หัวข้อ: เรื่อง ของ .... เรา .... (เรื่องราวของเอกับป่าน) At Last P.467/ ส่งข่าวค่ะ

[sooyuu]

อ่า สงสารน้องป่าน ทำงานดูท่าจะเหนื๊อย เหนื่อย แบบว่างานใช้สมองเนื่ยมันเหนื่อยกว่างานใช้กำลังเยอะ
ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว เปนถึงประธานบริษัท ไม่อยากจะคิด คงเครียดน่าดู แถมทำอะไรได้ไม่เต็มที งี๊ดดดดด
คุณพี่เอ ดูแลน้องป่านให้ดีๆ น่า บับว่า เอาใจใส่ ดูแลนวดไหล่ นวดตัว และ...
อย่าให้ขาดตกบกพร่องเลยนะ อิย่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ดูแลคุนน้องป่านแล้วก็อย่าลืมตัวเเลตัวเองด้วยน่าก๊าบบบ
รักทั้งสองคนเลย อิอิ 

[Namehoto]

ส่งต้นฉบับรอบแรกของวันค่ะ

************************

ขอบคุณครับสำหรับคอมเมนท์และความห่วงใย เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่นี่น่ารักมากเลยครับ

มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ ^_^


***************************


หลังจากไอ้ป่านมันบ่นให้ผมฟังในคืนนั้นผมก็เห็นมันดูหายเครียดไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะมันก็มีอีกหลายเรื่องที่เป็นปัญหาให้มันพิสูจน์ตัว

ส่วนผม thesis ก็ยังต้องตรวจแก้อยู่แล้วก็เตรียมสอบต่างๆ ด้วย ก็เลยวุ่นพอกัน แต่เราก็พักผ่อนกันด้วยการไปดูหนังบ้าง ไปกินข้าวนอกบ้านบ้างในบางวันที่ผมกับมันพอจะมีเวลา

วันนึง ผมไปมหาลัยเพื่อพบอาจาีรย์อีก แล้วพอเย็นๆ ป่านมันก็โทรมาหา

เอ เอออกไปไหนหรือเปล่า

เออยู่มหาลัยอ่ะป่าน มีอะไรเหรอ

เอมารับป่านที่บริษัทหน่อยได้ไหม รถป่านมันสตาร์ทไม่ติดอ่ะ

อ้าวเหรอ รถเป็นอะไร น้ำมันหมดหรือเปล่า หรือว่าแบตเตอรี่หมด

น้ำมันมี ไฟก็มี แต่ไม่ติด ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน มันว่า

ไอ้ผมเองก็ไม่ถนัดเรื่องเครื่องยนตร์กลไกเท่าไรเสียด้วย เลยบอกมันว่าให้โทรเรียกศูนย์มาดู มันก็ว่ามันโทรแล้ว เดี๋ยวช่างคงมา แต่ถ้ารถต้องเข้าศูนย์มันก็จะกลับไม่ได้เลยโทรบอกให้ผมไปรับ

ผมก็เลยถามมันว่ามันจะเลิกงานตอนสักกี่โมง ผมจะได้ไปทันเวลา

เย็นนั้น ผมขับรถไปที่บริษัทมัน คือตั้งแต่มีเรื่องที่แม่มันโทรมาบ่นเรื่องที่ผมไปค้างกับมันที่บริษัทแล้วผมก็ไม่ได้ไปที่นั่นอีกเลยครับ เพิ่งจะไปก็หนนี้ (หวังว่าแม่มันคงไม่เช้าบริษัทไปตรวจการทำงานของไอ้ป่านและคนอื่นๆ เอาวันนี้นะ)

ไปถึงไอ้ป่านก็บอกให้ผมขับขึ้นไปที่ลานจอดรถเลย มันบอกยามไว้แล้ว เพราะรถมันอยู่ที่ลานจอดรถ แล้วก็มีพวกข้่าวของต่างๆ ที่มันจะเอากลับไปด้วยอยู่ มันจะได้ถ่ายของจากรถมันมาไว้รถผม ผมก็ขับขึ้นไป

ไปถึงเห็นมันยืนโทรศัพท์อยู่ พอมันเห็นรถผมมันก็โบกมือ ผมเลยวนไปจอดใกล้ๆ กับรถมัน ไอ้ป่านหันมามองแต่ปากมันยังพูดโทรศัพท์อยู่ ได้ยินประมาณมันบอกทางช่างที่ศูนย์ส่งมาน่ะแหล่ะครับ รออีกสักพัก รถจากศูนย์ก็มากัน ช่างมาเปิดกระโปรงรถไอ้ป่านดูโน่นดูนี่อยู่พัก ก็บอกว่าต้องเอาไปซ่อม ไอ้ป่านมันก็หันมาบอกผม

นึกแล้วเชียว ดีนะที่โทรเรียกเอมาไม่งั้นป่านต้องหอบไอ้แฟ้มพวกนี้ขึ้นแท๊กซี่แน่ๆ

หลังจากช่างเอารถไอ้ป่านไปแล้ว ผมกับมันก็ขึ้นรถกัน

ขับวนลงมาจากที่จอดรถบริษัทมัน ไอ้ป่านมันถอดสูท ไทด๋ แล้วก็พับแขนเสื้อแล้ว มันเอนเบาะแล้วก็ถอนหายใจออกมาดัง เฮ้ออออออ

มีเรื่องเครียดๆ อีกแล้วเหรอ ผมถาม

เปล่าหรอก มีแต่เรื่องเดิมๆ

งั้นอยากไปไหนหรือเปล่า พรุ่งนี้ป่านมีประชุมไหม ต้องเข้าบริษัทเช้าหรือเปล่า

ไม่มีตอนเช้าอ่ะเอ มีแต่ตอนบ่ายๆ

งั้นจะแวะไปไหนไหม ผมถามมัน

ไปกินอะไรอร่อยๆ กันไหมเอ มันว่า

ได้สิ ป่านอยากกินอะไรล่ะ

มันก็นึกไปนึกมา สักพัก ก็บอกชื่อร้านอาหารมาร้านนึง ที่ผมเองก็พอจะรู้จัก มันว่าเห็นคนว่าอร่อยเลยอยากไปกินดู ผมก็เลยตกลง

เปลี่ยนเส้นทางขับรถไปทางร้านที่มันว่า ผมถามมันว่าต้องโทรไปจองก่อนไหม มันก็เลยว่าเดี๋ยวมันจัดการเอง แล้วมันก็โทรถามหาเบอร์ร้าน แล้วก็โทรไปจอง

ไม่นานก็ถึงร้านครับ เราก็เดินลงไปกัน ร้านก็มีคนพอสมควร ผมกับป่านก็ไม่ได้สนใจอะไรใครเท่าไร ตอนนั้นก็เริ่มหิวแล้วล่ะ พอเขาพาไปโต๊ะที่จองไว้ นั่งลงได้ ขอเมนูมาสั่งกันเลยทีเดียว ผมน่ะต้องคอยปรามๆไอ้ป่านไว้เพราะเดี๋ยวมันหิวแล้วจะสั่งเพลิน ไอ้โน่นก็อยากกิน ไอ้นี่ก็อยากกิน จนเต็มโต๊ะแล้วก็กินไม่หมดอีก (เป็นกันไหมครับเวลาเราหิวมากๆ แล้วจะหน้ามืดสั่งโน่นนี่ซะเยอะแยะ แต่พอมาถึงเวลากินจริงๆ อิ่มก่อนที่สั่งมาจะหมดทุกที)

เราสั่งอาหารกันแล้วก็นั่งรอครับ

ระหว่างรอเราก็คุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย พออาหารมาเราก็ก้มหน้าก้มตากินครับ ก็ตักโน่นตักนี่ให้กันเหมือนเคย แต่ไม่ขนาดป้อนกันนะครับ เพราะก็ต้องระวังนิดนึง

กินไปคุยไป แหย่กันไป จนกระทั่งอิ่ม เช็คบิลแล้วก่อนกลับไอ้ป่านมันว่าจะไปห้องน้ำ ผมเลยเดินไปด้วย

เข้าห้องน้ำอะไรกัน แล้วก็มาล้างมืออ่างใกล้ๆ กัน ไอ้ป่านล้างเสร็จมันก็แกล้งผม เอามือเปียกๆ มาป้ายเสื้อผมเป็นผ้าเช็ดมือซะงั้น ผมเลยจะป้ายคืนแต่มันดันจะวิ่งหนี ปรากฏว่ามันดัีนรีบจะเปิดประตูออกไปจนเกือบชนกับคนที่เดินสวนเข้ามา

โอ๊ะ ขอโทษครับ

อ้าว เฮ้ย ป่าน

ผมกับมันเงยหน้ามองคนที่เดินเช้ามา










ไอ้ต้น








แม่มเอ้ย ดันมาเจอมันร้านเดียวกันจนได้



ป่านมันก็ อ้าว เฮ้ย ต้น เมิืงมาไง  ไอ้ต้นมันก็ตอบว่ามันมากินข้าวกับพวกที่ทำงานมัน (คือตั้งแต่ผมกับไอ้ต้นเคลียร์กันแบบไม่รู้ว่ามันเคลียร์ไหมไปหนก่อนวันที่ป่านรับปริญญา เราก็ไม่ได้คุยกันอีก ป่านมันก็ยุ่งๆ เรื่องทำงาน เลยเพิ่งมาเจอมันเอาหนนี้แหล่ะครับ)

มากินข้าวกันสองคนเหรอ ไอ้ต้นถาม แล้วมองเลยมาทางผม เสื้อผมอ่ะ ยังมีรอยมือไอ้ป่านแป่ะอยู่เลย วันนั้นพอดีใส่เสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนๆ รอยมันเลยชัดน่ะครับ

อือ มากันสองคน ไอ้ป่านตอบ

ผมก็ทำหน้าเฉยๆ ผงกหัวทักทายมันนิดนึง

แล้วนี่อิ่มกันยังอ่ะ มันถามอีก (ไอ้เวรนี่ยังชอบยุ่งเรื่องคนอื่นอยู่เหมือนเดิม)

แล้ว กำลังจะกลับเนี่ย เมิงล่ะ ไอ้ป่านถาม

ก็แล้วเหมือนกัน เออ ป่าน เมิงจะกลับบ้านหรือเปล่า กรูไม่ได้เอารถมา ขอติดรถเมิงไปหน่อยได้ไหม

(แม่มมมมม อีกแล้ว)

รถกรูเสีย กรูมารถเอเค้า ป่านมันบอก ไอ้ต้นอึ้งไปนิดนึง แล้วมันก็ตีหน้าตายต่อ

งั้นกรูติดรถไปลงแถวคอนโดเมิงหน่อยได้ป่ะ พวกที่ทำงานเขาอยู่คนละทางกับกรูหมด

(แท็กซี่ก็มีไม่ใช่เหรอ ไอ้เวน ผมคิดในใจ แต่หน้าเฉยๆ เหมือนเดิม)

ไอ้ป่านทำหน้ายุ่งๆ มันหันมามองหน้าผม คือมันก็รู้นะครับว่าผมไม่ชอบขี้หน้าเพื่อนมันคนนี้เท่าไร

ถ้าติดรถไปลงแถวสถานีรถไฟฟ้า จะ(มีปัญญา ... คำนี้คิดในใจ)ต่อรถกลับได้ไหมล่ะ ผมถามขึ้นมาลอยๆ

ก็ได้  ไอ้ต้นมันว่า

งั้นก็ตามนั้น ผมบอกมัน ก่อนจะแตะแขนไอ้ป่านมันนิดนึง ให้เดินนำไปกับผม ส่วนไอ้เวนนั่นจะเดินตามมาหรือไม่ก็เรื่องของมัน

ผมก็ทำตัวปกติ เปิดประตูขึ้นรถแล้วก็ ชะโงกตัวมาเปิดประตูให้ไอ้ป่าน (ไม่ขนาดเปิดให้มันแล้วปิดให้แบบเปิดให้สาวนะครับ ป่านมันว่าเกินไป แค่ชะโงกตัวผ่านเบาะมาเปิดประตูออกให้มันเท่านั้นแหล่ะ แต่จริงๆ ป่านมันก็เปิดเองได้ เพราะผมปลดเซนทรัลลอคแล้ว แต่มันบอก ชอบให้ผมทำไรให้มันนิดๆ หน่อยๆ แบบนี้ล่ะ)

ไอ้ต้นมันเปิดประตูขึ้นมานั่งที่เบาะหลังเหมือนกัน

ผมออกรถ ไอ้ต้นมันก็เริ่มชวนไอ้ป่านคุยโน่นนี่นั่นไป ผมก็เงียบๆ แล้วอยู่ๆ ไอ้ต้นมันถามขึ้นมาว่า

นี่ไปเที่ยวไหนกันมาน่ะ

ผมมองกระจกหลังแล้วใจหายวาบ ในมือมันถือซองรูปที่ผมเอารูปผมกับป่านที่ไปมัลดีฟส์กันไปอัดขยายกะว่าจะเอาไปใส่กรอบที่ป่านมันทำมา จำได้ไหมครับ อักมาสองสามรูป กะว่าจะไปเลือกกัน (ไอ้ป่านมันเห็นตั้งแต่ขึ้นมาบนรถตั้งแต่แรกแล้ว เพราะผมเอาให้มันดู ก่อนที่มันเองน่ะแหล่ะ จะเอาไปวางไว้ที่เบาะหลังกับแฟ้มงานมัน)

ก็รูปถ่ายคู่กันแหล่ะครับ ยืนข้างกันธรรมดา กอดคอบ้าง แต่มีรูปนึง มิยูกิหรือริวนี่แหล่ะถ่ายให้ รูปผมกับมันค่อนตัว คือเห็นมาถึงประมาณ สะโพก แล้วผมยืนซ้อนหลังไอ้ป่านแล้วกอดเอวมันไว้ เอาคางเกยไหล่มัน แบคกราวด์เป็นทะเล กับท้องฟ้าสีฟ้าจัด ไอ้ป่านมันก็กอดทับแขนผมที่กอดมันอยู่อีกที แล้วไอ้ต้นก็ถือรูปนี้อยู่ด้วย

นี่มันถือวิสาสะรื้อของในรถผมโดยไม่มีมารยาทเลยเหรอ

ป่านมันหน้าซีดครับ

มันหันมามองหน้าผม ที่ชำเลืองไปมองมัน คือผมขับรถอยู่จะหันไปเต็มๆ ก็ไม่ได้

แล้วมันก็หันไปตอบ

ไปมัลดีฟส์มา

อะไรวะ ไปไม่ชวน ไอ้ต้นว่า

ผมขยับจะสวนคำมันแต่ไอ้ป่านมันพูดออกมาก่อน

ก็กรูอยากไปแค่สองคนเลยไม่ได้ชวนใคร  (แม่เจ้า ..... ให้มันได้ยังงี้สิที่รัก)

ไอ้ต้นดูเหมือนอึ้งๆ ไปครับ แต่แล้วไอ้เวรต้นมันก็ถามคำถามนั้นออกมาจนได้




เมิืงเป็นไรกะไอ้นี่กันแน่ ไอ้ป่าน




ผมกดสัญญาณขอทาง จอดรถข้างถนนทันที

ผมหันขวับไปหามัน

แต่ไอ้ป่านดึงแขนไว้ครับ

เดี๋ยวป่านจัดการเอง สายตามันบอกผมแบบนี้

ไอ้ต้น เิมิืงจะคิดไงกรูไม่รู้นะ แต่กรูกะเอ  ..... ไอ้ป่านหยุดไปนิดนึง มองหน้าผม แล้วดึงมือผมไปจับไว้



เรารักกัน เอเป็นแฟนกรู กรูคบกับเออยู่



ไอ้ต้นมันอ้าปากค้างครับ คือตอนมันถามผม ผมก็ไม่ได้ตอบไปตรงๆ แต่ไอ้ป่านมันตอบตรงๆ เลย


แล้วเมิืงไม่กลัวแม่เมิงรู้เหรอ ถ้าแม่เมิงรู้ แม่เมิงจะรับได้เหรอ มันถามมา

แ่ม่กรูยังไม่รู้ แต่ยายกรูรู้   ไอ้ต้นอึ้งไปอีกครับ


ยายเมิงไม่ว่าอะไรเหรอ


ไม่อ่ะ ยายรักเอ เอเป็นคนดี   ผมแอบสะใจตอนเห็นไอ้ต้นทำหน้าแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูก


ไอ้ป่านมันเงียบไปพักนึง แล้วมันก็พูดอีก


กรูไม่รู้เมิงคิดไงนะต้น เมิืงอาจจะรังเกียจก็ได้ ที่กรูเป็นแบบนี้ แต่กรูรักเอ เอก็รักกรู เรารักกันจริงๆ เมิงจะเลิกคบกรูก็ได้ หรือเมิงจะว่าไงก็ได้ กรูขออย่างเดียว อย่าบอกแม่กรู กรูไม่อยากมีปัญหา

เมิงคิดว่าเมิงจะปิดไปได้นานแค่ไหนวะ มันถาม

กรูไม่รู้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ไอ้ป่านตอบ

เมิงแน่ใจได้ไง ว่าไอ้นี่ มันไม่ได้หลอกเมิงแบบอยากลองแล้วก็ผ่านไป

กรูคบกับเอมาจะสามปีแล้ว ไอ้ป่านหันมามองผม แล้วมันก็พูดต่อ

เอไม่เคยทำให้กรูเสียใจเลยสักหน มีแต่กรูนี่แหล่ะ เอาแต่ใจ เอมันก็ไม่เคยบ่น มันพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม

ผมไม่ได้พูดอะไรครับ แค่ยิ้มให้มัน  (พระเอกไม่ต้องพูดอะไรก็หล่อได้ ฮ๋าๆๆ ไม่เกี่ยว)

เออ ขอให้ได้ยังงี้ตลอดเถอะ พวกเกย์อ่ะ แม่มก็เปลี่ยนกันได้เรื่อยๆ เดี๋ยวนอนกับคนนั้นเดี๋ยวนอนกับคนนี้ อยากลองกันไปเรื่อยๆ กรูไม่เห็นใครจริงจังกันสักราย แม่มมั่วจะตาย  ไอ้ต้นมันพูดออกมาครับ

ต้น เมิงหยุดเลย กรูก็เกย์ พูดแบบนี้เท่ากับด่ากรูเหมือนกัน ไอ้ป่านมันเสียงแข็ง

กรูไม่ได้หมายถึงเมิง ไอ้ต้นเสียงอ่อนลง

แต่กรูมีแฟนเป็นผู้ชาย มันก็ใช่อยู่ดี กรูจะบอกเมิงให้ คนรักกันจริงๆ น่ะ ไม่ว่าจะเพศไหน มันก็เหมือนกันไม่ว่าจะ ผู้ชายกับผู้หญิง หรือผู้ชายกับผู้ชาย ถ้่าไม่จริงใจ โลเล นอกใจมีคนอื่น ก็อยู่กันไม่ยืดหรอก  แต่ถ้าจริงใจกัน เชื่อใจกัน มันก็คบกันได้นานเหมือนกัน  ไอ้ป่านพูดยาวเหยียด

ระวังเหอะ เมิงจะเสียใจสักวัน  ไอ้ต้นยังปากเสียอีก ผมเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว แต่ป่านบีบมือผมที่มันจับไว้เบาๆ


กรูไม่ได้หวังให้ความรักของกรูมันแฮปปี้ตลอด 24 ชั่วโมงหรอกว่ะ มันก็ต้องมีทุกข์ มีสุข แต่แค่กรูกับเอเข้าใจกันก็พอแล้ว ไอ้ป่านบอก

ผมทั้งปลิ้มใจ ทั้งชื่นใจ บอกไม่ถูกเลยครับตอนนั้น ไอ้ป่านมันพูดทุกอย่าง โดยที่ผมไม่ต้องพูดอะไรเลย มันพูดไปหันมองหน้าไอ้ต้นไป บางทีก็หันมามองตาผม ผมอ่ะ มองแต่หน้ามัน เหลือบมองไอ้ต้นบ้าง มันก็ทำหน้าประหลาดๆ ที่ผมบอกไม่ถูกว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่ผมก็ไม่สนใจ

เมิงมีไรจะถามกรูอีกไหม ไอ้ป่านถามไอ้ต้นบ้าง

ไอ้เวรนั่นมันยักไหล่ เหมือนๆ ตอนที่มันถามผมแล้วผมไม่ตอบอะไร

ถ้าเมิงคิดดีแล้วกรูจะไปพูดอะไรได้ มันว่า

ผมชักยั๊วะอีกแล้ว

แต่ไอ้ป่านมันก็ชิงพูดก่อนอีก

ก็ตามนั้นแหล่ะ กรูก็ยังเป็นกรูคนเดิม แต่ถ้าเมิงจะเลิกคบกรูเพราะกรูมีแฟนเป็นผู้่ชายก็แล้วแต่เมิง

ไอ้ต้นยักไหล่อีก  (แม่มกวนตรีนชิบ)

กรูก็เพื่อนเมิง กรูถึงเตือนเมิง มันว่า

กรูขอบใจ แต่ไม่ต้องห่วงกรูหรอก กรูมีคนดูแลดีแล้ว เมิงแหล่ะ เมื่อไหร่จะหาแฟนบ้าง ลอยไปลอยมาไม่เคยเห็นคบใครจริงจังเสียที มันหันไปว่าเพื่อนมันครับ ไอ้ป่านเนี่ย

กรูรักคนที่เขาไม่รักกรู ไอ้ต้นมันพูดขึ้นมา


ผมสะดุดใจทันที เฮ้ยยย สังหรณ์กรูจะแม่นขนาดนั้นเลยใช่ไหม


ใครอ่ะ ไอ้ป่านถามอีก

เมิืงอย่ารู้เลย ไม่เกี่ยวกับเมิง ไอ้ต้นตัดบท พลางเปิดประตูรถ

กรูกลับล่ะ ไม่อยากอยู่เกะกะ มันว่า พลางปิดประตู แล้วเดินไปเรียกแท็กซี่

ไอ้่ป่านมองตาม ไอ้ต้นมันขึ้นแท๊กซี่ไป

มันหันกลับมาหาผม

น้ำตาคลอ

ป่านพูดแรงไปไหมเอ เอว่าต้นมันจะเกลียดป่านไหม

ผมจำสายตาที่ไอ้ต้นมันมองป่าน ตอนมันพูดว่า กรูรักคนที่เขาไม่รักกรู ได้ ผมเลยตอบป่านมันไป

ไม่หรอก แต่ .... คงอึ้งๆ น่ะ ป่านก็ให้เวลามันหน่อย เพื่อนกันน่ะนะ รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ มันคงตัดกันไม่ขาดหรอก

ไอ้ป่านบีบมือผม ผมเลยดึงมือมันขึ้นมาจูบ

ไอ้ป่านถอนหายใจอีก

แล้วเอว่าต้นมันจะบอกแม่ป่านไหม หรือบอกพ่อกับแม่มันไหม

ไม่รู้สิ แต่ถ้ามันเป็นลูกผู้ชายพอ มันไม่น่าจะบอกหรอกนะ ผมว่า แต่ก็กังวลๆ อยู่เหมือนกันครับ แต่นั่นแหล่ะเห็นสายตามัน ผมก็ว่าผมมองไม่ผิดหรอก และถ้ามันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ มันก็ไม่น่าจะทำให้ป่านเีสียใจ


แต่ผมก็ไม่แน่ใจ เพราะผมว่าตอนนี้มันน่ะแหล่ะที่เป็นคนเสียใจ


แต่ผมสงสารไอ้ต้นมันหรือเปล่า


บอกตรงๆ ไม่ครับ แค่กังวลว่ามันจะทำให้ผมกับป่านเดือดร้อนมากกว่าหรือเปล่า


กลับบ้านกันเถอะเอ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ป่านมันว่า

ผมก็เลยขับรถกลับกัน


เรากลับบ้านกันคืนนั้น โดยที่ป่านมันไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ผมก็รู้ว่ามันกังวล ผมเองก็ไม่ได้ปลอบอะไรมัน นอกจากจับมือมันไว้ เอามาจูบบ้่าง ตอนที่ขับรถอยู่

พอถึงคอนโด ปิดประตู ก็ดึงมันมากอด ไอ้ป่านรั้งผมไปจูบ ผมก็จูบมันบอกรักมันอีก ป่านมันจูบผมแล้วกอดผมไว้แน่น มันบอกผมว่า

ป่านเลือกแล้วล่ะเอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ป่านจะเลือกเอแบบนี้ จะไม่ยอมให้ใครมาทำให้เราแยกกันหรอก

ผมจูบมัน

เอก็ไม่ยอมเหมือนกัน ผมบอกมัน


คืนนั้นเราบอกรักกันด้วยการกระืทำ


ผมจูบมัน มันจูบผม เรากอดกัน สัมผัสร่างกายกันและกัน และ ร่วมรักกัีน


ไอ้ป่านมันบอกรักผมตลอดเวลาที่ผมเคลื่อนไหวอยู่ในตัวมัน


เอ ป่านรักเอนะ


และผมก็บอกมันซ้ำๆ ว่า

เอก็รักป่านมากนะ


ผมรู้นะครับว่ามันกังวล และผมก็หวังว่า ความรักของผม จะทำให้มันมั่นใจว่าผมจะไม่มีวันเป็นอย่างที่ไอ้ต้นมันพูด รักของเราอาจจะไม่ได้หวานทุกวัน หรืออาจจะมีเรื่องไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ผมก็จะดูแลป่าน รักป่านมันให้ดีที่สุด เท่าที่คนอย่างผมจะทำได้

ผมตั้งใจไว้แบบนั้นครับ


***************************

[ranny]

^

^

^


จิ้ม คุณนาย






อ้ายย........ต้นนนนนนนนนนนนนนนนนน

อย่านะ..เมิงงงงงงงงงง (สุภาพมาตั้งนาน..แหะๆ ตะบะแตก)

อย่าทำให้ เอ กับ ป่าน เดือดร้อนนะ

โดนแน่.... :เตะ1:




+1 ให้คนโพสที่น่ารัก

[yee]

สุดยอด

[The Lover]

น่ารักมากมาย หวานกันตลอดเลย

ในเรื่องที่เล่าตอนนี้ พี่เอ กะพี่ป่าน ก็คบกันมาจะ 3 ปีแล้ว

อยากถามว่าแล้วตอนนี้รักกันมากี่ปีแล้วคับ อยากรู้ อิอิ


ปล. ขอบคุณคุณนาเมย์ ที่เอาเรื่องราวดีๆ จากพี่เอ มาลงให้อ่าน

[SunLoveMoon]

ป่านนนนนนนนนนนนนนน
เยี่ยมมาก
ต้องแบบนี้ซิ!! เยส!!!!
คุณค่าที่คู่ควร
ป่าน พูดดีจัง เคลียร์ ชัดเจน
หึหึหึ ไอ่ต้น จำหม้ายยยยย
จำไว้ ไม่จำก็ จด
และ อย่าทำให้ใครเขาเดือดร้อน
ไม่งั้น น่าดู   
เอ ดูแล ป่านดีๆนะ ช่วงนี้ งาน เข้าเยอะเกิ๊น
เป็นกำลังใจให้
สู้โว๊ย!!! 

[dahlia]

กรี๊ดดดดดด คุณป่าน เก่งมาก  คุณเอ ก็เยี่ยม

เอาใจช่วยทั้งคู่เลยค่า

แล้วก็ขอบคุณคุณนาเฮม์ด้วยค่ะ

[sooyuu]

โอววว ป่าน พูดได้เจี่ยมมากๆๆๆ ทำเอาต้นพรืดไม่ออกเลยทีเดียว งืม
ไอ้ต้น หวังว่าคงไม่ปากมอมน่ะ งืม ไอ้บ้าหนิ ไว้ใจไม่ค่อยได้
ทิ้งท้ายไว้ซะ ลางสังหรณ์พีเอ ท่าจะแม่น งืออออ

[maabbdo]

เคลียร์ๆๆๆกันไปแบบนี้ก็ดีนะ

[boboaje]

......... พี่เอค่ะ เรื่องของเพ่ไม่แรงหรอกค่ะ แค่ ... หน่อยเดียวเองค่ะ 0........


.......... อ่านแล้วกัวใจไงก็ไม่รู้อ่ะค่ะ  หนูก็รักพี่เอ พี่ป่าน และพี่บก.สุดสวยน้า........


..................รอตอนต่อไปค่ะ ........

[maabbdo]

เคลียร์ๆๆๆกันไปแบบนี้ก็ดีนะ

[phung]

ชริ ต้น ชริ ชริ ชริ

อรส. มาทำไมให้อายบ้านนา~ ไม่ช่ายย

เหอะๆ เลิกยุ่งเรื่องครอบครัวคนอื่นเห้ออ

แต่พี่ป่านโดนใจมากอ่ะ แต่ละประโยค เล่นเอาอึ้ง อึ้ง อึ้ง

อ่านตอนนี้แล้ว ดีใจแทนพี่เอจัง พี่ป่านก้อรักพี่เอม๊ากกกกกกกกกกมากกกเลย

[cassper_W]

รักกันนานๆๆๆ รักกันตลอดไปน๊า   

[bixzz]

  มันต้องอย่างนี้สิป่าน...ได้ใจจริงๆ
ส่วนต้น...อย่างนี้ต้อง  :เตะ1: :เตะ1: ซักสองทีซ้อน

เป็นกำลังใจให้นะครับ...

[Bg LoVe NT]

ป่าน สุดยอด

เป็นไงล่ะต้น แจ่มแจ้ง ชัดเจน เคลียร์แล้วนะ

อย่ามาทำให้เอกะป่านเดือดร้อนล่ะ

ไม่งั้น :เตะ1:

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

ตอนนี้ทั้งตอนให้พี่ป่านเต็ม 100 เลย อิๆ

แบบว่าโดนทุกคำพูด แต่กลัว ต้นงะ ไม่รู้จะเอาไปพูดเปล่า

พี่เอรีบมาต่อนะคราบอยากรู้มากมาย

[GajonG]

  ขอบคุณที่รักกันค่ะ


-แอบสงสารพี่ต้นนิดนึงได้มั้ย -

[~NeMeSiS_PURE~]

[both^^]

^
^
^

เข้ามาทิ่มเพียวโดนเฉพาะ

ฮา


ส่วนเรื่อง  ตามอ่านอยู่ค่ะ

แฮร่ๆ

[christiyaturnm]

 

น้ำตาตื้นขึ้นมาเลยครับ

เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่นะครับ....
รักกันยืด....ยาว

 

[blackberry2214]

น่ารักกันอีกแล้ววววว

เฮ้ออออออ


อิจฉาอ่ะ

[XwoB]

 

ไอ(พี่)ต้น อย่าหาเรื่องเชียว -*-


โฮฮฮฮฮฮฮฮ


เค้ารักกัน มากเยยยยยยยยย 

[omelordkung]

โฮกกกกกกกกกกกกกกก

พี่เอกะพี่ปาน ไฟติ้งงงงงงงงงงงงงงงง




จริง  ๆ แอบสงสารพี่ต้นนิสนึง ถ้าพี่ต้นรักพี่ป่านจริง ๆ อ่ะนะ

มีคนรักก้อดีกว่ามีคนเกลียดจริงมะ

[nana]

รับรู้ซะทีนะต้น

[EDICIUS]

>>> เป็นกำลังใจ (ย้อนหลัง และ ปัจจุบัน) ให้พี่เอกับพี่ป่าน 

ให้คุณนาเมฮ์ด้วย 



>>> รัก... ที่มีให้กันทั้ง 2 ฝ่าย และรักแบบพวกพี่ๆ หาไม่ได้ง่ายๆเลย...



.

[Kirimanjaro]

แต่ผมสงสารต้นครับ

ต้นช้าไป

ไม่กล้าพูด

ถ้าต้นพูดก่อน  ไม่แน่นะครับว่านิยายเรื่องนี้อาจจะเปลี่ยนชื่อพระเอก

 

[PAfc]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ อ่านถึงตอนนี้แร้วซึ้งมากๆค่ะ

สงสารพี่ป่าน นอกจากจะเครียดเรื่องงาน ยังจะมาเรื่องเพื่อนอีก

แต่ไงมันก็ต้องผ่านไปได้แหละเนอะ พี่ป่านมีกำลังใจดี อิอิ


รอมาต่อนะค่ะ55

(ไม่ได้มาอ่าน2-3วัน คิดถึงพี่เอ พี่ป่านเปนพิเสด^^)

[wan]

  เพื่อน ริอ่าน จะกินเพื่อน

ถ้าต้นมันทำอย่างนั้น ป่านก็คงต้องเลิกคบมันแน่

แต่ถ้ามันยังคิดจะคบกับป่านเป็นเพื่อนที่เสียสละ ก็จะเป็นการดี

มาลุ้นกันต่อดีกว่า ว่าตกลง นายต้นมันจะเลือกทางไหน

ขอบคุณนะครับ สำหรับความขยันของทั้ง เอ และคุณนายนาเมฮ์

[HydrA]

หนทางอาจจะขรุขระไปบ้าง
แต่นู๋เชื่อว่าพวกพี่จะผ่านมันไปได้

[Namehoto]

ตอนต่อค่ะ

************************


วันรุ่งขึ้น ไอ้ป่านตื่นแต่เช้ามืดทั้งๆ ที่มันมีประชุมเอาก็ตอนบ่ายโน่น มันตื่นก่อนผมเสียอีก เพราะนาฬิกายังไม่ทันจะปลุก มันก็ลุกจากเตียงแล้ว

ป่าน ทำไมรีบตื่นจัง ผมถามมันตอนมันจะเดินไปห้องน้ำ

ป่านอยากลงไปใส่บาตรสักหน่อยน่ะ

ผมรู้ว่ามันคงยังไม่สบายใจเรื่องเมื่อคืนอยู่ ผมก็เลยบอกมันว่าผมจะไปด้วย แล้วเราก็อาบน้ำแต่งตัวกันครับ ผมพาป่านมันไปใส่บาตรไม่ไกลจากคอนโดเท่าไร จะมีวัดแล้วก็มีตลาด

แล้วเราก็กลับมาคอนโดกันอีกรอบ ก่อนที่ป่านมันจะเตรียมตัวไปทำงาน ส่วนผมก็ไปมหาลัย

แต่ผมแวะไปส่งมันเสียก่อน เพราะว่ารถมันยังอยู่ที่อู่ แล้วก็บอกว่าถ้ามันจะกลับไงให้โทรหา ผมจะมารับ ป่านมันก็ตกลงครับ

แล้วผมก็ไปมหาลัย ซึ่งก็แค่ไปพบอาจารย์เตรียมตัวนัดสอบ เพราะเล่ม thesis ผมก็ใกล้จะเสร็จแล้ว มันก็ใช้เวลาไม่มากเท่าไร บ่ายๆ ก็เรียบร้อย

แต่พอผมเดินลงมาจากคณะ คนที่รออยู่ทำให้ผมแปลกใจ

ผมไม่คิดว่าจะเจอมันที่นี่ และเพราะผมไม่รู้ว่ามันรู้ว่าผมเรียนที่ไหน (แต่ผมก็ไม่ได้ปิดบังที่เรียนอะไรมันคงไปถามใครสักคนมา)


แล้วผมก็ไม่คิดว่ามันจะมาดักรอจนเจอผม



คนๆ นั้นคือ ไอ้ต้นครับ



ผมเดินเข้าไปหามัน เพราะรู้แน่ว่ามันมารอผม

มาทำไม ผมถามมัน

มีเรื่องจะคุยด้วย มันว่า

แต่เราไม่มีอะไรจะคุย ผมบอกมัน

ไอ้ต้นมองหน้าผมนิ่ง

แต่นายต้องคุย มันว่า

ผมยักไหล่ เลียนแบบท่ามันน่ะแหล่ะ แต่ผมคงทำได้กวนตรีนกว่ามัน เพราะมันก็ทำคิ้วขมวด

จะพูดไรก็ว่ามา ผมบอกมัน

นายไปบังคับอะไรป่านมันหรือเปล่า มันถึงพูดแบบนั้น ไอ้ต้นโพล่งออกมาครับ

ผมฟังคำถามมันแล้ว ส่ายหัว ไอ้เด็กอมมือเอ้ย

นายคิดแบบนั้นไปได้ไงวะ ผมถามมัน

ไอ้ต้นมันอึกอั่ก

ก็รู้จักไอ้ป่านมันมาตั้งแต่เด็ก มันไม่มีท่าทางจะชอบผู้ชาย นายนั่นแหล่ะ ไปทำอะไรมัน มันถึงเปลี่ยนไปแบบนี้

มันเปลี่ยนยังไง ป่านมันก็ยังเป็นป่าน ไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย ผมถามไอ้ต้น

ก็มันเปลี่ยนมาเป็นเกย์

แล้วไง ผมย้อนถาม

ก็เพราะนายน่ะแหล่ะ ไอ้ต้นขึ้นเสียงครับ

ฟังมันพูดแล้วผมก็ไม่รู้จะว่าไงครับ ผมเองก็ไม่เคยเป็นเกย์มาก่อน จะมาอะไรๆ กับผู้ชายก็ไอ้ป่านเนี่ยแหล่ะ แต่จะไปอธิบายอะไรมันก็คงไม่รู้เรื่อง ผมเลยลองเดิมพันอะไรบางอย่างที่คิดไว้ดู

ทำไม ที่โมโหแบบนี้ เพราะไม่ใช่นายหรือไง ที่ป่านมันรักน่ะ ผมพูดขึ้นเสียงเรียบๆ

ไอ้ต้นอึ้ง

นาย พูดอะไรน่ะ

เราพูดว่า

ที่นายโมโมแบบนี้ เพราะมันไม่ใช่นายใช่ไหมล่ะ ที่ป่านมันรักน่ะ ผมเน้นแทบจะทีละคำ

ไอ้ต้นอึกอั่กครับ อาการแบบนี้แสดงว่าคำพูดผมคงแทงใจดำมันไม่น้อย และก็แสดงว่าไอ้ที่ผมคิดไว้มันก็ถูกจริงๆ เสียด้วย


แต่ แต่ เราไม่ได้เป็นเกย์ มันอึกอั่กออกมา


แสดงว่านายก็รักป่านจริงๆ น่ะสิ


ไอ้ต้นมันดู งงๆ กับการที่ผมพูดตรงๆ ใส่หน้ามัน


แต่มันก็พูดออกมาจนได้ว่า


เออ เรารักป่าน แต่เราไม่คิดจะดึงมันลงมาแบบที่นายทำ


ดึงป่านลงมาน่ะเหรอ ไม่เลย มันก็เหมือนกัน เราก็รักป่าน และจะบอกให้ นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจนาย เราไม่เคยคบกับผู้ชายคนไหน ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายคนไหน และถึงเป็นคนอื่น เราก็ไม่เอา ยกเว้นไอ้ป่าน เราไม่เคยดึงมันลงมา เพราะเราไม่เคยคิดว่าความรักเราทำให้ป่านมันแย่ลง เราแค่รัก เพราะรัก และมั่นใจด้วยว่า เราจะดูแลไอ้ป่านได้ดีไม่แพ้ใคร

ไอ้ต้นมันนิ่งครับ

เพราะฉะนั้น อย่ามาดูถูกความรักของเราสองคน ถ้านายยังแยกแยะไม่ได้ แล้วคิดว่าไอ้ความรักของเราเนี่ย มันเป็นเรื่องต่ำ เรื่องไม่ดี ก็ไม่ต้องมายุ่ง อย่ามาทำให้เราสองคนลำบาก ลำพังเราไม่เท่าไร แต่ถ้านายทำให้ไอ้ป่านเดือดร้อน

ผมก้าวเข้าไปใกล้มัน จ้องตามัน

เราไม่เอานายไว้แน่

มันยังนิ่ง

ก่อนจะถอนหายใจออกมายาว

แล้วมองหน้าผม

ไอ้ป่านมันเป็นคนดี ถ้านายทำให้ป่านเสียใจ เราก็ไม่เอานายไว้เหมือนกัน

แล้วมันก็หันหลังเดินไปครับ ผมมองตามเห็นมันไปที่รถมันที่จอดอยู่ ผมยืนมองจนไอ้ต้นมันขับรถออกจากคณะผมไป

เป็นหนแรกนะครับที่ผมว่า ไอ้ต้นมันก็คนจริง ถึงมันจะเสียมารยาท หรือกวนตีนผมไปบ้าง แต่มันก็รักป่านจริงๆ


ผมก็คิดเหมือนกันนะครับว่า ถ้าเกิดไอ้ต้นมันกล้าแบบที่ผมเริ่มแล้วทำให้เรื่องของผมกับป่านผ่านมาจนกระทั่งวันนั้น ป่านมันจะรักไอ้ต้นไหม

แต่ผมก็ไม่กลัวหรอกครับ เพราะผมแน่ใจว่า ผมดูแลไอ้ป่านได้ดีกว่าแน่ๆ และตอนนี้ป่านมันก็รักผมแล้วด้วย

แต่ผมก็ไม่ประมาทนะครับ เรื่องไอ้ต้น เพราะบอกตรงๆ ผมก็ยังไม่ไว้ใจมันทั้งหมดหรอก








เย็นนั้นไอ้ป่านโทรหาผมครับ ให้ไปรับมันที่บริษัท

ผมไปหามันแล้วก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่ไอ้ต้นไปหาผมที่คณะให้ป่านฟัง ตามที่เราสัญญากันไว้ ว่ามีอะไรเราจะบอกกันทุกเรื่อง

ไอ้ป่านมันก็ดูอึ้งๆ ไปครับ ตอนผมเล่าว่าผมถามไอ้ต้นไปเรื่องที่มันรักป่าน

เอ เอคิดว่าต้นมันรักป่านแบบนั้นจริงๆ เหรอ มันถามผมครับ

ตอนแรกเอแค่สงสัยน่ะ เวลาเห็นมันมองป่าน เลยลองถามดู มันก็อึ้งไปเลยคิดว่า คงเดาไม่ผิด

มันไม่เคยบอกป่านเลย ป่านไม่เคยคิดกับมันแบบนั้นเลยนะเอ

อื้ม ป่าน เอถามหน่อย ถ้าเกิดต้นมันกล้าบอกป่าน ก่อนป่านมาคบกับเอ ป่านจะคบกับมันไหมอ่ะ

ป่านมันมองหน้าผมครับ

ไม่อ่ะเอ ป่านไม่เคยคิดกับต้นมันมากกว่าเพื่อนเลย

ฟังแล้วก็โล่งใจครับ

แต่ป่านก็รักมันนะ แต่ไม่ใช่แบบที่ป่านรักเออ่ะ เอเข้าใจไหม

เข้าใจ

เอหึงป่าว มันถามผม

ผมส่ายหน้า

จะหึงทำไมล่ะ ป่านรักเอนี่ แค่นั้นก็พอแล้ว (เสียใจด้วยนะครับ นิยายเรื่องนี้ ไม่มีทางเปลี่ยนพระเอกหรอกครับ ฮ่าๆ)



แล้วต้นมันจะเข้าใจเราไหมอ่ะเอ

เอหวังว่ามันจะเข้าใจนะ ผมบอกป่านมัน

เอว่าป่านควรจะโทรไปคุยกับมันไหมอ่ะ

อืมมม ไม่รู้สิป่าน เอแล้วแต่ป่านนะ แต่เอก็ไม่รู้ว่าต้นมันพร้อมจะคุยหรือยัง ถ้าเป็นเอ เอคงรอให้มันติดต่อมามากกว่า

เหรอ ป่านมันทำหน้ากังวลๆ ครับ

ผมเลยดึงมันมากอด

ไม่เอาแล้ว ไม่ให้คิดถึงคนอื่นมากกว่าเอแล้ว ผมแกล้งทำเสียงดุๆ แล้วก็หอมแก้มมันแรงๆ

ไหนบอกไม่หึงไง ป่านมันโวยวายเพราะโดนผมฟัดซ้ายฟัดขวา

ไม่หึง แต่หวง เข้าใจไหมคร้าบ ผมว่าแล้วหอมแก้มมันแรงๆ อีก

ไอ้ป่านมันก็ดิ้นหนี ผมเลยจับมันจั๊กจี๋เสียเลย ไอ้ป่านดิ้นปั๊ดๆ เลยครับ เพราะมันบ้าจี้ แต่ผมก็ตามจี๋เอวมัน มันก็ยิ่งดิ้น

ไม่เอา เอ ไม่เล่น ไม่เอ๊า ไม่เล่นแล้ววววว มันร้องลั่นห้อง ดิ้นหนีไป หัวเราะไป

นี่แน่ๆ ผมก็ยังแกล้งมันครับ

จนไอ้ป่านมันดิ้นจนไม่มีแรงจะดิ้น มันเลยใช้ไม้ตายครับ











ซึ่งก็คือ









ถีบ ครับ มันถีบ ถีบยอดอกผมกระเด็นออกมานั่งเลย


จุกด้วย


ผมนั่งกองกะพื้นเลย  ไอ้ป่านมันตั้งตัวลุกมาได้ มันก็หอบไป หัวเราะไป

เป็นไงล่ะ สมน้ำหน้า แกล้งป่านดีนัก

ผมก็พูดไม่ออกครับ

ไอ้ป่านเห็นผมเงียบ ก็ชักตกใจ มันรีบเข้ามาหาผม

เอเป็นไรหรือเปล่า

ผมยังพูดไม่ออกครับ

เอ เจ็บเหรอ เอ เจ็บตรงไหนอ่ะ มันจับหลังจับไหล่ผม




ผมก็เลย












ตวัดแขนรัดเอวมันลงไปนอนกลิ้งอยู่ด้วยกัน


ไอ้ป่านโวยลั่นเลยครับว่าผมโกงมัน ผมไม่ได้โกงนะ ตอนนั้นมันพูดไม่ออกจริงๆ ถีบจริง จุกจริง ไม่มีสลิง ไม่มีตัวแสดงแทนเลยล่ะครับ

มันโวยวายใหญ่ จนผมปิดปากมัน ด้วยปากผม

มันเลยเงียบ เปลี่ยนมาเถียงผมด้วยลิ้นมันแทน เถียงสู้ผมใหญ่เลย




แล้วไปๆ มาๆ


ก็ไม่พ้นพรมหน้าเตียงกันล่ะครับ ฮ่าๆๆ



หลังจากเถียงกันจนหนำใจไปรอบสองรอบแล้ว ผมก็นอนกอดมันเล่นอยู่แบบนั้นครับ ป่านมันก็บ่นๆ ว่าน้ำท่าก็ยังไม่อาบ ตัวเหนียวไปหมด

แต่เอาเข้าจริงๆ ทั้งมันทั้งผมก็ยังไม่อยากลุก เลยนอนกลิ้งกันไปมา อยู่อีกพักใหญ่ล่ะครับกว่าจะลุกไปอาบน้ำกันได้

ไอ้ป่านก็ดูกังวลน้อยลงจริงๆ แสดงว่าการดึงความสนใจของผมได้ผล



ผมไม่ชอบกังวลไปก่อนหน้าเท่าไร อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราก็แก้ไขกันไป ก็เท่านั้นแหล่ะครับ


และผมมั่นใจด้วยว่าผมรักมัน เหมือนที่มันรักผม เพราะงั้นผมไม่ต้องกลัวว่า ใครจะมาแข่งกับผม เพราะผมแน่ใจว่า ไม่มีใครรักป่านมันได้มากกว่าผมแล้วล่ะ


อาจจะดูเหมือนหลงตัวเองนะครับ แต่ผมมั่นใจแบบนั้นจริงๆ


**************************

จบตอบไปดื้อๆ แบบนี้ล่ะค่ะ