5
"อย่ามาพูดเหมือนมึงรู้จักกูดี"
..น่าแปลกที่เมื่อผมพูดเช่นนั้น..คำตอบที่ผมได้รับกลับมามีแต่ความเงียบ..
กับรอยยิ้มแสนเศร้าของเขา...
[/b]
"ทำไมช่วงนี้ไอ้ไดมันดูหล่อๆขึ้นวะ"
"มันพึ่งแตกเนื้อหนุ่มป่าวลูกพี่"
"กูอยากใช้งานมันเหมือนเมื่อก่อนชิบหาย แต่ไอ้เตี้ยบอสนี่สิ"
"ไอ้เหี้ยนั่นตัวมารเลยลูกพี่! ปกป้องเชี่ยไดยังกะลูกนก!"
"ไอ้สัส เสือกไม่เข้าเรื่องเนาะ"
"มึงจะยืนคุยอยู่หลังกูอีกนานไหม ไปประกาศใส่ไมค์เลยก็ได้นะ..กูไม่ถือ!"
ผมพูดก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเพื่อนร่วมห้องสองคน ที่ยืนคุยกันค้ำหัวผมอยู่
ตั้งแต่ผมออกตัวปกป้องได..ชีวิตในห้องเรียนของผมก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ไม่ใช่ในทางที่ดี..
ผมถูกลดสถานะจาก 'นักเรียนธรรมดา' คนกลางๆที่ไม่สุงสิงกับใคร..
กลายเป็น 'ไอ้เตี้ยบอส' กับ ไอ้เห่ยได คู่หูขี้แพ้ ..ยังกะ B1 B2 กล้วยหอมจอมซน..
สำหรับเด็กหนุ่มอายุ 16 ปี
การมีคู่หูที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเหมือนเด็กประถมนี้
ค่อนข้างน่าสมเพชเกินกว่าที่จะเอาไปอวดใครต่อใครได้
"ได~ อรุณสวัสดิ์จ้า"
พูดยังไม่ทันขาดคำ..
เสียงแหลมเล็ก สดใสน่ารักดุจดั่งสาวน้อยเเรกแย้ม(กูนี่น่าไปเป็นลิเก!)ทักทายเพื่อนร่วมชั้นที่เดินเข้ามาใหม่
ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีผม..
เสน่ห์แปลกๆบางอย่างที่ยากจะละสายตา
ผมลอบสังเกตเพื่อนร่วมห้อง..
คนอื่นๆก็มองเขาเหม่อๆไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงคนนั้น
"อรุณสวัสดิ์ครับ"
ร่างสูงพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
ผมยักไหล่
"เพื่อนอุตส่าห์ทักทาย! มึงตอบกลับอย่างนี้เหรอห้ะ ไอ้เตี้ย!"
"เสือก"
..................................
อย่างที่คุณพอจะเดาภาพออก
เนื่องจากเเว่นเห่ยๆของมันเป็นของพิเศษมาก(มันบอกว่างั้น)
การหาอันใหม่ทดแทนจึงเป็นเรื่องที่ยากและต้องใช้เวลานาน
ส่วนการใส่หน้ากากอนามัยก็โดนผมค่อนขอดว่าเหมือนขยะติดเชื้อ(กูไปพูดอะไรเเบบนั้นตอนไหน?!)
เสื้อกันหนาวที่เหมือนได้รับฟรีมาจากถุงยังชีพระดับอบต.ของมันก็ดันเอาไปคลุมให้สาวน้อยที่เกือบถูกข่มขืนอีก
รวมๆตอนนี้มันจึงเเต่งตัวเหมือนคนธรรมดา
แต่ทำไมกันวะ..ทำไมมันถึงได้โดดเด่นสะดุดตาอย่างนี้?!
ร่างสูงเดินมานั่งข้างผมก่อนจะหันมายิ้มให้..
หงุดหงิดเว้ยย!! หงุดหงิด!!
"ไม่สบายหรือเปล่า"
น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยจากพ่อเทพบุตรที่นั่งอยู่ข้างๆ
บอกตรงๆมันทำให้ผมหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก..
"ยุ่งว่ะ"
ผมพูดก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
"ได! มึงโดนไอ้เตี้ยทิ้งเเล้วว่ะ"
"กิ๊ว กิ๊ว ไอ้เตี้ยขี้อิจฉา!"
"อิจฉาพ่อมึงสิ!"
ผมหันไปชูนิ้วกลางให้ไอ้พวกเพื่อนร่วมห้องที่ขี้เสือกได้ทุกสถานการณ์
พวกเขาไม่สนใจ ยังคงหัวเราะและโห่ร้องใส่ผม
จนกระทั่งอาจารย์เดินเข้าห้องมานั่นแหละ
ผมถึงได้กลับมาอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง
รำคาญชิบหาย
..................................
"รอด้วยสิครับ!"
เด็กหนุ่มผมดำสนิทก้าวขายาวขึ้นเพื่อให้เดินตามผมทัน
ผมไม่พูดอะไร แต่กลับเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ
..พักเที่ยงเเล้ว จะไปกินข้าวที่โรงอาหาร..
"บอส"
คนที่เดินตามหลังยังคงเรียกชื่อ
แต่ผมไม่ตอบ
"บอส.."
"ไม่ต้องวิ่งก็ได้นะครับ..ยังไงผมก็เดินตามทันอยู่ดี"
"ไอ้สัส"
ผมหันกลับไปด่า..ใช่สิ! ก็ผมมันตัวเตี้ย ขาสั้น กีฬาก็ไม่ได้เก่ง
ใครมันจะไปหล่อ เพอร์เฟค ทักษะร่างกายเยี่ยมเหมือนมึงล่ะ!
"ผมรู้นายไม่ชอบให้คนอื่นมองผม ผมไม่ได้ตั้งใจ"
ไอ้หมอนี่พูดอะไรของมัน..มันคิดว่าผมสนใจงั้นเหรอ
ใครจะไปสนใจกันว่าใครจะมองมันมากหรือน้อยเท่าไหร่
ผมไม่ได้หงุดหงิดเรื่องนั้นเสียหน่อย
ไม่มีทาง!
ด่าว่าผมขี้อิจฉายังดีเสียกว่า!
"อย่าสำคัญตัว"
ผมพูดก่อนจะหันมองหน้าเขาตรงๆ
"อย่ามาพูดเหมือนรู้จักกูดี"
น่าแปลกที่เมื่อผมพูดออกไป เขากลับส่งรอยยิ้มที่แสนเศร้ากลับมาแทนคำตอบ
ความเงียบไม่กี่วินาทีนั้นช่างยาวนาน..
ดวงตาสีดำสนิทราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนสั่นไหวน้อยๆ
มันทำให้หัวใจของผมกระตุกตาม..
"ขอโทษครับ"
..บ้าเอ้ย! .. ไอ้ความรู้สึกเมื่อกี้คืออะไรกันนะ..
.................................
"ได..มึงว่าโรงเรียนเราช่วงนี้มันแปลกๆไหมวะ"
ผมถามขึ้นระหว่างที่กำลังกินข้าวเที่ยงอยู่โรงอาหาร..
ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า..ช่วงนี้รู้สึกว่าประชากรปีศาจในโรงเรียนจะมีเพิ่มขึ้นอย่างแปลกๆ
"ไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่นะครับ.."
ไดตอบก่อนจะมองผม
ผมขมวดคิ้วอย่างขัดใจ
ปกติผมก็เห็นปีศาจเล็กๆน้อยๆลอยไปลอยมาเป็นปกติอยู่แล้ว..
แต่ช่วงนี้ดูเหมือนว่าปีศาจรูปร่างคล้ายมนุษย์..ที่ดูมีภาษีกว่าปีศาจชั้นต่ำนิดหน่อยจะมีจำนวนเพิ่มขึ้น
อย่างเช่น ..'เจ้าตัวนี้'
ผมมองปีศาจเด็กที่ตัวยืดหยุ่นเหมือนก้อนเนื้อถูกสับ..ที่กำลังเอียงคอมองได ผู้ซึ่งนั่งตรงข้ามผม
ปีศาจเด็กเล่นพิเรนทร์โดยการเอาหัวของมันไปวางบนจานได..
ทุกๆครั้งที่ไดตักอาหาร..เป็นต้นว่า..ใช้ส้อมจิ้มอาหาร
มันจะยืดส่วนหนึ่งของใบหน้าขึ้น..เหมือนกับว่าไดกำลังจะกินเนื้อของมัน..
'อุ้บ!!'
ผมหลุดหัวเราะเบาๆ..
มีอารมณ์ขันดีแฮะหมอนี่...ไดเอียงคอมองหน้าผม..ผมยักไหล่
"นายว่าเราคุยกับพวกปีศาจได้ไหม"
"หมายถึงคุยจริงๆจังๆน่ะ.."
ผมถาม
"เอ..ก็คงได้ละมั้งครับ..แม้ปีศาจส่วนใหญ่จะไม่ได้สติปัญญามากพอจะฟังมนุษย์เข้าใจ..แต่ผมว่ามันก็คงมีส่วนน้อยบ้าง"
ไดพูดก่อนจะสนใจ'อาหาร'ตรงหน้าต่อ.. ผมพยักหน้า
"เพราะไอ้พวกสติปัญญาสูงส่งมักมีพลังแข็งแกร่งแบบที่ข้ามรอยรั่วเล็กๆไม่ได้ใช่มะ"
"ฉลาดเหมือนกันนี่ครับ"
..หน็อย..ไอ้นี้!
"เตี้ยยยย กูขอแดกด้วยนะจ้ะ"ไอ้โจ้ หัวหน้าแก๊งค์เด็กเกเรหลังห้องของผม..เดินมาที่โต๊ะก่อนจะพาดแขนหนักๆของมันบนคอผม
ผมมองไปที่ปีศาจเด็กที่เอียงคอมองไอ้โจ้อย่างสนอกสนใจ..
"เห็นหน้ามึงแล้วกูแดกไม่ค่อยลง"
ผมพูดแต่ก็พยักหน้า..ใครจะไปห้ามมันได้!
ไอ้โจ้นี้แหละ..คนที่พาเพื่อนมันรุมต่อยผมวันนั้น..
แต่อย่าคิดนะครับว่าการต่อยตีครั้งนั้นจะทำให้เราไม่สามารถคุยกันแบบปกติได้..
ลูกผู้ชายจบเรื่องแล้วคือเลิกแล้วต่อกัน!
จริงๆถ้าพูดในมุมมองของผม..เลิกแล้วต่อกันยังดีเสียกว่า
ผมไม่ได้อยากโดนพวกอันธพาลกดขี่ตลอดทั้งปีการศึกษาเหมือนใครบางคนเเถวนี้นี่..
"อ้าววว ลูกพี่ ลูกพี่นั่งกินไหนพวกเรานั่งกินด้วยนะครับบบ"
เสียงกวนๆของผู้มาใหม่อีกสองคนพูดขึ้นก่อนจะวางจานอาหารประกบไอ้ไดคนละข้าง..
ไอ้พวกเด็กติดพ่อเอ๊ย!
"ได..กูต้องบอกมึงก่อนเลยนะ..ว่า กูเสียใจมาก สำหรับเรื่องที่ผ่านๆมา"
ไอ้โจ้พูดก่อนจะทำหน้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง ผมเหลือบมองอย่างขนลุกนิดๆ..
"โถถถ ลูกพี่...จิตใจดีอะไรขนาดนี้นะ.."
ไอ้ลูกล่อตัวประกอบสองตัวนี้ก็อวยอยู่นั้น!!..
"กูอยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ..ตอนนี้มึงยังเป็นเพื่อนในกลุ่มกับพวกกู.."
ผมเลิกคิ้ว..เพื่อนในกลุ่ม? หรือคนใช้ประจำกลุ่มกันแน่วะ..?!
"มึงรู้ไหมตอนนี้มึงกำลังฮ็อตในหมู่ผู้หญิงมาก"
ไอ้โจ้ยังคงพูดต่อ ผมเม้มปาก..พอจะเดาเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อได้..
"เลิกยุ่งกับไอ้เตี้ยบอสเถอะ แล้วมาเป็นมือขวาของกู เราจะได้เป็นกลุ่มชายโฉดเท่ๆไง.."
ผมมองไอ้ไดที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลยสักนิด..
จนผมสงสัยว่ามันฟังอยู่หรือเปล่า..!
มึงแอบหลับถูกมะ..
สักพักผมจึงเห็นว่ามันเม้มปาก..
สัสเอ๊ย!! ขนาดเม้มปากยังหล่อ!! ..(นี่กูคิดอะไรของกูวะเนี่ย?!!)
ผมมองพวกไอ้โจ้และมองไอ้ไดตอนนี้..
..จริงๆการอยู่กับผมคงมีแต่จะรั้งมันไว้สินะ..
กลุ่มเพื่อนเท่ๆ..แม้จะจอมปลอมไปหน่อย
แต่อย่างน้อยมันก็ควรได้รับความรู้สึกนั้นบ้าง..
ก็มันอุตส่าห์เกิดมาทั้งหล่อ ทั้งตัวสูง ลักษณะทุกอย่างยกเว้นความเห่ยดูรวมๆก็เท่ไปหมด
"กูโอเคนะ"
ผมพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ..
"ใครถามมึงวะ"
ไอ้โจ้พูด และผมส่งสายตาพลางทำปากบอกมันว่า 'ไอ้ ควาย' มันจึงเงียบไป..
"กูหมายถึง กูโอเคจริงๆ กูก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ต้องมาเกาะกลุ่มกันเป็นก้อนไหม..อีกอย่าง พวกไอ้โจ้ก็เป็นกลุ่ม'เพื่อน'เก่ามึงด้วย..การมาเดินไปไหนมาไหนกับคนอย่างกูก็อาจทำให้มึงอาย ..ก็กูไม่เท่ ไม่มีเหี้ยอะไรเลย.."
ผมพูด ประโยคหลังแผ่วลงเล็กน้อย..
"มึงจะดึงดราม่าทำเพื่อ?"
ไอ้โจ้พูดและผมส่งสายตาด่ามันอีกครั้ง..
ไอ้ห่านี้ตัวทำลายโมเมนต์ซึ้งๆทุกที! พ่อมึงเป็นผู้กำกับเหรอ..สั่งคัท สั่งคัทอยู่ได้!
"นายต้องการแบบนั้นเหรอ"
ไดขมวดคิ้วก่อนจะมองผมอย่างไม่เข้าใจ
ผมหลบตา ไม่อยากสบตาสีดำที่ดูเหมือนจะดึงดูดทุกอย่างลงไปได้นั่น..
ไม่อยากสบตาแล้วพูดโกหกไปด้วย..
"กูไม่ชอบไปไหนมาไหนเป็นคู่หรอก มันน่าอาย"
ผมพูดส่งๆ
"แต่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่นะโว้ย"
ผมรีบพูดต่อ แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไม ไอ้โจ้ตบหัวผมก่อนจะหัวเราะ..
"แน่ละ..ก็เป็นเพื่อนเหมือนที่มึงเคยเป็นกันนั่นหละ"
..................................
[ต่อ]
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ✈️ เมื่อผมสบตากับปีศาจ (จบในตอน) 5 : 18/03 (อ่าน 15275 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก