หัวข้อ: [ชุดเรื่องสั้น] ✈️ เรื่องเล่าเงากระจก (ตอน 7 : ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มมอปลาย(ว้อยยย!!))[21/07/19]

[yunnutjae]

อ่อ อย่างนี้นี่เองงงงงงงงงงงงงงงงง 
น้องวาคนใหม่ไฉไลกว่าเดิมมม เปิดตัวพระเอกยังนะ 
มารอไรท์ที่ท่าน้ำทุกวันนะคะะะะะ 

[ืniyataan]

ขอหมายเลขตอนเหมือนเดิมด้วย..ยยยยยยยยยยยยยย ไม่อยากพลาด 

[19august]

เรื่องสิงห์เสือน่าร้ากกกกกกกกกก
ยังรอคอย nc ตามประสาเสือๆอยู่นะคะะะ

[Stmmltww]

สนุกมากค่าาาาา อยากรู้ว่าน้องวาจะกลับร่างมั้ย แต่ดูแล้วคุณพ่อคนดีน่าจะโดนริวงาบ

[Snowermyhae]

สนุกทุกเรื่องเลยค่าาา ชอบมากกกก 

[dino94]

น้องวาคนเก่าน่าสงสารร

[mkooo]

ขอบคุณมากๆค่า เรื่องน้องสิงโตกะน้องเสือสนุกมากๆการบรรยายเราชอบสุุดๆ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ สนุกมาก  ชอบน้องเสือมาก น่ารักมาก แง้ววววว

[aoihimeko]

เรื่องแรกคือ เศร้า
เรืีองที่สองคือ เร่าร้อน
 เรื่องที่สามนี่ต้องเฝ้ารอกันต่อไป
 

[Anynomous]

ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มมอปลาย(ว้อยย!)

"ไอ้ตุ้ด!... เฮ้!! เรียกแล้วไม่ได้ยินเหรอวะ!..."

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากด้านหลัง ขณะที่ผมกำลังยืนรอโบกรถเมล์กลับบ้าน..


เด็กสมัยนี้มันเป็นเหี้ยอะไรกันหมด..พูดกันเบาๆมันจะตายห่าหรือไง..


..ไอ้สัสกูงง!!


ผมหันซ้ายหันขวาดูว่ามันเรียกใคร ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงไอ้เด็กวัยรุ่นแก๊งค์เดิมตะโกนว่า..



"มึงนั่นแหละ!! ไอ้เหี้ย!!"


ผมขมวดคิ้ว ชี้ที่ตัวเองทีนึง ก่อนจะมองหน้าพวกมัน



"..กู?"



"เออ!!"




ผมถอนหายใจ ขมวดคิ้วจนพันกันยุ่ง..วันนี้ชีวิตกูยังวุ่นวายไม่พออีกเหรอวะ?!


เริ่มตั้งแต่เช้า โดนเด็กเห่อหมอยหาเรื่อง..
ในคาบเรียน กูก็พยามทำเป็นตั้งใจเรียนแทนลูกทั้งๆที่ฟังห่าอะไรไม่ออกเลยสักตัว..
ตกเย็น ยังจะต้องมาโดนจิ๊กโก๋ป้ายรถเมล์เรียกมาด่าอีก..


กูทำเวรทำกรรมอะไรไว้กับพวกมึงเนี่ย?! ไอ้พวกชิบหาย..


"อ้าว นิ่งทำไมไอ้ตุ้ด? ..มองหน้าหาเรื่องเหรอวะ.. ห้ะ!"

ไอ้เด็กจิ๊กโก๋คนหนึ่งโวยวายขึ้นอีก..


พวกมึงไม่เหนื่อยกันบ้างหรือไง.. กับไอ้การโชว์กร่างกับใครต่อใครน่ะ..


"มึงเรียกกูไหม จะให้กูมองหมาตัวไหนล่ะ"

ผมตอบแบบขอไปที รำคาญจะมารักษามารยาทกับไอ้พวกมารยาททรามนี้..


"โหหห จริงด้วยครับลูกพี่ เขาลือกันให้แซ่ดว่าไอ้ตุ้ดวามันเปลี่ยนไป ถึงขนาดไปท้าต่อยตีด้วยนะลูกพี่"



"เขาที่มึงว่านะเขาไหนวะ ไอ้เด็กข้างไข่จิ๊กโก๋... กูก็อยู่ของกูดีๆ"
ผมถามกลับด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

พวกมันหันมองหน้ากันตาปริบๆ.. ก่อนที่ลูกพี่มันจะใช้ฝ่ามือประชิดหน้าผากผมอย่างว่องไว



"ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า...ไปโดนตัวไหนมาวะ?!"


ผมปัดฝ่ามือออกก่อนจะมองหน้าพวกมันสามคนตรงๆ



"กูแค่ความจำเสื่อมนิดหน่อย หมอบอกว่าพฤติกรรมอาจเปลี่ยน จุดเดือดต่ำขึ้น ยั่วตีนง่ายขึ้น และขืนมึงยังขวางทางขึ้นรถเมล์กูอยู่อย่างนี้ อีกไม่นานกูจะขึ้น.. พอใจยัง?"


ผมพูดก่อนจะวางกระเป๋าเป้เก่าๆที่สะพายอยู่ลง
พร้อมๆกับที่พวกจิ๊กโก๋วัยรุ่นตีวงล้อมเข้ามาใกล้ขึ้น..



.................................



"โถ่ว้อยย! ไอ้ตุ้ดวาความจำเสื่อมแบบนี้ใครจะทำข้อสอบแก้ให้พวกเราวะ"


ผมนั่งกระดิกนิ้วเท้าอยู่ในศาลาแถวป้ายรถเมล์..
โดยมีไอ้จิ๊กโก๋สามตัว ไอ้เอก ไอ้ไม้ ไอ้ซิม นั่งรายล้อมอยู่

"ป้าบบ!"


"โอ๊ยย ตบหัวกูทำไมไอ้ตุ้ดด!!"

ไอ้ซิมโวยวายเมื่อผมพันกระดาษให้เป็นท่อนกลมก่อนจะตบหัวมันไปหนึ่งที


"เรียกกูตุ้ด, กูตบ.. กูชื่อวา!"

"หน็อยย..ไอ้..!"
ไอ้ซิมกำลังจะขึ้นเสียงด่าผม ผมใช้กระดาษตีท้องมันไปทีนึง..ที่ที่มันโดนผมอัดเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน..



"โอ้ยยย!!"


"ข้อสอบแก้ พวกมึงก็พยามทำเองดูดิวะ เรียนก็เรียนมาเหมือนกัน"
ผมพูดก่อนจะไล่มองหน้าพวกมันทีละตัว..


"เรียนห่าอะไรล่ะ ใครจะไปเข้าทุกคาบแบบมึง!"
ไอ้เอก ผู้ดูจะเป็นหัวหน้าแก๊งค์จิ๊กโก๋ป้ายรถเมล์พูดขึ้นด้วยความเซ็ง..

"อะเหรอ เมื่อก่อนกูเข้าทุกคาบเลยเหรอ?"
ผมถามถึงชีวิตของลูกชายด้วยความสนอกสนใจ...

จะว่าไปคบๆกับไอ้พวกเด็กเหี้ยนี่ไว้ก็ไม่เลวแฮะ.. มันโง่ หลอกง่ายดี
บอกว่าตื่นมาจากโรงบาลความจำเสื่อมมันก็เชื่อ!(คนปกติที่ไหนเขาเชื่อเรื่องแบบนี้กันวะ พวกห่านี้สงสัยดูละครมากไป!)..ดูซื่อๆ ไม่มีพิษไม่มีภัย..


"เมื่อก่อนมึงโคตรจะตั้งใจเรียน เพราะมึงต้องได้ทุนไง เกรด 3.8 ขึ้นได้เรียนฟรี อย่างมึงนี่4.00แน่ๆ ใครๆก็รู้"

ไอ้ซิมพูดก่อนจะมองหน้าผมอย่างงงๆ

"ไม่อยากจะเชื่อขนาดสมการง่ายๆตอนนี้มึงยังแก้ไม่เป็น..โง่กว่ากูอีก..โอ๊ยย!!"


..แหม เดี๋ยวกูป้าบเข้าให้!



"เดี๋ยวความจำกลับมากูก็เทพเองเเหละ"

ผมพูดแบบผลักภาระให้ไอ้พวกยมบาลที่กำลังตามหาวิญญาณลูกชายผม..

ผมไม่ได้คิดจะสิงร่างลูกชายเป็นวิญญาณเร่ร่อนแบบนี้ตลอดไปหรอก
อย่างดีก็คงอีกไม่กี่อาทิตย์นั่นแหละ..


ระหว่างนี้..ก็ถือซะว่าเตรียมตัวไม่ให้ใครมารังแกลูกได้ในอนาคตแล้วกัน..


"แล้ว 2X ตรงนี้มันต้องย้ายไปไหนวะ ย้ายยังไง.."
ไอ้ไม้ที่ดูเอาการเอางานที่สุดพูดขึ้น ผมก้มลงไปดูสมุดกับพวกมันแล้ว..งงชิบหาย..


"เอ่อ.."
อันนี้ผม..


"อืมม.."
อันนี้ไอ้เอก..


"เอ.."
อันนี้ไอ้ซิม..


"สรุปว่าไงวะ..ควาย!"
ไอ้ไม้พูดก่อนจะสบถ..เล่นเอาเราสามคนที่เหลือสะดุ้งกันเป็นแถว..





"2 มันหารอยู่ มึงก็ย้ายไปคูณ"

เสียงเรียบๆเสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับเด็กหนุ่มผมแดงเพลิงที่ยืนพิงพนักศาลาแถวป้ายรถเมล์อยู่..


..แหม..เปิดตัวได้พระเอกมากเว่อ..ไอ้สัสส


"อ่ออออ"

พวกไอ้เอก ไอ้ไม้ ไอ้ซิม อ๋ออออ ขึ้นพร้อมกัน ...เหลือแต่กูที่งง..กูนี้ควายแท้ๆ!


"มึงมาทำไรวะ ริว"
ผมหันไปถามไอ้พระเอกอย่างงงๆ มันขมวดคิ้ว แต่ไม่ยอมตอบ ไอ้เอกจึงช่วยตอบให้..


"มึงความจำเสื่อมนี่เนาะ.. อาจจะลืม คือสมัยก่อนพวกกูบังคับให้มึงทำข้อสอบแก้ให้แบบนี้แหละ ตอนมึงยังไม่โง่อ่ะ (จะย้ำทำเหี้ยไร : ผม) ไอ้ริวมันก็จะชอบมาดู มาคอยตามบังคับให้มึงไปทำนู้นทำนี้ต่อ"

"ทำนู้นทำนี้?"

"ก็เป็นเบ๊มันนั่นแหละ"

"อ่ออออ"

คราวนี้ผมถึงเข้าใจ.. เอ้อ ลูกกูมีความสัมพันธ์กับ'เพื่อนร่วมห้อง'ในแบบ ทาส กับ เจ้านาย นี้หว่า..


"กูไม่ทำแล้วนะ"
ผมหันไปหาริวก่อนจะส่งยิ้มเย็นๆไปให้



น่าแปลกที่เขาพยักหน้า..



.................................


หลังจากที่นั่งดูริวสอนไอ้พวกแก๊งค์สามช่าจนเสร็จ ผมก็กำลังจะเดินขึ้นรถเมล์..(ไอ้สัส วนมาสิบคันแล้ว..กูพึ่งได้ขึ้น!)
แต่ทันใดนั้นริวก็คว้ามือผมเอาไว้ก่อน..

"มึงปล่อย! นี่คันที่สิบแล้ว!!"

ผมรีบร้องก่อนจะสะบัดมือออก แต่เจ้าตัวไม่วายดึงผมลงจากตัวรถ


"ปกติมึงกลับกับกู.."


"อะเหรอ"


"ใช่"
ร่างสูงพูดก่อนจะเดินกึ่งลากกึ่งดึงผมไปที่รถ..(หื้มมม เด็กม.ปลายสมัยนี้มันขับรถเร็วจริงวุ้ย!)


หลังจากขึ้นรถมาอย่างง่ายดายไม่มีเล่นตัวเหี้ยอะไรทั้งนั้น(จะเล่นตัวทำไมละคร้าบ ค่ารถเมล์ตั้งสิบบาท นี้รถฟรี!)
ผมก็มานั่งสบายๆอยู่ข้างๆไอ้เด็กผมแดง ที่กำลังขับรถ เก๊กขรึม ทำเท่.. อยู่ในขณะนี้..



"แหม..เท่เชียวนะมึงง กริ๊วๆ"
ผมแซวก่อนจะทำท่าล้อเลียนไอ้เด็กข้างๆ..

มันหันมองมาทางผม ก่อนจะหลบสายตาอย่างรวดเร็ว

"มึงคิดว่างั้นเหรอ"

"เปล่า ก็แค่คิดว่ามึงคงอยากได้คำชมอ่ะ เก็กขรึมขนาดนี้"
ผมพูดอย่างสบายๆแบบคนที่ผ่านอะไรมามาก.. อายุกูก็รุ่นๆพ่อมึงอ่ะ เด็กวัยรุ่นแบบมึงมองตาก็เห็นไปถึงตาตุ่มแล้ว!




"ไอ้พวกแฟนต้า..มันโดนไล่ออกจากโรงเรียนแล้วนะ.. แต่มันรวย เดี๋ยวก็คงโผล่มาในเครื่องแบบโรงเรียนอื่นอยู่ดี"

อยู่ๆ ริวก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบอีกครั้ง..



"แฟนต้า?"



"มึงจำมันไม่ได้?"



"อือ"

ผมตอบ ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจสายตาเศร้าปนโกรธแค้นของเด็กหนุ่มข้างๆ..





"กูขอโทษนะ"




อยู่ๆเด็กหนุ่มข้างๆก็พูดขึ้นมาเบาๆ..เสียงนั้นสั่นน้อยๆ.. ดูราวกับอารมณ์รุนแรงบางอย่างกำลังจะปะทุออกมา..




ทั้งๆที่ผมไม่รู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้..

ทั้งๆที่ผมไม่มีความทรงจำใดๆของลูกชายเลย..




ทว่าผม


กลับเจ็บปวดอย่างยิ่ง..






มันเจ็บ



ลึก



ลึกลงข้างใน





เจ็บปวดเหลือเกิน



เปราะบางเหลือเกิน..




แตกสลาย..




น้ำตาผมไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว
แม้ว่าผมจะรีบหันออกไปทางนอกกระจกรถ..


รีบพูดตอบเด็กหนุ่มข้างๆไปว่า..ไม่เป็นไร..


แต่ลึกๆข้างในผมยังคงเจ็บ


..เจ็บปวดอยู่ดี



และดูเหมือนว่าคนข้างๆเองก็รู้สึกตัว..


เราไม่พูดอะไรกันเลยหลังจากนั้น
แต่ทว่าริวก็สามารถขับมาส่งผมที่บ้านได้โดยที่ผมไม่ได้บอกทางแม้แต่น้อย..





ดูเหมือนว่ายังมีเรื่องราวอีกมากที่ผมยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวเขา..ลูกชายของผม
ความเจ็บปวด..ความเศร้า..ความโดดเดี่ยว..ความสัมพันธ์ของเขากับคนอื่นๆ..เหตุการณ์ในชีวิตของเขา..



..ตลอดระยะเวลา 15 ปี



ผมไม่อาจทดแทนได้ในช่วงเวลาไม่กี่วัน..
ไม่อาจรับรู้ความรู้สึกโดดเดี่ยวท่วมท้นทั้งหมดได้ในช่วงเวลาไม่กี่วัน..



แต่ผมจะแบกรับมันไว้..


ผมจะแบกรับมันไว้ให้..



กลับมาเถอะนะลูกพ่อ..





อย่าได้ล่องลอยไปไม่หวนกลับดังสายลม

[yunnutjae]

เอ้า เศร้าตามเลยอะ เกิดอะไรขึ้นกับน้องวา 

[Anynomous]

..ชุดเรื่องสั้น..By ✈️ Anynomous ..


สวัสดีค่ะ ! เอนี่ฯเองค่ะ ><\\ เนื่องจากผู้เขียนเป็นคนที่ชอบเขียน ชอบเล่าเรื่องราวเป็นงานอดิเรก
และหลงเสน่ห์ของการเขียนเรื่องสั้น,เรื่องสั้นๆ(ไม่เกิน10ตอนจบ) โดยผู้เขียนใช้เวลาว่างๆจากการทำงานประจำ
ค่อยๆเขียนไปทีละเรื่อง จนท้ายที่สุดก็พบว่า ตนเองเขียนเรื่องสั้นไปค่อนข้างเยอะ(มาก!)
หลังจากนี้จึงอยากจะรวมเรื่องสั้นทั้งหลาย ให้อยู่ในกระทู้เดียว คือ ชุด'เรื่องเล่าเงากระจก'
เพื่อให้ง่ายต่อการค้นหา ติดตาม และเลือกอ่านเฉพาะเรื่องที่คุณผู้อ่านสนใจ(ฮา!)

จึงได้จัดทำสารบัญชุดเรื่องสั้นขึ้นมา ดังนี้ค่ะ..


✈️ เมื่อผมสบตากับปีศาจ

✈️ คู่จิ้นฟินเว่อร์ ❤️

✈️ เรื่องมันสั้น..เมื่อผนังกั้นไว้

✈️Rules of survival สังคมลามไข่..ใครก็ได้ฆ่ากูที!

✈️ เก้าอี้ไม้สีน้ำตาลในสวนสาธารณะ

✈️ ชีวิตสิงโตและเสือดาวในแอฟริกา

✈️ ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มมอปลาย(ว้อยย!!)




ปล.เรื่องยาวของผู้เขียนสามารถหาอ่านได้ตามบอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบเเล้ว! เรื่อง ✈️จาก Newyork สู่ Khonkaen ..แต่ถึงจะเป็นเรื่องยาว ก็มีเพียง 30 กว่าตอน เท่านั้นค่ะ (ฮา)




สุดท้ายนี้ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม ไม่ว่าจะนักอ่านที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี หรือพึ่งมาพบกัน หรือเพียงผ่านมาก็ตาม ผู้เขียนเองมีความสุขและสนุกทุกครั้งเมื่อได้ทำงานอดิเรกที่ตนเองรักนี้ และหวังว่าความสนุกและความสุขนี้จะส่งผ่านไปยังผู้อ่านทุกท่านด้วยเช่นกัน

ขอบคุณค่ะ

(โค้ง)

Anynomous

[Anynomous]

ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มมอปลาย(ว้อยย!)

"ไอ้วา มึงหลบไป!!"

ไอ้เอกตะโกนมาขณะที่มันวิ่งหน้าตั้งมาทางป้ายรถเมล์ ...โดยมีไอ้ซิม ไอ้ไม้..ที่วิ่งตามมาอยู่..


"ไอ้เชี่ยซิมเลือดสาด!!"
ไอ้ไม้ตะโกนเมื่อเห็นเพื่อนทรุดลงไปกับพื้น ก่อนจะลากไอ้ซิมวิ่งมาทางป้ายรถเมล์
ผมมองเห็นเด็กวัยรุ่นอีกครึ่งโหลถือไม้หน้าสามกับไม้ฝังตะปูวิ่งตามมา..


ไอ้ไม้ลากไอ้ซิมขึ้นรถเมล์ ก่อนที่ไอ้เอกจะถอดเสื้อคลุมมันเอามาให้ผม


"มึงใส่ไว้! เดี๋ยวพวกแม่งเห็นเสื้อโรงเรียนเราจะยำมึงไปด้วย!"



"มึงไม่ขึ้นรถเมล์ไปกับไอ้ไม้ไอซิมวะ?!"
ผมถามด้วยความตกใจขณะที่เห็นรถเมล์เคลื่อนตัวออกไป..


"มันทำเพื่อนกูเจ็บ..มันต้องเจ็บยิ่งกว่า!"


ผมมองหน้าไอ้เอก..

ก่อนจะหันไปมองแก๊งค์อันธพาลครึ่งโหลที่หันซ้ายหันขวามองหาคู่อริอยู่..




"โอ๊ยยย! มึงตีกูทำไมเนี้ย!"

ไอ้เอกร้องเสียงหลงเมื่อผมเขย่งตัวไปบิดหูมันแรงๆ 1 ที..


"โง่!"


"คนตั้งครึ่งโหลมึงจะไปสู้มันได้ไง..มึงคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหนังบู๊หรอสัส..อาวุธมันก็มี!"
ผมพูดก่อนจะดึงมันลงมานั่งรอรถเมล์ข้างๆ..ย่อตัวมันลงมาไม่ให้เป็นที่สังเกตก่อน..


"กูก็มีอาวุธ!"

ไอ้เอกพูดก่อนจะตบบางสิ่งในกระเป๋าเป้..

ผมเหลือบมอง ขมวดคิ้ว ... ไอ้เอกรูดซิบกระเป๋าออกแง้มให้เห็นบางสิ่งข้างใน..มันวาว สีดำด้าน.. ด้ามน้ำตาลเข้ม




"ไอ้สัส ปืนอัดลมเนี้ยนะ.."


"มึงรู้?!"


"มึงจะเอา Colt 1911 ไปสู้ไม้ฝังตะปูเหรอวะ.. มีแต่ควายเท่านั้นแหละที่จะโดนมึงหลอกได้"

ผมพูดด้วยความที่เชี่ยวชาญและอยู่ในแวดวงอาวุธและสินค้าเถื่อนมานาน.. ในขณะที่ไอ้เอกทำหน้าอึ้งๆ..

แต่เราไม่มีเวลาเตรียมแผนรับมืออะไรนัก เพราะไอ้พวกอันธพาลครึ่งโหลดูเหมือนจะหาเราเจอพอดี..


พวกมันวิ่งกันเข้ามา เป็นเวลาเดียวกันกับที่ ไอ้เอกดันผมไปข้างหลัง..



"มึงหนีไป!"



..ผมหันไปมองแผ่นหลังของเด็กโง่ที่รักพวกพ้องยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง
แล้วก็กลับคิดถึงตัวเองเมื่อยังเป็นวัยรุ่นขึ้นมา..


ไม่ได้กล้าหาญ..แต่โง่..


ทว่าไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำ..




ไอ้หมอนี่มันจะตายแน่ๆ..


จะตายแน่ๆในสักวันหนึ่ง..












ผมกลับหลังหัน..ออกวิ่ง



.................................



หลังจากออกมาจากโรงพัก..ผมก็พาไอ้เอกไปโรงบาล..





"มึงไม่น่าไปพาตำรวจมา..นี่มันเรื่องของกูกับพวกมัน"

ไอ้เอกพูด..ทั้งที่หน้าและไหล่ขวาบวมเป่ง..



"ถ้ากูไม่พาตำรวจมา, รถที่มารับมึงจะเป็นปอเต๊กตึ๊ง..ไม่ใช่รถโรงบาล"

ผมพูด



"มึงไม่เข้าใจหรอก วา มึงมันเด็กดี .. เรื่องแบบนี้ กับไอ้พวกเหี้ยนั่น มันไม่จบแค่นี้แน่.."

ไอ้เอกยังคงพูดต่อ ผมเอาน้ำแข็งประคบไหล่ช่วยมันไปด้วย..


"กูเข้าใจสิ"

ผมบอก..เข้าใจดีเลยแหละ..


"กูเข้าใจ มึงอาจจะคิดว่านี้คือทุกอย่าง.. สำหรับมึง.. ศักดิ์ศรี ..เพื่อนพ้อง.. คือทุกอย่าง ..
แต่เมื่อโตขึ้น มึงจะเข้าใจ.. มีบางสิ่งสำคัญกว่านั้น บางสิ่งที่มึงต้องมีชีวิตอยู่ ถึงจะมองเห็น.."




"อย่าเอาชีวิตไปทิ้งแบบโง่ๆ"

ผมบอก..เผลอกดน้ำแข็งลงแรงขึ้น..




"กูไม่ตายง่ายๆหรอก"
ไอ้เอกบอกก่อนจะทำหน้าเข้มใส่ผม..


"กูไม่ได้หมายความว่ามึงจะตาย.. แต่ชีวิตที่มึงจะเสียไปต่างหาก.. มึงกะจะเป็นอันธพาลวิ่งหนีไม้หน้าสามแบบนี้ไปตลอดชีวิตไหมล่ะ.. หรือจบแล้วไปเป็นลูกน้องมาเฟียที่ไหนสักแห่ง ขายยา เล่นผู้หญิง ไปเป็นมือขวา แล้วลงท้ายชีวิตด้วยการโดนยิงแสกกบาล ตายแบบที่หาร่างตัวเองไม่เจอ .."



"กูพูดจริงๆเลยน่ะ..มันไม่สนุกหรอก.."



ไอ้เอกเงียบ.. ผมก็เงียบ

สักพักเขาจึงพูดขึ้นว่า..


"แล้วจะให้กูทำไง..มันไม่ได้เลิกตอแยกันง่ายๆ.."


"..มึงขอโทษพวกมันได้ไหมล่ะ"


"ไม่มีทาง"



"อืม, กูก็คิดว่างั้น เพราะงั้นกูจะไปขอโทษแทนมึงเอง.."


..................................


ผมเดินทางกลับมาโรงพักโดยมีไอ้เอกที่คอยห้ามแกมขอร้องอยู่ตลอดเวลา..

พอผมไปถึงก็ปรากฎว่าไอ้เด็กอันธพาลพวกนั้นยังคงอยู่ในคุก..
พอมันเห็นหน้าผมมันก็ร้องโหวกเหวกโวยวายทันที..


"ไอ้เหี้ยนี้แหละที่พาตำรวจมาจับพวกเรา!"


"ไอ้หน้าตุ้ด!! สงสัยเป็นเมียไอ้เอกมัน!!"



"พวกมึงว่ายังไงนะ!!"


"ไอ้เอก! มึงหยุด"
ผมพูดเสียงเรียบก่อนจะกอดอกมองพวกอันธพาลที่อยู่ในกรง..



"กรงนี้เหมาะกับพวกมึงดีนี่"



..ชะอุ่ย...ลืมไปว่าจะมาขอโทษ!

ผมพูดจบก่อนจะเบิกตาโตนิดๆในขณะที่ไอ้เอกถึงกับหันขวับมาทางผมก่อนจะกระซิบ..

..ไหนมึงว่าจะประนีประนอมไงวะ..ชิบหาย


"ไอ้หน้าตุ้ด!! ลูกพี่กูมามึงเจอแน่! ลูกพี่กูเป็นมาเฟียนะเว้ย!!"



เหรอ..

ผมมองหน้า เผลอยิ้มเหยียดอย่างไม่ได้ตั้งใจ..




..กูก็มาเฟียว่ะ..






"นั่นไง! ลูกพี่ครับบ ช่วยพวกผมด้วยย!"


ไอ้พวกอันธพาลพากันร้อง ทั้งสบถด่าผมกับไอ้เอก ทั้งขอร้องให้ผู้มาใหม่จัดการกับพวกผมซะ..


ผมหันหน้ากลับไป..คาดว่าคงเจอพวกนักเลงปลายแถวที่อยากได้เด็กอันธพาลเป็นสมุน..




..แต่ผิดคาด..





ใบหน้าคุ้นเคยกำลังเดินเข้ามา..รูปหน้าคมเข้มชัดเหมือนคนจีนจากแผ่นดินใหญ่..ร่างสูงสง่าและท่าทางมีอำนาจเสมือนว่าเคยชินกับการใช้อำนาจอยู่ตลอดเวลา..ข้างๆเขาคือชายอ้วนหัวล้านลงพุง..แววตาหลุกหลิกไม่มั่นคงนัก..



ตั้วเฮีย..กับ..เสี่ยชัย..



ทำไม..



ทำไมมาอยู่ด้วยกันได้..



เสี่ยชัยคนที่ผมแน่ใจว่ามันสั่งลูกน้องมาเจาะกบาลผม..
กับตั้วเฮีย..ว่าที่ผู้นำมังกรคนต่อไป.. หัวหน้าที่ผมรักและเคารพสุดหัวใจ.. บุคคลผู้ซึ่งเคยมีผมเป็นมือขวา....




"พวกนี้เหรอ ลูกน้องชุดใหม่ของคุณ.. ชัย"
ตั้วเฮียพูดก่อนจะกวาดสายตามองดูเด็กอันธพาลในกรง ก่อนจะหยุดสายตามองที่ผม..




ชั่วแวบหนึ่งเท่านั้นที่เราสบตากัน..
ผมซ่อนความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ไม่ได้เลย..



ตั้วเฮีย..กับ เสี่ยชัย..
ตั้วเฮียจะรู้เรื่องที่ผมโดนฆ่าหรือยัง...
รู้จากเสี่ยชัยอย่างนั้นหรือ?

ผมไม่อาจซ่อนความคิดที่ว่า..ตั้วเฮียรู้เรื่องคำสั่งฆ่าผมตั้งแต่แรก..
หรือแม้กระทั่ง..เขาอาจจะเป็นคนวางแผนเองด้วยซ้ำ..ไว้ได้




ผมนี่โง่จริงๆที่เผลอไปคิดว่า..ตั้วเฮียจะต้องแก้แค้นให้ผม..
เขาจะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างคู่ค้าคนสำคัญ..เพื่อเเลกกับลูกน้องโง่ๆที่ไปยอมทำตัวให้ถูกเจาะกลางบาลง่ายๆทำไม..




"รวมถึงเด็ก..พวกนี้ด้วยหรือ"

ตั้วเฮียชี้มาที่ผมกับไอ้เอก..


ไอ้พวกอันธพาลในกรงโหวกเหวกโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์กันขึ้นมา..




"เราไม่ใช่ลูกน้องของเขา"


ผมบอก สบตาตั้วเฮีย เหมือนเมื่อครั้งยังมีชีวิตในคราก่อน..



"บอกลูกน้องของ'พวกคุณ'ด้วย เอาเวลาไปทำตามคำสั่งของหัวหน้า ดีกว่าเที่ยวทำตัวเป็นอันธพาลชั้นต่ำ หาเรื่องเข้ากรงไปวันๆ"

ผมพูด นิ่ง.. รอรับผลใดๆก็ตามที่อาจเกิดขึ้นตามหลังการปากดีของตัวเอง..


"ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี่ ลูกน้องอั้วไม่ต้องให้ใครมาสั่งสอน รู้รึเปล่าว่าพวกอั้วเป็นคราย"
เสี่ยชัยพูดก่อนจะกวักมือเรียกลูกน้องสามสี่คนเดินวงล้อมเข้ามา..


กะจะขู่ผม.. เพราะเห็นว่าผมมันแค่เด็กวัยรุ่นตัวเล็กๆ..


ไอ้เอกรีบยกมือไหว้ขอโทษขอโพย..


"ข..ขอโทษครับ.. เพื่อนผมสมองมันไม่ปกติ มันเกิดอุบัติเหตุ มันบ้าๆหน่อยครับเสี่ย.. ปล่อยมันไปเถอะครับ!"


ผมยกมือขึ้นบอกให้ไอ้เอกหยุด..




"ขอโทษ"

ผมยกมือขึ้นไหว้ ก่อนจะหันหลังกลับ..



แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกผมว่า ถ้าหันหลังกลับตอนนี้.. ผมจะต้องตายแน่ๆ..
ผมยกมือขึ้นตั้งการ์ดที่ท้องเเทน..

และก็จริงดังคาด! สันฝ่ามือของลูกน้องเสี่ยคนหนึ่งกระเเทกลงมาที่แขนของผม..


ถ้าไม่ตั้งเเขนเอาไว้ มีหวังอวัยวะในช่องท้องแตกแน่..

ด้วยแรงขนาดนี้..ทำเอาผมปวดหนึบไปทั้งแขนซ้าย...

ผมก้มตัวลงก่อนจะอาศัยความคล่องตัวอ้อมไปด้านหลังลูกน้องคนนั้น ก่อนจะดึงเเขนมันลงและขัดขาทั้งสองข้างให้ล้ม..


ทำได้เท่านี้จริงๆ.. ด้วยกำลังแขนของร่างนี้..
มันบอบบางเหลือเกิน!

ลูกน้องอีกคนเดินเข้ามา ก่อนที่จะล็อกตัวผมเอาไว้


"หมาบ้านักเหรอมึง ไอ้เด็กพึ่งเกิด"

ไอ้คนที่โดนขัดขาล้มไปตอนแรกพูดขึ้น.. ก่อนจะเงื้อหมัดซ้ายเพื่อที่จะอัดผม..






"พอแค่นั้นแหละ"

เสียงเรียบๆแต่ทรงพลังของตั้วเฮียพูดขึ้น ก่อนจะค่อยๆเดินมาตรงหน้าผม..



ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองผมด้วยความดุดัน

ผมจ้องตอบกลับไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง..ที่ไม่แพ้กัน..




ผมจะอยู่ข้างๆตั้วเฮีย..ผมไม่เคยคิดว่าสักวันจะได้มาอยู่ตรงข้ามเขา.. ผมไม่เคยคิดเลย..






"เอามันขึ้นรถไปด้วย, ฉันสนใจมัน"


สิ้นคำสั่งตั้วเฮีย..ปลายวัตถุมัจจุราชสีเงินเย็นเฉียบจ่ออยู่ใต้เสื้อของผม..
มันไม่ใช่ปืนอัดลมแบบที่ไอ้เอกใช้..และมันเป็นคำสั่งตั้วเฮีย


..คำสั่งของพี่ชายใหญ่แห่งนึ่งออผู้ไม่มีใครขัดขืนได้..



ผมมองหน้าไอ้เอกที่ซีดเผือด..เหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ..
มองหน้าตั้วเฮียที่หลังจากออกคำสั่งแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจไยดีผมอีก
มองหน้าเสี่ยชัยที่ดูสะใจที่ผมโดนปืนจี้



แต่ใบหน้าหนึ่งที่ผมมองไม่ได้ในตอนนี้..
คือใบหน้าตัวเอง.. ใบหน้าของลูกชาย..



คนที่ผมรักนักหนา..
คนที่ผมสัญญาว่าจะปกป้องเขา..





..ดูเหมือนคนที่กำลังจะพลาดเป็นตัวผมเอง..
ตั้วเฮียไม่ใช่คนที่ทำอะไรเล่นๆ.. 


ถ้าคนฉลาดอย่างตั้วเฮียเล่นหมากฝั่งตรงข้ามกับผม..
ผมก็จำเป็นที่จะต้องเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังที่สุด


ในฐานะคนที่อยู่ข้างๆ คอยหยิบหมากตาแล้วตาเล่าให้เขา

ผมรู้จักเขาดียิ่งกว่าใคร..


เดิมพันครั้งนี้ ไม่ใช่แค่ใช้'ชีวิต'.. แต่มันใช้'วิญญาณ'..




Game on BRO

[ืniyataan]

 

[Janemera]

 

[Noname_memi]

  พีคมากอ่ะ   

[Noname_memi]

 

[Noname_memi]

ตล๊กกกก 55555555555  มีทั้งแรดกรี๊ด

ทั้งแร้งขี้เม้าท์ต่างๆนานา แถมอีแร้งเหน่อด้วยนะ  โอ้ย พีค

[Noname_memi]

เอ้าคุณตางู ถถถถ ที่แท้ก็แฟนคลับสิงดาวนี่เอง~

ลั่นตรงอีสัส 55555555555

[Noname_memi]

5555555 ชอบนกแร้งอ่ะขี้เม้าท์เว่อร

[Noname_memi]

  โอ้ยขำ หมดสภาพเสือดาวเลยลูก 

[Noname_memi]

แง้ สงสารน้อง สงสารลูกของเล้ง

[Noname_memi]

  น้องวาโยลูก~ เกิดอะไรขึ้น!  ใครมันเป็นคนทำ

คุณพ่อเล้งไปจัดการมันเลยค่ะ

[Noname_memi]

แง้ ยิ่งอ่านยิ่งสงสารวา

[Noname_memi]

โอ้ยยย  อิตาเล้งแกก็นะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โอ๊ย........ชอบบบบบบบบ 
สนุกกกกกกก ถูกใจ 

ชอบเรื่อง ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มมอปลาย(ว้อยยย!!) 
เรื่องสิงห์ เสือ ก็ชอบ 

กระต่าย กลายเป็นหมาป่าแล้ว  ฮี่ ฮี่
จัดการไอ้พวกที่รังแกลูกชายให้จมดินเล้ยยยยย 
รอตอนใหม่นะ 
       
 

[PAtxxkMxxn]

ว้อยยยยย

[yunnutjae]

เอ้าาาาา ทำไมดูมีเงื่อนงำ ขุ่นพ่อคะทำให้ร่างของน้องวางานเข้าแล้วววววว

[GBlk]

ดีงาม

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มารออออ รอน้องวา

[kun]

ชอบทุกตอนเลย
ตามติด