Chapter XI
Time
“รุ่งมีเรื่องจะบอก”
“เขนยังขับรถไหวไหม หาอะไรกินแล้ว ขับรถไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน”
ผมรู้ว่าที่ไหน
แต่เป็น....พระอาทิตย์อีกแล้ว
ดอกทานตะวันปรารถนาเพียงชื่นชมแสงดวงอาทิตย์
“เขน รุ่ง........ต้องกลับกรุงเทพฯ เช้านี้”
“...................................................” หัวใจของผมแทบหยุดเต้น คงเหมือนเวลาที่ คุณหมอเลือกหยุด ที่จะยื้อชีวิตคนไข้
“โปรเจคที่สุราษฎร์มีปัญหาต้องเปลี่ยนทีม รุ่งต้องกลับไปช่วยพี่บลูเตรียมโปรเจคนั้นต่อ แล้วคงต้องลงพื้นที่ช่วงปลายปี”
“.................................................” นี่เองสินะ เหตุผลที่เราห่างกันตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา
“เพิ่งรู้เมื่อต้นอาทิตย์...ขอโทษที่ไม่ได้บอก”
“................................................” รุ่งใจดีเสมอ ถึงค่อย ๆ ถอยห่าง
“ที่นี่เฟรมจะอยู่ดูต่อจนเสร็จ ฝากน้องด้วยนะ” ผมทำได้เพียงพยักหน้ารับที่จะดูแลน้องต่อ
‘ผมรักเฟรม....เพราะรู้ว่ารุ่งรักเฟรม’
คงจะเริ่มแล้วสินะ...........
ผมคิดว่าผมรู้.........เรื่องที่รุ่งกำลังจะบอก
เพราะ ตลอดระยะเวลาที่เพียรพยายามมา แม้กำแพงที่ขวางกั้นไว้จะทลายลง แต่เขาก็ชัดเจนเสมอ........
ดอกทานตะวันที่หลงรักพระอาทิตย์อย่างหมดใจ
จนไม่มีสายตาหลงเหลือไว้มองใคร
“รุ่งขอบคุณมาก สำหรับช่วงเวลาดี ๆ ที่ผ่านมา ขอบคุณ....ความสุขและเสียงหัวเราะ ที่มอบให้ ขอบคุณ....ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้ รุ่งมีความสุขมากจริง ๆ ที่ได้ร่วมงาน”
“และได้มี......................”
จบแล้ว........................
“ ‘เพื่อน’ ดีๆ เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน”
“................................................”
หัวใจของผมเสมือนหยุดทำงานทันที
หากสมองสั่งการต่อ.. ต้องยื้อ ‘เวลา’ ให้นานที่สุด
“ขอโทษ...ที่................................”
ตอนนี้...ไม่อยากฟัง... ไม่อยากรับรู้.... อะไรเพิ่ม
ผมฉุดมือของรุ่งให้ลุกขึ้น และเดินกลับมาทางเดิมเพื่อขึ้นรถ ตอนนี้ฟ้าเริ่มสาง ‘เวลา’ กำลังรุดเดินต่อไปข้างหน้า
ผมขอ...เพียงแค่ยื้อ ‘ทุกวินาที’ ที่เรามี แม้ว่าจะจบลงเช่นไร..........
รถสีขาวขับฝ่าสายหมอกหนาด้วยความเร็ว ภายในรถเย็นเฉียบเนื่องด้วยทั้งคนขับ และผู้โดยสารไม่มีใจที่จะสนใจสิ่งอื่นสิ่งใดอีกต่อไป ในเมื่อภายในหัวใจมันเหน็บหนาวยิ่งกว่า ผมขับรถด้วยมือเพียงข้างเดียว เพราะอีกข้างยังไม่ยอมปล่อยมือของคนข้าง ๆ
เมื่อขับมาใกล้ถึงตัวเมืองลำปาง ผมต้องตัดใจทำลายความเงียบ
“รุ่งบินไฟลท์กี่โมงครับ”
ไม่จำเป็นต้องย้อนกลับไปว่า อะไร ทำไม........
ผมสนใจแค่ จะทำให้ดีที่สุด......ทุก ๆ วินาที ที่เรายังอยู่ด้วยกัน
“ต้องเช็คอินเก้าโมง” คนข้างตอบแผ่วเบา
ตอนนี้เกือบเจ็ดโมงแล้ว เวลาน้อยเกินไป....ผมไม่ยอม
“กระเป๋าอยู่ที่ออฟฟิศ ต้องกลับไปเอาก่อน” รุ่งเก็บกระเป๋าแล้ว ตอนนี้ห้อง ห้องนั้นที่บ้านคงว่างเปล่า
“รุ่งต้องไปรับโปรเจคใหม่เช้าวันจันทร์ใช่ไหม”
“อืม”
ผมตัดสินใจอย่างฉับพลันเลี้ยวรถย้อนกลับไปทางเดิม
“เขน ไปไหน” ผมไม่ตอบ แต่ขับมาจอดที่สถานีรถไฟ
“รอเขนแป๊บนึง” ผมยอมปล่อยมือชั่วคราว พร้อมทั้งวิ่งเข้าไปในช่องซื้อตั๋วรถไฟ
‘ตั๋วชั้นที่ 1 นั่งและนอนปรับอากาศ 2 ใบ รถด่วนพิเศษ
เวลาออกจากลำปาง 20:00 เวลาถึงกรุงเทพฯ 07:00’
“เขนจะไปส่งรุ่งที่กรุงเทพฯ เราจะไปรถไฟกัน” ผมส่งตั๋วให้
“รุ่งโทรไปยกเลิกไฟลท์เครื่องบินเถอะ” รุ่งยังจ้องมองตั๋วรถไฟนิ่ง
“รุ่งอยากนั่งรถไฟไม่ใช่เหรอ นั่งรถไฟดูวิวกลับกรุงเทพฯ กัน เขนจะไปส่ง” ผมส่งยิ้มให้รุ่ง
“.........................................” สายตาที่เคยสงบนิ่งเหมือนน้ำในบ่อ ตอนนี้ผมแน่ใจมันกำลังกระเพื่อมสั่นไหวอย่างรุนแรง
‘ถ้าเป็นรุ่ง รุ่งอยากได้อะไร ถ้าต้องเขียน Wish List’
‘อยากนั่งรถไฟ’
‘ทำไมอะ รุ่งไม่เคยนั่งเหรอ’
‘ไม่ชอบเครื่องบิน อยากนั่งรถไฟดูวิวที่เลื่อนผ่านไปช้า ๆ’ ผมยังคงจดจำมันได้อย่างแม่นยำ ทุกถ้อยคำ ของความปรารถนาของรุ่ง
เราแวะไปเอากระเป๋าที่ออฟฟิศ แล้วกลับมารอเวลาเดินทางที่บ้าน ดูเหมือนผมจะเป็น คนเดียวที่ไม่รู้กำหนดการการเดินทางกลับครั้งนี้ของรุ่ง เฟรม และเหมียวดู แปลกใจ เมื่อเห็นรุ่งกลับมาที่บ้านอีกครั้ง
“พี่จะไปส่งรุ่งที่กรุงเทพฯ แล้วจะกลับมาวันจันทร์ อยู่ได้ใช่ไหม” ผมบอกเฟรม
“สบายพี่ งั้นพวกพี่จะไปกันกี่โมง เดี๋ยวผมไปส่ง”
“น่าจะออกจากบ้าน สักหนึ่งทุ่ม”
“เดี๋ยวผมพาเหมียวไปเดทข้างนอกนะ ถึงกำหนดฉีดยาพอดี” เฟรมเข้าใจสถานการณ์ จึงรีบปลีกตัว
ผมเดินจูงมือรุ่งเข้ามาในห้อง และนั่งมุมระเบียงชั้นบนในห้องรุ่งที่เราชอบ ในขณะที่สองมือของเรายังคงเกาะกุมกระชับ ต่างคนต่างเงียบอีกครั้ง เพื่อพยายามจะซึบซับบรรยากาศที่สดชื่นให้ซึมซาบเข้าไปในหัวใจที่แห้งผาด
นานกว่าคำพูดจะค่อย ๆ รินไหล...จากร่างที่ดุจดังถูกกระชากหัวใจออกไป
“ไม่อยากให้ไปเลย เขนจะอยู่บ้านนี้ได้ยังไง ถ้าไม่มีรุ่ง”
“แล้วใครจะคุยกับเขน ใครจะดูบอลกับเขน”
“เขนก็ยังมีเฟรมกับเหมียวไง”
“เฟรมมันกลับมาก็ขลุกอยู่กับเมียมัน เหมียวก็คุยกับเขนไม่ได้”
“กลับกรุงเทพฯ รุ่งก็อยู่คนเดียว ก็ดูบอลคนเดียวเหมือนกัน”
ผมไม่ถามต่อ........
เพราะคำตอบกระจ่างชัดในใจ
แม้เราสองคนจะต้องแยกกันอยู่.......แม้รุ่งจะไม่มีใครอีก..........
แต่ก็ไม่มีทางที่ ‘คนคนนั้น’ ที่รุ่งจะเปิดใจรับ........จะเป็นผม
“รุ่งไปแล้วเหมียวจะนอนกับใคร”
“เขนไง....รุ่งไม่อยู่เขนมานอนห้องนี้นะ มานอนเป็นเพื่อนเหมียว”
“ไม่หรอก รุ่งไม่อยู่เขนจะปิดห้องนี้ไว้ ให้เหมียวย้ายไปนอนห้องโน้น”
“ทำไมล่ะเขน”
“เขน จะปิดห้องไว้ จะได้รู้สึกเหมือน..... รุ่งยังคงนั่งเล่นอยู่ในระเบียงห้อง ไม่ได้ไปไหน”
“เขน................”
ผมจะปิดไว้ทุก ๆ ประตู รวมทั้งประตูหัวใจ.........
ปิดเพื่อ ‘เก็บ’ ความทรงจำทุก ๆ วินาที ที่เราอยู่ด้วยกันไว้ให้ลึกสุดใจ..........
“รุ่งไม่กลับไม่ได้เหรอ อยู่ที่นี่ต่อเถอะนะ”
“ไม่ได้หรอกเขน มันเป็นงาน ให้รุ่งไปนะ ถ้ามีอะไรเขนก็โทรมาได้นี่”
“แล้วเขนจะส่ง ‘ดอกลิลลี่’ ให้ใคร”
“เขน ไปบอกยกเลิกคุณป้าร้านขายดอกไม้เถอะนะ”
“ส่งข้อความมาแทนก็ได้นะ รุ่งจะรออ่าน”
“รุ่งอ่านแน่นะ เขนจะส่งไปทุก ๆ วัน อย่าลืม.....”
“อืม....รุ่งจะอ่านทุกวัน รุ่งสัญญา”
ผมยังขอยื้อมันต่อไปไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบใดก็ตาม
บางครั้งเราก็ ‘รัก’ ใครบางคนมากเกินกว่าจะยอมเสียเขาไปจากชีวิตได้ เวลาค่อย ๆ หมุนผ่าน ถ้อยคำต่าง ๆ เรียงร้อยสอดแทรกบรรยากาศอันเงียบสงบ ทั้งสองเต็มไปด้วย ‘ความเข้าใจ’ ซึ่งกันและกัน
คนหนึ่งยื้อสุดตัว...ด้วย ‘ความรัก’ อย่างสุดซึ้ง อีกคนหนึ่งปลอบประโลมด้วย ‘ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อน’ ที่ปรารถนาดีอย่างสุดใจ
“เขนใกล้เวลาเดินทางแล้ว รุ่งอยากเดินดูรอบบ้านอีกครั้ง”
ผมได้แต่เพียงพยักหน้า และลุกขึ้นเดินตามร่างบาง มือเล็กที่ถูกเกาะกุมไม่ได้ฝืนที่จะผละออกเฉกเช่นเดิม กลับเปลี่ยนหน้าที่เป็นมือที่นำทางผู้ตามที่คลับคล้ายไร้วิญญาณ และค่อย ๆ เดิน ‘เก็บ’ ความทรงจำดี ๆ ที่เรามีร่วมกัน
เฟรมพาเหมียวกลับมาถึงทันเวลา รุ่งอุ้มเหมียวแนบอก
“เหมียว.... รุ่งไปก่อนนะ”
“อย่าลืมที่สัญญากันนะ ดูแลตัวเองดี ๆ อย่าเล่นซน ดูแลเขนกับเฟรมด้วย”
รุ่งกล่าวอำลา
เฟรมขับรถมาส่งเราที่สถานีรถไฟ
“พี่เชื่อว่าเฟรมทำได้ มั่นใจในตัวเอง เหมือนที่พี่มั่นใจในตัวเฟรมนะ” รุ่งกอดเฟรมพร้อมกับตบหลังเบา ๆ
“ครับ”
“มีอะไรโทรมาหาพี่นะเฟรม ‘ทุกเรื่อง’......ไม่ว่าเรื่องอะไร”
“ครับผมรู้”
“แล้วเจอกันที่กรุงเทพฯ”
“เดินทางดี ๆ ครับ พี่เขนฝากดูแลพี่รุ่งด้วย” ผมพยักหน้า และเดินตามรุ่งขึ้นรถไฟ
เริ่มแล้วสินะ......เส้นทางแห่งการอำลา
#JKLTHESERIES
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
