หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ♥ Describe me in one word (ตอนพิเศษ 1) ♥ up 15/12/60

[twinmonkey0311]

 

[italy18]

โอ้วววโห้วววว...เหตุผลช่างล้ำลึกมาก ๆ คุณปายยยยยยยยย!!! 

[A_Narciso]

งุ้ยยยย นุ้งอินอินน่าร๊ากกก

[tangMa]

ว๊าย ว๊าย ยังไม่ได้แทง
รอปลอบตอนอินอินโดนเข็มพี่ปายแทงอยู่นะคะ

[punpunn]

น่ารักกกชอบมากๆเลยยย

[vy0Cik]

โอ้ยเขิลลล น่ารักๆๆๆๆๆ อยากอ่านอีกค่ะ ไม่พอต่อใจ อยากได้มากกว่านี้555555

[q.tr]

เขินน น่ารักกก 

[naitay]

น่ารัก

[seaz]

ปายมีเหตุผลของเขา น้องอินต้องเข้าใจนะ ^^

[KizzllKizz]

ดูเหตุผล ...

 

[mypink801]

น่ารักมากเรื่องนี้ อยากได้อีกๆๆๆ

[สิงหา]

น่ารัก น่ารัก น่ารัก กระต่ายอินอินน่าฟัดสุดๆ
แต่คนเลี้ยงกระต่ายนี่แอบคิดว่า เจ้าเล่ห์ 555
ขอบคุณค่ะ นิยายน่ารักมาก 

[CLShunny]

น่ารักกกกกกกก น่ารักกกมากกกก ชอบความพูดเพาพของเค้าเด้ น่ารักกกกก

[Juju_309]

 

♥ ตอนพิเศษ ♥

“ชาเย็นใส่นมเยอะๆ แก้วหนึ่งครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยบอกป้าคนขายคนเดิมร้านเดิมในโรงอาหาร ก่อนจะจ่ายเงินแล้วรับแก้วมาให้คนที่วันนี้ไม่แม้แต่จะยิ้ม ไม่ว่าใครจะเรียกว่าอินอินหรือน้องอินก็ตาม


ปายยื่นแก้วใสที่มีสีน้ำตาลส้มเพราะเครื่องดื่มข้างในให้คนที่ยังคงทำหน้าบึ้ง ก่อนจะกึ่งจูงกึ่งบังคับให้คนตัวเล็กกว่าข้างๆ ออกเดิน


“อินอยากกินไรวันนี้” น้ำเสียงอ่อนโยนถามคนที่เงียบสนิทมาตั้งแต่เช้า ..หรือนับจริงๆ ก็คือเมื่อคืน


“.....”


“จะเลือกเองหรือให้เราเลือกให้” ความอ่อนโยนเริ่มลดระดับเมื่อได้รับความเงียบเป็นคำตอบ


“เราไม่กิน”


“ผัดผักรวมร้านนั้นก็น่าอร่อยนะ”


“เอาหมูกระเทียม” คำตอบมาพร้อมเสียงจิ๊ปากขัดใจ ก็ไม่อยากคุยด้วยไง ถึงหิวก็ไม่อยากกิน แต่ถ้าเรื่องเยอะกว่านี้หมอนั่นยัดผัดผักเข้าปากเขาจริงๆ แน่นอน


“ไข่ดาวไม่สุกด้วยเนอะ”


ไม่ต้องมาทำเป็นเนอะเลย นี่โกรธอยู่ไง


“อือ...”


แต่ก็ต้องตอบรับ ถึงจะโมโหแต่ของกินก็ต้องมาก่อน กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ท้องอิ่มแล้วอาจจะคิดแผนดีๆ ออกก็ได้

   



รอสักพักข้าวหมูกระเทียมหนึ่งจาน กระเพราไข่เยี่ยวม้าอีกหนึ่งจานก็อยู่ในมือคนตัวสูงกว่าที่วันนี้อยู่ในชุดวอร์มของมหาวิทยาลัยเพราะอีกไม่กี่วันก็ถึงวันแข่งจริงแล้ว ช่วงนี้เลยต้องซ้อมหนักกว่าที่ผ่านมา
   

“เราถือให้ อินเดินไปเถอะ พวกนั้นไลน์มาบอกว่าโต๊ะอยู่แถวๆ หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวไก่”
   

แม้จะเงียบและไม่ได้ตอบรับอะไร แต่ก็ยอมเดินไปตามทางที่อีกฝ่ายบอก เมื่อถึงโต๊ะก็เลือกนั่งฝั่งที่มีเพื่อนนั่งกันแล้วสองคน แม้จะเบียดเพื่อนไปบ้างแต่พอเห็นสีหน้าบูดบึ้งพร้อมปากคว่ำก็ไม่มีใครทักอะไร ได้แต่ส่งสายตาถามคนที่มาด้วยกันซึ่งฝ่ายนั้นก็ได้แค่ส่ายหน้ายิ้มๆ ขยับปากบอกเพื่อนแบบไม่มีเสียงว่า


“งอน”


“เป็นอะไรอ่ะอิน ดูไม่เจริญอาหาร” หน่วยกล้าตายคนแรกถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนสนิทเขี่ยข้าวในจานไปมา ทั้งๆ ที่นี่ก็เป็นหนึ่งในเมนูไร้ผักที่เจ้าตัวชอบ


“ไม่อยากกิน”


ตอบเพื่อนพลางวางช้อนส้อมลง ทำท่าจะรวบเก็บแต่ก็ถูกเสียงนิ่งๆ ขัดขึ้นก่อน


“กินหมูให้หมด”


“.....”


“อิน”


เพียงเรียกชื่อซ้ำอีกครั้งเท่านั้น มือซ้ายของเจ้าของชื่อที่ถือส้อมอยู่ก็จิ้มหมูสี่ห้าชิ้นรวดเดียวก่อนจะยัดเข้าปากทั้งหมด รีบเคี้ยวรีบกลืนก่อนจะลุกขึ้นคว้าจานข้าวตัวเองแล้วบอกเพื่อนที่เหลือ ก่อนจะรีบเดินออกไป


“กูกลับบ้านละนะ”


พอพ้นร่างของคนที่วันนี้ทำตัวแปลกๆ เพื่อนคนอื่นๆ ที่ไม่รู้สาเหตุก็หันมามองคนที่น่าจะให้คำตอบได้เป็นตาเดียว


“มึงไม่ตามไปรึไง?”


“ไม่อ่ะ วันนี้อินเอารถมาเอง”


“ต่างคนต่างมาว่างั้น”


“อือ”


“ทะเลาะกันเหรอ ทำไมน้องอินของมึงหน้าบูดเป็นตูดเลย”


“อือ...” เจ้าของน้องอินตอบเนือยๆ อีกครั้ง สายตายังคงมองตามคนที่เพิ่งลุกออกจากโต๊ะ


“จริงจัง?”


“ก็มั้ง กูแค่ขัดใจ”


“ปกติเห็นตามใจตลอด นี่ไปขัดมันเรื่องอะไรอ่ะ”


“อินบอกว่าจะไปสัก”


หลังคำตอบนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นเกือบๆ นาที ถึงได้มีใครสักคนโวยวายออกมา


“เฮ้ย มึงอย่าไปยอม อินแม่งคิดอะไรของมัน”


“เออ นั่นสิ ไม่ใช่ว่าสักแล้วไม่ดีนะ แต่อินอ่ะมึง คุณหนูอินอินของมหาลัยนี้ ผิวขาวๆ นั่นไม่ควรเป็นรอยแม้แต่รอยยุงกัดด้วยซ้ำ”


“ของกู”


“หืออ? อะไรนะปาย”


“อินไง ของกู ไม่ใช่ของมหาลัยนี้”


“โอ๊ยยยยยย ไอ้คนขี้หวง นี่ที่ทะเลาะกันเพราะมึงไม่ยอมให้สักสินะ”


“เออสิ ใครจะยอม”


“แล้วที่บ้านไอ้อินไม่ว่าเหรอวะ”


“แม่มันบอกว่าให้คิดดีๆ จะได้ไม่เสียใจหรือเสียดายทีหลัง ส่วนพ่อมันบอกว่าให้เลือกลายสวยๆ แล้วสักในร่มผ้า เพราะเรียนอยู่”


“โห โคตรตามใจ”


“แล้วมันอยากสักลายอะไร?”


“ตัวอินฟินิตี้อ่ะ”


“ก็เล็กๆ นี่นา มันอยากสักตรงไหนมันบอกมึงป่ะ”


“ท้ายทอย”


“มิน่า พ่อแม่มันถึงยอม”


“แต่กูไม่ยอมไง”


“กูถามเหตุผลได้ไหมวะ”


“มึงจะถามทำไม คนขี้หวงเบอร์ใหญ่แบบไอ้ปาย มันไม่ยอมให้ใครทำอะไรให้ไอ้อินเจ็บอยู่แล้ว อีกอย่างกูก็บอกแล้วไงว่าผิวขาวๆ แบบนั้น...”


“หยุดพูดถึงผิวอินสักทีก่อนกูจะลุกไปเตะมึงเนี่ย”


“โว๊ะ! มีความเกรี้ยวกราดแม้กระทั่งกับเพื่อนฝูง”


“มึงนี่แม่ง...”


“เอาน่าๆ พวกมึงไม่ต้องเถียงกัน ไอ้ปายก็ตามไปง้ออินได้แล้ว คุยกันดีๆ บอกเหตุผลมันไป เดี๋ยวมันก็ฟังมึงเองแหละ”


“เออ ถ้าไม่มัวทะเลาะกับพวกมึงกูง้อเสร็จแล้วเนี่ย”


“โทษเพื่อน!!”


เสียงประสานดังๆ นั้นทำให้คนที่ต้องไปง้อถึงกับหลุดหัวเราะออกมาแม้จะยังอารมณ์เสียอยู่นิดๆ เพราะมีเรื่องไม่ค่อยสบอารมณ์ก็ตาม










In Inninn : ทำไม?

**แนบรูปรอยสักรูปสัญลักษณ์อินฟีนิตี้แบบที่อยากไปทำ**



สเตตัสล่าสุดที่ปรากฎขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อนบนแอพพลิชั่นยอดฮิตทำให้ร่างสูงหุ่นนักกีฬาที่เปิดมาเจอส่ายหน้าช้าๆ สายตาเลื่อนอ่านคอมเมนท์ที่เพิ่มเติมขึ้นเรื่อยๆ ทั้งจากคนรู้จักและไม่รู้จัก



*ทำไมคืออะไรคะ*

*รูปสวย คนโพสน่ารัก*

*ชื่ออินมาจากอินฟีนิตี้เหรอ?* นี่ก็โยงเก่ง

*นี่คือลายที่อยากได้เหรอ* อันนี้จากเพื่อนที่รู้เรื่องเพราะเขาเล่าให้ฟัง และอินก็มาตอบสั้นๆ แค่อืม


.
.
.


 Parama Pai : ทำไมดื้อเก่ง?



ปรมะพิมพ์คอมเมนท์สั้นๆ และคนที่ตามอ่านอยู่ก็พากันเข้ามาถามว่าอะไร ยังไงต่อท้ายเต็มไปหมด แต่เจ้าของข้อความก็แค่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเดินตามทางไปยังลานจอดรถ

...แค่คิดว่าจะต้องทำอะไรต่อไปก็สนุกแล้ว










รถสีดำจอดเข้าช่องจอดประจำ วันนี้ที่บ้านเขาไม่มีใครอยู่เพราะทุกคนออกไปทำงานกันหมด และบ้านสีเดียวกันหลังข้างๆ ก็น่าจะเหมือนกัน คราวนี้เป็นทีของคนตัวสูงที่ต้องปีนข้ามรั้วบ้าง เพราะเขาเห็นแล้วว่ารั้วบ้านถูกล็อกและคนล็อกคงไม่ลงมาเปิดประตูให้เขาแน่นอน แต่ปายมีกุญแจบ้านทั้งหลังเพราะฉะนั้นถ้าปีนข้ามรั้วได้การเข้าบ้านก็ไม่ใช่ปัญหา และเพราะบ้านทั้งสองมาจากแปลนคล้ายๆ กันที่แค่สลับซ้ายขวา ประกอบกับเขาเดินเข้าออกบ้านหลังนี้ตั้งแต่เด็ก ดังนั้นไม่ต้องเสียเวลานานคนที่แอบเข้าบ้านคนอื่นก็มาอยู่หน้าห้องนอนที่ป้ายบนประตูเขียนไว้ว่า "น้องอินอิน" เรียบร้อย


กุญแจในมือถูกไขเข้าไปในห้องนอนที่เป็นเพียงห้องเดียวของบ้านที่เพิ่งทำใหม่เมื่อไม่ถึงสองปีที่ผ่านมา เตียงหลังใหญ่อันเดิมถูกยกออก แทนที่ด้วยยกพื้นสูงที่มีฟูกนอนนุ่มๆ ปูอยู่ข้างพรมสีเทา มีหน้าต่างบานใหญ่ที่ปกติเปิดออกไปก็จะเห็นหน้าต่างห้องนอนเขาที่อยู่ฝั่งติดกัน แต่วันนี้ถูกปิดด้วยผ้าม่านคงเพราะเจ้าตัวไม่อยากมองเห็นนั่นแหละ


“อิน”


“.....”


“อินอิน”


ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของห้องที่นอนขดตัวใต้ผ้านวมผืนใหญ่ แต่คนเรียกก็ไม่ยอมแพ้ ปายนั่งลงบนฟูกนอนข้างๆ ดึงผ้าห่มลงจนสำเร็จแม้จะต้องออกแรงยื้อกันมากกว่าปกติก็ตาม


“ยังไม่หายโกรธเราอีกเหรอ”


ตากลมโตตวัดมองอย่างไม่พอใจ แล้วริมฝีปากอิ่มก็เริ่มเบะออกแบบที่ชอบทำบ่อยๆ


“นี่เราแวะซื้อชานมไข่มุกมาให้ด้วย ร้านที่อินชอบไง ให้กินสองแก้วด้วยวันนี้”


“ไม่กิน” เสียงนี่ห้วนจัด แถมยังทำท่าจะดึงผ้าห่มไปคลุมโปงเหมือนเดิมอีก


“ให้เวลาคิดใหม่อีกสิบนาที”


“.....”


“อร่อยนะ เรารู้ว่าอินชอบ”


“.....”


“โกรธเราจริงดิ?”


“.....”


“อินครับ...”


“.....”


“มานั่งนี่มา” เสียงนุ่มบอกพลางออกแรงยกคนที่ยังทำปากเชิดจมูกเชิดให้มานั่งลงบนตัก แม้อีกคนจะดิ้นแต่แขนสองข้างก็รัดรอบเอวไว้ได้ทัน


“พุงนิ่มแล้ว” ไม่เพียงแค่คำพูดแต่มือข้างหนึ่งก็บีบลงที่เนื้อรอบเอวนั้นจริงๆ


“นี่!!”


“โอ๋ๆ ไม่ว่าละ ไหนมาคุยกันดีๆ ก่อน ทำไมอินถึงอยากสักล่ะครับ”


จริงๆ ตอนเด็กๆ เราเคยตั้งกฎระหว่างกันว่าเราจะพูดเพราะๆ กันแม้จะทะเลาะกันแรงแค่ไหนก็ตาม นั่นเป็นเพราะปรมะไม่ชอบให้ “น้องอินของเขา” พูดคำหยาบ แต่ปรมะก็ไม่เคยรู้ความลับหนึ่งอย่างของคนบนตักเลยว่าฝ่ายนั้นไม่ชอบให้เขาพูดลงท้ายว่า ครับ


...เพราะมันเขินไง


แต่หรือว่าจะรู้ ถึงชอบใช้มันบ่อยๆ โดยเฉพาะเวลาแบบนี้ เวลาที่อยากให้อีกคนทำตามความต้องการของเจ้าตัว



“เราดูหนังไง ที่ดูกันวันนั้นแล้วตัวเอกสักอ่ะ ที่สักลายพระจันทร์ไว้หลังใบหู เราว่าเท่ห์ดี”


“แค่เท่ห์เหรอครับ”


บอกว่าอย่าครับไง!!


“อือ แล้วเราก็เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนหน้านี้แล้วด้วย”


“อินรู้ใช่ไหมว่าถ้าสักมันจะติดตัวอินไปตลอดชีวิตเลยนะ”


“เดี๋ยวนี้เขามีลบรอยสักแล้ว”


“ยังไงก็ไม่เหมือนเดิม”


“แต่เรา...”


“อินรู้ใช่ไหม ว่าอะไรที่อินคิดมาแล้วและอินอยากทำมันจริงๆ เราไม่เคยห้ามเลย แต่เรื่องสัก...” ไม่เพียงค่อยๆ อธิบาย แต่มือข้างหนึ่งที่เคยรัดเอวไว้ก็เลื่อนมาทางคอเสื้อด้านหลัง ออกแรงรั้งเสื้อลงมาก่อนจะกดริมฝีปากลงไปบนตำแหน่งที่มีคนบอกว่าอยากไปสักให้เจ้าของผิวขาวขนลุกซู่ “เรื่องที่อินจะทำร้ายผิวสวยๆ ของตัวเองแบบนี้ เราไม่เห็นด้วยเลย” กดจูบลงไปอีกครั้งหลังจบคำอธิบาย ปล่อยคอเสื้อที่รั้งลงมาเมื่อสักครู่แล้วพลิกตัวคนบนตักที่หน้าแดงหูแดงไปหมดให้หันกลับมามองหน้ากัน


“ว่าไงครับ แค่เรื่องนี้ได้ไหมที่เราขอ”


“เรา...”


จะเรียกว่าขี้โกงก็ได้ เพราะเพียงริมฝีปากอิ่มเปล่งเสียงออกมาแค่คำแรก คนตัวโตกว่าก็กดริมฝีปากตัวเองลงไปปิดกลั้นเสียงนั้น แล้วกดลงไปซ้ำๆ อีกสี่ห้าครั้งก่อนจะเอ่ยชิดริมฝีปาก


“นะครับอิน เราขอเนอะ”


“ข..ขี้โกง...”


“นะ”


“อือ ก็...ก็ได้”


“ก็ได้อะไรครับ”


“ไม่สักก็ได้”


…Mission complete…


จุ๊บ...


“เด็กดี”


ฮือออออ!!! ปายขี้โกง นี่เขินจนจะระเบิดตัวเองตายแล้ว!!!!










.
.
.









หลังจากเหตุการณ์นั้น 2-3 วัน


“จริงๆ ปายมีเหตุผลที่ไม่อยากให้เราสักใช่ป่ะ แบบที่ไม่ใช่เหตุผลดีๆ แบบที่คุยกันวันนั้นอ่ะ”


“ก็...มีนิดหนึ่ง”


“นิดหนึ่งนี่ต้องเป็นเหตุผลสำคัญแน่ๆ บอกเรามาเลย”


“คือ...”


“บอกเร็วๆ”


“สัญญาก่อนว่าจะไม่โกรธ”


“ทำไมต้องโกรธ”


“ไม่ด่าเราด้วย”


“อือๆ สัญญา”


“เราไม่อยากให้อินโดนเข็มอื่นแทง”


“.....”


“ก่อนโดนเข็มเราแทงอ่ะ”


“ป...ปาย”


“เราต้องได้เป็นคนแรกของอินดิ”


“.....”


“นี่เราจริงจังนะเว้ย”


“ทำไมถึงลามกได้ขนาดนี้เนี่ย!!!”


















..E N D..















ฮืออออ เราดีใจมากเลยที่ชอบคู่นี้กัน
ขอบคุณมากนะคะ
เราเลยมีตอนพิเศษสั้นๆ มาแทนคำขอบคุณค่ะ ^^

ฝาก #ปายอินอิน ด้วยนะคะ
อาจจะมีตอนพิเศษ สั้นๆ ไปเรื่อยๆ ออกมาอีก
หรือไม่ก็ตอนสั้นๆ (กว่านี้) ในแท็กทวิตเตอร์อะไรแบบนี้

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

[blove]

โอ๊ยยยน่ารักไม่ไหวแล้ว เขินไปหมด พี่อินเหมือนแมวตะแง่วๆน้องปายผู้ตะขบแมวดื้อ 5555