ปุ่ง ปัง ปุ่ง ปัง ว๊ายยยโดนมือ 55 จุดพลุฉลองให้ตัวเอง ในที่สุดก็ตามมาทันแล้ว(หลังจากอ่านมา 1 อาทิตย์ กว่า ๆ)
ขออนุญาตเรียกพี่แล้วกันนะค่ะ คิดว่าตัวเองอายุน้อยกว่าติ๊งนึง
ความประทับใจอ่านเรื่องราวของพวกพี่แล้วมันมีความสุข บางครั้งก็เหมือนคนบ้านั่งร้องไห้ นั่งหัวเราะ นั่งยิ้มกับคอมเหมือนคนบ้า(ซึ่งคิดว่าทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ก็คงเป็นเหมือนกัน)
แค่อ่านเรื่องราวผ่านตัวอักษร ยังสัมผัสได้ถึงความรัก การดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน ขนาดไม่รู้จักยังรู้สึกได้ มันเป็นอะไรที่ประทับใจมาก
อยากจะบอกว่าใช้คตินี้กับตัวเองมาตลอดเลย คือ
..ทำทุกวันให้เป็นวันพิเศษ.. ซึ่งมันเหมือนคู่ของพวกพี่มาก มันตอบโจทย์ของเค้าได้มากเลย อยากทำอะไรทำ ทำแล้วคนอื่นไม่เดือดร้อนก็ทำ ทำให้คนที่เรารักไม่จำเป็นต้องจำกัดว่า ต้องรอวันพิเศษ แต่ทำทุกวันให้เป็นวันพิเศษได้ ซึ่งเราไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงจะเกิดอะไรขึ้น แต่ ณ.วันนี้ เรารู้ว่าเราทำอะไรแค่นั้นพอ .... รู้สึกจริง ๆ ค่ะว่าคติอันนี้มันสัมผัสได้กับเรื่องราวของพี่ทั้ง 2 คนมาก ๆ
ความรู้สึเสียดายช่วงเวลาที่พี่เอมาโพสต์เล่าเรื่องนี้ ก็ได้เข้ามาที่เล้าแห่งนี้แล้ว แต่ทำไมฉ๊านนนนนนไม่เจอทู้นี้(ก็เพราะแกชอบอ่านแต่เรื่องที่จบแล้วอ่ะดิ.....โหมดด่าตัวเอง) แล้วก็มา ๆ หาย ๆ เหมือนกัน แต่ตอนนี้สมัครสมาชิกแล้ว
ที่บอกว่าเสียดายคือ ช่วงระยะเวลาที่พี่มาเล่าเนี่ย มันเกิดเรื่องมากมายเลย พ่อแม่พี่เอรู้เรื่องที่พวกพี่คบกันแล้ว ตอนที่พี่เล่าอยู่ในกระทู้ ไหนจะตอนที่แม่พี่ป่านรู้อีก ก็เป็นช่วงเวลาตอนที่พี่มาเล่าในนี้ แล้วหลายเหตุการณ์ ที่เป็นเรื่องที่เป็น ณ.ปัจจุบัน ในตอนนั้น ๆ อ่ะ คือสรุปแล้วเค้าอยากมีส่วนร่วมกับอารมณ์ในตอนนั้นอ่ะ เวลาลุ้นก็ลุ้นด้วย เศร้าก็เศร้าด้วย ดีใจก็ดีใจด้วย อะไรประมาณนั้น (แต่มันผ่านไปแล้วช่างมัน) แบบว่าช่วงให้กำลังใจก็อยากให้บ้างอ่ะ เสียดายเพราะอยากมีส่วนร่วมในตอนนั้นเท่านั้นเอง...
ความรู้สึกที่อยากจะขอบคุณพี่เอ...ผู้ชายคนนี้คนดีของพี่ป่าน และคนที่พี่ป่านรัก
พี่ป่าน..ผู้ชายคนนี้คนที่เกิดมาให้พี่เอรัก ให้ดูแล
พี่เอ+พี่ป่าน..ผู้ชาย 2 คนนี้ที่มีเรื่องเล่าที่น่ารักมาให้เราได้รู้ว่ารักแท้มีอยู่จริง
ขอบคุณนะค่ะ

คนสุดท้าย...
พี่นาเมฮ์...บก.ผู้น่ารักและมีมุมมองในความรักที่ดี(เหมือนที่พี่เอเคยบอกไว้ ) แล้วถ้าไม่มีพี่นาเมฮ์เราก็คงพลาดสิ่งดี ๆ พลาดที่จะรู้เรื่องราวความรักที่น่ารักของพี่เอกับพี่ป่าน ของคุณพี่นาเมฮ์ ค่ะ

ความรู้สึกสุดท้ายแล้ว...ใจหายค่ะที่รู้ว่าเรื่องนี้ในไม่ช้าพี่เอกับพี่ป่านอาจจะไม่ได้มาเล่าต่อ แต่เคารพการตัดสินใจของพวกพี่ เข้าใจในความจำเป็น แต่ตลอดปีที่พวกพี่เข้ามาเล่าให้เราได้รับรู้ก็ขอบคุณมากแล้ว(นี่ขนาดว่าไม่ได้ตามอ่านมาตั้งแต่แรกเหมือนคนอื่นยังรู้สึกมากขนาดนี้เลย แต่คนที่เขาตามทุกวันไม่รู้ว่าจะขนาดไหนเน้อ) แต่อยากให้นาน ๆ ที่พวกพี่ส่งข่าวมาบ้างอะไรบ้าง แต่ถ้าไม่สะดวกก็เข้าใจนะค่ะ
ปล..เย้ ...เย่ เย้....จะได้เม้นตอนปัจจุบันแล้ว (ตอนปัจจุบัน คุโระหายไว ๆ น๊า แข็งแรง แข็งแรง)
ปล..2..พี่รู้ป่าวว่าการอ่านเรื่องของพี่ตอนกลางคืนมันเป็นอะไรที่ทรมานมาก.......หิ๊ววววววววว หิว มีแต่ของกิน
ปล..3...เค้าพิมพ์ยาวไปป่าวเนี่ย