ตลอดเวลาที่ผ่านไปผมรับรู้มาตลอดว่าตัวเล็กรักใคร แต่ผมไม่สามารถทำอะไรได้ ผมอยากบอกให้หันมามองผมบ้างผมก็ไม่กล้า กลัวไปสารพัด กลัวว่าถ้าบอกไปแล้วตัวเล็กจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเคย ในตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไก่อ่อนที่ไม่รู้จักความรักอ้ะครับ คือไม่รู้จะจัดการความรู้สึกที่มียังไง ได้แต่เก็บๆ ไว้ คอยดูแลมัน เพราะรู้ดีว่าทุกครั้งที่พี่นัทมาหาอิกวางหรือเวลาที่ไปเที่ยวด้วยกัน สายตาตัวเล็กก็จะไล่ตามพี่นัทตลอดเวลา สถานการณ์ระหว่างผมกับตัวเล็กเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ ผมพยายามก้าวข้ามเส้นแบ่งคำว่าเพื่อน แต่ก็ทำไม่ได้สักที
ผมยังมาคอยดูแลตัวเล็กเสมอๆ บางทีก็มาค้างที่บ้านตัวเล็กบ้าง แม่ก็ไม่ว่าอะไร แค่พูดคำเดียว "แม่ไว้ใจเราทั้งสามคนนะ" เท่านั้นมันก็สามารถทำให้ผมไม่กล้าทำอะไรเกินเลยได้ แม้ว่ามันจะต้องใช้ความอดทนเยอะหน่อยก็ตาม ก็ลองคิดดูสิครับ เราได้นอนกอดคนที่รักไว้ แต่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากแอบหอมแก้มตอนมันหลับไปแล้ว ทรมาณจะตาย ตัวเล็กมันก็เหมือนเดิม กวนตีน บ้าบอไปเรื่อยแล้วก็มีแฟนเรื่อยๆ แต่ส่วนมากมันจะไม่มี เวลามันมีแฟนผมก็จะหันไปคบคนอื่นไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน พอตัวเล็กโสด ผมก็โสดเป็นเพื่อนทุกครั้ง ผมแน่ใจว่าตอนนั้นตัวเล็กคงไม่ได้สังเกต แต่ผมก็พอใจที่ได้ดูแลอย่างนี้
บางทีผมก็ไม่เข้าใจตัวเล็กนะครับ เค้าเหมือนจะตามหาอะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลา ผมไม่รู้ว่าเขามองหาอะไรอยู่ เขาเหมือนจะตามหาคนที่จะรักเขา แต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะพยายามรักษาคนคนนั้นไว้ ไม่ค่อยแคร์ไมสนใจ อยากรักก็มาไม่อยากก็ไป เบื่อก็เลิก ผมไม่เข้าใจว่าเขาคิดอะไรอยู่ จนวันหนึ่ง ขณะที่พวกผมมานั่งเล่นกันที่บ้านตัวเล็กนั่นแหละครับ กำลังดูหนังอยู่ดีๆ ตัวเล็กก็นั่งน้ำตาไหล พวกผมตกใจ
"เฮ้ยเป็นอะไรวะ ชะนี" ผมรีบถาม พวกไอ้เก้งไอ้กวางเลยหันมามอง ตัวเล็กมันส่ายหน้า
"ไม่มีอะไร ขอกูอยู่คนเดียวสักพักนะ" แล้วก็เดินขึ้นห้องหายไป ผมนั่งรออยู่สักพักก็เดินตามขึ้นไป บอกให้ไอ้สองคนที่เหลือรออยู่ข้างล่าง ผมเดนไปหาผ้ากับกะละมังใส่น้ำมา แล้วเคาะประตู ตัวเล็กก็ตะโกนบอก
"กูไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูลงไป"
"เออ กุรู้แล้วว่ามึงไม่เป็นไร เปิดให้กูก่อนกูจะเอาของ" สักพักมันก็เปิดประตู ตาแดงๆ บวมๆ ทำให้รู้ว่ามันร้องไห้หนักขนาดไหน ผมรีบดันประตูเข้าไป เอากะลังมังไปวาง ตัวเล็กมันก็มองงงๆ
"ลืมอะไรอ้ะมึง" ผมชี้ไปที่มัน
"ลืมเพื่อนไว้คนนึง จะมาเอาลงไปเนี่ย" ตัวเล็กมันก็ยิ้มให้
"เออ เดี๋ยวลงไป" ตอนนั้นผมรู้ว่ามันกำลังฝืนยิ้มผมก็เจ็บ ผมเลยกอดมันแล้วนั่งอยู่ข้างเตียงลูบหัวมัน
"อยากร้องก็ร้อง ร้องออกมาเลย เดี๋ยวกูจะอยู่เป็นเพื่อน" แค่นั้นตัวเล็กก็ปล่อยโฮออกมา เขากอดผมไว้แน่น ร้องไห้ออกมา ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนร้องไห้ได้น่าสงสารเท่าเขามาก่อน นาทีนั้นผมเข้าใจคำว่า ใจจะขาด เลยครับ เวลาที่เราทำอะไรไม่ได้เลยทั้งๆที่คนที่เรารัก นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า นี่บอกได้เลยครับว่าใจผมจะขาดจริงๆ ผมนั่งลูบผมนิ่มๆนั้นไปเรื่อยๆ จนเขาดีขึ้นเหลือแค่สะอื้นน้อยๆ ผมเลยเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ ตัวเล็กก็นั่งเฉยๆให้ผมเช็ด จนน้ำตามันหยุดไหล
"อยากบอกอะไรกูไม๊" ผมถามตัวเล็กมันก็นิ่งไป หลังพิงเตียง นิ่งไปสักพักมันก็พูดขึ้น
"กูเหนื่อย...เหนื่อยจังเลยว่ะบ่าง" ผมดึงมันมาซบที่ไหล่
"เหนื่อยเรื่องอะไร"
"ไม่รู้ดิ กูไม่รู้ กูไม่รู้ว่ากูต้องการอะไร แล้วกูจะอยู่ไปเพื่ออะไร กูเหนื่อยไปหมด"
"เหนื่อยมึงก็พักดิ พักซักหน่อย นอนหลับ พอตื่นขึ้นมามึงอาจจะรู้ว่าทำไมมึงถึงเหนื่อยก็ได้"
"จริงหรอ" ตัวเล็กมันทำหน้าเหมือนขอความมั่นใจ ผมพยักหน้า
"อืม" ตัวเล็กมันเลยเดินไปนอนบนเตียง ผมเปิดแอรืห่มผ้าให้ แล้วกุมมือมันไว้ อีกมือก็ลูบหัวมันไปเรื่อยๆ
"อย่าทิ้งกูนะมึง" เขาบอกกับผม ผมยิ้มให้
"เชื่อกูเหอะ กูจะเป็นคนสุดท้ายที่คิดจะทิ้งมึง"มันยิ้ม สักพักก็หลับไป คงเพลียจากที่ร้องไห้มาหนักๆ ผมรอจนแน่ใจว่าเขาหลับสนิทก็เดินลงไปหาไอ้สองคนข้างล่าง
พอไอ้กวางเห็นผมลงมาก็ถาม
"ชะนีเป็นไงบ้างวะ"
"หลับไปแล้ว มันร้องไห้หนักไปหน่อย" ไอ้เก้งเลยถามผม
"แล้วมันร้องเรื่องอะไร"
"กูก็ไม่รู้...กูทำได้แค่ปลอบมัน...กูไม่กล้าถาม กูไม่อยากเห็นมันร้องไห้" ไอ้สองคนนั้นมองหน้าผม แล้ววไอ้กวางก็ถามผมขึ้นมา
"มึงชอบไอ้ชะนีใช่ม่ะ" ผ
"เฮ้ย...ทำไมมึงพูดงั้นล่ะ ไม่มีทาง มึงก็เห็นกูกับมันกัดกันจะตาย"
"เชี่ยบ่าง ไม่เนียนว่ะ สารภาพมา กูไม่ได้โง่" ไอ้เก้งมันด่าผมครับ ผมเลยพยักหน้า ไอ้กวางมันก้ถอนหายใจ
"แล้วมึงจะเอาไง"
"ก็ไม่เอาไง..อย่างงี้ก็ดีอยู่แล้วนี่"
"แต่กูไม่เข้าใจว่ะ..มึงบอกว่ารักมันแต่มึงก็บ้าหม้อนี่นะ"
"กูก็คงเหมือนมันล่ะมั้ง กูก็พยายามจะรักคนอื่นเพราะกูไม่กล้าที่จะรักมันไง"
"แม่งบ้าทั้งคู่อ้ะ"ไอ้เก้งมันด่าครับ ไอ้กวางเลยบอกกับผม
"ตามใจมึงแล้วกัน...แต่มีอะไรก็บอกกูละกัน" ไอ้สองคนนั้นมันตบบ่าผม ผมเลยมองหน้ากันยิ้มๆ อย่างน้อยผมก็สบายใจที่ได้บอกให้เพื่อนอีกสองคนรู้ว่าผมรักใคร
TBC...เก็บตก
อิชะนี : อิกวางตกลงมึงไปฮ่องกงวันไหนได้ข่าวว่ามึงยังไม่จัดกระเป๋าเลยนะ
อิกวาง : เดี๋ยวกูจัดเองแหละมึง กูง่วงขอนอนก่อน
อิชะนี : อิเชี่ยไม่รีบจัดเดี๋ยวแม่งก็ลืมนู่นลืมนี่
อิกวาง : เตี้ย มึงรีบใช่ป้ะ รีบมากมึงไปเองเลยป่ะ กูคนไปกูยังไม่รีบเลย
อิชะนี : -*- สัด! กุเป็นห่วงนะอินี่
อิกวาง : เอาน่าๆ กูไม่รีบไงมึง ถ้ากูรีบกูไปตั้งกะปีก่อนแล้ว
อิชะนี : -*- สัด!
++++++++++++++++++++++++++
ปล. 99 หน้า เลขกะลังสวยเลยค่ะ ช้อบชอบบบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
