ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
[ ♢ close friend ♢ ]
เพื่อนสนิท...ที่กลายเป็น'อดีต
INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3741376#msg3741376)
ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3741405#msg3741405)
ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3743623#msg3743623)
ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3745110#msg3745110)
ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3747283#msg3747283)
ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3752649#msg3752649)
ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3780571#msg3780571)
ตอนที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3784771#msg3784771)
specail (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3785683#msg3785683)
ตอนที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3788701#msg3788701)
ตอนที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3790032#msg3790032)
ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3792903#msg3792903)
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3794543#msg3794543)
ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3795610#msg3795610)
ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3798110#msg3798110)
ตอนที่14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3803765#msg3803765)
ตอนที่15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63942.msg3806903#msg3806903)
นิยายเรื่องอื่น
[MY HUNT]ตะวันล่า(เซ็กส์)รัก「☀」 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63369.msg3729009#msg3729009)
พ่อหม้ายลูกติด(2)เนี่ยแหละ'เมีย'ผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63728.0)
[Dedtor!!!ลูกผู้ชายขัดดอก✿] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66050.0)
หลง(รัก♥)นายสกินเฮด (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66431.0)
ตอนที่2-ขอตัวนะครับพี่รหัส-
'มึงว่ากูหล่อป่ะ'
'...'
'เอ้ากูถาม'
'กะ...ก็'
'มึงจะกระตุกกระตักทำไมปัน'
'เออ'
'...?'
'เออออ หล่อ พอใจมั้ยว่ะ'
'ดีมากกกกก' ลากเสียงพลางหยิกแก้มไปด้วย
'(ทำหน้างงบวกเขิน)
'มึงดีใจมั้ยมีเพื่อนหล่อ'
'อืม'
'อืม?'
'เออ ดีใจมาก ดีใจที่สุดที่มีมึงเป็นเพื่อน ชอบให้กูตอบยาวๆอยู่เรื่อย'
'ก็อยากได้ยิน แล้ว...แค่เพื่อนหรอว่ะ'
'ก็...เพื่อนสนิทไง^^'
'แค่นั้น' พรึมพรำคนเดียว
'...'
'กลับบ้านกันเถอะ หึหึ'
วันนี้คณะเรามีการจับพี่รหัสที่จะมาคอยดูแลเรา แต่จะจับกันแบบไปคงต้องรอลุ้นอีกที
เมื่อคืนเรียกได้ว่าเมาหนักกันแทบทั้งกลุ่ม แต่จะเหลือผมที่ดื่มไม่เลยต้องพยุงช้างน้ำและคอยคุมเพื่อนๆขึ้นห้อง
"มึงว่ากูจะได้พี่ธันวาป่ะวะะะ"
เสียงลุ้นตื่นเต้นของอีช้างดิสนี่ที่ลากยาวพอๆกับทางด่วน
"มึงคงไม่ได้ว่ะ เพราะเขาเป็นของกู"
ของกูบ้ายมึงสิไอ้เนส!
"ไม่ต้องเถียงกันเพราะกูต้องได้เขา"
เจนชะนีเผือก ที่เห็นความสาระแนมั่นหน้ามั่นโหนกมาแต่ไกล
ไม่รู้มันจะอยากได้ไอ้ธันวาเป็นพี่รหัสนักหนา ก็แค่...
ธันวาที่ได้ชื่อว่าเดือนมหา'ลัยปีสอง
ธันวาที่ได้ชื่อว่าหล่อลำดับต้นๆของมหา'ลัย
ธันวาที่บ้านรวยมหาศาล
ธันวาที่เก่งทุกด้านไม่ว่าจะเป็นกีฬาก็เริ่ด ดนตรีก็ดี เรียนก็เยี่ยมยอม
เออ! พวกมึงอยากได้มันก็ถูกละ หล่อ รวย เก่ง คบรสขนาดนี้ใครๆก็ต้องอยากได้
ขนาดตอนมอสี่มันไม่หล่อขนาดนี่ผมยังชอบเลย แล้วนี่มันโตมาแพร่รังศีความหล่อไปให้ทั่วมหา'ลัย แถมเป็นที่หนึ่งของคณะวิศวะ ใครบ้างจะไม่หมายตา
"แล้วมึงอ่ะอีปัน อยากได้ป่ะ หรือว่าอยากได้..."
"พี่จอมมมมมมมม ฮ่าาๆ"
อีช้างดิสนี่เปิดประเด่นแล้วพวกมันก็มารวมฝูงกันตอนชื่อพี่จอม และทำหน้ายียวนกวนตีนใส่ผมกัน
"ควายยยย ใครก็ได้วะ หึหึ"
ผมด่าพวกมันที่หน้ายียวนตีนมากตอนนี้ ก็จะตอบหัวเราะในลำคอ
จะว่าไปพี่จอมก็เป็นที่รู้จักกันใครทั่วถึงจะไม่เท่าธันวาเดือนมหา'ลัยก็เถอะ แต่เขาก็ได้ชื่อว่าหล่อระดับรองเดือนเลยที่เดียว หล่อ สูง ร่างหนา ซิกแพคบึกๆ รวย เก่งหลายด้าน
"แรด"
"ร่าน"
"เงียบ"
พวกมันจี๊ปากด่าผมกันเรียงตัว ซึ่งเป็นคำประจำที่มันชอบด่ากัน
"นี่เพื่อนเองๆ"
ผมพูดขำๆแล้วมาปล่อยหัวเราะใส่กัน อยู่กับพวกมันไม่มีเบื่อสักวัน ยิ้มได้ หัวเาะได้ทั้งวี่ทั้งวัน
ได้เวลาพักขึ้นไปเรียนวิชาแรกที่เขาเรียกกันว่าโหดที่สุด เพราะนอกจากวิชาจะโหดสุดของวิศวะฯแล้วยังจะอาจารย์ที่สอนอีก ที่เขาลือให้แซ็ดว่าได้Fแทบทุกคน ใครที่ผ่านได้คงบนมาหลายวัด แต่ก็ใช่ว่าจะได้ผลทุกคน ฮ่าๆ เพราะบางคนบนไปทั่วประเทศยังไม่ผ่าน เพราะของแบบนี้มันอยู่ที่สมองกัน ซึ่งพวกเรา...
มีทุกคน!!!! คริคริ
พวกเรารีบวิ่งขึ้นไปเรียนรู้รับวิชาจากอาจารย์อย่างว่องไว ใช้สมองที่มีทั้งหมดทุ่มให้กับการศึกษาเนื้อหาให้ได้มากที่สุด
เห้ยยยยย ยากได้ใจจริงๆ
เรียนเสร็จก็ได้เวลาหาอะไรเข้าท้องในมื้อเที่ยงกันแล้ว พวกเราเดินไปที่โรงอาหารคณะโดยไม่รีบอะไร และหวังว่าวันนี้จะได้กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย คงไม่มีมารมาทำลายความสุขอันมีค่านี้ไป
จับจองที่นั่งกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปหาข้าวปลาตามใจปากกัน แต่อีช้างมันขอมาเดินดูกับผม เพราะไม่อยากไปคนเดียว
คงกลัวผู้ชายฉุด
"มึงอันนี้ก็ดี นี่ก็เริ่ด นู้นก็ปัง นั้นก็สเปก นะ.."
อีช้างดิสนี่ที่ไม่ได้สนใจที่จะเงือกอาหารเพราะมั่วแต่ชี้นิ้ว เผยอหน้าให้ผู้ชายที่อยู่ในโรงอาหารโดยไม่อายเขา
"มึงจะชี้ทำห่าไร แล้วข้าวจะแดกมั้ย หรือจะให้กูซื้อไก่สดโยนลงน้ำให้"
"ดอกปันนน นี่เพื่อนเองๆ ดิสนี่ไง เอดอกกูไม่ใช่เหี้ย"
มันรีบปฏิเสธด่าผม เมื่อผมแกล้งพูดจะเอาไก่สดให้มันกิน แต่ปกติมันก็ชอบน่ะ เพราะให้ทีไรแลบลิ้นแพ๊บทุกที ฮ่าๆ
เลือกกันได้ครบทุกคนก็มานั่งประจำที่ที่จองไว้กัน แต่ยังไม่ทันได้กินก็มีกลุ่มรุ่นพี่ปีสองเดินมายืนตรงโต๊ะ
คิ้วเริ่มกระตุก
ทุบ!
"เชิญนั่งคะพี่ๆ โต๊ะน้องยินดีให้บริการ"
อีช้างดิสนี่ทุบโต๊ะเสียงดังขมวดคิ้ว ก่อนจะคลี่ยิ้มพูดเช้อเชิญให้กลุ่มธันวานั่งที่โต๊ะ
"พี่ขอนั่งด้วยนะครับ"
พี่จอมพูดยิ้มพรางส่งสายตาไปที่วางข้างๆผมแต่มันน้อยไป ผมเลยพยักหน้าขยับให้พี่จอมพอนั่งได้
ผมปลายตาไปมองธันวาที่ขมวดคิ้วผูกเป็นปมและดูเหมือนจะกัดฟันอยู่ด้วย
เป็นไรของมันหน้าบึ้งตลอดเวลา
"ลำไยร้อยเม็ด ไม่ต้องกลัวน้อยหน้านะคะพี่ธันวา เดี๋ยวดิสนี่คนนี่จะพลีกายให้พี่เองค่ะ"
อีช้างที่พูดยิ้มรื่นเริงแถมเกาะแกะแขนธันวาจนมันดูเกร็งๆ ฮ่าๆ
"แล้วนี่เรียนเป็นไงบ้าง"
"ก็ดีครับ แต่ก็มีไม่เข้าใจบ้าง"
"ไม่เข้าใจตรงไหนถามพี่ได้เลยนะ พี่เต็มใจ"
"งั้นเดี๋ยวอันไหนงงมากๆรบกวนพี่จอมด้วยนะครับ"
ผมคุยกับพี่จอมอยู่สักพัก เขาดูเป็นคนเฟรนลี่ดีเนอะ ใจดีอีกต่างหาก
วันนี้ธัวาดูแปลก ไม่พูดไม่จาอะไรเอาแต่เขี่ยข้าวไปมา ข้าวแทบไม่แหว่งจากจาน กินไปแค่ไม่กี่คำ ก็ไม่ยอมเอาเข้าปากสักที
กินกันอิ่มท้องก็มานั่งรอรุ่นพี่ปีสองที่ลานเกียร์คณะวิศวะฯ เพื่อทำกิจกรรมรับน้อง ซึ่งวันนี้จะมีการจับพี่รหัสประจำตัวแต่ละคน
ถ้าได้ธันวาจะเป็นยังไง
แต่ถ้าได้พี่จอมก็ไม่เลว เพราะพี่แกดูแลคนอื่นดีมาก ใครได้ไปคงโชคดีตาย
รอไม่นานรุ่นพี่ปีสองก็เดินกันมาเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
"กรี๊ดดดดดดด กูจะได้ใครวะะ"
เสียงอีช้างดิสนี่ที่กรี๊ดร้องตั้งแต่ปากซอยยันท้ายซอบ แถมยังทำท่าทางระริกระรี้
"นอกจากพี่ธันวา พี่จอม ก็มีพี่โรมที่น่าแดกเว่ออออ"
เจนพูดมองไปทางพี่โรมหนุ่มหล่อ ผิวเข้ม สูง มีเครา ที่ดูดีพอๆกัน
"มึงหยุดไปเลยเจน พี่โรมกูจะเอา"
"เอาไรมึงหน้าด้าน"
"เอาทำผัวเนี่ยแหละ กูว่าตู้เย็นกูพังแน่เลยมึงงงง"
"อีเนสอีเกย์ไร้ยางอาย พี่เขาได้ยินขึ้นมากูจะขำให้"
เจนเตือนเนสที่มันเผลอพูดออกมาซะดังลั่น ทำเอาคนอื่นจะได้ยินไปด้วย หรือมันอาจจะตั้งใจให้เขาได้ยิน
พวกเราปีหนึ่งนั่งกันเป็นระเบียบและปิดปากเงียบสนิท ตามที่รุ่นพี่สั่ง
"เราจะสุ่มแจกกันนะครับ ไม่มีใครรู้ทั้งนั้นว่าใครได้ใคร"
ธันวาตะโกนบอก แล้วเริ่มให้รุ่นพี่แจกโน๊ตข้อความที่รุ่นพี่เขียนให้
"เอาละครับน้องๆ ผมได้แจกใบปริศนาที่พี่รหัสคุณเขียนไว้ครบทุกคนแล้ว จากนี้ก็เหลือแต่พวกคุณ ที่ต้องเอาไปหาให้เจอว่าใครเป็นพี่รหัสคุณ ถ้าใครเจอเป็นคนสุดท้ายคุณจะถูกเราลงโทษ! เริ่มหาได้!"
ผมละสายตาและหูออกจากธันวาที่ตะโกนสั่งดังลั่นไปหมด มาดูที่กระดาษที่พี่ๆเขาแจกมาให้โดยมีข้อความเขียนอยู่ถึงความเป็นตัวของพี่รหัส
ผมค่อยๆคลี่กระดาษออก...
- หน้าปลวก ดำ เตี้ย ฟันเหยิน ผมหยิกหยอย คิ้วต่ำ หัวเถิก จมูกบาน ดั้งแหมบ หูกาง ปากห้อย แขนบิด ขาเบี้ยว ปากหมา ใจดำ กีฬาอ่อน ด้อยดนตรี การเรียนสถุน ฐานะยากจนหมดอันจะกิน แต่!!! หำใหญ่ ไข่โต ขอบคุณครับ -
สัด!!! ผมสบถด่าในใจ ถ้าจะเขียนมาได้เหี้ยขนาดนี้ อย่าเกิดมาเลยเถอะ
เขียนแบบนี้ก็ได้หรอ?
"จะรู้ได้ไงว่ะมีเกือบสองร้อยคน"
ผมละสายจากกระดาษ พรึมพรำคนเดียว
เขียนห่าไรไม่รู้กว้างมาก เพราะเท่าที่ผมกวาดสายตามองรุ่นพี่ปีสองยืนๆอยู่ตั้งแต่หัวจรดเท้ายังไม่มีใครเป็นได้ขนาดที่เขียนมา
จากนั้นก็แยกย้ายจากเพื่อนๆไล่เดินไปยังรุ่นพี่ถามเรื่อยๆ เพราะคงไม่มีใครเป็นแบบในกระดาษนี้แน่
แต่ที่แน่ๆพี่รหัสผมเป็น...ผู้ชาย
เพราะเขาเขียนว่า! หำใหญ่ ไข่โต
ฉะนั้นพี่ปีสองที่เป็นผู้หญิงตัดไปได้เลย ถ้าพี่ผู้หญิงจะเขียนได้ขนาดนี้ก็เอาเถอะนะ อย่าเป็นผู้หญิงเลยดีกว่า ฮ่าๆ
เห้ยยยย ใครว่ะเนี่ย! ผมไล่ถามคนที่คิดว่ามีส่วนเกี่ยวเนื่องในกระดาษโน๊ตบ้านี้มากที่สุด แต่พี่เขาก็บอกไม่ใช่ทั้งนั้น แถมตอกกลับมาอีกว่าพี่หล่อเหลาแบบนี้น้องกล้ามากนะที่คิดว่าเป็นพี่ ถุย! หล่อครับพี่ แต่แม่งจะรู้ได้ไงละว่าใคร เขียนกวนตีนกันชัดๆ
หมดละไอ้คนที่คิดว่าใช่ เพราะตอนนี้
เหลือ...สามคน
และไม่คิดว่ามันน่าจะใช่ทั้งสามคนนี้ เพรามันขัดแย้งกับภาพลักษณ์ภายนอกที่เขาเป็นกัน
หนึ่ง...พี่โรม
สอง...พี่จอม
และ
สาม...ธันวา
ผมถอนหายใจลึกก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่โรมที่ยืนหัวเราะคิกคักอยู่
"อ้าววววว น้องแบ่งปันคนงาม"
ขอบคุณมากครับพี่โรมที่ชมกัน แต่มันใช่เวลามั้ย!? เดินจนเมื่อยหมดละยังจะมาเล่นอีก
"ไหนส่งกระดาษมาดูสิครับ"
พี่โรมพูดยิ้มๆ ผมรีบส่งกระดาษให้พี่เขาอย่างรวดเร็ว จะมองอะไรนานว่ะ ตอบมาสักทีถ้าไม่ใช่จะได้ไปหาต่อ
"ยังไงพี่ ใช่มั้ย"
"เสียใจด้วย คุณไม่ใช่เดอะเฟส เอ้ย น้องรหัสผม"
"ขอบคุณสำหรับสาระที่พี่มอบให้นะครับ"
ผมเบะปากยกมือไหว้พี่โรมเล่น จนเขาหลุดหัวเราะ ไม่รู้จะฮาอะไรนัก คนยิ่งเหนื่อยๆ ร้อนก็ร้อน
เป้าหมายต่อไปพี่จอม ผมเดินตรงดึงไปยืนตรงหน้าพี่เขา เขามองผมยิ้มๆ ถ้าได้พี่จอมจะดีมาก จะได้ไม่ต้องไปหาคนสุดท้ายที่ผมไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่
"ขอกระดาษด้วยครับ"
พี่แกพูดพร้อมยื่นมือมารอรับกระดาษ ผมรีบยื่นไปให้เขาอย่างเร็ว เขาอ่านยิ้มๆและหัวเราะในพี่สุด อะไรครับพี่จอม!? มั่วแต่เล่นกันอยู่นั้น
"ใช่มั้ยพี่ ปันเหนื่อยแล้วเนี่ย"
"อยากใช่เหมือนกัน แต่...มันไม่ใช่พี่นี่สิ เสียดายเลย ถ้าได้เป็นพี่รหัสจะได้จีบแบ่งปันง่ายขึ้น หึหึ"
เอาเข้าไปพี่จอม ยังมีอารมณ์มาหยอด ขอนิดๆหน่อยก็เอาเนอะ
เห้ยยย คนอื่นเขาได้กันหมดแล้ว ผมยังไม่ได้สักที ผมเดินออกมาจากพี่จอม ตรงไปที่เป้าหมายสุดท้าย
ธันวา
มึงเขียนอะไรเนี่ย!
ผมเดินมาหยุดเท้ายืนอยู่ตรงหน้ามัน ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกอากาศร้อนแปลกๆ หน้าที่เพิ่งจะเย็นๆกลับร้อนเห่อแดงอ่อน
เอาว่ะ!!
ผมยื่นกระดาษโน๊ตส่งให้มัน เราสบตากันสักพัก ก่อนผมจะเอ่ยถามขึ้น
"ใช่...'พี่'ธันว่ารึเปล่าครับ"
ผมเน้นย้ำคำว่าพี่อย่างหนักแน่น ทำให้มันเงยหน้าปลายตามอง ยื่นกระดาษผม
"ใช่ กูเอง"
"โอเคครับ ผมรู้แล้วว่าพี่รหัสคือพี่ธันวา งั้นผมก็ไปได้แล้วใช่มั้ย"
ผมหันหลังกำลังจะก้าวเท้าเดิน ทว่ามีมือหนาที่จับรั้งแขนเอาไว้ ผมหันไปสบสายตากับมัน
"มีอะไรรึเปล่าครับ"
"มึงเลิกทำเป็นห่างเหินกูสักทีได้ป่ะปัน"
"พี่พูดเรื่องอะไรอะครับ ผม..."
"มึงอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง กูแค่อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม กูขอโทษปัน"
"ผมว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง"
"อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยปัน!"
อย่าทำแบบนี้? ผมทำอะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลยด้วยซ้ำ ผมมองไปรอบๆว่ามีคนรึเปล่า พอแน่ใจว่าไม่มีก็เลยหันมาพูดกับคนตรงหน้า
"แบบนี้หรอ!? ทีผมทำแบบนี้พี่ธันวาอึดอัด แล้วที่พี่ธันวาละครับ ทำกับผมมากกว่านี้อีกด้วยซ้ำ พี่ยังไม่สนใจเลยสักนิด ไม่พูดไม่คุย อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี่เลย ขนาดหน้าผมเนี่ยยังไม่มองเลย"
"มึงเลิกแทนตัวเองว่าผม แล้วเรียกกูว่าพี่ได้มั้ยปัน กูขอโทษสำหรับที่ผ่านมา ที่กูทำแบบนั้นกูก็มีเหตุผลของกู"
"เหตุผล? เอาเป็นว่ามันจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ คนๆนั้นก็ได้หายไปจากชีวิตผมแล้ว นับตั้งแต่เขาเมินผมในวันที่ผมกำลังต้องการความช่วยเหลือมากที่สุดแล้วแหละครับ"
"..."
"ขอตัวนะครับ #พี่รหัส"
พูดจบผมก็หันหลังแล้วเดินไป ถ้ามันได้เห็นสีหน้าผมตอนนี้ เป็นความรู้สึกที่มันจี๊ดๆที่หัวใจเหมือนมีไฟช็อต
หายหรอ? มันไม่เคยหายไปจากชีวิตผมเลยต่างหาก มันยังวนเวียนอยู่ในสมอง และหัวใจผมที่ถามหาแต่มัน ผมคิดถึงมันทุกวันทุกเวลา
กว่าผมจะผ่านจุดนั้นมาได้ มันทรมานแค่ไหน กว่าจะเข้มแข็งได้ขนาดนี้ต้องผ่านอะไรมาบ้างและผมก็ไม่อยากกลับไปโคจรใช้ชีวิตแบบเดิม
ถ้ากับไปเป็นเพื่อนกันอีก ผมกลัวห้ามใจไม่ให้รักมันไม่ได้ เพราะงั้นเป็นแบบนี้ดีที่สุด
---------------------------------------------------
Talk : พี่ธันวาเจอแบบนี้เข้าไปจะรูสึกยังไง แต่ที่แน่ๆเป็นแบ่งปันที่เจ็บกว่า เจ็บที่ยังรู้สึกกับธันวาไม่น้อยลงเลยและมันทำให้เขาไม่สามารถกลับไปเป็นเพื่อนธันวาได้ เพราะมันคงไม่เหมือนเดิม :hao3: :pig2: ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ตอนที่3-ผมไม่ชอบดื่มชานม-
'เห้ยยยย เหนื่อยว่ะ'
'บ่นมาก'
'แม่งเหนื่อยจริงๆหรือมึงไม่เหนื่อย'
'ก็ไม่นะ ฮ่าๆ'
มันหัวเราะพลางตบหัวผมเบาๆเหมือนปัดฝุ่นให้
'วันนี้ดื่มไรปัน'
'เอาชานมเหมือนเดิม^^'
'ไม่เบื่อหรอว่ะดื่มทุกวัน'
'(ส่ายหน้ายิ้ม)'
'กูเบื่อแทน'
'ก็ชอบ'
'แล้วทำไมถึงชอบว่ะ'
'ก็มึงซื้อมาให้วันนั้นไงเลยชอบ'
'...'
'ถามมากไปซื้อเร็วๆดิเดี๋ยวจองโต๊ะให้''
'เคๆ เดี๋ยวซื้อแก้วเท่าโอ่งมาให้เลย'
'(ยิ้มแป้นโชว์ฟัน)'
"แบ่งปัน! กล้าดียังไงมาเอาพี่ธันวากูไปเป็นพี่รหัส"
อีช้างดิสนี่ตะโกนเรียกชื่อผมมาแต่ไกล มาถึงก็ทำหน้ายู่เป็นตูด คงเสียดายที่มันไม่ได้
"อยากได้ตายอ่ะ กูเหนื่อยแทบตายกว่าจะรู้ว่าพี่เขาเป็นพี่รหัส มึงเอาไปอ่าน! เขียนเหี้ยอะไรมาก็ไม่รู้"
ผมบ่นๆแล้วหยิบกระดาษโน๊ตในกระเป๋าเสื้อนิสิตส่งให้มันอ่าน เวลาผมอยู่กับพวกมันผมจะเรียกธันวามันว่า 'พี่' เพราะยังไม่มีใครรู้ว่าผมกับมันรู้จักกันและเคยเป็นเพื่อนกัน
พวกเพื่อนผมมันจะรู้แค่ว่าผมดร็อปมาจากโรงเรียนชายล้วน แต่ไม่รู้ว่าที่ไหนเพราะผมไม่เคยบอก มันถามกันก็บอกแค่ว่าชายล้วยแค่นั้น
มันคลี่กระดาษอ่าน
"พี่เขาเขียนได้ตรงกันข้ามมาก"
"ก็บอกแล้วแม่งเขียนแบบนี้กูหาแทบตาย"
"แต่กูอ่านแล้วกูก็รู้นะว่าเป็นเขา"
"มึงรู้ได้ไง?"
"อีโง่! แค่หำใหญ่ ไข่โตกูก็นึกถึงของพี่ธันวาลอยมาแต่ไกลละ"
"ควาย!!!"
ไม่ใช่ผมครับที่ด่าแต่เป็นเนสกับเจนที่ยืนฟังอยู่เหมือนกันว่ามันเก่งขนาดอ่านแล้วรู้เลยหรอ แต่คำตอบกลับจังไรเหมือนหน้าตามันจริงๆ ฮ่าๆ ผมเบะปากใส่มัน
"แต่กูก็คิดเหมือนอีดิสนี่นะ ฮ่าๆ"
อีเนสพูดหลังจากทีด่าดิสนี่เสร็จ มึงไม่ได้แตกต่างจากมันเลยเพื่อนเนส จังไรพอกัน
แต่จะว่าไปผมก็อยากรู้นะ ฮ่าๆ สรุปผมก็จังไรไม่ต่างกัน จะบ้าหรอ! พอๆเลิกพูดถึงใหญ่ๆโตๆ
ตอนนี้พวกเราทุกคนก็รู้แล้วว่าใครคือพี่รหัส ดิสนี่ได้ผู้ชายชื่อ 'พี่ไกด์' หน้าตาดูดี จนดิสนี่มันพอใจมากเลยทีเดียว
เนสได้ผู้ชายนั้นก็คือ 'พี่จอม' ที่ใครๆหลายคนหมายปอง ทำให้ดิสนี่มันก็อดอิจฉานิดๆไม่ได้
เจนชะนีน้อยได้ 'พี่โรม' ผู้ชายเฮฮาหน้าตาหล่อเหลาจนเจนมันก็อดกรี๊ดไม่ได้ที่ได้พี่รหัสหล่อ แต่มันก็แอบเบะปากมองบน เพราะพี่แกกวนตีนเป็นงานอดิเรก
วันนี้เราก็ต้องมารับน้องกันที่ลานเกียร์เหมือนเมื่อวาน เพราะรุ่นพี่ก็จะทำการรับน้องเหมือนทุกๆวัน
แต่ตอนนี้รู้สึกร่างกายเหนื่อยมากเพราะพี่ๆเขาให้ทำกิจกรรมกลางแดดร้อนๆแบบนี้ เขาปล่อยให้พักนั่งเล่นชิวๆกันไปก่อน
"เอาละครับน้องๆ วันนี้มีสปอนเซอร์หลายใหญ่เอาน้ำมาแจกให้พวกเราทุกคน ใครหิวน้ำมาเอาได้เลยครับ"
เสียงตะโกนธันวาที่ดังขึ้นใต้ต้นไม้ใหญ่ในลานเกียร์ ทำให้ปีหนึ่งทุกคนตั้งใจฟังสิ่งที่มันพูด พอเข้าใจก็พากันไปเอาน้ำคนละแก้วโดยมีธันวาและรุ่นพี่ผู้หญิงอีกสองคนคอยตักให้
พวกผมเดินเข้าไปต่อแถวรอเอาน้ำ แถวไม่ยาวมากแป๊บเดี๋ยวก็ถึงคิวเรา
ผมมองหน้ามันแบบไม่สื่ออารมณ์ ยังไม่ทันได้สั่งมันก็ส่ง...
ชานมเย็นมาให้ผมแก้วนึง
"อันนี้ของ...มึง"
มันพูดยิ้มๆและเสียงเบาลงตอนพูดคำว่า'มึง
ผมรู้สึกใจเต้นนิดนึงที่มันยังจำได้ว่าผมชอบดื่มชานม แต่ผมก็รับไว้ไม่ได้เพราะ...
"ผมไม่ชอบดื่มชานม เอาเป็นนมเย็นแล้วกันครับ"
ผมพยายามเลิกกินชานมตั้งแต่วันนี้ลาออกจากโรงเรียน พยายามอยู่เกือบเดือนกว่าจะเปลี่ยนไปดื่มอย่างอื่นได้ เพราะคนเคยกินทุกวันจะมาเลิกก็ยากนิดนึง
ที่เลิกดื่มก็เพราะว่าไม่อยากคิดถึงมัน ก็มันเป็นคนทำให้ผมชอบดื่ม พอเห็นชานมทีไรก็อดนึกถึงมันไม่ได้
"อะ...อ่อ อืม โอเคๆ"
"ขอบคุณครับ"
ผมรับแก้วนมเย็นจากมันที่ตักส่งมาให้ สีหน้ามันซี๊ดหงอยนิดๆและเหมือนอ้ำอึ้งๆตอนพูดจากที่ผมสังเกต ผมยิ้มบางๆขอบคุณแล้วเดินออกมา
บางทีผมก็คิดนะว่าทำไมผมต้องเลิกทานทุกอย่างที่เคยชอบทานกับมัน ทั้งที่บางอย่างผมก็ชอบทานเอง
แต่ถ้าใครเป็นผมก็จะรู้ว่าจากที่มันอร่อยรสชาติดี พอวันนึงมันเจ็บมากและทำให้เรานึกถึงหน้าคนๆนั้นได้ ก็ทำให้ของที่ชอบกลายเป็นของเฉยๆที่ดูผ่านตาได้ รสชาติก็กลายเป็นจืดชื่นทานไม่ค่อยลงเหมือนเคย
พวกเรากลับไปนั่งดื่มน้ำกันที่ร่มๆไม่ร้อน นั่งไปสักพักจู่ๆรุ่นพี่ก็เดินเข้ามา นั้นก็คือกลุ่มธันวา คงแจกน้ำเส็จแล้ว
"พี่ๆมาหาหนูพร้อมกันแบบนี้มีอะไรรึเปล่าคะ"
อีดิสนี่พูดไปอมยิ้มบิดเกี้ยวตัวไปมา ความหมั่นหน้านี่ยกถ้วยรางวัลให้มันเลย แต่ก็เรียกเสียงหัวเราะทั้งพวกผมและพวกพี่ๆ
"ที่เหลือคงมาหาดิสนี่ แต่พี่มาหาน้องแบ่งปัน"
"โห่วววว ฮิ้ววว"
พี่จอมพูดยิ้มเขินๆ ยังมีหน้ามาเขินอาย พูดขนาดนี้ละ ทำให้เพื่อนผมและเพื่อนเขาโห่แซวกันใหญ่ แต่ยกเว้นคนนึง! คงรู้กันดีว่าใคร
ผมได้แต่ยิ้มให้พี่เขา เพราะพูดไม่ออก เดี๋ยวพูดนู้นนี้ไปคงอายน่าดู
"พี่ขอไลน์ปันไว้หน่อยได้มั้ย"
"อ่อ...ได้ดิพี่"
เขาขอพลางยื่นโทรศัพท์มา ผมปลายตาไปมองธันวาที่คิ้วขมวดผูกปมอยู่ และรับโทรศัพท์มาจากพี่จอม กดเบอร์โทรให้เขาพอเสร็จก็ยื่นคืน
"ขอบคุณครับ"
"ปันให้เบอร์ไปนะครับ เวลาเมมเดี๋ยวไลน์ก็เด้ง"
"น่ารักอีกละ ดีเหมือนกันพี่จะได้จีบเราได้เต็มที่"
พี่จอมพูดหวานชมผมติดเลี่ยน แต่ก็ทำผมเขินได้เหมือนกัน และเพื่อนๆที่เบะปากใส่
นั่งกันนานผมก็เริ่มรู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาเล็กน้อย เพราะวันนี้ยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลย ผมเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำที่ตึกวิศวะฯก่อน
เดินมาถึงก็รีบเข้าห้องน้ำ จัดการทำธุระส่วนตัวให้เสร็จแล้วเดินออกมาล้างมือที่หน้ากระจก แต่อยู่ๆก็มีคนหน้าคุ้นเคยเดินเข้ายืนห่างจากผมแค่สองก้าว ผมปลายมองมันผ่านกระจกบานใหญ่
"มีความสุขมากมั้ย"
มาถึงก็จ้องหน้าทำตาเขม็งคิ้วขมวด แล้วยังจะมาแสยะถามผมด้วยน้ำเสียงยียวนอีกต่างหาก
"หมายถึงเรื่องไหนหรอครับ"
"จะเรื่องอะไรนอกจากเรื่องไอ้จอม!"
"อ่อ...ก็มีความสุขดีครับ มีคนมาจีบใครบ้างไม่มีความสุข"
ผมแค่นยิ้มตอบมันที่แว็ดใส่ผม
บางทีผมก็ไม่เข้าใจว่ามันเป็นบ้าอะไร เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ยิ่งสถานะการตอนนี้ยิ่งทำให้ผมคิดว่าเหมือนมันกำลังหึงผมกับพี่จอม แต่ก็ได้แค่คิด เพราะมันก็ไม่ได้ชอบผมจะมาหึงทำไม
และยิ่งคิดว่ามันไม่ได้ชอบผม แล้วมันทำอย่างนี้ทำไม หงุดหงิดทำไม!?
ตอนนี้สีหน้ามันแดงก่ำเหมือนไม่พอใจอะไรมากๆคิ้วก็ไม่เลิกขมวดสักที
"มึงเลิกยุ่งกับไอ้จอมได้มั้ย"
"ทำไมผมต้องเลิกละครับ พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งผมอยู่แล้ว"
ผมไม่ตอบแต่ถามมันกลับจากที่มันต้องการคำตอบ ทว่าผมต้องการคำตอบกว่า ก็มันจริง! มันไม่ได้เป็นอะไรกับผมทำไมผมต้องเชื่อมันด้วย
"มึงอยากรู้เหตุผลที่กะ..."
"ผมไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นแหละครับ และพี่ก็เลิกทำเหมือนเรารู้จักกันสักที"
"..."
"เพราะผมเพิ่งรู้จักพี่ไม่กี่วันนี้เอง"
ผมพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาเรียบๆแล้วเดินหลีกทางหนีออกมาจากห้องน้ำ
ขี้เกียจจะฟังแล้วไอ้คำว่ากูมีเหตุผล เหตุผลกูคือ ผมเบื่อที่จะฟังคำต่างๆที่จะงัดออกมาแก้ตัวเพราะมันสายไปแล้วมันผ่านมาตั้งเกือบสี่ปีแล้ว ผมไม่อยากจมอยู่กับคำถามมากมายที่เต็มไปหมดเหมือนตอนนั้น
ว่าทำมั้ย เพราะอะไร ไม่ชอบกูมึงบอกก็ได้กูเลิกชอบให้ก็ได้ถ้าทำให้มึงไม่เปลี่ยนไป แต่นี่ผมไม่ได้ยินแม้คำพูดอะไรสักคำ เวลามากมายที่มันบอกเหตุผลได้ แต่กลับไม่บอก!
แล้วจะมาเอาเหตุผลมาอ้างอะไรตอนนี้
ถ้าใครๆรู้เรื่องผมกับมัน อาจจะมองว่าผมไร้สาระและเอาแต่ใจมากไปก็ได้ที่ไม่ยอมฟังเหตุผลมัน
โว้ยยยยย หงุดหงิดๆๆๆ!!!
ผมเดินมาถึงที่นั่งไปลากพวกมันขึ้นตึกวิศวะฯเพราะวันนี้มีเรียนช่วงบ่ายครับ โดยที่ไม่ร่ำลาพวกพี่ๆเขา ขื่นลาพี่ๆกว่าจะได้ไป ไอ้ธันวามันคงออกมาพอดี
ก็มีแต่ไอ้พวกนั้นที่มันลาส่งๆพี่เขา
วิชานี้เป็นวิชาชิวๆวันนี้เป็นคาบแรกที่ได้เรียนวิชานี้ อาจารย์ก็จะแนำนำตัว บอกเวลาเรียน การขาด แนวคะแนน จดเลคเชอร์นิดๆหน่อยๆฯลฯ
ตอนนี้ตัวหนังสือที่ลอยๆมาในสมองมันจุกจิกใจผมมาก ไม่มีอารมณ์เรียน เรียนไม่รู้เรื่องเลย
เรียนกันไปสองชั่วโมงกว่าก็เสร็จเรียบร้อย นำทีมกันมานั่งเล่นที่โรงอาหารคณะ
"มึงเป็นไรเนี่ยปัน"
"นั้นดิมีไรเปล่ามึง"
"บอกกูได้นะ"
พวกมันสามคนคงสังเกตุตั้งแต่ลากขึ้นห้อง ยันในห้องเรียนเพราะเวลาผมเครียดๆมันจะออกหมด ทั้งสีหน้าและท่าทาง
"แค่หงุดหงิดนิดหน่อย เอาตรงๆก็ไม่หน่อย"
ผมขมวดคิ้วตอบมันเสียงธรรมดาไม่ได้ขึ้นเสียงอะไร
"กูรู้ว่ามึงหงุดหงิด แต่มันเรื่องอะไร"
ผมถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจเล่าออกไป จะได้ระบายมันบ้าง
"คือกูเคยแอบชอบเพื่อนสนิทคนนึงใช่มั้ย เรื่องมันเริ่มตั้งแต่วันที่กูโดนพวกนักเลงโรงเรียนแกล้ง พวกมึงก็รู้ว่าแต่ก่อนกูไม่ได้เข้มแข็งสู้คนแบบนี้ กูเคยเล่าให้พวกมึงฟังแล้ว"
"อ่ากูจำได้"
"เออแล้วมันก็มีเพื่อนในห้องคนนึงมาช่วยกูจากพวกนั้น ตอนนั้นกูรู้สึกมันคือฮีโร่สำหรับกูมากๆ กูเข้าไปเรียนใหม่ ยังไม่มีเพื่อน ในห้องก็ไม่มีคนคบคนแบบกูเป็นเพื่อน แต่หลังจากวันนั้นมันก็เป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียวในโรงเรียน เราสนิทกันมากขึ้น รู้เรื่องกันและกัน มันใส่ใจกู คบกูเป็นเพื่อนโดยไม่แคร์สายตาคนอื่น จนกูเริ่มรู้สึกดีกับมันมากๆ..."
เสียงผมเริ่มแผวเบาและสั่นคลอน
"มึงไหวเปล่าปัน"
เจนพูดเสียงเบาด้วยความเป็นห่วงเอามือเรียวเล็กตบบ่าผมเบาๆ ผมพยักหน้างึกๆ
"ไหวเว้ย และกูก็คิดว่ามันอาจมีใจให้กู ถึงได้คอยดูแลกูอย่างดี แต่เปล่าเลยเว้ย ฮึก วันที่กูสารภาพว่าชอบมันไปชะ ฮึก ใช่ป่ะมึง มันไม่ตอบอะไรกูเลยมึง บอกแค่ว่า 'กูกลับก่อนดีกว่า' ฮึก มันเป็นประโยคที่กูจำได้ขึ้นใจเพราะคำสุดท้ายที่มะ...มันพูดกับกูอ่ะมึง"
"มึงเล่ามาให้หมดเลยปัน อย่าเก็บมันไว้คนเดียว มึงมีพวกกูอยู่ข้างๆนะเว้ย"
"ไม่ร้องดิมึง"
"เดี๋ยวกูก็ร้องตามหรอก"
พวกมันพูดด้วยเสียงที่เริ่มสั่นเหมือนจะร้องไห้ตามผม ดิสนี่มันขยับเข้ามานั่งใกล้กว่าเดิมจับหัวผมเอนลงไปซบไหล่
"วันต่อมามันก็เมินเฉย กูเข้าไปทัก เข้าไปคุย มันก็เดินหนี ไม่ใช่แค่ไม่พูดอะไรกับกู แม้แต่หน้ากูมันยังไม่เหลียวมองเลยมึง ฮึก และขนาดวันที่ไอ้พวกเหี้ยนักเลงมะ ฮึก มันมาจับก็ถอดเสื้อผ้า มันยังไม่คิดจะเข้ามาช่วย ทั้งๆที่มันเห็นกู"
ความรู้สึกผมตอนนี้มันคับแค่นอยู่ในใจมาก จะพูดอะไรออกมากเจ็บจี๊ดที่หัวใจ เหมือนมีอะไรมากระตุกมาจี้มัน
"หลังจากเหตุการณ์วันนั้น กูก็ลาออกแล้วรอเรียนใหม่ ระหว่างนั้นกูก็พยายามทำอย่างอย่างให้ลืมมันอะไรที่ทำให้กูนึกถึงมันกูจะไม่เอาเลย แต่ก็ไม่เคยทำให้กูลืมได้ กูแค่หลอกตัวเองว่ากูลืมมันแล้ว ทั้งๆที่มันอยู่ในใจกูตลอด และก็ผ่านไปเกือบสี่ปีที่กูไม่เจอมันอีก จนตอนนี้มันกลับมาเจอกู แล้วบอกว่ามันมีเหตุผม กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ฮึก แต่กูก็ไม่ฟังมัน มึงว่ากูควรจะทำยังไงว่ะ"
"ไม่ฟังมันก็จะค้างคาอยู่ในใจนะปัน กูรู้ว่ามึงเจ็บ ถึงได้ยอมเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้ แต่กูอยากให้มึงลองฟังเขาสักครั้ง"
"กูว่าที่ดิสนี่พูดก็ถูก มึงจะได้ไม่ต้องเก็บมาเครียด"
"ใช่ ถึงจะเกิดอะไรขึ้น มึงก็รู้ว่าพวกกูจะอยู่ข้างๆมึง"
พวกมันถูกเป็นเสียงเดียวว่าให้ผมลองเปิดใจให้มันสักครั้ง จะได้จบๆไป ผมได้แต่พยักหน้ารับแต่ไม่รู้จะทำตามได้รึเปล่า
.
.
.
"บางที...พี่ธันวาเขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นก็ได้"
ดิสนี่มันทำพวกเราอึ้ง จนผมรีบเด้งตัวออกจากมัน แล้วมองมันอ้าปากเหวอ มึงรู้ได้ไงว่าเป็นธันวา(!?)
----------------------------------------------
Talk : ธันวาจะมีเหตุอะไรที่ทำอย่างนั้น และแบ่งปันจะพร้อมฟังเมื่อไหร่ ใจแข็งไว้ค่ะแบ่งปัน คงจะอยู่ในไหนสักตอนของเรื่อง รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ❤ :mew1:
ตอนที่4-ห้องตรงข้าม-
'มึงชอบโดเรม่อนหรอธัน'
'อือ ชอบมาก'
'ทำไมถึงชอบอ่ะ?'
'น่ารักดีตัวอ้วนๆตลกอีกต่างหาก'
'อ่อ...'
'แล้วมึงอ่ะชอบเป็ดไง๊"
'อืม มันน่ารักดี'
'ตรงไหนว่ะ ตัวเหลืองๆปากส้มๆแค่เนี่ย'
'(สีหน้าที่ไม่รู้จะตอบยังไง)'
'ชอบเพราะอะไร'
'ไม่รู้ดิ...แค่ชอบ'
'ไรวะมันต้องมีสาเหตุดิ'
'ก็ชอบไงไม่มีเหตุผล'
'ใจง่ายว่ะ'
'เอ้า..?' ผมพึมพำงุนงง
'เออช่างมัน ไปเรียนเร็วๆ'
"เดี๋ยวๆอะไรๆพี่ธันวานะ"
"เออพี่ธันวาเกี่ยวอะไรว่ะอีช้าง"
แต่ไม่ใช่ผมที่อึ้ง เนสกับเจนก็อ้ำอึ้งถามอีดิสนี่อย่างงุนงง
"มะ..มึงรู้ได้ไง?"
"ก็...ตอนมึงขอไปเข้าห้องน้ำ พี่ธันวาก็ปวดตามไปติดๆ และกูปวดฉี่หลังมึงกับเขานิดเดียว พอกูไปถึงหน้าห้องน้ำช้ะม้ะ กูก็เห็นพี่เขาพูดกับมึง แถมได้ยินมีคำว่าเหตุผลๆอะไรไม่รู้ กูก็งงๆแต่กูไม่ฟังต่อรีบวิ่งกลับให้ทันก่อนมึง เอาซะฉี่กูแทบราดห่า"
"กูก็ว่าทำไมวิ่งมาหน้าตาตื่น'
"เออ แล้วตอนเรียนอีก แม่งสะกิดกูให้พาไปห้องน้ำอยู่นั่น"
นี่อีช้างดิสนี่มันไปแอบฟังผม ไม่ใช่สิ! มันบังเอิญผ่านไปได้ยินผมกำลังคุยกับธันวา ช่างเหมาะเจาะเหลือเกินที่มันปวดฉี่พอดี
แล้วเมื่อนี่ที่กูเล่าไป(!?)
อย่างนี่มันก็รู้กันหมดว่าผมกับธันวาเคยเป็นเพื่อนกัน แถมผมยังแอบชอบธันวาอีก เล่าไปซะหมดเปลืองเลยยย
"มึงไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น พวกกูไม่ล้อหรอก"
อีช้างดิสนี่มันพูดดักผมที่มีสีหน้าอับอายเล็กน้อย เพราะพอมันรู้ว่าใคร ผมก็เริ่มใจหวั่นเล็กน้อย
ตอนแรกแค่จะเล่าออกมาเพื่อระบายความรู้สึกคับแค่นในใจ แต่พอมันมารู้หมดเปลืองแบบนี้ก็ไม่รู้จะเล่าอะไรต่อ
ทำตัวไม่ถูกละตอนนี้
"ถ้าเป็นพี่ธันวามึงก็ต้องเจอพี่เขาทุกวัน คงทำใจได้ยาก"
เนสพูดถูกจะไปทำใจได้ไงใกล้กันทุกวันแบบนี้ ขนาดไม่เจอหน้ากันเกือบสี่ปียังไม่เคยลืมเลย
"เท่าที่กูฟังดูมึงก็ยังมีใจใครเขาอยู่"
เจนพูดออกมาลอยๆทำให้พวกเราสามคนหันขวับไปเป็นจังหวะเดียว
มีใจ...ใครมีใจให้ไอ้ธันวา!?
เออ!กูเอง ผมยอมรับก็ได้ว่าผมรู้สึกกับมันไม่น้อยลง
แต่จะมาให้กับไปเป็นเพื่อนก็ไม่ได้ป่ะ!
"กูรู้สึกอยากย้ายมอมากตอนนี้..."
ผมถอนใจก่อนจะพูดออกไปจากใจที่มันรู้สึกสั่นคลอน
"มึงอย่ามาหนีปัญหา กูว่าพี่เขาก็คงรู้สึกดีกับมึงแหละ ไม่งั้นคงไม่มาขอโทษ และคงไม่มาขอให้มึงฟังเหตุผล"
"ใช่!"
ที่อีช้างพูดผมยังไม่ปักใจเชื่อนักว่ามันจะมีใจให้ผมหรือรู้สึกดีอะไรนั่น
"มึงรู้ได้ไงว่ามันมีใจให้กู"
ผมถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
"จากทีกูเรียบเรียงเหตุการณ์ดู ตั้งแต่ร้านเหล้าละ ตอนมีคนมาขอมึงชนแก้วติดๆ กูว่าพี่เขาแลหงุดหงิดตลอด ยิ่งตอนพี่จอมขอจีบมึง แล้วมึงตอบไปเชิงให้จีบได้ พี่เขายิ่งหงุดหงิดว่ะแถมแทกกระทั่งขอกลับบ้านอีก"
นี่มึงเรียบเรียงเนื้อความได้เก่งมากอีช้างดิสนี่ ผมไม่คิดว่ามันจะสังเกตแล้วมาเรียบเรียงได้ขนาดนี้
"กูว่าที่อีช้างพูดมีสาระ"
"กูก็คิดว่ามันพูดถูก"
เนสกับเจนครุ่นคิดตามแล้วตอบออกมาอย่างเห็นด้วยกับดิสนี่
"มันจะมีใจให้กูได้ไง"
"ทำไมจะไม่ได้ เขาก็บอกอยู่ว่ามีเหตุผล มึงก็ลองฟังดูสิ"
"นั่นดิ"
"รอกูพร้อมก่อนแล้วกัน"
และคงอีกนานกว่าจะพร้อม
ผมกลับมากันที่หอพักหลังนั่งคุยกันยกใหญ่ วันนี้เหนื่อยแค่รับน้อง แต่เรียยไม่เหนื่อยแค่ไม่รู้เรื่องเลย
จะนอนให้หน่ำใจเลยคืนนี้ ผมเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวในชุดนอนลาย'เป็ดเหลือง'ตัวโปรดที่ชอบมากกกกกกเรียบร้อย
เดินหยิบแมคบุ๊คมาเปิดเล่นโซเชียลนู่นนี่ไปเรื่อย จนมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
Rrrrrrrrr Rrrr
-อีช้างดิสนี่-
พอเห็นเป็นชื่อมันผมก็รับทันที ห้องก็อยู่ใกล้แค่นี้ เดินมาเคาะประตูกูก็ได้มั้ง
[แบ่งปันนนน มึงเปิดดูเพจผู้ชายหล่อบอกต่อม.xxx ดิ] มันพูดเสียงตื่นๆจนผมอดสงสัยไม่ได้
"มีไรว่ะทำไมต้องรุกรี้รุกรนด้วย"
[มึงเปิดดูก่อนเถอะน่าา]
"เออๆแป๊บ"
กดวางโทรศัพท์ลงข้างๆแล้วใช้แมคบุ๊คดูในเพสไอ้เพจๆอะไรของมัน ผมเซิ้ตเข้าไปที่เพจ
เลื่อนลงไม่นาก็เห็นโพสล่าสุดที่เป็นรูปไอ้ธันวากับพี่น้ำตาลดาวคณะนิเทศฯปีสอง
ผู้ชายหล่อบอกต่อม.xxx ได้อยู่ @เมาเหล้าข้างมอ
เมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว
ธันวาเดือนมหา'ลัยปีสองที่ทุกคนหมายตาอยากได้เป็นสามี งานนี้คงต้องกินแห้วเมื่อถูกสาวสวยอย่างน้ำตาลดาวคณะนิเทศควงเป็นว่าเล่น รอเปิดตัวเลยคร้าา #นก#ธันวาน้ำตาล
*ภาพมันกำลังนั่งจิบเหล้าพี่น้ำตาลซบไหล
1359like 114comment
อะไรจะไลค์เยอะแยะขนาดนั้น ขนาดไม่ใช่ดารานะ เพจลงแค่ไม่กี่นาทียังปาไปพันกว่าไลค์ร้อยกว่าคอมเมนต์อีก
หวานกันดีนิ แล้วไหนมึงบอกมันเหมือนมีใจให้กูอีช้าง
"แล้วไงว่ะ"
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูดกับอีช้างที่ถือสายรออยู่ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
[ไปร้านเหล้ากัน]
"ขี้กะ..."
ตูด ตูด ตูด
วางสายก็อีกอีห่าราก ยังพูดไม่ทันจบเลย กูอาบน้ำแต่งตัวพร้อมนอนขนาดนี้ละจะให้กูไปร้านเหล้า ไม่มีทาง!
ก๊อกกกกๆ ก๊อกๆ
@ร้าน'เมาเหล้าข้างมอ
หลังจากที่มันเคาะๆประตู ก็ลากผมมาที่ร้านนี้จนได้ บอกจะนอนๆ พอบอกว่าขี้เกียจเปลี่ยนชุดมันก็ลากมาทั้งชุดแบบนั้น
ไม่ถามกูสักคำว่าอายมั้ย แต่ถ้าถามก็คงตอบว่าไม่อาย
เราสี่คนเดินเข้าร้านไปก็มีแต่คนมองมาที่ผมด้วยสายตาแปลกๆ คงสงสัยว่ามึงละเมอมาหรอ มึงมาผิดรึป่าวอะไรแบบนั้น แต่ใครแคร์! ชุดนอนก็ดูดีได้เหอะ
มองกันทำม้ะ(!?)
ผมเดินเชิ่ดหน้าแบบมั่นหน้ามั่นโหนกเข้าไปโดยไม่สนใจสายตาเหล่านั้น
เราเลือกนั่งโต๊ะที่วาง ซึ่งโต๊ะนั้นก็บังเอิญเป็นโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆกับพวกธันวา ผมนั่งลงกับโต๊ะด้วยสีหน้าเนื่อยๆเพราะรู้สึกเบื่อ บอกมันว่าไม่มาก็ขยั้นขยอให้มาจนได้
เราสั่งเหล้ามากันตามเสต็ป ผมชงดื่มอ่อนๆเอาแบบเบาคอเหมือนทุกครั้งเพราะถ้าชกมากกว่านี้คงเมาลิ้นลาก
ผมหันไปมองที่โต๊ะกลุ่มธันวา ที่มีเพื่อนๆมันอยู่ด้วย มันมองหันมามองผมด้วยสายตาครุ่นคิดก่อนผมจะละสายตาเปลี่ยนไปมองพี่จอมที่มองมายิ้มๆผมเลยยิ้มตอบ
เหมือนพี่เขาจะหันไปคุยอะไรกับเพื่อนสักอย่างไม่นานเขาก็เดินตรงมาโต๊ะผมพร้อมแก้วในมือที่ถือมาจากโต๊ะเขา
"เดี๋ยวกูสังเกตการณ์ให้"
อีช้างดิสนี่ยื่นคอมากระซิบเบาๆที่หู แล้วผละออก ผมถอนหายใจเบาๆรำคาญกับการเป็นหูตาที่ดีให้
แต่ผมบอกแล้วไงว่าไม่อยากกลับไม่เป็นเหมือน และไม่อยากจะยุ่งเกี่ยว อยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่เห็นต้องพยายามอะไร
"ดีครับน้องๆ เจอกันอีกแล้วนะ ขอนั่งด้วยคน"
"นี่ขนาดพวกผมเปลี่ยนร้านแล้วยังเจอพี่อีก"
"เอ้า! น้องรหัสคนนี้ เจอพี่นี่ควรดีใจนะ"
"ครับดีใจๆ"
พี่จอมกับเนสพี่รหัสน้องรหัสที่คุยกันสนิทสนม หยอกล้อกันมากขึ้น
"นี่โดนเพื่อนลากมาใช่มั้ยเนี่ย"
"บอกจะนอนก็ไม่ยอมลากมาจนได้ ดูดิพี่ใส่ชุดไรมาไม่รู้"
"น่ารักจะตาย"
"ขอบคุณครับ"
ผมตอบขอบคุณยิ้มๆก่อนจะหันไปปลายตามองธันวาที่สีหน้าเคร่งเครียด คิ้วขมวด
พวกมันก็ร้องแซวนู่นนี่ไปเรื่อย จนพี่เขาขอตัวกลับไปที่โต๊ะก่อนแล้วเดี๋ยวย้ายมานั่งด้วย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าพี่เขาจะมานั่งด้วย
เรานั่งจิบกันชิวๆโดยมีคนมาขอชนแก้วกับผมเรื่อยๆ ร้านนี่แลจะเฟรนลี่กว่าร้านเก่า เดินมาขอเป็นว่าเล่น จะปฏิเสธก็จะเสียมารยาทเลยจำใจชนๆไป ทั้งๆที่เริ่มเบื่อ แต่ก็คงด้วยร้านนี้ใหญ่กว่าร้านเมื่อวันนั้นคนเลยเยอะเป็นปกติ
ไม่นานกลุ่มพวกพี่จอมก็ย้ายมานั่งกับพวกผมโดยมีแก๊งสาวๆคณะนิเทศฯมาด้วย ผมไม่ได้สนใจมองธันวาเหมือนทุกครั้ง แต่หันไปมองพี่น้ำตาลที่ราศีจับมาก สวย ขาว ดูแพงมีราคา ก็ไม่แปลกที่ใครๆจะหมายให้คู่ธันวา
หล่อสวย ยังไงก็เข้ากัน ผมมองยิ้มๆพี่แกที่ยิ้มหวานให้ จะว่าไปนิสัยเธอก็น่ารักดีนะ พอมองธันวาคู่กับพี่น้ำตาลก็รู้สึกใจสั่นและดีใจกับธันวาถ้าจะคบกับเธอ เพราะเข้ากันมากจริงๆ
ยังไงผู้ชายกับผู้หญิงก็เป็นของคู่กันอยู่แล้วนิ
ผมนึกภาพเวลาธันวาอยู่กับผมแล้วคนอื่นมองไม่ออก ไม่รู้ว่าเขาจะมองว่ามันน่ารักมั้ย ถึงผมจะดูคล้ายผู้หญิงก็เถอะ ยังไงก็ต้องมีคนมองแปลกๆบ้าง
ยิ่งเห็นและคิดแบบนี้ ก็ทำให้ผมถอดใจได้ง่ายขึ้น
bangpun มึงเลิกพูดถึงธันวามันอีกนะ กูไม่อยากกลับไปยุ่งอีก
ผมก้มหน้ากดเข้าไลน์ พิมพ์ส่งในไลน์กลุ่ม
disney ไรวะ กูว่ามึงยังมีหวังนะ
jane นั่นดิ พี่แกดูมองมึงบ่อยๆน่ะ
nest กูก็เห็น
ผมอ่านข้อความที่พวกมันส่งมา แล้วผละตาออกจากจอปลายตาไปมองมันที่มองผมอยู่พอดี
bangpun เอาเป็นว่าเลิกสิ่งที่มึงคิดจะทำซะ เพราะมันไม่มีประโยชน์ กูอยากเริ่มต้นใหม่ ไม่อยากกลับไปจมกับอะไรเดิมๆ
disney ทำไมวะ...เห้ยยย ก็ได้
nest ...ok
jane มึงว่าไงก็ตามนั้น
ผมถอนหายใจโล่งอกเบาๆที่มันยอมฟังง่ายๆ คงไม่ค่อยอยากจิกจุกให้ผมลำบากใจ ยังไงผมก็ตัดสินใจไปแล้วว่าอย่างงั้น
นั่งต่ออีกสักพักผมก็ขอตัวจะกลับก่อน เพราะอีสามตัวนั้นไม่เมาคงไม่กลับ แต่มันก็ทำท่าจะกลับตาม แต่ผมห้ามไว้แล้วบอกกลับเองได้ไม่ต้องห่วง มันคงกลัวโกรธที่ทิ้งให้กลับคนเดียว แต่จะไปโกรธทำไมเรื่องแค่นี้
ผมเดินออกมาจากร้านมายืนหน้าร้าน คงต้องนั่งแท๊กซี่กลับหอเพราะว่าผมไม่ได้เอารถมา ตอนมาๆรถเนส เลยเอาไว้ให้มันขับกลับ
"กลับไง"
จู่ๆก็มีเสียงเข้มเดินตามหลังมา ทำให้ผมหันไปมองมัน แต่ไม่ได้ตอบอะไรก็หันกลับมาดูต่อว่ามีรถมามั้ย
"รุ่นพี่ถามทำไมไม่ตอบ"
พอกูไม่ตอบก็เอาความเป็นรุ่นพี่มาอ้างเลยนะ เพราะในมหา'ลัย พี่ถามน้องต้องตอบ
"แท๊กซี่ครับ"
"เดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเองกลับได้"
"มันอันตราย ดึกขนาดนี้ละ แล้วอย่าพูดมาก เป็นรุ่นน้องมีหน้าที่เชื่อฟังรุ่นพี่ ตามมา"
อะไรของมันว่ะ ในมหา'ลัยก็ไม่ใช่ยังมาใช้มุกรุ่นพี่สั่งนู่นนี่อีก ผมฟังแต่ไม่ทำตามหันกลับมาทำท่าดูรถอีก ทว่ามีมือหนาใหญ่ยื่นมาคว้ามือผมแล้วลากมาที่รถมัน
ผมจำใจขึ้นรถมาก็บอกชื่อหอมัน แต่ไม่ทันบอกตำแหน่งอะไรมันก็บอกว่ารู้ดีไม่ต้องพูด พอกูจะพูดก็บอกไม่ต้องพูด ทีกูไม่พูดนิสั่งเอาๆ ถ้าพากูไปผิดน่ะ! เรานั่งกันเงียบโดยไม่พูดไม่จาจนมาถึงหอผม มันเลี้ยวเขามาข้างมนแล้วจอดในที่จอดรถ
จริงๆมันจอดแค่หน้าหอก็ได้ผมเดินมาเองได้แค่นี้ ไม่เห็นต้องเข้ามาจอดถึงข้างใน
"ขอตัวนะครับ แล้วก็ขอบคุณที่มาส่ง"
ผมขอบคุณมัน แต่มันไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้ารับ ผมเอี้ยวตัวเปิดลงจากรถ ยังไม่ทันปิดเสร็จก็มีคนเปิดประตูลงมาตาม
มึงไม่ต้องลงมาส่งกูก็ได้ม้ะ
"พี่กลับเลยก็ได้ครับ"
"กูก็ถึงแล้วเหมือนกัน"
"หมายความว่าไง...?"
ผมถามด้วยสีหน้างุนงงไม่เข้าใจกับสิ่งที่มันพูด ถึงแล้วเหมือนกัน มันหมายความว่ายังไงวะ!
"ก็เนี่ยหอกู"
หอกู!? อย่าบอกนะว่า...มันอยู่หอเดียวกับผม
กูคงหลงตัวเองว่ามึงจะไปส่งสินะ ห่าหักแบ่งปันคิดไปได้
ผมทำหน้าเข้าใจนิดแล้วรีบเดินเข้าหอขึ้นบันได้ห้อง ทว่ามันยังเดินตามมาติดๆ นี่มึงอยู่ชั้นไหนเนี่ย ไม่ไปสักที ผมอยู่ชั้นสุดท้ายนั้นก็คือสี่ชั้น มันคงไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกับผมหรอกนะ
เฮ้ย! มึงไม่ไปสักทีเนี่ย
จนมาถึงหน้าห้องผมมันก็ยังไม่เข้าไปห้องไหนห้องนึงสักที
"ไปได้แล้วมั้งพี่"
เดี๋ยวนะ! ทำไมมันยืนตรงข้ามกลับห้องผม อย่าบอกนะว่า...!?
"ห้องตรงข้ามมึงเนี่ยแหละห้องกู มีไรเคาะเรียกพี่ได้นะ น้องแบ่งปัน หึหึ"
มันพูดเน้นชื่อผมแล้วหัวเระในลำคอแตะคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าห้องไป ในขณะที่มันทิ้งผมให้อ้าปากเหวอ
คำว่าโลกกลมนี่มันมีอยู่จริง มึงจะมาอยู่อะไรหอเดียวกับกู ไม่สิ! ต้องบอกว่าผมเสือกมาอยู่หอเดียวกับมันทำไม เพราะมันมาอยู่ก่อนผมแน่ๆ
เอี๊ยดด
"พรุ่งนี้เลิกเรียนรอใต้ตึกคณะ จะไปเลี้ยงน้องรหัสหน่อย"
"มะ..."
"หรือจะให้บอกอาจารย์ว่าน้องรหัสไม่ให้ความร่วมมือ"
"..."
"น่ารักดีนะ เสื้ออ่ะ!"
ปัง!
"ไอ้....."
ไอ้ธันวาาาาา กวนตีนดีจริงๆนะมึง มันพูดเลิกคิ้วกวนประสาทและก็ปิดประตูไป
น่ารักดี!? นี่มันชมผมแถมแค่นยิ้มอีก
พรุ่งนี้ก็คงต้องไปกับมันสินะ ยิ่งกูถอยมึงยิ่งทำให้กูใกล้มึงเพิ่มขึ้นเนอะธันวา โอ้ยยยยย เกือบสี่ปีที่กูพยายามมามันต้องไม่เสียเปล่า!!!!
กูไม่มีทางใจอ่อน ไม่มีทางเด็ดขาด! ยังไงก็ไม่มีทาง
แค่ไปเลี้ยงรหัส ท่องไว้แบ่งปันๆ! จำให้ขึ้นใจ!
------------------------------------------
Talk : พอขอโทษดีๆแบ่งปันไม่ยอมยกโทษให้ ธันวาก็เอาความเป็นรุ่นพี่มาใช้อ้างนู่นนี่ งานนี้แบ่งปันจะเป็นยังไงน้าาา ใจแข็งไว้ลูก หึ้บ!!! :hao7:
ตอนที่5-เหมือนมีส่วนเกิน-
'ไปดูหนังกันป่ะปัน'
'...?'
'ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นเลย'
'จะไม่ให้งงได้ไง ปกติชวนไปทีไรมึงก็บอกว่าขี้เกียจแล้วก็ไปชอบ'
'ก็ไม่ได้ไม่ชอบขนาดนั้น'
'แล้วคิดไงจะไปดูหนัง'
'กูแค่อยากไปดูฉลองหน่อย'
'ฉลอง? วันอะไรอ่ะ'
'ให้ทาย'
'ไม่รู้ดิ วันนี้ไม่ใช่วันเกิดมึงแล้วก็ไม่ใช่วันเกิดกู'
'ไอ้บื้อ! ก็ฉลองวันครบหนึ่งเดือนที่เราเป็นเพื่อนกันไง'
'จำได้ด้วยหรอ' ผมเสียงอ่อนถาม เพราะไม่คิดว่ามันจะจำวันที่เราเป็นเพื่อนกันได้
'จำได้ดิ เอาไง?ไปกันเลยมั้ย" คำตอบมันทำผมรู้สึกใจชื่นเล็กน้อย
'...'
'อึ้งไรเนี่ย ไปเร็ว!'
'โอเคๆไม่ต้องลากก็ได้'
'งั้นก็ลุก'
"มึงไม่ได้ตอแหลใช่มั้ยเรื่องที่พี่ธันวาเขาอยู่หอเดียวกับเรา แถมตรงข้ามห้องมึงอีก"
อีดิสนี่ถามผม หลังจากที่ผมบอกพวกมันทั้งสามคนว่าธันวามันอยู่ทั้งหอเดียวและห้องตรงข้ามผม
ใครจะไปตอแหล!
"มันบังเอิญไปป่ะ"
"นั้นดิ"
เนสกับเจนพูดและคิดไม่ต่างจากผมหรอก
เรื่องที่มันช่างบังเอิญอะไรแบบนี้ จริงๆแทบไม่เชื่อด้วยซ้ำ
"กูจะโกหกเพื่อ เมื่อวานแม่งขึ้นไปพร้อมกู แล้วก็เปิดประตูเข้าห้องไป"
ผมพูดออกมาอย่างเซงๆ และคงมีความวุนวายเข้ามาในชีวิตอีกแน่นอน ทำให้นึกขึ้นได้ว่าอีดิสนี่นี่มันมีส่วนเต็มๆ เพราะมันกระแดะอยากอยู่ห้องเดี่ยวเลยต้องมาอยู่หอนี้
"เพราะมึงนั้นแหละอีช้าง กูบอกแล้วว่าให้อยู่ห้องเดียวกัน"
ผมว่าแล้วยกเท้าเตรียมจะยันมันแต่ไม่ทัน นางก็กระเด้งตัวขึ้นทันที
"เอ้าาาาาา อย่าโทษเราสิ เราก็แค่อยากมีความเป็นส่วนตัวบ้างไรบ้างงี้"
มันพูดจี้ปากสีหน้าวอนส้นมาก หน้าตากวนตีนยียวนของมันนี่ยกมงให้เลย
ส่วนตัวบ้านมึงสิ !
เราก็พูดเรื่องนี้กันอยู่สักพักแล้วเปลี่ยนไปเรื่องอื่นที่น่าสนใจกว่าเรื่องธันวาเยอะ เพราะขี้เกียจจะพูดถึง และก็ขึ้นเรียนภาคเช้าของวันนี้ ซึ่งไม่มีภาคบ่ายอีกเพราะอาจารย์ยกเลิกคราส
เรียนกันเสร็จก็บ่ายโมงกว่าๆ วันนี้ไม่ได้มีการรับน้องอะไรก็ดีหน่อย ไม่งั้นคงตายแน่ๆต้องเหนื่อยแดดจนหมดแรง
เราเดินลงมาจากห้องเรียน ก็มายืนออคิดนู่นนี่ว่าจะไปไหนต่อ ซึ่งผมคงไปกับพวกมันไม่ได้เพราะต้องรอไปเลี้ยงน้องรหัสกับรุ่นพี่
"ไปกินปิ้งย่างกันม้ะ"
"เอาดิๆ"
"สมแล้วอีช้าง ฮ่าๆ งั้นไปกัน"
พวกมันคิดกันแล้วว่าจะไปไหน เหลือแต่ผมที่ยังไม่ได้ออกความเห็นอะไร จนมันชะงักแล้วหันมาถาม
"คือ? รอห่าไร เขาจะไปแดกปิ้งย่างกันละ"
"กูมีนัดละ เดี๋ยวพี่เขาจะเลี้ยงน้องรหัส"
ผมบอกสีหน้าเรียบๆธรรมดา เพราะไม่ได้ตื่นเต้นอะไรอยู่แล้ว ไม่อยากจะไปด้วยซ้ำ
"เลี้ยงน้อง? ก็พี่ธันวาอ่ะดิ"
"มึงจะไปจริงอ่ะ สองคนเนี่ยนะ"
"แล้วทำไมมันจะไปไม่ได้วะ"
ถูกของเจนทำไมผมจะไปไม่ได้ละเนอะ ในเมื่อไม่มีอะไรต้องไม่ไปนิ ก็แค่เลี้ยงน้องละรหัส
"ใครว่าไปสองคน หึๆ"
ผมพูดแค่นหัวเราะแกล้งทำสีหน้าเหมือนนางร้ายให้พวกมันงุนงงกันไป ใครว่าผมจะไปกับมันสองคนละ ไม่มีทาง ต่อไปนี่ไม่มีวันไปไหนกับมันโดยที่ไม่มีใครไปด้วยแน่ๆ
#ย้องกลับไปเมื่อคืน
หลังจากที่มันพูดๆแล้วเข้าห้องไป ผมก็เข้าห้องตัวเองตาม และก็นึกๆอะไรดีๆออก ทางที่ผมจะไม่ต้องไปกับมันแค่สองคน แถมได้ยั่วโมโหมันอีก ทำให้นึกถึงเพื่อนรักที่โรงเรียนใหม่ของผมอีกคนนึงที่นอกจากอีสามตัวนี่ ก็มี 'ต้าร์' ผู้ชายหน้าหล่อ สูง ขาว รวยหวานใจสาวๆในโรงเรียน และได้ชื่อว่าเทวดาประจำโรงเรียนที่ใครๆก็อยากได้ไปครอบครอง เนี่ยแหละที่ไปไหนมาไหนด้วยกับผม
ส่วนนึงที่ต้าร์ไปไหนมาไหนกับผมบ่อยๆก็คงเป็นเพราะชอบผม ใครๆก็รู้และดูออกง่ายๆจากการกระทำต่างๆที่ตาร์ทำให้ผม ใครไม่รู้หรือดูไม่ออกก็โง่ละ แต่เราสองก็ไม่ได้คบกัน เพราะผมยังไม่ได้เป็นโอกาสให้ใคร ก็เลยเป็นเพื่อนกันมาเรื่อยๆสามปีง
bangpun ต้าร์ อยู่มั้ย?
ผมกดส่งข้อความหาต้าร์โดยที่ไม่ต้องหารายชื่อเลย เพราะเราก็คุยกันในแชทตลอด
ไม่นานใต้ข้อความผมก็ขึ้นว่า Read และกำลังพิมพ์
tar ค้าบบบบบผม
bangpun พน.ว่างมั้ย?
tar สำหรับแบ่งปันต้ารว่างเสมอแหละ
มันก็จะหยอดๆผมอย่างงี้ตลอดจนผมชินละ ฮ่าๆ
bangpun มาหาเราหน่อยดิ ที่ห้างxxx ประมาณบ่ายๆ
tar โอเคค้าบบบ
พน.เจอกัน
(สติ๊กเกอร์สุนัขยิ้มหวาน)
เนี่ยแหละคือคนที่จะช่วยผมได้ จะได้ไม่ต้องไปกันสองคน อีกอย่างก็ไม่ได้เจอต้าร์เลยตั้งแต่เปิดเทอมใหม่นี้ กินเสร็จจะได้ไปหาไรทำกันด้วย
"ตัวร้ายไปอีกกกกกก"
อีดิสนี่จี้ปากมองบนกรอกตาวนไปมาร้อยแปด
"ถ้าให้กูเดา ต้าร์ชัว"
"คิดเหมือนกู"
เจนกับเนสพูดอย่างเดาถูก มึงแสนรู้อะไรขนาดนี้ห๊ะ?
ผมไม่ตอบแค่นยิ้มยักไหล่ใส่พวกมันเป็นการบอกว่าตามนั้น
แต่ก็ไม่ยากหรอกที่มันจะรู้เพราะเกือบสี่ปีนี้เพื่อนที่ผมคบก็มีดิสนี่ เนส เจน และตาร์ที่สนิทๆมากๆ ส่วนคนอื่นๆก็คุยๆบ้างแต่ไม่เท่าสี่คนนี้.
คุยกันเสร็จผมก็บอกพวกมันไปได้เลยไม่ต้องห่วงเดี๋ยวรอธันวามันเอง ไม่นามันก็โผล่หัวมา เห็นหน้ามันที่ยิ้มกวนตีนมาแต่ไกล เห็นแล้วอยากจะกระโดดตบเข้าที่หน้าจังๆ
"รอนานมั้ย"
มาถึงมันก็ถามเลย ก็อยากจะบอกว่าไม่นาน แต่ก็ขี้เกียจ
"รุ่นพี่ถาม"
"ไม่นานครับ จะไปเลยมั้ย"
ผมตอบตัดรำคาญ แล้วถามมันกลับ มันพยักหน้าบอกไปเลยแล้วเดินนำไปที่รถ คงไปรถมันอีกเช่นเคย ผมขึ้นรถตามมัน รถเคลื่อนตัวออกจากมหา'ลัย สักพักก็มาถึงจุดหมาย มันขับรถขึ้นไปจอดบนที่จอดของห้าง พอได้ที่จอดเราก็ลงจากรถเดินเข้าข้างใน โดยที่มีมันเดินนำแล้วผมเดินตาม
"อยากกินไรเป็นพิเศษมั้ย"
ธันวาหันมาถามผม ซึ่งผมยังไม่ตอบในทันทีเพราะกำลังคิดอยู่ว่าอยากกินอะไร
"อาหารไทยครับ"
"งั้นไปเลย มีร้านอร่อยอยู่ร้านนึง"
เราเดินกันมาที่ร้านอาหารไทยxxx ที่อยู่ชั้นสี่ เข้าไปโซนสุดท้าย แล้วนั่งลงกับเก้าอี้ พอพนักงานมารับก็สั่งของนู่นนี่ของใครของมัน
ผมสั่งแต่ของชอบๆมาสามสี่อย่างที่กินง่ายๆส่วนมันก็สักมาเยอะพอควร
ติ้ง!
เสียงข้อความผมที่ดังขึ้น ผมเลยล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเปิดอ่าน
tar ปันอยู่ไหน ตาร์ถึงแล้วนะ
bangpun เราอยู่ที่ร้านอาหารไทยxxx ตาร์มาถูกมั้ย?
ผมถามเพราะตาร์มันคงมาไม่ถูก ส่วนใหญ่ตาร์จะไม่ค่อยได้มาเดินห้างเล็กๆแบบนี้ แต่ที่เรามากันเพราะใกล้มอ
"คุยกับใคร"
เสียงเข้มจากคนตรงหน้าดังขึ้นทำให้ผมปลายตาขึ้นไปมอง ก็เห็นสีหน้ามุ่ยคิ้วขมวดของมัน
"คุยกับ..."
Rrrrrrr Rrrrrrrr
ยังพูดไม่ทันจบเสียงโทรเข้าผมก็ดัง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้าร์คงมาไม่ถูกเลยโทรมา
"ว่าไงต้าร์"
[ปันอยู่ตรงไหนอ่ะ]
"อยู่ชั้นสี่ต้าร์"
[ต้าร์ไปไม่ถูก]
ไม่บอกก็รู้ ฮ่าๆ ต้าร์มันไม่ค่อยชอบคุยกับคนแปลกหน้าเลยไม่กล้าเข้าไปถามทางเขากัน
"คือมันจะอยู่ข้างๆร้านอาหารอิตาลี่ใช่มั้ย แล้วถัดมาก็จะเป็นร้านที่ปันอยู่มันมีรูปปั้นเด็กผู้ชายกับผู้หญิงชุดไทยยืนพนมมืออยู่อ่ะต้าร์"
ผมหันไปมองข้างนอกแล้วบอกเขา ก่อนจะหันกลับมาพบกับสายตาที่อยากรู้อยากเห็น
[เอ่อ...เดี๋ยวต้าร์ขึ้นไป]
"งั้นเอางี้เดี๋ยวปันไปรับ ต้าร์ยืนอยู่ตรงไหน"
[อยู่ชั้น...Bตรง....]
"โอเคๆ รอปันตรงนั้นแหละ"
พูดเสร็จผมก็วางสายเงยหน้าไปมองธันวาคนตรงข้ามที่บึ้งตึงใส่
"เดี๋ยวผมไปรับเพื่อนแป๊บนะ"
ขอตัวธันวาไปรับต้าร์ ทว่ามันไม่ตอบเลยเดินออกมาเลย เพราะถ้าปล่อยให้ต้าร์มันเดินหาเองคง งง เดินลงไปหาไม่นานก็เจอเจ้าตัวที่มีออร่าจับมาแต่ไกล เสียอย่างเดียวเพราะมันกำลังทำหน้ามู่เป็นตูดอยู่
"อะไร แค่นี้อารมณ์เสีย"
ผมเดินเข้าไปทักคนตรงหน้าที่ยืนเช็ดเหงื่ออยู่
"ต้าร์คิดถึงปันมากเลยนะเนี่ย"
"เว่อออออร์ ป่ะไปกินข้าวกัน"
ผมลากเสียงแค่นหัวเราะ ก่อนจะพาต้าร์เข้าร้านและเดินไปที่โต๊ะที่มีธันวานั่งอยู่ หน้ามันตอนนี้คงอยากรู้ว่าผมพาใครมาด้วย มันกอดอกขมวดคิ้ว
"นี่ต้าร์เพื่อนผม ต้าร์ ส่วนนี่พี่ธันวา...รุ่นพี่ที่คณะเรา"
เราสองคนนั่งลงที่โต๊ะหลังจากที่ผมแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน แต่ดูเหมือนรุ่นพี่ธันวาจะไม่ค่อยพอใจ ไม่อยากรู้จัก หรือสบอารมณ์กับต้าร์มันเท่าไหร่
"ขอเพื่อนผมนั่งกินด้วยคนนะครับ"
ผมขอมันยิ้มๆแต่กลับไม่ได้รับคำตอบใดๆ
ผมก็คุยนู่นนี่กับต้าร์เรื่อยเปื่อยตามภาษาเพื่อนที่ไม่ได้พูดคุยกันสดๆแบบเจอหน้า ส่วนมากจะคุยกันทางโทรศัพท์มากกว่า
รอไม่นานพนักงานก็เอาอาหารมาเสริฟจนครบทุกเมนู
"เอาไรเพิ่มเปล่าต้าร์"
ผมหันไปถามคนที่นั่งข้างๆ เพราะก็ไม่รู้ว่ามันจะชอบกินรึเปล่า
"ไม่อ่ะ แค่นี้ก็เยอะแล้ว"
ต้าร์ตอบยิ้มแป้นก่อนจะตักกับข้าวใส่จานผมทีละอย่างๆจนเต็มจาน ผมขอบคุณเขาแล้วตักๆข้าวเข้าปาก
กินโดยที่ไม่ได้สนใจคนตรงข้ามและก็รับกับข้าวที่ต้าร์ตักให้เรื่อยๆ จนมีโอกาสปลายตาไปมองธันวา ก็เจอหน้ามันที่กรามขบเม้มเข้ารูป นี่ผมทำอะไรผิดรึเปล่าเนี่ย?
หน้าตามันตอนนี้หน้ากลัวมาก เหมือนโกรธอะไร
ตอนมาหน้าตามันก็ยังดูสดชื่น มีชีวิตชีวาอยู่เลย ผิดกับตอนนี้มาก
ทว่าผมไม่ได้สนใจก็ก้มหน้าก้มตาจับช้อนตักข้าวเข้าปากต่อ จนกินกันเสร็จอิ่มท้อง ก็เรียกพยักงานเก็บเงิน ต้าร์มันก็แย้งจะช่วยออก
"เดี๋ยวผมช่วยออกพี่"
"ไม่เป็นไรแค่นี้"
ธันวาพูดเสียงเรียบหน้าตานิ่งไม่สบอารมณ์อะไรทั้งนั้น พร้อมหยิบบัตรส่งให้พนักงาน
"ขอบคุณมากครับ"
ต้าร์เอ่ยขอบคุณยิ้มๆให้ธันวาหลังจากมันจ่ายเงินเสร็จ มันก็หันมาพยักหน้ารับ
พวกเราสามคนลุกออกมาจากโต๊ะก็มายืนออกันอยู่หน้าร้านส่วนต้าร์มันขอตัวแยกไปเข้าห้องน้ำก่อนเลยเหลือผมกับมัน
"ขอบคุณนะครับสำหรับอาหาร"
ผมหันไปพูดกับมันที่ยังหน้าบึ้งตึงคิ้วก็ขมวดจนผูกเป็นปมได้แล้ว มันก็หันมาพยักหน้ารับแต่สีหน้าไม่ดีนัก
"มึงคิดจะยั่วกูใช่มั้ยปัน"
"ยั่วอะไร"
"ก็เรื่องไอ้ต้าร์ไง กูชวนมึงมาเพื่อจะได้อยู่กับมึงสองคน แต่นี่มึงกลับพาใครไม่รู้มา"
"หรอครับ? แต่ผมไม่ได้อยากอยู่กับพี่สองคน แล้วก็ไม่ต้องเลี้ยงรหัสผมแล้วก็ได้นะครับ ยังไงพี่ก็เลี้ยงแล้ว ผมถือว่าพี่เป็นพี่รหัสที่ดีมากละ อีกอย่างจะเลี้ยงไม่เลี้ยงก็ไม่มีใครรู้หรอก ไม่ต้องกลัวใครคิดว่าพี่จะเป็นพี่รหัสที่ไม่ได้เรื่องนะ ถ้ามีเดี๋ยวผมบอกให้ว่าพี่ดีมากๆ"
"มึงเปลี่ยนไปมากเลยรู้ตัวมั้ยแบ่งปัน"
รู้สิ รู้ดีมากด้วย ผมอยากจะพูดแค่นหัวเราะออกไปแต่คิดแล้วไม่ดีกว่า การที่ผมเงียบแบบนี้น่ะดีแล้ว ยิ่งไม่พูดกับอะไรยิ่งดี
"โทษทีที่ให้รอนาน"
ต้าร์เดินกึ่งวิ่งมาพูดลนๆ คงกลัวจะโดนบ่น มันคงวนๆหาห้องน้ำอยู่แถวนี้แหละ แล้วก็พูดต่อ
"ไปไหนกันต่อดีอ่ะ ดูหนังเปล่า"
"เอาดิไม่ได้ไปดูนานละ"
"พี่ไปด้วยกันมั้ยครับ"
ต้าร์ชะโงกหัวผ่านผมไปถามธันวา มันหันมามองต้าร์ด้วยสีหน้าธรรมดา แล้วตอบว่าไม่เสียงเข้ม ก่อนจะหันมาสบตากับผมด้วยสายตาเย็นชาประมาณห้าวินาทีแล้วเดินออกไปโดยที่ผมกับต้าร์เอ่ยลาไม่ทัน มันคงไม่พอใจมากเหมือนกันที่ผมทำแบบนี้ ซึ่งผมไม่ได้สนใจอยู่แล้ว การที่ผมทำแบบนี้มันจะได้เลิกยุ่งกับผมสักที เย็นชากลับอาจจะดี ผมหันมาคุยกับต้าร์ต่อแล้วเดินไปดูรอบหนังกัน
ตอนที่6 -ผมไม่อนุญาต-
'ธันนนนน เอาขนมกูคืนมา'
'เรื่องอะไรจะให้'
'แต่มันของกู'
'ใครใช้ให้มึงกินคนเดียวเดียวไม่แบ่ง'
'แบ่งแล้วๆเอามาสิ'
'มึงมันเชื่อถือไม่ได้'
'เออ! จะเอาก็เอาไปเลย ไม่กินแล๊ว!'
ว่าเสร็จก็ผมเดินสะบัดหน้างอแงไปนั่งที่ม้าหินอ่อนเช่นเดิมเนื่องจากแย่งคืนไม่สำเร็จ โดยที่มันหายไปไหนไม่รู้
'ปันนนน แบ่งปัน ไม่คุยกับกูจริงหรอ'
'....'
'กูไปซื้อมาให้ใหญ่แล้ว'
'(เหลือบตาไปมองแล้วเชิ่ดกลับ)'
'ไม่แย่งแล้ว ขอโทษๆ ดีกันน้าาาา นะๆ นะครับ'
'เห็นแก่มิตรภาพของเราหรอกนะ' รีบคว้าถุงขนมใบใหญ่มาครอบครอง
'ไอ้งกเอ้ยยย เห็นแก่กินก็พูด' ธันวาจิ้มที่หน้าผากออกแรงดันไปข้างหลังเบาๆ
thunwa ต่อไปนี้กูจะไม่ฟังหรือถามอะไรมึงทั้งนั้นละ เหตุผลอะไรกูก็จะไม่พูดไม่บอก เพราะยังไงมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้ แต่กูจะทำให้มึงรักกูอีกครั้งให้ได้ ต่อให้มันจะด้วยวิธีไหนก็ตาม มึงเตรียมตัวไว้ได้เลย
ผมเปิดอ่านข้อความตอนมาถึงห้องหมาดๆหลังจากที่ไปดูหนังกับต้าร์เสร็จและเดินเล่นกันตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน ส่วนธันวาก็ส่งมาอย่างที่เห็น ผมเลือกที่จะไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นเพราะมันไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่มันเป็นการบอกเล่าสำหรับผม ไม่รู้ว่าวันนี้ผมทำกับมันเกินไปรึเปล่านะ แต่ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมทำมันทำให้ผมสบายใจได้ ผมคิดว่าผมเลิกคิดเลิกสนใจมันได้พอควรแล้ว เหลือแต่พยายามให้มากกว่านี้ บาดแผลมันยังมีแผลเป็นอยู่ เมื่อเจอคนกีดมันเลยรู้สึกแสบขึ้นมา
ความเจ็บของผมจะไม่เกิดขึ้นกับคนๆนี้อีก....
เพื่อนหลายคนต่างสงสัยและอยากรู้อยากเห็นว่าวันนี้ผ่านไปยังไงระหว่างผมกับมัน เลยส่งข้อความเข้าไลน์กลุามกันมาเป็นขบวน
disney ยังไงๆเล่ามา ห้ามหมกเหว้ยยย
jane เออกูอยากรู้เมื่อไหร่มึงจะโผล่มาสักที
nest ต่อมเสือกทำงานหรอมึงสองตัวอ่ะ?
disney ไม่อยากรู้ว่างั้น?
nest หึหึ อย่าให้พูดเลย นี้ถ้ามีพลังกูไปนั่งชาญในใจมันละ
jane เกย์ขี้เสือก แบร่~~~
ผมนั่งอ่านข้อความที่มันสามตัว เอ้ย! คน ฮ่าๆ คุยกันด่ากันต่อจนครบ แล้วส่งข้อความให้มันหายสงสัย
bangpun ก็แค่เขาพาไปเลี้ยงข้าวแค่นั้น ไม่มีไรต่อ
disney แค่นี้?
bangpun แล้วกูก็บอกว่าไม่ต้องพากูมาเลี้ยงอะไรอีก เลิกยุ่งกับกูแค่นี้ แล้วกูก็ไปดูหนังกับต้าร์
jane สรุปคือมึงจะไม่อะไรแล้ว?
disney มันก็เลือกของมันแล้วอีเจน กูว่าดีเริ่ด เพื่อนกูเลือกไรคือสุด โอเค๊?
nest ผลมันจะดีเสมอ
'ผลมันจะดีเสมอ' คำของเนสเข้ามาในสมองผม ดีหรอ? ผมเพิ่งบอกให้ธันวามันเลิกยุ่งกับผม แต่ผมกับได้รับข้อความเชิงจะจีบจากมัน
bangpun กูก็หวังว่าสิ่งที่ทำในวันนี้มันจะดีกับตัวกู
มันต้องดีอยู่แล้ว ผมไม่เคยตัดสินใจอะไรพลาด จะพลาดก็ตอนที่ยอมย้ายไปเรียนโรงเรียนนรกนั้น และพลาดที่รักคนอย่าง....'ธันวา
ไปอาบน้ำนอนดีกว่าครับพรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย ส่วนรับน้องก็ยังคงเป็นช่วงเย็นเหมือนเดิม อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ส่งไลน์เม้าท์มอยต่ออีกนิด(นิส)นึงแล้วเข้านอน
อื้อออออ บิดขี้เกียจกันหน่อย รู้สึกเหมือนนอนไม่เต็มที่ยังไงไม่รู้ ทั้งๆที่นอนเร็วแล้ว สิ่งแรกที่ต้องทำคือดูเวลาซึ่งตอนนี้ก็หกโมงครึ่ง มีเวลาอีกชั่วโมงกว่าๆผมรีบลุกจากเตียงด้วยอาการงัวเงียจากการที่ยังตื่นไม่เต็มที่เดินโซเซไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำแปรงฟันทันที เสร็จก็มาใส่ชุดนิสิตที่เตรียมไว้เมื่อคืน
นั่งเล่นโทรศัพท์อีกสักพักแล้วค่อยให้พวกมันมารวมตัวกันที่ห้องผมที่เดียว
ติ้ง!
เสียงข้อความผมดังขึ้นโชว์แท็บด้านบน คือ thunwa ได้ส่งรูปภาพ แต่ผมก็ยังไม่ได้สนใจอะไรจนมันดังขึ้นหลายๆครั้งเลยจิ้มเข้าไป
thunwa *รูปถุงข้ามเหนียวหมูปิ้งแขวนอยู่ที่ประตู
อย่าลืมทานนะ อุส่าห์ไปต่อแถวซื้อให้ตั้งนาน
ห้ามใจร้ายเอาไปทิ้ง
เดี๋ยวเจอกันที่ ม.
*สติ๊กเกอร์ทำตาโตยิ้มหวาน
นี่มันคิดจะทำไรกันแน่ถึงทำแบบนี้
ผมไม่รู้จะตอบอะไรดี เพราะถ้าตอบไปมันเหมือนผมสนใจมันและถ้าไม่ตอบก็คงจะมองว่าเสียมารยาทรึเปล่า แต่....
ไม่ตอบหรอก มันจะคิดหรือใครจะคิดไงก็ช่าง ผมไม่อยากเข้าไปพูดคุยกับมันมาก
ผมคิดว่าออกไปเลยดีกว่า เปิดประตูไปก็เจอหมูปิ้งแขวนอยู่ เลยหยิบติดมือมาด้วยแล้วเดินไปที่ห้องดิสนี่ เคาะไม่นานมันก็ออกมาเปิดให้
"อ่ะ!"
ผมยื่นถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งให้มัน มันรีบคว้าไปอย่างรวดเร็ว คงหิวล่ะสิอีช้าง ฮ่าๆ
"รู้ได้ให้ว่ากูหิว รักสุด"
ผมไม่บอกหรอกว่าเป็นของธันวา เพราะไม่อยากให้มันต้องถามนู้นเซ้าซี่ เดี๋ยวก็คงพูดไปแนวจะดีหรอ กูว่ามันไม่เหมาะ และผมก็ไม่อยากกินด้วย
"กับไอ้ต้าร์นี่มึงยังไงห๊ะ?"
"ก็ไม่ไง มันเพื่อนป่ะ"
"มึงก็รู้ว่ามันชอบมึง"
"กูก็บอกมันแล้วว่าตอนนี้ก็เปิดใจให้จีบหมด"
ถึงตอนนั้นผมจะพูดไปเพราะธันวาก็เถอะ แต่เอาเข้าๆจริงๆมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากเช่นกันเวลาอยู่ด้วย กับพี่จอมเขาก็น่ารักดี เจอที่มหา'ลัยก็ยังคงแซวๆจีบผมอยู่
"ก็ดี กูว่าไม่นานหัวบันไดมึงไม่แห้งแน่คร้าาา"
มันลากเสียงยิ้มยียวน ผมผลักหัวมันที่นึงก่อนจะปล่อยขำกันทั้งคู่ ไอ้ที่ว่าหัวบันไดไม่แห้งนี่มันคงเว่อร์เกิ๊น ผู้ชายออกจะเต็มคณะ แล้วก็ไม่ใช่ว่าที่คณะจะไม่มีผู้หญิง มีถมเถไป ใครเขาจะมาชอบผมอย่างเดียว
"มาแล้วคร้าทุกคนนนนน"
เนสเปิดประตูเข้ามาปุ้บ เสียงเจนดังมาติดๆตั้งแต่ขายังไม่ก้าวเข้าห้อง ทำเอาพวกเราส่ายหน้ากันพร้อมเพียงแล้วยิ้ม
บรรยากาศในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบมาก(เสียงสูง)อาจารย์บอกวันนี้ขอเลทครึ่งชั่วโมงเนื่องจากมีเหตุ ทำเอานักศึกษาเศร้าโศกกันใหญ่(?)ห้องเลยคึกคะนองหน่อย นี่แน่ใจว่าอยู่มหา'ลัยกันแล้ว? ฮ่าๆ
"เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำแป๊บนะ คอแห้ง"
ผมบอกพวกมันเพราะรู้สึกคอนี่แห้งมาก ก่อนจะลุกขึ้นไม่ทันได้ก้าวเสียงพวกมันทั้งสามบอกจะไปด้วย
"ดิสนี่ไปด้วยจิ"
"งั้นกูฝากน้ำโค๊กขวด เฮ้ยๆ ไม่ดีกว่าเดี๋ยวกูไปด้วย"
"เออหิวพอดี ไปหาไรกินจุกจิกดีกว่า"
พวกเราเดินออกจากห้องเรียนลงไปและเดินไปที่โรงอาหารคณะ เดินไปซื้อน้ำร้านประจำด้วยกันก่อนจะแยกย้ายให้เจนไปซื้อของกินเล่นของมันโดยดึงเนสไปด้วย
ผมนั่งรอที่โต๊ะใกล้ๆรอมันมาแล้วขึ้นพร้อมกัน แต่ดูเหมือนจะได้นั่งอีกสักพักเพราะจู่ๆเสียงเรียกชื่อผมจากผมหน้าคุ่นก็ดังขึ้น....
"น้องแบ่งปัน"
พี่จอมเรียกโบกมือยิ้มทักทายแต่ไกลโดยที่เท้ามุ่งหน้ามาทางนี้ มากันเป็นแก๊งค์อีกละ ผมพยายามไม่สนใจมัน ก็รู้ๆอยู่ว่าใคร
"หวัดดีครับพี่จอม พี่โรมแล้วก็พี่ๆ"
ผมไล่หวัดดีทุกคนและหันมือไปทางธันวาแต่ไม่ได้พูดหรือเอ่ยชื่อมัน เอาแค่เหมือนรุ่นพี่รุ่นน้องพอเพื่อไม่ให้พี่ๆเขาสงสัยอะไรกัน
"พี่จอมมมมมมมมม อุ๊ย! พี่โรมด้วย ไม่ต้องน้อยใจนะคะ"
ดิสนี่ลุงจากที่ไปควงแขนพี่จอมข้างนึง แต่เหมือนลืมว่ามีสามี(ในมโน)หลายคนเลยต้องควงพี่โรมอีกข้าง
"ว้ายตายแล๊ว พี่ธันวาอย่าคิดมากนะดิสนี่รักพี่ธันว่าอยู่แล้ว"
"ทำไมหลายใจจังครับดิสนี่ แต่ปล่อยพี่เถอะเดี๋ยวน้องปันเข้าใจพี่ผิด"
พี่จอมยิ้มแห้งให้ดิสนี่แล้วปลดแขนมันออก จากนั้นก็หันหน้ามายิ้มหวานหยอดใส่ผม
"ลำไยสุด"
ดิสนี่กรอกตามองบนร้อยรอบ จากนั้นก็หันไปออเซาะพี่โรมต่อแต่โดนเจนผลักหัวออกซะงั้น
"อย่ายุ่งกับพี่รหัสกูค่ะ กูสงสารพี่เขา"
"จะแดกเองก็บอกลำนีหวงคอ ไปดีกว่ามึงขึ้นห้องกัน"
มันเบะปากใส่เจนแล้วหันมาดึงชายเสื้อผมกับเนส เรายกมือไหว้ลาพี่ๆหลังจากนั้นก็รีบเดินกึ่งวิ่งเข้าห้อง เพราะมันใกล้เวลาที่อาจารย์จะมาแล้วอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น และเมื่อเปิดประไปปุ้บ!!!
อาจารย์ยังไม่มาา เห้ยยย...
ถอนหายใจโล่งอกกันยกใหญ่ พอเข้านั้งประจำที่ไม่นานดื่มน้ำไปสองสามอึกอาจารย์ก็เสด็จมาทั้นที ดีเท่าไหร่แล้วที่พวกเรามาถึงก่อนไม่อย่างงั้นคงโดนดีเป็นแน่
อาจารย์มาถึงก็พาทุกคนเข้าสู่ตำราเรียนกันเลย เวลาผ่านไปก็หมดคลาสเรียนสักที พวกเราเก็บข้าวของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องตรงไปที่โรงอาหารเช่นเคย
"น้องปัน! ทางนี้ๆ"
เสียงเรียกผมดังมาแต่ไกลพร้อมมือไม้ที่โบกเรียก นั้นก็คือพี่จอม นี่พวกพี่แกยังนั่งกันอยู่อีกหรอเนี่ย ผมนึกว่าไปเรียนไปทำอะไรแล้วซะอีก พวกเราเลยเดินตรงไปที่โต๊ะเขากัน
ซึ่งมีอีกหนึ่งคนที่เหมือนมองผมอยู่ เลยหันไปก็พบสายตาที่สบกันพอดีเหมือนมันจ้องผมตลอดเวลา แต่ผมมองมันไม่ถึงห้าวิก็ปลายตาไปทางอื่นเหมือนมองผ่านๆ
"จะกินข้าวกันเลยม้ะ"
ดิสนี่เอ่ยถามเมื่อนั่งลงตูดติดโต๊ะปั้บ ยังไม่ทันเที่ยงมันก็ถามซะแล้ว ทุกคนตอบว่ายังไม่กิน นางจี้ปากเชิ่ดหน้าสะบัดบ็อบไปที่ร้านข้าว คือที่มันถามมันแค่อยากมีเพื่อนกินด้วย แต่พวกเรายังไม่หิวเลยว่าจะนั่งเล่นรอจนเที่ยงแล้วค่อยลุกไปซื้อ
ตอนนี้นักศึกษาทยอยลงมานั่งกันที่โรงอาหารเหมือนกัน ดิสนี่มันไปไม่นานก็กลับมาพร้อมข้าวจานใหญ่ นี่มึงจะแดกให้ตายเลยใช่มั้ย? และเดี๋ยวเที่ยงมันก็กินอีก ยอมใจมันจริงๆ
"กูจำได้ว่าเมื่อเช้ามึงแดกข้าวเหนียวหมูที่ปันมันให้จนหมด นี่มึงยังต้องแดกอีกหรออีช้าง"
"ของแค่นั้นไม่ละคายกระเพาะกูหรอก"
"จ้ะ! ถุงใหญ่ขนาดนั้นไม่อิ่มเลย"
เจนทักดิสนี่แต่ทำเอาผมอึ้งนิดนึงเมื่อมีคนหันขยับมาทางผม สายตาและคิ้วที่ขมวดเป็นปมทำให้รู้เลยว่ามันไม่พอใจ
มึงจะพูดทำมั้ยเจนนนน ห๊ะ!?
สิ่งที่ผมคิดในตอนนี้คือผมนิสัยเสียเกินไปรึเปล่า? ทั้งไม่ตอบข้อความแล้วยังจะมาเอาของที่มันอุส่าห์ซื้อให้ไปให้คนอื่นกินอีก ผมไม่ได้นางร้ายมากไปใช่มั้ย คือสายตามันตอนนี้ดูไม่ออกเลยเรียบเฉยไปหมด แต่ช่างเถอะแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ให้มันรู้ๆไปเลยว่าผมไม่สนใจสิ่งของๆมัน
....จากนั้นผมก็หันกลับไปสนใจเพื่อนๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
"กูไปซื้อน้ำก่อนนะ พี่ๆเอาอะไรมั้ย"
ผมบอกเพื่อนก่อนจะหันไปถามพี่ๆ แต่เขาก็ส่ายหัวกันก็เลยเดินไปที่ร้านน้ำ
"เอานมเย็นแก้วนึงครับ"
"เอาชานมแก้วนึงครับ"
เสียงแรกน่ะเสียงผม แต่อีกเสียงไม่ต้องเดา ไม่ต้องหันไปมองผมกูรู้ว่า....ไอ้ธันวา มันมายืนข้างผม แต่ผมไม่ได้หันไปมอง
"ทำไมไม่กิน กูซื้อให้มึงแต่มึงเอาไปให้คนอื่นกินเนี่ยนะ"
"...."
"ปันมึงใจร้ายมากเกินไปแล้วนะ"
"ร้ายมากก็อย่ายุ่งกับผมครับ"
"คงไม่มีวันนั้นกูจะยุ่งมากกว่านี้อีก เพราะกูจะจีบมึงแบบจริงจัง"
ผมถอนหายใจเนือยๆก่อนจะหยิบเงินจ่ายเมื่อแม่ค้ายื่นมาให้ จากนั้นกำลั8งจะก้าวเท้าออกแต่มีมือมาดึงไว้ มันรีบควักแบ่งสีแดงส่งให้แม่ค้าไม่รอเงินทอนก็ดึงผมออกมาจากตรงร้าน
"กูจะจีบมึง"
"...."
"ได้ยินมั้ยกูจะจีบมึงปัน"
เสียงมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนทำให้คนรอบข้างที่เดินไปเดินมาได้ยิน
"แล้วไงครับ?"
ผมถามกลับหน้าตาเฉย แต่มันกลับยกยิ้มมุมปากแล้วขึ้นไปยืนบนโต๊ะกินข้าวของโรงอาหาร ทำให้หลายๆคนมองมาที่มันคนเดียว รวมไปถึงโต๊ะพวกพี่จอมและเพื่อนผม
....นี่มึงจะทำอะไรเนี่ย!
"ผมธันวาปีสอง! ทุกคนคงรู้จักผมในฐานะเดือนมหาลัย! ผมชอบรุ่นน้องคนนึง! เลยอยากให้ทุกคนเป็นพยาน! ว่า! ต่อจากนี้ผมจะจีบน้องปีหนึ่งที่ชื่อ! แบ่งปันครับ! "
ฮิ้ววววววววววว!!!
จากนั้นมันก็ก้าวลงมาจากโต๊ะ ตามมาด้วยเสียงแซวมากมาย บางมองยิ้มๆบางก็มองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร มันลงมาก็ยกมุมปากยักไหล่กวนตีนทั้นที
"ผมอนุญาตทุกคนที่เข้ามาจีบ แต่สำหรับพี่...ผม-ไม่-อนุญาต
"พี่แค่บอกครับน้องแบ่งปัน ไม่ได้ต้องการคำอนุญาต หึๆ"
ไอ้ห่าธันวา! มันพูดยียวนกลั้วหัวเราะเสร็จมันก็เดินลอยหน้าลอยตาไปที่โต๊ะ แล้วผมจะกล้าแบกหน้าไปที่โต๊ะได้ยังไงทั้งเพื่อนทั้งพี่ๆ ผมทำใจปรับสีหน้าให้เป็นปกติเดินไปโดยไม่แสดงท่าทางอะไร ทำตัวนิ่งๆอย่างเดียว ทุกคนมองมาที่ผมด้วยความสงสัย แล้วก็แซวๆกันนิดหน่อย แต่ดูพี่จอมจะไม่ขำกับเขาคนเดียว
ยิ้มห่าไรมึงนักห๊ะไอ้ห่าธันวา กวนตีนจริงๆนะมึง ฝันไปเถอะว่าจะจีบกูติด ไม่มีวันฮึ!
-----------------------------------
Talk : ก๊อกๆ แบ่งปันมาแล้วค้าบบบ คิดถึงแบ่งปันกันมั้ยเอ่ย? ใครอยากเห็นแบ่งปันเอาคืนธันวารอติดตามเลยค้าบบ ต่อไปนี้แบ่งปันจะมาทุกวันอังคารนะค้าบ คราวนี้ไม่เบี้ยว ฮ่าๆ ต้องขอโทษทุกคนด้วยน้าา
ตอนที่7 -เริ่มต้นกันใหม่นะ-
'พรุ่งนี้ไปไหนปัน'
'อืม....อยู่บ้านมั้ง'
'ไปเดินห้างกันป่ะ?'
'(ส่ายหัวรัวๆ)'
'งั้นจะไปไหนว่ามา'
'ไม่ไปได้มั้ย....'
'ไม่-ได้ เข้าใจ๊?'
ถอนหายใจรัวๆคือวันหยุดก็อยากพีกผ่อนไง แต่ถ้าไม่ไปคงโดนโกรธแน่ๆ
'ไปสวนสนุกกัน'
'เออเข้าท่างั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับ'
'เดี๋ยวเจอกันที่นั่นเลยก็ได้นะ'
'ไม่เอา เดี๋ยวกูไปรับ อย่าเยอะได้มั้ยปัน'
'อื้อ! แค่นี้ต้องว่าด้วย'
'ก็มึงชอบทำเหมือนห่างเหินเนอะ เกรงใจอยู่ได้'
'ก็ไม่อยากให้มึงลำบาก'
'กูเต็มใจ'
'เออๆตามใจ ไม่ห้ามละ'
'ดีมากกกกก' มันว่าแล้วเอายกมือมาลูบผมๆไปมา
'มึงทำเหี้ยอะไรห๊ะไอ้ธัน!'
ปัง!
พี่จอมทำลายเสียงแซวของคนร่วมโต๊ะ อ้าปากเหวอหันไปมองพี่จอมที่ทุบโต๊ะดังลั่นพร้อมถามธันวาอย่างเอาเรื่อง
'ทำอย่างที่มึงเห็น'
มันกลับไม่รู้สึกอะไร ตอบกลับไปแบบหน้าตาเฉยลอยหน้าลอยตาใส่
'มึงอย่ามากวนตีน มึงก็รู้ว่ากูชอบแบ่งปัน แล้วมึงมาตะโกนว่าชอบปาวๆ มันหมายความว่าไงวะ!'
'มึงชอบได้แล้วกูชอบไม่ได้?'
'ไอ้ธัน!'
พี่จอมลุกขึ้นไปคว้าคอเสื้อธันวามากำแน่น พร้อมสีหน้าแดงก่ำจากความโกรธ แต่มันกลับพูดออกมาเสียงเรียบแต่จริงจังว่า
'ปล่อย'
แค่นี้? แต่ด้วยใบหน้าที่เข้มขรึมคือมันยังคงระงับอารมณ์อยู่ ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันเป็นคนยังไง แค่ตอนนี้มันสงบอารมณ์ตัวเองไว้ หรือถ้าไม่ใช่พี่จอมก็คงไม่ต้องบอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น
'เอ่อ...ปันว่าพี่จอมใจเย็นก่อนนะครับ ยังไงพี่สองคนก็เพื่อนกัน ผมไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ซึ่งพี่จอมคงไม่อยากให้ผมรู้สึกว่ามันเป็นเพราะใช่มั้ย?'
'โอเค....พี่ขอโทษแล้วกัน พี่ไม่ได้จะทำให้ปันคิดแบบนั้น'
เฮ้ออออ เสียงถอนหายใจของผมและทุกคนโล่งออกมากตอนนี้ รู้สึกเหนื่อยมากและเบื่อมาก ชีวิตมหา'ลัยกับมัธยมนี่มันไม่ต่างกันเลยจริง
จากเหตุการณ์ที่ธันวามันฮึกเหิมทำอะไรที่หลายๆคนไม่กล้าทำลงไป ใครบ้างละที่จะบ้าขึ้นไปตะโกนปาวๆว่าจะจีบผมให้เป็นพยานบ้าบออะไรของมัน
ทำให้หลังจากนั้นมีเพจมากมายหลายๆเพจเอารูปมันที่ยืนบนโต๊ะไปลง บ้างก็อัดเป็นคลิปไว้ได้
เพจคนดังมอ.xxx ได้โพสต์รูปที่ธันว่ายืนบนโต๊ะแล้วมีผมยืนอยู่ข้างล่าง
เดือนมหา'ลัยที่ใครอยากได้มาเป็นสามีทั้งชะนีแท้ กระเทยเทียม แต่ตอนนี้บอกเลยว่า!!! หมดสิทธิ์ทุกคน ชะนีชิดซ้าย! กระเทยชิดขวา! เพราะงานนี้มงลงน้องปีหนึ่งคณะวิดวะคร้าา จะใครละ!? ก็ต้องน้องแบ่งปันสิคะ #ธันวาวิศวะ #แบ่งปันวิศวะ #รุ่นพี่รุ่นน้องเกี้ยวกันเองจร้าาา
7582like 1637comment
เม้น1 หูยยยยย อยากได้เลยอ่ามีความจริงจัง
เม้น2 น่ารักกกกกกก
เม้น7 อีกคนหล่อ อีกคนหวาน เป็นอะไรที่ลงตัว
เม้น12 แค่เล่นๆรึเปล่าก็ไม่รู้ อย่างพี่ธันวาหรอจะชอบแบบนี้? ขำ!
เม้น13 เห็นด้วยกับเม้นบนค่ะ!
เม้น25 ด่าๆเขากันนี้คืออิจฉา?
เม้น79 น้องน่ารักดีครับ ไม่แปลกที่ผช.จะชอบ
ดิสนี่เองไม่ใช่ใคร ไม่ทราบว่าต้องเสือกเบอร์ไหนค่ะ ถึงมาด่าเค้าแบบที่ไม่รู้ความจริง?
เจนไงที่สวยสวย อยากรู้ไรเดินมาถามนะคะ ชอบมากพวกเก่งๆ(แต่ปาก)เนี่ย
เนสกาแฟไม่ใส่น้ำตาล คนชมก็ดี๊ดี อีคนปากรั่วก็ต่ำตม เห่าจนเห็บหลุดหมดตัวละ ดีๆ
เพจผู้ชายหล่อบอกต่อ ได้โพสต์วิดีโอที่สามารถถ่ายไว้ทันแต่ไม่ทั้งหมด
วิศวะเขาฮึกเหิมกันจริงๆ จะมีใครมั้ยที่มาประกาศจีบแบบนี้? หึๆแอดบอกเลยตายแล้วเกิดค่ะ งานนี้ใครต่อใครต้องอิจฉาน้องคนนี้แน่! #น้องแบ่งปัน ปีหนึ่งมาแรงเว่อร์!!! งานจิ้นธันวาน้ำตาลคือล่มสุด เพราะตัวตริงมาล๊าววววว
5113like 759comment
เม้น4 ฝันหรอ? ไม่มีใครเหมาะกันพี่ธันเท่าพี่น้ำตาลละ
เม้น35 แอ๊บ!
เม้น41 #ทีมธันวาน้ำตาล
เม้น57 เหอะ! ไม่รู้พี่ธันวาใช้อะไรมอง
เม้น60 ไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องด่าเค้าเลย ลำไยแฟนคลับน้ำตาล!
เจ้าจอมวิศวะโยธา เข้าใจไรผิดรึดปล่าครับ วิดีโอก็ถ่ายให้เห็นๆกันอยู่ว่าไอ้ธันมันตะโกนบอกชอบน้องแบ่งปันก่อน คนที่พวกคุณควรด่าคือมัน! ไม่ใช่น้อง อย่าเอาแต่ด่าสมองมีหัดใช้ด้วยครับ
ธันวามันเป็นถึงคนดังก็ไม่แปลกที่จะมีคนรักคนหวง เลยว่านู่นว่านี่ ไม่เหมาะสมบ้างแหละ แต่ผมก็ไม่สนใจอยู่แล้วเรื่องพวกนี้ขอแค่อย่ามาระรานกันก็พอ เพราะอย่างที่บอกว่าถ้ามายุ่งวุ่นวายชีวิตผม หรือก้าวก่ายมากจนผมอดความอดทนนั้นจะเป็นอีกครั้งที่ผมไม่แคร์สายตาใคร
จากที่ผมนั่งอ่านคอมเมนต์แล้วก็มีทั้งกลุ่มดีและไม่ดี ซึ่งผมจะไม่ตอบโต้อะไร เพราะตอนนี้เพื่อนๆผมได้ซัดกับคนในเมนต์จนหน้าชาไปแล้วมั้ง ส่วนอีกคนที่ผมก็อยากขอบคุณมากคือพี่จอม ผมเชื่อว่าถ้าเป็นผมๆคงทำใจลำบาก นั้นก็เพื่อน แต่พี่แต่กับปกป้องผม มันทำให้ผมรู้สึกดีมาก
ผมยังจำสีหน้าพี่จอมวันนั้นได้ เขาดูไม่พอใจไอ้ธันวามันเอามากๆจะไปพอใจได้ไงละ ในเมื่อพี่จอมเขาก็พูดปาวๆในกลุ่มว่าชอบผม ซึ่งมันก็รู้ แต่ผมกับไปประกาศกลางโรงอาหารทำให้ทุกคนค่อนมหา'ลัยรู้ไปทั่ว
ผ่านจากวันนั้นมาสองสามวันใครๆก็ต่างจับจ้องผมมากขึ้น บ้างยิ้มสวยๆหล่อๆให้ บ้างก็หน้าบึ้งตึงใส่ทั้งที่ไม่รู้จักกันเป็นส่วนตัว
"อึดอัดรึเปล่ามึง? แม่งมองกันอยู่ได้"
ดิสนี่หันมาถามผมด้วยน้ำเสียงและสายตาที่เป็นห่วง
"อย่าไปใส่ใจน่ะปัน"
"ไม่ไหวบอกนะ"
ตามมาด้วยเจนและก็เนส มันหลุดยิ้มออกไป ไม่รู้จะพูดยังไงกับมันสามคนว่าผมโอเค
"อะไรไม่ไหว กูโอเค เขาก็แค่มองไม่ได้มาหาเรื่องซะหน่อย เขามีสิทธิ์ที่จะมอง เราห้ามไม่ได้"
ที่ผมพูดคือความจริงและความรู้สึกผมตอนนี้ และก็ไม่อยากให้พวกนั้นต้องกังวลกัน พวกมันก็พยักหน้ารับๆผมไป
พวกผมเดินไปนั่งกันที่ม้านั่งด้านหลังคณะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ซึ่งมันก็โอเคกว่าโรงอาหารมาก สงบดี ใกล้ธรรมชาติ ไม่มีเสียงผู้คนรบกวน
เรานั่งกันเรื่อยๆจนกว่าจะถึงเวลากินข้าวเที่ยงเพราะเพิ่งลงจากห้องเรียนมา ซึ่งตอนนี้สมองอ่อนล้าและงุนงงกับบทเรียนที่อาจารย์สอนมาก
"วันนี้อยากไปหาไรกินนอกมอว่ะ"
เนสเปิดบทสนทนาด้วยการชักชวนให้ไปกินข้าวนอกมอซึ่งมันเป็นความคิดที่ดีเลย อยากหาไรกินอร่อยๆพอดี ซึ่งมีเวลาถึงสามโมงเย็นกว่า จากนั้นต้องกลับมารอที่มออีกเพราะมีรับร้องช่วงเย็น อีกแค่ไม่กี่วันก็จะจบการรับน้องละ ซึ่งอาจจะมีไปรับน้องนอกสถานที่ก็ได้ ต้องรอพี่ๆเขาชี้แจง
"ดีเหมือนกัน อยูมหาลัยละยังกินข้าวโรงอาหารอยู่ได้ ว่าไงปัน เจน"
"เอาดิ กูก็เบื่อๆ"
พวกมันความเห็นเดียวกันผมก็คงต้องไปทางเดียวกับพวกมัน
"กูแล้วแต่มึงสามคนอ่ะยังไงก็ได้
มันพยักหน้าเข้าใจเราเดินไปที่รถซึ่งวันนี้มารถผม เราจะสลับกันมาเป็นตารางๆวันนี้ของไปใครๆ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเนสขับเพราะไอ้นี่มันเก่งและชอบขับรถจนบ้างครั้งต้องพามันไปสนามแข่ง มันนี่อยากขับมากแต่ผมห้ามไว้เพรมะมันอันตรายแถมอายุตอนนั้นยังไม่มีใบขับขี่ แต่ปีนี้ผมว่าคงได้ไปอีกแน่ๆเพราะมันมีใบขับขี่แล้ว
เอ่อะ! โทรชวนต้าร์ให้มันมากินด้วยดีกว่า ไหนๆก็มาถึงห้างละ เดี๋ยวมันรู้มาจะน้อยอกน้อยใจดราม่าที่หลังว่าไม่ชวนบ้างแหละ ลืมต้าร์แล้วล่ะสิ ไม่รักกันแล้วสินะอะไรทำนองนี้มันจะเป็นแบบนี้ประจำ ฮ่าๆ
[หวัดดีค้าบบบบ ดีใจนะเนี่ยปันโทรมาอ่ะ คิดถึงปันจัง ปันคิดถึงต้าร์ล่ะสิ้ถึงโทรมา ฮ่าๆ]
พอรับปุ้บก็ทำเสียงออดอ้อนปั้บ ได้ยินแล้วก็อดขำไม่ได้ มันเป็นคนๆนึงที่น่ารักกับผมเสมอมาจนทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าทำไมไม่เป็นแฟนกับมันสักที ทั้งทีมันถามผมอ้อมๆอยู่บ่อยๆ
"ปันมาหาไรกินที่ห้างเดิม ต้าร์จะมามั้ย?"
"ไปๆ ไปสิ ปันรอต้าร์แป๊บนึงนะเดี๋ยวต้าร์รีบออกไปเลย วันนี้ไม่มีเรียนพอดี เดี๋ยวถึงแล้วต้าร์โทรหานะครับ แป๊บเดียวจริงๆ ห้ามกินก่อนนะ"
ตูด ตูด ตูดดดดด
"เดี๋ยวตะ...."
จะบอกว่าไม่ต้องรีบก็ได้ แต่เหมือนจะไม่ทันไม่รู้มันจะตื่นตะหนกอะไรขนาดนั้น ไม่ปล่อยให้ผมพูดอะไรทั้งสิน ปล่อยรัวอยู่คนเดียวแล้วก็วางไปทันที ก่อนจะหันไปพยักเพยอสื่อว่ามันมา
"ไอ้ต้าร์นี่เรื่องมึงไม่ได้เลยเนอะ ฮ่าๆ"
"ถ้ามึงไม่มีใครในใจจริงๆ กูเชียร์ไอ้ต้าร์ อยากให้มึงลองพิจารณามันดีๆ กูว่ามันทำให้มึงมีความสุขได้"
ดิสนี่พูดขึ้นและตามมาด้วยเจนซึ่งที่มันพูดมาก็จริง ต้าร์มักจะดีใจเสมอที่ผมชวนไปไหนมาไหน มักจะอยู่กับผม รอผมเสมอทั้งที่ผมบอกมันไปชัดเจนแล้ว แต่มันก็ยังรอมาตลอด รอจริงๆไม่ใช่แค่พูดเพราะมันไม่เคยสนใจใครไม่ว่าใครจะมาจีบ ซึ่งหน้าตาอย่างมันหาได้ง่ายมาก แต่มันไม่ทำ
....ผมว่าจะเปิดโอกาสให้มันจริงๆสักครั้ง
รถเลี้ยวเข้าที่ลานจอดรถห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากมหาลัยไรเท่าไหร่ พวกเราเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินขึ้นบันได้ไปนิดหน่อยก็เข้าในตัวห้าง
มองและสอดส่องดูร้านที่น่ากิน ซึ่งกินเยอะๆแบบอีช้างดิสนี่มันก็เลือกชาบูชิ โดยที่เราก็สปอยมันเต็มที่เรื่องกินมักตามใจมันเพราะอะไรที่มันเลือกกินก็ดีหมด กูรูตัวจริงต้องมัน
เข้าไปไม่นานต้าร์มันก็เข้าตามมาเพราะผมส่งข้อความบอกมันแล้วว่าอยู่ชาบูชิถ้าถึงให้รีบขึ้นมา ซึ่งส่งไปไม่ขึ้นห้านาทีมันก็ถึง
"คิดถึงปันที่สุดดดดดด"
นั่งได้ก็ทำเสียงออดอ้อนพร้อมซบหน้ามาที่ไหล่ผม จนทำให้เจอสายตาพิฆาตจากเพื่อน
"จ้ะ! ไม่ต้องเห็นหัวกูละ"
ดิสนี่กระแทกเสียงเบะปากมองบน ตามมาด้วยอีกสองคนซึ่งก็ทำเช่นเดียวกับดิสนี่
"กูละเบื่ออออ"
"ชะนีไม่มีที่ยืนค่ะ ชิ!"
"มึงไม่ต้องห่วงนะเจน เดี๋ยวกูเลิกเป็นเกย์ไปเป็นผัวมึงเอง สอนกูด้วยล่ะกูไม่เคยแบบ...แบ๊บมึงอ่ะ ฮ่าๆ"
"ไอ้เชี่ยเนส! ขนกูลุกสู้ไปหมดละ ถ้าจะมีผัวแบบมึงที่ร่านคอนะ กูยอมขึ้นคานดีกว่าค่ะไอ้ห่าน!"
"ก็ใหญ่นะ คริคริๆ"
"อยากแดกตีนมั้ยห่า!"
ฮ่าๆ พวกเราที่เหลือหลุดหัวเราะกันมาแบบกลั้นไม่อยู่ คือนึกภาพมันสองคนเป็นแฟนกันไม่ออกจริงๆ ตีลังกาสิบตะหลบก็ไม่เห็นภาพ
"กูว่าเริ่ดว่ะ อาจ'เข้า'กันดีก็ได้ ลองๆ กูเชียร์ ฮ่าๆ"
"เดี๋ยวกูถีบตกโต๊ะ!"
เจนมันเป็นจำพวกที่ว่าเถียงไม่ได้ก็ใช่กำลังสู้ตลอด ฮ่าๆ โอ้ยยยย! ท้องแข็งกันไปหมดละ ต้องโทษไอ้เนสมันที่ไม่ยียวนประสาทเจน
พอกัดกันเสร็จ หัวเราะเสร็จก็ก้มหน้าก้มตากิน ระหว่างกินก็เม้าท์มอยนู่นนี่นั้นตามประสาเพื่อนครบแก๊งค์ซึ่งไม่ได้มีบ่อยๆ เลยทบต้นทบดอกให้หายคิดถึง ต้าร์มันก็จะคีบอาหารใส่จานผมเรื่อยๆเป็นระยะๆ
ผมมองการกระทำมันแล้วอดยิ้มไม่ได้ ที่ยิ้มเพราะอดสมเพชตัวเองไม่ได้ ที่ไม่เลือกคนดีๆมันในวันนั้น
"เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะไม่ไหวละ"
"กูไปด้วย"
"กูก็ปวดพอดี"
สรุปมันสามคนก็เกิดอยากจะปวดทงปวดท้องกันแบบพร้อมเพียง ผมพยักเพยอไปมันไปเถอะ
กลายเป็นผมอยู่กับต้าร์สองคน เรายื่นกันสักพักก่อนเสียงต้าร์จะเอ่ยขึ้น
"ปัน"
"ฮึ?"
"ต้าร์ยังรอปันอยู่นะ รอจริงๆ"
มันพูดย้ำตลอด นี่มึงคิดว่ากูไม่ใส่ใจ ไม่รู้เลยรึไงว่ามึงพูดและทำจริง
"อือ รู้แล้วๆ"
"ต้าร์ขอโอกาสได้มั้ย โอกาสที่ปันยอมเปิดใจให้ต้าร์ ให้ต้าร์ได้เป็นคนดูแลและอยู่ข้างๆปัน....สักครั้ง"
ผมช้อนตาขึ้นมองมันนิดๆ สายตามันดูหมดหวัง มันคงคิดว่าจะได้คำตอบแบบเดิม ผมมองสีหน้าเจือนจางของมันสักพักก่อนตอบออกไป
"....ลองดู"
"จริงนะ! ปันพูดแล้วห้ามคืนคำด้วย ต้าร์ดีใจมากเลยรู้มั้ยที่ปันพูดคำนี้ออกมา"
หลังจากที่ผมพูดอ้อแอ้ออกไปมันก็เปลี่ยนสีหน้าที่จือจางเป็นลิงร่าเริงไปเลย ราวกับคนละคน แต่ผมยังพูดไม่จบซะหน่อย
"แต่มีข้อแม้"
"ได้ทุกข้อ"
"ถ้ามันไม่โอเค...เราต้องกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ตกลงมั้ย?"
"ตกลง ต้าร์สัญญาเลย ขอแค่ให้ต้าร์ได้ลองทำให้ปันรัก ก็โอเคแล้ว"
ที่ผมงัดเรื่องนี้มาเพราะผมยังไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองว่าจะรักต้าร์ได้จริงๆรึเปล่า คือผมคิดและมองต้าร์มันในฐานะเพื่อนคนนึงมาตลอด แต่เมื่อเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น ผมไม่อยากให้มันมีวันที่ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเรา แต่ที่ทำอย่างนี้คือผมอยากมั่นใจในความรู้สึกตัวเอง และอยากให้ต้าร์ได้ลองใช้ความรู้สึกของมันเอง ซึ่งถ้าผมไม่โอเคสำหรับเราทั้งสอง หรือเข้ากันในฐานะแฟนไม่ได้ มันจะได้เปิดโอกาสให้คนดีๆเข้ามาในชีวิตบ้าง
"เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย?"
"...."
"อย่าเงียบสิปัน ต้าร์ใจเสียนะเนี่ย"
"อือ ฮ่าๆ แต่ห้ามลืมสัญญานะ ถ้าปันไม่โอเคสำหรับต้าร์ ต้าร์ต้องเปิดโอกาสให้คนอื่นได้รักต้าร์บ้าง"
"ต้าร์จะทำให้มันไม่มีวันนั้น เพราะทุกอย่างมันต้องโอเค เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ....ที่รัก"
ผมมองมันยิ้มๆสำหรับผมมันดูเป็นคนที่มั่นคงมาก ซื้อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง บอกว่ารักผมก็ยังบอกเหมือนเดิม ดูไม่มีอะไรเลยเนอะที่จะทำให้ผมไม่รักมัน อาจเป็นเพราะตอนนั้นผมยังไม่เคยลืมธันวาได้จริงๆ ซึ่งตอนนี้มันไม่มีผลอะไรทั้งนั้นแล้ว ไม่ใช่แค่มันที่จะทำให้ไม่มีวันนั้น ผมเองก็เช่นกัน จะทำให้มันไม่มีวันนั้นอย่างที่มันว่า
*TBC
งานเข้าพี่ธันอีกแล้วคร้าาาา แต่ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่จะแย่ งานคงเข้าแบ่งปันใหญ่ๆเลยคราวนี้ คริคริ :katai4:
ฝากเรื่องใหม่ไว้ด้วยนะคะ ลงน้ำจิ้มๆไว้ให้แล้ว Dedtor!!! ลูกผู้ชายขัดดอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66050.msg3783924#msg3783924)
ตอนที่9 -ตัวตนจริงๆโผล่!-
เพจคิ้วบอยวายวัยใส ได้โพสต์รูป
*รูปที่ผมกำลังแย่งขนมคืนจากธันที่สยาม
หวัดดีชาววาย วันนี้เอาความน่ารักของน้องๆมาฝากคร้าาา บอกเลยว่าดีสุด จิ้นมากคู่นี้ คนหล่อๆน้องธัน ส่วนคนน่ารักๆน้องแบ่งปัน ม.4ทั้งคู่ จาก รร.xxx ค่ะ เจ้เชียร์คร้าา #รักใสๆของเด็กมัธยม
1261like 213comment
'แล้ว?'
'มึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ'
'ไม่เห็นมีอะไรนิ'
'กูทำมึงอายรึเปล่า ต่อไปเราไม่ต้องไปไหนด้วยกันบ่อยๆก็ได้ เจอกันที่โรงเรียนพอ แล้ว...'
'เดี๋ยวๆปัน มึงเป็นอะไรเนี่ย'
'กูกลัวมึงอึดอัด'
'กูไม่ได้พูด'
'....'
'กูเป็นเพื่อนมึงไม่เห็นมีไรต้องอาย'
'แต่เขาจะมองมึงเป็นเกย์'
'ช่างแม่ง! อย่าไปคิดมากดิวะ เราไม่ได้เป็นไรกันแบบที่เขาว่าสักหน่อย'
"ขึ้นไปนอนพักสักชั่วโมงก่อนมั้ย แล้วค่อยกลับ"
เมื่อรถจอดถึงหน้าหอแล้วเพื่อนๆลงไปหมด ผมเลยหันมาถามต้าร์ เรากินกันต่อประมาณสองชั่วโมงตอนแรกว่าจะกลับแล้วแต่ที่นานแบบนี้คืออิดิสนี่มันติดเม้าท์ทำให้นั่งต่อ
"ได้หรอ?"
อยากจะหัวเราะออกมาดังๆแต่ก็ต้องกลืนลงคอไป มันทำหน้าตาเป็นหมาคอตกจนอดยิ้มไม่ได้
"ไม่ได้จะชวนหรอ"
"...."
"หรือไม่ขึ้นก็ตามใจ"
"ขึ้น! ไปๆ ต้าร์ขอนอนสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็ยังดี แหะๆ"
ฮ่าๆที่อย่างนี้นี่รนเชียว ถามดีๆชอบทำเอ๋อใส่ ต้องให้ทำเป็นไม่สนใจ
เราเดินขึ้นมาข้างบนกันสองคนเพราะเพื่อนๆทั้งหลายของผมหายหัวไปกันแล้ว ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องตามด้วยต้าร์ ส่ายหัวพลางมองสีหน้ามันที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่รู้ดีใจอะไร
"เดี๋ยวๆมานอนทำไมโซฟา เข้าไปนอนในห้องดีๆ"
"ได้หรอ?!"
"ทำไมชอบถามเยอะ เดี๋ยวไม่ต้องนงต้องนอนละ ให้กลับไปเลยดีม้ะ?"
ผมถามกลับด้วยหน้าตางอนๆ ก็ดูมันสิพูดอะไรไปชอบถามได้หรอๆเหมือนไม่เชื่อ ทำเหมือนผมเป็นคนโกหกไปได้
"โอ๋...อย่างอนร้าา นะครับ นะๆๆๆ"
"พอเลยๆ แล้วจะไปนอนมั้ยสรุป?"
"นอน! แต่ต้าร์...."
อะไรของมันอีกเนี่ย ทำหน้าซีดเหมือนไม่กล้าพูดออกมา
"...ขอนอนจับมือปันได้มั้ย?"
โอ้ยยยยย! ฮ่าๆ ผมหลุดขำไปจนได้ก็ดูมันสิ พูดเสร็จก็ก้มหน้างุดมองพื้นเหมือนเด็กน้อนที่สารภาพผิด
"ขำอะไรเล่าปัน!"
"น่ารักดี หึๆ"
"โอ้ยยยย ต้ายจะตายแล้ว ปันอย่าฆ่าต้าร์แบบนี้"
ผมส่ายหัวพลางหัวเราะจากนั้นก็พาต้าร์เข้าไปในห้องนอนผม ต้าร์ทิ้งตัวลงนอนตามด้วยผมที่ลงไปนอนข้างๆ เขายื่นมือมาจับมือผมไว้แน่นและหลับตาลง ผมมองใบหน้าเกลี่ยงเกลาขาวสะอาด เขายังเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น บอกจะจับมือก็คือจับมือ ผมชอบเขาก็ตรงนี้ ไม่รู้สิอยู่ความคิดก็ผุดขึ้นมาอีกว่าทำไมผมไม่รักเขาให้เร็วกว่านี้ พอได้มาอยู่ๆใกล้เขาและสิ่งที่เขาทำให้ทั้งหมดมันทำให้ผมรู้สึกดีและหวั่นไหวมาก จนบ้างครั้งก็คิดว่าผมอาจตกหลุดที่เขาขุดไว้แล้วก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นผมไม่อยากเสียเขาไปเลย ผมยอมรับว่าความรู้สึกตอนนี้แค่ชอบอย่างเดียวยังไม่ได้ถึงขั้นรัก ขอเวลาอีกสักพักแล้วกันมันอาจจะเปลี่ยนความรู้สึกผมให้เป็นรักได้
แกร่ก...
"เอ๊ะ! ของใครหรอปัน? ใครเอามาแขว่นไว้ เขาแขว่นผิดห้องรึเปล่า ไปแจ้งนิติมั้ย?"
ต้าร์มันหันมาถามผมลากยาวไม่เว้นให้ผมอธิบายอะไรตอนเปิดประตูไปแล้วเห็นถุงข้าวเช้าแขว่นอยู่ที่กอนประตูซึ่งผมไมได้มองว่ามันคืออะไร
"ของปันเอง ปกติปันให้พี่วินไปซื้อมาแขว่นไว้ให้ทุกเช้าน่ะ จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอก"
ผมเลือกที่จะไม่พูดความจริงเพราะไม่อยากให้มันคิดมาก ถ้าพูดความจริงไปเดี๋ยวจะมีเรื่องมีราวกันอีก ปกติมันก็ไม่ลงรอยกับธันอยู่แล้ว มันก็พยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ
"ต้าร์เอาไปกินที่รถดิมีเรียนเช้าไม่ใช่หรอ? ปันยังไม่หิว"
"ค้าบบบ ต้าร์ไปนะ"
ผมพยักหน้ายิ้มๆส่งให้มันโบกไม้โบกมือลา แต่ต้องตาโตวาวตอนมันขโมยหอมแก้มผมไปนึงฟอดใหญ่โดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัว
"เฮ้อออ...ชื่นใจ ได้กำลังใจละวันนี้ ไปแล้วนะครับ"
"ตั้งใจเรียนละห้ามเหลียวไหล"
"ครับผม"
มันทำท่าทำทางเหมือนทหารแล้วโบกมือลาผมอีกรอบ ผมขำกับท่าทางมันจริง ไม่รู้ขำกลับท่าทางมันกี่รอบแล้วตั้งแต่เป็นแฟนกัน ก็อดคิดไม่ได้ว่า.....
....น่ารักดี
"วันนี้ต้าร์วันไม่มารับมึงหรอ?"
เนสถามเมื่อผมเดินเข้าไปในห้องมันหลังจากทักมาบอกมันให้เปิดประตูรอไว้
"หึ เพิ่งกลับไป"
"เดี๋ยว! นี่ต้าร์มันนอนห้องมึงหรอเมื่อคืน"
มันถามกลับผมก็พยักเพยอหน้าว่าใช่ตอบ มันก็อ้าปากถลึงตาสักพักนึง ก่อนจะแค่นยิ้มแซวลำไยจริง!
"ไม่ต้องคิดไปไกลเลยห่า!"
"แหน่ๆ มีนอนคงนอนค้าง ทำไรกันหรอออ"
"ก็...จับมือนอนแค่นั้น จริงๆจะให้ต้าร์นอนชั่วโมงสองชั่วโมงแต่พอมันหลับ ก็ไม่อยากปลุกอีกอย่างกูก็เผลอหลับด้วย"
"พัฒนาการเหว้ย ฮ่าๆ ไปกันเลยมั้ย"
"รออีช้างกับเจนมันโผล่หัวมาก่อนค่อยไปพร้อมกัน"
ผมว่ามันก็พยักหน้าเออออตาม เรานั่งรอกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นไม่นานมันสองตัวก็โผล่มานั่งทานข้าวกันก่อนจะไปแต่จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนอีช้างมันจ้องผมเขม็ง
"ทำไมวันนี้ไม่มีของกินกู?"
พอมันพูดผมก็นึกขึ้นได้ว่าปกติของที่ธันวามันให้มาทุกเช้าต้องมาเสิร์ฟให้ดิสนี่มัน แต่วันนี้.....
"....กูให้ต้าร์ไปแล้ว"
"ห๊ะ! มึงให้ใครนะ?"
"ต้าร์"
"นี่เมื่อคืน....มึงสองคน....อะจื้ออะจื้อกันหรอ"
มันพูดหรี่ตามองแค่นยิ้มแล้วพูดบ้าๆออกมาพร้อมทำนิ้วชี้มีชนกันหลายๆรอบ หน้ามึงหื่นมากอีช้าง!
"กูตกข่าวหรอวะ?"
เจนถามหน้าซื่อผมเลยยกเท้าจะถีบแต่มันหนีกันทัน แซวได้แซวใหญ่เลยนะพวกมึง!
"แค่นอนไม่ทำอะไรอย่างที่มึงคิด"
ผมตอบมันก็อมยิ้มกันพยักหน้าแบบว่าจะเชื่อๆอะไรแบบนั้น หลังจากนั้นมันก็แซวผมเล่นกันตลอดจนผมลำคาญไม่รู้จะดีใจบ้าบออะไรนักก็บอกไม่มีอะไรๆยังมาหื่นใส่
นั่งเล่นกันจนเก้าโมงก็ลุกขึ้นออกจากห้องเลย วันนี้เอารถเจนไปมหา'ลัยกัน โดยเนสมันขับเช่นเคย วันนี้มีเรียนเก้าโมงกว่าจะเลิกก็คงเกือบเที่ยง เรียนเสร็จก็มีรับน้องต่ออีก
เฮ้ออออ....เหนื่อยอีกแล้วววว
เราเข้าเรียนกันเลยเมื่อถึงคณะไม่ได้แวะไหนก่อน เรียนๆไปก็มองเวลากันพลางคิดเมื่อไหร่จะจบใครเขาาว่าเรียนวิศวะชิวๆดีแต่หาเรื่องคนอื่นไปวันๆมาดูสภาพผมตอนนี้สิทั้งเรียนทั้งรับน้องร่างกายอ่อนเพลียสุด
และเวลาที่รอคอยก็มาถึงอาจาร์ยปล่อยเราขึ้นสวรรค์แล้วค้าบบบ พวกเราเก็บเข้าของใส่กระเป๋าเตรียมจะลุกออกจากเก้าอี้แต่มีเสียงอีช้างดิสนี่ดังขึ้นก่อน
"ไปกินที่ตึกนิเทศได้มั้ยอ้าาาา"
"ทำไม?"
เนสถามมันด้วยสายตาเย็นๆคือตอนนี้ก็รู้สึกหิวกันมากแล้วแต่มันดันอยากกระแดะไปกินตึกนิเทศซึ่งห่างกันไปหลายตึกคงต้องขับรถไปวนหาที่จอดอีกยาว
"คือ....กูอยากไปดูปริ้นท์ปีหนึ่งอ่ะของดีนิเทศ นะๆน้าพวกมึงงงง"
เฮ้ออ สุดท้ายก็ต้องยอมไปกับมันจนได้ไม่งั้นคงตกมันเป็นแน่ หิวแต่ต้องทนรอไปอีกสักพักอยากจะรู้เหมือนกันว่าของดีที่มันว่าจะดีสมปากมันรึเปล่า
....ปริ้นท์? จะหล่อแค่ไหนกัน
กว่าจะหาที่จอดได้คือวนไปวนมาหลายรอบมากจนมีรถออกเลยรีบเสียบเข้าทันทีไม่งั้นล่ะก็... เหอะๆ คงกับไปกินกันที่คณะเรา
บรรยากาศที่โรงอาหารตึกนิเทศมันพุกพ่านกันมาก มีเด็กคณะอื่นแค่ไม่กี่กลุ่มเอง
"น้องแบ่งปัน!"
เสียงนี้เหมือนผมเคยได้ยินพอมองหาต้นเสียงก็เห็น....
พี่น้ำตาลคู่ควงไอ้ธันวามันที่ผมเจอด้วยที่ร้านเหล้าตอนนั้น
เธอโบกมือเรียกอยู่ที่โต๊ะ เราเลยเดินไปทางเธอกันพวกเรายกมือไหว้สวัสดีพี่น้ำตาลและเพื่อนๆเธอที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่
"นั่งกับพวกพี่สิ"
"ขอบคุณครับ"
เมื่อเธอชวนผมก็ไม่ปฏิเสธพี่แกน่ารักดีผมเคยชมเธอแล้วตั้งแต่วันแรกที่เจอ
พวกผมวางของที่โต๊ะแล้วเดินไปหาซื้อข้าวกันมาที่ใหม่ก็ต้องหาอะไรน่ากินๆหน่อย ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าร้านไหนอร่อยสุดท้ายก็จบที่ร้านขนมจีน คิดถึงเหมือนกันไม่ได้กินนาน โรงอาหารวิศวะก็ไม่มีด้วย งานนี้เลยต้องจัด
"เอาแกงเขียวหวานเปล่าๆหนึ่งครับ แล้วก็ข้าวหนึ่งจาน"
แม่ค้าก็ตอบกลับว่ารอแป๊บนึงนะจ้ะ สักพักก็มาแบบร้อนๆเลย โอ้ยยยย ละลายเลยแบ่งปันเอ้ย ผมถือถาดเดินไปที่โต๊ะผ่านสายตามากมายที่เหมือนมองมาทางผมแน่ๆรู้สึกได้ตั้งแต่เดินไปหาซื้ออะไรแล้ว
"น้องแบ่งปันนี่สวยหล่อดีเนอะ"
ผมกำลังจะตักขนมจีนเข้าปากแต่ต้องวางช้อนลงและยิ้มรับ
"ไม่น่าละผู้ชายถึงมารุมชอบกัน ขนาดผู้ชายอย่างธันวายังหลงผิดไปด้วย"
"เอ้า!..."
เจนมันกำลังจะขึ้นแทนแต่ผมเอาแขนไปรั้งไว้และขยิบตาเตือนให้นั่งลงเดี๋ยวผมจัดการเอง
ผมไม่น่ามองเธอผิดไปเลย พูดออกมาแบบนี้คงไม่คิดดีกับผมอยู่แล้วมันจงใจหาเรื่องกันชัดๆ แล้วประเด็นคือผมหิวอยู่ แต่ยังกินไม่ได้ต้องข่มใจนิ่งไว้ก่อนไม่ลุกขึ้นไปตบก็ดีแล้ว
"เขาคงเบื่อผู้หญิงมั้งครับ ไม่ใช่ผู้หญิงทำธรรมดานะแต่เป็นผู้หญิงจำพวก...."
ผมว่าและยิ้มเบ้ปากมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าให้รู้ว่าหวายถึงแบบเธอก่อนจะพูดต่อ
"ที่ไล่ตามผู้ชาย แต่เขาไม่เอาไรเงี่ย คือที่ตามๆเขาไปวันๆจะรู้รึเปล่าว่ามันน่ารำคาญแค่ไหน เคย..."
"ไอ้...."
สันดานจริงคงเริ่มโผล่ เธอกัดฟันกรอดกรามรัดเข้ารูปดูได้ชัดว่าโมโห แต่ผมยกมือห้ามให้เธอพูดต่อ
"ผมยังพูดไม่จบอย่าสอด มันเสียมารยาท เคยถามเขารึเปล่าว่าต้องการมั้ย? แต่ผู้หญิงแบบนั้นคงเป็นได้แค่ที่ระบายความคัน ใครที่ไหนเขาจะเอาคนที่'ร่าน'ตามผู้ชายไปทุกทีว่ามั้ยครับพี่น้ำตาล"
"อย่าพูดดีไปหน่อยเลย ผู้ชายมันจะไปดีกว่าผู้หญิงได้ยังไง ธันเขาแค่หลงผิดกับสิ่งมืดหมองแบบแก คิดว่าเขาจะจริงจังกับแกหรอ?"
"จริงจังหรือไม่ผมไม่ทราบ มันไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตผมอยู่แล้ว อีกอย่างผมมีแฟนแล้ว มีเป็นตัวเป็นตน ไม่จำเป็นต้องระริกระรี้คิดถึงผู้ชายคนอื่นหรือวิ่งตามเขาเป็นหมา"
"มั่นใจในตัวเองดีนะฉันชอบมากเลยรู้มั้ย? คนแบบแกมันจะอยู่ได้สักกี่น้ำ ผู้ชายสมัยนี่ก็แค่อยากรู้อยากลองเป็นธรรมดาพอได้ลองเขาก็เคลี่ยทิ้ง แล้วกลับหาของจริง"
"เหมือนที่พี่โดนเคลี่ยหรอครับ? แต่อย่าทำเป็นหวังดีกับคนอื่นเลยถ้าจิตใจสปรกต่ำตมอยู่แบบนี้ และก็ผมไม่เคยไปถ่างรูให้ใครเหมือนพี่นะ ซึ่งให้ดูจากสภาพพี่คงถ่างมาเยอะพอสมควร"
"อีเกย์! อีตุ๊ด! อีผิดเพศ! แกกล้าดียังไงมาด่าฉัน!"
เสียงเธอเริ่มดังขึ้นจากที่ดังอยู่แล้วตอนนี้กลายเป็นดังกว่าเดิม ทำให้ผู้คนหันมามองที่โต๊ะเราโต๊ะเดียว ก่อนเธอจะหันไปบอกรอบๆว่าไม่มีอะไรค่ะแค่ซ้อมบทที่จะไปแคสติ้งละคร ทำให้ทุกคนกลับไปสถานะการณ์ปกติ
"น้ำตาล...ธันมาแล้วแก"
เพื่อนมันกระซิบข้างหูแต่ผมได้ยินนิดๆ เธอแค่นยิ้มมองไปรอบๆเมื่อคนไม่ให้ความสนใจเธอก็ยื่นมือมาหยิบแก้วน้ำของผมสาดเข้าที่หน้าตัวเองจนเปียกโชกไปหมด แล้วรีบวางแก้วผมลงที่เดิม
"อร้ายยย!!! แบ่งปัน! ทำไมทำกับพี่แบบนี้หล่ะ! พี่แค่บอกเราดีๆเองนะ!"
ความตอแหลของเธอส่งไปทั่วถึงโรงอาหารทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวอีกรอบ ธันและพวกพี่จอมก็รีบวิ่งเข้ามากันหน้าตื่น
"ตอแหล! เพื่อนหนูไปสาดตอนไหนคะ!"
"ผมว่าพี่นี่สตอตัวแม่เลยนะครับ"
"ชะนีด้วยกันยังอาย แหลได้ใจ"
ดิสนี่ เนส เจน ยื่นขึ้นมาชี้หน้าพี่น้ำตาลแล้ววด่ากันแทนผม ไม่พอมันยังจะด่าต่อแต่ผมห้ามไว้อีก
"เกิดอะไรขึ้น!"
"ธันคะ ดูน้องแบ่งปันสิคะ ตาลแค่บอกน้องดีๆเองว่าเลิกยุ่งกับธันได้มั้ย ตาลขอเถอะตาลรักธันมาก แต่...ฮึก ดูสิคะ ดูสิ่งที่แบ่งปันทำกับตาล"
"อี....!!!"
ผมส่งสายตาพลางสายหัวห้ามพวกมันอีกครั้ง ผมว่าจะจัดการเองก็คือจัดการเอง
"ผมว่าปันไม่ใช่คนแบบนั้น"
"ธันจะรู้จักเขาดีได้ไงคะ ต่อหน้าเราตาลก็คิดว่าเด็กใสๆน่ารักๆแต่ดูสิ....ฮึก"
ผมรู้สึกดีนะที่มันยังเชื่อใจผมบ้าง อย่างน้อยก็ทำให้คิดว่ามันยังไม่ลืมที่เราเคยเป็นเพื่อนกันมา และไม่เสียเปล่าที่ยังเชื่อเพื่อนคนนั้นของมันในตอนนั้น
....แต่มันไม่จบแค่นี้หรอกเพราะผมไม่ใช่เพื่อนคนนั้นของมัน!
"เมื่อกี้ผมไม่ได้ทำพี่นะครับ เพราะถ้าผมทำก็จะยอมรับสิ่งที่ตัวเองทำเสมอ"
ผมแค่นยิ้มมองเธอไม่สนใจไอ้ธันวาที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมบอกทุกคนที่อยู่ใกล้ๆเธอให้หลบเพราะผมอยากเคลียร์ให้จบๆ ซึ่งพี่จอมก็ลากธันมันออกไป ผมหลุบตาลงมองชามแกงเขียวหวานสุดอร่อยที่ผมซื้อมาแต่ต้องไม่ได้กินเพราะอีดอกนั้น!!! ความหิวผมต้องกลืนลงท้องไปเพราะมัน จะให้แยกย้ายกันแบบสวยๆคงไม่ใช่ หึ!
ผมยกชามแกงเขียวหวานที่ยังอุ่นๆอยู่สาดเข้าไปที่หน้าเธอเต็มๆแบบไม่มีใครตั้งตัวทันเพราะระยะเวลามันเร็วมาก
"มากเกินไปรึเปล่าปัน!"
"อร้ายยยยย! หน้าฉันๆ! ช่วยด้วย อร้ายย แสบ! ฮือๆธันช่วยตาลด้วย โอ้ยยยยย!"
ไอ้ธันวามันตะคอกใส่หน้าผมแล้วรีบวิ่งเข้าไปประครองเธอที่ร้องโอดครวญอยู่ ทุกคนในโรงอาหารถึงกับกรี๊ดแทนมัน อีเพื่อนมันก็จะเข้ามาแต่เพื่อนผมยื่นชี้หน้าเรียงตัวเลยไม่กล้า นี่ครั้งที่สองแล้วที่มันมองผมด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ และมันก็พยุงเธอให้ลุกกำลังจะก้าวขาแต่ผมห้ามไว้ก่อน
"เดี๋ยว! นี่แหละคือผมสาด ผมยอบรับ น้ำเปล่าจะไปสาดทำไมให้เสียเวลา หึๆ แล้วอย่ามาเหยียดเพศแบบนี้ เรียนนิเทศอยากเป็นดาราแต่ถ้ายังทำตัวต่ำความคิดทุเรศไม่เปิดกว้างแบบนี้ หยุดเถอะ...เพราะคงไปไม่รอด"
อีน้ำตาลมันคงอยากจะด่ามาแต่ด่าไม่ได้เพราะแสบตาแสบหน้าอยู่ทำได้แค่โอดครวญไป
จากนั้นก็เดินหันหลังเชิ่ดใส่กลับ ถ้ามีผมนี่จะสะบัดตบหน้าหนึ่งที ความหิวหายไปกับความสะใจหมดปีก
ผมบอกแล้วว่าผมไม่ทำใครก่อนไม่ว่าจะมองผมด้วยสายตาแบบไหน หรือด่าในเม้นต์เก่งในคีย์บอร์ดผมไม่ว่า แค่อย่ามาตอแหลหาเรื่องกับผมต่อหน้าก็พอ เพราะผมไม่เอาไว้แน่ ครั้งนี้ผมรู้ว่าจะเกิดเรื่องต่อๆมาแน่นอนเพราะอีน้ำตาลมันมีเส้นสายใหญ่ แต่ใช่ว่ามันจะมีคนเดียว พ่อผมก็มีเหมือนกัน
ผมเคยคิดว่าจะไม่ให้พ่อต้องมาเดือนร้อน ไม่
อยากให้เขาไม่สะบายใจ ตอนเรียนอยู่โรงเรียนนรกนั้นที่โดนแกล้งผมเลยเลือกที่จะไม่บอก ซึ่งผมไม่บอกสาเหตุมาตลอดว่าทำไมถึงออก ท่านก็ไม่อยากเซ้าซี้เลยลืมๆไป แต่ถ้าครั้งนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นผมว่าพ่อไม่อยู่เฉยแน่ถ้าผมเอ่ยปากบอก
*TBC
มีแต่คนเชียร์ต้าร์กันไม่มีใครชอบธันวาเลยหยอออ? อย่าว่าแต่ทุกคนเลยเค้าเขียนยังไม่ชอบเลย งือออออ ฮ่าๆตอนมันจะเริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆนะ เป็นกำลังใจให้แบ่งปันด้วยนะคะ
ไม่รู้จะมีใครมาอ่านรึเปล่าเพราะวันนี้ไหว้กัน ให้อ่านอยู่ส่งซิกๆให้เค้าด้วยน้า สวัสดีวันตรุษจีนร่วงหน้านะคะทุกคน
[100%]
"แยกย้ายขึ้นไปตามห้องนอนที่เราจัดไว้ให้นะคะ ชายส่วนชาย หญิงส่วนหญิงห้องละสี่คนเข้าใจใช่ไหม?"
เรามาถึงรีสอร์ทกันประมาณบ่ายโมง ตัวรีสอร์ทสวยมากเลยทีเดียว ดูหรูแต่ก็สัมผัสธรรมชาติไปในตัว ติดชายทะเล ลงจากรถก็มารวมกันที่ลานกว้างเพื่อนัดแนะเรื่องที่หลับที่นอนกัน
พี่เบลล์เป็นคนที่จัดแจ้งทุกอย่างตั้งแต่เรื่องที่นั่งรถบัสและรวมมาถึงห้องนอน พวกเราขานรับและพยักหน้าเข้าใจ คือห้องนึงนอนได้สี่คนซึ่งเจนคงไม่ได้นอนด้วยกันเพราะเป็นผู้หญิง ตอนนี้ห้องเรามีผม ดิสนี่และเนสแล้ว ก็คงต้องหาคนมานอนเพิ่ม
"ดีค่ะ! งั้นแยกย้ายหาเพื่อนนอนเลยแล้วรีบขึ้นไปจัดเก็บของให้เรียบร้อย"
เราแยกย้ายยืนออกันสีหน้าเจนแทบร้อง ทำไงได้เป็นผู้หญิงๆ ฮ่าๆ แต่มันก็ไม่ซีเรียสมากเจอเพื่อนผู้หญิงที่เล่นๆกันอยู่บ้างปุ้บก็เข้าแทรกไปด้วยในกลุ่มได้เลย ผู้หญิงก็ง่ายแบบเนี่ย
เหลือก็แต่พวกเรา.....
"เบนซ์!"
"หือ!"
เบนซ์เพื่อนรวมสาขาหันมาขานรับเมื่อดิสนี่มันตะโกนเรียก จากนั้นก็เดินเข้ามาตามที่ดิสนี่มันขวักมือ
เบนซ์เป็นผู้ชายที่ผิวเข้มเนียนร่างใหญ่ ซึ่งในห้องเรียนก็มีคุยๆกันบ้าง บางทีก็ยืมเลคเชอร์สลับกัน เป็นคนที่ขรึมแต่เรื่องเรียนนี่ดีใช้ได้
"มีห้องยัง?"
เขาส่ายหน้าให้
"มาอยู่ด้วยกันดิ ขาดคนนึงพอดี"
"เอาดิ....แต่ดิสนี่ห้ามปล้ำเรานะเว้ย"
มันหรี่ตามองแกล้งแซ็วดิสนี่ มันเล่นกันบ่อย ซึ่งกลุ่มเบนซ์มันมีห้าคนผู้ชายทั้งนั้น นี่คงเสียสละออกมาหากลุ่มนอนเอง
"แหม! ก็อย่ามานอนอ่อยแล้วกัน ไม่งั้นเจอดี ฮ่าๆ"
หัวเราะกันใหญ่เลยกับท่าทางเล่นหูเล่นตาของดิสนี่ บางทีเบนซ์ควรกลัวมันนะ ฮ่าๆ
เราสี่คนเดินไปรับกุญแจห้องจากรั่นพี่เมื่อคบคนแล้ว ยกของแบกกระเป๋าขึ้นมาห้อง ห้องกว้างมากครับแต่....
....มีสองเตียง
ผมเดินเอาของเข้าไปวางที่ส่วนวางกระเป๋า
"อุ๊ย! ทำไงดีล่ะเบนซ์~"
ดิสนี่จือปากใช่นิ้วชี้คล้องปากล่างทำท่าอ่อยเบนซ์ จนมันยิ้มแห้งๆให้
"เอ่อ....เรานอนกับ....แบ่งปันได้มั้ย!"
ผมหันไปมองมันแบบหน้าหราจะนอนกับเราหรออะไรแบบนั้น ก่อนจะพยักหน้าพลางบอกว่าได้สิแล้วแต่ มันคงกลัวอีช้างจะเขมือบและกลืนกินน้องชายมันอย่างแน่นอน ดูจากสายตาหื่นๆแต่ก็รู้ดีว่าลึกๆดิสนี่มันแค่เย้าเล่น
"ชิ! เรางอนแล๊ว!"
มันทำเสียงชิเชอะพลางสะบัดตูดสะบัดบ็อบเดินไปวางกระเป๋า
ผมส่ายหัวเอือมมันก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อคเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาต้าร์ กดเข้าเบอร์ต้าร์แล้วโทรออก
ตืดดด ตืดดด ตืดดด
[ฮัลโหลค้าบบบบ]
"ปันถึงแล้วนะ"
[โอเคครับ แล้วนี่เดินทางเหนื่อยรึเปล่าเนี่ย]
"เพลียนิดหน่อย"
[นอนพักหน่อยมั้ยหรือเขาให้ไปทำกิกรรมต่อ?]
"ให้พักหนึ่งชั่วโมง"
[งั้นให้ปันพักผ่อนดีกว่า ต้าร์ไม่อยากกวนกวนถึงจะคิดถึงก็เถอะ]
"งั้นเดี๋ยวโทรหาดึกๆนะ"
[ค้าบบ....ห้ามลืมน่ะต้าร์รอ]
หลังจากตอบโอเคผมก็วางสายทันที มันคงเป็นห่วงผมน่ะที่ต้องตื่นเช้าแถมนั่งรถนานๆอีกเลยตัดให้ไปพักผ่อนแทน
"แฟนเหรอ"
ผมหันไปตามเสียงเบนซ์ที่ถามขึ้น มันคงได้ยินที่ผมคุยโทรศัพท์อยู่ ผมเลยพยักหน้าให้
"เฮ้อ....อกหักเลยดิคราวนี้"
อกหักอะไรของมัน? นี่มันมาชอบผมตอนไหนไม่เห็นจะรู้เรื่อง มาโมเมว่าชอบเราให้ตกใจเล่นๆล่ะสิ
"ทำหน้าอย่างงี่แสดงว่าไม่เชื่อว่าเราชอบ"
ยังมีหน้ามาถามใครเขาจะไปเชื่อ นี่ดีนะที่ดิสนี่กับเนสออกไปชมวิวนอกระเบียงทำให้ในห้องมีเราสองคน มันสองคนเลยไม่ได้ยิน
นี่มันทำผมพูดไม่ออกเลยนะ ตอนนี้ถ้าใครมาเห็นหน้าผมคงขำน่าดู
"เราว่าเบนซ์นอนพักดีกว่าเนอะ เพื่ออะไรมันจะ...เอ่อ...ดีขึ้นน่ะ"
"ฮ่าๆ นี่หาว่าเราบ้าเหรอ"
จะคิดอย่างงั้นก็ได้อ่ะ ไม่ปฏิเสธหรอกผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ มันยังคงแค่นยิ้มอยู่
จากนั้นเนสกับดิสนี่ก็เข้ามาพอดีมันเป็นอะไรที่ดีมากเพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อละ งุนงงไปหมด เราพักผ่อนตามอัธยาศัยต่อโดยที่ผมเริ่มเว้นระยะห่างจากเบนซ์ละ ซึ่งคืนนี้คิดว่าผมคงนอนกับดิสนี่และเนสด้วยกันสามคนในเตียงเดียว ปล่อยให้เบนซ์มันนอนคนเดียวไป หรือว่ามันจะวางแผนให้ผมกลัวระแวงจนไม่กล้านอนด้วย มันจะได้นอนสบายๆบนเตียงคนเดียว แต่มันจะขนาดนั้นเลยหรอ? ผมมาคงไม่มีอะไรแค่แกล้งกันเล่นๆ เรานอนเล่นจนถึงเวลาที่พี่เบลล์กำหนดก็ลงไปข้างล่างเพื่อรวมกัน
เขาพาทำกิกรรมสนุกที่ชายหาดทั้งเล่นวอลเลย์บอล วิ่งสามขา แข่งกินวิบาก และอีกมากมายทุกคนต่างได้เล่นร่วมกัน มันเป็นการรับน้องนอกสถานที่ที่ดีมากๆทำให้ทุกคนได้อยู่ร่วมกัน ทำอะไรสนุกๆด้วยกัน รู้จักกันมากขึ้น กล้าที่จะพูดคุยกัน ผมเชื่อว่ากิจกรรมทุกอย่างมันล้วนมีความหมายดีๆแฝงอยู่เพื่อเราทุกคน
"มีปีสองคนไหนจะขึ้นมาร้องเพลงให้พวกเราฟังบ้างมั้ยเอ่ยยยย....ยกมือๆมีไหม?"
"พี่ธัน! พี่ธัน! พี่ธัน!"
ทุกคนรอบๆผมได้แต่ตะโกนชื่อธันวามันออกมาหลังที่พี่เบลล์ถามบนเวลาเล็กๆที่เต็มไปด้วยสีสันและไฟเรทสวยที่รุ่นพี่ปีสองเตรียมไว้ ใครๆก็คงอยากฟังระดับเดือนมหา'ลัยร้องกันเป็นธรรมดา
"ว่าไงคะพี่ธันวาของน้องๆ ไม่มานี่เสียชื่อแย่"
พี่เบลล์พูดใส่ไมค์หันไปหาธันวายิ้มๆ มันก็ส่ายหน้าไม่มาแต่ดันโดนพี่จอมผลักเสียท่าออกมาเลยทำให้มีแต่คนกรี๊ดกันใหญ่ มันเดินขึ้นไปบนเวทีอย่างมีสง่าหลายคนจับตามองไม่กะพริบ ผู้ชายที่ใส่เสื้อฮาวายปลดกระดุมสามเม็ดโชว์แผงอกขาวและกางเกงขาสั้นสีดำเหมาะกับสถานที่
"ร้องเพลงอะไรดีคะคุณเดือนมหาลัย"
"เอาเพลงที่อยากร้องให้คนๆนึงฟังแล้วกัน หวังว่าจะรู้ว่าร้องให้"
กรี๊ดดดดดดดดด ม่ออออออ
เสียงกรี๊ดและเสียงเย้าจากกลุ่มผู้ชายมากมายดังขึ้น
ทำไมผมรู้สึกว่าสายตามันมองมาทางผมไม่รู้อาจเพราะสายตาเราสบกันพอดีทำให้คิดเช่นนั้น แต่มันทำให้ผมต้องเบือนสายตาไปทางอื่นเมื่อท่อนแรกขึ้น
"เดินจับมือกัน ทุกข์สุขด้วยกัน
หัวเราะร้องไห้ด้วยกันมานานเท่าไหร่ ฉันไม่เคยลืมจากใจ
วันที่เรายิ้ม วันที่ทะเลาะ
ภาพวันและคืนเหล่านั้น จะยังงดงามไม่เคยเปลี่ยนไป"
ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไปผมคิดว่ามันคงร้องเพลงนี้ให้ผม เสียงทุ้มของมันกังวานอยู่ในใจผม เพลงๆนี้ที่เราเคยร้องด้วยกันมาแล้วในตอนนั้น....
"ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน
อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ
แต่ต่างกันแค่เพียง ในตอนนี้"
ใช่...มันต่างกันแค่ตอนนี้เราไม่ควรที่จะรู้จักกันอีกเลย ไม่ว่าแบบไหนก็ตาม เวลาที่ผ่านมามันจะทุกอย่างถูกเจืองจางไปกับอดีต ซึ่งสิ่งรอบข้างที่ทำเรากำลังเป็นคนที่ไม่รู้จักกันมันดีที่สุดแล้ว
"ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน
ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างมาด้วยกัน
นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ
ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ"
เสียงเพลงนั้นกำลังแผวเบาลงเรื่อยๆเมื่อผมผละตัวออกมาจากกลุ่มคนที่เบียดกันแน่น เจนถามว่าจะไปไหนผมก็บอกแค่ว่าอึดอัดขอไปสูบอากาศข้างนอกก่อนหายใจไม่สะดวก มันก็จะตามมาแต่ผมบอกให้สนุกกันไปก็เลยเออออตาม
ตอนนี้เพลงเล่นไปถึงไหนแล้วผมไม่สามารถรู้ได้เลยเพราะมันเริ่มไกลขึ้นๆจากเวทีที่เขาอยู่กัน ทะเลกับแสงจันทร์มันก็เข้ากันดีเนอะเมื่อมันส่องลงทะเลก็จะทำให้เกิดแสงเหลืองสวยๆ ผมทรุดตัวลงนั่งที่ทรายมองดูจันทร์และดาวรอบๆ ตรงนี้ดีเหลือเกินมันเงียบและไม่มีผู้คนเดินผ่าน
ผมหลับตาคิดอะไรพลางๆจนมีเสียงเรียกชื่อทำให้ค่อยๆลืมตาขึ้น
"....แบ่งปัน"
ไม่ต้องหันไปผมก็รู้ว่าเสียงใครและแน่นอนว่าผมจะไม่มีวันหันไปแน่นอน
"เพลงเมื่อกี้กูร้องให้มึงนะ กูเชื่อว่ามึงรู้ว่ากูหมายถึงมึงและเชื่อว่ามึงยังไม่ลืมทุกอย่าง...."
ผมยังคงนั่งมองตรงไปที่ทะเลไม่สนใจคนที่ยืนพูดอยู่ข้างหลังถึงแม้ใจมันจะสั่นไปโดยห้ามไม่ได้ก็ตาม
"หันมามองกูบ้างได้ไหม หันมามองว่ากูกำลังเดินตามมึงอยู่รอมึงอยู่นะ รอจนกูคิดว่าถ้ากูทำอะไรผิดพลาดไป....มึงอาจให้อภัยกูไม่ได้อีกเลย"
มันจะทำอะไร....ผมอยากรู้นะแต่ก็ไม่อยากถาม ผมอาจจะใจแคบไปก็ได้ แต่ในขณะเดียวกันมันก็ยังคงย้ำคำสุดท้ายอีกครั้ง
"ไม่ได้อีกเลยจริงๆ"
*TBC :z13:
(https://www.picz.in.th/images/2018/03/04/SdDYGg.png)
ทำได้แล้วววว :hao6:
ตอนที่16
[50%]
ติ่ง! ติ่ง!
ธันวา : ปัน
แบ่งปัน : ???
ธันวา : อยากไปสวนสนุก
แบ่งปัน : ไปดิ
ธันวา : ไปด้วยกัน
แบ่งปัน : ไม่เอา
มึงไปเลย
ร้อนไม่ค่อยอยากออก
ธันวา : วันเดียวเองไม่ทำให้ผิวมึงระคายเคืองหรอก
....
อย่าเงียบ
มึงนี่ยังไงวะ! ชอบเงียบ
แบ่งปัน : พ่อโทรมา
เออๆ ไปก็ได้
ธันวา : เยี่ยม! เดี๋ยวพรุ่งนี้กํไปรับ
"มึงโอเคมั้ยวะปัน"
ดิสนี่ถามในขณะที่เรานั่งเงียบๆ กันมาสักพัก ตอนนี้เรามานั่งจิบเหล้าฟังเพลงชิวๆ อยู่ที่ร้านประจำที่มานั่งกันบ่อยช่วงเปิดเทอมแรกๆ
ผมพยักหน้าให้แทนคำตอบ จะให้ตอบว่าอะไรในเมื่อผมแทบไม่อยากรู้สึกอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ อยากลืมให้เร็วที่สุด ผมเล่าเรื่องของต้าร์ให้พวกมันทั้งสามคนฟังแล้ว พวกมันก็โมโหอยู่เหมือนกัน แต่ก็สงสารต้าร์ไปด้วยพร้อมกัน จะทำให้ได้เรื่องแบบนี้มันไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นอยู่แล้ว
หลังจากวันที่ผมถลาเข้าไปกอดธันวามันผมก็ไม่ค่อยได้เข้าใกล้มันอีกเลย ผมรู้ว่ามันกำลังจีบผมแบบจริงจังอยู่ ซึ่งตอนนี้ผมยังไม่พร้อมกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะเรียกว่าพร้อม
รู้แค่ไม่ใช่ตอนนี้
ไม่อยากผิดหวัง ไม่อยากเสียใจซ้ำๆ ซากๆ อีกแล้ว ผมว่ามันสมควรพอแล้วสำหรับความรักของผม มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกว่ามันจะอยู่กับผมไปได้ตลอดเลยไอ้ความรักบ้าๆ บอๆ เนี่ย
"แน่ใจนะ"
เนสถามย้ำอีกรอบ ผมรู้ว่ามันห่วงแต่ก็ไม่มีอะไรจริงๆ แค่ขอเวลาพักใจอีกสักนิด
"อืม...กูโอเคดี"
ผมฉีกยิ้มโชว์ฟันให้มันดู แต่มันก็ส่ายหัวเอือมๆ รวมถึงดิสนี่และเจนด้วย
"กูอยากร้องเพลงวะ"
หันไปบอกพวกมันทั้งสามคน อยากบรรยายออกไปทางอารมณ์ที่มีเพลงเป็นตัวสื่อความหมาย
มันอาจจะดีที่สุดในตอนนี้
"เอาดิ"
"เดี๋ยวกูบอกพี่เขาให้"
เจนว่าแล้วลุกขึ้นไปคุยกับพี่เจ้าของร้าน ร้านนี้เขามีโชว์ร้องเพลงสดครับ เลยต้องไปขออนุญาตเขาและพี่ๆ ที่เขากำลังเล่นวงอยู่
ไม่นานเจนก็เดินยิ้มกลับมารู้เลยว่าอย่างมันไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้
"ไปเลยเพื่อน! กูเคลียร์ให้ละ"
"ขอบใจมากมึง"
ผมบอกมันพร้อมรอยยิ้มที่จุขึ้นจากริมฝีปาก แล้วเดินไปที่เวทีที่มีนักร้องและนักดนตรีอยู่ พี่เขาก็อัธยาศัยดีกันทุกคน เขายิ้มรับผมตั้งแต่ยังไม่ขึ้นเวทีจนไปถึงตรงหน้าเขา
"ขอบคุณครับ"
ผมเอ่ยขอบคุณหลังเขาส่งไมค์มาให้ จากนั้นผมก็บอกชื่อเพลงที่ผมจะร้องให้เขา พี่เขาเลยไปบอกเพื่อนๆ ในวง เตรียมกันสักพักเสียงดนตรีนำก็ค่อยๆมา และก็ตามมาด้วยเสียงกรี๊ด เสียงปรบมือจากคนในร้าน
"กรี๊ดดดดด"
ไม่ใช่คนเดิม
ผมว่าเพลงนี้มันคงเหมาะที่สุดแล้วในตอนนี้ เพราะมันสื่อถึงอารมณ์ความรักที่ออกมาได้ตรงกับผมตอนนี้มาก
"มองดูความรักที่มันถูกเธอทำลาย
ประคองเศษของหัวใจที่เหลือคืนมา
กล้ำกลืนความช้ำที่เกินบรรยายเป็นคำพูดจา
เจ็บจนวันนี้ไม่เหลือน้ำตาให้ไหลริน"
ร้องไม่ออกแล้วจริงๆ ครับ รู้สึกเหมือนน้ำตามันไม่มีอยู่เลย ทั้งที่อยากจะร้องออกมาให้มันจบๆ ไป แต่เปล่าเลยกลับทำให้มันค้างคาอยู่ในใจผม
"เมื่อคนที่รักได้แปรเปลี่ยนเป็นคนที่ไร้หัวใจ
เป็นคนทำร้ายกันอย่างเลือดเย็น
นี่หรือที่เธอตอบแทนให้คนที่รักเธอ
นี่หรือที่ฉันได้เจอะได้เจอจากคนที่รักมากมาย
บาดแผลที่เธอฝากรอย บาดลึกลงในหัวใจ
ไม่คิดว่าเธอจะใจร้าย ไม่เคยคิดว่าทำกันได้ลง"
ใจผมมันเหมือนโดนมีดบาดซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกลายเป็นแผลเต็มไปหมด ให้ดูแลยังไงอย่างน้อยก็ยังมีรอยฝังไว้
"มันคงจะไร้หนทางกลับเป็นดั่งเดิม
เมื่อคำว่ารักของเธอได้ลบเลือนไป
คนเดิมคนนี้ต้องกลายเป็นคนที่ไร้ความหมาย
เกินจะเรียกร้องให้เธอเห็นใจ ไม่ทำร้ายใจกัน"
ยิ่งใจยังรักก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งกอดเอาไว้ยิ่งหนัก
มันเป็นความรักที่เธอไม่ต้องการ"
เจ็บจริงๆ ไม่มีอะไรที่มันจะกลับมาได้เหมือนเดิมในความรู้สึกที่มีให้กัน คงมีได้แค่เป็นเพื่อนที่ผมเสนอไว้นั่นแหละที่เหลืออยู่
"นี่หรือที่เธอตอบแทนให้คนที่รักเธอ
นี่หรือที่ฉันได้เจอะได้เจอจากคนที่รักมากมาย
บาดแผลที่เธอฝากรอย บาดลึกลงในหัวใจ
วันนี้เมื่อเธอได้เปลี่ยนไป ฉันจะห้ามหัวใจไม่รักเธอ
เคยรักเพียงเธอจนหมดดวงใจ
แต่จะให้หวังอะไร เหมือนเธอเองไม่ใช่คนเดิม"
....ไม่ใช่
เจ็บหัวใจจากธันวามาแล้วก็ไม่วายจะมาเจอเรื่องที่มันแทงหัวใจอีก
"นี่หรือที่เธอตอบแทนให้คนที่รักเธอ
นี่หรือที่ฉันได้เจอะได้เจอจากคนที่รักมากมาย
บาดแผลที่เธอฝากรอย เจ็บเกินจะทนได้ไหว
วันนี้เมื่อเธอได้เปลี่ยนไป ฉันจะห้ามหัวใจไม่รักเธอ
เมื่อเธอคนเดิมได้จากไป
ต้องห้ามหัวใจไม่รักเธอ เมื่อหัวใจเธอไม่เหมือนเดิม"
เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อเพลงจบ ผมแทบจะขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดี๋ยว ใจมันชาไปหมดรวมถึงตัวที่แข็งเหมือนจะเขยื้อนไม่ได้ แต่ก็ต้องฝืนใจเดิมกลับไปที่โต๊ะช้าๆ
ผมค่อยๆ ย่อนก้นลงไปนั่งที่เก้าอี้ช้าๆ แล้วยกแก้วเหล้าเย็นๆ จิบเข้าปาก
"....ปัน"
"ฮึ?"
"มึงไม่โอเคก็บอกพวกกูว่าตรงๆ เถอะ เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย มีไรก็ต้องคุย ต้องช่วยกันดิ"
เข้าใจครับ ผมรู้ว่าดิสนี่และเพื่อนๆ เป็นห่วง ดิสนี่มันก็รู้อยู่หรอกว่าผมยังไม่โอเค
"ใช่มึง"
"มึงเป็นแบบนี้พวกกูไม่โอเคแทน"
เจนและเนสก็สีหน้าไม่สบายใจกันทั้งคู่ ผมรู้สึกแย่ไปเลยที่ทำให้เพื่อนต้องมากังวล ลำบาดใจในเรื่องผม เป็นห่วงความรู้สึกผม มันจะคอยพูดให้กำลังใจผมกันเสมอและรับฟังทุกอย่าง ผมรู้สึกโชคดีก็ตรงนี้
ตรงที่ที่มีพวกมันอยู่
แค่นี้ก็เพียงพอที่ทำผมไม่จำเป็นต้องขวนขวายหาจากที่ไหน
"กูยอมรับว่าไม่โอเคเท่าไหร่ แต่กูพยายามทำให้มันโอเคขึ้นให้เร็วที่สุด ไม่อยากให้พวกมึงต้องมาคิดมากแบบนี้อีกแล้ว กูอยากยิ้มไปกับพวกมึง อยากพูดคุยเยอะๆ กับพวกมึง รอกูหน่อยนะ"
"กูรอมึงเสมอปัน"
"ไม่มีอะไรที่พวกกูต้องไม่รอมึง พวกกูไม่คิดจะเดินไปแบบมีความสุขกันก่อนโดยที่มึงเดินเศร้าอยู่ข้างหลังคนเดียวหรอกนะ แต่เราจะเดินไปด้วยรอยยิ้มพร้อมๆ กัน"
"มึงรู้ว่าพวกกูรอใช่มั้ย"
น้ำตาที่ผมคิดว่าจะไม่ไหลออกมาแล้วกับหล่นลงมาจากตาผมโดยรู้สึกได้เลย พวกมันสามคนเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ ของผม
รวมถึง....ต้าร์
ขอเวลาอีกนิดเดี๋ยวเท่านั้น
ผมโถมเข้ากอดพวกมันอย่างอดใจไม่ได้ อยากกอดกับสิ่งที่อบอุ่นที่สุดรองจากพ่อแม่ มันเป็นทุกอย่างในชีวิตผมเหมือนกัน และจะไม่มีวันทำให้พวกมันอยู่กับความทุกข์ผมอีกต่อไป
เราจะยิ้มและมีความสุขไปด้วยกัน....
หายไปนานเลย ขอโทษจริงๆค้าบบบบ รายงานเข้าเยอะมากเลยไม่ค่อยมีเวลา
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ติชมของนักอ่านทุกคนด้วยนะค้าบบ