ตอนที่ 5 : ความผิดของใคร
“พร้อมแล้วค่ะ”
ในที่สุดคนก็พร้อมสักที ผมหันไปมองตามเสียงแล้วถึงกับตาค้าง ไม่ใช่ตะลึงในความงาม แต่ผมอึ้งที่การแต่งหน้าเปลี่ยนหญิงสาวหน้าโทรมจากการเมาค้างเป็นดาราสาวสวยได้ไม่ต่างกับการแปลงผีดิบเป็นนางฟ้า ผมต้องขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีกจนมั่นใจว่าไม่ได้ตาฝาด นี่สินะมหัศจรรย์ของเครื่องสำอาง!
“พร้อมมั้ยนิฌาน”
“พร้อมครับ” นิฌานตอบผู้กำกับ ไม่ยักจะเร่งร้อนเอาซะเลยทั้งที่ผมคอยก้มมองนาฬิกาตลอดเหมือนกำลังนับถอยหลังระเบิดเวลา ตอนนี้สิบโมงครึ่งเข้าไปแล้ว แต่ยังไม่เริ่มถ่ายสักฉาก!
ผมจำต้องมองการแสดงเบื้องหน้าด้วยความลุ้นระทึก ฉากแรกคือฉากย้อนความ สามีภรรยาทะเลาะกันด้วยความหึงหวง นิฌานทำได้ดีมาก แต่กับอีกคนนั้น...
“คัต!! ตรงนี้ไม่ได้พูดแบบนี้สักหน่อย ถ่ายใหม่!”
ดาราสาวเหมือนโดนฤทธิ์เมาค้างเล่นงาน จำบทพูดสลับไปสลับมาเดี๋ยวผิดเดี๋ยวถูกจนคนในกองชักไม่เชื่อแล้วว่าเธอท้องเสีย!
“ขอโทษค่ะ มีมี่เพิ่งทานยาแก้ไข้ เลยอาจจะมึนเบลอไปสักหน่อย” ผู้จัดการปรี่เข้ามาแก้ตัวแทนทันควัน ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมจนผมลอบชื่นชมระคนกลัดกลุ้ม เพราะแม้จะรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร แต่ก็ไม่สามารถพูดความจริงออกมาได้!
แบบนี้มันเจ็บช้ำยิ่งกว่าตอนนิฌานให้น้ำหอมฟรีกับแม่ของผมอีก ไหงตอนพี่จิเล่าเรื่องราวสมัยเข้ากองดันมีแต่ความสนุกสนาน แต่ตอนนี้เหมือนหนังคนละม้วนเลย
ผมคงลืมไปสินะว่าโลกแห่งความจริงกับโลกตอนใส่ฟิลเตอร์บ้านทองคำดีนั้นมันต่างกันขนาดไหน!
“ตรงนี้ต้องพูดว่า ‘ฉันรักคุณยิ่งกว่าใคร แต่ทำไมคุณถึงนอกใจกันได้ลงคอ’ ต่างหากล่ะมี่จัง” นิฌานหันไปช่วยบอกบทดาราสาวด้วยรอยยิ้มไม่ถือสา ชวนให้บรรยากาศกดดันผ่อนคลายลง ตัวดาราสาวเองก็ส่งสายตาขอบคุณ พยายามท่องจำไม่ให้ผิดพลาดอีก
กว่าจะถ่ายจบฉากแรก...ปาไปสิบเอ็ดโมงยี่สิบนาที
ผมแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ เปลี่ยนมายืนกอดอกมองอย่างตั้งใจ
ฉากที่สอง คือฝ่ายภรรยากลับบ้านด้วยใจขุ่นมัว เป็นฉากง่ายๆ ไม่ต้องพูดอะไรเลย...ผมกัดปาก มองดาราสาวที่ค่อยๆ เดินไปใกล้ประตูบ้าน อีกนิดเดียว มือนั้นใกล้จะจับกลอนประตูอยู่แล้ว แค่เปิดออกก็จะจบลง เริ่มฉากต่อไปได้ทันที
แต่...
“คัต!”
เสียงตะโกนของผู้กำกับทำให้บรรยากาศหนักอึ้งหวนคืนอีกครั้ง
“เราเพิ่งทะเลาะกับสามีมานะ จะเดินกลับบ้านทำหน้าเหม่ออย่างนั้นได้ยังไง กังวลใจ เสียใจ อยากคืนดีแต่ยังไม่ยกโทษให้ แสดงออกมาให้ฉันเห็นหน่อยสิ!”
“ขะ ขอโทษค่ะ”
ดูดาราสาวที่ยกมือไหว้หน้าซีดเผือด ผมก็เพิ่งหันไปมองจอมอนิเตอร์ว่าเมื่อครู่เธอแสดงได้แย่ขนาดไหน ท่าทางการเดินไม่เป็นปัญหา แต่ตาลอยถึงดาวอังคาร ไม่เหมือนเพิ่งทะเลาะกับคนรักสักนิดเดียว
เหมือน...เอ่อ...เพิ่งกลับจากงานปาร์ตี้!
เวลาเดินไปข้างหน้าไม่ยอมหยุดแม้ดาราสาวจะขอเวลาทำสมาธิเพื่อทำความเข้าใจในบท ผมเห็นนิฌานไปนั่งคุยช่วยสร้างอารมณ์ร่วม เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหยอกทีเล่นทีจริง สร้างเสียงหัวเราะที่ไม่ควรดังขึ้นในเวลาแสนกระชั้นนี้
และแล้วฉากที่สองก็ถ่ายจบตอนสิบเอ็ดโมงห้าสิบนาที
ผมเริ่มเปิดกูเกิ้ลแมฟเพื่อดูระยะทางจากสตูดิโอไปยังห้าง xxx พบว่าต้องใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง เท่ากับว่าในกรณีเลวร้ายที่สุด...ยังพอเลิกกองได้ถึงเที่ยงครึ่ง!
ซะที่ไหนกันล่ะ!!
งานเดินแบบเริ่มตอนบ่ายโมง เท่ากับว่าต้องไปก่อนเวลาต่างหากไม่ใช่ไปตรงเวลาเปิดเวที!!
แถมโชคชะตาก็ไม่เข้าข้าง บันดาลให้เกิด ‘กรณีเลวร้าย’ ที่สุดขึ้นซะงั้น!
เพล้ง
ฉากที่สาม นิฌานต้องจูงมือดาราสาวไปนั่งตรงโต๊ะดินเนอร์ใต้แสงเทียน มอบของขวัญสุดโรแมนติกอย่างน้ำหอมบิวตี้เพอร์ฟูม
แต่เธอกลับทำผลิตภัณฑ์ตกแตก!
ไม่เป็นไร ของยังมีสำรอง แต่กว่าจะทำความสะอาด จัดฉากใหม่อีกครั้งก็กินเวลาอีกร่วมสิบนาที!
“หน้าซีดเชียวนะน้องเจ”
นิฌานถือโอกาสได้พัก แต่เป็นการพักที่เต็มไปด้วยความรวดร้าวใจยิ้มไม่ได้หัวเราะไม่ออก ผมรีบส่งน้ำให้เขาดื่มระหว่างรอทีมงานเคลียร์พื้นที่ ก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่ามีแซนวิซในกระเป๋า ซื้อเผื่อตอนเดินกลับบ้านเมื่อเย็นวานเพราะตั้งใจจะหนีใครบางคนถึงขนาดยอมอดกับข้าวฝีมือแม่
“อะไรครับเนี่ย”
“รีบกินสิครับ ถ้าถ่ายเสร็จต้องรีบไปงานเดินแบบต่อทันทีเลยนะ พี่ลืมแล้วเหรอ”
“พี่ไม่ลืมหรอก” นิฌานหัวเราะในลำคอ รับไปแกะพลาสติกเตรียมกินแต่โดยดี ไม่วายส่งอีกครึ่งชิ้นให้ผมทั้งรอยยิ้ม “น้องเจต่างหากที่ลืม ถ้าพี่อดอาหาร เราเองก็อดด้วยนะ แล้วยกแซนวิซให้พี่หมดอย่างนี้เราจะกินอะไร”
“ผมไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ต้องเดินแบบนี่นา”
ผมยอมรับ ผมลืมจริงๆ นั่นแหละ แต่ชั่งใจดูแล้วยังไงแซนวิซก็จำเป็นกับนิฌานมากกว่า เกิดเป็นลมกลางเวทีขึ้นมาจะทำยังไง ผมแบกรับความเสี่ยงอีกไม่ไหวนะ! แค่กับมี่จังอะไรนี่ก็ปวดหัวจะแย่แล้ว!!
“เด็กกำลังโตต้องกินให้ตรงเวลา” นิฌานวางท่าเป็นผู้ใหญ่สั่งสอนเด็ก ก่อนจะวางแซนวิซครึ่งชิ้นนั้นกับพลาสติกบนเก้าอี้พร้อมลุกไปเตรียมเข้าฉากอย่างไม่สนใจไยดีว่าแซนวิซจะน้อยใจขนาดไหนที่ถูกทิ้ง
ผมมองขนมปังสอดไส้แฮมชีสแล้วนึกสงสาร ยอมกินครึ่งชิ้นที่แทบไม่ระคายท้องนั้นเข้าปาก เคี้ยวงัมๆ อย่างลำบากใจเป็นล้นพ้น
เที่ยงตรง เริ่มถ่ายทำฉากที่สาม
ทั้งที่ควรจะเป็นเวลาเลิกกอง แยกย้ายเตรียมเดินทางไปงานเดินแบบ แต่กลับต้องมาติดแหงก!
ดาราสาวเองก็ช่างคงเส้นคงวา พอถึงตอนที่ต้องพูดตามบทก็มึนงงอีกครั้ง ผู้จัดการร้องห่มร้องไห้อ้างเหตุผลว่าเธอปวดหัวตัวร้อนเป็นไข้ต่างๆ นาๆ ทีมงานทุกคนไม่อยากมากเรื่องจึงพร้อมใจเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ พยายามจบการทำงานให้เร็วที่สุด
สมาธิของผมเองก็ตั้งมั่นกับฉากตรงหน้า ก่อนจะถูกทำลายไม่เหลือซากเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจากกระเป๋าของนิฌาน
ขณะนี้เวลาเที่ยงยี่สิบนาที
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก สังหรณ์ในใจบอกเตือนว่าปลายสายไม่ใช่หญิงวัยกลางคนช่างถาม หรือแอนตี้แฟนของนิฌานอย่างแน่นอน แม้ตอนนี้จะอยากเจอพวกเธอมากกว่าก็ตาม!
“สวัสดีครับ ผมเจตริน ผู้จัดการของนิฌานครับ”
(( สวัสดีค่ะ ฉันติดต่อมาจากงานเดินแบบที่ห้าง xxx นะคะ ))
ถ้าเดาเลขหวยแม่นแบบนี้บ้างก็คงดี
(( ไม่ทราบว่าทางคุณผู้จัดการกับนิฌานมาถูกหรือเปล่าคะ ถ้าติดขัดตรงไหนสามารถสอบถามได้เลยนะคะ ))
นะ...นี่มันการทวงถามโดยอ้อมชัดๆ! แปลความหมายออกมาเป็น ‘อยู่ที่ไหนแล้ว เมื่อไหร่จะถึง’
“ขอบคุณมากนะครับ ทางเราไม่ได้มีปัญหาเรื่องเส้นทาง ตอนนี้กำลังรีบไปครับ”
(( กำลังรีบไป? ยังไม่ใกล้ถึงอีกเหรอคะ ทางเราเริ่มเดินแบบตอนบ่ายโมงนะคะ เวลานัดจริงควรมาถึงก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้คนอื่นๆ ก็มากันครบหมดแล้ว ต้องแต่งหน้าแต่งตัว ทวนคิวเดินกันอีกนะคะ ))
“ครับ ผมเข้าใจครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ พอดีเกิดเหตุสุดวิสัยทำให้มีความล่าช้าเกิดขึ้น แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณนิฌานจะไปทันแน่นอน”
(( แน่นอนนี่อีกนานแค่ไหนหรือคะ น้องพูดชัดๆ ให้พี่ได้มั้ย ))
ตอนแรกเรียกคุณ ตอนนี้เหลือแค่น้อง
เสียงเด็กช่างเป็นปัญหานัก เพียงพริบตาผมก็ถูกข่มแล้ว แต่ในสถานการณ์แบบนี้...ผมไม่กล้าหือหรอก
(( อย่าเงียบสิคะน้อง! นิฌานล่ะอยู่ไหน ขอสายนิฌานด้วยค่ะ! ))
“คือว่าตอนนี้...คุณนิฌานไม่สะดวกครับ”
(( จะไม่สะดวกได้ยังไงคะ รับงานของเราแล้วจะเบี้ยวกันแบบนี้เหรอคะน้อง ))
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”
(( งั้นให้คำตอบพี่ด้วยค่ะ ))
“ผมจะให้คุณนิฌานติดต่อกลับนะครับ”
(( น้องคะ บอกให้รอติดต่อกลับเนี่ยต้องรอนานแค่ไหนคะ พี่ต้องไปแจ้งกับฝ่ายอื่นอีกนะ ไม่รู้ล่ะ น้องต้องให้คำตอบพี่เดี๋ยวนี้ ))
“แต่ว่า...”
(( ให้นิฌานมาคุยกับพี่เดี๋ยวนี้ค่ะ! ))
ผมตัวหดเหลือสองนิ้ว แม้เคยมีประสบการณ์ทำงานเป็นพนักงานคิดเงินในร้านอาหารหรือเซเว่นมาแล้ว เคยเจอปัญหาลูกค้าเมากร่าง หาเรื่อง ไม่มีเงินก็แล้ว แต่สถานการณ์ช่างแตกต่างกับตอนนี้ลิบลับ เพราะผมสามารถควบคุมได้ ยังอยู่ในขอบเขตที่สามารถจัดการเองได้ด้วยตัวคนเดียว เจอลูกค้าเมากร่างงั้นเหรอ จัดไอคิโดให้หมอบสักชุดยังไงล่ะ เจอลูกค้าหาเรื่องงั้นเหรอ ผมนิ่งไม่โต้ตอบเดี๋ยวก็เบื่อไปเอง เจอลูกไม่มีเงินจ่ายงั้นเหรอ ก็ไม่ต้องให้ของ ให้อีกฝ่ายโทรเรียกเพื่อนมาจ่าย หรือหนักหน่อยก็แจ้งความจับไงล่ะ
แต่สถานการณ์ในตอนนี้...
หากพูดออกไปว่าอีกยี่สิบนาที แล้วไม่เป็นไปตามนั้นล่ะ
หากดาราเมาค้างคนนั้นทำน้ำหอมแตกอีกล่ะ
หากผิดคำพูด ผมไม่สามารถรับผิดชอบผลที่ตามมาแน่ๆ ปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมเองได้ไม่กล้าเอ่ยออกไปจริงๆ
(( ว่ายังไงคะน้อง นิฌานอยู่ไหน ให้นิฌานมาคุยเดี๋ยวนี้นะ! ))
“สวัสดีครับ ผมนิฌานเอง โวยวายอะไรครับสุดสวย”
ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆ โทรศัพท์ก็ถูกแย่ง ไม่รู้ว่านิฌานมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอหันไปมองก็เห็นว่ากล้องยังถ่ายอยู่ด้วยซ้ำ ดาราสาวก็นั่งอยู่ตรงนั้น ในมือถือกล่องขวดน้ำหอม...ไฟพร้อม ทุกอย่างพร้อม แต่ทุกคนพากันมองมาทางผมตาปริบๆ เหมือนงุนงงว่าทำไมจู่ๆ พระเอกชื่อดังถึงได้เดินออกจากฉากมารับโทรศัพท์เอาดื้อๆ
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ ผมกำลังรีบไป ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว รอกันหน่อยนะ ถึงเมื่อไหร่ถ้าจะต่อว่ากันก็พร้อมน้อมรับเต็มที่ ไม่เบี้ยวแน่นอนสัญญาเลย” นิฌานเอ่ยทั้งรอยยิ้มสบายๆ “แล้วเจอกันในงานครับสุดสวย”
ผมรับโทรศัพท์ที่วางสายไปแล้วด้วยความสับสน
“พี่มาได้ไง”
...สับสนว่าจู่ๆ นิฌานโดดออกจากฉากมาทำไม!
“เห็นน้องเจกำลังมีปัญหา ซุปเปอร์แมนพี่ฌานก็ต้องเหาะมาช่วยสิ” นิฌานยักคิ้ว ก่อนจะขยี้ศีรษะผมเบาๆ คล้ายมันเขี้ยว “ไว้ค่อยคุยกันนะ พี่ไปจัดการตรงนู้นก่อน...ขอโทษครับ พอดีมีสายด่วนสำคัญต้องรับจริงๆ เริ่มถ่ายต่อกันได้เลย มี่จัง คราวนี้ขอเทคเดียวผ่านเลยนะ แล้วครั้งหน้าพี่จะพาไปช้อปปิ้ง”
พอได้ยินคำว่า ‘ช้อปปิ้ง’ ดวงตาลอยๆ ของดาราสาวก็เปล่งประกายระยิบระยับทันควัน
“อย่าผิดสัญญานะคะพี่ฌาน”
“พี่เคยผิดสัญญาด้วยเหรอ มา เทคเดียวผ่านนะครับ”
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ อำนาจของช้อปปิ้งทำให้ดาราสาวสามารถเล่นเทคเดียวผ่านจริงๆ กินเวลาไม่ถึงห้านาทีหลังวางสายด้วยซ้ำ! ผมรีบถือกระเป๋าเดินไปหานิฌานที่ยกมือไหว้ลาคนในกอง พร้อมบอกว่าจะซักเสื้อมาคืนฝ่ายคอสตูมวันหลัง หนึ่งดาราและผู้จัดการเร่งฝีเท้าเดินออกจากสตูดิโอ อีกนิดก็แทบจะเหาะอยู่แล้ว
“คำขอบคุณล่ะ”
รีบแทบตายยังจะมีหน้าหันมายักคิ้วทวงบุญคุณกันอีก ผมแยกเขี้ยวให้เขา พร้อมส่งกระดาษทิชชูให้ซับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอาง
“ขอบคุณครับ”
“ฮ้า ชื่นใจ” นิฌานทำหน้าเคลิ้มเกินจริง ไอ้เราจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก ผมเปิดโทรศัพท์ ดูระยะทางแล้วคิดว่ายังไงก็ไม่ทันยี่สิบนาทีตามรับปากแน่นอน
“ผมลองเช็กจราจรดูแล้ว ข้างหน้ารถติดมากเลยพี่ฌาน”
“เดี๋ยวพี่นั่งมอเตอร์ไซค์ไป เจขับรถพี่ตามมานะ”
นิฌานส่งกุญแจให้อย่างไม่คิดมาก แต่เดี๋ยวก่อน...
“ผมขับรถไม่เป็น!”
บ้านทองคำดีเน้นเดินทางด้วยรถไฟฟ้ากับรถเมล์ แม้ในช่วงหลังมานี้พี่ชายจะหาเงินเข้าบ้านได้มากกว่าสมัยก่อน แต่ก็มีเสี่ยคอยรับส่ง ทำให้ไม่มีความคิดจะซื้อรถเลยสักครั้ง แน่ล่ะ ก็บ้านผมเป็นตึกแถว ไม่ค่อยสะดวกจอดรถหน้าบ้านนานๆ นัก แล้วยังไม่นับเรื่องค่าซ่อม ค่าน้ำมันอีก ยุ่งยากตายชัก
“งั้นเดี๋ยวเจนั่งแท็กซี่ตามมาแล้วกัน ไม่ต้องรีบร้อน” นิฌานเก็บกุญแจคืน ก่อนจะขยับเนกไท ถกแขนเสื้อ เตรียมซ้อนมอเตอร์ไซค์เต็มที่
“ผมก็นั่งมอเตอร์ไซค์ตามหลังพี่นั่นแหละ แล้วถ้าไปไม่ทันจริงๆ...พี่จะอ้างว่าเป็นความผิดผมก็ได้นะ”
“ทำไมล่ะ”
พวกเรามาถึงหน้าตึกแล้ว แต่มีมอเตอร์ไซค์จอดแค่คันเดียว...ช่วงเที่ยงอย่างนี้พนักงานหลายคนคงนั่งไปหาซื้อของกินกันถึงได้ไม่เพียงพอต่อความต้องการ
“ผมเป็นเด็ก เพิ่งรับงานไม่นาน โยนความผิดมาที่ผมก็ได้ ผมไม่ถือหรอก เพราะพี่จะอ้างว่าเป็นความผิดของมี่จังก็ไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ กล่าวหาผู้หญิงที่ป่วยหนัก ท้องเสียขนาดนั้นไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย เผลอๆ จะโดนมองไม่ดีอีก ยังไงซะผมก็เป็นผู้จัดการ ต้องช่วยแบกรับภาพลักษณ์ของดาราอยู่แล้ว”
“ไม่ พี่จะไม่ทำแบบนั้น” นิฌานหันมาบอกผมจริงจัง ขณะโบกเรียกมอเตอร์ไซค์ไปด้วย
“ทำไมล่ะ” กลายเป็นผมถามประโยคเดิมกับเขาซะงั้น
“พี่ไม่อยากเป็นคนขี้ขลาดในสายตาน้องเจ”
“ผมไม่คิดว่าพี่ขี้ขลาดหรอก ขนาดผู้จัดการของมี่จังที่พยายามแก้ต่างแม้รู้ว่าคนในกองพอเดาอะไรๆ ได้ก็ไม่ใช่คนขี้ขลาด ทุกคนแค่พยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก็เท่านั้น”
“แต่พี่รู้สึกไม่ดี เราไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมพี่ต้องโทษเราด้วย”
“แต่พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเหมือนกัน”
ขณะนี้เวลาเที่ยงครึ่ง ไปถึงยังไงก็ไม่พ้นถูกต่อว่า ถึงจะไม่เห็นด้วยตา แต่ผมรู้...รู้ว่าเขาต้องยิ้มรับคำเหล่านั้นไม่แก้ตัว แต่ก้มหน้าก้มตาเตรียมทำงานแถมยังมีอารมณ์ไปหยอกล้อคนอื่นอีก และเพราะรู้...ผมที่เห็นความพยายามของเขาในการถ่ายโฆษณาให้เสร็จ กล่อมเรียกสติดาราสาว สร้างบรรยากาศกองถ่ายไม่ให้กดดันแล้วนั้น...ก็ไม่อยากเห็นความพยายามต้องสูญค่า มาถูกเข้าใจผิดในอีกงานหนึ่ง
ทั้งที่เขาทำดีที่สุดแล้วแท้ๆ ทำหน้าที่ตัวเองอย่างเต็มที่ จนเรียกว่าเกินร้อยด้วยซ้ำ!
“พี่ควรโดนชมมากกว่าสิไม่ใช่โดนด่า! ถ้าต้องก้มหน้ารับผิดชอบในเรื่องที่ไม่ผิดสู้โยนให้ผม...อื้อ!”
“น้องเจที่ไม่น่ารัก ทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ” นิฌานโอบแก้มผมด้วยสองมือจนปากจู๋พูดอู้อี้ไม่เป็นคำ เขามองภาพนั้นแล้วอมยิ้ม มันใช่เวลาหรือไง! “แล้วเจอกันในงานนะครับ”
นิฌานซ้อนมอเตอร์ไซค์ สวมหมวกกันน็อก กระซิบบอกวินให้รีบซิ่ง ก่อนที่แผ่นหลังนั้นจะเลาะเลี้ยวแทรกรถติดหน้าปากซอยหายไปอย่างรวดเร็ว
ผมเดินมารอมอเตอร์ไซค์คันต่อไปพร้อมนวดแก้มตัวเองไปด้วย
รับรู้ถึงอคติในใจบางอย่างที่ลดเลือนลง สายตาที่มองพระเอกชื่อดังจอมเจ้าชู้ก็เปลี่ยนไป
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...โดนทำเหมือนเด็กที่แก้ไขอะไรไม่ได้นั้น...มันน่าเจ็บใจเป็นบ้า!
-----------------------
นิฌานจอมแถดูเท่ขึ้นมั้ยคะ รายนั้นขยันหยอดน้องเจ แต่น้องเจก็ยังไม่คิดอะไรอยู่ดี แม้ตอนนี้...สายตาน้องเจจะเปลี่ยนไป มองนิฌานว่าก็เป็นคนใช้ได้เหมือนกันนี่หว่า ไม่ได้เป็นปลาไหลไปวันๆ ก็ไม่ได้มีในแง่อกุศลทางชู้สาวแม้แต่น้อยนะเออ!!
แต่จากนี้น้องเจที่นั่งเบื่อๆ ในกอง ไม่คิดสนใจนิฌานมากนักก็จะเริ่มหันมาสนใจบ้างแล้วค่ะ!
ถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนในทางที่ดีขึ้นของคู่นี้เนอะ มาร่วมเอาใจช่วยกันด้วยนะคะ ^ ^
#JustUnotUs
เพจนักเขียนที่อยากจะเป็นพี่วินมอเตอร์ไซค์ให้น้องเจซ้อน 
หัวข้อ: {{ Just U,Not US }} เมื่อผมเป็นผู้จัดการดารา -(ตัวอย่าง)ตอนพิเศษ:เกมเศรษฐี P.25 (อ่าน 142743 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก