-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
1
เมื่อเราจ้องมองปีศาจ..
ปีศาจก็จ้องตอบเช่นกัน!!
.................................
มองจากภายนอกผมเป็นเด็กนักเรียนม.ปลายธรรมดาๆ
ทรงผมบ้านๆ หน้าตาบ้านๆ แต่งตัวบ้านๆ
ผมพยายามจะมีชีวิตที่เรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะทำได้..
"บอส! อรุณสวัสดิ์จ้ะ"
นั่น!! ขนาดชื่อยังบ้านๆเลยเห็นไหม..
ผมหันไปทักทายเด็กสาวที่เอ่ยชื่อผมเสียงใส บนหัวเธอมีปีศาจรูปร่างพิกลพิการอยู่
มันส่งท่อหายใจเข้าไปในโพรงจมูกเด็กหญิง ส่วนมือที่เป็นเมือกลื่นก็เลื้อยลงไปในคอเสื้อ..
"..อ..อรุณสวัสดิ์ แซนต้า"
"ตายจริง ทำไมทำหน้าเหมือนเห็นผีอย่างนั้นล่ะจ้ะ คิก"
เด็กสาวตรงหน้าหัวเราะคิกคักกับเพื่อนของเธอก่อนจะเดินจากไป
ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก
อย่างที่คุณคงพอจะเดาออก
ผมมองเห็นเจ้าพวกนี้ตั้งเเต่ยังเด็ก ตอนแรกนึกว่าเป็นตุ๊กตาที่ติดตัวหลายๆคน
บางคนมี บางคนไม่มี บางเวลามี บางเวลาไม่มี
ผมเริ่มมารู้จักมันจริงๆจังๆตอนที่คุณยายกำลังจะตาย..
ครอบครัวของผมโศกเศร้ามาก
วันนั้นเองที่ผมได้มองเห็น 'ปีศาจ'
มันไหลเข้ามาทางหน้าต่างราวกับอากาศเป็นสายน้ำ
มันเข้ามาเกาะกิน ดูดกลืน..
ไม่ใช่คุณยาย..
แต่เป็นคุณตาและสมาชิกในครอบครัวของผม
มันดูดกลืนความโศกเศร้าและหยาดน้ำตา
เสียงหัวใจของผู้ทุกข์ยากมัวหมองคือเครื่องดึงดูดชั้นดี
ทุกครั้งที่มันดูดกลืนอากาศรอบๆคุณตาเข้าไป คุณตาร้องไห้หนักขึ้น
ร่างดูเล็กลงกว่าที่ผมจำได้ ผมเดินเข้าไปหาคุณตา ไม่เคยลองสัมผัส 'มัน' มาก่อน
และเเล้วผมก็สัมผัส..
ตัวมันลื่น หยุ่น เพียงแค่สัมผัสก็ให้ความรู้สึกเศร้าแปลกๆแบบที่ผมอาจจะร้องไห้ออกมา
ดูเหมือนมันเองก็ตกใจที่มีผู้สัมผัสมันได้ ไม่ต่างจากผม
มันจึงแตกกระจายออกเป็นเหมือนวุ้น ก่อนจะไหลตามอากาศออกทางหน้าต่างไป
สักพักบรรยากาศในห้องก็ดีขึ้น
พร้อมกับคุณยายที่จากไปอย่างสงบ
และนั่นเป็นครั้งเเรกที่ผมได้สัมผัสเจ้าพวกนั้น
..................................
การมองเห็นเจ้าพวกนี้ไม่ใช่เรื่องดี
ผมรู้เรื่องนี้นานแล้ว ..
และการพูดถึงมันยิ่งทำให้เรื่องแย่ขึ้น
ผมได้ไปพบจิตแพทย์ 3-4 ครั้งเมื่อยังเด็กๆ
เพราะคุณครูที่โรงเรียนนำภาพวาดของผมให้พ่อกับแม่ดู
บอกว่าเด็กคนนี้อาจมีจิตใต้สำนึกที่ชั่วร้าย
..มันเป็นภาพปีศาจที่กำลังกินหัวคุณครู..
ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ..ตอนเด็กๆใครๆก็วาดสิ่งที่ตามองเห็นกันทั้งนั้น
ผมเองก็โกหกไม่เก่งเสียด้วย
ดังนั้นอย่างที่ย้ำนักย้ำหนา ผมพยายามจะใช้ชีวิตปกติธรรมดาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
ทำตัวธรรมดาเอาไว้ ทำตัวให้เข้ากับฝูงชน อย่าแปลกแยก อย่าโดดเด่น
และนี่ก็คือที่มาของชื่อ บอส เด็กบ้านๆ แบบที่เพื่อนของผมชอบเรียกนั่นเอง
ไม่สนิทกับใครจนเกินไปนัก ไม่เล่นกีฬาเก่งจนเกินไปนัก ไม่เกเร แต่ก็ไม่ตั้งใจเรียน
เป็นเด็กธรรมดาที่สุดเท่าที่จะหาได้ตามท้องถนน..
"บอส! มาเตะบอลด้วยหน่อยดิวะ คนขาด!"
เพื่อนของผมคนหนึ่งตะโกนเรียกจากหน้าห้อง ผมเดินออกไป ..
มองเห็นปีศาจตัวเล็กตัวน้อยที่พยายามรวมกลุ่มกันอย่างน่าขยะเเขยงให้กลายเป็นลูกกลมๆทั่วสนาม
"..แต่สายตากูไม่ค่อยดี"
ผมพูดกันตัวเองไว้ก่อน
"ไอ้สัส มาเถอะน่า!"
เมื่อเพื่อนยังคะยั้นคะยอ ผมจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ วิ่งลงไปในสนามเเละพยายามที่จะเตะ'บอล'กับเพื่อนๆ
..................................
"ไอ้สัสบอส!! มึงเตะอากาศหาพ่อมึงเหรอ!!"
เสียงตะโกนด่าจากสนามดังขึ้น เมื่อผมมองปลายเท้าก็พบว่าที่เตะอยู่ไม่ใช่ลูกบอลอย่างที่คิด
เเต่มันคือก้อนกลมๆจากปีศาจตัวเล็กตัวน้อยที่เเตกกระจายกันออกเมื่อปลายเท้าผมสัมผัส
ไอ้พวกปีศาจกวนตีน!
ผมคิดในใจอย่างหงุดหงิด แม้สีหน้าจะยังเรียบเฉย
"กูบอกแล้วสายตากูไม่ดี!"
ผมตะโกนแก้ตัวส่งๆไป ก่อนจะได้รับเสียงโห่จากข้างสนาม
"ไม่ดีหรือตาบอดวะ!! โห่!!"
"ถ้ายังขยับปากได้มึงมาเล่นเองไหมไอ้สัส!!"
ผมตะโกนด่าก่อนจะชูนิ้วกลางให้
"ถ้ากูขยับขาได้อย่างเเรกที่จะทำคือเตะปากมึง!!"
เสียงจากเพื่อนนักกีฬาที่ขาพลิกตะโกนตอบกลับมา
ผมวิ่งออกจากสนามบอลมาบริเวณผู้ชม
"กูขอเปลี่ยนตัว!"
ก่อนจะโดนกลุ่มเพื่อนด่าทอยกใหญ่
"แล้วจะหาใครลงเเทนละวะะะ"
"มึงแม่ง ช่วยเพื่อนนิดๆหน่อยๆทำไมไม่ได้!"
"ไอ้สัส เลิกเล่นๆ วันนี้ อารมณ์เสีย!"
"เชี่ยได! เก็บสนาม!!"
ผมมองไปยังเด็กผู้ชายร่างสูงสวมแว่น ท่าทางเงอะงะที่เดินเข้าไปในสนามตามคำสั่งเพื่อน
เห็นแล้วก็อดสงสาร(ปนสมเพช)ไม่ได้
มันจะมีเด็กบางประเภทที่เกิดมาเพื่อเป็นข้ารับใช้ของเด็กคนอื่นๆ
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
แต่ผมพยายามจะเป็นเด็กธรรมดาที่สุด
ไม่ใช่ฮีโร่ผดุงความยุติธรรม หรือผู้นำของใคร
ผมจึงไม่อยากแส่ไปยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่ง
แค่อย่ามารังแกผมก็พอ
ผมต้องการแค่นั้น
..................................
แต่เมื่อสายตามองเข้าไปในสนามก็ทำให้ได้เห็นภาพที่น่าประหลาดใจ
เด็กผู้ชายร่างสูงเงอะงะ ที่เดินไปลบรอยชอล์กออกจากสนามฟุตบอล
เขาก้มตัวลง และ...ผมไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆ ...เขาสัมผัสกับบอลปีศาจ
และพวกมันสลายไป
ผมนิ่ง
พิจารณาดูอีกครั้ง..
เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะทำให้มันแนบเนียน..
โดยการย่อตัวลงก่อน แล้วสัมผัสลูกบอลเหล่านั้นเหมือนเขากำลังจะสัมผัสหญ้า
โดยไม่รู้ตัว ผมยืนดูเขาจนเขาทำความสะอาดเสร็จ
เเละเมื่อเขาเดินออกมาจากสนาม เดินผ่านผม
สายตาของเราสบกัน
ชั่วเเวบหนึ่งเท่านั้น
ราวกับผมได้สัมผัสกับปีศาจ...
..................................
ห้องสะอาดสะอ้านในโรงพยาบาล
ในวันที่แสงอาทิตย์สาดส่อง
หน้าต่างเปิด และเหล่าปีศาจไหลเข้ามาดั่งอากาศเป็นสายน้ำ
นิ้วมือผมที่ได้สัมผัสกับของไหลลื่นที่อัดเเน่นไปด้วยความเศร้าสร้อย
มันทำให้ผมแทบจะร้องไห้ออกมา
..................................
เด็กชายร่างสูงผู้เป็นทั้งเพื่อนร่วมชั้นเเละคนแปลกหน้า
เด็กชายที่ท่าทางเงอะงะน่าสมเพชเสียยิ่งกว่าคนธรรมดาๆเช่นผม
เมื่อได้สบตากับเขา
เพียงชั่วเเวบหนึ่งเท่านั้น..
มันทำให้ผมแทบจะร้องไห้ออกมา
-
2
เมื่อผมบอกไปว่า "ผมโชกเลือด"
พี่บุรุษพยาบาลก็ยอมให้ขึ้นรถไปด้วยแต่โดยดี...
"เชี่ยบอส! เอาการบ้านมาลอกหน่อยดิวะ!"
เสียงตะโกนจากเพื่อนหลังห้องดังมาถึงผม
"สมองมึงมีบ้างไหมสัส"
ผมพูดแต่ก็ไม่วายโยนสมุดส่งไปให้
เมื่อหันไปเจอมันก็พบว่า มีปีศาจแมลงเล็กๆบินเข้าบินออกจากหูของเพื่อนอยู่
..กูไม่น่าไปล้อเลียนมันว่าสมองไม่มีอย่างนั้น
ถึงมันจะจริงก็เหอะ!..
ผมอดคิดกับตัวเองอย่างนั้นไม่ได้
..................................
ผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการปรากฎตัวของปีศาจนัก
แม้จะมีเวลาทั้งชีวิตเพื่อศึกษามัน
แต่พอเข้าใจว่ามันเกี่ยวข้องกับ 'อารมณ์' ความรู้สึกบางอย่างอยู่บ้าง
ที่เจอบ่อยๆคือความโศกเศร้า และความโกรธแค้น
ผมได้เรียนรู้ว่าพวกมันจะไม่ทำร้ายมนุษย์ที่ไม่ใช่เป้าหมายอย่างซี้ซั้ว
นอกเสียจากว่าเป็นพวกปีศาจจอมก่อกวน แบบที่เคยเจอในสนามฟุตบอลนั่น
มันเหมือนปรสิต เกาะกิน ดูดกลืน ทั้งอารมณ์ ความรู้สึก และจิตวิญญาณ
บางครั้งบางครามันปรากฎตัวติดตามเพื่อนร่วมห้องของผม
ไม่กี่ชั่วโมง ไม่กี่วัน แล้วก็จากไป..
ผมยังไม่เคยเจอพวกที่ติดตามนานกว่าหนึ่งอาทิตย์
และยังไม่เคยเจอพวกที่มีสติปัญญาพอที่จะคุยเรื่องเหตุผลและระยะเวลากับผม
ดังนั้นผมจึงรู้แค่นี้
..................................
วันนี้เป็นวันเปิดนิทรรศการของโรงเรียน
ผู้อำนวยการกล่าวต้อนรับคนนอกและนักเรียนจากโรงเรียนอื่น
เราถูกกักให้อยู่ในหอประชุมที่แออัด เต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อของนักเรียน
กลิ่นถุงเท้า ..เอิ่ม..และในสายตาผม
ที่ประชุมชนที่มีคนมากๆอย่างนี้ก็เต็มไปด้วยพวกปีศาจ..
ทว่า
มีบางตัวที่โดดเด่นสะดุดตา
ปีศาจสีแดงแก่ๆผิวหนังเหี่ยวย่นเหมือนก้อนเลือด
นั่งอยู่บนคอของผู้ชายคนหนึ่ง
มันใช่มือปิดตาของเขาไว้
ปากก็แนบกระซิบใบหูชายคนนี้ตลอดเวลา
แขนทั้ง 8 ของมันคอยทำท่าเหมือนจะดึงหัวเด็กนักเรียนที่เดินไปเดินมาอยู่รอบๆ
...
ผมอาจไม่ใช่คนที่ฉลาดนัก
แต่มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าหมอนี้อันตราย!!
ผมเกือบจะไม่สนใจเขาแล้วถ้าหากว่า..
เพื่อนร่วมชั้นตัวสูงใส่แว่นท่าทางเงอะงะที่ชื่อ..อะไรสักอย่าง นั่น
ยืนอยู่ข้างๆเขาด้วย..
และไอ้หมอนั่นกำลังมองผม!!
..................................
เมื่อพิธีกล่าวปาฐกถาจบลง ผู้คนก็เบียดเสียดกันออกจากห้องเหมือนฝูงผึ้งแตกรัง
แต่ปีศาจแก่ผิวเหี่ยวย่นสีแดงนั้นสูงโดดเด่นเหลือเกิน..
เพื่อนร่วมชั้นของผมคนนั้นก็เช่นกัน..
ผมจำเป็นต้องทำตัวเป็นคนธรรมดาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
อย่าแส่ อย่ายุ่ง อย่าหาเรื่องใส่ตัว..
ผมท่องกับตัวเองเอาไว้ก่อนที่จะได้ยินเสียงกรีดร้อง
และอะไรบางอย่างก็ผลักผมให้หันหลังวิ่งตรงไปยังเสียงนั้นทันที
"มีนักเรียนถูกแทง!!! ช่วยด้วยยย!!"
เมื่อผมวิ่งไปถึง ผมก็เห็น..
เพื่อนร่วมชั้นผู้เงอะงะกำลังกุมมีดที่แทงอยู่ที่ท้องของเขา
เลือดสีแดงสดไหลซึมชุดนักเรียน และค่อยๆย้อมมัน ดั่งดอกไม้ที่ค่อยๆผลิบาน
ผู้ชายคนที่แทงนั้นล้มลงเช่นกัน
แต่ปีศาจเหี่ยวย่นร่างแดงกำลังยื่นมือที่มีถึง 8 ข้าง ไปหาเด็กชายผู้ซึ่งนอนกุมท้องอยู่....
ผมวิ่งเข้าไป..
ใช้เเขนโอบร่างเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นไว้
พยายามทำให้แนบเนียนที่สุด..
ใช้เเขนบังมือเหี่ยวลื่นที่ปริแตกดั่งเลือดของปีศาจ..
แต่..มันไม่สลายไป!!
มันฉีกยิ้มให้ผม..
และทันใดนั้นเอง
ชายหนุ่มผู้ที่ล้มลงไปแล้วกลับยืนขึ้นพร้อมมีดอีกเล่มที่เขาเตรียมมา
ผมที่กำลังโอบร่างของเพื่อนร่วมชั้นได้แต่มองอย่างตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เมื่อคมมีดมาอยู่ตรงหน้า
พลั่ก!!
เวลาไม่ถึงนาที เด็กชายร่างสูงที่ผมกอดอยู่
กลับพลิกตัวผมลงข้างล่างตัวเขา
ใช้หลังตัวเองเป็นโล่กำบังมีดให้ผม
เสียงฝูงชนกรีดร้องอีกครั้ง..
ผมได้สบสายตาของเขาอีกครั้ง..
คราวนี้สายตาของเขาทำให้ผมกลัวจนตัวสั่น..
มันไม่โศกเศร้า ทว่าเกรียวกราด
และผมต้านทานไม่ได้เลย
"..มีด ที่คอฉัน"
เขากระซิบเบาๆ เสียงนั้นดูมีเพียงผมเท่านั้นที่ได้ยิน
ผมพยายามรวบรวมสติ สอดมือเข้าไปคล้องคอเขา ก่อนจะดึงสร้อยที่มีมีดพกติดออกมา
และเขาล้มตัวลงทับผมพอดี
"เรียก รถ พยาบาล สิ วะ ..พวกเวร!"
ผมตะโกนออกมาอย่างยากลำบาก
เด็กผู้หญิงสองสามคนแถวนั้นได้สติและรีบโทรเรียกรถพยาบาล
ชายนิรนามวิ่งหนีหายไปในฝูงชน
"..ตาม มัน ไป"
เสียงแผ่วๆจากคนที่นอนอยู่บนตัวผมพูดขึ้น
"ลุกได้ก็บุญละไอ้สัส"
ผมบ่นเบาๆ ขณะที่ไม่คิดจะขยับตัวลุกตามที่เขาบอก
ผมไม่รู้ว่ามันจะทำให้แผลเขาเปิดหรือเปล่า ผมยอมนอนรอได้
แม้จะหนักชิบหาย
เขาพยายามจะดันตัวลุกขึ้นเเต่ดูเหมือนจะเสียเลือดมากเกินไป
เสียงรถพยาบาลวิ่งมา
พวกเขายกเด็กชายคนนี้ขึ้นรถไป
ผมเดินขึ้นรถไปด้วย
เดินไปทั้งๆที่เสื้อสีขาวถูกย้อมเป็นสีเลือด
"ผมโชกเลือด"
ผมบอกกับพี่บุรุษพยาบาลเช่นนั้น พวกเขาเพียงแต่มองผมด้วยความสงสาร
ผมกำมีดพกไว้ในมือแน่น
ในหัวมีคำถามเกิดขึ้นมากมาย..
เขาเป็นใครกันเเน่? ปีศาจพวกนั้นต้องการอะไร? มันหมายความว่าอะไร?
และที่สำคัญยิ่งกว่านั้น..
ผม เป็น ใคร ?
ผมมองไปที่เด็กชายผู้หายใจรวยรินอยู่ในรถปฐมพยาบาล
คำตอบของผมอยู่กับคนคนนี้
หากเขามีโอกาสได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก..กกกกก รอตอนต่อไปจ้า :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบประโยคผมโชกเลือดมาก 555
-
สนุกมากๆเว่อร์ (?) แบบเหมือนดูซีรี่ย์ฝรั่งแนว horror อะ โอ๊ยดี ติดตามเด้อปูเสื่อรอ o13
-
โว้วววนานๆจะมีแนวนี้หลุดมาให้อ่าน มาต่อเร็วๆเด้อ :hao5:
-
3
..พวกมันเดินตรงไป เลี้ยวขวา แล้วเลี้ยวซ้าย..
ห้อง 308
หากใครมาเห็นผมกวัดๆแกว่งๆมีดพกอยู่ในห้องพักผู้ป่วยคงจะคิดว่าผมบ้า
โชคดีที่ผมฉลาดพอที่จะเปิดเพลงแอโรบิคจากโทรศัพท์
..ไม่รู้ฉลาดหรือโง่ แต่สภาพตอนที่พยายามทำเหมือนเต้นนี้น่าสมเพชชิบหาย!
ก็เจ้าหมอนั่นยังนอนไม่รู้เรื่องอยู่ แต่พวกปีศาจในโรงพยาบาลไม่ได้หลับด้วย
พวกมันดูตื่นเต้นกับการสูบ'อะไรบางอย่าง'จากร่างของเขาเหลือเกิน
ผมที่เฝ้ามองดูอยู่อย่างเงียบๆเริ่มขยะเเขยงจนทนไม่ไหว
และนี้คือที่มาของท่าแอโรบิคที่ผมกำลังทำอยู่ ณ ขณะนี้
"ทำท่าอะไรน่ะ ตลกชะมัด"
เสียงเบาๆดังขึ้น ไม่ดังมาก แต่ดังพอให้ผมหันขวับ
"กระชับสัดส่วนมั้ง แหกตาดูสิ"
ผมพูดอย่างเหลืออด นี้ก็ทำเพื่อมันทั้งนั้น!
"จริงๆแค่เอามีดพกนั้นเเขวนไว้ที่ประตูห้องก็จบเเล้ว"
เขาพูดเบาๆก่อนจะหยิบเเว่นตาข้างเตียงมาสวม
"อืม..พวกนี้มันหิวแฮะ"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
ผมถาม
"ห้ะ?"
"ที่รู้ว่าฉันมองเห็น"
"ตั้งแต่เห็นนายนั่นแหละ"
"ฉันไม่ได้เข้าไปช่วยนายเพราะต้องการหรอกนะ ฉันแค่อยากใช้ชีวิตธรรมดาๆ"
ผมพูด สีหน้าที่จ้องเขาคาดคั้น
"เพราะฉะนั้น อย่าได้บอกเรื่องนี้กับใครเชียว"
ผมพูดอย่างวางอำนาจ เเละเขาพยักหน้ารับ
"แล้วนายก็ต้องตอบคำถามฉันด้วย ไอ้สิ่งที่ฉันกับนายเห็นมันคืออะไร แล้วทำไมมีเเค่เราที่เห็นมัน "
"ถ้านายไม่อยากเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จะรู้ไปทำไม"
น้ำเสียงเรียบๆนั้นถามกลับด้วยความอิดโรย เเต่ใจความแฝงด้วยความกวน(ส้น)เท้า อยู่ไม่น้อย
เมื่อเห็นผมเท้าสะเอวมองอย่างจริงจัง เขาจึงยอมพูดต่อ
"พวกนี้เป็นปีศาจที่มาจากอีกโลกหนึ่ง ที่เราเรียกว่า โลกปีศาจ ปกติเเล้วทางเชื่อมระหว่างสองมิติไม่ได้เปิดง่ายๆ
พวกมันเป็นเหมือนป้อมปราการที่เเข็งแกร่ง ที่ช่วยรักษาสมดุลระหว่างโลกปีศาจเเละโลกมนุษย์.."
เขาหยุดเพื่อให้ผมตามสิ่งที่เขาเล่าให้ทัน
"..แต่ก็เหมือนทุกป้อมปราการ ระยะเวลาผ่านไป ความเก่าแก่ ความทรุดโทรมย่อมเกิดขึ้น ปีศาจชั้นต่ำที่พอจะลอดรูรั่วผ่านมาได้ จึงผ่านมา ..และอย่างที่นายคงรู้ มันชอบดูดกลืนอารมณ์ ความรู้สึกทั้งหยาบเเละละเอียดอ่อนของมนุษย์.."
"..พลังชีวิตของมนุษย์เเละเเรงปรารถนาเป็นตัวหล่อเลี้ยงพวกมัน"
"อย่างไรก็ตาม มันไม่มีอำนาจพอจะปรากฏตัวเป็นกายหยาบ อย่างน้อยๆก็พวกชั้นต่ำที่วนเวียนอยู่ล่ะนะ"
ผมกระพริบตาปริบๆ กำลังคิดว่าตัวเองมาตกอยู่ในหนังแฟนตาซีเรื่องใดหรือเปล่า..
แต่ไอ้การสงสัยคำพูดของเขา ก็ดูจะไม่ยุติธรรมไปหน่อย
เพราะทั้งเขาและผม ต่างก็มองเห็นพวกปีศาจเหมือนกันทั้งคู่
"แล้วทำไมฉัน หรือนาย ถึงได้มองเห็นพวกมัน..?"
ผมถาม..ละประโยคถัดมาที่ว่า ..การมองเห็นของเรามีความหมายอะไรหรือเปล่า..ไว้
"ในส่วนของนาย ฉันไม่รู้หรอก"
เขาพูดก่อนจะยิ้มบางๆให้ผม
ผมยักไหล่
เรื่องบางเรื่องผมอาจไม่จำเป็นต้องรู้
เป็นการฉลาดกว่าหากจะไม่รู้
คิดได้ดังนั้นผมจึงบอกลาเขา
ในห้องสะอาดสะอ้านของโรงพยาบาล
แสงอาทิตย์สีทองของช่วงเวลา5-6โมงเย็นกำลังสาดส่องเข้ามา..
หน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้..
"ขอบคุณนะ"
น้ำเสียงที่ฟังดูอิดโรยไล่ตามหลังมา
ผมหันหลัง
ยกมือขึ้นทำท่าเท่ๆเหมือนตำรวจเกสตาโปแบบไม่ได้ใส่ใจ
เมื่อเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยมายังทางเดิน
ผมก็มองเห็น..
สิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด..คล้ายมนุษย์ผู้หญิงที่มีรูปร่างบิดเบี้ยว
รอยยิ้มของมันกว้างเสียจนเห็นริมฝีปาก..
ไอ้คำว่า ยิ้มกว้างจนปากฉีก.. มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ผมคิดเเล้วอดสมเพชตัวเองไม่ได้ ที่มีอารมณ์ขันไปกับเรื่องเเบบนี้
ปีศาจหญิงร่างบิดเบี้ยวเดินลากขาผ่านผมไป..
สักพักปีศาจที่รูปร่างเหมือนเด็กแบเบาะ คลานผ่านมาตามทางเดิน
มันหยุดเป็นระยะระยะ สาดส่องสายตาเหมือนกำลังมองหาสัญญาณบางอย่าง
ผมสังเกตเห็นปีศาจอีก 2-3 ตน ที่เดินมุ่งหน้าไปยังทางเดียวกัน
..พวกมันเดินตรงไป เลี้ยวขวา แล้วเลี้ยวซ้าย
เดินตรงไปยัง ห้อง 308
..................................
ให้ตายเถอะ
ผมไม่ได้อยากเป็นฮีโร่
ไอ้ที่พยายามจะใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้ก็เเค่อยากเป็นคนธรรมดาๆเท่านั้นเอง..
มันไม่จำเป็นใช่ไหม..
บางเรื่องผมไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ใช่ไหม..
'..คิก คิก คิก..'
เสียงหัวเราะเเหบพร่านี้คุ้นเคยเสียจนผมต้องหันขวับ
และผมก็ได้สบตากับมัน..
ดวงตาเกรี้ยวกราดน่าขนลุก ผิวสีเเดงที่ปริแตกเหมือนก้อนเลือด..
มันจ้องมองผมกลับ แววตาเต็มไปด้วยความหฤหรรษ์
'คิก..คิก..คิก'
แต่มันไม่สนใจผม มันเดินอย่างอ้อยอิ่งไปยังทิศเดียวกับปีศาจตนอื่นๆ
และเพื่อไม่ให้ผมรู้สึกไร้ค่านัก
มันเอี้ยวคอกลับมายิ้มให้ผมอย่างเชื้อเชิญอีกที..
"กูไปแน่..ไอ้สวะ"
ผมพูดเบาๆลอดไรฟัน ก่อนจะหมุนตัวออกวิ่ง
วิ่งไปยังทิศทางเดียวกับพวกมัน..ตรงไป เลี้ยวขวา แล้วเลี้ยวซ้าย!!
...................................
เมื่อผลักประตูเข้ามา ภาพที่เห็นทำให้ผมแทบทรุด
เขานอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง
มือกุมท้องที่มีเลือดซึม
ผมมองเห็นหน้าต่างเปิดอยู่
มองเห็นสร้อยที่มีมีดพกที่ผมเเขวนไว้ตรงบานประตู มันหลุดลงไปนอนบนพื้น
แว่นตาของเขาเองก็เเตกอยู่บนพื้น
ผมรีบวิ่งเข้าไป กดกริ่งเรียกพยาบาล
"บอกมาสิ กูต้องทำยังไง"
"..มีด"
ผมวิ่งไปเอาสร้อยมีดพกมาคล้องคอเขา
พวกปีศาจเเตกกระจายออก
มีปีศาจปรสิตเล็กน้อยไหลออกมาจากบริเวณที่คาดว่าจะเป็นแผลของเขา
พยาบาลวิ่งเข้ามาพร้อมกับปีศาจชราร่างสีเเดง..
เมื่อปีศาจเห็นว่าเขาใส่สร้อย ..มันไม่คิดจะเฉียดใกล้เขาอีก
แต่มันเดินมาหาผม
มันยิ้มให้ผม
เนิ่นนาน โกรธเเค้น ชั่วกัปชั่วกัลป์..
อารมณ์ปะทุออกมากจากแววตาชั่วร้ายนั้น
ผมพยายามไม่ตัวสั่น
หลังจากพี่พยาบาลจัดการตรวจสภาพเเผลและทำความสะอาดให้เสร็จ
เธอก็หันมากำชับผม
"อย่าพึ่งให้พี่ชายขยับตัวแรงๆสิจ้ะ ไม่อย่างนั้นแผลจะฉีกแบบนี้อีก"
ผมขัดใจนิดหน่อยเเต่ก็พยักหน้ารับ
เพราะเจ้าหมอนี้สูงโย่งจนใครต่อใครเข้าใจผิดหมด
.................................
หลังจากพี่พยาบาลออกไป ผมก็อยู่เพียงลำพังกับเขาอีกครั้ง
..จะเรียกว่าลำพังก็ไม่ได้.. มีปีศาจชราผิวแดงยืนมองเราอยู่ที่มุมห้อง
ผมมองเขาที่สภาพดูเหนื่อยจนไม่อยากพูดอะไร
ผมเองก็ไม่อยาก
"ไม่สนิทอย่ามามองนัก พวกปีศาจไร้มารยาทกันทุกตัวเลยเหรอวะ"
ไม่อยากหรอกครับ..ถ้าไม่จำเป็น!
ผมพูดขี้นลอยๆ
แต่มันกลับเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนที่นอนอยู่ได้
"มันยังอยู่เหรอ"
เขาถาม
"ไม่เห็นหรือไง"
ผมตอบก่อนจะนั่งข้างเตียงผู้ป่วย
ไม่ใช่อยากใกล้ชิดหรือเกิดความโรแมนติกอะไรกับมันขึ้นมาหรอกครับ
ก็แค่ไม่อยากไปนั่งบนโซฟาที่อยู่ใกล้ไอ้ปีศาจวิตถารมารยาททรามนั่น เท่านั้นเอง
เขาส่ายหัว
"ผมเห็นได้เพราะมีเเว่น"
"นี่ก็จะเย็นแล้ว นายกลับบ้านเถอะ"
ผมถอนหายใจก่อนจะกลอกตาขึ้นมองบน(แบบที่สาวๆชอบทำน่ะครับ)
"อย่าคิดจะทำเท่คนเดียวนะเว่ย จะตายมิตายแหล่ มองก็ไม่เห็น ขนาดสร้อยแขวนที่ประตู มันยังทำตกได้
นับประสาอะไรกับเเขวนที่คอ"
"นายจะอยู่เป็นเพื่อนผมเหรอ"
"เลือกเอา เพื่อนนักเรียนธรรมดาหรือลุงวิตรถารที่จ้องนายตาเป็นมันมาหลายนาทีแล้ว"
"เพื่อนสิครับ"
เขาพูดก่อนจะพยายามลุกขึ้นนั่ง
"ลึกๆผมคาดว่านายจะกลับมา แต่ผมไม่คิดว่านายจะกลับมาจริงๆ"
ผมไม่พูดอะไร เเม้คำพูดเขาจะฟังเเล้วชวนโมโหอยู่บ้าง
ผมกดโทรศัพท์บอกแม่ว่าเย็นนี้จะอยู่ทำรายงานบ้านเพื่อน
พวกท่านไม่ติดใจอะไร แต่ก็คงอดสงสัยไม่ได้
ก็ตั้งเเต่เกิดมาผมยังไม่เคยมีเพื่อนสนิทจริงๆสักคน
จะไปมีประสบการณ์การนอนบ้านเพื่อนได้อย่างไร
แถมเรื่องไปทำรายงานบ้านเพื่อนก็เป็นเพียงมุกเก่าแก่หากินที่ยืมมาจากหนังที่เคยดูเท่านั้น
..................................
"บอส นายจะนอนตรงนี้จริงๆเหรอ"
เด็กชายร่างสูงถามเมื่อเห็นผมฟุบหน้าลงนอนบนแขนตัวเอง
ผมพยักหน้า สายตามองไปที่โซฟา ปีศาจชราตัวสีแดงยังยืนนิ่งอยู่บริเวณนั้น
"มานอนบนเตียงเถอะ..เดี๋ยวผมไปนอนโซฟาเอง"
ผมส่ายหัว ทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความขัดใจ
"เพราะนายเอาแต่ยอมแบบนี้ไง ไม่ว่าใครก็เลยเอาเปรียบได้ง่ายๆ.."
"บอกตรงๆนะ ฉันไม่เคยสงสารเลย ..ไม่ว่าจะไอ้พวกที่แกล้งนาย หรือคนที่ทำตัวเองให้ถูกแกล้งแบบนาย มันก็น่าสมเพชทั้งนั้น"
ผมนิ่งเพราะรู้สึกว่าอาจจะพูดแรงไป
..แม้จะคิดอย่างนั้นจริงๆก็เหอะ
เขาไม่พูดอะไรและปล่อยให้ผมนอนต่อไป ผมเองก็พยายามจะนอนให้หลับ
พยายามอย่างยิ่ง
..................................
อือ..ทำไมผ้าห่มมันแข็งจังเลยวะ..
ที่นอนก็แคบๆ อึดอัดยังไงก็ไม่รู้..
ผมลืมตาขึ้นมา
และพบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของคนคนหนึ่ง
เด็กชายหน้าตาหล่อเหลา ผมสีดำสนิท จมูกโด่งได้รูป..
นายแบบคนนี้มันเป็นใคร!
และเมื่อเขาลืมตา ความทรงจำของผมก็กลับคืนมาทันที
มาคิดๆดูแล้วหมอนี่แปลกชะมัด..
ทั้งๆที่หน้าตาหล่อเหลา กลับซ่อนสิ่งเหล่านี้ไว้หลังเเว่นเห่ยๆ
ส่วนสูงกับรูปร่างที่สามารถโดดเด่นในหลายๆวงการ
กลับเดินหย็องๆ ดูเงอะงะตลอดเวลา
และที่สำคัญ..ทำไมความทรงจำเกี่ยวกับหมอนี้ถึงได้เลือนลางง่ายเป็นพิเศษกันนะ..
"..อ..เอ่อ ข..ขอโทษ คือเมื่อคืนตอนนายนอนอยู่ นายละเมอขึ้นเตียงมานอนเองน่ะ ผมเลยขยับที่ให้.."
เขาพูดด้วยท่าทางเงอะงะ
"ช่างเถอะ"
ผมพูดก่อนจะมองไปที่โซฟา ..ปีศาจชราหายไปแล้ว
"ฉันคงต้องกลับบ้าน"
ผมพูดกับเขา
"ครั้งนี้กลับจริงๆ"
เขาพยักหน้า
ก่อนจะเดินออกจากประตูห้อง ผมฉุกคิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหันกลับไปถามเขา
"ว่าแต่ นาย, .."
"นายชื่ออะไรนะ"
น่าแปลกที่เขาตอบผมกลับมาเพียงรอยยิ้ม
รอยยิ้มเศร้าๆที่คุ้นเคยแปลกๆ
เมื่อมองผ่านแสงอาทิตย์ยามเช้ารวมกับใบหน้าของเขา
ช่างงดงามราวกับภาพเขียนของจิตรกร..
..................................
"เป็นใบ้เรอะสัส เล่นตัว"
ผมพูดแทรกจังหวะงดงามด้วยความหงุดหงิด
และเขาหัวเราะ
-
เทพบุตรปลอมตัวมาอ่อ ??? :m28:
-
หนุ่มแว่นสุดเฉิ่มเป็นใครกันเอ่ยยย ตื่นเต้นตามเด้อ
-
4
แต่ถ้านี้เป็นนิยาย แล้วทั้งผมกับมันเป็นตัวเอกจริง เราคงจะเป็นตัวเอกที่โง่บัดซบที่สุดในโลก
ทั้งไม่เก่ง ไม่เท่ ไร้เอกลักษณ์ ..คนหนึ่งก็คนบ้านๆแต่ลึกๆต่อต้านสังคม อีกคนก็ไอ้เห่ยขี้แพ้..
"ได มึงไปซื้อเป๊ปซี่ให้กูป๋องดิ้"
"กูเอาโอริโอ้"
"กูขอเครปลุงตี๋ไส้ครีมชีสนูเทลล่ากล้วยเยอะๆ"
"ฝากซื้อผ้าอนามัยทีจ้ะ"
ผมเหลือบมองไปบริเวณหลังห้อง
ไอ้แว่น..ไม่สิ ไอ้ได..ผู้ซึ่งตอนนี้ไม่สวมเเว่น(สงสัยไอ้ที่แตกยังไม่ได้ซ่อม?) แต่สวมหน้ากากอนามัยเเทน
กำลังโดนกลุ่มเพื่อนฝากซื้อ..ไม่สิ เรียกว่าใช้ไปซื้อ ของต่างๆนาๆอย่างกับมันเป็นเบ๊ประจำห้องอยู่..
ผมเห็นแล้วอดลอบถอนหายใจไม่ได้..
เอาตรงๆนะเพื่อน รสนิยมของมึง ทั้งแว่น ทั้งหน้ากากอนามัย
มันทำให้มึงดูเป็นไอ้ขี้เเพ้ที่โคตรจะเห่ยสุดๆ!
แล้วไอ้ท่าทางผงกหัวรับคำสั่งตลอดเวลานั่นอีก!
มึงรู้ตัวบ้างไหมเนี่ย..
"แล้ว..เงินละครับ"
เสียงอู้อี้ลอดผ่านหน้ากากอนามัยไม่ชัดเจนนัก ..แต่ก็ดังพอที่ผมจะได้ยิน
"ออกไปก่อนดิวะ"
"ทุกทีมึงก็ไม่ได้ถาม สัส อย่างก!"
"นี้จ้ะ 20 บาท เดี๋ยวอีก 7 บาทเอาให้ตอนเที่ยงนะ.. ไม่มีเเบงค์ย่อยเลย"
"..ต..แต่"
ผมถอนหายใจแล้วลุกจากโต๊ะ
"พวกมึงเป็นเหี้ยอะไรกันวะสัส! ก็เห็นอยู่ว่ามันไม่มีเงิน"
ผมเดินไปจับไหล่เขาก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนร่วมห้องเหล่านั้น
"มึงเสือกไรด้วยว่ะ บอส"
"อายบ้างปะบอส พูดอย่างนี้กับผู้หญิง"
"ไม่ได้อยากเสือก ไม่อายด้วยว่ะ แต่กับไอ้พวกเหี้ยที่อยากเเดกเป๊ปซี่ โอริโอ้ เคร้ปลุงตี๋ ผ้าอนามัย แล้วไม่มีปัญญาไปซื้อเอง ต้องใช้งานไอ้โอตาคุติดเชื้อน่าสมเพชที่ไม่มีปัญญาหาเงินเองไม่ต่างกับพวกมึง กูว่ามึงควรคิดนะ ใครควรจะอาย!"
"เอ่อ..คือ ผม..ไม่ได้ติดเชื้อ"
"กูช่วยมึงอยู่! อย่าสอด "
"อ้าว ไอ้เหี้ยนี้ พูดงี้ก็สวยดิวะ"
หนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นยกมือขึ้น ทำท่าเหมือนจะต่อยผม
"แล้วกูก็ไม่ใช่พวกชอบใช้แต่กำลัง เพราะสมองแม่งฝ่อไปหมดแล้วด้วย"
ผมกอดอก มองพวกมันอย่างดูถูก
"แต่กูชอบใช้!"
หนึ่งในเพื่อนร่วมห้องพูดขึ้น ก่อนจะเงื้อหมัดมาที่ผม
..................................
"โอ้ยย ไอ้เหี้ย เจ็บสัส!"
ผมตะโกนเมื่อแอลกอฮอล์ล้างแผลเทราดลงบนแก้ม
"พ่อมึงสอนปฐมพยาบาลมางี้เหรอ"
ผมจับเเขนไอ้ไดก่อนจะร้องโอดโอย เขาส่ายหัว
"นายทำอย่างนั้นทำไม.."
"ไม่รู้ ก็บอกแล้วไงว่าเกลียดคนน่าสมเพช เห็นแล้วมันหงุดหงิด!"
เมื่อเห็นเขาเงียบไป ผมจึงถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
"แล้ว..หลังมึงเป็นไรมากป้ะ"
ขอเล่าก่อนนะครับ..หลังจากไปพูดจาเท่ๆอวดดีแบบนั้น
จุดจบของไอ้เด็กบ้านๆที่ไม่ได้เก่งกีฬาการต่อสู้อะไรนักหนา ก็โดนรุมต่อยยับตามระเบียบ..
..เออโทษที กูไม่ใช่พระเอกในการ์ตูนสำหรับเด็ก
ที่เเม่งบังเอิญไปต่อยกับนักเลงแล้วจะชนะทุกทีนี้หว่า!
แต่ตอนที่ผมโดนรุม ก็มีไอ้เห่ยนี่แหละครับ
ที่ก้มลงขอร้องคนอื่นๆ ทำท่าน่าสมเพชที่สุด... ใช้หลังมันมาเป็นโล่ห์กำบังให้ผม
ไอ้สัสนี่กะแย่งซีนพระเอกทุกตอน!
(แต่ถ้านี้เป็นนิยาย แล้วทั้งผมกับมันเป็นตัวเอกจริง เราคงจะเป็นตัวเอกที่โง่บัดซบที่สุดในโลก
ทั้งไม่เก่ง ไม่เท่ ไร้เอกลักษณ์ ..คนหนึ่งก็คนบ้านๆแต่ลึกๆต่อต้านสังคม อีกคนก็ไอ้เห่ยขี้แพ้..
คิดแล้วขำปนเศร้าชะมัด!)
เขาส่ายหัวแทนคำตอบ
"กูไม่น่ายุ่งกับมึง ซวยชิบหาย"
ผมบ่นเบาๆ ..
อยู่เฉยๆก็ดีอยู่แล้วเเท้ๆ..
แต่ว่าทำไม..ทำไมก่อนหน้านี้ผมถึงมองไม่เห็นเขากันนะ..
ไม่เคยสนใจเลยว่าคนอื่นเป็นใคร .. จะทำอะไร..
ใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเป็นนักแสดงที่มีฉากเป็นโลกใบใหญ่
ในหัวก็ท่องแต่ว่าทำอย่างไรถึงจะไม่แปลกแยก..
พยายามกลมกลืนอยู่ในสังคมจอมปลอมที่น่าเบื่อ..
ใช้ชีวิตเช่นนี้วันเเล้ววันเล่า
จนกระทั่งได้มาเจอกับเขา..
อาจเป็นเพราะเรามีบางสิ่งคล้ายกัน
หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะว่าเราแตกต่างกันเหลือเกิน
นั่นทำให้ผมวางใจเขาอย่างรวดเร็ว
ราวกับว่าเรารู้จักกันมาช้านาน..
นี้อาจเป็นเหตุผลที่ผมพยายามปกป้องเขา
คิดว่านะ..?
"นายไม่ควรยุ่งกับผม..แต่นายใจดี"
ไอ้เห่ยพูดก่อนจะยิ้มให้ผม ผมยักไหล่
"อย่าได้ใจไป.. กูช่วยมึงตลอดไปไม่ได้รู้ใช่ไหม กูไม่มีปัญญาเอาหน้าไปรองรับบาทาใครต่อใครทุกครั้งหรอก
มึงต้องเลิกทำตัวให้น่าสมเพชเสียที"
ผมบ่นก่อนจะถามถึงอาการไม่สบายของเขาด้วยความเป็นห่วง
"แล้ว..ไม่สบายเหรอวะ..ทำไมไม่นอนอยู่บ้าน"
"..หน้ากากอนามัยนี่นะเหรอ.. เปล่าหรอกครับ.. ผมใส่เป็นแฟชั่นเฉยๆ"
..แฟชั่นพ่อมึงสิ!!!
ผมไม่ได้พูด แต่ทำหน้าเหวอกับคำตอบ จนเขาหัวเราะ
"ล้อเล่นครับ.. มันสบายใจกว่านะครับ"
"เหมือนพนักงานทำความสะอาดสารติดเชื้อ เห็นแล้วอึดอัดลูกตาว่ะ"
ผมพูดก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ
"ไม่คิดว่าเหมือนคุณหมอในซีรี่ย์เกาหลีบ้างเหรอครับ"
เขาพูดเสียงอ่อยๆ สายตาละห้อยดูอยากได้รับคำตอบเช่นนั้น
ผมส่ายหัว
"ถ้านายอึดอัดผมถอดก็ได้"
น้ำเสียงฟังเศร้าเหมือนกูบังคับให้มึงถอดกางเกงใน!!
"ลำบากใจก็ไม่ต้องทำ ไม่ใช่สาระสำคัญอะไรกับกูอยู่แล้ว"
ผมพูดอย่างใจร้าย แต่ก็เป็นเพราะไม่อยากไปบังคับฝืนใจอะไรมันมากมาย
"ไม่เป็นไรครับ"
.................................
"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ! แหม ..เราเดินไม่ระวังเอง"
เด็กหญิงผู้เดินชนใช้ตัวเบียดเเขนไอ้ไดก่อนจะก้มลงเก็บของ
รายที่ 5 ของช่วงบ่ายนี้..
"แกๆ โรงเรียนเรามีคนหล่อขนาดนั้นด้วยเหรอวะ.."
"ใครอ่ะแก"
ผมยืนฟังแก๊งค์สาวๆที่ซุบซิบกันด้วยเสียงอันดัง(มึงอย่าเรียกซุบซิบเหอะ!)
สายตาก็เหลือบมองคนที่ยืนไม่รู้ร้อนรู้หนาวรอสั่งข้าวราดแกง(อาหารเห่ยๆ เหมาะกับมัน)ที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ไม่รู้ แต่ยืนข้างไอ้เตี้ยหน้าบ้านๆ ไอ้บอส ฉันรู้จักนะเเก"
ผมเหลือบมองไอ้คนที่ยืนไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวอยู่ข้างๆ มันพยายามกลั้นขำ
"โอ๊ย! เหยียบเท้าผมทำไม"
"มึงอย่ามาขำ!"
ผมกระซิบเสียงดุๆ
หลังจากเรากินข้าวช่วงบ่าย(ช่วงเที่ยงทำแผล)เสร็จ
เราก็ตัดสินใจโดดเรียนคาบบ่าย(ไอ้เห่ยก็เออออห่อหมกด้วย!)
เนื่องจากต่อให้เข้าตอนนี้ก็เรียนไม่ทันอยู่ดี..
เอ๊ะ? ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า?
ไม่นะ..ชีวิตผมไม่ใช่นิยายส่งเสริมการใช้ชีวิตดีงามอันเป็นแบบอย่างแก่เยาวชน
ผมคงไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมั้ง
ชีวิตใครชีวิตมันละกัน!
ผมกับไอ้เห่ยตัดสินใจเดินเตร็ดเตร่แถวโรงเรียนตามประสาเด็กโดดที่ไม่มีอะไรทำนัก
จนกระทั่งผมได้ยินเสียง..
"..อุก.. อุก.. อุก"
ผมหยุด
"มีอะไรหรือเปล่า"
ไอ้เห่ยที่กำลังกินไอติมรสมะนาว(ขนาดรสไอติมยังเห่ย)ถามผมที่จู่ๆก็หยุดกระทันหัน
"ได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า.."
เสียงนั้นแหบพร่า เปี่ยมไปด้วยอารมณ์บางอย่างที่ทำให้ผมปวดมวนในท้อง..
ผมรู้..รู้ทันทีว่ามันไม่ใช่เสียงมนุษย์
"..อุก.. อึก.. อุ.."
เสียงแผ่วเบาดังมาจากในซอย ไม่ใกล้ไม่ไกลจากนี้
"พวกมันเหรอ"
เขาถามเบาๆ
ผมพยักหน้า
"ตรงไหน"
"ในซอย ข้างหน้านี้"
ผมกำลังจะเดินไปเพื่อดูให้เห็นกับตา..
แต่มือของเขาคว้าข้อมือผมไว้ก่อน
"อยู่ข้างหลังผม"
ผมอยากจะเถียง ..อยากจะบอกว่า มึงมองไม่เห็น..
แต่อะไรบางอย่างในตัวผมบอกให้ผมเชื่อใจคนคนนี้
..ให้เขานำทาง..
มันบอก
และเมื่อเขาเดินเข้าไป ..ผมก็เลี้ยวเข้าไปพอดี
ภาพที่เห็นคือ ชายร่างผอมโซท่าทางเหมือนคนติดยากำลังจะข่มขืนเด็กสาวที่หวาดกลัวจนตัวสั่น
เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ย..เธอเป็นนักเรียน..
โรงเรียนของเราเสียด้วย..
ไดพุ่งเข้าไป ผลักชายคนนั้นออก ก่อนจะดึงเด็กสาวขึ้นแล้วเอาเสื้อกันหนาวคลุมให้เธอ
เธอดูหวาดกลัว เหนื่อยล้า แต่ก็ยังพอมีสติว่าต้องวิ่งหนีไป
เธอวิ่งออกจากซอยนี้และไม่หันกลับมาอีก..
แต่สิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่แค่นี้..
ผมเห็นปีศาจ..มันเป็นชายร่างสูงรูปร่างผอมเพรียว ทำเสียงอุก..อุก.. บางครั้งก็คราง
เหมือนเวลาที่สัตว์ป่าผสมพันธ์กัน มันจับมือชายผอมโซให้หยิบขวดเหล้าแถวนั้นขึ้นมา..
ไหนไดเคยบอกผมว่า ปีศาจชั้นต่ำหยิบจับอะไรไม่ได้ไง..
แต่นี้ไม่ใช่เวลามาคิด..
"ได! ระวัง!"
ผมพูด และเด็กหนุ่มตรงหน้าก็หลบขวดเหล้าได้อย่างฉิวเฉียด..
เขาดึงสร้อยมีดพกออกมา
และโดยไม่ต้องให้สัญญาณใดๆ..
"ขวา! ..ก้มลง! .. ซ้ายอีก 2 ก้าว ! ข้างบน! "
ผมยืนอยู่ข้างหลังของเขา และเป็นดั่งดวงตาให้เเก่เขา..
ใบมีดสะบัดราวกับจะตัดสายลม..
เขาเคลื่อนไหวได้รวดเร็ว ปฏิกิริยาโต้ตอบเป็นเลิศ.. ทักษะด้านร่างกายของเขามันไม่ใช่เด็กนักเรียนมัธยมธรรมดา..
เจ้าปีศาจร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด มันไม่เข้าใจว่าทำไมมนุษย์ผู้นี้ถึงได้ว่องไวนัก
ประสาทสัมผัสเฉียบแหลมราวกับ..ปีศาจ..
เเละเมื่อมันสบตาผม..
มันจึงเข้าใจ..
"ทางไหนต่อ! บอส!!"
เสียงตะโกนถามจากสหายผู้ยืนหันหลังให้ผม..
แต่ไม่มีคำพูดใดๆจากผม..
เจ้าปีศาจกำลังพุ่งตัวเข้าหาผมด้วยความเร็วที่สุดของมัน!!
ฟึ่บ!!
คมมีดแหวกผ่านอากาศตรงหน้าก่อนที่ปลายมีดจะหยุดอยู่ตรงหน้าดวงตาของผม
ห่างออกไปไม่ถึง 5 เซนต์
"..ถูกไหม?"
เด็กหนุ่มตรงหน้าถามด้วยน้ำเสียงที่แปลกไป..
มันสั่นคลอน ..ไม่มั่นใจ..
เขากำลังหวาดกลัว..
ปีศาจที่พุ่งเข้ามานั้นสลายไปแล้ว..
ผมพยักหน้า
"จะฆ่ากันหรือไง"
.................................
ผมมองเขาด้วยดวงตาที่แปลกไปอย่างสิ้นเชิง..
เด็กหนุ่มเห่ยๆท่าทางเหยาะแหยะ..
ทำไมอยู่ๆกลับดูพึ่งพาได้ขึ้นมากันนะ..?
ทั้งๆที่มีความสามารถด้านการต่อสู้ ทักษะทางร่างกาย และ'เซ้นต์'ที่เฉียบคมขนาดนี้
ทำไมเขาถึงต้องปิดบัง? แล้วไอ้ท่าทางเห่ยๆ โง่ๆ อ่อนแอ ตกเป็นเบี้ยล่างในชีวิตประจำวันนั่น
คือการแสดงอย่างนั้นหรือ?
เขาทำไปทำไม และมันหมายความว่าอย่างไรกัน?
...................................
ผมลอบมองใบหน้าหล่อเหลาที่ดูแล้วมีเสน่ห์เย้ายวนแปลกๆ
ดวงตาสีดำที่บางครั้งดูซื่อๆ ทว่าบางครั้งดูเจ้าเล่ห์ราวกับความมืดมิดของท้องฟ้ายามราตรี
"มองอะไรเหรอครับ"
เขาหันมาถามผมก่อนจะยิ้ม
"นายควรรีบซื้อแว่นตาใหม่"
ผมพูดก่อนจะหันหลังโบกมือลา
ไม่อยากยอมรับว่าหมอนี่สมบรูณ์แบบจนผมรู้สึกประหลาด
..ใจเต้น.. ตึก ..ตึก..
หากในวันนั้นผมสังหรณ์ใจ หันกลับมา ..ผมคงได้เห็นเขายิ้ม
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่แม้กระทั่งปีศาจยังต้องอาย!
-
แอบตามมาจากเรื่องยาวค่ะ :o8:
เขียนได้สนุกเหมือนเดิมม ตัวละครมีเอกลักษณ์อีกแล้วว ที่เคยบอกว่าถ้าเเต่งอีกเรื่องจะเอาเเฟนตาซีไปเบย อันนี้เหรออ :impress2:
ปลลล.อยากอ่านพี่กฤษณ์น้องสองเเล้ววว
มาทวงในนี้ได้ไหม :hao6: :hao7: :hao7:
-
สนุกมาก ต่อๆๆ
-
สนุก o13 o13 o13
ตามจ้าตาม :impress2:
-
สนุกกกกกกก
-
ไดนี่..เป็นใคร ไม่ธรรมดา :katai1:
-
สวัสดีผู้อ่านทุกท่านค่ะ!
ขออนุญาตเล่าสักนิด..
เนื่องจากผู้เขียนมักมีงานยุ่งอยู่เสมอ เลยรู้สึกว่าเขียนเรื่องที่จบไปเป็นตอนสั้นๆนั้นไม่ผูกมัดตัวเอง(ฮา)
ได้ลองเขียนแนวแฟนตาซี+สยองขวัญนิดๆในวัยรุ่นก็สนุกและท้าทายตัวเองดีค่ะ
นอกจากงานเขียนชิ้นนี้ ผู้เขียนยังมีงานเขียนอีกชิ้นที่ทุ่มเทมาก คือ 'จาก New York สู่ Khonkaen'
เป็นนิยายต่อเนื่องที่ต่างกับงานเขียนชิ้นนี้ลิบลับ! ทั้งประเภท มุมมอง วัยของตัวละคร
(แม้จะไม่ใช่เรื่องที่ฮิต(?)เท่าไหร่ แต่ก็เป็นผลงานที่ผู้เขียนภูมิใจมากค่ะ)
สุดท้ายนี้ผู้เขียนขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆค่ะ(โค้ง)
(ได้เห็นผู้อ่านที่คุ้นเคยอย่างคุณ Magnolia หรือคุณ Pinkii แล้วรู้สึกใจชื้นแปลกๆ(แหะๆ))
หากผู้เขียนหายไปเป็นช่วงๆจากการทำงานประจำ อย่าพึ่งโกรธกันนะคะ
และอย่าแจ้งลบด้วยเพราะเรื่องสั้นนี้จบในตอนค่ะ(ฮา)
:bye2:
Anynomous
-
ได กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เท่ไปอี้กกกกกกกกกกกกกก :-[
แต่ดูมีความลับนะคะะะะะะ :ruready
มาซะแนวคู่หูปราบปีศาจนะเออ
-
เอาอีกค่าา :katai4:
-
มันยังไม่จบในตอนอ่าาาา มันไม่เคลียร์
-
สนุกมากเลย
-
สนุกมากเลยค่ะ รอต่ออยู่นะคะ ชอบพล็อตเรื่องมาก :hao5:
-
สนุกมากเลย แนวเรื้องน่าติดตามมาก รอนนะคะ
เป็นกำลังให้ ขอบคถณสำหรับงานเขียนค่ะ
-
รอค่ะๆ
-
สนุกมากกกกค่ะ ติดตามตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ่านแล้วนึกถึงเมะเรื่อง fukigen na mononokean แต่อันนั้นปีศาจน่าร้ากกก อยากให้มีอีกหลายๆตอนเลยค่ะ
-
สนุกจังเลย ^^
-
น่าติดตามมากค่ะ สนุกกกก o13
-
ทั้งๆที่อ่านอยู่แท้ๆกลับรู้สึกเหมือนดูอนิเมะอยู่เลยค่ะ ดึงเอาจินตนาการออกมาเป็นฉากๆเลย เก่งจังเลยยยย สนุกมาก แปลกใหม่กับเรามากเช่นกัน. รอติดตามนะคะ
-
คือ...จบแล้ว?
-
โอ๊ยยยยย....มันสั้นไปไหมแบบ ไม่เป็นเรื่องสั้นแล้วได้ไหมคะ สนุกแบบนี้ เป็นเรื่องยาวเถอะค่ะ มันฟินนนนนน
-
ฮืออออออ แต่งเป็นเรื่องยาวเมื่อไหร่
อย่าลืมมาเรียกกันนะคะ
-
จะมาต่อมั้ยอะคะ รออยู่น้า :mew2: :mew2:
-
มันค้างมันไมีจบในตอน ^^
-
สนุกมากกกกกกก เขียนดีสุดๆ โดนใจมากเลยเรื่องนี้
-
เราชอบมากกก ฮื้ออ สนุกมากกกก :hao5:
-
5
"อย่ามาพูดเหมือนมึงรู้จักกูดี"
..น่าแปลกที่เมื่อผมพูดเช่นนั้น..คำตอบที่ผมได้รับกลับมามีแต่ความเงียบ..
กับรอยยิ้มแสนเศร้าของเขา...
[/b]
"ทำไมช่วงนี้ไอ้ไดมันดูหล่อๆขึ้นวะ"
"มันพึ่งแตกเนื้อหนุ่มป่าวลูกพี่"
"กูอยากใช้งานมันเหมือนเมื่อก่อนชิบหาย แต่ไอ้เตี้ยบอสนี่สิ"
"ไอ้เหี้ยนั่นตัวมารเลยลูกพี่! ปกป้องเชี่ยไดยังกะลูกนก!"
"ไอ้สัส เสือกไม่เข้าเรื่องเนาะ"
"มึงจะยืนคุยอยู่หลังกูอีกนานไหม ไปประกาศใส่ไมค์เลยก็ได้นะ..กูไม่ถือ!"
ผมพูดก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเพื่อนร่วมห้องสองคน ที่ยืนคุยกันค้ำหัวผมอยู่
ตั้งแต่ผมออกตัวปกป้องได..ชีวิตในห้องเรียนของผมก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ไม่ใช่ในทางที่ดี..
ผมถูกลดสถานะจาก 'นักเรียนธรรมดา' คนกลางๆที่ไม่สุงสิงกับใคร..
กลายเป็น 'ไอ้เตี้ยบอส' กับ ไอ้เห่ยได คู่หูขี้แพ้ ..ยังกะ B1 B2 กล้วยหอมจอมซน..
สำหรับเด็กหนุ่มอายุ 16 ปี
การมีคู่หูที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเหมือนเด็กประถมนี้
ค่อนข้างน่าสมเพชเกินกว่าที่จะเอาไปอวดใครต่อใครได้
"ได~ อรุณสวัสดิ์จ้า"
พูดยังไม่ทันขาดคำ..
เสียงแหลมเล็ก สดใสน่ารักดุจดั่งสาวน้อยเเรกแย้ม(กูนี่น่าไปเป็นลิเก!)ทักทายเพื่อนร่วมชั้นที่เดินเข้ามาใหม่
ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีผม..
เสน่ห์แปลกๆบางอย่างที่ยากจะละสายตา
ผมลอบสังเกตเพื่อนร่วมห้อง..
คนอื่นๆก็มองเขาเหม่อๆไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงคนนั้น
"อรุณสวัสดิ์ครับ"
ร่างสูงพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
ผมยักไหล่
"เพื่อนอุตส่าห์ทักทาย! มึงตอบกลับอย่างนี้เหรอห้ะ ไอ้เตี้ย!"
"เสือก"
..................................
อย่างที่คุณพอจะเดาภาพออก
เนื่องจากเเว่นเห่ยๆของมันเป็นของพิเศษมาก(มันบอกว่างั้น)
การหาอันใหม่ทดแทนจึงเป็นเรื่องที่ยากและต้องใช้เวลานาน
ส่วนการใส่หน้ากากอนามัยก็โดนผมค่อนขอดว่าเหมือนขยะติดเชื้อ(กูไปพูดอะไรเเบบนั้นตอนไหน?!)
เสื้อกันหนาวที่เหมือนได้รับฟรีมาจากถุงยังชีพระดับอบต.ของมันก็ดันเอาไปคลุมให้สาวน้อยที่เกือบถูกข่มขืนอีก
รวมๆตอนนี้มันจึงเเต่งตัวเหมือนคนธรรมดา
แต่ทำไมกันวะ..ทำไมมันถึงได้โดดเด่นสะดุดตาอย่างนี้?!
ร่างสูงเดินมานั่งข้างผมก่อนจะหันมายิ้มให้..
หงุดหงิดเว้ยย!! หงุดหงิด!!
"ไม่สบายหรือเปล่า"
น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยจากพ่อเทพบุตรที่นั่งอยู่ข้างๆ
บอกตรงๆมันทำให้ผมหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก..
"ยุ่งว่ะ"
ผมพูดก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
"ได! มึงโดนไอ้เตี้ยทิ้งเเล้วว่ะ"
"กิ๊ว กิ๊ว ไอ้เตี้ยขี้อิจฉา!"
"อิจฉาพ่อมึงสิ!"
ผมหันไปชูนิ้วกลางให้ไอ้พวกเพื่อนร่วมห้องที่ขี้เสือกได้ทุกสถานการณ์
พวกเขาไม่สนใจ ยังคงหัวเราะและโห่ร้องใส่ผม
จนกระทั่งอาจารย์เดินเข้าห้องมานั่นแหละ
ผมถึงได้กลับมาอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง
รำคาญชิบหาย
..................................
"รอด้วยสิครับ!"
เด็กหนุ่มผมดำสนิทก้าวขายาวขึ้นเพื่อให้เดินตามผมทัน
ผมไม่พูดอะไร แต่กลับเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ
..พักเที่ยงเเล้ว จะไปกินข้าวที่โรงอาหาร..
"บอส"
คนที่เดินตามหลังยังคงเรียกชื่อ
แต่ผมไม่ตอบ
"บอส.."
"ไม่ต้องวิ่งก็ได้นะครับ..ยังไงผมก็เดินตามทันอยู่ดี"
"ไอ้สัส"
ผมหันกลับไปด่า..ใช่สิ! ก็ผมมันตัวเตี้ย ขาสั้น กีฬาก็ไม่ได้เก่ง
ใครมันจะไปหล่อ เพอร์เฟค ทักษะร่างกายเยี่ยมเหมือนมึงล่ะ!
"ผมรู้นายไม่ชอบให้คนอื่นมองผม ผมไม่ได้ตั้งใจ"
ไอ้หมอนี่พูดอะไรของมัน..มันคิดว่าผมสนใจงั้นเหรอ
ใครจะไปสนใจกันว่าใครจะมองมันมากหรือน้อยเท่าไหร่
ผมไม่ได้หงุดหงิดเรื่องนั้นเสียหน่อย
ไม่มีทาง!
ด่าว่าผมขี้อิจฉายังดีเสียกว่า!
"อย่าสำคัญตัว"
ผมพูดก่อนจะหันมองหน้าเขาตรงๆ
"อย่ามาพูดเหมือนรู้จักกูดี"
น่าแปลกที่เมื่อผมพูดออกไป เขากลับส่งรอยยิ้มที่แสนเศร้ากลับมาแทนคำตอบ
ความเงียบไม่กี่วินาทีนั้นช่างยาวนาน..
ดวงตาสีดำสนิทราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนสั่นไหวน้อยๆ
มันทำให้หัวใจของผมกระตุกตาม..
"ขอโทษครับ"
..บ้าเอ้ย! .. ไอ้ความรู้สึกเมื่อกี้คืออะไรกันนะ..
.................................
"ได..มึงว่าโรงเรียนเราช่วงนี้มันแปลกๆไหมวะ"
ผมถามขึ้นระหว่างที่กำลังกินข้าวเที่ยงอยู่โรงอาหาร..
ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า..ช่วงนี้รู้สึกว่าประชากรปีศาจในโรงเรียนจะมีเพิ่มขึ้นอย่างแปลกๆ
"ไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่นะครับ.."
ไดตอบก่อนจะมองผม
ผมขมวดคิ้วอย่างขัดใจ
ปกติผมก็เห็นปีศาจเล็กๆน้อยๆลอยไปลอยมาเป็นปกติอยู่แล้ว..
แต่ช่วงนี้ดูเหมือนว่าปีศาจรูปร่างคล้ายมนุษย์..ที่ดูมีภาษีกว่าปีศาจชั้นต่ำนิดหน่อยจะมีจำนวนเพิ่มขึ้น
อย่างเช่น ..'เจ้าตัวนี้'
ผมมองปีศาจเด็กที่ตัวยืดหยุ่นเหมือนก้อนเนื้อถูกสับ..ที่กำลังเอียงคอมองได ผู้ซึ่งนั่งตรงข้ามผม
ปีศาจเด็กเล่นพิเรนทร์โดยการเอาหัวของมันไปวางบนจานได..
ทุกๆครั้งที่ไดตักอาหาร..เป็นต้นว่า..ใช้ส้อมจิ้มอาหาร
มันจะยืดส่วนหนึ่งของใบหน้าขึ้น..เหมือนกับว่าไดกำลังจะกินเนื้อของมัน..
'อุ้บ!!'
ผมหลุดหัวเราะเบาๆ..
มีอารมณ์ขันดีแฮะหมอนี่...
ไดเอียงคอมองหน้าผม..ผมยักไหล่
"นายว่าเราคุยกับพวกปีศาจได้ไหม"
"หมายถึงคุยจริงๆจังๆน่ะ.."
ผมถาม
"เอ..ก็คงได้ละมั้งครับ..แม้ปีศาจส่วนใหญ่จะไม่ได้สติปัญญามากพอจะฟังมนุษย์เข้าใจ..แต่ผมว่ามันก็คงมีส่วนน้อยบ้าง"
ไดพูดก่อนจะสนใจ'อาหาร'ตรงหน้าต่อ.. ผมพยักหน้า
"เพราะไอ้พวกสติปัญญาสูงส่งมักมีพลังแข็งแกร่งแบบที่ข้ามรอยรั่วเล็กๆไม่ได้ใช่มะ"
"ฉลาดเหมือนกันนี่ครับ"
..หน็อย..ไอ้นี้!
"เตี้ยยยย กูขอแดกด้วยนะจ้ะ"
ไอ้โจ้ หัวหน้าแก๊งค์เด็กเกเรหลังห้องของผม..เดินมาที่โต๊ะก่อนจะพาดแขนหนักๆของมันบนคอผม
ผมมองไปที่ปีศาจเด็กที่เอียงคอมองไอ้โจ้อย่างสนอกสนใจ..
"เห็นหน้ามึงแล้วกูแดกไม่ค่อยลง"
ผมพูดแต่ก็พยักหน้า..ใครจะไปห้ามมันได้!
ไอ้โจ้นี้แหละ..คนที่พาเพื่อนมันรุมต่อยผมวันนั้น..
แต่อย่าคิดนะครับว่าการต่อยตีครั้งนั้นจะทำให้เราไม่สามารถคุยกันแบบปกติได้..
ลูกผู้ชายจบเรื่องแล้วคือเลิกแล้วต่อกัน!
จริงๆถ้าพูดในมุมมองของผม..เลิกแล้วต่อกันยังดีเสียกว่า
ผมไม่ได้อยากโดนพวกอันธพาลกดขี่ตลอดทั้งปีการศึกษาเหมือนใครบางคนเเถวนี้นี่..
"อ้าววว ลูกพี่ ลูกพี่นั่งกินไหนพวกเรานั่งกินด้วยนะครับบบ"
เสียงกวนๆของผู้มาใหม่อีกสองคนพูดขึ้นก่อนจะวางจานอาหารประกบไอ้ไดคนละข้าง..
ไอ้พวกเด็กติดพ่อเอ๊ย!
"ได..กูต้องบอกมึงก่อนเลยนะ..ว่า กูเสียใจมาก สำหรับเรื่องที่ผ่านๆมา"
ไอ้โจ้พูดก่อนจะทำหน้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง ผมเหลือบมองอย่างขนลุกนิดๆ..
"โถถถ ลูกพี่...จิตใจดีอะไรขนาดนี้นะ.."
ไอ้ลูกล่อตัวประกอบสองตัวนี้ก็อวยอยู่นั้น!!..
"กูอยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ..ตอนนี้มึงยังเป็นเพื่อนในกลุ่มกับพวกกู.."
ผมเลิกคิ้ว..เพื่อนในกลุ่ม? หรือคนใช้ประจำกลุ่มกันแน่วะ..?!
"มึงรู้ไหมตอนนี้มึงกำลังฮ็อตในหมู่ผู้หญิงมาก"
ไอ้โจ้ยังคงพูดต่อ ผมเม้มปาก..พอจะเดาเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อได้..
"เลิกยุ่งกับไอ้เตี้ยบอสเถอะ แล้วมาเป็นมือขวาของกู เราจะได้เป็นกลุ่มชายโฉดเท่ๆไง.."
ผมมองไอ้ไดที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลยสักนิด..
จนผมสงสัยว่ามันฟังอยู่หรือเปล่า..!
มึงแอบหลับถูกมะ..
สักพักผมจึงเห็นว่ามันเม้มปาก..
สัสเอ๊ย!! ขนาดเม้มปากยังหล่อ!! ..(นี่กูคิดอะไรของกูวะเนี่ย?!!)
ผมมองพวกไอ้โจ้และมองไอ้ไดตอนนี้..
..จริงๆการอยู่กับผมคงมีแต่จะรั้งมันไว้สินะ..
กลุ่มเพื่อนเท่ๆ..แม้จะจอมปลอมไปหน่อย
แต่อย่างน้อยมันก็ควรได้รับความรู้สึกนั้นบ้าง..
ก็มันอุตส่าห์เกิดมาทั้งหล่อ ทั้งตัวสูง ลักษณะทุกอย่างยกเว้นความเห่ยดูรวมๆก็เท่ไปหมด
"กูโอเคนะ"
ผมพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ..
"ใครถามมึงวะ"
ไอ้โจ้พูด และผมส่งสายตาพลางทำปากบอกมันว่า 'ไอ้ ควาย' มันจึงเงียบไป..
"กูหมายถึง กูโอเคจริงๆ กูก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ต้องมาเกาะกลุ่มกันเป็นก้อนไหม..อีกอย่าง พวกไอ้โจ้ก็เป็นกลุ่ม'เพื่อน'เก่ามึงด้วย..การมาเดินไปไหนมาไหนกับคนอย่างกูก็อาจทำให้มึงอาย ..ก็กูไม่เท่ ไม่มีเหี้ยอะไรเลย.."
ผมพูด ประโยคหลังแผ่วลงเล็กน้อย..
"มึงจะดึงดราม่าทำเพื่อ?"
ไอ้โจ้พูดและผมส่งสายตาด่ามันอีกครั้ง..
ไอ้ห่านี้ตัวทำลายโมเมนต์ซึ้งๆทุกที! พ่อมึงเป็นผู้กำกับเหรอ..สั่งคัท สั่งคัทอยู่ได้!
"นายต้องการแบบนั้นเหรอ"
ไดขมวดคิ้วก่อนจะมองผมอย่างไม่เข้าใจ
ผมหลบตา ไม่อยากสบตาสีดำที่ดูเหมือนจะดึงดูดทุกอย่างลงไปได้นั่น..
ไม่อยากสบตาแล้วพูดโกหกไปด้วย..
"กูไม่ชอบไปไหนมาไหนเป็นคู่หรอก มันน่าอาย"
ผมพูดส่งๆ
"แต่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่นะโว้ย"
ผมรีบพูดต่อ แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไม ไอ้โจ้ตบหัวผมก่อนจะหัวเราะ..
"แน่ละ..ก็เป็นเพื่อนเหมือนที่มึงเคยเป็นกันนั่นหละ"
..................................
[ต่อ]
-
ผมมองภาพไอ้ไดที่ยืนทำงกๆเงิ่นๆอยู่กับสาวเชียร์ลีดเดอร์..
โดยมี'กลุ่มเพื่อน'ของมันคอยแซว..
สาวๆดูจะชอบหนุ่มหล่อขี้อายที่ดูซื่อๆกันเป็นพิเศษ
"บอส..ยืนมองเป็น Stalker เลยนะมึง..แอบชอบสาวเชียร์ลีดเดอร์หรือไง"
ผมสะดุ้งก่อนจะหันหลังมาพบกับร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่ดูฉลาด
ความเพียบพร้อมที่สมบรูณ์แบบ..เด็กหนุ่มผู้อยู่ตรงข้ามกับผมทุกอย่าง
ถ้าผมพยายามที่จะกลมกลืน..หมอนี่ก็เป็นคนที่พยายามจะโดดเด่นอยู่เสมอ..
"ซัน.."
ซันเป็นประธานนักเรียน เป็นเพื่อนร่วมรุ่นของผม..
หมอนี่มันคนจอมปลอม เสเเสร้ง แบบที่ผมไม่ต้องใช้สมองก็รู้ว่าคนประเภทนี้เจอได้ทั่วไป
มันไม่เคยทักทายผมในที่สาธารณะ..และไม่เคยยอมรับว่ามัน'เคย'เป็นเพื่อนสนิทกับผมเมื่อยังเด็ก
เหมือนกับว่าการมีผมเป็นเพื่อนสนิทสมัยเด็กเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตอันสมบรูณ์แบบของมันยังไงอย่างนั้น
"แล้วมึงล่ะ..แอบชอบสาวเชียร์เหมือนกันเรอะ"
"เปล่า..กูแค่สงสัย..ไอ้ได..อยู่ๆมันก็ได้รับความนิยมขึ้น"
"อะไรของมึง..อิจฉาเขารึไง"
ผมแค่นเสียงหัวเราะ
"เปล่า..มึงจำไม่ได้เเล้วเหรอ..ทุกครั้งที่ไอ้ไดได้รับความนิยมขึ้นมันจะมีเเต่เรื่องน่ากลัวๆเกิดขึ้นนะ.."
ผมขมวดคิ้ว..
..ไอ้ได..ความนิยม..เรื่องน่ากลัว..จำไม่ได้...
เรื่องอะไร...?
"แล้วนี่มึง..อย่าบอกนะว่ากลับไปคบกับมันอีกแล้ว..?"
..กลับไปคบ..มึง..มึงพูดเรื่องอะไรของมึง
กูพึ่งมาสนใจไอ้ไดเมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง..?
ผมทำสีหน้างงงวย อยู่ๆไอ้ซันก็เบิกตากว้างแล้วพูดว่า
"..ก..กูไปล่ะ..กูมีงานในสภาต้องทำ"
เมื่อผมหันมาอีกทีก็พบว่าไดเดินมาอยู่ข้างหลังผม..
เขาใกล้..ใกล้อย่างน่าประหลาดใจ..
"ซันเหรอครับ.."
ผมพยักหน้าอย่างงงๆ
"เขาพูดอะไรกับนายหรือเปล่า.."
ผมขมวดคิ้ว
"ก็..เปล่านี่"
ร่างสูงพนักหน้ารับก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนใหม่..
เขาไม่สนใจผมเลยสักนิด
..................................
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ผมมองเจ้าปีศาจก้อนเนื้อเด็กที่พักหลังๆดูจะชอบติดสอยห้อยตามผมเป็นพิเศษ
คุณอาจจะคิดว่าผมน่าสมเพช ที่ไม่มีคนคบถึงขนาดเอาปีศาจมาเป็นเพื่อน
แต่คุณจะว่าอย่างนั้นก็ได้ เพราะโลกของผมตั้งแต่ผมเกิดมา..
ผมคิดว่าผมเห็นปีศาจก่อนจะเห็นแม่แท้ๆของตัวเองเสียอีก
แม้กระทั่งในยามที่ปิดไฟนอนในความมืดมิด..
ผมก็ไม่เคยต้องอยู่ลำพัง
'พวกมัน'วนเวียนอยู่รอบๆตัวเราเสมอ..
ผมมองเจ้าก้อนเนื้อก่อนจะใช้มือจิ้มมัน
มันหยุ่นๆ ลื่นๆ เหมือนเนื้อบด ให้สัมผัสเย็นๆ .. ผมจิ้มมันอีก
และมันดิ้นๆเหมือนจะชอบใจ..
ผมหัวเราะ..
สักพักผมเลยลองใช้ฝ่ามือจับมัน อุ้มมันก่อนที่มันจะค่อยๆเปลี่ยนรูปก้อนเนื้อเป็นปาก
และดูดมือผมอย่างหิวโหยสองข้าง..
โทษทีที่น่าขยะแขยงไปหน่อย..แต่นี้ไม่ใช่เรื่องของเด็กหนุ่มผู้มองเห็นปีศาจกับปีศาจน่ารักหวานแหวว..
ผมต้องขอพูดเลยนะ..ชีวิตจริงน่ะ..มันน่าขยะแขยงกว่าในการ์ตูนเยอะ!
ผมสะบัดมือให้เจ้าก้อนเนื้อตกเผละไปอยู่ทางเดิน ก่อนจะบ่นเบาๆ
"เล่นด้วยนิดๆหน่อยๆนี่เเสดงเจตนาจะเขมือบกูเลยเรอะ..ได้คืบจะเอาศอก"
"บอส.."
"ไอ้เชี่ยบอส!"
ผมหันเมื่อแขนถูกคว้าไปโดยคนตรงหน้า..
"ไอ้สัสซัน! ตกอกตกใจอะไรนักหนาวะ..?!"
"มึง..ผู้หญิง...สาวเชียร์..ตก .."
"มึงเป็นอะไร..ใจเย็นๆ..ค่อยๆพูด"
ผมพูดก่อนจะมองหน้าเพื่อนที่ดูตื่นตระหนก
"สาวเชียร์ลีดเดอร์ตกจากการต่อตัว..คอหัก..พับเลย.."
ผมเบิกตา..โอเค..นี้มันข่าวร้ายสุดๆ!
แต่..ปกติ..ไอ้ซันไม่มีทางวิ่งโร่มาหาผมแน่..ร้อยวันพันปีมันถึงจะพูดกับผม..
"กูว่ามันต้องเป็นเหมือนครั้งนั้นแน่ๆ..กูต้องตายแน่ๆ..ทำยังไงดี..ทำยังไงดี"
"ไอ้สัส..ใจเย็น..ครั้งนั้นมันครั้งไหนวะ.."
"มึงจำตอน..ตอนประถมได้ไหม..แคท เด็กผู้หญิงที่มึงชอบ..ตกตึกตาย.."
"ก่อนหน้านั้นไอ้ไดก็ฮ็อตแบบนี้แหละ..เมื่อก่อนเราสามคน.."
ไอ้ซันพูดก่อนจะมีท่าทีลุกลี้ลุกลน มันหันซ้ายหันขวาราวกับกลัวใครจะแอบฟังอยู่..
"เราสามคนเคยทำเป็นเล่นเกมฮีโร่ปราบปีศาจกันบ่อยๆ..โดยมีมึงเป็นตา กูกับไอ้ไดทำท่าเป็นต่อสู้..กูรู้ว่ามันเกมเด็กๆ..แต่ตอนที่แคทตาย มึงเอาแต่ร้องไห้และบอกว่าเป็นเพราะปีศาจ..มึงบอกให้กูเลิกคบกับไอ้ได.."
"ตอนแรกกูไม่เชื่อ..แต่พอขึ้นม.ต้น มันมีเหตุการณ์คล้ายๆกันอีก.."
ผมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม..เพื่อนผมคนนี้มันเพี้ยนไปแล้วหรือไง..
ผมไม่เห็นจำได้ว่าเคยสนิทกับไอ้ไดมาก่อน..แถมเด็กที่ชื่อแคทอะไรของมันนั่น..ผมก็ไม่รู้จัก..
"โอเค โอเค ซัน...มึงใจเย็นก่อนนะ มันอาจจะนานแล้ว กูเลยจำไม่ได้..แต่กูว่ามึงไม่ตายหรอก..นี่แม่งดูจะไม่เกี่ยวกับเราเลยนะ..มันเป็นอุบัติเหตุ"
"แต่ไอ้ไดพูดกับหล่อนก่อน..! วันนั้น.. มึงก็เห็น.. มึงก็เห็น.."
"ถ้าแค่พูดแล้วทำให้ตาย ไอ้โจ้ เพื่อนของเธอก็เป็นสาเหตุได้หมดนั่นแหละ มึงมีสติหน่อย.."
ผมพูดแต่ก็ไม่วายมอง'อดีต'เพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง..
ที่เป็นห่วงอันดับแรกๆก็สุขภาพจิตมันนี่แหละ!!
"กูไม่รู้ด้วยแล้ว..มึงอย่ามายุ่งกับกูนะ..อย่าเอาไอ้ไดมายุ่งกับกูนะ"
มันพูดก่อนจะรีบวิ่งจากผมไป..ผมส่ายหัว
"พิลึก"
ผมหันไปบ่นเบาๆกับปีศาจก้อนเนื้อ เจ้าปีศาจทำตัวเผละอยู่ใต้เท้าผม ก่อนจะค่อยแยกตัวออกเป็นค้างคาว
"มึงก็พิลึก.."
ผมพูดก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า
ภาวนาขอชีวิตที่ปกติสุขคืนกลับมา
...................................
"แม่..ผมเคยมีเพื่อนสนิทชื่อไดไหม"
อยู่ๆผมก็ถามขึ้นระหว่างกำลังทานอาหารเย็น
แม่เลิกคิ้วมอง
"ทำไมอยู่ๆถามอย่างนั้นละ"
"ตอบมาเหอะน่า"
"จะเรียกว่าเพื่อนก็มันจะเเปลกๆอยู่นะจ้ะ..อืม..จะว่ายังงั้นก็ได้ละมั้ง.."
คำตอบอะไรของแม่เนี่ย..กำกวมชะมัด!
"พี่ไดที่หล่อๆ"
อยู่ๆเบล น้องสาวของผมก็พูดขึ้นมา..
"เธอรู้จักด้วยเหรอ"
"เมื่อก่อนพี่ไดเคยมานอนบ้านเราบ่อยๆ พี่สนิทกันจะตาย ความจำเสื่อมหรือไง"
ผมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม
"เบล..พี่จำไม่ได้เลย..เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ"
น้องสาวของผมมองหน้าเเม่
"มันเกิดขึ้นอีกเเล้วเหรอ..รอบนี้แม่จะจับส่งจิตแพทย์เลยไหม..ไม่เอามาพูดอีกแล้วนะ
หนูจะเป็นบ้า"
"คือ..ได เป็นเพื่อนในจินตนาการของลูกสมัยเด็ก..จำได้ไหมที่ลูกเคยบอกว่าลูกมองเห็นพวก'แปลกๆ'...วันหนึ่งลูกก็มองเห็นได..แล้วตอนประถม..ก็มีเด็กชื่อได ย้ายมาอยู่โรงเรียนที่ลูกอยู่..ลูกสนิทกันอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่าเขาคือ'ได' เพื่อนในจินตนาการของลูก.. "
ผมอ้าปากค้าง..เดี๋ยวนะ..นี้ผมเพี้ยน เป็นบ้า..หรือคนรอบตัวผมกำลังเป็นบ้ากันแน่?
ผมมองเจ้าปีศาจก้อนเนื้อที่ติดสอยห้อยตามผมมาจนถึงบัดนี้..
มันยังคงเป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันว่าผมไม่ได้บ้า..
...ผมมองเห็นพวกมันจริงๆ..
"..ไม่จริง"
ผมพูดเบาๆ..น้องสาวผมยืนขึ้น
"เอาอีกแล้ว บอกแล้วไงแม่ว่าไม่ต้องอธิบาย.."
"ลูกต้องเข้าใจนะบอส..สิ่งที่ลูกเห็นบางอย่างมันไม่มีอยู่จริง..มันไม่ใช่เรื่องจริง"
แม่พูดก่อนจะน้ำตาคลอ..
ไม่ใช่
เสียงในหัวผมดังขึ้น..
นายเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก..ทุกคนรอบข้างไม่มีใครเชื่อนาย..
พวกเขาคิดว่านายบ้า..นายฉลาดพอที่จะไม่พูดถึงมันอีก..
ครอบครัวไม่เชื่อนาย
แต่นายต้องเชื่อ..นายต้องเชื่อตัวเอง..
เพราะมีแต่นายเท่านั้นที่เชื่อได้..
"ไม่.."
ผมพูดเบาๆก่อนจะมองเเม่สลับกับมองน้องสาวด้วยสีหน้างงงวย
"มันไม่มีอยู่จริงนะลูก.."
แม่พูดก่อนจะลุกขึ้นกอดปลอบผม..
"เชื่อแม่เถอะนะ..บอส...เป็นคนปกติสักทีลูก.."
ผมซุกอยู่ในอ้อมกอดของแม่เหมือนเด็กเล็กๆ
แยกแยะเรื่องจริงกับความฝันไม่ออก...น้ำตานองหน้า
..................................
เมื่อผมเข้ามาในห้องนอน..ผมก็พบ..'ได'
เขานั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง..
ฉากหลังเป็นท้องฟ้าสีดำเหมือนผ้ากำมะหยี่..มีดวงจันทร์สีส้มกลมโตอยู่ด้านหลัง..
ช่างน่ากลัว..
เขาส่งรอยยิ้มแสนเศร้าให้ผม
"เอาเถอะ..ฉันอาจจะบ้าจริงๆ"
ผมพูดก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง ดึงตัวเขาเข้ามาก่อนจะใช้มือปิดม่านที่หน้าต่าง..
"นายมีจริงใช่ไหม"
เขาไม่ตอบแต่ยังคงเงียบและมองผม..
แววตานั้นมีเสน่ห์ดึงดูดเช่นเคย..ทว่าเศร้าอย่างลึกล้ำ
"บ้าเอ๊ย!! ตอบสิวะ!!"
ผมพูดก่อนจะตัวสั่น น้ำตาเริ่มไหล..
ใครจะว่าผมขี้แย..อ่อนแอก็ช่าง
แต่ถ้าเกิดคุณตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง
และค้นพบความจริงที่ว่า ..ทุกสิ่งที่คุณเชื่อ ที่คุณคิดว่าเป็นตัวคุณมาโดนตลอด..มันไม่จริง..
สิ่งที่คุณมองเห็น ไม่ใช่โลกจริงๆ.. ความทรงจำที่ไม่ปะติดปะต่อ..
ความรู้สึกที่ว่าไม่มีอะไรที่เชื่อได้สักอย่าง..
ผมจะคว้าอะไร..
ผมจะยึดอะไร..?
ผมควรเชื่อใคร..?
ครอบครัวที่ไม่เคยเชื่อในตัวผม และหาว่าผมเป็นบ้า..
เพื่อนผู้เล่าแต่เรื่องในอดีต...ความทรงจำที่ผมไม่เคยมี..
ชายร่างสูงลึกลับที่อยู่ตรงหน้า..
ผู้ซึ่งน่าค้นหาและน่ากลัวพอๆกับดวงจันทร์กลมโตสีส้มเยือกเย็นบนท้องฟ้า..?
ผมแตกสลาย
ร่างสูงเดินเข้ามากอดผมอย่างอ่อนโยน อ้อมกอดที่ราวกับจะจมน้ำ..
"นายมีตัวตนจริงใช่ไหม.."
ผมกระซิบ..
"วันนี้นายไปเจอซันมาเหรอ"
น้ำเสียงนั้นเย็นยะเยือก..ผมโมโห..
"มันใช่เวลามาถามไหม..?"
"คุณโมโห..ผมก็โมโห...คุณอาจจะลืม..แต่คุณเคยสัญญาไว้ว่าจะเป็นของผมตลอดไป..เป็นมนุษย์ของผม.."
"ผมไม่เข้าใจความรัก..ที่โลกของผมไม่มีสิ่งแบบนี้.."
"คุณอ่อนโยนกับผม คุณแสนดี..และคุณเจ็บปวด..คุณแค่ต้องการใครสักคน.."
ดวงตาสีดำสนิทพูดก่อนจะปาดน้ำตาจากแก้มผม..
"ผมเป็นเพื่อนที่แสนดีให้คุณได้..เด็กน้อยผู้น่าสงสารที่ไม่มีแม้กระทั่งเพื่อน..."
"แต่ผมยังคงเป็นปีศาจ..แม้รูปลักษณ์ภายนอกจะเป็นเช่นไร..ข้างในผมยังคงเป็นปีศาจ.."
ร่างสูงพูดก่อนจะโน้มตัวลงมา ลิ้นชื้นๆไล้เลียซอกคอผม..
"ผมดูดกลืนดวงวิญญาณ ผมดูดกลืนอารมณ์ความรู้สึก... และแน่นอน..ผมไม่ลังเลที่จะฆ่ามนุษย์ตัวเล็กๆสักคนสองคน..คนที่มันมาวุ่นวายกับคนของผม..."
"คุณกลัว.."
"คุณขอร้องให้ผมลบตัวเองออกไปจากคุณ..จากความทรงจำของคุณ..คุณต้องการมีชีวิตธรรมดาๆ.."
"รู้อะไรไหม..ผมทำ"
"ผมทำตามคุณต้องการทุกอย่าง"
ผมตัวสั่น..
"แต่ผลลัพธ์มันไม่ต่างจากเดิมสักครั้ง..คุณเข้ามา เข้ามาหาผม..อ้อนวอนให้ผมคืนความทรงจำให้..แล้วก็อ้อนวอนให้ผมลบมัน..."
"ผมไม่รู้ว่าระหว่างคุณที่ลืมทุกอย่าง...กับผมที่จำได้ขึ้นใจ..ใครจะเศร้ากว่ากัน.."
ผมนิ่ง..
"ฉันอยากได้ความทรงจำทั้งหมดคืน แล้วค่อยมาตัดสินว่าฉันอยากจะลืมมันอีกหรือเปล่า.."
"ครั้งที่แล้วคุณก็พูดอย่างนี้"
ปีศาจตรงหน้าเอ่ยเสียงเศร้า..
ผมเม้มปาก..
"เอาความทรงจำฉันคือมานะเว้ย ไอ้ปีศาจ!"
เมื่อผมพูดจบ ร่างสูงก็โน้มตัวลงมา ก่อนจะประกบปากกับผม..
ลิ้นร้อนๆซุกไซ้เข้ามาในโพรงปาก..หิวกระหาย...ดูดดื่ม...
ผมรู้สึกเหมือนจะจมน้ำตายแต่ก็ได้โผล่มาหายใจเป็นพักๆ
อยู่ๆความทรงจำทั้งหลายก็พรั่งพรูเข้ามาเหมือนสายน้ำ..
เมื่อผมได้สบตากับปีศาจ..
ภาษาโบราณเก่าแก่ที่ดูเหมือนจะไม่มีใครในโลกเราใช้หลุดออกมาจากปากเขา..
เขาโผล่ขึ้นมาจากรอยแยกระหว่างโลกที่ใหญ่ที่สุด...
ดยุกแห่งปีศาจลำดับที่ 6..ไดอา..
เมื่อได้พบกันครั้งแรก ผมที่ยังเป็นเด็กน้อยเหลือเกิน ที่งในความงดงามของเขา..
ปีศาจล้วนมีเสน่ห์ชวนประทับใจ..
เขากล่าวเป็นภาษาโบราณเก่าแก่..น่าแปลกที่ผมฟังเข้าใจทุกคำ..
"ข้าก็ทึ่งในความงามของเจ้า..มนุษย์.."
หลังจากนั้นเขาแปลงรูปภายนอกตัวเองให้เข้ากับผม..
ตอบสนองความต้องการวัยเด็กของผม..
แค่อยากมีเพื่อนเล่นสักคน..
เขาเรียนรู้วิถีชีวิตของมนุษย์ผ่านการเติบโตของผม..
เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แบ่งปันทุกเรื่องราว...
เขารักผม
แต่ทว่าเขาไม่เข้าใจความรักเลย..
มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่สำหรับเขา..
และมันทำให้เขาบ้าคลั่ง..
เขาฆ่าเด็กผู้หญิงที่ผมชอบตอนผมอยู่ป.4
ผมร้องไห้และเขาเกลียดตัวเองที่ทำลงไป..
ทว่าปีศาจไม่ใช่พระเจ้า..เขาทำได้หลายอย่าง แต่ไม่อาจนำคนกลับมาจากความตายได้..
แต่เขาทนที่จะเห็นผมโศกเศร้าไม่ได้..
เขายื่นข้อเสนอในการ'ลบความทรงจำ'ให้ผม
ผมที่ตอนนั้นยังเด็กมาก..ตอบรับไปแต่โดยดี..
หลังจากนั้นพอขึ้นชั้นมัธยมต้น..
ผมเริ่มเป็นวัยรุ่น..เขากลายมาเป็นเพื่อนร่วมชั้น..
ผมค้นพบว่าเขาสามารถมองเห็นปีศาจได้เหมือนกัน..
ผมตื่นเต้นกับการค้นพบครั้งใหม่มาก..
เราตัวติดกัน ทำตัวเป็นฮีโร่ปราบปีศาจในโรงเรียน...และนอกโรงเรียนด้วย..
โอ้..เป็นช่วงชีวิตที่น่าสนุกและตื่นเต้นมาก..
ทำไมผมถึงอยากลบเขาออกจากความทรงจำกันนะ..
...ความทรงจำเริ่มไหลเวียนกลับมา...
ปีศาจตนสุดท้ายที่เราจัดการด้วยกันคือน้องชายของเขา.. เขาส่งน้องชายกลับไปยังโลกปีศาจ..
แต่ก่อนจากไปน้องชายของเขาได้พูดประโยคหนึ่งกับผมว่า..
"สบตากับคู่หูของนายสิ..แล้วนายจะได้เห็น..ปีศาจ"
ผมระเเคะระคายเรื่องของเขา แต่เมื่อพยายามถามเขากลับไม่ตอบ
จนท้ายที่สุดเมื่อผมไปถามครอบครัว..พวกเขาเล่าเรื่องเด็กหญิงที่ตกตึกตาย..
ผมปะติดปะต่อเรื่องได้ทันที..
และอยากจะเกลียดเขา
ตอนนั้นผมอยากจะเกลียดเขามากจนผมทรมานใจไปหมด..
..เมื่อความทรงจำกลับคืนมา ผมก็จำได้ว่าผม'รัก'เขามากเพียงใด..
ผมทะเลาะกับเขาอย่างรุนเเรง
และมันจบลงที่..เซ็กส์..
คือตอนนั้นเราเป็นวัยรุ่น 14-15 ..
ผมสับสน...จากเพื่อนสนิท...จากคู่หูที่ต่อสู้ทุกอย่างมาด้วยกัน..
เขาหลอกลวง
เขาโกหกผม..
และเขารักผม
ที่เจ็บที่สุดคือ ผมก็รักเขาเหมือนกัน..
ผมหลงรักปีศาจ...ปีศาจผู้งดงาม น่ากลัว เห็นแก่ตัว ผู้นี้..
ผมทนรับความรู้สึกทั้งหมดไม่ได้...จึงขอให้เขาช่วย'ลบ'มันไป..
และตอนนี้
ผมผู้ซึ่งมีความทรงจำทุกอย่างครบจนถึงอายุ 16 ปี
ยืนอยู่ตรงหน้าปีศาจผู้สง่างามทั้งเยือกเย็นอย่างน่าประหลาด..
"จะให้ข้าทำอย่างไรต่อ.."
น้ำเสียงของเขาดูอ่อนล้ากว่าที่ผมคิด ดูเหมือนเขาจะชินชากับบทสนทนาแบบนี้เหลือเกิน..
ผมสบตากับปีศาจแล้วเอ่ยถ้อยคำปรารถนาออกไป..
แผ่วเบา..ทว่าหนักแน่น..
"..."
เมื่อผมจ้องมองตาปีศาจ..
ปีศาจก็จ้องกลับมาที่ผม..
"เจ้ายังต้องเรียนรู้อีกมาก..หากอยากเป็นนักล่าปีศาจ..ข้ามีพี่น้องที่อยู่โลกนั้นอีกมากมายที่พร้อมจะฆ่าเจ้าหากเจ้าล้ำเส้นพวกเขา.."
"คุณก็ยังต้องเรียนรู้อีกมาก..ในการจะจีบใครสักคน..เราไม่เริ่มจากการฆ่าผู้หญิงที่เขาชอบ หรือมีเซ็กส์กับเขา.."
"การพยายามใช้ชีวิตแบบมนุษย์ของคุณมันห่วยแตก"
"..ข้าเปล่านะ..ข้าแค่พยายามอยู่ในกลุ่มชน"
"คุณเป็นเบ๊ให้พวกนั้นต่างหาก..คุณฆ่าสาวเชียร์ด้วยใช่ไหม"
เขาพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด..
"ก็เจ้าแอบมองนาง"
'ข้า'แอบมอง'เจ้า'ต่างหาก! ผมคิดในใจด้วยความโมโห..
"และคุณต้องไม่ฆ่าทุกคนที่ทำให้คุณหึงด้วย..คุณจีบผมไม่สำเร็จมาตลอด16ปีเพราะคุณมันเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง..ตอนเด็กๆผมกลัวจนต้องขอให้คุณลบความจำ..และคุณก็เลือกวิธี..จูบ..คุณตั้งใจลวนลามผม"
"ข้า..เปล่า..มันเป็นวิธีสัมผัสดั้งเดิม.."
ผมมองใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่ยอมสบตาผมอย่างไม่ไว้ใจ..
"ถ้าครั้งนี้ผมยอมให้คุณลบความทรงจำอีก..คุณจะเริ่มต้น จีบ ผมใหม่ ดีๆไหม"
เขารีบพยักหน้าจนผมต้องกลั้นขำ
"เพราะงั้นผมไม่เอาด้วยหรอก..ไม่เอาอีกแล้ว..ขืนลบไปผมก็โดนคุณหลอกอีกน่ะสิ...
คุณมันเจ้าเล่ห์"
"แล้วเจ้าจะมีวัน'รัก'ข้าบ้างไหม"
ผมมองเขาก่อนจะยิ้ม..
"รู้อะไรไหม...เมื่อปีศาจจ้องตามนุษย์...มนุษย์ก็จ้องตากลับเช่นกัน"
ผมตอบ
-
สวัสดีค่ะ!! Anynomous เองค่ะ
เหตุผลที่ตอนที่ 5 เป็นตอนที่ใช้เวลานานที่สุดนั้น..
เพราะมันเป็นตอนจบจริงๆของเรื่องสั้นชุดนี้ค่ะ (เศร้านิดๆ)
ที่เราเปิดตอนที่ 4 ไว้เพราะอ่านFeedbackต่างๆแล้วคิดว่า..เอ้อ หรือจะเปลี่ยนไปเขียนเรื่องยาวดี..
(เราเขียนไว้6-7แบบเลยค่ะ ในตอนที่ 5 ..คือเปิดปมไปหลายเรื่องมากจริงๆ แต่ตอนที่เอามาลงนี้คือOriginalค่ะ)
พอมาคิดๆดูแล้ว ทั้งโทนของเรื่อง ตอนที่บอสสบตากับไดครั้งเเรก..
ความรู้สึกผูกพันธ์ที่ทำให้เขาเศร้าจนอยากจะร้องไห้ออกมา..
มันล้ำลึกเกินกว่าเราจะทรยศตอนจบให้เป็นแนวอื่นไปได้ค่ะ
เราขอโทษที่อาจทำให้ผู้อ่านหลายท่านต้องผิดหวังเนื่องจากเรายังไม่สามารถเขียนเป็นเรื่องยาวได้(ในตอนนี้)
และขอบคุณทุก Feedback และกำลังใจที่ชื่นชอบผลงานและCharacterของตัวละครทุกคนนะคะ
นอกจากความรักในการเขียนเรื่องสนุกๆแล้ว ก็มีผู้อ่านนี้เเหละค่ะ เป็นเเรงผลักดันของผู้เขียน!
หากชอบผลงานของผู้เขียน สามารถตามไปอ่านเรื่องยาว ✈️จาก Newyork สู่ Khonkaen [จบแล้ว] ได้ค่ะ!
ขอบคุณมากค่ะ(โค้ง)
Anynomous
ปล.ตอนนี้มีผลงานเรื่องสั้นอีกเรื่อง(คาดว่าไม่เกิน7ตอนจบ) คือเรื่อง ❤️คู่จิ้นฟินเว่อร์ ❤️ ค่ะ!
-
ถ้าเป็นเรื่องยาวก้อดีนะ สนุก :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ชอบตอนจบแบบนี้ด้วย
จะตามไปอ่านเรื่องใหม่นะคะ
-
ชอบที่จบแบบนี้เหมือนกันค่ะ :hao5: :hao5:
เหมือนว่ามันตอบคำถามได้ในทุกตอนที่เวลาสองคนนี้เขามองตากัน
มันจะมีความรู้สึกเศร้าๆอะไรบางอย่าง แต่เพราะบอสจำไม่ได้เลยแค่รู้สึกแปลกๆ
เมื่อผมสบตากับปีศาจ :katai2-1: :katai2-1:
สนุกมากค่ะ :pig4: :pig4:
-
ถ้าเป็นเรื่องยาวก้อดีนะ สนุก :pig4:
พยายามเขียนปลายเปิดเป็นเรื่องยาวไปแล้วค่า ☺️
เดี๋ยวให้เขียนไปได้สัก 5-10 ตอน ,นิ่งๆ เเล้วจะมาเเจ้งอีกทีนะคะ (แต่ไม่น่าจะเร็วๆนี้)
ในเรื่องยาวเราอาจได้เห็นเจ้าสองคนนี้เวอร์ชั่นโตขึ้น/มีมิติมากขึ้น/ทั้งเรื่องราวของช่วงมหาลัย/วัยทำงาน/ครอบครัวของไดในอีกโลกหนึ่ง และอื่นๆ ..ต้องรอดูกันต่อไปค่ะ ☺️
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ(โค้ง)
Anynomous
ปล. สำหรับตอนนี้ ฝากติดตามเรื่องที่จั่วหัวทำตัวน่ารักแต่จิกกัดสังคมอย่าง ✈️คู่จิ้นฟินเว่อร์❤️ ด้วยนะคะ
ขอบอกเลยว่า #เรียลมากกก
-
อยากอ่านอีกมีสเปเถอะ :ling1:
-
โอ๊ยยยย คือพีคในพีคในพีคของในพีค :a5:
แบบ คิดไม่ถึงมากๆ โทนเรื่องดี ภาษาไรท์ดี ลื่นมาก เดาทางไม่ถูกไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาลงเอยแบบนี้
สนุกมากๆ คือโทนเรื่องควรจบแบบนี้เซ็กซี่ดี ให้ไปคิดต่อเอง 555555555555555555555555 o13
ติดตามเรื่องต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นๆดีๆอีกหนึ่งเรื่องค่ะ :katai2-1:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยยยย อยากอ่านต่อเรื่อยๆเลย
-
อยากติดตามต่อไปเรื่อยๆ ว่า2 คนนี้จะเป็นยังไงต่อ
-
อยากให้เป็นเรื่องยาว :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วชอบมากๆเลย น่าติดตามมากๆค่ะ ขอบคุณนะคะ :)
-
เป็นพลอตที่เดาไม่ถูกเลยในตอนแรก ตอนจบที่คุยกันรู้สึกเป็นช่วงเวลาที่สงบนิ่งและงดงาม แอบอยากให้มีต่อ แต่จบแบบนี้ก็ดีค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
ชอบมากเลย :-[
-
สนุกมากเลยค่าาา อยากให้แต่งเรื่องยาวเลย ชอบตอนจบมาก เขียนดีมากค่ะ
-
มันดีแบบดีมากเพราะไม่ค่อยจะมีแนวแบบนี้ให้อ่านมาต่ออีกสักตอนให้เห็นตอนหวานๆหน่อยนะจ๊ะ 55555 เรารออยู่
-
โอ๊ย :monkeysad: :serius2: สงสารท่านไดอา ฮือ หน่วงใจ
อยากให้แต่งเป็นตอนยาวเลยค่ะ แต่ว่าถ้าตอนยาวเราได้
ร้องไห้แน่ๆเลย ขนาดแค่นี้ยังน้ำตาซึมเลย :hao5:
-
สนุกดี
-
:pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่าาาา ชอบนิสัยนายเอกมาก น่ารักกกก ดูซนๆ ดี 555555
-
ชอบมากกกกกกค่ะ :hao5:
อยากอ่านต่อเลย เสียดายเป็นแค่เรื่องสั้น
แต่แค่นี้ก็สนุกมากๆ ขอบคุณมากนะคะ
-
อยากได้เรื่องยาววว
-
อ่านตอนแรกๆ1-4นี่ไม่เข้าใจเลยกับคำว่าเรื่องสั้นจบในติน ในความรุ้สึกตอนนั้นคือมันเหมือนจะเป็นเรื่องยาวมากกว่า และข้อมูลทั้งหมดที่ได้รับจากตอนแรกๆนั้นคิดไม่ออกเลยว่ามันจะจบลงได้ยังไงในตอนที่5 ในใจก็คิดแหละว่ามันต้องไม่โอเคแน่ มันต้องค้างแน่ๆ
แต่ตอนที่5นี่พออ่านจบแล้วแบบ ว้าวว มันจบจริงๆอะ คือมันเป็นเรื่องสั้น ที่จบใน5ตอน และไม่ว่าจะมีต่อหรือไม่คือมันสมบูรณ์แล้วนะในความรู้สึกเรา มันดีมากๆเลยอะ อยากอ่านต่อ อยากให้มีต่อนะ แต่ก็กลัวมันจะไปพังตอนจบดีๆอันนี้ บางทีการปล่อยให้จินตนาการเองมันก็ดี? แต่ถ้าเขียนต่อแล้วมันชัดเจนกว่านี้ มีอะไรมากกว่านี้ เข้มข้นกว่า มันก็เีเหมือนกัน? 5555 ฮืออออ เลือกไม่ถูกเลย ได้แต่ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่าน
-
จบได้นุ่มนวลละมุนดี..แม้จะหน่วง ๆ หลอน ๆ แต่ยิ้มฟินได้ o13
-
ชอบมากเลยค่ะ
สนุกมาก
:katai2-1:
-
วัาววว ลึกล้ำ
อ่านตอนกลางคืน ฟ้ามืดๆ ได้บรรยากาศมากค่ะ
มีความรู้สึกเหมือนไดจะแอบเป็นปีศาจบูชาเมียนะ :laugh:
ชอบคาแรคเตอร์นายเอกแบบบอสจัง
จบแบบนี้เราว่ามันสมบูรณ์ในตัวมันเองอยู่แล้วนะ
เป็นคนอ่านเรื่องยาวไม่ค่อยจบ o13
แบบนี้แหละโอเคเลย
-
ชอบมากเลย จบได้อบอุ่นมากค่ะ
-
เรื่องมันเป็นเช่นนี้นี่เอง...งงงงง :pig4: :pig4: :pig4:
-
งงๆกับคำว่าจบในตอน แต่คิดว่าตอนที่ 5 เป็นตอนจบที่ดีนะคะ
ไม่เปิดกว้างไป แล้วก็ไม่สมบูรณ์แบบจนคิดต่อไม่ได้
ว่าไปแล้วก็เหมือนนิยายโรแมนซ์ที่พระเอกเป็นปีศาจที่ไม่รู้จักความรักเท่านั้นเอง
แต่สนุกมากๆค่ะ ไดอาดูเป็นคนขี้หึงที่หึงแรงม๊ากก ฆ่าเด็กไปสองคนเลยทีเดียว
ถ้าเป็นไปได้อยากอ่านด่อนะคะ อยากรู้ว่าทั้งสองคนสุดท้ายอยู่ด้วยกันแล้วเป็นยังไง
อยากรู้ว่าเจ้าเตี้ยบอสถ้าฮอตขึ้นมาแล้วเจ้าไดอาจะทำยังไงต่อ แค่คิดก็สนุกแล้วว 5555
รอความเมตตาจากคนเขียนให้เป็นเรื่องยาวค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
สนุกดี
มีเรื่องใหม่ของคุณ
นักเขียนอีกใหม
-
เห้ยยยยยยย จบเเล้วหรืออออออ บ่องตรงอยากอ่านตอนเขา...กันมากเลย อิอิ :hao7:
-
งื้ออออออ สนุกกกก ชอบบบบบบบ :-[ :jul1:
-
สนุกค่ะ กดเข้ามาเพราะคำว่าเรื่องสั้นจบในตอน พออ่านก็เอ๊ะ มันจบในตอนยังไงกัน แต่อ่านแล้วก็เพลินดีค่ะ