เปย์ครั้งที่ 26
‘ตกล่องปล่องชิ้น’
ตัดสินใจที่จะร่วมมือหรือร่วมชีวิตด้วย
เสียงหัวใจเต้นโครมคราม ยิ่งรถแล่นใกล้ถึงล็อบบี้มากเพียงใด สิรินยิ่งไม่อาจทำใจให้สงบลงได้ เขาทิ้งความสุขุมเมื่อยามจัดการสุชาติไปเสียหมดสิ้น
ความรู้สึกปะปนกันไปหมด ทั้งอยากเจอทั้งไม่อยากเจอในเวลาเดียวกัน เขาไม่อยากห่างจากเจ้าตัวเล็กแม้เสี้ยวสินาที แต่ก็กลัวว่ากลับไปแล้วดำจะไม่ฟื้นขึ้นมาตามที่หวัง หัวใจบีบรัดเสียจนแน่นในอก เขากำลังกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
สิรินไม่เคยกลัวการรอคอยยกเว้นครั้งนี้ วันแล้ววันเล่า วันแล้ววันเล่า ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใดดำก็ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย อีกทั้งหมอยังไม่อาจวินิจฉัยโรคของดำได้ ทำให้เขากลัว กลัวว่าดำจะหายไปอย่างไม่ทราบสาเหตุดังที่ดำโผล่มา
เพราะการมาของดำนั้นน่าอัศจรรย์ การจากไปจึงน่ากลัวและคาดไม่ถึงยิ่งกว่า ทุกครั้งที่ห่างกัน สิรินกลัวเหลือเกินว่ากลับไปแล้วจะไม่เห็นร่างที่นอนบนเตียงนั้น
“ถึงแล้วครับ” คนขับรถเอ่ย สิรินจึงต้องออกจากภวังค์ความคิด ทุกก้าวขณะเดินเข้าไปนั้นช่างหนักอึ้ง รู้สึกว่าลิฟต์เลื่อนเร็วกว่าทุกครั้ง แม้อยากหยุดลงตรงนี้ แต่เขาก็อยากเจอหน้าคนตัวเล็กเสียเหลือเกิน ขายาวจึงยังคงก้าวไปไม่หยุด
กลัวแต่ก็อยากเจอ...
สิรินเดินเขาไปในห้อง เขาหยุดอยู่หน้าห้องนอนเพื่อเตรียมใจครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจหมุนลูกบิดประตู หัวใจเต้นโครมครามเสียยิ่งกว่าทุกครั้ง
เขากำลังคาดหวัง คาดหวังเหมือนคนโง่คนหนึ่ง ไม่ใช่สิรินนักธุรกิจอัจฉริยะ ไม่ใช่เจ้าของบริษัทสติกมา แต่คือ ผู้ชายคนหนึ่งที่หวังให้คนรักของตนตื่นขึ้นมาจากความฝัน
หวังอย่างผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งซึ่งตกอยู่ในห้วงรัก
หวังให้หัวใจของเขากลับคืนมา
หวังให้ดวงอาทิตย์ยิ้มแฉ่งให้เช่นเคย
หวังให้เด็กชายตัวน้อยกลับมาอยู่ข้างๆ เขา...อีกครั้ง
“ดำ! ” ว่างเปล่า บนเตียงว่างเปล่า ไร้ซึ่งร่างของคนที่ควรอยู่ เวลานี้สมองสิรินอื้ออึง ไม่อาจทำใจให้มีสติได้อีก เขากำลังคิดถึงสิ่งที่เลวร้ายที่สุด
“ดำ ดำ ดำ! ดำตอบฉันสิ เธออยู่ที่ไหน” สิรินวิ่งไปเปิดประตูระเบียง ตู้เสื้อผ้า กระทั่งลิ้นชักที่ดูอย่างไรก็ไม่อาจเข้าไปหลบได้ ตะโกนเรียกดำสุดเสียง เขากำลังสติแตก
“ดำ” สิรินพึมพำเสียงเบา เขาพยายามควบคุมสติของตนเอง คิดสิ คิดว่าดำจะไปที่ใดได้บ้าง
เขาพึ่งรู้ว่าตัวเองเวลาขาดสติโง่เง่าเพียงใด ประตูห้องน้ำยังไม่แม้กระทั่งเปิดดูทั้งที่บานใหญ่ล่อตาล่อใจออกขนาดนั้น นี่ล่ะหนอความขาดสติของมนุษย์ สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวกลับคิดไม่ถึง
แต่หากการทำใจเปิดประตูห้องน้ำช่างยากเย็น สิรินยืนเผชิญกับประตูห้องน้ำแล้วกลับไม่กล้าเปิดมันออก ในห้องนี้ ห้องน้ำเป็นจุดสุดท้ายแล้วที่เข้าไปซ่อนตัวได้
ในที่สุดเขาก็ยกมือขึ้นจับบานประตู เตรียมตัวเลื่อนบานประตูให้เปิดออก แต่ประตูกลับเปิดก่อนที่เขาจะออกแรงขยับมัน
ครืดดดดดด
“คุณสิน” ภาพตรงหน้าทำให้สิรินชะงักค้าง มือหยุดอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ดึงออก ภาพตรงหน้าจะบอกว่าอย่างไรดี
ตกตะลึง? ดีใจ? มีความสุข? คาดไม่ถึง? หรือจะเป็นแค่...ความฝัน
“คุณสิน คุณสินครับ คุณสิน ไอ้ดำเอง คุณสินเป็นอะไร” เจ้าคนยิ้มแฉ่งงุนงง จึงยกขึ้นมาโบกตรงหน้าสิริน เรียกสติของอีกฝ่ายให้กลับมา
“ดำ ดำ ดำ! ”
“หวาๆ ไอ้ดำจั๊กจี้ ฮ่าๆ ๆ ๆ คุณสิน คุณสิน ฮ่าๆ ๆ ๆ ” สิรินจับตัวดำหมุนซ้ายหมุนขวา ลูบตั้งตั้งใบหน้า ลำคอ แขน ช่วงตัว ลงไปถึงสะโพก ดำจึงดิ้นเร่าๆ เขากำลังจั๊กจี้กับสัมผัสของสิริน
“ดำ...ในที่สุดเธอก็กลับมา” หลังสำรวจจนพอใจ สิรินก็ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด ดำตกใจเล็กน้อย แต่พอเข้าใจความรู้สึกของสิริน ผสมกับความอบอุ่นแสนคิดถึง เขาจึงกอดตอบสิรินเสียโดยดี ซึมซับอ้อมกอดที่ห่างหายไปนานอีกครั้ง
“ไอ้ดำคิดถึงคุณสิน” ดำรู้สึกเช่นนั้น ตลอดเวลาตั้งแต่ล่องลอยในห้วงเวลาตามลำพัง กระทั่งเจอสุทิน จนการตัดสินใจของเขา เวลาช่างยาวนานเสียจนคิดว่าผ่านไปนับแรมปี
“ฉันก็คิดถึงดำ” พวกเขากอดกัน กอดอยู่เช่นนั้นโดยไม่ขยับไปไหน ถ่ายทอดความรู้สึก ทั้งคิดถึง โหยหา ห่วงหาอาวรณ์ ความสุข ความทุกข์ตลอดเวลาที่ผ่านมา ส่งต่อความรู้สึกอย่างไม่บิดบัง แบ่งปันอย่างเท่าเทียม หลอมรวมความรู้สึกหลากหลายเป็นหนึ่งเดียวกันจนไม่สามารถแยกจากกันได้อีก...ชั่วชีวิต
“ทำไมถึงเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ” หลังกอดกันจนพอใจสิรินก็คลายอ้อมกอด เขาถามสิ่งที่ตนค้างคาใจในทันที เพียงแค่เห็นดำหายไป ความสุขุมของเขาก็หายไปหมดสิ้น จะมีใครทำให้สิรินกระวนกระวายได้เช่นนี้อีกนอกจากดำ
“ไอ้ดำนอนหลับมานาน กลัวเหม็นก็เลยเข้าไปอาบน้ำครับ กำลังล้างตัวอยู่ก็ได้ยินเสียงคุณสิน ไอ้ดำหาผ้าเช็ดตัวไม่เจอก็เลยออกมาช้า แหะๆ ” หลังจากตื่นนอนดำก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ เขาจำได้ว่าวันนี้เป็นวันที่สิรินจะจัดการเผด็จศึกอาสุชาติ ดำจึงอยากอาบน้ำตัวหอมๆ มารอรับ ไม่คาดว่าสิรินจะกลับมาเสียก่อน พอจะรีบออกมาก็ดันหาผ้าเช็ดตัวไม่เจอ จนต้องไปหยิบชุดเดิมมาใส่พรางๆ ไปก่อน
ช่วยไม่ได้นี่นา ห้องนี้ไม่ใช่ห้องที่คอนโด ไอ้ดำไม่รู้ว่าของวางอยู่ตรงไหนบ้าง ถ้าเป็นคอนโดล่ะก็รับรองไม่พลาดแน่นอน ไอ้ดำซะอย่าง“อืม เหม็นจริงๆ ด้วย” สิรินหอมแก้มดำไปหนึ่งฟอด แล้วพึมพำออกมาเบาๆ ดำก็ก็หน้าแดงจนถึงหู ทั้งอายทั้งโกรธ ไม่รู้ว่าควรจะตอบโต้อย่างไร
“เราไปอาบน้ำกันเถอะ ฮึบ” ว่าจบก็อุ้มดำขึ้น เดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำโดยไม่สนหน้าเหวอๆ ของอีกฝ่าย
ไม่นานน้ำอุ่นๆ ก็พร้อม พวกเขาลงไปแช่พร้อมกัน โดยมีดำนั่งซ้อนอยู่ด้านหน้าเช่นเคย สิรินกอดเอวดำเข้ามาแนบชิดร่างกายของเขา แล้วก้มหน้าลงซุกหลังคอเล็กๆ ด้านหน้า
“มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังรึเปล่า” เสียงของสิรินแผ่วเบา แต่หากกระซิบที่ข้างหูทำให้ดำขนลุกซู่ด้วยความวาบหวิว พวกเขาห่างกันมาเป็นเดือน เมื่อสัมผัสร่างกายอีกฝ่าย จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรคงเป็นการโกหก
“คุณสินจุ๊บๆ ไอ้ดำก่อน” มีหรือคนตัวเล็กจะยอมเขินอายคนเดียว ไม่เพียงหลบหนี ดำกลับหันหน้าเข้าหาสิริน
ไอ้ดำแปรงฟันแล้ว จุ๊บๆ ได้“หึหึ รับคำสั่งครับ เจ้าตัวเล็ก” จูบครั้งนี้เป็นไปอย่างช้าๆ ค่อยๆ ละเมียดชิมอย่างแสนเสียดาย สัมผัสจากภายนอกก่อนสอดสิ้นเข้าไปภายใน จากนั้นพายุจูบก็โหมกระหน่ำ ลิ้นของคนทั้งสองตวัดรุกไล่กันไปมา ดูดดึงอีกฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร พวกเขาต่างโหยหาสัมผัสของอีกฝ่าย เมื่อได้เริ่มแล้วจึงไม่อาจหยุดลงได้ง่ายๆ สุดท้ายดำจึงหมดแรงหลับตาพริ้มซบอกของสิริน
นอนอยู่บนเตียงมานาน ร่างกายยังไม่กลับมาแข็งแรงเหมือนเก่า สุดท้ายดำจึงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป
“เอาล่ะเล่าได้แล้วก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหว” สิรินรู้สึกว่าดำมีเรื่องที่ต้องการบอกเขา และจากคำพูดเหมือนว่าดำจะรู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าใด อีกทั้งยังไม่แตกตื่นเมื่อตื่นขึ้นมาในห้องอันไม่ใช่สถานที่อันคุ้นเคย นั่นหมายความว่าดำต้องรู้สิ่งนี้อยู่ก่อนแล้ว
ดำจับแขนของสิรินที่กำลังกอดเอวตนไว้แน่น ตัวก็เอนลงซบไหล่อันแข็งแกร่ง หลับตาลงแล้วค่อยๆ เล่าสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เหตุการณ์บนเรือ เสียงที่ปลุกเขาตื่น การล่องลอยในมิติเวลา กระทั่งพบสุทิน
“อย่างนั้นเอง พ่อเป็นคนช่วยพวกเราเอาไว้สินะ” สิรินตกใจเมื่อได้ยิน แต่เขาก็ค่อยๆ ปรับสภาพจิตใจได้เมื่อดำกุมมือเขาแน่น
“พ่อคุณสินตอนนี้มีความสุขมากครับ เพราะว่าไอ้ดำอยู่ที่นี่ ตอนกลับมาก็ร้องไห้ขอบคุณไอ้ดำใหญ่เลย สมแล้วที่คุณสินกับปะป๋ารักก็พ่อคุณสินเป็นคนดีมากๆ เลยนี่ครับ” รอยยิ้มของดำทำให้ทุกอย่างบรรเทาลง
“อืม แน่นอน พ่อน่ะถึงเป็นนักธุรกิจแต่ก็เป็นคนดีจนเกินไป” สิรินยิ้มขื่น เพราะเช่นนั้นจึงเชื่อใจอาสุชาติจนเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น
“ถึงแบบนั้นไอ้ดำก็ชอบพ่อคุณสินพอๆ กับปะป๋าเลยนะ” ดำรู้สึกได้ว่าสิรินเศร้าลงเขาจึงยืนยันความรู้สึกของตัวเอง หวังว่าสิรินจะดีขึ้น
“นั่นสินะ ถึงเป็นแบบนั้นก็รักมากๆ เลยล่ะ” รอยยิ้มของสิรินทำให้ดำใจชื้น
ไอ้ดำทำตามสัญญาเห็นไหมครับ คุณสินกำลังมีความสุขล่ะจากนั้นดำก็เริ่มเล่าต่อถึงเหตุการณ์ที่ตนต้องตัดสินใจ สิรินยังรู้สึกตกใจ เมื่อพ่อของตนทำเช่นนั้น ให้ดำเลือกตัวเลือกที่ยากถึงเพียงนี้
“ขอบคุณนะดำ ขอบคุณที่เลือกฉัน” แม้จะเห็นแก่ตัว สิรินก็หาได้ละอายใจ เขายอมรับว่าตนเป็นคนเห็นแก่ตัว เพื่อให้ได้ดำมาครอบครองต่อให้ต้องแลกด้วยสิ่งก็ยอม
“แหะๆ ความจริงแล้ว มันเป็นแบบนี้ครับ” ดำยกมือขึ้นเกาแก้มอย่างอายๆ แล้วเริ่มเล่าให้สิรินฟัง
เวลานั้นดำนั่งก้มหน้าคุดคู้ลงกับเข่า ความลังเล ความเจ็บปวด ความรู้สึกผิดปนเปกันไปหมด ใครมองก็ต้องรู้สึกว่าน่าสงสารยิ่ง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ดำก็ไม่สามารถเลือกได้เสียที จนกระทั่ง
โป๊ก!
“โอ๊ย! เจ็บๆ ๆ ไอ้ดำเจ็บ” ดำจับหัวแล้วนอนกลิ้งไปกับพื้น แต่ความรู้สึกเวลาโดนเขกกระบานนั้นแสนคุ้นเคยจนต้องกลั้นเจ็บแล้วหันขึ้นมอง
“หลวงตา! ” ภาพตรงหน้าไม่ต้องให้บรรยาย เพราะเวลานี้ดำประมวลผลไม่ทัน ทำไมอยู่ๆ หลวงตาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ
“เออ ข้าเอง ลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าฟังข้าสอนเดี๋ยวนี้” คำสั่งเฉียบขาดทำให้ร่างกายดำเหมือนสปริง เด้งดึ๋งลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าก้มหน้าอย่างเรียบร้อย
“คราวก่อนที่เจอกันข้าบอกเอ็งว่าอะไรจำได้ไหม ข้าบอกว่าทางนั้นต้องการเอ็งมากกว่าข้า แล้วยังจะมานั่งลังเลอะไรอยู่อีก” ในตอนที่ดำกลับไปยังวัดทำนบครั้งแรก หลวงตาขอพระพุทธองศ์ให้ได้เจอลูกชายคนนี้อีกครั้ง คิดว่าถ้าได้บอกแล้วดำจะสามารถตัดห่วงทางนี้ไปได้ ยอมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในที่แห่งนั้น เพราะความสุขของท่านคือการได้เห็นลูกชายทั้งหลายเติบโตขึ้นอย่างมีความสุข ไม่จำเป็นต้องอยู่เคียงข้าง แค่มีความสุขก็พอ...
“ก็หลวงตา- “
“ไม่ต้องเถียง ฟังข้า เอ็งลองคิดดู ถ้าข้าตายแล้วเอ็งจะทำอะไรต่อไป อยู่กับข้าก็อยู่ได้ไม่นานในเมื่อข้าละสังขารแล้ว ข้าไปอย่างสงบมีสิ่งใดให้น่าห่วงกัน อีกอย่างข้าก็ยังมีน้องๆ เอ็งคอยดูแล
แต่ทางนู้นน่ะมีเอ็งเป็นแสงสว่างในชีวิตแค่คนเดียวที่ไม่อาจหาใครมาแทนที่ได้ เอ็งไม่จำเป็นต้องลังเล ข้าไม่โกรธเลยสักนิด ดีใจเสียอีกที่เอ็งมีความสุข
เข้าใจนะดำ แค่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แค่นั้นข้าก็ตายตาหลับแล้ว” มือเหี่ยวย่นลูบหัวดำเบาๆ ดำเป็นลูกชายคนแรกที่รับเข้ามาเลี้ยง เป็นคนที่ไม่คิดอะไรมากมาย ใช้ชีวิตอย่างซื่อตรงและบริสุทธิ์ ทำให้กังวลอยู่เสมอว่าหากตนจากไปแล้วดำจะเป็นเช่นไร
ตอนที่ดำหายไป ตนพยายามตามหา นั่งมองผ่านนิมิต เมื่อเห็นว่ามีคนที่ดูแลดำได้จึงวางใจ ฝากฝังดำไว้กับสิริน สำหรับพ่ออย่างตนแล้วเพียงเห็นลูกชายมีความสุขก็พอใจ
“ฮึก ฮึก หลวงตา ไอ้ดำรักหลวงตา ฮือออออ” ดำลุกขึ้นกอดหลวงตาแน่น ดำเข้าใจในสิ่งที่หลวงตาพูด แต่เมื่อคิดว่าจะไม่ได้พบอีกแล้วก็อดที่จะเศร้าเสียใจไม่ได้ หลวงตาเข้าใจจึงปล่อยให้ดำกอดแล้วร้องไห้เช่นนั้นจนกว่าจะพอใจ
“ไป กลับไปได้แล้ว ข้าเองก็ต้องละสังขารแล้ว” หลวงตาลูบหัวเจ้าคนที่ยังสะอึกสะอื้น แล้วยิ้มอย่างมีความสุข แค่ความรู้สึกที่มอบให้ก็รู้สึกอบอุ่นมากเพียงพอแล้ว
“ครับ ฮึก ไอ้ดำ ไอ้ดำจะทำบุญให้หลวงตาเยอะๆ นะครับ” ดำยอมบอกลาหลวงตา สุทินก็เดินกลับมาแล้วก้มลงกราบหลวงตา
“ขอบพระคุณมากจริงๆ ครับ” สุทินไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดได้อีกนอกจากคำนี้ ทั้งที่ทุกสิ่งเกิดจากความเห็นแก่ตัวของตน พวกเขากลับเต็มใจมอบให้
“โยมเป็นคนดี เพียงแค่มีห่วงจึงไปเกิดไม่ได้ ถ้าหมดห่วงแล้วคงตามอาตมาไปในไม่ช้า จงมองลูกชายมีความสุขจนกว่าจะพอใจเสียเถอะ” สุทินก้มลงกราบอย่างซาบซึ้งใจอีกครั้ง น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม แม้จะเตรียมใจไว้แล้วหากดำไม่กลับไปหาสิริน แต่เมื่อหลวงตายอมถอดวิญญาณมาเกลี่ยกล่อมดำให้ เขาจึงสำนักบุญคุณของหลวงตาเป็นอย่างยิ่ง
หลังจากนั้นสุทินกับดำก็กล่าวลาหลวงตา แล้วไปหาสิริน สุทินอธิบายสถานการณ์ของสิรินให้ดำฟังจนหมดระหว่างพาเดินกลับไปยังประตู ก่อนดำจะเดินผ่านประตูก็ขอดำกอดแล้วกล่าวขอบคุณทั้งน้ำตา
“ขอบใจเธอมากจริงๆ ดำ ฝากสินด้วยนะ” สุทินยิ้มให้ดำ เจ้าตัวเล็กรู้สึกว่ารอยยิ้มช่างเหมือนสิรินเหลือเกินจึงยิ้มตอบดังที่ชอบยิ้มให้สิริน
“ไอ้ดำจะปกป้องรอยยิ้มคุณสินเองครับ ไอ้ดำสัญญา”
“ขอบคุณนะดำ” สิรินได้ฟังก็ตกใจทั้งยังซาบซึ้งใจ ไม่คิดว่าแม้แต่หลวงตาเองก็ส่งเสริมให้ดำมาอยู่กับเขา
ขอโทษ แล้วก็ขอบคุณมากครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลดำให้มีความสุข...ตลอดชีวิตสิรินมองไปด้านบน ดังว่าให้สัญญาต่อท้องฟ้า ถึงหลวงตาที่อยู่บนสวรรค์ เขาจะไม่มีวันทำให้ดำต้องเสียใจเป็นอันขาด
“ฉันรักดำนะ”
“ไอ้ดำก็รักคุณสินที่สุดเลยครับ” ดำหันมากอดสิรินแล้วยิ้มอย่างเคย เป็นดังดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างในชีวิตของสิริน
ความรู้สึกของพวกเขาต่างถ่ายทอดผ่านคำพูดและการกระทำ ทั้งหมดทั้งมวลเพื่อคนตรงหน้าแค่คนเดียว
และตลอดไป...
หลังอาบน้ำแต่งตัวก็ถึงเวลาอาหาร วันนี้เป็นงานฉลองเล็กๆ สำหรับพวกเขาทั้งสอง คนอื่นๆ รู้ว่าดำฟื้นแล้วจึงปล่อยให้พวกเขาได้ใช้เวลาส่วนตัว งานฉลองใหญ่เลื่อนไปวันหลังก็ยังไม่สาย
มื้อนี้มีอาหารที่ดำคิดถึงมากมาย ทั้งสปาเก็ตตี้ ข้าวผัดกุ้ง แพนเค้ก แล้วก็ของอื่นๆ ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของสิริน โดยมีดำเป็นลูกมือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาสิรินตั้งใจเรียนทำอาหารจากมาร์โก ปริมาณของที่ทำจึงเพิ่มมากขึ้นจนน่าตกใจ
“คุณสินเก่งที่สุดเลย” ดำพูดเช่นนี้ทุกครั้งที่เห็นอาหารจานใหม่ ช่วงเวลาอันแสนมีค่าดำเนินต่อไปจนกระทั่งมื้ออาหารจบลง
สิรินกับดำจึงมานั่งย่อยอาหารบนโซฟาซึ่งหันหน้าออกไปทางระเบียงอันมีกระจกมองเห็นทิวทัศน์อันสวยงานด้านนอก โดยมีดำนั่งลงบนตักของสิริน โยกไปโยกมาอย่างมีความสุข หัวใจของพวกเขาเต็มอิ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมานาน
ปัญหาทุกอย่างถูกแก้ไข ความรู้สึกตกค้างก็สะสางจนหมดสิ้น เวลานี้จึงไม่ต้องแบกสิ่งใดไว้ สำหรับพวกเขาแล้ว เวลานี้จึงมีความสุขยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
“คุณสินครับ” ดำหันมานั่งค่อมบนตักสิรินแทน ยกแขนขึ้นกอดคอสิรินเอาไว้กันตก ทำให้ตอนนี้พวกเขาหันหน้าเข้าหากันพอดิบพอดี
“หือ” สิรินกอดเอวเล็กๆ นั้นไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นไปเกลี่ยแก้มนุ่มนิ่ม
“ยินดีด้วยนะครับ” ตามด้วยรอยยิ้มที่แผ่ไปถึงดวงตากลมโตคู่เดิม
ไอ้ดำยังจำคำสัญญาได้“ขอบคุณ ขอบคุณที่รักษาสัญญา ขอบคุณที่กลับมาหาฉัน ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตของฉัน ขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ ” คำเพียงคำเดียวที่บรรยายความรู้สึกได้มากมาย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดความรู้สึกก็มีแต่จะมากขึ้นไม่เคยลดลงแม้แต่น้อย
“ไอ้ดำก็ขอบคุณคุณสินที่ดูแลไอ้ดำ ให้ความรักกับไอ้ดำ เลี้ยงของอร่อยไอ้ดำเยอะแยะเลยด้วย ไอ้ดำมีความสุขมากๆ เลยครับ” ดำเองก็ดีใจที่ได้เจอสิริน ขอบคุณที่วันนั้นเข้าไปช่วยสิรินเอาไว้ ขอบคุณที่สิรินพาเขากลับมา ขอบคุณที่เลี้ยงอาหารอร่อยๆ ทั้งหมด
“ชอบมากเลยสินะของอร่อย”
“ครับชอบมากกกก โดยเฉพาะบุฟเฟต์อร่อยที่สุดเลย” ดำรีบตอบ บุฟเฟต์นั้นทั้งอร่อยและกินได้ไม่อั้นเขาชอบที่สุดเลย
“ชอบมากกว่าฉันอีกหรือ หือ” สิรินแกล้งดำเล็กน้อย เจ้าตัวเล็กก็หน้าเหวอ พยายามคิดหาคำตอบ เขารู้ดีว่าทั้งสองอย่างไม่เกี่ยวข้องกัน จึงเพียงแหย่ดำเล่นเท่านั้น ส่วนสำหรับดำแล้วเขากลัวว่าถ้าตอบผิดไปสิรินจะเสียใจจึงพยายามหาคำตอบที่ดีที่สุด
“ไอ้ดำ ไอ้ดำชอบบุฟเฟต์ แต่รักคุณสินที่สุดเลยครับ”
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ” คำตอบของดำทำให้สิรินหัวเราะออกมาเสียงดัง ดำตกใจในตอนแรก แต่เมื่อเห็นสิรินขำไปยิ้มไป ก็ยิ้มตามอย่างมีความสุข
คำตอบของไอ้ดำทำให้คุณสินมีความสุขล่ะ“ฉันเองก็รักดำที่สุดเหมือนกัน” จากนั้นพวกเขาก็สบตากันนิ่ง ถ่ายทอดความรู้สึกออกมาจากใจ แล้วค่อยๆ ขยับใบหน้าเขาหากันเลื่อยๆ จนกระทั่งลมหายใจกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน สัมผัสริมฝีปากเพียงแผ่วเบาเพื่อซึมซับความรู้สึกทั้งหมด
กลายเป็นของกันและกัน...ชั่วนิรันดร์
-END-
จบไปแล้วนะค้า
น้องดำกับคุณสินของเรา
ใครรักใครชอบก็รอเล่มกันด้วยน้า
ฝากด้วยค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
