ตอนพิเศษ สายลับจับบ้านเล็ก“หนูน้ำกลับมาแล้วหรือจ๊ะ” มารดาของผู้กองปรานต์เอ่ยทักเมื่อเห็นคนรักของลูกชายเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ครับ คุณแม่”
“เอ กลับมาคนเดียวหรือจ๊ะ ตาปรานต์ล่ะ”
“พี่ปรานต์โทรบอกผมให้กลับเองครับ พอดีมีเหตุด่วนเกิดขึ้นแถวสน.”
“อ้าว ใช้ได้ที่ไหนกันลูกคนนี้ อย่างนั้นก็น่าจะให้คนที่บ้านไปรับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้ไม่ลำบากอะไร” น้ำบอกอย่างสุภาพ จะเรียกว่าตอบสร้างภาพก็ไม่เชิง เพราะเขาก็ไม่ได้ลำบากอะไรจริงๆ
ถ้าเกิดว่าวันหน้าต้องไปกลับเองล่ะก็ คงจะต้องพิจารณากันใหม่
“น้ำฝนกลับมาหรือยังครับ”
“จ้ะ อยู่บนห้องเห็นว่ามีรายงาน แม่กำลังจะให้เด็กไปตามมากินข้าวอยู่พอดี แม่ฝากไปตามน้องหน่อยได้ไหม” คุณหญิงบอก
“ได้สิครับ ว่าแต่คุณแม่หิวมากหรือเปล่า ผมขออาบน้ำก่อนได้ไหมครับ สัญญาว่าจะวิ่งผ่านน้ำ แป๊ปเดียวจริงๆ ครับ” น้ำตอบพลางทำหน้าทะเล้นตามคำพูด
“จ้ะ แม่รอได้” นายนทีรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็วไม่ให้เสียชื่อที่โม้มารดาของปรานต์เอาไว้เลยแม้แต่น้อย เขาเดินตรงไปห้องน้องสาว เคาะประตูตามมารยาทแล้วเปิดเข้าไปอย่างไร้มารยาท
“พี่น้ำ!” เสียงน้ำฝนโวยวาย
“อะไรเหรอ” น้ำทำเสียงยานคางกวนประสาทน้องสาว
“เคาะประตูแล้วก็รอให้ฉันอนุญาตก่อนสิ”
“อ้าวเหรอ ยังไม่ได้อนุญาตเหรอ สงสัยไม่ได้ยินอะ เอาไงดี ให้ปิดแล้วรอเอ็งอนุญาตแล้วข้าค่อยเข้ามาใหม่ดีไหม” น้ำตอบน้องสาวตามนิสัยของมัน
“พอเลย ไม่ทันแล้วมั้ง แล้วพี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่เห็นได้ยินเสียงรถหรือเสียงพี่ปรานต์”
“อยู่ในห้องจะได้ยินด้วยเหรอ” น้ำถามด้วยความสงสัย อันนี้มันไม่ได้กวน
“ได้ยินอยู่แล้ว ถ้ามีรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านอะ ห้องฉันมันอยู่ใกล้หน้าบ้านที่สุดแล้ว”
“อ้อ ความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย”
“แล้วพี่กลับมาอย่างไรอะ”
“แท็กซี่อะดิ เปลืองตังชิบ ถามทำไมอะ” น้ำพูดหาที่นั่งแถวๆ โต๊ะหนังสือของน้ำฝนแล้วนั่งพัก เขาขี้เกียจยืน มันเมื่อย
“เปล่า แล้วทำไมไม่กลับกับพี่ปรานต์อะ”
“ข้าโดนเท นาทีสุดท้าย”
“อ้าว อีกแล้วเหรอ”
“เออ พักนี้ถี่มาก อีกหน่อยสงสัยต้องซื้อรถแล้ว” น้ำครุ่นคิด เพราะมันจะไม่คุ้มค่าแท็กซี่เอา
“พี่ปรานต์เขาไปไหนล่ะ ทำไมไม่มารับพี่หรือเรื่องงาน?” น้ำฝนตั้งข้อสงสัย
“อืม จะเรื่องอะไรได้ งานทั้งนั้นแหละ ทำไมตำรวจถึงงานยุ่งขนาดนี้วะ หาใหม่เสียดีไหม” น้ำบ่น
“เหอะ ก่อนที่ตัวเองจะทิ้งเขา มีหวังจะถูกเขาทิ้งก่อนไหม” น้ำฝนย้อนกลับ
“ไม่มีทางโว้ย”
“ตัวเองทำอะไรดีบ้างให้พี่ปรานต์ไม่ทิ้ง ไหนบอกน้องคนนี้หน่อยสิ”
ไอ้น้ำคิด เขามีอะไรดีบ้างวะ?
เรื่องงานบ้านเหรอ ก็พอได้ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้ทำเพราะคนที่บ้านของผู้กองทำหมดแล้ว เขาเคยเข้าไปช่วยอยู่ครั้งหนึ่งถูกคุณแม่บ่นเลยเพราะไปแย่งงานหน้าที่ของคนอื่น
ข้อนี้ตัดไป
เรื่องงานนอกบ้านเหรอ ก็เก่งนะ เขาว่าเขาทำงานเก่งระดับหนึ่งเลยล่ะ แต่เอ่อ..มันไม่เกี่ยวกับงานผู้กองนี่หว่า
ข้อนี้ก็ตัดไป
เรื่องนิสัยเหรอ เฮ้ย เห็นอย่างนี้ พี่น้ำนิสัยดีนะเว้ย โอบอ้อมอารี มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เมตตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขา ครบเลยเหอะ
ข้อนี้บวกหนึ่ง
เรื่องหน้าตาเหรอ ไม่อยากคุยอวด แต่เขาก็หน้าตาดีไม่แพ้ใคร อ่า ยอมให้ผู้กองคนหนึ่งก็ได้
ข้อนี้ก็บวกหนึ่ง
สุดท้ายเรื่องบนเตียงเหรอ อืม ยากแฮะ แต่ต้องดีแหละ ไม่งั้นผู้กองคงไม่ชมเขาหรอกว่า น้ำคนเก่ง น้ำเก่งมาก อะไรแบบนั้น
โอ๊ย เขิน แต่ข้อนี้ให้เป็นข้อดีบวกหนึ่งพลัสพลัส แถมไปเลย
สรุป เขามีแต่ข้อดีนะเออ น้ำว่าอย่างนั้น
“ตกลงคิดได้ยัง ว่ามีข้อดีอะไรบ้าง” น้ำฝนทวง
“เยอะมาก และดีมากด้วย” น้ำตอบอย่างมั่นใจ
“ถ้าดีมากขนาดนั้น ทำไมช่วงนี้พี่ปรานต์ถึงกลับบ้านตีสองตีสามตลอด”
“เอ็งรู้ได้อย่างไร” น้ำขมวดคิ้ว
“อย่าบอกนะว่า นี่ไม่รู้เลยว่าสามีกลับบ้านกี่โมง”
“สามีอะไรเล่า” น้ำปัดคำพูดนั้นทิ้ง ยังไงก็ไม่ชินกับคำนี้สักที พี่น้ำคนนี้ต่างหาก ที่เป็นสามี. ผู้กอง “เอ็งว่าไงนะ พี่ปรานต์กลับบ้านกี่โมง”
“ตีสองไม่ก็สาม ประมาณนี้แหละ”
“ทำไมเอ็งรู้ มั่วเปล่า” น้ำว่า
“ก็ช่วงนี้ฉันอ่านหนังสือดึก ใกล้สอบแล้ว เลยจะเข้านอนเวลานี้แหละ”
“เหรอ”
“แล้วนี่อย่างไร โห..นี่พี่น้ำหลับไม่รู้เรื่องเลยหรือไง ถ้ามีโจรขึ้นบ้านพี่ตายไปแล้วเนี่ย” น้ำฝนต่อว่าพี่ชายที่นอนขี้เซา จนไม่รู้เรื่องว่ามีคนเข้าออกห้องนอนของตัวเอง
“คนมันง่วงนี่หว่า”
“อะไรจะไม่รู้ตัวขนาดนั้น” น้ำฝนส่ายหน้า “คืนนี้พี่ลองดูสิ ฉันว่าพี่ปรานต์น่าจะกลับบ้านเวลาเดิม”
“จะดีเหรอ พรุ่งนี้ก็ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า” น้ำบ่นเล็กน้อย ถ้าคืนนี้นอนดึก พรุ่งนี้ก็ง่วงอะสิ
“แล้วแต่นะ ไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร”
“....”
“ถ้าไม่อยากรู้ว่าเรื่องงานจริงหรืองานนอก ก็ตามใจ” น้ำฝนหย่อนระเบิดไว้ให้ไอ้น้ำคนอยากรู้ต้องรู้ให้ได้
“เออๆ ก็ได้ คืนนี้เดี๋ยวข้าตั้งมือถือปลุกไว้ เผื่อข้าหลับ”
“อืม แล้วนี่เข้ามาหาฉันมีเรื่องอะไร”
“ลืมไปเลยเนี่ย” น้ำยกมือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ “แม่ให้มาตามเอ็งไปกินข้าว ป่านนี้รอแย่แล้ว”
“อ้าว แล้วก็ไม่รีบบอก ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอ” น้ำฝนชิงด่าพี่ชายก่อนจะรีบปิดหนังสือแล้วผลุนผลันออกจากห้องไปทันที โดยไม่รอพี่ชายเลยแม้แต่น้อย
...
คืนนั้น ไอ้น้ำต้องหาอะไรอ่านฆ่าเวลา สัปหงกก็แล้ว ลุกไปนั่งจนหัวโขกโต๊ะก็แล้ว ล้างหน้าก็แล้ว ผู้กองปรานต์ก็ยังไม่กลับ ไอ้น้ำหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา ตีสองสิบนาที โอ้โห นี่ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า แต่เขาอะจะไม่ไหวแล้วโว้ย ไอ้น้ำ รู้สึกตาใกล้จะปิดอีกครั้ง พลันประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกมาพอดี
ภารกิจจับผิดของน้ำเริ่มขึ้น มันรีบหลับตาลงทันทีเพราะกลัวปรานต์จะรู้ว่ามันไม่ได้หลับอยู่ ใจของมันเต้นโครมคราม เพราะตั้งแต่คบกันมา ไอ้น้ำไม่ได้ทำอะไรอย่างนี้นานแล้ว
ไอ้น้ำได้ยินเสียงผู้กองเปิดตู้เสื้อผ้าและประตูห้องน้ำ เดาว่าอีกฝ่ายคงจะหายไปอาบน้ำ มันพยายามข่มใจไม่ให้หลับอีกนิดเดียวมันอาจจะรู้เรื่องก็เป็นได้ รออย่างใจจดใจจ่อไม่รู้กี่นาที ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอีกครั้ง มันรีบหลับตาลงอีกครั้ง
"ฝันดีนะครับ” เสียงผู้กองกระซิบใกล้ไอ้น้ำเหลือเกิน และอึดใจต่อมา หน้าผากของมันก็ถูกคนร่วมเตียงจูบเบาๆ ที่บริเวณนั้น จนมันเกือบจะหลุดยิ้มออกมา แต่ต้องรีบห้ามไว้ไม่งั้นมันจะถูกจับได้
‘ก็ไม่เห็นมีอะไร พี่ปรานต์ของเขาดูปกติทุกอย่าง น้ำฝน เอ็งอะคิดมากไปแล้ว พานให้ข้าคิดตามไปด้วย’น้ำคาดโทษน้องสาวอยู่ในใจกะว่าพรุ่งนี้จะไปบ่นน้ำฝนให้หูดับไปเลยข้างหนึ่ง เอาล่ะคืนนี้เขาพยายามเต็มที่แล้ว จะขอลาไปเข้าเฝ้าพระอินทร์เสียที เห็นท่านกวักมือเรียกเขาอยู่ไกลๆ ว่ามานอนได้แล้ว
‘ฝันดีนะพี่ปรานต์’น้ำบอกคนรักอยู่ในใจ ลมหายใจผ่อนคลายมากขึ้น จังหวะที่มันเคลิ้มใกล้จะหลับอยู่นั่นเอง มันกลับได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นอยู่แถวๆ นี้ กำลังคิดว่าเป็นโทรศัพท์ของมันเองหรือเปล่า ผู้กองปรานต์ก็เฉลยคำตอบให้เสียแล้ว
“ว่าไงครับ” เสียงทุ้มรับสายด้วยเสียงที่เบาถึงเบามากที่สุด แต่ห้องมันเงียบ น้ำเลยได้ยิน
“อืม..รอพี่เดี๋ยวนะ”รออะไร รออะไร บอกมานะ น้ำถามไร้เสียง
“เดี๋ยวเขาตื่น”เขา? นี่ใช่ ตัวไอ้น้ำไหม เฮ้ย เขายังไม่อยากมีเขาเป็นของตัวเองเว้ย
น้ำได้ยินเสียงคล้ายผู้กองจะลุกออกจากเตียงไป ประตูกระจกตรงระเบียงถูกปลดล็อกก่อนจะตามมาด้วยเสียงเปิดประตู น้ำรีบลืมตาหันไปทางระเบียง เขามองเห็นไม่ชัดเพราะมีผ้าม่านผืนบางบดบังสายตา
...
“เป็นอะไรจ๊ะ หนูน้ำ ตาคล้ำเชียว นอนไม่หลับหรือ” คุณหญิงเอ่ยทักในยามเช้าที่เห็นหนูน้ำของเธอนั้นมีตาอิดโรยคล้ายคนนอนไม่เพียงพอ
“เอ่อ..นิดหน่อยครับ”
“เมื่อคืนพี่กลับถึงบ้าน น้ำก็หลับแล้วไม่ใช่หรือ” ผู้กองปรานต์สงสัย
“ผมฝันร้าย มาสะดุ้งตื่นใกล้เช้า”
“อย่างนั้นเหรอจ๊ะ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก” คุณหญิงปลอบ
“ขอบคุณครับ”
“แล้วนี่อิ่มแล้วหรือจ๊ะ”คุณหญิงถามอีกเมื่อเห็นอาหารพร่องไปนิดเดียว
“ครับ รู้สึกตื้อๆ น่ะครับ”
“ระวังป่วยเอาน่ะลูก”
“ไม่เป็นไรครับ กลางวันคงดีขึ้น” น้ำบอก
“เดี๋ยวกินยาดักไว้หน่อยดีกว่านะครับ”ผู้กองพูดด้วยความเป็นห่วง
“ครับ”
“ปะ พี่น้ำ ไปเอายากับฝนที่ห้องครัวกัน” น้ำฝนสบโอกาสชวนพี่ชายลุกออกไปจากบริเวณโต๊ะอาหาร
“อืม ก็ดี”
สองพี่น้องพากันเข้ามาในห้องครัว น้ำฝนหยิบยาและน้ำให้พี่ชายก่อนเป็นอันดับแรก รอจนกระทั่งพี่ชายกินไปเรียบร้อย หญิงสาวจึงหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงถามขึ้น
“ตกลงเมื่อคืนพี่ปรานต์กลับบ้านตามเวลาที่ฉันบอกไหม”
“อืม ตีสองสิบสองนาที”น้ำจำได้แม่น
“เป๊ะแฮะ แล้วเป็นไงอะ ปกติไหม”
“จะปกติอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าก่อนนอนมีคนโทรหาพี่ปรานต์”
“เรื่องงานหรือเปล่า”น้ำฝนพูดอย่างเป็นกลาง
น้ำเลยเล่าสถานการณ์และคำพูดของเมื่อคืนให้น้องสาวฟังจนหมด“คิดว่ายังเป็นเรื่องงานอยู่ไหม”
น้ำฝนจึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“นี่ข้ากำลังจะมีเขาจริงหรือวะ จะโดนพี่ปรานต์ทิ้งจริงเหรอวะ” น้ำเริ่มวิตกกังวล
“เอ้อ.. มันอาจจะไม่ใช่ขนาดนั้นก็ได้มั้ง” น้ำฝนรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ให้พี่ชายไปจับผิดพี่เขยแบบนั้น“แล้วพี่จะทำไงต่อ”
“อยากมีแฟนเป็นตำรวจมันต้องมีหลักฐานเว้ย ข้าจะสังเกตการณ์อีกสองสามวัน ถ้ายังเหมือนเดิม ข้าจะรีบไปหาหลักฐาน”
“พี่น้ำ อย่าหาว่าฉันแช่งเลยนะ ถ้าเกิดว่าพี่ปรานต์นอกใจจริงๆ พี่จะทำไง”
“ถ้าพี่ปรานต์มีคนอื่น อย่างแรกเอ็งก็คงต้องย้ายกลับไปอยู่ที่ห้องข้าอีกฝั่งหนึ่ง ลำบากเดินทางหน่อย แต่คงอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องของฉันเสียหน่อย หมายถึงพี่ต่างหาก” น้ำฝนพูดอย่างอ่อนใจ จนถึงเวลานี้พี่ชายยังห่วงเรื่องของเธออยู่อีก
“ข้าก็จะจัดการคนกลางก่อน”น้ำพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เฮ่ย พี่คิดจะทำอะไร อย่าให้ถึงขนาดต้องฆ่าต้องแกงกันนะ” น้ำฝนตกใจรีบเตือนสติพี่ชาย
“จะบ้าหรือไง โมโหแค่ไหนก็กลัวติดคุกเว้ย”
“อ่อ..พี่จะจัดการอย่างไร”
“ถ้าพี่ปรานต์คิดนอกใจข้าจริง เอ็งคอยดูละกัน” แววตาเด็ดเดี่ยวของน้ำน่ากลัวจนน้องสาวไม่กล้าตอแยต่อ
เรื่องผัวเมีย น้ำฝนจะไม่ยุ่ง น้ำฝนกลัว
....
คืนนั้นเป็นอีกคืนที่น้ำกลับบ้านเองและมันยังไม่หลับ เมื่อวานมันง่วงแทบตาย วันนี้กลับตาค้างเพราะเรื่องของผู้กองปรานต์มันรบกวนจิตใจไอ้น้ำเหลือเกิน วันนี้ทั้งวันมันก็ไม่ค่อยหิว นี่มันเข้าข่ายกินไม่ได้ นอนไม่หลับหรือยัง
ผู้กองปรานต์กลับบ้านเวลาเดิมคือตีสองนิดๆ ไอ้น้ำแกล้งหลับเหมือนเคย ประสาทสัมผัสการได้ยินของมันทำงานอย่างดีเยี่ยม คอยฟังว่าผู้กองทำอะไรอยู่ ณ เวลานี้
เนื้อเรื่องเหมือนย้อนไปเมื่อวานเป๊ะ ผู้กองบอกฝันดี และสักพักไม่นานต่อจากนั้น โทรศัพท์ของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น และผู้กองก็ลงจากเตียงออกไปนอกระเบียงเหมือนเดิม
‘เอาไงดี เดินออกไปถามเดี๋ยวนี้เลยดีไหม’ น้ำคิด
‘ลุกไปถามเลย จะได้รู้เรื่อง’ มารดำกระซิบข้างหูซ้ายบอกไอ้น้ำ
‘อย่าเพิ่งเลย เรายังไม่มีหลักฐานนะ’ มารขาวกระซิบข้างหูขวา
‘แล้วจะให้ทำไงอะ’ น้ำถาม
‘ไปถามเลย’ มารดำยังยุยงต่อ
‘ถ้าน้ำไปถามตอนนี้ ผู้กองอาจปฏิเสธก็ได้ แล้วอาจจะจับไม่ได้นะ’ มารขาวบอกอย่างมีเหตุผล
‘ตกลง ข้าเชื่อเอ็ง มารขาว ข้าจะรอ’
เช้าวันเสาร์ หน้าของไอ้น้ำอิดโรยกว่าเดิม ถ้าคืนนี้มันยังไม่หลับอีก มันคงจะตายแน่ๆ ถ้าเป็นสมัยเรียน มันทำงานเพื่อส่งโปรเจ็กอยู่สามคืน ยกกระทิงแดงเข้าปากไป ไอ้น้ำยังบ่ยั่น แต่พออายุมากขึ้น แค่ครึ่งคืนไอ้น้ำก็จะตายแล้ว
“ยังไม่ตื่นหรือ ขี้เซาจังเลย” เสียงผู้กองดังวนเวียนอยู่ข้างตัวมัน แต่ไอ้น้ำไม่คิดจะลืมตา
“น้ำครับ ตื่นมาคุยกับพี่หน่อย” ผู้กองยังพูดต่อ ไอ้น้ำอยากจะด่าอีกฝ่ายเสียเดี๋ยวนั้น เพราะใครกันเล่าที่ทำให้เขาหนังตาหนักขนาดนี้ มันไม่ได้หลับแค่ยกเปลือกตาไม่ขึ้นเท่านั้นเอง
“อืม ว่าไงครับ” น้ำตอบทั้งที่ไม่ลืมตา
“วันนี้พี่จะออกไปข้างนอกนะครับ พี่มีธุระ” ปรานต์บอกเสียงนุ่ม
แต่คนที่ฟังขมวดคิ้ว ธุระอะไรวะ
“ธุระอะไรหรือครับ” มันกลั้นใจถาม
“เกี่ยวกับคดีนิดหน่อย น้ำนอนต่อนะ พี่ไม่กวนแล้ว”
“อือ”
“พี่ไปนะ” ผู้กองปรานต์หอมแก้มขาวนั้นหนึ่งทีก่อนจะผละจากไป สิ้นเสียงประตูห้องปิด มันตะลีตะลานลืมตาให้ได้แล้วรีบเข้าไปอาบน้ำแต่โดยเร็ว
วันนี้แหละ มันอาจจะจับตัวผู้ร้ายพร้อมหลักฐานได้ก็เป็นได้
คล้อยหลังผู้กองขับรถออกไปจากบ้าน มันรออีกครึ่งชั่วโมงจึงตามอีกฝ่ายออกไป เพราะกลัวว่าถ้ามันรีบตามไปเร็ว อีกฝ่ายจะรู้ตัว ไอ้น้ำไปอ้อนขอยืมรถคุณหญิงมาได้หนึ่งคัน ซึ่งนางก็อนุญาตด้วยความเต็มใจ
ขึ้นไปในรถได้ ไอ้น้ำก็รีบเปิดมือถือ ยังไงดี มันต้องขอบคุณเทคโนโลยี ตามหาโทรศัพท์ใช่ไหม ที่มันแอบทำไว้เมื่อเช้านี้ เหอะ! แค่นี้การติดตามผู้กองก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป แล้วมันก็อยากตบหัวตัวเองที่เพิ่งจะมาฉลาดในตอนนี้
แล้วทำไมก่อนหน้านี้ไม่เช็ควะ ป่านนี้ก็รู้เรื่องแล้ว
มันขับรถออกไป ตามจุดสัญลักษณ์ไปเรื่อยๆ จนเห็นว่ามันคือห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่ไกลออกมาจากบ้านของ ผู้กองพอสมควร มานัดแนะชู้เสียไกล กลัวมีคนเห็นใช่ไหม ถึงว่าแต่งตัวเสียหล่อ น้ำหอมฟุ้งไปทั่วห้อง
ไอ้พี่ปรานต์ ถ้านอกใจจริงๆ เขาจะ..
เขาจะ..
เขาจะอะไรวะ ไม่รู้เว้ย เอาจริงๆ ไอ้น้ำยังคิดไม่ออก
นายนทีจอดรถมือไม้สั่น ไม่เคยคิดจะจับผู้ร้ายมาก่อนเลย พอมีโอกาสได้ลงมือคนนั้นกลับเป็นภรรยาของเขาเสียนี่ ทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย ไอ้น้ำโมโห แต่ด้วยความอยากรู้ เขาเลยต้องเดินหน้าต่อไป อีกอย่างหนึ่งแม่น้อยเคยบอกว่ามีอะไรให้ถาม แต่เขาขอหลักฐานก่อนละกันค่อยถาม
มันเหลือบมองจุดในมือถือเป็นระยะๆ จนอีกไม่ไกลมันจะถึงผู้กองอยู่แล้ว แต่กลับมีใครคว้าแขนมันเอาไว้ได้ก่อน
“เฮ้ย” น้ำตกใจ
“พี่น้ำ ผมเอง มาร์คไง”
“อ้าว น้องมาร์ค มาได้ไงเนี่ย” น้ำถามกลับไป เวลานี้เขายังไม่อยากเจอคนรู้จักเว้ย
“ผมมาซื้อของอะ ห้างนี้มันใกล้คอนโดผม”
“อ่อ..เหรอ” น้ำไม่รู้จะตอบว่าอะไร สายตาของมันไม่ได้มองน้องมาร์คเลย มันจับจ้องไปเส้นทางตรงหน้า
นั่นไง! มันเห็นผู้กองแล้ว ยืนอยู่ลิบๆ นั่น มันจำเสื้อผู้กองได้ แล้วอีกคนนั่นใคร มันมองเห็นไม่ถนัด หรือว่า... ดวงตาของไอ้น้ำเบิกกว้างขึ้น
ชู้! จับได้แล้ว ไอ้น้ำรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บหลักฐานเอาไว้
“พี่มองอะไร” น้องมาร์คถาม เห็นท่าทีของพี่น้ำดูร้อนรน
“มองคนเล่นชู้”
“ห๊ะ!?” น้องมาร์คคิดว่าตัวเองน่าจะหูฝาด
“เอ่อ.. พี่มาหาพี่ปรานต์น่ะ”
“เหรอครับ” น้องมาร์คมองตามสายตาของพี่น้ำไป “อ้าวคุณปรานต์อยู่ตรงนั้นนี่ครับ มาครับเข้าไปหาเขาด้วยกัน”
“เดินเข้าไปเงียบๆ นะ อย่าให้เขารู้ตัว”
“ทำไมครับ” น้องมาร์คสงสัย กับการเดินไปหาแฟนทำไมถึงต้องทำตัวลึกลับด้วย
“เถอะน่า เชื่อพี่” น้ำพูดแค่นั้นแล้วออกเดินจนรุ่นน้องเดินตามไปเรื่อยๆ
ไอ้น้ำเห็นชู้คนใหม่ของผู้กองยืนกอดแขนคนรักเขาอย่างสนิทสนม ในหัวของไอ้น้ำปวดจี๊ดขึ้นมาทันที ใครมีปืนแถวนี้ไหม จะเอามายิงสองคนนี้ น้ำสลัดหัว ไม่ได้ๆ ฆ่าคนตายต้องติดคุกอีก มารขาวกับมารดำในหัวของไอ้น้ำกำลังตีกันให้วุ่น
“โอ๊ย จะทนไม่ไหวแล้วโว้ย” น้ำกดเสียงต่ำให้มากเข้าไว้ กลัวจะโมโหจนเสียงดัง
“พี่น้ำ เป็นอะไรไหม” น้องมาร์คเป็นห่วง แค่มองจากตรงนี้ก็รู้แล้วว่าผู้กองกำลังนอกใจพี่น้ำของเขา น้องมาร์คแอบสะใจเล็กๆ คนที่ทำท่าว่ารักพี่น้ำเป็นมั่นเป็นเหมาะ สุดท้ายก็ดีแตกออกมา
“พี่โอเคๆ” น้ำบอกแต่ในใจเขาไม่โอเค
แล้วจังหวะที่เขาไม่โอเคที่สุดก็ตอนที่ชู้หน้ามนนั่นใช้นิ้วมาเกลี่ยแก้มคนรักของเขานั่นแหละ นี่มันกลางวันกลางห้างแท้ๆ ยังกล้าทำอะไรแบบนี้ ไอ้น้ำไม่ทงไม่ทนแล้ว
“ทำอะไรน่ะ!!” ไอ้น้ำเดินเข้าไปถามพยายามไม่ทำเสียงดัง ซึ่งดูจะยากเต็มที
“น้ำ มาได้ไงครับ” ผู้กองถามด้วยใบหน้าที่น้ำก็วิเคราะห์ไม่ออก ว่าอีกฝ่ายกลัวที่ถูกเขาจับได้ หรือเพราะอะไรกันแน่
“ไหนว่ามีธุระ มีธุระที่นี้งั้นเหรอ”
“กลับไปบ้านก่อนได้ไหมนะ พี่ขอ”
“ไม่ได้ ผมมีหลักฐานนะ”
“ถ้าอยากเลิกกับผมก็บอกผมก็ได้นี่นา หลอกกันแบบนี้ทำไม” น้ำสูดน้ำมูก แต่มันยังไม่ร้องไห้ มันไม่กล้า มันอาย
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น น้ำกลับไปก่อนนะ” ผู้กองพูดอีกครั้ง
“ไม่”
“คือ..มันไม่ใช่” ชู้ของผู้กองพูดขึ้นบ้าง
“หยุดเลย มือที่สามไม่ต้องมายุ่ง” น้ำหันไปบอก
“มันไม่ใช่นะครับ” ชู้คนนั้น ปล่อยแขนที่จับผู้กองไว้ ตั้งใจจะถูกตัวน้ำ ด้วยความที่ไอ้น้ำไม่ไว้ใจอยู่แล้ว มันเลยปัดมือนั้นทิ้งตามสัญชาตญาณ จนอีกฝ่ายเซไปเล็กน้อย
“มึงตาย!!” เสียงของใคร ไอ้น้ำงง สาบานไม่ใช่เสียงของไอ้น้ำแน่นอน แต่มันรู้สึกว่าเสียงนั้นเหมือนจะพุ่งมาหามัน
“น้ำหลบ” ผู้กองตะโกนบอก พลางดึงแขนของคนรักให้เข้ามาใกล้ตัว “จ่า!! เร็ว จับไว้”เสียงผู้กองดังขึ้นอีกข้างหูไอ้น้ำ
นายนทีเห็นตำรวจที่สวมเครื่องแบบเต็มยศหลายคนพุ่งเข้ามาจากหลายทิศทาง คนที่เดินห้างอยู่บริเวณนั้นต่างกรีดร้องพากันแตกฮือด้วยความตกใจ
คนที่พูดว่า
‘มึงตาย’ถูกจับในที่สุด ไอ้น้ำ ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ในขณะที่ทุกคนในเหตุการณ์ถูกพามาโรงพักเพื่อให้ปากคำ
เมื่อเหตุการณ์สงบ ผู้กองก็ให้น้ำขับรถกลับบ้านก่อน และตอนนี้มันกำลังทำหน้าสลดอยู่ในห้องนอน รอการประหาร
“น้ำไปหาพี่ที่ห้างถูกได้ไงครับ” เจ้าหน้าที่อย่างผู้กองปรานต์เริ่มลงมือสอบสวน
“ผมมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดหรือเปล่า”
“พี่ถามน้ำอย่างคนเป็นแฟนกัน” ผู้กองยิ้มพลางพูดเสียงเรียบ
“ผมรู้ก็พอ ผมเป็นเด็กไอทีนะครับ” น้ำตอบเลี่ยง ถ้าขืนบอกไป สุดท้ายเขาจะกลายเป็นคนผิด
น่ะสิ
“พี่รู้ เอาไว้พี่จะลองไปถามเด็กไอทีคนอื่นดูบ้างว่าเขาทำไงถึงรู้ว่าแฟนไปไหนมาไหน”
“พี่ปรานต์จะไปถามใคร” น้ำไม่ชอบใจ ผู้กองตั้งใจทำให้เขาไม่พอใจชัดๆ
“ไม่รู้สิ ก็เด็กสักคนหนึ่ง ดีไหม”
“ถ้าหาเด็กใหม่นะ น่าดู”
“หึงพี่เหรอ”
“เปล่า แค่ไม่ชอบ” ไอ้น้ำปากแข็ง
“พี่รับรองว่าจะไม่มีอะไรให้น้ำต้องกังวลเพราะพี่จะถามต่อหน้าน้ำเลยนะครับ”ผู้กองยังยิ้ม แต่ตาไม่ยิ้ม จนไอ้น้ำรู้สึกอยากจะป่วยและเป็นลมไปเสียตอนนี้
“ผมบอกแล้ว บอกแล้ว” น้ำกระชากเสียงตอบ เพราะขืนยังดื้อแพ่งต่อไป เขาอาจจะถูกลงโทษสถานหนัก
“ครับ?”
“คือเครื่องผู้กองมันมีติดตามโทรศัพท์หาย ผมแอบทำตอนผู้กองอาบน้ำ”
“อ้อ..ไม่ไว้ใจพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แล้วที่พี่ทำมันน่าไว้ใจหรือเปล่าล่ะ”
“พี่ทำอะไรให้น้ำไม่ไหวใจ บอกพี่หน่อยคนดี” ผู้กองดึงไอ้น้ำให้ขยับมานั่งใกล้ๆ
“พี่ให้ผมกลับบ้านเองติดต่อกันตั้งหลายวัน แล้วพี่ก็กลับบ้านตีสองตีสาม แล้วพอกลับมาพี่ยังคุยโทรศัพท์กลับใครต่อไม่รู้ที่ข้างนอกนั้น ผมควรจะไว้ใจพี่ใช่ไหม” น้ำระบายออกมาด้วยความอัดอั้น
“พี่แค่กำลังทำคดีหนึ่งเท่านั้นเอง”
“โดยการเอาตัวไปเล่นละครกับเหยื่องั้นหรือครับ ไม่ตลกเลยอะ ผมคิดว่าพี่นอกใจจริงๆ”
“พี่คิดว่าจะไม่มีโอกาสเห็นน้ำหึงเสียแล้ว” ชายหนุ่มยิ้ม
“จะบ้าหรือไง ไม่มีหรอกคนที่ไม่เคยหึงอะ ยกเว้นว่าไม่รักกันแล้ว” น้ำรีบพูด
“ไม่รู้สิ ตั้งแต่คบกันมา น้ำไม่ค่อยแสดงอาการว่าหึงพี่ จนพี่ไม่แน่ใจ”ผู้กองพูด น้ำดูเหมือนเด็กโวยวายแต่เจ้าตัวค่อนข้างจะดื้อเงียบและนิ่งพอสมควร
“ไม่แน่ใจอะไรครับ”
“ไม่แน่ใจว่ารักพี่หรือเปล่า”
“นี่ทำคดีจนเพี้ยนหรือไง ถ้าไม่รักป่านนี้ก็ย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นแล้ว ไม่ยอมให้ถูกกดอยู่แบบนี้หรอก” น้ำทำตาขวาง อยากจะพ่นไฟไปให้ถึงดาวอังคาร
“พี่ขอโทษนะครับ”
“รู้ตัวก็ดี วันหลังอย่าทำอีกก็แล้วกัน” น้ำบอกทำเสียงเหมือนผู้ใหญ่ให้อภัยเด็ก
“ว่าแต่พี่ขอโทษเรื่องอะไร เรื่องที่ทำให้ผมเข้าใจผิดใช่ไหม” มัวแต่รีบรับคำขอโทษ พอนึกได้ก็งงว่าคนรักของเขาขอโทษเรื่องอะไร
“ใช่ ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด เพราะพี่ตั้งใจ”
“ตั้งใจ?”
“ครับ จ่าที่สน. บอกให้พี่ลองดู พี่ก็เลยลอง”
“ลองอะไร? เดี๋ยวนะอย่าบอกว่าพี่เอาผมไปคุยกับที่สน.”น้ำขยับถอยออกมาเล็กน้อยด้วยความระแวง
“ไม่ใช่อย่างนั้นเสียหน่อย พวกจ่าๆ ถามพี่ว่า พี่กลับบ้านดึกดื่น เมียที่บ้านไม่ว่าหรือ พี่เลยบอกเขาว่า ไม่ว่าเลย จ่าก็เลยถามว่าสงสัยเมียพี่จะไม่รัก”
“พี่ก็เลยทำให้ผมหึง” น้ำถามอีก
“ก็ไม่เชิงล่ะนะ โอกาสเหมาะพอดี น้ำรู้ใช่ไหมว่าคนที่น้ำเห็นเขาเกาะแขนพี่วันนี้น่ะ เขาถูกคนโรคจิตคุกคาม แต่เขาไม่รู้ว่าใคร”
“อื้อ แต่ผมไม่เห็นว่าทำไมพี่ต้องนัดกันไปที่ห้างด้วยอะ”
“คนมันเยอะดี คนร้ายจะระวังตัวน้อยกว่าเพราะเวลาหลบหนีก็จะอาศัยฝูงชนเหล่านั้นหายไป”
“ผมยังโกรธพี่นะ ห้ามไปทำอะไรแบบนี้อีก คนในสน. ตั้งเยอะทำไมไม่ให้พวกเขาไปทำ” น้ำบ่น
“ก็เพราะพี่ดูเข้าเค้าสุดไง เพราะพี่หล่อที่สุดในสน.แล้ว”
“หลงตัวเอง”
“น้ำคิดว่าไงล่ะ” ผู้กองตอบไอ้น้ำด้วยคำถามแทน
“ก็..งั้นๆ แหละ แพ้พี่น้ำหน่อยหนึ่ง ผมไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวให้ผมหึงอย่างไร”
“โทรศัพท์ตอนกลางคืนนั่นไง เพราะเหยื่อต้องทำงานกลางคืนที่พี่ต้องกลับบ้านดึกๆ เพราะพี่ไปรอรับเขา”
“ทำงานดีจนน่าเลื่อนขั้นให้เหลือเกิน” น้ำสาบานว่ามันไม่ได้ประชดเลยแม้แต่น้อย
“คนอื่นพี่ก็ไม่ไว้ใจอีกอย่าง เพราะเมียพี่ไม่ว่าที่พี่กลับบ้านดึก พี่ก็ใจแป้วแล้วนะเพราะน้ำไม่โทรตามพี่เลย”
“บอกว่าทำงาน ผมจะโทรไปกวนได้ไงล่ะ”
“จนกระทั่งโทรศัพท์นั่นแหละ เขาโทรมาหาพี่เพราะแค่กลัวมีอันตรายเกิดขึ้นกับพี่ เราอยู่ในที่สว่างไม่รู้คนร้ายจะมาไม้ไหน”
“แล้วทำไมต้องออกไปคุยลับๆ ล่อๆ ข้างนอกด้วย”
“น้ำแกล้งหลับไม่ใช่หรือ นั่นแหละที่พี่ตั้งใจ แล้วดันได้ผลดีเสียด้วย”ผู้กองยิ้มกว้างจนไอ้น้ำอยากบิดปากนั้นสักที
“ดูออกด้วยหรือว่าผมไม่ได้หลับ”
“น้ำดูออกง่ายน่ะ” น้ำอยากจะกลอกตาสิบตลบ นี่มันเป็นความโชคร้ายที่ติดตัวเขาไปตลอดใช่ไหม
“ข้อหาที่พี่ทำให้ผมนอนไม่หลับ เพราะงั้นพี่ปรานต์ต้องถูกลงโทษ”
“จะลงโทษพี่อย่างไรครับ”
“คืนนี้ต้องยอมให้ผมกดพี่”
“เอาสิ” ผู้กองอนุญาต
“จริงๆ นะ”
“อืม ถ้าทำได้นะ”
จบ
===============================
มาต่อตอนพิเศษให้ค่ะ จากในแบบสำรวจมีคนอยากอ่านเน้อ
หวังว่าตอนนี้คงจะถูกใจนะคะ
เหตุการณ์ในเรื่องเป็นช่วงที่ผู้กองและน้ำคบกันได้สามสี่ปีแล้วค่ะ
อ๊ะๆ มีตัวละครใหม่ด้วยคือ น้องมาร์ค เขาเป็นใครหนอ เขามาจากไหน
ตอนพิเศษในเล่มได้กล่าวไว้ค่ะ ^^
ปล 1 ว่าจะแต่งสั้นๆ แต่ทำไมมันกลับยาวเล่า
ปล 2 เมื่อไหร่ไอ้น้ำจะรู้ตัวเสียทีว่ากดผู้กองไม่ได้ลูก
HASHTAG #LOTTOสื่อรัก ไปคุยกันในทวิตได้น้า
ติดตามพูดคุยกันได้ที่นี่ค่ะ
Facebook และ Twitter
และ และ และ
เขมขอฝากประชาสัมพันธ์เรื่องแบบสำรวจ
LOTTO สื่อรัก ที่จะรวมเล่มค่ะ
รายละเอียดและลงชื่อ
(แค่ลงชื่อเพื่อความสนใจ ไม่ได้เป็นการสั่งจองค่ะ)
ตามด้านล่างค่ะ
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSdjSLihpYcxdR-_t6Gzhu2bcp52hx1IHzltXOA8fojEvuzlDg/viewformหากมีข้อสงสัย สามารถถามทางทวิตและเฟซบุ๊กได้เลยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
