[100%]
ก๊อกๆ ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นผมลูบหน้าลูบตาตั้งสติเดินไปเปิดให้ก็พบไอ้ธันวาเนี่ยแหละ มันคงได้ยินเสียงผมด่าคนเพราะอยู่ห้องข้างหน้า ซึ่งผมด่าดังมากเหมือนกันไม่แปลกที่มันได้ยินบวกเสียงเขวี่ยงโทรศัพท์อีก
"เสียงอะไรดัง ใครทำมึงรึเปล่า"
มึงมันตัวดีเลยมาปั่นประสาทกู!
"เสือก!"
นี่เป็นครั้งแรกในรอบสี่ปีหลังจากที่ไม่ได้ด่ามันอีกเลย ปกติก็ไม่ได้ด่ามันอยู่แล้วแค่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์มาตอบคำถามหรือเห็นหน้าใครทั้งนั่น
"มึงเป็นอะไรเนี่ยหงุดหงิดไร"
"ออกไป"
"ไม่....มึงเป็นอะไรบอกกูได้มั้ย"
"อย่ามายุ่งได้มั้ยกูรำคาญ! จะไปไหนก็ไป!"
"ปัน...."
"ไปสิ!"
ผมไม่ยืนรอให้มันมาทำสีหน้าเศร้าจะพูดอะไรต่อ รีบผลักร่างมันสุดแรงแล้วปิดประตูล็อคกอนทันที ผมไม่ขอโทษหรอกที่ด่ามันไปก็เพราะมันเป็นส่วนนึงเนี่ยแหละที่ทำให้ผมคิดมากแบบนี้
"แบ่งปัน! ปัน!"
เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นทะลุมาจากประตูเรื่อยๆ แต่ผมไม่สนใจเดินปิดหูเข้าห้องปิดประตูไป ซึ่งก็ไม่พ้นเสียงออดที่ดังติดต่อกันจนรำคาญแต่ก็ทำได้แค่อุดหูไม่สนใจเสียงรบกวนเพราะเดี๋ยวมันก็เงียบไปเอง
ชีวิตผมมันจะไม่มีอะไรที่ทำให้มีความสุขไม่ได้นานเลยรึไง
ผมเดาทางไม่ถูกหัวผมหมุนไปหมด สับสนทุกอย่าง ต้าร์ที่ผมรู้จักไม่ใช่คนแบบนั้นแน่และไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน ผมอาจถูกปั่นหัวก็ได้ คนที่มารับโทรศัพท์อาจไม่ได้เป็นแบบที่ผมคิด อาจเป็นเพื่อนกันเฉย
สมองผมตอนนี้มันมีแต่คำว่าอาจ อาจ อาจ อาจ ทุกอยากมันเป็นเพียงแค่อาจทั้งๆที่ต่างรู้ดีว่าคำตอบมันคืออะไร
แท้ที่สุดน้ำตาทรยศมันก็ไหลออกมาโดยที่ผมไม่ได้ขอและอนุญาตเลยสักนิด แต่มันกับออกมา....มันทำให้ผมดูอ่อนแอทันทีที่มีน้ำตา ซึ่งผมไม่อยากเป็นแบบนั้น
"ฮึก....ทำมายยยยยย!!!"
แคร่กกกก....เคล้ง เพล้ง
เสียงของที่อยู่บนโต๊ะกระจะกระจายลงไปที่พื้นมีบางส่วนแตกเป็นเศษกระเบืองเศษแก้ว
ชีวิตรักที่ผมคิดจะสร้างขึ้นมาใหม่มันพังไปหมดในตอนนี้ และมันดันเกิดกับ 'ต้าร์' คนที่บอกว่ารักผมมาตลอดสามปีกว่าๆ แต่มันก็ดันจะมาล้มไม่เป็นท่าเอาตอนนี้ ความรู้สึก 'ชอบ' ที่ผมมอบให้มันใกล้จะพังแล้ว
....เราคงต้องกลับไปเป็นเพื่อนกัน
และผมปฏิเสธไม่ได้เพราะผมเป็นคนยืนเงื่อนไขนี้เอง
ที่หลายคนบอกวันว่าเพื่อนมันจะคบแล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันได้ยังไง แต่ผมกับคิดกลับกันในตอนนั้นว่าก็แค่ทิ้งความรู้สึกรักแบบแฟน แล้วกลับมารักกันแบบเพื่อนง่ายจะตาย
พอถึงเวลาจริงๆ มันไม่ง่ายเลยที่จะยอมรับอะไรแบบนั้นได้ ผมคิดว่าผมทำได้แต่คงต้องใช่เวลาให้เวลากับความรู้สึกที่เสียไปแล้วล่อหลอมขึ้นมาใหม่หรืออาจจะเป็นแบบเดิมในทันทีถ้าเราจบกันด้วยดี
แต่เราจะมาด่วนสรุปก็ไม่ได้ถ้ายังไม่ได้ยินจากปากต้าร์
อาบน้ำอยู่?คำนี้มันเป็นคำถามที่ค้างคาใจผมมาก ผมอยากรู้ว่ามันสื่อไปในทางไหน อยากรู้ว่าทำอะไรกันถึงอาบน้ำหรืออาจจะไปไหนกัน
เสียงออดดังขึ้นไม่หยุดจนผมตื่นมา นี่เผลอหลับไปทั้งน้ำตาเลยหรอเนี่ย แล้วหลับไปนานรึยัง? ตาตอนนี้คือจะปิดแล้วแสบไปหมดยิ่งโดนแสงจากหลอดไฟแล้วก็ต้องเดินหรี่ตาไป
ผมมองดูที่ช่องก็เห็นเป็นใบหน้าคนที่รอเขาอยู่นาน....
....ต้าร์
ชั่งใจสักพักก่อนจะเปิดประตูแล้วยืนนิ่งมองคนตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
"....ปัน"
"มีอะไรรึเปล่า"
ผมถามด้วยเสียงเรียบและตาที่ลืมไม่ค่อยขึ้น ซึ่งรู้สึกได้ว่ามันบวมแน่ๆ
"ต้าร์....ขอโทษ"
"เรื่องอะไรล่ะ"
"....ทุกเรื่อง"
รู้สึกเลยที่เขาบอกว่าเพื่อนเป็นแฟนกันแล้วเวลาเลิกมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง ทั้งที่ยังไม่เลิกแต่เจ็บจี๊ดๆ ที่หัวใจ
"ขอโทษที่ต้าร์ไม่ได้ไปรับปัน ขอโทษที่ต้าร์....นอกกายปัน"
ตอนนี้ใจผมมันไม่ใช่แค่จี๊ดๆ นะ แต่มันเหมือนโดนเอาน้ำแข็งมาสาดจนชาไม่รู้สึกอะไร
"เราเลิกกันดีกว่าเนอะต้าร์ มันคงไม่โอเคกับเราทั้งสองคนจริงๆนั่นแหละ"
ต้าร์มันยืนมือมีจับมือผมไว้ทั้งสองข้าง สีหน้ามันเศร้าพร้อมน้ำตาไหลไม่ต่างกับผม
"ต้าร์รักปันนะ แต่ต้าร์ผิดจริงๆ ต้าร์เมาจนเผลอโดนเขาทำอะไรทุเรศๆ ด้วยและขู่จะแบล็คเมล์ต้าร์จะเอาคลิปให้ปันดูถ้าต้าร์ไม่ยอมทำตามมัน ซึ่งต้าร์ไม่อยากเสียปันไป...."
"ให้ทำอะไร"
"มัน....อึก มันให้ต้าร์มีอะไรกับมันจนกว่ามันจะพอใจ ต้าร์ ฮึก...ต้าร์ทางตันไปหมด อึก"
นี่คือต้าร์โดนกระทำงั้นหรอ? ซึ่งผมคิดว่าต้าร์คงไม่เคยคิดอยากจะยอมทำแบบนั้น ถ้าไม่โดนบังคับจริงๆ อย่างที่บอก
"เรายัง อึก เป็นเพื่อนกะ ฮึก....กันได้มั้ย"
ผมพยักหน้าให้ต้าร์ เมื่อกี้ผมก็เป็นคนพูดออกไปเอง ทำไม่จะไม่ได้หล่ะ ในเมื่อคนตรงหน้าผมเจ็บขนาดนี้ ไม่ต้องเราก็รู้ว่าใจคนที่โดนบังคับขืนใจมันเจ็บปวดแค่ไหน
"ปันไม่เกลียด ฮึก....เกลียดต้าร์ใช่มั้ย ฮืออออออ"
ร่างหนาปล่อยโฮทรุดตัวไปนั่งกองกับพื้น มันเจ็บเข้าไปใหญ่ที่เห็นต้าร์เป็นแบบนี้ ความเจ็บที่คิดว่าต้าร์ทำร้ายใจผมมันหายไปทันทีที่ได้ยินเรื่องของต้าร์ ต้าร์ยอมทำเพราะไม่อยากเสียผมไป แค่นี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้ผมไม่ให้อภัยเขา
"ฮืออออออ ต้าร์ขอโทษ"
ต้าร์พูดคำว่า
'ต้ารขอโทษๆ ต้าร์ขอโทษ' ไปมากลั้วเสียงสะอึกสะอึนไปด้วย ใจชามันตอนนี้พูดอะไรก็ไม่ค่อยออกผมรู้ว่าต้าร์ต้องเจ็บ
ผมทำได้เพียงกอดประโลมมันไว้ด้วยสองแขน เชื่อเถอะว่าใครเจอแบบนี้ก็โกรธไม่ลงเพราะต้าร์มันดูน่าสงสารมาก นี่ถือเป็นครั้งแรกเลยก็ได้ที่ผมเห็นมันร้องไห้และหนักมากซะด้วน
"มันรักต้าร์มั้ย?"
อย่างน้อยถ้าเลิกกัน ผมก็อยากให้ต้าร์อยู่กับคนที่รัก ซึ่งต้าร์พยักหน้าก่อนจะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ผมฟังว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีเจอกันหลายครั้ง เขาสารภาพว่าชอบต้าร์แต่ต้าร์บอกมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ก็คิดว่าจะจบไปแต่มาผิดพลาดตรงที่มันเมามากในวันนั้น ไม่สามารถรู้ได้ว่าไปไหนต่อกับใคร ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น มันตื่นมาด้วยความตกใจที่เจ็บสะโพกไปหมดขยับเขยี่ยนไม่ได้เหมือนปกติเพราะโดนกระทำแบบคนที่มีฤทธิ์แอลกอฮอล์สูงและเหตุผลสำคัญคือมันไม่เคยโดนมาก่อน และอย่างที่บอกว่าเขาใช้คลิปมาขู่มัรให้ตกเป็นคู่นอนต่อไปแต่อีกฝ่ายก็พูดคำว่ารักกับมันมาตลอด อีกทั้งยังเทคแคร์ต้าร์อย่างดีทุกอย่าง ซึ่งหลังๆฝ่ายนู่นเรียกใช้มันบ่อยเลยไม่มีเวลามาหาผมเหมือนทุกครั้ง
แต่ที่ฟังจากบทสนทนาที่ผมคุยกับมันไม่มีห่าไรดีเลยนอกจากกวนตีน
"แล้วต้าร์ล่ะ ต้าร์รักเขารึเปล่า...."
ผมไม่แน่ใจว่าถามให้ต้าร์อึดอัดรึเปล่าแต่ถ้าต้าร์ไม่รักมันด้วยคงไม่ยอมมาแบบนี้
จากความคิดที่ว่านอกกายผมสัมผัสได้ว่าต้าร์ยิ้มทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่ ไม่ขออะไรมากแต่รู้ว่าเขาดีกับเพื่อนผมก็เพียงพอแล้ว และยังไม่อยากรู้ว่าเขาคือใครเนื่องจากสภาพต้าร์แย่อยู่
ซึ่งเรื่องเกิดหลังเราคบกันได้แป๊บเดียวและผมพอปะติดปะต่อเองได้ว่าสองวันที่มันหายๆไปคงอยู่กับคนนั้น
ต้าร์มองผมด้วยนัยต์ตาเศร้าซึมมีน้ำตาคลอก่อนจะพนักหน้าที่ตอบกลับมาได้ว่า 'รัก'
"แล้วจะทำไงต่อ"
ผมถามแต่มันก็ส่ายหน้าไม่รู้
"นี่คงทะเลาะมาใช่มั้ยถึงเป็นแบบนี้"
"อืม....ฮึก ต้าร์ไม่อยากเสียปัน ต้าร์รีบมาหาปันก่อนเลยทะเลาะกัน"
"กลับไปหาเขาสิปันว่าเขารอต้าร์อยู่"
ผมพูดและยิ้มออกไปด้วยความยินดีเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ ทั้งๆที่ใจผมตอนนี้ก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บ ไม่เสียใจอะไรเลย
คนเราอยู่ด้วยกันก็ต้องมีหวั่นใจกันเป็นเรื่องธรรมดา ผมเคลียร์กับต้าร์ต่อ อย่าเรียกเคลียร์ดีกว่าเรียกว่าปลอบใจมันดีกว่าทั้งกลัวเสียผมและยังกลัวเสียคนนั้นไปอีก ซึ่งเราตกลงกันแล้วว่ายังกลับไปเป็นเพื่อนไปเหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่ไม่ได้หนิเพราะเรายังไม่ได้....มีอะไรกัน
แกร่กกก.....
เหวออออ
คนเปิดประตูมาแทบหงายหลังที่จู่ๆผมโถมเข้าตัวกอดทันที
"มีอะไรรึเปล่า"
มันพูดเสียงอ่อนพลางลูบๆที่กลุ่มผมดำของผม ไม่รู้ทำไมผมอยากกอดมันเวลาเจ็บเหมือนที่เคยทำใน....
.....'อดีต"
"หายโกรธกูแล้วหรอ?"
"ฮึก...ไม่โกรธ"
ผมว่าเสียงอ่อยมันจับบ่าผมสองข้างออกมาสบตามองมายิ้มแล้วกอดต่อ มันหมายถึงโกรธอะไร? ผมแค่หมายถึงเมื่อกี้ที่หงุดหงิดใส่มันไปไม่ได้โกรธแล้ว
แต่แล้วแต่มันจะเข้าใจ
"ปลอบกู ฮึก ได้มั้ย?"
ผมถามทั้งที่ยังคาอยู่บนบ่ามันอยู่ น้ำตาที่อาบทั่วใบหน้าของผม ผมอยากให้มันหยดลงที่แผ่นหลังมันคนเดียวในตอนนี้ มันกระซิบดีใจว่า 'ได้สิๆ' พร้อมร่างหนาที่สวมกอดผมอยู่กระชับแน่นขึ้นทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย....
*TBCมาแล้วววววววววว 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
