ความสัมพันธ์ของทั้งคนก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ ซื้อของให้แล้วก็นอนกัน อิเก้งก็ไม่รุ้ว่าแดกข้าวหรือแดกหญ้า หลงหน้ามืดตามัว อิน้องเต้พูดอะไรก้เชื่อหมด เชื่อแบบไม่มีข้อโต้แย้งด้วย จนกระทั่งอิเก้งขึ้นม.6 อิน้องเต้ก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่แบบว่าตตามใจอิเก้งทุกอย่างก็เริ่มเอาแต่ใจตัวเอง เช้าๆ ที่เคยมากินข้าวด้วยกันก็ไม่มา อ้างว่าขี้เกียจตื่นเช้า บางเย็นก็ไม่รอกลับพร้อมอิเก้ง หรือถ้ารอกลับก็จะยืนห่างๆ ไม่คลอเคลียเหมือนเดิม อิเก้งด้วยความหลงน้องก็นึกว่าน้องอาย เพราะว่าน้องเองก็ขึ้นม.4 แล้ว ก้เลยไม่อยากคิดมาก น้องเต้จะมาคลอเคลียกับอิเก้งก็เฉพาะตอนที่อยากได้อะไรเท่านั้น อิเก้งก้โง่ค่ะข้าวที่กินเข้าไปไม่ได้บำรุงสมอง ใช้หญ้าไปบำรุงความโง่แทน อะไรที่น้องเต้พอใจพี่เก้งมิมีขัด ถึงขนาดกัดฟันซื้อมือถือให้น้องกะตัวเองคนละเครื่อง (ช่วงนั้นก็ โนเกียไอ้รุ่น3XXX อะไรสักอย่างนี่แหละกะลังฮิตอ้ะ ช่วงนั้นน่าจะเครื่องละประมาณ 7-8 พันอ้ะ จำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ ถ้าสมัยนี้ก็มีค่าแค่ซื้อมาปาหัวหมาเล่นเท่านั้น!) วันหนึ่งน้องเต้ก้เดินหน้าเศร้ามาหาอิเก้งที่สนามบาส อิเก้งก็ดีใจเพราะน้องไม่เคยมาหาที่สนามบาสนานแล้ว ก้เล
ิกเล่นบาสวิ่งไปหาน้อง
"เป็นอะไรครับคนดี ทำไมหน้าเศร้า" อิน้องเต้ก็โผเข้ากอดอิเก้ง ร้องห่มร้องไห้
"ฮืออ...พี่เก้ง..เต้ทำมือถือหาย" อิเก้งก็ลูบหัวปลอบน้องด้วยความรักสุดลิ่มทิ่มประตู
"โอ๋ๆๆ ไม่ต้องร้องครับ เดี๋ยวไปซื้อใหม่กันก็ได้ อย่าร้องเลยนะ..."
"ฮืออ..พี่เก้งไม่โกรธเต้นะ"
"โธ่...พี่จะโกรธเต้ทำไมครับ...ของมันหายกันได้...หายไปก็ซื้อใหม่ไม่เห็นมีอะไร" อิน้องเต้ยิ้ม
"จริงๆ นะพี่เก้ง"
"จริงสิครับ พี่จะหลอกเต้ทำไม"
"...ขอบคุณครับ...เต้รักพี่เก้งจัง"
"พี่ก็รักเต้..."
"กลับกันเหอะพี่เก้ง...เต้อยากไปบ้านพี่เก้ง" น้องเต้พูดไปทำหน้าอายไป (ตอแหล!!)อิเก้งยิ้มก่อนจะหันไปบอกเพื่อน
"เฮ้ยกูกลับก่อนนะ น้องมาตาม"แล้วทั้งคู่ก้ออกเดินไปด้วยกัน อิบ่างกะอิกวางที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่เบื้องหลังก้ปรึกษากัน
"กวางปล่อยไว้อย่างนี้จะดีหรอวะ"
"นั่นดิ...กูว่ามันเริ่มเยอะไปแล้วว่ะ"
"สงสัยเราคงต้องบอกมันแล้ว"
"อืมม...แม่มจะเชื่อเราไม๊วะ ดูแม่งโครตหลงเลย"
"เอาเหอะ อย่างน้อยเราก้ได้บอกแหละวะ" อิสองตัวมองหน้ากันปลงๆ อิกวางนี่แย่หน่อย เรื่องตัวเองก็ยังไม่เคลีย มีเรื่องอิเก้งอีก
จนวันรุ่งขึ้นอิบ่าง+อิกวางที่ทนไม่ไหว ลากอิเก้งที่กำลังสำลักความสุขมานั่งคุยกัน
"อะไรของพวกมึงเนี่ย...กูจะไปดูขนมให้น้องเต้" อิเก้งโวยวายเมื่อโดนลากมาที่โต๊ะประจำ
"เก้ง...พวกกูมีเรื่องจะบอก" อิกวางทำหน้าจริงจัง อิเก้งก็มอง
"เรื่องอะไร พี่เต็มมีเมียน้อยรึไง"
"สัด-*- พูดเพื่อ?" อิกวางเริ่มรมณ์เสีย อิบ่างรีบห้ามทัพ
"เรื่องน้องเต้มึงอ้ะ"
"เต้...เต้ทำไม" อิสองตัวมองหน้ากัน อิกวางเลยพยักหน้าให้อิบ่างเป้นคนบอก
"กูไปรู้เรื่องน้องเต้มา"
"เรื่องอะไร"
เก้ง...น้องเต้เค้ามีแฟนแล้วนะเว่ย...เป็นแฟนกันมาตั้งแต่น้องเค้าอยู่ป.6"
"ห๊าา!" อิเก้งทำหน้าตกใจ
"เรื่องจริง! เป็นผู้ชายเหมือนมึงนี่แหละ เมื่อก่อนเค้าเรียนด้วยกัน แต่แฟนน้องเต้ย้ายไปเรียนเชียงใหม่ แต่ตอนนี้เค้าจะมาเรียนต่อที่นี่ ม.4"
"บ้าแล้วมึง..ป.6 จะไปรู้เรื่องเชี่ยอะไร"
"ได้ไม่ได้ มันก้เป็นไปแล้ว"อิกวางบอกทันที
"ข่าวมึงกรองรึเปล่า...อาจจะมีคนอยากให้กูกะน้องเค้าเข้าใจผิด" อิเก้งปลอบใจตัวเองอิบ่างเลยตบบ่าเพื่อน
"กูก็ไม่รู้หรอกว่า เรื่องจริงมันแค่ไหน..ที่พวกกูบอก เพราะกูรู้ว่ามึงรักน้องเค้ามาก กูก็อยากให้มึงเผื่อใจไว้มั่ง" อิกวางถอนหายใจ
"อีกเรื่องนะ..มึงรู้ไม๊ ไอ้ที่มึงซื้อๆ ให้เค้าน่ะ เค้าเอาไปให้แฟนเค้าหมดเลยนะ..." อิเก้งทำหน้าตกใใจ
"ไม่หรอกมั้ง..มึง" อิเก้งเริ่มเครียด
"กูขอบใจที่บอกกูรู้ว่าพวกมึง หวังดี...แต่เรื่องนี้กูขอตัดสินใจเองก็แล้วกันนะ" อิกวางก็หันมาตบบ่าอิเก้งอีกข้าง
"ยังไงมึงก็มีพวกกูนะ" อิเก้งพยักหน้า คิดเงียบๆ คนเดียว
ตอนเย็นอิเก้งก้ไปส่งน้องเค้าตามปกติ ก่อนจะแกล้งเลียบๆ เคียงๆ ถาม
"ได้ข่าวว่าเด็กม.4 ปีนี้มีย้ายมาจากเชียงใหม่ด้วยนี่นา ใช่ป่ะเต้" น้องเต้สะดุ้ง แต่ก้ยิ้มให้
"ใช่..พี่เก้งรู้ได้ไง" อิเก้งหัวเราะ
"ก็เห็นเค้าบอกว่าน่ารัก..ลือกันไปใหญ่"
"โหยไม่น่ารักหรอก...เมื่อก่อนมันก็บ้านอยู่แถวนี้ มันย้ายไปตอนม.ต้น" อิน้องเต้เริ่มออกอาการหวงก้าง อิเก้งก็ยิ้ม แกล้งถาม
"ทำไมเต้รู้ดีจัง...เต้รู้จักเค้าหรอครับ" อิเต้ทำหน้าเจื่อนไปนิดนึงแล้วก็รีบบอก
"อ๋อ...ก็ เคยอยู่โรงเรียนประถมด้วยกันน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก...อย่าบอกน้าว่าพี่เก้งงหึง" อิน้องเต้แกล้งเอาหัวมาสีๆ ออดอ้อนอิเก้ง อิเก้งก็ยังยิ้ม
"หึงสิครับ...ก้พี่รักเต้นินา พี่ก็ต้องหึงสิ"
"อืมม...เต้ก็รักพี่" อิน้องเต้เอนซบไหล่อิเก้งไปตลอดทาง กลับบ้าน พอเดินไปในซอยบ้านอิเก้งก็ถาม
"เสาร์นี้ไปเที่ยวกันไหมครับ..." ถ้าเป็นปกติ น้องเต้จะพยักหน้าอายๆ ไม่มีปฏิเสธ แต่วันนี้มันแปลกไป
"เอ่อ... เสาร์นี้เต้มีธุระน่ะครับ" อิเก้งทำหน้าเสียดาย
"หรอ...แย่จัง..วันอาทิตย์ล่ะครับ"
"เอ่อ..วันอาทิตย์ก้ต้องไปกับพ่อแม่อ้ะครับ" อิเก้งยิ้มเศร้า
"ครับ..ไม่เป็นไรครับ พี่เข้าใจ...เต้เข้าบ้านเหอะ เดี๋ยวพี่โทรหานะ"
"ครับ"
พอส่งน้องเสร็จอิเก้งก็ไม่ตรงเข้าบ้านตัวเอง กลับตรงไปที่บ้านอิบ่าง
"มีไรวะมึง" อิบ่างทักทันทีที่เห็นหน้าอิเก้ง
"กูมีเรื่องให้ช่วย"
"เรื่อง?"
"มึงช่วยหานักสืบให้กูหน่อย" อิบ่างสำลักน้ำ
"ห๊าา...เอาไปทำไม"
"กูอยากรู้เรื่องจริง เสาร์นี้กูชวนเต้ออกไปข้างนอก แต่เต้ไม่ไป กูอยากรู้ว่าเรื่องจริงเป็นยังไง" อิบ่างก็นั่งลงข้างๆ
"ไหวไม๊มึง..มึงแน่ใจนะ" อิเก้งยิ้ม
"กูไม่อยากเป็นคนโง่...ที่ไม่รู้อะไรอยู่คนเดียว"
"งั้นก็ไม่ต้องนักสืบหรอก เดี๋ยวพวกเราก้ไปสะกดรอยตามกันเอง เดี๋ยวกูขับรถให้ กูมีใบขับขี่แล้ว" อิบ่างทำหน้าสงสัย
"มึงไปเอามาจากไหน"
"อย่าลืม พ่อกูเป็นใคร" อิบ่างพูดอย่างภาคภูมิใจ สองคนก็นั่งหัวเราะกัน คุยกันอีกแปบก็กลับบั้น ...ภารกิจวันเสาร์นี้ช่างใหญ่หลวงนัก!
เก็บตก
อิชะนี : โหอิเก้งงง...กะเด็กนี่ใจป้ำสาดๆๆ นะมึง ทีกูละงกชิบหายวายป่วง
อิเก้ง : สาดดดด กูงกกะมึงตรงไหน
อิชะนี : แหมอิเชี่ย จำตอนกูทำมือถือหายได้ม่ะ กูบอกมึงว่ามือถือหาย แล้วมึงพูดว่าไร
อิกวาง : มันพูดไรวะ
อิชะนี : เหอๆ มันบอกกุว่า...อิโง่ ทำยังไงให้หาย มือถือไม่ใช่เครื่องเล็กๆ กะอิแค่มือถือมึงยังไม่มีปัญญารักษาแล้วมึงจะทำอะไรได้ ห๊าาาา
อิกวาง : กร๊ากกกกกกกกกกก มันพูดขนาดนี้เลยหรอ
อิชะนี : เออเด่ะ...ทีบอกเด็ก ของแบบนี้มันหายกันได้(กรุณาทำเสียงตอแหลๆ จะได้อารมณ์มาก) ตอแหล!!
อิกวาง: กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
อิเก้ง : โห่...มึง เรื่องมันผ่านมาแล้วววว!!!!!!!
ปล.. รักทุกคนเหมือนเดิมค่ะ อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
