กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
สวัสดีครับ วันนี้ก็ยังหนาวอยู่นะครับผมมาอ่านที่ป่านโพสไว้เมื่อวานเอาตอนเช้านี่แหล่ะครับ เพราะเมื่อคืนมันไม่ยอมให้อ่าน บอกว่าเขิน ไว้ค่อยมาอ่านตอนเช้าตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันก็แล้วกันอ่านแล้วก็นั่งหน้าบานอยู่เนี่ยแหล่ะครับ ทำไมมันไม่ค่อยชมผมต่อหน้าเลยน้อ ไม่รู้ว่าเขินอะไรนักหนา บางทีคนเราก็อยากได้ยินจากปากตรงๆ บ้างนี่นา แต่ก็นี่ล่ะครับ มันล่ะ ไอ้ป่านของผม หลายคนเคยโพสคอมเมนท์ไว้ประมาณว่า อ่านที่ผมพิมพ์แล้ว รู้เลยว่าผมรักป่านมาก แต่ทำไมถึงรักได้มากขนาดนั้น ตอนนี้ได้อ่านที่ป่านโพสแล้วคงไม่สงสัยแล้วใช่ไหมครับ ว่าทำไมผมถึงรักมันนักหนาแบบนี้ เพราะความที่ป่านเป็นป่านนี่แหล่ะครับ บางทีผมก็เคยคิดๆ นะครับว่า ถ้าผมไม่เจอมัน ป่านนี้ผมจะทำอะไรอยู่ อาจจะเป็นเพลย์บอยลอยชายไปเรื่อยๆ ไม่แต่งงานเสียที หรือไม่ก็มีลูกไปสี่คนแล้ว เป็นพ่อบ้านอะไรแบบนี้ แต่นั่นแหล่ะครับ จะว่าเพราะอะไรก็ตามเถอะ โชคชะตา พรหมลิขิต หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่ทำให้ผมได้มาเจอมันนั่นทำให้ผมเป็นผมในทุกวันนี้แล้วที่ผมพูดกับมันเสมอๆ ว่า อนาคตน่ะ เป็นเรื่องอนาคต เพราะจะว่าไปจริงๆ แล้วความสัมพันธ์ของเรา ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ได้นานแค่ไหน แต่แค่ขอให้ทำทุกวันของเราให้ดี เท่าที่เรายังอยู่ด้วยกัน ผมมักพูดแบบนี้ แต่เอาจริงๆ เข้า ผมก็เคยนึกกลัวนะครับถ้าหากวันนึง อะไรก็ตามทำให้ผมกับมันต้องแยกกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ ผมจะทำยังไง เพราะบางทีปัจจัยมันไม่ได้อยู่แค่ เรารักกัน แล้วมันจะพอไงครับแต่ก็ไม่คิดมากเกินไปหรอกครับ แค่คิดเพื่อไว้เฉยๆ เพราะผมก็เชื่อมั่นในสิ่งที่ผมทำทุกๆ วันว่า ถ้าเราทำวันนี้ให้ดี มันก็จะส่งผลถึงอนาคตด้วย ผมกับมันประคองความรักของเรามาด้วยกัน สิบกว่าปี ที่ผ่านมา มันก็แทบไม่น่าเชื่อแล้วว่าผมกับมันผ่านอะไรๆ มาด้วยกันได้ขนาดนี้แต่ก็หวังครับ หวังว่าจะมี ยี่สิบปี สามสิบปี หรือตราบเท่าที่ผมยังหายใจอยู่ ผมจะมีมันอยู่แบบนี้ ได้รักมันอยู่แบบนี้แต่ตอนนี้บางที คำว่ารัก มันก็อาจจะไม่พอกับความรู้สึกที่ผมมีให้มันนะครับ ก็จริงอยู่ที่เราอาจจะไม่หวือหวา สวีทมากมายอะไรเหมือนตอนรักกันใหม่ๆ มันอาจจะนิ่งขึ้น เคยชินกันมากขึ้น แต่มันก็แทนที่ด้วยความมั่นคง ความผูกพัน ที่ทำให้ คำว่า รัก ของผม มันมากกว่า คำว่า รัก ที่ผมเคยบอกมันไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว (พูดแบบนี้เข้าใจไหมครับ) และมันทำให้ผมอยากทำให้ทุกๆ วันของป่าน ทุกๆ เวลา ที่ป่านฝากไว้กับผม ให้ผมดูแลมัน ผมอยากให้ทุกๆ เวลาของป่านที่อยู่กับผม ให้ผมได้ทำให้ป่านมีความสุข ให้สมกับที่มันยอมเอาชีวิต เอาหัวใจ มาฝากไว้กับผมคนนี้ ผมอาจจะไม่ใช่คนดีอะไร ไม่ได้รวยล้นฟ้า ไม่ได้เด่นดังมีหน้าตาอะไรมากมาย แต่ถ้าเป็นเรื่องนี้ ผมทำเต็มที่เท่าที่ผมจะทำได้ ผมไม่เคยมีคำสาบานให้มันว่าจะรักไปตลอดชีวิต เพราะการสาบานต้องอ้างเอาสิ่งอื่นๆ มาเป็นสิ่งประกัน และผมไม่เชื่ออะไรไปมากกว่า หัวใจตัวเอง ผมเลยมีแต่ คำสัญญา ที่ให้มันไป สัญญาด้วยคำพูดของผม ผมจะทำให้ ทุกๆ วันของป่าน มีความสุข และผมจะรักษาสัญญานี้ไว้ จนตลอดชีวิตของผม ไม่ว่าต่อไปอนาคตจะเป็นอย่างไรก็ตามป่าน เอสัญญาครับ....ไอ้เอขี้เก๊กของป่านขี้อ้อน ครับ ***********************************
นั่นทำให้ผมเป็นผมในทุกวันนี้
ไอ้เอขี้เก๊กของป่านขี้อ้อน ครับ
"เอ ลูกกับป่าน เป็นมากกว่าเพื่อนกันใช่ไหม"