู้ครับว่าไม่พอใจแต่ไม่พูด
ผมลงจากรถเงยหน้ามองพี่เจตอย่างกล้าๆ กลัวๆ ผมเอื้อมมือไปจับแขนเขาไว้เพื่อจะเดินเข้าบ้านพร้อมกัน พี่เจตกลับพูดประโยคที่ทำให้ผมตกใจมากกว่าการที่เขากลับมาโดยไม่บอกผมซะอีก
“เรียกมันเข้าบ้านด้วยสิ พี่อยากคุย”
TBC.
เอาแล้วๆ
-
คุณพี่ชายขี้หวงสินะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
ตายแน่เกวงานนี้ 555 ท่าจะวุ่น
-
คุณพี่อย่าทำร้ายน้องเขยนะ :impress:
-
5555+ ตอนแรกที่อ่านคิดว่าเกว จะต้องเป็นฝ่ายอ่อยพี่เสือ
ไปๆมาๆ อีพี่เสืออ่อยหนักกว่าจ้าาาาาาา อิอิ
-
พี่หวงน้อง หวงหนักไปนะ
-
อ่อยครั้งที่สิบสาม
ผมนั่งตัวลีบอยู่บนโซฟาข้างกันเป็นพี่เจตที่นั่งจ้องพี่เสือเขม็ง ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมแพ้จ้องกลับด้วยสายตาฟาดฟัน จนผมต้องเป็นคนชวนคุยขึ้นมาก่อน
“พี่เจตครับ นี่พี่เสือครับรุ่นพี่เกวเอง” พี่เจตพยักหน้ารับรู้ ผมหันไปแนะนำพี่เจตกับพี่เสืออีก
“พี่เสือครับ พี่เจตพี่ชายเกว” พี่เสือดูเหมือนจะนิ่งไปนิด ก่อนจะกลับมาทำหน้านิ่งใส่พี่เจตอีกครั้ง ผมถอนหายใจเบาๆ ให้กับความไม่มีใครยอมใครของเขาสองคน ผมจีบพี่มันอยู่นะพี่เจตอย่างทำหน้าจะฆ่าจะแกงกันขนาดนั้น
“พี่หยางไม่มาด้วยเหรอครับพี่เจต” ผมถามหาอีกคนที่ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย พี่หยางเป็นแฟนพี่เจต เขาเป็นคนจีนแท้เสียด้วย ตัวขาวอย่างกับกระดาษ ผู้ชายตัวสูงเพรียวซึ่งแน่นอนสวยมากด้วย พี่เจตกับพี่หยางคบกันมานานแล้วด้วยตั้งแต่พี่เจตไปทำงานที่ฮ่องกงใหม่ๆ จนตอนนี้สามสี่ปีเข้าไปแล้ว
“พี่พาไปฝากไว้ที่บ้านใหญ่น่ะ” พี่เจตตอบผม เลิกจ้องพี่เสือแล้วหันกลับมาคุยกับผม พี่เสือเองหันหน้ามามองผมนิ่งจนผมเริ่มเกร็ง สองรุมหนึ่งชัดๆ
“แล้ว… “ผมกำลังจะถามว่าเขาจะมาอยู่กี่วัน กลับต้องหยุดพูดไว้ก่อน เพราะพี่เจตถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เสือหน่ะ จริงจังกลับเกวแค่ไหนกันเชียว บอกพี่หน่อย” สีหน้าที่ไม่มีคำว่าล้อเล่นแม้แต่น้อยของพี่เจตเริ่มทำให้ผมกลัวขึ้นมาอีกครั้ง ผมเองไม่กล้าตอบพี่เจตได้แต่เม้มปากก้มหน้านิ่ง ผมไม่รู้ว่าพี่เสือจริงจังกับผมแค่ไหน ผมไม่มั่นใจอะไรไปมากกว่าการที่ผมชอบพี่เสือ
“ผมจะไม่ทำให้น้องเสียใจครับ ผมอยากจะคบกับเกว” สีหน้าที่หนักแน่นและจริงจังของพี่เสือ ผมเงยหน้ามองพี่มันที่สบตากับพี่เจตอยู่ พี่เจตพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยืนขึ้นตบไหล่พี่เสือหนักๆ สองสามครั้ง
“อย่าดีแต่ปากแล้วกันนะ ว่างๆ แวะเข้าบ้านใหญ่ด้วย” พี่เจตบอกพี่เสือ ประโยคถัดมาเขาหันมาบอกผมก่อนจะเดินออกจากบ้านไป คงกลับบ้านใหญ่ ผมถอนหายใจโล่งอกนึกว่าพี่เจตจะมาไม้แข็งเสียอีก เห็นตอนแรกที่ผมเล่าเรื่องพี่เสือให้เขาฟัง เขาไม่ชอบใจแต่ก็ให้คำปรึกษาที่ดีกับผมนะ ผมหันไปมองพี่เสือจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว ผมยิ้มให้พี่มันแบบเขินบนดีใจ มานั่งจ้องกันกลางบ้านเลยงานนี้
“พี่เสือจะกลับเลยไหมครับ” ผมถามพี่มัน เพราะตอนนี้ดึกมาแล้วพี่มันยังไม่อาบน้ำด้วย แมวผมก็เอาไว้ที่ห้องพี่มันด้วย
“เกวอยากให้พี่กลับเหรอครับ” เอาแล้ว มาไม้ไหนอีกครับ มาเหนือกว่าพี่เจตอีกนะพี่เสือ
“ตามใจพี่เสือสิครับ” เขินอีกกูอย่าเพิ่งดิ้น อดทนไว้ก่อนเดี๋ยวพี่เสือกลัว
“เกว”
“คะ…ครับ”
“คบกันนะ คบแบบแฟนหน่ะ” พูดจบพี่เสือย้ายตัวเองมานั่งลงที่พื้นครับพื้นจริงๆ ตรงหน้าผมที่นั่งอยู่บนโซฟา ผมตกใจรีบจับแขนพี่มันไว้ไม่ให้นั่ง จนสุดท้ายพี่มันก็นั่งจนได้ เงยหน้าสบตากลับผมด้วยสายตาแบบที่ผมไม่เคยเห็น มันดู…อ้อนแบบพิลึกในฉบับของพี่เสือเอง
“ตกลงไหม” พูดเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ผมอีก ละลายแล้วครับผมมม
“ครับ” ผมตอบพี่เสือด้วยความมั่นใจ ปากยิ้มจนจะฉีกไปถึงใบหูอยู่แล้ว ก็คนมันดีใจนี่! พี่เสือยกตัวขึ้นมากอดผมที่นั่งอยู่บนโซฟาแน่นผมกอดพี่มันตอบเช่นกัน ซึ่งด้วยความสูงที่ห่างกันมากของผมกับพี่เสือทำให้การกอดในลักษณะนี้ใบหน้าพี่มันซุกลงกับซอกคอผมพอดิบพอดี ผมเขินนะแต่ตอนนี้ขอกอดพี่มันแน่นๆ ให้ชื่นใจก่อนเถอะ
“วันเสาร์นี้ไปบ้านพี่กันนะ” พี่เสือพูดเงยหน้ามองผมทั้งๆ ที่ยังกอดกันอยู่
“จะดีเหรอครับ” ผมยังคบกับพี่มันไม่ถึงสิบนาทีก็ชวนเข้าบ้านแล้วเหรอว่ะ ผมกลัวว่าพ่อแม่พี่มันจะรับไม่ได้น่ะสิ ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงเจ็บช้ำใจอีกรอบแน่เลย พี่เสือดันตัวผมออกเบาๆ พี่มันจับมือผมไว้แน่นพร้อมกับยิ้มให้ผม
“ไม่ต้องกังวลอะไร พี่เชื่อว่าทุกอย่างจะดี”
“ครับ ไปก็ไป” ผมตอบตกลงจนได้ ผมไม่สามารถคาดการณ์อะไรได้ว่าต่อจากนี้ที่เราคบกันแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นบ้างทั้งดีหรือร้าย แต่ผมจะทำทุกๆ วันที่มีพี่มันอยู่ข้างๆ ให้ดีที่สุด
ผมสะดุ้งเบาๆ เมื่อริมฝีปากอุ่นที่คุ้นเคยแตะลงริมฝีปากของผมแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเบาๆ ผมหลับตายกมือขึ้นกอดคอพี่เสือที่กำลังทั้งจูบทั้งอุ้มผมขึ้นด้วยท่าลูกลิงเหมือนครั้งก่อนๆ ขายาวก้าวไปตามทิศทางที่มุ่งตรงไปยังห้องนอนของผม…
พี่เสือรู้ได้ไงว่าผมนอนห้องนี้!? อ๋อ มีป้ายชื่อแขวนอยู่นี้เอง
TBC.
เป็นแฟนกันแล้วววว
-
นึกว่าจะมีดราม่าซะแล้ว
-
แหมมมม พอผ่านด่านพี่เจตไปได้ก็อ่อยต่อเลยนะน้องเกววววว
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านจบบทที่ 4 แล้วค่ะ
เหมือนแต่ละซีนมันจะกระตุก ๆ
อ่านแล้วไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ แต่ก็ยังรู้สึกอ่านต่อได้
มีคำผิดเยอะนะคะ ในส่วนของการพิมพ์พลาด อันนั้นเข้าใจ
และมองผ่านได้
แต่ในส่วนของการ "สะกดผิด" มันทำให้อ่านแล้วสะดุด ๆ ค่ะ
ความน่าเชื่อในตัวหนังสือก็เลยลดขีดลง
เพราะสะกดผิดซ้ำ ๆ ในคำเดิมหลายครั้ง (แสดงว่าสะกดผิดละเนอะ)
ลองแก้ไขดูนะคะ เช่น ..
รังเกลียด ------- รังเกียจ
น่าตาดี --------- หน้าตาดี
ขู่เข็น ----------- ขู่เข็ญ
เอกลักณ์ ------- เอกลักษณ์
อนุญาติ -------- อนุญาต
ดังก่อง --------- ดังก้อง
กระกร้า -------- ตะกร้า (ตรง ก แรก คิดว่าพิมพ์ผิด แต่คำนี้ ตะ นะคะ ไม่ใช่ ตระ)
โอวัณติน ------ โอวัลติน
และอีกหลายคำ
ตรวจตัวสะกดได้นะคะที่ http://www.royin.go.th/dictionary/index.php
จะได้อ่านแล้วเพลิดเพลินตั้งแต่ต้นจนจบ
แล้วจะติดตามอ่านต่อไปค่ะ
-
อ่อยหวานจนเป็นแฟนกันแว้ววววว
:mew3:
-
อ่อยครั้งที่สิบสี่
วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมตื่นแต่เช้า ทำอาหารเช้าแบบง่ายๆ ให้พี่เสือที่ยังหลับเป็นตายอยู่ในห้องนอน ซึ่งแน่นอนว่าเป็นห้องนอนที่คอนโดของพี่มันครับ
ผมโทรไปคุยกับพี่เจตตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เขาบอกว่ามาพักร้อนสักสองอาทิตย์ โดยปกติแล้วพี่เจตจะมีวันหยุดทั้งทีมีน้อยมาก เพราะเขาทำธุรกิจของตัวเองเป็นผู้บริหารหนุ่มสุดหล่อแห่งเกาะฮ่องกง พี่หยางแฟนพี่เจตซึ่งเป็นพี่สะใภ้ผมด้วย เขาทำงานเป็นนักออกแบบตกแต่งภายในชื่อดัง ถึงทางบ้านพี่หยางจะรวยมีธุรกิจใหญ่โต แต่เขากลับเลือกที่จะทำงานที่ตัวเองชอบ แทนที่จะบริหารธุรกิจของที่บ้าน
ว่าด้วยเรื่องครอบครัวพี่เจตเป็นพี่ชายคนกลางของผมครับ เขาอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว พี่ชายคนโตชื่อพี่ใจ เขาเป็นผู้บริหารของบริษัทครอบครัวผม อายุพี่ใจก็ปาเข้าไปสามสิบแล้ว แต่พี่ใจยังโสดสนิททำงานเป็นบ้าเป็นหลังไม่สนใจใครสักที ส่วนคุณพ่อเขาลาขาดจากการบริหาร อยู่บ้านจัดสวนไปตามประสาคนรักธรรมชาติ คุณแม่ที่เป็นแม่บ้านอยู่บ้านอยู่แล้วก็ปลื้มเข้าไปอีกเพราะคุณพ่อจะไม่ได้ไปทำงานแล้ว คุณแม่เขาจะได้ไม่เหงาครับเพราะตอนกลางวันที่คุณพ่อกับพี่ใจไปทำงานเขาอยู่บ้านคนเดียว
ผมวางแผนไว้แล้วว่าจะกลับบ้านวันนี้ตอนเย็นเลย หลังจากกลับมาจากบ้านพี่เสือแล้วผมจะไปเสาร์อาทิตย์วันจันทร์กลับมาเรียนตามเดิม ผมใช้โอกาสที่พี่เจตกลับมา กลับบ้านเสียเลยจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ผมแอบคิดเล่นๆ ว่าลองชวนพี่เสือไปด้วยกันดีไหม ผมรู้พี่มันคงไม่ปฏิเสธแน่นอน แต่ผมยังกังวลอยู่ว่าพ่อกับแม่จะรับไม่ได้น่ะสิครับ ผมคิดว่าพี่เจตคงยังไม่บอกพ่อกับแม่เรื่องผมกับพี่เสือ เขาคงอยากให้ผมเข้าไปบอกพ่อกับแม่ด้วยตัวเองจะดีกว่า
ผมทำข้าวต้มเสร็จเรียบร้อยกำลังจะเดินไปปลุกพี่เสือในห้องนอน แต่กลับต้องหยุดเท้าไว้ก่อนเพราะเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ผม ที่ผมชาร์จแบตไว้ตรงหน้าโทรทัศน์ ผมเดินเข้าไปถอดสายชาร์จออก ผมกดรับสายจากแม่ทันที
“สวัสดีครับบบบบ แม่จ๋าาา” ผมเอ่ยเสียงทักทายออกไป ผมไม่ได้ตั้งใจเรียกแม่ว่าแม่จ๋า แม่จ๋า เหมือนเด็กนะครับ เพราะความจริงคือแม่ผมชื่อจ๋าจริงๆ
“จ้า เสียงหวานมาเชียว จะกลับบ้านเย็นนี้ใช่ไหม พี่เจตเขาบอกแม่หน่ะ” ผมว่าพี่เจตนี่จัดการวางแผนให้ผมเรียบร้อยเสร็จสิ้นไปหมดแล้วล่ะครับ เขาเดาถูกว่ายังไงผมต้องกลับบ้านอาทิตย์นี้อยู่แล้ว แต่เขาคงรอลุ้นว่าผมจะพาพี่เสือไปด้วยหรือไม่…
“ใช่ครับ แม่อยากได้อะไรไหมครับ เกวจะซื้อไปฝาก” ผมถามแม่อย่างเคยชิน เพราะปกติเวลาผมกลับบ้านผมจะถามแม่ทุกครั้งว่าอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม จนตอนนี้กลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ถึงบางครั้งแม่จะบอกว่าไม่อยากได้อะไร ขอแค่ผมกลับบ้านบ้างก็ดีใจมากพอแล้วก็เถอะ ถึงอย่างนั้นผมก็ซื้อของเขาไปฝากแม่อยู่ดี
“แม่ไม่มีอะไรที่อยากได้หรอกจ้ะ แค่ของที่พี่เจตกับพี่หยางขนมาฝากก็เยอะจนจะล้นบ้านอยู่แล้ว” แม่ตอบผมติดตลกเล็กน้อยเหมือนเอ็นดู เรื่องของฝากจากฮ่องกงเนี้ย พี่เจตไม่เท่าไหร่หรอกครับพี่หยางต่างหากที่เขาขนมาเยอะแยะทุกครั้งที่กลับมาไทย ไม่ใช่มีแค่ของฝากฮ่องกงนะครับ แต่มีเกือบทั่วทุกมุมโลกเลยก็ว่าได้ เพราะพี่เจตต้องเดินทางไปดูงานบ่อยๆ พี่หยางเขาก็ตามไปด้วยโดยการให้เหตุผลแบบตีมึนว่า 'ไอไปหาแรงบันดาลใจ ในการทำงานต่างหากละ' พี่เจตเขาก็ได้แต่ส่ายหัวปลงจนปัญญาในความมึนของเมียเขา ที่แถไปเรื่อยทั้งที่ความจริงแล้วพี่หยางแค่ไม่อยากอยู่ห่างจากพี่เจตแค่นั้นเองครับ
“โอเคครับ เกวจะเข้าบ้านตอนเย็นๆ นะครับ คิดถึงทุกคนจะแย่” ผมบอกกำหนดการจัดเจนกับแม่ไปเลย พร้อมปิดท้ายด้วยการอ้อนแบบไม่เนียนของผม
“คิดถึงก็รีบมานะจ้ะ”
“ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ เกวไปอาบน้ำก่อน”
“จ้า รอเกวนะ”
“ครับ” ผมยิ้มแก้มบานด้วยความน่ารักของแม่ ที่มีนิสัยที่ผมกับแม่เหมือนกันอย่างหนึ่งคือการอ้อน…แบบไม่เนียน
“เกว” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นบริเวณหน้าห้องนอน พี่เสือตื่นแล้ว…แล้วออกมาจากห้องด้วยสภาพกางเกงในแบบขาสั้นตัวเดียว ย้ำครับว่าตัวเดียวโดดๆ! กล้ามากครับ แม่เจ้าอ่อยเก่ง
ผมวางมือถือไว้ที่เดิม ก่อนหันไปตอบพี่เสือ
“ครับ” ผมหันไปตอบพี่เสือ แต่สายตาผมไม่มองพี่มันนะ ผมมองไปทางอื่นด้วยความเขินอาย ผมไม่ใช่ไม่เคยเห็นของพี่มันนะครับ เคยเห็นแต่ไม่เคยชินโว้ยยยย! กูเขินนน!
“ใครโทรมา” พี่เสือถามผมเสียงแหบพร่าที่เป็นปกติของพี่มันที่พึ่งตื่นนอน แต่ก่อนที่พี่มันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ผมว่าพี่มันน่าจะหมุนตัวเองกลับเข้าห้องไปใส่เสื้อผ้าดีก่อนไหมว่ะ กูจะตายเพราะเห็นหุ่นเปลือยพี่มันไหมเนี้ยยย
“ทำไมครับ” ผมถามเหมือนหาเรื่องกวนตีนพี่เสือ แต่ใจจริงคืออยากแกล้งด้วยนั้นแหละครับ พี่เสือที่ได้ยินคำตอบแบบหาเรื่องของผมเขาก็เงียบ หน้าหล่อคมเข้มตึงขึ้นไปอีก เพราะก่อนหน้านี้พี่มันก็หน้าตึงไม่ยิ้มแย้มเหมือนคนปกติอยู่แล้ว ผมตีมึนเดินผ่านหน้าพี่มันที่มองผมจนแทบทะลุ เข้าไปในครัวอย่างไม่สนใจพี่มัน ในใจผมลึกๆ แล้วก็กลัวแหละครับ แต่ผมก็อยากลองใจพี่มันดูด้วยว่าจะทำยังไง ที่ผมคุยโทรศัพท์กับใครที่พี่มันไม่รู้ แถมผมยังทำเหมือนไม่อยากบอกแบบนี้อีก ถ้าเขาหึงผมคงดีใจนะ เพราะอย่างน้อยมันแปลว่าเขาหวงผมบ้าง…
“เกว” เสียงดุมาเชียวนะพ่อคุณ ผมหันหน้าไปสบตากับพี่เสือแบบไม่มีใครยอมใคร ภายนอกผมรู้ดีว่าผมทำเป็นเก่งไปงั้นแหละครับ แต่ข้างในใจจริงๆ นี่ผมก็กลัวพี่มันจะฆ่าเอาอยู่นะ
“กินข้าวเลยไหมครับ” ผมทำเป็นไม่สนใจกับเสียงดุๆ ของพี่เสือ ผมพูดเบี่ยงไปประเด็นอื่น
หมับ!
ผมสะดุ้งเบาๆ เมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอน เดินไวๆ เข้ามาในครัว พี่เสือกอดผมจากด้านหลังทันทีที่เดินมาถึงตัวผม
ผมยืนนิ่งๆ ให้พี่เสือกอดอยู่อย่างนั้น พี่เสือเองกระชับแขนที่กอดเอวผมอยู่แน่นขึ้นอีก จนผมแทบหายใจไม่ออก พี่มันซุกลงที่ซอกคอผมเบาๆ จนทำเอาผมขนลุกด้วยความตื่นเต้น พี่มันชอบถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ก็บ่อยนะครับ แต่ผมไม่เคยชินเลยให้ตาย เขินตลอด
“แม่โทรมาครับ” จนในที่สุดก็เป็นตัวผมเองที่ใจอ่อน ยอมบอกความจริงพี่เสือไป จากที่คิดจะแกล้งพี่มัน กลายเหมือนกลายเป็นผมขุดหลุมฝังตัวเองซะงั้น
เมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้น แทนที่จะปล่อยผมออก กลับกลายเป็นการกระชับแขนกอดผมไว้แน่นกว่าเดิม ผมหันหน้าไปสบตากับพี่เสือที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ผมก็ถูกพี่มันขโมยหอมแก้มแบบหนักๆ ไปทีนึง
“พี่เสือครับ!” ผมเขินครับ เลยเรียกชื่อพี่มันเสียงดังกลบเกลื่อน แต่พี่มันกลับไม่หยุดแค่นั้นครับ หอมแก้มผมซ้ายทีขวาทีจนผมแก้มแทบช้ำไปหมด กว่าจะปล่อยผมไปได้ ผมแทบยื่นไม่ไหวเพราะความเหนื่อย
ผมกับพี่เสือออกจากห้องตอนเกือบสิบโมง เพื่อไปบ้านพี่มัน ผมตื่นเต้นอยู่บ้างนะ แต่พยายามไม่คิดมากอยู่ ปลอบใจตัวเองคนเดียวไปครับ
จนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าไปภายในรั้วบ้านขนาดใหญ่ บ้านสไตล์โมเดลหลังโต จนดูโดดเด่นกว่าบ้านหลังอื่นในละแวกนี้ รวยเว่อร์ขนาดนี้เลยเหรอคุณพี่
ผมอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงเมื่อรถจอดนิ่งแล้ว เรื่องบ้านหลังใหญ่ผมพอเข้าใจนะครับ แต่รถหรูที่จอดเรียงรายกันนับสิบคันนี่มันเกินจริงไปมาก สงสัยที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับรถแน่เลยครับ
“พี่เสือ” ผมตั้งสติเรียกพี่เสือไว้ก่อนที่พี่มันจะเปิดประตูเพื่อลงจากรถ ตอนยังไม่ถึงผมไม่กังวลอะไรมากมายนะ แต่ตอนนี้กลับกังวลไปต่างๆ นาๆ กลัวไปหมด ตื่นเต้นจนมือติดสั่นนิดหน่อย พี่เสือคงเห็นถึงความคิดมากของผม พี่มันถึงได้เอื้อมมือของตัวเองมากุมมือผมไว้ ผมกระชับมือตอบพี่มัน มือที่เราทั้งสองคนกอบกุมกันอยู่ มันอบอุ่นจนผมอยากเข้มแข็งให้มากกว่านี้เพื่อก้าวผ่านอุปสรรคในวันนี้หรือวันข้างหน้าไปกับพี่เสือ
“ไม่เป็นไร ทุกคนรอเกวอยู่นะ”
TBC.
ขอบคุณที่รักกัน♡
-
อย่าเล่นแบบนี้สิหนูเกว เดี๋ยวหนูจะลำบากเองนะ อิอิ
-
น้องเกวช็อค
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เสือจะอยู่ข้างๆเกวเสมอ :mew2: :mew2:
-
สู้ๆ นะน้องเกว
-
อ่อยครั้งที่สิบห้า
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้แม่พี่เสือแบบเกร็งๆ ทำตัวไม่ถูก
พอเข้ามาภายในตัวบ้านพี่เสือพาผมเดินมาที่ห้องนั่งเล่นของบ้านทันที ในห้องมีแม่พี่เสือที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ นั่งติดกับผู้ชายหน้าคมคล้ายพี่เสือยังดูวัยรุ่นอยู่ คงเป็นน้องชายไม่อย่างนั้นก็เป็นพี่ชายพี่เสือ แม่พี่มันเป็นผู้หญิงวัยกลางคน ยังสวยยังสาวอยู่ด้วย แต่ท่าทางนิ่งเฉยหน้านิ่งทำให้ผมใจเสียไปมากเลยทีเดียวครับ ส่วนพี่ชายพี่เสือคนที่เป็นหมอไม่เห็นสงสัยไปทำงาน
“สวัสดีจ้ะ” แม่พี่เสือท่านยกมือรับไหว้ผม ผมยิ้มให้ท่านนิดๆ ไม่กล้ายิ้มเยอะเท่าไหร่เพราะเกร็งๆ อยู่
พี่เสือแตะแขนผมเป็นเชิงบอกให้ผมนั่งลงข้างพี่มัน ขยับให้ระยะห่างพอดีไม่ใกล้เกินไปหรือห่างเกินไป
“แม่ครับนี่เกวครับ” พี่เสือแนะนำผมกับแม่พี่มัน ผมยิ้มให้ท่านอีกครั้ง ท่านพยักหน้าเป็นการรับรู้ แต่ยังไม่พูดอะไร
“เกวคุณแม่พี่ แม่หงส์”
“ครับ” ผมไม่มีประโยคไหนที่คิดออกในตอนนี้ ได้แต่ตอบรับรู้สั้นๆ ไป
“ส่วนนี่พี่สิงห์ พี่ชายพี่”
“สวัสดีครับ” เมื่อรับรู้ว่าคนที่นั่งอยู่กับแม่พี่เสือเป็นพี่ชายพี่เสือ ผมยกมือไหว้เขาทันที ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย
“สวัสดีครับ” พี่สิงห์รับไหว้ผมยิ้มให้ผมอย่างใจดี แตกต่างจากพี่เสือที่ชอบยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ผม
“ว่าไงล่ะ มีอะไรจะบอกแม่ไหม” อยู่ๆ แม่พี่เสือที่นั่งเงียบได้สักพักก็เอ่ยขึ้นมา เป็นคำถามที่ไม่เอ่ยชื่อบุคคล แต่ให้เดาผมว่าคงถามพี่เสือ ผมหันหน้าไปสบตากับพี่เสืออย่างกังวลใจ พี่มันไม่ต้องบอกก็ได้นะว่าผมเป็นอะไรกับพี่มัน ผมกลัวว่าแม่พี่มันจะเสียใจจะโกรธที่พี่เสือมาคบผู้ชายด้วยกันเอง ผมยอมที่จะไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ของเราสองคนก็ได้ เพื่อไม่ให้คนในครอบครัวพี่เสือกังวลหรือผิดหวัง ผมรู้ว่าการที่ผู้ชายรักกับผู้ชายมันไม่ใช่เรื่องที่แย่แต่มันก็ไม่ได้ดีไปเสียทุกอย่าง
“แม่ครับ” พี่เสือเอ่ยขึ้นคำแรกผมเกือบลมจับเลยทีเดียว แทบเผลอยกมือไปปิดปากพี่มันไว้ไม่ให้พูด พี่เสือแค่เรียกแม่เขา ผมก็กลัวเสียจนใจหายใจคว่ำนั่งไม่ติดที่ ผมมองสบตาพี่เสือส่งสายตาถามพี่มันประมาณว่าจะบอกคุณแม่จริงหรือ พี่เสือไม่ตอบแต่เขากลับเอื้อมมือมากุมมือผมไว้แทน ผมตกใจกลัวว่าแม่พี่เสือจะเห็นจึงพยายามดึงมือกลับ แต่ถึงผมจะพยายามแค่ไหนก็คงไม่พ้นสายตาแม่พี่เสือกับพี่สิงห์ไปได้
“ผมกำลังคบกับน้องอยู่ครับ”
“…”
เงียบมีแต่ความเงียบครับ คุณแม่พี่เสือสีหน้าไม่แสดงถึงอารมณ์ใดออกมา เริ่มทำให้ผมหน้าซีดหันไปมองพี่เสือที่นั่งกุมมือผมอยู่ข้างๆ พี่เสือไม่ละสายตาจากคุณแม่เช่นเดียวกับท่านที่มองหน้าพี่เสืออยู่ พี่สิงห์เหมือนจะเป็นผู้ฟังที่ดีจนเกินไป เขาถึงไม่พูดไม่จานั่งเงียบปล่อยให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบต่อไป
“อืมม จริงจังแค่ไหนหล่ะ” ประโยคแรกที่คุณแม่พี่เสือพูดขึ้น ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจทันที ทำไมไม่มีคำด่า? คำต่อว่าผมที่ทำให้พี่เสือกลายเป็นเกย์? ผมไม่สามารถคาดเดาอารมณ์จากคุณแม่พี่เสือได้เลย ไหนจะคำถามที่ถามพี่เสือนี่อีก คนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมดดดดด
“จะไม่ตอบว่าจริงจังแค่ไหน แต่คนนี้รักมากครับ” น้ำเสียงหนักแน่นเกิดขึ้นพร้อมกับแรงบีบกระชับที่มือใหญ่ อบอุ่นทั้งคำพูดและการกระทำ อบอุ่นจนหน้าร้อนไปหมดเลยครับ ผมก้มหน้ายิ้มเขินอย่างอดกลั้นไม่อยู่ จนผมได้ยินเสียงหัวเราะเล็กๆ ของผู้หญิงดังขึ้นเบาๆ ผมถึงได้เข้าใจอย่างชัดเจนเลยว่า ผมโดนแกล้ง คุณแม่พี่เสือนั่งเอามือปิดปากหัวเราะอย่างขบขัน
“น่ารักจริงๆ เลยน้าาา มิน่าล่ะพี่เสือถึงรัก คึคึ” คุณแม่พี่เสือพูด พร้อมหัวเราะปิดท้าย คุณแม่ดูเปลี่ยนไปมากต่างจากตอนที่นั่งหน้านิ่งๆ จนผมกลัว แต่ตอนนี้กลับหัวเราะแบบเด็กๆ อย่างน่ารัก คนอะไรเปลี่ยนอารมณ์ไวจริงเชียว
“แม่ครับ สงสารเกวบ้างเถอะครับ” พี่สิงห์พูดยิ้มๆ ส่ายศีรษะอย่างจำยอมให้กับความขี้แกล้ง คุณแม่หยุดหัวเราะแต่ปากสวยยังเปื้อนยิ้มอยู่
“เกว แม่ไม่ได้รังเกียจหรือไม่ชอบใจหรอกนะ แม่ยินดีที่เกวจะมาเป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัวเรา ยินดีต้อนรับนะจ้ะ” คำพูดที่ฟังแล้วน้ำตาผมต้องไหลด้วยความดีใจ ตามมาด้วยอ้อมกอดอบอุ่นที่คุณแม่พี่เสือข้ามฝั่งมากอดผม โดยที่พี่เสือกระเด็นไปนั่งกับพี่สิงห์แล้วเรียบร้อย อ้อมกอดเล็กๆ แต่กลับอบอุ่นเหมือนตอนผมกอดผู้ชายตัวใหญ่อย่างพี่เสือ สองแม่ลูกคู่นี้มีอะไรที่เหมือนกันมากจริงๆ
“ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆ” ผมพูดขอบคุณไปน้ำตาไหลไปครับ ผมและคุณแม่พี่เสือนั่งกอดกันอยู่นานจนผมหยุดร้องไห้ ท่านถึงได้ผละออกมามองหน้าผม ที่ยังมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่บ้าง ท่านยิ้มหวานให้ผม ผมยิ้มกว้างตอบกลับไปอย่างโล่งใจปนดีใจ
เป็นเริ่มต้นที่ไม่เลวเลยครับ…
TBC.
ขอโทษที่มาช้ฮะ
-
เปิดตัวกับครอบครัวแล้ว
:impress2: :impress2:
-
โล่งอก คุณแม่ไม่มาม่า :z2:
-
คุณแแกล้งน้องหรอคะ คุณแม่น่ารัก
-
คุณแม่ขี้แกล้งอ่าาาา
-
คุณแม่แกล้งกันได้ใจเสียหมด ผ่านครอบครัวพี่เสือแล้วเหลือครอบครัวน้องเกว :กอด1:
-
ด่านต่อไปก็บ้านเกวสินะ
-
อ่อยครั้งที่สิบหก
ผมอยู่ทานข้าวมื้อกลางวันกับครอบครัวพี่เสือ ที่มีสมาชิกภายในบ้านขาดไปสามคนคือพ่อพี่เสือที่ไปประชุมใหญ่ที่ไต้หวัน พี่สามทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลและพี่สาวคนโตของบ้านที่ไปเที่ยวรัสเซียกับสามีและลูกสาวลูกชายของเขา ผมอยู่คุยเล่นกับคุณแม่พี่เสือจนเกือบเย็นถึงได้กลับขอตัวกลับ เพราะวันนี้ผมจะกลับบ้านด้วย พี่เสือกลับมาพร้อมผมเลย พี่มันไม่ได้ค้างคืนที่บ้านแต่กลับมาส่งผมกลับบ้านแทน ด้วยเหตุผลที่ว่าพี่มันไม่ไว้ใจให้ผมกลับคนเดียวกลัวจะเป็นอันตราย ผมก็แอบดีใจอยู่นะครับที่พี่มันห่วงผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงขับรถของตัวเองกลับบ้านเลย แต่ตอนนี้มีคนไปส่งแล้วมันก็รู้สึกดีนะครับ โดยเฉพาะคนคนนั้นคือ…พี่เสือ
ผมยังไม่กล้าเอ่ยปากชวนพี่เสือไปบ้านเลย จนตอนนี้ผมเดินตามหลังพี่มันเข้ามาในห้องเงียบๆ ผมกลับมาเก็บของนิดหน่อยถึงจะให้พี่มันไปส่ง ส่วนแมวผมคงฝากพี่มันดูแค่วันคืนนี้กับอีกหนึ่งวัน หวังว่าพอกลับมาแล้วพี่สุดที่รักของผมคงไม่กลายเป็นศพแมวหน้าบูดหรอกนะครับ
“พี่เสือครับเกวฝากพี่ไว้ห้องพี่เสือได้ไหมครับ เอากลับไปด้วยผมกลัวว่าจะไม่สะดวก” ผมพูดกับพี่เสือที่ตอนนี้กำลังดื่มน้ำอยู่หน้าตู้เย็นในครัว ผมเก็บของใช้นิดหน่อยลงในกระเป๋าเป้ใบขนาดพอดีที่ผมใช้เก็บของไปไหนมาไหนเป็นประจำ
“เสือกับแมวอยู่ถ้ำเดียวกันได้” พี่เสือตอบพลางยักคิ้วให้ผมแบบกวนๆ ผมพึ่งเคยเห็นพี่เสือในมุมแบบนี้นะครับ สงสัยผมคงต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะแยะจากนิสัยจริงๆ พี่มันแล้วล่ะครับ
แต่ถ้าพอได้สัมผัสนิสัยพี่มันจริงๆแล้ว ผมเองไม่รู้ว่ายิ่งรู้จักยิ่งรักเสือหรือยิ่งรู้จักยิ่งเกลียดเสือนะครับ
“ครับ เกวทราบแล้วคร้าบบบบ” พอผมพูดจบมือใหญ่ๆ ก็เอื้อมมาหยิกแก้มซ้ายผมทันที บอกได้เลยว่าเจ็บครับไม่มีความฟินใดๆ เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“โอ้ยยย!! เกวเจ็บบบ” ผมแหกปากร้องลั่นไม่อายฟ้าดินเลยครับ นะจุดจุดนี้คือเจ็บไง พี่เสือหัวเราะเสียงต่ำอย่างชอบใจที่เห็นผมร้องโอดโอย ดูสยองมากครับ มึงน่ากลัวมากรู้ตัวป่ะพี่เสืออออ!
“พี่เสือเกวเจ็บ ปล่อยเลยนะ” ผมบอกพี่มันพยายามทำเสียงแข็ง เพื่อให้พี่มันรับรู้ถึงความโกรธเคืองในน้ำเสียงของผม พี่เสือค่อยๆ ผ่อนแรงบีบลง มือใหญ่ที่ดึงแก้มผมจนยืดในตอนแรก เปลี่ยนมาเป็นการใช้มือใหญ่โอบประคองแก้มผมไว้แทน ผมประสานสายตากับคนชอบแกล้งอย่างออดอ้อน ถ้าพี่เสือไม่เคลิ้มกับสายตาชนะใจของผมพี่มันคงมองผมเป็นตัวตลกแน่ๆ นะครับ แต่ดูจากพี่เสือที่นิ่งไปแล้วผมว่าพี่มันคงเคลิ้มในระดับนึงนะครับ ผมอมยิ้มอย่างชอบใจก่อนจะเอื้อมใบหน้าเข้าไปจูบมุมปากพี่มันไวๆ ก่อนจะผละออกพี่เสือดูตกใจที่ผมรุกพี่มันแบบไม่ทันตั้งตัว ผมยิ้มให้พี่มันอย่างผู้ชนะก่อนเดินนำหน้าพี่มันออกจากห้องเพื่อกลับบ้าน พี่เสือคงหัวเสียน่าดูนะครับเพราะฟังจากเสียงหายใจที่ดังผิดปกติแล้วคงรู้อารมณ์ตอนนี้เลย
พี่เสือเอื้อมมือมากอดคอผมไว้ทันทีที่พี่มันเดินทันผม ผมหันไปมองหน้าพี่มันก่อนจะยิ้มหวานไปให้
“กลับมาแล้ว เกวไม่รอดแน่” เสียงกระซิบข้างๆ หูผมจบไป พร้อมกับผมที่ขนลุกซู่ทันทีเลยครับ คำพูดที่ออกจากปากพี่มันช่างร้ายกาจจนทำให้ใจผมเต้นแรง ให้ทายครับว่าใจผมเต้นแรงเพราะกลัวหรือ…ตื่นเต้น
รถพี่เสือจอดสนิทอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่ผมเป็นคนบอกให้จอดรถเพราะถึงบ้านผมแล้ว ผมมองเข้าไปในบ้านที่เปิดไฟสว่างแล้วเพราะพระอาทิตย์กำลังจะลับฟ้าในอีกไม่ช้า ผมหันมามองพี่เสือที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว พี่มันดูเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่กลับไม่พูดออกมา ผมเก็บความสงสัยไว้ในใจ ก่อนจะบอกลาพี่มัน
“เกวไปก่อนนะครับ ถ้าจะกลับแล้วเกวจะโทรหา”
“เกว…” ผมเงียบรอฟังพี่เสือพูดให้จบ จนในที่สุดผ่านไปเกือบสองนาทีพี่เสือยังเงียบ
“พี่เสือมีอะไรรึเปล่าครับ” ผมทนความสงสัยไม่ไหวจนต้องถามพี่มันออกไปตรงๆ
“เกวพร้อมไหมถ้าพี่อยากจะ…เจอครอบครัวเกว” พี่เสือถามผม ผมนิ่งคิดยังไม่ตอบพี่เสือ ผมกำลังประมวลผลอยู่ว่าสีหน้าทุกคนในบ้านจะตกใจหรือตะลึงจนตาค้างแค่ไหนที่ผมจะแนะนำพี่เสือว่าพี่มันเป็นแฟนผม ยกเว้นพี่เจตนะครับที่เขารู้ก่อนใครเพื่อนเลย
“ถ้าเกวไม่พร้อมพี่ก็ไม่เป็นไร” สงสัยพี่เสือเห็นผมเงียบนานไปหน่อย พี่มันเลยเอ่ยตัดความต้องการของตัวเองที่บอกผมในตอนแรก ดูก็รู้ว่าพี่มันไม่ได้อยากทำให้ผมไม่สบายใจ แต่ตัวผมเองก็ไม่ได้ถึงขั้นไม่สบายอกไม่สบายใจนะครับ แค่กำลังจินตนาการภาพของคนในครอบครัวหลังจากที่รู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชายอยู่แค่นั้นเอง
“ไปครับ เข้าบ้านเกวกันจะแนะนำครอบครัวแฟนให้รู้จัก” ผมเอื้อมมือไปจับซ้ายของพี่เสือไว้ กระชับฝ่ามือของตัวเองเข้ากับมือใหญ่เพื่อยืนยันความหนักแน่นในคำพูดตัวเอง
ผมพร้อมเสมอไม่ว่าเรื่องที่กำลังจะมาถึงจะเลวร้ายแค่ไหน แค่มีพี่เสืออยู่ข้างๆ ตรงนี้ ใกล้ๆ หัวใจผมแค่นี้ ผมก็พร้อมสู้รบปรบมือแล้วล่ะครับ
TBC.
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะค่ะ❤❤❤❤❤
-
พี่เขาอยากให้น้องชวนไปบ้านหรือเปล่าน๊าาาา?
-
สู้ๆนะพี่เสือออ :laugh:
-
รอตอนต่อไปนะ
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะเปิดตัวแล้วจ้าาา เอาใจช่วยน๊าา
-
อ่อยครั้งที่สิบเจ็ด
ผมเดินนำหน้าพี่เสือเข้ามาในบ้าน ผมตื่นเต้นนิดหน่อยที่พาพี่เสือเข้าบ้านผมครั้งแรก แถมวันนี้ครอบครัวผมอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกต่างหาก ผมหันกลับไปด้านหลังเอื้อมมือไปจับมือพี่เสือไว้ให้เดินเข้าประตูใหญ่ของบ้านไปพร้อมกัน พี่มันหน้านิ่งตามเคยไม่ยิ้มให้ผมปริ่มใจเลยอะไรเลย ผมยิ้มหวานไปให้พี่มันแทนแล้วกัน ถึงพี่มันจะไม่ยิ้มหรือยิ้มไม่ออกก็ไม่รู้แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เลือกที่จะยิ้มให้พี่มัน อย่างน้อยก็เป็นการทำให้เข้าผ่อนคลายไม่คิดมากลงมาบ้างไม่มากก็น้อยอ่านะ
“ตื่นเต้นไหมครับ” ผมเงยหน้าขึ้นถามพี่มันเบาๆ มือของเราสองคนยังจับกันไว้แน่นเหมือนเดิม พี่เสือไม่ตอบแต่ยกยิ้มมุมปากแบบละลายใจมาให้ผม ก้มหน้าลงมาหอมหน้าผากผมหนักๆ แล้วผละออกไป ผมยิ้มเขินก้มหน้าแทบจะมุดพื้นหินอ่อนของบ้านอยู่แล้ว
“พี่พึ่งเคยเข้าบ้านแฟนครั้งแรก” โอเคครับ เข้าใจแล้ว เป็นคำตอบที่ไม่ตรงคำถาม แต่ทำเอากูดีใจแทบดิ้นเลย
ก่อนหน้านี้ผมเคยเห็นพี่เสือคบผู้หญิงมาเยอะ คนละเดือนสองเดือนหรือน้อยสุดแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น แต่พูดแบบนี้แสดงว่าพี่มันไม่เคยเข้าบ้านใครสินะ ช่างเป็นผู้ชายที่คบลูกสาวเขาแล้วจริงใจดี แต่ผมก็ว่าไปงั้นแหละครับ เพราะผมแอบดีใจอยู่ลึกๆ นะที่พี่มันกล้าเข้าบ้านผม อยากทำความรู้จักครอบครัวผม สงสัยพี่มันจะอยากเป็นลูกเขยแบบเต็มตัวแล้วสินะ/ยิ้มมุมปาก/
“พ่อเกวดุนะ บอกไว้ก่อน” ผมแกล้งพูดแซวพี่มันอย่างขบขัน
ความจริงคือพ่อก็ดุจริงๆ นั้นแหละครับ ไม่ใช่แค่พ่อนะพี่เจตน่ะตัวดี ชอบก่อกวนผมให้หัวหมุนเล่น เนื่องจากตอนที่ผมเริ่มชอบพี่เสือใหม่ๆ ผมได้ทำการปรึกษากับพี่เจตที่ผมไว้ใจนักหนาว่าเขาจะเป็นที่พึ่งทางใจให้ผมแต่ก็ไม่เลย เพราะหลังจากที่รู้ว่าผมแอบชอบคนในมหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะที่สำคัญคนคนนั้นมันเป็นผู้ชาย! พี่เจตที่ในตอนแรกที่รับปากผมไว้อย่างดิบดีว่าจะบอกสูตรเด็ดเคล็ดลับ (?) ที่จีบแล้วติดหนึบยิ่งกว่าตังเมให้ เนื่องจากเขาให้มุขจีบนี้จีบพี่หยางผู้แสนจะหยิ่งเชิ่ดๆ ในตอนแรกให้หลงเขาหัวปักหัวปำได้ อันนี้พี่เจตบอกมาอีกทีนะ กลับกลายมาเป็นตัวผมเองที่ลำบากในการเข้าไปใกล้ชิดพี่เสือ เพราะพี่เจตเขาให้สายของเขาไปสืบประวัติพี่เสือมา สรุปแล้วเจ้าชู้ตัวพ่อ ใครได้เป็นแฟนคงช้ำใจตาย พอรู้แบบนั้นพี่เจตเขาก็กีดกันไม่ค่อยอยากเปิดทางให้ผมเข้าใกล้พี่เสือเท่าไหร่ ถ้าผมขัดคำสั่งจะบอกพ่อแม่ เป็นการขู่ที่โคตรเด็กแต่กูก็โคตรกลัว เพราะเหตุนี้เลยทำให้ผมแรดอย่างมีขอบเขตกับพี่เสือไม่เข้าใกล้มากเกินไป
คิดดูนี่ขนาดว่าทำงานอยู่ฮ่องกงนะยังมีอิทธิพลมาถึงผมที่อยู่ประเทศไทยได้ขนาดนี้ ดีแล้วนะผมว่าที่เขามีแฟนเป็นพี่หยางจะได้อยู่ฮ่องกงกันยาวๆ ไปเลย ชั่วมากตัวกู
“เกวมาแล้วหรอลูก เอ๊ะ พาเพื่อนมาด้วยหรอจ้ะ?” แม่ผมทักขึ้นเมื่อเราสองคนเดินมาถึงโซนโซฟารับแขกดูทีวีไปในตัวของบ้าน แม่นั่งอยู่ข้างพี่ใจที่โซฟาตัวยาว พ่อนั่งโซฟาตัวยาวอีกตัวแต่อยู่ตรงกลาง พี่เจตกับพี่หยางไร้วี่แววสงสัยอยู่บนห้องกัน
“พ่อ แม่ พี่ใจ สวัสดีครับ” ผมปล่อยมือจากมือของพี่เสือที่จับไว้ตอนแรกออก เพื่อยกมือไหว้พ่อกับแม่ พอผมไหว้จบ พี่เสือก็ยกมือไหว้ตามผม พ่อรับไหว้พยักหน้านิ่งๆ จ้องพี่เสือตาเขม็งเลย
หัวใจผมลุ้นระทึกกับอาการตอบรับของแต่ละคนอย่างหนัก แม่รับไหว้ยิ้มอย่างคนใจดีให้ ส่วนพี่ใจนิ่งตามเคย ผู้ชายบ้านนี้เก๊กนิ่งเก่งทุกคนยกเว้นผม…
TBC.
-
รออยู่นะคะ
-
รอ ตอนต่อไปน๊าาา :man1:
-
อ่อยครั้งที่สิบแปด
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ข้างๆ พ่อที่โซฟาตรงกลางตัวยาว ส่วนพี่เสือนั่งโซฟาเดี่ยวที่ตรงข้ามกับโซฟาที่แม่และพี่ใจนั่ง แม่พูดคุยถามชื่ออะไรปกติ พี่เสือเองที่ดูไม่ค่อยเกร็งเท่าตอนแรกก็ตอบคำถามแม่ได้เป็นตัวเองสุดๆ ส่วนผมไม่กล้าเปิดปากพูดมากเพราะนั่งอยู่ใกล้พ่อ ส่วนพี่ใจก็นั่งนิ่งๆ ผมรู้ดีว่าพี่ใจถึงจะทำเป็นไม่สนใจแค่ไหน แต่เขาเป็นคนที่ร้ายเงียบมาก เก็บทุกประเด็นรายละเอียดไว้ในหัวอันฉลาดของเขาเรียบร้อยแล้ว
ผมรับรู้ได้เลยว่าพอพี่เสือกลับไปผมต้องโดนสอบสวนขั้นสุดแน่นอน เพราะดูท่าแล้วพ่อกับพี่ใจคงไม่เชื่อว่าพี่เสือเป็นแค่รุ่นพี่ที่มหาลัยของผมอย่างที่ผมบอกแน่นอน
“อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะเสือ แม่ทำไว้เยอะแยะเลย” แม่ผมเอ่ยชวนพี่เสือ พี่มันหันมามองหน้าผมเพื่อขอคำตอบผมพยักหน้านิดหน่อยให้พี่มันรับรู้ว่าตกลง ก่อนจะหันไปตอบแม่ผมสั้นๆ
“ครับ” แม่ยิ้มรับคำตอบพี่เสือ ดูท่าแล้วแม่คงพอใจกับคำตกลงของพี่เสือน่าดู
“เกวขึ้นไปตามพี่เจตกับพี่หยางลงมาทานข้าวเย็นด้วยกันหน่อยสิจ้ะ”
“ครับ” ผมลุกขึ้นยืน มองพี่เสืออย่างเป็นกังวลนิดหน่อย เพราะผมไม่แน่ใจว่าพี่มันจะโอเคกับการที่อยู่คนเดียวกับสมาชิกภายในครอบครัวผมไหม
“ไปตามพี่เถอะ” พี่เสือที่รู้ว่าผมมีสีหน้ากังวลมากแค่ไหน พี่มันถึงได้บอกผมไปตามพี่เจตอีกรอบ
ผมเดินคอตกขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้านที่เป็นห้องนอนพี่เจต ผมเคาะประตูห้องสองครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเลย เพราะมันไม่ได้ล็อคไว้
“พี่เจตพี่หยางครับลงไปทานข้าวเย็นกันครับ” ผมรีบบอกก่อนจะปิดประตูตามหลังอย่างเร็ซ เพราะเปิดเข้าไปเจอฉากท่านั่งคู่รักระหว่างพี่เจตกับแฟน คือพี่เจตนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานปกติแต่ที่ไม่ปกติคือมีพี่หยางนั่งคร่อมตักเอาคางเกยไหล่สองมือเล่นโทรศัพท์อยู่ทางข้างหลังพี่เจต เป็นภาพที่แปลกตาแตกต่างจากเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคน แต่เวลาสองคนนี้ทำแล้วมันน่ารักนะในความรู้สึกผม
ผมเดินเข้าห้องตัวเองที่อยู่ข้างห้องทางขวาของพี่เจต โทรศัพท์ผมแบตหมดผมเสียบสายชาร์จเสร็จก่อนจะเดินลงบันไดเลี้ยวซ้ายไปทางโต๊ะทานอาหารที่อยู่เยื้องกับห้องครัว แม่กำลังวางจานและมีพี่เสือช่วยถืออยู่ข้างๆ พี่มันบอกว่าไม่เคยเข้าบ้านแฟนแต่มาบ้านผมครั้งแรกก็ทำได้น่าประทับใจซะแล้ว ลูกเขยตัวจริง ฮ่าๆ ๆ
ผมเดินเข้าไปช่วยจัดโต๊ะจนเรียบร้อย พอดีกับที่พี่เจตกับพี่หยางเดินมาพอดี พ่อกับพี่ใจเดินมาสุดท้ายพร้อมคุยกันเรื่องงานเสียงไม่ดังมาก
“เดี๋ยวเกวตักข้าวเองครับ” ผมบอกแม่ก่อนที่แม่จะลุกขึ้น ผมตักข้าวให้พ่อที่นั่งหัวโต๊ะคนแรกต่อมาเป็นแม่พี่ใจพี่เจตพี่หยางพี่เสือและสุดท้ายเป็นผม ทุกคนลงมือทานข้าวกันเงียบๆ มีพี่หยางคุยกับผมบ้างเรื่องเรียน เรื่องเที่ยว
“แล้วเพื่อนจะค้างที่นี่ด้วยไหมเกว” ผมชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากเพราะพี่เจตถามขึ้น ผมยัดข้าวเข้าปากก่อนจะหันไปมองหน้าพี่เจตอย่างเคียดแค้น พี่เจตเขาแกล้งผมอ่ะ ดูสิครับนิสัยไม่ดีเลย
พอพี่เจตถามแบบนั้นพ่อและพี่ใจก็พร้อมหน้ากันหันมามองผมกับพี่เสือสลับกันไปมาอย่างสงสัยด้วยสีหน้านิ่งๆ งานเข้าแล้วไหมล่ะ
ผมมองสบตาพี่เสือส่งสายเป็นเชิงถามว่าเอายังไงดี เพราะดูแล้วพ่อไม่เชื่อแล้วแน่ๆ ว่าพี่เสือเป็นแค่รุ่นพี่ที่มหาลัย พี่มันพยักหน้าให้ผม ผมเลยตีความหมายไปเองเลยว่าแล้วแต่เลยผมเลย
ผมมองทุกคนบนโต๊ะอาหารอีกครั้งหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองกับสิ่งที่ผมกำลังจะทำ
“ทุกคนครับ” ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมอย่างสงสัยจะมีแค่สองคนที่ไม่สงสัยแต่ทำหน้านิ่ง พี่เจตยกมือขึ้นกอดอกเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้เบาๆ หล่อจังคูลจังนะไอ้พี่ตัวดี ผมก็ได้แค่บ่นในใจ
“ผมขอโทษ” ผมขอโทษออกไปก่อนที่จะบอกความจริง เพราะผมไม่รู้ว่าพอผมบอกออกไปแล้วพ่อกับแม่จะยังอยากฟังคำพูดของผมอีกหรือเปล่า
ผมไม่มั่นใจอะไรเลย ผมกลัวผลที่จะตามมา แต่ผมอยากจะบอกเพื่อให้ทุกอย่างชัดเจน ไม่ใช่แค่เรื่องพี่เสือแต่เป็นเรื่องความรู้สึกของผมที่มันไม่เหมือนเดิม ผมรู้ดีว่าพ่อแม่ต้องผิดหวังเสียใจในตัวผม ผมอยากทำให้ทุกอย่างดีกว่านี้แต่ผมห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ว่ามันรักพี่เสือ
“เกวมีอะไรหรือเปล่าลูก” น้ำเสียงที่นุ่มอ่อนโยนถูกส่งมาจากแม่ ผมต้องรีบกลั้นน้ำตาอย่างรวดเร็ว
“เกวกับพี่เสือเราคบกัน ขอโทษครับ เกวผิดไปแล้ว” น้ำตาผมที่พยายามกลั้นไว้ไหลทะลักออกมามากมาย จนกลายเป็นผมนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง หน้าตาน่าเกลียดไปหมด ที่ผมร้องไห้เนี่ยนะครับ เพราะผมทั้งกลัว ทั้งโล่งใจไปพร้อมกัน
TBC.
น้องงงงงง อย่าร้องนะค่ะ
-
สั้นจัง ลงซ้ำด้วยอ่า
-
อ่อยครั้งที่สิบเก้า
“เอ้าๆ ลูกชายพ่อนั่งร้องไห้ใหญ่โตเชียว” เสียงพ่อ…
ผมรีบเงยหน้าเปื้อนน้ำตาของตัวเองขึ้นมองพ่ออย่างรวดเร็ว พ่อนั่งกอดอกด้วยท่าทีสบายๆ ยกยิ้มที่มุมปากอย่างที่ชอบทำเสมอเวลาที่มีเรื่องให้ขำขันหรือพึงพอใจ
“ฮือออ ฮึก” เห็นแบบนั้นผมยิ่งร้องไห้ใหญ่โตเสียงดังขึ้นอีก เพราะในใจผมทั้งโล่งใจ ดีใจ และที่สำคัญที่สุดคือผมโดนแกล้งอีกแล้ว ผมนั่งร้องไห้เป็นเด็กมือยกขึ้นเช็ดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันก็ไม่ยอมหยุดไหลลงมาเลย ให้ตายเถอะผมกำลังนั่งร้องไห้เป็นเด็กอนุบาลให้คนทั้งครอบครัวดูรวมทั้งพี่เสือคนที่พึ่งเป็นแฟนกับผมยังไม่ถึงสัปดาห์ด้วยซ้ำเนี้ยนะ เกวนี่งามหน้าจริงๆ
“มาๆ มาหาพ่อนี่มา” พ่อกางแขนทำท่าเตรียมกอดผมพร้อมกับรอยยิ้ม ผมเห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นทั้งน้ำตาเดินไปหาพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะรับประทานอาหาร ผมคุกเข่ากอดเอวซุกหน้าเข้าหาอ้อมกอดของพ่อ ความอบอุ่นที่ผมได้สัมผัสได้รับมาตั้งแต่ผมจำความได้ มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะโตจนเข้ามหาลัยแล้วผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กที่ต้องการอ้อมกอดของพ่อแม่และคนในครอบครัวที่เรารักอยู่เสมอ
“โกรธเกวไหม เกวขอโทษ” ผมพูดอู้อี้อยู่กับอ้อมกอดพ่อน้ำตายังไหลอยู่ แต่ไม่เยอะเหมือนตอนแรกแล้ว ผมได้ยินเสียงพี่ใจหัวเราะเบาๆ ยังไม่ได้คำตอบจากพ่อ ข้างๆ ตัวผมก็มีอีกคนที่ลุกจากที่ตัวเองเข้ามาคุกเข่าลงกอดผมกับพ่อไว้ด้วยสองแขนเล็กๆ ที่อบอุ่นเหมือนวันแรกที่ผมได้สัมผัส…แม่
“ไม่โกรธเลยสักนิด แม่ดีใจที่เกวเลือกที่จะบอกพ่อและแม่ด้วยตัวเองนะลูก” แม่พูดเสียงขึ้นจมูกนิดหน่อย แม่ร้องไห้ไปกับผมเบาๆ มีพ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้คอยกอดปลอบเราสองคนแม่ลูกพักใหญ่จนน้ำตาเริ่มแห้งถึงได้ถอนตัวออกจากอ้อมกอดพ่อ
ผมพนมมือไหว้ตรงอก หางตาผมเหลือบเห็นพี่เสือลุกขึ้นจากที่นั่ง พี่มันเดินมาหาผมก่อนจะนั่งคุกเข่าลงข้างๆ ตัวผม พี่มันพนมมือขึ้นไหว้เหมือนที่ผมทำ ผมได้แต่มองพี่มันนิ่งๆ ทุกคนกำลังรอลุ้นว่าพี่เสือจะทำอะไรต่อจากนี้ โดยเฉพาะตัวการอย่างพี่เจตที่นั่งจ้องพี่เสือตั้งแต่ที่พี่มันลุกจากเก้าอี้แล้ว
“ผมขอโทษครับที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมรู้ดีว่ามันผิดและคงทำให้พ่อกับแม่ของน้องผิดหวัง แต่ผมอยากบอกว่าผมจริงใจกับน้องผมรักน้องจริงๆ วันนี้ทุกคนอาจจะคิดว่าที่ผมพูดมามันเป็นแค่ลมปาก แต่ขอให้เชื่อใจผมว่าผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุดครับ” พี่เสือพูดทั้งที่มือยังพนมอยู่ที่อก มันเกือบจะร้องไห้อีกครั้งเพราะไม่คิดว่าพี่มันจะกล้าทำอะไรแบบนี้ ความรู้สึกดีใจมันตีตื้นขึ้นมาจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
ผมก้มลงกราบที่เท้าพ่อกับแม่ พี่เสือเองก็กราบลงมาเช่นกันเราสองคนหันหน้าเข้าสบตากันแล้วยิ้มน้อยๆ ทั้งที่ยังกราบอยู่ที่พื้น พ่อกับแม่ลูบหัวผมกับพี่เสือเบาพร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว อันเป็นว่าพ่อแม่รับรู้และยินดีที่พี่เสือแสดงความจริงใจที่มีต่อผม ไม่ได้รังเกียจหรือต่อต้านความพึงพอใจของเราทั้งสองคน
วันนี้เป็นวันที่หนักหนาสำหรับผมจริงๆ ทั้งบ้านพี่เสือบ้านผมที่ตอนนี้เป็นอันรู้กันแล้วว่าเราสองคนคบกัน ไม่ได้ปิดบังแต่อย่างใด จะเหลือก็แต่เพื่อนผมที่ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ ผมคิดไว้แล้วว่าจะยังไม่บอกแต่ไม่ได้ปิดบังอะไร ให้พวกมันถามกันเองเพราะถ้าจะให้บอกผมก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเหมือนกัน
ตอนนี้ผมเดินนำหน้าพี่เสือออกมาหน้าบ้านเพื่อนมาส่งพี่มันกลับบ้านหลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ส่วนผมนอนค้างที่นี่พรุ่งนี้เช้าค่อยให้พี่เจตหรือไม่ก็พี่ใจไปส่งที่มหาลัยเลย
“ขับรถระวังนะครับ ถึงแล้วส่งข้อความมาด้วยนะ” ผมบอกพี่เสือเมื่อเดินมาถึงตัวรถกันแล้วพี่เสือพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะขึ้นรถพี่มันยังก้มตัวลงมาหอมแก้มซ้ายผม จนหน้าเอียงข้างนึงเลย รุนแรงตลอดดด
ผมยืนโบกมือหยอยๆ ให้พี่เสือที่หน้าบ้าน พี่มันโบกมือกลับมาสองสามทีก่อนจะขับรถออกไป ผมยืนมองจนไฟท้ายรถเลี้ยวหายไป ก่อนจะเข้าบ้านเมื่อปิดประตูรั้วบ้านเสร็จ ผมเดินเข้าไปหาแม่ที่นั่งอยู่กับพี่หยางบริเวณห้องโถงที่ใช้ดูทีวี
“ส่งพี่เขาเรียบร้อยแล้วหรือจ้ะ” แม่ถามขึ้นหลังจากที่ผมนั่งลงข้างๆ พี่หยาง
“ครับ” ผมยิ้มให้แม่อย่างเขินอายนิดๆ ก็แม่เล่นมองผมแบบอมยิ้มเหมือนแซวผมแบบนั้นผมก็ต้องมีแสดงอาการบ้างสิครับ
“ยูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ” พี่หยางพูดแซวผมอีกแรง ด้วยภาษาไทยสำเนียงที่ยังไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่ก็ฟังรู้เรื่องว่าพูดอะไร
อย่าสงสัยกันเชียวว่าเขาพูดได้ยังไง ก็พี่เจตน่ะสิบังคับขู่เข็ญพี่หยางตอนที่พี่หยางตามจีบพี่เจตแกใหม่ๆ พี่แกก็เล่นพูดภาษาไทยใส่พี่หยางอย่างเดียว แถมบอกพี่หยางอีกว่าถ้าอยากฟังรู้เรื่องก็ไปเรียนภาษาไทยมาสิว่ะ มีไหมความพยายามของมึงอ่ะ บอกได้คำเดียวครับว่าผมอึ้งมากไม่คิดว่าพี่เจตแกจะโหดเลือดเย็นกับพี่หยางได้ขนาดนี้ เพราะพี่หยางแกเป็นคนจีนที่ไม่มีเชื้อสายชาติอื่นเลย เขาไม่เคยคิดที่จะเรียนภาษาไทยด้วยซ้ำ นอกจากภาษาอังกฤษที่พี่แกพูดได้อยู่แล้ว เรื่องทั้งหมดที่ผมเล่าไปก็มาจากการระบายความโหดร้ายของพี่เจตที่ทำกับเขาให้พวกเราฟังนะครับ พวกเราในที่นี้คือครอบครัวเราทุกคน ตอนฟังจบแม่ดุพี่เจตใหญ่โตว่าทำไมเขาถึงเป็นคนที่แข็งกระด้างได้ถึงขนาดนี้ไม่สงสารพี่หยางบ้างหรอและอะไรอีกมากมายกว่าจะบ่นพี่เจตจบก็กินเวลาไปครึ่งค่อนวันแล้ว
“พี่หยางครับ พอเถอะน้องขอ” ผมยกมือขึ้นห้ามพี่หยางอย่างยอมแพ้
“ฮ่าๆ ๆ ยูมีแฟนแล้วยูจะโตขึ้นไหมเนี้ย” พี่หยางถามผมอย่างไม่จริงจัง ผมทำหน้างอนๆ ใส่พี่เจตจนเขาหัวเราะอีกรอบ แม่เองที่นั่งยังหัวเราะผมไปด้วย กลายเป็นว่าเราสามคนนั่งดูหนังไปคุยกันไปหัวเราะบ้างเมื่อผมหรือพี่เจตพูดเรื่องตลกๆ ช่วงเวลาแบบนี้ผมอยากมีมันไปตลอดจัง
เมื่อแยกย้ายกับแม่และพี่หยาง ผมเดินขึ้นบ้านชั้นสองเข้าห้องตัวเองก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์พอดี
“ครับ” ผมกดรับสายจากพี่เสือ ก่อนนั่งลงที่ปลายเตียง
“โทรไปตั้งหลายครั้งทำไมพึ่งรับ” น้ำเสียงแบบนี้ผมละเสียวองค์จะลงจริงๆ ถ้าให้เดาหน้าตาตอนนี้คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แล้วแมวผมที่อยู่ห้องพี่มันจะมีชีวิตรอดปลอดภัยหรือไม่ครับ? ตอบเกวที!
“เกวอยู่กับแม่กับพี่หยางข้างล่างครับ พึ่งขึ้นมา” ผมตอบเสียงสำนึกผิด หวังว่าพี่มันจะเห็นใจ
“อืม พรุ่งนี้เช้าไปมหาลัยยังไง” พี่มันตอบรับสั้นๆ ก่อนจะถามผม
“ไม่พี่เจตก็พี่ใจครับไปส่งครับ”
“เดี๋ยวไปรับ”
“อย่าเลยครับพี่มีเรียนเช้า บ้านเกวอยู่นอกเมืองอีก เสียเวลารถติดเกวไปเองดีกว่าครับ” ผมรีบอธิบายให้พี่มันฟังถึงเหตุผลที่ผมไม่อยากให้มารับ เดี๋ยวพี่มันไปเรียนไม่ทันพอดี
“เออ ไปนอนไปดึกแล้ว”
“ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ” ผมอมยิ้มก่อนจะตอบพี่เสือ
หลังจากวางสายผมก็อาบน้ำเตรียมเข้านอนเรียบร้อย เปิดโทรศัพท์เช็คมีข้อความจากไลน์กลุ่มเพื่อนสนิทผม เป็นโบนัทที่ทิ้งข้อความไว้ว่าพรุ่งนี้เจอกันที่โรงอาหารก่อนมีเรื่องจะคุยด้วย มีข้อความวิชตอบกลับไปว่าโอเคที่รัก ผมพิมพ์ตอบกลับไปว่าเจอกัน ก่อนจะเก็บโทรศัพท์นอน โบมันมาแปลกๆ นะผมว่าเพราะปกติมันจะไม่นัดแนะจริงจังอะไรแบบนี้เลย
TBC.
คอมเม้นท์เป็นกำลังให้นักเขียนได้น้าา ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและเข้ามาอ่านมากๆจ้า ❤
-
น่ารักจัง พี่เสือหวงน้องมากแน่เลย
-
:hao5:
-
พี่เสือคนจริง
-
คบกันแบบเปิดเผยให้รู้กันทั้งสองครอบครัว o13
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบ
เมื่อเดินมาถึงโรงอาหารใกล้คณะผมมองหาโต๊ะว่างเพื่อที่จะนั่งรอเพื่อนก่อนเลย ตอนนี้คนยังไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะยังเช้าอยู่
ผมมีเรียนเก้าโมงไปจนถึงบ่ายสามโมง เมื่อเช้าพี่ใจมาส่งผมซึ่งฤดูกาลก็ต้องมาทำงานอยู่แล้วผมเลยมากับเขาด้วยเลย
“เกว!” ผมกำลังกวาดสายตาไปรอบๆ ก็ได้ยินโบส่งเสียงเรียกผมโบมันมารอคนแรกเลยนั่งอยู่โต๊ะหินอ่อนตัวกลมที่ไม่ได้อยู่ในโซนโรงอาหาร แต่เป็นบริเวณใต้ต้นไม้ที่ให้ร่มเงาได้ดีหลายต้น มันนั่งอยู่คนเดียวมีกล่องนมจืดที่มันยังไม่ได้เจาะวางอยู่บนโต๊ะ ผมเดินเข้าหามันวางกระเป๋าไว้ข้างตัวก่อนจะนั่งลงตรงข้ามมัน
“มาเช้าจังวะ” มันไม่ตอบผม แต่ยักคิ้วข้างขวาอย่างกวนตีนมาให้ผมแทน มันหน้าวอนตีนนักไอ้นี่
“มึงอย่าทำหน้าแบบนั้นครับเกว โบแค่ไม่อยากให้เพื่อนรอไง คนดีม่ะ?” เมื่อได้ฟังมันพูดจบผมทำหน้าเอือมมันเต็มที่เลย
“มึงมีไรวะ ปกติกูไม่เห็นมึงจะเป็นแบบนี้” ผมถามมันในสิ่งที่ผมสงสัยตั้งแต่เมื่อคืน
“ก็….” มันก็ยาวจนผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายใส่มัน
“รอวิชมาก่อนแล้วกัน” ที่ผมบอกมันไปแบบนั้นก็เพราะผมดูแล้วมันคงเป็นเรื่องน่าหนักใจเอาการสำหรับมันอยู่เหมือนกัน
“ถ้าบอกอะไรไปที่เป็นเรื่องร้ายแรงต่อความรู้สึกมากๆ พวกมึงจะเลิก…เป็นเพื่อนกับกูไหมว่ะ” โบนัทมันพูดเสียงเบา มันนั่งก้มหน้าไหล่ตกเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยใจกับอะไรมากๆ ผมเริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ ว่ามันจะบอกอะไรพวกผม โบมันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ตอนนี้ก็ได้แค่รอวิชมาถึงแล้วให้โบมันเล่าของมันเองว่ามันกลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่
ผมยังไม่ได้ตอบคำถามที่ติดเศร้าของเพื่อนกลับไป แต่กำลังนั่งวิเคราะห์ความเป็นไปได้ว่าอะไรถึงทำให้โบคิดหนักได้ขนาดนี้ เรื่องเพื่อนนี้ยิ่งไม่ใช่เพราะเราสามคนยังสนิทกันดีไม่ทะเลาะกันมาปีครึ่งแล้ว เรื่องครอบครัวหรือเรื่องแฟนกันนะ? พูดถึงเรื่องแฟนโบมันก็ไม่เห็นจะบอกพวกผมเลยว่ามันคบใคร
เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นหินใกล้ๆ ตัวทำให้ผมพักเรื่องโบไว้ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองรอบๆ ว่าเสียงมาจากทิศทางไหน ตอนแรกผมนึกว่าจะเป็นวิชที่ยังมาไม่ถึงแต่เปล่าเลย เขาคนนั้นยืนตัวสูงใส่ชุดนักศึกษาเหมือนพวกผม ที่แขนซ้ายของเขามีเสื้อช็อปสีเลือดหมูพาดไว้ ผมสบตากับเขาอย่างจังสายตาที่เคยขี้เล่นดูเฮฮาตอนนี้กลับดุดันจริงจังแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่รู้จักกันมา
โบนัทมันยังไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาจากด้านหลังเงียบๆ เขาหยุดยืนข้างหลังโบนัท เราสามคนไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก ผมก็เงียบรอดูอยู่ว่าคนที่เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบจะทำอะไรต่อไป
“ไอ้วิชมาช้าจังว่ะเกว” โบถามถึงไอ้วิช ชะโงกคอยืดยาวส่องไปมองทางด้านหลังผม
“รอมันอีกสักพักแล้วกัน” ผมบอกมัน เราสองคนต่างคนต่างเงียบโบไม่ได้พูดหรือถามอะไรผมอีก มันนั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือของมันไปโดยที่ยังไม่รู้สึกตัวว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลัง
มึงจะไร้ความรู้สึกเกินไปไหมวะโบ!?
ตืดด ตืดด
เสียงสายเรียกเข้าจากพี่เสือ ผมเงยหน้ามองคนหน้านิ่งที่อยู่ข้างหลังโบนัทนิดหน่อยก่อนจะกดรับสาย
“ครับ”
“ถึงมหาลัยหรือยัง” เสียงที่ได้ยินจากปลายสายเป็นเสียงนิ่งๆ แข็งๆ ตามนิสัยของพี่มัน
“ถึงสักพักแล้วครับ พี่ใจมาส่ง” ผมตอบพี่เสือ โบนัทเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้วทำหน้างงว่าผมคุยกับใคร
“อืม” พี่มันตอบมาสั้นๆ แต่ยังไม่วางสาย
“แล้วพี่เสือมีเรียนกี่โมงเหรอครับ” หลังจากที่ผมถามพี่เสือทั้งโบนัทและคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังมันต่างพร้อมใจกันมองหน้าผมกันอย่างสงสัยโบนี่ถึงขั้นขยับปากแบบไม่มีเสียงถามผมว่าใคร ส่วนบุคคลที่สามก็ทำหน้าสงสัยเช่นกันแต่ไม่ได้แสดงออกเยอะเหมือนเพื่อนผม
“สิบโมงเช้าเลิกสี่โมงเย็น”
“โอเคครับ พี่ไปแต่งตัวเถอะครับ เดี๋ยวจะมาเรียนสาย” ผมบอกคนในสายยิ้มๆ ไม่สนใจสองบุคคลที่กำลังจ้องผมอยู่ พี่เสือตอบรับสั้นๆ ก่อนจะจบท้ายประโยคด้วยการบอกผมให้มากินข้าวกลางวันด้วยกัน ก่อนจะวางสายไป
ผมกำโทรศัพท์ไว้ในมือก่อนจะมองหน้าโบนัทที่จ้องผมอยู่ก่อนแล้ว
“อะไร” ผมเปิดประเด็นถามเพื่อนตัวเองก่อนที่มันจะถามผมเลย
“ใคร?” อืม ถามสั้นแต่ชัดเจนมากเว่อร์ เป็นคำถามที่ไม่มีการเอนเอียงแต่อย่างใด มีความอยากเผือกเต็มร้อย
“พี่เสือ” ผมตอบมันสั้นๆ แต่ชัดเจน
“เสือไหนวะ?” แต่สงสัยคำตอบยังไม่ชัดเจนมากพอสำหรับคนอย่างโบนัท
“เสือวิศวะที่กูชอบ” คราวนี้มันไม่มีการถามต่อ แต่กลับตาโตอ้าปากค้างแทน โบนัทด้วยมันเป็นคนที่แสดงออกทางสีหน้าชัดเจนอยู่แล้วด้วย มาตอนนี้มันดูกลายเป็นคนเล่นใหญ่ไปเลย เอาจริงๆ มันก็เล่นใหญ่แหละครับ
“อะไรยังไงกูพลาดอะไรไป” มันรัวพูดใส่ผมอย่างแตกตื่น ผมหัวเราะกับท่าทีของมัน ผมยังไม่ได้ตอบมันเพราะเสียงวิชดังมาแต่ไกล หัวยุ่งหัวหยิกมาเลยครับรายนี้ วิชครับคุณคงรีบมากสินะเกวเข้าใจ
“เห้ย!! ขอโทษรถติด” มันรีบวิ่งเข้ามาหาพวกผมก่อนจะบอกเหตุผลของการมาสาย
“รถติดหรือตื่นสายกันแน่” ไอ้โบคนรู้ทันเพื่อนพูดดักคอวิช เพราะตัวมันก็เป็นบ่อย
“ขอโทษ มาแล้วไงครับ สายครึ่งชั่วโมงเอง” วิชตอบโบนัท ก่อนจะนั่งลงข้างผมมันก็ชะงัก สายตามันจับจ้องอยู่ข้างหลังโบนัทไอ้คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยว่ามีคนมายืนอยู่ข้างหลังมันตั้งนาน
“โบ…” ไอ้วิชเรียกโบเสียงเบา
“ว่า?” มันตอบรับเงยหน้ามองวิชอย่างสงสัย ก่อนที่วิชจะพูดอะไรต่อคนที่ยืนเป็นเงาอยู่ตั้งนานสองนานก็ยกมือขึ้นมาจับไหล่ทั้งสองข้างของโบนัทไว้ เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าโบมันตัวเกร็งทันทีที่มือทั้งสองข้างของเขาสัมผัสลงที่ไหล่ มันนิ่งไม่โวยวายไม่ตกใจอะไรใหญ่โตเหมือนอย่างเคย เหมือนมันจะรู้ว่าเจ้าของมือใหญ่ๆ ที่จับไหล่มันไว้เป็นใคร
“พี่กรรณ…” โบพูดเสียงแผ่วเหมือนละเมอแต่ผมกับวิชก็ได้ยินว่ามันพูดอะไร แต่ที่ผมไม่เข้าใจที่สุดคือคนที่อยู่ข้างหลังมันทำไมถึงกลายเป็นว่าเขาชื่อกรรณครับ!?
TBC.
ตอนใหม่มาแล้ววว ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ที่ตอนสั้น (มาก) มาลงช้า (มาก) ขอบคุณอีกครั้งคะ
-
ใครอ่ะ :hao4:
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบเอ็ด
“โบนี่มันหมายความว่ายังไงวะ?” เป็นไอ้วิชที่ทนความสงสัยไม่ไหวต้องเป็นคนเอ่ยปากถามโบด้วยตัวเอง
“พี่กรรณไง อ่อพี่กล้วย จริงๆ แล้วเขาชื่อกรรณหน่ะ เป็นชื่อจริง” ความสงสัยผมกับไอ้วิชสลายหายไปทันทีที่โบมันบอกแบบนั้น
ผมมองหน้าพี่กล้วยนิ่งๆ เรียกพี่กล้วยเหมือนเดิมดีกว่าเรียกกรรณผมไม่ชินปาก มันแปลกๆ ชอบกล
ตอนนี้พี่กล้วยเขานั่งลงข้างโบแล้ว ผมงงจนไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อนดีจึงได้แต่มองทุกคนบนโต๊ะสลับกันไปมา
“พวกมึงกูคบกับพี่กล้วยนะ” พอจบประโยคที่โบพูด ผมกับไอ้วิชก็พร้อมใจกันหันไปมองหน้าโบนัททันที มันนั่งก้มหน้าไม่ยอมสบตาพวกผม ส่วนพี่กล้วยแกยกแขนขึ้นกอดคอโบนัทไว้ ก่อนจะหันมายักคิ้วให้พวกผมที่นั่งหน้าตกตะลึงกันอยู่
“อะเอ่อ…คืออะไร ยังไงวะ” ผมพูดขึ้นหลังจากที่พึ่งหาสติตัวเองเจอ คือผมคิดว่าเรื่องผมคบกับพี่เสือเป็นเรื่องหนักใจที่จะบอกเพื่อนแล้วนะ แต่พอมาเจอไอ้โบกับพี่กล้วยแล้ว บอกเลยว่าผมหนักใจยิ่งกว่าเรื่องตัวเอง!
“คือหมายถึงไปจีบกันตอนไหนนะ” ผมรีบอธิบายความหมายของคำถามที่ผมถามมันไป เพราะโบนัทมันยังไม่ตอบ
บรรยากาศบนโต๊ะตอนนี้เกิดความอึมครึมเบาๆ เพราะทั้งผมและวิชเกร็งมาก พอรู้ว่าพี่กล้วยกับโบคบกันมันทำให้พวกผมรู้สึกตั้งรับไม่ทันมันกะทันหันเกินไป ผมเริ่มคิดหนักเรื่องตัวเองเลย นี่ขนาดเรื่องของเพื่อนยังขนาดนี้ผมเดาสภาพตอนที่ผมบอกโบกับวิชว่าผมคบกับพี่เสือออกเลย คงช็อคหนักกันกว่านี้แน่นอน และคงมีคำถามมากมายตามมาไม่หยุด
“ตั้งแต่เลิกกับแฟนคนก่อน” พี่กล้วยเป็นคนตอบ โบนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ พี่มัน
คือผมกำลังคิดตามที่พี่กล้วยบอกอยู่ครับ เพราะตอนนั้นเห็นพี่แกโกรธเป็นไฟ มองหน้ากันกับโบนัทไม่ติด เพราะพี่กล้วยแกเข้าใจผิดว่าโบคือคนที่แฟนพี่แกแอบกิ๊กด้วย แล้วไงอยู่ๆ ก็คบกัน แถมไปจีบกันตอนเข้าใจกันผิดอยู่ด้วย
“เข้าใจครับพี่ รักกันดีกว่าเกลียดกันเนาะ” หลังจากที่เงียบมานานไอ้วิชก็หาเสียงตัวเองเจอ
“กูจะไปหาเพื่อนแล้ว เลิกเรียนแล้วโทรมา” พี่กล้วยบอกโบ ลุกขึ้นยืนยกมือโบกลาพวกผมเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป โบมองตามหลังแฟนตัวเองไปจนสุดสายตา ก่อนที่มันจะหันสายตามามองพวกผม มันยิ้มให้พวกผมเหมือนโล่งใจที่เรื่องหนักใจของมันที่จะบอกพวกผมผ่านไปด้วยดี
“รักพวกมึงจัง” อยู่ๆ โบมันก็พูดขึ้นมา ทำเอาทั้งผมกับวิชชะงักค้างเลย เพราะมันไม่เคยพูดอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง เพราะมันเป็นคนขี้อายไม่กล้าพูดหรือแสดงออกความรู้สึกสักเท่าไหร่ โบมันสายซึนกับเพื่อนกับฝูงครับ
“ขนลุกแล้วเว้ยยย ฮ่าๆ” ไอ้วิชหัวเราะอย่างอารมณ์ดี มองตาก็รู้ว่ามันหัวเราะกลบเกลื่อนน้ำตาตัวเอง วิชมันคนลึกซึ้งดูหนังเศร้าๆ ซึ้งๆ ก็ร้องแล้ว ผิดกับรูปร่างชิบเป๋งเลย ตัวอย่างกับยักษ์
“ซึ้งจังนะ พวกกูก็รักมึงเหมือนกันไหมละ” ผมพูดบอกมันปากยิ้มกว้างไปด้วย น้ำตาปริ่มที่ขอบตาจนต้องกระพริบตาเพื่อไล่น้ำใสๆ ออกไป พวกเราสามคนยื่นมือทั้งสองข้างออกมากลางโต๊ะ จับมือกันไว้เหมือนตอนที่เรียนมัธยมด้วยกัน การจับมือกันหลังมีเรื่องซึ้งๆ เป็นอะไรที่ทำจนชินสำหรับพวกเราแล้ว ผมมีเพื่อนที่ดีจริงๆ
หลังเลิกเรียนผมส่งข้อความบอกพี่เสือว่าเลิกแล้ว ส่วนโบพึ่งขึ้นรถไปกับพี่กล้วยเมื่อกี้ วิชผู้มาดแมนไปชมรมว่ายน้ำเนื่องจากรุ่นพี่นัดประชุม ผมเลยได้นั่งรอพี่เสือคนเดียวที่โต๊ะหินอ่อนข้างตึกคณะ ตอนนี้คนไม่เยอะมาก เพราะส่วนใหญ่ยังเรียนไม่เสร็จกัน
“พี่เกวครับ”
ผมหันไปทางต้นเสียงที่เรียกผม เด็กผู้ชายตัวโตสูงมากเลยด้วย ท่าทางไม่น่าจะเป็นรุ่นน้องผมด้วยซ้ำ ที่ผมรู้ว่าเขาอายุอ่อนกว่าผมก็เพราะเขาใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดัง
“พี่เหรอครับ?” ผมถามพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง อย่างไม่แน่ใจ รู้จักชื่อผมได้ไงว่ะ
น้องเขายิ้มกว้างจนตาหยีมาให้ผมก่อนจะก้าวขายาวๆ ของตัวเองเข้ามานั่งตรงข้ามกับผม เอาจริง ผมไม่รู้จักหรือเคยเห็นหน้าน้องเขาเลยนะ อยู่ๆ ก็เขามาทักแบบงงๆ ซะงั้น ผมยิ้มแห้งไปให้น้องเขา
“ผมชื่อเรน ยินดีที่ได้เจอพี่เกวนะครับ” แนะนำตัวเองเสร็จเด็กตัวโตก็ยิ้มหวานมาให้ผมอีกรอบ เด็กสมัยนี้หน้าตาดีกันขนาดนี้เลยเหรอครับ?
“อะ เอ่อ พี่งงครับ คือน้องรู้จักพี่ได้ยังไง” ผมถามเด็กตัวโตอย่างเบลอๆ
“ผมเป็นเพื่อนบ้านพี่เกวครับ บ้านข้างๆ กันเลยนะ” เด็กมันพูดไปยิ้มไป อะไรจะอารมณ์ดีขนาดนั้นครับ ตั้งแต่ทักผมจนถึงตอนนี้หยุดยิ้มบ้างหรือยังก็ไม่รู้
“โอเคครับ” ผมตอบรับก่อนจะยิ้มให้เด็กเรนเล็กน้อย
“เกว” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นไม่ไกล เสียงพี่เสือ…
ผมรีบมองไปรอบตัวก่อนจะเจอพี่เสือยืนอยู่ที่รถตัวเอง พี่มันยืนหน้าดุอยู่ตรงนั้น ผมอมยิ้มยักคิ้วให้พี่มันก่อนจะหันมาบอกลาเด็กเรนกลับบ้าน เด็กมันยังไม่ตั้งตัวที่ผมบอกลารวดเร็วผมยิ้มลาปิดท้าย ก่อนจะเดินมาขึ้นรถพี่เสือกลับบ้าน
“หิวหรือยังครับ” ขึ้นรถมาได้ผมก็ถามพี่เสือ
พี่มันหันมามองผมนิ่งแต่ไม่พูดไม่ตอบอะไรผมกลับมา ผมเลยส่งยิ้มให้พี่มันอีก ทันทีที่ผมยังไม่ได้ตั้งตัวมือใหญ่ก็เอื้อมมาดึงแก้มขวาผมจนยืด
“อือออ!! อี้เอื้อ!” ผมร้องอู้อี้ พยายามหันหน้าหนีมือใหญ่ๆ ของคนมารที่แกล้งผมอยู่
“ใคร?” คำถามสั้นๆ ที่ทำให้ผมร้องอ๋อในใจไปถึงบ้าน ระแวงเด็กว่างั้นเถอะ?
“อื้อออ” ผมร้องอย่างไม่ได้ใจความตอบพี่มัน ไม่ปล่อยแก้มผมแล้วจะคุยกันรู้เรื่องได้ไงล่ะวันนี้ เหมือนที่ผมร้องไปจะทำให้พี่มันรู้ตัวว่ามือตัวเองดึงแก้มผมอยู่จึงปล่อยมือออกก่อนจะบีบปากผมปิดท้ายก่อนจะเอามือออกไปจริงๆ
ผมจิกตาใส่พี่มันเบาๆ ก่อนจะตอบคำถามที่สั้นแต่ชัดเจนของพี่มันไป
“เด็กข้างบ้านครับ เขาเข้ามาทักเกว” พี่เสือทำหน้าสงสัยก่อนที่พี่มันจะถามผมต่อ
“เด็ก?” ผมมองพี่มันอย่างเอือมใจ ก็น้องเขาใส่ชุดนักเรียนขนาดนั้นไม่รู้รึไงนะ
“น้องเขาใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายครับ เกวเดาเองว่าน่าจะเด็กกว่า” ผมตอบพลางยิ้มหวานให้คนที่หน้านิ่งขับรถ
“แล้วพี่เป็นไงบ้างครับ ไม่เจอตั้งนาน” ผมเปลี่ยนเรื่องถามถึงแมวตัวเองที่อยู่ห้องพี่เสือ
“ซนเหมือนเจ้าของ” คำตอบของพี่เสือทำให้ผมอมยิ้ม
TBC.
❤❤❤
-
:a5:
-
พี่เสือขี้หึง
-
มาต่อแล้ววว น่ารักก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แอบงง ว่าไปปิ๊งปั๊งถึงขั้นรักมากกันตอนไหน?
ไม่ว่าจะคู่พี่เสือหรือคู่พี่กล้วย
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบสอง
แง้วว
ทันทีที่ก้าวเข้าห้องพี่เสือตรงทางเข้าที่มีโต๊ะขนาดพอดีไว้วางของมีแมวอ้วนสีเทานอนอยู่ ขนาดตัวของพี่ทำให้พื้นที่ของโต๊ะเหลือน้อยมากจนแทบหาไม่เจอ ผมเดินเข้าไปอุ้มพี่ไว้เต็มอ้อมกอด ก่อนจูบลงหัวสีเทาหลายที
“คิดถึงจัง” ผมพูดกับพี่ สายตาเหลือบเห็นพี่เสือเดินหายไปในห้องครัว
ผมอุ้มแมวแนบอกเดินเข้าไปวางกระเป๋าก่อนจะเข้าไปหาพี่เสือในครัว พี่มันกำลังหยิบของในตู้เย็นออกมาเพื่อทำอาหารเย็นสำหรับเราสองคน ผมวางพี่ลง แมวอ้วนเดินสะบัดหางหนีไปนอนที่พรมเช็ดเท้าขนนุ่มตรงทางเข้าห้องครัว ผมพับแขนเสื้อเพื่อจะได้สะดวกต่อการทำอาหารก่อนจะล้างมือ พี่เสือไม่ได้พูดอะไรมากอีกตามเคย เพราะพอผมได้คลุกคลีกับพี่มันมาได้สักพักทำให้ผมไม่รู้สึกอึดอัดต่อความเงียบแบบนี้มากเท่าไหร่ นิสัยนิ่งของพี่มันไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ติดลบแต่มันเป็นความรู้สึกเรียบง่ายมากกว่า ผมรู้สึกอย่างงั้นนะ…
หรือว่าพี่มันยังเคืองผมเรื่องเด็กเรนอยู่ถึงได้เงียบ
“ทำเมนูอะไรครับ” ผมถามพี่เสือ ก่อนจะเดินเข้าไปไกลๆ เพื่อมองวัตถุดิบในการทำอาหารของเราเย็นนี้
“แกงจืดไข่เจียวไหม เกวว่าไงอยากทำอะไรเพิ่มไหมครับ” ทำไมต้องครับด้วยยย สงสารหัวใจเกวด้วยครับที่รัก
ผมกลายเป็นใบ้ไปทันทีที่ได้ยินพี่มันพูดครับ คือกำลังเขินอยู่ครับ มือสั่นจนต้องหยุดมือที่กำลังล้างผัก
“ว่าไงครับ?” พี่เสือหันมองหน้าผมก่อนจะถามต่อเมื่อเห็นผมเงียบ ผมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติตัวเอง ก่อนจะตอบพี่มัน
“แค่นี้แหละครับ” ผมยิ้มหวานแถมให้พี่มันไปด้วย
จนกระทั่งอาหารเย็นสำหรับเราสองคนเสร็จเรียบร้อย เรานั่งทานที่โต๊ะในครัวเลย เพราะด้วยเหตุผลที่ผมยกขึ้นมาเองว่ามันสะดวกรวดเร็วมากกว่า ไม่ต้องมีพิธีอะไรให้มาก เมื่ออาหารเย็นผ่านไปผมอาสาเป็นคนล้างจานเองแต่มันไม่ง่ายอย่างที่ตั้งใจเมื่อผมบอกพี่มัน
“เดี๋ยวพี่ล้างเอง”
“เกวจะล้างครับ”
“พี่ล้างดีกว่านะ”
“แต่เกวอยากล้างนะ”
“งั้นล้างด้วยกันเลยดีไหม” ข้อเสนอจากพี่เสือทำให้ผมชะงัก เออว่ะ ทำไมผมคิดไม่ได้ตั้งแต่ตอนแรกที่พี่มันไม่ให้ล้าง
“ตามนั้นก็ได้ครับ”
หน้าที่ล้างจานของผมก็คือล้างฟอง ส่วนพี่เสือล้างน้ำเปล่า ผมชะงักมือที่ส่งจานใบสุดท้ายให้คนตัวสูงข้างๆ เพราะมือผมโดนมือใหญ่จับไว้เกือบเต็มมือ ผมเงยหน้ามองพี่มันที่ก้มลงมามองผมเหมือนกัน เท่ากับว่าตอนนี้เราสองคนกำลังยืนสบตาหวานซึ้งกันอยู่ แต่เหมือนว่าจะหวานกันผิดสถานการณ์ไปนิดนึง เราควรรีบล้างจานให้เสร็จก่อนไหมครับพี่?
จุ้ป
เสียงเบาๆ ที่มาจากริมฝีปากพี่มันสัมผัสกับริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็วไม่มีการรุกล้ำแต่อย่างใด ผมยืนนิ่งตกใจกับการที่พี่เสือมาแบบที่ผมไม่ได้ตั้งตัวอะไรเลย เขินจริงๆ เลย ทำไมวันนี้ผมรู้สึกเขินบ่อยจัง จะเป็นอันตรายต่อหัวใจไหมนะ?
“พี่เสือไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะครับ เกวจะให้มื้อเย็นพี่ก่อน” ผมบอกคนที่ล้างน้ำสะอาดจานใบสุดท้ายเสร็จ พี่มันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินออกไปยังไม่ลืมที่จะก้มหอมหัวผมเบาๆ คือวันนี้พี่เสือเป็นอะไรทำไมชอบทำให้หัวใจผมทำงานหนักบ่อยจัง แต่แบบนี้ก็…น่ารักไปอีกแบบเนอะ
“มาเร็วคนเก่งงงง” ผมเรียกพี่มาที่มุมห้องใกล้กับประตูระเบียง ที่มีถาดอาหารถาดน้ำวางอยู่ ผมจัดการเทอาหารให้พี่ แมวอ้วนเดินสะบัดหางมาถึงถ้วยอาหารตัวเองก็ก้มลงกินอาหารตัวเอง ผมลูบให้พี่เบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องเพื่อที่จะได้อาบน้ำ
พี่เสือกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ บนตัวมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันช่วงล่างไว้ ผมรีบหลบสายตาหนีไปทางอื่นทันที ผมใจเต้นแรงอย่างประหม่า ถึงจะเคยเห็นหุ่นล้ำๆ ของพี่มันและเคยใกล้ชิดพี่มันมาแล้วแต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังมีเขินอายบ้างนะ คือความรู้สึกมันยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่น่ะครับ
ผมเดินหลบพี่เสือเข้าห้องน้ำ ยังไม่พ้นประตูห้องน้ำแขนผมก็โดนมือใหญ่จับไว้ก่อน ในตอนที่ยังไม่ได้ตั้งตัวริมฝีปากผมก็ถูกรุกล้ำอย่างรวดเร็ว กว่าจะได้สติตัวผมก็ถูกคนตัวโตกักไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง ปากพี่มันยังคงทำหน้าที่จูบผมได้อย่างดี ลิ้นร้อนที่รุกล้ำเข้ามาทำให้ผมไปต่อไม่ถูก ผมยกมือทุบอกเปลือยของพี่มันหลายๆ ที เพื่อให้รู้ว่าผมกำลังจะขาดอากาศให้ใจเพราะจูบของพี่มัน
จ๊วบ เสียงปากของพี่มันผละออกไปดังขึ้น ผมรีบกอบโกยอากาศเข้าอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นริมฝีปากของคนตรงหน้าผมก็ประกบลงมาที่ริมฝีปากผมอีกรอบ สัมผัสที่รุกล้ำ หนักหน่วง ร้อนแรงปะปนกันไปหมด ความรู้สึกนึกคิดของผมตอนนี้เหมือนกับว่ามันไม่อยู่กับตัวแล้ว ร่างกายของผมอ่อนแรงจากมือที่ผลักออกในตอนแรก เปลี่ยนมากอดคอพี่มันไว้แน่น ผมเริ่มขยับปากตามพี่มันบ้างส่งลิ้นออกไปสัมผัสกับลิ้นของคนตรงหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ ผมยอมโอนอ่อนตามสัมผัสที่ร้อนแรงปนหวานของพี่เสืออย่างฉุดไม่อยู่ พี่เสือนี่เป็นคนที่อันตรายอย่างคาดไม่ถึงจริงๆ
“อ่ะ อ่าา” ผมรีบยกปิดปากตัวเองไว้ทันที เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเปล่งเสียงแปลกๆ ออกไป เพราะพี่มันเลื่อนริมฝีปากลงมาจูบที่คอของผมแผ่วเบา…
TBC.
ตอนต่อไปทุกคนอยากอ่านNCหรือไม่ คนเขียนให้เลือกค่ะ เพราะเป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งกลัวแต่งNCออกมาไม่ดีเท่าที่ควรไม่อยากให้คนอ่านผิดหวังเลย แต่ถ้าอยากอ่านกันคนเขียนก็จะพยายามอย่างเต็มที่ค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
งุย ๆ เขาจะฟีเจอริ่งกันแล้ว
ฟีเจอริ่งกัน ก็ต้องมีฉาก NC จิ อิอิ
-
ปะติดปะต่อเรื่องไม่ค่อยถูก
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบสาม
“อ่ะ อือ” ผมพยายามเม้มปากเพื่อห้ามเสียงของตัวเองไว้อย่างเต็มที่ ในตอนนี้คือผมโดนพี่เสือจับแก้ผ้าเรียบร้อย พี่มันคร่อมตัวผมอยู่ด้านบน ปากพี่มันก็จูบไปตามลำคอของผม กดจูบย้ำลงมาอีกครั้งก่อนจะเปลี่ยนมากัดคอผมเต็มเขี้ยว
“อะ อ๊าา เกวจะ…เจ็บ”
พี่เสือไม่สนใจเสียงร้องของผมแต่จูบซ้ำลงมาบริเวณที่พี่มันกัดลงมา สองมือของผมสอดเข้าไปขยุ้มผมบริเวณท้ายทอยของพี่มันเพื่อระบายอารมณ์ที่เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ของตัวเอง
“ฮ่ะ อ่า” ผมเริ่มปล่อยเสียงครางของตัวเองออกมาเมื่อพี่เสือจูบลงมาที่อกเปลี่ยนสลับเป็นดูดดึงบ้าง ผมแอ่นอกเปลือยเปล่าของตัวเองขึ้นตามแรงอารมณ์ตอนนี้
“ขอกอดหน่อยได้ไหมครับ” พี่เสือเงยหน้าขึ้นจากอกผม ก่อนจะเอ่ยเสียงถามผม
คือที่รักครับมาถึงขนาดนี้แล้วคุณยังถามผมอยู่อีก ผมนับถือความพยายามของคุณจังครับ
ผมยังไม่ตอบแต่ดันตัวขึ้นไปจูบปากพี่มันก่อนจะเลื่อนลงไปแตะริมฝีปากที่หน้าอกด้านซ้ายของพี่มันเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้พี่เสือก่อนจะตอบ
“เกวไม่อยากให้พี่เสือหยุดเลย…อย่า” ผมหยุดไว้ที่ประโยคนั้นก่อนจะเลื่อนมือลูบไล้ไปตามกล้ามหน้าท้องของพี่มันแผ่วเบา
“อย่าหยุดนะครับ” ผมกระตุกยิ้มยั่วพี่เสือก่อนที่ตัวผมจะโดนคนข้างบนกระหน่ำระดมจูบไปทั่วร่างกายของผม เนื้อตัวเปลือยเปล่าของเราสองคนกอดรัดกันอย่างเร่าร้อน เหงื่อเริ่มหยดลงตามกรอบหน้าของผม
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อพี่เสือสอดนิ้วเข้ามาภายในช่องทางด้านหลังของผม มันเจ็บมันรู้สึกแปลกๆ ไม่สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก
“อ่าาา เจ็บจัง” ผมพูดออกมาเบาๆ ข้อมือทั้งสองข้างของผมโดนพี่เสือรวบไว้ด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ทำหน้าที่รุกล้ำผมไม่ขาดตกบกพร่อง เมื่อนิ้วของพี่เสือเข้าอยู่ในตัวผมได้แล้ว ผมหมุนข้อมือตัวเองออกจากมือที่กำไว้อยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงตัวพี่เสือลงมาจูบ
“อ่าา เกว” หูผมได้ยินเสียงครางอย่างพึงพอใจของพี่เสือ ก่อนที่จะถอนจูบออกไปพี่เสือก็ทำการจับลูกชายตัวเองมาจ่อที่ช่องทางด้านหลังของผม สัมผัสที่เชื่อมกันนิดเดียวของมันทำให้ผมขนลุกหน่อยๆ เพราะใจตอนนี้ทั้งกลัวทั้งหยุดไม่ได้แล้ว
“ฮ่ะ อ๊าาาา!” ผมหลบหน้าออกจากจูบของพี่เสือ ก่อนจะร้องเสียงดังลั่นอย่างลืมตัวเมื่อพี่มันดันลูกชายตัวเองเข้ามาเกือบครึ่งโดยที่ผมยังไม่ได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ พี่เสือแช่ตัวเองค้างไว้ยังไม่ได้รุกต่อเมื่อเห็นความเจ็บปวดจากสีหน้าของผม
“ชู่ววว ผ่อนคลายหน่อย ไม่ต้องกลัว” พี่เสือจูบลงมาที่หน้าผากของผมก่อนจะพึมพำปลอบผม สองมือของผมโดนพี่เสือดึงไปประสานฝ่ามือกับพี่มันไว้ ผมกระชับฝ่ามือของเราสองคนแน่นอย่างเป็นกังวล
“อืออออ” พี่เสือก้มลงปิดปากผมด้วยจูบก่อนจะค่อยๆ ดันลูกชายตัวเองเข้ามาจนสุด พี่มันยังไม่ขยับแต่กดแช่ค้างไว้อย่างนั้น ผมได้แต่ร้องอู้อี้อยู่ในปาก เพราะโดนปิดปากด้วยจูบไว้อยู่
“อ่ะ ฮ้ะ อ๊าาา” พอพี่เสือถอนจูบออกไปผมเริ่มครางไม่เป็นภาษาเพราะพี่มันเริ่มขยับตัวเข้าออก
มือของเรายังคงประสานกันไว้อยู่ แรงกระแทกจากพี่มันที่เริ่มรุนแรงขึ้นทำให้ผมแทบคลั่ง ความเจ็บและความเสียวมีเส้นบางๆ กั้นอยู่จริงๆ ครับ
พี่เสือปล่อยมือออกจากมือผมก่อนใช้มือขวากำลูกชายตัวน้อยๆ ของผมไว้เต็มมือ ส่วนมือซ้ายจับขาข้างขวาของผมไว้แน่นจนผมกลัวว่าพอจบกิจกรรมนี้ผมคงตัวช้ำหลายที่เหมือนกัน พี่มือมันทำหน้าที่ขยับให้ผมอย่างพร้อมเพรียงกับจังหวะที่สะโพกพี่มันเคลื่อนไหว จนผมใกล้ถึงจุดที่สติแทบระเบิด ผมหลับตาเชิ่ดหน้าขึ้นก่อนจะปลดปล่อยออกมา
“อ๊าาาาา!” ผมครางเสียงดังก่อนจะปลดปล่อยออกมือเต็มมือพี่เสือ พี่มันยิ้มให้ผมก่อนจะกระแทกตัวเองเข้ามาอย่างรุนแรงและเร็วจนผมหายใจแทบไม่ทัน ผมน้ำตาซึมเมื่อพี่มันกระแทกเข้ามาแรงๆ สามสี่ครั้งก่อนจะกดตัวแช่ค้างไว้ ผมรับรู้ได้ถึงน้ำอุ่นๆ ของพี่มันที่ฉีดเข้ามาในตัวผม
“อ่าาา” ผมหลับตาลงอย่างอ่อนแรง เสียงหอบหายใจของพี่เสือยังดังอยู่ในหัวของผม แต่ประโยคที่พี่มันพูดขึ้นมาทำให้ผมแทบตาสว่างในทันทีเลย…
“อีกรอบนะครับ”
TBC.
เกวจะไม่ทน!!
ปล.ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ แต่งNCครั้งแรกเลย ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยค่าา
:jul1: :mew1:
-
สู้จ้ะน้อง บอกเองนะว่าอย่าหยุด
-
:pig4: :pig4: :pig4:
สรุปแล้ว ใครอ่อยใคร?
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบสี่
“รบกวนด้วยแล้วกันนะ”
“ครับ”
เสียงพี่เสือ…
ผมรู้สึกเจ็บไปทั้งร่างกายตั้งแต่ยังไม่ลืมตา ได้ยินเสียงแว่วๆ ของพี่เสือที่ผมไม่รู้คุยกับใคร
เสียงพี่เสือเงียบไปแล้ว ผมจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปตรงต้นเสียงที่ได้ยิน พี่เสือยืนอยู่ตรงโต๊ะวางของที่ปลายเตียง พี่มันก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่ ยังไม่รู้ตัวว่าผมตื่นแล้ว
“พี่เสือ…” ผมเอ่ยปากเรียกพี่มัน เสียงผมดูแหบแห้งกว่าที่ผมคาดการณ์ไว้อีกนะเนี้ย
“เป็นยังไงบ้าง ปวดตรงไหนไหม” คนที่ผมเสียงชื่อพอได้ยินผมเรียก ก็พุ่งตัวเข้ามาหาผมที่นอนอยู่ด้วยความเร็วเหนือแสง
“เกวโอเค โอ้ย!” ยังไม่ทันขาดคำผมก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อคนตัวโตพยุงผมให้ลุกขึ้นนั่ง เจ็บตูดร้าวระบมระทมจิตมาก
เวรเอ้ย!
“ยังโอเคอยู่อีกไหมครับ” เสียงนิ่งมาเชียว
“เมื่อกี้โอเค…แต่ตอนนี้คิดว่าไม่น่าจะโอเคเท่าไหร่ แหะๆ” ผมยิ้มแห้งไปให้พี่มันก่อนจะพยุงตัวเองจัดท่านั่งดีๆ พอได้นั่งเต็มก้นแล้วทำเอาผมเกือบน้ำตาเล็ดเลย
เจ็บไปหมดเลย ร่างเกวจะแหลกไหมครับพี่เสือ? ผมได้แต่คิดในใจเงียบๆ
“พี่โทรบอกเพื่อนให้แล้วนะ” ผมพยักหน้าเข้าใจ สงสัยตอนที่ผมได้ยินเสียงพี่เสือคงเป็นตอนที่พี่มันโทรหาเพื่อนผม ฮ่ะ! เดี๋ยวก่อนเพื่อน? เพื่อนผม? เวรล่ะผมยังไม่ได้บอกเพื่อนเลยนะว่าผมคบกับพี่เสืออยู่
“พี่เสือโทรหาเพื่อนเกวคนไหนครับ” ผมรีบเก็บอาการตกใจของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะถามพี่เสือแบบพยายามทำเสียงไม่ให้ดูลนลานจนเกินไป
“คนที่เมมเบอร์ไว้ว่า'น้องโบ'” พี่เสือตอบผมนิ่งๆ
“พี่เสือรู้ได้ไงว่าเพื่อนเกวชื่อโบอ่ะ เกวจำได้ว่าไม่เคยบอกนะ” ผมถามสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกไปตรงๆ คนโดนถามชะงักมือที่กำลังเลื้อยบนตัวผมอยู่ ผมมองหน้าพี่มันเพื่อกดดันเอาคำตอบ
“ที่จริงพี่รู้จักเกวมาก่อนหน้านี้แล้วล่ะ” พี่เสือสบตาผมก่อนจะตอบ คำตอบที่ทำให้ผมมีเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด
“ยังไงครับ อธิบายให้เกวรู้หน่อย” ผมเลื่อนมือทั้งสองข้างของตัวเองไปจับมือคนตัวโตที่นั่งอยู่บนเตียงตรงข้ามผม ผมบีบมือพี่มันเบาๆ เพื่อให้พี่มันรับรู้ว่าผมพร้อมที่จะฟัง
“จำตอนที่เพื่อนพี่มันพูดตอนเกวมาขอนั่งโต๊ะด้วยได้ไหม เรื่องเด็กอักษรฯ” น้ำเสียงจริงจังถูกเปล่งออกมาจากปากหยักที่ผมมองทีไรก็อยากกัดให้เลือดซิบของคนตรงหน้า
เราสองคนยังจับมือกันไว้อยู่ ผมพยักหน้าตอบว่าจำได้ ก่อนที่พี่ผมจะเล่าต่อ
“เด็กอักษรฯ ที่พูดถึงคือเกว พี่สนใจเกวมาก่อนหน้านั้นแล้วล่ะ” คำบอกเล่าจากปากของคนที่นั่งก้มหน้าหูเริ่มแดงขึ้นมาหน่อยๆ
ผมงงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ กับคำบอกเล่าของคนขี้เขินตรงหน้า ผมอมยิ้มมองพี่เสือที่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ก่อนที่พี่มันจะเลิกคิ้วเหมือนถามผมว่ายิ้มอะไรของมึง?
“เกวไม่เห็นรู้ตัวเลย” พอมาสารภาพจ้องหน้ากันแบบนี้ก็เล่นเอาผมเขินอยู่เหมือนกันนะ ลืมเจ็บก้นไปชั่ววูบเลยอ่ะ
ผมยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเมื่อพี่เสือก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากของผมอย่างแรงเหมือนหมั่นเคี้ยว ก่อนจะเลื่อนลงมาตามกรอบหน้า ต่อด้วยปลายจมูก มุมปากของผมทั้งสองข้างที่ยิ้มกว้างอยู่ตอนนี้ แต่พอผมคิดได้ว่าผมพึ่งตื่นยังไม่ได้แปรงฟันผมจึงรับหุบยิ้มทันที คือเข้าใจฟีลที่ยังไม่ได้แปรงฟันกันป่ะครับ? ไม่กล้าพูดแรงอ่ะ มันไม่มั่นใจ
“หืมมม?” คนที่สาละวนจูบตามหน้าของผม ครางในลำคือเสียงเบาอย่างสงสัยว่าผมทำไมเปลี่ยนอารมณ์ไวจัง เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวไม่ยิ้ม อารมณ์ไหนของผมกัน เออผมก็งงตัวเองนะ
“เว้นปากไว้ละกันเนาะ เกวยังไม่ได้แปรงฟัน” ผมพูดเสียงเบา พอให้พี่มันได้ยินคำตอบของผม
“พี่จะไม่อธิบายเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เพราะนับตั้งแต่วันนี้เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ผมยิ้มกว้างอย่างกับคนบ้าแล้วตอนนี้ ผมซุกตัวเข้าไปกอดพี่มันแน่น อ้อมแขนที่โอบรัดตัวผมไว้ลูบหลังผมไปมาเบาๆ
“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน” ผมซุกหน้าลงที่อกพี่มันหลังจากที่พูดจบ
พี่มันไม่ได้พูดตอบอะไรกลับมา แต่ผมรับรู้ได้ถึงสัมผัสเบาที่คนตัวโตก้มลงมาหอมหัวผม คึคึ เกวยังไม่ได้สระผมจ้า โรแมนติกไม่ออกเลยเหม็นผมตัวเองแทนพี่เสือ น้องขอโทษนะคุณพี่ต่อไปน้องจะพยายามสระผมทุกวันนะ
“หิวหรือยังพี่ทำข้าวต้มไว้แล้วนะ” หลังจากที่กอดกันกลมอยู่เป็นนานสองนาน พี่เสือก็ถามผมถึงเรื่องข้าวเช้า หรือไม่เช้าแล้ว?
“ฮือออ เกวไม่อยากลุกเลยเกวเจ็บไปหมดทั้งตัวเลย” ผมบอกเสียงเบา พร้อมกับช้อนตาขึ้นมองหน้าพี่เสือ พี่มันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจัดการอุ้มผมขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง สงสัยกลัวทำผมหลุดมือร่วงไปกองที่พื้น ถ้าร่วงจริงผมคงได้หยอดน้ำข้าวต้มสักสี่ห้าวันที่โรงพยาบาลอ่ะผมว่า
พี่เสือพาแวะเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะอุ้มผมที่เกาะเกี่ยวอยู่ด้านหน้าพี่มันเป็นลูกลิงออกมาทานข้าวเช้า
ผมมองตามแผ่นหลังคนตัวโตที่ยืนล้างจานอยู่อย่างปลื้มใจ พี่มันไม่ยอมให้ผมช่วยเพราะพี่มันบอกว่าแค่ยืนเองให้นิ่งก็ให้ผมมีปัญญาทำได้เองก่อนเถอะเพราะงั้นนั่งนิ่งๆ ไป
อืมมมม
พี่เสือนี่…เป็นพ่อบ้านที่ดีจริงๆ นะ
TBC.
เว่อร์วังมากกก รักกันเว่อร์วัง หมั่นไส้คนมีแฟน 555
ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ที่เปิดด้วยเด้อจ้าาา เรื่องที่สองแล้วมาแวะชมกันได้นะคะ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68278.0 (LOKASUNDER โคตรหล่อตัวพ่อ)
-
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณครับ กด +1 ให้นะครับ :a9:
-
:hao6:
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบห้า
หลังจากที่เสร็จกิจกรรมในครัวกันแล้ว ผมหมายถึงกิจกรรมทานอาหารเช้านะครับ พี่เสือก็อุ้มผมเข้าห้องน้ำอีกรอบเพื่ออาบน้ำ เพราะผมเน่ามาตั้งแต่เมื่อคืน พอคิดถึงเมื่อคืนมันก็ทำให้ผมหน้าร้อนจนต้องซุกลงกับซอกคอพี่เสือ ผมทำอะไรลงไปเนี้ยยย เราคบกันได้ไม่นานด้วยซ้ำ ถ้าพ่อแม่รู้คงผิดหวังในตัวผมแย่ที่ผมใจง่ายขนาดนี้ แงงงง
“เป็นอะไรหืม?” คนที่อุ้มผมอยู่ถามขึ้นพร้อมกับก้มลงมามองผมที่เกาะพี่มันไว้แน่น
“ปะ เปล่าสักหน่อย เมื่อไหร่จะเดินถึงห้องน้ำอ่ะ เกวเมื่อย” ผมรีบปฏิเสธเสียงสั่น ก่อนจะแถเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อย คือที่ผมบอกว่าเมื่อยเนี้ยผมว่าพี่เสือมากกว่านะที่เมื่อยเพราะพี่มันอุ้มผมอยู่
“โอเคๆ ถึงแล้วจะอาบเองหรือให้พี่อาบให้” คนที่อุ้มผมอยู่ถาม พร้อมกับวางผมลงที่อ่างล้างหน้าเมื่อเดินมาถึงห้องน้ำแล้ว
“อาบเองสิครับ” ผมตอบอย่างอายๆ คือผมอาบเองได้จริงๆนะ เจ็บอยู่แต่ก็สามารถยืนได้ไม่ล้มแน่นอน
“แน่ใจว่าไหว” พี่เสือถามย้ำอีกครั้งก่อนจะดึงมือซ้ายผมขึ้นไปจูบที่หลังมือเบาๆ ขนลุกเลยผม
“แน่ใจสิ อื้อออ” โดนจูบปิดปากซะงั้น คิดว่าผมจะได้อาบน้ำไหมเช้านี้ เห้อออ
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะหกโมงเย็นแล้ว ผมหอบผ้าห่มและหมอนในห้องนอนออกมากองอยู่ที่โซฟาในห้องโถงเพื่อนอนดูทีวีสบายๆ พี่เสือนั่งพิมพ์งานเอาแล็ปท็อปวางบนตักที่มีหมอนใบเล็กวางรองไว้อีกที เพราะพี่มันตัวสูงไงเลยต้องเอาหมอนมารองเพื่อจะได้ไม่ต้องก้มหลังให้เมื่อย ส่วนผมนอนขดตัวผ้าห่มม้วนเป็นก้อนซุกอยู่ข้างๆ พี่เสือ
เมี้ยววว
ตาผมจ้องรายการโทรทัศน์เกี่ยวกับสารคดีการท่องเที่ยวต่างประเทศ หูได้ยินเสียงพี่ร้องอยู่ใกล้ ผมเห็นพวงหางสีเทาขยับไปมาอยู่ข้างล่างโซฟา ก่อนผมจะเอื้อมมือลงไปคว้าตัวแมวอ้วนมากอดไว้ พี่เสือหันมามองผมนิดหน่อยก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองแมวอ้วนที่ผมกอดอยู่ พี่มันเอื้อมมือซ้ายมาลูบหัวผมไปมาเบาๆ ทำเอาผมฟินจนเผลอลับตายิ้มเหมือนคนบ้า
พี่เสือนั่งลูบหัวผมด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาก็ใช้พิมพ์มีบ้างที่ต้องใช้มือซ้ายจนต้องละมือที่ลูบหัวผมออกไปก่อน แต่ไม่นานมือใหญ่ที่เกือบใหญ่เท่าหัวผมก็กลับมาลูบหัวผมไปมาเหมือนเดิม ผมชอบบรรยากาศแบบนี้จัง มันอบอุ่นจนหัวใจมันเต้นรัวเลยล่ะ
เราดูโทรทัศน์กันจนถึงเวลาเข้านอนปกติคือห้าทุ่มถึงได้เข้านอน ดีที่ทานข้าวเย็นกันก่อนหน้านั้นแล้วเลยไม่หิว มีผมที่สลับกันไปอาบน้ำคนละรอบกับพี่เสือ ก่อนจะกลับมานอนกอดกันกลมที่โซฟาเหมือนเดิม พรุ่งนี้เช้าผมต้องไปเรียนแล้วด้วย เอาจริงๆ เลยก็อยากหยุดเพิ่มอ่ะ เกวขี้เกียจนะครับ แต่ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกนะ เพราะกลัวไม่จบพร้อมเพื่อน
ตอนเช้าพี่เสือตื่นก่อนผมอีกเช่นเคย พี่มันเตรียมขนมปังปิ้งกับนมอุ่นไว้ให้ผมเรียบร้อย จัดการอาหารเช้าเสร็จเราก็ไปเรียนพร้อมกัน ก่อนจะแยกกันขึ้นเรียนพี่เสือก็สั่งผมอีกว่าเที่ยงให้รอที่โรงอาหาร ผมตอบโอเคแอบเขย่งตัวขึ้นหอมแก้มพี่มันด้วยเพราะเห็นว่าไม่มีคนอยู่แถวนี้ ผมยิ้มแป้นก่อนจะวิ่งหนีพี่มันขึ้นตึกเรียน ก่อนที่พี่มันจะจับผมทารุณกรรมทาง…ทางไหนก็คิดเอาเองแล้วกันนะ
“สวัสดีโบบบ” ผมยิ้มกว้างทักทายโบนัทเมื่อเดินเข้ามาในคลาสเรียน ผมเดินยิ้มเข้าไปนั่งข้างๆ โบ เดินได้สะดวกไม่สะเทือนแผลเพราะเมื่อวานผมนอนเยอะมั้งมันเลยหายไปเอง
“กวนตีนแต่เช้าจัง” เสียงโบที่ตอบผมมันฟังดูแหบแห้งเหมือนคนไม่สบาย เป็นหวัดรึเปล่านะ?
“ไม่สบายเหรอ” ผมถามโบด้วยความเป็นห่วง มันพยักหน้าตอบผมว่าใช่ก่อนจะก้มลงกดโทรศัพท์เร็วๆ
“วิชมาช้าจัง ไม่เข้าเรียนหรอว่ะ” ผมเอ่ยถามโบขึ้นมาเรื่องที่วิชยังไม่เห็นมาเรียนสักที
“อืม ช้ามั้ง โทษทีกูคุยกับพี่กรรณอยู่มันวอแวไม่เลิกสักที” โบเงยหน้าขึ้นมาตอบผมเร็วๆ ก่อนจะก้มลงไปกดโทรศัพท์ต่อ อืมที่คอโบนัทนี่รอยแพ้รึเปล่านะ? มันเป็นสีแดงเข้มเกือบช้ำหลายรอยเลย หรือว่ามันอาจจะเป็นอาการแทรกซ้อนของโบนัทเพราะตอนนี้มันก็ไม่สบายอยู่ด้วย คิดได้แบบนั้นผมก็ไม่สบายใจจนต้องยกมือสะกิดไหล่เพื่อนเบาๆ มันเงยหน้าขึ้นมามองผมงงๆ ว่าผมเป็นอะไร
“มึงแพ้อะไรป่ะว่ะ รอยที่คอมึงดูไม่โอเคอ่ะ ไปหาหมอมาจบ” ผมถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง โบมันมองผมตาค้างไปสักพักก่อนจะใช้มือรวบคือเสื้อตัวเอาไว้แน่น มันรีบติดกระดุมเม็ดบนสุดอย่างรวดเร็ว ผมมองการกระทำของมันด้วยความไม่เข้าใจ ผมเห็นไปแล้วอ่ะจะติดเพื่อ?
“อะ อืมกูแพ้นิดหน่อยเลยผื่นขึ้นเป็นหวัดด้วย” ผมหรี่ตามองมันที่ทำตัวดุ๊กดิ๊กอย่างมีพิรุธ ผมควรเชื่อเพื่อนตัวเองดีไหมเนี้ย ทำตัวน่าสงสัยจัง
“อืมมมม กินยารึยังละ” ผมเปลี่ยนเรื่องถาม
“กินเรียบร้อยแล้วไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็หาย” มันตอบผมอย่างสบายๆ ไม่ทำตัวมีพิรุธแล้ว แต่ก็ยังไม่หันมาสบตาผมสักที
“โอเค มีไรก็บอก”
“โอเค๊” โบตอบผมโอเคเสียงสูงพร้อมกับทำมือท่าโอเคไปด้วย
ความจริงผมก็แค่สงสัยไปงั้นแหละว่าคอมันเป็นอะไร ผมรู้อยู่แล้วว่ามันคงโดนพี่กล้วยกินมาแน่ๆ เพราะผมก็มีรอยน่าอายนี่บนตัวเหมือนกัน เพียงแต่พี่เสือไม่ทำไว้ที่คอผม เพราะพี่มันทำไว้ตามหน้าอก หน้าท้อง ต้นขาหรือแม้กระทั่งบริเวณข้อเท้าผมก็มี…
TBC.
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบหก
“พี่เสือครับ เย็นนี้ผมกลับบ้านที่เช่าอยู่นะครับ” ผมบอกพี่เสือขณะที่เราสองคนกำลังไปเรียนกัน พี่เสือขับรถส่วนผมนั่งกินขนมไปเงียบๆ บนรถ
“หื้มม กลับไปดูรถเหรอ” พี่เสือถามผมโดยที่ไม่หันมามองหน้าผม
“ครับ ผมว่าจะเอามาขับน่ะครับ เผื่อเราจะต้องใช้รถคนละคันกัน” ผมตอบเขา ความจริงผมยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าพี่เสือจะให้ผมอยู่คอนโดพี่มันตลอดหรือเปล่า ผมเลยยังไม่รีบตัดสินใจว่าจะเลิกเช่าบ้านที่อยู่ก่อนหน้านี้หรือเปล่า มันเป็นจังหวะเหมือนกับว่าอะไรยังไม่เข้าที่เข้าทาง
“พี่ว่าเอากลับไปจอดไว้บ้านเกวดีกว่านะ ยังไงพี่ก็ไม่ปล่อยเกวไปไหนมาไหนคนเดียวแน่ๆ” คราวนี้พี่เสือหันมามองหน้าผมจริงจัง ผมเม้มปากอย่างเขินๆ คือเกวอย่าเพิ่งเขินพี่เสือเขาจริงจังอยู่นะ
“เอางั้นเลยเหรอครับ” ผมถามย้ำอีกครั้ง
“ใช่ แล้วบ้านที่เช่าอยู่ก็เลิกเช่าเลยก็ได้นะ มาอยู่กับพี่” โหหหห พ่อคุณ ผมนี่อ้าปากค้างเลยอ่ะ
“คือ คือว่า” ผมได้แต่อ้ำอึ้งอยู่ในปาก ไม่มีคำไหนจะพูดแล้วอ่ะ ความโซหลัวของพี่มันทำให้ผมทั้งเขินทั้งหวั่นไหวหัวใจ คือเคยเป็นกันไหมครับอารมณ์แบบตกหลุมรักคนคนเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกอ่ะ
“ตามที่พี่บอกเลยนะ” ผมมัวแต่ติดอ่างเป็นคนเอ๋อจนพี่เสือหันมาย้ำกับผมอีกรอบ แล้วเกวคนนี้จะทำอะไรได้นอกจาก…
“ตามที่พี่เสือบอกก็ได้ครับ” ตอบเสร็จผมก็ก้มหน้าก้มตาหลบหนีสายตาของพี่เสือทันที หัวใจผมเต้นแรงมากเลย ไม่ใช่เพราะเขินพี่เสือนะแต่เป็นเพราะว่าผมตื่นเต้นที่ตัวเองตัดสินใจย้ายไปอยู่กับพี่เสือคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘แฟน' โดยที่ยังไม่ได้ขอพ่อกับแม่น่ะสิ รู้ตัวเลยอ่ะว่าตัวเองแรด
“ตอนเย็นพี่มารับนะ ส่วนบ้านเกวก็วันหยุดค่อยไปแต่เช้า”
“ครับ”
และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง ผมตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงลุกมาทำอาหารเช้าไว้ ก่อนที่ผมจะไปอาบน้ำต่อเลย พี่เสือยังหลับลึกอยู่บนเตียง โดยไม่มีท่าทีที่จะตื่นเลยแม้แต่น้อย ปกติพี่เสือจะตื่นก่อนผมตลอดแต่เมื่อคืนผมเห็นพิมพ์งานจนดึกเลยละกว่าจะได้นอนก็คงดึก เพราะผมนอนมองพี่มันทำงานเพลินๆ จนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้อ่ะ
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีดำเรียบๆ กางเกงยีนส์ขาสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อยเสร็จเรียบร้อย ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จอยู่ข้างหัวเตียงฝั่งพี่เสือนอนอยู่ ก่อนจะกดโทรออกหาแม่
“แม่จ๋า” ผมทักทายแม่ด้วยเสียงสดใสทันทีที่แม่รับสาย
“ว่าไงลูกชาย หายหน้าหายตาเลยนะ” ผมอมยิ้มกับคำถามของแม่ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปนั่งที่โซฟาด้านนอกแทน เพื่อไม่เป็นการรบกวนการนอนของพี่เสือ
“เกวปล่อยให้แม่คิดถึงหรือเปล่านะ” ผมพูดหยอกแม่ ได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“แม่ก็คิดถึงเกวทุกวันอยู่แล้วจ้ะ” คราวนี้ผมหัวเราะกับคำตอบของแม่บ้าง ในครอบครัวเราคนที่สร้างสีสันในบ้านได้ดีที่สุดคือผมกับแม่ พี่เจตเคยบอกว่างั้นนะ แต่ผมว่าก็น่าจะจริงอ่ะ เพราะบ้านผมมีแต่ผู้ชายนิ่งขรึมกันทั้งนั้น แม่เป็นผู้หญิงคนเดียวในบ้านก็คงมีเหงาๆ บ้างตามประสาสาวๆ ผมเองโดยปกติก็เป็นคนอารมณ์ดีอยู่แล้วก็เลยถือโอกาสนี้สร้างสีสันให้ที่บ้านด้วยเลยแล้วกัน แม่จะได้ไม่หัวเราะอยู่คนเดียว
“วันนี้เกวจะไปกอดให้หายคิดถึงนะครับ” ผมคุยโทรศัพท์กับแม่ พร้อมกับเดินไปเทอาหารกระป๋องสำหรับแมวให้พี่ที่เดินมาป้วนเปี้ยนแถวที่ผมยังอยู่
“แม่จะทำมื้อเที่ยงไว้รอนะ”
“โอเคครับ แล้วเกวว่าจะเอารถคันที่เกวขับกลับไปไว้บ้านด้วยน่ะครับ” ผมบอกจุดประสงค์แม่ไป
“อ้าว แล้วจะไปมหาลัยยังไงล่ะจ้ะ รถเมล์หรือแท็กซี่” พอแม่พูดจบ ผมไม่ต้องเห็นสีหน้าแม่ตอนพูด ผมก็เดาออกนะว่าผมกำลังพูดแซวผม ก็แม่น่ะอาบน้ำร้อนมาก่อนผมก็ต้องเดาออกอยู่แล้วป่ะ ว่าอยู่ๆ ทำไมถึงจะไม่ใช้รถ นอกเสียจากจะมีคนไปรับไปส่ง เพราะแต่ไหนแต่ไรผมเป็นบุคคลที่ไม่ถนัดใช้รถโดยสายประจำทางเลย งั้นแม่ก็คงเดาไว้อยู่แล้วว่าผมคงมีพี่เสือไปรับมาส่ง
“คือว่าช่วงนี้เกวไม่ค่อยได้ใช้เลยครับ กะว่าจะเอาไปไว้ที่บ้านน่าจะดีกว่า แล้วเกวว่าจะเลิกเช่าบ้านที่เกวอยู่แล้วด้วยครับ”
“ทำไมละจ้ะ จะกลับมาอยู่บ้านแล้วหรือ” ผมเม้มปากอย่างใช้ความคิด แต่ในหัวผมนี้คำตอบดีๆ คงปลิวไปกับสติแล้วมั้ง
“คือว่าพี่เสือเขาชวนเกวมาอยู่ที่คอนโดเขาด้วยกันน่ะครับ แล้วเกวก็ตอบตกลงไปแล้วด้วย อีกอย่างบ้านหลังนั้นค่าเช่าก็ค่อนข้างแพง เกวอยากลดค่าใช้จ่ายช่วยที่บ้านด้วย อีกอย่างเกวไม่อยากให้พ่อกับแม่ลำบากกับค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นของเกวด้วยครับ” ผมตอบแม่ไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นมาหน่อย อันที่จริงเรื่องค่าเช่าบ้านเนี้ยก็เป็นอีกเรื่องที่ผมขัดใจพ่อแม่และเหล่าพี่ชายไม่ได้ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งใหม่ๆ แล้วล่ะเพราะบ้านหลังที่เช่าให้ผมอยู่คือค่าเช่าแต่ละเดือนคือแพงมาก ผมเข้าใจนะว่ามันอยู่ใกล้มหาลัยอยู่ใจกลางเมืองแต่ผมก็อดเสียดายเงินที่จ่ายไปแต่ละเดือนไม่ได้ ผมไม่อยากให้ที่บ้านมีค่าใช้จ่ายที่ไม่ค่อยจำเป็น ผมค่อนข้างเกรงใจแต่ก็ขัดไม่ได้ ทุกคนในครอบครัวผมยกเหตุผลที่ว่าที่นี่มันใกล้ต่อการเดินทางไปเรียนและปลอดภัยหน้าหมู่บ้านมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงพร้อม ถ้าจะให้ผมอยู่บ้านแล้วขับรถไกลๆ มาเรียนมันอันตรายเกินไป (?) ผมเลยได้แต่พยักหน้ายินยอมไปด้วยตั้งแต่ปีหนึ่ง พอผมยกเหตุผลว่าทำไมไม่เช่าคอนโดล่ะ ราคาน่าจะถูกกว่าบ้านพี่ใจก็ให้เหตุผลผมมาว่าคอนโดแถวนี้ไกลไป ในตอนนั้นผมนี่แบบโอเคเกวยอมแล้ว
“ถ้ายกเหตุผลมาขนาดนี้ แม่จะขัดอะไรได้” น้ำเสียงติดงอนของแม่ ทำให้ผมต้องอมยิ้มคนเดียวอีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับ เกวจะตั้งใจเรียนแน่นอนครับ”
“แม่รักเกวนะลูก ถ้าเกวมั่นใจแม่ก็เชื่อใจเกวจ้ะ”
“เกวก็รักแม่ครับ”
“จ้าาา พ่อลูกชาย”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ เที่ยงนี้เจอกันครับ”
“บายจ้ะ”
ผมรอให้แม่กดตัดสายไป ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะเข้าไปปลุกพี่เสือ เพราะนี้สายมากแล้ว แต่ยังไม่ได้ขยับออกจากที่ตัวผมก็ถูกสองแขนแข็งแกร่งรวบเอาไปกอดไว้แน่น แผ่นหลังผมสัมผัสได้ถึงแผ่นอกแน่นๆ ของพี่เสือ พี่มันวางคางไว้ที่หัวผมก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผมหน้าขึ้นริ้วสีแดงจางๆ ออกมา
“แม่เกวรู้ว่าอยู่ด้วยกันแล้วแบบนี้ พี่ต้องไปสู่ขอลูกชายบ้านเขาด้วยรึเปล่าหืม?”
ไปก็ดีครับ…
TBC.
ขอโทษที่มาช้าเด้อค่าา เพิ่งสอบเสร็จวันนี้เลย
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะไปแวะชมกันได้เด้อ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68278.0 (LOKASUNDER โคตรหล่อตัวพ่อ)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
หอบผ้าหอบผ่อนหนีไปนอนบ้านผู้
-
o13
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบเจ็ด
“แม่จ๋าาา สวัสดีครับ” ผมวิ่งเข้าไปกอดแม่ทันทีที่เปิดประตูลงจากรถ ผมขับรถตัวเองมา ส่วนพี่เสือขับรถตัวเองตามมาอีกที วันนี้ผมเอาพี่มาด้วย เผื่อพี่คิดถึงพี่เจตกับพี่หยางด้วย เพราะพี่เจตกับพี่หยางยังไม่กลับฮ่องกง
“เดี๋ยวก็สะดุดล้มหรอก” นี่ไม่ใช่แม่นะที่พูด พี่ใจที่นั่งอยู่โซฟาตัวเดี่ยวต่างหากที่พูด ผมหอมแก้มแม่แรงๆ ก่อนจะผละออกแล้วกระโดดเข้าไปกอดพี่ใจไว้แน่นด้วยท่าที่ผมคุกเข่าลงกับพื้น พี่ใจต้องนั่งกางขาออกเล็กน้อยให้ผมมุดตัวดุ้กดิ้กเข้าไปกอดเอวพี่ชายไว้แน่น
“ฮื้อออ หนูคิดถึงพี่ใจจุงงง” พี่ใจเป็นคนเดียวที่ผมแทนตัวเองว่าหนูด้วย คือเข้าใจฟีลผมไหมที่แบบว่าลูกคนเล็กกับพี่คนโตอ่ะ อายุเราก็ห่างกันมากอีกตอนนี้พี่ใจนี่สามสิบแล้วมั้ง ผมยังเป็นตัวอ่อนอายุสิบเก้าอยู่เลย
“คิดถึงแต่ไม่ค่อยกลับมาเยี่ยมบ้าน?” พี่ใจพูด แต่เราสองคนยังกอดกันกลมอยู่ หูผมได้ยินเสียงแม่เดินออกไปรับพี่เสือที่เพิ่งมาถึงและจอดรถเสร็จแล้ว
“หนูกลับมาแล้วนี่ไง” ผมยิ้มกว้าง สองแขนกอดพี่ชายตัวเองไว้แน่นพร้อมกับโยกตัวไปซ้ายทีขวาทีเหมือนเด็ก พี่ใจยกมือขึ้นลูบหัวผมเหมือนอย่างเคยที่ทำเมื่อเรากอดกัน
“หนู?” เสียงสูงเชิงถามของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นทำให้ผมเบี่ยงหน้าออกจากอกพี่ใจเพื่อหันไปมอง พี่เสือเดินเข้ามาพร้อมแม่ ที่มือพี่มันหิ้วถุงขนมเค้กร้านดังที่ห่อใส่กล่องอย่างดีมาด้วย
“ไม่ค่อยกลับบ้านไม่พอยังเอาแฟนมาด้วย?” พี่ใจดันไหล่ผมเบาๆ เหมือนให้ผมผละออก ผมผละออกมาจากอ้อมกอดพี่ใจ แถมยิ้มแฉ่งเอาใจพี่ใจพร้อมกับเอียงคอน้อยๆ ด้วย
“หนูโตแล้ว มีแฟนไม่เห็นแปลก” ผมพูดเสียงเบา พร้อมกับใช้สองมือจับต้นแขนที่มีกล้ามเนื้อพองามของพี่ชายตัวเองไว้ ก่อนจะถูหน้าลงไปเบาๆ นี่เกวพยายามสุดติ่งเพื่อความปลอดภัยของตัวเกวและพี่เสือนะนี่ พี่ใจน่ะแพ้ลูกอ้อนของผมประจำแหละพี่ชายคนโตผมน่ะแพ้คนอ้อนเก่ง
“โอเค โตก็โตไม่ได้ว่าอะไรนิ” นั่นไงบอกแล้วว่าพี่ใจแพ้คนขี้อ้อน
“ฮี่ ฮี่” ผมทำเสียงเหมือนม้าปนหัวเราะ
“เกวจ้ะ ไปเรียกพ่อมาทานข้าวเร็วจ้ะ อยู่สวนหลังบ้านน่ะ” แม่บอกผมยิ้มๆ
“ครับ” ผมพยักหน้าเข้าใจ หันไปยิ้มหวานให้พี่เสือก่อนจะเดินออกไป
ผมเดินออกจากบ้านทางประตูหลังบ้าน เพราะตรงนี้ใกล้กับสวนมากกว่า พ่อผมชอบปลูกต้นไม้มากและในสวนส่วนมากจะมีกล้วยไม้เป็นส่วนใหญ่
“พ่อครับ” ผมเรียกพ่อที่กำลังให้อาหารปลาคาร์ฟตรงบ่อหินขนาดกลาง
“ว่าไงลูกชาย'” พ่อพูดโดยที่ยังไม่ได้หันมามองหน้าผม
“มื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้วครับ แม่ให้มาตาม” ผมเดินเข้าไปใกล้พ่อก่อนจะแบมือขออาหารปลาจากพ่อ เหตุการณ์นี้ทำให้ผมนึกถึงเมื่อก่อนเลยตอนเด็กๆ ผมชอบมาให้อาหารปลากับพ่อที่นี่ มีครั้งหนึ่งผมเล่นซนจนลื่นตกลงไปในบ่อ โชคดีที่บ่อไม่ลึกมาก จำได้ว่าตอนนั้นแม่บ่นผมกับพ่อไปครึ่งวัน
“เรียนเป็นยังไงบ้างช่วงนี้” พ่อเอ่ยถามผมขณะที่เราสองพ่อลูกยืนให้อาหารปลาอยู่ข้างกันให้
“ก็ยากเป็นบางวิชาครับ แต่เกวสบายมากเลยละครับ” ผมยิ้มให้พ่อ พ่อมักจะถามผมแบบนี้เสมอพ่อบอกว่าท่านไม่อยากให้ผมฝืนใจตัวเองจนเครียด บ้านเรามีเงินมากพอแล้วพี่ใจก็เป็นผู้บริหารที่ดี พี่เจตก็ไปได้สวย ผมเป็นลูกคนเล็กพ่อไม่อยากให้ผมกดดันตัวเอง บ้านเราไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าความสุขของคนในบ้าน
“ดีแล้วพ่อไม่อยากให้เกวเครียด” พ่อยกมือลูบหัวผมเบาๆ ผมยิ้มแฉ่งโชว์ฟันทันที เดี๋ยวนะเกวลืมไปมือพ่อที่เอามาลูบหัวอ่ะจับอาหารปลามาก่อนนะพ่อ!
“พ่อลูกคู่นั้นน่ะ แม่ให้ออกมาตามไปทานข้าวนะไม่ใช่มาให้อาหารปลา” เสียงแม่ดังมาจากประตูหลังบ้าน ผมหันไปยิ้มพร้อมกับโบกมือให้แม่
“ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” ผมตอบแม่กลับไป พ่อเอาอาหารปลาไปเก็บพร้อมกับเดินไปล้างมือที่ก๊อกน้ำข้างบ่อปลา ผมเดินไปล้างบ้างก่อนที่เราพ่อลูกจะเดินเข้าบ้านไปทานมื้อเที่ยง
“ว่าไงเราจะเลิกเช่าบ้านนั้นแล้ว?” เมื่อมื้อเที่ยงผ่านไป สมาชิกในครอบครัวผมก็พร้อมใจกันมานั่งที่ห้องนั่งเล่นจนครบทุกคน พี่ใจเป็นคนเปิดประเด็นถามผมคนแรก
“ครับ” ผมตอบพี่ใจด้วยสีหน้าจริงจัง
“ขอเหตุผล” เสียงนิ่งไปอีก ตอนพูดกับแม่ทำไมไม่น่ากลัวขนาดนี้อ่ะ
“เกวจะย้ายไปอยู่กับพี่เสือครับ”
“…” เงียบกริบเลย ในจุดนี้ผมถึงกับต้องกลั้นหายใจไว้
“ขอเหตุผลที่ดีกว่านี้” เอาแล้วไงกู สีหน้าจริงจังของพี่ใจมันทำให้ผมใจหวิวๆ คือเอาจริงเลยนะ ผมกลัวพี่ใจมากกว่าพี่เจตซะอีก เพราะสำหรับพี่ใจแล้วเล่นคือเล่นส่วนเวลาจริงจังคือตึงเครียดเลย
“ผมให้น้องมาอยู่ด้วยเองครับ” พี่เสือคงสังเกตเห็นสีหน้าเป็นกังวลติดกลัวของผม พี่มันเลยเป็นคนพูดขึ้นมาแทนผม ตอนนี้ทุกคนคือเงียบมาพ่อแม่นั่งเงียบ ส่วนพี่เจตกับพี่หยางก็เงียบ เหมือนตอนนี้ทุกคนกำลังรอฟังผมหรือไม่ก็พี่เสืออธิบายเรื่องอยู่
“อืม” พี่ใจตอบแค่นี้ก่อนจะพยักหน้าให้พี่เสือเป็นเชิงประมาณว่าให้พูดต่อ
ผมรับรู้ได้ถึงอารมณ์ครุ่นมัวของพี่ใจเลย และเกวก็ได้รับรู้วันนี้เองว่าน่ากลัวกว่าบ้านพี่เสือก็บ้านเกวนี่แหละ
พี่ใจไม่ต้องหวงเกวมากก็ได้นะ…
TBC.
น้องเกวลูกกกก หนูใจง่ายเหลือเกิน แม่เหนื่อยใจ :ling1:
-
แกล้งน้องแน่ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ตอนท้ายสุดเนี่ย พี่เจตหรือพี่ใจกันแน่? ที่บอกว่าไม่ต้องหวงมากนักอ่ะ
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบแปด
“พี่ยกเอง”
“ครับ”
“เกวยกกล่องเบาๆ ตามพี่ออกมาเลย”
“ครับ”
ผมก้มตัวลงไปยกกล่องกระดาษที่ติดเทปกาวไว้อย่างเรียบร้อยขึ้นมาอุ้มไว้ กล่องนี้ไม่หนักมากเพราะสงสัยมีแต่ของที่เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยน้ำหนักเบา แต่กล่องที่พี่เสืออุ้มอยู่นั้นมีแต่หนังสือและเอกสารประกอบการเรียนผมทั้งนั้น กล่องนั้นหนักเอาการเลยนะ
เหตุที่ผมกับพี่เสือต้องมายกกล่องของเยอะแยะพวกนี้ก็เพราะผมจะย้ายออกจากย้ายหลังที่เช่าอยู่ เนื่องจากตอนวันเสาร์ก่อนที่ผมกลับบ้านเพื่อไปบอกกับครอบครัวว่าจะย้ายออกก็ได้รับอนุญาตเรียบร้อยแล้ว แต่ก่อนที่จะได้รับอนุญาตพี่ใจก็เล่นบทพี่ใหญ่หวงน้องคนเล็กทำตัวโหดข่มขู่พี่เสือสารพัดวิธี จนผมต้องใช้ไม้ตายอ้อนพี่ใจถึงยอมใจอ่อนให้ย้ายไปอยู่กับพี่เสือ และตอนนี้เป็นวันเสาร์ถัดมาจากอาทิตย์ที่แล้ว ผมกับพี่เสือมาที่บ้านแต่เช้าเพื่อเก็บของย้ายออก ส่วนมากของผมก็มีแต่เสื้อผ้ากับหนังสือเป็นส่วนใหญ่มีของใช้เล็กน้อย ของชิ้นใหญ่ก็ไม่มีเพราะเฟอร์นิเจอร์เป็นของที่มีมาพร้อมบ้านอยู่แล้ว
ตอนนี้ก็ขนของขึ้นไว้ท้ายรถที่เป็นรถครอบครัวของพี่เสือที่พี่มันไปเอามาจากบ้านเสร็จแล้ว เราใช้เวลาเก็บของไม่นานก็เสร็จ แต่ก่อนที่ผมจะล็อกประตูบ้านเสร็จก็มีเสียงคนเรียกชื่อผมมาจากทางรั้วบ้าน
“พี่เกวครับ!” ผมหันไปมองหน้าคนที่เรียกผมอย่างสงสัย พี่เสือที่ยืนรอผมอยู่ข้างรถก็หันไปมองเหมือนกัน
“ครับ?” ผมขานรับผมกับชี้มือเข้าหาตัวเองเหมือนถามว่าเรียกผมรึเปล่า ดูท่าคนที่เรียกผมแล้วน่าจะอายุน้อยกว่าผมนะ เพราะเขาดูเหมือนเด็กวัยรุ่นมอปลายมากกว่าคนวัยเรียนมหาลัย เด็กนี่หน้าคุ้นๆ อยู่นะ แต่ผมจำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน หรือผมอาจจะแค่คุ้นไปเอง สมัยนี้คนหน้าคล้ายกันเยอะแยะไปนิ ใช่ไหมครับ?
“จำผมได้ป่ะครับพี่” เด็กที่ยืนเกาะขอบรั้วข้างบ้านถามผมอย่างกระตือรือร้น ผมยิ้มแห้งไปให้เด็กก่อนจะส่ายหัวเบาๆ ไม่ได้ตอบกลับไป พี่เสือก็ไม่เอ่ยปากพูดอะไรแต่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างหล่อๆ สายตามองไปทางเด็กนั่นอย่างนิ่งๆ สงสัยเด็กคงไม่สังเกตเห็นพี่เสือเหมือนกันนะ
“จำไม่ได้ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่พี่จะย้ายออกเหรอครับ เห็นขนของ” พอถามผมแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างสดใสมาให้ผมอีก
“เอ่อ…ครับ” ผมตอบไปแค่นั้นพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
“อ้าว แย่จัง” เมื่อกี้นี้ยังยิ้มร่าเป็นหมาน้อยแต่พอได้คำตอบจากผมก็ทำหน้าเหี่ยวหูลู่หางตกทันที
คือผมพูดอะไรผิดไปป่ะ ทำไมน้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นล่ะ?
“เอ่อ…คือพี่” ตอนนี้ผมได้แต่พึมพำอยู่ในลำคอเท่านั้น ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปจริงๆ เมื่อเห็นท่าทีของเด็กข้างบ้าน ที่บอกว่าเด็กข้างบ้านเนี่ยคือผมเดาว่าน้องเขาน่าจะอยู่บ้านหลังข้างๆ ผมนะ ดูจากการแต่งตัวเป็นชุดอยู่บ้านเลย ใส่เป็นเสื้อยืดกางเกงบอลขาสั้นสบายๆ แล้วรองเท้ายังไม่ใส่เลยด้วยซ้ำ คือเดินออกจากบ้านสภาพนี้?
“ล็อกบ้านเสร็จหรือยัง” เสียงนิ่งจากพี่เสือที่ถามผมทำให้เด็กข้างบ้านหันไปมองทันที เด็กแสดงสีหน้าตกใจทันทีที่เห็นพี่เสือยืนอยู่ตรงนั้น
คือน้องครับแฟนพี่เขาก็ยืนอยู่ตั้งนานแล้วป่ะ? ตั้งแต่น้องเดินเข้ามาคุยกับพี่น่ะ
“เสร็จแล้วครับๆ” ผมกำลูกกุญแจไว้ในมือก่อนจะเดินไปที่รถ ที่พี่เสือยืนอยู่ก่อนแล้ว สายตาผมเหลือบไปเห็นเด็กข้างบ้านมองสลับไปมาระหว่างผมกับพี่เสืออย่างสงสัย
“แล้วมึงอ่ะ คุยกับเมียกูเสร็จยัง?” พี่เสือหันไปพูดกับเด็กข้างบ้านที่ทำหน้าตกใจอ้าปากค้าง ผมได้แต่ยืนเงียบๆ ไม่กล้าปริปากพูดแม้แต่คำเดียว ให้พี่เสือเขาจัดการน่ะดีแล้ว
“มะ…เมีย!?” แทนที่จะตอบคำถามพี่เสือ เด็กข้างบ้านกลับสะดุดหูกับคำว่าเมียแทน
ห้ะ!?
เมีย?
พี่เสือแทนตัวผมว่าเมีย?
ผมเม้มปากแน่น หันไปมองหน้าเด็กอย่างอ่อนใจ เมื่อกี้ยังฟังไม่ดีอ่ะ ผมไม่คิดว่าพี่เสือจะตรงขนาดนี้
ฮือออ
เกวเขินเด็กนะเนี้ย
“ว่าไง” พี่เสือถามย้ำเหมือนกดดันเด็กข้างบ้านให้ตอบ ดูแล้วผมก็สงสารเด็กขึ้นมาเลยอ่ะ รังแกเด็กแบบจริงจังเลยนะพี่เสือเนี้ย
“ครับพี่คุยเสร็จแล้วครับ” น้องตอบพี่เสือเสร็จก็รีบวิ่งเท้าเปล่าเข้าบ้านทันทีเลย
สงสัยน้องกลัวพี่เสือแน่เลยอ่ะ รีบวิ่งเชียว
“หึ” ผมหันไปมองพี่เสือที่หัวเราะแบบชั่วร้ายอยู่คนเดียว นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ แกล้งเด็กได้ยังไง
“พี่เสือนิสัยไม่ดีเลย แกล้งน้องได้ไง” ผมแกล้งพูดแซวพี่เสือด้วยสีหน้าเศร้าๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถ
ถึงจะไม่เข้าใจว่าเด็กข้างบ้านรู้จักผมได้ยังไง ประเด็นนั้นมันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า พี่เสือเรียกผมว่าเมีย เกวเขินช่วยด้วย (?)
TBC.
มาแบบสั้นๆ อีกประมาณสองตอนพี่เสือกับน้องเกวก็จะปิดฉากความหวานไปแล้วนะคะ ปล่อยให้เขาสองคนไปรักกันในใจของทุกคนแล้วกันเนอะ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งจนจะจบแล้ว เหมือนเป็นความสำเร็จไปอีกขั้นหนึ่งในชีวิตของนักเขียนเลยก็ว่าได้ อยากขอบคุณทุกคนจริงๆ ที่อยู่ด้วยกันจนมาถึงวันนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เด็กข้างบ้านคือใคร?
อีกสองตอนจบ เด็กข้างบ้านจะมีบทบาทอีกไหม? หรือมาออกแค่ให้พี่เสือเอ่ยปากว่าเกวคือเมีย?
-
อ่อยครั้งที่ยี่สิบเก้า
หลังจากวันที่ไปเก็บของย้ายบ้านมาอยู่กับพี่เสือ วันเวลาก็ผ่านไปจนตอนนี้ผมปิดเทอมแล้วพี่เสือก็เช่นกัน ช่วงปิดเทอมผมก็นั่งๆนอนอยู่บ้าน ส่วนพี่เสือก็ต้องเตรียมเอกสารฝึกงาน เพราะเทอมหน้าพี่มันต้องไปฝึกงานแล้ว ก็ไปฝึกที่บริษัทบ้านพี่มันอ่ะ แต่ไม่ได้ออกตัวแรงบอกใครว่าเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทนะ ผมว่าแค่เขาได้ยินนามสกุลก็รู้แล้วป่ะ?
ปิดบังอะไรไม่ได้หรอกพี่เสือน่ะ ออร่าความรวยของเขามันแพร่กระจาย
“เกวมีแพลนอยากไปเที่ยวไหนไหม”พี่เสือถามขึ้นระหว่างที่นั่งดูทีวีอยู่ด้วยกัน ไม่สิจะเรียกว่านั่งไหม ในเมื่อผมนอนทับพี่มันทั้งตัวเลย แต่ถึงอย่างนั้นหัวผมก็อยู่ใต้คางพี่มันอยู่ดี ผมเตี้ยไงเลยถึงแค่นี้ พี่เสือก็ชอบเอาคางมันขยี้หัวผม เป็นคางที่ไม่ธรรมดานะบอกเลย เป็นคางที่เริ่มมีหนวดขึ้นมาบ้างแล้วเพราะปิดเทอมแล้วพี่มันเลยปล่อย เถื่อนเป็นบ้าเลย
แต่ก็…เร้าใจดีนะ
“ไปไหนดี เกวไม่ได้คิดไว้เลยอ่ะ”ความจริงเลยที่ผมไม่ได้คิดไว้ว่าจะไปไหน คือปิดเทอมก็อยากนอนอยู่ห้องดูหนังเล่นกับแมว ดูเป็นกิจกรรมสบายอารมณ์ดีเนอะ
แต่ตอนนี้กลับคิดได้ว่าแค่มีพี่เสืออยู่ด้วยที่ไหนก็ดีหมดนั่นแหละ
“อืม…ไปภูเก็ตดีไหม?”พี่เสือเสนอจังหวัดทางภาคใต้ของประเทศออกมา
“เกวไม่เคยไปเลย เดี๋ยวเกวหาข้อมูลมาแล้วจะบอกนะว่าผ่านไม่ผ่าน”ผมบอกพี่เสือก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่หล่นอยู่แถวๆข้างพี่เสือ ก่อนจะเปิดดูรีวิวที่เที่ยวในจังหวัด
“ทะเลสวยมากเลย ผ่านเลยเกวชอบ”ผมอกพี่เสืออย่างตื่นเต้นปากฉีกยิ้มเกือบจะถึงหูอยู่แล้ว
“สวยก็ไป”พี่เสือยิ้มตอบผม
“งั้นเกวจองโรงแรมที่หาดสวยที่สุดเลยนะ”
“เชิญครับ”ผมยิ้มกว้างก็จะเอื้อมตัวขึ้นไปจูบใต้คางพี่มันเป็นการขอบคุณ
“ใจดีที่สุดเลย”ผมยิ้มร่าอย่างเอาใจพี่มันก่อนจะหันมาสนใจโทรศัพท์จองที่พักต่อ
หลังจากจัดการอะไรเสร็จเรียบร้อย ผมกับพี่เสือตกลงกันแล้วว่าเราจะไปภูเก็ตกันวันศุกร์กลับวันจันทร์ นั่งเครื่องไปเพราะถ้าให้ขับรถไปคงไม่ได้เที่ยวแน่เพลียตายก่อนอ่ะ
วันนี้เป็นวันพุธผมเลยยังไม่รีบเก็บของเท่าไหร่ ส่วนพี่แมวของผมก็คงต้องเอากลับไปฝากไว้ที่บ้านก่อน กลับมาแล้วค่อยไปรับกลับ หวังว่าคงไม่งอนสะบัดหน้าหนีผมหรอกนะที่ทิ้งเขาไว้แล้วหนีไปเที่ยวกับพี่เสือ ส่วนเรื่องเด็กข้างบ้านผมวันนั้นก็เคลียร์กับพี่เสือเรียบร้อยแล้วว่าผมไม่รู้จักน้อง แต่พี่เสือกลับบอกผมว่าจำน้องมันได้ เพราะก่อนหน้านี้ที่ไปรับผมที่คณะเห็นผมยืนคุยกับน้องมันอยู่ คงเป็นผมเองอ่ะที่ลืมไปว่าเคยเจอน้องมันแล้ว
“เกวจะไปบ้านวันไหน”พี่เสือถามผมขึ้นขณะที่เรากำลังช่วยกันล้างจานหลังจากมือเย็น พี่เสือนี่คงหมายถึงเรื่องพี่ที่จะเอากลับไปฝากที่บ้านไว้
“พรุ่งนี้เช้าได้ไหมครับ”
“โอเค”ตอบผมจบพี่มันก็ก้มลงหอมหัวผมจนหัวเซไปอีกด้านเลย รุนแรงตลอตอ่อนโยนไม่เป็นอ่ะคนนี้ ผมเลยเอาคือด้วยการเอาหัวไปดันอกแน่นๆของพี่มันแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว หล่อเกินไปอ่ะหมั่นไส้ นี้ถ้าไม่ใช่แฟนผมผมจะแจ้งตำรวจจับพี่มันแล้วนะคนอะไรยิ่งโตยิ่งหล่อ ผมอวยแฟนตัวเองเกินไปป่ะ คงไม่หรอกนะเพราะหลักฐานก็เห็นๆกันอยู่ว่าหล่อจริง ฮิฮิ
“อ่อยจังวะ?”พี่เสือก้มหน้าลงมากระซิบกระซาบข้างหูผมเบาๆ จนขนลุกเกรี้ยวไปทั้งตัว หูคือจุดอ่อนอย่ามาใกล้นะ ผมเอนหัวหลบปากพี่มันที่กำลังงับหูผมอยู่อย่างรวดเร็ว คือตอนนี้ล้างจานอยู่ไหนล่ะ มือไม้ผมอ่อนอย่างนี้เดี๋ยวจานแตกกันพอดี
“อะ…เดี๋ยวจานตกครับ”เวรเอ้ย เสียงผมที่พูดออกไปทำไมฟังดูสยิวอย่างนั้นอ่ะ กลัวเสียงตัวเองกลัวพี่เสือ พี่ด้วยจะกินผมเหรอ ไม่นะยังไม่อยากตาย หยุดกินหูกันสักที!
“นี่ห้ามจริงจัง?”
“ยะ…อย่าครับ”
“ขอเสียงที่หนักแน่นกว่านี้หน่อย”อย่าขออะไรที่ผมทำไม่ได้ได้ป่ะ
“…”ผมเงียบไม่ตอบ พี่เสือก็เล็มกินหูกินคอผมอย่างช้าๆ อย่างไม่เร่งรีบ จนผมเงียบไปนานพี่เสือถึงได้เงยหน้าออกจากซอกคอขึ้นมามองหน้าผม ถอนหายใจและถอยออกไปจากตัวผม วินาทีนั้นคือผมคิดในใจเลยว่า กูทำอะไรให้ไม่พอใจอ่ะ คิดจะหยุดก็หยุดง่ายๆอย่างงี้เลย? ที่ห้ามไม่ฟังพอเงียบเสือกฟัง เอองงใจ ผมหันไปมองหน้าพี่มันอย่างสงสัยแต่ผมเห็นสีหน้าพี่เสือแล้ว มันเกือบทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา สรุปคืองอนถ้างั้น? พอผมมองหน้าก็ยกมือกอดอกสะบัดหน้าหนี จนผมต้องล้างจานใบสุดท้ายในมือให้เสร็จก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆพี่มันที่ยืนพิงโต๊ะกินข้าวอยู่
“เป็นอะไรไปครับ”ผมหยุดยืนตรงหน้าคนตัวสูง เงยหน้าถามพยายามส่งสายตาที่คิดว่าอ้อนที่สุดให้พี่มันไปด้วย
“…”ไม่ตอบผมแต่เบี่ยงหน้าหลบสายตาผมอย่างนิ่มนวล อะไรว้าาา ส่งสายตาแค่นี้เขินกันซะล่ะ(?)
ผมอมยิ้มกับปฏิกิริยาที่พี่มันแสดงออกมา ทำตัวงอนไม่สมกับตัวโตๆของตัวเอง แต่ก็…น่ารักดีนะ
พอไม่ตอบผมก็เขย่งตัวขึ้นไปให้สูงอีกนิด ยกแขนกอดรอบคอพี่มันไว้ก่อนจะรีบเสนอหน้าขึ้นไปหอมแก้มคนตรงหน้าทั้งสองข้าง ก่อนจะรีบก้มหัวลงมาซบที่อกพี่มัน คือทำลงไปแล้วไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอ่ะ
“หึ หึ”เสียงหัวเราะจากคนตัวสูงดังขึ้นเหนือหัวผม แต่ถึงได้ยินอย่างนั้นผมก็ยังไม่ยอมเงยหน้าออกจากอกพี่มัน นอกจากจะกระชับแขนที่กอดเอวพี่ในอยู่ให้แน่นขึ้นและขยี้ผมไปมากับอกพี่มัน
หึ มีความสุขมากมั้งหัวเราะอ่ะ
“นี่เขิน?” ถามเสียงสูง มีการยกแขนกอดคอผมไว้อีกแถมยังโยกตัวผมไปมาเหมือนปลอบเด็กอีก
เออ! เขินเว้ยเกิดมาไม่เคยทำอย่างนี้กับใครนอกจากคนในครอบครัวนี่หว่า
ตอบคนเดียวในใจจบก็เบียดหัวลงกับอกพี่มันอีก จะขยี้ให้แหลกเลย
TBC.
เบื่อคนมีแฟน :เฮ้อ:
-
อิจจจ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่อยครั้งสุดท้าย
“ฮ้าาาา สดชื่นจัง”
“สดชื่นบ้าอะไร รีบเข้าโรงแรมมันร้อน!” จ้าคุณพ่อออ
ผมรีบวิ่งตามพี่เสือเข้าไปในตัวโรงแรมทันทีที่พี่มันบอก เราสองคนเพิ่งมาถึงภูเก็ตมีรถจากทางโรงแรมไปรับที่สนามบินเลย ตอนนี้ที่ภูเก็ตตอนบ่ายโมงแดดแรงเหมือนซ้อมตกนรกเลย หรือถ้าใครอยากไปซาฮาร่าแล้วไม่มีเวลามากพอคุณสามารถจำลองภูเก็ตเป็นทะเลทรายได้ อากาศนี่ได้เลยกำลังสุกพอดี ดีหน่อยที่มีลมจากทะเลพัดมาเรื่อยๆ
โรงแรมที่ผมจองไว้โลเคชั่นดีมากๆ ตัวโรงแรมด้านหน้าติดถนนที่มีร้านขายนู่นนั้นนี่เต็มสองข้างทาง ด้านหลังเป็นชายหาดสีขาวสะอาดตาน้ำทะเลสีฟ้าแต่ไม่ฟ้ามาก
“ห้องดีจัง” เปิดประตูเข้ามาผมก็รีบวิ่งสำรวจทั่วห้องทันทีโดยที่ยังไม่วางกระเป๋าเป้ที่ด้านหลัง พี่เสือรับกระเป๋าจากพนักงานโรงแรมเข้ามาไว้ในห้องก่อนจะปิดประตูตามหลัง ผมวิ่งออกจากห้องน้ำไปเปิดประตูกระจกที่มีวิวเป็นทะเลมองไปเห็นทะเลสุดลูกหูลูกตามาก
“ว้าวๆ ๆ พี่เสือวิวสวยมากเลย” ผมหันบอกพี่เสืออย่างตื่นเต้น คือนานๆ ทีผมถึงได้มาเที่ยวต่างจังหวัดอ่ะ เลยเก็บอาการตื่นเต้นไม่อยู่
“ไหนดูดิ สวยแค่ไหน” ว่าจบก็เดินมาหาผมที่ระเบียง แค่เดินมาเฉยๆ นี่จำเป็นต้องหล่อขนาดนี้ม่ะ? วันนี้พี่เสือแต่งตัวสบายๆ มากนะยังหล่อขนาดนี้เลย เสื้อยืดสีดำกางเกงวอร์มขายาวสีดำแค่นี้ แค่นี้จริงๆ ครับ
“ทะเลก็คือทะเล” เมื่อเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ผมพี่มันก็ได้พูดขึ้น เป็นประโยคเรียบๆ ไม่สนใจวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม (สำหรับผม) อะไรใดๆ เลย
“บรรยากาศดีเนอะ?” ผมยังไม่ยอมแพ้ต่อความไม่สนใจสิ่งสวยงามของพี่เสือ กระแซะไหล่ตัวเองเข้าหาตัวพี่มันอย่างหยอกล้อพร้อมกับชวนคุย
“ไม่เท่ามึง” ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองพี่มันทันทีอย่างตกใจ ไม่ใช่ตกใจที่พี่มันแทนตัวผมว่ามึงหรอกนะ แต่เป็นที่พี่มันบอกว่าไม่เท่าผมต่างหาก คือจะจีบผมเหรอถึงปล่อยมุกเสี่ยวขนาดนี้อ่ะ ถ้าจะจีบคงไม่ต้องหรอกมั้งผมว่ามาถึงขนาดนี้แล้วอ่ะ
“จะจีบเหรอ มุกเสี่ยวจัง” ผมแกล้งหันไปพูดหยอกพี่เสืออย่างยิ้มๆ จนพี่มันมายกมือซ้ายขึ้นมาบีบแก้มผมเต็มมือ สภาพผมตอนนี้คือหน้าตายับยู่ยี่ปากจู๋น่าเกลียดมากถ้าให้เดา
“อ๋อยเอวอาาา (ปล่อยเกวนะ) ” เอาสิ อีกคนบีบปากส่วนอีกคนก็แหกปาก
“หึ หึ แบบนี้น่ารักกว่าปกติ” สีหน้ายิ้มแย้มเมื่อได้แกล้งผมคืออะไร!? มือก็บีบปากผมส่วนปากก็พูดชมผมซะงั้น แล้วคือที่บอกว่าหน้ายับๆ แบบนี้น่ารักกว่าปกติคืออะไร สวัสดีหน้าปกติไม่น่ารักเหรอ? หรือน่าเกลียด? ตอบ!
“อ่อยเอวววว (ปล่อยเกว) ” เมื่อพูดซ้ำแล้วไม่ปล่อย ผมจึงเริ่ม (แกล้ง) ตีหน้าบึ้ง
“น่ารักจังยิ่งหน้ายุ่งๆ ยิ่งดูดีนะเนี้ย” ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนมาถึงวันนี้ ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพี่เสือจะเป็นคนที่กวนตีนได้ขนาดนี้…
“…” ผมเงียบ แสร้งตีหน้าบึ้งต่อไป แต่เหมือนพี่เสือจะรู้ทันผมนะว่าผมไม่ได้โกรธจริงจัง เพราะแทนที่จะปล่อยกลับหัวเราะอารมณ์ดี อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แฟนผมก็มีมุมเส้นตื้นเหมือนกันเหรอเนี้ย?
“หน้ายุ่งโกรธเหรอ มาๆ จุ๊บก่อนเร็ว” เมื่อพูดจบริมฝีปากของคนตรงหน้าที่ผมเคยสัมผัสมาหลายครั้งก็ประทับลงมาที่ปากผมเร็วๆ ก่อนจะผละออกไป จุ๊บจริงๆ ด้วยปากแตะแล้วก็ไปเลย
หลังจากที่พี่มันถอยหน้าออกไป ผมก็ทำปากจู๋เหมือนให้จุ๊บอีกครั้ง พี่เสือยิ้มกว้างอย่างขำๆ ผม ก่อนจะก้มลงมาจูบผมมือพี่มันเริ่มคลายออกจากแก้มผม เปลี่ยนมาเป็นประคองหน้าผมไว้แทน เราสองคนยืนจูบกันท่ามกลางความร้อนของอากาศได้ยังไงเนี้ย สงสัยความรักจะบังความร้อนแล้วละมั้ง
“ขอบคุณนะ” ผมพูดหลังจากที่พี่เสือถอนริมฝีปากออกไป แต่หน้าของเราสองคนยังอยู่ใกล้กันอยู่
“เรื่อง?” พี่มันเลิกคิ้วถาม ผมอมยิ้มก่อนจะตอบ
“ที่อยู่ข้างๆ กัน”
“ไม่เป็นหรอก”
“…” ผมเงียบรอฟังพี่เสือพี่ต่อ
“ที่จริงพี่เล็งเกวตั้งแต่เกวอยู่ปีหนึ่งแล้วละ” ผมทำหน้าไม่เข้าใจหลังจากที่ฟังพี่เสือพูดจบ เกี่ยวอะไรกับตอนผมอยู่ปีหนึ่ง
“เกวไม่เข้าใจ”
“ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องพยายาม มาให้พี่ฟัดดีกว่ามา” ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากทำไมอ่า
“เกวหิวข้าว”
“มาเดี๋ยวพี่พาไปกิน” ยังทำหน้าเจ้าเล่ห์ไม่เลิก
THE END
จบลงไปแล้วสำหรับนิยายเรื่องแรกของเรา ขอบคุณทุกคนจริงๆ ที่อยู่ด้วยกันมาถึงวันนี้หรือนักอ่านที่เพิ่งเข้ามาอ่านใหม่ก็อยากขอบคุณจริงๆคะ ยอมรับว่าทำผลงานเรื่องนี้ออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร แต่ก็จะพัฒนาฝีมือและมีผลงานใหม่ๆ มาให้อ่านกันนะอย่าเพิ่งทิ้งนักเขียนคนนี้ไปไหนเด้อ อยากทราบผลงานอื่นๆ ก็ไปติดตามที่เพจไว้นะคะ จะอัพเดตเรื่อยๆ ค่าาา
ติดตามเพจเฟสบุ๊คได้----- https://www.facebook.com/Pang-RY-212258342702450/
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อ้าว...จบแล้วเหรอ? นึกว่าจะมีบทบรรยายเกี่ยวกับคำว่า "ฟัก" เอ้ย "ฟัด" เสียอีก อิอิ
-
น้องเกวน่ารักมากๆเลย แต่ก็อยากรู้จังว่าพี่เสือแอบชอบน้องตอนปี1ได้ยังไง
-
น่ารักกกกก
-
น้องเกวผู้อ่อยเก่ง 5555
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนพิเศษ Love at first sight
(เสือ)
“เห้ยๆ ไอ้เสือสนใจไหมว่ะ” เสียงของไอ้ลมเพื่อนสนิทของผมดังขึ้นหลังจากที่มีนักศึกษากลุ่มเล็กๆ เดินผ่านโต๊ะในโรงอาหารที่พวกเรานั่งอยู่ไป ผมมองตามการพยักหน้าของไอ้ลมไปทางคนกลุ่มนั้น
สนใจ?
ไอ้ผู้ชายตัวใหญ่บึกบึนนั้นน่ะนะ?
“ตัวใหญ่ๆ ไม่ใช่แนวกู” ผมบอกเสียงนิ่ง ไอ้ลมนั่งถอนหายใจเหมือนปลงๆ กับผม
“ไอ้ห่า คนที่ตัวเล็กสุดโว้ยยย” มันพูดพร้อมกับชี้มือไปหาคนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาของผมสองคน
ผมมองตามมือไอ้ลมไปจนสายตาผมไปประสานกับคนตัวเล็กที่ไอ้ลมบอก เหมือนว่ามันจะมองผมอยู่ก่อนแล้ว พอสบสายตากับผมดวงตากลมของมันเบิกกว้างขึ้นเหมือนตกใจที่ผมหันไป ก่อนที่มันจะหลบสายตาผมไปคุยกับเพื่อนตัวเอง
อืม คนตัวเล็กที่ไอ้ลมบอกนี่ก็…ไม่เลวเลยว่ะ
หึ
หลังจากวันนั้นที่ผมเจอไอ้คนตัวเล็กของไอ้ลม วันต่อมาไอ้ลมก็เสนอหน้ามานำเสนอประวัติของไอ้คนตัวเล็กที่มันชี้แนะให้ผมอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้กลุ่มของพวกผมนั่งกันอยู่ที่โรงอาหารของคณะตอนเช้า ที่โต๊ะมีเพื่อนผมนั่งอยู่กับครบทุกคน พอไอ้ลมขึ้นประเด็นเด็กที่ผมสนใจ (?) ขึ้นมา ทุกคนบนโต๊ะก็พร้อมใจกันหันไปสนใจมันทันที
“เอาล่ะๆ ไอ้เสือตั้งใจฟังให้ดี”
“…” พวกผมเงียบพร้อมใจกันรอมันสาธยายเรื่องที่จะพูดมา
“นายกวีพัฒน์ ชื่อเล่นน้องเกว นักศึกษาคณะอักษรฯ ปีหนึ่งกำลัง เอ๊าะๆ เลยนะครับเนี้ยยย”
เกวเหรอ?
พ่อแม่เข้าใจตั้งชื่อนะ น่ารักเข้ากับเจ้าตัวดี หึ
หวังว่าเราจะได้เจอกันบ่อยๆ นะน้องเกว
เมื่อก่อนผมคิดว่าเรื่องบังเอิญมันไร้สาระนะ แต่ตอนนี้เชื่อเลยว่ะ เพราะหลังจากวันนั้นไอ้คนตัวเล็กที่ชื่อเกวผมรู้สึกว่าจะเจอมันบ่อยมาก บ่อยเกินไปด้วยซ้ำทั้งๆ ที่เราไม่ได้อยู่คณะเดียวกัน หรือเป็นเพราะผมเริ่มสนใจมันถึงได้มองหาแต่มัน?
นี่เอาจริงเหรอว่ะ ที่ผมเริ่มถูกใจไอ้เด็กคนนั้นแล้ว...
.......................................................
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษที่พิเศษสุดๆ เลยค่ะ เพราะตอนแรกตั้งใจจะไม่แต่งพาร์ทพี่เสือแล้ว แต่พอมาอ่านคอมเม้นท์แล้วก็เห็นนักอ่านที่น่ารักของเราเม้นท์มาว่าน่าจะมีความในใจพี่เสือ เราก็เลยตามใจนักอ่านเลยนะ วาร์ปมาแต่ให้ค่ะ เป็นตอนนี้สั้นมากทุกคนโปรดให้อภัยเราด้วยน้าาา เพราะอยากอธิบายแค่พี่เสือชอบน้องมาก่อนแล้วใช่ไหมแค่นั้นจ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
พิเศษแบบสั้นกุด
-
น่ารักมากเลยค่าาา :katai2-1: :katai2-1:
-
o13 o13 o13 :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: ชอบบบบบบ น่ารักมากค่ะ อ่อยได้อ้อยมากกกกกก หวานมากกกกก :-[ :-[ :o8: :impress2:
-
เป็นอะไรที่ดีต่อใจ
o13 o13 :n1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: