สวัสดีครับเพื่อนๆเล้าเป็ด
ผมจะมาอัพตอนที่ 11 ให้หลังจากนี้อีกนานเลยนะครับ ประมาณกลางเดือนพค. เพราะคืนนี้กำลังจะบินไปอเมริกา และไม่ได้เอาคอมพิวเตอร์ไปด้วย เนื่องจากจะพาคุณแม่เที่ยวเลยทำให้ผมแบกคอมไปไม่ไหว ยังไงอดทนรอกันหน่อยนะครับ ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะครับ
เหมือนเดิม ใครมีอะไรอยากคอมเม้น อยากพูดคุย อยากติชม รบกวนบอกผมเลยนะครับ ยินดีรับฟังหรือเม้ามอยทุกเรื่องครับ
มาต่อกันเลยจ้าาาาาาาา
10.
“คุณปุณครับ?...เอ่อ คุณปุณ?”
เสียงเรียกของหัวหน้าทีมไฟแนนซ์ดังปลุกผมขึ้นจากภวังค์ในที่ประชุม ผมรีบก้มหน้าเปิดเอกสารแก้เก้อ แล้วจึงตอบคำถามเรื่อง
นโยบายการกู้ยืมเงินลงทุนไตรมาศต่อไปของบริษัทฯ
ไม่บ่อยครั้งนักที่ผู้บริหารมาดขรึมอย่างผมจะ ‘หลุด’ ในที่ประชุมเหมือนเมื่อกี้ พักเบรก ผมขอตัวไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำส่วน
ตัว ใบหน้าของตัวเองสะท้อนจากกระจกบ่งบอกว่าผมกำลังสับสนกับความรู้สึกลึกๆและแปลกใหม่ในชีวิต
ผมหยุดคิดถึงอัศวินไม่ได้
ความรู้สึกอยากดูแล อยากเฝ้ามองดูการเติบโตคืบคลานเข้ามาในความนึกคิดตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แต่ผมชอบการได้นั่งมองเด็กหนุ่ม
ผิวขาวสะอาดกินอาหารเช้าฝีมือผมอย่างเอร็ดอร่อยในทุกๆเช้า ผมชอบการที่ถูกรบเร้าให้ขับรถออกไปหาอาหารแพงๆกินตาม
โรงแรมทุกเที่ยง และผม...รู้สึกอบอุ่นใจเมื่อรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ร่วมชายคาเดียวกับผม นั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันทุกเย็นก่อนเข้านอน
มันเปลี่ยนแปลงชีวิตผมที่จืดชืด น่าเบื่อหน่ายไปโดยสิ้นเชิง ผมเคยชอบการอ่านหนังสือคนเดียวเงียบๆ ถึงแม้จะมีคนอยู่ด้วยแต่
ผมมักจะไม่เริ่มบทสนทนาเท่าไรนัก แต่บัดนี้มีเด็กช่างพูดช่างคุยคนหนึ่งอยู่ใกล้ คอยส่งเสียงง๊องแง๊งเป็นพักๆ
ผมกับอัศวินอาจจะเริ่มต้นด้วยกันไม่ดีเท่าไรนัก แต่ตอนนี้ทุกอย่างแลดูเหมือนจะราบรื่น ความจริงแล้วมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆด้วยซ้ำ
อาทิตย์หน้าผมต้องไปดูงานที่หัวหินสองวัน พลอยทำให้อดเป็นห่วงคนที่บ้านไม่น้อย
“ไอซ์ วันจันทร์พี่ต้องไปดูโรงแรมที่หัวหิน เราจะอยู่คนเดียวได้มั้ย” ผมเอ่ยปากถามขณะที่เรากำลังกินข้าวเย็น
“ได้สิ พี่คิดว่าผมเป็นเด็กสามขวบหรือยังไง?”
“เปล่า” ถ้าเด็กสามขวบไม่ตัวสูงโย่งแถมหื่นกามแบบนายก็คงจะดี... “พี่ก็แค่เป็นห่วงว่านายจะไม่มีใครหาข้าวให้กิน”
“งั้นเด๋วผมพาใครสักคนมาอยู่ด้วย ดีมั้ย”
“ใคร?” ผมหลุดปากถามไปอย่างรวดเร็ว
“ฮั่นแน่ รีบถามเชียว หึงเหรอ?”
ผมเกลียดความหลงตัวเองของหมอนี่จริงๆ... “ทำไมฉันต้องหึงนาย เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
“เอ้า ก็รีบเป็นซะสิ”
เจ้าหน้าขาวยิ้มพร้อมกับส่ายคอไปมา ผมส่งสายตาเย็นชากลับไป
“ถ้าพี่เป็นห่วงผม พี่ก็ให้ผมไปด้วยสิ ผมจะได้กินสบายอยู่สบาย เพราะตอนนี้เงินผมไม่เหลือเลยสักบาทเดียว ฮ่าๆ”
ความจริงแล้วการพาเด็กฝึกงานอย่างอัศวินไปด้วยก็อาจจะเป็นไอเดียที่ดีไม่น้อย เพราะนอกจากจะทำให้เขาได้เรียนรู้งานภา
คปฎิบัติแล้ว ก็ถือโอกาสเปลี่ยนบรรยากาศไปด้วยในตัว
ผมขับรถส่วนตัวมุ่งหน้าสู่เมืองชายทะเลแต่เช้าตรู่ รถแล่นไปบนท้องถนนด้วยสภาพคล่องเพราะเป็นเส้นทางขาออกนอกกรุงเทพ
และแน่นอนว่า ‘ผู้ติดตาม’ ของผมหลับคอพับคออ่อนไปตลอดเส้นทาง
โรงแรมที่หมายเป็นกิจการของคนในท้องถิ่นที่ได้รับมรดกตกทอดมา แต่ต้องการจะบูรณะโรงแรมใหม่ให้ทันสมัยเพื่อเรียกลูกค้า
ซึ่งเป็นหน้าที่ของบริษัทผมที่จะเข้ามาปรับปรุง วางโครงสร้างธุรกิจและแนวทางของโรงแรมใหม่ทั้งหมด โดยมีข้อเสนอว่า
เจ้าของธุรกิจจะเพิ่มหุ้นใหม่แก่ผมโดยถือเป็นสัดส่วนจำนวนหนึ่งซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในการบริหารงาน แค่รับเงินปันผลตามผล
ประกอบการเท่านั้น
ผมเข้าประชุมแต่เช้า เจ้าของโรงแรมเป็นหญิงภูมิฐานวัยหกสิบปีที่ดูน่าเชื่อถือ การประชุมเป็นไปอย่างราบรื่น
อัศวินนั่งซึมซับวิชาความรู้อยู่เงียบๆ เขาทำตัวน่ารักโดยการไม่หยิบมือถือขึ้นมาเล่น หรือพูดจาทำลายความสัมพันธ์ทางธุรกิจ
ใดๆ หนำซ้ำเขายังเอาสมุดขึ้นมาจดเป็นบางช่วง แต่เท่านี้ก็ทำให้ผมพอใจมากแล้ว
ห้องที่ทางโรงแรมเปิดให้เป็นห้องสูทที่ดีที่สุด ติดชายหาดและมีเพียงสองห้องในโรงแรมนี้เท่านั้น เมื่อถึงห้องพัก คนตัวขาวก็รีบ
จัดแจงถอดเสื้อเชิร์ตของตัวเองออกทันที
“เห้ย นี่นายจะทำอะไร”
“เอ้า ก็ลงเล่นน้ำทะเลไง ทะเลสวยขนาดนี้ให้ผมพลาดได้ไงครับ”
ผมยิ้มส่ายหัวในพลังงานอันล้นเหลือของหมอนี่
“พี่ปุณเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ”
“เดี๋ยวพี่ก่ะจะรีบเขียนรายงานสรุปประชุมสะก่อนน่ะ”
“เดี๋ยวอันนั้นไอซ์ทำให้ก็ได้ มาเร็ว เปลี่ยนเสื้อผ้า” เด็กหนุ่มร่างกำยำล่ำสันสาวเท้าเข้ามาใกล้ “หรือจะให้ผมถอดให้เองครับ?”
“โอเคๆ”
เราเปลี่ยนเสื้อผ้า คนตัวขาววิ่งพุ่งไปที่ชายหาด แล้วโบกมือเรียกผมหยองๆ ผมเดินตามร่างที่บัดนี้ลงไปแช่ในน้ำทะเลเรียบร้อย
พลางวักน้ำเย็นๆขึ้นมาลูบไล้ตามร่างกายอย่างสดชื่น
ผมเดินเตะน้ำแทนที่จะกระโจนลงไปทั้งตัวเหมือนนายลิงขาว ทว่าก็โดนดึงจนล้มตูมลงไปในน้ำเช่นกัน ผมหัวเราะเสียงดังตอนที่
อัศวินยกร่างผมแล้วโยนลงไปในทะเลที่ลึกกว่าเดิม จากนั้นเกมหนีฉลามก็เริ่มขึ้นอย่างห้ามไม่ได้0000000000000000000000000000000000000000000000000000
ทางโรงแรมรับรองมื้อเย็นเราด้วยอาหารทะเลสดๆ ประกอบไปด้วยกุ้งแชบ๊วยตัวโต ปูม้าและปูทะเลนึ่งสุก ปลาจาระ
เม็ดตัวใหญ่ ผมไม่รอช้ากินอาหารตรงหน้าชดเชยพลังงานที่สูญเสียไปเมื่อตอนบ่าย
ผมสังเกตว่าปุณณวัฒน์ก็กินอาหารเยอะมากกว่าปกติเหมือนกัน คงเป็นโชคดีของเราสองคนที่แม้จะกินจุมากแค่ไหนก็ตาม แต่รูป
ร่างผอมบางโดยกำเนิดก็ไม่เปลี่ยนแปลงเท่าไร
บรรยากาศที่ห้องอาหารริมทะเลผ่อนคลายและเย็นสบาย มีแขกฝรั่งห่างออกไปไม่กี่โต๊ะ เพลงบอสซ่าบรรเลงคลอเสียงคลื่น
ทะเลและลมเย็นโกรก ท้องทะเลสงบเงียบและสว่างใสด้วยแสงจันทร์
ค่ำคืนนี้มีเดือนหงายส่องประกาย เราเดินกลับห้องพักส่วนตัวพร้อมกับไวน์อีกขวดที่เป็นอภินันทนาการของแขกวีไอพี ผมยังไม่
ง่วงสักนิดแม้จะจัดการอาหารมากมายขนาดนั้นกับครึ่งหนึ่งของไวน์ขวดแรก
ร่างสูงในกางเกงขาสั้นสีขาวทรุดตัวลงนั่งข้างๆผมที่ระเบียงซึ่งทอดตัวสู่ชายหาด
“เล่นน้ำมาทั้งวันไม่เหนื่อยหรือ?”
“ไม่ล่ะ ยังอยากนั่งรับลมก่อน คืนนี้พระจันทร์สวยชะมัดเลยว่ามั้ย”
ผมรักในความเงียบงันที่มักส่งผ่านมาจากเขา...เขาเป็นคนไม่ช่างพูดซึ่งแตกต่างจากผม จนบางครั้งผมก็เดาใจเขาไม่ออกว่าภาย
ใต้คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากันน้อยๆนั้นคิดอะไรอยู่
แต่มันเป็นความเงียบที่อบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เรียกได้ว่าถึงแม้จะไม่รู้ว่าข้างในจิตใจนั้นจะเป็นเช่นไร แต่ผมก็ยินดีรับมันไว้แต่
โดยดี
“ไอซ์ พี่ถามอะไรหน่อยสิ” เสียงทุ้มดังขัดความเงียบ
“ฮื้อ?”
“ทำไมหลังจากที่พ่อของพวกเราไม่อยู่แล้ว นายถึงเกลียดพี่”
เป็นคำถามที่ผมไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบ
“...”
“นายบอกพี่มาเถอะ มันเป็นคำถามที่คาใจพี่มานานแล้ว...พี่จำได้ว่าเราเคยติดพี่แจ อะไรก็พี่ปุณๆ ทำไมจู่ๆนายถึงเปลี่ยนไป”
อยู่ดีๆผมก็รู้สึกว่าลมทะเลหนาวเยือกจนทิ่มแทงเข้าเนื้อกาย...
“คง...เป็นเพราะ...เพราะผมเคยโทษครอบครัวพี่ปุณว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้ป๊าต้องตาย”
“ยังไงเหรอ” ดวงตาที่มองมานั้นไม่ได้พยายามแก้ตัว หรือกล่าวโทษผมใดๆ หากแต่มันค้นหาลึกเข้ามาในหัวใจของผม
“ตอนเด็กผมเสียใจมากที่ป๊าไม่อยู่แล้ว...ผมเสียใจที่ต้องเห็นม๊าเศร้า ร้องไห้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมป๊าต้องเดินทางไปต่างจังหวัด
เพื่อช่วยเพื่อน มันไม่ใช่เรื่องของป๊าเลย” ผมมองท้องทะเลที่ถูกระบายด้วยสีขาวไข่มุกสลับกับความดำมืด “ด้วยความเป็นเด็ก
ด้วยล่ะมั้ง...ผมเลยอยากโทษพ่อพี่ปุณ ผมอยากโทษพี่ โทษทุกคน ผมเคยบอกตัวเองว่าจะไม่มีวันยอมพูดกับพี่อีก แล้วดูตอนนี้
สิ” ผมหันไปยิ้มบางๆให้เขา “นอกจากผมจะไม่มีที่ไป ผมยังทำเรื่องปวดหัวให้พี่ต่างๆนานา”
“ไม่หรอก พี่เข้าใจนายนะ”
“แล้วพี่ปุณล่ะ ทำไมพี่ถึงได้เย็นชากับผมนัก”
“พี่เหรอเย็นชา” คนถูกถามทำหน้าไม่เชื่อ ผมพยักหน้าหนักแน่น “อืม...คงเป็นเพราะหลังจากที่นายทำตัวต่อต้านพี่ พี่ก็เลยไม่
ชอบเด็กกวนประสาทอย่างนายล่ะมั้ง” ปุณณวัฒน์ขยิบตาข้างหนึ่ง “ตอนนี้พี่ก็ยังคิดว่านายกวนประสาทอยู่ดีนะ”
“เหรออออ” ผมลากเสียงยาว เอาไหล่ไปชนไหล่อีกฝ่ายเพื่อหยอกเย้า คิดเล่นๆว่าต้องทำยังไงถึงจะเป็นเด็กดีของเขาได้ตลอด
ไปแบบนี้
“พี่ขอโทษนะที่ไม่เข้าใจนาย พี่กลับผลักนายออกไปจากชีวิตซะอีก” ดวงตาเรียวสวยคู่นั้นจริงจังขึ้นมา ไม่รู้ว่าผมตาฟาดหรือ
เปล่าที่เห็นน้ำใสๆเอ่อคลอเบาบาง
“ต่อไปนี้พี่อย่าทิ้งผมไปอีกได้มั้ยล่ะ?”
“โอเค...พี่สัญญา”
ผมปล่อยให้ความเงียบงันที่หอมหวานเข้าครอบงำอีกครั้ง ปุณณวัฒน์เอนตัวพิงเก้าอี้ชายหาดจนพล๊อยหลับไปเมื่อไรไม่รู้
แสงจันทร์ฉายให้เห็นร่องรอยความเฉลียวฉลาดบนใบหน้าเคร่งขรึมจริงจัง แพขนตาของเขาปิดสนิทด้วยความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน
ผมค่อยๆก้มหน้าลงไปหาใบหน้าหล่อเข้มนั่นเหมือนมีแรงดึงดูดที่อธิบายไม่ถูก ลมหายใจกรุ่นกลิ่นไวน์ของเขาผ่อนออกมาช้าๆ
เป็นจังหวะ จุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากเรียวสวยแผ่วเบาแต่กลับสร้างความสั่นสะท้านให้แก่ผมราวกับถูกสายฟ้าฟาด
…ผมชอบเขา
ไม่ ผมกำลังหลงรักเขาต่างหาก!
หัวใจของผมบีบคั้นอย่างรุนแรง จากนั้นมันก็เต้นโครมครามเสียงดังจนกลัวว่าคนที่ผมแอบขโมยจูบไปเมื่อสักครู่จะได้ยินเข้า หูผม
อื้อไปหมดเมื่อความจริงที่ว่า ผมรักปุณณวัตน์...รักมาตลอด ผมไม่อาจต่อต้านความรู้สึกที่มีข้างใน หรือเสแสร้งทำเหมือนว่าเขา
ไม่ใช่คนที่ผมโหยหามาโดยตลอดได้อีกต่อไป
ผมหลับตาลง...ความวาบหวามพุ่งปะทุข้างในอก ทุกการกระทำที่ผมยั่วยุเขาต่างๆนานา ล้วนเป็นเพราะผมอยากได้รับความสนใจ
จากเขา...ไม่สิ ผมไม่ต้องการอะไรจากเขาเลย
ขอแค่ให้เขาเห็นผมอยู่ในสายตาก็พอ
ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ผมยิ่งหลงใหลในใบหน้าหล่อเข้มของเขา แรกเริ่มผมไม่เคยนึกเรียกร้องอะไรจากเขาเลยนอกจากที่เป็น
อยู่ แต่บัดนี้กลับอยากสัมผัสรสชาติริมฝีปากหวานนุ่มอีกครั้งอย่างลึกซึ้ง อยากจะให้อีกฝ่ายตอบรับสัมผัสของผมกลับมา...อยาก
จะรู้ว่าเมื่อมีเขาอยู่ในอ้อมกอดของผมบนเตียงกว้างสีขาวกลางห้องนี้ วันรุ่นขึ้นชีวิตของเราสองคนจะเปลี่ยนไปเช่นไร
...ทว่าเสียงแจ้งเตือนของไลน์ดังขึ้นจากมือถือในกางเกง ผมหยิบขึ้นมาตรวจดูอย่างขัดใจ
‘สวัสดีครับ พี่บิ๊กเองนะครับ ที่น้องขอไลน์พี่วันนั้นที่ร้าน...’
บิ๊ก...บิ๊กไหน?
อ้อ บิ๊กแฟนเก่าปุณณวัฒน์น่ะเหรอ?
ผมมองคนที่นอนปิดตาพริ้มสนิท นายจะรู้บ้างมั้ยนะ...ว่าคนที่นายยังลืมไม่ได้เขาไม่คู่ควรกับนายเลยแม้แต่นิดเดียว...
ผมนึกอะไรบางอย่างออก ผมนี่แหละ...จะทำให้เขาลืมคนๆนั้นให้ได้ แล้วเปิดใจรับผมเข้าไปแทนที่...
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: พี่(ชาย)น้อง(ชาย)จำเป็น ตอนที่ 10 (UP วันที่ 26/4/2561) *มีแจ้งข่าวด้วยนะครับ : (อ่าน 5983 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก