หัวข้อ: [ชุดเรื่องสั้น] ✈️ เรื่องเล่าเงากระจก (ตอน 7 : ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มมอปลาย(ว้อยยย!!))[21/07/19]

[Noname_memi]

คิดถึงตาเล้งค่าาา แง้

[Fridayzeno]

แงงงง รออยู่นะคะชอบมากเลย เดาเรื่องไม่ออกแล้ว555 ซับซ้อนเหลือเกิน

[janehsih]

หรือวิญญาณวาโยก็อยู่ในนั้นมาตลอด หรืออยู่กับริว?

สนุกมากเลยค่ะ ชอบมากทุกเรื่องเลย

[Kitsune1st]

อ่านแล้วชอบมากกก

[ืniyataan]

กลับมาได้หรือเปล่า? กลับมาหาฉัน...ทีได้ไหม คนดี   

[lalilali]

 

[Anynomous]

ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มมอปลาย(ว้อยย!!)

"ก..กูขอตัวกลับก่อนนะ"

ผมรีบพูดขึ้นก่อนที่จะรู้สึกทรมานไปมากกว่านี้..
ผมลุกขึ้นก่อนจะออกกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากห้องสมุดไป โดยที่ไม่รอคำตอบจากริว..



..ผมรู้แล้วว่าวาโยอยู่ที่ไหน..



..................................



 
ผมยืนมองตัวเองในกระจกห้องน้ำในบ้าน..



ยืนมองร่างกายบอบบาง มือเล็กนุ่มนิ่ม และใบหน้าที่ละม้ายคล้ายตัวเองตอนหนุ่มแต่อ่อนหวานกว่า..
ดวงตากลมโตกว่า ริมฝีปากบางสวยกว่า..

หวานละมุนนี้คงได้แม่มา...





“วาโย..พ่อรู้ว่าลูกอยู่ในนี้..”

ผมพูดขณะที่จ้องมองดวงตาสีดำสนิทในกระจก...ดำสนิทเหมือนท้องฟ้ายามราตรี


ที่ผ่านมา..
ลูกชายของผมซ่อนตัวอยู่ในนี้นี่เอง..


วิญญาณดวงน้อยๆที่เปราะบางของเขา..

ซ่อนตัวอยู่ในตัวของเขาเอง..

ในส่วนลึกที่สุดของเขา..


วิญญาณดวงน้อยๆนั้นหลีกหนีความจริงที่เจ็บปวด...
หลีกหนีความทรมานและความโดดเดี่ยว...


เขาไม่ยอมออกมา..



นี้เป็นเหตุผลว่าทำไมยมบาลจึงหาวิญญาณเขาไม่พบ..
และเป็นเหตุผลว่าทำไม..ผมถึงรู้สึกเจ็บปวด..ทรมาน ว่างเปล่า และอึดอัด เมื่อเจอกับสถานการณ์บางอย่าง...หรือคนบางคนที่มีความทรงจำร่วมกันกับเขา...


มันเป็นความรู้สึกเจ็บปวดของเขานั้นเอง...


“พ่อรู้ว่าลูกเจ็บปวด...โศกเศร้า...ลูกคงอยากซ่อนตัวให้ไกลจากทุกสิ่ง..และคิดว่าชีวิตนี้ไม่มีค่าอะไร..
พ่อไม่อยากจะบอกลูกว่า ชีวิตมันมีค่ามากมาย ให้รักตัวเองมากๆ หรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ..
พูดไปก็อายเปล่าๆเพราะพ่อก็ไม่เคยทำได้เลย..ทั้งชีวิตของพ่อพิสูจน์เรื่องนั้นแล้ว...”

ผมมองเข้าไปในแววตาของเด็กหนุ่มที่อยู่ในกระจก...
พยายามมองหาตัวตนของเขาในนั้น


ชั่ววินาทีหนึ่งนั้น...แววตาของเขาสั่นไหว


“ใช้ชีวิตต่อไปเถอะลูก พ่อไม่รู้หรอกว่าชีวิตต่อไปจะสนุกสนาน โศกเศร้า สมหวัง หรือผิดหวัง
มันอาจจะไม่ได้ดีนักหรอก..แต่มีแค่คนที่มีชีวิตอยู่เท่านั้นถึงจะรู้ได้..”


ผมหลับตา


มีเพียงความเงียบงัน ว่างเปล่า.. ที่แสนอึดอัดอยู่รอบๆตัว..

ผมเอาแต่บอกให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป บอกว่าคนอื่นๆรักเขามากเพียงใด
แต่มันเหมือนไปไม่ถึงเขาสักที.. เหมือนไม่เคยถึงเลย..

เหมือนว่าผมลืมบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญ

..บางอย่างที่ผมไม่ยอมพูดออกไป



ในฐานะพ่อคนหนึ่ง..
ในฐานะผู้ชายที่ใช้ชีวิตเหลวเเหลก เห็นแก่ตัว..

ไม่เคยหันหลังกลับมาเลยสักครั้ง

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีลูกชายตัวเล็กๆอยู่

ช่วงเวลาสิบกว่าปีของเด็กที่ควรจะมีพ่อคอยโอยอุ้ม คอยปกป้อง คอยคุ้มกัน
คอยเป็นหลักให้เขาตอนที่ร้องไห้

ผมควรจะอยู่ตรงนั้นตอนที่เขาเข้าโรงเรียนครั้งเเรก
ผมควรจะอยู่ตรงนั้นตอนที่เริ่มสังเกตว่าลูกชายมีบาดแผลจากการโดนเพื่อนแกล้ง
ผมควรจะอยู่ตรงนั้นตอนที่เขาอ่อนแอด้านการเล่นกีฬาจนโดนคนอื่นๆล้อ
ผมควรจะอยู่ตรงนั้นตอนที่เขาโดนไอ้เด็กต่างโรงเรียนนั้นทำร้าย
ผมควรจะอยู่ตรงนั้นตอนที่เขาตกหลุมรักเด็กวัยรุ่นเอาแต่ใจที่เป็นผู้ชาย
ผมควรจะอยู่ตรงนั้นตอนที่เขาสับสนว่าการรักใครมันผิดหรือไม่
ผมควรจะอยู่ตรงนั้นตอนที่เขาถูกใช้เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ของอาจารย์ที่รู้รสนิยมทางเพศของเขา


ผมควรจะอยู่ตรงนั้น


ผมควรจะอยู่ตรงนั้น




“วาโย..พ่อขอโทษ”


เหนือจากทั้งหมดทั้งมวล
ไม่ว่าจะปรัชญามีชีวิตบ้าบอ
ไม่ว่าจะคุณค่าของการดำรงอยู่
ไม่ว่าจะความรักของใครต่อใคร

ไม่มีอะไรที่ผมสมควรพูดมากไปกว่าคำนี้



คำว่าขอโทษ



.................................


หลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
ผมรู้สึกเหมือนถูกกระชากออกจากรถที่กำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง..

รู้ตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่ข้างหลัง

ลูกชายที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย..
ลูกชายที่ตอนนี้ผมทำไม่ได้แม้แต่จะกอดด้วยซ้ำ

ผมมองเห็นแม่ยายวิ่งเข้ามาเพราะเสียงสะอื้นร้องไห้
ผมมองเห็นหล่อนกอดหลานที่เลี้ยงดูมาเหมือนลูกแท้ๆ

และนี้คือบทสุดท้ายที่ผมจะมีส่วนร่วม..

ผมมองภาพนั้นเป็นภาพสุดท้าย ก่อนจะเดินหันหลังออกจากบ้านไป..


.................................

[Anynomous]

สวัสดีค่ะ! เอนี่เองนะคะ!(โค้ง)
ห่างหายกันไปนานเลยย คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า ?

ในที่สุดปมปริศนาที่ว่าหนูวาโยไปอยู่ที่ไหนก็เฉลยแล้วนะคะ!
เเละคงใช้อธิบายความรู้สึกเศร้าแปลกๆตั้งแต่แรกๆได้ดี(ยิ้มม)
ผู้เขียนนั้นรอลุ้นอยู่ว่าจะมีใครทายถูกไหมหนอ

ปมปริศนาอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็น ใครสั่งฆ่าตาเล้ง สร้อยที่หนูวาได้รับคืออะไร
ผู้เขียนได้ซ่อนเฉลยบางส่วนไว้ในแต่ละบทแล้วนะคะ

การเขียนเรื่องเป็นงานอดิเรกของผู้เขียนยามว่าง
และยินดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ทุกท่านสนุกสนานกันค่า

 
Anynomous

[แมว]

ลุ้นมากว่าตอนจบจะจบอย่างไร

[nizxx]

อะ เอ่อ คุณไรท์บอกว่าซ่อนปมเฉลยไว้หมดแล้วคืองงมาก หาไม่เจอ ขอกลับไปอ่านใหม่อีกรอบก่อนนะคะเผื่อจะเข้าใจยิ่งขึ้น //หรือจริงๆตั่วเฮียรู้ว่าจริงๆในร่างของหนูวามีอีกคนซ่อนอยู่เพราะการกระทำที่คล้ายๆกันของอิเฮียเล้ง//ริวเองก็มีใจให้หนูวาใช่ไหม//แล้วอีเฮียเล้งไปไหนอะคะ กลับมาก่อนนนน //เราอ่านแล้วเศร้าตามแปลกๆ คนนึงยังไม่อยากตายแต่ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยงตามที่ใจต้องการเลยคิดว่าช่วงเวลานึงถ้าตายก็ควรค่า แต่อีกคนนึงชีวิตเหมือนมีแค่แก้วบางๆเป็นเปลือกที่ห่อหุ้มความรู้สึกเอาไว้ เป็นแค่เด็กคนนึง แค่เป็นคนลักษณะแบบนี้ก็เลยไม่มีใครปกป้อง จ้องแต่จะทำร้ายกัน จนวันนึงที่ไม่ไหว ไม่อยากใช้ชีวิตต่อไปแล้ว มันเศร้านะคะ แค่หายใจยังไม่อยากทำเลย TT สงสารน้อง อยากดึงน้องมากอด ร้องออกมาเลยลูก ชีวิตก็เป็นแบบนี้ไม่มีอะไรเป็นดั่งใจ ไม่ไหวก็แค่ร้องออกมา ฮวือ (เราเคยอ่านเรื่องเมื่อผมสบตากับปีศาจนานมากๆแล้วน่ะค่ะ ไม่เคยคอมเม้นเลย ปกติจะไปรีทวิตเอา เพิ่งมาเจอเรื่องสั้นเซทนี้เมื่อวาน ชอบมากกก ชอบทุกเรื่องเลย คือเราไม่รู้จะใช้แท็กอะไรหวีด เลย# เรื่องสั้นเงากระจกไว้ คือคอมเม้นยาวมากเลย ขอโทษด้วยนะคะ แต่ชอบงานเขียของคุณไรท์มากๆ ไว้จะพยายามติดตามคอมเม้นให้มันทุกเรื่องเลยนะคะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆมาแบ่งปันให้อ่านกันนะคะ)

[Anynomous]

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆนะคะ
ไม่ว่าจะเเสดงตัวหรือไม่แสดง
คอมเม้นต์ในนี้หรือในTwitter ผู้เขียนได้ตามอ่านหมดแล้วค่ะ(งืออ อดตื่นเต้นตามไม่ได้!)
รู้สึกดีใจและภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของความสนุกสนานและชวนให้ขบคิดนะคะ

สำหรับ Hashtag นั้น
จะใช้เป็น #เรื่องเล่าเงากระจก และ #Anynomous ก็ได้ค่า ^_^

ขอบคุณอีกครั้งจากใจจริงค่ะ!
(โค้ง)
Anynomous

[ืniyataan]

เศร้า..แต่หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น 
ปล. ขอวันที่อัพ ห้อยท้ายด้วยได้ไหมจ๊ะ พลาดไปตอนนึง ตอนนี้ทันแล้ว 

[NormalVee]

อย่างน้อยเราพยายามยื้อเขาที่สุดแล้ว อยู่กับคนที่เรารักจนวันสุดท้าย

[NormalVee]

เป็นคู่ที่บันเทิ๊งงงงงงง กองเชียร์ก็บันเทิงงงงง

[NormalVee]

ตั่วเฮียรักพ่อ ริวรักลูกใช่มั้ยคะ แล้วอย่างนี้ ตั่วเฮียกับคุณพ่อจะกลับมาเจอกันยังไงนะ หรือที่ตั่วเฮียให้สร้อยวาเพราะรู้ตัวว่าจะตายรึเปล่านะ

[singalone]

เราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แงงงงงงงงงง

[Bb nale]

คงคู่พ่อคู่ลูกแล้วแหละ แต่คู่พ่อนี่จะเจอกันอีกได้ยังไง  การให้สร้อยดูเป็นลางร้ายเบาๆ

[janehsih]

ปมเรื่องพ่อนี่เดาไม่ถูกเลยค่ะ 

เอาเป็นว่ารอนักเขียนเฉลย 555555

[hongzaa]

ตั้วเฮียจะตายรึเปล่า แง้
ไปคู่กันอีกภพไรงี้ ฮือออ

[Nnnnn1412]

รอมาต่ออยู่นะค้าา

[janehsih]

แวะมาคิดถึง 

[PoPoe]

คิดถึงมากๆค่ะ

[didididia]

ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ งื้อเรื่องน้องวาโยกำลังเข้มข้นเลย รอติดตามนะคะ

[totorobabii]

เข้ามารอตอนใหม่อยู่นะคะะ

[theindiez]

มารอตอนต่อไปค่ะ อ่านวนไปสองรอบแต่บางปมทางเรายังหาเฉลยไม่เจอเลยค่ะแง้ 555

[zzcors]

รอมาตีออยู่นะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไป

[เกี๊ยวกงจื่อ]

เนื้อเรื่องน่าติดตาม แต่ละตอนปมน่าสนใจมาก

แต่! อย่าพึ่งทิ้งกันไปนะครับ 

[Chanik]

เรายังอยากรู้ปมเรื่องเฮียกับพ่ออยู่เลยหรือว่านี้มันคือตอนจบแล้ว แงงงง