16
“พิชญ์...”
“หืม?” ครางรับเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง แต่เจ้าของเสียงทุ้มกลับไม่เอ่ยอะไร
ผมลืมตา พลิกตัวกลับไปหาคนที่นอนซ้อนหลังก็พบว่าเขายังหลับ ลมหายใจสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าเพียงละเมอ
ไม่รู้ว่าฝันอะไรถึงได้ขมวดคิ้วมุ่นแถมยังกระชับอ้อมแขนแน่นราวกับกลัวว่าผมจะหายไป ผมจ้องใบหน้าหลับใหลนิ่งงัน แสงที่ลอดเข้ามาระหว่างผ้าม่านพาดผ่านใบหน้าหล่อเหลากระทบเงาชวนหลงใหล
“พิชญ์...”
“ครับ” คลี่ยิ้มรับเมื่อได้ยินอีกครั้ง ขยับยกแขนโอบรอบคอเขาไว้ เลื่อนให้ใบหน้าตรงกันก่อนจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากย่น แตะหน้าผากค้างไว้ไม่ให้ริ้วความกังวลคืนกลับ
เลื่อนริมฝีปากลงมาแตะมุมปาก กดจูบย้ำๆ กระทั่งความเครียดขึ้งเลือนหาย มุมปากหยักยกยิ้มคล้ายหลุดจากฝันร้าย จึงขยับตัวกระชับอ้อมแขนโอบไหล่ ให้ผิวเนื้อเปล่าเปลือยแนบชิดแชร์ไออุ่น ซุกซบปลายจมูกกับกลุ่มผมกดจูบผิวแก้มแผ่วเบา ก่อนกระซิบข้างหู
“พิชญ์อยู่นี่...”
บอกคนในฝันว่าผมจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน
แดดเที่ยงสาดผ่านช่องระหว่างผ้าม่านกระทบเปลือกตาชวนให้ย่นหน้าพลิกตัวหนีอย่างรำคาญ ก่อนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อพบว่าเตียงอีกด้านว่างเปล่า เจ้าของไออุ่นที่ซุกซบทั้งคืนคงลุกไปนานจนผ้าปูเย็นชืดด้วยเครื่องปรับอากาศ
นอนเตียงเดียวกันมาสักพักถึงรู้ว่าเขาเป็นคนตื่นเช้า แม้วันหยุดยังลุกไปทำอาหาร บางวันลงไปฟิตเนสส่วนกลาง ก่อนกลับมาปลุกตัวเกียจคร้านกินข้าวเช้าพร้อมกัน ประหลาดใจที่วันที่เขาปล่อยให้ผมหลับจนเกือบบ่าย แต่ก็หายข้องใจเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วปะทะเข้ากับเสียงเพลงอัลเทอร์เนทีฟร็อคจังหวะหนักจนผงะ
เครื่องดนตรีบนลานยกระดับข้างห้องนั่งเล่นถูกจับจองครบวงหลังจากวางนิ่งปล่อยให้ฝุ่นจับมานาน ผมหัวเราะเบาๆ กับสีหน้าจริงจังราวอยู่บนเวทีใหญ่ของแต่ละคน ก่อนเดินเข้าครัวหาอะไรลงท้องที่เริ่มร้องประท้วงหลังตื่นนอน
“ปูนกินข้าวยัง” เอ่ยทักสมาชิกอีกตัวในบ้านที่พอขาเริ่มหายก็เริ่มวิ่งซน กัดพรม กัดโซฟาฝังรอยฟันไว้เต็มไปหมด อย่างตอนนี้ก็หันมาเล่นงานขากางเกงผมจนต้องหยิบลูกบอลเล็กๆ หลังตู้เย็นโยนให้มันไปคาบเล่น
มีแอปเปิ้ลอยู่ในตู้เย็นสามลูก ผมหยิบมาทั้งหมด ล้างน้ำพอเป็นพิธีก่อนหยิบน้ำสามขวดหนีบใส่อ้อมแขนเดินไปที่ลานซ้อมดนตรี
เสียงเพลงหยุดพอดี สมาชิกวงที่จดจ่อเลยหันมาเลิกคิ้วทักทาย
“เพิ่งตื่นเหรอครับน้องพิชญ์” ไอ้พี่เคราชิงทักคนแรก น้ำเสียงเหน็บ ผมยักไหล่กวนก่อนโยนแอปเปิ้ลลูกหนึ่งไปให้ พี่รหัสหัวเราะเบาๆ แล้วส่งให้สมาชิกอีกคนที่ผมเพิ่งเคยเห็นหน้าครั้งแรก
“นี่ไอ้เจ มือเบสคนใหม่ รู้จักกันตอนประกวด”
“เจได” ถูกแก้ข้อความด้วยเจ้าของชื่อที่ทำหน้าไม่เป็นมิตรเท่าไหร่
ผู้ชายตัวเล็กเท่าไหล่ผม หน้าหวานแต่ผิวแทน แบกเบสตัวเขื่องดูไม่เข้ากันแต่กลับไม่ขัดตา
“อา” ผมพยักหน้า โยนแอปเปิ้ลให้ไอ้พี่เคราอีกรอบตามด้วยขวดน้ำอีกสอง
“ไปห้องน้ำนะ” แขกแปลกหน้าเอ่ยขึ้นมา ถอดเบสพิงแอมป์พร้อมแอปเปิ้ลก่อนปลีกตัว
ผมอ้าปากกัดแอปเปิ้ลลูกที่เหลือพลางเดินไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่หลังกลอง เปิดขวดน้ำยื่นให้เจ้าของใบหน้าคมที่ขมวดคิ้วแน่น พลางทิ้งตัวนั่งบนหน้าขาเขา ก่อนถูกตวัดแขนโอบรอบเอวไว้ทันควัน
จมูกโด่งซุกลงมาที่ไหล่เปลือยเปล่า เอ่ยถามเสียงต่ำ “ทำไมไม่ใส่เสื้อ”
ผมเลิกคิ้วงุนงง ปกติเปลือยอกเดินไปมาไม่เคยถูกว่าอะไร เพราะเป็นคนขี้ร้อน แถมตั้งแต่เจาะ... ก็ระคายเคืองสาบเสื้อจนพาลไม่อยากใส่ แต่เห็นดวงตาสีรัตติกาลจ้องผมสลับกับแขกที่ยืนมองอยู่ก็เข้าใจ
“ป๊ามันไม่ถือหรอก” เอ่ยกลั้วหัวเราะ ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นกัน เคยสวมแค่บ็อกเซอร์เดินไปเดินมาในสตูด้วยซ้ำ
“เออกูไม่ถือ” ไอ้พี่เคราหัวเราะ เคาะบุหรี่ออกมาจุดสูบ สายตากรุ้มกริ่มจับจ้องมาที่หน้าอกข้างซ้ายของผมที่มีห่วงสีเงินคล้องไว้ คนด้านหลังพ่นลมหายใจงุ่นง่าน พาดแขนกำยำสูงขึ้นมาปิดส่วนเตะตา พลางกัดไหล่ผมเบาๆ แล้วเอ่ยแกมบังคับ
“ไปใส่เสื้อ คุณพิชญ์”
“ครับ” คราวนี้ยกมือยอมแพ้ ยื่นแอปเปิ้ลที่กัดแล้วให้เขาก่อนลุกออกมา ได้ยินเสียงพี่เจดหัวเราะตามดูจะพอใจที่ยั่วให้คนหน้าตายงุ่นง่านได้
ผมส่ายหน้าขำๆ เดินเข้าห้องนอนมาหาเสื้อใส่ตามคำสั่ง ไม่วายนึกย้อนคำที่เขาเคยลั่นไว้
ไหนว่าไม่หึง...
เดินกลับออกมาก็เห็นว่าแต่ละคนแยกย้ายพี่เจดกับเจไดออกไปสูบบุหรี่ที่สวน ส่วนเจ้าของห้องกำลังง่วนอยู่หน้าเตา กลิ่นอาหารหอมฉุยเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา
"พี่เต" กอดเอวจากด้านหลัง วางคางกับไหล่กว้าง รอจนใบหน้าคมเอี้ยวกลับมาหาอย่างรู้งานจึงยิ้มกว้างพลางเขย่งตัวจุ๊บปาก แกล้งเลียริมฝีปากเขาจนเจ้าตัวหัวเราะเบาๆ เอื้อมมือมารั้งท้ายทอยไว้ กดจูบแน่นหนัก กัดริมฝีปากมันเขี้ยวก่อนยอมให้อิสระ
“ไปตามเจดเจมาหน่อย” ผละออกมาตามคำไหว้วาน เดินผ่านสระว่ายน้ำออกไปนอกระเบียงที่มีสวนกว้าง
“กูเห็นนะ” พี่เจดที่ยืนพิงระเบียงหันหน้ามาทางผม ยิ้มกรุ้มกริ่ม
“เราก็เห็น” เสริมทัพด้วยสมาชิกใหม่ที่ดับบุหรี่พูดหน้าตาย
“ผัวเมียสัดๆ” คนที่ยังละเลียดควันไม่จบเอ่ยขบขัน ผมยักไหล่ไม่แยแส
“กับข้าวเสร็จแล้ว”
คนแรกคือเจไดที่เดินกลับเข้าไปอย่างรู้งาน... หรือหิวจัดไม่แน่ใจ ส่วนพี่เจดบุหรี่ยังไม่หมดมวนเลยยังอ้อยอิ่งละเลียดควัน ผมเลยเดินไปยืนข้างๆ มองวิวสูดอากาศ
“แฮปปี้สิมึง” ยังไม่วายเอ่ยแซว ผมโน้มตัวกอดอกเท้ากับระเบียงซุกแก้มที่เริ่มร้อนลงกับแขนแล้วยิ้มกว้าง
“ป๊าเคยตกหลุมรักใครซ้ำๆ ป่ะ”
...นั่นแหละสถานการณ์
“พี่เตโคตรน่ารัก” ยิ่งเอ่ยยิ่งหน้าร้อนฉ่า พี่เจดหัวเราะพลางจับหัวผมโยกไปมา
“อวดผัวสัด” ผมยักไหล่แกล้งไม่ยี่หระทั้งที่ยังยิ้มกว้าง ยืดตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อบุหรี่ในมือไอ้พี่เคราดับ
“แล้วมันจะไปเมกาวันไหน” ว่าพลางเดินกลับเข้าบ้าน ผมส่ายหน้า
“ยังไม่แน่ใจ”
เขาไม่พูดถึงมันเหมือนลืมแล้วว่าจะไป ที่มหาลัยก็ดูเหมือนจะยังไม่ได้ทำเรื่องย้ายหรือลาออกอะไร
“ไม่ไปแล้วมั้ง ติดเมีย” พี่เจดเอ่ยแซว ผมหัวเราะตาม
“ก็พยายามรั้งอยู่”
อยากให้เขาเปลี่ยนใจ แต่ไม่อยากโจ่งแจ้งเกินไป ก็เลยหาวิธีอ้อมๆ... สร้างความผูกพันราวสารเสพติดให้เขาติดกับ ไม่อยากไปไหน
“กูก็ว่า ลงทุนเจาะซะตรงนั้น” เหลือบตามองหน้าอกซ้ายที่แม้จะใส่เสื้อแล้วแต่ความบางแนบเนื้อก็โชว์รูปร่างของห่วงเล็กๆ ด้านใน
“ก็เหี้ยละป๊า”
ถึงจะแอบพอใจนิดๆ ที่มักจะเผลอจับจ้องมันด้วยความหลงใหลเจืองุ่นง่านที่ยังสัมผัสไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะใช้วิธีนี้อ่อยเขาจริงจัง
สำหรับผมมันเป็นนัยแห่งการก้าวผ่านความเจ็บปวดบางอย่าง... แม้ช่วงหลังจะเอนเอียงไปทางเสพติดความวาววับประดับประดา แต่คงไม่ถึงขั้นเจาะจนพรุนทั้งร่างเพราะก็ยังหวงผิวอยู่บ้าง
อีกอย่าง... คราวหน้าจะเจาะอะไรก็คงต้องถาม
“ไม่ไปก็ดีจะได้ไม่เป็นภาระ” เลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำที่ไม่เข้าใจ พี่เจดเอื้อมมือมาพาดแขนกับไหล่ ขยี้หัวที่ยังยุ่งฟูของผมอย่างหมั่นไส้ “มันฝากกูดูแลมึง”
“หึ เห็นผมเป็นเด็กเหรอ” อายุยี่สิบแล้วนะครับ ไม่ต้องให้ใครมาป้อนข้าวป้อนน้ำ
“เออ กูก็ไม่ได้รับปาก” ผลักหัวผมก่อนผละออกไป เดินนำหน้าก้าวหนึ่งแล้วยักไหล่
“ของใครก็ดูแลเอง”
กินข้าวเสร็จพวกพี่เจดก็อยู่ซ้อมจนถึงเย็น ลิสต์เพลงที่จะโชว์ พร้อมเถียงกันเรื่องชื่อวง คนที่กระตือรือร้นจัดก็มีแต่ไอ้พี่เครานั่นแหละ ที่เหลือดูจะเอาให้ผ่านๆ เพราะยังไงก็แค่เล่นในร้านเหล้าของพี่ที่สนิทกัน
อีกอย่าง ไม่เห็นเค้าว่าจะไปรอด... ก็เหมือนทุกครั้ง วงพี่เจดแม่งฟอร์มได้ไม่เกินสองงาน เหมือนมีอาถรรพ์
อย่างคราวนี้ก็อัปยศตั้งแต่ชื่อวง ‘เตเจเจด’ ...สามช่าโคตรๆ
“ทำอะไร” เสียงทุ้มดังจากด้านหลัง แขนข้างหนึ่งยันผนัง ส่วนอีกข้างเกี่ยวเอาผมเกะกะรวบไว้อีกด้าน ให้ริมฝีปากอุ่นได้ประทับลงท้ายทอย
“ดูรูป...” ตอบได้เท่านั้นก็ชะงักไป... เผลอหลับตาเอียงคอให้จมูกโด่งซุกไซ้ ระดมจูบไล่มาถึงลาดไหล่
“อืม...” หลุดเสียงเคลิบเคลิ้มเมื่อมือซนลูบตามแนวกระดูกสันหลัง อ้อมกลับมาไล้วนที่รอยสักที่เชิงกรานแล้วกระชับอ้อมกอดให้แผ่นหลังแนบชิดอกกว้างที่ยังพรมน้ำ
“ดูอะไรทุกวัน” เอ่ยคำถามพลางเลื่อนขึ้นมางับใบหู
“ก็ชอบ” ผมหัวเราะเบาๆ ลืมตามองผนังที่ประดับด้วยรูปถ่ายโพราลอยด์นับร้อยที่ถมผิวผนังด้านหนึ่งจนละลานตา แต่ในความละลานกลับมีภาพหนึ่งโดดเด่นขึ้นมา ด้วยเป็นสีสันเดียวในขาวดำ
ช่วงลำตัวเปล่าเปลือยที่ถูกละเลงสีสันตามร่อยรอยการปริแตกกลางร่างกายกำยำ
รูปผีเสื้อที่ผมวาดลงบนตัวเขา
ฉับพลัน ขณะที่ริมฝีปากบางพรมจูบลงมาที่ซอกคออีกครั้งผมหันกลับไป ยกยิ้มมุมปากอย่างนึกอะไรได้
“พี่เต”
“หือ?”
“ท้าหรือจริง” ใบหน้าคมชะงักนิ่ง เลิกคิ้วประหลาดใจ ก่อนหัวเราะเบาๆ เอ่ยคำตอบที่ผมไม่ต้องเดา
“จะเล่นอะไรอีกครับ”
ผมชอบสีหน้างุ่นง่านของเขา...
โดยเฉพาะสีหน้างุ่นง่านปนงอแงที่เผลอติดกับดักเอาแต่ใจ...
“บอกแล้วว่าเดี๋ยวอาบเป็นเพื่อน” เอ่ยขำๆ พลางก้มลงปาดสีลงบนหน้าท้อง เติมจุดสีเข้มบนปีกที่กำลังแผ่ขยาย... วาดลวดลายคล้ายเดิมแต่ต่างสีสันลวดลาย
คำท้าง่ายดายที่เขาเคยมีประสบการณ์ ต่างก็ตรงที่คราวนี้เขานอนราบ... และผมนั่งคร่อมลงไป
ท่านี้สบายกว่า... แต่ทำลายสมาธิน่าดู...
เจ้าของร่างต่างเฟรมผ้าใบพ่นลมหายใจหน่ายก่อนหลุดหัวเราะกับความเอาแต่ใจ ปลดปลงว่ายังไงก็ต้องอาบน้ำใหม่ในเมื่อร่างกายถูกละเลงสีจนเปรอะเปื้อนขนาดนี้
เอื้อมมือหยิบกล้องโพราลอยด์รุ่นเก่าเก็บที่เป็นส่วนหนึ่งของเกมขึ้นมา ลั่นชัตเตอร์ใส่ผม จนได้รูปถ่ายหนึ่งใบ เป็นรูปแบบไหนไม่แน่ใจถึงได้ชวนให้ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้างขบขัน
“อย่าขยับดิ” ผมปราม ยึดกล้องมาวางไว้ข้างเข่า แล้วก้มลงวาดเส้นพริ้วไหวลงบนตัวเขา
แต่เจ้าตัวยังไม่วายเอื้อมมือมาบีบแก้มผมเล่นอย่างซุกซน เกลี่ยไรผมที่รวบไม่หมด ไล้เรื่อยตามกรอบหน้า นิ้วโป้งเล่นล้อกับจิลที่ปีจมูกขวา ก่อนเลื่อนมาแต้มเหนือมุมปาก
คลี่ยิ้มบางก่อนลากลามลงมาที่ลำคอ ไล้นิ้ววนสักพักแล้วเลื่อนต่ำสู่ไหปลาร้า
“ปกติไม่มี”
ผมชะงัก พยายามก้มมองตามตำแหน่งนิ้วแต่ไม่เห็นจึงได้แต่เลิกคิ้วสงสัย
เขายิ้มพลางเกลี่ยนิ้ววนเหนือไหปลาร้าเบาๆ เอ่ยคำตอบเหนือความคาดหมาย “ขี้แมลงวัน”
คราวนี้ผมหลุดขำ เพราะไม่คิดว่าเขาจะสังเกต แม้แต่ตัวเองยังชินจนเลิกใส่ใจ จุดสีดำตรงมุมปาก ลำคอและเหนือไหปลาร้าที่คล้ายแต้มจากปลายพู่กัน
“โผล่มาจุดหนึ่ง” เกลี่ยนิ้วแผ่วเบา จดจ้องจุดแต้มนั้นอย่างสังเกตสังกา
...ราวกับจะทำความรู้จัก ทุกส่วนบนร่างกายไม่ว่าจะเล็กจ้อยแค่ไหน
เพียงเท่านั้นก็ทำผมแทบละลาย ทาบตัวทับร่างกดจูบริมฝีปากที่กำลังหยักยิ้มอย่างไม่คิดอดใจ บดจูบแนบแน่น ตักตวงหวานล้ำ... นานเท่าลมหายใจ
“สีมัน...” ผละจูบออกมาจึงรับรู้ความเหนอะหนะ ชื้นแฉะ แผ่จากร่างมาสู่ร่าง
เขาหัวเราะเบาๆ โอบกระชับแขนไม่ยอมให้ลุกหนีง่ายๆ ทาบทับอยู่อย่างนั้นราวจะให้สีแห้งกรังเชื่อมสองร่างไว้ มืออีกข้างยกมาเกลี่ยใบหน้า จ้องลึกในดวงตาพาเข้าสู่พราวระยับสีรัตติกาล
“จำได้ไหมที่เคยบอกว่าอะไรไม่สำคัญจะไม่จำ”
“...” นึกอยู่นานก่อนพยักหน้ากับถ้อยคำรวดร้าว เขายิ้มบางเกลี่ยนิ้วกับขี้แมลงวันเหนือริมฝีปากผมอีกครั้ง
“พี่จำได้ทุกอย่าง”
“...”
“...เรื่องของพิชญ์”
คล้ายคำบอกรักที่เติมหยาดน้ำในใจ อกซ้ายกระเพื่อมไหวโครมคราม ได้แต่ยิ้มกว้าง เก้อเขินจนไม่อาจหาคำ ซุกซบซ่อนใบหน้ากับไหล่กว้าง ให้อ้อมแขนแกร่งโอบรัด กดจูบกลุ่มผมซ้ำๆ ก่อนเลื่อนลามสู่ผิวแก้มร้อนจัด กัดใบหูคล้ายมันเขี้ยวแล้วหัวเราะเบาๆ
ใช้เวลาพักใหญ่กว่าผมจะสะกดกลั้นเขินอาย รวมความกล้าเงยหน้าขึ้นไป หรี่ตามองเขาอย่างหมายมาด
“รู้ไหมเตวิชญ์” ล้อเลียนคำที่เขาเคยเอ่ยถาม ก่อนหลุดยิ้มอีกครั้ง “น่ารักเกินไปต้องโดนอะไร”
คนใต้ร่างเลิกคิ้วประหลาดใจ ยิ่งชะงักเมื่อผมกระถดตัวลงไป จูบไล้ผ่านสีแห้งกรังผ่านรอยแผลเป็นยาว...
ภาพในคืนนั้นฉายซ้ำ...
กางเกงนอนถูกดึงออกเผยส่วนร้อนกลางร่างเต็มตาอีกครั้ง คับขยายด้วยไฟราคะจนปลั่ง... สัมผัสได้ตั้งแต่ที่นั่งทับอยู่บนร่าง... เสียดสีกับสะโพกใต้ผืนผ้าชวนเสียสมาธิจนไม่อาจวาดลวดลายได้ดั่งใจ
เขาหัวเราะเบาๆ เมื่อถูกผมจับได้ถึงความกระหาย ดวงตาสีรัตติกาลพร่างระยับเมื่อรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร
ผมเตือนเขาแล้วว่าให้เตรียมใจ... คราวนี้ผมจะไม่ถอยหลังกลับ
ยกมือประคองตัวตนชูชันเอาไว้ ก่อนค่อยๆ จรดริมฝีปากลงไป... แผ่วเบาก่อนหนักเน้น ไล่งับตามความยาว... ไล้ลิ้นลากผ่านเช่นที่เขาทำ...
วินาทีนั้นผมได้คำตอบว่าถ้าหากตัวตนแข็งขืนถูกสัมผัสด้วยจิลที่ลิ้นจะเป็นยังไง...
รับรู้ถึงลมหายใจที่ติดขัด หน้าท้องที่เกร็งค้าง ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมาประคองใบหน้าผมให้เงยขึ้นไปสบตา
“พิชญ์...” เรียกเสียงแหบพร่าชวนหวามไหว เพียงสีรัตติกาลลึกล้ำจับจ้องหัวใจก็แทบระเบิดเกินความคุมได้ ความกล้าทะยานให้ผมครอบครองส่วนร้อนไว้ในโพรงปาก... ละเลียดลิ้มทีละนิดด้วยคับแน่น ค่อยๆ กลืนกินโอบรัดละเลงลิ้นจากส่วนปลาย
“พิชญ์...” เสียงทุ้มเอ่ยชื่อผมอีกครั้ง คล้ายอึดอัดและขาดห้วงด้วยลมหายใจกระชั้น นิ้วเรียวแทรกเข้ากลุ่มผม ดึงยางจนหลุดเส้นผมสยาย ขณะที่ผมเริ่มขยับ... รูดรั้งเนิบนาบ ประดักประเดิดด้วยครั้งแรก
แต่สิ่งที่ควรรู้คือผมหัวไว... ทุกสัมผัสที่เขาเคยทำให้จึงตอบแทนสู่เจ้าของอย่างทันใจ
ปรนเปรอเช่นที่เขาปรนเปรอให้... ค่อยๆ ไต่ระดับหวามไหวสู่กระสันซ่าน สันกรามคมขบแน่นแว่วเสียงคราง... ราวพญาราชสีห์ร่ำร้องทรมานอยู่ในลำคอ
ผมน้ำตาหลั่งรั้งรื้นด้วยอึดอัด ตัวตนในโพรงปากคล้ายขยายอีกขั้น คับแน่นจนไม่อาจครอบครองทั้งหมดได้ ขี้โกงโดยใช้ฝ่ามือประครองปรนเปรอผ่อนแรง
“เดี๋ยว... พิชญ์...” เนิ่นนานแทบขาดใจเขาจึงเอื้อมมารั้งไหล่ สีรัตติกาลพร่างพราวจึงฉายแววคล้ายถึงปลายทาง ผมดึงดันจะครอบครองพร้อมขับเร่งให้จังหวะเร่าร้อนสู่ฝั่งฝัน
...กระทั่งหยาดน้ำข้นฉีดพ่นในโพรงปาก ทะลักล้นจนถอนออกด้วยสำลัก ปล่อยหยาดน้ำที่ยังหลั่งชะโลมไล้ตัวตนที่ยังขยาย
“เดี๋ยวครับ...” ร่างสูงทำท่าจะลุกขึ้นจบกิจกามแต่ผมกดไว้ บังคับให้นอนราบเหมือนเดิมก่อนลุกขึ้นปลดเปลื้องปราการที่ปิดส่วนล่างตัวเองทิ้งไป อวดเรือนร่างที่ถูกไฟปรารถนาปลุกให้ตื่นตัวจนเหนอะหนะไม่แพ้กัน
“หึ” สีรัตติกาลพราวระยับจับใจอีกครั้ง เมื่อผมกลับขึ้นไปนั่งคร่อมร่างกำยำ ขาสองข้างแหวกออกให้สะโพกรับตัวตนของเขาไว้ในรอยแยก
ค่อยๆ ขยับ... รูดรั้งให้หยาดน้ำอาบช่องทางที่ยังคับ
“ซนจัง... คุณพิชญ์...” เอ่ยคำหยอกเย้าก่อนอ้อมแขนกำยำจะดึงให้ร่างโน้มลงไปแนบชิดอีกครั้ง ตะโบมจูบลึกล้ำ เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดจนร้อนเร่า ฝ่ามือร้อนลูบไล้ปัดป่ายบีบเค้นทั่วร่าง... เรียกร้องความสนใจจากเรียวนิ้วอีกข้างที่ค่อยๆ ชำแรกเปิดทาง...
“อึก!... ฮื่อ... พี่เต” เพิ่มจำนวนเร่งจังหวะจนคับแน่นหยุ่นยานด้วยนิ้วแกร่ง ปลดปล่อยหยาดปรารถนาไปหนึ่งครั้ง... ก่อนหลุดครางด้วยซาบซ่านเมื่อส่วนร้อนจัดถูกจับให้แทรกเข้ามาแทนนิ้วร้าย
“ดะ... เดี๋ยว” เพียงครึ่งก่อนจะเป็นฝ่ายหยุดไว้ ดึงฝ่ามือใหญ่มาสอดประสาน ถอนริมฝีปากออกสบตาผ่านม่านน้ำแล้วกดจูบทั่วใบหน้า ไล่ระลงฝังรอยสีกุหลาบทิ้งทั่วซอกคอ ได้ยินเสียงหัวเราะระคนเอ็นดูพลางฝ่ามือลูบไล้ผมชื้น เอียงหน้าซุกจมูกลงขมับ ก่อนปล่อยให้ผมลุกขึ้นนั่ง... ทิ้งตัวกลืนกินตัวตนที่ยังเหลือ
คั่งค้างคืบคลานเข้ามาในร่าง... โอบรัดไว้ด้วยเนื้อนุ่มร้อนจัด คับแน่นจนหลุดเสียงครางอีกครั้ง กำมือใหญ่กว่ารวบแน่นไว้ที่หน้าท้องแกร่ง น้ำตาคลอรื้นเบ้าเมื่อรับไว้จนหมด...
“อะ...!” แอ่นตัวบิดรับเมื่อสัมผัสถึงซาบซ่าน เผลอบดสะโพกนวดนาบเร้าจุดกระสัน จิกเล็บลงหลังมืออีกคนจนนิ้วโป้งลูบไล้ปลอบประโลมให้กัน
มองผ่านม่านน้ำตาเห็นรอยยิ้มร้าย... ดวงตาสีรัตติกาลคล้ายท้าทายให้ก้าวสู่หลุมลึกขั้นถัดไป
กลั้นใจขยับ... ถอนสะโพกแล้วกลืนกินอีกครั้ง... เนิบช้าด้วยรวดร้าว
“พี่เต...” ร่ำร้องด้วยอึดอัดทรมาน ตัวตนแทรกลึกจนน้ำตาไหลอาบ แต่คนเจ้าเล่ห์กลับหัวเราะเบาๆ เอื้อมจับสะโพกนวดเค้นปลุกเร้า เรียกให้ขยับสะโพกเชื่องช้า ขึ้นลงด้วยแรงปรารถนา... โหมไฟราคะให้ลามเลียจนร่างร้อนฉ่า
เร่งเร้าเมื่อความคับแน่นชโลมด้วยฉ่ำชื้น เสียงเฉอะแฉะชวนระคายหูถูกกลบด้วยเสียงคราง ร่ำร้องเรียกชื่อคนใต้ร่าง... เสียงผิวเนื้อกระทบคลอเคล้า... คล้ายจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นตุบด้วยร้อนเร่า...
“เด็กดี...” เขาปล่อยให้ขยับตามใจ ยอมให้โถมทับความแข็งแกร่ง เคลื่อนขับราคะตามปรารถนาแม้จะยังอ่อนหัด
เชื้อไฟอ่อนค่อยๆ แผ่ขยายกลายเป็นลนลาน จังหวะร่วมรักเนิบนาบทว่าเร้าใจ... ความเหนือกว่าเหนี่ยวนำปลุกความกระสันคืบคลานทีละน้อยจนแล่นพล่านไปทั้งกาย
...กระทั่งปลดปล่อยหยาดราคะเปรอะร่างอีกฝ่ายอีกครั้ง สีขาวขุ่นถะถั่งแต่งแต้มลงไปบนสีที่เคยละเลงไว้ ดูคล้ายลวดลายบนปีกผีเสื้อที่กำลังสยาย
“ชอบไหม...” เสียงพร่าเอ่ยถามเมื่อเห็นผมหอบหนักกระตุกร่าง เอื้อมมือเกลี่ยตามไรผมชุ่มเหงื่อทัดหูให้
“พี่เต...” เรียกพลางเอียงหน้าซุกซบฝ่ามือใหญ่ ให้เขาลูบไล้ปลอบประโลมเอาใจ
สบดวงตาสีรัตติกาลที่ยังพราวระยับก่อนโน้มตัวลงไป ตอบคำถามด้วยรสจูบแผ่วเบา...
แล้วขยับสะโพกเชื่องช้า... กลืนกินตัวตนที่ยังไม่บรรลุราคะอีกครั้ง
...ปล่อยผีเสื้อเริงรักขยับปีกอาบแสงจันทร์
-----------------------------------------------------------
ยืนยันว่าไม่ใช่นิยายขายเซ็กซ์นะคะ แงงงง แม้ว่าจะสี่ตอนรวดก็ตาม...
จริงๆ ตั้งใจให้เป็นตอนน่ารักๆ หวานๆ แล้วดูสิ่งที่เกิดขึ้น...
ยัยพิชชชชชชชชชญ์ ลู้กกกกกกกกก น่าจับตีมากๆ ฮื่อออ
เมกงเมกาไม่ไปแล้ววว!! 5555
ฝาก #เกมท้ารัก ด้วยนะคะ ใกล้จบแล้วววว
ขอบคุณที่ยังอยู่ด้วยกันเสมอมา
หัวข้อ: [Special] Truth or Dare #เกมท้ารัก :SpecialVIII:Playing With Fire [11.12.2018] (อ่าน 176116 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก