|| Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]  (อ่าน 50016 ครั้ง)

ออฟไลน์ รฐา

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************



ก่อนอ่าน : นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ตัวละครและสถานที่เป็นเรื่องสมมุติขึ้นทั้งหมดนะคะ


สารบัญ

Prologue
Chapter1
Chapter2
Chapter3
Chapter4
Chapter5
Chapter6
Chapter7
Chapter8
Chapter9
Chapter10
Chapter11
Chapter12
Chapter13
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-12-2017 13:54:53 โดย รฐา »

ออฟไลน์ รฐา

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Prologue




[พี่เล้ง ถึงไหนแล้ว]

“แถวมอ ขอกินข้าวก่อน”

[ไม่เข้ามาคณะล่ะ จะเลี้ยง]

“ไม่ต้องเลยมึงไอ้ดิน จะให้กูเลี้ยงละสิ เห็นใจกูบ้างกูยังตกงานอยู่เว้ย เออๆ แล้วเจอกัน”


เล้งกดวางโทรศัพท์แล้วเก็บมันลงกระเป๋ากางเกงตัวเก่ง กวาดตามองร้านก๋วยเตี๋ยวป้าน้อยเจ้าประจำ แย่หน่อยที่เขามาช่วงเที่ยง โต๊ะเต็ม เขาจิ๊ปากอย่างคนขัดใจ แต่กระเพาะอาหารมันก็เรียกร้องจนทนไม่ไหว ตากลมๆเบิกขึ้นเมื่อเจอเป้าหมาย เขาเห็นโต๊ะที่มุมร้านมีผู้ชายนั่งอยู่คนเดียว น่าจะขอนั่งด้วยได้ไม่ยาก


“หมี่ขาว ตก เปื่อย พิเศษลูกชิ้นจ้าป้าน้อยคนสวยยยย”

“ไอ้เล้ง! ไม่เจอตั้งนานไปทำงานอยู่ไหนล่ะเอ็ง”

“ช่วยแม่ขายกาแฟที่บ้านน่ะป้า เกาะแม่กินฮ่าๆๆ”

“ถ้าเป็นลูกข้าจะเตะออกจากบ้าน แล้วนี่โต๊ะมันเต็ม จะใส่ถุงกลับบ้านไหม”

“ใส่ถ้วยแหละเดี๋ยวไปขอนั่งกับน้องโต๊ะนั้น แถมลูกชิ้นเยอะๆนะป้า”


เล้งยิ้มอ้อนเหมือนอย่างที่เคยทำประจำและมันก็ได้ผลทุกครั้ง เขาเดินตรงไปที่โต๊ะเป้าหมาย ผู้ชายเหมือนกันคงขอนั่งด้วยไม่ยาก


“ขอโทษครับ นั่งด้วยคนได้ไหม”

“...ครับ”


เล้งได้แต่ร้อง ‘โอ้โห’ ในใจ ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าตอนนี้นิยามสั้นๆง่ายๆคำเดียวเลยว่า ‘หล่อ’


“โทษทีน้า โต๊ะมันเต็ม” เล้งยิ้มให้คนตรงหน้าที่กำลังกวาดตามองไปรอบๆร้านแล้วกลับมาหยุดสายตาที่เขาอีกครั้ง ชายหนุ่มวางตะเกียบในมือลงและยกน้ำขึ้นจิบ จากนั้นเขาก็นั่งมองหน้าเล้งนิ่งๆจนคนที่มาขอนั่งด้วยเริ่มใจเสีย


“เอ่อ รบกวนรึเปล่า”

“เปล่า แค่รอก๋วยเตี๋ยวเป็นเพื่อนไง ถ้ากินก่อน.. ไม่หิวเหรอ”


ประหลาด เล้งได้แต่คิดในใจ เขาเพียงหัวเราะเบาๆและพยักหน้ารับ ก็จริงที่เขาหิวมากแต่คนตรงหน้าก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย


โดยที่ไม่รู้ตัว รอยยิ้มของเล้งก็ดึงดูดคนตรงหน้าได้อยู่หมัด



“เอ้า พิเศษลูกชิ้น”

“ขอบคุณคร้าบบบ” เล้งรับชามก๋วยเตี๋ยวมาวางไว้ตรงหน้า ถูมือไปมาไล่ความร้อน เงยหน้าขึ้นมามาสบตากับอีกคนก็เห็นเขายกชุดเครื่องปรุงมาให้พอดี


“ปรุงไหม”

เสียงทุ้มของคนแปลกหน้าแต่ว่าหล่อสุดๆทำให้เล้งยิ้มอีกครั้งพร้อมพยักหน้ารับ ผู้ชายคนนี้ประหลาดจริงๆ หนำซ้ำเขายังรอจนเล้งปรุงเสร็จเสียด้วย


“กินสิ”

“อ่า.. ครับ”


เล้งหลุดหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าคนประหลาดตรงหน้าเริ่มคีบลูกชิ้นเข้าปากตามเขา ทั้งๆที่ต่างคนต่างกิน แต่ก็จะมีบางจังหวะที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาและยิ้มให้กันบางๆ


บางทีการได้นั่งกินข้าวกับคนไม่รู้จัก ก็รู้สึกดีเหมือนกัน


คนทั้งคู่คิดแบบนั้น แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ โชคชะตา จะเล่นตลกอะไรอีก




//TBC//
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-10-2017 09:41:05 โดย รฐา »

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ช่างเป็นผู้ชายละเอียดอ่อน

ออฟไลน์ pacharapetch

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 7
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
น่ารักมากเลยอ่ะ อยากอ่านต่อแล้วนะ รู้สึกชอบตั้งแต่อ่านตอนแรกนะเนี่ย

ออฟไลน์ monoo

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1957
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-4

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
อมยิ้มๆๆๆ
รออ่าน

ออฟไลน์ รฐา

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
ตอนที่ 1



“ง่วง” เล้งหาวแล้วหาวอีกไม่ต่างจากจากรุ่นน้องที่นั่งอยู่ข้างๆ ภายในห้องประชุมขนาดกลางของคณะนิเทศศาสตร์ ซึ่งเป็นเจ้าภาพหลักในการทำละครเวทีงานครบรอบ 20 ปีของมหาวิทยาลัย


“ดินกูงีบนะ”


ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหว การประชุมที่มีผู้หลักผู้ใหญ่ของแต่ละคณะมาแสดงความคิดเห็น ยิ่งทวีความน่าเบื่อ เพราะแต่ละคนก็ไม่มีใครยอมใคร ความคิดฉันต้องดีกว่า ความคิดฉันต้องถูกเลือก คณะฉันต้องเด่นกว่าคณะนั้น คณะนี้ห้ามเกินหน้ากินตาฉัน


“ไอ้ปลื้มมันชิ่ง” เล้งเสตามองปลื้ม รุ่นน้องอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆดิน รายนั้นเอาศีรษะพิงไหล่เพื่อนแล้วโบกมือลาเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปแล้ว ตัวเขาเองก็อยากจะนอนแบบนั้นบ้าง ติดที่ดินขยันหยิกเขาให้ตื่นฟังการประชุมเป็นเพื่อน


“พี่เล้ง ห้ามหลับ” ดินหยิกแขนขาวๆเมื่อเห็นว่าเล้งกำลังจะหลับทิ้งเขาไปอีกคน

“กูรอสรุปทีเดียวเลยได้ไหม” คนเป็นพี่ได้แต่โอดครวญ สะบัดหน้าไปมาไล่ความง่วงที่มันยังไม่ยอมไปไหนสักที

“ไม่ได้ อย่าให้เสียชื่อเกียรตินิยมอันดับ1”

“อันดับ1แต่ยังเกาะพ่อเกาะแม่กินอยู่เลย”

“หมั่นไส้ว่ะ วันๆแค่นั่งอยู่ในร้านเรียกลูกค้า แค่นี้ก็รวยแล้ว”

“คนมันหน้าตาดี ช่วยไม่ได้”


ดินทำได้แต่กรอกตามองบน เพราะถึงเถียงไปก็ไม่รู้จะเถียงยังไงให้ชนะ เป็นความจริงที่เล้งเกิดมามีหน้าตาผิวพรรณเป็นทรัพย์ ตอนที่เขาเจอรุ่นพี่คนนี้ครั้งแรกยังอึ้งไม่หาย วันนั้นเล้งถูกเพื่อนๆจับแต่งตัวเป็นเจ้าหญิงดิสนี่ย์มางานรับน้อง แล้วเฉลยทีหลังว่าเป็นผู้ชาย ทำเด็กปีหนึ่งช็อคกันทั้งคณะมาแล้ว



“ปิติ โปสเตอร์อยู่ไหน” เสียงของอาจารย์ป้าปลุกปลื้มจนเจ้าตัวสะดุ้งตื่น เขาเช็ดน้ำลายแล้วรีบรับโปสเตอร์จากดินไปส่งให้อาจารย์ป้า แอบได้ยินเสียงหัวเราะจากหัวโจกศิลปกรรมหูกางๆ แต่ทำได้แค่ส่งสายตาไปด่าเท่านั้น

“นี่ครับอาจารย์”


“ขอบใจ นี่คือโปสเตอร์ประกาศรับออดิชั่นนักแสดงค่ะ ขอให้แต่ละคณะช่วยกันกระจายข่าวด้วย และตามมติที่ประชุม เราจะมีนักแสดงจากแต่ละคณะร่วมด้วยอย่างน้อยคณะละ 2-3 คน แต่สิทธิ์ขาดในการเลือกบทให้นักแสดงขอสงวนให้ทีมกำกับการแสดงของคณะนิเทศศาสตร์เท่านั้น ประชุมใหญ่ครั้งหน้าคงจะหลังจากที่เราได้คัดนักแสดงกันเรียบร้อยแล้ว จากนี้คงปล่อยให้เด็กๆได้ทำงานกันเต็มที่ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาค่ะ”


“ตัวแทนนักศึกษาจากคณะต่างๆอย่าเพิ่งกลับนะครับ ขอเวลาสักครู่” ดินลุกขึ้นประกาศ แล้วรอจนอาจารย์คนสุดท้ายออกไปจากห้อง


เสียงถอนหายใจของใครหลายคนดังขึ้นพร้อมๆกัน เพราะพวกเขาเองก็อึดอัดและเบื่อหน่ายกับการประชุมร่วมกับพวกอาจารย์เหมือนๆกัน และนั่นทำให้ดินยิ้มมุมปากนิดๆ


“ขยับมานั่งใกล้ๆกันหน่อย ขี้เกียจพูดเสียงดัง”

“ไวหน่อยนะผู้กำกับ หิวข้าว อ้อ มีบางคนง่วงนอนด้วย 555” เสียงจากหัวโจกของศิลปกรรมศาสตร์คนที่ทางคณะเลือกให้เป็นผู้กำกับศิลป์ หัวหน้าทีมทำฉากทั้งหมดในงานนี้ ทำให้ปลื้มตวัดหางตาไปมองหน้าอีกรอบ เพราะรู้ว่าคนง่วงนอนที่อีกฝ่ายพูดถึงก็คือตัวเขา


“คงไม่อยากแดกข้าวดีๆ”

“ไอ้ปลื้ม นั่งลง” เล้งรีบดึงตัวรุ่นน้องเอาไว้ กลัวมันลุกไปหาเรื่องเขา เพราะเทียบจากขนาดขาก็น่าจะแพ้แล้ว

“พี่เล้งดูมันสิ”

“เออ ช่างเขา”


“ปลื้ม” เสียงเรียกคีย์ต่ำของดินทำให้ปลื้มต้องยอมนั่งลงตามเดิม เพราะถ้าดินเรียกด้วยน้ำเสียงแบบนี้แล้วแปลว่าเจ้าตัวเริ่มอารมณ์เสียจริงจัง


“นี่บททั้งหมด ขอให้ทุกคนอ่านทำความเข้าใจด้วยครับ งานฉากเพื่อนๆศิลปกรรมคุยกับปลื้มได้เลยนะ ปลื้มเค้ากำกับเวที ส่วนนี่พี่เล้ง รู้จักกันอยู่แล้วนะ พี่เล้งเป็นผู้กำกับอีกคน ใครมีอะไรไม่เข้าใจให้ถามเรากับพี่เล้งได้เลย”

“อยากปรึกษาเรื่องหัวใจจังเลย ขอไลน์พี่เล้งได้ไหมค้าบบบ”

“ขอด้วยๆอยากดูแลเอาใจใส่ ส่งความห่วงใยถึงเธอทุกคืน”



ดินถอนหายใจเบาๆ แล้วปล่อยผ่านไม่สนใจเสียงนกเสียงกา ส่วนเล้งเองก็อมยิ้มแถมขยิบตาให้รุ่นน้องที่ใจกล้าขอไลน์เขา เพราะเจ้าตัวเคยโดนหนุ่มๆจีบมาตลอด ภูมิต้านทานเรื่องนี้มีเยอะ แค่นี้เขาไม่สะทกสะท้านหรอก


“ประชุมครั้งต่อไปวันมะรืน เราขอรายชื่อทีมงานทั้งหมดของแต่ละคณะด้วย เราจะทำบัตรสต๊าฟให้ วันนี้ขอบคุณทุกคนมาก แยกย้ายครับ”


ดินยังคงนิ่งและดึงสถานการณ์ให้กลับเข้าสู่การประชุมได้ไม่ยาก ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมดินถึงถูกเลือกให้นั่งแท่นผู้กำกับ ตัวแทนจากคณะต่างๆยกมือไหว้เล้งรุ่นพี่คนเดียวในห้องแล้วก็ค่อยทยอยออกจากห้องไป เหลือเฉพาะนักศึกษาของนิเทศศาสตร์เท่านั้น


“พี่ดินขา ครูสอนเต้นที่ติดต่อไปคิดโคตรแพงเลยค่า” โจ้ รุ่นน้องปี3 หัวหน้าทีมเต้นของคณะยกมือรายงานความคืบหน้าคนแรก

“ก็ไม่ต้องเอาเบอร์ใหญ่มากดิวะ งบแม่งก็ให้นิดเดียว เอางี้.. กูเสนอ หาครูสอนเต้นมาเวิร์คชอป3ชั่วโมงวันเดียวพอ ส่วนท่าเต้นทั้งหมดพวกมึงคิดเองดีกว่า มึงจะได้มีโปรไฟล์งานกันด้วย” เล้งเสนอความคิดบ้าง ดูเหมือนว่าดินก็เห็นดีด้วย

“จริง พวกมึงทำได้โจ้ อย่าให้เสียชื่อแดนเซอร์ค่ายดัง”

“อุ๊ยตาย ให้โครีโอเองเลยเหรอคะ เอาวะอีโจ้มึงทำได้! ถ้าพวกพี่ไว้ใจหนูขนาดนี้ สู้เว้ย!”

“มันต้องอย่างนี้ แล้ว.. ไอ้ฝน ครูสอนร้องเพลง อาจารย์แกว่าไงวะ จะใช้ครูนอกหรือครูในคณะ?” ดินยกนิ้วให้โจ้ แล้วหันไปหาน้ำฝน เพื่อนคนนี้เป็นนักร้องนำของวงดนตรีมหาลัย หัวเรี่ยวหัวแรงหลักของคลาสร้องเลยก็ว่าได้

“อาจารย์ไม่จ้างคนนอกหรอกมึง แพงโคตร สอนเองจ้าาาา นี่กูยังคิดเลยว่ากูต้องเล่นเองสักบท แล้วสวยๆร้องเพลงเพราะๆอย่างกู ต้องเบลล์เท่านั้น ‘Little town It's a quiet village.. Ev'ry day Like the one before’..”

“กูว่ามันเป็นนางเอกได้นะ ถ้ามันไม่บ้า” เล้งถอนหายใจเบาๆ เขายอมรับว่ารุ่นน้องคนนี้เสียงดีมากๆแถมยังถือว่าเป็นคนที่สวยคนหนึ่ง ติดที่มันโคตรรั่ว โคตรติ๊งต๊อง

“คุณพี่คะ สวยมักนกตลกมักได้ น้องเลยต้องสวยด้วยตลกด้วยจะได้แดกได้อะไรกับเค้าบ้างงงง”

“กูรู้แล้วว่าทำไมมันยังนก แม่งจริตเกินผู้หญิง ผู้ชายกลัว! ตลกมันก็ตลกได้นะมึง แต่อย่างมึงนี่เรียกว่าบ้า” ปลื้มโดนน้ำฝนตีไปหลายทีแต่เจ้าตัวก็ยังหัวเราะไม่หยุด


“แล้วจะมีใครมาเวิร์คชอปไหมฝน” ดินก็ยังคงเป็นดิน เขาสามารถดึงสมาธิทุกคนกลับเข้ามาสู่การประชุมได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“มีสิ แต่ติดต่อแล้วคิวไม่ได้สักคน”

“อืม.. เรื่องครูเวิร์คชอปทั้งคลาสร้องคลาสเต้นลงตัวเมื่อไหร่ค่อยสรุปแล้วกัน ต่อไป.. ใครไม่เคยดูการ์ตูนเรื่องนี้บ้าง” มีคนยกมือขึ้น 5 คนเท่านั้น ดินพยักหน้ารับแล้วกวักมือลงเป็นสัญญาณให้ทุกคนเอามือลงได้

“..ไป..ดู..ซะ.. คาแรกเตอร์ของแต่ละตัวเป็นยังไง วันออดิชั่นจะให้ทุกคนช่วยกันดูนะ แล้วก็เหมือนเดิม ช่วงเดือนแรก แต่ละคลาสก็ดูๆด้วยว่าใครเป็นยังไง มีพัฒนาการไหม ใครเหมาะกับบทไหน ใครพอจะดันเล่นเป็นตัวหลักได้บ้าง แล้วพวกเราค่อยมาประชุมสรุปบทอีกที.. ไอ้ฝน มึงแคสบทเบลล์ด้วยนะ”

“กูพูดเล่นไหมดิน!”

“แต่กูพูดจริง มึงร้องเพลงเพราะที่สุดในคณะแล้ว มันเป็นละครเพลงแล้วนางเอกร้องหลายเพลงนะเว้ย โอกาสในการเป็นนางเอกของมึงมาแล้วฝน” ดินยักคิ้วให้เพื่อน ส่วนฝนก็ลุกขึ้นยืน มือหนึ่งยกขึ้นทาบอก ส่วนอีกมือก็ยกขึ้นมาทำท่าซับน้ำตา แล้วโบกมือไปทั่วห้องเหมือนนางงามเพิ่งได้ตำแหน่ง

“เออดี กูจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องแอคติ้งมาก แม่งเยอะอยู่แล้ว” เล้งพูดจบน้ำฝนก็หันมามองแรง สะบัดหน้างอนให้รุ่นพี่แล้วนั่งลงตามเดิม



“วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า พรุ่งนี้บ่ายมีใครติดเรียนไหม .. ไม่มีนะ ดี.. พี่เล้ง งั้นพรุ่งนี้ให้น้องขายงานเลยไหม”

“..ยัง.. อีกนานกูไม่รีบ มาวางแผนโปรโมทงานออดิชั่นก่อนดีกว่า” เล้งพูดจบก็เห็นรุ่นน้องแต่ละคนยิ้มมุมปาก เขารู้สึกถึงรัศมีเย็นๆของแต่ละคนที่ส่งมา หรือไอ้รุ่นน้องพวกนี้มันจะวางแผนแกล้งเขาไว้แล้ว?


“ขวัญ”

“ขาาาา พี่ปลื้ม”

“เอาชุดมาให้พี่เล้งลองเร้ววว จะได้รู้ว่าต้องเก็บต้องแก้ตรงไหนบ้าง”

“ได้ค่าาาา”

“ไอ้ปลื้ม ไอ้ดิน ชุดอะไร” เหมือนเล้งจะรู้ตัวแล้วว่าเขาไม่รอดแน่ๆ แล้วโปรโมทละครเรื่อง Beauty & The Beast ..หน้าตาอย่างเขาคงจะเป็น Beast ไม่ได้แน่


“ใครเป็นคนต้นคิดกูถาม!” เล้งร้องโหยหวยเมื่อเห็นชุดที่ขวัญถือออกมา ชุดราตรีสีเหลือง ของเบลล์ในฉากเต้นรำกับเจ้าชายอสูร

“พี่เคยต้มพวกเราจนเปื่อยตอนรับน้อง สวยจนเพ้อ! แล้วมาเฉลยตอนจบงานว่าเป็นผู้ชาย เชี่ยย รักแรกพบกู ดังนั้น ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” ดินยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์ ..เวลาแก้แค้นมาถึงแล้ว


“ไหนๆพรุ่งนี้บ่ายเราก็ว่างเริ่มที่คณะไหนก่อนดี”

“วิศวะค่ะ!”

“ไปต่อบริหาร”

“วนไปหาเศรษศาสตร์”

“ข้างๆเป็นคณะแพทย์”

“พรุ่งนี้มาแต่งหน้าตอนเที่ยงนะคะ เดี๋ยวอีโจ้จะเมคโอเวอร์ให้เองค่ะ”

“พี่เล้งขา มาลองชุดค่ะ”



เล้งได้แต่ชี้หน้าดินกับปลื้มคาดโทษ เหตุการณ์คล้ายๆกับตอนที่เขาอยู่ปี2 ที่แพ้พนันเพื่อนจนต้องยอมแต่งหญิงไปงานรับน้อง ไม่คิดว่าจะโดนรุ่นน้องกลุ่มเดิมเอาคืนแบบนี้อีก เหมือนกับว่าการประชุมเรื่องสำคัญๆจะไม่มีแล้ว เพราะดูเหมือนทุกคนในห้องจะสนุกกับการจับเล้งแต่งตัวเป็นเบลล์มาก จนเจ้าตัวต้องโวยวายว่าหิว วงประชุมถึงได้แยกย้ายในที่สุด


“พี่เล้ง พักไหน” ดินล้วงหากุญแจรถมอไซด์ในกระเป๋ายื่นให้ปลื้ม พลขับขาแว้นซ์ส่วนตัว ทั้งสองคนอยู่ห้องเดียวกัน ไม่แปลกที่จะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนบางครั้งเพื่อนๆในคณะก็แอบคิดไม่ได้ว่าทั้งสองคนนี้แอบคบกันรึเปล่า

“วันนี้นอนคงห้องไอ้ไจ๋ ยังไม่ได้หาห้องเลยว่ะ”

“มาอยู่ด้วยกันไหม”

“กูไม่อยากเป็นกขค ห้องพวกมึงก็แค่นั้น อยู่กันสองคนก็เต็มแล้วจะให้กูไปนอนตรงไหน”

“หน้าห้องน้ำว่างนะพี่”

“เดี๋ยวกูยันไอ้ปลื้ม มึงยังมีความผิด ไอ้โจ้บอกกูแล้วว่ามึงเป็นตัวต้นคิดให้กูใส่ชุดเบลล์” เขายกขาเตะก้นปลื้มที่กำลังจะหนี แต่หนีไม่ทันเลยโดนไปเต็มๆ

“แหมม ขายาวนะเตะโดนด้วย”

“ก็สูงกว่ามึงสองคนแหละ รีบไปเลยนะ ก่อนกูจะของขึ้นอีก”


ดินตบหัวปลื้มเบาๆแล้วลากไปที่รถมอไซด์ ทั้งสองคนโบกมือบ้ายบายแล้วก็แว้นซ์จากไปจนได้ เล้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นลมออกทางปาก หยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา อีกไม่นานก็หกโมงเย็นแล้วแต่เขานัดเพื่อนไว้ตอนเกือบทุ่ม ไอ้ไจ๋เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันที่จบแล้วก็สมัครเข้าทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ห้องโสตของคณะ ปกติมันก็เลิกงานห้าโมงเหมือนชาวบ้านทั่วไป แต่วันนี้มันนัดสาวเข้าห้อง เพื่อนอย่างเล้งเลยต้องระเห็ดตัวเองไปอยู่ที่อื่นก่อน


เล้งเดินโต๋เต๋ไปตามทางเดินเรื่อยๆ เขาไม่รีบ เหลือเวลาตั้งเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด ไปหาอะไรอร่อยๆกินแถวหลังมอยังทัน โชคดีที่คณะนิเทศน์ศาสตร์อยู่ใกล้ประตูหลังมอ แค่นี้เดินไปก็ได้ถึงแม้ว่าตอนสมัยเรียนจะไม่เคยเดินเลยสักครั้งก็เถอะ


“กินไรดีวะพี่” เล้งเดินมานั่งพักเหนื่อยตรงเก้าอี้วินมอไซด์ พี่วินคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็ชี้ไปที่ร้านผัดไทยเจ๊หมวยเจ้าประจำ แถมพี่แกยังรับจ๊อบส่งผัดไทยให้เจ๊หมวยอยู่บ่อยๆ

“ขอบคุณค้าบ”

เขายกมือไหว้พี่วินสำหรับคำแนะนำ เดินข้ามฟากไปร้านผัดไทยเจ๊หมวย ดวงตากลมๆกวาดสายตามองโต๊ะในร้านเป็นอันดับแรก มีโต๊ะว่าง เขาพ่นลมออกทางปากเบาๆ สั่งผัดไทยกุ้งสดพิเศษแล้วไปนั่งไถมือถือรอเพลินๆ



“ว่างโต๊ะนึง แต่โต๊ะเล็กว่ะเปลี่ยนไหม”

“กูยังไงก็ได้ แต่ไอ้เซฟมันจะแดกผัดไทยอย่างเดียว”

“ผัดไทย กูจะกินผัดไทย”

“มึงดูโต๊ะก่อนไอ้หล่อ มากสุดก็นั่งได้ 4คน มึงนับครับเพื่อน นี่หนึ่งสองสามสี่และมึงเป็นห้า”


“ตกลงพวกมึงจะแดกไม่แดก”

“แดกสิเจ๊ จัดมาเลย5จาน”


เสียงเอะอะหน้าร้านทำให้เล้งเงยหน้าขึ้นมาดู มองแล้วก็นึกขำ เด็กพวกนี้ทำให้เขาคิดถึงสมัยเรียน ยิ่งแก๊งค์ของพวกเขายิ่งมีแต่คนกวนตีน ไปร้านไหนเจ้าของร้านก็จำได้ทั้งนั้น


“โอ๊ตมึงไปขอเก้าอี้โต๊ะนั้นมา”


“เดี๋ยว.. กูไปเอง”


เล้งรู้สึกว่ามีรุ่นน้องหนึ่งในนั้นเดินมาที่โต๊ะของเขาเพราะเขานั่งอยู่คนเดียวและมีเก้าอี้ว่าง หางตามองเห็นแล้วว่าน้องเขามาหยุดอยู่ข้างๆตัว แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เป็นจังหวะที่รุ่นน้องก้มตัวลงพอดี ต่างคนต่างตกใจเล็กน้อย แต่ก็เป็นเล้งที่เริ่มยิ้มให้ก่อน


“เอ่อ.. เอาไปได้นะ เรานั่งคนเดียว”

“แล้วถ้า.. เอ่อ.. ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ”


เล้งก้มหน้าลงขำ นี่ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นมาพูดแบบนี้กับเขา เขาคงคิดว่าโดนจีบแน่ๆ แต่เพราะชายหนุ่มตรงหน้าคือคนคนเดียวกับคนที่เขาไปขอนั่งด้วยที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเมื่อตอนเที่ยงนี่เอง


“เอ่อ.. พอดีโต๊ะมันนั่งไม่พอ”

“อื้ม เอาสิ”



“ไอ้เซฟ ยังไงมึงงงงง ให้ไปขอเก้าอี้ แหม แหม แหมมมม” เสียงแซวของโอ๊ตเพื่อนสนิททำให้ชายหนุ่มหันไปชี้หน้าเพื่อนแล้วหันกลับมามองหน้าเล้งอีกครั้ง พอสบตาแล้วดันรู้สึกว่าแก้มเขาร้อนแปลกๆเสียด้วย

“กูเอาเก้าอี้ไปก็นั่งเบียดกันตายห่า”

“หืมมมม กูแปลกใจตั้งแต่จะไปเอาเก้าอี้เองแล้ว ไม่เนียนๆ” ชายหนุ่มตรงหน้ายกนิ้วกลางให้เพื่อนแล้วหันมาผงกศรีษะเป็นเชิงขอโทษเล้งเบาๆ ตัวเล้งเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรด้วย เพราะจากสถานการณ์ถ้าตัวเขาเป็นชายหนุ่มตรงหน้า เขาก็คงเลือกทำอย่างนี้เหมือนกัน


“กุ้งสดพิเศษค่ะ”

เด็กเสิร์ฟเอาจานของเล้งมาวางที่โต๊ะ เหมือนจะเป็นการตัดบทแซวของกลุ่มเพื่อนๆได้ดี เล้งหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วก็ชะงัก ตอนเที่ยงคนตรงหน้ายังรอเขาปรุงก๋วยเตี๋ยวได้ ตอนนี้เขาก็ไม่ได้หิวอะไรมาก ถ้าเขาจะรอผัดไทยเป็นเพื่อนบ้างก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร


“ปรุงไหม”

“รอ” คำถามเดิมจากคนคนเดิม ทำให้เล้งอดหัวเราะไม่ได้ และรอยยิ้มของเขาก็ยังได้ผลเสมอ


เซฟ หนุ่มหล่อดีกรีเดือนคณะเศรษฐศาสตร์ เขากำลังทำให้เพื่อนๆสงสัยหรือแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังแปลกใจ คนตัวเล็กที่นั่งตากลมๆอยู่ตรงหน้า ดูยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่สาวสวยในสเปคของเซฟเลยสักนิด.. แต่รอยยิ้มที่มันดึงดูดเขาตั้งแต่เมื่อเที่ยงก็ยังคงมีอานุภาพ มันสามารถทำให้หัวใจของเขารู้สึกหวิวได้อีกครั้ง


“ชื่อเซฟเหรอ”

“ครับปี2 ..แล้ว..”

“เล้ง จบแล้ว รอรับปริญญาปีนี้” คำตอบของเขาทำให้เซฟตาโต

“หน้าเด็กมาก คิดว่าปีหนึ่ง”

“ฉันก็คิดว่านายปี4 สูงมากเลย” และนั่นทำให้พวกเขาทั้งสองคนต่างหัวเราะ




ที่โต๊ะเพื่อนๆของเซฟ ชายหนุ่มทั้ง4คน กำลังมองสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ..ไอ้เซฟจีบผู้ชาย


“ปกติกูเห็นมีแต่ผู้หญิงเข้ามาจีบมัน”

“แล้วปกติไอ้นี่มันไม่ค่อยเข้าหาใครก่อน”

“กูว่าประเด็นนี้น่าสนใจ”

“ประเด็นไหน”

“ผู้ชายแต่น่ารัก”


ทั้งสี่คนหันมองมองหน้ากันแล้วยกยิ้มมุมปาก แต่ก่อนจะได้เปิดประเด็นสงสัยถัดไปจานผัดไทยร้อนๆก็มาเสิร์ฟแล้ว ช่วงนี้ปากท้องสำคัญกว่าเพื่อน ถึงจะอยากเสือกแต่ก็ขอท้องอิ่มก่อน



“เซฟ ปรุงไหม”

“ปรุงครับ”


มื้อเย็นคงต่างจากมื้อเที่ยงนิดหน่อย เพราะตอนนี้พวกเขารู้จักชื่อกันและกันแล้ว



//TBC//
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-10-2017 10:28:42 โดย รฐา »

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ถ้าได้เห็นพี่เล้งในร่างเบลล์(จำแลง) เซฟต้องตะลึงแน่ คราวนี้อาจจะบอกว่าสวยกว่าสาวในสเปกอีกนะ ฮา

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
แค่นี้เซฟยังติดใจ เจอเล้งอีกลุคจะเป็นไง อิอิ

ออฟไลน์ รฐา

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Chapter 2




เวลาเที่ยงตรงที่โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์


ความร้อนแรงของสองหนุ่มหล่อดีกรีเดือนคณะทำให้โรงอาหารแน่นขนัดไปด้วยสาวๆ คนหนึ่งคือโอ๊ต เดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ปี2 เขาเป็นหนุ่มผิวเข้มจากตอนใต้ของประเทศ ภูมิลำเนาอยู่ที่หัวหินจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ที่บ้านทำธุรกิจรีสอร์ทเล็กๆอาศัยว่ามีที่ดินติดหาดบ้านกรูด ธุรกิจเลยไปได้สวยเพราะมีนักท่องเที่ยวเข้าพักทุกวัน โอ๊ตเป็นลูกขายคนเล็กของที่บ้าน เป็นคนชอบออกกำลังกาย ชอบทำกิจกรรม ชอบการแสดงออก บุคลิคขี้เล่นและมีเสน่ห์ จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาคว้าตำแหน่งเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างไม่มีข้อกังขา


และอีกคนคือเพื่อนของเขา เดือนจากคณะเศรษฐศาสตร์.. เซฟ


เซฟ ชายหนุ่มสุดคูล สมญานามเจ้าชายน้ำแข็ง ไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นคนเย็นชาไม่สนใจใคร แต่เพราะเซฟเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านเศรษฐวไพศาล เจ้าของโรงงานน้ำแข็งรายใหญ่ที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ เขามีพี่ชายคนโตที่ตอนนี้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว พี่รองเป็นสองสาวฝาแฝดต่างสไตล์ คนหนึ่งแต่งงานกับแฟนหนุ่มชาวอังกฤษ ย้ายสำมะโนครัวตามสามีไปเรียบร้อย อีกคนยังครองตัวเป็นสาวโสดสุดแซ่บ และเขายังมีพี่ชายอีกคนที่ตอนนี้อยู่ปี4 คณะนิเทศศาสตร์ดีกรีเดือนมหาลัย ความหล่อสูสีที่ไม่มีใครเป็นรองใคร ทำให้ทุกคนในมหาวิทยาลัยรู้จักสองพี่น้องคู่เดือนเป็นอย่างดี



“เซฟ.. กูว่ามึงไม่ควรมาที่นี่”

“ทำไม กูมาแดกข้าวคณะมึงไม่ได้”

“.. มึงกำลังแชร์ความนิยมแฟนคลับกูไป”

“มึงคิดผิดแล้วโอ๊ต"




“กูละเบื่อพวกมันจริงๆ”

“ปลงเถอะมึง”

“มึงควรชิน” เพชร โอม สิงโต เพื่อนอีก3คนในกลุ่มได้แต่ถอนหายใจเพราะเริ่มชินกับความหลงตัวเองของพวกมันสองคนแล้ว ก็ต้องยอมรับว่าทั้งสองคนหล่อจริงๆ ไม่แปลกหรอกที่เวลาไปไหนมาไหน จะมีสาวๆมองตามตลอด แต่พวกเขาก็ได้ประโยชน์จากการเป็นเพื่อนกับสองคนนี้ด้วย เพราะมันทำให้พวกเขาดูแลตัวเองเพิ่มมากขึ้น และสาวๆก็หันมาสนใจพวกเขามากขึ้นเช่นกัน


Tale as old as time
True as it can be
Barely even friends
Then somebody bends
Unexpectedly
Just a little change
Small to say the least
Both a little scared
Neither one prepared
Beauty and the beast


“มีใครเห็นเจ้าชายของข้าไหม มีใครเห็นเจ้าชายของข้าบ้าง”


เสียงเพลงจากลำโพงเคลื่อนที่ และผู้หญิงในชุดราตรีสีเหลืองที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นในการ์ตูนดีสนีย์ที่กำลังวิ่งไปที่โต๊ะนั้นโต๊ะนี้ ดึงแขนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเหมือนกำลังตามหาเจ้าชายดึงดูดความสนใจของคนทั้งโรงอาหารได้ไม่ยาก แม้แต่โต๊ะของเซฟและโอ๊ตยังต้องมองด้วยความสนใจ


“เขาทำอะไรกันวะ”

“โปรโมทละครเวทีมหาลัยรึเปล่า นิเทศมีทุกปี”

“พวกมึงแหกตาดูโปสเตอร์ข้างหลังด้วย เขาประกาศรับออดิชั่นนักแสดงอยู่นั่นไง” เพชรชี้ไปที่โปสเตอร์ที่อยู่ด้านหลังโอ๊ตกับเซฟ ก่อนที่สองหนุ่มจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเจ้าหญิงชุดสีเหลืองวิ่งมาถึงโต๊ะของพวกเขา



“เห็นเจ้าชายของข้าไหม เจ้าชา..” เจ้าหญิงเบลล์ชะงักเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เจ้าตัวไปคว้าแขนให้หันมาหาตัวเอง

“..พี่..เล้ง”


“จะ..จำ..จำ..จำคนผิดแล้ว”

“เดี๋ยว!” เซฟลุกตามไปคว้าแขนเอาไว้แล้วดึงตัวกลับมารวบกอดเอาไว้ เรียกเสียงฮือฮาของคนทั้งโรงอาหาร รวมไปถึงกลุ่มโปรโมทละครจากคณะนิเทศด้วย



“พี่เล้ง”

“ไม่ใช่” เล้งพยายามขืนตัวแต่ดูเหมือนว่าจะสู้แรงของคนตัวโตกว่าไม่ได้ ยิ่งเล้งดิ้นเซฟก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ไม่จริง” มือใหญ่พยายามจะช้อนคางของในอ้อมแขนขึ้นมา แต่ก็ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงเบลล์จะดื้อกว่าที่คิด



และบางครั้ง เขาทั้งสองคนอาจจะกำลังลืมไปว่าตอนนี้พวกเขาเป็นเป้าสายตาของคนมากมายแค่ไหน ปลื้มแสยะยิ้มเหมือนคนโรคจิตที่เจอเรื่องสนุกๆ จนดินต้องตบหัวดึงสติกลับมา ส่วนรุ่นน้องสาวๆที่ตามมาด้วยก็ยกกล้องขึ้นอัดวีดีโออัตโนมัติ อยากจะกรี๊ดใจจะขาดแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวว่าเจ้าชายน้ำแข็งจะปล่อยมือจากเอวเจ้าหญิงเบลล์


“พี่..”

“เออกูนี่แหละ ปล่อย..กูทำงานอยู่” ได้ยินคนที่ก้มหน้างุดในอกกระซิบบอกแบบนั้นเซฟก็ยิ้มกว้าง เขาคลายอ้อมแขนแล้วก้มหน้าลงดูแก้มแดงๆที่ซ่อนอยู่

“พี่เล้งจริงด้วย”

“ปล่อยได้ยังวะ!”

“พี่เล่นละครด้วยเหรอ”

“..ไม่ใช่ ปล่อยก่อน” เล้งขืนตัวอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วตกใจรีบเอามือดันหน้าของเซฟออกห่างเพราะชายหนุ่มรุ่นน้องพยายามก้มหน้าลงมาหาเขาเพื่อที่จะดูหน้ามันทำให้ใบหน้าพวกเขาใกล้กันจนเกินไป



“เห้ย! เจ้าโจรชั่วปล่อยเจ้าหญิงของพวกข้าเดี๋ยวนี้นะ” ดินขึ้นไปยืนบนเก้าอี้แล้วประกาศกร้าว ไหนๆก็ได้รับความสนใจขนาดนี้เขาก็ไม่ควรปล่อยโอกาสนี้ไป

“ใช่ ปล่อยมือเจ้าเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ปลื้มรีบต่อบทให้ทันที เรียนละครมาขนาดนี้ถ้ารับมุขกันไม่ได้ก็เสียชื่อพอดี



“ขอโทษนะครับ คือเรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูรไม่ใช่เหรอครับ ทำไมมีคนแคระด้วย หรือมีสโนไวท์ด้วย หรือปีนี้รวมการ์ตูนดีสนีย์ครับ” โอ๊ตยกมือทำลายความเงียบ คำถามของเขาทำให้คนทั้งโรงอาหารหัวเราะ และสำหรับดินกับปลื้ม นี่มันคือการหยามชัดๆ

“ไอ้โอ๊ตมึง!555555”


“หัวเราะอะไรกัน นี่กูอยากรู้จริงๆนะ กูสนใจ ..พี่ครับผมอยากไปออดิชั่นครับพี่” โอ๊ตหันไปยิ้มให้ทีมโปรโมท สาวๆเห็นรอยยิ้มก็แทบละลาย แต่คงไม่ใช่กับดินและปลื้มแน่นอน




“ปล่อย”

เล้งอาศัยจังหวะที่ทุกคนเปลี่ยนจุดสนใจ ค่อยๆดันตัวเซฟออก แล้วรีบเดินหนีออกไปจากโรงอาหารแต่เซฟก็ยังเดินตามออกมาจนได้


“แล้วนี่ตามมาทำไม”

“เออว่ะ.. ตามมาทำไมวะ” เซฟเกาท้ายทอยแก้เก้อ

“ประสาท ..แต่งตัวขนาดนี้ยังจำได้” ประโยคหลังเจ้าตัวพูดพึมพำกับตัวเอง แต่ชายหนุ่มอีกคนก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน

“ก็เกือบจำไม่ได้ พี่.. สวยมาก”

“คิดว่ากูดีใจไหมโดนผู้ชายชมว่าสวยเนี่ย!” ถึงแม้ว่าคนตัวเล็กจะดูเหวี่ยงวีน แต่เพราะริ้วสีแดงที่ผุดขึ้นมาที่ข้างแก้มทำให้เซฟรู้ว่าอีกคนไม่ได้โกรธจริง เขาแค่กำลังเขินเท่านั้นเอง


“แล้ว.. เมื่อกี้พี่บอกว่าไม่ได้เล่นละคร ทำไมต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วย”

“เอ่อ.. ก็.. เป็นทีมงาน วันนี้ก็.. โปรโมทงานออดิชั่นนักแสดงไง” เล้งเพิ่งจะคิดได้ว่าเผลอเหวี่ยงเด็กตรงหน้า เขาถอนหายใจเพื่อผ่อนคลายอารมณ์คุกรุ่นรวมทั้งความกระดากอายที่รุ่นน้องคนนี้ต้องมาเจอเขาในชุดแบบนี้ด้วย


“….”

“….”


พอสบตากับก็เกิดความเงียบขึ้นมาดื้อๆ เซฟมองคนตรงหน้ากัดริมฝีปากและหันหนีไปทางอื่นแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม ยอมรับว่ารุ่นพี่คนนี้มีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดเขาได้จริงๆ


“เอ่อ.. พี่กินข้าวรึยัง” ได้ยินคำถามเล้งหันขวับมามองคนตรงหน้าพร้อมเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

“กินก่อนออกมา” พอตอบเสร็จเล้งก็ยกมือขึ้นมาลูบใบหู ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะตอบไปคำถามนั้นทำไม

“แล้วตอนเย็น..”



“พี่เล้ง!” เสียงของปลื้มทำให้คนทั้งคู่หันกลับไปมองทีมโปรโมทละครเวทีที่กำลังเดินตรงมาหาพวกเขา เล้งหันมามองเพื่อรอให้อีกคนพูดต่อ แต่คนตัวสูงกว่าก็ไม่ยอมพูดสักที


“ตะ.. ตอนเย็นอะไร”

“..ไม่มีอะไรครับ” เล้งกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆเหมือนจะขัดใจกับคำตอบนั่นไม่น้อย

“ข้าวมันไก่ลุงอ๊อดหลังมอ” กลั้นใจพูดแล้วรีบหันหลังเดินหนี พูดออกไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเอง เพราะที่เล้งทำไปเมื่อกี้คือการทอดสะพานชัดๆ


“กี่โมงครับ” เซฟตะโกนไล่หลังมาทำให้เล้งต้องชะงักเท้าแล้วหันกลับไปมองใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของอีกคน


“เท่าๆเมื่อวานแหละ”



เล้งตอบไปแล้วรีบเดินก้มหน้ากลับไปหารุ่นน้องคณะตัวเอง แน่นอนว่าแววตาและรอยยิ้มของแต่ละคนมีคำถามแน่ๆ แต่ในเมื่อเสือกตัวพ่ออย่างปลื้มยังไม่ถาม รุ่นน้องแต่ละคนก็เลยยอมเงียบไปก่อน


“เอ่อ ไปคณะไหนต่อนะ”

“ดีจังเลยน้า เหมือนเบลล์จะเจอเจ้าชายแล้ว คนนี้เจ้าชายน้ำแข็งด้วยนะพี่เล้ง” คนที่เริ่มแซวคนแรกกลับกลายเป็นดินซะนี่

“อะไร? รุ่นน้อง รู้จักกันเฉยๆ”

“เมื่อกี้เค้ามีนัดกันด้วยเว้ยเฮ้ยยยย”

“จะไปต่อไหม ไม่ไปกูเปลี่ยนชุดกลับหอนะ” เล้งเริ่มโวยวายเพราะแววตาแต่ละคนนี่อยากรู้อยากเห็นมากๆ ยิ่งคล้อยหลังจากที่เซฟเดินผ่านกลุ่มพวกเขาแล้วเจ้าตัวยกมือไหว้รุ่นพี่แต่ละคนด้วยแล้ว แววตาของกลุ่มรุ่นน้องมันก็ระยิบระยับเป็นพิเศษ


“พิรุธเพียบ”

“ไอ้ปลื้ม.. กูบอกว่ารู้จักกันเฉยๆ” เล้งถอนหายใจแล้วก้มหน้ามองชายกระโปรงตัวเอง ไม่พร้อมสู้สายตาของแต่ละคนจริงๆ

“มึงเชื่อไหมเพื่อนดิน”

“กูกินข้าวครับเพื่อนปลื้มไม่ได้กินหญ้านะจ๊ะ”


“ไปกันได้ยัง” ใบหน้าที่เริ่มหน่ายของคนอาวุโสสุดทำให้พวกรุ่นน้องเริ่มรู้ว่าควรเลิกเล่นก่อนที่คนสวยในชุดเจ้าหญิงเบลล์จะเริ่มโกรธจริง ดินผายมือให้เล้งเดินนำไปที่รถเก๋งของขวัญพร้อมๆกับสั่งให้พวกที่เหลือแว้นรถไปรอที่คณะเศรษฐศาสตร์



พวกเขาใช้แผนกองโจรโปรโมทเช่นเดิมคือให้เปิดเพลง Beauty And The Beast เรียกความสนใจแล้วให้เล้งในชุดเจ้าหญิงเบลล์วิ่งไปถามหาเจ้าชายกับคนนั้นคนนี้ และทีมงานที่เหลือก็จะเดินหาคนหน้าตาดี หน่วยก้านดีแล้วเดินเข้าไปแจกใบปลิว การโปรโมทครั้งนี้ราบรื่นและเรียกความสนใจของทุกคนได้ไม่น้อย จากนั้นก็ย้ายไปที่คณะบริหารศาสตร์และทำซ้ำแบบเดิมอีก กว่าพวกเขาจะเสร็จจากคณะนี้ก็หมดเวลาพักพอดี


“เหนื่อยไหมพี่เล้ง” โจ้ขยับเข้ามาพัดให้รุ่นพี่คนสวยที่นั่งดูดน้ำจนหมดขวดเพราะความเหนื่อย อีกมือที่ว่างโจ้ก็เอาทิชชู่ซับหน้าให้ด้วย

“มึงมาแต่งชุดเบลล์แทนกูไหมล่ะอีโจ้”

“อีโจ้อยากแต่งหญิงมากค่ะ แต่แต้มบุญอีโจ้น้อยก็เลยไม่ขาวบางร่างเล็กเหมือนคุณพี่” เล้งอยากจะเตะโจ้ใจจะขาดแต่เขาก็ทำไมได้ ขนาดแรงจะยืนตอนนี้ก็ยังไม่มี


“ดิน กูว่าหลังเที่ยงคนเริ่มซาแล้วนะ หรือเราจะทำแค่ช่วงพักดีวะ” ปลื้มออกความเห็นหลังจากที่ทุกคนเดินมารวมตัวกันที่ม้าหินอ่อนข้างตึกคณะบริหาร

“กูก็คิดเหมือนกัน งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อน พี่เล้งก็จะได้พักด้วย เหนื่อยหน่อยนะพี่” เล้งได้แต่ชูนิ้วกลางกลับมาให้ดินกับปลื้ม

“กลับๆประชุมต่อที่คณะ ขวัญ โจ้ มึงสองคนดูแลเบลล์กูดีๆด้วย อย่าพากลับทางเศรษฐศาสตร์เชียวนะมึงเดี๋ยวโดนเจ้าชายน้ำแข็งฉุด”


“ไอ้ดินไอ้ปลื้มมึงตาย!!” เล้งลุกขึ้นยืนหมายจะไปเด็ดหัวคนพูด แต่ก็ไม่ทันดินกับปลื้ม สองคู่หูที่วิ่งหนีไปขึ้นมอไซด์ซิ่งหนีกลับคณะไปแล้ว



- - - - - - - - - - - - - - -



เย็นวันนั้น ที่สนามฟุตบอลของมหาลัย


สาวๆข้างสนามส่วนหนึ่งกำลังส่งเสียงเชียร์โอ๊ตที่กำลังจะทำประตูให้ทีมแต่โดนผู้รักษาประตูคว้าลูกเอาไว้ได้ก่อน อีกส่วนก็นั่งเงียบๆเฝ้ามองเซฟที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก จะกรี๊ดก็ไม่ดีเพราะกลัวว่าเซฟกับเพื่อนๆของเขาจะลุกหนี


“วันนี้แปลก มึงไม่ลงเตะ” สิงโตเหล่ตามองเพื่อนนิดๆ เพราะปกติที่จะเห็นเซฟลงแข่งคนละทีมกับโอ๊ตแย่งเรตติ้งสาวๆ แต่วันนี้มันคีปคูลนั่งไถมือถือนิ่งๆ

“ขอผ่าน กูมีนัด”

“สาวที่ไหนวะ”

“เจ้าหญิงเบลล์” เชฟตอบยิ้มๆ และเหมือนสิงโตจะได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆจากกลุ่มสาวๆด้านหลังด้วย เขาถอนหายใจเบาๆเมื่อคิดว่าถ้าสาวๆกลุ่มนั้นรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้เจ้าชายน้ำแข็งยิ้มได้ขนาดนี้ พวกเธอยังจะกรี๊ดกันอยู่หรือเปล่า


“พูดแล้วกูยังไม่เชื่อว่าเป็นผู้ชายคนเมื่อวานที่เจอที่ร้านผัดไทย สวยโคตรๆ”

“มึงว่ากูแปลกๆไหมสิง ทำไมกูดีใจที่ได้นัดกับเขา” เป็นคำถามที่ทำให้สิงโตได้แต่กรอกตามองบนจริงๆ

“มึงต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ”

“ตรงๆ”

“กูตอบคำถามด้วยคำถามได้ไหม”

“มึงกำลังทำอยู่” เซฟส่ายหน้าเบาๆ แล้วกดมือถือดูเวลาอีกครั้ง เขาไม่อยากสายกับในนัดครั้งแรกสักเท่าไหร่


“งั้นกูถาม มึงตื่นเต้นไหม ตอนนี้อยากไปตามนัดหรือยัง”

เซฟได้ฟังคำถามแล้วก็นิ่ง เหมือนเขากำลังใช้ความคิด สักพักชายหนุ่มก็พยักหน้ารับเมื่อรู้สึกว่าที่เพื่อนของเขาพูดมาเมื่อสักครู่มันคือความจริง


“มึงไม่แปลกเซฟ มึงแค่มีความรัก”




- - - - - - - - - - - - - -



..มึงแค่มีความรัก


..มึงแค่มีความรัก


..มึงแค่มีความรัก


เสียงของสิงโตยังก้องอยู่ในหัวของเซฟ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะแยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนแล้วก็ตาม เขาพยายามหาเหตุผลมาหักล้างคำพูดของเพื่อนที่บอกว่าเขากำลังมีความรัก แต่ก็ดูเหมือนว่าเหตุผลที่ยกมาในแต่ละข้อนั้น มันจะมีน้ำหนักไม่เพียงพอ เพราะเสียงของเพื่อนมันยังชัดอยู่ในหัวของเขา


“มันเรียกว่าความรักเหรอวะ”



“บ่นอะไรอยู่คนเดียว”

“เฮ้ย!” ชายหนุ่มผงะเล็กน้อยเมื่ออยู่ดีๆ คนในความคิดของเขาก็โผล่มาตรงหน้า ร่างเล็กในเสื้อฮู้ดสีดำสกรีนกราฟฟิคเท่ๆ ยีนส์พอดีตัวที่มีริ้วขาดที่หัวเข่าและรองเท้าผ้าใบแบรนด์นิยม ทั้งๆที่ไม่ได้แต่งหน้าแต่งชุดเป็นเจ้าหญิงเหมือนที่เจอเมื่อกลางวันแต่เชฟก็ยังรู้สึกว่าคนตรงหน้า.. น่ารัก


เขาแปลกไปจริงๆด้วย


“ขวัญอ่อนนะเรา”

“กำลังคิดอะไรเพลินๆ พี่โผล่มาแบบนี้ก็ตกใจสิ ไปเหอะพี่หิวแล้ว”


เซฟเดินนำรุ่นพี่ตัวเล็กกว่าไปที่ร้านข้าวมันไก่ พวกเขาสั่งเมนูเดียวกันมาสองจาน คนเป็นน้องเดินไปตักน้ำแข็งใส่แก้วมาให้ คนพี่ก็รอรินน้ำชาเหมือนเป็นเรื่องปกติเวลามากินข้าวกับเพื่อนๆ แต่เมื่อได้นั่งลงมองหน้ากันอีกที ต่างคนก็ต่างหัวเราะ


“พี่หัวเราะอะไร”

“แล้วเราหัวเราะอะไร”

“ผมถามพี่ก่อน”

“ใช้สิทธิรุ่นพี่ นายตอบก่อน”

“ขี้โกงว่ะ”



“ไอ้เซฟน้องร้ากกกก ตอบพี่มึงมาตามตรงครับว่ามึงสอยคนสวยคณะกูมาแดกข้าวด้วยได้ยังไง แล้วนอกใจกันแบบนี้เสียใจนะพี่เล้ง”

“นอกใจพ่องสิไอ้เผ่า แล้ว..นี่..น้องชายมึงเหรอ”

“ถูกต้องที่สุด หล่อๆแบบนี้คลานตามกันออกมาเลย แต่เซฟมันหล่อน้อยกว่าเผ่านะจ๊ะที่รักดูดีๆสิ”

“พ่อง”


เผ่าเหล่ตามองรุ่นพี่คณะแล้วหันมายิ้มเจ่าเล่ห์ให้น้องชายคนเล็กของบ้าน อันที่จริงเขาเห็นตั้งแต่รุ่นพี่คนสวยเดินเข้ามาทักน้องชายเขาแล้ว แปลกใจไม่น้อยที่เห็นรอยยิ้มของเซฟที่มีให้รุ่นพี่ตัวเล็ก ซุ่มสังเกตบรรยากาศของทั้งสองคนจนมั่นใจจึงเดินเข้ามาทักที่โต๊ะ


“พ่อกูก็พ่อไอ้เซฟจ๊ะยาหยี สารรูปให้ไว มาด้วยกันได้ยังไง ตอบดีโดนใจให้ผ่านแต่ถ้าตอบไม่ดีงานนี้พี่จะแย่งชิง” เล้งถอนหายใจเซ็งๆ กับไอ้หล่อพระเอกอันดับหนึ่งของคณะที่มันป้อได้ทุกคนแม้กระทั่งอาจารย์ป้า มันหล่อจริงๆนะแต่อย่าให้มันยิ้มเชียว คนบ้าอะไรยิ้มแล้วเหงือกเยอะฉิบหาย

“แย่งอะไร” เซฟดูตึงๆขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินและพี่ชายของเขาก็ดูออกทันที

“เก็บอาการไม่อยู่เลยนะมึง พี่เล้ง..ไอ้นี่มันจีบพี่เหรอ”

“ไม่.. มึงก็..”

“เซฟตอบ”

“..เพิ่งเจอกันเมื่อวานเอง”

“อ๋อ งั้นตัดใจเลยน้อง คนนี้พี่จองมานานแล้ว”


ปฏิกิริยาของเซฟหลังจากที่ได้ยินคำนี้เป็นเหมือนอย่างที่เผ่าคิดไว้ไม่มีผิด ดวงตาจะแข็งกร้าวขึ้นทันทีโดนที่เซฟไม่รู้ตัว เพราะสองพี่น้องถูกเลี้ยงคู่กันและโตมาด้วยกันทำให้เผ่ารู้ทันทีว่าน้องชายของเขาไม่พอใจมากๆ


โป๊ก


“โอ๊ย!พี่ ตีทำไมเนี่ย” เผ่าร้องเสียงหลงเมื่อโดนเล้งเอาช้อนเคาะที่กลางหน้าผาก เซฟเองก็แปลกใจไม่น้อยเหมือนกันกับท่าทางแบบนั้นของรุ่นพี่ตัวเล็ก

“มึงไม่ต้องแกล้งน้องมันเลยนะ นี่เพื่อนกินข้าวกู”

“เพื่อน..กินข้าว” เผ่าขึ้นเสียงสูงอย่างคนไม่เข้าใจ หันกลับมามองหน้าน้องชายตัวเอง รายนั้นก็เอาแต่นิ่ง หน้าตาไม่ค่อยบ่งบอกความรู้สึกเท่าไหร่

“เออ กูไม่มีเพื่อนกินข้าว มึงมาก็ดี..กู..ยืมน้องมึงนะ”


“ยืม..แล้ว..ทำไมถึงเป็นไอ้นี่ ไอ้ดินไอ้ปลื้มไอ้ฝนพวกนั้นพี่ไม่กินกับมันล่ะ” เผ่าเริ่มรู้สึกสนุกเมื่อเห็นรุ่นพี่ตัวเล็กกำลังจะจนมุม แถมน้องชายของเขาก็ดูเหมือนจะพอใจ ถึงหน้ามันจะยังนิ่งแต่แววตามันดูมีความสุขแปลกๆเวลามองไปที่รุ่นพี่คนสวยของคณะ

“ไอ้ฝนมันก็ไปกับแฟนสิ มอไซด์ไอ้ปลื้มไอ้ดินก็นั่งได้แค่สองคนกูจะไปด้วยได้ไงซ้อน3คนอันตรายจะตาย” เล้งเบือนหน้าหนีสายตาของเผ่าที่จ้องจับผิด แต่เมื่อหันไปสบตากับเซฟก็ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะไปต่อไม่ได้เอาดื้อๆ


แน่นอนว่าแก้มแดงๆของทั้งสองคนเมื่อกี้ไม่มีทางรอดพ้นสายตาของเผ่าเช่นเดิม ชายหนุ่มกรอกตาเล็กน้อยเมื่อเริ่มมั่นใจในความคิดของตัวเองมากขึ้น


“โอเคงั้นไม่กวนละ เซฟ แดกเสร็จไปส่งพี่กูด้วยนะมึง แล้วนี่มีเบอร์พี่เขายัง”

“..ยัง” เผ่ายกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเพราะไม่คิดว่าน้องชายเขาจะเบ๊อะได้ขนาดนี้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น เสียชื่อน้องชายไอ้เผ่าจริงๆ จะจีบเขาแต่ยังไม่มีเบอร์เนี่ยนะ

“ขอสิ!”



“เอ่อ..พี่เล้ง ขอ..ขอเบอร์ได้ไหมครับ”

“เอา..เครื่องมา เดี๋ยวกดให้”



เผ่ายืนคุมทั้งสองคนแลกเบอร์กันจนเสร็จ เขาจึงเลี่ยงเดินออกมายืนสังเกตการณ์อยู่ไกลๆ สิ่งที่เห็นคือน้องชายของเขายิ้มมากขึ้นและดูเขินตลอดเวลาที่คุยกับเล้ง เจ้าตัวมันอาจจะไม่รู้หรอก แต่เพราะเขาเป็นพี่ชายที่เห็นเซฟมาตั้งแต่เกิด


อีกฝ่ายคือพี่คณะคนสวยที่ทั้งดีและเก่ง เป็นนางฟ้าที่รุ่นน้องทุกคนรู้ดีว่าสูงเกินเอื้อม ที่เห็นเขาพูดจีบไปแบบนั้นก็ทำได้แค่พูด ไม่มีใครกล้าสอยนางฟ้าลงมาจริงๆจังๆสักคน



“มาถูกใจอะไรไอ้เซฟวะ ..น่าสนุก”




//TBC//
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-10-2017 10:50:39 โดย รฐา »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
โอย อ่านแล้วต้องยิ้ม
รอตอนต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2590
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ Naamtaan22

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 271
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
เอ่อ....Beauty and the Beat เวอร์ชั่นนี้เรายังไม่เคยอ่านมาก่อนจะฮาไปไหนแต่เราชอบนะมีสีสันดีรออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ 98NooNid0831

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 28
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
เวอร์ชั่นนี้ละมุนมาก :impress2: :-[

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
ดีต่อใจมากเลยค่าา ละมุนละไมสุดๆ เจ้าหญิงเบลล์สวยน่ารัก ชอบบบ  :mew1:

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
น่ารักมากมาย..ยยยยย ชอบพี่เล้ง ชิคๆคูลๆ   :m18: :m18: :m18:

ออฟไลน์ silverrain

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ปักหมุดรอตอนต่อไป
น่ารักทั้งคู่เลย

ออฟไลน์ Petit.K

  • Petit parapluie
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
โง้ยยยยน่าก ชอบๆ ตลกมาก เอาฮาไปไหนคะพี่เล้ง

ออฟไลน์ A_bookworm

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 127
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0
ละมุน และดีต่อใจอ่ะ รอๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ oilzaza001

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 619
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
 :pig4: :pig4: น่ารักกกก -////-

ออฟไลน์ รฐา

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Chapter 3



“มึงดูเพื่อนมึงค้าบ สายเปย์แค่ไหนถามใจเธอดู” โอมถอนหายใจพร้อมยกพวกแก้วน้ำผลไม้ปั่นในมือให้สิงโตดู ที่เขาต้องมาเป็นเด็กส่งของเพียงเพราะข้อความสั้นๆที่ถูกส่งมาจากเจ้าหญิงเบลล์ว่า อยากกินแอปเปิ้ลปั่น


“สิง ถือช่วยไอ้โอมหน่อย กูกลัวหก” คนที่ถูกเรียกได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็ยอมเดินมาช่วยแบ่งแก้วน้ำจากมือโอมไป

“มีของพวกกูบ้างไหมเนี่ย”

“เออเดี๋ยวกูเลี้ยงทีหลัง ตอนนี้ช่วยกูเอาไปส่งที่วิทยาก่อน”


โอมกับสิงโตส่ายหน้าเบาๆกับความล้นของเพื่อน แต่พวกเขาไม่คิดจะห้ามมันเลยสักนิด ไม่นานทั้งสามคนก็มาถึงคณะวิทยาศาสตร์และกลุ่มเป้าหมายของพวกเขาก็กำลังเดินออกจากตึกมานั่งพักที่ม้าหินอ่อนข้างๆพอดี


“พี่เล้ง”


เสียงของเซฟดึงความสนใจของคนทั้งกลุ่มได้ไม่ยาก แต่รุ่นพี่นิเทศทุกคนรู้กันดีว่าพ่อรูปหล่อของคณะเศรษฐศาสตร์มาหาใคร พวกเขาเลยปล่อยให้เซฟเดินไปหาเจ้าหญิงเบลล์เอง โจ้กับขวัญก็รู้หน้าที่เดินเลี่ยงออกมารับแก้วน้ำปั่นแล้วก็ไปรวมกลุ่มอยู่กับพวกเพื่อนๆ


นี่ไม่ใช่วันแรกที่เจ้าชายน้ำแข็งส่งส่วยให้ทุกคนแบบนี้ ทีมโปรโมทละครเวทีได้ของบรรณาการทุกเที่ยง ย้ำว่า ทุกเที่ยง แต่ส่วนมากก็จะเป็นน้ำปั่นผลไม้เพิ่มความสดชื่น บางครั้งก็เป็นนมปั่นบ้าง ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่ที่ว่าเจ้าหญิงเบลล์จะอยากกินอะไร


ดินกับปลื้มฉลาดพอที่จะเตือนเพื่อนและน้องๆทุกคนไว้ว่าห้ามแซวเล้งเด็ดขาด ให้ทำตัวปกติเอาไว้เพราะถ้าเกิดแซวจนเล้งโกรธขึ้นมา ของส่งส่วยอาจจะหายไปเลยก็ได้



“เหนื่อยไหมพี่”

“พัดให้หน่อยสิ” เล้งรับแก้วแอปเปิ้ลปั่นมาถือไว้ก่อนยื่นพัดเล็กๆให้รุ่นน้องตัวสูงทำหน้าที่แทนขวัญกับโจ้ที่มันสองคนชอบหนีไปทุกครั้งที่มีน้ำปั่นมาส่ง

“พี่ใส่ชุดนี้ทุกวันไม่คันเหรอ”

“วันนี้วันสุดท้ายละเหอะ แต่ก็คันจริงแหละ”

“คันตรงไหน”

“เนี่ยๆแถวๆซิป เกาให้หน่อย” รุ่นพี่ตัวเล็กเอี้ยวตัวหันหลังให้อีกคนเกาได้สะดวก แต่เหมือนว่าคนตัวสูงจะเกาไม่ถูกที่ เขาจึงขยับซ้ายขวาตามมือจนคนเป็นน้องหลุดหัวเราะ

“นิ่งก่อนพี่ วิกผมมันติดซิป” เซฟยกกระโปรงออกจากม้าหินอ่อน เขานั่งลงแทนที่แล้วปล่อยให้กระโปรงทับขาตัวเองเอาไว้ เพราะชุดมันพองเลยทำให้ปกติเล้งนั่งม้าหินอ่อนได้คนเดียว ถ้าจะมีใครนั่งด้วยสักคน ก็ต้องยอมโดนกระโปรงทับแบบนี้


“ขอดึงขาดเลยนะ” เซฟก็ค่อยๆแกะปลายผมที่ติดซิปออกแล้วปัดวิกผมทั้งหมดไปที่พักไว้ที่ไหล่ด้านซ้าย

“หึหึ เอาประโปรงคลุมไว้แบบนั้น..อยากใส่เหรอ”

“เปล่า.. อยากนั่งด้วย ยืนพัดให้มันเมื่อยนะพี่เล้ง”

“นึกว่าอยากใส่จะยกให้เลย เห้ย!อร่อย! ร้านไหนวะเนี่ย”

“ที่คณะแหละ แต่ไม่เคยลองกินน้ำแอปเปิ้ลปั่น อร่อยเหรอ” เล้งเลิกคิ้วสูงเมื่อได้ยินอย่างนั้น มองหน้าซื่อๆของคนพูดแล้วตัดสินใจยื่นแก้วให้ลองชิม



ภาพของเจ้าชายน้ำแข็งที่ก้มลงดูดน้ำในมือเล้งขณะที่เจ้าตัวยังพัดคลายร้อนให้รุ่นพี่คนสวยแถมยังมองด้วยสายตาที่เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่าเขาจีบกันทำให้สาวๆในทีมโปรโมทละครเคลิ้มไปแล้วเรียบร้อย แม้แต่พวกผู้ชายยังต้องเบือนหน้าหนีเพราะรู้สึกเขินแทน



“ปลื้ม มึงว่าเค้าจะรู้ตัวกันไหมวะว่าเค้าจีบกันหนักมาก”

“กูว่าไม่ เมื่อวานกูถามพี่เล้งเรื่องน้องเค้าเว้ย มึงรู้ไหมพี่เล้งตอบว่าไง”


“ว่า..” ไม่ใช่แค่ดินที่เอียงตัวเข้าหาปลื้ม เขากวาดตามองรุ่นน้องที่พร้อมใจกันขยับเข้ามาหาอย่างพร้อมเพรียง รวมถึงเด็กต่างคณะอีกสองคนซึ่งเป็นเพื่อนของเซฟด้วย

“เพื่อนกินข้าว แม่ง! นัดเดทชัดๆแล้วไม่รู้ตัวด้วยนะพี่เล้งน่ะ” ลองท่านประธานกองเสือกแห่งชาติได้คอนเฟิร์มด้วยตัวเองขนาดนี้ แสดงว่าข้อมูลเชื่อถือได้แน่นอน

“ต้องดูกันไปยาวๆ”



กว่าช่วงเวลาของการโปรโมทงานออดิชั่นนักแสดงจะจบลงก็เล่นเอาทีมงานเหนื่อยกันทุกคน แต่ฟีดแบคที่ได้กลับมาในครั้งนี้ก็น่าพอใจไม่น้อย ทุกคนได้รับคำชมจากอาจารย์กันถ้วนหน้า ที่ทำให้ละครเวทีปีนี้ดูน่าสนใจตั้งแต่งานออดิชั่น


ในหน้าเพจของคณะนิเทศศาสตร์และเพจมหาวิทยาลัยที่ลงข่าวโปรโมทเอาไว้ก็มีนักศึกษาจำนวนมากเข้ามาสอบถาม ทำให้ทีมงานต้องวางแผนรับมือกับงานออดิชั่นให้ดีกว่าเดิม เพราะคาดว่าปีนี้จำนวนคนน่าจะเยอะกว่าปีก่อนๆ



“พี่ดินๆ คนโคตรเยอะเลย!” รุ่นน้องปีสามที่ได้รับมอบหมายให้จัดการเรื่องรับสมัครออดิชั่นที่ด้านนอกวิ่งเข้ามาหารุ่นพี่ในห้องซ้อมขนาดใหญ่ของคณะด้วยความตื่นเต้น และดูเหมือนว่าพวกรุ่นพี่ที่อยู่ในห้องก็ตื่นเต้นและดีใจไม่แพ้กัน

“ยังไงดีวะ เยอะแค่ไหน”

“เอาเป็นว่าถ้าให้เข้ามาคนละ10นาที เย็นนี้ก็ออดิชั่นไม่เสร็จ” รุ่นพี่แต่ละคนร้องดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นเพราะมันถือว่าเป็นความสำเร็จก้าวแรกที่พวกเขาทำได้


“พี่เล้ง! โคตรดีใจ! ต้องขอบคุณเจ้าหญิงเบลล์คนสวย” ปลื้มวิ่งมาจากอีกฟากหนึ่งของห้อง รวบกอดรุ่นพี่จนจุกเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ดี และทำให้บรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้น


“ทุกคนพร้อมไหม เปลี่ยนกำหนดเวลาต่อคน มากสุดไม่เกินคนละ5นาที ดีไหมพี่เล้ง” ดินยิ้มกว้างอย่างคนเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่กับความสำเร็จก้าวแรกที่ถือว่าคุ้มค่ากับการเหนื่อยกันเป็นอาทิตย์


“แล้วแต่ผู้กำกับเลย เต็มที่เว้ย! นี่ถ้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่วันแรกนะAลอยเลยมาพวกมึง ไป!ลุย!” น้องๆแต่ละคนยกมือท่วมหัวรับคำอวยพรของเล้ง แล้วแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของแต่ละคนเพื่อเตรียมความพร้อมในการเริ่มออดิชั่นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้



ในส่วนบริเวณด้านนอก โต๊ะลงทะเบียนยังคงวุ่นวายอยู่เช่นเดิม แม้จะมีป้ายบอกขั้นตอนการสมัครชัดเจนก็ยังมีนักศึกษาบางประเภทที่ไม่ชอบอ่าน แล้วก็เดินมาถามจนทีมงานปวดหัว ส่วนใครที่สมัครเสร็จแล้วก็จะได้ป้ายหมายเลขและชื่อเล่นแปะไว้ที่หน้าอก



เสียงกรี๊ดของสาวๆบางคนที่ดังขึ้นเรียกความสนใจของผู้คนไม่น้อย เผ่า พระเอกหมายเลขหนึ่งของคณะนิเทศศาสตร์เดินกอดคอน้องชายแท้ๆของตัวเองเข้ามา หรือถ้ามองในมุมมองของเซฟ เขาคงอยากจะใช้คำว่าลากคอเข้ามามากกว่า



ด้านหลังของสองพี่น้องสุดหล่อก็คือโอ๊ตและกลุ่มเพื่อนครบทีม เพชร โอม สิงโต ทั้งสามคนโดนโอ๊ตลากมาสมัครเป็นเพื่อนกัน ส่วนเซฟนอกจากจะโดนพี่ชายแท้ๆลากคอมาแล้ว ทางคณะเศรษฐศาสตร์ก็ยังขอความร่วมมือกึ่งบังคับให้เขาเป็นตัวแทนจากคณะเพื่อเข้ามามีส่วนร่วมในละครเวทีครบรอบ 20 ปีมหาวิทยาลัยด้วย


“พี่เผ่าขาาาา เรื่องนี้แคสบทไหนคะ พระเอกเหมือนเดิมไหม”

“มึงไม่ต้องพูดเสียงสองใส่กูอีเชอรี่ แล้วพูดกับกูมองหน้ากู ไม่ใช่มองหน้าน้องกู” เผ่าคว้ากระดาษที่ใช้ลงทะเบียนมาตีลงกลางหน้าผากรุ่นน้อง

“อ๊าา รุนแรงเหลือเกิน ฟาดมาอีกค่ะท่านลอร์ด ฟาดฉันมา อ๊า” หนูเชอรี่ตุ๊ดตัวกลมผู้คิดว่าตัวเองน่ารักเสมอคว้ามือเผ่ามากอดมาหอมเรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ เซฟเห็นแล้วได้แต่ทำหน้าแหยงๆที่เห็นพี่ชายของเขาเล่นกลับด้วย



“ผมอยากแคสบทพระเอกครับ” โอ๊ตโปรยยิ้ม และแน่นอนว่าทั้งสาวแท้สาวเทียมพร้อมใจกันอ้อนระทวยกับรอยยิ้มนั่น

“พระเอกทางนี้เลยค่ะ พ่อคุณเอ๊ย หล่อเข้ม โดนใจเหลือเกิน”

“พี่เผ่าเอาด้วยไหมคะบท Beast”


“ไม่มีทาง ข้าไม่ได้อัปลักษณ์เพราะข้าคือผู้ชายที่หล่อที่สุด เก่งที่สุด น่าหลงใหลในหมู่บ้านและเป็นที่หมายปองของสาวๆทุกคน ข้าเองแกสตอง” เผ่าใช้เสียงเหมือนที่นักพากย์ใช้ในการพากย์ภาพยนตร์ ทำให้ทุกคนคิดตรงกันว่าถ้าเผ่าจะได้รับบท แกสตอง ก็ไม่น่าจะเป็นที่กังขาของใคร เพราะความสามารถและความเข้าถึงตัวละครของเขาเป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้ว


“พี่มึงเก่งว่ะเซฟ”

“เออ กูก็เพิ่งรู้ว่าพี่กูเก่งเหมือนกัน” เขาถอนหายใจเบาๆแล้วเขียนชื่อลงในใบละเบียน แต่ละคนเมื่อได้ป้ายหมายเลขกับเรียบร้อยก็ไปนั่งรอเพราะกว่าจะถึงลำดับของเขาก็คงอีกนานเนื่องจากจำนวนผู้สมัครก่อนหน้ามีเยอะมาก


เซฟหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปหมายเลขที่แปะอยู่ที่หน้าอกตัวเองแล้วกดส่งไปหารุ่นพี่ตัวเล็กที่ตอนนี้น่าจะอยู่ในห้องด้านใน สักพักเขาก็ได้รับข้อความกลับมาว่า “ก็ลองไม่มาสิ” พร้อมอีโมหน้าโกรธสีแดง


เพื่อนแต่ละคนมองเซฟที่นั่งมองโทรศัพท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวแล้วก็ปลง จีบกันหนักขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวทั้งคู่ เผ่ากับโอ๊ตที่นั่งขนาบสองข้างแอบเหล่อ่านแชทที่เขาคุยกัน สักพักก็เห็นรุ่นพี่คนสวยส่งรูปตัวเองในกระจก นั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้องซ้อมพร้อมชูสองนิ้วบนหัวมาให้ด้วย เซฟกดขยายรูปแล้วซูมไปที่หน้าของคนตัวเล็กจากนั้นก็บันทึกรูปเป็นไว้ในมือถือ ตั้งใจจะเอาไปตั้งเป็นภาพหน้าจอ



“เหม็นความรักจริงๆ”

“เหี้ย! ไอ้โอ๊ตไอ้ชั่วมึงแอบดูได้ไง” เซฟหันไปด่าโอ๊ตพร้อมกับดึงโทรศัพท์มาซ่อนหน้าจอไว้ที่อกของเขา

“มึงด่ากูก็เท่ากับด่าพี่มึงด้วยนะเพื่อน พี่เผ่าแปะปากใส่มึงตั้งแต่มึงส่งรูปไปให้พี่เขาก่อนแล้ว มึงไม่เห็นเอง”

“พวกเลว” เซฟตั้งท่าจะลุกหนีแต่โดนเผ่ากับโอ๊ตประกบซ้ายขวา เขาเลยตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิมแม้ว่ามันจะสั่นแจ้งเตือนข้อความ เขาก็ทำใจแข็งไม่หยิบขึ้นมาดู


“มึงไม่ตอบไลน์พี่เค้าล่ะ” เผ่าแสยะยิ้มมองน้องด้วยความสนุก เหตุการณ์แบบนี้ถ้าให้เขาเดาตามนิสัยของพี่เล้งแล้วล่ะก็ เขาคิดว่าอีกไม่เกิน5นาที รุ่นพี่คนสวยจะต้องเดินออกมาตามหาไอ้เซฟน้องชายเขาแน่ๆ

“ใช่มึง เดี๋ยวพี่เค้าโกรธนะเว้ย หยิบขึ้นมาเร็ว”

“เสือก”

“แหม แหม แหมมมม เรื่องนี้เสือกไม่ได้เลยยยย”




“ประกาศนะคะอีกสักครู่จะถึงเวลาแล้ว ตอนนี้ขอให้ผู้เข้าสมัครทุกท่านเตรียมตัวด้วยนะคะ การเข้าห้องออดิชั่นจะเข้าไปทีละคน ตอนนี้หมายเลข1-10 ขอให้มาสแตนด์บายได้เลยค่ะ”



เสียงประกาศจากลำโพงดึงความสนใจของทุกคนไปที่การออดิชั่นแทน คนที่ถูกประกาศเรียกก็ลุกไปเข้าแถวตามลำดับ ในชุดแรกนี้ก็มีน้ำฝนตัวเต็งบทนางเอกรวมอยู่ด้วย



ประตูทางเข้าห้องออดิชั่นที่ถูกเปิดจากข้างในทำให้ทีมงานและทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นหันไปสนใจ หัวกลมๆกับใบหน้าที่ถูกจัดอยู่ในประเภท “น่ารัก” ของรุ่นพี่ที่จบไปแล้วโผล่ออกมาก่อน เจ้าตัวดูตกใจเล็กน้อยที่โผล่ออกมาในจังหวะที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่



“มีอะไรรึเปล่าคะพี่เล้ง” ชื่อของรุ่นพี่คนสวยทำให้เซฟหันขวับ เขาลุกขึ้นยืนเพื่อจะมองหาคนตัวเล็กบ้าง เป็นจังหวะเดียวกันที่รุ่นพี่ตัวเล็กหันมาเห็นเขาพอดี

“ไม่มีอะไร พี่มาหาน้องเฉยๆ” เล้งยิ้มนิดๆแล้วดินเลี่ยงออกมา แต่ด้วยหน้าตาที่น่ารักของเขาทำให้เล้งยังเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน



เซฟตั้งใจว่าจะพาอีกคนออกไปคุยข้างนอกไกลๆ แต่ขาทั้งสองข้างของเขาก็โดนพี่ชายและเพื่อนสนิทหนีบไว้แน่น ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ส่วนเล้งก็ได้แต่หัวเราะเบาๆกับภาพที่เห็น


“ทำไมโดนจับไว้แบบนั้นล่ะ”

“ต้องจับไว้ครับพี่เดี๋ยวมันหนีออดิชั่น” โอ๊ตชิ่งฟ้องก่อนและคำตอบนั้นก็ทำให้เล้งขมวดคิ้วแถมยังยกมือขึ้นกอดอกไว้ด้วย


“จะหนีจริงเหรอ”

“พี่เล้งอย่าไปเชื่อมันสิ” น้ำเสียงแววตาของเซฟที่มองคนตรงหน้า ทำให้เผ่าต้องปล่อยมือที่กำเสื้อน้องชายของเขาออกแล้วหันไปอ้วกแทน



ถ้าสาวๆเห็นสายตาแบบนี้ของเซฟต่อให้ใจแข็งแค่ไหนก็ไม่รอด แต่มันกลับใช้ไม่ได้ผลเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นเล้ง รุ่นพี่ตัวเล็กแค่เลิกคิ้วสูงแล้วมองกลับเหมือนเค้นเอาความจริง


เล่นเกมจ้องตากันชัดๆ ถ้าคนทั้งคู่เป็นปลากัด จ้องกันขนาดนี้คนนึงคงท้องอูมส่วนอีกคนก็ก่อหวอดไปแล้ว และในท้ายที่สุดก็เป็นเล้งที่เริ่มคลายยิ้มออกมาก่อน



“ทำไมไม่ตอบไลน์”

“พี่เผ่ากับไอ้โอ๊ตแอบดู” คำตอบของเซฟทำให้เล้งส่งสายตาอาฆาตไปให้คนทั้งคู่ พอโอ๊ตโดนสายตาแบบนั้นก็ปล่อยมือจากเซฟแล้วรีบชิ่งหันหนีไปทางอื่น


“มานี่” รุ่นพี่ตัวเล็กดึงตรงแขนเสื้อที่เซฟพับเอาไว้ ออกแรงจูงให้อีกคนเดินตามเขาไปด้านนอกที่ห่างไกลผู้คนนิดหน่อย




“เอาล่ะ ตอบมา มาแคสบทอะไร เตรียมร้องเพลงมารึเปล่าแล้วเต้นได้ไหม” เซฟดูจะตกใจไม่น้อยกับคำถามของคนตัวเล็ก และแววตาตื่นๆที่ได้รับก็ทำให้เล้งพอรู้คำตอบแล้ว


“ไม่ใช่ว่าหล่ออย่างเดียวแล้วจะแคสผ่านนะเว้ย” รุ่นน้องตัวสูงอมยิ้มทันทีได้ยินว่าคนตัวเล็กชมเขา ส่วนคนพี่ก็ยังคงไม่รู้ตัวว่าคำพูดของเขามันส่งผลมากมายแค่ไหน คนตัวเล็กเลื่อนหารูปคาแรกเตอร์ตัวละครทั้งหมดของเรื่องที่ถ่ายมาจากหนังสือ พอจะยื่นให้อีกคนดูถึงได้เห็นว่ารายนั้นอมยิ้มมองเขาอยู่


“อะไร”

“..ผมหล่อใช่ไหม”

“หืม”

“เมื่อกี้พี่บอกว่าผมหล่อ”

“สาระก่อนได้ไหม”

“กลัวผมแคสไม่ผ่านเหรอ”



คำถามนั้นทำให้เล้งชะงัก คนตัวเล็กขบริมฝีปากตัวเองเบาๆแล้วตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ดวงตากลมๆเหลือบมองคนตัวสูงอีกครั้งก่อนจะหันหนีไปมองทางอื่น เซฟถึงกับใจเสียเมื่อเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นจากรุ่นพี่แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไป เล้งก็ชิงพูดเสียก่อน


“ถ้าเปิดกองเมื่อไหร่ ช่วงหลังเลิกเรียนก็คือเวลาทำงาน ข้าวเย็นก็ได้กินแค่ที่กอง ถ้ายังอยากกินข้าวด้วยกัน..ก็แคสให้ผ่านล่ะ” พูดจบเล้งก็ตัดสินใจเดินกลับเข้าไปด้านในโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย ปล่อยให้คนเป็นยืนอึ้งกับสิ่งที่เขาพูดออกมา


แม้ว่าเซฟจะดูเป็นคนที่เข้าใจอะไรยาก แต่เรื่องนี้เขาประมวลได้เร็วจนน่าตกใจ ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับที่หน้าอก และเป็นความจริงที่หัวใจของเขาเต้นแรงและรัวมากๆ




“พี่เล้งแม่ง..โคตรน่ารักเลยว่ะ!”





//TBC//
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-10-2017 08:42:05 โดย รฐา »

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
มีความอ่อยระดับสิบ :hao3:

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ทำไมรู้สึกเหมือนเขาจีบกันเขาอ่อยกัน (แรงมาก) แต่เขาบอกไม่ได้จีบกันนะเออ

ออฟไลน์ A_bookworm

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 127
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0
 :katai5: :katai5: :katai5: ยิ่งอ่านยิ่งละมุน น่าร๊ากกกมากเรื่องนี้ชอบๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จร้าไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้และรอติดตามจร้าาา

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
ใจจะพัง

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
“พี่เล้งแม่ง..โคตรน่ารักเลยว่ะ!” >>>“พี่เล้งแม่ง..โคตรอ่อยเลยว่ะ!” 
น่ารักมาก + 1 :5775: จ้า

ออฟไลน์ loveview

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1912
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +87/-10
แบบอ่อยหนักมาก

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
จีบกันแรงมากจ้าาา เพื่อนกินข้าวที่ไหนเขาทำกันแบบนี้  :hao7:

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด